ဘူတာစဥ္

ျပန္လွည့္လို႕မရတဲ့
ရထားတစ္စင္း
အဆက္မျပတ္
မရပ္မနား
ျဖတ္သန္းသြားခဲ့တယ္

အခ်ိဳ႕အဆင္း
အခ်ိဳ႕အတက္
ဒါေပမယ့္မရပ္ခဲ့

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
ေက်ာ္ျဖတ္သြားေလတဲ့
ဘူတာစဥ္

မျမင္သာေပမယ့္
ဒီဘူတာေက်ာ္ရင္
ေနာက္တစ္ဘူတာ
၀င္ရဦးမယ္

ေနာက္တစ္ဘူတာ၀င္ရဦးမယ္....

အတၱ၀တ္စံုမ်ားနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕

ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက အျပင္ထြက္ဖုိ႕ပ်င္းတာမုိ႕ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ ဇာတ္ကားအေဟာင္းေတြကို ေမႊေႏွာက္ရင္း စာအုပ္နဲ႕ရုပ္ရွင္ တြဲျပီးၾကည့္ေနမိတယ္။ ရုပ္ရွင္ကိုဖြင့္ရင္း စာအုပ္ဖတ္ေနမိတာပါ။ ဒီကားကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တူတူၾကည့္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္းပ်က္သြားခဲ့တာမုိ႕ စိတ္နာစြာမၾကည့္ဘဲပစ္ထားခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားေလးပါ။

ရွဥ့္ကေလးသံုးေကာင္နဲ႕ ကာတြန္းကားမဆန္စြာ ရိုက္ထားတဲ့ ဇာတ္ကားေလးကို စၾကည့္ရင္းကမွ လက္ထဲကစာအုပ္ကို လႊတ္ခ်မိခဲ့တယ္။ အရာရာကို ရံွဳးနိမ့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရယ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကဲတဲ့ ရွဥ့္ေလးသံုးေကာင္ရယ္ေတြ႕တဲ့ပြဲပါ။ အမွတ္မထင္ေရာက္လာတဲ့ ရွဥ့္ေလးေတြကို Dav က လံုး၀လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူတို႕ရဲ့ သီခ်င္းကို မၾကားခင္အထိေပါ့။ သာယာတဲ့ အျပင္ ဆြဲေဆာင္မွုအျပည့္နဲ႕ သူတို႕သံုးေကာင္ရဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖမွုကိုၾကားရေတာ့ ေတာင့္မခံႏုိင္ရွာေတာ့ပဲ အေပးအယူစတင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕သီခ်င္းေတြကို ဆုိေပးရင္ ဒီအိမ္မွာေနခြင့္ေပးမယ္ဆိုတာကေန စျပီး စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႕ေပါ့။ အစကေတာ့မညွာမတာ နွင္ထုတ္ခဲ့တယ္ ျပီးေတာ့မွ အေပးအယူေတြနဲ႕ ျပန္ေနခြင့္ေပးတဲ့ Dav ရဲ့ အတၱေတြက သိပ္ေတာ့ တရားမလြန္ဘူးလို႕ထင္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲလိုအတၱမ်ိဳးေတြ မရွိဘူးလို႕ မျငင္းႏိုင္လို႕ပါ။

ဒီေလာကမွာ အၾကင္နာ ေမတၱာအတုေတြကလည္း မ်ားျပားလုိက္တာဗ်ာ။ အနားကိုခ်ဥ္းကပ္တဲ့လူတိုင္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္က ရလိုမွုကို ျမင္မွမျမင္ႏုိင္ပဲ။ ငါးစာကိုသာ ျမင္ျပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို မျမင္လြယ္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္က ထိပ္ဆံုးကေလ။ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္ျပီး ေရႊသမင္အလုိက္မွားခဲ့တာလည္း မ်ားပါျပီ။

ျပီးေတာ့ လူေတြထဲမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ကို အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႕ ရေအာင္ယူတတ္တဲ့လူေတြကလည္း အမ်ားသား။ လိုခ်င္တာရသြားေတာ့လည္း သူတစ္ပါးရဲ့ ခံစားခ်က္ကို ျပန္လည္ျဖည့္ဆည္းေပးရေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ေမ့ႏုိင္စြမ္းလိုက္ၾကတာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္ေမ့ခဲ့ျပီလဲ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို လူသားဆန္မိတယ္ထင္ပါတယ္။

သိပ္ကို အျပင္းအထန္ဇြတ္တရြတ္လုပ္တတ္သူေတြ က်ေတာ့ အရမ္းကို အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ေစခဲ့တယ္။ ဒႆဂီရိလိုေပါ့။ ကိုယ္လိုခ်င္တာပဲ သိတယ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘူး။ မတံု႕ျပန္ျပန္ တံု႕ျပန္ျပန္ လုိခ်င္တာ ရဖို႕က အဓိက။ နာမည္ဆုိးနဲ႕ ေက်ာ္ၾကားပင္မယ့္ သူတို႕ေတြက ရုိးသားတယ္လုိ႕ တစ္ခါတစ္ေလ ေတြးေနမိျပန္ေရာ။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်ေနာ္သူတုိ႕ေလာက္ မရိုးသားဘူးဆိုတာပါ။

ရွဥ့္ကေလးသံုးေကာင္ကို Dav ဆီကေန အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႕ ခြဲထုတ္။ ျပီးမွ အျမတ္အစြန္းဆိုတဲ့ အရာအတြက္ မနားမေနေစခုိင္းတာကို ျမင္ရေတာ့ ဟိုတစ္ေလာက လင္းပိုင္ျပပြဲ ၾကည့္ရင္းရလာတဲ့ အေတြးကို ေတြးမိျပန္ေရာ။ လူသားေတြ အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖဖို႕ အရမ္းေတာ္တာပဲဆိုတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ ၾကားရဖုိ႕ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ အတိုင္းလွုပ္ရွားေနရတဲ့ လင္းပိုင္ေတြရဲ့ ဘ၀ေတြကို စာနာမိတယ္။ လက္ခုပ္သံၾကားရဖို႕ ဘာေတြေပးဆပ္ခဲ့ရျပီလဲ။ အခုက်ေနာ့လက္ရွိ ဘ၀နဲ႕ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လင္းပိုင္ေတြလိုပါလားလုိ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာမိရင္း ေရွ႕ဆက္ၾကည့္ဖုိ႕ အင္အားမဲ့ခဲ့ရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက မိသားစုဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး။ Davက အစပိုင္းကလက္မခံခဲ့ဘူးေလ။ မိသားစုဆိုတဲ့ စကားလံုးတန္ဖိုးကို သူသိလိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေနာက္က်ေနခဲ့ျပီ။ ကုိယ့္ေဘးနားမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတတ္တဲ့ မိသားစုကို က်ေနာ္တို႕ အျမဲ ပစ္ပယ္ခဲ့ၾကတယ္ထင္ပါတယ္။ ဟုတ္မယ္.. အခုလည္း မိသားစုကို ခြဲျပီး ဘာမဟုတ္တဲ့အရာေတြအတြက္ အတၱၾကီးစြာ လွုပ္ရွားေနမိတယ္။ တကယ္တမ္းက ေငြရွာႏုိင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပကာသနအတြက္ က်ေနာ္ရပ္တည္ေနမိတာ။ ျပန္မလားလုိ႕ မေမးပါနဲ႕ေနာ္။ ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီဂုဏ္အတြက္က်ေနာ့ကို ဆက္လက္ေခါင္းမာခြင့္ေပးပါ။

ဒီဇာတ္ကားအျပီးမွာေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ထားတဲ့ အတၱ၀တ္စံုေတြကို ျပန္ျမင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀တ္စံုေတြက တစ္သားတည္းက်ေနျပီေလ။ ျပန္ခြ်တ္ရမွာကို ႏွေျမာေနမိေတာ့တာ။ ဒီအဆင္ေလး ငါနဲ႕တယ္လိုက္ပါလားဆုိတဲ့ အတၱနဲ႕ေပါ့….

အခန္းေျပာင္းျခင္း

အခန္းတစ္ခုမွာ သင္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနဖူးပါသလဲ။ အခန္းထဲမွာ ေနရတဲ့ခံစားမွုကို ႏွစ္သက္ပါသလား။ အခန္းထဲက တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ၀င္ထြက္ခြင့္ရွိပါသလား။ အခန္းတစ္ခုမွာအေနၾကာလာတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထုတ္ေနမိတဲ့ေမးခြန္းေတြပါ။ ဘာျပဳလို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္အခန္းေျပာင္းရပါေတာ့မယ္။

အခန္းဒီအခန္းကို က်ေနာ္ႏွစ္သက္သလား မႏွစ္သက္သလားေသခ်ာမသိပါ။ အဆင္ေျပတယ္လို႕ေတာ့ ေျပာလုိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခန္းက ေနဖို႕ သင့္ေတာ္တယ္ေလ။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ ဒီအခန္းကို က်ေနာ္ပဲေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။ ေနအံုးဗ် က်ေနာ္မွားသြားတယ္ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္တာက အခန္းထဲက အျပင္အဆင္ပါ။ တကယ္က အခန္းက က်ေနာ့ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။ ဘာျပဳလုိ႕လဲဆိုေတာ့ ဒီအခန္းကို ဘယ္သူမွေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိလုိ႕ပါ။

ဒီအခန္းထဲမွာ က်ေနာ့အတြက္ သိပ္ႏွစ္သက္စရာေတြျဖစ္တည္ခဲ့သလို စိတ္ပ်က္စရာ အားေလ်ာ့စရာ သိမ္ငယ္စရာ ရွက္ရြံ႕စရာေတြလည္း တည္ရွိေနခဲ့တယ္။ ေလသိပ္တုိက္တဲ့အခန္းလို႕ တစ္ခါတစ္ခါ ေရရြတ္မိသလို သိပ္အိုက္တာပဲ တစ္ခ်က္ေလးေတာင္တိုက္ေဖာ္မရဘူးလို႕လည္း ညည္းတြားဖူးတယ္။ ခံစားမွုေတြေပးစြမ္းတဲ့ အခန္းတစ္ခုအျဖစ္ေတာ့ အျမဲအမွတ္ရေနေတာ့မွာ။ ဒီအခန္းမွာ က်ေနာ့ဘ၀အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတာေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ခဲ့မိတယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးဆိုတာကို လုပ္ျဖစ္မျဖစ္ သိပ္မေရရာေသးဘူး။ ဆံုးျဖတ္ျပီးမလုပ္ျဖစ္မွာစိုးလို႕။ ကတိဆိုတဲ့ ၾကိဳးကို ခ်ည္ျပီးရင္လြယ္လြယ္ျဖည္တတ္တဲ့ အက်င့္ကို မုန္းလို႕ပါ။

ဒီအခန္းကေနေျပာင္းဖို႕ ၃ရက္ပဲလိုေတာ့တယ္ဆိုမွ အေျပးအလႊား စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီအခန္းထဲမွာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကိုေပါ့။ အေကာင္းအဆိုးေရာေထြးေနသည္။ ေမွာင္တစ္လွည့္ လင္းတစ္လွည့္ေနသည္။ မီးလာသည့္အခါ လင္း၍ မီးမွိတ္သည့္အခါ ေမွာင္သည္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ မီးခလုပ္ကို ဖြင့္ပိတ္သူသည္ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

အခန္းအသစ္ကို ေရႊ႕ရန္ တံခါးေပါက္အျပင္ဖက္ကို ၾကည့္မိတယ္။ အလင္းေရာင္ကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားျမင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလင္းေရာင္ဘယ္အခ်ိန္အထိ ရွိမလဲ က်ေနာ္မခန္႕မွန္းႏိုင္ပါ။ အခန္းအသစ္ႏွင့္ အခန္းအေဟာင္းသည္ က်ေနာ္နဲ႔ပတ္သတ္၍ လႊဲေျပာင္းစရာရွိသည္မ်ားကို သူတို႕ခ်င္းလက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္၍ လႊဲေျပာင္းၾကပါလိမ့္မည္။ အခန္းအေဟာင္းမွ အခန္းအသစ္ကို ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မ်ား တုိးတိုးတိတ္တိတ္ မွာၾကားထားမည္ထင္ပါသည္။

အခန္းအသစ္ တြင္ မည္သို႕မည္ပံုေနရမည္ကို က်ေနာ္မသိေသးပါ။ အခန္းသစ္ကို ေျပာင္းရန္မၾကာေတာ့ျပီျဖစ္သည္မုိ႕ သိမ္းဆည္းစရာရွိသည္မ်ားကို သိမ္းဆည္းေနရင္း အခန္းအေဟာင္းကို ေအာက္ေမ့မိျပန္သည္။ ဒီေနရာမွာ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာဆိုျပီး စဥ္းစားရင္ ေတြးေတာေနမိျပန္သည္။

အခန္းအသစ္သည္ ကမ္းလင့္ေနသည္.....လွမ္းသင့္မလွမ္းသင့္

ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့မီးအိမ္တစ္လံုးနဲ႕စကားေျပာျခင္း

မီးအိမ္ေလးက ဒီအခန္းထဲမွာ ရွိေနတာၾကာလွေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျမင္တယ္ မီးအိမ္ေလးတစ္လံုးပါလားတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေတာ့ သိေတာင္သိမသြားပါဘူး။ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ၾကပါဘူး။ အခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အရပ္ရွည္လို႕ထင္ပါရဲ့ မီးအိမ္ေလးကို တိုက္သြားၾကတယ္။ ေတာက္...ေခါက္တဲ့ အခါေခါက္.. ေနရာတက်ေလးျပန္လွည့္ေပးတဲ့အခါေပးေပါ့။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးကေတာ့ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ ျဖတ္ေနတာပါပဲ။ မီးအိမ္ေလးကလည္း ရွိေနတာပါပဲ။ မွတ္မိသူမရွိ သိသူမရွိ အသိအမွတ္ မျပဳလည္း မီးအိမ္ေလးကေတာ့ ရွိေနဆဲပဲ။


ေဟ့ မီးအိမ္ေလး
ဗ်ိဳ႕

မင္းကိုျမင္တာၾကာေနျပီေနာ္
ဟုတ္ဗ် က်ေနာ္က ခ်ိတ္ဆြဲျခင္းခံထားရတဲ့မီးအိမ္တစ္လံုးပါဗ်

မင္းကဘာအတြက္ရပ္တည္ေနတာလဲ
ဗ်ာ...က်ေနာ္လည္းေသခ်ာမသိပါဘူး က်ေနာ္သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ဒီအခန္းထဲမွာေရာက္ေနခဲ့တာ။

မင္းမွာခံစားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားရွိတယ္ဆိုတာဟုတ္လားဟင္ တစ္ဆိတ္မသိလို႕ေနာ္
အင္းက်ေနာ္လည္းစဥ္းစားေနတာပဲဗ် ေသခ်ာတာေတာ့ အေျဖမေပၚေသးဘူးဗ်။ ခံစားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားရွိခဲ့ဘူးတယ္ထင္တာပါပဲ။အင္း ရွိခဲ့ဖူးသလိုလုိပါပဲ။

ေဟာဗ်ာ ရွိဖူးသလိုမရွိဖူးသလိုဆုိတာက ဘာပါလိမ့္
ရွင္းရင္းရွုပ္မယ္ခင္ဗ်။ တစ္ခါခါ ခံစားခ်က္ေတြက သိပ္ပင္ပန္းတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီအခါ ခံစားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားကို ေမ့ထားျပီး က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတယ္က်ေနာ္ ခံစားခ်က္ေတြကို ၾကိဳက္တယ္ဗ်။ ေျပာထားပါတယ္ဗ်ာ ရွင္းရင္းနဲ႕ ရွုပ္မယ္လုိ႕။

ထားပါေတာ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားလိုခ်င္တာကေကာ ဘာပါလိမ့္
ဒီေမးခြန္းက ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းတယ္ဗ်။ ေျဖခ်င္သလိုေျဖၾကည့္မယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လိုခ်င္တာ နားလည္မွုဆိုတာပါ။ အၾကင္နာေတြ ေမတၱာေတြက သိပ္ေ၀းေနေသးတယ္ေလ။ (ေမးခြန္းေမးသူက ဒီေနရာမွာ သိပ္ၾကီးက်ယ္တဲ့ မီးအိမ္ပါလားဆိုျပီး မ်က္ခံုးရွံဳ႕လုိက္ပါတယ္)စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ့ကို မီးအိမ္ေလးအျဖစ္နားလည္ေပးမယ့္ သူေတြရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေျပာပဲေျပာသြားတာပဲဗ်။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မီးအိမ္ေလးကို စိတ္ပ်က္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ မယံုရင္ေစာင့္ၾကည့္။ က်ေနာ္ေျပာတာမယံုရင္ေလ။

ျဖတ္...ေဟာဗ်ာ မီးပ်က္သြားျပီ။

မီးအိမ္ေလးနဲ႕စကားေျပာေနတုန္း မီးအိမ္ေလးေပ်ာက္ဆံုးသြားပါတယ္...

သင့္အတြက္ ခရစ္စမတ္အၾကိဳ

ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရစ္စမတ္ သင့္အတြက္ ျဖစ္ပါေစ...

ခ်စ္ျခင္းေမ

ငါ့ရင္ထဲက
ခ်စ္ျခင္းေတြ
ဘယ္သူမွ
ဖန္ဆင္းေပးတာမဟုတ္ပါဘူး

ငါဖြဲ႕ဆိုတဲ့
စကားလံုးေတြ
ဘယ္သူမွ
သီကံုးေပးတာမဟုတ္ပါဘူး

တဖြဖြေျပာေနတဲ့
လြမ္းတယ္ဆုိတဲ့
အသံုး
လြယ္လြယ္သံုးတာ
မဟုတ္ပါဘူး

နင္ျမင္တတ္လို႕
ၾကည့္တတ္ရင္
နင္သိႏိုင္သားနဲ႕
ညာမေနပါနဲ႕


အရာအားလံုးအတြက္
ငါ့ခ်စ္ျခင္းေတြ
တစစျဖစ္ထြန္းေနတာ
ၾကာခဲ့ျပီေမ.....

ယံုရမွာလား ဥပေဒဘက္ေတာ္သား

မေန႕ညက ၁၂:၁၀မိနစ္ပြဲကို သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြၾကည့္ရင္းက စိတ္၀င္စားတာရယ္ အက္ဒြပ္ေနာ္တန္ဆိုတဲ့ မင္းသားကို သေဘာက်တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။

ဇာတ္ကားတစ္ပုဒ္လံုးကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့နားမလည္လုိက္ပါဘူး။ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အဂၤလိပ္စာအရည္အခ်င္းပိုင္ဆိုင္သူအျဖစ္ ကုိယ့္ကုိကိုယ္ အားမလိုအားမရျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္အခုအခ်ိန္အထိ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့လည္း ေပလယ်ာကံပစ္ထားလိုက္တာပါပဲ။

ေလာကၾကီးမွာ စည္းဆိုတာရွိပါတယ္။ သူ႕စည္းကိုယ့္စည္း လူ႕စည္းဘီလူးစည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရွိခဲ့မယ္ ဆိုရင္ အားလံုးသာယာအဆင္ေျပမွာပါ။ ထမင္းရည္ပူစည္းဆုိျပီး ထုပ္ဆီးတိုးကစားခဲ့ၾကတုန္းကလုိ စည္းဆိုတာ ရွိသင့္တယ္ေလ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကေလးဘ၀ကစားပြဲကိုေတာင္ စည္းေက်ာ္မေက်ာ္ ျငင္းခုန္ၾကေသးတာ။ အခုလို ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြျပည့္ေနတဲ့ တကယ့္ေလာကၾကီးမွာဆို ပိုဆိုးျပီေပါ့။ အဲဒီေတာ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းဆိုတာကို ဥပေဒသေတြျပဌာန္း ဥပေဒေဘာင္တြင္း ေအးခ်မ္းစြာေနထုိင္ေရးအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္သူေတြက ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ အျဖစ္နဲ႕ေပါ့။

ဒါဆို ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြက လူထဲကလူေတြပဲေနာ္။ သူတို႕လဲ လူသားအားလံုးပိုင္ဆိုင္တဲ့ အတၱဆိုတာေတြ တန္းတူပိုင္ဆုိင္ၾကမွာပါပဲ။ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြလည္း စည္း၀ိုင္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္ႏုိင္တာေပါ့။ သူတို႕ထြက္သြားရင္ေကာ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့။ တကယ္လဲ အျပင္မွာ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္ေနတဲ့ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္လည္း ရွိဦးမွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕အားလံုး လူသားဆန္ၾကလို႕ပါ။

သာမန္ျပည္သူျပည္သားတစ္ေယာက္ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ အေရးယူအျပစ္ေပးသင့္ သေလာက္အျပစ္ေပးခဲ့တယ္။ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ ခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့ရင္ေကာ။ ဒီထက္ျပင္းထန္တဲ့ အျပစ္ေပးမွုေတြေပးသင့္တယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႕ မတရားရာမ်ားၾကေနမလား။ ဥပေဒကိုနားလည္တဲ့ သူေတြ လက္တစ္လံုးျခားနဲ႕လုပ္ေနၾကတာကို က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ၾကည့္မေနသင့္ဘူးထင္တယ္ေနာ္။ နားမလည္တဲ့ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္နဲ႕ နားမလည္စြာ ရပ္တည္ေနခဲ့တာက ေနသားက်ေနျပီ။

ျပီးေတာ့ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားဘဲ ရွိသင့္တဲ့ ဥပေဒ။ တကယ္ကိုလိုအပ္ပါတယ္။ ငါ့သမီးမုိ႕ ငါ့သားမုိ႕ ငါ့မ်ိဳးငါ့ေဆြမို႕ ဆုိတဲ့ အရာေတြနဲ႕ ဥပေဒကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္ တစ္ဥပေဒျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အက္ဒြပ္ေနာ္တန္ရဲ့ ရပ္တည္မွုကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္သင့္တယ္။ ဒီလိုရပ္တည္မ်ိဳးမွာ က်ေနာ္ရပ္တည္ႏို္င္မယ္ဆိုတာ သိပ္မေသခ်ာဘူး။ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့စြာ မိသားစုဘက္က ရပ္တည္မိမွာစိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးကို မလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္ထပ္တစ္ခုက အေရွ႕မွာေတာ့ ေအးခ်မ္းေရးအတြက္ ထိန္းသိမ္းေနသလိုလိုနဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ခ်ိဳးေဖာက္မွုေတြုပါ။ ဂ်င္မီရဲ့ ရက္စက္မွုအခန္းေတြ နဲ႕ သူခ်စ္တဲ့ မိသားစုနဲ႕ေနတဲ့ အခန္းေတြကို ယွဥ္ၾကည့္ရင္ တကယ့္ကို တစ္ကြက္စီေလ။ သူလိုခ်င္တဲ့ အေျဖကို ရဖုိ႕အတြက္ ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးေလးရဲ့ မ်က္ႏွာကို မီးပူနဲ႕ကပ္မယ့္အခန္းဆို က်ေနာ္မ်က္စိမွိတ္ထားရေလာက္ေအာင္ထိ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းလြန္းတယ္။ သားသမီးဆိုတာကို ခ်စ္တတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါလ်က္ ဒီေလာက္မလုပ္ရက္သင့္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ စိတ္အေမွာင္ဖုံ္းျပီဆိုရင္ ဘာမဆိုလုပ္တတ္ၾကတယ္ထင္တယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေလာကၾကီးရဲ့ ဒဏ္ခတ္္မွုကို ျပသထားတယ္ထင္ပါတယ္။ ဂ်င္မီတစ္ေယာက္ သူ႕ရဲ့ အျပစ္ေတြကို သူ႕ဘာသာေဆးေၾကာသြားခဲ့တယ္။ တစ္ကယ္လည္း ျပစ္မွုက်ဴးလြန္သူတုိင္းဟာ သူတုိ႕ရဲ့ မည္းညစ္တဲ့ လိပ္ျပာရဲ့ ေျခာက္လွန္႕မွုကို ခံေနရမွာပါ။ က်ေနာ္ဖတ္ျပီးသြားတဲ့ အဆိပ္၀တၳဳထဲက ဆရာ၀န္လုိပါပဲ။ ကိုယ့္အျပစ္ေတြအတြက္ ကိုယ္တုိင္ေဆးေၾကာသြားခဲ့တာ။ perfume ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေလးတုန္းကလည္း က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ သူ႕လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ သူျပန္လည္ေဆးေၾကာသြားတယ္ထင္တာပါပဲ။


က်ေနာ္တုိ႕ရဲ့ ေလာကကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႕ ဥပေဒနဲ႕ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားဆုိတာ မရွိမျဖစ္လိုကို လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ ကိုယ္တိုင္အျပစ္က်ဴးလြန္မက်ဴးလြန္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္လိုသိႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိယံုၾကည္စိတ္ခ်ရပါ့မလဲ။ ဘယ္သူေတြက မွန္ျပီး ဘယ္သူေတြက မွားေနျပီလဲ။ မယံုၾကည္လုိ႕လည္းမရ ယံုၾကည္လို႕လည္း မျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ယံုရမွာလား ဥပေဒဘက္ေတာ္သားရယ္လို႕ ေရရြတ္ေနရံုမွတစ္ပါး……………………

စားပဲြနဲ႕နံရံ

စားပဲြနဲ႕နံရံ။ က်ေနာ့အလုပ္စားပြဲေဘးမွာ နံရံရွိတယ္။ နံရံနဲ႕ စားပဲြနဲ႕ကကပ္ရပ္။ သူတို႕တစ္ဖက္တစ္ခ်ပ္ ရပ္တည္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္……….


စားပဲြကို ပါတီးရွင္း အကန္႕ေတြနဲ႕ နံရံေဘးမွာ ထားတာပါ။ သူတုိ႕ႏွစ္ခုက အရမ္းကပ္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ခြာတယ္လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူးေလ။ ဆိုေတာ့ ကပ္သီးကပ္သပ္ေလး ျဖစ္ေနၾကတာ။ သူတို႕ကပ္သီးကပ္သပ္ျဖစ္ေတာ့လည္း ဘာအေရးလဲ။ အေနသာၾကီး။

မဟုတ္ဘူးေလ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ႏွစ္ခုေၾကာင့္ ဒုကၡလွလွ ေတြ႕ရတာ အေနွးနဲ႕အျမန္။ အေရးၾကီးျပီး ျပန္မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္က်သြားလုိ႕ေလ။ သူတို႕ႏွစ္ခုၾကားထဲကို လွပစြာက်သြားတာ။ လွပစြာဆိုတာ တကယ္ကို ဘယ္ကေနဘယ္လို ကပ္သီးကပ္သပ္ထဲကို ေရာက္သြားမွန္းမသိေအာင္က်သြားတာ။ သတိတရ ရွာတဲ့အခ်ိန္မွာ သေကာင့္သားက ခပ္တည္တည္နဲ႕ လွ်ာထုတ္ျပသလို တဖ်တ္ဖ်တ္ ခါျပေနေလရဲ့။

ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လိုျပန္ယူရမလဲ။ အေသခ်ထားတဲ့ ဒီစားပြဲကုိ ေရႊ႕မလား။ နံရံကိုပဲ ျဖိဳလုိက္ရမလား။ သူေဌးသိရင္ေတာ့ ေတာ္တယ္ကြာဆုိျပီး ဆုခ်ဦးမွာ။ အေတြးေကာင္း အစီအစဥ္ေကာင္းလို႕ေလ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ပါ၀ယ္ေပးျပီး ျပန္ေပေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႕ ျပန္ေပေတာ့ ဆုိတဲ့ဆုပါ။

လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ႏွုိက္မယ္ဆုိေတာ့ လည္း မျဖစ္ျပန္။ တစ္ခုနဲ႕ ထုိးမယ္ဆိုေတာ့လည္း ဒီအက်ဥ္းက က်ဥ္းရတဲ့အထဲ ရွည္ကလည္းရွည္ေနေသး။ ဘယ္အရာနဲ႕မွ ထုိးလ႕ိုမရ။ ညွပ္လုိ႕လည္းမမိ။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ လ်ွိဳ႕၀ွက္ခ်က္အေနနဲ႕ နည္းလမ္းကို ဖြက္ထားလိုက္ပါဦးမယ္။ တကယ္ အဲလိုၾကံဳရင္ေတာ့ ေမးျမန္းႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အၾကံဥာဏ္ေပးခကို အဲဒီေတာ့မွ စေျပာမယ္ေလေနာ္။

ဒီလို က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲကို ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တာ ခဏခဏပါ။ ဘာမွမဟုတ္ေလာက္ဘူးဆိုတဲ့ အရာေတြက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္မွာ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြလိုပဲ။ က်သြားျပီဆိုမွ ျပန္ဆြဲထုတ္မရေတာ့ဘူးေလ။ ဘယ္အရာမဆိုေတာ့ အေျဖရွိတယ္တဲ့။ အခ်ိန္တစ္ခုခုနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးစဥ္းစားျပီး ေျဖရွင္းႏုိင္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွားေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္သလို အမွန္ေတြလည္းျဖစ္ႏုိ္င္တယ္။ ခဲတံေနာက္မွာ ခဲဖ်က္ထည့္တာကိုက သဘာ၀က်ျပီးသား လူဆုိတာကိုက မွားတတ္တာေလ။ မွားမွာေၾကာက္ျပီး လမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့ပဲေနမွာလား။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ေရွ႕သို႕ခ်ီရင္း ျပဳျပင္သင့္တာေတြ ျပဳျပင္ရမွာေပါ့။

အခုလည္း စားပဲြနဲ႕နံရံနဲ႕ ကကပ္လ်က္ပဲ။ စာရြက္ေတြကေကာ……………….

ဒဏ္ရာ

ဒဏ္ရာဆိုတာ
အရာ,ရွိမွ
ဒဏ္ရာမဟုတ္ဘူးေလ
ခ်ဳပ္ရိုးေတြ
အမာရြတ္ေတြ
မက်န္ရစ္ေပမယ့္
ငါ့ရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းထဲက
ဒဏ္ရာကေတာ့
တဆစ္ဆစ္နဲ႕

ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္အေၾကာင္း

ထွန်းညှိထားဆဲ ဖယောင်းတိုင်တစ်တိုင်။ အမှောင်ထဲမှာ အလင်းတွေ ပေးနေတယ်လို့ သူ့ကိုယ်သူယူဆထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင် တစ်တိုင်။ ထက်ဝက််လောက်အထိတော့ ထွန်းညှိပြီးသားဖယောင်းတိုင်။ ကုန်သည်အထိ အလင်းပေးမယ်လို့ ခံယူထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်ပေါ့………..

ဒီဖယောင်းတိုင်ဘယ်လိုဖြစ်တည်လာတာပါလိမ့်။ ဆရာတော်ဘုရားက သီတင်းကျွတ်ခါနီးတိုင်း ဝါဆိုဖယောင်းတိုင်လုပ်ဖို့အသင့်ဖြစ်နေတတ်တယ်။ ကျောင်းဝန်းက ဘုရားဝန်းနဲ့နီးတာမို့ ဘုရားဆီမီးခုံက ဖယောင်းတွေကလည်း မျက်စ ပစ်နေကြပြီ။ ကျောင်းသားလေး ခမျာ သူနေ့တိုင်းထိုးနေရတဲ့ သံပြားလေးနဲ့ အုံခဲ စုပုံနေတတ်တဲ့ ဖယောင်းပြင်ကို လက်တင်တွန်းရင်း ပါလာတဲ့ အိတ်ကလေးထဲ ကျုံးကျံုးထည့်တာပေါ့။ ဒီဖယောင်းခဲတွေရဖို့ လက်ကလေးတွေတောင်နီလို့။ ညဘက် ဘုရားစာရွတ်ချိန်မတိုင်မချင်း ရသလောက် စုဆောင်းရင်း အိတ်ကလေးကို တမြတ်တနိုးပိုက်ပြီးပြန်နေကြလေ။ ဘုရားဆည်းလည်းတွေက နှုတ်ဆက်တေးတွေဆိုနေတယ်လို့ သူမှတ်ယူနေကြ။

တော်တော်လေးစုမိဆောင်းမိပြီဆိုတော့။ ဆရာတော်နေ့ဆွမ်းဘုန်းပေးပြီး သပိတ်တွေဆေးပြီးရင် မီးမွှေး ဖယောင်းကျိုဖို့ပေါ့။ ဖယောင်း အညစ်တွေကို ဆရာတော်သန့်စင်ခိုင်းတဲ့နည်းနဲ့ စနစ်တကျလုပ်။ သန့်ပြီဆိုတဲ့ ဖယောင်းတွေကိုတော့ မြေကြီးထဲမှာ စီပြီးစိုက်ထားတဲ့ ဝါဆိုဖယောင်းပုံသွပ်လုံးလေးတွေ ဆီကို ဦးတည်ရတာပေါ့။ မီးဇာကို ကပ္ပိယကြီး ကျစ်ပေးထားတဲ့ အတိုင်း သွပ်လုံးထိပ်နှစ်ဖက်မှာ သံချောင်းလေးတွေနဲ့ကလန့်။ ပြီးမှ ဖယောင်းတွေ အသာလောင်း။ ဟော….ဝါဆိုဖယောင်းတိုင်တွေ တစ်တိုင်ပြီးတစ်တိုင်။

ဖယောင်းတိုင်လေး ပြောတဲ့စကားကို နားထောင်မိကြလားဟင်။ မီးထွန်းဖို့သာအာရုံစိုက်နေကြတယ် ထင်ပါတယ်။ လေတိုက်နေလို့ မီးဇာကို မီးညှိုဖို့အရေးလောက်သာအလေးထားနေကြတာကိုး။ ဖယောင်းတိုင်လေး တိုးတိုးရွတ်တာကို ဘယ်ကြားကြမှာလဲ။

စဉ်းစားကြည့်ပါဗျာ။ အလင်းဆောင်ဖို့အရေး ကိုယ့်ခန္ဓာကို လောင်ကျွမ်းခွင့်ပေးထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်လေးအဖြစ်ကို။ မီးထွန်းရင်း မီးဟပ်သွားတဲ့အခါများ လက်ကလေးတစ်ခါခါနဲ့ လောင်ကျွမ်းနေပြီဖြစ်တဲ့ ဖယောင်းတိုင်ကလေးကိုမှှမစာနာ။ သူလည်းလေ ပူရှာပေမပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဟန်မပျက် မာန်တက်စွာ တရှိန်ရှိန်လင်းပေးတတ်တဲ့ ဖယောင်းတိုင်လေးပါ။ သူ့ရင်ထဲက တိုးတိုးအော်ငိုတာကိုတော့ ဘယ်သူမှမကြားနိုင်ပြီလေ။

ဖယောင်းတိုင်လေးရဲ့ မျက်ရည်စက်တွေကလည်း ဖယောင်းစက်တွေပဲပေါ့။ တစ်လိမ့်လိမ့်ဆင်းလာတဲ့ ဖယောင်းစက်တွေက အပူကြီးရင် ကြီးသလို မြန်မြန်ဆန်ဆန် အရွယ်ကြီးကြီးနဲ့ ဖယောင်းတိုင်လေးရဲ့ ခြေရင်းမှာ ထွန်းအိုင်လို့။ ချော့ပေးဖို့နေနေသာသာ မျက်ရည်တွေ ကြွေချင်တိုင်းကြွေ ဝေချင်တိုင်းဝေ ပြုံးပြီးကြည့်နေတဲ့သူတွေက အပြည့်။

လေတွေတိုက်ရင်တော့ မီးဇာလေးက တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်နေတော့တာ။ လေသိပ်ပြင်းရင်တော့ ငြိမ်းပြီပေါ့။ မငြိမ်းစေချင်ရင် ကာနိုင်သမျှနည်းနဲ့ကာပေရော့။ တစ်ချက်တစ်ချက် လေပြင်းတွေက ဖယောင်းတိုင်လေးကို စာနာစွာ မငြိမ်း ,ငြိမ်းအောင်တိုက််တတ်ကြတယ်။ စိတ်မရှည်တဲ့ မီးထွန်းသူဆိုရင်တော့ ဒီအတိုင်းထားခဲ့တတ်ပေမယ့် ဇွဲကြီးစွာ အောင်မြင်အောင်လုပ်တတ်သူတွေတော့ မရရအောင် ပြန်ထွန်းတော့တာပါပဲ။ တစ်တိုင်အားနဲ့ယူသော်မရရင် အပေါင်းအသင်းတွေပါစုပြီး ထွန်းညှိပွဲပေါ့။ အဲဒီတော့လည်း တစ်တိုင်အပူ တစ်တိုင်ကူရင်း မီးကလေးပူပူသီချင်းနဲ့ တကြော်ကြော် ဝိုင်းအော််ငိုရုံအပြင်ထက်မပိုခဲ့။

ဖယောင်းတိုင်ဖြစ်မှတော့ မီးပူမှာကြောက်နေလို့ဘယ်ဖြစ်မှာလဲနော်။ ပူလည်းပူပါစေပေါ့။ လင်းနေရရင်ကို ကျေနပ်နေသင့်ပါပြီ။ အခုလည်း တိုင်တစ်ဝက်လောက်အထိလင်းပြီးတဲ့နောက် ခြေရင်းမှာပုံနေတဲ့ ဖယောင်းစက်မျက်ရည်တွေကနေ နောက်တစ်ခေါက် ပြန်လည်မွေးဖွားရင်း အလင်းဆောင်ပေးမယ်ဆိုပြီး အံခဲရေရွတ်နေတတ်တဲ့ ဖယောင်းတိုင်လေးတစ်တိုင်ကတော့ ဆက်လက် လင်းလက်နေဆဲ………………………….


ဘုန်းကြီးကျောင်းသားဘဝတုန်းက ဖယောင်းတိုင်လေးတွေနဲ့ ဒီနေ့အတွက် အမှတ်တရပါခင်ဗျာ………………

၁၂ ၁၃ ဒီဇင္ဘာနဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာ

စာေရးခ်င္လာျပန္ေတာ့လည္း ေရးဖို႕ ၾကိဳးစားမိျပန္ေရာ။ တကယ့္ကို ၾကိဳးကိုင္လုိ႕မရတဲ့ စိတ္တစ္ခုနဲ႕ ….ခက္ပါေသးတယ္ေနာ္။


၁၂ ဒီဇင္ဘာ နတ္ေတာ္လျပည့္ေန႕ကို အမွတ္တရ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သိပ္လွတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာထဲက တိ္မ္ဖံုးေနတဲ့ လကို အခန္းကိုျပန္တဲ့ ေကာ္ရီဒါတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေငးရင္း ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္လုိ႕ ဆံုးျဖတ္မိခဲ့တယ္။ အိမ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေျပာရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန လကို အမိအရရိုက္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့တာ။ လက္တုန္တာရယ္ မကြ်မ္းက်င္တာရယ္ေၾကာင့္ လကမ၀ိုင္းခ်င္ေတာ့။ သတိရလို႕ ေထာက္တိုင္နဲ႕ ရိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ရေတာ့ရလိုက္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကင္အေရာင္ကေျပာင္းသြားျပီေလ။

ေနာက္မွျပန္သိရတာက အဲဒီေန႕က သာတဲ့လက သာသမွ်လေတြထဲမွာ အရြယ္အစားအၾကီးဆံုးျမင္ရတာတဲ့။ သူမ်ားေတြက တခုတ္တရေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ အဲလိုျပန္ျမင္ရဖုိ႕ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီး ျပန္ေစာင့္ရဦးမယ္တဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြက အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္သြားတာေနာ္။ ျပန္မရလိုက္တာေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါကလား။ အင္းက်ေနာ္ဘာေတြ ဆံုးရွံဳးခဲ့ပါလိမ့္ ဘာေတြဆံုးရံွဳးရဦးမွာပါလိမ့္။

၁၃ဒီဇင္ဘာ သိပ္မြန္းၾကပ္တဲ့ ျမိဳ႕ျပကို ခြာမိတယ္။ တစ္ဆိတ္ကားသံေတြဆူညံလြန္းတယ္ကြယ္။ ေတာစရိုက္ေတြရွိတဲ့ ေဟ၀န္နန္းကို ေျခလွမ္းေတြလွမ္းရင္း ခဏေတာ့ ေမ့ထားပါရေစ။

ကမ္းကခြာကထဲက စိတ္ေတြကို အေ၀းဆံုးကို လႊင့္ပစ္လိုက္တာ။ က်ေနာ့စိတ္ေတြကို ေတာအုပ္ထဲကို ႏွစ္လိုက္မိတယ္။



ျမင္ျမင္သမွ်ေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ၾကိဳးစားရင္း ပင္ပင္ပန္းပန္းစက္ဘီးေတြ နင္းပစ္ခဲ့တာ။ ေခြ်းေတြလည္း ထြက္ လူလည္း အလဲလဲအျပိဳျပိဳ။ သတိထားမိတာ စက္ဘီးမစီးျဖစ္တာ ဘယ္နွစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိခဲ့ျပီလဲမသိ။ ဒါေပမယ့္ ေမ့မသြားပါလား။ ဟင့္အင္း ေမ့ထားသင့္တဲ့အေၾကာင္းအရာ ေမ့သြားပါေစ။ မခံႏိုင္လြန္းလို႕ပါ။ ဒီေန႕ေတာ့ အေ၀းမွာေနေပးပါ။



ေတာပန္းေလးေတြ…သစ္ခြတို႕ သဇင္တို႕ မဟုတ္ေတာ့ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ၾကပါလား။ လိပ္ျပာေတြကလြဲရင္ သူတို႕ကို ဘယ္သူကမွလွတယ္လို႕မထင္။ သူတို႕လည္းပန္းပဲေလေနာ္။ ထံုးစံအတိုင္း ပန္းေလးေတြကို ဓါတ္ပံုရုိက္ရင္း အားေပးမိတယ္။ အားမငယ္ပါနဲ႕ ငါရွိပါေသးတယ္လုိ႕။



တံတားႏွစ္ခုသံုးခုကိုလည္းေက်ာ္ရေသးတယ္။ တံတားေပၚကမွာရပ္ရင္း ျမစ္တစ္ခုမွာေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႕မရတဲ့ အေၾကာင္းရယ္ တံတားေအာက္က ျဖတ္သြားဖူးတဲ့ေရလိုပဲ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္စီးခြင့္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားမိျပန္ေရာ။ ေရေတြဘယ္ေလာက္စီး ပါေစ တံတားၾကီးရွိေနရင္ျပီးေရာေနာ္။

ဖိနပ္ၾကပ္ၾကပ္ပံုျပင္ အဲဒီေန႕ကမွၾကားဖူးတယ္။ ပထမေတာ့ ရီမိတယ္။ ၾကားဖူးျပီးသားျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မွာပါ။ လူတစ္ေယာက္က ဖိနပ္ၾကပ္ၾကပ္ကိုပဲ အျမဲစီးတယ္တဲ့။ သူ႕ကိုဘာလုိ႕စီးတာလဲလို႕ေမးေတာ့ သူ႕မိန္းမကအိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္ေနတယ္။ သူ႕သားကလည္း ဘိန္းစြဲလို႕ေထာင္က်သြားျပီ။ စီးပြားေရးကလည္း မေကာင္းဘူးတဲ့။ သူ႕ဘ၀မွာ ဒီဖိနပ္ခြ်တ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးပဲ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ပါတဲ့။ က်ေနာ္တစ္ခ်က္ငုံ႕ၾကည့္မိလုိက္တယ္။ အိုး…………. ဖိနပ္က သိပ္ေခ်ာင္လြန္းေနပါလား။

ဟိုဘက္ကမ္းက မီးေတြလင္းလာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့တယ္။ ေလးလံေနျပီျဖစ္တဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ပါ။ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး ခုမွကေလးတစ္ေယာက္လိုဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို မဆိုျဖစ္ေအာင္ စိတ္ထိန္းရင္းနဲ႕ေပါ့။

အျပန္ခရီးမွာ လမ္းမီးတုိင္ေလးနားက တီး၀ိုင္းေလးတစ္ခုကိုလည္း ၀င္ေငးျဖစ္ပါေသးတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႕ ရံုးပိတ္ရက္ အပန္းေျပေအာင္ ဒီအစီအစဥ္ကို လုပ္တာပါ သင္တို႕လည္း အပန္းေျပၾကပါေစဆုိေတာ့ ၀င္ေတာင္ဆိုလုိက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းေတြကမရျပန္ဘူး။

ေရာက္တတ္ရာရာဆိုေတာ့ တကယ့္ကိုေရာက္တတ္ရာရာပါ။ ဘယ္ကိုေခၚသြားျပီး ဘာေတြေျပာခ်င္ေနမွန္းမသိတဲ့ ေရာက္တတ္ရာရာေပါ့…….

ေတြေ၀သူ

ဒီတံခါးႏွစ္ခ်ပ္ေနာက္မွာ
အမွန္တရားဆိုတာ
ရွိပါတယ္။

ဘယ္တစ္ဖက္
ညာတစ္ဖက္
အလြယ္လွမ္းလို႕
ဖြင့္ရင္ျဖစ္ေပမယ့္
ျခေသၤ့ပါးစပ္ထဲ
လက္ႏွုိက္ျပီး
ဖြင့္ဖို႕
ငါမရဲဘူး

အမွန္တရားဆိုတာကို
အ, အ အိပ္မက္
မက္သလို
ျပန္ေျပာဖို႕
မလြယ္တဲ့ေနာက္
ငါဟာ
ေတြေ၀သူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနစျမဲ.....

ဖ်ားနာျခင္း ခ်စ္ရက္ရွည္

ဒီေန႕ သိပ္အထီးက်န္ဆန္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႕မေမးပါနဲ႕။ က်ေနာ္ေျဖမွာမဟုတ္လုိ႕ပါ။ ဒီညကိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို႕ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားရမယ္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ ဘယ္လိုကုန္ဆံုးေအာင္ ျဖဳန္းတီးရမလဲ စဥ္းစားမိတယ္။ ဟိုလူေခၚ ဒီလူေခၚနဲ႕ ေနာက္ဆံုး အဆင္ေျပတဲ့ လူနဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အပ်င္းေျပ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မိျပန္ေရာ…

ဇာတ္ကားအစေလးက အသံေလးနဲ႕စထားတာ။ စာတစ္ေစာင္ကိုဖတ္ျပေနတဲ့အသံ။ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ဂ်ပန္စကား။ အသံကနားေထာင္လို႕သိပ္ေကာင္းတယ္။ ခက္တာက စာတန္းေတြသိပ္ျမန္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္စီးဖို႕ အားယူရင္း ျပဳတ္က်သြားတဲ့ ဂစ္တာကို ေဒါသတစ္ၾကီးရိုက္ခ်ိဳးလိုက္တဲ့ Aga။ ဟုတ္တယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ထြက္ေပါက္တစ္ခုကို ဖြင့္ေပးလိုက္မွ။ ဇာတ္ကားကို တုိင္ေပဆိုတဲ့ ကြ်န္းေလးမွာ စတည္ခဲ့တာ။

အစပိုင္းနဲ႕ အလယ္ပို္င္းကို ဟာသေတြနဲ႕ပဲ ေခၚသြားခဲ့တာ။ ဟာသေတြဆိုတာ တကယ္ရီရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ဟာသေတြပါ။ လူငယ္ေတြရဲ့ ဘ၀ေတြ မိသားစုအေရးေတြ ဘ၀ေတြကို တစစီဆြဲထုတ္သြားခဲ့တာ။ စည္းကမ္းလိုက္နာမွုဆိုတဲ့ စကားကို ျပသြားတဲ့ အျမင္ေလးလည္းသိပ္လွပါတယ္။ ဆုိင္ကယ္စီး ဦးထုပ္မေဆာင္းတာကို ဖမ္းေတာ့ က်န္ေနတဲ့လူေတြကို မဖမ္းပဲ ဘာလို႕ငါ့က်မွဖမ္းတာလဲလို႕အေမးကို မင္းကံဆိုးေနလို႕ဆိုတဲ့ အေျဖနဲ႕ ျပထားခဲ့တာ။

ရွံဳးနိမ့္မွုေတြနဲ႕ ျပန္လာတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို စာေ၀ျခင္းဆုိတဲ့ အလုပ္နဲ႕ ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ပါ့မလား။ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္းဆိုတာကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္မယ့္ နည္းက ဘယ္မွာပါလိမ့္။ စိတ္မပါတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ အဆင္ေျပပါေတာ့မလဲ။

မေ၀ျဖစ္တဲ့ စာေတြၾကားထဲက သိပ္လွတဲ့ စာထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ကို ေဖာက္လိုက္မိတယ္။ ၾကိဳးေလးေတြကို ထိရွရင္းဖြင့္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားပါလိမ့္မယ္။ အထဲမွာ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုနဲ႕ စာခုႏွစ္ေစာင္။ အဲဒီစာေတြကို ဇာတ္ကားတစ္ခုလံုး ေနာက္ခံအျဖစ္ ရြတ္ျပသြားခဲ့တာ။ စာထဲက စကားေတြသိပ္လွျပီး သိပ္ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတာေလ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကို မဖတ္မိလိုက္တာေတာ့ က်ေနာ္ညံ့လို႕ပါ။

ေနာက္ေတာ့ ေဒသစြဲ။ ဒီပင္လယ္ၾကီး ဒီေလာက္လွေနတာကို ဘာျဖစ္လုိ႕လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ သြားအလုပ္လုပ္ခ်င္ရတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း။ က်ေနာ့ကိုေမးရင္လည္း ေျဖရခက္မယ္ထင္တယ္။ ကိုယ့္ေဒသကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႕ ဒီေျမမွာလုပ္တဲ့ပြဲကို ဒီကလူေတြနဲ႕ပဲ လုပ္ခ်င္ခဲ့သတဲ့။ အျပင္က ကြ်မး္က်င္သူေတြ မငွားပဲ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ိုင္းစုစည္းျပီး တီး၀ိုင္းေထာင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတာ။ ေဒသခံ လူၾကီးနဲ႕ လူငယ္ၾကားက ညွိလို႕မရတဲ့ ၾကိဳးေတြလည္း ၀ိုင္းညွိခဲ့ၾကတာ။

လူမ်ိဳးမတူတဲ့ စီစဥ္သူ (သူကိုယ္တုိင္ကလည္း အလုပ္အတြက္ စိတ္ပ်က္)၊ မလုပ္ခ်င္ပါပဲ အရင္တီး၀ိုင္းက အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္မို႕ သံေယာဇဥ္မကုန္တဲ့သူ (သူလည္း စိတ္မပါလက္မပါ)။ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ျဗဳတ္စပ်င္းေတာင္း လူတစ္သိုက္ရဲ့ တီး၀ိုင္း။ ဘယ္လိုမွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္စရာလမ္းမျမင္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရန္ျဖစ္ရင္း ရန္ျဖစ္ရင္းကေန သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ၾကိဳးသြယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခ်စ္ၾကိဳးရဲ့ ေနာက္မွာ အဲဒီစာေလးကလည္း ပါေနျပန္တယ္။ စာကို ဆံုးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ရဲ့ သမီးက တိုင္ေပက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ပို႕ေပးလိုက္တာပါ။ လိပ္စာက လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ကမို႕ ရွာဖို႕လံုး၀မလြယ္။ ဒီစာက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးအတြက္ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ သူ႕ခံစားေနရမယ့္ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ၾကာ အလြမ္းေတြအတြက္ ေျဖသိမ့္ေပးတဲ့စာပါ။ သူတုိ႕သံုးသြားတဲ့့ စကားလံုးက lovesickness ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဖ်ားနာျခင္းအခ်စ္ရက္ရွည္လို႕ သံုးလိုက္ပါတယ္။

အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ၾကာေအာင္ဘာလုိ႕ခံစားရတာလဲ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ သူ႕ႏုိင္ငံကို ျပန္ရေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ ခ်စ္ရတဲ့တုိင္ေပသူေလးကို တစ္ခါတည္းေခၚမယ္ ေျပာျပီးမွ ထားခဲ့မိတဲ့ သူရဲ့ သတၱိနည္းမွုေတြအတြက္ပါ။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ပင္လယ္က်ိန္စာ ေကာင္းကင္က်ိန္စာေတြနဲ႕ အဲဒီအႏွစ္ေျခာက္ဆယ္လုံုးေနထိုင္သြားရတဲ့ အထိတဲ့။ အဲ့ေလာက္ခ်စ္တတ္ရက္နဲ႕ ထားခဲ့ရက္တယ္ဗ်ာ။

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စာကေလးကို ပိုင္ရွင္ဆီေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ပိုင္ရွင္ဆီကအျပန္မွာေတာ့ Aga တစ္ေယာက္ ဂ်ပန္ျပည္ကို ျပန္ရေတာ့မယ့္ခ်စ္ရတဲ့ Tomoko ကို ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားေတြက မင္း…ခ်န္ေနရစ္ခဲ့ပါ ဒါမွမဟုတ္ မင္းသြားရင္ င့ါကိုတခါတည္း ေခၚသြားပါဆုိတဲ့ စကားေလးပါ။ စာကေလးေတြက တြန္းအားေပးလိုက္တယ္ထင္ပါတယ္။

ခံစားမွုေတြ အျပည့္နဲ႕ဆိုေတာ့ အဲဒီ ဂီတညခ်မ္းေလး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်စ္တဲ့သူေတြလည္း ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းဆရာေလးကိုလည္း တုိင္ေပသူေလးက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအားျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္လိမ့္္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

ဒီဇာတ္ကားေလး အျပီးမွာေတာ့ ဖ်ားနာျခင္း အခ်စ္ရက္ရွည္ကို ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ခံစားရမွာလဲဆုိတဲ့ အသိနဲ႕ ရင္ထဲမွာ တျမည့္ျမည့္ ျဖစ္က်န္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ……

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တဲ့လား

ကဗ်ာဆိုတဲ့စကားလံုးကို ကဗ်ာလြတ္ကတယ္ဆိုတာကေန စျပီးၾကားဖူးတာ။ ေမက ကဗ်ာလြတ္အကေတြ သူ႕ေက်ာင္းသူေတြကိုသင္တယ္။ ငယ္တုန္းကတည္းက ၾကားဖူးတာေလ။ ကဗ်ာဆိုတာ ဘာပါလိမ့္။ အနက္ကိုဘယ္လိုဖြင့္ဆိုရမလဲ။ ကဗ်ာတဲ့…….တကယ္ဆိုေတာ့ လူ႕ဘ၀ၾကီးက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲထင္မိတယ္။ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ေနရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဆိုေတာ့ ႏွလံုးသားနဲ႕ ပိုနီးစပ္သလိုပဲ။ အပိုဒ္စံု ရတုစံု ကာရန္စံုတယ္ေလေနာ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ေမာ္ဒန္ဆန္ေနသလားပဲ…..

ညအခါလသာသာ ကစားမလား နားမလား၊ စာေတြဆိုေပမယ့္ က…ကေလးငယ္ခ်စ္စဖြယ္ဆုိျပီး ဆိုလို႕ေကာင္းတဲ့ စာေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြလိုပါပဲ။ အ.. အေမတို႕တုိင္းျပည္ ငါတုိ႕ခ်စ္တဲ့ေျမဆိုရင္ ၾကက္သီးထေအာင္ အားရပါးရဆိုလိုက္မိတတ္တယ္။ အခုေတာ့ ကစာမလားနားမလား အစား တစ္ျခားကဗ်ာ ေတြျဖစ္ေနျပီေပါ့။

ဖိုးသာထူး ဖိုးသာထူး အလြန္၀တဲ့ဖိုးသာထူး ဖိုးသာထူး၀မ္းပူပူဆို အတန္းထဲက ဗိုက္ပူသူငယ္ခ်င္းေလးေတြကို စျပီးဆိုျပေနၾက။ ျပီးေတာ့မွ ဖုိးေတာင္သူ႕တဲ ဘာမွန္းမသိေသးဘဲ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ကူတာနဲ႕လြမ္းစရာျဖစ္ေနေရာ။ ပင္၀ါးရံုဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုလည္း ခ်စ္တာပဲ။ တစ္ေတာင္ေပၚတစ္ေတာင္ဆင့္ ေတာင္အျမင့္ ပတ္ကာရံ အင္း လူ႕ဘ၀ကလည္း အဲလိုဆုိတာ သိခ်ိန္ေရာက္မွ ဒီကဗ်ာကို ေကာင္းေကာင္းခံစားတတ္တာေလ။

ေနာက္ေတာ့ မ၀ယ္ဖူးမယ္ခူးတဲ့ဖက္စို မီးမကူ ေနပူမွာမကင္အားလုိ႕ ထားရတယ္ အိပ္ရာေအာက္မွာ မင္းေသာက္ဖို႕ကို ဆိုတဲ့ ခံစားမွု ကဗ်ာေလးေတြ။ အစ္ကိုက ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ေနျပီဆိုေတာ့ ဟိုစမ္းဒီစမ္း ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးျပီ။ အိမ္က တစ္ေယာက္တည္း ဖိခိုင္းတယ္ဆုိျပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ျပန္ေျပာမိေသးတယ္။ ငက်ားမပါ ငထြားသာလ်င္ ခံရ၏ဆိုျပီးစပ္မိတဲ့ ကဗ်ာ အခုေတာ့ ေပ်ာက္ေနျပီ။

ခ်ဳပ္ညရီတြင္ရုပ္ခ်ည္းျမင္သည္ ရွင္သာရခိုင္တန္ေဆာင္ေလာတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့အဖြဲ႕ေတြ။ စကားပြင့္နွင့္ ႏွိုင္းတင့္ႏွိုးသည္ ေမာင္ၾကီးညီမ ညက္လွျပာစင္တဲ့ ဘယ္ေလာက္ ညက္ေညာလုိက္သလဲ။ ျမင္းစိုင္းဟူသည္ ေရႊျပည္ျပည္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ဒိုင္းေတြကာျပီး ကေနမယ့္ ျမင္းစိုင္းသားေတြကို ျမင္ေယာင္မိျပန္ေရာ။

ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ေတာ့ေကာ…….

ပန္းပြင့္တယ္ဆိုတာ သဘာ၀ပါခင္ အလွၾကည့္ခံခ်င္လုိ႕ ပန္ဆင္ပါေလ ဒီလိုရြယ္စူးျပီး ဖူးပြင့္ခဲ့အစဥ္တဲ့ အိုး ကဗ်ာေတြကို သီခ်င္းဆုိုလို႕ရတာပဲေကာ။ ဒီကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္လံုးက တကယ္ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္စရာ ကဗ်ာေတြခ်ည္းေလ။ ငယ္ရြယ္တဲ့ႏွလံုးသားေတြ အတြက္တကယ့္ကို ခ်စ္စရာကဗ်ာေလးေတြေပါ့။

ေက်ာင္းတက္ျပန္ေတာ့ စာေျခာက္ရုပ္ကဗ်ာမ်ားဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးနဲ႕မိတ္ဆက္။ ျပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးတည္ေထာင္ေပးျပီး နံရံကပ္စာေစာင္ေလးေတြ တင္ေပးၾကတယ္။ ကိုမင္းတေစတုိ႕ ကိုမင္းခက္ရဲတို႕ေပါ့။ ေက်ာင္းၾကီးက ကာတြန္းပံုးေလးလို စာေတြဖတ္ခ်င္လုိက္တာ။ မျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္ပဲ။ စာေတြလံုးခ်ာလည္ရင္း ကဗ်ာေတြ စာေတြၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။

ေက်ာင္းျပီးလို႕ ဘ၀ဆုိတဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္ရျပန္ေတာ့ ဘ၀ကဗ်ာေတြကို အနီးကပ္မိျပန္ေရာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြက သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြကေတာ့ ၾကမ္းတမ္းေအးစက္တတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြက သိပ္ေၾကာက္မက္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြက နက္နဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္တယ္ေလ။

တကယ္တမ္းကဗ်ာဆိုတာကို ႏွစ္သက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ကဗ်ာဆိုတာကို အခုခ်ိန္ထိ လံုးေစ့ပတ္ေစ့နားမလည္ေသး။ ကိုယ္တုိင္လည္း စာေတြေရးမိတယ္ ခံစားခ်က္ဆိုျပီးစာတိုေလးေတြ ေရရြတ္မိတတ္တယ္။ ကဗ်ာလို႕ေခါင္းစဥ္တစ္ခါမွ မတတ္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ ကဗ်ာဆိုတာကို နားမလည္တဲ့ေနာက္မွာ ကဗ်ာေရးလို႕ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲေနာ္။

ကဗ်ာ…ကဗ်ာ ဘ၀ဆိုတဲ့ကဗ်ာကိုေကာ ဘယ္လုိသံုးသပ္ရမလဲ။ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လားလုိ႕ေမးရင္ ဘာေျဖရမလဲ။ ဒီကဗ်ာကို စပ္တဲ့သူကေကာဘယ္သူလဲ။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ကိုယ္ကိုတိုင္ပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ကုိယ္မဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားအရာေတြ။ ေဘးလူေတြကလည္း ၀င္စပ္ေသးတယ္ထင္တယ္။

ကိုလင္းဒီပေရ ခင္ဗ်ားရဲ့ ကဗ်ာဆိုတဲ့အရာက က်ေနာ့ကို ေျဖရခက္ေစတယ္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနလုိ႕ပါ…..

အေ၀းေရာက္္လ

ဒီကိုေရာက္ျပီးမွ လကိုေမာ့ၾကည့္မိတာ ဘယ္ႏွစ္ခါရွိပါလိမ့္။ ဟင့္အင္းတစ္ခါမွ မၾကည့္မိခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ဆိုေတာ့ ေခါင္းငံု႕ေလွ်ာက္ေနက်မို႕ရယ္ လဆိုတဲ့အေၾကာင္းအရာက ကိုယ့္ကမၻာက ေပ်ာက္ဆံုးေနလို႕ရယ္ပါ….

ငယ္တုန္းက လသာတဲ့အခါမ်ားဆို ေဆာ့ကစားလို႕သိပ္ေကာင္းတာ။ ထုပ္ဆီးတိုး ဘုတ္ဒီထိုး ရုပ္ရွင္နာမည္ဖြက္နဲ႕ သိပ္ကို အေဆာ့မက္တယ္ေလ။ လသာတုန္းဗိုင္းငင္ဆိုတဲ့ စကားကို သိခ်င္စိတ္နဲ႕ ေက်ာင္းေစာင့္ၾကီးရဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ဗိုင္းငင္ျပပါလို႕ ဂ်ီက်ဖူးတယ္ေလ။

လျပည့္လကြယ္ဆိုတာ ခ်စ္တဲ့ေျမမွာေတာ့ သိလြယ္ျမင္လြယ္တယ္။ အလွဴအတန္း ဥပုသ္ရက္ေတြနဲ႕ တခုမဟုတ္တခု သိသာထင္ရွားေစတယ္။ ဇာတိျမိဳ႕ေလးမွာဆို ဆရာေလးေတြ ဆြမ္းဆန္စိမ္းအလွဴခံတာနဲ႕ကို သိေနျပီ။ ဒီမွာေတာ့ လျပည့္လကြယ္ဆိုတာ ဘာမွမသိလိုက္မသိဖာသာ။ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႕ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕ဆိုတာေတာင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က စတင္ပို႕လိုက္တဲ့ ဆုေတာင္း SMS ေလးေတြေၾကာင့္သာ သိတတ္တာ။ မဟုတ္ရင္ လဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိေတာ့။ တကယ္ကို က်ေနာ္အမွုမဲ့ အမွတ္မဲ့ေနျဖစ္ခဲ့တာ။

လကိုေအးျမျခင္းလို႕ဖြဲ႕ဆိုၾကေလ့ရွိတယ္။ လသာတဲ့ညမ်ားဆုိ တူရိယာတစ္ခုခုတီးျပီး တစ္ညလံုးေနတတ္တဲ့လူေတြရွိတယ္လုိ႕ၾကားဖူးတယ္။ မတီးတတ္တဲ့ က်ေနာ္လိုလူကေတာ့ လကိုေငးျပီးခံစားေနလိုက္တာပါပဲ။ လဆီက ဘာခံစားမွုေတြေပးစြမ္းေနပါလိမ့္။

ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ လက သိပ္ဆြဲေဆာင္လြန္းတယ္။ ေအးျမတဲ့အလင္းေရာင္နဲ႕ ဆြဲေဆာင္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ညိဳ႕ဓါတ္ျပင္းျပင္းကို လႊတ္ေပးတတ္တယ္။ ေငးၾကည့္ျပီးရင္ အေတြးယာဥ္ေၾကာမွာေျမာမိျပန္ေရာ။

လကေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ သာျမဲသာေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ရတဲ့ ေနရာေတြမတူရင္ လကို အျမင္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ျမင္ရတတ္တာ သဘာ၀ပဲကိုး။ တစ္ဖက္မွာေမွာင္ေနရင္ ေနာက္တစ္ဖက္မွာလင္းေနတယ္ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ဖက္မွာေတာ့ တစ္၀က္တစ္ပ်က္လင္းတစ္ခ်က္ ေမွာင္တစ္ခ်က္။ ေလာကၾကီးက လေရာင္ေပၚမွာေတာင္ အနိမ့္အျမင့္နဲ႕။

မေန႕ညက အသိတစ္ေယာက္ ဖံုးဆက္ျပီးေျပာပါတယ္။ လကိုထြက္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါတဲ့။ သိပ္ခံစားရတယ္တဲ့။ ေသခ်ာတယ္ သူ လေရာင္ရဲ့ ညွိဳ႕ဓါတ္ရယ္ သူ႕စိတ္ရဲ့ ခံစားခ်က္ရယ္ ရင္တြင္းသံဇဥ္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္တည္သြားတယ္ထင္ပါရဲ့။

ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့ လကိုက်ေနာ္ၾကည့္မိေတာ့ က်ေနာ္ဘာမွမခံစားလိုက္ရဘူး။ ပံုထဲမွာၾကည့္ပါဗ်ာ။ လက မီးေရာင္ကို ေဖာက္မထြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ လေရာင္ဆိုတာကို အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့ကို ျဖစ္ေနမိတာပါကလား။ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ ေပ်ာ္၀င္ေနတာၾကျပီကိုး။ ရန္ကုန္မွာသာတဲ့လ ကိုမဆုိမိသေလာက္ေတာင္ပဲေလ။ စက္ရုပ္ဆန္တဲ့လူသားအျဖစ္ကို မုန္းတီးစရာတစ္ခုလို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။

လကေတာ့ သာျမဲသာဆဲ။ အလင္းေတြကလည္း ေပးေနဆဲ။ အင္းလူေတြကသာ……………..

တိမ္ပ်ိဳးသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဆႏၵ

က်ေနာ္က တိမ္ေတြကို သိပ္ခ်စ္တာ။ အဲဒီေတာ့ သူမ်ားေတြအလုပ္မ်ားသလို က်ေနာ္လုပ္မိတဲ့အလုပ္ကလည္း တိမ္ပ်ိဳးတဲ့အလုပ္ေပါ့။ လြယ္တဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ျပီးေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕လည္း မရတတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လည္းဆိုေတာ့ တိမ္ေတြက တိမ္ေတြျဖစ္ေနလို႕ေပါ့……..

တိမ္ေတြဆိုတာ အစုလိုက္ တအုပ္တမရခဲဘိျခင္း။ ေျပးလႊားေနတတ္ၾကတာေလ။ မထင္ရင္မထင္သလို ေလလြင့္တတ္တဲ့အမ်ိဳး။ စုထားေဆာင္းထားသမွ် ေျမာက္ေလလာရင္ ေျမာ ေတာင္ေလပါရင္လြင့္နဲ႕ ဒုကၡေရာက္ေနက်။ ဟိုဘက္ကိုေျပးေကာက္ရင္း ဒီဘက္ကလြတ္က်။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႕ကိုယ္မို႕ ဘာကိုမွ အျပစ္မဆိုသာ။

တစ္ခ်ိဳ႕တိမ္ေတြက်ေတာ့ က်ေနာ့လက္ငါးေခ်ာင္းထဲမွာ ကိုမေနခ်င္ၾကဘူးဗ်။ ရသမွ် လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားကေန ထိုးထြက္သြားတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္နဲ႕မထိုက္လို႕ထင္ပါရဲ့။ သူတို႕က က်ေနာ့ကို ေဆာ့ကစားဖုိ႕ေလာက္သာ သတိရၾကတတ္တာေလ။ မာနၾကီးတဲ့တိမ္တိုက္ေတြေပါ့ဗ်ာ။

အစုမေတာ္တဲ့အခိုက္မ်ားၾကေတာ့ ေလမတိုက္ပင္မယ့္ တိမ္မည္းေတြ ျဖစ္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ သူုတို႕ေတြေပ်ာက္ျပယ္သြားတတ္ၾကေလရဲ့။ သူတို႕ေတြအတြက္ က်ေနာ့ရင္ဘတ္ေတြေၾကကြဲလို႕ မ်က္ရည္ေတြျဖိဳင္ျဖိဳင္က် အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနၾကေလ။ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႕ က်ေနာ့ ၀မ္းနည္းမွုေတြအတြက္ ခံစားနားလည္ေပးၾကပါဗ်ာ။

တိမ္တိုက္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ က်ေနာ္လႊတ္ခ်ရတတ္ပါတယ္။ မလႊတ္ခ်ရင္ ျဖစ္လာမယ့္အက်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ဆံုးရွံဳးမွုဆိုတာကိုေမ့ထားျပီး ပ်ိဳးေထာင္ျခင္းကို ဦးစားေပးမိတယ္။ စိုက္ခင္းထဲမွာ ျမက္ပင္ေတြ ေပါင္းသင္သလိုေပါ့ဗ်ာ။

လက္ဗလာျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေမ်ာလြင့္သြားတဲ့ တိမ္ေတြကို ႏွေျမာမေနအားပါဘူး။ ရသခုိက္ေလး ျပန္စုဖို႕ၾကိဳးစားရတတ္တာ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လည္းဆိုေတာ့ တိမ္ပ်ိဳးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တိမ္ေတြကို အရမ္းခ်စ္တတ္လို႕ပါ။

ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္ပ်ိဳးမိတဲ့ တိမ္တစ္အုပ္က ခ်စ္စရာၾကည္ျပာေရာင္ေလးပါ။ သူတုိ႕ကို မနက္ေနမထြက္ခင္တိုင္းမွာ ခဏျဖန္႕ခင္းထားတတ္တယ္။ ၾကည့္ရင္းၾကည္ႏူးေနမိတတ္တယ္။ ေနမလာခင္ ကမန္းကတန္းျပန္သိမ္း ဂရုစိုက္ျခင္းေတြ ယုယျခင္းေတြ အျပည့္နဲ႕ေပါ့။ အခုလို သိပ္လွတဲ့ တိမ္တုိက္ေတြကို အျမဲျမင္ေနရရင္ က်ေနာ္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ တိမ္ပ်ိဳးသူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေနမိေတာ့တာ။ တိမ္ေတြကသာ ပ်ိဳးသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ထဲကို ၀င္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းအထက္အလြန္ေပါ့ဗ်ာ………


ဒါေပမယ့္ တိမ္ေတြက တိမ္ေတြပဲေလ

သားေလးမွ ေမ့အေၾကာင္းတစ္ပိုင္းတစ္စ

မတန်ခူးရဲ့ သားလေးအကြောင်းကိုဖတ်ရင်း ထားခဲ့ရတဲ့ ငယ်ဘဝကို သတိရလာမိတယ်။ အခုမတန်ခူးခံစားသလို တွေးသလို မေလည်းတွေးခဲ့မှာပဲနော်။ သြော်မေ……….

ဖေက ကျနော့ကိုမွေးပြီး ၈လလောက်မှာ အလုပ်ဝင်ပါတယ်။ သန်လျင်ရေနံချက်စက်ရုံမှာပါ။ ကျန်းမာလာတဲ့ မေကလည်း သူ့ရဲ့ဆရာမအလုပ်ကို ပြန်လုပ်ပါတယ်။ မေကျတဲ့နယ်က လူဆိုးလူမိုက်တွေ သိပ်ပေါတဲ့နယ်။ ဒီပဲယင်းဆို သိပ်မစိမ်းကြလောက်ပါဘူးနော်။ ရေဦးတံဇယ်လမ်းပေါ်ကပေါ့။ ဆရာမ အပျိုချောချောလေးတွေဆို အတင်းဖက်နမ်းတတ်တာ ဒီနယ်ပေါ့။ ကလေးငယ်လေးနဲ့ အိပ်နေတုန်း ထရံကြားက လက်တစ်ဖက်နဲ့အတင်းစမ်းတာကို ငှက်ကြီးတောင်လက်ကဆွဲပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ မေ့ရဲ့စွန့်စားခန်းတွေရှိတဲ့ နေရာ။

နယ်တစ်ဝိုက်မှာတော့ ကျားခင်စိန်ဆို မေပါပဲ။ စာမေးလို့မရရင် စိတ်တိုပြီး ဒတ်စ်တာနဲ့ ပေါက်တတ်လို့ ခေါင်းပေါက်တဲ့ကျောင်းသားမိဘနဲ့ ပြဿနာတတ်တဲ့ဆရာမပေါ့။ ဒါတောင်ကျောင်းသားတိုင်းရဲ့ လွယ်အိတ်ထဲမှာ ဒါးမြှောင်ကိုယ်စီနဲ့နော်။ နယ်အနေအထားအရ ကာကွယ်ရေးအတွက်လိုအပ်တယ်ထင်ပါရဲ့။ ပထဝီမြေပုံတွေကို လက်တမ်းဆွဲသင်တတ်တဲ့ ပထဝီဆရာမလေးပါ။ ကျနော်တော့ ပထဝီဆို လတ္တီကျု လောင်ဂျီကျုနဲ့တင် ပတ်ချာလည်နေတာလေ။

ဖေနဲ့မေ တစ်နယ်စီဆိုတော့ ကျနော့ကိုထိန်းဖို့ ကလေးထိန်းငှားရတာပေါ့။ ကလေးထိန်းက ဘယ်လောက်တော်တယ် ထင်သလဲ လက်တိုဂျင်နို့မှုန့်တွေကို ကလေးကို မတိုက်ပဲ အပြင်မှာရောင်းစားပြီး ကလေးကို ထမင်းရည်ပဲတိုက်ခဲ့တဲ့အထိတော်တာ။ ထမင်းရည်ဆို အခုထိ မကြည့်ချင်တော့လောက်အောင် မုန်းနေမိတာ။ နောက်ဆုံး အိမ်မှာရှိသမျှ ပစ္စည်းတွေ ခိုးပြီးဆင်းသွားတဲ့အထိကို တော်ရှာတာ။

ကလေးထိန်းမရှိတဲ့နောက်တော့ အိမ်ရှေ့က ဘကျော်နဲ့ မေကြည်ကတစ်လှည့်ကြည့်။ သူတို့မအားရင် ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ကျောင်းကိုတက်။ နေ့ကျောင်းရော ညကျောင်းရော မပြတ်သင်ရတဲ့ မေနဲ့အတူ ကျောင်းထုပ်တန်းမှာ ပုခန်းတန်းလန်းနဲ့ ကလေးကပါစမြဲ။ အတန်းမဝင်ရတဲ့ ဆရာ ဆရာမ မှသည် ကျောင်းအုပ်ကြီးအထိ ပုခက်လွဲတာဝန်။

စာသင်ချိန်ရှိသမျှအပြည့်သင်ပေးရတဲ့ အပြင် မလာတဲ့ဆရာတွေအစားပါ ဝင်ခိုင်းတတ်တယ်တဲ့။ ယောကျ်ားသားမရှိဘဲ တစ်ယောက်တည်း ဘယ်လောက် အတိဒုက္ခရောက်လိုက်မလဲနော်။

ဒီကြားထဲသိပ်ဆိုးဝါးတဲ့ ကလေးလေ။ မေကျောင်းက ပြန်လာတိုင်း ကျောင်းရှေ့မုန့်ဆိုင်က ဝက်အူချောင်းကြော်နဲ့ ငှက်ပျောသီးကြော်မပါရင် စိတ်ဆိုးပြီးစကားမပြောတော့ဘူး။ ငယ်နာမည်တွင်တာကိုက ဂျစ်ကန်ကန် ဂျပန်လေးတဲ့။ အဲဒီနယ်က ဝက်အူချောင်းက သိပ်ကောင်းတယ်လေ။ တစ်ခါသား မေ့တပည့်တစ်ယောက် အိမ်ကို အလည်သွားရင်း ချကျွေးတဲ့ ဝက်အူချောင်းကြော်ကို တစ်ပန်းကန်လုံးကုန်အောင် စားလိုက်လို့ အပြန်မှာဆူခံရသေးတယ်။

နောက်ထပ်ဆိုးတဲ့ အချက်က မင်္ဂလာဆောင်က ကျွေးတဲ့ ကြက်သားဟင်းစပ်လို့ အော်ငိုပြီး ရေနဲ့ဆေးစားမယ်ဂျီကျဖူးတယ်လေ။ စပ်လို့ဆိုပြီး ငိုတဲ့ ဆရာမသားဆို အဲဒီနယ်မှာမေးလို့ရတယ်။

အဆိုးဆုံးတစ်ခုကတော့ ရပ်ကျော်ရွာကျော်အဖြစ်ဆုံး နှစ်နှစ်သားပဲရှိသေးရဲ့ အိမ်ရှေ့ရေမြောင်းထဲမှာ ရေငုပ်ပြီး တူတူပုန်းတဲ့ ဆော့တဲ့ အဖြစ်ပါ။ ကံကောင်းလို့ ဆွမ်းခံကြွတဲ့ ကိုရင်တွေ ကယ်ပေလို့ ရေမှမကူးတတ်တာလေ။ နို့မို့ဆို ရွာသားလေးဆိုတာ ရှိလာမှာမဟုတ်တော့။

ဆယ်တန်းတွေကို စေတနာအပြည့်နဲ့ အချိန်ပြည့်သင်တဲ့ဆရာမ စာမကျက်ပေမယ့် စာမေးပွဲမစသေးခင် ဆရာမက အသံမထွက်တော့။ ရောဂါအခံကလည်းရှိတော့ ဒီပုံနဲ့ ကြာကြာမခံ ဗုန်းဗုန်းလဲတော့တာပါပဲ။ နေမကောင်းတဲ့မေ့ကို လာပြုစုရင်း ဖေတစ်ယောက်လည်း မောင်ကြီးမပြန်နိုင်နဲ့ အလုပ်ပြုတ်ပါတော့တယ်။ နောက်တစ်လုပ်ဝင်တော့ မန်းသံပုရာကန်မှာပေါ့။ ဒီတစ်ခါတော့ ဖေကလည်း တစ်အားပြော၊ ဖိုးနဲ့ဖွားကလည်း တိုက်တွန်းဆိုတော့ မေတစ်ယောက်သူချစ်တဲ့အလုပ်ကို ကျန်းမာရေးဆိုတဲ့ အဓိက အချက်နဲ့ ကျောခိုင်းလိုက်ရပါတော့တယ်။ မဟုတ်လည်း သူ့လစာတွေအားလုံး ကျောင်းသားတွေ ကျောင်းလခ ဒိုင်ခံသွင်းပေးနေတော့တာ။

မိဘတွေလည်း မိဘတွေအလျောက် ဘဝတွေကို ရုန်းကန်ကြရတာပေါ့။ သားသမီးတွေလည်း သားသမီးတွေအလျောက်မိဘတွေရဲ့ မေတ္တာရင်ငွေ့ကို အချိန်ပြည့်လိုချင်တာ။ ပြန်လာရင် မိဘနားက မခွာချင်တော့။ ပင်ပန်းတယ်ဆိုတာလည်း ငယ်စိတ်နဲ့ နားမလည်ခဲ့။ ရင်ခွင်ထဲ ဝင်မယ်တကဲကဲလေ။ အဲဒါတွေ မေ့အတွက် ပိုပင်ပန်းစေခဲ့တယ် ဆိုတာကို သိတဲ့ အချိန်မှာတော့ အဝေးဆုံးကိုရောက်နေပြီလေ……

အခုချိန်မှာ ကိုငှက်ရဲ့ အမေ့အိမ်သီချင်းကိုဆိုရင်း ထို့ထက်ပို၍ အဝေးရောက်သားဆိုးများသို့ဆိုတဲ့စကားကိုသာ တွင်တွင်ရွတ်နေမိတာ။

ရပ္တည္မွု

တစ္ေန႕တစ္ေန႕
တမတ္တပ္တပ္နဲ႕
ငါရပ္ေနရတယ္

ငါဟာခုိင္ခန္႕တယ္
ခန္႔ညားတယ္
လွပတယ္တဲ့

ခြန္အားရွိသမွ်
ခံႏိုင္စြမ္းနဲ႕
မာန္မာနၾကီးစြာ
ဖိအားမွန္သမွ်ကို
တြန္းတင္ေပးခဲ့တယ္

အနားနားတစ္ခ်က္လာၾကည့္ပါ
တစ္ခ်က္မွေအာ္မညည္းပါ
ေလတိုးရင္လည္း
ယုိင္လဲမလြယ္

တကယ္တမ္းေတာ့
ငါေညာင္းတယ္ကြာ......

ဒီခရစ္စမတ္

ဒီႏွစ္ခရစ္စမတ္သိပ္ရက္စက္လြန္းတယ္
နင္ရယ္ငါရယ္
ေက်ာခိုင္းႏွုတ္ဆက္ေနလိုက္ရတာ


သိပ္ရဲရင့္ေနတဲ့
ပြင့္တူရြက္တူေတြကလည္း
ေလွာင္ၾကတယ္



သစ္ပင္ထက္က
ဖဲပြင့္ေတြလည္း
အၾကြားတ၀က္နဲ႕
မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ေျပာၾကတယ္


တစ္လံုးခ်င္းလင္းေနတဲ့
မီးလံုးေတြလည္း
အျပိဳင္လင္းရင္း
အျမင့္ကေန က်ီစယ္တယ္


၀က္၀ံရုပ္ေတြ
ပံုထားတဲ့ ဒီခရစ္စမတ္
ထရီးကို ငါမျမင္ဘူးလုိ႕
မူူးျမစ္ထင္မိတယ္


အလွဂုဏ္ေမာက္တဲ့
နတ္သမီးေတြလည္း
လက္ညွိဳးတစ္ထုိးထိုးနဲ႕
အျပစ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို
ဖြဲ႕ဆိုၾကတယ္


မႏွစ္ကလိုမဟုတ္တဲ့
ဒီခရစ္စမတ္ဟာ
အနီရင့္ရင့္ေတြနဲ႕အတူ
ငါရင္နင့္စရာေတြ
သယ္ေဆာင္မလာဖို႕
တစ္ဆိတ္ေလာက္
ေျပာေပးၾကပါ......

ဒီလမ္း

အလ်ားအနံရွိသလို
အသြားအျပန္ရွိသတဲ့
ဒါေပမယ့္
တစ္ခ်ိဳ႕လမ္းေတြ
တစ္လမ္းေမာင္းျဖစ္ေနတတ္လို႕
အျမဲတမ္း
လမ္းတစ္၀က္ရယ္က
လွည့္ထြက္ရတတ္စျမဲ

ဒီလမ္းကိုလည္း
ဒြိဟနဲ႕ေလွ်ာက္ေနမိတုန္း
တစ္ျခားတစ္ဖက္က
လမ္းေလွ်ာက္သူတစ္ေယာက္နဲ႕
ဆံုျဖစ္ရင္ေတာ့
လမ္းလယ္မွာ ႏွုတ္ဆက္ျဖစ္ေအာင္
ႏွုတ္ဆက္လိုက္ဦးမယ္

မဂၤလာပါလို႕....

မရရွိခဲ့ေလေသာ မၾကံဳျဖစ္ခဲ့ေလေသာ

အခ်ိန္ဆိုတာကို လုိက္ျပီး ဘ၀တစ္ခုလံုးမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကို မၾကံဳဆံုျဖစ္တတ္ပါဘူး။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ သိပ္မသိသာႏုိင္ေပမယ့္ ရာစုႏွစ္ခ်င္းတူတဲ့လူေတြ အားလံုးလြဲခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ သိပ္သိသာလြန္းေနတယ္။

ငယ္တုန္းက ေမနဲ႕ေဖေျပာေျပာေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ တကယ္ႏွစ္သက္စရာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေပါ့။ ပုဂံေဆာင္သူေမ့ရဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို မပ်င္းမရိအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေျပာခိုင္းမိတဲ့ အထိပါ။ အန္တီခြန္းရီတို႕နဲ႕ အတူ ဂစ္တာေတြတီး သီခ်င္းေတြဆို တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ အခန္းထဲမွာမီးဖိုျပီး ဟင္းခ်က္စားရင္း အေဆာင္မွဴးလာစစ္လို႕ ေစာင္နဲ႕အုပ္ၾကတဲ့အျဖစ္ေတြ အုိး………..တကယ့္ စိတ္၀င္စားစရာအျဖစ္ေတြပါ။

ေဖ့ဆီကေနေတာ့ မိန္းကေလးအေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာတီးရင္းမိုးလင္းၾကတာ။ ကိုယ္စားခ်င္တဲ့အစားအေသာက္ကုိ စာရြက္နဲ႕ေရးျပီး အေစာင့္ကိုေပးခုိင္းတာ အေဆာင္ေပၚကေန နားေထာင္ခ်င္တဲ့သီခ်င္းေတြ ျပန္လာတတ္တာ။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူေတြစုျပီး ညီအစ္ကိုလို သူငယ္ခ်င္းလို ေနခဲ့ၾကတာေတြတဲ့။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အိပ္မက္လားဟင္…

တကယ္တမ္းျမကြ်န္းညိဳကိုတက္ရေတာ့ အေဆာင္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ေတြအတြက္ ေမွာ္ဘီခရီးကို မနက္ငါးနာရီထျပီးသြားခဲ့ရတာ။ အျပန္က်ေတာ့လည္း တစ္လမ္းလံုးမတ္တတ္ရပ္ရတာက မ်ားေနတတ္တာဆိုေတာ့ ပင္ပန္းေနခဲ့ျပီ။ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ခုကို၀င္ျပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ လထြက္တာေတာင္ ၾကာေနခဲ့ျပီ။ လွိုင္သာယာ တတိယႏွစ္ကေန ဖိုင္နယ္က်ျပန္ေတာ့လည္း ေျခာက္လတစ္တန္း စာမေလ်ာ့စတမ္းဆိုေတာ့ ဖတ္ေပဦးေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းမွာပဲေတြ႕ ေက်ာင္းကေနပဲ လမ္းခြဲၾကရတာ။ Project ဆိုတာနဲ႕နပမ္းလံုးလိုက္ က်ဴရွင္ဆိုတာနဲ႕ ပတ္ခ်ာလည္လိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကရတာပါ။ ၾသဘာလမ္းဆုိတာ ဘာမွန္းမသိ။ ဦးလူေပါဂိတ္ ဆင္းရဲသားဂိိတ္ဆုိတာလည္း မရင္းႏွီး။ ေႏြးေအးတုိ႕ ကန္သာယာတို႕ဆိုတာ တစ္ေခါက္တစ္ေလမွေရာက္ျဖစ္တတ္တာ။ ဆရာမေမျငိမ္းရဲ့ ျမသီလာအလြမ္းေျပေတြကို ဖတ္ရရင္ တကယ္ကို ပံုျပင္ေတြလို ယံုတမ္းစကားေတြလို မင္သက္အံ့ၾသဖတ္ေနမိတတ္တာ။ အားက်ေနရတာ။

မေန႕ညက MIT 3rd batchက အစ္ကိုၾကီးေတြနဲ႕ ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးေနၾကေသးတဲ့ သူတို႕ရဲ့ ခင္မင္မွုကို ေတြ႕ရေတာ့ ေအးခဲေနျပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားကခင္မင္မွုကို အားမလိုအားမရျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးဒီေရာက္ေနၾကျပီေလ နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြက အခုဆို ေလထဲမွာလြယ္လြယ္ လြင့္ေပ်ာက္သြားသလိုပါ။ သူတုိ႕လည္း သူတို႕ဘာသာေန က်ေနာ္လည္းက်ေနာ့ဘာသာေန ဆိုေတာ့ ဘာထူးမွာလဲေနာ္။ နီးရက္နဲ႕ မေတြ႕ျဖစ္ မဆံုျဖစ္ မေျပာျဖစ္ မဆိုျဖစ္။ ဘယ္ေလာက္ တစ္စိမ္းဆန္တဲ့ ခင္မင္မွုေတြလဲ။

အစ္ကိုၾကီးေတြဘာေၾကာင့္ပိုမိုရင္းႏွီးေနတာလဲ ဆိုေတာ့ သူတုိ႕ တစ္ေဆာင္တည္း ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေနခဲ့ၾကရတာေလ။ ဆုိးတူေကာင္းဘက္ လက္တြဲေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေပါ့ဗ်ာ။ အေဆာင္မေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာခဏေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ကြာေပမေပါ့။ က်ေနာ့အစ္ကို၀မ္းကြဲဆုိ ဇီ၀ကေဆာင္က သူ႕အခန္းေဖာ္မိုးညွင္းသားကို အခုထိသတိရတုန္း။ ၉၆ စာေမးပဲြအျပီးမွာ အဲဒီအစ္ကိုၾကီး ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ အိမ္က ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႕ တစ္ပိုင္းတစနဲ႕ ရပ္ခဲ့ရတယ္တဲ့။

ညက ဂစ္တာႏွစ္လက္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆုိျဖစ္ၾကပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕မွာ သြားျပီးဆုိၾကတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာရင္း ဆိုၾကတာေလ။ က်ေနာ့မွာေတာ့ ေျပာစရာစကားမရွိဘူးေပါ့။ မ်က္စိမွိတ္ျပီး ကိုယ္ရတဲ့သီခ်င္းကိုေအာ္ဆုိရင္း ေၾကကြဲေနမိေရာ။

ေက်ာင္းအျပီးမွာေတာ့ အေဆာင္ေနခ်င္တဲ့ အတြက္ အိမ္ကိုဂ်ီက်ျပီး က်ေနာ္ ခေပါင္းေဆာင္မွာ သြားေနျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အခန္းနံပါတ္ကိုးပါ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မရလိုက္တဲ့ အေဆာင္ဘ၀ကို အျပည့္အ၀မဟုတ္ေတာင္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ရျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မီးေတြေရေတြ အျပင္မွာလို မပူရဘူးေလ။ အေဆာင္ေနာက္က ေရကန္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ခ်ိဳးရတာကိုး။ တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာလည္း ကိုထြန္းကိုနဲ႕ေပါင္းျပီး အေဆာင္ေရွ႕မွာ သီခ်င္းဆုိျဖစ္တယ္။ စလယ္၀င္အိုးေလးကေန ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္အထိေပါ့။ သိပ္ပ်င္းရင္ေတာ့ RC2 ၀င္းထဲက ဆရာမေဆာင္ (အခုေတာ့ ဆရာမေတြပဲ ရွိေတာ့တာပါ) ေရွ႕မွာ သြားဆုိျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြဆိုေတာ့ တုပ္တုပ္ေတာင္မလွုပ္ပါဘူး။ ျခင္ကိုက္တာနဲ႕ မၾကာပါဘူး ျပန္လာၾကတာပါပဲ။

တကယ္တမ္းက်ေနာ္နားလည္ သေလာက္ တကၠသိုလ္ဆုိတာ စာကိုပဲသင္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚမရပ္ခင္ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုကို ၀င္ဆန္႕ေအာင္ လူမွုေရး အေတြးအေခၚ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြကို ပါ မသိလိုက္မသိဖာသာ သင္ၾကားေပးခဲ့တာ။

အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီလုိတကၠသိုလ္ဆိုတာကို လြဲခဲ့ရတာမ်ိဳးေတာ့ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ္မလိုခ်င္ေတာ့။ အင္းျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ့ေလ…………….

စာၾကြင္း။ လြမ္းေမာခဲ့ရေသာထဲက အင္ဒရူးလို မွတ္တမ္းေလးေတြ ေရးတတ္ခ်င္ပင္မယ့္ ေရးခြင့္ဆိုတာေတာင္ မရလိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ နဲ႕မခ်င့္မရဲ ရွိေနဆဲ….

အမုန္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္

အမုန္းက အခ်စ္ရဲ့ အေနာက္မွာ တိတ္တဆိတ္လိုက္ပါျမဲ။ သူတစ္ကာထက္ပိုတဲ့ အခ်စ္နဲ႕ခ်စ္မိျပီဆိုမွေတာ့ အမုန္းဆိုတာလည္း ၾကီးျပီေပါ့။ တကယ္တမ္းေရၾကည့္ရင္ အမုနး္ေပါင္းက ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္မက။ တစ္ေထာင့္တစ္ညရွည္တဲ့ ပံုျပင္ေတြမျဖစ္ေအာင္ ဇကာတင္ေရြးထားတဲ့ လက္ေရြးစင္အမုန္းေတြကို ပဲေရြးထုတ္လုိက္ပါတယ္။ တစ္ခ်က္ေတာ့ မွတ္ထားေပးပါ။ ဒီပို႕စ္နဲ႕ပတ္သတ္လို႕ ထင္ရာျမင္ရာ ေရးခ်င္ရာကိုေရးခဲ့ႏုိင္ပါတယ္။ ေျဖရွင္းခ်က္တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ လံုး၀လံုး၀ရွိမည္မဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။

၁။ Why me?

စိတ္ဓါတ္က်အားငယ္တိုင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ လဲက်မိတိုင္း ဒီေမးခြန္းကိုေမးေနမိတတ္တယ္။ တကယ္တမ္းလူ႕ဘ၀ၾကီးမွာ လူတိုင္းၾကံဳေတြ႕ရမွာပါပဲ။ အသိတရားဆိုတာကို လက္္ကိုင္မထားမိဘဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီေမးခြန္းကို အျမဲတေစေမးေနတတ္ပါလိမ့္ဆိုျပီး မုန္းတီးေနမိတာပါ။

၂။ ေက်ာက္သင္ပုန္း

ၾကားဖူးတဲ့ ပံုေလးထဲကလုိ ဘ၀မွာၾကံဳရတဲ့ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ အရာေတြကို ေက်ာက္မွာထြင္းျပီး မေကာင္းတဲ့အရာေတြကို ေရေပၚမွာပဲေရးပါဆိုတာကိုပါ။ ျမင္ေတြ႕သမွ် အမူအရာ အေျပာအဆုိေတြကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးသလုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ျပန္ဖ်က္ပစ္လုိ႕မရတာကို မုန္းေနမိတာပါ။

၃။ ဘူးဆိုခ၀ဲသီးမသီးျခင္း

ဒါဆိုဒါပဲေနာ္ဆိုတဲ့ ဖုန္းေျပာတဲ့ကေလးလိုပါပဲ။ ဒီခရီးဒီလမ္းကို သြားမယ္ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သြားတတ္လို႕ပါ။ ဗီဒီယိုဖုိင္ထဲက ငွက္ကေလးလိုပါ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သိသိနဲ႕ ေရွ႕ဆက္တုိးဖုိ႕ အဆင့္သင့္ျဖစ္ေနတတ္လို႕ မုန္းမိျပန္ေရာ။


၄။ ျပဒါးမဲ့မွန္

္ဂ်င္းစိမ္းနဲ႕ မိႆလင္ သူၾကင္မွကိုယ္ၾကင္မတဲ့။ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္ဆို သူျပံဳး ရင္ ျပန္ျပံဳးျပတတ္တယ္။ သူမဲ့ျပရင္ ကိုယ္ျပန္မဲ့ျပဖုိ႕ ကိုယ့္စိတ္ကမရဲဘူးေလ။ တစ္ခ်က္တစ္ေလ မဲ့ျပလိုက္မိလုိ႕ မွန္ၾကည့္သူနာက်င္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။ ၾကည့္မွန္လို ေနာက္မွာ ျပဒါးမထည့္ထားမိတဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အလိုမက်စြာ တိတ္တိတ္ေလးမုန္းတီးေနတယ္ေလ။

၅။ ေပ်ာက္ဆံုးမ်က္ႏွာဖံုးရွင္

သူ႕အရပ္နဲ႕ သူ႕ဇာတ္ဆိုတာရွိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီမ်က္ႏွာဖံုးကို သံုးသင့္တယ္ဆုိေပမယ့္ ပိတ္ကားအခ်မွာမွ ကမန္းကတန္းေကာက္တပ္လုိက္ရတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ သရုပ္အမွန္ကို ေရွ႕တည့္တည့္ ၾကည့္သူတုိင္း သိလြယ္ျမင္လြယ္ျဖစ္လြန္းလုိ႕အားမလိုအားမရ မုန္းေနမိတာ။ တေန႕ ကအလုပ္ထဲမွာ ထံုးစံအတိုင္း ျပႆနာအေသးတစ္ခုတတ္ပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္ကေမးပါတယ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့ ျပႆနာတိုင္းမွာ အေျဖဆိုတာ ရွိပါတယ္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါတဲ့ ကဲ အဲ့ေလာက္ကို မ်က္ႏွာဖံုးလြတ္က်တဲ့အထိေနာ္။

၆။ ကပ္ပါးေကာင္

အမွီရွိမွ အသက္ရွင္ေနထိုင္တတ္တယ္။ တစ္ေကာင္တည္းမုိ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းအရိပ္ဆုိ အားၾကီးခံုမင္တယ္။ ဟိုအပင္ကပ္ ဒီအပင္ကပ္ ကပ္ေျမွာင္ေနရတဲ့ ကပ္ပါးေကာင္ဘ၀ကို မုန္းပါတယ္။

၇။ ပဲခူးဆား

တကယ့္ဆားက တန္ဖိုးပိုၾကီးပါလိမ့္မယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ဟိုေနရာ စပ္စပ္ ဒီေနရာစပ္စပ္ပါ။ အျဖစ္မရွိေပမယ့္ ၀မရွိပဲ ၀ိလုပ္ရမယ္ဆုိရင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိတဲ့ အတြက္ မုန္းေနမိတာ။

၈။ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္

ေမေရာ ေဖေရာ စည္းကမ္းရွိပါလ်က္ ဘယ့္နဲ႕ေၾကာင့္စုန္းျပဴးရတာပါလိမ့္။ အသံုးစရိတ္ေတြကို စနစ္တက် ျပဳစုတတ္တဲ့ ေမ ပစၥည္းပစၥယေတြကို တရိုတေသကိုယ္တြယ္တတ္တဲ့ ေဖ။ ဆန္႕က်င္ဘက္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို မုန္းတယ္ဆိုျပီး ဒီအတုိင္းလက္လြယ္စပယ္ေနခဲ့တာ ၾကာျပီေလ။ ဗီရိုထဲက အ၀တ္ပံုၾကီးက တရားစြဲမယ္ဆုိရင္ အခန္းထဲက ကို ထြက္ႏုိင္မယ္မထင္။

၉။ ေလလြင့္ျခင္း

အၾကိဳက္ဆံုးေဆာင္ပုဒ္က Freedom ဆုိျပီး အလြဲသံုးစား လုပ္ေနတာၾကာပါပေကာ။ ေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အေျဖမရွိလုိ႕ ရွက္ရြံ႕စြာ မုန္းေနမိတယ္ထင္ပါရဲ့။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မေတြးေၾကး မေမးေၾကးေနာ္။

၁၀။ Negative

ေလာကကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အေကာင္းျမင္၀ါဒနဲ႕ ၾကည့္ရေအာင္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေမးမိတာက ေလာကၾကီးကေကာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေနလို႕လဲတဲ့ ကဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္မွန္အမည္းၾကီးတပ္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ မ်က္မွန္ေပၚက အႏုတ္လကၡဏာကို ျဖဳတ္ရမယ္ဆုိတာ သိေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္လုိ႕ မုန္းပါတယ္။

ကိုဗီလိန္ ေရ တာ၀န္ေက်ေလာက္ျပီထင္တယ္ဗ်ာ။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကားစင္တင္ျပီး ေနလွန္းမိေတာ့မယ္။

ျမစ္တစ္စင္း၏ ျဖစ္တည္ရာ

က်ေနာ္ေတြးေနမိသည္မွာ ျမစ္တစ္စင္း အေၾကာင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ထုိျမစ္သည္ ပံုမွန္စီးဆင္းေနသည္လား က်ေနာ္မေ၀ခြဲတတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ထိုျမစ္တည္ရွိေနသည္မွာေတာ့ အေသအခ်ာျဖစ္ပါသည္။

အေရးမၾကီးေသာအခ်က္မွာ ထုိျမစ္မည္ကဲ့သို႕ေပၚေပါက္လာျခင္းပင္။ အဓိကက်ေသာအရာမွာ ျမစ္ဖ်ားခံရာအရပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူစတင္ေမြးဖြားရာ အရပ္ေၾကာင့္ပင္ နက္ရွိဳင္းစြာျဖစ္တည္ေနဟန္ရွိ၏။ အေရးၾကီးသည္ ျဖစ္ေစ အဓိကမက်သည္ ျဖစ္ေစ ျမစ္တို႕၏သေဘာႏွင့္ကိုက္ညီစြာ ပီဘိျမစ္တစ္စင္းကဲ့သို႕ စီးဆင္းေနေသာျမစ္တစ္စင္းမွာ မလြဲဧကန္ပင္။

ျမစ္တို႕၏သေဘာဆိုသည္မွာ ဘယ္သို႕နည္း။ တစ္ျခားျမစ္တို႕နည္းတူစြာ ထုိျမစ္သည္လည္းေကြ႕ေကာက္ပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ရုတ္တရက္ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားရွိတတ္ျပန္္ပါသည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာျမစ္ျပင္က်ယ္ရွိသကဲ့သို႕ တစ္ဖက္ကမ္းႏွင့္တစ္ဖက္ကမ္း လက္လွမ္း၍ရေလာက္ေသာ ျမစ္က်ဥ္းမ်ားလည္း ရွိ၏။ သို႕ေသာ္ကမ္းႏွစ္ဖက္ ထိစပ္သြားသည္ဟုေတာ့ မရွိတတ္ေသး။ ထိစပ္သြားေသာေနရာသည္ ထုိျမစ္၏ ေသဆံုးရာပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

အျခားေသာအခ်က္မွာ စီးဆင္းျခင္းအႏုပညာပင္ျဖစ္သည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ သိမ္ေမြ႕ညင္သာစြာ စီးဆင္းတတ္ပါသည္။ ျငိမ့္ေညာင္းစြာစီးဆင္းျခင္း မွထြက္ေပၚလာေသာ အျမင္ သံစဥ္မ်ားသည္ အလြန္တရာ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။ တစ္ဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာေသာ ဆႏၵမွာ ထာ၀ရေအးခ်မ္းစြာ စီးဆင္းေစလိုျခင္းပင္။ သို႕ရာတြင္ မည္သည့္ ျမစ္မွ် အစဥ္အျမဲေအးခ်မ္းစြာ စီးဆင္းေနသည္မဟုတ္ပါ။ အျခားအျခားေသာ ျဖစ္တည္မွုမ်ားေၾကာင့္ စီးဆင္းျခင္းသည္လည္း ေျပာင္းလဲတတ္ပါသည္။

ေျပာင္းလဲျခင္းတုိင္းသည္ အခ်က္အလက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ဆက္စပ္ေနသည္။ ပထမဦးစြာ ပတ္၀န္းက်င္မိုးေလ၀သျဖစ္မည္။ မုိးရြာျခင္း၊ ေနပူျခင္း၊ မုန္တိုင္းက်ျခင္းတုိ႕သည္ မ်ားစြာေသာ သက္ေရာက္မွုကိုျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ မာန္ဟုန္ျပင္းစြာ စီးဆင္းသည့္ အခါမ်ားတြင္ အလြန္တရာေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။ ထုိအခါမ်ားတြင္ ေတြ႕ၾကံဳရေသာခက္ထန္မွုမွာ သူမတူေအာင္ ရွိလွသည္။

ပတ္၀န္းက်င္ဆုိသည့္အတိုင္း သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား၏ ရိုက္ခတ္မွုကိုလည္း ထုိျမစ္တြင္ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။ သဘာ၀လြန္ အစမ္းထြင္မွုမ်ားေၾကာင့္ ျမစ္ေရတိမ္ေကာျခင္း ျမစ္ေရၾကီးျခင္းမ်ား တစ္ခါတစ္ရံ ျဖစ္ေပၚတတ္ပါသည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ သတၱ၀ါတို႕၏ ဗီဇအတိုင္း အျပစ္ဟူသမွ်ကို ျမစ္ကိုသာ ပံုခ်တတ္ၾကပါသည္။ ဆိုးလိုက္တဲ့ျမစ္ဟု ရြတ္ဆုိရင္း အေၾကာင္းေၾကာင့္အက်ိဳးျဖစ္သည္ဟူေသာ ဘာသာေရးရွုေထာင့္ကို ေမ့ပစ္လြယ္တတ္ၾကသည္။ မိမိတို႕ ပစ္ခ်တတ္ေသာ အမွိုက္မ်ား တစ္ျဖည္းျဖည္းစု၍ ျဖဴစင္ေသာ ျမစ္ေရျပင္ညစ္ႏြမ္းလာျခင္းကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရွုလြယ္လာသည္။ နည္းနည္းပါးပါးပါကြာဟုဆိုကာ မၾကာခဏပစ္တတ္ၾကသည္။ အရာအားလံုးသည္ အမွုိက္ကစ၍ ျပသာဒ္မီးေလာင္တတ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

မည္သို႕ဆိုေစ ေရစီးတစ္ခါ ေရသာတစ္လွည့္ဆိုသည့္အတိုင္း စီးဆင္းျမဲ စီးဆင္းေနေသာျမစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိျမစ္ကိုေစာင့္ၾကည့္မိသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္မျဖစ္ႏုိင္။ လႊတ္ထားၾကည့္မိသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုထိခိုက္ႏုိင္သည္။ မာယာမ်ားေသာ ျမစ္တစ္စင္း၏ ျဖစ္တည္ရာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေနမိျခင္းျဖင့္ ထိုျမစ္ မေသမဆံုးမျခင္း က်ေနာ္အလုပ္ရွုပ္ေနမွာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္….

ဖါသလ၀ါ

ဒီစကားလံုးရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ မွန္မမွန္ေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ဖါသိဖါသာေနတတ္သူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနတတ္သူ ေနစိမ့္သူ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္သူ မသိတတ္သူ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူ ထုိ႕ထက္ပို၍ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ……..

က်ေနာ့စားပြဲေပၚမွာ တိတ္အၾကည္ကပ္တဲ့ ဟာေလးရွိပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ခ်ိဳ႕က သူတို႕ကပ္စရာရွိတုိင္း က်ေနာ့စားပြဲနားလာျပီး တစ္ဆိတ္သံုးခြင့္ျပဳပါဆုိျပီး သံုးေလ့ရွိပါတယ္။ ရံုးက ပစၥည္းသံုးတာ ဘာျဖစ္လဲဗ်ာေနာ္။ ဘယ္သူသံုးသံုး ဘယ္ေလာက္သံုးသံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ တိတ္ကပ္တဲ့အရာေလးေတြက အေယာက္စီတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ က်ေနာ့စားပြဲမွာလာသံုး ၾကတာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့မွာပဲ တိတ္ေခြေလးထည့္ထားလို႕ပါ။ သံုးလုိ႕ကုန္သြားရင္ အျမဲမျပတ္ထည့္တတ္လုိ႕ပါ။

စတိုခန္းထဲက ပံုးေတြပိတ္တဲ့ တိတ္အၾကီးေခြလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။ သံုးလို႕ကုန္သြားရင္ စကၠဴဖတ္တန္းလန္းနဲ႕ထားတတ္ၾကပါတယ္။ ေ၀းေ၀းလံလံသြားယူရလို႕ ဆိုရင္ထားပါေတာ့။ အခုတိတ္အပိုက စတိုခန္းထဲမွာပဲရွိပါတယ္။ ျပန္မထည့္တတ္လို႕လုိ႕ ယူဆျပီး အခါေပါင္းမ်ားစြာထည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ပံုးေတြကို ပိတ္ေပးတဲ့ စတာပလာအၾကီးစား။ အားရပါးရ ဒူးႏွစ္ဖက္နဲ႕ညွပ္ျပီး ဖိလိုက္ျပီးမွ ပံုးမွာသာအရာထင္သြားတယ္ အထဲက အဆန္ကမပါ။ ကဲထည့္ေပဦးေပါ့။

အျမဲကသိကေအာက္ျဖစ္ရတာက ကင္မရာဓါတ္ခဲပါ။ အေရးတၾကီးရိုက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကင္မရာထဲက ဓါတ္ခဲက အားမရွိေတာ့။ လဲမယ္ဆိုျပီး သြားၾကည့္လိုက္ လဲစရာဓါတ္ခဲအသစ္လည္းမရွိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးကုန္ခါနီးျပီဆုိရင္ ၀ယ္မယ့္လူကို အေၾကာင္းၾကားသင့္တယ္ေလ။ ဒါကလည္း တစ္ေခါက္လည္းမက တစ္ခါလည္းမဟုတ္ဆုိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဓါတ္ခဲအပို၀ယ္ျပီး အံဆြဲထဲမွာ ထည့္ထားသင့္တယ္လုိ႕ စဥ္းစားမိလာတယ္။

အရင္အလုပ္တုန္းကလည္း အယ္လကိုေဟာ ျပႆနာ။ အယ္လကိုေဟာကို ပိုးသတ္ဖုိ႕ အသံုးျပဳရတယ္။ စပေရးဘူးေတြနဲ႕ ျဖန္းျဖန္းေပးရတယ္။ တကယ္ဆုိ အယ္လကိုေဟာ ပံုးေတြကို က်ေနာ္အျဖဴေရာင္အၾကည္မွာေပးထားတာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ကုန္ခါနီးျပီ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးတယ္ဆုိတာ လြယ္လြယ္သိေအာင္လုိ႕ပါ။ တစ္ခါ၀ယ္ဆယ္ဂါလံပုန္းနဲ႕ ၀ယ္ေပမယ့္ ကုန္သြားျပီဆုိမွ သိလိုက္ရတာၾကီးပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။ တစ္ကယ္တမ္း တစ္ပံုး၀ယ္ရဖုိ႕က လက္မွတ္အေယာက္တစ္ေသာင္းေလာက္ ၀ိုင္းထုိးျပီးမွ ၀ယ္ခြင့္ရတာကို သူတုိ႕မသိတာလည္းမဟုတ္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳးက အကူအညီေတြေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ လူဆိုတာ အကူအညီလိုအပ္ေနၾကေလ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကူညီမွုျပီးေျမာက္သြားတတ္ျပီး တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ မျပီးသြားတတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ တစ္ေခါက္တစ္ေလ ကိုယ့္ဘက္က လိုအပ္လုိ႕ အကူအညီေတာင္းမယ္ၾကံရင္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကပါေရာလား။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ လူတစ္ခု ပူမွုရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋဆုိတာကိုး။ ကိုယ့္အပူကိုပဲ သတ္ႏုိင္ၾကေစသတည္းေပါ့။

မသိတတ္တဲ့သူေတြ မ်ားလြန္းေနတာလား။ ကမၻာေျမၾကီးရဲ့ ဆုတ္ကပ္ကို ေရာက္ခ်ိန္တန္ျပီလား။ သူေမြးထုတ္ထားတဲ့ လူသားေတြရဲ့ မသိတတ္မွုေတြအတြက္ ကမၻာေျမလည္း ပ်က္စီးလုေနျပီ။ ဒီေလာက္နဲ႕ မထိခုိက္ေလာက္ပါဘူးဆုိျပီး စြန္႔ပစ္မွုေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ည္းစည္းကမ္းေတြကို လက္တစ္လံုးျခားလုပ္မွုေတြကို သူကိုယ္တုိင္ မကာကြယ္ႏုိင္ရွာဘူးေလ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ့အခက္အခဲ ခံစားခ်က္ေတြကို သိနားလည္လြယ္ပါလ်က္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ႏုိင္တဲ့ လူေတြရဲ့ မာေက်ာခက္ထန္မွုကိုလည္း ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာပဲ ထည့္ရမွာပဲလား။ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားဖို႕ေနေနသာသာ မ်က္စိေအာက္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတာေတာင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၾကည့္ေနတတ္ၾကျပီ။ ကိုယ့္အပူမွ ပူေတာ့မွာကိုး အပူဟပ္တာေလာက္ေတာ့ ဟိုဘက္နည္းနည္းတိုးလိုက္ရံုပဲေပါ့။

ဖါသလ၀ါေနတတ္မွုေတြမ်ားျပားလာတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္လည္း ဖါသလ၀ါေနတတ္ခ်င္မိတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဟိုေနရာစပ္စပ္ ဒီေနရာ စပ္စပ္ မေျပာတတ္မဆိုတတ္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ နည္းနည္းေလာက္သိရင္ ကို ေျပာျပခ်င္စိတ္နဲ႕ လူတစ္ကာအေျပာအဆိုကိုလည္း ခံရေပါင္းလည္း မ်ားလွပါျပီ။ အမွတ္မရွိတယ္ပဲေျပာေျပာ ဒီအက်င့္က အရိုးစြဲေနေတာ့လည္းခက္ပါတယ္။ အခုေနမ်ား ဆုတစ္ခုေတာင္းခုိင္းရင္ ဖါသလ၀ါေနတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဆုေတာင္းမွားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္လည္း ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့…..

ဤခရီး ၾကမ္းသတဲ့လား

မခင်ဦးမေက ရေးပေးပါလို့ပြောထားတာကြာခဲ့ပါပြီ။ TAG မဟုတ်ဘူးဆိုတာရယ် သိပ်မလောတာကြောင့်ရယ် ပေါက်တတ်ကရတွေရေးထားသမျှ စာဖတ်တဲ့သူတွေ မျက်စိညောင်းအောင်ဖတ်နေရမှာစိုးတာရယ် အဓိက ကိုယ်တိုင်က အပျင်းထူတာရယ် စသော ရယ်ပေါင်းများစွာနဲ့ ဒီစာကိုမရေးဖြစ်ခဲ့ဘူး။ အခုတော့……..

ကျနော့ရဲ့ မွေးရပ်ဇာတိ မုံရွာမြို့ကနေ ဖေတာဝန်ကျတဲ့ မန်းသံပုရာကန်ရေနံချက်စက်ရုံလေးကို ပထမဆုံးလာတဲ့ ခရီးစဉ်လေးပါ။ သုံးနှစ်သားကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ဝိုးတိုးဝါးတား။ မုံရွာကနေ မန္တလေးကိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း ချင်းတွင်းသားကားလေးနဲ့ပါ။ ကျနော်ကတော့ ပေါင်ပေါ်မှာပဲထိုင်ရလို့ ဘဝင်မကျခဲ့ဘူး။ တစ်နေရာစာအတွက် ဘယ်လောက်ကျသင့်တယ်ဆိုတာ သိမှမသိတတ်သေးတာ။ မန္တလေးရောက်တော့ ဦးလေးဝယ်ပေးထားတဲ့ စေတနာရှင်ဟီးနိုးကားကြီးတွေနဲ့။ လမ်းခရီးအကြောင်းကို တောင်ကညိုပြိုတော့မယ်ဆိုတဲ့ ပို့စ်လေးထဲမှာ အနဲအကျဉ်းရေးထားပါတယ်။

မပါသေးတဲ့ တခြားအကြောင်းအရာတွေကတော့ မိန်းမသားတို့ဘဝမလုံခြုံမှုတစ်ခုပါ။ ကလေးလေးတစ်ဖက်မို့လဲဖြစ်နိုင်ပါသေးတယ်။ ခရီးရှည်မို့ ဒီတစ်ခါတော့ ကျနော်ထိုင်ခုံတစ်ခုရလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လမ်းမှောင်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ အခွင့်အရေးယူတတ်တဲ့ နောက်ခုံကလူတစ်ယောက်ရဲ့ ခြေသရမ်းမှုပါပဲ။ အဲဒီရန်ကို မေက ရေကျက်အေးထည့်လာတဲ့ ပုလင်းနဲ့ အားရပါးရ ထုထည့်လိုက်တာပါပဲ။ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်မို့ သကောင့်သားခမျာ အော်တောင်မအော််နိုင်ရှာပါဘူး။ ရေနံချောင်းအဆင်းမှာတော့ ကိုယ်တော်ခမျာ ယောင်နေတဲ့ခြေထောက်တစ်ဖက်နဲ့ ထော့နင်းထော့နင်းဖြစ်သွားရှာပါတယ်။ တက္ကသိုလ်လှေလှော်အသင်းဝင်တစ်ယောက်ရဲ့ လက်ဆဆိုတော့ အင်းတော်တော်လေး အီသွားပါလိမ့်မယ်။ နောက်တစ်ခါ မဆော့ဖြစ်အောင် နောင်ကြဉ်သွားရင် သိပ်ကောင်းမှာပါပဲ။

ဒေါင်းသေချောင်းကြောင့် ခရီးစဉ်နောက်ကျခဲ့ရပါတယ်။ မကွေးကိုရောက်တော့ ဆယ်နာရီကောင်ကို မမှီတော့ပါ။ ဆယ်နာရီကောင်ဆိုတာ မကွေးကနေ ဆယ်နာရီဝန်းကျင်မှာ ထွက်တဲ့ နှစ်ထပ်သင်္ဘောကို ခေါ်တာပါ။ ကိုယ်မရောက်ဖူးတဲ့ အရပ်ဒေသမှာ မျက်စိသူငယ်နားသူငယ်နဲ့ မေးရင်းစမ်းရင်း မင်းလှမော်တော်ဆိပ်ကိုရောက်ခဲ့ပါတယ်။ မော်တော်အသေးလေးမှာ လူတင်ကုန်တင်နဲ့ ထွက်ချိန်နောက်ကျသလို မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်လည်း ဟိုဘက်ကမ်းနဲ့ဒီဘက်ကမ်းလွန်းထိုးတော့တာကိုး။ မင်းလှကိုရောက်တော့ မိုးစုံးစုံးချုပ်ခဲ့ပြီ။ နာမည်ကျော်မင်းလှခံတပ်ကြီးရှိတဲ့မြို့ပေါ့။ ကားဆိုလို့မူးလို့ ရှူစရာတောင်မရှိတော့။ မော်တော်ပေါ်ပါလာတဲ့ ခရီးသွားအချင်းချင်းမိတ်ဖွဲ့ပြီး လမ်းတူတဲ့သူတွေက လမ်းလျှောက်ကြမယ်ဆိုတော့လည်း သားအမိနှစ်ယောက် ချန်မနေခဲ့ရဲ။ ပေတေပြီးလျှောက်နေမိပေမယ့် ခရီးစဉ်တစ်လျောက်လုံး မောပန်းနွမ်းနယ်နေခဲ့ပြီ။ လျှောက်ရမယ့် ခရီးက သုံးမိုင်ကျော်ကျော်။

တက်ဂလောက်ဆိုတဲ့ မြင်းလှည်းသံအကြားမှာ မျက်လုံးတွေလည်း ဝင်းလာခဲ့တယ်။ မြင်းလှည်းက သံပုရာကန်မှာသိမ်းမှာဆိုတော့ တောင်းသလောက်ပေးပြီး စီးခဲ့ကြတာပေါ့။ ဆိုးပေ့ဆိုတဲ့လမ်းမျိုးက ဒါမျိုးလားမသိ။ မြေပဲယိုကိုတုပပြီး ခင်းထားသလား အောက်မေ့ရတယ်။ မရှိမဲ့ ရှိမဲ့ ကတ္တရာ အထက်မှာ ဟိုတစ်ဖက်ထောင် ဒီတစ်ဖက်ထ လမ်းခင်းကျောက်တုံးတွေက ဒုနဲ့ဒေး။ တောင်ကုန်းအမြင့်တစ်ခုအတက်မှာတော့ စီးလာတဲ့မြင်းက ဗွေဖောက်ပါလေရော။ ခိုင်းတဲ့အတိုင်းမသွားတော့ပဲ ကဆုန်ပေါက်လိုက် ဟိုဘက်ယိမ်းလိုက် ဒီဘက်တိုးလိုက်ဖြစ်နေတော့တာ။ တလိုက်ရတဲ့ ဘုရားကလည်း မြန်မာပြည်ရှိသမျှတန်ခိုးကြီးဘုရား ကုန်ပါလေရော။

တစ်နေကုန်ပင်ပန်းရတဲ့ အထဲ ဒီလောက်မြင့်တဲ့ တောင်ကုန်းကို တက်ခိုင်းအုံးဟယ်ဆိုပြီး စိတ်တိုဟန်ရှိပါတယ်။ ခရီးသည်တွေ ခဏဆင်းပြီး မြင်းလှည်းဆရာက သူ့မြင်းကို သူချော့ရှာပါတယ်။တော်ပါသေးတယ် သူအမောပြေသဘောကောင်းပြီဆိုမှ ခရီးသည်တွေ တိတ်တိတ်လေးခိုးတတ်ရပါတယ်။

လမ်းလေးခွဆုံကိုရောက်တော့ ဆယ်နာရီကျော်နေခဲ့ပြီ။ လမ်းဘယ်ညာအစုံမှာ တိုက်ခန်းပုံစံတူတွေ တန်းစီလို့။ ဒါ ၄၀၀စကေးပဲကလေးမဆိုပြီး မြင်းလှည်းဆရာက ထားခဲ့ပါတယ်။ ဘယ်အိမ်မှန်းမသိပေမယ့် အညာအရပ်မို့ တစ်ယောက်တစ်လက်ဆိုတော့ ဖေ့ဆီကိုတော့ ရောက်ဖြစ်သွားတယ်။ နှစ်ခန်းတွဲအိမ်လေးတစ်လုံးမှ စနေရတဲ့ ဘဝလေးပေါ့။ စျေးဆိုတာ မရှိ။ အသားငါးဆိုတာမရှိ။ အသားစားချင်ရင် ဟိုးရွာထဲက ကြက်အရှင်ကိုဝယ်လာ ကိုယ်တိုင်သတ်စားမှသာ စားရမယ့် နေရာမျိုးပါ။ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး သွားရေးလာရေး ခက်ခဲမှုကတော့ ပြိုင်စံမမှီ။ ခုချိန်ထိ ဖုန်းလိုင်းကအဆင်မပြေသေး။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခြောက်သယောင်းနေတဲ့ ထနောင်းပင်တွေကြားထဲမှာ အမြဲမပြတ်လည်ပတ်နေတဲ့ စက်ရုံကြီးနဲ့အတူအနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်သည်အထိ မခွဲမခွာနေရဖို့ ဒီခရီးစဉ် အစပြုခဲ့တာဆိုတော့ “ဤခရီး ကြမ်းသတဲ့လား” ပေါ့……

ပံုၾကမ္း

တစ္ခ်က္
ႏွစ္ခ်က္ကယ္နဲ႕
တို႕ထိလို႕ေရးျခယ္
ေဆးေရာင္ရယ္
ဘယ္မိမယ္
ကိုယ္မသိေလခဲ့။

တစ္၀က္
တစ္ပ်က္ရယ္မို႕
ဆက္ဆြဲမယ္ၾကံမိေပမယ့္
လက္ထဲမွာ
ခဲဆန္မရွိတာေၾကာင့္
ေၾသာ္

ပံုရုပ္ကယ္မပီ....


ပံုေလးက တျခားလူတစ္ေယာက္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီေလးပါ

တခါတခါ ေပ်ာ္စရာ တခါတခါ အေတြးကမၻာ

ငယ္ငယ္တုန္းက စက္ရံုမိသားစု ရပ္ကြက္ရုပ္ျမင္သံၾကားေရွ႕မွာ အျမဲၾကည့္ျဖစ္တာေပ့ါ။ ပထမဆံုးမွတ္မိတာက မစ္ကီေမာက္ စူပါမန္းကား။ ေနာက္ထပ္က တစ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ဇာတ္ကားဖြင့္တတ္တဲ့ သစ္ေတာက္ငွက္ကား။ ျပီးေတာ့ မွတ္မိေနေသးတဲ့ တစ္ခါပဲျပဖူးတဲ့ ကာတြန္းကားရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း လိပ္ျပာေလးေတြ။ ၾကီးလာေတာ့ တူႏွစ္ေကာင္ကို ျပရင္း ကိုယ္တုိင္ပါၾကိဳက္သြားတဲ့ A bug’s life, Toy Story, Finding Nemo ျပီးေတာ့အမ်ားၾကီးရွိေသး။ ခ်စ္စရာအရုပ္ေတြ အေရာင္အေသြးလွလွေတြနဲ႕ ပရိတ္သတ္ကို ဖမ္းစားျမဲ ကာတြန္းကားေတြကို က်ေနာ္ေတာ့ အခုခ်ိန္ထိၾကည့္ျဖစ္တုန္းပါ။ ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ အေပ်ာ္အျဖစ္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဇာတ္ကားေလးကေပးလာတဲ့ အေတြးေတြ အသိေတြနဲ႕ ရွုပ္ယွက္ခပ္ေနခဲ့ျပီေလ။

ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ ၀တၱဳေတြက ျပင္ပဇာတ္လမ္းမွာ ကိုယ္မရႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအသစ္ေတြ အျမဲေတြ႕ရျမဲ။ ျပီးေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္မြန္းၾကပ္မွုေတြနဲ႕ စိတ္လက္ပင္ပန္းမွုေတြကို ဟားတိုက္ ရယ္ေမာျခင္းျဖင့္ ကုသႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ အခုလည္း အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ရီရတယ္ ၾကည့္ပါဆိုလို႕ ၾကည့္ျဖစ္လုိက္တဲ့ ကာတြန္းကားေလးက Escape to Africa ပါ။ ဟားတိုက္ရယ္ေမာခ်င္တယ္ဆိုရင္ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္လိုက္ပါဗ်ာ။ ေျပာေနတဲ့စကားေတြ လုပ္ေနတဲ့ အမူအယာေတြက မျပံဳးပဲ၀ါးလံုးကြဲေစပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ေဘးနားကတစ္ဟားဟားရယ္ေနတဲ့ လူေတြကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ္တိုင္လိုက္ရယ္တတ္မယ္ဆိုရင္ ပိုေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္။

က်ေနာ္ၾကိဳက္တဲ့အကြက္ကေတာ့ ေလယာဥ္က Alarm ျပေနလိုု႕ ေခါင္းေဆာင္က manual ေပးပါဆိုျပီး alarm ကိုေဖ်ာက္ျပလိုက္တဲ့ အခန္းရယ္ ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ ေလယာဥ္ပ်က္က်ခါနီးေျပာတဲ့ စကားေတြကိုရယ္ပါ။ အင္ဂ်င္နီယာမို႕လားမသိဘူး က်ေနာ္တို႕ေတြ Manual ကုိသိပ္အားကိုးပါတယ္။ ဆီေပ်ာက္မီးေပ်ာက္ေလးေတာင္ မလိုက္ပဲ Manual ၾကီးတစ္ကိုင္ကိုင္လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့အရင္အလုပ္က Automation Engineer မ်ားကို သတိရလို႕ ပိုအားထည့္ရီလိုက္မိပါတယ္ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ လူတိုင္းလူတုိင္းမွာ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာရွိတယ္ဆိုတာပါ။ ကိုယ္ညံ့ဖ်င္းတယ္ အသံုးမက်ဖူးလို႕ မသတ္မွတ္လိုက္က်ပါနဲ႕ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အသံုး၀င္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာ ဆိုတာ ဒီေျမေပၚမွာရွိကိုရွိပါတယ္။ လိုအပ္ေနတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ္မသိႏိုင္ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းဆိုတာ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ထြက္ေပၚလာမွာပါ။ ဒီကားထဲက Alex လည္း ဒီလုိပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေဘာင္အျမဲခတ္တတ္တဲ့ေလာကၾကီး မွာ ျခေသၤ႔ အဂၤါရပ္နဲ႕ မညီတဲ့ အကပညာကို တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ကြ်မ္းက်င္မွုက သူ႕ကို ေအာင္ျမင္မွုေတြ အမ်ားၾကီးေပးခဲ့ေစတာပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ ျခေသၤ့ျဖစ္တာနဲ႕ သူမကရေတာ့ဘူူးတဲ့လား။

သူငယ္ခ်င္းဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ျမင္ရပါေသးတယ္။ ဇီးဘရားေလး Marty နဲ႕ Alex တို႕ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေမတၱာကို တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀ွက္လွစ္ဟေပးထားပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းရပ္တည္ဖို႕ ဆိုတာ သိပ္ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းပါလား။ ဒုကၡ သုခကို မွ်ေ၀ခံစားဖို႕ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ရွိသင့္တယ္ေလ။ Alex ရဲ့စကားေလးလုိပဲ မင္းငါ့ကို မၾကည့္ပင္မယ့္ ငါသိေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာရဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းလိုအပ္ပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတဲ့ အလွကိုေတာ့ ေရျမင္းမေလးနဲ႕ သစ္ကုလားအုတ္ေလးမွာ ဖြဲ႕သြားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုးအနားမွာေနျပီး ဂရုတစိုက္ရွိေနတဲ့ သစ္ကုလားအုတ္ေလးကို ေရျမင္းမေလး ေနာက္ဆံုးေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ရတာပါပဲ။ အနားမွာရွိေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့လူကို အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ထားတတ္ၾကျပီး အေ၀းကို တမ္းတေနတတ္ၾကတဲ့ လူ႕သဘာ၀ကို သေရာ္တဲ့ အျမင္ေလးကို ျမင္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အနားကို ျမင္ဖုိ႕ မ်က္စိရွမ္းတတ္ၾကတာကိုး။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရႊလက္တြဲႏို္င္တဲ့ အခ်စ္ေတြျဖစ္တည္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အတိုင္းအထက္အလြန္ေပါ့ဗ်ာ။ သစ္ကုလားအုတ္ေလးေျပာလိုက္သလို ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းရွိေနရင္ ျပည့္စံုျပီေပါ့။

ျပင္ပတင္မကဘဲ ကာတြန္းကားထဲမွာ လည္း ဘက္လိုက္မွုကို ထည့္ျဖစ္ေအာင္ထည့္သြားပါေသးတယ္။ ေမ်ာက္အထီးေတြရဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခြင့္ တိုင္တဲ့အခန္းေလးေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ပင္ဂြင္းကို သူ႕ရဲ့ ေပ်ာ့ကြက္နဲ႕ ညွိႏွုိင္းျပီး အထီးေတြက ကုိယ္၀န္ေဆာင္ခြင့္ရသြားတယ္ဆိုတာကိုပါ။ ရံုးမွာလည္း တစ္လေလာက္ခြင့္ရတယ္ဆိုျပီး လက္ေတြ႕မလုပ္ေနၾကေလာက္ပါဘူးေနာ့။

ျပီးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ၾကည့္ခဲ့မိတဲ့ ကာတြန္းကားေတြအရဆုိရင္လည္း Wall-E ဆိုတဲ့လူသားဆန္တဲ့ စက္ရုပ္ကေလးရဲ့ ေမတၱာတရား ကမၻာေျမရဲ့ ေပ်ာက္ဆံုးလုဆဲဆဲ သဘာ၀စိမ္းလန္းစိုေျပမွုမ်ားအတြက္ ကာကြယ္ဖုိ႕ ဇာတ္ကားေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ျပီးေတာ့ Bee ဆိုတဲ့ ကာတြန္းကား လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ တာ၀န္ေတြ အသီးသီးထမ္းေဆာင္မွသာ အရာအားလံုး ပံုမွန္လည္ပတ္ျပီး လွပသာယာမယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေလး။ တကယ္တမ္းေနာက္ကြယ္မွာ ဘာလွိ်ဳ႕၀ွက္ခ်က္ Recipe မွ မရွိပါဘူး ကိုယ္တုိင္ရဲ့ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွုသာလိုတယ္ဆိုတဲ့ Kung Fu Panda ကားေလး။ စူးရွတဲ့ႏွာေခါင္းနဲ႕ ဟင္းခ်က္ျခင္းအတတ္ပညာကို ကြ်မ္းက်င္ေလတဲ့ ၾကြက္ကေလး ဇာတ္ကား Ratatouille လူသားေတြက ၾကြက္ေတြကို ဘယ္လုိသတ္ေနတယ္ဆုိတာ ဒီကားေလးမွာျပသြားပါတယ္။ ကိုယ့္ကို ရန္ရွာမယ့္လူေတြ အတြက္ ဘာကိုေကာင္းက်ိဳးျပဳသင့္သလဲ။ ျပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္မွုဆုိတာကို မူးယစ္ျပီး ေအာက္ေျခလြတ္တတ္တဲ့ လူသားစရိုက္။ စသည္ စသည္ သိပ္ကို မ်ားျပားတဲ့ ဇာတ္ကားေကာင္းေတြကို အေတြးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႕တည္ထားတာ သိပ္ၾကည့္လို႕ေကာင္းပါတယ္။

ကေလးဆန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးဘူးပဲဆိုဆုိ ေလာကရဲ့မြန္းၾကပ္မွုေတြထဲက ခဏေလာက္ေျပးထြက္ျပီး ျပန္မရႏိုင္ေပမယ့္ စားျမံဳ႕ျပန္ေနႏိုင္ေသးတဲ့ ကေလးဘ၀ကို ဒီကာတြန္းကားေတြကို ၾကည့္ရင္း ကမၻာတစ္ခု ဖန္ဆင္းေနျဖစ္တာပါ…..

ကိုဗီလိန္နဲ႕ ကိုဂ်ဴလိုင္ေက်နပ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့ဗ်ာ.

အၾကမ္းဖက္မွုမ်ားနဲ႕ ကမၻာေျမ

ဒီေန႕ ကားအသစ္တင္ပါတယ္။ Body of Lies ပါ။ မင္းသားအငယ္က ဒီကာပရီယိုနဲ႕ မင္းသားအၾကီးအျဖစ္ ရပ္ဆယ္ခရိုးတို႕ တစ္ဇာတ္လံုးသယ္သြားတဲ့ကားပါ။ တစ္ကားလံုး အၾကမ္းဖက္မွုေတြ ျဖစ္တည္ရာကို ဦးတည္ထားတယ္ထင္ပါရဲ့။ ဒီကားရဲ့ ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ ပိတ္ကားေပၚမွာပဲ ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ာ။ ဇာတ္ကားတစ္ခုလံုးအျပီးမွာေတာ့ ယံုၾကည္မွုဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးပဲ က်ေနာ့လက္ထဲမွာ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

မၾကာခဏၾကားေန ျမင္ေနရတဲ့ သတင္းေတြက ကမၻာအရပ္ရပ္က အၾကမ္းဖက္မွုေတြပါ။ ဘာအတြက္လဲ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အမုန္းတရားကို အေျခခံခဲ့တယ္ဆုိလည္း တကယ္တမ္း ခံစားရသူေတြက သူတုိ႕လိုခ်င္တဲ့ ပစ္မွတ္ေကာဟုတ္ပါရဲ့လား။ အေသခံစေတးၾကတဲ့လူေတြကိုလည္း အံ့ၾသမိတယ္။ သူတို႕ရဲ့ ဘ၀တစ္ခုက ဒီေလာက္လြယ္ကူစြာ ပ်က္စီးသင့္သလား။ လူ႕ဘ၀တစ္ခုကို ဒီေလာက္နဲ႕အဆံုးသတ္သင့္သလား။ တန္ပါရဲ့လား မေမးခ်င္ေတာ့ပါဘူး တကယ္က တန္ကိုမတန္လို႔ပါ။ သူတုိ႕က လြယ္လြယ္အဆံုးသတ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူတို႕ေဘးနားကလူေတြ အတြက္ ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။ မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ မိသားစုေတြ ဘယ္လိုက်န္ရစ္ခဲ့ပါလိမ့္။ ဘာနဲ႕ေျဖသိမ့္ႏုိင္မယ္ မသိ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အဲဒီသတင္းမ်ိဳးဆို ဘယ္လုိမွ ထပ္မျမင္ေစခ်င္ မၾကားေစခ်င္ေတာ့တာပါ။

ဘာလို႕မ်ားဒီအမုန္းေတြ ျဖစ္တည္ၾကတာပါလိမ့္။ တရုတ္ကားထဲကလို ေသြးေၾကြးေတြဆပ္ေနၾကတာ ကုန္ပဲမကုန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ Munich ဆိုတဲ့ကားကိုၾကည့္တုန္းကလည္း ဒီခံစားမွုမ်ိဳးကို ရလိုက္ပါတယ္။ ေသြးေအးေအးနဲ႕ လူအခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္ႏိုင္လိုက္ၾကတာ။ ႏွလံုးသားေတြ ေအးစက္မာေက်ာလြန္း ကုန္ျပီေလ။ အခုကားမွာလဲ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ႏိုင္ၾကျပန္တယ္။ လူေတြဖန္တီးတဲ့ အတတ္ပညာေတြနဲ႕ လက္တစ္ဖ်စ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အသက္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ဆံုးရွံဳးေနၾကျပီလဲ။ အျပစ္မဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပါ၀င္ေနျပီလဲ။

ေနာက္ထပ္တစ္ခုကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္မွုဆံုးရံွဳးျခင္း။ တုိးတက္ေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို ဒီကားထဲကလုိ အခ်ိန္ျပည့္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္မလဲ အဲဒီလူရဲ့ လြတ္လပ္မွု။ သူဆက္တဲ့ဖုန္းေတြ သူသြားတဲ့ေနရာေတြ သူလုပ္သမွ်ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ခံရတယ္ေလ။ က်ေနာ္သာဆုိရင္ေတာ့ ေငြပံုေပးေတာင္ အဲဲလိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ အခုဆို ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ CCTV ဆိုတဲ့ အရာနဲ႕ ေတြ႕ဆံုေနရတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္ျပလိုက္တယ္။ ခဏခဏျမင္ေနရတာကေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆုိတဲ့ စာတမ္းေတြပါပဲ။

ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ မလံုျခံဳမွုေတြ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအခ်က္အလက္ေတြ ခုိး၀ွက္ခံရတာ သိပ္ကိုလြယ္တယ္ေလ။ ကြ်မ္းက်င္သူေတြရဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြအလွုပ္မွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ပါသြားေနျပီလဲ။ ဟိုးတစ္ေလာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာလာတယ္။ သူ႕အီးေမးေတြကို ေကာ္ပီလုပ္သြားလို႕တဲ့။ အခ်င္းခ်င္းထဲကလုပ္တာလို႕ေျပာပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕လုပ္တာျဖစ္ေပမယ့္ သိပ္တရားလြန္တယ္လုိ႕ထင္မိတယ္။ သူ႕အတြက္အက်ိဳးရွိမယ္ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္အတြက္ ျပန္ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူးလား။ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ သိပ္အက်ိဳးမ်ားေစမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ရွိမေနႏိုင္ပါဘူး။ သို႕ေပမယ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္သင့္တဲ့ အရာေတြေတာ့ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ျဖန္႕ေ၀ဖုိ႕အတြက္မဟုတ္ဘူးေလ။ အမ်ားသူငွာကို ျပသင့္မျပသင့္က ကိုယ္တိုင္ပဲဆံုးျဖတ္သင့္တာမဟုတ္လား။

ေနာက္ထပ္ေၾကာက္မက္ဖို႕သိပ္ေကာင္းတာက လူအခ်င္းခ်င္းလွည့္ပတ္လိမ္ညာျခင္းေတြ။ အက်ိဳးတစ္ခုအတြက္ လိမ္ညာရင္း ေနာက္ထပ္လိမ္ညာမွုေတြဆက္တိုက္။ ျပီးေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုလိမ္ညာဖို႕အတြက္ ေနာက္ထပ္ေသာလူေပါင္းမ်ားစြာကို့ ထပ္ခါထပ္ခါ လိမ္ညာမွုေတြ။ မဆံုးႏိုင္ေသာ လိမ္ညာမွုေတြၾကားမွာ အမွန္တရားကို တစ္ခ်က္ျမင္လိုက္ရရင္ တကယ္ေသြးပ်က္ဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ လိမ္ညာရက္ေလျခင္းဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ တႏံု႕ႏံု႕ျဖစ္ေနမွာကို ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ တကယ္ခံစားရေစပါတယ္။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္းက မင္းသားငယ္ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေတာ့ က်ေနာ္အျပည့္အ၀ေထာက္ခံခ်င္ပါတယ္။ ေအးေဆးတည္ျငိမ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို စတင္ဖုိ႕ သူေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။ သူ႕အတြက္ စြန္႕လႊတ္မွုေတြ သိပ္မ်ားေကာင္းမ်ားႏုိင္ပါတယ္။ ကမ္းလွမ္းမွုေတြကို ပယ္ခ်ျပီး သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းကို သူရဲရဲေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းမွာ သူေပ်ာ္မယ္လုိ႕ က်ေနာ္ယံုၾကည္တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို က်ေနာ္အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရလိုက္တာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ၾကံဳလာခဲ့ရင္ က်ေနာ္လည္း ဒီစကားလံုးကို ကိုင္ျပီး က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္မိတဲ့လမ္းကို သတိၱရွိရွိဆက္ေလွ်ာက္ ဖုိ႕ပါပဲ….

လြန္ဆြဲပြဲ

မိုးေခါင္ရင္လည္း လြန္ဆြဲရတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ၾကံဳရတဲ့ လြန္ဆြဲပြဲကေတာ့ စက္ရံုမိသားစုေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲပါ။ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အျပိဳင္ဆြဲၾကသလို တဖက္နဲ႕တဖက္ စည္း၀ိုင္းအျပင္မွာလဲ ဆြဲေနၾကသလို…..

ရပ္ကြက္အလိုက္ဆြဲၾကတဲ့ပြဲ။ ၾကိဳးတန္း အတုတ္ၾကီးကို အလယ္မွာ အျပိဳင္ဆြဲၾကတဲ့ပြဲ။ ေနမထြက္ေသးပင္မယ့္ ေခြ်းအျပိဳင္က်တဲ့ ပြဲ။ အ၀ဆံုး အားအသန္ဆံုးေတြက ဟိုးေနာက္ဆံုးမွာေန ျပီးေတာ့ ခါးမွာၾကိဳးကိုခ်ည္ျပီး ခါးျပတ္မတတ္ဆြဲ ေနာက္ျပန္ေျပးေတာ့တာ။ အေရွ႕ကလူေတြက ေကာ စည္းတစ္ဖက္မေက်ာ္ေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ပြန္း တရြတ္တိုက္ပါသည္အထိ ေျခကန္ဆြဲၾကရတာကိုး။ အသံမ်ိဳးစံုထြက္လ်က္က အားမာန္တင္းရင္း အႏိုင္အရွံဳးဆိုတာအတြက္ နင္းကန္ၾကိဳးစားၾကတဲ့ပြဲပါ။

လြန္ဆြဲပြဲက ပြဲအတြင္းမွာတင္မဟုတ္။ ပြဲအျပင္မွာပါ အားလံုးက တျပံဳတမ တက္တက္ၾကြၾကြ။ ေဟးဟစ္သံေတြကလည္း အထက္တက္ေအာင္ ဆူေတာ့တာ။ အထဲကဆြဲေနတဲ့ သူေတြကို အားမရလို႕ ကိုယ္တိုင္ေတာင္၀င္ဆြဲမလား ထင္ရေအာင္ ၾကိဳးနားကိုကပ္ကပ္သြားၾကလို႕ ဒိုင္ေတြက ထိုင္ခံုရွည္ေပၚကေနေအာ္ေနရသည္အထိ။ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဇနီးမယား သမီးသားေတြကလည္း ပင္ပန္းေနၾကတာကိုေတြ႕ပါလ်က္ ၾကိဳးစားအားတင္းဖို႕ ေျပာေနမိၾကတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူတို႕အေဖပင္ပန္းေနျပီေလ။

လြန္ဆြဲပြဲမွာ ဒိုင္ပြဲရပ္မရွိသလို တကယ့္အၾကိတ္အနယ္ယွဥ္ျပိဳင္ၾကတဲ့ပြဲ။ ႏုိင္သူရံုးသူႏွစ္ဖက္လံုး ေျခကုန္လက္ပမ္းၾကေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရတာေလ။ ကိုယ္ခႏၶာပင္ပန္းမွု တင္မဟုတ္ပဲ စိတ္ေတြပါ ပါ၀င္ပင္ပန္းႏုိင္တဲ့ပြဲမ်ိဳးပါ။

အႏိုင္အရွံဳးတစ္ခုကို စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ခြ်တ္ေခ်ာ္မွုတစ္ခု သက္လံုေတြအေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္ေစတဲ့ပြဲပါ။ အားလံုးၾကိဳးစားသမွ်ေတြဟာ အႏို္င္ျဖစ္မလား အရွံဳးျဖစ္မလား ဘယ္သူမွမခန္႕မွန္းႏိုင္။ ေဘးကရပ္ၾကည့္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အားမလိုအားမရမွုေတြျဖစ္ေနတတ္တာမ်ိဳးေလ။ ေဘာလံုးပြဲကို ပြဲၾကည့္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ကိုယ္တိုင္၀င္ကန္ရတာမဟုတ္ပဲ လြယ္လြယ္ေ၀ဖန္ရသလိုမ်ိဳး။

က်ေနာ္တို႕ရဲ့ဘ၀ေတြေကာ။ လြန္ဆြဲပြဲနဲ႕တူတယ္လို႕မထင္ဘူးလားဗ်ာ။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့အားသြန္ခြန္စိုက္ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အနာဂါတ္ဆိုတဲ့ အရွံဳးအႏိုင္ကို ဘယ္သူမွသိၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္ခါတစ္ခါ အလဲလဲအျပိဳျပိဳျဖစ္တုိင္း ေဘးနားက ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြက ၀ိုင္း၀န္းအားေပးၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလကဲ့ရဲ့ အျပစ္တင္ၾကတယ္။ အားမလိုအားမရေတြလည္း ခဏခဏျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲလိုမ်ိဳးျဖစ္ဖူးပါတယ္။ ႏွစ္ေနရာလံုးမွာကို ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပါ။

အခုထိေတာ့ ကိုယ္ကိုတုိင္လည္း ဘ၀ဆိုတဲ့လြန္ဆြဲပြဲကို ေစာေစာအရွံဳးေပးရင္ေကာင္းမလား ႏုိင္ေအာင္ပဲဆက္ၾကိဳးစားရမလား ေ၀ခြဲမရေသးပါဘူးဗ်ာ။ လက္ကေနၾကိဳးလြတ္ထြက္မသြားခင္အထိေပါ့…………

လရိပ္ခုိ

လရိပ္ရယ္
နင့္အလင္းေတြ
နင့္အေရာင္ေတြ
ငါ့ကို စြဲမက္တိမ္းမူး
ရူးသြပ္ေစတယ္

တခဏျဖာက်တဲ့
အလင္းမွာ
သတိလက္လႊတ္
ငွက္ေတာင္ကြ်တ္ဖူးတယ္

ေအးျမတဲ့
နင့္အရိပ္မွာ
ငါဟာထာ၀ရ
အိပ္စက္ခ်င္သူပါ

ဒါေပမယ့္
နင္ကမွ အစဥ္အျမဲ
သာမေပးႏုိင္တာ

တကယ္ေတာ့ငါဟာ
အေမွာင္ၾကိဳက္သူ
တစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမယ့္
လေရာင္ကို မခံစားရဲလို႕
ေခ်ာင္တစ္ခုမွာ
ခိုေနမိတဲ့
လရိပ္ခိုလွံဳသူတစ္ဦးရယ္ပါ

ေရဆိုးေျမာင္း

ေရဆိုးေျမာင္းဆိုတာ စြန္႔ပစ္တဲ့ေရေတြ မိုးေပၚကက်လာတဲ့ ေရေတြကို စုစည္းျပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာကို ပို႕ေဆာင္ေပးတဲ့အရာေပါ့။ ေရဆိုးေျမာင္း မရွိခဲ့ရင္ေတာ့ ပုပ္ေဆြးေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ၾကားမွာ က်န္းမာေရးနဲ႕ မညီညြတ္စြာ ေနထိုင္ရမွာ။ ရွိေတာ့ရွိတယ္ ေရစီးေရလာမေကာင္းခဲ့ရင္ေရာ ဒါဆိုလည္း ထုိနည္းတူစြာပါပဲ။

က်ေနာ္နဲ႕ ေရဆိုးေျမာင္းေတြ ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ငယ္တုန္းက က်ေနာ္တို႕ အိမ္ေရွ႕က ေရဆိုးေျမာင္း။ ခ်ိဳးေရေတြ အကုန္လံုးအဲဒီ က်င္းနက္နက္တူးထားတဲ့ ေျမာင္းထဲကိုပဲသြားတာ။ အဲဒီက်င္းနဲ႕ စပ္ဆက္ထားတာ ဘာမွမရွိဘူး။ ဆုိေတာ့ ေရသံုးအရမ္းမ်ားရင္ မိုးရြာရင္ က်င္းက လွ်ံေနျပီ။ က်င္းမလွ်ံခင္ေတာ့ အံဖံုးကိုလွန္ ေရပုန္းနဲ႕ လမ္းေပၚကို သြန္ရစျမဲ။ ေမတို႕ကေတာ့ အျမဲသြန္ခိုင္းတယ္။ အဲဒါလုပ္ရမယ္ဆုိ က်ေနာ္က ေနာက္တြန္႕စျမဲ။ လမ္းမေပၚမွာလုပ္ရလို႕ ရွက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သြန္ရမယ့္ေရေတြက ေျမာင္းပုတ္ေရေတြမို႕ လမ္းသြားလမ္းလာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို အားနာလို႕ပါ။

ေနာက္တစ္ခုက ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း ကား၀န္းထဲက ေရဆိုးေျမာင္း။ အရမ္းစိတ္နာဖို႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းနားရက္ အိမ္ျပန္ဖို႕ ကားလက္မွတ္သြားျဖတ္တဲ႕ေန႕ ရြာလိုက္တဲ့မုိးေရက ဒူးဆစ္ကိုေက်ာ္ေနျပီ။ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဘူးဆိုျပီး ေရာက္လက္စနဲ႕ လက္မွတ္ရေအာင္၀ယ္မယ္ေပ့ါ။ လမ္းမေပၚက ေရစီးကို အံတုျပီး ကားဂိတ္ကိုေရာက္ေအာင္သြားမိတယ္။ ကားဂိတ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ကားဂိတ္ထဲကို အ၀င္ ကားဂိတ္ကိုမေရာက္ဘူးဗ်ာ။ ကားဂိတ္နဲ႕ လမ္းမၾကားမွာ ေရဆုိးေျမာင္းရွိတယ္ေလ။ ေရေတြျပည့္ေနတာမို႕ လမ္းလို႕ပဲထင္ျပီး ကူးလိုက္တာ ေျမာင္းထဲေရာက္မွ သိေတာ့တယ္။

ဒီႏိုင္ငံက ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕တဲ့ ေျမာင္းေတြေတြ႕ေတာ့ စိတ္နာစရာေတြကို ျပန္ေတြးမိတယ္။ အဲလိုေျမာင္းမ်ိဳးေတြဆို ဒီလိုၾကံဳရမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ လသာလမ္းတုိ႕ သိမ္ျဖဴနား၊ အင္းစိန္တို႕လို မိုးရြာရင္ေရ၀ပ္တာမ်ိဳး ရွိမယ္မထင္ဘူးေနာ္။ ေတာင္ဥကၠလာက ဆုိးေဆးေတြ သြန္ေလ့ရွိတဲ့ ေရေျမာင္းမ်ိဳးလည္း အခုလို အရမ္းနံမယ္မထင္ဘူး။

ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ။ ေရေတြလမ္းေပၚတက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႕က ေပ်ာ္မိျပန္ေရာ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အညာကဦးၾကီးေတြလုပ္ေပးတဲ့ ေလွကေလးေတြကို အိမ္ေရွ႕ထြက္ျပီး ၾကိဳးနဲ႕ဆြဲလို႕ရတာကိုး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေမလုပ္ေပးတဲ့ စကၠဴေလွေတြကို လည္းလႊတ္တတ္ျပန္ေသးတယ္။ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႕ သြားတတ္တဲ့ မီးသေဘၤာကိုေတာ့ လမ္းထဲမွာ တလႊားလႊားသြားေနတဲ့ စက္ဘီးေတြေၾကာင့္ မေဆာ့ရဘူးဗ်ာ။

ဒီႏိုင္ငံက ကေလးေတြေတာ့ အဲလိုေဆာ့ရမယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါးေတြေတာ့ မွ်ားၾကသား။

ပတ္၀န္းက်င္က ေရဆိုးေျမာင္းလုိပဲ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာလည္း ေရဆုိးေျမာင္းရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ က်ေနာ္မလိုခ်င္တဲ့အပိုင္းေတြကို ေရဆိုးေျမာင္းထဲထည့္ပစ္မိတယ္။ ေရဆိုးေျမာင္းေတြကို ေဖာက္ထုတ္တဲ့နည္းေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ေရဆိုးပမာဏေပၚမူတည္တာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ သီခ်င္းေအာ္ဆုိျပီးေဖာက္ထုတ္တတ္တယ္။ ေရဆိုးတဲ့အေပၚမူတည္ျပီး သီခ်င္းပံုစံေတာ့ကြဲမေပါ့့။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို နားဒုကၡေပးတဲ့နည္း။ သူနားလည္မလည္ သိ, သိ မသိသိ အဲလိုမ်ိဳးဆုိျပီး ဇာတ္စံုခင္းျပတတ္တဲ့နည္း။ ဒါလည္း ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ရွင္းရတာပါကလား။ နုိ႕မုိ႕ ေရဆိုးေတြ လွ်ံတတ္ရင္ ပိုဆိုးမယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့ စိတ္ထဲက ေရဆုိးေျမာင္းေတြလည္း အမိေျမက ေရဆိုးေျမာင္းပံုစံလား ဒီႏုိင္ငံက က်ယ္ျပန္႕တဲ့ ေရဆုိးေျမာင္းလား အေသအခ်ာေတာ့မသိေသးဘူး။ ေရစီးေရလာေတာ့ ေကာင္းပံုမရေသးဘူးေလ။

ပတ္၀န္းက်င္က ေရဆုိးေျမာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲက ေရဆုိးေျမာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရဆိုးဆိုတာေတြကို ခပ္လြယ္လြယ္ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႕ ေဖ်ာက္ပ်က္ပစ္ႏိုင္ရင္ေကာင္းမွာဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ ေရဆိုးဆုိတာ ၾကာလာတာနဲ႕ အပုပ္နံ႕ ထြက္လာတတ္လို႕ပါ……

အေမွာင္နဲ႕အလင္း

အေမွာင္ရွိလို႕အလင္းရွိတာလား။ အလင္းေၾကာင့္အေမွာင္ဆုိတာ ျဖစ္တည္ေနတာလား……

အရင္တုန္းကေတာ့ အေမွာင္အတိတဲ့။ အေမွာင္ကို အလင္းေဆာင္ေပးခဲ့ၾကတာဆိုပဲ။ အေမွာင္အတိုင္းေနခဲ့ျပီး လင္းလာရင္ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့ေနမွာေနာ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အေမွာင္ကေနအလင္းကို ထြက္လာရင္မ်က္စိစူးေနတတ္တာ။ ကားအလင္းေရာင္ ျဗဳန္းကနဲေတြ႕လိုက္ရင္ မ်က္စိတမ္းမွိတ္သြားတတ္တာကိုး။

အလင္းထဲက ဆိုရင္ေကာ အေမွာင္ထဲကို ဘယ္လုိလုပ္ တန္းသြားႏုိ္င္မွာလဲ။ အေမွာင္ထဲကို ျမင္ႏိုင္ဖို႕ မ်က္စိေတာ့ပိတ္ၾကည့္သင့္တယ္။ ေနာက္မွျဖည္းျဖည္းျခင္းဖြင့္ က်င့္သားရျပီဆိုရင္ေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာလည္း ျမင္ရႏိုင္ျပီေပါ့။

ဒါနဲ႕ အလင္းနဲ႕အေမွာင္ဆိုတာကိုေကာ ဘယ္ဟာက အလင္းလဲ ဘယ္သူက အေမွာင္လဲ။ မည္းနက္ေနတာနဲ႕ အေမွာင္ျဖစ္ကေရာလား။ အျဖဴေရာင္ဆိုတာနဲ႕ အလင္းလို႕သတ္မွတ္လိုက္ကေရာလား။ အကယ္ၾကီး အလင္းကိုအမည္းေရာင္ အျဖဴေရာင္ကို အေမွာင္လုိ႕ သတ္မွတ္လိုက္ရင္ေရာ။ အခုမွသတ္မွတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အားလံုးေဇာက္ထီးျဖစ္ကုန္မယ္ထင္တယ္။ လမ္းေပၚက ကားေတြရပ္သလို လူေတြလည္း မတ္တပ္ကငုတ္တုတ္ျဖစ္ကုန္မယ္။

တစ္ခုေတာ့သတိထားေစခ်င္တယ္။ အလင္းနဲ႕အေမွာင္ကို ခြဲျခားသိဖို႕ပါ။ သိတယ္လုိ႕လြယ္လြယ္မေျပာနဲ႕ေနာ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ထင္ေနတဲ့ အလင္းဆိုတာ ေရာင္ျပန္မ်ိဳး ကိုယ္ထင္ေနတဲ့အေမွာင္ဟာ အိပ္မက္ဆိုးသက္သက္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ လက္ေတြ႕ကိုေသခ်ာေလ့လာျပီးမွ အလင္းအေမွာင္ဆိုတာကို ခြဲျခားေစခ်င္တာပါ။ သူတစ္ကာေျပာတာနဲ႕လြယ္လြယ္လက္မခံလုိက္ပါနဲ႕။ ျပီးေတာ့ ငါစြဲေတြကို ခြ်တ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ငါသိ ငါတတ္ ငါေတာ္ဆိုတာေတြနဲ႕ တကယ့္အလင္းအေမွာင္ကို ခြဲျခားရခက္မွာစိုးလုိ႕ပါ။

ဆိုေတာ့ကာ ဘယ္ဒင္းေၾကာင့္ ဘယ္ဟာေပၚလာတယ္ရယ္ ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ အလင္းနဲ႕အေမွာင္ကေတာ့ ဒြန္တြဲေနတာပါပဲ။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္ အဲဒါ ကိုယ္ကိုတိုင္ သိဖို႕ပါပဲ။ သိဖုိ႕ေတာ့ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ လိုမယ္ဗ်။ ကဲ………….

ေသာင္ဖြဲ႕ရာ

နံနက္ခင္း
လွိုင္းပို႕လုိ႕တင္
တျဖည္းျဖည္းရယ္မို႕
စုစုရယ္ထင္
ေသာင္ျပင္ငယ္ေဖြး

လွိုင္းေျခရာ၀င္
ညေနအဆင္
လွိုင္းအပုတ္မွာ
ဆြဲကာအခ်

ေသာင္ကမ္းမွာ
ေယာင္ယမ္းကာ
သူဆြဲေပမယ့္
ေျခကုပ္ရယ္ဘယ္မမိ ေလေတာ့
ေသာင္ဖြဲ႕ရယ္ေ၀း……

ငမိုးသုိ႕

ငမိုး ႏွစ္ရက္ရွိျပီဟာ ဒီမွာမိုးရြာေနတာ။ နင့္ဆီမွာေကာ ရြာေနတာပဲလား။ ငါတို႕စေတြ႕ေတာ့ မိုးေတြ ရြာေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင္လေနာ္။ အဲလက္စ္တို႕ရဲ့ မိုးသီခ်င္းေခြေလးကလည္း အမွတ္တရ ထြက္လုိက္ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၉ ဂ်ဴလုိင္လေနာ္။

နင္အရင္လုိ ဆံပင္ႏွစ္ဖက္္ကို ခြဲျပီး တရမ္းရမ္းနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္းပဲလား။ ကေလးလို ေလာ္လီေပါ့ေတြစားေနတုန္းပဲလား။ မၾကီးအိမ္ကထည့္ေပးလုိက္တဲ့ Sandwichေတြ ကူစားေပးမယ့္ ငါမရွိေတာ့ဘူးေနာ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးေကာ ေျပာင္းသြားျပီလား။ ငမိုး ငမိုး နင္ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာပါလိမ့္။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ နင့္ဇာတ္လမ္းေတြ ငါၾကားပါတယ္။ ထြင္လည္းထြင္ႏိုင္ပါေပတယ္။ သခ်ၤာပုစာၦေတြ တြက္သလို အေျဖမရတာနဲ႕ ေနာက္တစ္ပုဒ္ေျပာင္းတြက္ၾကည့္တာမ်ိဳးလား။ သီအိုရီေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပိုင္ေနျပီဆိုပါေတာ့။

နင္မွတ္မိေသးလား UFL မွာေတြ႕တဲ့ ညေနေလ အဲဒီညေနက ေနာက္ဆံုးပဲထင္တယ္။ အဲဒီေန႕က ငါ့အစ္မ ဘြဲ႕ယူလုိ႕ ဓါတ္ပံုလာရိုက္ေပးတာဟ။ ၾကံဳလည္းၾကံဳ ပုဂံလမ္းကိုလည္း လြမ္းတာနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း နင္ရွိေနမယ့္ အတန္းကို ေျခေထာက္ေတြလွမ္းမိတာ။ သိပ္အံၾသဖို႕ေကာင္းတာပဲ နင့္ရဲ့ ၾကိဳဆုိမွုအတြက္ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေျခလွမ္းမွ မလွမ္းမိေတာ့ေလာက္ေအာင္ေလ။

ေမ့ေတာ့မလုိ႕ BC က လိုင္ဘရီထဲမွာ အမွတ္မထင္ဆံုျဖစ္ေသးတာပဲ။ ျပံဳးျပျပီး ႏွုတ္ဆက္ခဲ့ၾကရံုေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါကိုငါစာရင္းထဲမသြင္းခ်င္ဘူးေလ။ အရင္လုိပဲေနာ္ဆိုတဲ့ စကားကို ဟန္ပါပါေျပာခဲ့ေပမယ့္ အရင္လုိမဟုတ္ဘူးဆိုတာ အသိသာၾကီးပါ။

ဖံုးတခါေတာ့ ဆက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ဟင္းခ်က္ေနရင္း Handfree နဲ႕ေခၚလိုက္တာ။ စကားမေျပာျဖစ္တာၾကာျပီေလ။ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ေပါ့။

ခဏဆုိတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အရာအားလံုးျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ လုိင္းကားမစီးဘူးတဲ့ နင္ေတာင္ ငါတုိ႕နဲ႕ေပါင္းျပီးလိုင္းကားစီးျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ငါမွတ္မိေသးတယ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း အေႏွာင့္အယွက္တစ္ခုအတြက္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေက်ာင္းအေနာက္ေပါက္ကေန ျပန္ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ နင့္ကိုေပါ့။

ဆရာ့က်ဴရွင္ျပီးလို႕ အိမ္ကကားလာမေခၚခင္ နင္မွီစရာနံရံတစ္ခုကေကာ ရွိေသးရဲ့လား။ စာေတြစြတ္က်က္ စာမရဘူးလုိ႕ညည္းညဴတတ္တဲ့ အက်င့္ေကာ စြဲေနတုန္းပဲလား။ အရိုးပြေရာဂါေကာ အရွင္းေပ်ာက္ျပီလား။ အင္းေလ အရိုးမေကာင္းလို႕အမွီရွာေနရတာေနမွာပါ။

ငယ္တုန္းဘ၀က တက္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြကို အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရီခ်င္တယ္ဟာ။ ေက်ာင္းဆက္တိုက္တယ္မယ္ဆိုတဲ့ နင္က ရပ္သြားျပီး။ အိမ္ျပန္မယ္ဆုိတဲ့ ငါက ေက်ာင္းျပီးေအာင္တက္ခဲ့တယ္။ ေအးေလ နင္သင္ခ်င္တဲ့ အာခီပညာကိုေတာင္ နင္သင္ခြင့္မွမရခဲ့တာ။ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာေပ်ာ္ေအာင္ေနေပါ့ဟာ။

ဒါနဲ႕ အခုမိုးတိတ္သြားျပီဟ။ အသံေတြမၾကားရေတာ့ဘူး။ ငါက မိုးရြာေနတာကို မျမင္ရဘူးေလ။ နားစြင့္ျပီး မုိးစက္က်တာကို ခံစားေနမိတာ။ ကဲ ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ဘူး မုိးရြာေနတာနဲ႕ ငမိုးကိုသတိရေနမိျပန္ျပီ။ စာဖတ္ျဖစ္တယ္ဆုိလည္း ျပန္ေတာ့ေျပာဦးေနာ္။ ယုတ္စြအဆံုး နင္ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကိုေပါ့…….

အလြမ္းေ၀းခ်င္တဲ့ ပန္းကေလးႏွင္းဆီ

နင္မထိလည္း
ငါအျပစ္မဖြဲ႕ပါဘူး
နင္မနမ္းလည္း
ငါမကဲ့ရဲ့ပါဘူး
နင္တို႕ဖို႕လည္း
ငါမၾကိဳဆိုပါဘူး
နင္ၾကိဳက္တဲ့ပန္းကို
နင္လွမ္းခြင့္ရွိတယ္

နင္သနားလုိ႕
အနားမလာပါနဲ႕
နင္စာနာလို႕
စကားမဖာပါနဲ႕
အဲဒီအၾကင္နာေတြကို
ငါေၾကာက္လုိ႕ပါ

ငါ့ဟာငါပဲ ပင္ထက္မွာေနပါရေစ
ေျမခလို႕ေၾကြက်လည္း
ငါ့ဟာငါပဲေနပါရေစ

အဲဒီည

ညတွေလေ အကြိမ်ကြိမ် ဖြတ်ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ညတိုင်းလည်း မလွမ်းသလို ညတိုင်းလည်း အမှတ်မရတတ်ပါဘူး။ တစ်ချို့ညတွေကြတော့ ခေါင်းထဲကကို ထုတ်လို့မရပြန်ဘူး။

ငယ်တုန်းက ညလေးတစ်ညပါ။ သိပ်ကိုအမှတ်တရ ရှိစေခဲ့တာ ဘယ်တော့မှ ပြန်မရနိုင်ခဲ့လို့ထင်ပါရဲ့လေ။ ကျနော်တို့မြို့လေးမှာ ထုံးစံရှိပါတယ် ဒီညမျိုးဆို ပိုက်ဆံကြဲခိုင်းတတ်ပါတယ်။ ပိုက်ဆံကြဲပါဗျို့လို့အော် သူဌေးအိမ်တွေက ပစ်ချတဲ့ ပိုက်ဆံအကြွေစေ့တွေကို အားလုံးအလုအယက်ကောက်ကြတာ။ တစ်ခါတစ်လေ လူကြီးတွေတောင်ပါသေးတယ်။ တစ်ခြားမြို့ရွာမှာနေရတော့ အဲဒီအလေ့အထကို မတွေ့ရပြန်ဘူး။ အခုအချိန်မြို့ပြန်ရင်လည်း တွေ့ရတော့မှာမဟုတ်ပါဘူးလေ။

ပြီးရင်တော့ အိမ်က အဖိုးအဖွားတွေရဲ့ ပံ့သကူပစ်ပွဲ။ ပိုက်ဆံလေးတွေကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ထုတ် ပြီးတော့ လူမမြင်သူမမြင်တဲ့ နေရာတွေမှာ ဖွက်ထားတတ်တယ်။ တခါတလေလည်း လမ်းမထက်က လမ်းသွားလမ်းလာတွေအတွက် ပစ်တတ်ပါသေးတယ်။ အခုတော့ ဒီအလေ့အထတွေ ပျောက်ဆုံးနေခဲ့ပြီလေ။

ဘုရားကိုသွားပြီး မသိုးသင်္ကန်းရက်တာကို အငေးအမောကြည့်ရသေးတာ။ ဘာမှတော့နားလည်တာမဟုတ်ပေမယ့် မလေးလက်ခတ်သံကိုတော့ နားဆင်ချင်သား။ ရက်တဲ့လူတွေကို ကြည့်ရင်းဘေးနားကနေ အားလုံးကိုနိုင်စေချင်ခဲ့တာ။ အားကြိုးမာန်တက်ရက်နေကြတာကိုး။ နိုင်တဲ့အသင်းက စပြီး ဘုရားရှင်ထံမှာ သင်္ကန်းကပ်ချိန်ဆိုရင်တော့ နောက်ကနေ တောက်လျှောက်လိုက်ပြီး အားပေးတော့တာပါပဲ။

ပြန်လာရင်တော့ အိမ်ကလူကြီးတွေ သုတ်ထားတဲ့ ခပ်သက်သက် မယ်ဇလီဖူးသုပ်ကို ၀အောင်စားတော့တာပဲ။ ၁၂နာရီကျော်အောင်စောင့်ရမယ်ဆိုလို့ မစောင့်နိုင်ခင် အကြိုလက်သိပ်ထိုး ခိုးစားရသေးတယ်လေ။

အိပ်မယ်လို့တော့မထင်လိုက်နဲ့ အစ်ကိုလူပျိုပေါက်တွေကြားမှာ ကန့်လန့်ခံနေတော့တာ။ သိတယ်သူတို့ ဒီညဘာအစီအစဉ်ရှိတယ်ဆိုတာကို။ အစ်ကိုအကြီးဆုံးက ဒီည အိမ်က အုန်းသီးခိုးမယ်။ ဟိုဘက်အိမ်က သလဲသီးတွေလည်းခိုးမယ်။ ကြက်သားနဲ့ ဘူးသီးကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်ခိုးပြီးရင် ကိုတင်ဝင်းတို့ခြံထဲမှာ ဒီနေ့ညကဲကြမယ်လေ။ အကုန်လုံးရှစ်တန်းကိုးတန်းအရွယ်တွေ။ ကျနော်တစ်ယောက်တည်း ကလေးပီပီ ပုဆိုးစဆွဲပြီး နောက်ကပါမြဲ။

ကျနော်တို့အိမ်က အပေါ်ထပ်ဝရန်တာကနေ ဟိုဘက်ခြံထဲကို ကူး သူတို့ ခူးချပေးတဲ့ သလဲသီးတွေကို ဒီဘက်က လက်ခံကောက်ပေးတဲ့သူကအီဖေကိုယ်ပဲပေါ့။ ခြံစည်းရိုးတွေကြားထဲ လက်နှိုက်လို့ရတဲ့ ကလေးလက်လေ။

ကိုယ့်အိမ်က အုန်းသီးကို ခိုးတဲ့အစ်ကိုကြီးရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုကလည်း ရှိသေး။သူက အုန်းပင်ဆို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ပိုက် ခြေထောက်ကို ကန်ပြီးတက်တာလေ။ ရွှတ်ခနဲဆို သူအပေါ်ရောက်နေပြီ။ ပိရိသေသပ်တဲ့ခိုးနည်းနဲ့ခိုးလိုက်တော့ အိမ်ကလူကြီးတွေမသိတော့ဘူးပေါ့။

တာဝန်တွေကိုယ်စီခွဲပြီးသားမို့ အောင်မြင်စွာ ပြန်လည်စုစည်းကြတာက ကိုတင်ဝင်းတို့ခြံထဲမှာ။ အုန်းထမင်းနဲ့ ကြက်သားကာလသားဟင်းကို တဝချက်စားကြတာလေ။ ခိုးစားရတာမို့လားမသိ ဟင်းတွေကော ထမင်းတွေကော အရသာပိုနေလေရဲ့။

စားပြီးသောက်ပြီး ပြောဆိုမည်တမ်းပြီးရင်တော့ လမ်းလျှောက်ပွဲ။ နေရာတွေရွှေ့ထားကြတဲ့ ရီစရာ ဟာသတွေကို မိုးမလင်းခင်ကျနော်တို့ တမေ့တမော လိုက်ပါခံစားကြတယ်။ တော်တော်လေးပျော်ပြီး ကန်သာယာဘက်လောက်ရောက်ပြီဆိုရင် ပြန်လှည့်။ မိုးလည်းလင်းခါနီးပြီလေ။

ပိတ်ထားတဲ့တံခါးကို အသာအယာဖွင့် ညီအစ်ကိုသုံးယောက်တိုးတိုးတိတ်တိတ်မသိမသာဝင် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး အိပ်ဖို့ကြိုးစားကြတယ်။ တခွိခွိရယ်သံကြားရင် မစဉ်းစားနဲ့လမ်းပေါ်က ဟာသတွေကို ပြန်တွေးနေကြပြီ။ အမေတို့ လာမဆူမခြင်း မအိပ်ကြသေးဘူး။ စားခဲ့ရုံတင်မကဘဲ စားမြုံ့က ပြန်နေကြသေးတာလေ။ ဘယ်လိုခိုးလိုက်တာ မိတော့မလို့သီသီလေးဆိုတာမျိုးနဲ့ ဒီညတစ်ညလုံး ကုန်ဆုံးသွားအောင် ပြောကြဆိုကြ။

အခုတော့ အစ်ကိုတွေလည်း အိမ်ထောင်ရက်သားကျ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်တစ်နယ်စီမှာနေ ပိတောက်နဲ့ချယ်ရီပမာလေဆိုတော့ ဒီညက ပြန်မရတာသေချာပြီပေါ့။ အင်း…..လွမ်းတော့လည်းအလွမ်းသား……အဲဒီညကိုလေ…….

တစ္ရာ ႏွစ္ရာ အခါခါ စည္းပါလို႕…

ဟဲ့နင် ဒီနေ့ ဘယ်လောက်ပြီးပြီလဲ ဆိုတဲ့ အသံကြားမှ ဖျတ်ခနဲ ဘေးနားမှာထောင်ထားတဲ့ အစည်းတွေကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အို….ဘာမှ မရှိသေးပါလား။ သူဇာခုံက ဒီညနေလာသိမ်းမယ်လို့ပြောထားသားနဲ့ ငါ့နှယ်နော် ငေးနေတွေးနေမိလိုက်တာ……..

ဗန်းထဲက ဆေးစပ်တွေကို ကြည့်မိတယ်။ ဖင်ဆီခံတွေလဲ တောင်ပုံယာပုံ။ အသားတုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ ကော်တောင် ခြောက်လုလုရှိရော့မယ်။ အင်းတံဆိပ်တွေလည်း ညှပ်ရဦးမှာပါလား။ မြန်မြန်လုပ်မှ သူဇာခုံက ရှင်းရင်နေ့ချင်း ပေးတတ်တာလေ။ အိမ်မှာဆန်က သိပ်ကျန်တော့တာမဟုတ်ဘူး။

ဆန်ဆိုမှ ထမင်းအိုးတည်ရဦးမှာပါလား။ အိုးထဲမှာ ဆန်မှကျန်ပါလေစ။ မလောက်တော့လည်း အရင်လို အနောက်အိမ်က သွားချေးလိုက်တာပေါ့။ နောက်မှ ပြန်ဆပ်မယ်လေ။ တော်ပါသေးရဲ့ တခါချက်စာတော့ ကျန်နေသေးလို့။ ဆန်ဆေးပြီး အပြေးအလွှားတည်အပြီး အိမ်ရှေ့မှာ မခင်မာကြည်။ ဗျိုး…မခင်မာကြည် ဒီနေ့ဘာကောင်းလဲမေးလိုက်မိတာ ဘော်လီထဲက ၅ကျပ်လား ၁၀လား ပါသွားပြန်လေရော။

မဖြစ်သေးပါဘူး ဒီနေ့ပြီးအောင်လိပ်မှပါပဲ။ ဗန်းအောက်ကို ခြေထောက်လျှို ခြေထောက်ပေါ်ပုဆိုးခံပြီး ပြန်ထိုင်ရတယ်။ ဆေးရွက်တွေက ပိုးပေါက်တွေတယ်များပါလား။ ဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်။ နှစ်ရွက်ပေါင်းမှတစ်လိပ်သာ လိပ်နေရင်တော့ ခုံကအော်တော့မှာပဲ။ ဒီတစ်ခေါက်လာမှ ပြောရဦးမယ်။ နှစ်ရွက်ထပ်ပြီး ချိုးထားတဲ့ ဆေးရွက်ထဲကို ဆေးစပ်လေးတွေထည့် နောက်ပိတ်ဖင်ဆီခံပြီး မပွမကျစ်လေးလိပ် ပြီးတော့မှ တံဆိပ်ကို ကော်သုတ်လိပ်ထားတဲ့ အပေါ်မှာ ကပ်။ ဖင်ဆီခံကို ညီအောင် တစ်ချက်နှစ်ချက်ညှိပြီးရင်တော့ ခေါင်းချိုးဖို့သာပြင်။ သုံးထောင့်ပြားချွန်ချွန်ကြေးပြားလေးနဲ့ ဟိုတစ်ဖက်ထိုး ဒီတစ်ဖက်ထိုးလုပ်လိုက်ရင် ညီညာလှပတဲ့ ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ဖြစ်ပြီပေါ့။ ခေါင်းမချိုးတတ်လို့ကတော့ ရှေ့ဆက်လိပ်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့။

တစ်လိပ်နှစ်လိပ် တော်တော်လေးလိပ်မိလို့ ပုံသွားရင်တော့ ရာစည်း စည်းပေတာ့။ တစ်လိပ်ချင်းဆီကို ရေတာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရစု ရာစည်းပုံထွက်အောင် ဘယ်ညှိညာညှိလုပ်ပြီး သားရေပင်နဲ့ချည်လိုက်ရုံပါပဲ။။ တစ်ခါမှ တစ်လိပ်တစ်လေ လျှော့တယ်ဆိုတာ မရှိသေးပါဘူး။ လုပ်ရင်းကိုင်ရင်း အလုပ်ကသင်သွားတယ်ဆိုပါတော့။

ခပ်သွက်သွက်လိပ်နေပေမယ့် အချိန်ကုန်တာလည်း မြန်လိုက်တာ။ လေးငါးရာပဲရှိသေးတယ်။ နေကလည်းဝင်လုရော့ရော့။ နေ့လည်ထမင်းစားရဦးမှာပါလား။ ကတိုက်ကရိုက် ချဉ်ပေါင်းဟင်းနဲ့ ထမင်းမှာ ငပိရည်ဆမ်းပြီး တဝစားလိုက်ရတယ်။ ထမင်းဆိပ်တက်မယ့် အချိန်ကို ငှားထားတဲ့ စာအုပ်လေးနဲ့ မှိန်းနေဦးမှ။ ပြီးရင်တော့ ဗန်းအောက်ကို ပြန်ဝင်ရမယ်လေ။

လာပါပြီ လာပါပြီ.. မျှော်လေတဲ့ ခုံကဆေးလိပ်စည်းတွေလာသိမ်းပြီလေ။ မနက်ဖြန်ရန်ကုန်ကိုပို့မှာမို့ ဖြန့်ထားတဲ့ ဆေးလိပ်သမတွေဆီမှာ လိုက်သိမ်းနေကြပြီ။ တစ်ထောင်ပဲပြီးတာမို့ ပေးခဲ့တဲ့ ငွေငါးဆယ်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း ညနေဆန်ဝယ်ဖို့ ကိုတွက်ချက်နေမိတယ်။

မကြာပါဘူး အိမ်ရှေ့ဆူညံဆူညံနဲ့ မချိုတို့ ညီအစ်မတစ်တွေရောက်နေကြပြီ။ ရေမြန်မြန်ချိုး ဒီည ဘူတာနားက ကိုစံသိန်းရုံမှာ ဒွေးနဲ့စိုးမြတ်သူဇာကားအသစ်တဲ့။ တစ်ညတစ်လေပဲလေ ကားကောင်းတယ်ဆိုမှတော့ လိုက်ရဦးမှာပေါ့။ ဆန်ကလေး ၁ပြည် တက်သုတ်ရိုက်ဝယ် ရေချိုးမိုးချိုး။ အင်း….မနက်ဖြန်နေ့ရက်တွေမှာလည်း နောက်ထပ်နောက်ထပ် တစ်ရာနှစ်ရာ အခါခါစည်းပါလို့ရယ်ပေါ့……

ဆေးလိပ်အမြဲလိပ်နေရတတ်တဲ့ ကျနော့်အဒေါ်တွေအတွက်အမှတ်တရပါ။