အိပ္မက္ မိုးတိမ္

ဒီေန႕ တိမ္ေတြအရမ္းလွတာပါပဲ။ က်မက တိမ္ေတြကို ၾကည့္ရတာ သေဘာက်ပါတယ္။ ျပာလြင္ေနတဲ့ မိုးသားျပာျပာအထက္မွာ ျဖဳစင္လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ တိမ္ေတြက သိပ္မက္ေမာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတယ္ေလ။ က်မသိပ္သေဘာက်တဲ့ တိမ္ေတြၾကားမွာ လြင့္ေမ်ာေနတုန္း ခဏမွာပဲ….

အသံတစ္ခုသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္မိတယ္။

ေၾသာ္….ဧည့္ခန္း စားပြဲေပၚက ေမာင့္လက္ကိုင္ဖုန္းေလးဆီကပါလား..သူေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္ေနတံုးေလ။ ရံုးကမ်ားလား ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ျဖတ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ က်မရဲ့ မိုးတိမ္ျပာေတြ ရုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရတယ္။ မ်က္၀န္းအိမ္က စီးလာတဲ့ အပူျမစ္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ က်မ ေလာင္ကြ်မ္းေနခဲ့ျပီေလ။ ေမာင္ေရ…. တိုးဖြဖြ ေခၚရင္းက ရင္တြင္းမွာ နင့္နင့္သည္းသည္းႏိုင္ေနခဲ့ျပီ။ နာက်င္မွု အစံုနဲ႕ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ လက္လွမ္းရင္း ဆြဲမိဆြဲရာ ဆြဲလိုက္ျပန္ေတာ့ အတိတ္ကန္လန္႕ကာ တစ္ခုျဖစ္ေနျပန္သည္ေပါ့……..

နင္ဘယ္မွာ…..အဲ့အသံတစ္ခုက လွ်ပ္စစ္လိွုင္းထဲက စီးေမ်ာခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ(ဘယ္ေသာအခါမွ) ေမ့မရခဲ့ဘူး။ က်မ စာသင္ျပတဲ့ေနရာေတြကို သူသိထားတတ္တယ္။ ဒီေန႕ သူဖံုးေခၚေတာ့ က်မ ေနာက္ထပ္ စာသင္ေပးရမယ့္ အိမ္တစ္ခုကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ဒီအိမ္နဲ႕ဆို ငါနင့္ကို လုိက္ရွာေနတာ သံုးအိမ္ေျမာက္ျပီတဲ့။ ကဲ…ဆိုပါဦး ဘာကိစၥလည္းဆိုေတာ့ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး ေမးစရာ တစ္ခုရွိလို႕ပါတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာရင္းဆိုရင္း စကားစေတြ မ်ားသည္ထက္ မ်ားခဲ့သည္ေပါ့။

ျပီးေတာ့ က်မရဲ့နားရက္ အထူးသျဖင့္ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေတြေန႕တိုင္းမွာ သူေရာက္ေရာက္လာ တတ္ပါတယ္။ သူ ဘာအတြက္လဲ။ သူဘာေၾကာင့္မ်ား ေခ်ာင္းျဖစ္ေအာင္ အို….က်မမွ ေျမာင္းမေဖာက္ခဲ့ပဲေနာ္။ ရက္သတၱပတ္ရဲ့ ညေနခင္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ေမာင္လာေနတတ္တာကေကာ..

သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာတယ္ သူ နင့္ကို စိတ္၀င္စားေနတယ္တဲ့ေလ။ ဟုတ္လုိ႕လားဟယ္လို႕ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးရယ္လို႕ ရယ္သြမ္းေသြး ေျပာခဲ့မိေသးတယ္။ တကယ္ဆို ဒီေလာက္ အိမ္ေပါက္ေစ့ ရွာေနရေလာက္ေအာင္ နင္ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာက အေရးမွ မၾကီးခဲ့တာ။ ရိပ္မိတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ေလ ေနာက္ေတာ့လည္း ဗဒင္သီခ်င္းလိုပါပဲ။ ယိုင္ခဲ့ ႏြဲ႕ခဲ့သည္ေပါ့။ အဲ့သည္ အခ်ိန္ အဲ့သည္အခါတုန္းက နင္က တျပံဳးျပံဳးရယ္နဲ႕ ငါလိုသမွ် ေဖးမခဲ့ႏုိင္တယ္။ ငါ့ဖက္ကေတာ့ ေက်းဇူးေတြတင္..မိုးမျမင္ေလမျမင္ျဖစ္ရတာေပါ့။ အထင္ၾကီးေလးစားျခင္းေတြကေန အဲ့ဒီ အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာေတြ ေဆာက္တည္ခဲ့မိတယ္။ ငါ ေဆာက္ခဲ့မိတာ တစ္ဘဝလံုးစာ အတြက္ပါ။

ကြ်ီခနဲ ျမည္သံနဲ႕အတူ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးပြင့္လာေတာ့မွ ကန္႕လန္႕ကာ ၾကားက ထြက္ဖို႕ သတိရတယ္။ က်မပါးျပင္က မ်က္ရည္ေတြကို လက္ဖမိုးနဲ႕ သုတ္ေပမယ့္ မမွီႏိုင္ေတာ့ျပီ။

ဟင္….မိုးငယ္ ဘာေတြျဖစ္လုိ႕လဲ။ မနက္ေစာေစာ ငိုေနတယ္။ အိမ္ကိုလြမ္းလို႕လား…။ ရံုးပိတ္ရက္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနရမွာ ဘာစိတ္ညစ္စရာ ရွိေနလို႕လဲ…။

ဒီေမးခြန္းေတြကို ေျဖဖို႕ အားယူရင္း သုတ္လက္စ မ်က္ရည္ၾကားမွာ ထပ္ကာထပ္ကာ ရြာေနမိတဲ့ မိမိုးငယ္ပါေလ။ ေမာင္…လို႕ တစ္ခြန္းေျပာလိုက္…ေျပာမထြက္တဲ့ စကားသံေတြနဲ႕ လက္ထဲက ေမာင့္ဖုန္းေလးကို ထုိးျပရင္း SMS ဖတ္ၾကည့္ပါလုိ႕ တစ္ျဖည္းျဖည္း တိုးသြားတဲ့ေလသံ နဲ႕ အင့္ခနဲရွိဳက္မိျပန္တယ္။

ထူးဆန္းအံ့ၾသတဲ့အၾကည့္နဲ႕ သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္းကိုသူ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနရင္းက..ေၾသာ္လို႕ တစ္ခြန္းညည္းတယ္။ ဟုတ္တယ္ မုိးငယ္ကို ေမာင္ေျပာမလုိ႕ပဲ ဒါေပမယ့္ မုိးငယ္စိတ္ညစ္ေနမွာစိုးလို႕ ေမာင္ေျပာမထြက္္ခဲ့ဘူး။ ေမာင္တုိ႕ အလုပ္နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး သဲသဲဆုိတဲ့ မိန္းကေလးက ေမာင့္ကို အခုလို SMS ေတြ ပို႕ေနတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ကတည္းကပဲ။ ေမာင္က ေမာင္က ေမာင့္မွာ လက္ရွိရည္းစားနဲ႕ လုိ႕ သူ႕ကိုအတန္တန္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက သူဖက္က ပို႕တာေတာ့ ပို႕ပါရေစ။ ဒီဖက္က တုန္႕ျပန္စရာမလိုပါဖူးတဲ့။ သူ…ေမာင့္ ဆီက ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး သူ႕ရဲ့ တစ္ဖတ္သတ္ ခံစားခ်က္ကေလးကို နားလည္ေပးပါတဲ့။

က်မ မ်က္၀န္းက မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ သူ႔ရဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုတုိ႕ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ က်မတို႕ ျငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ က်မ ဘာေျပာရမလဲ။ ဒီႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ အကုန္ေလာက္မွာ လက္ထပ္ဖို႕ စီစဥ္ထားတဲ့ က်မတို႕ အတြက္ ဘာစကားေတြ ေျပာသင့္သလဲ။

မုိးငယ္….ေမာင္ မုိးငယ္ကိုပဲ လက္ထပ္ယူမွာပါ။ ျပီးေတာ့ ေမာင္ သူ႕ကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူးကြာ။ ဟင့္….အင္း က်မတိုးတိုးေလး ျငင္းမိတယ္ ထင္တယ္။ ေမာင္…မုိးငယ္ ေမာင္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ေျပာျပပါလို႕ ေတာင္းဆိုမိခဲ့တယ္။ မုိးငယ္ရင္ထဲကိုလည္း ဝင္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ေမာင့္ရင္ထဲကိုလည္း မုိးငယ္ ဝင္ၾကည့္ခဲ့ခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်မ ေမာင့္ဆီက သဲသဲဆုိတဲ့ မိန္းကေလးရဲ့ ဆက္သြယ္မွုေတြကို သိလာရပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ က်မေက်နပ္ခဲ့သလို ဝမ္းနည္းနာက်င္ခဲ့ရပါတယ္။

လပိုင္းေလာက္မျပည့္ခင္မွာေတာ့ ေမာင့္ဆီက သဲသဲဆုိတဲ့ အသံတစ္ခုကို စၾကားရတယ္။ ေမာင့္ရဲ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်တတ္လာတယ္။ ေမာင္…..ဆယ္ေနဆူကဲပူ သလိုပါပဲ။ ေတြးမိတုိင္း ေနာက္က်ိက်ိ တက္လာတဲ့ ဒီဦးေႏွာက္နဲ႕ ဒီႏွလံုးသားကို မိုးငယ္ ဘယ္သြားထားရမလဲ။ ေမာင္ေျပာေတာ့ မိုးငယ္ပဲဆို…(ဆိုဖီယာေလာရင့္ၾကီးဆို ျပီးေျပာရေအာင္ က်မတို႕က လက္မထပ္ရေသးဘူးေလ)။

အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း လက္ကိုင္ဖုန္းထဲက သိုးသိုးသဲ့သဲ့ အသံေတြကို မုိးငယ္ၾကားရတယ္။ ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားမိေပမယ့္ ရင္ထဲက ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲမွုေတြ စကားလံုးေတြ အျဖစ္ ျပိဳက်လာခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ေမာင္ရယ္….။ ခဏကြာ ေမာင္ သဲသဲရဲ့ အေျပာအဆို ခြ်ဲႏြဲ႕မွုေတြမွာ သာယာမိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ မိုးငယ္ဖက္မွာ အျမဲရွိေနမယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးေမာင္…. က်မ ဘယ္ႏွလံုးသားနဲ႕ ျပံဳးျပံဳးေလး ေနေပးရမလဲ။

ညတာမ်ားေတာ့ အိပ္မက္ရွည္သတဲ့ေမာင္။ က်မသိတာေပါ့ ေမာင္ရယ္။ ႏုတယ္ ႏြဲ႕တယ္ ငယ္တယ္ သြက္တယ္ေလ။ က်မကေလ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို ႏွလံုးသားမွာထားပါတယ္။ ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားနဲ႕ တစ္အားမၾကြားတတ္ပါဘူးေမာင္။ ေမာင္ ရဲ့စိတ္ေတြ သဲသဲဆိုတဲ့ ကမ္းတစ္ဖက္ လွမ္းလို႕ေနခဲ့ျပီဆုိတာ က်မသိပါတယ္။ ေလွနံႏွစ္ဖက္နင္းတယ္လို႕ က်မ မဆိုခ်င္ဘူးေမာင္။ ကြ်မ္းလုေအာင္ နာတဲ့အသည္းနဲ႕ က်မ အဲ့ဒီေလွကို ပဲ့မကိုင္ပါရေစနဲ႕။

အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေရလဲသံုးေနမွ တကယ္ခ်စ္တာတဲ့လား။ အရင္တစ္ခါ ေမာင္ကိုေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ က်မရဲ့ ခ်စ္ခင္မွုက ေမာင့္ကိုအထင္ၾကီးခဲ့တာက ျမစ္ဖ်ားခံတယ္ဆုိတာနဲ႕ အခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႕ ဘာလို႕ေျပာရက္ခဲ့တာလဲေမာင္။

ေမာင့္တြဲခဲ့ဖူးတဲ့ ရည္စားေဟာင္းအေၾကာင္းကို ၾကားရတုန္းက က်မနားလည္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မအရင္က လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္၀င္စားခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာနဲ႕ ေမာင္က က်မရဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။

တစ္ရက္ေတာ့ သဲသဲရဲ့ ဇြတ္အတင္း ေတာင္းဆိုမွု (ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ေမာင္အမည္တပ္ခဲ့တဲ့ လူမွဳေရးအရ) ေမာင္တုိ႕ ေတြ႕ဆံုၾကမယ္တဲ့။ က်မကိုႏွစ္သိမ့္တဲ့ စကားမ်ားလား မသိေပမယ့္ အေသအခ်ာ မွတ္မိေနတာက သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ဆံုး ဆံုေတြ႕ျခင္းပါတဲ့ေလ။ ျပီးေတာ့ ဒီမိန္းကေလးကို က်မလည္းေတြ႕ခ်င္မိတယ္။ က်မေတြ႕ခ်င္မိတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက မၾကာခင္မွာ လက္ထပ္ပါေတာ့မယ္လို႕ ၀န္ခံထားတဲ့ ခ်စ္သူရွိတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို ခ်ဥ္းကပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မို႕ ျမင္ဖူးခ်င္မိတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ေလ့လာခ်င္မိတာပါ။

က်မခ်စ္တဲ့ တိမ္ေတြ အရိပ္အေယာင္မွ် မရွိေအာင္ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္နဲ႕အတူ က်မနဲ႕ သူမဆံုေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရထားသံေတြကပဲ ဆူညံေစခဲ့သလား က်မဘာကိုမွ မၾကားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ က်မေလ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ဆံုတာကို ေနာက္ကြယ္ကေနပဲ ေငးေနမိတာပါ။ ျပီးေတာ့ တိုးတိုးေလး ေအာက္ကို ငံု႕ျပီးရြတ္မိတယ္ ေမာင့္ကို စိတ္ခ် ယံုၾကည္ခ်င္လုိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေစာင့္ေနတဲ့ Taxi stand မွာ မတ္မတ္ရပ္ ေနတဲ့ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ သူမ ေခါင္းတုိး၀င္လိုက္တဲ့အခါ က်မ ေဆာက္တည္ရာမဲ့လာတယ္။ အိုး က်မမွာ ခံႏိုင္ရည္ အားမရွိေတာ့ဘူးေလ။

စိုေနတဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႕ အနားကို ခ်ဥ္းကပ္ရင္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါလ်က္ ရင္ဘတ္ထဲက ပြင့္ထြက္လာတဲ့ အသံနဲ႕အတူ ေမာင့္ကိုုယ္ေပၚက သူမရဲ့ လက္ကို ဖယ္လိုက္မိတယ္။ က်မ ဖယ္ခြင့္ရွိတယ္မလားဟင္ ေမာင္။ ျပီးေတာ့ က်မေမးမိတယ္။ ညီမေလးရယ္ အဲ့ေလာက္ခ်စ္သလားကြယ္လို႕။ ျပာျပာသလဲ ေျဖလုိ႕ထင္ပါရဲ့ မိုးၾကိဳးပစ္တာ ထန္းလက္နဲ႕ကာသလိုပါပဲ။ ဒီေန႕ ေနာက္ဆံုးမုိ႕ပါတဲ့။ ဟုတ္သလားေမာင္….

ေနာက္ေတာ့ စကားအေျခအတင္ျဖစ္ေနတဲ့ က်မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ေ၀းရာကို သူမ ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ၀န္းက်င္မွာ သူမကို ဘယ္လိုမွ ျပန္လည္ရွာမေတြ႕ခဲ့တာမုိ႕ပါ။ အဲ့ဒီညေနက က်မေတြ႕လိုက္ရတဲ့ေမာင္က သူစိမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ရက္စက္ျပင္းထန္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႕အတူ ေမာင့္ရဲ့ အမူအယာေတြတုိင္းက က်မကို အထပ္ထပ္အခါခါ နာက်င္ေစခဲ့တာပါ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိတတ္တဲ့ က်မက ေမာင့္ကို ေမးမိတယ္။ ဘယ္လိုလဲ ေမာင္။ အျပင္မွာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းကေလးေတြ ေတြ႕ရင္ ေမာင့္ကို က်မကိုယ္တုိင္ ျပေနက်ေလ။ ဘယ္လိုလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုလည္း က်မေမးေနက်ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမာင္က က်မကိုေျပာတတ္တယ္ မုိးရယ္ မိန္းကေလးမဆန္လိုက္တာကြယ္တဲ့။

ယံုၾကည္မွုဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေပ်ာက္ဆံုးေစခဲ့တာ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ ေမာင့္ကို အမွန္အတိုင္းေျပာျပဖို႕ရယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို လက္ခံပါ့မယ္လုိ႕က်မေျပာခဲ့သလို ေမာင္ကလည္း တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ေနာက္မညီညြတ္တာေတြ မ်ားသည္ထက္မ်ားလာတယ္ေမာင္။ က်မယံုၾကည္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆုိေတာ့ ေမာင္ေျပာတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြက နားေထာင္လို႕ သိပ္ေကာင္းသည္ပဲေလ။ မယံုရဲေတာ့ဘူးေမာင္ရယ္........

ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ေတြ႕ဆံုျခင္းမွာေတာ့ က်မမွာ ဒဏ္ရာေတြ ပိုေစခဲ့တာပါပဲေလ။ က်မတို႕ သံုးေယာက္ေတြ႕ဆံု ရင္း ဒီအမယ္ဘုတ္ခ်ည္ခင္ေထြးကို ရွင္းမယ္ ၾကံမိတယ္။ ေမာင့္ဆီက ခမ္းနားလွပတဲ့ အေျဖတစ္ခုထြက္လာခဲ့တယ္.. အခုအခ်ိန္မွာ ေမာင္လက္ထပ္ခ်င္တဲ့သူက သဲသဲ၊ ေမာင္လက္ထပ္သင့္တဲ့သူက မုိးငယ္။ တဆိတ္ ေလာဘမၾကီးလြန္းဘူးလား ေမာင္ရယ္။

က်မတို႕ လက္ထပ္မယ့္အေရးကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတုန္းက.. ေမာင္က တစ္ခုခုေမးခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေမးခြန္းအတြက္ ေနာင္တမရဘူးလားဟင္။ ဘာတဲ့ ေမာင္တို႕ လက္ထပ္ျပီးရင္ မုိးငယ္ဖက္က ေမာင့္ကို ဘာေတြလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ ဟုတ္လားေမာင္။ ေမာင္ မျမင္မသိမရွိေအာင္ေနခဲ့တာလား။ မုိးငယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္အိမ္တည္းစုေနၾကတာ လြန္ခဲ့တဲ ႏွစ္ႏွစ္တာ ကာလကပါေမာင္။ ေမာင့္ အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးေနတာေတြ။ စားပြဲေပၚလက္တင္ စားခဲ့တဲ့ ေမာင္က မသိဘူးတဲ့လားဟင္။ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္ထားသမွ်ကို္ အဆင္သင့္လက္လွ်ိဳု ၀တ္တတ္တဲ့ ေမာင္တစ္ေယာက္ ေမ့တတ္လိုက္တာလြန္ပါေရာလား။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္ေမာင္ မိမိုး နင္ဟာေလ အိမ္ေထာင္သည္တာ၀န္ကို သမီးရည္းစားဘ၀ကတည္းက ယူေနခဲ့ရျပီတဲ့။ ေမာင့္ကို ေပးတဲ့ သူတုိ႕အျမင္ကို ေမာင္ၾကားရဲတယ္ဆိုရင္ မိုးငယ္ေျပာျပမယ္။ ေမာင္ကေတာ့…ေမာင္ကေတာ့ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ကုိ မယူပဲ လင္ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို စည္းစိမ္ယူေနခဲ့တဲ့ သူတဲ့ေမာင္ရဲ့။ ထုိက္တန္တယ္မဟုတ္လားဟင္…..အေစာက ေမာင့္ေမးခြန္းကို က်မက ျပန္ေမးရမွာေလ ေမာင္ရဲ့။ အခုေတာ့….

လမိုက္ညတစ္ညကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီညက လမသာတဲ့အျပင္ ေကာင္းကင္ျပင္တစ္ခုလံုး အံု႔ဆုိင္း မွဳန္မွိဳင္းေနခဲ့တယ္။ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ ေမာင္တို႕ရဲ့ ဆက္သြယ္မွုကို က်မက အမွတ္မထင္ ညဥ့္အေတာ္နက္ျပီ ညီမေလးေရ လို႕ လွမ္းဟန္႕လိုက္မိခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ က်မရလိုက္တဲ့ နာက်င္မွုက အသားျပင္ႏွစ္ခုေပၚတင္ မဟုတ္ခဲ့ဖူးေမာင္။ ႏွလံုးသားထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ခဲ့ရတာပါ။ အခ်စ္ဝင္ခဲ့သူမုိ႕ အျပစ္မတင္ပါဘူးေမာင္ရယ္။ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႕ကိုယ္ကံမုိ႕ ဒဏ္ရာကို ျမိဳသိပ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးဆုိတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေနာက္မွာ ေမာင္တုိ႕ရဲ့ ေတြ႕ဆံုျခင္းက အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္အရာကို ဖန္တီးတာမဟုတ္ပါပဲ။ က်မလည္း မွန္တစ္ခ်ပ္လို႕ ေနတိုင္းက်ကြဲေနမိိတယ္။ အစိပ္စိပ္အမႊာအမႊာၾကားမွာ ရွာေဖြ ၾကည့္ေနရင္း က်မကိုယ္တိုင္လည္း ေပ်ာက္ဆံုးေနတတ္ပါတယ္။

ခ်စ္မိတဲ့ က်မ အျပစ္ရွိသည္တဲ့လား ေမာင္

ေမာင္ သာယာေနတဲ့ အဲ့ဒီ၀န္းက်င္က က်မ ဖန္တီးေပးလို႕ မရဘူးလားေမာင္

သဲသဲရယ္ ၀ဲဂယက္ေတြကိုမွ ဖန္ဆင္းရက္တယ္

မိုးေကာင္ကင္ထဲက မိုးတိမ္ျဖဴျဖဴေလးေတြက က်မ အိပ္မက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မုိးေတြ တစ္အားရြာခါနီးရင္ေတာ့ မိုးတိမ္ေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ပါတယ္။ အခုလည္း မိုးေတြ မရြာခင္ တိမ္ျဖဴတစ္စကို လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ က်မ…..က်မ ဖက္ထားခ်င္ပါတယ္……… က်မအရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ ေလးအတိုင္း က်မျမတ္ႏုိးတြယ္ရစ္ သိပ္ခ်စ္ရပါေသာ က်မရဲ့ ရင္ခုန္ဘက္လူေမာင္နဲ႕အတူ ဒီမိုးတိမ္ျဖဴ အိပ္မက္ေတြဆီက မႏိုးထပါရေစနဲ႕လား ေမာင္ရယ္.....................................

က်ေနာ့ရဲ့ေပါ့ဆမွုေၾကာင့္ မမသီရိရဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ခုနဲ႕ ေခါင္းစဥ္ျခင္းတိုက္ဆုိင္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ မမသီရိကို အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္ခင္ဗ်ာ။ မမသီရိေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႕ ဆက္စပ္ခံစားလို႕ရေအာင္ ကဗ်ာေလးကို ခြင့္ေတာင္းျပီးေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အိပ္မက္ မိုးတိမ္

ဖမ္းဆုပ္ယူခ်င္မိ္ေပမဲ့..

အဲဒါက အိပ္မက္တိမ္ေတြ….….

ယုယဖူးခ်င္တာေပါ့

ရူးမတတ္အခ်စ္ေတြနဲ႕

ႏွလုံးလွတဲ့ခ်စ္သူကို…

မ်က္၀န္းညိုေတြထဲမွဳိင္းညို႕

ဒဏ္ရာတခ်ိဳ႕နဲ႕ ေၾကကြဲေန၀မ္းမနည္းပါနဲ႕ ခ်စ္သူေရ….လို႕….

သူ႕လက္ကေလး ကိုဆုပ္

္သူ႕ပုခုံးေလးကိုမွီ..

သူ႕ေက်ာေလးသိုင္းဖက္..

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ အတူေသာက္

အာရုဏ္အလင္းေတြပဲေရာက္တဲ့ မနက္ခင္းေတြသာ

သူ႕ဥယ်ာဥ္ကမၻာေလးထဲ ျဖစ္ေစခ်င္…

ဖန္ဆင္းရွင္ဘ၀ ျဖစ္ပါရလို……….….

ခုမ်ားေတာ့လဲ

ရင္တခြင္လုံး ခ်ဳံးခ်ဳံးခ် အလြမ္းေတြနဲ႕

တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ရုံကလြဲ

.......

ေအာ္……ကြယ္……

ဖမ္းဆုပ္ယူခ်င္မိ္ေပမဲ့.....

အဲဒါက အိပ္မက္္မိုးတိမ္ေတြ…………။

နည္းပညာမ်ား၏ေနာက္ကြယ္

သိပ်တိုးတက်တာပဲ။ သိပ်မြန်တာပဲ။ ဟိုက်ယား….တယ်ဟုတ်ပါလားကွ။ ဒီလောက်တောင်သေးငယ်သွားပြီတဲ့လား။ အို…ဘာတဲ့ အပြာရောင်အလင်းတန်းနဲ့ ကြည့်တော့ ကိုယ်တိုင် ဇာတ်လမ်းထဲရောက်နေသလို ုဆိုပါလား။ ဟော…အသစ်ပေါ်ပြန်ပြီတဲ့။ အဲ့ဂလောက်မြန်နေပြီတဲ့လား……စသည့် တစက္ကန့်မှသည် တစက္ကန့်အပြောင်းတိုင်းအတွက် ထွက်ပေါ်လျက်ရှိသော တိုးတက်ထွန်းကားနေသည့် နည်းပညာခေတ်ကြီးထဲမှ ကျနော်အတွက် တစေ့တစောင်းလေးပါပဲ။

ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်က အိုင်တီပြပွဲတစ်ခုကအစ ကျနော့ကွန်ပြူတာနဲ့ external hardisk နှစ်ခုစလုံးက မီးနီအပြ။ ကွန်ပြူတာက 150GB နဲ့ external က 320 GB မလောက်တဲ့ဘူးတဲ့ခင်ဗျ။ သိမ်းထားတဲ့ ရုပ်ရှင်တွေနဲ့ ရိုက်ထားသမျှ စုဆောင်းထားတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေက များသည်ထက်များလာခဲ့သည်ကော။ ခရီးတစ်ခါထွက်ရင် ဓါတ်ပုံဖိုင်က 4GB လောက်တော့ ခပ်ပျော့ပျော့။ ဆိုတော့…ဆိုတော့

ကိုဗီလိန်ရေ ကျနော့်အတွက် 500GB တစ်လုံးလောက်ဆွဲခဲ့ပါလို့ မှာမိရော။ အသစ်ရလာတဲ့ အထဲကို ရုပ်ရှင်တွေထည့်။ အဟောင်းလေးထဲကို ဓါတ်ပုံတွေ ရှိသမျှအကုန်ထည့်။ မတော် ကွန်ပြူတာပျက်သွားမခက်လား ဆိုပြီးတော့ပေါ့ဗျာ။ နှစ်ညလောက် ပြောင်းလိုက်ရတယ် ဟိုရွှေ့လိုက် ဒီရွှေ့လိုက် ဟိုနားစီလိုက် ဒီနားညှိလိုက်ပေါ့ဗျာ။ လိုက်ကာမှာ ဇာအနားလေး အပြီးသတ်တပ်မလို့ တွန့်နေတုန်း ဗြုန်းဆို………..

ကွန်ပြူတာက အဟောင်းကောင်လေးကို သိတော့ဘူးတဲ့ဗျာ။ ကဲကဲ ကွန်ပြူတာကို အစက ပြန်စ ပြန်ကြည့်။ သကောင့်သားက စိုးစဉ်းမှ မရှိတော့။ အခန်းထဲက ကဗျာဆရာကြီးစက်မှာလည်း စမ်းကြည့် မရှိ။ ဒုက္ခနဲ့ လှလှတော့ တွေ့ပြီ။ ဘုရားစာရွတ်ရင် ကောင်းသွားမလား အာ…ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ တောင်တွေးမြောက်တွေးတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ကုန်ပြီ…ကုန်ပြီ ရူးသွပ်မှုတွေ အားလုံးကုန်ပြီလေ။ အဲ့ဒီ ဓါတ်ပုံတွေအကုန်လုံးက ရွှေပြည်ပြန်တုံးက ပုံတွေ၊ ခရီးထွက်ခဲ့တဲ့ပုံတွေ၊ ကြိုကြားကြိုကြား ရိုက်ဖြစ်တဲ့ပုံတွေ၊ ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စတွေ။ အခုတော့ အားလုံး ပလုံ (အသံတောင်မမြည်လိုက်ပါဘူးလေ)။

ကျနော်သုံးနေကျက Western Digital တံဆိပ်ပါ။ ဆွဲမိဆွဲရာ ကောက်ရိုးတစ်မျှင်ကို ကောက်ဆွဲဖို့ သုံးနေကျ Google ကနေ service center ကိုရှာမိရော။ တွေ့ပါပြီလေ ရုံးနဲ့သိပ်မဝေးပါလားပေါ့။ ထမင်းစားချိန် ရုံးက အစ်ကိုကြီးကို အကူအညီတောင်းပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းခဲ့မိတယ်။ ဒီဘက်လှေကားက လေးထပ်အထိပဲ။ ဟိုဘက်လှေကားက ခုနှစ်ထပ်အထိတက်။ အပေါ်လည်းရောက်ရော ကျနော်တို့က wireless တွေပဲ service လုပ်တာပါတဲ့။ WD နဲ့ပတ်သတ်မှု အလျဉ်းမရှိပါ အခုလိုမျိုးမှားပြီးရောက်လာတာ များပြီတဲ့။ သူတို့ရွှေ့သွားတာ လွန်ခဲ့တဲ ငါးနှစ်ကပါတဲ့။ ခဏဆိုပြီး သက်ဆိုင်ရာ လိပ်စာကိုရှာပေးနေတော့တယ်။ တော်ပါသေးတယ် ကူညီတတ်တဲ့သူမို့ မတော် မောင်းထုတ်လွှတ်လည်း ခံရမှာလေ။

ရေဆုံးမြေဆုံးလိုက်တတ်တဲ့အကျင့်အတိုင်း လိပ်စာအသစ်ကိုရောက်အောင်သွားခဲ့တယ်။ မှတ်လာခဲ့တဲ့ လိပ်စာက နှစ်ထပ်မှာမို့ နှစ်ထပ်ကိုတက်ပြန်တော့ Receptionist is out for lunch, kindly contact the listed no. for assistant. အင်းခေါ်ပေါ့ ဘေးနားက ဖုံးကလေးနဲ့ service department ကိုခေါ်။ ပြီးတော့ ဘလာဘလာပြော မင့်hardisk serial no. ပြော အားလုံးလည်းပြီးသွားရော တစ်ထပ်ကို ပြန်သွားပဲတဲ့။ သေဟဲ့နန္ဒိယ…..

တန်းစီစောင့်တဲ့လူတွေကြားထဲမှာ ကိုယ်လည်းအပါအဝင်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ပြုံးပြံုးရွှင်ရွှင်ပဲ အမည်းရောင်တော့မရှိတော့ဘူး အပြာရောင်လက်ခံတယ်မဟုတ်လားဆိုတော့ ကျနော်မေးမိတယ်။ ငါ့ဒေတာတွေကောလို့။ သူတို့က ဒေတာတွေ ပြန်မဖော်ပေးပါဖူးတဲ့။ ကိုယ့်ဖာသာ ဖော်မယ်ဆို ဒေတာဖော်တဲ့ နေရာတွေက ဒီမှာပါတဲ့ ဆိုပြီး စာရင်းလေးထုတ်ပေးတယ်။ ဒေတာအရင်ဖော်ပြီးမှ အသစ်တစ်လုံးလာထုတ်ပါတဲ့။ အင်းလို့ပဲပြောပြီး ဆန်ပြုတ်သောက်လာခဲ့တယ်။

ညနေဆင်းမှ အနီးအနားမှာရှိတဲ့ ဒေတာဖော်တဲ့ နေရာကိုပြေး၊ ခြောက်နာရီခွဲဆို ပိတ်မှာမို့ပါ။ hardisk ကို ပြင်မယ့်လက်ထဲထည့်လိုက်ပြီးတော့မှ ဟူးလို့ သက်ပြင်းချမိတယ်။ ဘယ်အရာတွေကို အဓိက ရှာပေးရမလဲဆိုတော့မှ JPEG တွေပါလို့ ကျေးဇူးပြုပြီး အကုန်နီးပါးရအောင် လုပ်ပေးပါလို့ တောင်းပန်ပြုံးလေးနဲ့ပေါ့။ မချိသွားဖြဲဆိုတာ ဒါမျိုးနေမှာပါလေ။

ပေးပြီးတဲ့နေ့ကစပြီး ဆက်သွယ်နိုး ဆက်သွယ်နိုး ချစ်သူဖုံးကိုမျှော်သလိုမျိုး ဖုံးကိုလှမ်းကြည့်ရတာ ခဏခဏ၊ ချစ်သူစာ လာလိမ့်နိုး မေးလ်ဖွင့်စစ်ရတာလည်း ခဏခဏ။ မနေနိုင်လို့ မနက်က ဖုံးဆက်တော့မှ ဖုံးပြန်ဆက်မယ်တဲ့။ ထမင်းစားချိန်မှာပဲ မျှော်လေတဲ့ဖုံးက ခေါ်ပေတော့မယ်။ 60% လောက်ပြန်ရမယ် ဆယ်ရက်လောက်တော့ ကြာပြီး…..သူပြောလိုက်တဲ့ တခဏမှာတင် ဘာကိုမှ မကြားနိုင်အောင်ပါပဲ အဲ့ဒီအတွက် S$500.00ကျပါမယ်တဲ့ဗျာ။ ကဲ……………..

နည်းပညာများ၏ နောက်ကွယ်ကို ခဏဝင်ကြည့်မိတယ်။ မလွယ်ပါဘူးကွယ်။ နှမြောတသ သုံးကြိမ်ရွတ်ယုံပဲပေါ့။ အင်း ဒုက္ခ ဒုက္ခ ဒုက္ခ ဓါတ်ပုံရိုက်ချင်တဲ့ ဒုက္ခ………………………………..အနတ္တ အနတ္တ အနတ္တ ဘယ်အရာမှ မမြဲပါလား။ ဒေါသ ဒေါသ ဒေါသ ဓါတ်ပုံဆိုတဲ့အသံကြားတိုင်း ဒေါသ ဒေါသ ဒေါသ ဖြစ်နေမိတော့တာပါပဲ....

မရေးဘူးလို့စဉ်းစားတာပါပဲ ဒါပေမယ့် ရင်ထဲလည်း ပြည့်ကြပ်နေပြန်တော့ ကွမ်းစာလေးဖြစ်ပြန်ပေါ့။ မကောင်းဘူးလို့လည်း မယူဆလိုက်ပါနဲ့ဗျာ ကျနော်လို ခပ်တုံးတုံးလူမျိုးမှ ဖြစ်တတ်တာမျိုးလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဓါတ်ပုံ မရိုက်တော့ဘူးလားလို့ တော့ လာ မမေးပါနဲ့ ရိုက်ဦးမှာပါ။ ပုံအဟောင်းတွေအကြောင်းတော့ မေ့ထားလိုက်ကြပါစို့ရဲ့.....

က်ေနာ္နဲ႕ စက္ဘီး

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး စက္ဘီးကို တစ္ေန႕လံုးစိတ္ထဲေရာက္ေနလို႕ပါေလ။ ငယ္တုန္းက စီးတဲ့စက္ဘီးျပီးေတာ့ေနာက္ထပ္ ဝယ္တဲ့ တရုတ္ဘိန္း(ဘီး) အျပာေရာင္ေလးပါပဲ။ ဒီေန႕ေတာ့ အဲ့ဒီဘိန္း(ဘီး)ေလး အေၾကာင္း ေခါင္းထဲမွာ ေရာက္လာေတာ့တာနဲ႕……

စက္ဘီးအေဟာင္းေလးကို ေရာင္းျပီးတဲ့ေနာက္ လူၾကီးစီး (မိန္းမစီးလို႕လည္း ေခၚၾကတယ္) တရုတ္စက္ဘီးေလးကို အိမ္က ဝယ္လာခဲ့ပါတယ္။ စက္ဘီးဆုိတာမ်ိဳးက ေသးေသးၾကီးၾကီး စီးနည္းအတူတူပါပဲလား။ ဟ တယ္ဟုတ္ပါလား ဒါေတာင္ ဂ်ပန္ဘိန္း(ဘီး) မဟုတ္ေသးလို႕တဲ့။ ဂီယာဆုိတာမ်ား ပါရင္ ပိုမိုက္ဆုိပါေရာလား။ ဂီယာက ဘယ္နားမွာပါလိမ့္။ ဂီယာအၾကီးနဲ႕ ဂီယာအေသးဘယ္ဟာက ပိုျမန္သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေတာင္ သတိရမိေသးေတာ့။

စက္ဘီးက က်ေနာ္တို႕နယ္ကလူေတြအတြက္ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းပါပဲ။ လိုင္းကားေတြလည္း မရွိ၊ အခုေခတ္လို လြယ္လြယ္ကူကူခြစီးႏိုင္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြလည္း မရွိေလ။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ဆိုတာ ဌာနခြဲမွဴးေလာက္မွ စီးရတာ။ suzuki ေလးေတြေပါ့ ဂ်ပန္ေတြ စက္ရံုလာတည္ကတည္း ယာဥ္ေတြပါ ထည့္သြင္းလာၾကတာတဲ့။ ငါးခ်ိတ္ေတြ အီတူးေသာင္စင္ (ေခၚေနၾကေလးေတြ ပက္ပက္စက္စက္ေလး ေခၚခြင့္ေပးပါဗ်ာ အားရပါးရရွိေအာင္လုိ႕ပါ) ေတြကေတာ့ ဌာနမွဴးေတြအတြက္။ လင့္ရိုဗာ ခါးပတ္ၾကားနဲ႕ ဂရင္းကားကေတာ့ စက္ရံုမွဴးအတြက္တဲ့ဗ်။ ကားနံပါတ္ေတြနဲ႕ ကားပိုင္ရွင္နာမည္ေတြပါ တြဲထားတတ္ေသးတာ။ ဝန္ထမ္းေတြ shift ferry က ရိမ္းဂ်ားကားေတြ။ ၈၀၀စေကးက ဝန္ထမ္းသားသမီးေတြ ေက်ာင္းၾကိဳပို႕က မိုက္ခရိုဘတ္ဆုိတဲ့ ေပါင္မုန္႕ကားေပါ့။ က်ေနာ့အတြက္ကေတာ့ စက္ဘီးကေလးပါပဲ။

ေက်ာင္းနဲ႕ အိမ္နဲ႕က ကုန္းႏွစ္ကုန္းျခားပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္း ျဖစ္သလို စက္ဘီးနဲ႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႕လည္ထမင္းျပန္စားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စက္ဘီးေလးနဲ႕မွ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ေနကပူပူ လမ္းသာေလွ်ာက္္ျပန္ရရင္ေတာ့မေခ်ာင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္ ေနပူတာကိုေန႕လည္စာျပန္စားသလဲ ဟုတ္လား။ ထမင္းဗူးမထုတ္ခ်င္လို႕ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္မွာက ေမတစ္ေယာက္တည္းေလ ျပီးေတာ့ ျပီးေတာ့ ေဖတုိ႕ကို(အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ အိမ္မွာေက်ာင္းလာေနပါတယ္) ထမင္းဗူးထည့္ေပးလုိက္တဲ့ေနာက္ က်န္တဲ့အရိုးအရင္းေလးထဲက က်ေနာ့ထမင္းဗူးထပ္ထည့္ရင္ ေမက ဘာသြားစားမလဲ။

ခက္တာက က်ေနာ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ ေက်ာင္းဆင္းျပီဆုိ သူတို႕နဲ႕ လိုက္သြားမိတတ္တယ္။ သူတုိ႕ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရင္ က်ေနာ္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မိျပန္ေရာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ ေမက စက္ဘီးေကာဆုိေတာ့ ဟာ ေမ့က်န္ခဲ့ျပန္ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ လြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္ေတြထုတ္ရင္း စက္ဘီးေသာ့ျမင္မွ သတိရတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေမ့ခဲ့ျပန္ျပီေလ။

အဲ့လို က်ေနာ္က အျမဲေမ့လည္း ေက်ာင္းမွာပဲ အျမဲေစာင့္ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ စက္ဘီးကေလးမွဗ်ာ။ အိမ္နားက ဦးေလးတစ္ေယာက္ ေစ်းသြားမယ္ဆုိျပီးငွားသြားတဲ့ေနာက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာတဲ့ ကားက တက္ၾကိတ္သြားခဲ့တယ္။ အေရွ႕က ဆင္စြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးသြားတယ္ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီဦးေလးၾကီးက အေလ်ာ္မေတာင္းပဲ စက္ဘီးကို ျပန္ျပင္ခုိင္းခဲ့တာ။ က်ိဳးသြားတဲ့စက္ဘီးတစ္ခုက ဘယ္လိုလုပ္စီးေကာင္းေတာ့မွာလဲ။

ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီစက္ဘီးေလးနဲ႕ ကိုးတန္းအထိ မခြဲတမ္းအတူတူေပါ့။ ဆယ္တန္းႏွစ္ခြဲလာခဲ့ရတဲ့ေနာက္ သိပ္ျပီးထိေတြ႕ခဲ့တယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲက စက္ဘီးေလးကို လိုခ်င္တယ္သူ႕ရံုးကို အသြားအျပန္လုပ္လုိ႕ရတယ္ဆိုျပီး နယ္အိမ္ကေနမွာယူခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ စက္ဘီးစီးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က ေျမနီကုန္းက သင္းပ်ံ႕ေၾကးအိုးဝယ္တဲ့အခ်ိန္ ဒါမွ မဟုတ္ အေခြဆိုင္က အေခြငွားတဲ့အခ်ိန္ႏွစ္ခုတည္း။ က်န္တဲ့အခ်ိန္က ဘတ္စ္ကားနဲ႕ပဲေပါ့။

စက္ဘီးစီးလို႕မရေတာ့တဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုကိုေရႊ႕အျပီးေနာက္မွာေတာ့ အိမ္ေရွ႕မိုးေရထဲမွာ ဆက္တိုက္ရပ္ထားခဲ့တဲ့ စက္ဘီးကေလးက သံေခ်းေတြတက္စျပဳလာျပီ။ စီးမယ့္သူလည္း မရွိ ေလမရွိလို႕ ျပားေနတဲ့ ဘီးေတြက တျဖည္းျဖည္း ယိုယြင္းလာခဲ့ျပီ။ ေနာက္ဆံုး တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေငြတစ္ေသာင္းနဲ႕ ဝယ္ခ်င္တယ္ ျဖစ္လာပါေရာ။ ဆုိေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အသံုးမဝင္မယ့္အတူတူ အသံုးတည့္သူလက္ထဲကို ထည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီေရာက္ေတာ့ အလုပ္နဲ႕အိမ္က ကားမွတ္တိုင္ ခုႏွစ္ခုပဲေဝးတာမုိ႕ စက္ဘီးစီးမယ္စိတ္ကူးျဖစ္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းတားၾကတယ္။ ဘာမွတ္ေနလဲတဲ့။ ကားေတြက ျမန္ကျမန္နဲ႕။ တစ္ေလာက လမ္းေဒါင့္မွာ ကားတိုက္လုိ႕ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာေကာင္မေလး ေဆးရံုတက္ျပီး ကုလိုက္ရတယ္ဆုိလား ဘာလား။ အစကတည္းကမွ ေၾကာက္တတ္ပါဘိသနဲ႕ စက္ဘီးဝယ္မယ့္အေရး ေဝးျပန္ေရာေပါ့။

အဲ့ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕စက္ဘီး မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း သူ႕ကိုေမ့ပစ္ခဲ့တာ။ ဒီေန႕တစ္ေန႕လံုးေတာ့ သူ႕ကို သတိရလို႕………စက္ဘီးေလးေရ…..ဘယ့္ႏွယ္စီးရပါ့………..

ႏြယ္တစ္ပင္သို႕

ကိုယ္တုိင္ကိုက ႏြယ္တစ္ပင္လုိ
တြယ္ရစ္ေႏွာင္ဖြဲ႕လြန္းလုိ႕
နငယ္ျမင္ရင္ေတာင္
ေ၀းေအာင္ေနမိတယ္

မထင္မွတ္ပါဘူး
ကိုယ္တိုင္ပ်ိဳးမိသည္က
ႏြယ္တစ္ပင္

အစဥ္ပ်ိဳးသူနဲ႕
ဒီႏြယ္တစ္ပင္
ေႏွာင္တြယ္ငင္လုိ႕
ရင္ခြင္္မွာလည္း
တစ္ရစ္ထက္တစ္ရစ္
တိုးလို႕သာ၀င္

ႏြယ္တစ္ပင္ရယ္
အပြင့္ရယ္
ပြင့္ေနမွပဲ
ႏြယ္ပ်ိဳးသူ
ဒီလူတစ္ေယာက္
ႏြယ္ၾကိဳးမွ်င္ တစ္ပင္ေလာက္နဲ႕ေတာင္
လံုေလာက္ပါတယ္

ကိုယ္တိုင္ကိုက
တြယ္ရစ္ေႏွာင္ဖြဲ႕လြန္းပါလ်က္
ဒီတြယ္တာႏြယ္ၾကိဳးကိုျဖင့္

ေသြမဖယ္

ေနာင္အဆက္ဆက္
ထပ္ထပ္ ခ်ည္မဆံုး…….

ထန္းပင္ျမစ္မွသည္ ယခင္ ယခင္ အတိတ္ဆီသို႕

တစ္ေန႕က အသိတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားစျမည္ေျပာေတာ့ သူ႕အိမ္က ထန္းပင္ျမစ္လူၾကံဳေပးလိုက္တဲ့အေၾကာင္းကို ေရာက္ပါေလေရာ။ စားမလား ေလးငါးေခ်ာင္းထဲက ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာ့ ခြဲေပးႏိုင္ေကာင္းတယ္တဲ့။ သူနဲ႕စကားေျပာရင္း အိမ္ကို သတိရတဲ့စိတ္နဲ႕ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ေငးေနမိျပန္တယ္။ အိမ္ကိုလြမ္းလိုက္တာလုိ႕ စာရုိက္လုိက္ေတာ့မွ ေဆာရီး မရည္ရြယ္ပဲ လြမ္းေအာင္လုပ္မိတယ္တဲ့။ လြမ္းသာလြမ္းရတာ ထန္းပင္ျမစ္ဆိုတဲ့အရာကို က်ေနာ္ရွာမေတြ႕တာ ၾကာခဲ့ျပီ…………………

ဟိုး…ငယ္တုန္း ေဆာင္းတြင္းေတြဆီကပါ။ ဦးေဇာ္ၾကီး၊ ဦး၀င္းတင့္စိုး၊ ဦးေအာင္ၾကီး၊ ဦးမ်ိဳးေက်ာ္နဲ႕ ဦးေဇယ်တုိ႕နဲ႕ က်ေနာ္တို႕မိသားစုေတြေပါ့။ ဦးေဇာ္ၾကီးတို႕ ေျမာင္က ညာတရာမုန္႕ပါလာတတ္သလို ရာသီစာ ထန္းပင္ျမစ္ေတြလည္း ပါလာတတ္တယ္။ ဦးေအာင္ၾကီးတုိ႕ ပခုကၠဴက ဆီးခ်ိဳေမြႊးေတြနဲ႕အတူ ထန္းပင္ျမစ္ေတြပါလာတတ္ျပန္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ခရီးတစ္ခုက ျပန္လို႕ ထန္းပင္ျမစ္ေလးေတြ႕တယ္ဆုိ အစည္းလိုက္ ဆြဲလာတတ္ၾကတာ။ အညာေဆာင္းက ေအးေတာ့ မီးေလးလွံဳရင္း ထန္းပင္ျမစ္ေလးေတြဖုတ္ ႏွမ္းဆီေမႊးေလးနဲ႕ဆမ္း အၾကမ္းအုိးေလးခ်။ အဲ့ကာလေတြတုန္းကပါ။

အားလံုးစုရပ္က တစ္ခုတည္းေသာေစ်းေလးမွာ။ ျပီးရင္ေတာ့ ၂၁၀ စေကးက ဦးေဇာ္ၾကီးတို႕အိမ္ကိုေပါ့။ အိမ္ေရွ႕မွာ ေဆာင္းတစ္တြင္းလံုးစာအတြက္ ထင္းတံုးၾကီးတစ္ခုထားတတ္တယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြၾကားက လွ်ိဳေတြထဲကုိ ျဖတ္ရင္ စိမ့္ေနေအာင္ေအးသြားတတ္တယ္ေလ။ ငယ္တုန္းကေတာ့ လွ်ိဳေတြနားျဖတ္ရင္ အတင္းေျပးေတာ့တာပါပဲ။ စိမ့္ခနဲ႕ ေအးသြားသလို ၾကက္သီးေမႊးညွင္းေတြလည္း ထတတ္တာကိုး။ ေမွာင္ကလည္းေမွာင္ဆိုေတာ့ ေျပးမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စိတ္ေပါက္ရင္ ဗလေကာင္းတဲ့ ဦး၀င္းတင့္စိုးကို က်ေနာ့ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ေျမွာက္ခုိင္းတယ္။ အခုတစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့ အေပၚကိုေျမွာက္ေပးဆုိေတာ့ အားရပါးရ ရီတယ္။ မင္းက ငါ့ကို ျပန္ေျမွာက္ရမွာကြတဲ့။

ဦးေဇာ္ၾကီးတို႕ အိမ္ကို၀င္တာနဲ႕ အေမၾကီးက သားတို႕လာ လာၾက လာၾက မလာတာ ၾကာပါပေကာေအလို႕ေျပာေနၾက။ ျဂိဳလ္တုမေရ နင့္ၾကီးၾကီးေတာ့ လာပေဟ့ဆုိတာနဲ႕ ေမက မ်က္ခံုးလွဳပ္ျပီ။ ကေလး မုန္႕ဖိုးေတာင္းေတာ့မယ္ေလ။ ဦးေဇာ္ၾကီးကေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္ဆြဲေနမယ္။ သီခ်င္းေရးခ်င္ေရးေနမယ္ ကဗ်ာေတြလည္း စပ္ခ်င္စပ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ညည္းတို႕ေမာင္ကို အိမ္ေထာင္ ေစာေစာမျပဳဖုိ႕ နားခ်ၾကပါဦးေအဆိုေတာ့ ေဖက မ်က္လံုးစျပဴးျပီ။ ဦးေဇာ္ၾကီးက အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ျပီေလ။ အမတို႕လာရင္စားဖို႕မုန္႕သြား၀ယ္တာ ဒီေန႕ မုန္႕သည္ေတြကေတာ္ တစ္ေယာက္မွ မထြက္ဖူးဆိုတဲ့ အန္တီမျမသိန္းအသံကိုလည္း ၾကားရပါလိမ့္မယ္။ ျမျမသိန္းတုိ႕မ်ား ဟိုဘက္အိမ္ ဒီဘက္အိမ္ေပမယ့္ ဒီေန႕မွ ျမင္ဖူးသေတာ္ ဆိုျပီး အေမၾကီး အေငၚတူးသံကလိုက္ပါစျမဲ။ အရီးကလည္း က်ဳပ္က အေနာက္ဖက္ကမ္း (ျမင္ကြန္း) သြားသြားေနရလို႕ပါ၊ အမေရ ဘ၀ေတြမ်ားဆုိးခ်က္ေတာ္ အခုအိမ္မွာ အဖြားၾကီးကိုပါ တင္ထားရျပန္ျပီလို႕ ညည္းညဴရင္းေျဖပါလိမ့္မယ္။ သူက သိပ္စကားတတ္တယ္ေလ။

ျပီးေတာ့မွ မီးေလးလွံဳရင္း ထန္းပင္ျမစ္ေတြကို တစ္ေခ်ာင္းျပီး တစ္ေခ်ာင္းထည့္။ ေမႊးလာတဲ့ ထန္းပင္ျမစ္ေလးေတြ မီးမကြ်မ္းခင္ မီးထဲကထုတ္။ ျပီးေတာ့မွ ေဘးနားက အမွ်င္ေတြကိုခြာ ထန္းပင္ျမစ္၀ါ၀ါေႏြးေႏြးေလးေတြကို ဆီေလးနဲ႕ဆမ္း။ အိုး…လြမ္းလိုက္တာမ်ားဆုိဗ်ာ။ စိတ္လိုလက္ရ ရွိၾကရင္ ခပ္ဆဆေလးထုထားတဲ့ ထန္းပင္ျမစ္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ကေလးေပါ့။

မိုးအေတာ္ေမွာင္လာျပီး ညဥ္႕နက္ျပီဆုိမွ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္နဲ႕အတူ ေဖာင္ဖြဲ႕ေအာင္ေျပာခဲ့ၾကတဲ့စကားေတြက အမ်ားသား။

ႏွစ္ေတြနဲ႕အတူ အရာေတြအားလံုး ပါးလ်ားကုန္ၾကျပီ။ အက်င့္စာရိတၱေတြအျပင္ ေမတၱာတရားေတြ ရိုးသားျခင္းေတြ ခင္မင္မွုေတြ အားလံုးက အခ်ိန္ကာလဆိုတဲ့ ယႏၱာရားေအာက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္။

အိမ္တစ္အိမ္မွာ အနည္းဆံုးဆိုင္ကယ္တစ္စီးစီနဲ႕ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ လူတိုင္းတန္းတူရွိေနၾကျပီ။ အစ္ကိုေရ အစ္မေရဆိုျပီး အိမ္လာတဲ့သူက လက္ခ်ိဳးေရလို႕ ရႏိုင္တယ္။ အရင္တုန္းက အိမ္မွာ ဟင္းေကာင္းခ်က္လို႕ တစ္ခြက္တစ္ဖလားပို႕တဲ့သူေတြ အခုဆို အိမ္လိပ္စာေတာင္ မွတ္မိရဲ့လား မသိႏိုင္ေတာ့။ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ ပခံုးခ်င္းတိုက္သြားႏိုင္ေလာက္ျပီ။

အရာ၀ထၱဳတိုင္းဟာ မတည္ျမဲတတ္ၾကပါဘူး။ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တတ္ၾကပါတယ္။ ေပ်ာက္ပ်က္လြယ္တတ္ၾကပါတယ္။ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တဲ့အရာေတြကိုလည္း အျမဲေအာက္ေမ့တသ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ အခုက်ေနာ္လည္း ထန္းပင္ျမစ္မွသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ယခင္ ယခင္အတိတ္ဆီကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိေနျပန္ပါေရာလား………………

မွ်ေ၀ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍

အစားေကာင္းစားရင္ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို သတိရသတဲ့။ သိပ္မွန္တဲ့စကား ေမကဆို ငါ့သားေလး စားေစခ်င္လိုက္တာဆိုတာ တဖြဖြ ရြတ္ေနတတ္တာေလ။ သားၾကိဳက္တဲ့ဟင္း သားၾကိဳက္တဲ့ မုန္႕နဲ႕ေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ မိတ္ေဆြေတြမွာလည္း ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေကာ္ဖီၾကိဳက္တဲ့ သူေတြကို သတိရ၊ ဂဏန္းစားရင္း ဂဏန္းစားတဲ့ သူေတြကို သတိရ၊ ခရီးသြားရင္း သူတုိ႕ေတြ ပါရင္ေကာင္းမွာလို႕ တမ္းတမ္းတတ ရွိတတ္ၾကတယ္။

စာေပေတြ ဖတ္ေတာ့လည္း မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကို ဖတ္ေစခ်င္ျပန္ေရာ။ က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္စာအုပ္ေတြ ၀ယ္စုသလဲဆုိတာ အရင္းခံက မွ်ေ၀ခ်င္လုိ႕ပါ။ စုေဆာင္းထားသမွ်ကို က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ခံစားေနရင္ အက်ိဳးမရွိဘူးလို႕ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ က်ေနာ့ စာအုပ္ေတြကို ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြကို ငွားတတ္ပါတယ္။ မွ်ေ၀ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးအျပစ္ေတြလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ငွားသြားတဲ့ သူေတြထဲမွာ စာအုပ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုယ္တြယ္ဖတ္ရွဳတဲ့သူပါသလို၊ စာအုပ္ေတြ ပ်က္စီးေအာင္ ကိုယ္တြယ္တတ္တဲ့သူေတြလည္း ပါတတ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ မွ်ေ၀မွုကို က်ေနာ္ဆက္လက္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ မွ်ေ၀မွုဆိုတာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေလ့အထတစ္ခုပါပဲ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုကို မုိးလင္းလို႕ က်ေနာ္ email ဖြင့္တိုင္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟိုကစာ၊ ဒီကစာ၊ ဖတ္လို႕ေကာင္းသမွ်၊ နားေထာင္လုိ႕ေကာင္းသမွ်၊ သတင္းထူး၊ ျဖစ္ရပ္ဆန္း၊ ဒါေလးေတြသိသင့္တယ္၊ ဒါမ်ိဳးေတြေရွာင္ရမယ္ ဆုိတဲ့ စာေလးေတြက ပို႕ထားၾကတယ္ေလ။ သူတုိ႕တင္ပဲလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဖတ္သင့္တာဖတ္ မွတ္သင့္တာ မွတ္ျပီးရင္ လာထား contact list ထဲက လူကုန္ select all လုပ္ျပီး forward လုပ္ခ်လိုက္တာေပါ့။

အရင္ရံုးမွာတုန္းကဆုိ တေန႕ကို က်ေနာ့ဆီက စာ ၅ေစာင္ေလာက္ ပို႕ေနက်ေလ။ က်ေနာ္ ပို႕တတ္တာက အျပင္mailက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ျပီးေတာ့ NGO သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက Vacancy ေလးေတြပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ ဘေလာ့ေလးတစ္ခုေဆာက္ စာေတြေရးျဖစ္တယ္။ ဘေလာ့ေလးရဲ့ အစမွာ forward ကရတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ စာေလးေတြ တစ္ခ်ိဳ႕ ဗီဒီယို ဖိုင္ေလးေတြ တစ္ခ်ိဳ႕ ကာတြန္းေလးေတြကို တင္မိတယ္။ စာေလးေတြနဲ႕တြဲျပီး ပံုေလးေတြတင္ဖို႕ ၾကိဳက္လို႕ စုေဆာင္းထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြကို သံုးမိခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က copy right ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။ စာေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို တိတိက်က် မသိႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။

ေနာက္ပိုင္း အမပန္ဒိုရာတို႕ တစ္ျခားစာေရးသူေတြရဲ့ စာေတြကို ဖတ္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့စာေတြကို တစ္ျခားဆိုဒ္တစ္ခုမွာ ခြင့္မေတာင္းပဲ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္မွ နားလည္လာခဲ့ရတယ္။ လက္သည္းဆိတ္မွ လက္ထိပ္နာတတ္တာပါကလား။

နားလည္လာျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္သိပ္ၾကိဳက္လုိ႕ forward လုပ္ခ်င္ရင္ google ထဲကေန မူရင္းစာေရးသူရဲ့ လင့္ကိုရွာပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ မလြယ္ပင္မယ့္ ျပည္ပကလူေတြအတြက္ လြယ္ပါလိမ့္မယ္။ ေခါင္းစဥ္ကို ျမန္မာလို ရိုက္ထည့္လိုက္ရံုပါပဲ။ ရွာေတြ႕တဲ့လင့္နဲ႕တကြ စာေရးသူရဲ့ အမည္ကိုပါ ထည့္ျပီး pdf ကိုေျပာင္းပါတယ္။ ျပီးမွ forward လုပ္လိုက္တယ္။ word ဖိုင္ဆိုရင္ ကူးယူေဖာ္ျပရတာ သိပ္လြယ္လြန္းသလားလို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ pdf ကိုလည္း ျပင္လုိ႕ရတာမို႕ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိေရာက္တယ္မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ လုပ္ခ်င္သပ ဆို လုပ္လို႔ရတဲ့ နည္းေတြ အမ်ားၾကီးေလ။

ျပီးေတာ့ စာေရးတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း forward လုပ္ခဲ့လို႕ မူရင္းစာေရးတဲ့သူကို ေဖာ္ျပထားျခင္းမရွိခဲ့ရင္၊ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ စာေရးျပီး အထက္ကနည္းကို သံုးဖုိ႕ စာျပန္မိတတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း လက္ခံသလို တစ္ခ်ိဳ႕လည္း စာအရွည္ၾကီးျပန္လာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေနာက္မပို႕ေတာ့ဘူးဆုိျပီး ဘာမွကို ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား ေစတနာနဲ႕ပို႕ကာမွ ဟိုဟာလုပ္ပါ ဒီဟာလုပ္ပါနဲ႕ ဆရာျပန္လုပ္ေနတာကိုးေနာ့။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ၾကံဳေတြ႕ၾကရတာက forward mail ကေန ရတဲ့စာေတြမုိ႕ မူရင္းစာေရးသူေတြ ေပ်ာက္သြားတတ္တာပါ။ forward mail ကရတဲ့စာမုိ႕ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပတတ္ၾကပါေသးတယ္။ မူရင္းစာေရးသူက ဘယ္သူမွန္းမသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွတဲ့ ပို႕စ္ေတြကိုလည္း ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေယာက္အစ တစ္ရာအဆံုးဆိုေတာ့လည္း ခက္သားေနာ္။

forward email နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ BCC ပါပဲ။ contact list ထဲက ပါသမွ်လူအကုန္ဆိုေတာ့ email သံုးတဲ့ကာလ ၾကာျမင့္မွုကို လိုက္ျပီး လူေတြကအမ်ားၾကီးေနမွာ။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ကလည္း သိၾကတာမဟုတ္။ ပတ္၀န္းက်င္မတူတဲ့ ေဒသမတူတဲ့ သူေတြေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြ ေပါေစလိုေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း စကားေျပာဖို႕၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေခတ္မွီေအာင္လုိ႕၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႕ Gtalk ဆိုတဲ့အပိုင္း မွာ invite လုပ္လာၾကျပန္ေရာ။ အရင္တုန္းကေတာ့ လက္ခံစကားေျပာျဖစ္တယ္။ တစ္ေခါက္ကေန တစ္ေခါက္ တစ္ေယာက္ကေန တစ္ေယာက္ စကားေျပာ အဆင္မေျပတာေတြ ေတြ႕လာရျပန္တယ္။ လူခ်င္းမရင္းႏွီးတဲ့အျပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး စကားမေျပာရတဲ့ေနာက္ ဘာမ်က္ႏွာမွ ေထာက္ထားစရာမလိုေတာ့ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာၾကျပီေပါ့။ သူတုိ႕ကိုလည္း အျပစ္မဆိုေတာ့ပါဘူး။ ၾကီးက်ယ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္မသိတဲ့ account ေတြဆို လက္မခံတတ္ေတာ့ဘူး။ ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြကိုေတာ့ forward mail လုပ္ရင္ BCC သံုးေပးပါလို႕ ပို႕မိျပန္ေရာ။ ဆရာလုပ္မိျပန္ျပီေနာ္…အဲ့ကတည္း forward ပို႕တဲ့ list ထဲကေန က်ေနာ့ကို ဖ်က္ပစ္လုိက္ေရာ။ အဟဲ ေအာင္ျမင္တာ…

မွ်ေ၀ျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႕ မသိခဲ့တာ သိသင့္သိထိုက္တာ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြ သိလာရပါတယ္။ မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းေလးနဲ႕ လုပ္ေနက် မွ်ေ၀ျခင္းေတြ လုပ္ၾကပါ။ ျပီးေတာ့ သင့္ေတာ္မွန္ကန္တဲ့ မွ်ေ၀ျခင္းေတြျဖစ္ဖို႕ကိုလည္း ၾကိဳးစားေပးၾကပါလို႕ ဒီပို႕စ္ေလးနဲ႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ……………….

လြမ္းတဲ့သစ္ပင္

လြမ္းလြန္လြန္းလို႕တဲ့

ေလတိုက္ ေလတိုင္း
လြမ္းလား လြမ္းရဲ့

ေနထြက္ ေလတုိင္း
လြမ္းလား လြမ္းရဲ့

ခ်က္ခနဲျမည္သံ မၾကားႏိုင္မိေအာင္
တိုးတိတ္တဲ့ စကၠန္႕အေျပာင္းမွာ
အလြမ္းေပါင္း သိန္းေသာင္းခ်ီေအာင္ လြမ္းေနမိခဲ့

တခါလြမ္းတိုင္း တရြက္ေၾကြရမယ္ဆုိ
အလြမ္း တြက္ေရရန္ ခက္ပါဘိ္

အရြက္ေတြ ထပ္ေၾကြစရာ မရွိေတာင္
အျမစ္ေတြ အဖ်ားအထိ
အကိုင္းမက်န္ တပင္လံုး
တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕ လြမ္းေနမိတယ္

အလြမ္းေတြသီးတဲ့ သစ္ပင္မုိ႕………..

ယမန္ေန႕ည စက္ရပ္သတင္း

အထူးသတင္းမွာ ယမန္ေန႕ညက ခရမ္းေရာင္လြင္ျပင္ရွိ ကမ္းပါးတစ္ခု ျပိဳသြားျခင္းႏွင့္ အနီေရာင္လြင္ျပင္မွ ေပါင္က်ိဳးသြားသူႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ သတင္း…..


သတင္းအစံုအလင္မွာ…………………………

ခရမ္းေရာင္လြင္ျပင္တိုင္းျပည္မွ မင္းသမီးေလးတစ္ပါးႏွင့္ သူမ၏ အုပ္ထိန္းသူ ရံေရြေတာ္ၾကီးတို႕သည္ တုိင္းျပည္အနီး၀န္းက်င္မွ နတ္ဆရာမၾကီးထံတြင္ မင္းသမီးေလး၏ ကံၾကမၼာကို တြက္ခ်က္ၾကရာမွ အဆိုပါ ကိစၥ စတင္ခဲ့ပါသည္။

ထိုနတ္ဆရာမၾကီးမွ မင္းသမီးေလး၏ ေရွ႕ေရးအတြက္ရင္ေလးစြာ ထူးဆန္းလွစြာေသာ အဆိုပါ တန္ျပန္မွုတစ္ခုကို ယမန္ေန႕ညကျပဳလုပ္ရမည္ဟု ညႊန္ၾကားလိုက္ပါသည္။ သို႕ျဖစ္ရာ အုပ္ထိန္းသူ ရံေရြေတာ္ၾကီးသည္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္ျပီးသကာလ လိုအပ္ေသာ အစီအရင္မ်ား ျပဳလုပ္စီမံခဲ့ပါသည္။


အႏွီ အစီအရင္မွာ လကြယ္ည သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ မင္းသမီးေလးမွ ေနာင္လာမည့္ အညံ့မ်ားေပ်ာက္ပ်က္ေစျခင္းငွာ မင္းသမီးေလးႏွင့္ လံုး၀လံုး၀ မအပ္စပ္ေသာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျခင္း အတိျပီးသည့္၀တ္စံု (ျမင္ေတြ႕လိုက္သူမ်ား အဆိုပါ၀တ္စံုကို ေသခ်ာေပါက္သိပါသည္) ကို၀တ္ဆင္ကာ လက္ထဲတြင္လည္း ဖြတ္ဂလိဒဂၤ ါး စိုးစဥ္းမွ် မရွိေအာင္ေန၍ ေခတ္သစ္ Gipsy စတိုင္ျဖင့္ မနက္အာရုဏ္မတက္ခင္အထိ နန္းေတာ္ျပင္ပတြင္ ေနထုိင္ရမည္ဟု ဆိုပါသည္။


သို႕ျဖစ္ရာ ရံေရြေတာ္ၾကီးမွ သင့္ရာသင့္ရာ ႏွိပ္စက္လိုသူမ်ား (ခ်စ္ခင္လြန္းအားၾကီး၍ ေကာက္ေတာ္မူသည္ဟုလည္း ဆုိရာ၏) ကိုစီစစ္ေရြးခ်ယ္ရာ အနီေရာင္လြင္ျပင္အရပ္မွ လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္(ခပ္တည္တည္ေနတတ္တဲ့လူရႊင္ေတာ္ဟုဆိုပါသည္) ႏွင့္ အဆုိပါလူရႊင္ေတာ္၏ အစ္မေတာ္လူမိုက္(အခုထိမိုက္မဲေနတုန္း)ကိုပါ ထည့္သြင္းဖိတ္ၾကားခဲ့သည္။

ဤမွ် ထူးျခားဆန္းၾကယ္ေသာ သတင္းကိုယူရန္ အကြ်န္္သတင္းေထာက္မွ နန္းေတာ္သို႕အေရာက္တြင္ မူလက အစီအစဥ္တြင္မပါ၀င္ခဲ့ေသာ အနီေရာင္လြင္ျပင္မွ စားဖိုမွဴးတစ္ေယာက္ကိုပါ ထပ္မံေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသည္ (ျမင္ကတည္းက ဒယ္အုိးၾကီးကိုင္ထားလို႕ စားဖိုမွဴးအျဖစ္ယူဆခဲ့ရပါသည္)။

ေရႊနာရီမွ သန္းေခါင္းယံေမာင္းမတီးခင္ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း နန္းေတာ္ျပင္ပသို႕ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာခဲ့ပါသည္။ ေခတ္သစ္ Gipsy စတိုင္အျဖစ္ ေကာ္ဖီတစ္ဂ်ား ေရေႏြးတစ္ခရားႏွင့္ တုိလီမုတ္စ ေျမပဲေလွာ္ ေပါင္မုန္႕ကိတ္မုန္႕မ်ားအျပင္ နန္းျပင္နန္းရပ္ ဆက္သြယ္ရန္ မုိဘိုင္းဖုန္းမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္စီကိုင္ေဆာင္ကာ တခမ္းတနားစုတ္ျပတ္စြာ သြားေရာက္ခဲ့ၾကသည္မွာ ျမင္သူရင္နင့္စရာေကာင္းလွပါေတာ့သည္။

ထိုေနာက္ရံေရြေတာ္ၾကီးမွ ေရႊၾကိဳးေတာ္ေမ့က်န္ရစ္သည္ဟု သတိေပးေတာ္မူသျဖင့္ နန္းေတာ္သို႕တစ္ဖန္ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္ကာ ေရႊၾကိဳးေတာ္ကိုယူရင္းတစ္ဆက္တည္း နန္းေတာ္သံုး မင္းသမီး၏လက္စြဲေတာ္ မွတ္စုစာအုပ္ကို ယူေဆာင္လာခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ မွတ္စုစာအုပ္ျဖင့္ နန္းျပင္အရပ္တြင္ မင္းသမီး၏ မ်ိဳးေတာ္အေပါင္းေဆြရွစ္ေသာင္းကို ဆက္သြယ္ရန္ၾကိဳးစားေသာ္လည္း Gipsy မ်ား၏ေနရပ္ျဖစ္ပါသျဖင့္ ဆက္သြယ္၍ မရခဲ့သည္မွာ အသည္းနာစရာေကာင္းလွပါသည္။ မဟုတ္ပါက မင္းသမီးေလး၏ ရင္နင့္ဖြယ္ျဖစ္ရပ္မ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႕ျမင္ရမည္မွာ မုခ်ဧကန္ပင္။


သို႕ေသာ္လည္း ရပ္ေ၀းေပါင္က်ိဳးသူႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ အနီေရာင္လြင္ျပင္အရပ္မွ ရည္းစားစကားမေျပာတတ္သူ လူျပိဳရံတစ္ဦး၊ အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္အရပ္မွ ရလိုရလို ျမိဳ႕စားၾကီးတစ္ဦးတုိ႕သည္ မင္းသမီးအား အေ၀းမွပင္ မင္းသမီးအပါးစကၠန္႕မျခားခစားလိုပါေၾကာင္း အားေပးစကားမ်ား အဆက္မျပတ္ေျပာၾကားကာ သူတုိ႕လုပ္ခ်င္သည္မ်ားကို ေနရင္းအရပ္၌ပင္ အိေျႏၵမပ်က္လုပ္ကိုင္ေနခဲ့သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရွိရျပန္ပါသည္။


ထိုမွ မင္းသမီးအား အနီေရာင္အရပ္ေဒသမွ လူရႊင္ေတာ္က စတင္ေျဖေဖ်ာ္ရာ အကြ်န္ သတင္းေထာက္အဖို႕ မၾကံဳစဖူးထူးကဲစြာ ရယ္ေမာမိ၏။ အကြ်န္၏ရယ္ေမာျခင္းေၾကာင့္ နန္းေတာ္နံရံမ်ားတုန္ခါမည္ကို စိုးရြံ႕သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အဆိုပါလူရႊင္ေတာ္ကိုယ္တိုင္မွ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ခက္ခဲသည္ဟု တင္ျပသည္က တစ္ဖံု၊ Gipsy စတိုင္အျပည့္ဖမ္းလိုသည္က အဓိကျဖစ္သည္မုိ႕ မူလ စခန္းခ်ရာေနရာမွ ထို႕ထက္ေ၀းလံေသာ အရပ္ဆီ ထြက္ခြာရမည္ဟု အမိန္႕ေတာ္ရွိျပန္သည္။


ထပ္မံရွာေဖြေတြ႕ရွိေသာေနရာသစ္မွာ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္သားတုိ႕၏ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ေနရာတစ္ခု၏ ေဘးတြင္ျဖစ္၏။ စခန္းခ်လို႕မွ မဆံုးခင္ ရံေရြေတာ္ၾကီးမွ ေျပာသင့္ေျပာထိုက္သည္မ်ားကို စတင္ေျပာၾကားရာတြင္ ရံေရြေတာ္ၾကီး၏ အသံေနာက္တြင္ ေနာက္ထပ္အသံမ်ား ထပ္ခ်ပ္မကြာလုိက္ပါလာျပန္သည္။ ထုိ႕အတြက္ ေၾကာက္ရြံ႕႔ျခင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ေတာ္မူသျဖင့္ ထိုအရပ္သည္ စခန္းခ်ရန္ မသင့္ေလ်ာ္ျပန္ ဟုသတ္မွတ္၏။

ခရမ္းေရာင္လြင္ျပင္ရွိ နာမည္ၾကီး၍ လူသူအေရာက္ေပါက္နည္းလွေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္တစ္ခုမွာ ယခုေရာက္ရွိေနရာမွ မနီးမေ၀း ႏွစ္လံအကြယ္ သံုးျပသာသာခရီးတြင္ရွိသည္ဟုဆိုျပန္၏။ အံ့ၾသမကုန္ေသာ ခရီးၾကမ္းတို႕ကို ျဖတ္သန္းလိုေသာ ေရႊမင္းသမီးနဲ႕ အေပါင္းအပါမ်ားသည္ မေၾကာက္မရြံ႕ ေနာက္မတြန္႕ပဲ ေရွ႕သို႕သာ ခ်ီၾကကုန္၏။

သန္႕ရွင္းေမႊးၾကိဳင္လွေသာ ပန္းျခံသို႕အေရာက္တြင္ သယ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိေသာ ႏူးညံ့လွသည့္ သားေမႊးအခင္းတုိ႕ကို ဆင္ယင္ခင္းက်င္းေတာ္မူခဲ့သည္။ ထိုမွတစ္၀ စက္နာရီကို ၾကည့္ေတာ္မူေသာ္ အစီအစဥ္၏ ၃၅ရာခုိင္ႏွုန္းသာ ျပီးေသးသည့္ အျဖစ္ကို မွတ္ေတာ္မူ၏။ ေနာက္ဆံုးစခန္းခ်ရာ အျဖစ္ ကြန္ဖမ္းယူကာ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားျဖင့္ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေသာင္းေျပာင္းေထြလာမ်ားကို ေျပာကာ ပါလာသမွ် အာဟာရတုိ႕ကို တဇြတ္ဇြတ္ႏွင့္ ျပြတ္ျပြတ္ျမည္ေအာင္စားၾကပါေတာ့သည္။

ေျပာသမွ်အေၾကာင္းအရာမ်ားအား အႏွစ္ခ်ဳပ္ရေသာ္ အေၾကြးေတာင္းျခင္းဆိုသည္တစ္မ်ိဳး၊ ရထားေမာင္းျခင္းဆိုသည္တစ္ခု၊ ခ်ယ္ရီပန္းအရပ္မွ မဟာမိတ္မ်ား လာသြားသည့္ ခရီးစဥ္က တစ္ဖံု၊ တျမန္ေန႕ညတြင္က်င္းပခဲ့ေသာ ဇီးသီးေတာ ညီလာခံအေၾကာင္းတေစ့တေစာင္း၊ မင္းသမီးအား တစ္အားခ်စ္ပါလ်က္ ပ်က္ကြက္ၾကသည့့္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာတို႕ကို လြမ္းေဆြးျခင္းက တစ္လီ၊ ယေန႕ညတြင္က်င္းပမည့္ သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲ တစ္ခုအပါအ၀င္ ေထာင့္စံုေအာင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္ကို မွတ္သားခဲ့ရပါသည္။

ထိုသို႕ေသာ အစီအစဥ္က်င္းပေနခ်ိန္တြင္ ရပ္ေ၀းရပ္နီးမွ စပ်စ္သီးေရွာက္သီးမ်ား လိမ့္လာသည္ကိုလည္း အနီေရာင္လြင္ျပင္အရပ္မွ လူရႊင္ေတာ္က မွတ္သားထားသည္ကို တိုက္ဆုိင္စြာ ေတြ႕ရွိရျပန္ပါသည္။

စက္နာရီအာရုဏ္မတက္ခင္ စားဖိုမွဴးၾကီး အပါအ၀င္ အေပါင္းအပါမ်ား အႏၱရယ္နဲဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ေနရပါသျဖင့္ မတိမ္းမေစာင္းဗိန္းေမာင္းတီးကာ လွပသာယာေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။

နန္းေတာ္မ၀င္ခင္ နန္းေတာ္၀ရွိ လံုျခံဳေရးစခန္း၌္ တစ္ေထာက္နားခုိရင္း နန္းေတာ္အတြင္း သတင္းမ်ား စနည္းနာခဲ့ၾကပါေသးသည္။ မင္းသမီး၏လံုျခံဳေရးကို ေရွ႕ရွဳကာ အခ်ိန္ေတာ္အခါမလင့္ နန္းေတာ္တြင္းသို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။

ထို႕ေနာက္ အစီအစဥ္ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ခက္ခဲစြာ ခ်က္ျပဳတ္ရေသာ လက္ဖက္ထမင္းကို ရံေရြေတာ္ၾကီးမွ အားရပါးရလက္ေတာ္ျဖင့္ သုတ္ေကြ်းခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေထာင္းအားရရွိလွပါသည္။

အကြ်န္သတင္းေထာက္မွာ သတင္းမ်ားယူရသည္က ပင္ပန္းျခင္းၾကီးစြာျဖစ္လ်က္ နန္းေတာ္ထိုင္ဖံုတြင္ ေခတၱခဏေမွးစက္ေပ်ာ္ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ ထုိကာလအတြင္း မည္သုိ႕ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ကိုေတာ့ လစ္လပ္ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ႏိုးလ်င္ႏိုးျခင္း ေရႊမင္းသမီးမွ ပါးစပ္ဆုိင္းျဖင့္ ေမာင္းေတာ္တီးေနသည္ကိုေတာ့ မပ်က္ကြက္ေအာင္ မွတ္ခဲ့ျပန္ပါေသး၏။

ယမန္ေန႕ညက အံ့မခန္းဖြယ္ေသာ စက္ရပ္သတင္းကို ယခုမနက္ႏိုးထခ်ိန္မွ စ၍ ျပန္လည္ေရးသားစီကံုးကာ သတင္းေစာင့္စားသူတုိ႕ စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႕ သတင္းအမွန္မ်ားျဖင့္ ထုတ္ျပန္လုိက္ပါေၾကာင္း…………………….


ညီမငယ္တစ္ေယာက္ Tag တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အခ်ိန္ကာလ (Happy moment) ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးပါ။ ဟာသဥာဏ္ နည္းပါသျဖင့္ ဖတ္၍မေကာင္းပါက ထမင္းသိုးဟင္းသိုး ပို႕စ္ေလးအျဖစ္ မွတ္ယူေစခ်င္ပါသည္။ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစခင္ဗ်ာ…………………..

ဘေလာ့ဆိုသည္မွာ

တစ္ေလာက အရိုးရဲ့ ဆိုသည္မွာ စာအုပ္ကိုဖတ္အျပီး၊ က်ေနာ့ေခါင္းထဲက အေတြးေတြနဲ႕ ဒီစာကိုေရးမိျပန္တယ္……က်ေနာ့အတြက္ ဘေလာ့ဆိုသည္မွာ….

ဘေလာ့ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာမသိခင္မွာပဲ ဒီဘေလာ့ ဆိုတဲ့ အရာထဲကို က်ေနာ္ေရာက္ေနခဲ့့မိျပီ။ က်ေနာ္သိတာက စာေရးခ်င္တာတစ္ခုတည္းသက္သက္။ ေကာမန္႕ဆိုတာ ဘာလဲ၊ Tag ဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဆီပံုးဆိုိတာ ဘာလဲ မသိခဲ့။ HTML code ေတြနဲ႕လည္း အကြ်မး္မ၀င္ခဲ့။

စာစေရး,စက စာေရးေနတာတစ္ခုပဲ။ ကိုယ့္ေရးတဲ့စာေလး ေခ်ာဖို႕အေရး၊ စာေလးေတြ တင္မယ္၊ ခံစားခ်က္ေတြ အေတြးေတြမွ်ေ၀မယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္ကေလးပဲရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆီပံုးဆုိတာ ထည့္ဖို႕ေကာင္းတယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ကေနလာခဲ့တယ္ဆိုတာ သိဖုိ႕၊ hit ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ရွိျပီလဲ coding ေလးေတြထည့္လာျပန္တယ္။ သီခ်င္း player ေလးေတြလည္း ထည့္မိျပန္ေရာ။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းတိုးလာတဲ့ စာေရးသူ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ လည္စရာလင့္ေလးေတြ အသစ္တင္တိုင္း မပ်က္မကြက္ဖတ္ရင္း မိုးအလင္းညေတြ မေရနုိင္ေတာ့။

စာေရးျခင္းတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလမွာ က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဆိုတဲ့ အရာကို ျပန္သံုးသပ္ဖို႕ စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ဘေလာ့ေရးေနတာ ဘာအတြက္လဲ?
(က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ ဒုတိယ ဘ၀တစ္ခုလိုပါပဲ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ရင္ဖြင့္မယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုမယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဟားတိုက္ရယ္ေမာမယ္။ သူမ်ားရပ္ရြာမွာေနရင္း အေမ့အိမ္ကို လြမ္းတဲ့အလြမ္းေတြအစား ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ဘေလာ့ဆုိတဲ့အရာနဲ႕ အစားထုိးခဲ့တယ္။)

က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးခဲ့သလဲ?
(က်ေနာ့အထင္ တေန႕တာလံုးရဲ့ 90% ေလာက္ ဘေလာ့မွာ က်ေနာ္ရွိေနခဲ့တယ္။)

က်ေနာ္ဘာေတြေရးျဖစ္ခဲ့သလဲ?
(စံုေနတာပဲ ဘာေတြေရးမိမွန္းကို မသိေအာင္ပါပဲ၊ ခံစားခ်က္ေတြေရာ၊ ရုပ္ရွင္ခံစားမွုေတြေရာ….။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ တပ္ျဖစ္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲဲ႕ တည္းျဖတ္သူမဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြ အတားအဆီးမဲ့စြာ..)

က်ေနာ္ဘယ္သူေတြနဲ႕ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့သလဲ?
(ဒီတစ္ခုအတြက္ေတာ့ ေက်နပ္တယ္။ က်ေနာ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့သူေတြနဲ႕ ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အျပင္မွာ ေတြ႕ဆံုဖို႕မလြယ္ကူႏိုင္တဲ့ သူေတြ( မမိုးခ်ဳိသင္းတို႕၊ ဆရာ မေမျငိမ္းတို႕လို စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ထင္ရွားခဲ့သူေတြ၊ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာစာေတြ မေရးျဖစ္ၾကေပမယ့္ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာမွာ စာေရးသိပ္ေကာင္းတဲ့ လူေတြနဲ႕ အြန္လိုင္းမွာ ဆံုျဖစ္ခဲ့တာမ်ိဳးပါ ၊ သူတစ္ပါးေတြအတြက္လြယ္ကူေကာင္း လြယ္ကူႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လိုလူမ်ိဳးအတြက္ ခက္ခဲပါတယ္)

က်ေနာ့အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္?
(အတၱေနာက္က ပရလိုက္တာပါ။ လူတိုင္း ကိုယ္က်ိဳးကို အရင္ၾကည့္မိၾကပါလိမ့္မယ္။ ေကာ့မန္႕ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ေနရာကေန ေၾသာ္ ေကာ့မန္႕ေလးေတြ မက္ေမာလာျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ လာလည္တဲ့သူေတြေနာက္ကို လိုက္မိျပန္ေရာ။ ဟာ..ဒီလူေတြလာလည္ပါလား ဒါေပမယ့္ ေျခရာလည္း မခ်န္ဘူးေကာ။ လူ႕,အလိုမ်ားေနာ္။ ဒီေန႕လာလည္သူအေရအတြက္ ဟို႕လူဘေလာ့ကမ်ားလွပါလား ငါ့ဘေလာ့က်နည္းနည္းေလးနဲ႕ ေလာဘေဇာေတြ အေတာမသတ္ျပန္ဘူး။ က်ေနာ္ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႕ က်ေနာ္ျပန္ရတဲ့ အရာေတြကို ခ်ိန္ထိုးဖုိ႕ သတိမရပါဘူး။ က်ေနာ့ကိုစိုးမိုးထားတာက ေကာမန္႕ရယ္ လာလည္သူအေရအတြက္ဆုိတာေတြရယ္ပါပဲ။)

က်ေနာ့ရဲ့ စာအေရးအသား
(တစ္ေလာက ဘေလာ့က ညီမတစ္ေယာက္ရဲ့ အစ္မဆီက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရိုးသားစြာေျပာသံကို ၾကားေယာင္မိတယ္။ ဘာေတြကို ေရးမွန္းမသိဘူးတဲ့ ဒီျမိဳ႕ဆို ဒီျမိဳ႕လို႕ေရးေပါ့ သြယ္၀ိုက္ေကြ႕ပတ္ျပီးေတာ့ နားလည္ရခက္စြာ ေရးတာမို႕ ဖတ္လက္စကို ရပ္ပစ္ခဲ့ရတာတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က ခံစားခ်က္စကားစုေလးေတြကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ခရီးသြားေဆာင္းပါး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ရုပ္ရွင္ခံစားမွု၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ က်ေနာ္က စကားေျပပိုအားသန္သလိုပဲတဲ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ့အေတြးေတြကို တစ္ျခားတစ္ခုခုုနဲ႕ ထင္ဟပ္ျပီးေရးေလ့ရွိပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ အေရးမတတ္ေတာ့ လိပ္ပတ္မလည္သလို ျဖစ္ေနဟန္တူပါရဲ့။ ဝမ္းစာကလည္း မျပည့္၊ အေျခခံကလည္း မပိုင္ႏိုင္ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ကိုပဲ ရွက္ရွက္နဲ႕ ဝန္ခံရေတာ့မွာပါပဲ။ က်ေနာ္ေရးေတာ့သာ သြယ္၀ိုက္ေရးတတ္တာပါ ကိုယ္တုိင္က် အခုထိ ခြန္သာကို ပုစာၦတစ္ပုဒ္လို ေရးခဲ့တဲ့အတြက္ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနတုန္း။ အခြင့္သင့္ရင္ သူေသလူလား လူရွင္လားဆုိတာ ေမးခ်င္မိတယ္ေလ)

က်ေနာ္ျမင္မိတဲ့ ေကာ့မန္႕ေပးသူမ်ား
(တစ္ခ်ိဳ႕ဘေလာ့ေတြဆို စာေရးေကာင္းပါတယ္။ ေကာ့မန္႕မရတတ္ၾကဘူး။ စာေရးသက္ႏုတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ဘေလာ္ဂါေတြနဲ႕ မရင္းႏွီးတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မွန္တဲ့အတိုင္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အသြားအလာရွိတဲ့ ဘေလာ့အခ်င္းခ်င္းကသာ ေကာ့မန္႕ေပးေလ့ရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ။

ေနာက္ထပ္တစ္မ်ိဳးက ေကာ့မန္႕ဦးတာပါ။ အရင္ဆံုးေကာ့မန္႕ေပးတဲ့သူျဖစ္ဖို႕ နံပါတ္တစ္ေအာ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ေရးထားတဲ့ စာကို ဖတ္မဖတ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ နံပါတ္တစ္ေအာ္ျပီး ျပန္သြားၾကတာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အဖြဲ႕ေလးေတြပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္ရာ နီးစပ္ရာခ်င္း ေပါင္းစည္းၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးစပ္သူမ်ားဆုိပါေတာ့။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ေရးသမွ်အပုဒ္အတိုင္း ေပးၾကတာခ်ည္းေလ။ က်ေနာ္လည္း အဲ့အထဲပါမယ္ထင္တယ္ခင္ဗ်။

စာမေရးပဲ စာဖတ္သူသတ္သတ္နဲ႕ ေကာ့မန္႕ေတြေပးၾကတာ။ စာဖတ္နာသူ၊နားလည္ခံစားေပးသူေတြရွိသလို၊ ကိုယ္လိုရာဆြဲ ကိုယ့္အျမင္နဲ႕ သူ႕အျမင္ မ်ဥ္းျပိဳင္ဆြဲၾကသူေတြလည္း ရွိတတ္ျပန္တယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေကာ့မန္႕ေလးေတြ ျဖစ္ဖို႕ ဆႏၵျပဳမိတယ္။

ေနာက္ထပ္ေတြ႕တဲ့သူေတြက Reader ကဆြဲဖတ္တဲ့သူေတြ။ ဘေလာ့ကိုလာလည္စရာမလိုသလို ေကာ့မန္႕လည္းေပးစရာမလိုဘူးထင္ပါရဲ့။ နီးစပ္ရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့၊ မနီးစပ္ေတာ့လည္းတစ္မ်ိဳးေပါ့။ အင္းေလ ဖတ္လုိ႕ မေကာင္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူး ဘေလာ့သြားရမွာ အလုပ္ရွဳပ္လို႕ Reader ကဖတ္ရင္း ေကာ့မန္႕ေပးဖုိ႕ ေမ့ခဲ့တယ္ဆုိပါစို႔ရဲ့ေလ..ေသခ်ာျပန္သံုးသပ္ေတာ့ က်ေနာ္ေရးထားတာေတြက အရည္မရ အဖတ္မရေတြဆုိတာေတြကို ကိုယ္တုိင္ေမ့ေလ်ာ့လို႕…အဲ့လို)

ေလာေလာဆယ္က်ေနာ္ေတြးမိျမင္မိသမွ် ဘေလာ့ဆိုသည္မွာ ေလးပါပဲ… ညံ့ဖ်င္းႏံုအစြာ ေရးတတ္သူျဖစ္လုိ႕ အေျပာမတတ္ေတာ့ ဆဲသလို ျဖစ္ေနမွာလည္း စိုးပါတယ္။ ရိုးအစြာေရးခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ က်ေနာ့အျပစ္မ်ားသာျဖစ္ပါေၾကာင္း ၾကိဳဳတင္၀န္ခံပါတယ္ခင္ဗ်ာ….

ထပ္ျဖည့္ေပးသြားမယ္ဆုိ ေက်းဇူးအရင္တင္ထားပါမယ္ခင္ဗ်ာ