သူတုိ႕ဆီက ျမကြ်န္းညိဳညိဳ

တကယ္တမ္း ဒီပို႕စ္ကို ေရးဖို႕လုပ္ရင္း (၂၀၁၅ကအဆက္ပါ၊ ၂၀၁၈မွပဲ အဆံုးသတ္ေတာ့တယ္ :P) တျခားခရီးသြားပို႕စ္ေတြေရးေနမိခဲ့တယ္။ ျမကြ်န္းညိဳညိဳ တကၠသိုလ္အရိပ္အစစ္နဲ႕ ေဝးခဲ့သူတေယာက္မို႕ ေရးဖို႕လက္ေတြေနာက္တြန္႕ေနခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း ေခၚသြားတဲ့ ေက်ာင္းကေတာ့ Assumption University ဆိုတဲ့ Private university ပါပဲ.

ေက်ာင္းရဲ့ ေနာက္ခံကေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးနဲ႕ ဆက္ႏြယ္ေနတာမုိ႕ ေက်ာင္းမွာ ဘာသာေရး အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ့ ေနာက္ခံသမိုင္းကို ေက်ာင္းကလူေတြေရးရင္ ပိုျပီးျပည့္စံုမွာျဖစ္လုိ႕က်ေနာ္ မေရးေတာ့ပါဘူး။

ပထမဆံုးသြားတဲ့ေနရာက Hua Mak Campus ပါ။ ဒီေက်ာင္းကို ၁၉၈၅မတ္လမွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းပရဝုဏ္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကို ေကာေပါ့. အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ေလွ်ာက္လမ္းပါပဲ။

ေက်ာင္းကို တပတ္ျပည့္တဲ့အခါ အသစ္ဖြင့္ထားတဲ့ Suvarnabhumi Campus ကိုသြားမလားလို႕ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံပံုစံအတိုင္းေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြလို႕ ေျပာတဲ့အခါ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ သြားၾကမယ္လို႕ေျပာျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းႏွစ္ခုၾကားဆြဲေပးတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြက ေက်ာင္းပိတ္ထားတဲ့အတြက္ နည္းနည္းပဲဆြဲတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တို႕လိုပဲ ေစာင့္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို စပ္ျပီး တကၠစီငွားစီးၾကမယ္ လုပ္ၾကတယ္။ တကယ္တမ္း ကားခကို က်ေနာ္ပဲ ေပးခဲ့လိုက္ပါတယ္။

ေက်ာင္းအသစ္က အရွိန္အဝါၾကီးလြန္းပါတယ္။ လမ္းကေန ေက်ာင္းထဲကို ဝင္တဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ့မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕.....

ေက်ာင္းရဲ့ ပင္မအေဆာက္အအံုကို ေက်ာင္းသားမဟုတ္လိုု႕ ဝင္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာရွိတာမို႕ဝင္ခြင့္ရတဲ့ အရပ္မ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕မွာ ဓါတ္ပံုရိုုက္ပါတယ္။ 

ေက်ာင္းရဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကိုလည္း တခုတ္တရဓါတ္ပံုရိုုက္ခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းကေနထြက္လာတဲ့အခါ တေလာေလးက က်ေနာ့ကိုငယ္ငယ္က သခ်ၤာသင္ေပးတဲ့ ဆရာလင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ သမီးကိုအၾကံဥာဏ္ေပးခဲ့တာေလး မွန္တယ္ဆိုတာ  ပိုေသခ်ာလာခဲ့တယ္။ ဆရာမကေတာ့ သူ႕သမီးကို မသြားေစခ်င္လို႕တားခိုင္းခဲ့တာ။ AIT မွာ ေက်ာင္းရလို႕ Master တက္မယ္ဆိုတဲ့ သမီးကို တားေစခ်င္တာတဲ့။ အိမ္လာျပီး မင္းညီမကို ေျပာေပးပါဦးဆိုေတာ့ ဟုုတ္ကဲ့ေပါ့..

တကယ္တမ္း က်ေနာ္က သမီးတက္သာတက္ အားမငယ္နဲ႕ ဒီအသက္အရြယ္ငယ္တုန္းမွာ ပညာရွာ အေတြ႕အၾကံဳေတြဆည္းပူး ႏိုင္ငံတကာနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းႏိိုင္မယ့္ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္းေတြ ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို႕ ေျပာရင္း၊ အကယ္၍ က်ေနာ့အကူအညီမ်ား လိုခဲ့ရင္ ဆက္သြယ္ႏိုင္မယ့္ ဖုုန္းနံပါတ္၊ ေမးလ္၊ လိပ္စာေတြပါ ေပးခဲ့တယ္။

ဆရာမကေတာ့ တျဖစ္ေတာက္ေတာက္နဲ႕ေပါ့ေလ။ သမီးအရြယ္ငယ္ငယ္ကို ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ ကေလးေတြရဲ့ အေတာင္အလက္ကို ျဖန့္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ ဆရာမရယ္ဆုိေတာ့ က်ေနာ့ကိုပဲ ေျမွာက္ေပးသူအျဖစ္ ဆူတာေပါ့ေလ.

သူမ်ားႏိုင္ငံရဲ့ ျမကြ်န္းညိဳညိဳမွာ တက္ခဲ့ရတဲ့ ကေလးတေယာက္အတြက္ က်ေနာ္ အဆူခံရလည္း ဒီအျပဳအမူအတြက္ ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္ေလ..........

ထားဝယ္ သို႕ ခ်စ္ေသာေျမ ေတာင္ပိုင္း (သိမ္း)

ငါးနာရီေလာက္မွာ ေနထြက္တာၾကည့္ဖို႕ ႏိုးလာတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ျပင္ဆင္ျပီးတာနဲ႕ သံုးထပ္တိုက္ေခါင္မိုးေပၚကိုတက္တယ္။ ေခါင္မိုးေပၚကေန ထားဝယ္ျမိဳ႕ကိုျခံဳထားတဲ႕ ျမဴပုဝါကို ခပ္ပါးပါးျမင္ေနရတယ္။ အသိက မနက္စာသြားဝယ္ရင္း၊ ေစ်းသြားမယ္ဆိုျပီး ဆင္းသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနထြက္တာကို ေစာင့္ေပါ့။ 

ေနထြက္ရွဳခင္း ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးတဲ့အခါ မနက္စာစား ေရမိုးခ်ိဳးၾကတယ္။ ဒီေန႕တခါတည္း ေလဆိပ္ဆင္းမွာမို႕အထုတ္ကို ျပင္ထားျပီးျပီ။ ကားလာၾကိဳတာနဲ႕ အထုတ္ဆြဲျပီးဆင္းသြားၾကတယ္။ ဒီေန႔သြားမွာ ပကာရီတဲ့ ကခ်နဘူရီအသြား လမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ ျမိဳ႕ငယ္ေလးေပါ့။

ထားဝယ္ျမိဳ႕အထြက္က ထန္းပင္တန္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ပင္လယ္အထိ ျမင္ရတဲ့ ေတာင္ကုန္းထိပ္က ဘုရားကို တက္သြားၾကေပမယ့္ ျမဴေတြဆိုင္းေနတာမို႕ ေသခ်ာ မျမင္ရပါဘူး။

ျပီးတာနဲ႕ လမ္းက အေရာင္သံုးေရာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းရယ္၊ တံတားအေဟာင္းတခုရယ္မွာ ဓါတ္ပံုဆင္းရိုက္ၾကတယ္။

ပကာရီ မေရာက္ခင္မွာ သကၤန္းတံုး ေရတံခြန္ကို ဝင္ၾကတယ္။ ၾကားရက္မုုိ႕ထင္တယ္ ခရီးသြားတေယာက္မွ မရွိပဲ က်ေနာ္တုိ႕ပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ ေရတံခြန္က ေရနည္းေပမယ့္ အေတာ္ေလး ေရၾကည္ပါတယ္။ အေပၚထပ္တက္ရင္ ေရတံခြန္ရွိေသးလားမသိပါဘူး။ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ယူထားတာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

ေရတံခြန္ကျပန္ထြက္ျပီး ပကာရီမွာ ေတာဝက္သားနဲ႕ ေန႕လည္စာ ထမင္းစားခဲ့တယ္။ ဗိုက္ကလည္းဆာဆာနဲ႕ ဟင္းခ်က္လည္းေကာင္းတာမို႕ အေတာ္ျမိန္ျမိန္စားခဲ့ရပါတယ္။

ပကာရီကေန ထားဝယ္ကို ျပန္ေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္း ေစာေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ ကေျမာၾကီးကို ခဏျပန္နားၾကတယ္။ ကေျမာၾကီးကေနမွ ေလဆိပ္ကိုဆင္းတယ္။ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေနတဲ့ ထားဝယ္ျမိဳ႕နယ္ဟာ သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ေတြ ထြက္ရွိေနပါလ်က္၊ အစိုးရမီးမရပဲ သူတို႕အေခၚ ယိုးဒယားမီ တမီတာကို ၁၂၀က်ပ္နဲ႕ သံုးေနခဲ့တဲ့အျဖစ္ကို သိခဲ့ရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ေတာင္ပိုင္း ထားဝယ္ျမိဳ႕ကေန ျပန္လာတဲ့အခါ သဘာဝေရေျမရဲ့ လွပမွဳေၾကာင့္ေရာ နယ္ေျမေဒသခံေတြရဲ့ ရိုုးသားမွဳ အလုပ္ၾကိဳးစားမွဳေတြေၾကာင့္ေရာ တႏိုင္ငံလုံုးအတိုင္းအတာနဲ႕ အခုုလိုသန္႕ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ေဒသေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္လာၾကရင္ဆိုတဲ့ အေတြးတခုကို အျမဲေတြးေနမိေတာ့တယ္......

ထားဝယ္ သို႕ ခ်စ္ေသာေျမ ေတာင္ပိုင္း (၄)

မနက္ငါးနာရီ မထိုးခင္မွာ ႏိုုးလာတယ္။ ၂၀၁၈ ႏွစ္သစ္ရဲ့ ပထမဆံုး ေနထြက္ရွဳခင္းကို ဖိုုးေခါင္းေတာင္ အစပ္ ကုန္းျမင့္နားကေန ၾကည့္ၾကမယ္။ မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္ျပီး အိမ္ရဲ့ ေနာက္ေက်ာဖက္ကို တက္သြားၾကတယ္။

အျမင့္တေနရာ ေတာင္တန္းေတြကို ျမင္ရတဲ့ ေနရာလြတ္တခုမွာ ေျခကုတ္ယူျပီး ေနထြက္အလာကို ေစာင့္ၾကတယ္။ ေနမလာခင္ ေရာင္နီပ်ိဳ႕လာကတည္းက ဘယ္ေနရာေလာက္က ေနထြက္မလဲဆိုတာ မွန္းၾကရင္း ရင္ခုန္ေနၾကတယ္။

ေစာင့္ေတာ့သာ ၾကာေပမယ့္ ေနထြက္လာတဲ့အခ်ိန္က ခဏေလးပဲ။ ေတာင္တခုေနာက္ကေန ဘြားကနဲတက္လာျပီး အေပၚကို တရွိန္ထိုးတက္သြားေတာ့တယ္။ ေတာင္တန္းေတြၾကားက ျမဴေတြဟာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ကခုန္ၾကေတာ့တာေပါ့....

ေနထြက္ရွဳခင္းၾကည့္ျပီးတာနဲ႕ အထုပ္ေတြသိမ္း ေတာင္ေအာက္ရြာကို ျပန္ဆင္းၾကတယ္။ ရြာကထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းေၾကာ္စားရင္း ေကာ္ဖီေသာက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒီႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႕မွာ မဂၤလာေဆာင္မယ့္ ရိုးရာမဂၤလာပြဲနဲ႕ ဆံုတယ္။ ခြင့္ေတာင္းရင္း တိုးေဝွ့ျပီး ဓါတ္ပံုဝင္ရိုုက္တယ္။ သူတို႕ရိုုးရာက သတို႕သားဖခင္နဲ႕ သတို႕သမီးဖခင္တို႕ ပန္းအိုးခ်င္းလဲၾကတယ္။ သတို႕သားမိခင္နဲ႕ သတို႕သမီး မိခင္တို႕ကြမ္းအစ္ခ်င္းလဲၾကတယ္။ ျပီးမွ သတို႕သား သတို႕သမီးတို႕ မဂၤလာပြဲဆီကို ဝင္ၾကရတယ္။ တမိသားနဲ႕ တမိသားဖလွယ္ၾကတာကုိ ႏွစ္ဖက္မိဖ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴျဖစ္ဟန္ကို ဆိုလိုုတာထင္ပါတယ္။

ျပီးတာနဲ႕ အဲကြန္းလမ္းဆိုတဲ့ ရြာေတြၾကားက လွ်ိဳေျမာင္လမ္းကေလးကို ေတာက္ေလ်ွာက္ေမာင္းၾကတယ္။ သဲလမ္းေတြမို႕ သတိထားျပီး ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းရပါတယ္။ ေနာက္ရြာတရြာမွာလည္း မဂၤလာပြဲနဲ႕ ဆံုျပန္တယ္။ ဒါလည္း အမွတ္တရအေနနဲ႕ ဆင္းရိုက္ၾကျပန္ေရာ။ လြန္ေဘာ့တုန္းကလည္း ဒီလို ႏွစ္ဆန္းတရက္မွာ မဂၤလာေဆာင္ဝင္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတာ သတိရသြားမိတယ္။

ဒီေန႕ပထမဆံုးသြားတဲ့ေနရာက မယင္းၾကီးကမ္းေျခပါ။ မယင္းၾကီးကမ္းေျခကေတာ့ ေရကူးလို႕မရပါဘူး။ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းလုပ္ငန္းေနရာပါ။ ကမ္းေျခအထိဆင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့အခါ ဒီေရလွိဳင္းကဆြဲျပီး ေရစူးနက္တာရယ္ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြရယ္ၾကာင့္ ကိုေမာင္ေလးက တားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးတာနဲ႕  အေပၚျပန္တက္လာၾကတယ္။ 

မယင္းၾကီးကေန ထြက္ဝကိုသြားတယ္။ ထြက္ဝသြားတဲ့လမ္းမွာ ေလ်ာ္ေၾကးေပးထားတဲ့ လူမေနတဲ့အိမ္ရာေတြကိုလည္းေတြ႕ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္က ျခံေတြကို လုုပ္ငန္းအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးထားျပီးသားလို႕ သိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ငန္းကလည္း မစေတာ့ ျခံရွင္ေတြက ဆက္ျပီး လုပ္ရင္း ႏွစ္သီးစားေတြလုုပ္ေနၾကတယ္လို႕ ရွင္းျပတယ္။ ထြက္ဝေရာက္ေတာ့ ကိုေမာင္ေလး အသိအိမ္မွာ ညက က်န္တဲ့ ၾကက္သားကင္ေတြသုပ္ျပီး ထမင္းပူပူခ်က္ထားေပးဖို႕ မွာခဲ့တယ္။

ျပီးတာနဲ႕ ထြက္ဝကမ္းေျခကို ဆင္းတယ္။ ထြက္ဝကမ္းေျခက ကိုယ္ပိုင္ကမ္းေျခပါ။ ျခံပိုင္ရွင္ေတြရဲ့ အကြက္လိုက္ ပင္လယ္အထိေတာက္ေလွ်ာက္ပိုင္တဲ့ ကမ္းေျခေပါ့။ ခရီးသည္မရွိသလို ခရီးသြားေတြလည္း မသိေသးတဲ့ ကမ္းေျခပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ေတြပဲ ရွိတဲ့ကမ္းေျခမွာ ေအးေအးလူလူ ေရကူးၾကတယ္။ ဆင္ေထာက္တုန္းကလို လွိဳင္းဆြဲတာမရွိပဲ ေတာ္ေတာ္ေျပတဲ့ ကမ္းေျခေလ်ာမို႕ ေရကူးလို႕ေကာင္းပါတယ္။ 

ေရကူးျပီးတာနဲ႕ ေဘးနားက ေခ်ာင္းေရၾကည္ၾကည္ထဲမွာ ေရခ်ိဳေအးေဆး ခ်ိဳးရံုုပဲ။ ေရခ်ိဳးေနတုန္း လာတြတ္တဲ့ ငါးေလးေတြကို ဗီဒီယိုရိုက္ထားေသးတယ္။ 

ေရကူးျပီးျပီဆိုေတာ့ ဗိုက္ကဆာၾကျပီေပါ့။ ရြာကအသိအိမ္မွာ ထမင္းပူပူနဲ႕ေလြးရင္း မုန္႕လက္ေဆာင္းေလးပါ ဆြဲၾကတယ္။ ပင္လည္းပင္ပန္း ဗိုက္ကလည္းျပည့္ဆိုေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာေက်ာခ်လိုက္တာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

ႏိုးတာနဲ႕ ျပန္ၾကဖို႕ ျပင္ဆင္ေနၾကျပီ။ ညေနေမာင္းမကန္မွာေတြ႕ၾကမယ္လို႕ ခ်ိန္းတဲ့သူေတြလည္း ခ်ိန္းေပါ့။ ထြက္ဝကေန ရွမ္းလမ္းေပၚကိုျပန္တက္၊ ရွမ္းလမ္းကေန ေမာင္းမကန္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာင္းရေသးတယ္။

ေမာင္းမကန္ေရာက္ေတာ့ ေနက်ေတာ့မယ္။ သူမ်ားခ်က္ျပဳတ္လာတဲ့ ပင္လယ္စာေတြနဲ႕ အုန္းရည္ေသာက္ရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို ၾကည့္မိတယ္။ ေမာင္းမကန္ ေနဝင္ခ်ိန္ကေတာ့ လွျမဲလွေနဆဲေပါ့။

ေမာင္းမကန္ကေန ထားဝယ္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေလးေမွာင္ေနျပီ။ မနက္ထားဝယ္ျမိဳ႕ေနထြက္တာကို ေခါင္းမုုိးေပၚတက္ၾကည့္မယ္ ျပီးေတာ့ မေရာက္ေသးတဲ့ ေနာက္တေနရာကို သြားၾကမယ္လို႕ ေျပာရင္း ၂၀၁၈ရဲ့ ပထမဆံုးရက္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္......