ဒီေန႕အတြက္လိုအပ္ခ်က္…

တခုခုေတာ့လိုပါတယ္။ ဘာလိုမွန္းေတာ့မသိ ထမင္းလည္းစားထားပါရဲ့နဲ႕ ဆာသလိုလိုဘာလိုလို။ တကယ္ေတာ့ စိတ္လိုအင္တစ္ခုပါေလ…..

ငယ္ငယ္သိတတ္စအရြယ္ ၀န္ထမ္းမိသားစု ရပ္ကြက္ထဲမွာဆိုေတာ့ ဒီေန႕ဆို ဥၾသဆြဲတတ္ေလရဲ႕။ ဘာမွန္းမသိတိုင္းေမးေနၾကက ေမ့ဘာလို႕ဆြဲတာလဲေပါ့။ ေမးခြန္းေတြကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတတ္တဲ့ေမက သားရယ္ဒီေန႕အာဇာနည္ေန႕ေလ။ အာဇာနည္ဆိုတာက အစခ်ီျပီး အဆံုးသတ္ေတာ့ မ်က္ရည္၀ုိင္းလ်က္သား။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာဆိုျပီးရယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သနားတယ္ဆိုျပီး ကြ်တ္တသတ္သတ္ရယ္နဲ႕ေပါ့။

နဲနဲအရြယ္ေရာက္လာ သိတတ္စအခ်ိန္ ရုပ္ျမင္သံၾကားဆိုတာက ေပၚထြန္းစ။ တစ္ရပ္ကြက္တစ္လံုး သစ္သားပံုးေလးထဲက ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကေလးထဲမွာ အာဇာနည္ေန႕ အခမ္းအနားဆိုတာကို ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကည့္ရတတ္တယ္။ တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ အားလံုးက အေလးျပဳ ပန္းေခြေတြကိုယ္စီကိုင္ျပီး အာဇာနည္မိသားစု၀င္ေတြ အစီစဥ္တက်။ ျပီးေတာ့ျပီးေတာ့ေပါ့။

ဘာလို႕ရယ္မသိ ကိုယ့္အာဇာနည္ကုန္းကို သူမ်ားက ဗံုးခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သိခဲ့ရတယ္။ အသိဥာဏ္ဆိုတာ ဗဟုသုတအျပင္ ရွာေဖြရပါလားဆိုတာ သိေပမယ့္ အပ်င္းၾကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မတိုးတက္ႏိုင္။

ေနာက္ႏွစ္တစ္နွစ္အေရာက္မွာေတာ့ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႕စေတြ႕ၾကရတယ္။ သမိုင္းဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲကေန သူကတကယ့္အျပင္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အံ့ၾသရင္ခုန္ျခင္းအျပည့္နဲ႕ သူ႕ကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေစာင့္ေနမိတယ္ဆိုတာ ရုပ္ျမင္သံၾကားက လႊင့္ေနတဲ့အခမ္းအနားကို ၾကည့္ရင္းေပါ့။ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႕ ယံုၾကည္မွုအျပည့္နဲ႕နင္းခ်လာတဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းက သူ႕လိုပဲလွပ ေသသပ္ေနခဲ့တယ္။ မ်က္၀န္းေတြကလည္း သိပ္စူးရွထက္ျမက္လွပါလား။ အို…..သူ႕လွုပ္ရွားမွုေတြက ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို အသက္၀င္ေနလ်က္ အားလံုးေသာလူေတြကလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနလ်က္။

သူဟာသူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြအတြက္ အားလံုးနဲ႕ေ၀းေနရျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ႏွစ္တိုင္း သူ႕ကိုျမင္ခ်င္တိုင္း ႏွစ္စဥ္မျပတ္ ဒီအခမ္းအနားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရတာေပါ့။

ဒီနွစ္ေတာ့ က်ေနာ္မၾကည့္လိုက္ရေတာ့ဘူးေလ။ အခုလည္း အခမ္းအနားကျပီးသြားျပီဆိုေတာ့ က်ေနာ့ စိတ္အဆာေျပဖို႕ ၾကံဖန္ရွာေဖြၾကည့္ရအံုးမွာေပါ့။ ကဲ………