12 February 2017

Golden Triangle ဝါ ေရႊၾတိဂံသို႕


ထံုးစံအတိုင္း ဝီရိယၾကီးျပီး လာၾကိဳမယ့္ကားကို ေစာင့္ၾကတယ္။ ကားက ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်ျပီးမွ ေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဧည့္လမ္းညႊန္က အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ျဖစ္ျပီး တျခားခရီးသည္တေယာက္ ေနမေကာင္းတာမို႔ ေဆးဝယ္တာကို ေစာင့္ၾကရျပန္တယ္။


ေဆးဝယ္ျပီးတာနဲ႔ တလမ္းလံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းတာ ေရပူစမ္းမွာ တေထာက္နားပါတယ္။ အခ်ိန္မေလာက္တာရယ္ တိုးထဲမွာ မပါတယ္ရယ္ေၾကာင့္ ေရပူစမ္းမွာ အဆာေျပစား ခဏနားျပီး ဘုုရားျဖဴကို ထပ္ေမာင္းတယ္။ ေရပူစမ္းမွာ ျပဳတ္ဖို႕ ၾကက္ဥ ငံုးဥမ်ားလည္း ေရာင္းၾကတယ္။ လမ္းခရီးသာပါတယ္.

ဘုရားျဖဴဟာ ထိုင္းအႏုသုခုုမ ပညာရွင္တဦးတည္းပိုင္ျဖစ္ျပီး Immortal life ဆိုတဲ့ တန္ခိုးစြမ္းအင္မ်ိဳး ရမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ထိုင္းဘတ္ေငြ ဘီလ်ံ ေလးဆယ္ေလာက္ အကုန္အက်ခံ တည္ေဆာက္ထားတာျဖစ္တယ္။ ၁၉ ၉ ၇ခုႏွစ္မွာ ေလ့လာသူေတြကို ဖြင့္လွစ္ျပသခဲ့ျပီး လက္ရွိ ဆက္လက္တည္ေဆာက္ေနဆဲပဲျဖစ္ပါတယ္။ အလွဴေငြ အနည္းငယ္သာ လက္ခံျပီး ထုုိင္းဘတ္ေငြ တေသာင္းထက္ မပိုတဲ့ ပမာဏ အျဖစ္ ကန္႕သတ္ထားပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ျခင္း ျပီးစီးမွဳဟာ ၂၀၇၀ ေလာက္မွ လို႕မွန္းဆရျပီး အေဆာက္အအံု ကိုးခုုပါဝင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သံသရာတံတား၊ ေကာင္းကင္တံခါးေပါက္၊ ပင္မ အေဆာက္အဦးတို႕ကို ေလ့လာခြင့္ရတယ္။ အျဖဴေရာင္ရဲ့ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ ေကာင္းမွဳကုုသိုုလ္လုုပ္ျပီး မွ်ေဝေပးရင္း ပိုင္ဆိုုင္တပ္မက္မွဳေတြကိုု စြန္႕လႊတ္ဖို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။



နတ္ဘံုနတ္နန္းဆန္တဲ့ ဘုရားျဖဴမွာ လည္္ပတ္ခြင့္ တနာရီေလာက္ပဲအခ်ိန္ေပးျပီး ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ကို ဆက္တိုက္ေမာင္းတယ္။ ဒီဖက္ကမ္းဟာ ထိုင္းနိုင္ငံ၊ ဟိုုဖက္ကမ္းဟာ လာအိုႏိုင္ငံ။ ေမာ္ေတာ္ေလး တခဏစီးသြားရံုနဲ႕ ဟိုဖက္ကမ္းကို ေရာက္ပါျပီ။ လာအိုကမ္းက ေစ်းတန္းေလးတခုမွာ ေစ်းဝယ္ရင္း တနာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးပါတယ္။ ယိုုးဒယားပိုက္ဆံ သံုးလို႕ ရျပီး ေစ်းေတြကေတာ့ မတန္တဆေတြပဲ ဆိုပါေတာ့။ 

ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ တိုးဂိုက္က ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး ဆုုေတာင္းသီခ်င္းဆိုျပတယ္. ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အၾကိဳက္ေပါ့.
မဲ့ေခါင္ျမစ္ျခားေနတဲ့ နယ္ျခားမွာ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ကိုု နဂါးရံုဘုုရားကေန သတ္မွတ္တယ္ဆိုလို႕ ဓါတ္ပံုုရိုက္ယူလာေသးတယ္.



လာအိုကေန ျပန္လာတဲ့အခါ ျမန္မာနဲ႕နယ္စပ္ကို ေမာင္းပါတယ္။ နယ္စပ္ေစ်းေလးမွာ ေစ်းဝယ္ခြင့္ တနာရီ အခ်ိန္ေပးတယ္။ နယ္ျခားဂိတ္ကေန ေက်ာ္လိုက္ရင္ ဟိုတဖက္ကမ္းက ခ်စ္ေသာေျမရယ္ေလ. 

လာအိုကို ကူးခြင့္ေပးေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ဖက္အျခမ္းကို ကူးခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။ သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ယူအက္စ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေပးရမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူးဆုိျပီး တိုးဂိုက္က ရွင္းျပပါတယ္။ လာအိုဖက္ အကူးက ၅က်ပ္ပဲဆုုိေတာ့ ခရီးသည္ေတြ ျမန္မာျပည္ မကူးခ်င္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။

ေစ်းမွာလည္း ျမန္မာေတြ အမ်ားသား။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဟိုုတဖက္ကမ္းကိုကူးျပီး လည္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ 




ျမန္မာနယ္စပ္ကေန အျပန္ ေတာင္ေပၚ တိုင္းရင္းသားေက်းရြာကို လိုက္ပို႕ပါတယ္။ ေတာင္ေတြျခားထဲမွာ အခုုလိုမ်ိဳး ရြာငယ္ေတြ ေဆာက္ေပးျပီး အခါ လားဟူ မုုန္း စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြကို ေနစရာစီစဥ္ေပးတာေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ဒီေနရာမွာ အေျခခ်လာ ျပီးမွ တိုင္းရင္းသားေက်းရြာ အေနနဲ႕ တိုုးေတြစီစဥ္ ဝင္ခြင့္ယူ ေစ်းလည္းေရာင္းနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ စီးပြားေရး လာဘ္ျမင္သလဲဆုိတာ။ ကိုယ္ေတြဆီကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အကုန္လံုး ေမာင္းထုတ္ခ်င္ေနခဲ့တာ မဟုုတ္လား။

ေစ်းေတြဝယ္ၾက ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾက လုပ္ျပီးတဲ့အခါ အားလံုုးဟာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနခဲ့ျပီ။ ကားေပၚက ထုိင္ခံုကိုယ္စီမွာ ငိုုက္ျမည္းရင္း ေရႊၾတိဂံကေန ဇင္းမယ္ကို ျပန္ခဲ့ၾကျပီေပါ့။ အရင္တုန္းက နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ မူးယစ္ေဆးနဲ႕ ေရႊၾတိဂံဟာ အခုေတာ့လည္း ျငိမ္သက္လို႕ ......

05 February 2017

ဇင္းမယ္ဆိုသည္ ညိဳတဲ့ျမိဳ႕မွာ...

ေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႕ မေရာက္ေသးတဲ့ ဇင္းမယ္ဆိုတဲ့ ခ်င္းမိုင္ျမိဳ႕ေပါ့။ ဆူခိုထိုင္ကေန ဇင္းမယ္ကို ဘတ္စ္ကားနဲ႕ စီးလာၾကတယ္။ ေလးနာရီၾကာတဲ့အခါ ဇင္းမယ္ကိုေရာက္တယ္ (စာမွာေတာ့ ဆယ္လေလာက္ေနမွ ဇင္းမယ္ကို ေရာက္ေတာ့တယ္)။ လမ္းကေတာ့ ေျဖာင့္ျဖဴးေခ်ာေမြ႕ေနတာပါပဲ.

ဇင္းမယ္မွာ တည္းဖုုိ႕ေနရာကို trip advisor ကေန ရွာထားျပီး ဘၾကီးကို ဘြတ္ကင္တင္ခုိင္းထားပါတယ္။ အခန္းကိုးခန္းပဲရွိျပီး တႏိုင္လုပ္ငန္းငယ္ေလးမို႕ အြန္လိုင္းဘြတ္ကင္ မရွိေသးဘူး။ အခန္းက သန္႕ရွင္းက်ယ္ျပန္႕ျပီး ေစ်းလည္းခ်ိဳ၊ ေနရာက အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ေနရာမွာပါ...

အခန္းမွာ အထုပ္ေတြခ်ျပီးတဲ့အခါ အခန္းေဘးကပ္ရပ္ကေန ညစာစားရင္း ရိုးရာအကေတြ ၾကည့္မယ့္ အစီအစဥ္နဲ႕ ေနာက္ေန႕ မနက္ ေရႊၾတိဂံနယ္ေျမသြားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို ဝယ္လိုက္ၾကတယ္။



သိပ္မၾကာခင္မွာ ညစာစားပြဲသြားဖို႕ ကားလာၾကိဳပါတယ္။ က်ယ္ျပန္႕တဲ့ ဝန္းၾကီးတခုမွာ မီးပံုးေရာင္စံုေတြနဲ႕ သီတင္းကြ်တ္ညတခုလို စည္ကားေနတယ္။ ဧည့္ၾကိဳေတြက က်ေနာ္တို႕ ဝယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္အခ်ိန္နဲ႕ ကိုက္တဲ့ ေနရာတခုကို လိုက္ပို႔ေပးၾကေလရဲ့။



ညီညာျပန္႕ျပဴးတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ဖံုေတြ ကိုုယ္စီကိုယ္ငွနဲ႕ ေတာင္ပိုင္း ဇင္းမယ္ျမိဳ႕ရဲ့ ရိုုးရာညစာစားပြဲဟာ ခမ္းနားေနတယ္။ အသီးသီးအသက လက္မွတ္ေစ်းႏွဳန္းအလိုက္ ေနရာ ခ်ထားေပးျပီး မၾကာခင္မွာ စည္ေတာ္ရြမ္းျပီး ပြဲကိုစတယ္။

ညစာစားပြဲကေတာ့ ေတာင္ပိုင္းရိုုးရာ ဟင္းခ်က္ေတြနဲ႕ စားလို႕ သိပ္ျမိန္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဝက္သားဟင္းခ်က္ေလးကေတာ့ ျမန္မာ့ ပါးစပ္နဲ႕ ကြက္တိ။ စားလိုက္ ျပန္ျဖည့္လိုက္နဲ႕ ကပြဲ အစအဆံုး စားပြဲထိုးေတြဟာ လြန္းထိုးလို႕ ေနေတာ့တယ္။













ရိုုးရာကပြဲဟာ ထိုင္းနဲ႔ျမန္မာ ေရာစပ္ေနပါတယ္။ နယ္စပ္မို႕လို႕ ဆိုတဲ့ အျပင္ ယဥ္ေက်းမွဳကို အငွားျပေနသလိုခံစားမိေစတယ္။ ႏိုုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ကေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳကိုပါ ျမင္ရတယ္လို႕ စိတ္ထင္ေရာက္ေစေပမယ့္ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ တကယ့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳ အစစ္အမွန္မဟုုတ္တဲ့ အရာေတြမို႕ မေက်နပ္စိတ္တခုနဲ႕ ပြဲအျပီးထိ ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္.ပြဲအျပီးမွာ ဧည့္သည္ေတြကို ဖိတ္ေခၚျပီး စင္ေပၚတက္ ကခုိင္းပါတယ္။ တက္သည့္ ပညာမေနသာဆိုသလို ဘၾကီးကလည္း ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ယိုင္တိုင္တိုင္အကနဲ႕ ဝင္ေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖပါေတာ့တယ္။

စင္ျမင့္ထက္က ကပြဲအျပီးမွာ ခဏနားခ်ိန္ေပးတယ္။ ကုန္သြားလိုက္ထပ္ျဖည့္လိုက္နဲ႕ ထမင္းနဲ႕ ဟင္းေတြက ဗိုက္တလံုးထက္ မဆန္႕ႏိုင္ေတာ့ျပီမို႕ အားလံုးလည္း လက္ေျမွာက္အရွံဳးေပးလိုက္ၾကျပီ။ ေျခဆန္႕လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရိုုးရာ အသံုးေဆာင္ေတြ ေရာင္းတဲ့အစီအစဥ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေစ်းကြက္စီးပြားေရး အျမင္ရွိပံုပါပဲ။









ေနာက္တပိုင္းကိုေတာ့ မီးပံုပြဲလို ရိုးရာအကေတြအျဖစ္ တိုင္းရင္းသားေတြက ကျပမယ့္ ေနရာကို ထပ္ေရႊ႕ၾကတယ္။ ထင္းမီးပံု ပံုစံလုပ္ထားတဲ့ ေနရာတခုေပါ့။ တိုင္းရင္းသားေတြအျဖစ္ ကျပမယ့္ သူေတြဟာ ရိုးရာဝတ္စံုေတြ ေျပာင္းသြားၾကေပမယ့္ ဒီလူက ဒီလူေတြပါပဲ။ ငိုက္ျမည္းသမ္းေဝ ေနတဲ့ ကျပသူ ကေလးငယ္ကိုေတြ႕တဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ခံစားခ်က္တစြန္းတစ ျဖစ္ေစတယ္။ ငယ္ရြယ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေဆာ့ကစားရမယ့္ အရြယ္မွာ စီးပြားရွာသူတေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က စိတ္ကို အတိုင္းမသိ ေလးပင္ေစခဲ့တာ။

ကပဲြကအျပန္ ဘယ္မွ ေလွ်ာက္မသြားၾကပဲ ဟိုတယ္ကို ေစာေစာျပန္အိပ္ၾကတယ္။ မနက္အေစာၾကီး ထရမွာျဖစ္ျပီး ေရႊၾတိဂံရယ္ ခ်င္းယိုင္ကဘုုရားျဖဴရယ္ကို သြားဖို႕ ကားလာေခၚမွာမို႕ပါ. စာထဲမွာ ရင္းႏွီးျပီးျဖစ္တဲ့ ဇင္းမယ္ဆိုသည္ ညိဳတဲ့ျမိဳ႕ကေတာ့ အျပင္မွာ ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲ ရွိေနခဲ့တယ္.....