30 August 2010

ပိန္းၾကာဖက္ကို ေရမတင္သကဲ့သို႕

ငယ္တုန္းက မနက္မိုးလင္းရင္ အဖြားရဲ့ အစိေႏၱယ် အစခ်ီတဲ့ ဘုရားရွိခုိးျပီး၊ ဆြမ္းကပ္၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္းကပ္၊ ပန္းကပ္ျပီးရင္ တျပည္လံုးမွာ ရွိတဲ့ တန္ခိုးၾကီးဘုရားအဆူဆူကို တိုင္တည္ဆုေတာင္းသံကို ေၾကးစည္မထုမခ်င္း ၾကားရတတ္ပါတယ္..

ဟိုးအထက္ခ်င္းေတာင္ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီက စလိုက္တာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက ဘုရားပုထိုးကုန္ေအာင္ရြတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ေတြ သူ႕ကို ကန္ေတာ့့တဲ့အခါမ်ားဆို ေရလိုေအးလုိ႕ ပန္းလုိ႕ေမႊးပါေစ၊ အိမ္ျပန္ခါနီးကန္ေတာ့ ရင္ အႏၱရာကင္း ေဘးရွင္းပါေစ၊ သြားလမ္းသာလို႕လာလမ္း ေျဖာင့္ပါေစ၊ ခလုတ္မထိ ဆူးမျငိၾကပါေစနဲ႕၊ ဘုန္းၾကီးပါေစ၊ အသက္ရွည္ပါေစ၊ အဆင္းလွပါေစ၊ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ပါေစ ဆိုတာမ်ိဳး ဆုေတြတသီတတန္းၾကီးေခြ်လို႕

ျပီးေတာ့ ဒီေန႕တေန႕လံုး စိတ္ထဲကေရာ ပါးစပ္ဖ်ားကပါ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေရရြတ္ေနမိတဲ့….

အနာေရာဂါမွန္သမွ်တို႕ ပိန္းၾကာဖက္ေပၚ ေရမတင္သလို အရွင္းေလွ်ာက် ေပ်ာက္ကင္းၾကပါေစ….

29 August 2010

သည္ပန္း သည္စခန္း (၂)


တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းနီနဲ႕တင္ မရပ္ႏုိင္ျပန္။ မိမိႏြယ္ တစ္ေယာက္ အလွဆုိတာကို သိျမင္လာသလိုလို။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပန္းခ်ီဆရာလုိ႕ထင္လိုထင္။ ျခယ္မယ္ဆိုတာခ်ည္း။ ထိုအခါ……

စာရြက္ေတြ သြားေပးတိုင္း ဦးကိုကိုက စာရြက္အျပင္ မိမိႏြယ္ရဲ့ လက္ေတြကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္တာကို သိလာရျပန္သည္။ အခန္းျပင္ထြက္လာျပီးမွ လက္သည္းနီဆိုးရစေကာင္းတယ္လုိ႕ စိတ္ထဲေရာက္လာ။ ဦးကိုကို႕ အမ်ိဳးသမီး မမသက္ လာတ့ဲအခါတိုင္း တရွိဳက္မက္မက္က်န္ေနခဲ့ေသာ ေရေမႊးနံ႕ကို ရွဴရွိဳက္ရင္း ဘယ္လိုမွ မဝယ္ျဖစ္ႏုိင္သည့္ မိမိႏြယ္ အျဖစ္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ အင္းေလ တေန႕ေန႕ ေပါ့။ ငွက္ေတြက ပ်ံရင္းနဲ႕ ေသၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ထုိႏွစ္ Company Annual Dinner ညကိုေတာ့ သူဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့။ ျပင္းထန္ေမာပန္းေစေသာ ျပီးေတာ့လွိုက္ေမာ တြယ္တာရစ္ငင္ေသာ ဦးကိုကို၏ ရင္ခြင္။ စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း ဇာတ္ေကာင္ရူးေတြ မရူးစမ္းပါနဲ႕လို႕ ေျပာရင္း သူမ တတိယဆိပ္ကမ္း ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ မျဖစ္ေစရဘူးဆိုျပီး ျငီးျငဴမိသည္။ ဦးကိုကုိ ကိုေတာ့ ျမနႏၵာတျဖစ္လဲ မမသက္၏ အရိပ္ထက္ ေအးျမေသာ မိမိရင္ခြင္နန္းကို ေပးထားခ်င္မိသည္။ မိမိႏြယ္ သည္ ရန္ကုန္တစ္ဖက္ကမ္းက မိမိႏြယ္ မဟုတ္ေတာ့။ ေမာင္ငယ္ကို ေက်ာင္းထားရန္ အိမ္ကို က်ားကန္ေပးရန္ ဆုိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္တုိ႕ျဖင့္ ဆင္ေသကို ဆိတ္သားေရနဲ႕ ဖံုးတတ္ခ်င္ျပန္သည္။

အိမ္ျပန္ရခက္သည္ အလုပ္မ်ားသည္ဆုိကာ ေက်ာက္ေျမာင္းဖက္မွာ တိုက္ခန္း တစ္ခန္းငွားေနျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းတက္ရင္း ေကာင္ေလးမ်ားနွင့္ တရံုးရံုးျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။ ရုပ္ရွင္ရံုတိုင္းတြင္ ဇာတ္ကားေျပာင္းတိုင္း အေဖာ္အသစ္တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္နဲ႕ မၾကည့္မျဖစ္သြားၾကည့္ျဖစ္ျမဲ။ အြန္လိုင္းမွ တစ္ဆင့္ ျမင္ျမင္ရာ ခင္မင္ရာခ်ည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ မိမိႏြယ္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ပီပီသသျဖစ္တည္ေနသည္ဟု ခံယူလ်က္က မိမိစိတ္ေစရာကို အတိုင္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ သူမကိုယ္ သူမ ခိုင္နဲ႕မ်ားတူေနျပီလား လုိ႕လည္း ေတြးမိျပန္သည္။ ေမာင္ ဆုိတာ ဘယ္သူျဖစ္ႏုိင္မလဲဆိုျပန္ေတာ့ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို ဒီအတုိင္း ခပ္ေဝးေဝးက ၾကည့္မေနၾကျပန္။ ဒါပဲေလ ေယာက်ၤားေတြ အတြက္ သူတုိ႕လိုအပ္တာ ဒါပါပဲ လို႕ခပ္တိုးတိုးညည္းမိသည္။ သူမကို သိပ္အညွာလြယ္တာပဲလုိ႕ ေျပာတ့ဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ငွက္ေပ်ာသီး အခြံႏြာစားရတာကမွ ခက္ေသးတယ္လို႕ ေလွာင္ရယ္မိျပန္သည္။

အိမ္ျပန္ရန္ ခက္သည္မို႕ ႏြမ္းလ်အိမ္အျပန္ရက္မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ခ်င္။ အငယ္ေကာင္ ဂ်ီတီအိုင္ တက္ဖုိ႕ ေက်ာင္းရသည္ဆုိျပန္ေတာ့ ဖူဖူလံုလံု ေပးလိုက္ႏုိင္ျပန္သည္။ မႏွစ္က အစ္ကိုၾကီးဆံုးေတာ့ တစ္ေခါက္အိမ္ျပန္ေရာက္သည္သာ။ အစ္မ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ ဘဝပန္းတိုင္ဟာ အိမ္ေထာင္တစ္ခု က်ဖုိ႕ သက္သက္ပဲတဲ့။ မဒမ္ဆီဘူဘြားထင္ရဲ့ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ျပဳစေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ အေတြး သူ႕ေခါင္းထဲထည့္သြားတာ။ ဘာမဟုတ္တဲ့စာရြက္ေတြ ဘြဲ႕လက္မွတ္ဆိုတာေတြ အပါအဝင္ လူ႕ဘဝကို သိပ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၾကတာပါပဲ။ သူမအတြက္ေတာ့ ေလွာင္ခ်ိဳင့္မဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္လို။

ေန႕စဥ္လုပ္ကုိင္ေနရေသာ ပံုမွန္အလုပ္တို႕က သူမကို လြယ္လြယ္ ျငီးေငြ႕ေစျပန္သည္။ အလုပ္ထဲမွာ သူမကို ေစာင့္ၾကည့္အကဲျဖတ္ဖို႕ သူမရဲ့ ေျပာင္းလဲမွုမ်ားကို လစာမယူပဲ အခမဲ့ မွတ္တမ္းတင္ၾကသူေတြ မ်ားလာသည္။ အန္တီရီဆုိေသာ ဂုဏ္သေရရွိ အပ်ိဳၾကီး အဆိုးဆံုးျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူေဌးနဲ႕ သူမပတ္သတ္မွုကို တစိတ္တေဒသမဟုတ္ေတာင္ အျပည့္အဝ သိထားပါလ်က္ မမသက္လာတုိင္း သူမကို ေကာ္ဖီသြားခ်ခုိင္းတတ္သည္။ သူမအတြက္ မမသက္ကို ရင္ဆိုင္ဖုိ႕ ဘာကိုမွ စိုးရြံ႕ေနစရာမရွိ။ တူးတူးလက္ထဲက ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို လုယူသြားတဲ့ ရွယ္လီလို မိန္းကေလးမွ မဟုတ္ပဲ။ တကယ္တမ္း အမ်ိဳးစပ္လုိ႕ေတာင္ ရစေကာင္းတယ္လုိ႕ ခပ္ေထ့ေထ့ ေတြးရင္း မထီတရီ ျပံဳးတတ္စျမဲ။

မိမိႏြယ္ရဲ့ လြတ္လပ္ေရးေတြကို ဦးကိုကိုက ျငိဳျငင္စျပဳလာေသာအခါ၊ ျပီးေတာ့ ဦးကိုကိုတို႕ မိတ္ေဆြေတြရဲ့ ညစာစားပြဲေတြမွာ သူ႕မိတ္ေဆြေယာက်ၤားအမ်ားစုရဲ့ ပေရာပရီ အၾကည့္ေတြကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးလုိ႕ ယူဆလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီအလုပ္ကေန ေက်ာခိုင္းဖုိ႕ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မိမိႏြယ္ ဘာအလုပ္လုပ္ရမလဲ။ အငယ္ေကာင္ေက်ာင္းမျပီးေသးဘူး။ အစ္မက ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ေနျပီ။

မိမိႏြယ္ရဲ့ အခ်ိတ္အဆက္ေတြကို ရွာၾကည့္တယ္။ မဆိုးဖူး ငယ္ငယ္က ဝါသနာပါတဲ့အက်င့္တစ္ခုက အလုပ္တစ္ခုကို ရေစသတဲ့ေလ။ ကန္ေတာ္ၾကီးနားက ဟိုတယ္တစ္ခုမွာပါပဲ။ လွလွပပေလး ဝတ္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနရံု။ ျပီးေတာ့ ေနကုန္ေနခမ္း မဟုတ္ျပန္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတ့ဲ အလုပ္လဲေလ။

အလုပ္ေလွ်ာက္တုန္းက ရီစရာတစ္ခု ေျဖခဲ့ရေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွိသလားတဲ့။ ဟင့္အင္း မရွိဘူးဆိုေတာ့ ရည္းစားေရာတဲ့ ဒါနဲ႕ တခ်က္စူးစူးၾကည့္ျပီး အင္း ရွိတယ္ထင္တယ္လုိ႕ ဒါေပမယ့္ တေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးဆုိျပီး ေျဖခဲ့တာ။ အင္တာဗ်ဴးတဲ့သူက ခပ္ေနာက္ေနာက္ပဲထင္ရဲ့ ဒါဆို မင္းခ်စ္တဲ့သူ မရွိေသးဘူးေပါ့ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ အုိ ဟုတ္ပါရဲ့..အခ်စ္ဆုိတာ ဘယ္လိုပါလိမ့္. ဦးကိုကို ကိုခ်စ္မိတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာ နားလည္ခဲ့တယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္း သူမကို သင္ၾကားႏုိင္သူ မရွိဘူးလို႕ တထစ္ခ် ယူဆပစ္လိုက္တယ္။

တကယ္က ကိုကိုလို႕ သူမေခၚတတ္တဲ့ ကိုျပည့္စံုနဲ႕ မေတြ႕ခင္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု မေရာက္ေသးလုိ႕ဆုိတာ သူမွ မသိခဲ့တာေလ…………………

ဆက္ပါဦးမည္..

28 August 2010

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားျဖင့္ ၂၈-၈-၂၀၁၀

For books will lost and books will damage but I go on buying them...:P

ငယ်တုန်းက ကျက်ခဲ့ဖူးတဲ့ကဗျာကို ဖျက်လိုက်မိပြီ။ စာအုပ်တွေပျောက်လည်း နောက်ထပ်တော့ ဝယ်နေဦးမှာပါပဲ ဘယ်တော့မှ မရပ်ဘူး..
ဒါပထမအသုတ်ရောက်လာတဲ့ စာအုပ်စာရင်းပါ။












ကျနော့အစ်မ ကိုယ်တိုင်ပြုတ်ပြီး ဆီဆမ်းပေးလိုက်တဲ့ ဒညင်းသီး။ ဘယ်အသီးနဲ့မှ မလဲနိုင်ဘူး။
မနှစ်ကလည်း တင်ဖူးတယ်။ ဒညင်းသီး မစားဖူးတဲ့သူရှိတယ်ဆိုလို့ မမြင်ဖူးတဲ့သူပေါ်နေမစိုးလို့ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။
ဒညင်းသီး မစားဖူးတဲ့သူကို ရုံသွင်းပြဖို့ ရည်ရွယ်ထားပါတယ်။ စိတ်ဝင်စားရင်လက်တို့လိုက်ပါ။ ဆယ်ယောက်ကျော်ရင် ရုံနေရာ အတည်ကြေငြာပါမယ်...

ကိုရုပ်ဆိုးနဲ့ မဥမ္မာအား ကျေးဇူးအထူးတင်လျှက်

နောက်ထပ် ကျေးဇူးတင်ထိုက်သူ တစ်ဦးကို အမည်ဖော်ပြလို့မရပါသော်လည်း ကျေးဇူးတင်ရှိပါကြောင်း...

သည္ကမ္း သည္ေသာင္(၁)




အေရွ႕တြင္ ေရျပင္က်ယ္ရွိသည္။ ေရျပင္က်ယ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး လွ်င္ နယ္ေျမအသစ္ေတြ ရွိေနႏွင့္သည္။ ကိုလမ္ဘတ္လို နယ္ေျမအသစ္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသူ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္……………………………

ရန္ကုန္ျမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္းတြင္ မိမိႏြယ္ကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ လက္တစ္ကမ္း အကြာတြင္ ရွိေသာရန္ကုန္ႏွင့္ သူမ၏ဇာတိမွာ အေတာ္ပင္စိမ္းကားလြန္းသည္။ ပို၍စိမ္းကားေစေသာ အခ်က္မ်ားလည္း သူမတုိ႕ျမိဳ႕မွာ ခိုင္ခုိင္လံုလံု ရွိေနျပန္ေသးသည္။ ျမိဳ႕ႏွင့္ထပ္တူ ထပ္မွ် ခံစားစိမ့္ေသာငွာ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္သြားလုပ္ေလေသာ သူမဖခင္ကို ရန္ကုန္ႏွင့္ သူမတုိ႕ျမိဳ႕ၾကား ျမစ္တစ္စင္းက ေခၚငင္သြားေစခဲ့ျခင္းပင္။ ထို႕အတြက္ ဖခင္ကိုပင္ မျမင္ဖူးလိုက္ေသာ သူမေအာက္ ေမာင္အငယ္က မည္သို႕မွ် မခံစားရ ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

က်န္ရစ္သူ အိမ္သားငါးေယာက္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို မီးတြင္းထဲမွာ ရုတ္တရက္ေသဆံုးသြားေသာ ဖခင္အတြက္ စိတ္ထိခုိက္ရာမွ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ အစိုးမရေတာ့ေသာ မိခင္မွ ကိုင္တြယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ မစြမ္းသာျပန္။ အစ္ကိုအၾကီးဆံုးႏွင့္ အမ တို႕ ေက်ာင္းထြက္ျပီး ရရာအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ရသည္။ အေဖထားခဲ့တဲ့ အိမ္တိုင္ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ျပိဳပ်က္မသြားေစဖုိ႕ပဲေလ။

မိမိႏြယ္ အေဝးသင္တက္သည္။ ေက်ာင္းျမန္ျမန္ျပီးမွ ျဖစ္မည္။ တြင္းနက္နက္နဲ႕ ဆန္အိုးခပ္ရ ခက္သည့္အျဖစ္ကို မိမိႏြယ္ လြတ္ခ်င္ ကြ်တ္ခ်င္လွျပီ။ ငယ္စဥ္က ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ့သမွ်အတြက္ အစ္ကိုအၾကီးဆံုး က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းခ်င္ေတာ့။ သူ႕ကိုလည္းနားေစခ်င္ သုိ႕ေသာ္ အငယ္ေကာင္ ဆယ္တန္း အတြက္လည္း ပူပန္ရျပန္ေသးသည္။ မိမိႏြယ္ ျမစ္တစ္စင္းလို အရွိန္ အဟုန္အျပည့္ စီးဆင္းျပီး အိမ္တစ္ခုလံုးကုိ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚလို အဆီအႏွစ္ေတြ ပံုေပးခ်င္လွပါသည္။

စိတ္နာသည္ စိမ္းကားရက္စက္သည္ဆုိေပမယ့္ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ေျမကို ေျခခ် ရေပဦးမည္။ အလုပ္ရွာရမည္။ မိမိႏြယ္ ဘြဲ႕တစ္ခု ကိုင္လိုက္ႏိုင္ျပီ။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အလုပ္ဆိုတဲ့ အရာထဲကို ေျခစံုပစ္ ဝင္သင့္ဝင္ရမည္။

ေက်ာင္းေနဖက္ သိမ့္ကို သူတို႕အိမ္က တကၠသိုလ္ ဆရာမလုပ္ဖို႕ တစ္အိမ္လံုး တိုက္တြန္းေနၾကသည္။ သိမ့္က မိမိႏြယ္ကို တိုင္ပင္တြယ္တာသလို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မၾကည့္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ငါ့အတြက္ အိေျႏၵသိကၡာ အျပည့္နဲ႕ ဆရာမတစ္ေယာက္အျဖစ္ အိမ္က မလိုအပ္ဘူး။ အိမ္ရဲ့ စီးပြားေရးအတြက္ ဆန္အိုးထမ္းလာတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္မွ ရမယ္။ ခင္မင္မွုေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ ဆိုတာ ဘဝလမ္းစဥ္ထဲမွာ ခဏတျဖဳတ္တက္လာတ့ဲ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြပါပဲ။

အစမ္းခန္႕သံုးေသာင္းစေပးမည္။ အျမဲတမ္း ဝန္ထမ္းျဖစ္သြားပါက ခံစားခြင့္မ်ားနဲ႕ အတူ သက္ဆိုင္ရာ အက်ိဳးအျမတ္ကို အခ်ိဳးက် ခြဲေဝေပးမည္ ဆုိေသာ အလုပ္ကို သူမ စိတ္ဝင္စားသည္။ သူေဌးဆိုသူရဲ့ အေရးေပးမွု အတြက္ ဒီအလုပ္ကို ေသခ်ာေပါက္ရမည္ဆိုတာကို တြက္ဆႏုိင္သည္။

ထို႕ေၾကာင့္လည္း အလုပ္ဆင္းမည္ဆိုပါက ေနာက္လဆန္းတြင္ လာဆင္းႏိုင္ပါေၾကာင္း ဆက္သြယ္လာေသာအခါ သူမ သိပ္မအံ့ၾသျဖစ္ပါ။ သူမ အလာစရိတ္ အျပန္စရိတ္ကအစ အင္တာဗ်ဴးသြားေျဖကတည္းက တြက္ခ်က္ထားႏွင့္ျပီးျဖစ္သည္။ မနက္မုိးလင္းရင္ အိမ္ကေန ထမင္းခ်ိဳင့္ယူျပီး အလုပ္တက္မည္။ ျခိဳးျခံျခိဳးျခံ သံုးႏုိင္လွ်င္ အငယ္ေကာင့္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ကာမိေတာ့မည္။ လုပ္ငန္းခြင္ ဆင္တူဝတ္စံု ဝတ္ရမွာမုိ႕ အဝတ္အစားအတြက္ ပူစရာ မရွိေသာ္လည္း ဝတ္စံုႏွင့္ လိုက္ဖက္မည့္ ဖိနပ္ ဝယ္ရဦးမည္။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းသက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေဆာင္းလာခဲ့ေသာ Dove ေခါက္ထီးက အေတာ္ေလး ေဟာင္းလွျပီ။ ေဟာင္းလွျပီဆုိသည္မွာ တခ်ိဳ႕အရြက္ေတြ ထိပ္ဖ်ားမွာ သာေရးကြင္းနဲ႕ ပတ္ခ်ည္ထားရသည္အထိပင္။ ဟူးးးးးးးးးဆုိေသာ သက္ျပင္းရွည္ကို ခ်လိုက္မိသည္။ ပံုျပင္ထဲကလို ေရႊဟသၤာ အိမ္ေရွ႕လာနားလည္း အေကာင္းသား၊ ဒါမွ မဟုတ္ မုိးေပၚက ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ ရြာက်လာလည္း မဆိုးဘူးလို႕ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္ေသး။

ျပင္ဆင္စရာ ရွိတာကို ျပင္ဆင္ျပီး လုပ္ငန္းခြင္ကို ဝင္ခဲ့သည္။ တရံုးလံုးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးအျပီး သူမ ထိုင္ရမည့္ ေနရာကို ျမင္ရသည္။ ရံုးရဲ့ ပစၥညး္အဝင္အထြက္ေတြကို ထိန္းသိမ္းဖုိ႕ ျပီးေတာ့ သူေဌးရဲ့ စာရြက္စာတမ္း လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျပင္ဆင္ေပးဖုိ႕ တာဝန္။

ပထမ တစ္လသည္ လံုးလည္ ခ်ာလည္နဲ႕ပင္ ကုန္ခ်သြားသည္။ လခထုတ္ အျပီး လစာ စာအိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ျပီး အိမ္ကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ရံုးကအဖြဲ႕ေတြက လစာထုတ္ရက္ ေစ်းဝယ္ထြက္ရင္း ဒဂုန္စင္တာထဲက ေဂ်ဒိုးနတ္ဆိုင္ထုိင္ဖုိ႕ အတင္းေခၚတာကုိ မရ ရေအာင္ ျငင္းလာခဲ့တာ။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုၾကီးနဲ႕ အစ္မကို ကန္ေတာ့ရင္း အေဖ့ကို သတိရမိျပန္သည္။ အေဖ ပထမဆံုး လစာရျပီး ရန္ကုန္က ျပန္လာတာ ဒီလုိပဲလားဆိုတာကို ေတြးေနမိျပန္သည္။ နင္က ရန္ကုန္မွာ သြားလုပ္တာ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေလး သြားဖုိ႕ ဆိုျပီး မုန္႕ဖိုး ျပန္ေပးတာကုိ အလိုက္သင့္လက္ခံလိုက္မိျပန္သည္။ ျငင္းမယ္လို႕ စိတ္ကူးေပမယ့္ ေဘးတစ္ခံုေက်ာ္က သဇင့္ ႏွုတ္ခမ္းနီေရာင္ေလးကို ျမင္ေယာင္ျပီး ေခါင္းယမ္းဖို႕ ေမ့ေနခဲ့ပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္..

27 August 2010

ဒါဟာဘဝပါ

ဒီေန႕တေန႕လံုး အၾကိမ္ၾကိမ္နားေထာင္ေနတဲ့ သီခ်င္း။ စာသားေတြက ျငိတြယ္ေစတယ္ ျပီးေတာ ့အတီး..

ေရဒီယိုကို ဖြင့္ထားပါ
အသံေတြထဲမွာ တခုခုမင္းရႏုိင္တယ္
အဆင္ေျပလာရင္ ငိုလိုက္ပါ
ကိစၥေပါင္းစံု တံခါးေခါက္ ထပ္ေရာက္လာမယ့္
ေသမင္းနဲ႕ မင္းဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပါ
သူဟာမင္းကို အေကာင္းဆံုး ေစာင့္ေရွာက္ပါရဲ့
ျပတင္းေပါက္ကေန ေလခြ်န္လိုက္ပါ
အေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ တေယာက္ေယာက္ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္

ဒါဟာ ဘဝပါ
ေျမၾကီးနဲ႕ေကာင္းကင္ၾကားက ရသေလာက္ပါပဲ
ဒါဟာ ဘဝပါ
အဖံုးဖြင့္ထားရင္ မင္းအေၾကာင္း
မင္းေတြ႕ႏိုင္တယ္
ဒါဟာ ဘဝပါ
ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို
ေျခေထာက္ေဆာင့္ စိတ္ေကာက္ႏိုင္တဲ့
ဒါဟာဘဝပါ
အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္လို
တုတ္ေထာက္ ရပ္ေစာင့္ႏိုင္ရဲ့

အစီခံတိုေတြ သြန္လိုက္ပါ
ျပာခြက္ထဲမွာ အေတြးနဲ႕ထပ္ျဖည့္ႏိုင္တဲ့
ရီသံအတိုေတြ ယူလိုက္ပါ
လူေတြအေၾကာင္းကို အေကာင္းနဲ႕ ထပ္ျဖည့္ႏိုင္တဲ့
အသည္းကြဲဖူးရင္ မွတ္ထားပါ
ရန္သူငါးပါးမွာ ေနာက္တေယာက္ထပ္ျဖည့္ႏုိင္တယ္
Mechanic တေယာက္ ေခၚျပင္လုိက္ပါ
Congratulation မင္းကိုမင္းေတြ႕မိမယ္

ဒါဟာ ဘဝပါ
ေျမၾကီးနဲ႕ေကာင္းကင္ၾကားက ရသေလာက္ပါပဲ
ဒါဟာ ဘဝပါ
အဖံုးဖြင့္ထားရင္ မင္းအေၾကာင္း
မင္းေတြ႕ႏိုင္တယ္
ဒါဟာဘဝပါ
ထမင္းစား အသက္ရွင္ စဥ္းစားမွားယြင္းႏုိ္င္တယ္
ဒါဟာ ဘဝပါ
စိတ္ကလြဲရင္ အားလံုးသန္႕ျပန္႕ႏိုင္ရဲ့

မွန္တယ္ထင္ရင္ ဆက္ေတြးပါ
ဇာတာေကာင္းရင္ သတင္းေကာင္းၾကားရႏိုင္တဲ့
အကူအညီလိုရင္ ယူလိုက္ပါ
အျပင္ထြက္ေတြးရင္ အေကာင္းပဲ ၾကားရႏိုင္တဲ့
မစဥ္းစားတတ္ရင္ေက်ာ္လိုက္ပါ
ဒီသီခ်င္းကို မင္းလည္း နားျငီးႏုိင္တယ္
စိတ္ထဲကအတိုင္း ဝန္ခံလုိက္ပါ
ငါတို႕သြားမယ့္လမ္းမွာ တံတားေတြခင္းထားတယ္

ဒါဟာ ဘဝပါ
ေျမၾကီးနဲ႕ေကာင္းကင္ၾကားက ရသေလာက္ပါပဲ
ဒါဟာ ဘဝပါ
အဖံုးဖြင့္ထားရင္ မင္းအေၾကာင္း
မင္းေတြ႕ႏိုင္တယ္
ဒါဟာဘဝပါ
မင္းကလြဲရင္ လူတိုင္းက ရိပ္မိပါရဲ့
ဒါဟာ ဘဝပါ
ရသေလာက္နဲ႕ ေနရဲဖို႕ ၾကိဳးစားႏုိင္ရဲ့

26 August 2010

ကမ္းပါးအလြန္

ကမ္းပါးယံက တက္လာတဲ့ ေလေတြတျဖဴးျဖဴး နဲ႕ လြင့္လြင့္ေနတဲ့ ဆံစေတြရယ္ ေလနဲ႕အတူ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ကိုယ္ကို ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ အက်ၤ ီအနားေတြၾကားမွာ လြင့္ပါမသြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ ခက္ခဲပါဘိျခင္း………….

တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီလူကုိ သိသလားဆို ဘုရားစူးရေစ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္စရာမရွိသလို ဘယ္လိုမွလည္း ပတ္သတ္စရာ မရွိတာမို႕ လံုး၀ဆို လံုးဝ ကိုမသိခဲ့။

ေတြ႕လိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို အဲ့ေလာက္ထိ ဟုတ္တယ္ တကယ္ဆို အဲ့ေလာက္ထိ မျဖစ္သင့္ဘူး။ စိတ္လွဳပ္ရွားမိတိုင္း ျပဳလုပ္ေနၾက လက္ဖ်ားခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္မွုကို မသိသာေအာင္ ေျခတဖက္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒူးကို ဆြဲထားသလို ဟန္ေဆာင္ပစ္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာတယ္ သရုပ္ေဆာင္မေကာင္းတာမုိ႕ ဆက္ပဲ ထိုင္ရမလို၊ ဆင္းပဲေျပးရမလုိ ျပီးေတာ့ ျပိဳေတာ့မလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ သိသာေစမွာပါပဲ။ တမုဟုတ္ျခင္း ႏွလံုးခုန္ ရပ္ပစ္လုိက္ခ်င္မိတယ္။ ဖိနပ္ထဲမွာ ကုပ္ႏုိင္သမွ် ကုပ္ထားတဲ့ ေျခဖ၀ါးေတြရဲ့နာက်င္မွုေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္တာ ေသခ်ာေနပါတယ္။ နားထဲက ေလေတြ တဟူးဟူးထြက္လာတာကို သိေနလ်က္ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကို ကိုယ္မသြားခ်င္ပဲ ျပန္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဖြင့္လက္စ သီခ်င္းက ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမွာ ျပန္႕က်ဲလို႕

ကိုယ့္အေပၚမွာ ကိုယ့္ထက္မပိုရင္ ေနပါေစ တူညီတဲ့ တုန္႕ျပန္႕မွုေလးေတာ့ ရခ်င္မိတယ္..

ခ်န္းခ်န္းေရ အခုေတာ့ မင္း ငါ့ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

အဲ့ဒီအခ်ိန္အခုိက္တန္႕တစ္ခုကို နာက်င္မွုေတြနဲ႕ တသက္စာ ဆြဲထားမိတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခု ျဖစ္ေစမိခဲ့တယ္။ ပန္းခ်ီကားက သက္ျငိမ္ေတြ မဟုတ္လုိ႕ လွုပ္ခတ္ေနတဲ့ သြားလာေနတဲ့ လူေတြလည္း ပါခဲ့တာ။ အေစာက ေတြ႕လိုက္တဲ့ လူက ပန္းခ်ီကားထဲမွာ အမွတ္မထင္ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာတစ္ေယာက္ပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီပန္းခ်ီကားထဲမွာ ပါခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္။ ကုိယ္ကလည္း သိခြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းရဲ့ ေနာက္ဖက္ စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုမွာ အဲ့ဒီလူ ရွိေနခဲ့တယ္။ တကယ္က သူ ေဘးတေစာင္းပဲ ထုိင္ေနခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီထက္မပိုတဲ့ လူတေယာက္ကို စိတ္ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ဆြဲႏွစ္ပစ္ခဲ့တာ။

အခုေတြ႕ေတာ့လည္း သူက ကိုယ့္ေဘးကခံုမွာ ေဘးတေစာင္းနဲ႕မို႕ အဲ့ဒီနာက်င္မွုေတြကို အတိုင္းသား ကိုယ္ျပန္ရေနခဲ့တယ္။ သူက ျပဳလုပ္သူလည္း မဟုတ္ခဲ့ အျပဳခံရတဲ့သူလည္း မဟုတ္ေပမယ့္ ဇာတ္ပို႕ဇာတ္ရံ တစ္ေယာက္လို ဒီအျဖစ္အပ်က္ၾကီး ရင္ထဲကေန ျပန္ျပီးႏိုးထလာေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အသက္ရွဴေနမိေပမယ့္ လြတ္သြားတဲ့ အသိတရားေနာက္ကို ကမွဴးရွဴးထိုးလိုက္ေနခဲ့တာ။ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္သြားတဲ့ ေသြးေတြကို ဖြင့္ထားတဲ့ ဘယ္ကုိသြားသြား ဘယ္ကိုေရာက္ေရာက္ ထာ၀စဥ္အျမဲတမ္း ရင္မွာ စိုးမုိးလို႕ထားတယ္ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႕ ျပန္စီးဆင္းေစဖို႕ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အခန္းထဲမွာ ေသာ့ခ်န္ခဲ့ျပီး တံခါးကို ပိတ္မိတဲ့ေနာက္ အခန္းထဲလည္း ျပန္မဝင္ႏိုင္ အိမ္ အျပင္လည္း ျပန္မထြက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနခဲ့တာ။

ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ကိုေရာက္ျပီ။ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းက ဆင္းမယ္ ဆင္းမယ္ဆုိေတာ့ တရြတ္တိုက္လိုက္သြားမိတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း ျဖဴေဖ်ာ့စုတ္ျပတ္ေနခဲ့ျပီ။ တကယ္ဆို ေသလူ ျဖစ္ခဲ့ျပီေလ။ နာက်င္မွုေတြနဲ႕ အဲ့ဒီတြင္းထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသဆံုးႏွင့္ျပီးျပီ။

မွတ္တိုင္မွာ ခဏထိုင္ရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရွဴတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့။ ကိုယ့္ကိုရွင္လ်က္ေသလူျဖစ္ေစတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားအေၾကာင္း သူ႕ကို ကိုယ္ဘယ္လို ရွင္းျပမလဲ။

ကမ္းပါးတခုကေန က်ားကုတ္က်ားခဲ ျပန္ျပန္တက္လာရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို သူ႕ကို ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ သူက အဲ့ဒီကမ္းပါးကို လုိက္ျပပါဆိုရင္ေကာ ဘယ္လို လုပ္ရပ။ လိုက္မပို႕ႏိုင္လဲ လိပ္စာေပးပါဆိုရင္ ဘယ္လိုညႊန္းဆိုရမွန္း ကိုယ္ကိုတိုင္ေတာင္ မသိခဲ့။ ျဖဴလြန္းလိုက္ ေမွာင္လြန္းလိုက္ ဒီကမ္းပါး တခုအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ ကိုယ္ရွင္းျပလို႕ နားမလည္ႏိုင္တာ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။

ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ေသာ၊ ဘယ္သူမွ မေရာက္ရွိႏိုင္ေသာ ကမ္းပါးတခုပါ

ကိုယ္ကေတာ့


အဲ့ဒီကမ္းပါးကို ေငးတတ္ဖို႕

ကမ္းပါးကေန လြင့္ထြက္မသြားဖို႕ အားယူရင္း

မၾကာခဏ ကမ္းပါးအလြန္မွာ သြားသြားျပီး မတ္တပ္ရပ္ေနသူတစ္ေယာက္ရယ္ပါ……….

ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ - ကမ္းပါးအလြန္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို မမသီရိရဲ့ ပို႕စ္တစ္ခုမွာ အခုမွ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္တိုက္ဆိုင္သြားခဲ့ျခင္းအတြက္ မမသီရိကို credit ေပးလိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

24 August 2010

စာအုပ္စာရင္း အသစ္

ကိုရုပ္ဆုိးေရ

စာအုပ္ေတြလုပ္ပါဦးဆိုေတာ့ စာအုပ္စာရင္း ျပန္ပို႕ေပးပါတဲ့။

တခ်ိဳ႕ေတြလည္းတိုး တခ်ိဳ႕ေတြလည္း ေလ်ာ့လို႕

ျမသန္းတင့္
ေရပြက္ပမာ
ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍
သုချမိဳ႕ေတာ္
မာယာဘံု (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
လြမ္းေမာခဲ့ရေသာတကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား
ဘ၀တကၠသိုလ္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
မမ
စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
ေလရူးသုန္သုန္
ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စင္း၏ အတၳဳပတၱိ
(လက္ေဆာင္ရပါသည္)

နတ္ႏြယ္
ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း

ေမာင္သိန္းဆိုင္္
ေရနံသာခင္ခင္ၾကီး

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္
သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲဆက္၍ေခၚမည္ခုိင္
တစ္ျပည္သူမေရႊထား
ခ်စ္ေသာကမၻာေျမ
လြမ္းေတးမဆံုးေစနဲ႕ေစာသခင္
ခ်စ္ေသာဤကမၻာ
လြမ္း


ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး
ေသြး
ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး
သူလိုလူ
မုန္း၍မဟူ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
မာလာရီ

မစႏၵာ
တိမ္ဖုံုးပါလို႕လမသာ (ရုပ္ရွင္ကိုပါစြဲလမ္းမိပါတယ္)
ကြက္လပ္ကေလးျဖည့္ေပးပါ
ဂ်ီေဟာသူ
ဆဌဂံ
အရိပ္ (ေပ်ာက္ဆံုး)
ပန္းစကား
ဘ၀အိပ္မက္ပန္းအိပ္မက္
၀တၳဳတိုမ်ား…
ငယ္သူမုိ႔ မသိပါ

ႏုႏုရည္အင္း၀
ျပံဳး၍လည္းကန္ေတာ့ခံေတာ္မူ

ေမတၱာဦး
ေရျခားေျမျခားအေတြ႕အၾကံဳမ်ား

ေရႊဥေဒါင္း
ရူပကလ်ာဏီ ရူပနႏၵီ
တစ္သက္တာမွတ္တမ္း
၀တၳဳတိုမ်ား…

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)
ေသာကေျခရာရတနာ

ခင္ႏွင္းယု
ျမၾကာျဖဴ
စိမ္းသင့္မွစိမ္း

ေနေနာ္
ပ်ားရည္ႏွင္းစက္

၀င္း၀င္းလတ္
အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲစာမ်က္ႏွာမ်ား(ေပ်ာက္ဆံုး)

နီကိုရဲ
စိတ္အိုင္ပက္သူ

ခင္ခင္ထူး
အညာသူအညာသားေဆြမ်ိဳးမ်ား
ပါးကြက္က်ား
လွည္းယဥ္ေက်ာ့
ၾကာဆစ္ၾကိဳး
၀တ္လဲေတာ္ေရႊပုဆိုးတန္းထုိးလို႕ၾကိဳမယ္
စပါယ္တင္မွဲ႔ (ခင္ခင္ထူး၊ ေန၀င္းျမင့္)
ပိုးရည္ေတာင္စာ (ခင္ခင္ထူး၊ ေန၀င္းျမင့္)
လက္ေရြးစင္၀တၳဳတိုမ်ား
ပဲသင္းေကာက္
ပန္းၾကာ၀တ္မွုန္
ရက္ကန္းလြန္း၀တၳဳတုိမ်ား
ေစ်းျခင္းေတာင္း ၀တၳဳတုိမ်ား

ဂ်ဴး
အမွတ္တရ
မရွိမျဖစ္မိုး
နံရံ၏အျခားတစ္ဖက္
ခ်စ္သူေရးတဲ့က်မရဲ့ညေတြ
လေရာင္ရဲ့ေအာက္မိုင္အေ၀းမွာ
က်မ၏သစ္ပင္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
ကံၾကမၼာကိုမယံုၾကည္ၾကသူမ်ား (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
ၾကယ္စင္တံတားကမ္းပါးႏွင္းျဖဴ
ၾကာေတာ့သည္လည္းေမာင့္စကား
ျမစ္တို႕၏မာယာ
ခ်စ္သူလားစကားတစ္ပြင့္ပြင့္ခဲ့တယ္
ရုပ္ရွင္ခံစားမွုေဆာင္းပါးမ်ား ၁၊ ၂၊ ၃
က်မခ်စ္ေသာျမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံ
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္
တိမ္နဲ႕ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး
ေစာင့္ေနမယ္လို႕မေျပာလိုက္ဖူး
က်မဖတ္ခဲ့ဖူးေသာစာအုပ္မ်ား
ၾကယ္ေၾကြတို႕ရဲ့အေတာင္ပံ
ေၾကမြသြားေသာတိမ္တိုက္မ်ား
သူမင္းကိုဘယ္ေတာ့မွ
ႏို၀င္ဘာမိုး
ရာဇ၀င္ထဲမွာေမာင့္ကိုထားရစ္ခဲ့ႏွင့္အျခား၀တၳဳတို
၀ထၱဳတိုမ်ား…
(ပင္လယ္နဲ႕တူေသာမိန္းမမ်ားမရွိပါ)

လူထုေဒၚအမာ
၁၂ပြဲေစ်းသည္ႏွင့္ကြ်န္မတုိ႕အညာ

သိပံ ၸေမာင္၀
စာေပ ယဥ္ေက်းမွု (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

ၾကည္ေအး
ေမာင္ ကိုကိုနဲ႕ျမနႏၵာ
၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္သစ္
မွန္၏ေမွာင္ရိပ္ (ေပ်ာက္ဆံုး)
ၾကည္ေအး၏ကဗ်ာမ်ား (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
၀တၳဳတိုမ်ားအသစ္

ေမာင္ထြန္းသူ
ရဲတိုက္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

ေမာင္ထင္
ငဘ

မင္းကိုႏုိင္
ေနာက္ၾကည့္မွန္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

ပါရဂူ
စိတၱရေလခါ
အမၺပါလီ
သီေပါ၏မေဟသီ

ဂ်ဴးေန၀င္းျမင့္
ကမာၻေျမရဲ့ ညေနခင္း

ေနဝင္းျမင့္
ေရကန္သာၾကာတိုင္းေအး
ေတာက်ီးကန္း ၀တၳဳတိုမ်ား

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
ေ၀ေ၀ရီရီ

မင္းခုိက္စိုးစန္
သုည
သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့လူညံ့

၂၀ရာစုျမန္မာ၀တၳဳတို ၁၀၀
ျမန္မာ၀တၳဳတို (၁၉၁၂-၁၉၆၄) ပ+ဒု

စာေရးသူေမ့ေနတဲ့ စာအုပ္မ်ား
သံႏွင့္ေသြး
မပိုေၾကးမလိုေၾကး (မူရင္းကေတာ့ Jeffrey Archer ပါ)

DAN BROWN
The Davinci Code (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

BarackObama
Dreams from my father (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

Ferdinand Dennis
The Sleepless Summer (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

22 August 2010

သံုးလြန္းမတင္ပင္မယ့္ ရင္ထဲကၾကိဳး

သံယောဇဉ်
ငါလေ အပျက်ပျက်နဲ့သွေးထွက်ခဲ့တယ်
သံယောဇဉ် သံယောဇဉ်
လူကိုအရူးတစ်ပိုင်းဖြစ်စေတယ်…


ဒီကြိုးကတော့ မမြင်ရပေမယ့် ခိုင်ကျည်လွန်းတယ်။ အခုသီချင်းကိုမှ ခဏခဏနားထောင်ချင်လှပါချည်ရဲ့ ဆိုသူလည်းရှိရဲ့။

သူမက ကျနော့ဘဝကို အမှတ်မထင်ရောက်ရှိလာခဲ့သူ။ ပြီးတော့ သူ့ဖာသာနှုတ်ဆိတ် တိတ်တိတ် ထွက်ခွာသွားသူ။ မခေါ်ပဲလာပြီး မနှင်ပဲထွက်ပြေးသွားခဲ့သူပေါ့။ ကြွင်းကျန်ရစ်တဲ့ သံယောဇဉ်ဆိုတာကို ထည့်မတွက်တတ်တဲ့ မေတ္တာမဲ့သလိုမျိုးလား သူမစဉ်းစားတတ် လောက်ပါဘူး။ ကျနော့ကို အဲ့ဒီ ရုန်းထွက်ရ ခက်တဲ့ ကြိုးတွေထဲမှာ တစ်ဘဝလုံးစာ ပိတ်လှောင်ထားရက်သူ။ တကယ်တမ်း မေ့ဖို့ကြိုးစားရင်း မေ့ဖို့ခက်နေသူက ကျနော်ကိုယ်တိုင်။ အဆုံးသတ်တော့ ဒီကြိုးကို ပါးပါးမျှင်မျှင် အရာမထင်အောင် နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လေ………သံယောဇဉ်

ပြည်လမ်းမ တစ်လျှောက်လုံးမှာ မိုးတွေ ခဏတဖြုတ်ရွာသွားခဲ့တယ်။ မဟာမြိုင်မှတ်တိုင်နားမှာ ဘာတွေဖြစ်သွားလဲ မသိနိုင်လောက်အောင် အလုပ်ထဲမှာ နှစ်မြုပ်နေလျက်။ နေ့လည်စာ အဆာပြေဖြစ်ဖြစ် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ဖို့ မှန်တံခါးကို လှပ်တော့မှ။ အရှေ့မှာ သူ မိုးတွေစိုစိုရွှဲလို့ ကြွက်စုတ်ကလေး ရေနှစ်ထားသလို။ ကိုယ်ပေါ်က အမွှေးအမျှင်တွေ ဆီက ကျတဲ့ရေတွေလည်း ကြမ်းခင်းအဝတ်မှာ ရွှဲနစ်လို့။ တုန်နေအောင် ချမ်းနေပြီဆိုတော့

“ကိုမင်း ကိုမင်း ဒီခွေးလေးက ဘယ်ဆိုင်ကလဲ”

ဟိုဖက်ဆိုင်ကဆိုရအောင်လည်း ကိုက်တတ်တဲ့ခွေးပဲရှိတယ် ကြည့်ရတာ သခင်ပျောက်လာပြီထင်တယ်။

ကိုယ်ချင်းစာစိတ်နဲ့ ပြီးတော့ တုန်နေတဲ့သူမကို ကြည့်ရင်း သနားစိတ်တွေက ထိန်းမရတော့။ ရုံးက သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ အဝတ်စုတ်တွေအကူနဲ့ စိုနေတဲ့ ရေတွေ ခြောက်သွားအောင်သုတ်ပေးမိတယ်။ နှာသီးခေါင်းနီနီလေးနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး ဖွေးဖွေးဆွတ်နေခဲ့တာကို အဲ့ဒီတော့မှ သတိထားမိတော့တာ။ သူ့သခင်လည်း ပျောက်လို့ စိတ်ပူနေရောပေါ့။ သူ အိမ်ပြန်တတ်ရင် ပြန်ပါစေလေ ဆိုပြီး ဆိုင်ရှေ့မှာ ထားရစ်ခဲ့တယ်။ တကယ်က ပြန်လာရင် တွေ့မှ တွေ့ပါတော့မလား လို့လဲ ဒွိဟစိတ်နဲ့ စိုးထိတ်မိပြန်ရော။

တညနေလုံး စောင့်ပေမယ့် အရှင်လည်း လာမရှာ သူကလည်း ဆိုင်ရှေ့ကနေတုပ်တုပ်မလှုပ်။ ရုံးဆင်းတော့ ဒီ အပူဘယ်သူ ဝေယူမလဲဖြစ်ကုန်ပြီ။ အငယ်လေးတွေလည်း ခေါ်တော့ခေါ်ချင်တယ် အိမ်မှာ နေရာမရှိဘူးတို့ အမေက မကြိုက်ဖူးတို့ ဆူညံပူညံသံလေးတွေ ထွက်လာတော့ အဆောင်မှာ နေတဲ့ ကျနော်က ခေါင်းခံတယ်ပဲ ပြောရမလား၊ ခဏနဲ့ပဲ ငြိတွယ်ခဲ့တယ် ပြောရမလား၊ ကားငှားပြီး အဆောင်ကို ခေါ်လာခဲ့တယ်။

အဆောင်က အခန်းလွတ်တစ်ခုမှာ ထားဖို့ စီစဉ်ပေမယ့် သူက ကျနော့ကို မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံတော့။ အင်းလေ…ပထမ သခင်ကို ပျောက်သွားပြီးတဲ့နောက် သူလည်း ခိုးကိုးရာမဲ့ဖြစ်တဲ့ ဘဝကို လန့်ရှာပေမပေါ့။ ဒါနဲ့ ကျနော့အခန်းထဲမှာပဲ အခင်းလေး သေသေသပ်သပ်ခင်းပြီး သူ့ကို နေရာပေးလိုက်တယ်။ တညလုံး အသံထွက်နေတော့တာမို့ အဆောင်မှူးက မနက်မှာ အမိန့်စာထွက်ပါတယ်။ မင်းသူ့ကို သွားပစ်ပါတဲ့။ ဒါနဲ့ လှိုင်စျေးထဲမှာ သူ့ကိုသွားထားတယ်။ သူ့ကိုစွန့်ပစ်မယ်ဆိုတာ သိသလိုပါပဲ။ ဘယ်လိုမှ ချန်ထားရစ်ခဲ့လိုမရဘူး။ စျေးအရှေ့မှာ ကျနော်နဲ့ သူနဲ့ လုံးခြာပတ်ခြာကိုလည်လို့။ ဒါနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့မှာ သူ့ကို ငုတ်တုတ်ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျနော်က မသိမသာလေး စက်ဘီးနဲ့ လစ်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက အဆောင်ကို ပြန်ရောက်နှင့်နေပြီ။ နောက်ဆုံးတော့ အဆောင်မှူးလည်း လက်မြှောက်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။ ညဖက် အသံသိပ်မထွက်စေနဲ့ကွာဆိုတဲ့ မှတ်ချက်လေးနဲ့ပေါ့။

စွန့်ပစ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ဖူးသူ ကျနော့ကို သူဘယ်တော့မှ အလွတ်မပေးတော့ပါဘူး။ အဲ့ဒီအခက်အခဲကို မနက်မှာ လှလှကြီးရင်ဆိုင်ရတော့တာ။ ရုံးသွားဖို့ အခန်းထဲကထွက်တော့ သူက သူ့ကိုထားခဲ့မယ်ဆိုတာ သိနေတယ်နဲ့ တူရဲ့။ တအီအီကို အော်မြည်နေတော့တာ။ နောက်တော့ လမ်းတစ်လျှောက် သူလည်း ရုံးတက်မယ့်ပုံနဲ့ အခန့်သားလိုက်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဘတ်စကားပေါ်ကို အပြေးအလွှားတက်ရင်း ကျနော်က ကားပေါ်ကနေ ပြန်တော့လို့ အော် သူက ကားနောက်ကနေ တကောက်ကောက်လိုက်။ စပယ်ယာက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံးကို မျက်စိနောက်နေပြီ။

တနေ့လုံးအလုပ်သာလုပ်နေခဲ့တယ် အဆောင်မှ ပြန်ရောက်ပါ့မလားလို့စိတ်တွေပူနေခဲ့တာ။ ညနေပြန်ရောက်တော့ ဝမ်းသာအားရ ပြေးလာတဲ့ သူ့ကို မြင်တော့မှ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းချနိုင်တယ်။ ညဖက်အဆောင်မှာ တီဗွီကြည့်တော့ သူက ခုံအောက်မှာ မကြည့်နိုင်ပြန်ဘူးလေ။ ပေါင်ပေါ်မှာ မေးတင်ပြီးကြည့်ရမှ။ လူတွေနဲ့ပွတ်သီးပွတ်သပ်လေး နေတတ်တဲ့ ဂရုစိုက် အရမ်းခံချင်တဲ့ကောင်ပေါ့။ ကိုယ်တင်မဟုတ်ပဲ အဆောင်ကလူတွေကလည်း ချစ်လာကြတယ်။ နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲတဲ့။ ဟုတ်ပါရဲ့ နာမည်မှ မမှည့်ရသေးပဲ။ ဒါနဲ့ ဖွေးဖွေးဆွတ်အောင်ဖြူနေတဲ့ သူ့ကို စနိုးလို့ ကျနော်က နာမည်ပေးခဲ့တယ်။

နေသား အတော်ကျလောက်ပြီဆိုတော့မှ အလုပ်က ပြန်ရောက်တဲ့နေ့မှာ သူ့ကို ရှာမတွေ့တော့ဘူး။ မနက်က စျေးသွားတဲ့ လူတွေနောက်လိုက်သွားတယ်ပြောတယ်။ အဲ့ဒီနေ့ တနေ့လုံး သူပြန်မလာဘူးတဲ့။ အိပ်ရာလေးကို ကြည့်မိတယ်။ အင်း အဆောင်ကို မမှတ်မိစရာတော့ ဘာမှ မရှိဘူး။ မတော်တဆ ဘုရားဘုရား မတော်တဆတွေများ မကြားကောင်း မဆိုကောင်း။ ပျောက်သောသူရှာရင်တွေ့သတဲ့ တစ်နေ့တော့ သူပြန်လာမှာပါ လေလို့ ရသေ့စိတ်ဖြေလေးတွေး။

နှစ်ရက်လောက်နေတော့ အဆောင်က သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူ့ကို စျေးထဲက အသားဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ကြိုးနဲ့ချည်ထားတာ တွေ့ခဲ့တယ်တဲ့။ ဒါနဲ့ ကိုထွန်းကို ကျနော့ကို အဲ့ဒီစျေးလိုက်ပို့ပေးပါလို့ပြောလိုက်တယ်။ ဟုတ်ပါရဲ့ သူ့ကို သံကြိုးနဲ့ ချည်နှောင်ထားခဲ့တာ။ သူဒါကြောင့် အဆောင်ကို ပြန်မလာနိုင်တာ။ စျေးထဲက လူဆိုးကောင်တွေနဲ့ ပြိုင်ကိုက်နေလို့ သူတို့က မွေးထားလိုက်တာတဲ့။ ကျနော် ပြန်ခေါ်သွားပါရစေဆိုတော့ သံကြိုးလေးရယ် ကျွေးထားတာလေးရယ် မစပါမောင်ရင်တဲ့။ ဒါနဲ့ အိတ်ထဲက ငွေငါးရာနဲ့ ပြန်ရွေးခဲ့ရတယ်။ ပျော်လိုက်တာလေ…

ဒီတစ်ခါ ရုံးသွားခါနီးတော့ ဒီအတိုင်းတော့ မထားခဲ့နိုင်တော့ဘူး။ ရေချိုးကန်ရဲ့ နောက်ဖက်မှာ ထမင်းစားဆောင် အဟောင်းရှိလေရဲ့။ ထမင်းစားဆောင် အဟောင်းမှာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိတာမို့ သူ့ရဲ့ သံကြိုးလေးနဲ့ သံပန်းတွေမှာချည်ထားခဲ့တယ်။ ဆူညံအော်ဟစ်နေတော့တာပေါ့။ ဒီအတိုင်းက တော်သေးတယ် မဟုတ်လို့ မတော်တရော်တွေဖြစ်ရင် ငါပိုရင်ကျိုးမှာလို့ပဲ တွေးပြီး မျက်စိကို မှိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒါပထမရက်ပဲလေ။

ဇွဲကြီးတဲ့သူက မလျှော့ခဲ့ပြန်ဘူး။ တတိယရက်မှာတော့ ကြိုးကို သံပန်းမှာ ချိတ်အပြီးလှည့်အထွက် သူရဲ့ နေ့စဉ်ရုန်းအားကို မခံနိုင်တဲ့ သံကြိုးက ထောင်းခနဲ ပြတ်ပါလေရော။ ကြိုးပြတ််လျှင်ပြတ်ချင်း ကျနော့ဆီကို ပြေးလာတာ။ စကားသာပြောတတ်မယ်ဆို သူ့ကို မထားခဲ့ပါနဲ့လို့ တတွတ်တွတ်ပြောနေမယ် အောက်မေ့မိတယ်။ သံကြိုးကိုဆောင့်ရုန်းနေခဲ့တာမို့ လည်ပင်းမှာလည်း ရှရာတွေနဲ့။ သမီးရယ် ငါ့ရင်တွေ နာလှပါပြီလို့ပဲ ပြောမိတယ်။ ဆေးတွေ ထည့်ပေးရင်း အဲ့ဒီချည်ထားတဲ့ ကြိုးဆိုတဲ့ အရာတွေကို နာနာကျည်းကျည်း မုန်းလိုက်တာ မပြောပါနဲ့တော့။ နောင်တတွေ အကြိမ်ကြိမ်ရလို့ နောက်ကို ဘယ်တော့မှ မချည်နှောင်တော့ပါဘူးလို့ ကိုယ့်ဖာသာ ကတိတွေ အထပ်ထပ်ပေးတယ်။ နောက်နေ့က စပြီး သူ့ကိုလွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ ထားခဲ့တယ်။ တခါတလေမှာ စေတနာနဲ့ ကောင်းအောင် လုပ်ပေမယ့် သူ့အတွက် လက်မခံနိုင်စရာတွေလည်း ရှိတတ်တာပဲကိုး။ အဲ့ဒီအတွက် သူက လက်ဖမိုးကိုမြင် ကိုယ်က လက်ဖဝါးကိုမြင်ပေါ့လေ။

အဆောင်ကလူတွေနဲ့ ရင်းနှီးနေတဲ့နောက် ကျနော်မရှိတုန်းမှာ အဆောင်ကလူတွေ သွားတဲ့နောက်ကို လိုက်နေတတ်တယ်။ လိုက်နေရင်း လိုက်နေရင်း တနေ့မှာတော့ သူ ကျနော့ကို နှုတ်မဆက်ပဲထွက်ခွာသွားပြန်တယ်။

စျေးဆိုင်တန်းကိုများ ပြန်ရောက်သွားမလား သွားရှာမိတယ် မတွေ့ပါဘူး။ လမ်းတလျှောက်မှာ ရှာမိတယ် မတွေ့ပြန်ဘူး။

အင်း သခင်အသစ်တွေ့သွားတာ ဖြစ်ပါစေ။ ဟုတ်တယ် ငါတို့ပထမဆုံးတွေ့တုန်းကလိုမျိုး ပုံစံပေါ့။ ဒါမှ ဝေဒနာက ဖြေသာမယ်လေ…….

တွေ့ရင် မှတ်မိဦးမယ် ထင်ပါတယ် နှစ်တွေလတွေက အတော်ကြာပြီပဲ

ဘယ်ဆီကိုမင်းရောက်နေလဲ ဘယ်သူနဲ့မင်းရှိနေမယ် တွေးမိပါတယ် လွမ်းမောရင်း စဉ်းစားရင်းနဲ့ ငါ သတိရပါတယ်…………………


ပြီးခဲ့တဲ့တလောက အမ မသက်ဝေရဲ့ပို့စ်ကို ဖတ်ရတယ်။ သတိရပြန်တယ်။ မေ့ထားတာကြာခဲ့ပြီလေ။ တနေ့ညကတော့ ကျနော့နားကို ခွေးလေးတစ်ကောင် ရောက်လာတယ်။ ဓါတ်ပုံရိုက်မယ်ဆိုပြီး ဖုံးနဲ့ ချိန်လိုက်တော့ သူက အလိုက်သင့် ပို့စ်ပေးနေခဲ့တာ။ စနိုးကို ပိုပြီး လွမ်းလာတယ်။ သုံးလွန်းတင်ပြီး ကျစ်ထားတာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့်၊ မြင်ရတာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် ရင်ထဲက ကြိုးက တစ်ချောင်းဆို တစ်ချောင်း ချည်နှောင်လွန်းလှချည်ရဲ့ကွယ်…

20 August 2010

ျမားပစ္တတ္သြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

တလောက ဘုရားပွဲတွေ အကြောင်း ၀တ္ထုတိုလေးကို ဖတ်လိုက်ရတယ်။ ကျနော်နေခဲ့ဖူးတဲ့ ဒေသဆီက ဘုရားပွဲကို စိတ်ရောက်သွားပြန်ရော။ ကျနော်တို့ နားမှာ မြသပိတ်ဆိုတဲ့ ဘုရားတစ်ဆူ ရှိတယ်။ နှင်းတွေ ကျလေ့ရှိတဲ့ ဆောင်းတွင်းကြီးမှာ ဘုရားပွဲတော် အမြဲကျင်းပတတ်စမြဲ။ အနီးအနားတစ်ဝိုက်မှာ အစည်ကားဆုံးနဲ့ တစ်ခုတည်းသော ဘုရားပွဲပဲ ဆိုပါတော့။ မြသလွန်နဲ့ အလှမ်းမဝေးပေမယ့် တကယ်တော့ လမ်းပန်းခရီးစရိတ်ဆိုတာနဲ့ တွက်တော့ တည်းဖို့ခိုဖို့ အားလုံးပေါင်းရင် ဝန်ထမ်းတွေ အတွက် မထောင်းတာလှဘူး။ ဒီတော့ ဆောင်းအမှီဆိုတဲ့ သီချင်း မြန်မာ့အသံက လာပြီဆိုရင် မျှော်ရပါသော ဒီဘုရားပွဲတော် ချိန်ရောက်လုနီးပြီ…………….

ကျနော်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းက စက်ရုံကနေ ကားတွေ စီစဉ်ပေးတတ်တယ်။ ရပ်ကွက်အလိုက် အလှည့်ကျ စီစဉ်ပေးပြီး ကျနော်တို့ ကလေးတွေကတော့ ဘယ်ရပ်ကွက်အလှည့်မဆို နေ့တိုင်း လိုက်ပါနေကြ။

ငယ်တုန်းက ဘုရားဖူးပြီးရင် ပွဲခင်းထဲက မုန့်တွေစားမယ် အရုပ်တွေဝယ်မယ်ပေါ့။ ရုံသွင်းတဲ့ ဇာတ်တွေလည်း အဆင်ပြေရင် ကြည့်မယ်ပေါ့။ ဒီလောက်ပဲ။

အရွယ်လေးနည်းနည်းရောက်လာတော့ ပိုက်ဆံဆိုတာကို မြင်တတ်လာပြီ။ ပြီးတော့ ဘုရားပေါ်ကဆင်းရင် အရုပ်တွေ မုန့်တွေဆီကို မဟုတ်တော့ပဲ တခြား လောင်းကစားဝိုင်းတွေဆီကို ဦးတည်တတ်လာပြီ။

အဲ့ဒီမှာပေါ့

ညာဖက်အခြမ်းက အသေးဂဏန်းတွေ တစ်ဆရမယ်

ဘယ်ဖက်အခြမ်းက ဂဏန်းကြီး နှစ်ဆ ရမယ်

အလယ်က နံပါတ်ခုနှစ် လေးဆ လျော််မယ်ဆိုတဲ့ နေရာ

သစ်သားပြားတစ်ခုပေါ်မှာ နံပါတ်တွေ ရေးပြီး အနည်းဆုံး မြားနှစ်ချောင်းပစ်ရတယ်။ မြားနှစ်ချောင်း မှန်သွားတဲ့ ဂဏန်းနှစ်ခုကို မူတည်ပြီး လျော်ကြေး အရှူံးအနိုင်ကစားတဲ့နေရာ။ တစ်ခုမှ မမှန်ခဲ့ရင်တော့ အရှုံးက သိသိသာသာပဲပေါ့။ ကိုယ်မပစ်တတ်ပဲ သူများပစ်တာကိုလည်း ထိုးလို့ ရပါသေးတယ်။

ပထမဆုံး ကံစပ်ချင်တော့ အိမ်က မုန့်ဖိုးပေးလိုက်တဲ့ ငါးကျပ်တန်လေးကို လက်ထဲကနေ ဖြေချရတယ်။ ပြီးတော့ သူများတွေ ညာဖက်ထိုးရင် ကိုယ်လည်း ညာဖက်လိုက်ထိုး၊ သူများတွေ ဘယ်ဆို ကိုယ်လည်း ဘယ်လုပ်လိုက်တာ။ အိတ်ထဲကို ငါးကျပ်တန်နှစ်ရွက် ဝင်လာလိုက် ထွက်သွားလိုက် ဝင်လာလိုက် ထွက်သွားလိုက်။ အိမ်ကလူကြီးတွေနဲ့ စုရပ်ကို ပြန်ရောက်ဖို့ ချိန်းထားတဲ့ အချိန် မရောက်ခင် လက်ထဲမှာ လေးဆယ်လောက်ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ ဘုရားပွဲခင်း၊ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့လောက်အောင် လောဘ အမှောင်က ဖုံးလို့။

အတောမသတ်တတ်တဲ့ လောဘဆိုတဲ့မီး ဆိုတော့ နောက်နေ့ စာသင်ချိန်တချိန်လုံးလည်း စိတ်ကူးထဲမှာ မြားလေး သွားတာလေးပဲ မြင်ယောင်တယ်။ ကျောက်သင်ပုန်းကိုတောင် သုံးခြမ်းခြမ်းပြီး လောင်းကြေးတွေ ထပ်လို့ပေါ့။

ညနေ ကျောင်းဆင်းပြီဆိုတာနဲ့ ဘယ်လဲဆို ဘုရားပွဲသွားမယ်။ စိတ်က ဘုရားပွဲမှာချည်း တဝဲလည်လည်။ ကားပေါ်မှာလည်း ဒီနေ့ ဘယ်လောက်နိုင်မလဲဆိုတာ စိတ်ထဲမှာ တွက်ဆနေတော့တာ။ ငါးကျပ်ကနေ လေးဆယ် လေးဆယ်ကနေ ဘယ်လောက်ပွားလာမလဲဆိုပြီး တွက်ရေးက စက်သူဌေးပေါ့ တွက်ကြည့်မှ စက်မရှိဖြစ်မယ့် အရေးကိုတော့ မတွေးတတ်သေးဘူးလေ။

ဘုရားကို ပေါက်ဆိန်ပေါက် သုံးခါပေါက်ပြီး စိတ်ထဲမှာ တနေကုန် ဖြစ်နေတဲ့ မြားပစ်ကွင်းကို ကဆုန်စိုင်းပြေးတော့တာ။ အေးတာလည်း သတိမရတော့ဘူး။ အနွေးထည်အောက်က ပူပူနွေးနွေး ခုန်နေတဲ့ နှလုံးရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှု အလျဉ်အောက်မှာ အရာ အားလုံးကို ကျော်လွှားဖို့ အဆင်သင့်။

ပစ်ကွင်းကို ရောက်တော့ လူတစ်ယောက်။ ဒီနေ့ သူကစားချိန်အတွင်း မည်သူမျှ လောင်းခွင့်မရှိတဲ့။ ခုနှစ်ဆိုတဲ့ အကွက် ကိုချည်းလောင်းပြီး ငွေတွေ သဲ့ယူနေလိုက်တာ။ ဒေါက်ခနဲ ဒေါက်ခနဲ မြားစိုက်သွားတိုင်း အားရပါးရကို ဖြစ်လို့။ သူ့ကျတော့ လက်က မှန်းထားတဲ့ အကွက်ကို ရွယ်ထားတဲ့အတိုင်း အပ်ချမတ်ချ။ တစ်ချောင်းဆို ဆိုသလောက် ရွှေချဖို့ ကောင်းတဲ့လက်။

လောင်းမယ်ဆိုတဲ့ အစီအစဉ် မဖြစ်မြောက်တဲ့နောက် သူမပြီးမချင်း ဘေးနားက ရင်သပ်ရှုမော ကြည့်နေခဲ့မိတယ်။ ပိုက်ဆံပုံအတော်လေး မြင့်လာပြီဆိုတော့ သူ့ ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အောင်ပွဲရ စစ်သူကြီးတစ်ယောက်လို မျက်နှာပေးနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ရင်ဆိုင်တယ်။ နောက်မှ ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ ထွက်သွားလိုက်တာ သူ့နောက်ကို မနည်းလိုက်ရတယ်။ ဟောဟဲမြည်ပြီးလိုက်နေတဲ့ ကျနော့ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်တယ်။ သူ့ပုံစံက ဂျစ်ကန်ကန်လိုပဲ။

ကျနော် ပိုက်ဆံတွေနောက် လိုက်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော် ကျနော် မြားပစ်တတ်ချင်လို့ပါလို့ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်လေး ပြောလိုက်တော့မှ လာလေ မင်းကို ငါလက်ဖက်ရည်တိုက်မယ်တဲ့ ပြီးတော့ ဘုရားစောင်းတန်းမှာ ထိုင်ပြီး အေးအေး ဆေးဆေး စကားပြောကြတာပေါ့တဲ့။

တကယ်က လက်ဖက်ရည်သောက်ချင်လို့မှ မဟုတ်ပဲ။ လက်ထဲရောက်နေတဲ့ ခွက်ကိုအားနာပါးနာနဲ့ တရှိန်ထိုးမော့ပစ်လိုက်တယ်။ သူကလည်း ကျနော့ အထာကို သိနေပုံပါပဲ။ လာကွာ ဆိုပြီး စောင်းတန်းဖက်ကို ပဲ ဦးတည်လိုက်ကြတယ်။

မင်းက ဘာသိချင်တာလဲ

မြားကို လိုချင်တဲ့နေရာကို ရောက်အောင် ဘယ်လိုပစ်ရသလဲ

လေ့ကျင့်ယူတာပေါ့ကွ

ဘယ်လိုလေ့ကျင့်ယူတာလဲ

နေ့တိုင်းလေ့ကျင့်ယူတာပေါ့

ဘယ်လိုစိတ်မျိုးနဲ့ ဒီလိုဖြစ်အောင်လေ့ကျင့်ယူတာလဲ

အေးကွ ဒါတော့ ပြောရရင် အတော်လေးရှည်မယ်။ မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ

ကျနော် ဆယ့်နှစ်နှစ်ပါ။

မင်း လောကကြီးအကြောင်းကို ဘယ်သိနိုင်ဦးမလဲ…

ဗျာ……လောကကြီးနဲ့ မြားပစ်တာနဲ့က ဘယ်လို ပတ်သတ်လို့လဲ

အင်း…တိုက်ရိုက်မပတ်သတ်ပေမယ့် သွယ်ဝိုက်ပြီးတော့ ပတ်သတ်နေကြတယ်။

ဘယ်လိုဘယ်လို ခေါင်းရှုပ်သွားတာနဲ့ ခေါင်းမှာ နားရွက်လုံအောင်ဆောင်းထားတဲ့ ဆောင်းဦးထုပ်ကိုပါ ချွတ်ချလိုက်တော့ နားရွက်တွေ အေးခနဲကျဉ်သွားမိတယ်။

ငါ သိတတ်စ အရွယ်ကတည်းက ကူညီတတ်ခဲ့တယ်။ သူတစ်ပါး အရှေ့မှာ ဒုက္ခရောက်နေတာမြင်ရင် စိတ်ထဲက နေမရထိုင်မရ ဖြစ်မိတယ်။ အနွေးဓါတ်ရအောင် လက်နှစ်ဖက်ကို တွင်တွင်ပွတ်ရင်းက ဒါပေမယ့်ကွာ လောကကြီးက ငါ့ကို မတရားဘူးကွာ။ ငါပေးဆပ်တဲ့ အရာတွေနဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ အရာတစ်ခုမပေးရင်တောင်မှ ငါ့ကို လက်တုန့်ပြန် ချေပဖို့ ငါနင်ကျင်အောင်လုပ်ဖို့ ဒီလူတွေကို ဖန်ဆင်းပေးခဲ့ဖို့ မကောင်းဘူး။ တကယ်ဆို သူတို့နဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ စကားတစ်ခွန်းကို ငါရေရွတ်ချင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီစကားကို မရွတ်မိအောင်လည်း ဒီနေ့အထိ ထိန်းနေခဲ့တယ်။ ရွတ်လည်း မရွတ်ထိုက်ဘူးလို့ ငါယူဆတယ်။ ဒီတော့ ငါ့ရဲ့ စိတ်ထွက်ပေါက်အဖြစ် မြားတွေကို ပစ်လွှတ်နေခဲ့တယ်။ ပစ်လွှတ်ရင်းကနေ မြားတွေကို ပဲ့ကိုင်နိုင်တဲ့ အထိ ငါတတ်မြောက်ကျွမ်းကျင်လာခဲ့တာပေါ့……..

အဲ့ဒီဆောင်းတညနောက်မှာ ကျနော် လောကကြီးထဲကိုရောက်သွားခဲ့တာပါ။


ဦးလေးရေ………..

အခုကျနော် မြားပစ်တတ်နေပြီလေ………………..

တနေ့ကျ မင်းလည်း မြားတွေကို ပဲ့ကိုင်လာနိုင်ပါလိမ့်တဲ့လား ဗျာ …………

18 August 2010

စိတ္ထြက္ေက်ာင္းျခင္း

တကယ္ပါ
ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးပဲေလ
အေရွ႕မွာ ဘာရွိမလဲ
သိမွ မသိပဲ
ေနာက္ကိုလည္း
ျပန္လွည့္မၾကည့္သင့္
ပညာရွင္တို႕ အၾကံေပးၾကတယ္

စေနတနဂၤေႏြေတြ
စိတ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနတာ
ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ
သတင္းစာမဖတ္တဲ့ေနာက္
ေနာက္ေကာက္က်တယ္ ေျပာေလ
ေျပာဦးေပါ့

အိမ္ေစ်းေတြ တက္သတဲ့ က်သတဲ့
လားလားမွ မအပ္စပ္လိုက္ေလ
ကား၀ယ္စီးမလား ဆိုင္ကယ္အသစ္ေတြ
ဟားဟား နားလိုက္စမ္းကြာ
ပိတ္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ
ဂူဂယ္လို႕ အတင္းရိုက္ေတာ့
ဘာထြက္က်လာဦးမွာတဲ့လဲ

ဖံုးဆက္မယ္လို႕
ခလုပ္ကိုႏွိပ္ေတာ့
အေရးေပၚဖံုးကိုသာ ႏွိပ္ရန္တဲ့
ရဲစခန္းကိုပဲ ဖံုးဆက္ျပီး
ျမန္ျမန္သာလာဖမး္လွည့္လို႕
ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္
ဒါေပမယ့္ တစ္ဂဏန္းႏွိပ္မရတဲ့
ဒီဖုန္းေၾကာင့္ေပါ့

ျပကၡဒိန္ကို
လွမ္းဆြဲျပန္တယ္
အခါခါအပ်င္းေျပဖို႕
အရာရာ တနဂၤေႏြ ျဖစ္ေစခ်င္ျပန္ေရာ

စိတ္ထြက္ေက်ာင္းဖို႕
စိတ္ေျခေထာက္ေတြဆန္႕ထုတ္
စိတ္လမ္းေၾကာင္းကို ေရွ႕ရွဳ
ေၾသာ္
စိတ္ေတြ
ေ၀ေလေလ……….

15 August 2010

သံစဥ္နဲ႕သီတဲ့ၾကိဳး



Listen! Can you hear?

The Music!

I can hear everywhere in the Wind, in the Air, in the Light. It’s all around us.

Evan Taylor


နားေထာင္ၾကည့္ပါ၊ မင္းၾကားရလား..

သီခ်င္းသံကိုေလ.

ေလထဲမွာ အလင္းထဲမွာ အသက္ရွဴသြင္းလိုက္တိုင္းမွာ ေနရာတိုင္းမွာ ငါၾကားေနရတယ္။ သူတုိ႕ ငါတုိ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတယ္…

အီဗန္က ၁၂ႏွစ္သားအရြယ္ပါ။ ျပီးေတာ့ သူေနရတာ မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ။ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္တုန္းကမွ သူ႕မိဘေတြ သူ႕ကုိ စြန္႕ပစ္ခဲ့တယ္လို႕ မယံုၾကည္ခဲ့ဖူး။ သူ႕မိဘေတြဆီက သံစဥ္ေတြကို သူအျမဲၾကားေနခဲ့တယ္။ သူ႕ကို တေန႕သူတို႕လာေခၚၾကလိမ့္မယ္…..

ဒါေၾကာင့္ ေမြးစားဖို႕ အစီအစဥ္ကို အီဗန္လက္မခံခ်င္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ သူတုိ႕ေဆြးေႏြးတဲ့အခန္းမွာ အီဗန္မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာထိတ္လန္႕စရာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေျဖာင္းျဖခဲ့ေပမယ့္ သူမွာ မိဘေတြရွိတယ္ဆုိတာ သူခံျငင္းေနခဲ့တယ္။ ဒါဆို မင္းမိဘေတြကမင္းကို ဘယ္လိုေခၚသလဲ မင္းကို အျမဲလာေတြ႕သလားဆိုေတာ့ သူ႕မွာ အေျဖမရွိဘူး။

သူ႕ဆီကုိေရာက္မလာတဲ့ မိဘေတြဆီကုိ သူကိုယ္တိုင္သြားဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီသီခ်င္းေတြကေန တဆင့္ သူတုိ႕ေတြကို ေခၚယူမယ္လုိ႕လည္း ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ သူ႕ဆက္သြယ္ရမယ့္ လူရဲ့ လိပ္စာေပ်ာက္သြားတဲ့ေနာက္ ၀ါရွင္တန္ျမိဳ႕မွာ သူအတြက္ နားခိုရာ ေပ်ာက္ျပီေပါ့။

မထင္မွတ္ပဲ လမ္းေပၚမွာ ဂစ္တာတီးျပီးေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို မိတ္ေဆြဖြဲ႕ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕အတြက္ နားခုိရာတစ္ခု ဖန္တီးဖို႕ေပါ့။ တကယ္တမ္း ဒီကေလးေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ သူတို႕ကုိ သင္ၾကားေပးျပီး လူညႊန္႕ခူးစားေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ရွိေနခဲ့တယ္။

အီဗန္ရဲ့ ေမြးရာပါ အႏုပညာအရည္အေသြးကို အဲ့ဒီလူေတြ႕ရွိသြားတဲ့ေနာက္ သူ႕ဘဝေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ သူလည္း လမ္းေပၚမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရျပီ။ နာမည္အရင္းကို ေျပာရင္ မူလ မိဘမဲ့ေဂဟာကို ျပန္ပို႕ခံရမယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ အီဗန္က ေန August Rush ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေတာင္ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့ရတယ္။

ေနာက္တစ္ဆစ္ခ်ိဳးျပန္ျပီ။ ေရွာင္တခြင္စစ္ေဆးေရး ရန္က ပုန္းေရွာင္ရင္း အီဗန္တစ္ေယာက္ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုရဲ့ အရိပ္မွာ ခုိလွံုခဲ့တယ္။ အီဗန္႕ရဲ့ အႏုပညာအရည္အေသြးကို အမွတ္မထင္ေတြ႕ရွိရာကစလို႕ ဂ်ဴးလိယက္ေက်ာင္းေတာ္ ၾကီးမွာ ပညာသင္္ၾကားခြင့္ကိုရခဲ့တယ္။

ပါရမီရွင္ သူ႕ရဲ့ သီခ်င္းကို ေက်ာင္းေတာ္ကိုယ္စားျပဳ က်င္းပမယ့္ Concert မွာ ထည့္သြင္း အသံုးျပဳဖို႕ အေရြးခ်ယ္ခံရသည္အထိသူဟာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ျခိမ္းေျခာက္မယ့္သူ ေပၚလာျပန္ပါေရာလား။ လက္ဖ်ားေငြသီးေစတဲ့ အီဗန္႕ကို ဘယ္လက္လႊတ္ခ်င္ပါ့မလဲ။

အီဗန္တစ္ေယာက္ ဘ၀ေဟာင္းကို ျပန္မသြားခ်င္ေသာ ႏုနယ္တဲ့ အသိစိတ္နဲ႕ လမ္းေဘး ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားဘဝမွာပဲ နစ္ျမဳပ္မလား၊ မိဘေတြ ကို သူ႕ရဲ့ဂီတသံစဥ္ေတြနဲ႕ သူ႕ဆီကို ဆြဲေခၚႏိုင္မလားဆိုတာ သိခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ တစ္ကားလံုးမွာ က်ေနာ္လည္း လိုက္ပါနစ္၀င္မိတယ္။

ျပီးေတာ့ အေလးအနက္ထားေနမိတာ မိဘနဲ႕သားသမီးၾကားမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြေရာေပါ့။ တကယ္ဆို ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း ျမင္ဖူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အေမက ေမြးျပီးကတည္းက မျမင္ဖူးလိုက္တာ အေဖကဆို ရွိေနတယ္ဆိုတာေတာင္ သိလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ရဲ့ မသိစိတ္ေတြခ်င္း ဆက္သြယ္ေနၾကတယ္။ မိဘေတြဆီက ဂီတၾကိဳးေတြက သားသမီးကိုပါ ခ်ည္ေႏွာင္ ရစ္ပတ္ဆြဲငင္ေနၾကသတဲ့ေလ။

အစကေနအဆံုး က်ေနာ့ကို ေခၚသြားတာ အီဗန္ပါပဲ။ သူရီရင္ က်ေနာ္လည္း ရီေနမိတယ္။ တခါတခါ ရီလိုက္ရင္ သူ႕ပါးက ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႕ ခပ္တည္တည္ေလး သရုပ္ေဆာင္သြားတာ တကယ့္ ပါရမီရွင္ပါပဲ။ ဂစ္တာကို ပလက္ကင္ ေခါက္တဲ့အခန္းမွာဆို သူ႕လိုပဲ ကိုယ္လည္း တက္ၾကြလို႕။ သူ႕အေဖနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕တဲ့အခန္းဆို က်ေနာ့မွာ အားမလိုအားမရေတြ ျဖစ္ေနမိတာ။ ႏွုတ္ဆက္ေနရင္းနဲ႕ သိမ်ားသိၾကေတာ့မလားလို႕ စိတ္ထဲကေန တြန္းအားေတြ ေပးေနမိတယ္။ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ အေဖဆိုတာ ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ကေလးရယ္ သားဆုိတာရွိေနမွန္းမသိတဲ့ အေဖရယ္ကို က်ေနာ္က အတင္းဆံုေပးခ်င္ေနမိတာ။

ထံုးစံအတိုင္းလူေတြရဲ့ အတၱေတြ မိဘမဲ့ေဂဟာက ကေလးခ်င္းအတူတူ မင္းက ဘာလုိ႕ မင္းမိဘေတြဆီက အသံကို ၾကားေနရတာလဲဆိုတဲ့ မေက်မခ်မ္းအသံေတြ။ ျပီးေတာ့ သမီးကို အတင္းေအာင္ျမင္ေစခ်င္တဲ့ လိုင္လာ့ရဲ့ အေဖရဲ့ အတၱ။ ကေလးေတြကုိ သင္ၾကားေပးျပီး သူ႕စီးပြားေရးကို ရွာစားေနတဲ့ Wizard ရဲ့ ဝိသမေလာဘ။

အရာအားလံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားတာေတာ့ တကယ့္သံစဥ္ဂီတေတြပါပဲ။ ဇာတ္ကားတစ္ခုလံုး ေနာက္ခံသီခ်င္းေတြနဲ႕ ျပီးေတာ့ ေရာစပ္ထားတဲ့ Rock နဲ႕ Classical Music။ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြကို ျပိဳင္ျပီးျပရင္း တီးလံုးေတြကို မသိမသာ ေရာစပ္ထားတာေလးေတြ။ အသံေကာင္းေကာင္းထြက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ Digital system နဲ႕ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ျပန္ၾကည့္ခ်င္စိတ္သာ ျဖစ္ေပၚေနမိေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ အီဗန္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္...

The Music is all around us. I have to do is Just listen.

သီခ်င္းေတြက ငါတုိ႕ အနီးအနားမွာပါ။ ငါတုိ႕ နားေထာင္ဖို႕ပဲလိုအပ္တာပါ….

14 August 2010

ၾကယ္ရူးသူ


ဟိုး…ငယ္စဥ္တုန္းက ေပါ့

ၾကယ္ေတြ ကို ေရတြက္လို႕ မရဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႕ ယူဆတဲ့ ခေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ညတုိင္းေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး မငံု႕စတမ္းေရတြက္ဖူးတယ္။ ဒီညမဟုတ္ေတာင္ ေနာက္တညေပါ့လို႕ မေလွ်ာ့တဲ့ ဇြဲနဲ႕။ မိုးရြာတဲ့ညေတြနဲ႕ ၾကယ္ေပ်ာက္တဲ့ညေတြမွာ ေစာေစာအိပ္ရံုပဲေပါ့။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္းက ၾကယ္ေတြနဲ႕ယဥ္ပါးလာခဲ့တယ္။ ဒါ့ထက္မက ၾကယ္ေတြကို မူးယစ္ စြာ စြဲလမ္း လာခဲ့တယ္။ ၾကယ္ေတြက ညိဳ႕ယူႏုိင္စြမ္းသတဲ့။

ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ရင္း တခ်ိဳ႕ၾကယ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတာကို သူေတြ႕ရွိလာရတယ္။ အဲဒီအခုိက္အတန္႕မွာ သူအေတာ္ေလး ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ၾကယ္ေတြက ဘယ္ကိုေရာက္သြားခဲ့တာလဲ။

တစ္ည သူေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းမွာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ေၾကြတာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီၾကယ္ေၾကြတဲ့ အလင္းတန္းေနာက္ကို ကမွဴးရွဴးထုိး သူေျပးလိုက္သြားခဲ့တယ္။

သူ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ အလင္းတန္းဆံုးသြားခဲ့ျပီ။ ၾကယ္ေၾကြတဲ့ေနရာကို စိတ္ထဲမွာ ရေအာင္မွတ္တယ္။ ညကုန္ဆံုးသြားသည္အထိ သူ အဲ့ဒီေနရာကို မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဘယ္ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလဲ ၾကယ္ေၾကြသြားတဲ့ ေနရာက သူနဲ႕ဘယ္ေလာက္ ေဝးလံတယ္ဆုိတာေတာင္ သူမွ မသိႏိုင္ပဲ။

မုိးလင္းလို႕ ေနမင္းၾကီးျပဴထြက္လာေတာ့ သူဟာ အေတာ္ေလးေျခကုန္လက္ပမ္းက်ေနခဲ့ျပီ။ ေနထိုင္ရာအရပ္နဲ႕လည္း ေဝးကြာလြန္းမက ေဝးကြာသြားျပီ။ ျပန္လွည့္ဖို႕ ေနာက္ဆံမတင္းပဲ အေရွ႕ကိုပဲ မည္းျပီး ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနခဲ့တယ္။

ညတိုင္းမဟုတ္ေတာင္ ညေတြအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ၾကယ္ေတြ ေၾကြခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီလိုေၾကြလိုက္တုိင္း သူရဲ့ မူလလားရာကေန ၾကယ္ေၾကြတဲ့ဆီကုိ ေရႊ႕ေရႊ႕သြားေစခဲ့တယ္။ ဒါကို သူမသိလိုက္ေတာ့ဘူး။ သူသိတာ ေၾကြသြားတ့ဲ ၾကယ္ေတြတိုင္းအတြက္ ရင္ႏွင့္အမွ် ႏွေျမာတႆျခင္းသက္သက္။

ေနခင္းတခုမွာ လူတေယာက္ရဲ့ လက္က ဖ်တ္ခနဲလက္သြားတဲ့ အလင္းေရာင္တစ္ခုကို သူ႕ၾကယ္တစ္စင္းပါဆုိျပီး သူဟာ အတင္းျပန္လည္ေတာင္းဆုိခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီလူကလည္း သူ႕အဖိုးတန္လက္စြပ္ကို လုယူတယ္လုိ႕စြပ္စြဲသလို၊ သူကလည္း ေကာင္းကင္ကေန ေၾကြက်သြားတဲ့ ၾကယ္ကေလးကို ခိုးယူထားတဲ့လူလုိ႕ အျပင္းအထန္ ျငင္းခံုၾကပါေလေရာ။ တကယ္တမ္းက သူ႕က ျဖတ္သြားျဖတ္လာတစ္ေယာက္မုိ႕ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို အယံုအၾကည္မရွိၾကပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ သူ႕ကုိ တျခားေနရာေဒသေတြမွာ ျမင္ဖူးသူတစ္ေယာက္က သူ႕နာမည္ တစ္ခုကို တီးတိုးေရရြတ္ခဲ့တယ္..

ဟာ… ဒီလူက ၾကယ္ရူးပဲတဲ့…

ၾကယ္ရူး ၾကယ္ရူး အင္း..အဲ့ဒီနာမည္နဲ႕ အခုအျဖစ္အပ်က္ကို ဆက္စပ္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ကို ေလွာင္ေျပာင္တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႕ ၾကည့္ၾကတယ္။

မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး မင္းတုိ႕ထင္သလို မဟုတ္ဘူး။ ေသြးရူးေသြးတန္း ျငင္းခ်က္ထုတ္ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ လက္ခံေပးႏုိင္မွာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒီနယ္ေျမတ၀ိုက္မွာ သူ႕ကို သိတဲ့သူ တေယာက္မွ မရွိ။ သူ႕ကို ေထာက္ခံေပးမယ့္ သူမရွိ။ သူ႕ရဲ့ အမွန္တရားေတြ ဒီေနရာ ဒီလူေတြၾကားမွာ ေပ်ာက္ရွကုန္တယ္။ သူသိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ၾကယ္ေတြကို အားကိုးတၾကီး ၾကည့္ေတာ့ အလင္းေရာင္မွ မေပ်ာက္ခဲ့ေသးပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ သူပဲ ထပ္ျပီး ထပ္ျပီး ေဝးရာဆီကို ဆက္ေျပးေတာ့တာ။

အေမွာင္သိပ္သည္းတဲ့ ညဖက္ေရာက္ျပန္ေတာ့ သူ ေရာက္သြားတာ ေနာက္ထပ္ေနရာသစ္တခု ဆီမွာ။ သူလုိလူတေယာက္အတြက္ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေနာက္ထပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနဦးမွာပါပဲ။ သူနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ဖို႕ ေနရာတစ္ခု ဘယ္မွာရွိႏုိင္မလဲ။

သူ႕ကို ကူညီဖို႕ လူတစ္ေယာက္ မထင္မွတ္ပဲ ေကာင္းကင္ေပၚက က်လာခဲ့တယ္။ သူ႕အတြက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ၾကယ္ေတြ ေဆာင္ယူေပးလာတဲ့သူမို႕ သူက ေကာင္းကင္ေပၚက လာတယ္ခ်ည္း တဖြဖြ ရြတ္ဆိုေနခဲ့တာ။ ေက်းဇူးေတြ အထပ္ထပ္တင္လို႕ ေန ေနတုန္းမွာ အဲ့ဒီလူလည္း သူ႕ဆီကေန ၾကယ္ေတြေၾကြသြားသလို ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပန္တယ္။ သူ မေပ်ာက္ဆံုးခင္မွာ သူ႕လက္ထဲကို ပုလင္းေလး ေသးေသးေလးထည့္သြားခ့ဲတာ။ အဲ့ဒီပုလင္းေလးထဲမွာ သူခ်စ္တဲ့ ၾကယ္ေတြေလ။ ျပီးေတာ့ သူ႕ကို တုိးတိုးေလး ေျပာသြားေသးတယ္။ ေကာင္းကင္ေပၚက ေၾကြက်တဲ့ ၾကယ္ေတြ အကုန္လံုး ဒီပုလင္းေလးထဲကို အလိုလို ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္တဲ့ေလ။

၀မ္းသာအားရ ပုလင္းေလးကို ယူျပီး လူေတြကို ေခါင္းေမာ့ျပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ေတြ႕လား ငါက ၾကယ္ရူးမဟုတ္ဘူးကြ။ ေၾကြက်တဲ့ ၾကယ္ေတြကို စုေဆာင္းတဲ့ သူ။ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ေၾကြက်တဲ့ ၾကယ္ေတြကို ဒီပုလင္းထဲေရာက္လာေအာင္ ဖန္ဆင္းႏုိင္တဲ့ သူ။

ီအဲ့ဒီမွာ သူ႕တာ၀န္ျပီးဆံုးျပီလုိ႕ သူယူဆျပီးေနာက္ သူ႕ေနရပ္ကို ျပန္ဖုိ႕ သူ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ သူေနရပ္ကို ျပန္မေရာက္သြားခဲ့ဘူး။

ဒီေန႕ အဲ့ဒီလူ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။

သူ႕လက္ထဲမွာ ၾကယ္ေလးေတြ။ မဟုတ္ဘူး သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးမွာ ၾကယ္ေတြပါ။ မဟုတ္ေသးဘူး သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ၾကယ္ေလး တစ္လံုးျဖစ္သြားတယ္ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား..........

ေက်းဇူးတင္ျခင္း - မႏွစ္တုန္းက ၾကယ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းေလးတစ္လံုးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လုပ္ျပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

13 August 2010

ျပဇာတ္အခင္းအက်င္း

တကယ္ဆို ဘယ္ျပဇာတ္ကိုမွ မၾကည့္ဖူးခဲ့ဖူးဘူး။ နာမည္ေက်ာ္ျပဇာတ္ေတြဆုိတာက ေဝလာေဝး။ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ေတြနဲ႕လည္း မရင္းႏွီး။ ျပဇာတ္ သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးဖုိ႕ဆိုတာ ျဗဟၼာ့ ျပည္က အပ္တစ္စင္းနဲ႕ လူ႕ျပည္က အပ္တစ္စင္းတို႕ ဆံုခဲသလိုမ်ိဳး။

ဒါေပမယ့္

ဒါေပမယ့္ အမွတ္မထင္ မေန႕ညက ျပဇာတ္ အခင္းအက်င္းတခုနဲ႕ ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထူးထူးေထြေထြ မဟုတ္ပါဘူး သာမန္ပါပဲ။ မျမင္ဖူးရင္ မူး ျမစ္ထင္တတ္တယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ခံ ပိတ္ကားေတြကုိ စတင္ျပဳလုပ္ရတာကိုက စိတ္ဝင္စားဖို႕ ေကာင္းေနျပီ။ တိုက္ေတြ တာေတြ နဲ႕ပိတ္ကားတစ္ခုေရွ႕မွာ ႏြားလွည္းေတြကိုယ္စီေမာင္း ေနတဲ့ ျပကြက္မ်ိဳး မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့ရင္ အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႕ခေလာက္ျဖစ္လာမယ္ထင္တယ္။ ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္ ဆုိသလို အေရွ႕က ကြန္ကရစ္ယဥ္ေက်းမွုနဲ႕ လိုက္တဲ့ ေနာက္ခံပိတ္ကားတစ္ခု ျဖစ္ဖို႕ ျပီးေတာ့ အစီအစဥ္အတိုင္း က်လာဖို႕ဆုိတာက ျပဇာတ္တစ္ခုမွာ အေရးပါေနသတဲ့ေလ။ ပိတ္ကားေတြ ေနာက္ကို လုိက္ရင္း……

ပိတ္ကားေတြကုိ အတင္အခ်လုပ္ေပးတဲ့သူ…….

သူကသာ မွားျပီးမ်ား ခ်ေပးခဲ့ရင္…လိုက္ကာမဖြင့္ခင္ေလးေတာ့ ျပင္ဆင္ခ်ိန္တခုရမွာေပါ့။ အကယ္၍ သတိမထားမိပဲ လိုက္ကာအဖြင့္နဲ႕ ၾကံဳ။ အင္း…ပရိတ္သတ္က နားလည္ခြင့္လြတ္ ေပးႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့။

ျပဇာတ္သရုပ္ေဆာင္ေတြရဲ့ ျပင္ဆင္မွုေတြကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အံမယ္….သူတုိ႕က ရီလို႕ေမာလို႕။ တကယ္က ဒီေန႕ကရမွာ အငိုျပဇာတ္မဟုတ္လား။ သားတစ္ေယာက္ကေသ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို စြန္ခ်ီ၊ လင္ကို ေျမြကိုက္၊ မိဘေတြအိမ္က မီးေလာင္ အဲ့ဒီဇာတ္ဘာတဲ့။ ပါးစပ္ဖ်ားေလးတင္ ေမ့ေနတာပါ။ လံုးလံုးၾကီးအငိုျဖစ္ရမွာ အခုေတာ့ သူက ေလွာင္လို႕ ေျပာင္လုိ႕။ သူစ, ကတဲ့အခ်ိန္က ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနတတ္ခဲ့သမွ် အခုေတာ့ အျငိမ့္သား လက္ဖ်ားေလးနဲ႕ပဲ ကရမလား၊ ေျခဖ၀ါးေလးနဲ႕ ထိုင္မသိမ္းကို ဆင္မယဥ္သာ ယမ္းလိုက္ရမလား။ ျပီးတဲ့ ဇာတ္ထုပ္တုန္းက မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အတင္းဖို႕ျပီး ငိုလိုက္ေတာ့မွ အေၾကာင္းလိုက္ျဖစ္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ အေၾကာင္းကို ကေသာကေမ်ာ ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေနေလရဲ့။ ဇာတ္စင္ေပၚနဲ႕ ဇာတ္စင္ေနာက္ရဲ့ ကြာျခားခ်က္က အႏုပညာလံုးလံုးပဲ။ သူတုိ႕ရဲ့ဖန္ဆင္းမွု မွာ တကယ့္ကို ထင္မထားတဲ့အခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး။ လွိမ့္ေနေအာင္ ငိုသြားတဲ့ မင္းသမီးက ဇာတ္စင္ေနာက္မွာ ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးျဖစ္ သြားတတ္တယ္ေလ။ မီးေရာင္ရဲ့ အလင္းအေမွာင္ၾကားမွာတကယ္ပဲ ေျပာင္းလဲမွုၾကီးေတြ ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္စြမ္းသလား။

ဇာတ္ရုပ္ေတြနဲ႕ သရုပ္တူေအာင္ ေဆာင္ရင္း သရုပ္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။ အထင္မေသးနဲ႕ဆရာ ျပဇာတ္မွာ အကယ္ဒမီရွိရင္ အကယ္ဒမီရေလာက္ေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းသူေတြ ရွိပါရဲ့။ ဇာတ္စင္ေပၚမွာ အခ်စ္ၾကီးသူ တစ္ေယာက္ဆုိပါစို႕ ၊ အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္တတ္သူလိုလို ဘာလိုလို၊ အျပင္မွာေတာ့ ရြက္က်ပင္ေပါက္လို တရြာတက်ီေဆာက္လို႕။ စင္ေပၚမွာ ၾကမ္းပိုးကေန သန္းၾကီးမ၊ သန္းၾကီးမကေန လိပ္၊ လိပ္ကေန ပုရြက္ဆိတ္၊ ပုရြက္ဆိတ္ေန ျဖဳတ္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္လို႕ရတာကိုး။ ပရိတ္သတ္က ကေတာ့ ျပဇာတ္တေလွ်ာက္လံုး သူေျပာသမွ် ယံုမိမွာပါပဲ။ ဇာတ္စင္ေပၚမွာနဲ႕ ဇာတ္စင္ေနာက္မွာ ဘာမ်ား ျခားနားသလဲဆို ေျပာျပီးပါပေကာ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အႏုပညာပါ။

သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႕ အခ်ီအခ် လုပ္ရင္း ပရိတ္သတ္ရဲ့ ႏွလံုးဘဝင္ကို သိမ္းသြင္း တဲ့သူေတြက တီးမွုတ္သူေတြေပါ့။ အသုဘ အခမ္းအနားကို နားပန္းဆံ တီးလံုးနဲ႕ လုပ္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ ငိုခ်င္းခ်မယ့္သူ ဘယ္အေပါက္က မ်က္ရည္ယိုရမလဲ ျဖစ္သြားမယ္။ နရီ စည္း ခ်က္ေတြနဲ႕ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ဖို႕ကလည္း လိုေသး။ မဟုတ္ရင္ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေသနတ္ပစ္ခန္းလို ပစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ မဒိုင္းပဲ တျခားအခ်ိန္ဒိုင္းခနဲ ျမည္မွ ဟုတ္ေပ့ေလ။ သရဲကားကို အသံေဖ်ာက္ျပီး စမ္းၾကည့္ပါ ေၾကာက္စရာေကာင္းရင္ ေျပာခ်င္တုိင္းေျပာ။

အခ်ိန္းအခ်က္ အဲ့ဒီခလုတ္ေတြကို စီစဥ္ညႊန္ၾကားသူ။ သူကေတာ့ ဒီျပဇာတ္သာမက စင္ေပၚကအရာ အားလံုးနဲ႕ အသက္ဆိုင္ဆံုး။ သူ႕လက္ညိဳးတခ်က္နဲ႕ စည္းခ်က္ေတြလည္း ပါသြားတယ္။ အငိုေတြ အရွိဳက္ေတြ အငင္ေတြ အရီေတြ အရႊမ္းေတြ အေသာေတြ ေမ်ာခ်င္တိုင္းေမ်ာေနၾကတယ္။

ဟင္ ေရာင္နီေတာင္လာေတာ့မယ္ အခင္းအက်င္းေတြ ၾကည့္ရင္း မုိးစင္စင္လင္းေတာ့မွာပါကလား။

ေနဦးေလ ကားလိပ္ၾကီး အတင္းခ်ေနၾကျပီ။

ဟင့္အင္း တခါမွ မၾကည့္ဖူးလို႕ ၾကည့္ပါရေစဦး…………

09 August 2010

ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ား


Credit: photo is from Lovinghugs.com
Money train ဆုိတဲ့ ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ျပီး ငယ္ဘ၀တေလ်ာက္လံုး သိပ္စြဲလမ္းခဲ့တာပါ။ တေယာက္ ကိုတေယာက္ သစၥာ ေစာင့္သိျပီး အသက္ေပးခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြဆုိတဲ့ ခ်စ္ခင္ျခင္းကို ကိုးကြယ္မိခဲ့တယ္။ ဇာတ္ကားဆုိတာ ဇာတ္ကားတခုပဲျဖစ္တာမုိ႕ (ျပင္ပဘဝမွာ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ရွိခဲပါဘိျခင္း)။ ယံုမယ့္သာယံုေနတာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ဘ၀နဲ႕စာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္ မျဖစ္ပ်က္ႏုိင္ဘူးဆိုတာကို အတိုင္းသား ျမင္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္ေနတုန္းပဲ တေန႕တလံေပါ့……………

အိမ္က အဖိုးအဖြားက သားသမီး ၁၃ေယာက္ပြားစီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၅ေယာက္ပဲ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တယ္။ အၾကီးေတြ အကုန္လံုး ေရာဂါမ်ိဳးစံုနဲ႕ ကုန္လြန္ၾကေတာ့ အဖိုးအဖြားတုိ႕မွာ အားကိုးအားထားရယ္လို႕ မရွိရွာဘူးေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ နီးစပ္ရာ တူေမာင္သားခ်င္းေတြကို သားသမီးအျဖစ္ေမြးစားခဲ့တယ္ဆုိတယ္။ ပထမ ေမြးစားသားက အေတာ္ေလး လုပ္တတ္ကိုင္တတ္တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ မံုရြာျမိဳ႕မီးေဘးၾကီး ျဖစ္ေတာ့ ကမ္းနားလမ္း အိမ္ၾကီးကေန ေခြးေျပး၀က္ေျပး ေျပးၾကရတယ္။ ေမြးစားသားက အေဖတို႕အေမတို႕ ေျပးႏွင့္ၾကေတာ့ သား မီးခံေသတၱာကို မပါ, ပါေအာင္ သယ္ခဲ့မယ္ ဆိုတာနဲ႕ အသက္ေဘးက ေ၀းေအာင္ ေျပးၾကရတယ္။ မီးခံေသတၱာကိုေတာ့ ေခ်ာင္းဦးနားမွာ ေဟာင္းေလာင္း ျပန္ရေတာ့မွ ေက်ာခ်တဲ့အခါ အိုဓါးျပရယ္ အုိဓါးျပရယ္လို႕သာ ငိုညည္းႏုိင္ရွာေတာ့တယ္။

ေမြးစားသားသမီး ဆုိတာကို ရပ္တန္႕ျပန္ေတာ့ အၾကီးဆံုး သမီးၾကီးရဲ့ သားသမက္အလွည့္ေပါ့။ ရုပ္ေခ်ာ အရာရွိ အသက္ကလည္း ငယ္ျပန္ေတာ့ ရွင္းလိုက္ရတဲ့ အရွဳပ္ထုပ္ေတြ ေငြထုပ္ပိုက္ျပီး ေတာလိုက္လိုလိုက္ ေတာင္လိုက္လိုလိုက္။ မိမိသမီးၾကီး မ်က္ႏွာမငယ္ေရး အတြက္ စီးပြားေရးပ်က္ခ်င္ပ်က္ပါေစေပါ့။ သမီးၾကီး ဆံုးသြားမွပဲ တစခန္းရပ္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ အဖိုးအဖြားဆံုးေတာ့ အေမြဆိုင္ပါ လုပ္ျပီး တရားစြဲမယ္ ဘာမယ္ ထလုပ္ေသးတယ္။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးကို ဒုကၡလွလွေပးခဲ့တာေပါ့။ ဟိုးေတာထဲမွာ စားစရာ မရွိလို႕ အိမ္မွာ လက္တိုလက္ေတာင္းရ၊ ေက်ာင္းေလးဘာေလးလည္း ထားေပးရေအာင္ ေခၚလာခဲ့တာ။ သြားတိုက္တံဆိုတာ ဒီလိုတုိက္ရတယ္လို႕ လက္ထဲက တိုက္လက္စ မီးေသြးခဲကို ဆြဲယူျပီး သင္ျပေပးခဲ့ရတာ။ ဇြန္းခက္ရင္း ကိုင္တာက ဒီလိုကြ။ ထမင္းစားရင္ ဒီလုိပံု ဆုိျပီး အိမ္က ပံုသြင္းေပးခဲ့တာ။ ရည္ရည္မြန္မြန္ျဖစ္လာေတာ့ ေတာင္အိမ္ (ေဖတုိ႕ အိမ္က) တြင္ခံုမွာ လုပ္ငန္းသင္ေပးခဲ့တယ္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ျဖစ္လာေတာ့ မဆုိးဘူးရယ္လို႕ မွတ္ခ်က္ေပးၾကတယ္။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြ မ်က္ႏွာလႊဲေပးၾကတယ္။

ေက်းဇူးဆိုတာရွိမေနခဲ့ရင္ ေက်းဇူးစြပ္စရာမလိုဘူးတဲ့။ ဟုတ္တယ္ ေက်းဇူးဆုိတာ မရွိခဲ့ရင္ေကာင္းမယ္လုိ႕ ေတြးမိတယ္။ အတြင္းေရး အေတာ္မ်ားမ်ား သိသြားျပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ေက်ာက ဓါးနဲ႕ထုိးမယ္လို႕လည္း ဘယ္သူက ထင္မွာလဲ။ ယုံၾကည္ထားျပီးသားမုိ႕ မဟုတ္မဟတ္ အၾကံေတြနဲ႕ ဘ၀ပ်က္ေအာင္ လုပ္လိမ့္မယ္လို႕ ဘယ္သူ ၾကိဳသိမွာလဲ။

လုပ္ခဲ့တယ္ လုပ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္မွာရွိသမွ် အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႕ ဆင္းခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ကို လုပ္ပစ္ခဲ့တာ။ ေတာင္အိမ္က အခုထိရွိေနတုန္း။ ျခံ၀န္းကို ပိုင္းျပီးေတာ့ ေရာင္းလိုက္ၾကပါျပီ။ ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးေတြ အကုန္စိတ္နာခဲ့ၾကတယ္။ ေဖ့ဦးေလးဆုိ အဲ့ဒီစိတ္နဲ႕ ေသရာပါ။ ပ်က္သြားတဲ့ ဘ၀ေတြက အမ်ားၾကီး။ ဦးေလးေတြဆို အခုထိ ဘ၀ပ်က္ေနၾကတုန္း။ အဲ့ဒီလူကိုေတြ႕ရင္ ေအာ့ႏွလံုးနာလြန္းလို႕ မ်က္ႏွာကို လႊဲပစ္ၾကတယ္။ သူ႕ဆီမွာ အဖိုးေလးတုိ႕ ရစရာရွိတာေတြ တပံုၾကီးက်န္ေသးတယ္။ ဒါေတာင္မွ သူက ျမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးအျဖစ္ ဟန္မပ်က္ ျပံဳးျပံဳးေလး ေနႏိုင္သတဲ့။ လူမ်ားေနာ္….

ယံုၾကည္မွုဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အေတာ္ေလး တာသြားပါတယ္။ ေပါင္းသင္းရင္း ၾကာရွည္လာတဲ့ ကာလတစ္ခုမွာမွ ဒီယံုၾကည္မွုဆိုတာ ျဖစ္တည္လာတာပါ။ ဘယ္သူကမွ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ယံုၾကည္လိုက္တာလုိ႕ မေျပာတတ္သလို၊ ငါ့ကို ယံုၾကည္ပါကြာလုိ႕လည္း ေျပာၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္ေကာဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္က လူေတြကို ယံုၾကည္ခဲပါတယ္ (အရင့္အရင္ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရ က်ေနာ္ေျပာင္းလဲသြားတာပါဆုိတာကုိ လူေတြကလည္း မယံုၾကည္ၾကပါဘူး)။ အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ေအာင္လည္း ၾကိဳးစားပါတယ္။ ယုံၾကည္မိျပီးျပီဆုိလည္း စံုလံုကန္းယံုသြားတတ္လြန္းလုိ႕ ခံရေပါင္းလည္း မ်ားပါျပီ။ အသိအစ္ကို တေယာက္ေျပာသလို တခါခံလိုက္ရတိုင္း ဘ၀သင္ခန္းစာတစ္ခုတုိးတယ္လုိ႕ မွတ္ယူထားပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြဆိုတဲ့ လူမွုပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုမွာ အဲ့ဒီယံုၾကည္မွုကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ၾကမလဲ။ က်ေနာ့ကို ေရာ ဘယ္သူေတြက ယံုၾကည္ျပီးေတာ့ ဘယ္သူေတြက မယံုၾကည္ၾကဘူးလဲ။ က်ေနာ္က မိတ္ေဆြအရင္းေတြလို႕ ဆက္ဆံရင္းႏွီးခဲ့သူေတြကေရာ တကယ္ပဲ ယံုၾကည္ေလာက္ရဲ့လား။ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ က်ေနာ္ ပိတ္မိေနျပန္ျပီေပါ့………..

04 August 2010

ေတာကိုေတာ့ ရွင္းလင္းပါ၊ သစ္ပင္ကိုေတာ့ မခုတ္လွဲပါႏွင့္


ဒီတေခါက္ဖားေအာက္ ဆရာေတာ္ဘုရားက အိမ္စာေပးသြားခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ဖတ္ျပီးျပီလားလုိ႕ ျပန္ေမးေလ့ရွိတာမုိ႕ ဆရာေတာ္ဘုရား ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ၾကြလာခ်ိန္မွာ ဖတ္ျပီးေၾကာင္းႏွင့္ မသိတာေလးေတြ (တကယ္က တအုပ္လံုးျပန္ေမးရမွာပါ) ေမးျမန္းႏုိင္ဖို႕ အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးေနရပါတယ္။

ဖားေအာက္ေက်ာင္းကို ေရာက္ရင္ စာအုပ္ဒါနျပဳလို႕ရသလို စာအုပ္ဖတ္လိုသူမ်ားလည္း စာအုပ္လက္က်န္ရွိေသးပါက ေက်ာင္းကပၸိယထံတြင္ ေတာင္းယူႏုိင္ပါေၾကာင္းခင္ဗ်ာ...

၀နံ ဆိႏၵထ မာရုကၡံ၊ ၀နေတာ ဇာယေတ ဘယံ။ ေဆတြာ ဝနဥၥ ဝနထဥၥ၊ နိဗၺနာ ေဟာထ ဘိေကၡေ၀ါ။

ဘိကၡေ၀ါ = ရဟန္းေတာ္မ်ား အိုခ်စ္သားတို႕....။
ဝနံ = ကိေလသာေတာခ်ံဳပုတ္ကို။
ဆိႏၵထ =ရွင္းလင္းၾက ျဖတ္ေတာက္ၾကပါကုန္ေလာ့။
ရုကၡံ = ေအးျမတဲ့ အရိပ္အာ၀ါသရွိတဲ့ သာသနာ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြကို။
မာ ဆိႏၵထ = မခုတ္လွဲၾကပါကုန္လင့္။
ဝနေတာ = ကိေလသာေတာခ်ံဳပုတ္ေၾကာင့္။
ဘယံ = အပါယ္သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲဒုကၡေဘး စတဲ့ ေဘးဒုကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳးသည္။
ဇာယေတ = ျဖစ္ေပၚ၍ လာတတ္ေပ၏။
ဝနဥၥ = ကိေလသာေတာခ်ံဳပုတ္ကိုလည္းေကာင္း။
ဝနထဥၥ = ကိေလသာေတာခ်ံဳပုတ္ရဲ့ အစြယ္ အပြားျဖစ္တဲ့ ကိေလသာ ခ်ံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္း သစ္ပင္ငယ္ အေပါင္းကိုလည္းေကာင္း။
ေဆတြာ = ေလးပါးေသာ အရိယမဂ္ဉာဏ္ျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္ၾကကုန္သည္ ျဖစ္၍။
နိဗၺာန = ကိေလသာ အပူမီးတို႕ ျငိမ္းေအးၾကကုန္သည္။
ေဟာထ = ျဖစ္ၾကပါကုန္ေလာ့။

01 August 2010

ေန႕ရက္မ်ား

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ျဖစ္ေအာင္
ေဖ်ာ့ထားေနခဲ့တယ္
ေလထဲမွာလြင့္ခ်င္တယ္
မိုးထဲမွာ ေမ်ာခ်င္တယ္
အေတြးေတြနဲ႕ ေမာေမာေနျပန္တယ္

နက္နက္နဲနဲ ျပန္မရခ်င္ဘူး
ဒီလိုဏ္ဂူက အသက္ရွဴၾကပ္တယ္
အလင္းရွိရာ မွန္းျပီး
ထြက္ေပါက္ကို လာတဲ့လမ္းမွာ
ေခ်ာ္လဲတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မွန္းမသိေတာ့

ရခဲတယ္ဆိုတဲ့ ဒီဘ၀မွာ
ျပန္ထြက္ဖို႕လည္း ခက္ခဲေနျပန္တယ္
ဦးေခါင္းဆိုတဲ့ အရာထဲကို
ဒီအေတြးခ်ည္မွ်င္စေတြ ဘယ္သူေတြလာလာထည့္သလဲ
အဆံုးနဲ႕အစကို ျပန္ရွင္းရင္း
ခ်ည္တိုင္တစ္ခုကို ျပန္ေရာက္ေရာက္သြားတယ္
ဘာလုပ္ရမလဲ................