22 April 2014

ေမွ်ာ္လင့္ လိပ္ျပာ


ထိုုလွ်ိဳေျမာင္ကိုု ျဖတ္တိုုင္း စိတ္ထဲကတင္မက အေသြးအသားထဲကပါ စိမ့္လာျမဲ။ ေၾကာက္တတ္သူ မဟုုတ္ေသာ္လည္း ေမႊးညွင္းေလးမ်ား ေထာင္ထသည္အထိ ျဖစ္လာေသာ ခံစားခ်က္ကိုု ဖာသာသိလ်က္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ လွမ္းတတ္ခဲ့သည္.....

အဆိုုပါလွ်ိဳေျမာင္ကိုု တေန႕တေခါက္ေတာ့ အနည္းဆံုုး ျဖတ္သည္။ အေျပးေျခလွမ္းမဟုုတ္သည့္တိုုင္ လက္ထဲတြင္ ဝါးလံုုးတေခ်ာင္းကိုု က်စ္က်စ္ဆုုပ္ျမဲ။ လွ်ိဳေျမာင္ငယ္မိုု႕ အေကာင္မ်ိဳးစံုုနဲ႕ေတြ႕တတ္သည္။ ထိုုေန႕က ေတြ႕သည္ကေတာ့ လိပ္ျပာတေကာင္။ အေကာင္ကငယ္ငယ္ ခ်စ္စဖြယ္မိုု႕ သူ မညွိဳ႕ပါပဲ ကိုုယ္က အနားေရာက္ခဲ့။ 

အနားကပ္သြားသည္တိုုင္ ပ်ံထြက္မသြားေသာ လိပ္ျပာငယ္ကိုု ေငးမိသည္။ အေသြးအေရာင္ကိုု က်က္ရင္း တျဖည္းျဖည္း တိုုးကပ္သြားတဲ့အခါ တိတ္ဆိတ္တဲ့ လ်ွိဳေျမာင္ၾကားမွာ သူနဲ႕ကိုုယ္ရဲ့ ရင္ခုုန္သံႏွစ္ခုုသာ။ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကိုု ဖြဖြကိုုင္ေတာ့ ျငိဳျငင္ဟန္မရွိ။ ႏွာေမာင္းပံုုစံ ႏွစ္ခုုကိုု တိုု႕ထိၾကည့္သည္။ ရယ္သံသဲ့သဲ့ ၾကားသည္ထင္ရဲ့.......

ေက်ာျပင္လွလွ အကြက္မ်ားကိုု လက္ညွိဳးျဖင့္ အသာ ေရးဆြဲၾကည့္သည္။ တြန္႕ထြက္မသြားသည့္ အျပင္ အလုုိက္အလ်ားသင့္ ျဖစ္ေနေသာ လိပ္ျပာသည္ က်ေနာ့ကိုု တျဖည္းျဖည္း ဆြဲငင္ေနျပီ။ ေမႊးညွင္းႏုုႏုုမ်ားျဖင့္တမ်ိဳး၊ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕မ်ားျဖင့္ တဖံုု နည္းမ်ိဳးစံုုျဖင့္ ငင္ေနေလျပီ....

လက္ျဖင့္ဆြဲညွစ္မိလွ်င္ က်ိဳးေၾကသြားႏိုုင္ေသာ အေတာင္ႏွစ္ဖက္ကိုု ရြရြၾကင္နာမိျပန္သည္။ တပ္မက္ျခင္းဆုုိေသာ စိတ္အစံုုသည္ ပိုုင္ဆိုုင္ျခင္းဟူေသာ ေလာဘကိုု တစစ ေမြးျမဴသည္။ လြတ္လပ္ျခင္းဟူေသာ တံခါးကိုု ပိတ္ေႏွာင္လိုုသည္။ ရယူျခင္းဟူေသာ တဖက္သတ္ ရမၼက္တုုိ႕ျဖင့္ ေလာင္ျမိဳက္စျပဳလာသည္......

ေအးျမေနေသာလွ်ိဳထဲမွာပင္ အလွ်ံညီးေသာ ကာမတဏွာေၾကာင့္ လက္ဖဝါးတိုု႕ပင္လွ်င္ ပူေႏြးလာခဲ့ျပီ။ ကိုုယ္ခႏၶာအတြင္းရွိ ေလာဘသကၠာယတိုု႕သည္ မည္းေမွာင္ျခင္း၏ အစြန္းတဖက္ကိုု သူ႕ထက္ငါ တြန္းပိုု႕ၾကသည္။ ခပ္ေစာေစာက ရွိေသာ လွ်ိဳေျမာင္ငယ္ကိုု ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ စိတ္သည္ ေနာက္တြင္ မသိမသာ ခ်န္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။

ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ဆီမွသည္ ကိုုယ္ခႏၶာ အပိုုင္းကိုု ဖမ္းဆုုပ္မည္ဟုု စိတ္ကရည္သည္။ လူကိုုပါ ေရွ႕သိုု႕တိုုးရင္း ရပ္ေနရာမွ အေနအထား အားလံုုးကိုုျပင္လိုုက္သည္။ ဆုုပ္ကိုုင္ထားေသာ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကိုု  လႊတ္လိုုက္ေသာ ခဏတြင္ ခ်စ္ေသာ လိပ္ျပာ ေကာင္းကင္ယံသိုု႕ ပ်ံတက္သည္...

ဟိုုးအေဝးက သူ႕လိပ္ျပာရွင္ဆီ ပ်ံေတာ့မည္ ဆိုုသည္။ ေနပါဦး နားပါဦးဟုု ႏွလံုုးကြဲမတတ္ တားျမစ္ခဲ့သည္။  အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရစျမဲလိုု႕ တရားခ်ေသာ သူတိုု႕ကိုု အားမနာပ တအားဆဲဆိုုခ်င္သည္။ တကယ္ဆိုု ေလးငါးဆယ္ရက္ ေနပါဦးေတာ့လားလုုိ႕ အထြန္႕တက္လိုုလွသည္။  တကတည္း လက္ထဲမွ တရက္ျပည့္ေအာင္ မကိုုင္လိုုက္ရလိုု႕ ဆႏၵေတြက အေညွာင့္တလူလူ.....

ျပန္လည္း မဖမ္းႏုုိင္ေတာ့မယ့္ အတူတူ ပ်ံတက္သြားတာကိုု လမ္းအဆံုုးထိ ၾကည့္ခ်င္ခဲ့။ သူထားခဲ့ေသာ အေတြ႕အထိကိုု ေမ့ပစ္ႏုုိင္ပါမည္လား လိပ္ျပာငယ္....

စြဲမက္ေအာင္ တမင္ျပဳခဲ့သည္ဟုု ေနာက္ဆံုုး ျပံဳးမျပခင္မွာ ေျပာၾကားသြားျပီ။ သိုု႕ေသာ္ ေမွာင္မိုုက္ေသာ စိတ္က ေတာင္စဥ္ေရမရ။ ကာယကံရွင္က ဝန္ခံသည့္တိုုင္ ျပစ္ခ်က္ကိုု ေဖါ့ဖ်က္လိုုလွသည္။ ဘုုရား ဘုုရား မိုုက္ဖက္ကိုု လံုုးလံုုးပါေနပါေရာလား..........

တဖတ္သက္ပဲဆိုုဆိုု ငါ့ကိုုေတာ့ မေမ့နဲ႕လိုု႕ သံကုုန္ဟစ္လုုိ႕ မွာၾကားလိုုက္သည္။ သိုု႕သည္ ၾကားအ့ံမထင္။ သူေပ်ာ္ေသာ သူ႕ေတာမွာ သူ႕အရွင္နဲ႕ ၾကင္ေနေလာက္ျပီ။

အရင္က တေန႕တေခါက္ေရာက္ေသာ လွ်ိဳသည္ ယခုုအခါ ေခ်ာင္းေပါက္လုုျပီ။ တမွိဳင္မွိဳင္တငူငူႏွင့္ ထိုုင္ေနတတ္ေသာ သူတေယာက္ကုုိ သူရူးပမာ ေတြ႕ျမဲျဖစ္သည္။ လိပ္ျပာရယ္လိုု႕ ျမင္တိုုင္း တေမ့တေမာ ေငးရင္း ေခါင္းကိုု ခါျမဲ။ တရက္ တပတ္ တလ တႏွစ္မွသည္ မည္မွ် ၾကာအံ့ထင္သနည္း..........

ေမွ်ာ္လင့္ လိပ္ျပာ ျပန္လာအံ့ေလာ သူေတြးေတာ ေနမိသည္။ လိပ္ျပာ အရွင္ အၾကင္သူသည္ သနားတတ္ေကာင္း ထင္မိသည္...........


15 April 2014

တပင္ကို တပင္ယွက္…..

ဟိုးငယ္ငယ္…ကေလးဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ဒီသီခ်င္းကိုႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ တပင္ကိုတပင္ယွက္ ႏြယ္ယွက္၍သာ တပင္ရိပ္တပင္ခုိကာ ဆိုတဲ့ စာသားေတြရဲ့ အႏွစ္သာရဟာ ေလးနက္လြန္းပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ အမ၊ အမနဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးပတ္သက္ခဲ့သမွ်မွာ မိတ္ေဆြဆိုတဲ့ အရိပ္ကို က်ေနာ္ေပးခဲ့တယ္၊ ေမတၱာဆိုတဲ့ အနက္ကို က်ေနာ္ ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္……………

အမ အျမဲေျပာေလ့ရွိသလို က်ေနာ္က မိန္းကေလးေတြရဲ့ စိတ္ကို မ်ားေသာအားျဖင့္ နားမလည္၊ မကြ်မ္းက်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ့ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးျပီး သူတို႕ကို ဆက္သြယ္ေစေအာင္ဆိုတဲ့ အရာေတြ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ဘူး။ စိတ္ကရွင္းရွင္းမုိ႕ သူ႕ဖက္က ေပးလာရင္ ကိုယ့္ဖက္က ျပန္ေပးဖို႕ ၀န္မေလးဘူးဆိုတာေလာက္ပဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ့ဖံုးနံပါတ္ကေန အမ ဆက္သြယ္လာခဲ့တာ……

စကားေျပာၾကဆိုၾကတဲ့အခါ ရင္ထဲကလာတဲ့ စကားေျပာရင္ နား၀င္ခ်ိဳတယ္။ နားအ၀င္ခ်ိဳေအာင္ ေျမွာက္ေပး လက္ညွိဳးေထာင္ ေခါင္းျငိမ့္ခ်ည္း လုပ္ေနခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။ တုိးလွ်ိဳးေပါက္ တေယာက္ကုိ တေယာက္ျမင္သည္ထိ က်ေနာ္တို႕ ေျပာၾကဆုိၾကတာ မဟုတ္လား။ အခက္အခဲေတြ၊ ျပႆနာေတြ အမ်ားဆိုမွ အမ်ားၾကီး။ က်ေနာ့ေဘးပတ္၀န္းက်င္က က်န္းမာေရးျပႆနာတိုင္းအတြက္ ပထမဆံုး ႏွိပ္မိတဲ့ နံပါတ္။ အမရဲ့ ဖံုးနံပါတ္ၾကီး ေလးခုေလာက္ေတာင္ ရွိရဲ့….

ဆံုျဖစ္တဲ့အေခါက္က သိပ္ကိုနည္းပါတယ္။ တေယာက္မအား၊ တေယာက္အား ဒါ့အျပင္ စိတ္ကို အလိုလိုက္ၾကသူခ်င္း တူတူမုိ႕ စိတ္မပါတဲ့အခါ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ဆံုျဖစ္ၾကဖို႕ အခြင့္အလမ္းကနည္းပါး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္ အမပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ သူတို႕ဘာေၾကာင့္ခ်ဥ္းကပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းက သိသိသာသာၾကီးမဟုတ္လား။ ပိုျပီး ရင္းႏွီးလာတဲ့အခါ သူတို႕ေၾကာင့္ အမထိရွလာတိုင္း လာေျပာရင္ က်ေနာ္ နားပဲေထာင္ေပးလိုက္တယ္။ တခါက ႏွစ္ခါ ဒီလူတေယာက္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္လိုလူက ေခါင္းရွဳပ္မခံတတ္ဘူး။ နင့္လမ္းနင္သြား ငါ့လမ္းငါသြား။ အမကေတာ့ စိတ္ရွည္ပါေပရဲ့….

ေခ်ာကလက္ကိတ္တလံုး ေပးတဲ့ညေနတခုကို အခုခ်ိန္ထိ ဆြဲထုတ္မထားပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ေစ်းမမ်ားေပမယ့္ ေပးထားခဲ့တဲ့ မ်က္မွန္တလက္ အခုထက္ထိ လက္ထဲမွာ ရွိေနတုန္း။ ျပကၡဒိန္ထဲက ေန႕ရက္တခ်ိဳ႕ဟာ ျပကၡဒိန္ထဲမွာ ဒီအတိုင္းၾကြင္းက်န္ရစ္တယ္။ ဘယ္သူမွ ဖ်က္မပစ္လိုက္ႏိုင္ဘူး……

သူတပါးနဲ႕ စကားေတြ အမ်ားၾကီး မေျပာတတ္ဘူးဆိုတဲ့ သူဟာ က်ေနာ့ကို စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာခ်င္တယ္လို႕ ေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ္ မအံ့ၾသပါဘူး။ က်ေနာ့စိတ္ကို ဖတ္မိသူတိုင္း နားလည္သူတိုင္းအတြက္ အဲ့ဒီကိစၥဟာ မထူးဆန္းဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ဖတ္မိတဲ့သူလည္း နည္းပါးလြန္းတာမို႕ က်ေနာ္ကလည္း အမဆီမွာ က်ေနာ့ရဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကရားလို သြန္ခဲ့တာပါပဲ။ နာက်င္ျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း လူ႕ဘ၀ရဲ့ ျပတင္းေပါက္ျမင္ကြင္းေတြ…………

မွတ္မိေနတာတခ်ိဳ႕က ဓါတ္ေလွခါးေပၚတက္ရင္ ဖုန္းက်သြားတတ္တာမို႕ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ထိုင္ရင္း ဖုန္းေျပာျဖစ္တဲ့ ရံုးျပန္ခ်ိန္ေတြ။ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြေပါ့။ အျမဲတမ္း ျပန္မရေတာ့မယ့္အတိတ္ဟာ ေရႊေရာင္ေတြ ဆမ္းလို႕….

ျပီးေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ ဒီဘေလာ့မွာ အမရဲ့ ေပါက္တတ္ကရ ေကာ့မန္႕ေတြ။ သူမ်ားေတြလို မဟုတ္ပဲ ေကာ့မန္႕ေတြ အမ်ားၾကီးေပးတဲ့ ဖတ္မေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့တခုရဲ့ အမာခံပရိတ္သတ္အျဖစ္ အျမဲရွိေနျမဲ။ အေပၚယံက စာေရးပါဘာညာေတြေျပာျပီး ေကာ့မန္႕ေလးတေၾကာင္းေတာင္ မေပးခ်င္တတ္တဲ့သူေတြၾကားထဲမွာ အမရဲ့ ရိုးဂုဏ္ကို က်ေနာ္က အသိအမွတ္ျပဳရစျမဲ။ ေကာ့မန္႕ေတြ ပိတ္ထားတဲ့အခါ မေရးရလို႕ တဂ်ီဂ်ီ၊ ဘေလာ့ပိတ္ထားတဲ့အခါ စာေရးခ်င္သူတေယာက္ရဲ့ စိတ္ကို နားလည္ (တကယ္က စာထဲကေန တေယာက္တည္းစကားေတြေျပာရင္း အေ၀းေရာက္ အထီးက်န္မွဳကို ေျဖသိမ့္ၾကသူအခ်င္းခ်င္း) တာမို႕ ျပန္ဖြင့္ေပးဖို႕ ေျပာတတ္ျမဲ။ ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္ ေတာ္ရံုတန္ရံု ျပင္ခဲတဲ့ က်ေနာ္ဆီကေန ေခါင္းမာမွဳတခုကို စိတ္မေကာင္းစြာ ျပန္ရသြားမွာမို႕ ေတာင္းပန္မိတယ္။ က်ေနာ္လိုလူက အခုထက္ထိ ေခါင္းေက်ာ သိပ္မာတယ္ေလ……..

အထီးက်န္တဲ့သူတိုင္းဟာ ဂရုစိုက္မွဳကို လိုအပ္တာ၊ ကိုယ့္ကို ဂရုစိုက္မယ့္သူကို မွ်ေ၀မေပးႏိုင္တာ အဲ့ဒီစိတ္ေတြ က်ေနာ့မွာ ရွိေပမယ့္ က်ေနာ္က ေနတတ္ေနခဲ့ျပီ။ ဘ၀ဆိုတဲ့ အေရာင္စံုေတာအုပ္ထဲမွာ စာအုပ္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြနဲ႕ က်ေနာ့ကို က်ေနာ္ ျပံဳးရယ္တတ္ေအာင္ က်င့္ယူခဲ့ျပီ။ တခ်ိန္မွာ ေနာက္ေက်ာဓါးနဲ႕ထုိးမယ့္သူေတြလို႕ ေနာင္တမရခင္၊ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကရဲ့ တေယာက္တည္း ေပ်ာ္ေအာင္ေနကို ေက်ညက္ေအာင္ ဖတ္ေနခဲ့ျပီ။ ပုထုဇဥ္ပဲအမရယ္ နာက်င္သလား ေမးရင္ က်ေနာ္ဘယ္ျငင္းႏိုင္မလဲ…………

လူတေယာက္နဲ႕တေယာက္ရင္းႏွီးတဲ့အခါ ေကာင္းေမြဆုိးေမြဆိုတာေလး က်ေနာ္တုိ႕ မွ်ယူရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္ မဟုတ္တာမို႕ အမွားေတြလုပ္ခဲ့မွာပါပဲ။ အမဆီက ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းေတြကိုလည္း က်ေနာ့ဖက္မွာ မွ်ေပးေနခဲ့တယ္။ အဲ………….တခ်ိန္တခါ မေရာက္ခင္ထိေပါ့။ ဒဏ္ရာနက္နက္ကို အပ္နဲ႕ဆြတာ အမလိုလူက ေသခ်ာေပါက္ ျမင္ဖူးမွာပါ။ အနာေဟာင္းကို တုတ္နဲ႕ဆြတဲ့အခါ၊ အထူးသျဖင့္ ႏွလံုးသားရဲ့အနာ…….ဆတ္ခနဲခါသြားတဲ့ က်ေနာ့စိတ္ကို က်ေနာ္ေတာင္ မဖမ္းမိႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီေန႕က ျမစ္ေရေတြ ေခ်ာင္းေရေတြ စီးေပမယ့္ ဘယ္သိၾကားမင္းမွ ဆင္းမကယ္ခဲ့ဘူးေလ…..

မေန႕က သတင္းတခုၾကားတဲ့အခါ က်ေနာ့စိတ္က လွဳပ္ႏိုးပါတယ္။ အသြားအလာ မရွိေတာ့တဲ့လမ္းတခုဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္တာမ်ိဳး။ ေလမလာေပမယ့္ ရနံ႕ေတြလည္း ရပါရဲ့။ ေနမသာေပမယ့္ အပူရွိန္ေတာ့ ခံစားမိတယ္။ တိမ္ေတြကြယ္ေပမယ့္ေနာက္မွာ ေကာင္းကင္ဟာ အျမဲရွိတယ္….

ေလာကဓံဆိုတာ ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္။ ရွင္ၾကီး၀မ္းလည္း ၀င္ဖူးျပီ၊ ရွင္ငယ္၀မ္းလည္း ၀င္ဖူးျပီဆုိတဲ့သူခ်င္းမို႕ အက်ယ္ခ်ဲ႕စရာမလိုဘူးထင္ရဲ့။ တခ်ိဳ႕အရာေတြကို တသမတ္တည္း ဆြဲကိုင္မထားပါနဲ႕။ ထိုက္တန္တဲ့ ခံစားမွဳနဲ႕ထပ္တူညီသေလာက္ပဲေလးနက္ပါ။ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြ အတြက္ ငိုေၾကြးေနလို႕အပိုပဲ အမ။ လူ႕ဘ၀က တိုတိုေလး။ တျခားအေလးေပးဖို႕ အရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးရဲ့။ ဒီစကားဆိုလို႕ ငါ့လို နင္မွ မျဖစ္ခဲ့ပဲဆိုရင္…………..ထပ္တူမက်ႏိုင္ေတာင္ ဆင္တူေၾကာင္းကြဲျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႕ဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ ဒီေန႕တခုနဲ႕တင္ ရပ္မပစ္နဲ႕။ ေလျပင္းမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ေသာ္လည္း မတတ္သာတဲ့၊ တပင္ကိုင္းကို တပင္ခို၊ တႏြယ္ကို တႏြယ္ယွက္ မတ္တပ္ကေန မျပိဳလဲရေအာင္ ပါ။ 

က်ေနာ့စိတ္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ က်ေနာ့ဖက္က ပ်က္ကြက္မွဳေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ မေလးစားသလို ျဖစ္သြားရင္ ဒီေနရာကေန က်ေနာ္ေတာင္းပန္တယ္။ မိုက္ရိုင္းတဲ့အျပဳအမူတခုလို႕ ခံစားမိရင္ ပိုျပီး စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေခါင္းရွဳပ္မခံလိုတဲ့ ဆိုးသြမ္းသူ ေမာင္ငယ္တေယာက္ရဲ့ လ်စ္လ်ဴရွဳမွဳေတြလို႕ က်ေနာ့ကို ေခါင္းစဥ္တပ္ခြင့္ျပဳျပီး ေျဖသာခြင့္ေပးပါ……………

ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ့စာသားေလးလို.

"က်ေနာ္တို႕ လမ္းၾကံဳရင္ လူခ်င္းေတြ႕ၾကတာေပါ့ဗ်ာ"………………

01 April 2014

ျပန္လည္၍

ေလအေ၀ွ႕မွာ ရြက္ေၾကြတို႕ ၀ဲ၍လည္၍ ဆင္းသက္လာေလျပီ။ ရိုးတံတခုလံုး အကိုင္းခ်ည္း ထီးတည္း က်န္ေတာ့မည္။ ယခင္ယခင္ ႏွစ္မ်ားလို ပုရစ္ဖူးတို႕ျဖင့္ အသစ္တဖန္ျပန္လည္၍ လာမည္လား အတပ္မေျပာႏိုင္။ ယခုတေခါက္တြင္မူ ၀န္းက်င္တခုလံုး ေသြ႕ေျခာက္ေနျပီမို႕….

လမ္းတဖက္တခ်က္ရွိ ျမက္ပင္ငယ္တို႕ ညိဳးေရာ္ ေျခာက္ေသြ႕သည္သာမက စိမ္းစိုလန္းဆန္းမွဳကို ရွာမရေတာ့။ ၀ါေရႊ၍ ျပားကပ္ေနျပီျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္သည္ ေမွာင္တလွည့္ လင္းတလွည့္ရွိေနျမဲ။ လွိဳက္ငင္တက္၍လာေသာ တိမ္တို႕ကို ေမွ်ာ္လင့္အားကိုးမိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕မွာေလျပည္ႏုႏု ျပဳသမွ်ခံရသည့္ပံုႏွင့္ မၾကာမတင္ တိမ္စင္ေျပးသည္ခ်ည္းသာ…

တျဖည္းျဖည္းေသြ႕ေျခာက္လာျခင္းကို အရာခပ္သိမ္းမွ သိမ္းက်ံဳးခံစားေနရသည္။ အျမင္အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ခံစားမွဳ အားျဖင့္လည္းေကာင္း သရုပ္ပီပီကို အတိုင္းသားျမင္မိ ေတြ႕ထိမိသည္။ လွေသာ၊ ယဥ္ေသာ အရာတို႕ ခဏတာ ငံု႕လွ်ိဳးေနျပီ။ ခိုင္က်ည္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္မိေသာ စိမ္းလန္းျခင္းကို ရည္သည္။

အကိုင္းထက္က အရြက္တို႕ကို လက္ျဖင့္ တို႕ထိၾကည့္ေသာအခါ မုန္႕ေလေပြကို ထိသည့္ႏွယ္ရွိသည္။ အႏွီႏွယ္ ပန္းပြင့္ငယ္တို႕ဆို အသို႕ရွိမည္နည္း။ ပူေလာင္ျမိဳက္ရင္း ပြင့္မွပြင့္ၾကပါမည္ေလာ။ အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းထေနေသာ သစ္ပင္ငယ္တို႕ တကြ်ီကြ်ီျမည္တမ္းရင္း အခ်င္းခ်င္း စုပ္သပ္ေနၾကျပီ။  အရြက္၏ ကြ်တ္ဆတ္ျခင္းသည္ အရိုးသို႕ပင္ ကူးလာႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား…..
အဆံုးစြန္ေတြးေတာျခင္းျဖင့္ အရာအားလံုး ေျခာက္ေသြ႕သြားခဲ့လွ်င္…က်ိဳးေၾကမြေနေသာ အစိတ္အပိုင္းတို႕သည္ အေစာက လြင့္ေနေသာ ရြက္ေၾကြေတြလို လြင့္ေနႏိုင္မည္။ ထိုသို႕ျဖစ္လွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း လြင့္ေၾကြသြားလိုက္ခ်င္သည္။ ေသြ႕ေျခာက္မွဳေနာက္တြင္ ခမ္းေျခာက္လာေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္အတူတကြ မေနခဲ့လို။ စိမ္းစိုလန္းဆန္းျခငး္ျဖင့္ ဘ၀ကို အနက္ဖြင့္လိုပါသည္.

ခမ္းနားေသာ အတိတ္လည္း မရွိခဲ့သူမို႕ ေလႏွင္ရာ လြင့္လိုက လြင့္ပါႏိုင္သည္။ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးမ်ားေၾကာင့္ ေလးလံမွဳ အလ်ဥ္းမရွိ။ မုန္းသူတုိ႕ အမွ်င္မျပတ္ဆြဲခဲ့ေသာ္ ထိုသူတို႕လက္တြင္ မြမြေၾကျခင္းျဖင့္ အၾကင္သူတို႕ ေဒါသကို ျငိမ္းေစလိုသည္။ ေမ့ေပ်ာက္လိုသည္မွာ ေျခာက္ေသြ႕ျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ရင္ႏွင့္ခံစားသူကား တနင့္တပိုးပင္။

ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ျပံဳး၍ၾကည့္ႏိုင္သူသည္ ႏိုင္သသူ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေသြ႕ေလ်ာ္ေနေသာ ဘ၀မွာ အႏိုင္အရွံဳးကား အဓိကမျမည္။ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္သံၾကားတိုင္း ျပံဳးေသာသူ လွမ္းလာေလသလားဟု ေမွ်ာ္ရသည္။ ထိုသူကားနင္း၍ လာေခ်ျပီ။ သူနင္းသမွ်သည္ အစိတ္စိတ္ေၾကမြျပီးေနာက္ လြင့္ေနေသာ အပိုင္းအစမ်ားျဖစ္ရာ…….. 

PS-ရာသီဥတုသည္ ပူသည္။ တေန႕က နာက်င္စြာ ရီေမာရေသာ အျဖစ္သည္ ေျခာက္ေသြ႕ျခင္း၏ အစြမ္းကုန္ေလျပီ