30 May 2013

စီးပြားေရး ျပတင္းတံခါး ဖြင့္လွစ္ျပီးေနာက္....


ျမန္မာျပည္ရဲ့ စီးပြားေရးတံခါးဖြင့္တဲ့ အေၾကာင္းေတြဟာျဖင့္ မႏွစ္ကေနစျပီး ဒီေန႕ထက္ထိ မီဒီယာေတြရဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ျပည့္ႏွက္လို႕ေနတယ္။ ျပည္ပလုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ားလို၊ စီးပြားေရးလုပ္ကိုင္လိုသူမ်ားဟာ အခြင့္အလမ္းဆိုတဲ့ ၾကိဳးတေခ်ာင္းကို ဖမ္းဆြဲခ်င္ၾကသူေတြခ်ည္း။ သူတို႕ေတြ အားလံုး တံခါးဖြင့္ခ်ိန္ကို အံကိုက္ ၀င္ၾကဖို႕ ေျပးလမ္းထက္မွာ ေစာင့္ေနၾကတာ။ အာရွႏိုင္ငံအသီးသီးရဲ့ စီးပြားေရးေတြကို အသီးသီးအသက စုပ္ယူ၀ါးျမိဳျပီးၾကျပီ။ ယိုးဒယားႏိုင္ငံဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကစခဲ့တာမုိ႕ တိုးတက္တာလည္းရွိသလို ဆုတ္ယုတ္တာလည္း ရွိခဲ့ျပီ မဟုတ္လား။ ဆုတ္ယုတ္မွဳေတြထဲမွာ တိုင္းျပည္ထဲေနလူထုအတြက္ ထည့္တြက္ရမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႕ ညစ္ညမ္းမွဳဆိုုတဲ့ အခ်က္ပါ။ စက္မွဳစီးပြားေရးေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ တည္ေဆာက္လာတဲ့အခါ စြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းကာကြယ္မလဲဆိုတဲ့ ေခါင္းေလာင္း ဘယ္သူ႕ဆီမွာ ျမည္ေနျပီလဲ….

တိုးတက္ဖို႕၊ ၾကီးပြားဖို႕ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အရာအားလံုးဟာ တရွိန္ထိုးေျပးထြက္ေနၾကေပမယ့္. အဲ့ဒီအေၾကာင္းအရာေတြေကာ ၾကိဳတင္မွန္းဆထားသလား မေသခ်ာပါ။ က်ေနာ္တုိ႕ လူမ်ိဳးေတြဟာ (က်ေနာ္ကိုုယ္တိုုုုင္အပါအဝင္) အစကတည္းက အဲ့ဒီဘက္မွာ အသိပညာပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မွဳပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းၾကပါတယ္။ ေျမၾကီးကက်ယ္တာမို႕ က်ေနာ္တို႕ စြန္႕ပစ္တာနဲ႕ယိုယြင္းလာမွဳေတြဟာ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ မသိရွိႏိုင္တာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕ေတြအတြက္ ထိခိုက္နစ္နာမွဳဟာ ျမင္သာမွဳမရွိခဲ့တာပါ။ ျပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ စနစ္က်တဲ့ အမွဳိက္သိမ္းစနစ္ မရွိေသးဘူးမဟုတ္လား။ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္ေတြေၾကာင့္ ေျမဆီလႊာေတြ ေျမၾသဇာေတြ ပ်က္ဆီးဆံုးရွံဳးရတယ္ဆိုတာ စာထဲမွာပဲ ရွိေသးတာ။ တျခားႏိုင္ငံၾကီးေတြလို စက္မွဳစက္ရံုေတြ အျပိဳင္းျပိဳင္းျဖစ္လာခဲ့ရင္ ဘယ္လိုမ်ား ထိန္းသိမ္းၾကမလဲ။ အစကတည္းက စနစ္မက်ရတဲ့အထဲ ယိုင္ေနတဲ့ဘူးစင္ ခဲဆြဲသလိုျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။

အင္ဒိုနီးရွားက သစ္ပင္ေတြ ခုတ္ျပီး မီးရွိဳ႕ရင္ စကၤာပူရဲ့ ေကာင္းကင္အျမဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါတယ္။ မီးခုိးမွိဳင္းေတြနဲ႕ အတူ ေလထုသန္႕စင္မွဳပါ က်ဆင္းသြားတာမို႕ မ်က္စိနာျခင္း၊ အသက္ရွဴၾကပ္ျခင္း၊ ေခ်ာင္းဆိုးျခင္းဆိုတဲ့ အရာေတြကိုပါ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ျဖန္႕ေ၀ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ဆီမွာလည္း သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ျပီး ေစ်းေကာင္းရတဲ့ အရပ္ေတြဆီကို ေရာင္းၾကတဲ့အခါ၊ သစ္ပင္ေတြကေန ထိန္းသိမ္းေပးတဲ့ သဘာ၀ေဂဟ စနစ္ေတြ တေန႕တျခား ေပ်ာက္ဆံုးလာတာပဲမဟုတ္လား။ ပူလြန္းတဲ့ ကမာၻေျမၾကီး အျဖစ္ကို ေနထိုင္ၾကတဲ့ လူေတြကပဲ ဖန္ဆင္းခဲ့ၾကတာမုိ႕ မိႆလင္နဲ႕ ဂ်င္း သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္ဆိုသလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါျပီ။


တေလာက ႏိုင္ငံတခုကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ ေကာင္းကင္ျပာကို လံုး၀မျမင္ရတဲ့ အေျခအေနကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ ေလထုထဲမွာ အမွိဳက္စေတြလို လြင့္ေမ်ာေနတာမို႕ ျမိဳ႕ေနလူထုရဲ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္မွဳဟာ တကယ့္ကို ၾကိဳးတန္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနရသလိုပါပဲ။ အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႕ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းကင္ဆာေတြဟာ အခ်ိန္မေရြးျဖစ္ပြားႏုိင္သလို၊ ခဲဆိပ္သင့္ျခင္းေၾကာင့္ ျမိဳ႕ေနထိုင္တဲ့ ကေလးေတြရဲ့ ေသြးေတြထဲမွာ ခဲဆိပ္သင့္မွဳဟာ မ်ားသည္ထက္မ်ားလာျခင္း၊ ေသာက္သံုးေရ သန္႕စင္မွဳနိမ့္က်ျခင္း စတဲ့ အခ်က္ေတြ တသီခ်ည္းကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ အဓိက ကေတာ့ မိုးေကာင္းကင္ကိုပါ လံုး၀ မျမင္ရေတာ့တာပါပဲ။ ေနေရာင္ျခည္ တိုက္ရိုက္မရေတာ့သလို၊ ညအခါမွာလည္း ၾကယ္ေတြကိုျမင္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူး ဆုိပါေတာ့။

က်ေနာ္တုိ႕ႏုိင္ငံဟာလည္း တိုးတက္လာျပီးရင္ အခုလိုမ်ိဳး သဘာ၀ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရွံဳးသြားမလား မဆိုႏုိင္ဘူး။ စီးပြားေရးဆုိတဲ့ ေလာဘသားေကာင္ေတြကေတာ့ ဘယ္သူေတေတ ငါတို႕အျမတ္အစြန္းက်န္ရင္ ျပီးေရာဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႕ လာေနပါျပီ။ က်ေနာ္တုိ႕ဆီကေကာ ဘယ္လို လက္ခံၾကိဳဆုိမလဲ။ မင္းတို႕လည္းအျမတ္အစြန္းက်န္၊ ငါတို႕လည္း အျမတ္အစြန္းက်န္၊ က်န္တာေတြ ေခါက္ထားလိုက္ဆိုျပီး လက္ခံလိုက္ၾကမလား။

စကၤာပူလို ကြ်န္းႏုိင္ငံေလးက က်ဥ္းေျမာင္းတာမို႕ အလြယ္တကူ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေပမယ့္ ၾကီးမား က်ယ္ျပန္႕တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႕ ဒီလို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္လို႕ လြယ္လင့္တကူ လက္ေလွ်ာ့ဖုိ႕ျပင္ဆင္ထားႏွင့္ျပီလား။ က်ေနာ္တို႕ ျမင္ေနၾက တိမ္ေတြကို ျမင္ကြင္းကေန လက္လြတ္ဆံုးရွံဳးရႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ အနာဂါတ္ရဲ့ ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြရဲ့ က်န္းမာေရး ကိန္းဂဏန္းမ်ား ဘယ္လိုု ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ကုုန္ၾကမလဲ။

ျမစ္ေတြခမ္းေျခာက္သည္ထက္ ခမ္းေျခာက္လာတာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အင္းေလးကန္ေရေကာတဲ့ ဓါတ္ပံုုေတြေၾကာင့္ ရင္ထုုမနာျဖစ္ေနတာကလြဲျပီး တျခား က်ေနာ္တိုု႕ ဘာမ်ားလုုပ္ကိုုင္ႏုုိင္ၾကပါေသးသလဲ။ မ်က္ႏွာစာအုုပ္မွာ ေကာ့မန္႕ေတြ တေလွၾကီးေပး၊ စေတးတပ္ေတြတင္၊ ဓါတ္ပံုုေတြရွယ္လိုုက္တာနဲ႕ တာဝန္ေတြေက်ၾကျပီတဲ့လားဗ်ာ။ ဒီ့ေနာက္ပိုင္း စက္ရံုုေတြေဆာက္ျဖစ္လို႕ ထုတ္လႊင့္မယ့္ စြန္႕ပစ္အမွိဳက္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုုက္ရင္ ဘုုရား ဘုုရား ရင္ေလးစရာပါကလား။

သိပ္မၾကာခင္လပိုင္းအတြင္း ထိုးတက္သြားတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အိမ္ယာေျမေစ်းကြက္ေတြ။ ဒါေတာင္ ေခတ္မွီျမိဳ႕ေတာ္မဟုုတ္ေသးဘူးေနာ္။ ေနာင္တခ်ိန္အဆင့္ျမင့္ျမိဳ႕ေတာ္မ်ားျဖစ္သြားခဲ့ရင္ ေနရာအကြက္အကြင္းေကာင္းေတြဟာ စီးပြားရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသူေတြရဲ့ လက္ထဲမွာသာ က်န္ရစ္ျပီး၊ လက္လုပ္လက္စားေတြ အတြက္ေတာ့ ျမိဳ႕ျပင္ကအကြက္အသစ္ေတြပဲေပါ့။ ေဟာင္ေကာင္လုိမ်ား လူေနအိမ္ေတြကေန ငွက္ေလွာင္အိမ္ေလးေတြ အျဖစ္ကိုု ကူးေျပာင္းသြားသည္အထိ ျဖစ္ပ်က္သြားေစမလား။

ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လွစ္လိုက္တဲ့ အခါ ေလေျပေလညွင္းေတြသာ မကပဲ ျခင္ေတြယင္ေတြကိုုပါ သယ္ေဆာင္လာႏိုင္ပါတယ္။ ျခင္ေတြယင္ေတြေၾကာင့္ ေဂဟစနစ္ေတြ ပ်က္ယြင္းမသြားဘူး၊ ေနထုိင္သူေတြ အတြက္လည္း ထိခုိက္နစ္နာမွဳေတြ မရွိဘူးဆိုရင္ တံခါးဖြင့္ရက်ိဳးနပ္ျပီ။ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစဲြသာဆုုိသလိုု ကိုုင္းကိုုကြ်န္းမွီရင္း ကြ်န္းကိုုလည္း ကိုုင္းမွီၾကရမွာ။

ခုုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဲ့ဒီျပတင္းတံခါးဆီကိုပဲ ေငးေနမိတာ....

21 May 2013

အကယ္၍မ်ား...

ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ား ျပန္လည္ကာ ရယူဖုိ႕ရန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါ..


မေန႕ညက မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႕ စကားစျမည္တဲ့အခါ အခုလို အကယ္၍မ်ားဆိုတဲ့ အေတြးတခုကုိ သူက လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ လမ္းခြဲၾကရတဲ့အခါ ကိုယ္က လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တာ ရွိသလို၊ ကိုယ့္ကို လက္ျပႏွဳတ္ဆက္သြားတာလည္း ရွိမွာပါပဲ။ မ်က္ရည္ဝဲျပီး က်န္ခဲ့တာ အၾကိမ္ေတြမနည္းေတာ့ဘူးလုိ႕ မိတ္ေဆြက ေျပာပါတယ္။ တဆက္တည္း ငါတို႕ေတြက ငိုတာကလြဲျပီး ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲဆိုတဲ့ စကားနဲ႕ က်ေနာ့ကို နာက်င္ေစခဲ့တယ္။ အမွန္တရားေတြက တခါတရံမွာ ၾကားနာရသူအတြက္ ခါးသက္လြန္းပါတယ္။

က်ေနာ္လုိလူက ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ဆုိေတာ့ အေပါင္းအသင္းကမ်ား။ ေက်ာင္းေတြကလည္း ဟိုတစ ဒီတစ တက္ထားလိုက္တာ ရန္ကုန္မွာ ရွိသမွ် ေက်ာင္းကုန္ေလာက္ထင္ရဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြက မ်ားျပီေပါ့။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကလည္း ရန္ကုန္မွာ သံုးခုေတာင္လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အလုပ္ထဲက မိတ္ေဆြေတြလည္း မနည္း။ မိတ္ေဆြလို႕ ဆုိလိုက္ရင္ က်ေနာ္က ရင္ဘတ္နဲ႕ ေပါင္းမိတတ္တယ္။ ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာဆိုတာမ်ိဳး ၾကားဖူးေပမယ့္ က်ေနာ့အဘိဓာန္မွာ အသံုးခ်လို႕ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီ အသံုးခ်စနစ္ ထည့္သြင္းလို႕ကို မရဘူးဆုိပါေတာ့။ ထားပါေလ..

မ်ားျပားလွတဲ့ မိတ္ေဆြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဝးကြာေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေနရာေဒသေၾကာင့္ ေဝး။ တခ်ိဳ႕က မိသားစု အေရးေတြနဲ႕ ေဝး။ အဲ့ဒီအထဲက တခ်ိဳ႕ကို လက္တြဲလို႕မရေတာ့လို႕ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာေတြ ျပန္သတိရလာတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ ေၾကာင့္ လက္တဲြျဖဳတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိန္က မိတ္ေဆြေတြ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီမွာ အေၾကာင္းကစပါတယ္။ က်ေနာ္ပဲ အစြန္းေရာက္တာျဖစ္မွာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာခိုင္းျပီးရင္ ျပန္လွည့္မၾကည့္တတ္ဘူး။ မုန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အမုန္းဆိုတဲ့ အျဖစ္ကို အေရာက္မခံခဲ့တာ။ ေမ့ျပီးသြားရင္ ဘာဆုိဘာမွ မက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ (ခံစားမွဳဆိုတာေတာင္) ကိုေမ့ပစ္ခဲ့တယ္။

ေမ့တယ္ဆိုတာ ေျပာေတာ့သာ လြယ္တာပါ အခုခ်က္ခ်င္း ေမ့ခ်င္တယ္လုိ႕ နာက်င္မွဳေတြၾကားက တမ္းတတိုင္း မျဖစ္ႏုိင္တာ လူတိုင္းသိမွာပါ။ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ သမားေတာ္နဲ႕ တျခား စိတ္ဝင္စားစရာ တခုခုမွာ စိတ္နစ္လိုက္တဲ့အခါ ေမ့သြားမွာပါလို႕ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေျဖာင္းျဖခဲ့ဖူးသလို (တကယ္က ကိုယ္ေတြ႕ဆုိပါေတာ့)။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေက်ာခိုင္းထားခဲ့တဲ့လူေတြ၊ က်ေနာ့ကို ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့လူေတြက က်ေနာ့ မိတ္ေဆြေတြ ျပန္ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး။ နည္းနည္း နားရွဳပ္သြားမယ္ထင္တယ္။ အဲ့ဒီလူေတြအားလံုး က်ေနာ့အတြက္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူတုိ႕က လမ္းမွာ ခ်က္တျဖဳတ္ဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြလိုပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေတြ႕တဲ့ အခါ အရင္ကေတြ႕ခဲ့ဖူးသလိုလို တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိၾကသလို။

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့ကို ေကာ္ေပတံနဲ႕တူတယ္တဲ့။ ဘာလို႕လဲလို႕ေမးတဲ့အခါ ေကာ္ေပတံေတြက ေပ်ာ့သလိုလိုထင္ရေပမယ့္ ၾကြတ္ဆပ္မာေက်ာတယ္တဲ့ေလ။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေဝဖန္သံုးသပ္ဖုိ႕ ေစာေသးတယ္လုိ႕ ယူဆထားသလို၊ တကယ္တမ္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္တုိင္းတာဖို႕ၾက သိပ္မလြယ္ဘူး ဆိုေတာ့ အေျဖမွန္မမွန္ မေသခ်ာဘူးေပါ့။

အေစာက စကားကိုျပန္ေကာက္ရရင္ က်ေနာ့မိတ္ေဆြေမးတာက က်ေနာ္နဲ႕ လမ္းခြဲထားခဲ့တဲ့သူေတြနဲ႕ အကယ္၍မ်ား လမ္းမွာ မေတာ္တဆ ဆံုျဖစ္ၾကရင္ က်ေနာ္ ဘာလုပ္မလဲတဲ့၊ ဘယ္လိုခံစားမလဲဆိုတာပါ.ဟိုင္းလို႕ေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္မယ္လုိ႕ အေျဖလြယ္လြယ္ေပးလုိက္တယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ေသခ်ာဆံုမွပဲ သိေတာ့မွာ။ သူစိမ္းေတြနဲ႕ေတြ႕တိုင္း ဟိုင္းလို႕ႏွဳတ္ဆက္ဖုိ႕ေတာ့ မတြန္႕တိုခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေျပာသလိုဆုိ ငါတို႕နဲ႕သူက ဟိုင္းဘုိင္ေလတဲ့။ ဆုိလုိတာက ဟိုင္းလို႕ႏွဳတ္ဆက္မယ္ ျပီးရင္ ဘုိင္လုိ႕ေျပာမယ္ က်န္တဲ့ ပတ္သက္မွဳ လံုးဝမရွိဘူးတဲ့။ အခုလည္း အဲ့လိုပါပဲ။

မိတ္ေဆြကေတာ့ ေပြ႕ဖက္လွဳပ္ယမ္း ႏွဳတ္ဆက္သင့္တယ္ မဟုတ္လားလို႕ ေမးလာခဲ့တယ္။ ဟင့္အင္း မလိုပါဘူးလို႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲေျဖမိခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ သူတို႕ေတြနဲ႕က လမ္းခြဲခဲ့ၾကျပီးျပီေလ။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားဖုိ႕ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး တကယ္မျမင္လိုက္တာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ ေရွာင္လို႕မရတဲ့ လမ္းတခုမွာ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ ဟိုင္းလို႕ေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္ျဖစ္မယ္။ ျပံဳးျပဖို႕ေတာ့ မေသခ်ာေသးဘူး။

အကယ္၍မ်ား ခင္ဗ်ားတို႕ဆိုရင္ေရာ…..

16 May 2013

ေလျပင္းတခုႏွင့္ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္မိေလေသာအခါ

သာသာေလး တိုက္ခတ္ရာကေန တရွိန္ထိုး တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလျပင္းတခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူဘယ္လိုပဲတိုက္တိုက္ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္မိေလတဲ့ က်ေနာ္က အျပစ္မျမင္ပဲ ခ်စ္ခင္လို႕သာေနတယ္။ သူကေတာ့ ေလျပင္းတခုတိုက္ရင္းကေန ကမာၻအသစ္တခုကို တည္ေထာင္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႕။ သူရဲ့နာမည္ကိုက ေလျပင္းတခုရဲ့ နာမည္၊ ဆာဟာရ ကႏၱာရကေန ျဖစ္တည္လာျပီး ေျမာက္အာဖရိကနဲ႕ ေတာင္ဘက္ဥေရာပကို အလဲထိုးမယ့္ ဟာရီကိန္းမုန္တုိင္းတခုလို တိုက္ခတ္ပစ္မယ့္ ေလျပင္းတခုလို႕ ဆိုပါတယ္။ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ဆိုတဲ့ အႏုတ္လကၡဏာ အသြင္ကိုမေဆာင္ပဲ ေခတ္သစ္တေခတ္ကို ထူေထာင္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ့ အမည္နာမဟာ ပိုပိုျပီး ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ေစခဲ့တယ္ဆိုလည္း မမွား။

သူက က်ေနာ့ကို ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕မွဳေတြလည္း ေပးတယ္။ က်ေနာ့အားလပ္ခ်ိန္ေတြကိုလည္း အရသာရွိရွိ အတူတကြ ကုန္ဆံုးေစတယ္။ တခါတရံမွာ က်ေနာ့ကို ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးေစတဲ့ အထိ က်ေနာ့ကို ခံစားေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ေလျပင္းတခုပါပဲ။ သူကေတာ့ Studio Ghibli ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အခုတေလာမွာ က်ေနာ့စိတ္ကို အေတာ္ေလး စိုးမိုးထားပါတယ္။

ဒီစတူဒီယိုကို မရင္းႏွီးခဲ့ရင္ေတာင္ မီယာဇာကီဆုိတဲ့ ကာတြန္းရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာကိုေတာ့ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ မသိေသးဘူးဆိုရင္လည္း သူ႕ရုပ္ရွင္ေတြကို ရွာၾကည့္ၾကဖို႕ တိုက္တြန္းပါရေစ။ စတူဒီယုိကို စတင္ထူေထာင္ျဖစ္တာလည္း မီယာဇာကီရဲ့ “ကာေဇႏိုတနိႏို ေနာရွိကာ” ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေလးရဲ့ ေအာင္ျမင္မွဳကေန အုတ္ျမစ္တခုျဖစ္ေစခဲ့တယ္။

ပထမဆံုးဇာတ္ကားအျဖစ္ “မိုးေကာင္းကင္ထဲကရဲတိုက္”ကို ေအာင္ျမင္စြာ ထုတ္လုပ္ျဖန္႕ခ်ီႏိုင္ခဲ့ျပီး ေလျပည္ေလညွင္းမ်ားကို စတင္သယ္ေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားမွာ အျမင္ဆန္းေစတဲ့ မိုင္းတြင္းလုပ္ငန္း ေနာက္ခံမ်ားသံုးထားတဲ့အျပင္ လူ႕သဘာ၀စရိုက္မ်ားကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ျခယ္မွဳန္းထားတာပဲျဖစ္တယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဆိုတဲ့ အျမင္ရွဳေဒါင့္ကေနလည္း ၾကည့္လို႕ရေနတဲ့ ဇာတ္ကားလည္းျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ဒုတိယနဲ႕ တတိယဇာတ္ကားကိုေတာ့ ျပိဳင္တူ ထုတ္လုပ္ခဲ့ျပီး ပရိတ္သတ္ရဲ့ စိတ္ဘ၀င္ကို ေက်နပ္ေစခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ၾကည့္မိသြားတဲ့ ဇာတ္ကားက “ပိုးစုန္းၾကဴးေလးမ်ားရဲ့ အုတ္ဂူ” ဆိုတဲ့ စစ္ေနာက္ခံသမိုင္းကားေလးပါ။ စစ္ဆိုတဲ့ အနိဌာရံုေတြနဲ႕အတူ စစ္ကာလအတြင္းမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ဆိုတာကုိ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ျပသသြားတာပဲျဖစ္တယ္။ မ်က္ရည္မခိုင္တဲ့သူေတြအတြက္ စိတ္ကို အေတာ္ေလး ထိခိုက္ေစတဲ့ကားပါပဲ။ ေဖာ္ျပတဲ့ပံုက စြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းလို႕ ကာတြန္းကားပါလားလို႕ ေမ့ေလ်ာ့သြားေစတဲ့ အထိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။


“အိမ္နီးနားခ်င္း ေၾကာင္ကေလးတိုတိုယို” ကေတာ့ စတူဒီယိုရဲ့ အမွတ္တံဆိပ္ အျဖစ္ပါေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ နာမည္ၾကီးလွတဲ့ ဒီဇာတ္ကားကို က်ေနာ္ ၾကည့္ခြင့္မၾကံဳျဖစ္ေသး။

စတုတၳကားျဖစ္တဲ့ “ကီကီရဲ့ပို႕ေဆာင္ေရး” ကားကေတာ့ ေပၚလီယာနာလိုမ်ိဳး စိတ္ထဲမွာ မွတ္ေစတယ္။ ေမွာ္ဆရာမေလး ကီကီရဲ့ စြန္႕စားခန္းေတြလို႕ ဆိုရမယ္။ လူငယ္ေတြရဲ့ အိမ္ကိုစြန္႕ခြာျပီး ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ၾကရတဲ့ အခါ ျဖစ္တတ္ၾကံဳတတ္တဲ့အရာေတြကို ေနာက္ကြယ္မွာ ခပ္ပါးပါးေလးခ်ထားျပီး က်ရွံဳးမွဳမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ရတဲ့အခါ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကို ျမွင့္တင္ေစဖို႕ ဦးတည္ထားတယ္။

ပဥၥမေျမာက္ဖန္တီးထားတဲ့ “မေန႕ကလိုပဲ” ဆိုတဲ့ ကားနဲ႕ ဆဌမေျမာက္ “ထက္ျမက္ေသာ ၀က္ကေလး” ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မၾကည့္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ၾကည့္ဖို႕ရန္စာရင္းမွာ တုိ႕ထားျပီး။

သတၱမေျမာက္ဇာတ္ကားက စတူဒီယုိရဲ့ ဆက္ခံသူအျဖစ္ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တဲ့ ယိုရွိဖူမိဂြန္ဒို ရဲ့ တကားတည္းေသာ ဖန္ဆင္းမွဳသက္သက္။ “ႏွလံုးသားရဲ့တိုးညွင္းေသာအသံ” ဆိုတဲ့ ဒီဇာတ္ကားက ၾကည့္တဲ့သူေတြအားလံုးရဲ့ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး အရာအားလံုးကို သိမ္းက်ံဳးယူသြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္အဆန္းတၾကယ္ႏိုင္လွတဲ့ ဒီဇာတ္ကားဟာ မထင္မွတ္ပါပဲ ယိုရွိဖူမိဂြန္ဒိုရဲ့ Master piece အျဖစ္ ၾကြင္းက်န္ရစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ အခုလိုအစြမ္းအစရွိတဲ့သူတေယာက္ကို ဆံုးရွံဳးရတာ စတူဒီယိုအတြက္ေရာ က်ေနာ္တို႕ေတြအတြက္ပါ အေတာ္ေလးကို ႏွေျမာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ သူႏွလံုးေရာဂါနဲ႕ ေသဆံုးသြားခဲ့တာပါ။ အလုပ္ေတြၾကိဳးစားလြန္းလို႕ ဖိအားေတြမ်ားျပီးေသဆံုးတယ္ရယ္လို႕ေတာင္ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကတယ္။

အဌမေျမာက္အျဖစ္ ဂ်ပန္ေရွးေခတ္တခုကို ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ “မင္းသမီးေလး မိုႏိုႏိုကို” ဇာတ္ကားကို တင္ဆက္တယ္။ လူေတြရဲ့ မဆင္မျခင္ စြန္႕ပစ္မွဳေတြေၾကာင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ညစ္ႏြမ္းမွဳကေန လူေတြကို အဆိပ္အေတာက္ေတြ ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအျမင္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးက်ေနာ့ကို ေပးသြားတယ္။


စတူဒီယိုက ထုတ္လုပ္ထားတာ (ဒီ၂၀၁၃မွာ ျဖန္႕မယ့္ ကားအသစ္ႏွစ္ကားအပါအ၀င္) စုစုေပါင္းကားႏွစ္ဆယ္ရွိပါတယ္။ ၁၈ကားရွိတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္ၾကည့္ျပီးတဲ့ဇာတ္ကား ၁၁ကားရွိေနျပီး ေနာက္ထပ္ ၇ကား အေၾကြးက်န္ေနေသးတယ္။ အေရွ႕က ကားေတြအျပင္ မၾကည့္ရေသးတဲ့ ကားေတြက “ရာမဒါမိသားစု” နဲ႕ “ေၾကာင္တေကာင္ရဲ့ေပးဆပ္ျခင္း” တုိ႕ပါပဲ။


“ပင္လယ္လွိဳင္းလံုးမ်ားနဲ႕တူေသာခ်စ္ျခင္း” နဲ႕ “ ပြန္းပိုကို” ဆိုတဲ့ကားႏွစ္ကားကိုေတာ့ ၾကည့္ဖို႕ အဆင္သင့္ျပင္ထားဆဲ ကာလမွာပဲရွိေနပါေသးတယ္။

"နတ္ဖြက္ျခင္း” ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားကိုေတာ့ အခုထိ တရွိဳက္မက္မက္ရွိေနတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ီဟိရိုဆိုတဲ့ ကေလးမေလးနဲ႕ အေမွာင္ေလာကသား သရဲသဘက္ေတြ (ဒါေပမယ့္သူတို႕ေတြက ေၾကာက္ဖို႕မေကာင္းပဲ ခ်စ္စရာေလးေတြ) အေၾကာင္း။ ေလာဘဆိုတဲ့ လူစရိုက္ကို ပီျပင္ေအာင္ ရိုက္ျပထားတယ္လို႕ ျမင္မိတယ္။

စကၤာပူကို စေရာက္ကာစက “ပိုညဳိ”ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေလး ရံုတင္တာနဲ႕ ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ အဲ့ဒီရုန္းကန္ကာစ ရက္ေတြမွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႕ အခြင့္အလမ္းက အလွမ္းကြာတာမုိ႕ ေ၀းကြာခဲ့ျပီး တေန႕ကမွ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ကားေလးပါ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့ စကားလံုးကို လွလွပပ ျပသြားတဲ့ ကားေကာင္းေလးတခုပါပဲ။

“လွိ်ဳ႕၀ွက္ေသာအာရစ္တီ” မွာေတာ့ စြန္႕စားခန္းေတြအျပည့္နဲ႕ ငလက္မလို လူအေသးေလးေတြ အေၾကာင္းပါ။ အာရစ္တီဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႕ ရြႊန္းဆုိတဲ့ ႏွလံုးေရာဂါသည္ေကာင္ေလးတို႕ရဲ့ ဘ၀ရပ္တည္မွဳ တိုက္ပြဲေတြလို႕ဆိုႏိုင္တယ္။ သူတုိ႕ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ၾကမလဲဆိုတာကို ၾကည့္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ စိမ့္၀င္သြားေစတဲ့ စြဲေဆာင္မွဳေတြနဲ႕။

“ေမွာ္ဆရာရဲ့အိမ္” မွာေတာ့ စုန္းေမွာ္အတတ္ေတြနဲ႕ က်ိန္စာသင့္ခံေနရတဲ့ လူတစုအေၾကာင္းကို ဖြဲ႕ထားတာပဲျဖစ္တယ္။ ဆိုဖီဆုိတဲ့ မိန္းမလွေလး အျပင္ စာေျခာက္ရုပ္တရုပ္၊ အစြမ္းရွိတဲ့ ကယ္လစီဖာဆိုတဲ့ မီးေတာက္၊ ကိုယ္တိုင္က ငွက္ဘ၀ေျပာင္းေနတဲ့ ေမွာ္ဆရာ တေယာက္ရယ္နဲ႕ စိတ္၀င္စားေအာင္ အစီအစဥ္တက် ခ်ျပခဲ့ျပန္တယ္။


လူၾကီးနဲ႕လူငယ္ၾကားထဲက ရင္ၾကားေစ့မရတဲ့ အသိအျမင္ကြာဟခ်က္ျပႆနာေတြကို ခ်ျပထားတာကေတာ့ “ေပၚပီပန္းေတြနဲ႕ေတာင္ကုန္း” ဆိုတဲ့ကားေလးမွာပါ။ လူၾကီးေတြက ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြေၾကာင့္ သူတို႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကသာ အမွန္ဆံုးလို႕ ယူဆၾကသလို၊ တက္ၾကြတဲ့ အသြင္သစ္အျမင္သစ္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြရဲ့ ရဲရဲေတာက္ အားမာန္ေတြဟာ အျမဲလိုလို ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကစျမဲ။ ဒီဇာတ္ကားကိုေတာ့ စတူဒီယိုဆက္ခံသူျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ဂိုယိုမီယာဇာကီ (မီယာဇာကီရဲ့ သား) ကရိုက္ကူးထားတာျဖစ္ပါတယ္။

အခုဆိုရင္ ေလျပင္းက က်ေနာ့ကုိ အေတာ္ေလး ေမႊေႏွာက္ၾကီးစိုးေနခဲ့ျပီဆိုတာ သိေလာက္ပါျပီ။ အျမင္အားျဖင့္သာမကပဲ သီခ်င္းမ်ား၊ တီးလံုးမ်ားကပါ ထဲထဲ၀င္၀င္ လႊမ္းမိုးေနတာကို သိလိုက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး ေနာက္က်ေနခဲ့ပါျပီ။ က်ေနာ္ အခုအိမ္မွာ ထပ္တလဲလဲနားေထာင္ျဖစ္ေနတာ စတူဒီယို ၂၅ႏွစ္ျပည့္ တီးလံုးမ်ားပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ကလင့္မွာ သြားျပီးေမာ့ႏိုင္ပါေသးတယ္။

ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ

ဒီစတူဒီယုိက ဖန္တီးမွဳေတြဟာ လူငယ္ေတြအေပၚ အေတာ္ေလးၾကီးစိုးေစခဲ့ျပီး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ပဲ့ျပင္ေပးရာ ေရာက္ေစခဲ့တယ္။ ကာတြန္းကားေတြဆိုေပမယ့္ ကေလးၾကိဳက္ ေဆးေရာင္စံုကားသက္သက္မဟုတ္ပဲ အေတြးအျမင္ေတြကိုပါ ျဖန္႕က်က္ေစခဲ့တာမို႕ ဒီေလျပင္းဟာ ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါသြားခဲ့ျပီ မဟုတ္ပါလား။


အကြ်မ္း၀င္လြန္းမက အကြ်မ္း၀င္လြန္းေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့အတြက္ကေတာ့ တိုက်ိဳကိုမ်ား ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ေနာ့ေလျပင္းရဲ့ ျပတိုက္ကို သြားၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားသလို၊ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ထြက္ရွိမယ့္ “ေလႏွင္ရာ” နဲ႕ “မင္းသမီးေလး ခကုရ အေၾကာင္း” တို႕ကို လည္ပင္းေညာင္ေရအိုးျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ရွိပါေၾကာင္း……

ရုပ္ရွင္ကားနာမည္မ်ားကို ဤစာထဲတြင္ က်ေနာ့စိတ္ၾကိဳက္ ေျပာင္းလဲေခၚဆိုထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Reference: http://en.wikipedia.org/wiki/Studio_Ghibli

14 May 2013

အက်ဥ္းသားေျဖာင့္ခ်က္



ဘာရယ္မဟုတ္တဲ့ ဒီအညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းထဲမွာ က်ေနာ္ပိတ္မိေနခဲ့တယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ၾကည့္ပါ က်ေနာ့ကို ျမင္ရပါလိမ့္မယ္…က်ေနာ္ေလ အက်ဥ္းသားျဖစ္မွန္းမသိကိုျဖစ္သြားခဲ့တာပါ…

အစကဒီမ်က္ဝန္းညိဳေတြကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္မိရုံပါပဲ။ သူတို႕က ညိွဳ႕တယ္ထင္ပါရဲ့။ တျဖည္းျဖည္း ဟိုးအေဝးက မ်က္ဝန္းညိဳကေန အနားကိုနီးကပ္လာသလိုလို။ က်ေနာ့္ဖက္ကလား အဲ့ဒီဖက္ကလား ဘယ္သူဘယ္ဝါ ေရွ႕တုိးလာတယ္ဆုိတာကို ေသခ်ာ မဆန္းစစ္ႏုိင္ခင္ က်ေနာ္ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းညိဳထဲမွာ လြင့္ေမ်ာသြားလိုက္တာ….

အညိဳေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အခန္းထဲမွာ အမည္းေရာင္ စက္ဝုိင္းတခုနဲ႕ က်ေနာ့ကို ပိတ္ေလွာင္ထားတယ္။ ေျခေတြလက္ေတြကို ဆန္႕ၾကည့္ေတာ့ အနီေရာင္ၾကိဳးမွ်င္မွ်င္ေလးေတြက က်ေနာ့ကို ဖိႏွိပ္ၾကျပန္တယ္။ ဗာဒါေစ့ပံု ေထာင္ေခ်ာက္တခုရဲ့ ညႊတ္ကြင္းမွာ တိုးဝင္မိသြားတဲ့ သားေကာင္ တေကာင္အျဖစ္နဲ႕ေပါ့။ ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သမင္ရဲ့ဦးခ်ိဳအေၾကာင္းကို အခုေနမွ ျပန္ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ပင့္ကူအိမ္ထဲကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ပ်ံသန္းတတ္တဲ့ အေကာင္ေတြ အငိုက္မိသြားတာကိုလည္း ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ စိုက္ၾကည့္မိဖူးပါလ်က္ကယ္နဲ႕ေလ…အခုေတာ့ အရာရာဟာေနာက္က်ခဲ့ျပီ မဟုတ္လား။

တကယ္က ႏြယ္ရွင္နဲ႕ အလားတူတဲ့ မ်က္ေတာင္ေတြက ဖ်တ္ခနဲ လွဳပ္ခတ္ရင္း ဇက္ခနဲ က်ေနာ့ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၾကတာ။ အသိဆုိတဲ့ အရာကုိ စမ္းလိုက္မိခ်ိန္ၾကေတာ့ အမည္းေရာင္စက္ဝိုင္းတခုရဲ့ အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္မွာ ထိုင္မိရက္သားျဖစ္ေနျပီ။ ေျခေတြလက္ေတြကို ရုန္းကန္လွုပ္ရွားၾကည့္တယ္။ ရေတာ့ရတယ္။ အမည္းေရာင္ကေန အညိဳေရာင္ဆီကို အနည္းငယ္အစြန္းထြက္လို႕ ရေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းေတာ့ လွုပ္ရွားလို႕မရဘူး အနီေရာင္ၾကိဳးမွ်င္ေတြက ဟိုတစ ဒီတစနဲ႕ က်ေနာ္ဟာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မွုတခုရဲ့ ေအာက္မွာဆိုတာကို လာလာျပီး သတိေပးေနၾကတာကိုး။

မ်က္ဝန္းရွင္က သတိေပးတယ္ အဆိပ္ျပင္းသည္တဲ့။ DG Goods ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို မျမင္ခင္ ခလုတ္တိုက္လဲသြားတာပါလို႕ ဆင္ေျခေပးလိုက္ရမလား။ ဒါမွ မဟုတ္ မီးပိြဳင့္ရွိလ်က္ မီးပ်က္ေနတဲ့လမ္းေတြကို ျဖတ္ကူးေနၾကမို႕ မီးပြိဳင့္ရဲ့ အခ်က္ျပျခင္းထက္ လမ္းမကိုပဲ ဦးစားေပး ေရြးမိလိုက္တယ္လုိ႕ ဆိတ္သားေရ နဲ႕ဖံုးသင့္သလား။ စဥ္းစား စဥ္းစား ေခါင္းေတြပူျပီး လူကိုႏွဳန္းေခြသြားသည္အထိ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပး။

ဒါေပမယ့္ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုး မဟုတ္တာမုိ႕ ေဒတာ အခ်က္အလက္ေတြ မစံုလင္ႏိုင္ေသး။ ျပည့္စံုလံုေလာက္ျပီး ယုတိၱယုတၱာ ရွိတဲ့အေျဖ မေပးႏိုင္ခဲ့ရင္……………အက်ဥ္းသားအျဖစ္ ေနသြားရေတာ့မတဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ Debate တခုလုပ္ဖို႕ ျပင္ဆင္ရျခင္းဟာ တကယ္ေတာ့ တိုက္ပြဲတခုကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရသလိုပါပဲလား။

ဒါနဲ႕ ေနပါဦး က်ေနာ္က တကယ္ပဲ ဒီအက်ဥ္းေထာင္ထဲက လြတ္ေျမာက္လိုတာလား ျပန္ေတြးစရာျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လြတ္ေျမာက္ဖို႕ ဆိုတဲ့ စိတ္ကို က်ေနာ္ေမြးျမဴလိုက္ရင္ အလို…စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ေရေတြက က်ေနာ့ကို.. က်ေနာ့ကို စိတ္ဓါတ္ေတြ ေပ်ာ့သည္ထက္ေပ်ာ့ျပီး ဒီအမည္းေရာင္ အခန္းကို ကိုယ္ပိုင္ အခန္းတခုလို ဖန္ဆင္းျပန္တယ္။ ဒါဆို က်ေနာ္က ဘာလုပ္ခ်င္တာပါလိမ့္။

ခပ္ပါးပါးလိုက္ကာ တခု စကၠန္႕ပိုင္းမျခား က်ေနာ့ ရွုခင္းေတြကို ဖံုးကြယ္သြားၾကတယ္။ အျပင္မွာေလေတြ တုိက္ေနသလား။ ျပင္ပ ရိုက္ခတ္မွဳတိုင္းကို က်ေနာ္ ခံစားသိရွိေနရတယ္ဆိုေတာ့ ဆိုးေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ တခါတေလ ေလသိပ္ျပင္းတယ္လုိ႕ ခံစားမိရင္ လိုက္ကာကို အၾကာၾကီးခ်ထားလိုက္တယ္ ထင္တယ္။ ခဏ ခဏ အေမွာင္အတိ က်သြားတိုင္း အဲ့ဒီအေတြးကို ေတြးေနမိတာ။

ပိုျပီး မက္ေမာတြယ္တာေစတာက ဒီအက်ဥ္းခန္းက မွန္ဘီလူးတခုလိုျဖစ္ေနတာကိုပါ။ ဟိုး အေဝးၾကီးအထိ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ႏိုင္သလို အႏုစိတ္ေသးငယ္လြန္းတဲ့ အရာေတြကိုလည္း က်ေနာ္ ဒီအခန္းထဲကေန ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ၾကည့္ေနႏိုင္တယ္။ LED, LCD, Plasma ေတြ HD ျဖစ္ေနတာထက္ ဒီေနရာက ပိုျပီး vivid ျမင္ကြင္းေတြေပးတယ္။

ျပီးေတာ့ေကာ...သိပ္စိတ္လွဳပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ အေရာင္ေတြ။ စိတ္ႏွလံုးကို တည္ျငိမ္သြားေအာင္၊ ဆူပြက္သြားေအာင္၊ ပင္လယ္ရဲ့လွိဳင္းတံပိုးေတြလို လွဳပ္ရွားမွုမ်ိဳးစံုျဖစ္သြားေအာင္ စတဲ့ စုတ္ခ်က္ေတြနဲ႕ က်ေနာ့အတြက္ ပန္ခ်ီကားေတြ ဖန္ဆငး္ေပးတယ္။ ဗင္းဆင့္ ျမင္သြားတဲ့ အျမင္ေတြကို လိုက္မမွီသည့္တိုင္ေအာင္ သူခ်ျပတဲ့ အရာေတြကိုေတာ့ အနည္းဆံုး ျမင္ရေစတာမ်ိဳးေပါ့။

"ျမတ္စြာဘုရား"
တကယ္က အက်ဥး္ေထာင္ထဲက လြတ္ေျမာက္ဖို႕ လိုရင္း မဟုတ္ပါလား။ လတ္စသတ္ေတာ့ က်ေနာ္က အက်ဥ္းေထာင္ရဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြကို နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း မေတြးေတာပဲ ေကာင္းက်ိဳးေတြကိုပဲ အဖန္ဖန္ တလဲလဲ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ေနေတာ့တာကိုး။

အက်ဥ္းေထာင္က ေပးတဲ့ အရာေတြ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ ေလ်ာ့က်လာလိမ့္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္ သိပ္ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လံုးဝ ပိန္းပိတ္ေအာင္အေမွာင္က်သြားတာမ်ိဳး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ဘာလို႕ မေတြးသလဲ။

က်ေနာ္ ကိုင္တြယ္ေနတဲ့ စက္ေတြလို အစားထိုးဖို႕ ပစၥည္းကရိယာေတြနဲ႕ ဒီအက်ဥး္ေထာင္ကို က်ေနာ္ ထိန္းသိမ္းထား ႏုိင္မယ္လို႕ တယူသန္စိတ္ရွိေနခဲ့တယ္။ စက္ေတြနဲ႕ မတူပဲ သိပ္အႏုစိပ္တဲ့ ဒီအက်ဥ္းေထာင္ရဲ့ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ပံုကိုေတာ့ က်ေနာ္ လ်စ္လ်ဴရွဳပစ္ခဲ့ပါတာကိုး….

ေသးငယ္ျပီး ဘာမွ လုပ္ႏုိင္စြမ္းမရွိေပမယ့္ ဒီမ်က္ဝန္းညိဳေလးတခုက က်ေနာ့အက်ဥ္းေထာင္ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေျမာက္လမ္းကို မရွာေဖြလိုေတာ့တဲ့ အက်ဥ္းသားတေယာက္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႕ေရာ ဘယ္လို အက်ဥ္းသားေတြျဖစ္မလဲ....

13 May 2013

ေတာင္ေတြရယ္ရစ္၀ိုင္းပါလို႕ ျမဴေတြကသိုင္းဖြဲ႕ေႏွာင္ (၂)

တအိမ်လုံးဟာ ဆူညံပွက်နေခဲ့တယ်။ တညပဲနေမှာမို့ မရဘူးနော် နောက်တည ထပ်အိပ်ရမယ်ဆိုတဲ့ အန်တီဝါ့ တောင်းဆိုမှုကလည်း ထပ်တလဲလဲ။ ကားသမားကို နောက်နေ့ ပြန်ဆင်းဖို့ မှာထားပြီးပြီဆိုတာတောင် ဖုံးဆက်ပြီး ချိန်းလိုက်လေ လုပ်နေသေးတာ။ ဟုတ်ပါတယ် သူတို့ အိမ်ရှင်တွေကလည်း ဧည့်သည်တွေကို စုံစိနေအောင် လိုက်ပို့ချင်တာမဟုတ်လား။

ရောက်ပြီး ခြေလက်ဆေးပြီးတဲ့အခါ ကျနော့ဘကြီးကို ဂျီကျတဲ့ အစီအစဉ်စပြီဖြစ်ပါတယ်။ ကျောက်လုပ်ငန်းတွေကို သွားကြည့်ချင်တယ်ဆိုတော့ ဘကြီးက ဆိုင်ကယ်အသင့် ဆွဲထုတ်လာပါရော။ ဟိုးတောင်တွေဆီကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ တက်သွားတဲ့အခါ တိမ်တွေနဲ့ ပိုနီးနီးသွားသလိုလို။




ကံဆိုးတယ်လို့ ပြောရမယ်။ လုပ်ငန်းခွင်မရှိတဲ့ ရက်ဖြစ်နေတော့ စက်တွေပဲ ရိုက်လာရတယ်။ စိတ်ထဲက မြင်ယောင်ကြည့်မိပါတယ် အသံတွေဆူညံပြီး လည်ပတ်နေတဲ့ စက်တွေ၊ သယ်သူကသယ် ကျင်သူကကျင်နဲ့ စည်ကားနေမယ့် လုပ်ငန်းခွင်တခုကိုပေါ့။





ဘကြီးက စိတ်မလျှော့သေးဘူး။ ဟိုးနောက်ထပ်တောင် တခုကို ထပ်သွားတယ်။ သူကသာ အတင်းသွားနေတာ အနောက်က သူ့တူက ကြောက်နေတာ သူမသိဘူး။ ရင်ထဲမှာ ရိုလာကိုစတာ စီးနေရသလိုပါပဲ။ အမြင့်ဆုံးနေရာတခုမှာ ဓါတ်ပုံရိုက်ချင် ရိုက်ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်ပေးတယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းနဲ့ ဘုရားကို တဖြည်းဖြည်းချင်းတက်။ လမ်းမှာပွင့်တဲ့ပန်းတွေကို ကင်မရာနဲ့ လက်သရမ်းခဲ့တယ်။




တောင်ပေါ်ကနေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လည်း ဘယ်ညာလှည့်ပြီး ဓါတ်ပုံရိုက်တယ်။ ဟိုးမြင်ရတဲ့ ကျောက်တောင် အမည်းကိုတွေ့လားတဲ့ အဲ့ဒီကျောက်တောင်ကို အောက်ခြေကနေ လှိုက်တူးလာလိုက်တာ အခုဆို ကုန်သလောက်ရှိပြီတဲ့။ အင်းလေ တနေ့ပြီးတနေ့ လှိုက်စားလာတဲ့ နောက် ဘယ်ကျောက်တောင်က ကြာကြာခံမှာတဲ့လဲ။



ကျောက်လုပ်ငန်းကို မကြည့်ရတဲ့ ကျနော့ကို ဘကြီးက ရှုခင်းသာကို ပို့မယ်ဆိုပြီး ခေါ်လာပြန်တယ်။ ရှုခင်းသာက အလှူခံနားမှာ ရပ်ရင်း စိုက်ခင်းတွေကို ငေးတယ်။ လိပ်ပြာကြီးတကောင် မားမားမတ်မတ်ပေါ်နေတဲ့ နေရာကို ရွှေလိပ်ပြာဟိုတယ်လို့ ရှင်းပြရင်း သူ့ရဲ့ သမိုင်းတွေဆီကိုပါ ရောက်သွားတယ်။ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းရှင် တယောက်နဲ့ သူရဲ့ နယ်မြေချဲ့ထွင်မှုတွေ။
မထူးပါဘူး မိုးကုတ်အရှေ့ပိုင်းကိုပါ လိုက်ပို့မယ်ဆိုပြီး ဘကြီးက စက်မနိုးပဲ ဒီအတိုင်းလှိမ့်ဆင်းသွားတယ်။ လမ်းတလျှောက်လုံး ဆိုင်ကယ်ဆိုတာ ပေါလိုက်တာ။ မိုးကုတ်မြို့ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို တွေ့တော့မှပဲ စက်အရှိန်ကုန်တယ်။ ကုန်းဆင်း ဘယ်လောက်နက်သလဲဆိုတာ။

နောက်နေ့မှာ မြို့ကိုလည်မှာမို့ မြို့ထဲကို ဖြတ်ပဲဖြတ်တယ်။ ဒီရပ်ကွက်က ဗမာရပ်ကွက်၊ ဒီရပ်ကွက်က တရုတ်ရပ်ကွက်၊ ဒီရပ်ကွက်က ပလောင်တွေ စသည်ဖြင့် ရှင်းရင်း မောင်းပါတယ်။ မြို့လယ်ခေါင်မှာ ဘဏ်တွေ အပြိုင်းအရိုင်း ဖွင့်နေခဲ့ပြီ။ မြေနီနီတွေကို မြင်နေရပြီ။ မြို့အဝင်က ချောင်းဟာ နီစွေးလို့။ 






ဟိုးအနောက်ဖက်က ကျေးနီတောင်ပေါ်ကိုပါ ထပ်တက်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ နောက်ထပ်ရှုခင်းသာ တခုရှိပြီး မိုးကုတ်ကို မြင်ရတာ အတော်လေး လှတယ်လို့လည်း ပြောတယ်။ ဆက်သွားရင် မိုးမိတ်ကို ရောက်တယ်ဆိုတယ်။ လမ်းကမတ်သထက်မတ်လာသလို ကျဉ်းလည်းကျဉ်းလာတယ်။ ကုန်တွေအပြည့်တင်ပြီး အိပဲ့အိပဲ့နဲ့ မောင်းနေတဲ့ ကားတွေလည်းရှိတယ်။ တနယ်ကနေ တနယ် စားကုန် လူသုံးကုန်တွေဟာ ဒီလို ကုန်တင်ကားကြီးတွေနဲ့ အဆင့်ဆင့်ကူးရတယ်။ 


ရှုခင်းသာကိုရောက်တဲ့အခါ တကယ့်ကို မိုးဗြဲဒယ်ကြီးထဲက အမြောင်းလိုက် အမြောင်းလိုက်တန်းနေတဲ့ အိမ်တွေကို တွေ့ရတယ်။ လတ်ဆတ်တဲ့လေကို ရှူရင်း တဖြည်းဖြည်း အေးလာတာကို သတိထားမိတယ်။ အေးလာတာထက် မိုးသားရိပ်တွေကိုပါ မြင်လာတယ်။ တူဝရီးနှစ်ယောက်လုံး မိုးကာရော ထီးရော မပါဘူး။
အဲ့ဒီမှာပဲ လီဆူတွေ ရိုးရာအက ဗီဒီယိုရိုက်နေတာ တွေ့တယ်။ တယောက်မှ မြန်မာလို မပြောကြဘူး။ တရုတ်လိုပဲ တွင်တွင်ပြောကြတာကိုး။

မိုးနည်းနည်းကျလာတဲ့အခါ တူဝရီးနှစ်ယောက် တောင်အောက်ကို အမြန်ပြန်ဆင်းကြတယ်။ မိုးကသည်းလာတာမို့ အိမ်ကို မပြန်နိုင်သေး။ ဘကြီးနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပေါ့။ မိုးအေးတာထက် တိုက်တဲ့လေက စိမ့်အေးနေတာမို့ ရေနွေးကိုတွင်တွင်သောက်တယ်။ ဘကြီးက ငွေတသိန်းလောက်နဲ့ မိုးကုတ်မှာ အေးအေးနေလို့ရတယ်လို့ဆိုတယ်။ မုန့်တပွဲလောက်ကို နှစ်ရာလောက်နဲ့ ရတုန်းပဲတဲ့။ ဆိုင်ကယ်တစင်းဆိုလည်း ဘယ်လောက်မှ မရှိဘူး။ လိုင်စင်တရားဝင်မဟုတ်ပေမယ့် တသိန်းနှစ်သိန်းလောက်နဲ့ ဆိုင်ကယ်စီးနိုင်တဲ့ အရပ်။ တကယ်လည်း ဖမ်းမယ်ဆီးမယ်ဆိုတဲ့ မော်တော်ပီကယ်တွေလည်း မတွေ့ဘူးလေ။

အခုနောက်ပိုင်း မိုးကုတ်ကလူတွေတောင် ကျောက်ကိုသိပ်မမြင်ကြရတော့ဘူး။ ဦးပိုင်နဲ့ စီးပွားစပ်လုပ်ပြီးတဲ့အခါ တွင်းက ထွက်တဲ့ အဖိုးတန်တွေကို ဒီမှာ အရောင်းအဝယ်မလုပ်ကြတော့ပဲ ရန်ကုန်၊ နေပြည်တော် စတဲ့ စျေးကောင်းရတဲ့ နေရာတွေမှာ တခါတည်း သွားရောင်းချတာမို့ ဒီကထာပွဲဟာ နည်းနည်း ခြောက်ကပ်ကပ်နိုင်နေပြီ။

မိုးနည်းနည်းစဲတော့ အိမ်ကို ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ အိမ်မှာ ထမင်းဝိုင်းက စောင့်နေပြီ။ မုန်ညင်းစော ထားမယ်လို့ အန်တီဝါက မှာလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဒေါ်နန်းကြည်တောင်မှာ နေဝင်ချိန် ဓါတ်ပုံရိုက်မယ်လည်း ပြောထားသေးတယ်။ ခပ်သုတ်သုတ်လေးပြန်မှ အချိန်ကနှောင်းနေပေါ့…..


ဆက္ပါဦးမယ္...

10 May 2013

ပိုးစုန္းၾကဴး




Photo taken from the link: http://en.wikipedia.org/wiki/File:Lampyris_noctiluca.jpg

ေတြ႕စတုန္းက ေမွာင္ရီျဖိဳးျဖ ညေနခ်ိန္ေလးေပါ့။ စိမ္း၀ါလင္းလက္ေနတဲ့ အ့ဲဒီအေကာင္ေလးဆီမွာမွ အာရံုေတြ ရွိမေနခဲ့ရင္ ဒီလမ္းမထက္က က်ေနာ္ မ်က္မျမင္တေယာက္ပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အမွတ္မထင္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးက သံုးႏွဳန္းခိုင္းႏိွဳင္းလို႕ ေကာင္းေပမယ့္ တခါတရံမွာ ထိခိုက္နာက်င္ေစတတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္တုိ႕ အမွတ္မထင္ပဲ ေတြ႕ရွိခဲ့ၾကတာ။

ပိန္းပိတ္ေအာင္ မေမွာင္ခင္မွာေတာင္ သူ႕က က်ေနာ့ကို ဖမ္းစားေနခဲ့ျပီ။ တခါမွ မျမင္ေတြ႕ဖူးတာမို႕ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ အစိမ္းသက္သက္ရယ္ပါ။ သူက ဘာလို႕ အလင္းေရာင္ေတြ ထြက္ေနခဲ့တာလဲ။ က်ေနာ့ကို လမ္းျပဖို႕ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့ရဲ့ စြဲလမ္းတပ္မက္မွဳကို ရလိုလို႕မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ညေနခင္း ေျခခင္းလက္ခင္းသာလုိ႕ လမ္းသလားေနတဲ့ ပိုးစုန္းၾကဴးတေကာင္နဲ႕ က်ေနာ္ အမွတ္မထင္ ေတြ႕ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းက ေမွာင္ပါတယ္။ ေျမႊပါးကင္းပါး ေၾကာက္ေပမယ့္ ခရီးဆိုတာ အဆံုးထိေလွ်ာက္ရမယ္လုိ႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္မွတ္ထားမိေတာ့ ေလွ်ာက္ေပါ့။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က သစ္ပင္ေတြ ေလတိုးလို႕ ရုိးတိုးရိပ္တိတ္ျဖစ္လာရင္ စိတ္ထဲမွာ သရိုးသရီနဲ႕ ေျပးရမလို ရပ္ပစ္ရမလိုလဲ ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ မ်က္စိမွိတ္ျပီး ေျပးရေအာင္လည္း ကေလးကလား ဆန္တယ္ျဖစ္ေနျပန္။ ဟန္တလံုးနဲ႕ ေလွ်ာက္ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္လိပ္ျပာက မလံု။ ေက်ာကခ်မ္းေသး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အေရွ႕က မွိတ္တုတ္မိွတ္တုတ္ေလးေနာက္ က်ေနာ္က တြယ္ျငိသြားေတာ့တယ္။

သူက ခပ္ေ၀းေ၀းကိုလည္း ပ်ံမေျပး။ အနားကပ္မယ္ဆိုေတာ့ ခြာျပန္ေရာ။ စကားအျဖစ္ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္က အနားကပ္ဖို႕ စိတ္ကူးမရွိ။ ဒါေပမယ့္ ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းမအလယ္မွာ မွိတ္တုတ္ေလးက က်ေနာ့ကို အေဖာ္ျပဳတာေတာ့ လိုခ်င္သား။

ၾကည့္ရတာ သူလည္း တေကာင္တည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ့ကို မခြာႏိုင္ဘူးထင္ရဲ့။ က်ေနာ့နဲ႕ သိပ္မေ၀းတဲ့ အတိုင္းအတာ တခုမွာ ခပ္ခြာခြာေလး ေန,ေနတယ္။

လူ႕စိတ္ဆိုတာက အခက္သားေနာ္။ သူ႕ကို လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္တိုင္း ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အစြဲက ၀င္လာတယ္။ လက္ရွိဆိုတာထက္ အနာဂါတ္ဆိုတဲ့ ကာလေတြကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ၾကီးစိုးခ်င္တဲ့ ေလာဘတၾကီးျဖစ္လာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့ဖက္ကလည္း သူ႕ကို စြဲလမ္းတပ္မက္ေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မျပခ်င္ျပန္ဘူး။ အဲ့ဒီစိတ္ေရာဂါကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ လူသားဆန္ျခင္းလုိ႕ အမည္တပ္တယ္။

သူ႕ကို ပုလင္းအလွေလး တလံုးမွာ ထည့္ထားလိုက္ရင္ေကာ။ သူေပ်ာ္မွာပါေနာ့။ သူေပ်ာ္ေအာင္ ပုလင္းေလးထဲမွာ သူ႕အသံုးအေဆာင္ေလးေတြ ထည့္ေပးမယ္။ သူၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အစားအစာေလး ေတြစသည္ေပါ့။ ဒါဆို က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း သူနဲ႕အတူ ရွိႏုိင္မယ္။ ဟုတ္ျပီ ဟန္က်ျပီ။

ေနဦး အဲ့ဒါဆို သူကပုလင္းထဲမွာ ဆိုေတာ့ အခုလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဘယ္ပ်ံသန္းႏုိင္မလဲ။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္ အဲ့ဒါကို ထည့္တြက္ရမယ္။ က်ေနာသာဆိုရင္ အဲ့လို ေဘာင္ခပ္ထားတဲ့ ေနရာ၀န္းက်င္တခုမွာ မေနခ်င္။ လံုး၀ကိုမေနခ်င္။ အဲ့ဒီေတာ့ ပယ္။

ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ကို ၾကိဳးေလးတေခ်ာင္းနဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္ထားဖို႕။ သိပ္ေတာ့လည္း မကြာျခားျပန္။ ဦးေႏွာက္က တကယ့္ မဟုတ္က ဟုတ္က အေတြးဆို အျမဲအေလးေပးတယ္။ ပုလင္းထဲထည့္တာနဲ႕ ၾကိဳးနဲ႕ခ်ည္တာ ဘာမ်ား ျခားနားမွာမို႕လဲ။ လြတ္လပ္မွဳဆိုတဲ့ အရသာဟာ ဘယ္သူနဲ႕ ဘာနဲ႕မွ ခ်ိတ္စပ္ထားမွဳ အလ်ဥ္းမရွိတာ။ ျပီးေတာ့ ေရွ႕ကိုလည္း ၾကည့္စရာမလို ေနာက္ကိုလည္း လွည့္စရာမလိုတဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းတာ။

ထားပါေလ အခုေလာေလာဆယ္ စိတ္၀င္စားေနမိတာက သူ႕ရဲ့ အလင္းေရာင္။ ခႏၶာကိုယ္ကေန အလင္းေတြ လႊတ္ထုတ္ေပးေနတာ မထူးဆန္းဘူးလား။ တကယ္တမ္း အဲ့ဒီ အလင္းထုတ္ရျခင္း အေၾကာင္းကို သိရွိခဲ့ခ်ိန္မွာ က်ေနာ့မ်က္ႏွာေတြ ထူပူသြားခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ လမ္းခ်င္းတူလို႕ ေတြ႕ၾကတဲ့ ခရီးသြားေတြ သက္သက္ပါ။

ပတ္၀န္းက်င္က တျဖည္းျဖည္း လင္းလာခဲ့သလို သူရဲ့ အလင္းေရာင္လည္း တျဖည္းျဖည္း မွိန္စျပဳလာျပီ။ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ျဖစ္လာခဲ့ရင္….သူ႕ကို ေပ်ာက္သြားမွာ က်ေနာ္စိုးလာမိတယ္။ သူ႕ကို ဖမ္းဆီးထားဖို႕လည္း က်ေနာ့စိတ္က ခြင့္မျပဳ။ မၾကာခင္မွာ သူဟာ ျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ရွသြားေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။

ဆံုးရွဳံးျပီးမွ ရတတ္တဲ့ ခံစားမွဳမ်ိဳးကို ေနာင္တလို႕ ေခၚရင္ က်ေနာ္ ေနာင္တရဖို႕ကိုပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ သူနဲ႕က်ေနာ္ ေတြ႕ျဖစ္ခ်င္ ေတြ႕ျဖစ္ဦးမွာပါ။ သူမဟုတ္ေတာင္ တျခား ပိုးစုန္းၾကဴးတေကာင္ေကာင္….

08 May 2013

လူ႕ဘ၀အတြင္းက အေကာက္အေကြ႕မ်ား




တကယ္တမ္း လူ႕ဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ရတဲ့အခါ ဘဝတဆစ္ခ်ိဳးေတြလို႕ ေခၚႏိုင္တဲ့ အေကြ႕အေကာက္ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ေမြးဖြားျပီးကေန ေသဆံုးသည့္တိုင္ တေျဖာင့္တည္းသြားတဲ့ လူ႕ဘဝျဖစ္စဥ္မွာ လံုးဝကိုမရွိႏိုင္ပါဘူး။ အဓိက က အဲ့ဒီအေကြ႕အေကာက္ေတြနဲ႕ ၾကံဳတဲ့အခါ ဘယ္လို ရင္ဆုိင္ ေက်ာ္ျဖတ္သြားမလဲဆိုတာပါပဲ..Trouble with the Curve ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ျပီး အခုလို အေတြးမ်ိဳးေတြ ဝင္ေရာက္သြားတာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဒါရိုက္တာ ျပခ်င္တာက တခုျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္ ျမင္တဲ့ ရွဳေဒါင့္ ကိုပဲ က်ေနာ္ခံစားသြားခဲ့ပါတယ္။

အသက္ၾကီးလို႕ ပင္စင္ယူရင္ ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳး အခုလက္ရွိ က်ေနာ့အသက္အရြယ္မွာ က်ေနာ္ ေတြးေနခဲ့ျပီ။ အေဖကလည္း မၾကာခင္ ပင္စင္ယူေတာ့မွာျဖစ္လုိ႕ က်ေနာ့အလွည့္က်ရင္ဆုိတာမ်ိဳး က်ေနာ့ကို ေတြးေစခဲ့တာပါပဲ။ ဒီဇာတ္လမ္း အစမွာလည္း အသက္ၾကီးလာျပီျဖစ္တဲ့ေနာက္ ဇရာရဲ့အရိပ္ေတြ၊ ကိုယ္ခႏၶာပ်က္စီးယိုယြင္းမွဳေတြနဲ႕ ပင္စင္ယူခါနီး အဘုိးၾကီး တေယာက္ရဲ့ ေန႕စဥ္ဘဝနဲ႕ စျပီးဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေရွးထံုးကိုလည္း မပယ္နဲ႕ဆိုတဲ့ လူၾကီးေတြရဲ့ အစြဲကို ဒီကားထဲမွာ အတိုင္းသားခ်ျပထားခဲ့တယ္။ ကြန္ျပဴတာေခတ္ၾကီးမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ဖက္တြယ္ေနဆဲ အဖိုးၾကီးတေယာက္ရဲ့ အတၱမာန္မာနေတြ။ အသက္ၾကီးလာသူတေယာက္ရဲ့ အလုိမျပည့္မွဳေတြဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပါ ေဒါသ သင့့္ေစခဲ့ပါတယ္။ မိမိရဲ့ အားနည္းခ်က္ကို ဖံုးကြယ္ဖို႕ တျခားသူေတြအေပၚ ျပဳမူ ဆက္ဆံတာေတြဟာ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကာယကံရွင္က သတိမထားမိေပမယ့္ ေဘးလူကေတာ့ အသာေလး ျမင္သြားခဲ့ႏုိင္တယ္။

ျပီးေတာ့ မိဘနဲ႕သားသမီးၾကားက မျမင္ႏိုင္တဲ့ တံတိုင္းေတြ။ အေၾကာင္းအရာတခုေၾကာင့္ သမီးကို မိမိနဲ႕ ေဝးရာဆီကို ပို႕ထားတဲ့ ဖခင္ရဲ့ ေဝဒနာ။ ဖခင္ရဲ့ စြန္႕ပစ္ျခင္းကို ခံရတယ္လုိ႕ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး နာက်ည္းမွဳေတြနဲ႕ သမီးျဖစ္သူရဲ့ ေဝဒနာ။ မီးေတာင္တခုလို အရွိန္တခုေရာက္လာတဲ့ အခါ အားလံုး ပြင့္ထြက္ကုန္ပါေတာ့တယ္။

ဖခင္ျဖစ္သူမ်ား သူ႕ကို ျပန္ေခၚလာမလားလုိ႕ ဖခင္ရဲ့ လုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ ေဘ့စ္ေဘာ အေၾကာင္းကို ထံုးလုိေခ်ေရလိုေႏွာက္ႏိုင္တဲ့ သူျဖစ္ေအာင္ သူၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ဖခင္က သူ႕ကို တခ်က္ေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္တဲ့အခါ သမီးျဖစ္သူက ဘဝကို ဆန္႕က်င္ဖက္ေလွ်ာက္ပစ္ေနခဲ့တာပါ။ စြန္႕ပစ္ခံရတယ္ဆုိတဲ့ နာက်ည္းခ်က္တခုက အမာရြတ္ပမာ စြဲထင္ျပီး သူ႕ကို ေနာက္တခ်ိန္မစြန္႕ပစ္ခံရေအာင္ ဘဝၾကင္ေဖာ္ပါ မရွာျဖစ္ေတာ့တဲ့အထိ လူေတြကို အယံုအၾကည္ကင္းမဲ့ေစခဲ့တယ္။ တခါတခါ ကိုယ့္ရဲ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ လုပ္ရပ္တခုဟာ သူတပါး ဘဝမွာ အရာထင္နာက်င္ေစခဲ့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အခ်က္တခုကေတာ့ အဲ့ဒီနာက်င္မွဳကို အရွိန္ယူျပီး သူ႕ဘဝကို တိုးတက္ျမင့္မားေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္ပါပဲ။

ေနာက္တခုကေတာ့ က်ေနာ္တို႕လူငယ္ေတြနဲ႕ လူၾကီးေတြၾကားမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ျပႆနာ။ အေတြ႕အၾကံဳၾကီးမားတဲ့ လူၾကီးေတြက ေခါင္းမာစြာဆံုးျဖတ္တတ္သလို အေတြ႕အၾကံဳမျပည့္ဝေပမယ့္ တက္ၾကြပ်ိဳမ်စ္ေနတတ္တဲ့ လူငယ္ေတြက တဇြတ္ထိုးလုပ္ကိုင္တတ္တဲ့ ပဋိပကၡပါ။ အျမင္အာရံု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနေပမယ့္ နားက ၾကားတဲ့အသံကို အာရံုျပဳျပီး ေဝဖန္ဆန္းစစ္ႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳဆုိတာကို လူၾကီးတေယာက္က သူ႕အလုပ္အကိုင္ေပၚမွာ အေလာင္းအစားလုပ္ျပီး ျပသခဲ့ပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ျပသခ်ိန္အတြင္းမွာေတာ့ ျပႆနာဆိုတာကို မျမင္မိေအာင္၊ စိတ္ဆင္းရဲစရာကို ေတာင္ ရယ္ေမာေဖာ့ပစ္ႏိုင္တဲ့အထိ သရုပ္ေဆာင္ေတြက စြဲေဆာင္သြားႏုိင္ခဲ့တယ္။

က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့ဘဝအတြင္းက အေကာက္အေကြ႕ေတြကိုေကာ၊ က်ေနာ္တို႕မိသားစု အသိုင္းအဝုိင္းထဲက အေကာက္အေကြ႕ေတြကိုေကာ ျပန္လည္ သတိရေစတဲ့ ဇာတ္ကားေလးတခုပါပဲ။ အရင္တုန္းက ပူေလာင္စြာျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သမွ် ေနာက္မ်ား ၾကံဳခဲ့ရင္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲ့ဒီအေကာက္အေကြ႕ေတြကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ အခုဇာတ္ကားေလးထဲကအတိုင္း ျဖတ္ေက်ာ္သြား ခ်င္လိုက္တာလုိ႕ စိတ္ထဲက ျဖစ္မိတယ္။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႕အားလံုးအတြက္ ျပဌာန္းထားတဲ့ လူ႕ဘဝဆိုတာ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ေကာက္လုိက္ ေကြ႕လုိက္ ပဲ မဟုတ္ပါလား..

06 May 2013

တုိးတက္မွဳ၏ေနာက္တြင္ က်က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ က်င့္၀တ္မ်ား

ယေန႕ေခတ္ဟာ အေတာ္ေလးကို တိုးတက္ေခတ္မွီပါတယ္။ တိုးတက္ေခတ္မွီသြားတဲ့ ေနာက္မွာ အခ်ိဳ႕ေသာ အရာမ်ားဟာ လိုက္မမွီပဲ က်က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ က်က်န္ရစ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြထဲမွာ က်င့္၀တ္ေတြ ပါသြားတာေတာ့ မေကာင္းလွ။ လူေတြအခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ရာမွာ လိုက္နာရမယ့္ က်င့္၀တ္မ်ိဳးက အစစ ပါးရွားလာတဲ့ အခ်ိန္အခါပါ။

က်ေနာ့အသက္က ၾကီးတယ္လည္း မဟုတ္၊ ငယ္တယ္လို႕ လံုး၀မဆိုႏို္င္တဲ့ လူလတ္ အပိုင္းအျခားမွာပါ။ ငယ္တဲ့ လူေတြမွာပဲ က်င့္၀တ္ေတြ မသိေတာ့တာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႕ရြယ္တူ ျပီးေတာ့ အသက္ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ကြာတဲ့ သူေတြမွာပါ ေတြ႕ေနရေတာ့ အံ့ၾသတၾကီးျဖစ္ရတယ္။ ေက်ာင္းမွာမ်ား မသင္ခဲ့ေလသလား၊ သူရို႕အိမ္မွာေရာ ဆိုဆံုးမမွဳ မရိွေလသလား။ က်ေနာ္တုိ႕ ျမန္မာ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူၾကီးမိဘေတြက မေျပာဘူး မဆိုဘူး ဆိုတာ မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္။ မေျပာမျပီး မတီးမျမည္လို႕ေတာင္ စာခ်ိဳးခဲ့ၾကေသးတာ။

တေလာေလးက အသိေတြဆီကို ဖုန္းေတြေခၚမိတယ္။ ဖုန္းေတြေခၚတဲ့အခါ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေခၚတဲ့သူရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို က်န္ေအာင္ လူတိုင္းက လုပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ ေခၚထားတယ္ဆုိတဲ့ အရာဟာ သူ႕ဖုန္းထဲမွာ ေပၚကိုေပၚတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေခၚတယ္ဆိုတာေတာင္ ေပၚပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဘယ္သူမွ အေရးအေၾကာင္းမရွိပဲ ဖုန္းမဆက္ၾကပါဘူး။ ဒီလူတေယာက္ ဖုန္းေခၚထားတယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ မက္ေဆ့ပို႕ျပီး ေမးခ်င္ေမး ဒါမွမဟုတ္ ဖုန္းျပန္ေခၚရမယ္ မဟုတ္လား။ အခုက မက္ေဆ့ပို႕ဖို႕ ေနေနသာသာ ဘာဆိုဘာမွ မတုန္႕ျပန္ပါဘူး။ အဲ့ဒီလို အျပဳအမူမ်ိဳးကို လူတေယာက္တည္းက ျပဳမူေနတာ မဟုတ္ေတာ့ ဒီတခုေတာ့ က်က်န္ရစ္ျပီလို႕ တြက္မိပါတယ္။

ေနာက္တခါ အျပင္မွာ ေတြ႕ဆံုၾကဖို႕ ခ်ိန္းၾကတဲ့အခါ။ လူတိုင္းဟာ အလုပ္လုပ္ေနၾကသလို ကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္မ်ားမွာလည္း ကိုယ့္ဟာကို ခြဲျခမ္းေ၀မွ်ျပီး မေလာက္မငွ ရွိတာကို သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတြ႕ၾကမယ္ေဟ့လို႕ ခ်ိန္းျပီးၾကရင္၊ ကိုယ့္ဖက္က ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ မလာႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို အနည္းေလးေတာ့ အသိေပးမွ လူဆန္ၾကမယ္ မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ့္ျမင္းကိုစိုင္းေနတာပဲ စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ဆုိေပမယ့္ စပ္ဆက္ေနတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ လူအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုရင္ မက္ေဆ့ေလးပို႕ျပီး ေလးစားသမွဳေတာ့ ျပဳသင့္ပါတယ္။ တျခားလူေတြဟာလည္း သူလိုကိုယ္လို အခ်ိန္ကို ေ၀မွ်သံုးေနၾကရတယ္ဆိုတာ နားလည္သေဘာေပါက္မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ။ အခုက ဆက္သြယ္လာႏိုးႏုိး နဲ႕ ဟိုဒင္းကို ဟိုဟာေမွ်ာ္သလို ေမွ်ာ္ေနရတာမ်ိဳးပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ အားယားေနလုိ႕ ခ်ိန္းတဲ့သူေတြ မလာမခ်င္း ထုိင္ေစာင့္ေနရမယ့္ပံု။

အဆိုး၀ါးဆံုး ေနာက္တခုက အခ်ိန္မေလးစားတာ။ အေၾကာင္းၾကီးငယ္ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိစျမဲပါ။ တခါကေန ႏွစ္ခါေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ့။ အၾကိမ္တိုင္း အက်င့္ၾကီးလိုပါေနရင္ေတာ့ ဒီလူဟာ အခ်ိန္ကို မေလးစားတာပါ။ ဒီလမ္းခရီးကိုသြားရင္ ဒီေလာက္ၾကာမယ္၊ ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕တြက္ဆျပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာထ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပင္ဆင္ရမယ္ဆိုတာ ေမြးကင္းစ ကေလးမဟုတ္ေတာ့တဲ့ေနာက္ ကိုယ့္ဟာကို သတ္မွတ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။ မိန္းကေလးေတြက အလွျပင္တာမုိ႕ ေနာက္က်တယ္ဆိုဦး ေယာက်္ားသားေတြကပါ ေနာက္က်လာတဲ့အခါ သူတပါးရဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ခုိးယူေနသလိုျဖစ္တာမုိ႕ ရွက္သင့္ရင္ ရွက္ထိုက္တယ္။ ကိုယ္ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ကို ခ်ိန္းတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ကိုခ်ိန္းျပီး သူတပါးကိုေစာင့္ခုိင္းတာဟာ အားနာစရာလို႕ ခုေခတ္မွာ မသတ္မွတ္ၾကေတာ့ဘူးထင္ရဲ့။

အခုထိ စိတ္ကို အေႏွာက္အယွက္ အေပးဆံုးက ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားက ေျပာသြားတတ္တာမ်ိဳး။ လူဆိုတာ ေျပာျပီးရင္ တည္ရပါမယ္။ သူငယ္ခ်င္း မင္းကိုေတြ႕ခ်င္တယ္ ေျပာျပီး ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႕ဖို႕ မဆက္သြယ္လာတာမ်ိဳး က်ေနာ့မွာ ရွိပါတယ္။ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ဂ်ီေတာ့အြန္လိုင္းမွာပဲ ရွိရွာတာ။ က်ေနာ့ဖုန္းနံပါတ္လည္း သူ႕မွာ ရွိတယ္ ဒါေပမယ့္ ယေန႕ထက္ထိ မဆက္သြယ္ပါဘူး။ ဒီလိုလူကို က်ေနာ္က သၾကၤန္အေျမွာက္လိုပဲ သေဘာထားပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး အၾကိမ္အေရအတြက္ မ်ားလာတဲ့အခါ ဒီလူရဲ့ စကားေတြကို က်ေနာ့နားရြက္ ဟိုဖက္ဒီဖက္မွာပဲ ျဖတ္ေစတယ္။ မင္းက ငါခင္သလို မခင္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္က ျပံဳးေနမိတယ္။ အလုပ္မ်ားတယ္ ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခတခုကို သူက ေကာင္းေကာင္းေပးမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ယေန႕ေခတ္လို တေန႕ထက္တေန႕ က်ဥ္းေျမာင္းလာတဲ့ ဒီကမာၻေျမမွာ အရာရာကို ဖံုးကြယ္ထားႏုိင္မယ္လို႕ သူယံုၾကည္ေနဆဲပဲဆိုရင္ သူ႕တာမလံုဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။

က်က်န္ရစ္တဲ့အရာေတြ အကုန္လံုးကို ေျပာရရင္ ဆံုးမယ္မထင္ေတာ့ဘူး။ လူဆိုတာ အမွားနဲ႕ မကင္းႏိုင္သူေတြပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စင္းလံုးေခ်ာ မဟုတ္တာမို႕ ယေန႕ထက္ထိ မွားေနဆဲပဲျဖစ္ပါတယ္။ ခဲတံရဲ့ေနာက္မွာ ခဲဖ်က္ကို ထည့္ထားတာဟာ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ့ အမွားေတြကို ျပင္ဆင္ဖို႕ အခြင့္ေပးတာပါ။ ခဲဖ်က္ ဖ်က္ဖို႕ဟာ က်ေနာ္တို႕ တာ၀န္ပါ။ သူ႕အလိုလိုေတာ့ ခဲဖ်က္က ဖ်က္ေပးမွာ မဟုတ္သလို၊ ခဲဖ်က္ ဖ်က္ဖို႕ကို ရွက္ရႊံ႕ေနဖုိ႕ မလိုဘူး လို႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ယူဆမိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အသက္ရွင္ရတဲ့ သက္တမ္းက တိုတိုေလးပါ။ မွားခဲ့သည္ရွိေသာ္ ေတာင္းပန္စကား တခြန္း ေျပာလိုက္ဖို႕ ကို ၀န္ေလး ေနဖို႕ မသင့္ဖူးလို႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ယူဆမိတယ္။

ျပီးေတာ့ လူရယ္လို႕ ျဖစ္လာရင္ လူမွဳပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ရွိစျမဲပါ။ တေယာက္တည္း ေနဖို႕ဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္ က်ေနာ္တို႕ လူ၀တ္ေၾကာင္ကို စြန္႕မွပဲျဖစ္ပါမယ္။ အဲ့ဒီ လူမွဳပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႕ လိုက္နာရမယ့္ က်င့္၀တ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ေမ့ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်က်န္ရစ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္မွီေသးတာမို႕ ျပန္ေကာက္သင့္ ေကာက္ရေအာင္ သတိေပးခ်င္တာပါပဲ…

04 May 2013

ကိုကို၊ ႏြယ္နဲ႕ ဘတ္စ္ကားတစင္း




ႏြယ္


“အားလံုးက ႏြယ့္ကုိ ကေလးမလို႕ ေခၚၾကတယ္။ တကယ္က ႏြယ္မွ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပဲ…”

အေမကေတာ့ မိႏြယ္ နင္ သတိထားေနလို႕ ေျပာေနၾက။ စိတ္ေတြေလ စိတ္ေတြကိုမွ မိႏြယ္က ဖမ္းထားလို႕မရတာ။ လြင့္ပါေစ..လြင့္တိုင္းလည္း ကိုကို႕ဆီပဲ သြားေနတာခက္တယ္။

ကိုကိုကေလ မနက္တိုင္းျပံဳးျပတယ္ သိလား။ ကိုကို႕အျပံဳးကို ျမင္လိုက္ရမွ ႏြယ့္ မနက္ခင္းတိုင္းဟာ ျပည့္စံုသြားတယ္။ လက္ရွည္အစိမ္းေရာင္ ယူနီေဖာင္းနဲ႕ ကိုကိုဟာ မိႏြယ္မ်က္၀န္းထဲမေတာ့ အျမဲေသသပ္ေနတယ္။ ႏွဳတ္ခမ္းေဒါင့္ႏွစ္ဖက္က စျပံဳးလိုက္တိုင္း သတိထားမိျမဲ။ ကိုကို႕ကို ျမင္ရတဲ့ထိုင္ခံုမွာ ေနရာရဖို႕ အျမဲၾကိဳးစားရတာလည္း မလြယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ မွန္ထဲကေန ေခ်ာင္းၾကည့္မိတဲ့အခါတိုင္း ကိုကို ျပန္ၾကည့္ေစခ်င္လိုက္တာလို႕ စိတ္ထဲက အျမဲျဖစ္တယ္။ ဆုေတြေတာင္းတိုင္းလည္း ကိုကိုက မိႏြယ္ကို သတိထားမိပါေစလို႕ အျမဲပါတယ္။ ကိုကိုဒီ့ထက္သိသာေအာင္ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးနဲ႕ မိႏြယ္က ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ ဒါနဲ႕ ကိုကိုက မနက္ပိုင္းပဲ ကားေမာင္းတာေနာ္။

ဒီအခ်ိန္လာမယ့္ ကားကိုပဲ ေစာင့္စီးတယ္။ ကားနံပါတ္ထက္ ကားေမာင္းတဲ့သူကို အေမာတေကာ ၾကည့္ရတာ မနက္တိုင္းအက်င့္ပါေနပါျပီ။ စာအုပ္ေတြရဲ့ ေနာက္ေက်ာမွာလည္း ကိုကို လို႕ ေရးထားတာ ျပည့္ေနျပီ။ ကိုကို႕နာမည္ကို မိႏြယ္ မဖတ္တတ္တာ ခက္တယ္။ စာလံုးအတြန္႕အတက္ေတြနဲ႕ မိႏြယ္ ေက်ာင္းမွာ သင္ရတဲ့ စာလံုးေတြထက္ ပိုခက္သလိုလို။ လြယ္ပါတယ္ ကိုကိုရာ စိတ္ထဲကအတုိင္း ကိုကိုလို႕ပဲ ေခၚမယ္။

ကိုကိုႏွစ္ရက္ မလာဘူးေနာ္။ မိႏြယ္ စိတ္ပူလိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ မေတာ္တဆမ်ားျဖစ္သလား၊ ေနမ်ားမေကာင္းသလားေပါ့။ ကိုကို႕ကုိ ျပန္ျမင္ရေတာ့ သက္ျပင္းကို အသာခ်ရတယ္။ ရင္ေမာတယ္ကိုကိုရယ္။ တခါတခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားမရသလိုပဲ။ တခုခုလုပ္သင့္တယ္လို႕ ကားေပၚတက္ကာစမွာ ေတြးမိလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ လက္ထဲက စာအုပ္ေတြကိုပဲ လႊတ္ခ်ရမလား။ တခါေတာ့ စကားေျပာဖူးတယ္ေနာ္ကိုကို။ ကဒ္မပါသလိုလိုနဲ႕ ေက်ာင္းအထိ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲလို႕ေလ။ ကိုကို႕ေလသံေတြက ပံုမွန္ေပမယ့္ ဒီဖက္က အသံထြက္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားရတာ။ ရင္ခုန္သံက စကားသံထက္ပိုက်ယ္ေနလို႕ စာအုပ္ေတြနဲ႕ အတင္းဖိထားရတယ္။

ဟုိတေန႕က အိမ္ကကိုေထြး ပါလာလို႕ မရိပ္မိေအာင္ ျငိမ္ေနရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ကိုကို႕ကို ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာေလ။ ဟိုတပတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုန္းကလည္း အျပင္မွာ ကိုကိုနဲ႕တူတဲ့လူေတြ႕လို႕ လိုက္ေငးမိေသးတယ္။ အျပင္မွာတခါေလာက္ ဆံုဖူးခ်င္လိုက္တာ။ အျပင္၀တ္စံုေတြနဲ႕ဆို ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲေနာ္။

မားသားၾကီး သိသြားျပီ ကိုကို။ စာအုပ္ေတြကို စစ္ရင္းေတြ႕သြားတာ။ ကိုကိုဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႕ ေမးေနတယ္။ မိႏြယ္ မေျဖရဲဘူး။ ကိုကိုက မိႏြယ္ေရွ႕ကေန ရပ္ျပီး က်ေနာ္ ကိုကိုပါလို႕ ေျဖေပးေစခ်င္မိတယ္။ အခုေတာ့ မိႏြယ္ အရိုက္ခံရသလို၊ အျပင္ကို အရင္လို တေယာက္တည္း ထြက္ခြင့္မရေတာ့ဘူး…

ကိုကို

“ခရီးသည္တိုင္းကို ျပံဳးျပႏွဳတ္ဆက္ဖို႕က ကားသမားတေယာက္ရဲ့ တာ၀န္ထဲမွာပါတယ္”

က်ေနာ္ အလုပ္၀င္ကတည္းက ဒီတာ၀န္ကို ထံုးစံမပ်က္ခဲ့ဘူး။ မေပ်ာ္သည့္တိုင္ေအာင္ ခရီးသည္ကို ျပံဳးျပီး ႏွဳတ္ဆက္ဖို႕ ၀န္မေလးခဲ့ပါ။ က်ေနာ္က မနက္ပိုင္း တာ၀န္ကို အျမဲယူထားတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတခုတက္ရင္း က်ေနာ့ပညာေရးကို ဆက္ေနတယ္။ ဘြဲ႕တခုေတာ့ က်ေနာ္ ရထားသင့္တယ္လုိ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြက ေျပာၾကတယ္။ မနက္ပိုင္း ကားေမာင္းတယ္၊ ညေနပိုင္း ေက်ာင္းတက္ ဒါဟာ က်ေနာ့ဘ၀ပဲ။

တေန႕က ကားမွတ္တိုင္မွာ အေဒၚၾကီးတေယာက္နဲ႕ ေကာင္ေလးနွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသူေလး တေယာက္ကုိ ၀ိုင္းျပီး ဆူေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္က အစ္ကိုေတြထင္ပါရဲ့။ ေက်ာင္းသူေလးကို အိမ္ကို ျပန္ဆြဲေခၚသြားၾကတယ္။ ေကာင္မေလးက ငယ္ငယ္ေလး။ ငိုယိုျပီး ရုန္းကန္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ ကားမွတ္တိုင္က လူေတြအကုန္၀ိုင္းၾကည့္ေနတာမို႕ ကားကို အေတာ္ေလးၾကာမွ ျပန္ေမာင္းထြက္ခဲ့ရတယ္။

အဲ့ဒီေန႕က ကားဂိတ္ကို အ၀င္ေနာက္က်သြားတာမို႕ က်ေနာ့ကို ဂိတ္က ပထမအၾကိမ္ သတိေပးခံရေရာ။ တခါမွ အဲ့လိုမျဖစ္ဖူးတာမုိ႕ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ေတာ့ ျဖစ္ေစတယ္။

ဘတ္စ္ကား

“ေမာင္းသူရွိမယ္၊ စီးသူရွိမယ္ ဒါဆို လိုရာခရီးကို သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေဆာင္မယ္”

ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူတေယာက္နဲ႕ အတက္အဆင္းေတြ အျမဲရွိတတ္တဲ့ ခရီးသည္ေတြ မျပတ္။ ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူ ေျပာင္းလည္း သူကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ။ ခရီးသည္ေတြ ေျပာင္းလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ သူ႕တာ၀န္က လိုရာခရီးကို ပို႕ေဆာင္ဖို႕ပဲ။ က်န္တာ ဘာဆိုဘာမွ မသိ။ သိစရာလည္း မလိုဘူးေလ။ ေမာင္းသူက ထိန္းေက်ာင္းတဲ့ အတိုင္း သူကေတာ့ ယေန႕ထက္ထိ ေမာင္းနွင္လ်က္ပဲ...




02 May 2013

ဘဝအိပ္မက္


စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာ အဲ့ဒီသစ္ပင္ေလး တပင္တည္း။ စိမ္းေမွာင္လို႕။ ျပီးေတာ့ သစ္ပင္ကို က်ေနာ္ စိုက္ၾကည့္ေနတုန္းက ေနာက္ကေန လူတေယာက္ ေျပာတဲ့စကားသံ။
“ၾကည့္ပါဦး သစ္ပင္သာဆုိတယ္ ရွဳပ္ေထြးေပြလီလို႕ လူ႕ဘဝၾကီးနဲ႕ကို တူေရာ”  တဲ့ေလ။

အဲ့ဒါက စိတ္ထဲရွိေနတာ သက္သက္ပဲ။ တကယ္တမ္း ေရာက္ျဖစ္ေနတာ တံခါးတစ္ခ်ပ္ရဲ့ ေနာက္ကိုပါ။ အဲ့ဒီတံခါးေလး ျခားတာနဲ႕ကို က်ေနာ့ကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တံခါးရဲ့ အေနာက္ဘက္ထဲမွာ က်ေနာ့ရဲ့ တပ္မက္ျခင္းေတြရွိတယ္၊ က်ေနာ့ရဲ့ အတၱေတြရွိတယ္၊ က်ေနာ့ရဲ့ အာရံုေတြအားလံုးရွိေနခဲ့တယ္။

တံခါးကိုဖြင့္ေပးတဲ့ သူကိုယ္တိုင္က လိုလိုခ်င္ခ်င္ရွိပါတယ္။ သူနဲ႕က်ေနာ့အၾကားမွာ အေပးအယူဆုိတဲ့ စကားလံုးထက္ ဘယ္အရာမွ မပိုခဲ့ဘူး။ သူမ်ားတကာေတြ ေျပာေနသလို ခက္ခဲေလးနက္မွဳေတြလည္း ရွိမေနခဲ့။ ပစၥည္းဥစၥာဆိုတဲ့ အရာေတြလည္း တေၾကာင္းမွ်မပါခဲ့ဘူး။

အခန္းထဲမွာ အေရာင္ေတြ သိပ္အသံုးမတည့္လွ။ မီးဆိုင္းပံု အရာေလးတခုကိုသာ မပီျပင္ဝိုးတဝါး။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မီးဆိုင္းကိုေတာင္ ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္။ အေမွာင္ေတြဖံုးသြားခဲ့ရင္ က်ေနာ္အသစ္ျဖစ္သြားျပီ။ တံခါးအျပင္ဖက္က အရာအားလံုးနဲ႕ လံုးဝမသက္ဆိုင္တဲ့ အသစ္တေယာက္ျဖစ္သြားျပီ။

အခန္းရွင္ရဲ့ ေႏြးေထြးမွဳကို လက္ႏွစ္ဖက္ကတင္ သိႏုိင္တယ္။ ခ်ိဳျမျခင္းကိုေတာ့ ႏွဳတ္ခမ္းတစံုကေန အေျဖေပးမယ္။ အနံ႕အသက္ေတြကို နည္းနည္း အာရံုပါးရွလြယ္တဲ့ က်ေနာ့အတြက္ သူအျမဲထြန္းေပးထားတဲ့ Lavender အနံ႕က က်ေနာ့ကို အလြယ္တကူး ညႊတ္ႏူးေစလိမ့္မယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေနာင္တဆိုတဲ့ အရာေတြ မလာခင္ က်ေနာ့ကို အေမွာင္က ဖံုးသြားျပီ။

စကားဖြဖြ ေျပာဖုိ႕ အင္း သိပ္မေသခ်ာဘူး။ က်ေနာ္က ေမးခြန္းေတြေျဖရမွာ မၾကိဳက္သလို သူကလည္း အေျဖေတြကို မလိုလွဘူး။ ေကာင္းကင္ေပၚကို ခဏေရာက္သြားတယ္။ တိမ္တုိက္ေတြကို စီးရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ တိမ္ေတြကို ခူးရင္း တိမ္ေတြေပၚက မဆင္းခ်င္ေတာ့။ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲဘူးတဲ့။ အေမွာင္ထဲမွာ ၾကာၾကာေနရင္ ရူးလိမ့္မယ္။ သူက က်ေနာ့ကို ျပန္ဆြဲေခၚတယ္။ တရြတ္တိုက္ပါေအာင္ လိုက္လာရင္း ရိုလာကိုစတာ စီးရတယ္လုိ႕ အိပ္မက္မက္ေနျပန္တယ္။ ကမာၻၾကီးက အေရာင္အဆင္းမဲ့စြာ လွပေနလိုက္တာ။

က်ေနာ့ရဲ့ အထိန္းအကြပ္က သူပဲ။ သူ႕ဆီက အသံသဲ့သဲ့ၾကားရင္ က်ေနာ္ တေရးႏိုးေနျပီ။ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကို ႏွေျမာတယ္။ အိပ္မက္ရဲ့အဆံုးမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းေတြရွိတယ္။ ေၾကာက္စရာေတြဟာ တကယ့္ကို စိုးထိတ္ဖြယ္။ အသံမပါေပမယ့္ အနက္ကိုနားလည္လို႕ကို ေၾကာက္မိတာ။

ေသြးေအးသြားတဲ့အခါ ဒဏ္ရာက နာလာသလိုမ်ိဳး။ ဆစ္ကနဲ ျဖစ္သြားရင္း အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့။ ရွိဳက္ငိုေနမိတဲ့အခါမ်ိဳးဆို သူက ဖြဖြႏွစ္သိမ့္တယ္။ နဖူးျပင္မွာဝဲက်ေနတဲ့ ဆံစကို လက္နဲ႕ ျဖည္းျဖည္းသပ္တင္ေပးရင္း သီခ်င္းေလးညည္းသလို တီးတိုးဆုိတယ္။ မငိုနဲ႕ဆိုတဲ့ စကားလံုး တခုမွ ပါမသြားဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အငိုရပ္ခဲ့တယ္။

တံခါးကို ျပန္ဖြင့္တဲ့ လက္တစ္စံုကို မုန္းလိုက္တာေလ။ တကယ္က က်ေနာ့လက္တဖက္ပါ ပါတယ္။ အျပင္ဖက္ကို ေရာက္တဲ့အခါ မ်က္လံုးေတြကို ခဏပိတ္ထားရတယ္။ အလင္းေတြစူးလြန္းလို႕။ ခြ်တ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ကို ျပန္စည္းေႏွာင္ရင္း ဖိနပ္ၾကိဳးေတြကို ခ်ည္ရတာလည္း စိတ္မရွည္စြာ ခ်ည္ျပန္ေတာ့ ေနာင္တၾကိမ္ျပန္ကြ်တ္ျပီး လမ္းမမွာ အိေျႏၵပ်က္မွာကိုလည္း စိုးလာတယ္။ ေဘးႏွစ္ဖက္ကို ရွည္က်ေနတဲ့ ၾကိဳးေတြကို ဖိနပ္ထဲေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ထည့္ရင္း ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းမၾကီးက မ်က္စိတဆံုးထက္ေတာင္ ရွည္ေသး။

ခါးကို မတ္လိုက္တဲ့အခါ အရပ္မ်ားေတာင္ ပိုရွည္လာသလားပဲ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ျပံဳးျပလိုက္မယ္ဆုိေတာ့ ခ်က္ကနဲ ပိတ္သြားတဲ့ အသံပဲရွိေတာ့တယ္။ အိပ္မက္ဆိုတာ ေကာင္းရင္ေတာင္ အၾကာၾကီး မက္ခြင့္မရွိသလို၊ အိပ္မက္နဲ႕ ရင္းႏွီးခြင့္ေလးေတာင္ မပိုင္ဆိုင္ဘူးေနာ္။

ေနာက္တေခါက္ တံခါးကို ေခါက္တဲ့အခါ တံခါးက ျပန္ဖြင့္မွာပါေနာ္လို႕  ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္တယ္။ ဗိုက္က ဆာလာသလိုလိုရွိတာမို႕ အနားက မုန္႕ဆိုင္တခုခုကို ေဝ့ဝိုက္ရွာေဖြ ေနမိျပန္တယ္။ အခန္းထဲမွာ ေသာက္ခဲ့တဲ့ ေရတခြက္က ပူပူေႏြးေႏြးေလး ဆိုျပီး ျပန္တမ္းတမိေသးတယ္။


ဟုတ္တယ္ ဘဝဆိုတာ အခုျမင္ရတဲ့ သစ္ပင္ေလးလိုပဲ အခက္ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ ရွဳပ္လိုက္တာေလ။ အေပၚကေနၾကည့္တဲ့အခါ ေအာက္ေျခကို မျမင္ရ၊ ေအာက္ေျခက ေမာ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့ အေပၚက အုံ႕မွိဳင္းလို႕။ အခ်င္းခ်င္းတြန္းတိုက္ေနတဲ့ အခက္အလက္ေတြ ၾကားမွာ အသက္ရွဴေတြကၾကပ္။ အကိုင္းကို ဖယ္ျပန္ေတာ့ အရြက္ေတြက ဖံုး၊ အရြက္ကို ဖယ္ျပန္ေတာ့ ႏြယ္ေတြက ကြယ္၊ ႏြယ္ေတြကို ျဖတ္ျပန္ေတာ့….

01 May 2013

ေတာင္ေတြရယ္ရစ္၀ိုင္းပါလို႕ ျမဴေတြကသိုင္းဖြဲ႕ေႏွာင္ (၁)


သမိုင်းတွင်တဲ့မြို့။ ရာဇဝင်ထဲကမြို့။ မြန်မာမှန်ရင် မသိသူမရှိတဲ့ မြို့ပေါ့။ စီးပွားရေးသမားတွေ ခြေချင်းလိမ်တဲ့မြို့။ မြို့လေးကငယ်ငယ် တွင်းတွေကများများ တောင်တွေက ရစ်ဝိုင်းလို့ မြူတွေက သိုင်းဖွဲ့နှောင်ထားတယ်။

ဒီတခေါက် အိမ်ကိုပြန်တဲ့အခါ ချင်းတောင်ဆိုတဲ့ ခရီးတခုက မထင်မှတ်ပဲ ဝင်လာတယ်။ လိုက်မယ်ဆို လေယာဉ်လက်မှတ် အဆင်ပြေတာနဲ့ ဟိုဖက်မှာ စီစဉ်ပြီးသားတဲ့။ ဘဝဆိုတာက စီစဉ်ထားသလို၊ ဖြစ်ချင်သလို အံဝင်ခွင်ကျတာမှ မဟုတ်ပဲ။ ချင်းပြည်ကို မသွားရတဲ့အခါ ကျနော့အကြောင်းကောင်းကောင်းသိတဲ့ အိမ်က ပုဂံလို့ တခါပြောပြန်တယ်။ ကျနော်မရောက်ဖူးတဲ့ ဒေသတွေ အများကြီးကျန်သေးတယ်လို့ အိမ်နားနီးတာနဲ့ ခဏခဏ သွားဖြစ်နေတဲ့ ပုဂံကို ဒီတခါ ချန်လှပ်မှ ဖြစ်တော့မယ်။ မန္တလေးက အစ်မနဲ့ညီက ဖုံးဆက်တယ်။ မောင်နှမတွေ မတွေ့တာကြာပြီ တွေ့ကြမယ် ဆင်းလာမလားတဲ့။ ဒါနဲ့ အစ်မကိုပဲ ကျနော် မိုးကုတ်ကိုသွားချင်တယ် စီစဉ်ပေးမလား ဆိုတော့ အင်း ဘကြီးဝါတို့ကို မေးပေးမယ်လို့ ပြောလာတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ကျနော်ဟာ မိုးကုတ်ကို သွားဖို့ ဖြစ်လာပါရော။

သွားမယ်သာ ပြောတာ ကျနော်ရတဲ့ ရက်က နည်းနည်းလေး။ မန္တလေးကို ညကားနဲ့ မကွေးကနေ ဆင်းလာခဲ့တယ်။ မန္တလေးကို ရောက်တဲ့အခါ မနက်သုံးနာရီပဲရှိသေးတယ်။ ဘူတာကြီးမှာ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ညီကလာကြိုတယ်။ မနက်စာကို လမ်းထိပ်မှာ ထွက်စားပြီး ညီဝမ်းကွဲတယောက်ကို အင်းဝကို လိုက်အပို့ခိုင်းလိုက်တယ်။ 

မိုးကုတ်ကို သွားရင် လိုင်းကားရှိသလို၊ တက္ကစီလေးတွေလည်း ရှိပါတယ်။ တယောက်ကို တသောင်းခွဲလို့ထင်တယ်။ မုံရွာက အဒေါ်ပါလိုက်မယ်ဆိုလာတော့ တကားစာ အပြည့်ဖြစ်သွားရော။ ကားကို ကိုယ်သွားချင်တဲ့အချိန် လာကြိုခိုင်းလိုက်ရင် ရပါပြီ။ ကံကောင်းစွာပဲ ကားသမားကောင်းနဲ့ ကျပါတယ်။ မသွားခင်အထိ ကျနော်က မိုးကုတ်လမ်းကို အကောင်းလို့ပဲ မှတ်ထင်ထားဆဲပေါ့။ မန္တလေးက ဖွားစိန်ဆုံးတော့ ဘကြီးဝါတို့သားအဖ ညတွင်းချင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ ဆင်းလာတယ်ဆိုတာ လမ်းကောင်းလို့ပဲလို့ ယူဆထားတာကိုး။




မန္တလေး မတ္တရာလမ်းက အတော်လေးသာပါတယ်။ ရှုပ်တာတော့ ဆိုင်ကယ်တွေဆိုတာ ဝေါခနဲ ဝေါခနဲ။ ဗီယက်နမ်လောက်တော့ မဆိုးသေးဘူးနော့။ လမ်းမှာ ဖရဲသီးတွေ၊ သီးမွှေးတွေ တွေ့တဲ့အခါ ဝယ်မယ်ဆို လုပ်ကြပြန်တယ်။ နောက်က အမေ၊ အမနဲ့ အဒေါ်သုံးယောက်က တဖြောက်ဖြောက်နဲ့ နေကြာစေ့တွေ စားရင်း။ 





လက်ပံလှကိုရောက်တော့ ထမင်းစားနားပြီပေါ့။ ပေါင်းတင်းတွေက လှပညီညာစွာ။ ကြက်ကြော်တွေလည်း အပြိုင်အဆိုင်ရောင်းလို့။ ကားဆရာက ကျနော့ကို သူနဲ့ထမင်းအတူစားစေပါတယ်။ ဟင်းတွေကလည်းမြိုင်ဆိုင်လို့။ ကားသမားတွေအတွက် ထမင်းဆိုင်က ဧည့်ခံတာတဲ့။ တခြားကားသမားတွေ တခွက်တဖလား မော့ကြပေမယ့် ကျနော့ ကားဆရာကတော့ မမော့ရှာဘူး။ လက်ပံလှဟာ ရွာသာဆိုတယ် မြို့တမြို့နီးနီးလောက် ကြီးမားကျယ်ပြန့်တယ်။ 

လက်ပံလှကိုကျော်တော့ ရွှေထွက်တဲ့နေရာကိုလည်း ဖြတ်တယ်။ သူ့ခေတ်သူ့ခါတုန်းက စည်ကားခဲ့တဲ့ အရိပ်တွေဟာ လမ်းမပေါ်မှာပြန့်ကျဲလို့ ကျန်နေခဲ့တယ်။



မိုးကုတ်ကို နိုင်ငံခြားသားတွေ လွတ်လပ်စွာ သွားခွင့်မရှိပါဘူး။ သက်ဆိုင်ရာရဲ့ ခွင့်ပြုချက် ရယူပြီးမှ သွားလို့ရတယ်လို့ အထက်ပါ ဆိုင်းဘုတ်မှာဖြင့် ရေးထားပါတယ်။ ဒီလမ်းခွဲကနေ ဗန်းမော်ကို သွားလို့ရတယ်တဲ့။



တောင်တက်လမ်းတွေမှာ ကားတွေကို ရှောင်ရင်း ကွေ့ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မြင့်တက်လာနေတယ်။ သိပ်လှတဲ့ နေရာတွေရောက်ရင် ကားရပ်ပေးပါလို့ ကားဆရာကို ပြောထားနှင့်ပြီး။ ကားဆရာကလည်း ကင်မရာတလုံးနဲ့ တဖျတ်ဖျတ်လုပ်နေတဲ့ ကျနော့အထာကို နပ်လောက်ပါပြီ။ 

လမ်းတလျှောက် မျှစ်တောင်းကြီးတွေပိုးလို့ တောင်တက်လမ်းတွေကို မမောတမ်း တက်နေတဲ့ ဒေသခံကိုတွေ့တယ်။ ပြီးတော့ မျှစ်ချဉ်တဲတွေနားကို မရောက်ခင်ကပင် နာမည်ကျော်တဲ့ မိုးကုတ်မျှစ်ချဉ်နံ့ဟာ နာမည်နဲ့အတူ တထောင်းထောင်းထစေတယ်။ မျှစ်ချဉ်ကို သယ်ချင်ရင် လေလုံအောင် အဖုံးကိုပိတ်ပြီး အနံ့စင်မှ ကားထဲကိုထည့်လို့ရတယ်ဆိုတယ်။ မဟုတ်ရင် တကားလုံး ဥသြတွေဆွဲစေတဲ့အထိ အနံ့အသက်ပြင်းတဲ့ မျှစ်ချဉ်ပါပေ။

နောက်ထပ် ခရီးတထောက်နားမယ့်နေရာကို ကျနော်တို့ မရပ်တော့ဘူး။ ရောက်ချင်လှပြီ။ အကွေ့တွေလည်း များပြီမဟုတ်လား။ မိုးတွေကျတာမို့ လမ်းတွေလည်း နွံတွေလိုဖြစ်နေခဲ့တယ်။ မြန်မာပြည်ရဲ့ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးဟာ အခုထိ မဖြောင့်ဖြူးသေးဘူး။


ကင်းရွာကိုရောက်တဲ့အခါ ရေနီချောင်းက ဆီးကြိုတယ်။ ပင်မှည့်သီးတွေကို ရွေးနေတာတွေ့တော့ အားရဝမ်းသာဖြစ်သွားတယ်။ ပင်မှည့်သီးဖျော်ရည် ကြိုက်တဲ့ ကျနော့အတွက် သဘာဝအရသာစစ်စစ် သောက်ရတော့မယ်ပေါ့။ ဒီအသီးတွေကို အာရှကိုသွင်းဖို့အတွက်လို့ ပြောပါတယ်။ ရှုခင်းလှတဲ့ ကင်းရွာအထွက်မှာ မိုးကရွာလာတာမို့ ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့ အခွင့်မသာခဲ့ပါဘူး။





မိုးကုတ်အနောက်ပိုင်းလို့ ခေါ်တဲ့ ကသည်းကိုရောက်တဲ့အခါ အေးမြတဲ့ လေထုနဲ့ ထိတွေ့ရတယ်။ မြို့အဝင်ကတည်းက ကျနော်ရိုက်လာတဲ့ ပုံတွေဟာ နေရာတိုင်းမှာ လှလို့ချည်းနေတယ်။ တိမ်တွေကလည်း ထိစပ်လို့ တောင်တွေကလည်း ဝန်းရံလို့။ အဲ့ဒီနေ့မှာ မိုးကုတ်နဲ့ စသိပါတယ်။

ဆက္ပါဦးမယ္….