28 November 2017

အိုတယု ႏိုဘိုရိဘတ္စု၊ ေဟာ့ကိုင္းဒိုး (၅)

ေနာက္တေန႕ မနက္ေစာေစာႏိုးလာေတာ့ ဝယ္ထားတဲ့ အသီးအႏွံေတြကို မနက္စာအျဖစ္စားၾကတယ္။ ဒီအိမ္က မနက္စာ မစီစဥ္ေပးဘူးေလ။ ျပီးတာနဲ႕ ကားငွားျပီး ဘူတာရံုကိုထြက္လာတယ္။ တကယ္က ဘူတာရံုနဲ႕နီးနီးေလး ဆယ္မိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ပါတယ္။ အထုတ္ေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ကားပဲ ငွားစီးလိုက္ၾကေတာ့တယ္။

ဘူတာရံုမွာ အိုုတယုသြားမယ့္ အေစာဆံုးရထားကို ေနရာယူလိုက္ၾကတယ္။ အျမန္ရထားေတြက မနက္ဆယ္နာရီမွဆိုေတာ့ ပံုမွန္ရထားကိုပဲေရြးလိုက္တယ္။ အေရြးမွန္သြားတယ္။ ရထားက ေခ်ာင္ေနတဲ့အျပင္ ခပ္မွန္မွန္ေလးသြားတာေၾကာင့္ ပင္လယ္နားက ျဖတ္သြားတဲ့အခါ ရွဳခင္းကို ခံစားလို႔ရတယ္ေလ။
အိုတယုေရာက္တဲ့အခါ ပထမဆံုးက ဘူတာရံုမွာ အိတ္ေတြ ထားျခင္းပဲ။ အိတ္ေတြထားဖို႕ ေလာ့ကာအၾကီးၾကီးေတြ ထားေပးတယ္။ အရမ္းအဆင္ေျပတယ္။ သြားေလရာ တြန္းသြားျပီး ဒုကၡမေတြ႕ေတာ့ဘူးေလ။ ျပီးတာနဲ႕ Double cheese cake ဝယ္တယ္။ ဆိုင္ကလည္း အခုခဲထားတာမို႕ စားလို႕မရေသးဘူးဆိုတာ ရွင္းျပ၊ကိုယ္ေတြကလည္း အခုမစားႏိုင္ေသး။ ကိတ္ကို ဆြဲျပီး ဘူတာရံုကထြက္လာေတာ့ ဘယ္သြားၾကမယ္ မဆံုးျဖတ္ရေသးဘူး။ နာမည္ေက်ာ္ တူးေျမာင္းရယ္ ေန႕လည္စာစားမယ္ ဒါပဲ အစီအစဥ္ဆြဲထားတာ။ ကားမွတ္တုုိင္မွာ ကားေစာင့္ေနရင္း အဏၰဝါျပတိုက္ဆိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားသြားၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ အဲ့ဒီကားေပၚပါသြားၾကေလရဲ့။







နာရီဝက္၊ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ျပတိုက္ကိုေရာက္တယ္။ ျပတိုက္က ေတာင္ကုန္းထိပ္ေလးမွာ ေကာင္းကင္ျပာတဲ့ေနမုုိ႕ ေနပူျပီး ရွဳခင္းကလွေနတယ္။ ျပတိုက္အဝင္ဝကေန ေျမေအာက္ထဲကို ဆင္းသြားရတယ္။ ရွားပါးတဲ့ ငါးမ်ိဳးစိတ္ေတြဆိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ။ အထဲကေန အျပင္ထြက္လာတဲ့အခါ အျပင္မွာကမ္းေျခနားမွာ ျပတိုက္အခန္းေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ကမ္းေျခအနားအထိဆင္းၾကမယ္ဆိုျပီး ဆင္းၾကတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ပဲဆိုျပီး လာတာ တနာရီေလာက္ၾကာပါတယ္။ ဒါေတာင္ ခပ္သြက္သြက္သြားၾကလို႕။ ဖ်ံေတြ ပင္ဂြင္းေတြ စင္ေရာ္ေတြနဲ႕ ကမ္းေျခနားမွာလည္း သာယာတယ္ေလ။ 

အဏၰဝါျပတိုက္ကေန ျပန္ေတာ့ ဘတ္စကားက နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ လမ္းမကိုထြက္ျပီး ကားငွားဖို႕လိုက္တယ္။ တကၠစီတစီးမွ မေတြ႔ဘူး။ အနားမွာ စက္ေလွစီးဖို႕ လက္မွတ္ေရာင္းေနတဲ့ ဂိတ္ကိုေမးတဲ့အခါ ဖုုန္းဆက္ေခၚရမွာတဲ့။ ဖုန္းေတြလည္း မရွိၾကဘူးဆိုေတာ့ သူေခၚေပးမယ္တဲ့။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ တကၠစီကို ေခၚေပးတယ္။ သြားမယ့္ေနရာက အိုတယုတူးေျမာင္းလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ တကၠစီမလာမခ်င္း သူက က်ေနာ္တို႕ကိုုစကားလာေျပာေပးေသးတယ္။ သေဘာေကာင္းခ်က္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ တကၠစီသမားလာတယ္။ အိုတယုတူးေျမာင္းကိုသြားမယ္ဆိုတာေလးပါ ကားသမားကို တခုတ္တရ လာေျပာေပးသြားေသးတယ္။

ကားကိုု တူးေျမာင္းနားမွာ ရပ္ေပးတယ္။ ရပ္ေပးတဲ့ ေနရာမွာ စားေသာက္ဆိုင္ ဝင္ဖို႕ တန္းစီေနၾကတယ္။ ဗိုက္ဆာလာသလိုပဲ ဆိုျပီး တန္းစီၾကမလား လုုပ္ေနတုန္းမွာ တံခါးက ပြင့္လာတယ္။ မထူးဘူးဆိုျပီး ေရာေယာင္ဝင္လိုက္ၾကတယ္။ စားလို႕ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ ဆိုင္ကိုေရြးတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ ဂဏန္း ဂဏန္းဆိုျပီးရြတ္ေနၾကေလရဲ့။ ဂဏန္းဟင္းခ်ိဳ၊ ဂဏန္းလက္မမွာျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး စားေသာက္ၾကတယ္။ ပင္လယ္စာေတြ စားအျပီး ဝယ္ထားတဲ့ ခ်ိစ္ကိတ္ကို စားၾကတယ္။ အရသာသိပ္ေကာင္းတဲ့ အစားအေသာက္ေတြပါပဲ။ ေစ်းကလည္း ဆပိုရိုထက္ တဝက္ေလာက္ကို ကြာျပီး ေစ်းခ်ိဳပါတယ္။ ပင္လယ္စာစားမယ္ဆို ဆပိုရိုမွာ မစားပဲ အိုတယုမွ စားၾကဖို႕လက္တို႕ခ်င္ပါတယ္။



ဗိုက္ဝျပီဆိုမွ တူးေျမာင္းေဘးကို လမ္းသလားၾကျပီေပါ့။ တူးေျမာင္းတိုုတိုေလးဟာ တခ်ိန္က သမိုင္းဝင္ ေနရာေပါ့။ ေျမာင္းတဖက္ျခမ္းက ကုန္ေလွာင္ရံုုေတြဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ဦးစက္မွဳ ထြန္းကားခ်ိန္ေတြေပါ့။ အခုုေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႕ ခရီးသည္ေတြကို စြဲေဆာင္ေနတဲ့ ေနရာတခုျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ေဆာင္းတြင္း ႏွင္းေတြၾကားမွာ ပိုလွတယ္လို႕ေျပာၾကပါတယ္။ အခုေနေရာင္ေအာက္မွာလည္း တမ်ိဳးေလး လွေနတာပါပဲေလ။



တူးေျမာင္းကေန ဘူတာကို တကၠစီနဲ႕ ျပန္လာၾကတယ္။ ရထားခ်ိန္ေစာေနေသးတဲ့အျပင္ ဘူတာရံုုအျပင္ဖက္ ဗံုုေတြကို စိတ္ဝင္စားေနတယ္။ သြားေမးတဲ့အခါ ရိုုးရာဗံုတီးပြဲ ဧည့္သည္ေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ဆိုေတာ့ ေရွ႕ဆံုးကေန ေနရာယူေတာ့တာေပါ့။ ဗံုတီးပြဲျပီးမွပဲ အထဲကိုဝင္ျပီး ေခ်ာကလက္ဘီစကစ္ေတြ ဝယ္ၾကတယ္။ အိုတယုကေန ႏိုဘိုရီဘတ္စုုကို ရထားနဲ႕ သြားၾကမယ္။









ႏိုဘိုရီဘတ္စုဘူတာကေန ဟိုတယ္ကို တကၠစီငွားသြားရတယ္။ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ခ်င္တာေၾကာင့္ တကၠစီကို စီးရတာ စရိတ္က ၾကီးပါတယ္။ ဟိုတယ္ေရာက္တဲ့အခါ အထုတ္ေတြခ်ျပီး ငရဲေတာင္ၾကားကို ခ်ီတက္ဖို႕ ဘတ္စ္ကားေစာင့္တယ္။ ကားက မလာတာေၾကာင့္ လမ္းပဲေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့တယ္။ ငရဲေတာင္ၾကားဆိုတာ သဘာဝေရပူစမ္း ဒီႏိုဘိုရီဘတ္စုရဲ့ မူလဇစ္ျမစ္ေပါ့။ ငရဲေတာင္ၾကားကေန ေတာင္တက္ခရီးတိုေလး သြားၾကတယ္။ ေျခေထာက္စိမ္လို႕ရတဲ့ သဘာဝေရပူစမ္းကို ေလွ်ာက္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ေတာထဲကို စိမ့္ဝင္လာၾကတယ္။ နည္းနည္းလည္း ေမွာင္လာတာမို႕ ခရီးသည္သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ ေရပူစမ္းေနရာက စိမ္လို႕ေကာင္းတဲ့အျပင္ ေအာက္က ၾကမ္းျပင္ကလည္း သဲအမည္းေရာင္ေတြပါ။ ေနေရာင္မက်ခင္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညစာစားခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ။



ေရပူစမ္းစိမ္မယ္ဆို ထမင္းစားခ်ိန္ နည္းနည္းပဲရမယ္ဆုိေတာ့ ေရမခ်ိဳးေတာ့ပဲ ထမင္းစားဖို႕ အရင္သြားၾကတယ္။ အခုုတည္းတဲ့ အြန္စမ္ဟိုတယ္ေတြက ညစာမနက္စာ စရိတ္ျငိမ္းပါ။ ညစာက ဘူးေဖးဆိုေတာ့ သာမန္ကာလွ်ံကာေလာက္ပဲ ထင္ထားတာ တကယ္က ရွယ္ျဖစ္ေနတယ္။ ပင္လယ္စာေတြ အလွ်ံပယ္၊ ဟင္းခ်က္ကလည္း ေကာင္းဆုိေတာ့ ဗိုက္ေခြးနမ္းေတာ့တာေပါ့။ စားျပီးေတာ့ အခန္းကိုု ျပန္ျပီး ခဏနားၾကတယ္။ အခန္းထဲမွာ အိပ္ရာခင္းေပးထားျပီး ေစာင္ေအာက္မွာ ခဏေခြေနမိတယ္။ ညမွ အြန္စမ္တက္စိမ္ေတာ့မယ္။ အခန္းက ဂ်ပန္စတိုင္အခန္းမို႕ တာတမိျမက္ဖ်ာေလးခင္းထားျပီး အနံ႕ကလည္း ျမက္ဖ်ာနံ႕ေလးသင္းေနတယ္။ ညဖက္ ေရေႏြးစိမ္ျပီး ျပန္အိပ္လိုက္တာ မနက္ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်မွ ႏိုုးပါတယ္....

25 November 2017

ဆပိုရို၊ ေဟာ့ကိုင္းဒိုုး (၄)

မနက္မိုးလင္းတဲ့အခါ ညက မိုုးရြာထားလို႕ အဆဟိကာဝါျမိဳ႕ဟာ စိုစြတ္ေနခဲ့တယ္။ လမ္းထေလွ်ာက္ရင္း ေတာင္သူေတြ ေစ်းေရာင္းေနတာကို ဝင္စပ္စုၾကတယ္။ သူတို႕ကလည္း ကိုယ္ေတြဘယ္ႏိုင္ငံကလာသလဲ စိတ္ဝင္တစားေမးၾကတယ္။ ကိုယ္ေတြကလည္း သူတို႕ေတြ ေကြ်းတဲ့အျမည္းေတြကို စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ သဟာဇာတျဖစ္သလဲဆိုတာ။ လမ္းေလွ်ာက္ကျပန္ေတာ့ ဟိုတယ္ကေကြ်းတဲ့ မနက္စာကို စားျပီး ဆပိုရိုကိုု ကူးဖို႕ ဘူတာရံုကိုဆင္းၾကတယ္။

ဆပိုရိုေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က ေစာေနတာမို႕ အိမ္ရွင္လာၾကိဳမယ့္ကားကို ေစာင့္ရင္း ေစ်းပတ္ၾကတယ္။ အိမ္ရွင္က ၁၅မိနစ္ေလာက္ေနမွ ေရာက္ပါတယ္။ တကာဆန္အိမ္ေလာက္မက်ယ္ေပမယ့္ ဟိုတယ္ထက္ အမ်ားၾကီးက်ယ္တယ္။ အိမ္ကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေနတုန္းမို႕ အထုတ္ေတြခ်ျပီး အျပင္ထြက္ဖို႕လုပ္ၾကတယ္။ အိမ္ရွင္က သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို သူလိုက္ပို႕ေပးမယ္ဆိုေတာ့ အနီးနားက ေဟာ့ကိုင္းဒိုးတကၠသိုလ္ကို စိတ္ဝင္တစားေရြးၾကတယ္။



တကၠသိုုလ္ဆိုတဲ့ အရိပ္အာဝါသကို ဝင္ကတည္းကေပးပါတယ္။ သစ္ပင္ၾကီးေတြရဲ့ ရပ္တည္မွဳဟာ ႏွစ္ကာလၾကာရွည္ေနတဲ့ ဒီတကၠသိုလ္ရဲ့ ျပယုဂ္ပဲေပါ့။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ၊ ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ ေက်ာင္းက သက္ဝင္လွဳပ္ရွားေနတယ္။ ကိုယ္မတက္ဖူးခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေတြးမိရင္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားတယ္။ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာပဲ ေန႕လည္စာစားၾကတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ ေတာင္တက္ဖို႕ ခ်ီတက္ၾကတယ္။

ေက်ာင္းအေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ တကၠစီကားကို ငွားသြားၾကတယ္။ ဘယ္သြားမလဲဆိုေတာ့ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ယာမ ယာမဆိုေတာ့ ေၾသာ္ဆိုျပီး သူသိသြားတယ္။ ေကဘယ္ကားဆိုေတာ့ သူ တခုုုခုကိုု အသည္းအသန္ရွာေတာ့တယ္။ သူမ်ားမသိတာလား ဆိုျပီးစိတ္တထင့္ထင့္နဲ႕ ။ ေနာက္ေတာ့မွ စာရြက္တရြက္လွမ္းေပးတယ္ ဒီေကာင့္ကဒ္ေလ။ ေကဘယ္ကားစီးရင္ ဒီေကာင့္ကဒ္နဲ႕ဆို ယန္းႏွစ္ရာေလာက္ သက္သာမယ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းလိုက္သလဲ။ သူမေပးရင္ သိလိုက္မွာေတာင္ မဟုုတ္ဘူး။ 

မိုအီဝါကိုတက္တဲ့အခါ ျမိဳ႕ရွဳခင္းကို အတိုင္းသားျမင္ရတယ္။ ဝန္ထမ္းမိန္းမပ်ိဳက ျမိဳ႕အေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္းကို လမး္တေလွ်ာက္ရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ ေတာင္ေပၚရွဳခင္းကို ရိုက္လိုက္၊ ျမိဳ႕ရွဳခင္းကို ရိုက္လိုက္နဲ႕အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနခဲ့တယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ ျမိဳ႕ရဲ့ အစြန္းတဖက္ ပင္လယ္ကို အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။ တိုက္လာတဲ့ လတ္ဆက္တဲ့ ေလနဲ႕အတူ မိုအီဝါေတာင္က ခပ္စိမ္းစိမ္း ငံု႕ၾကည့္ေနတယ္။





ေတာင္ေပၚမွာ အားရေအာင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးတဲ့အခါ ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ တကၠစီတစီးမွ မရွိတာမို႕ ကားဂိတ္ကို လိုက္ပို႔ေပးမယ့္ Shuttle bus နဲ႕ပဲ စီးလာၾကတယ္။ ေတာင္ေအာက္ေရာက္တာနဲ႕ ဂိတ္ဆံုးျပီဆိုုေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒီဆပိုရိုုခရီးစဥ္အတြက္ ဘာမွ စီစဥ္ထားတာမရွိဘူးေလ။ ကားရပ္ေပးတဲ့ အနီးအနားမွာ Street car ဆိုတာကို မ်က္စိက်သြားၾကတယ္။ ဘယ္ကိုုသြားမလဲ ကားခဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ေသခ်ာမသိပဲ ကားေပၚတက္လိုက္ၾကတယ္။ ဖိုုးသူေတာ္ မ်က္စိလည္ေလ ဆြမ္းဆန္ရေလဆိုတဲ့ ထံုးကိုု ႏွလံုးမူၾကတယ္။ တကယ္လည္း လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းျပန္စီးလာၾကတာ။



ျမိဳ႕ထဲလူေတြအမ်ားၾကီးကို ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ ဆင္းၾကမယ္ဆိုျပီး ဘာမွ စဥ္းစားမေနပဲ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ လက္သည္းညွပ္ ပေရာဂ်က္ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လည္း လုပ္ၾကေသးတာ။ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး မျပန္ခင္မွာ ညစာစားၾကမယ့္ဆိုင္လိုက္ရွာတယ္။ အဓိက ပင္လယ္စာစားမယ္။ လူနည္းနည္း မ်ားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရြးျပီးသြားၾကတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္မို႕ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးတယ္။ အဲ့ဒီကေနမွ တည္းတဲ့အိမ္ကို တကၠစီနဲ႕ ျပန္လာၾကတယ္။



ဆပုုိရိုက မီးထြန္းထားတဲ့ နာရီစင္ၾကီးကို ရိုက္မယ္ဆိုျပီး ထရိုင္ေပါ့လြယ္ျပီး ျပန္ထြက္လာတယ္။ အနားေရာက္မွ ေသခ်ာရိုက္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ၾကိဳးစားပမ္းစား ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ အနားလည္း ေရာက္ေရာ ျဖတ္ခနဲ မီးေတြ ပိတ္သြားပါေရာ။ အဲ့လို ကံေကာင္းတာ။ အရံွဳးေတာ့ မေပးခဲ့ဘူး ဂံုုးေက်ာ္တံတား တခုကေန ဓါတ္ပံုနည္းနည္း ရေအာင္ ရိုက္ခဲ့ေသးတာ။ ပင္ပင္ပန္းပန္း လမ္းျပန္ေလွ်ာက္လာရတယ္။ ေနာက္ေန႕ကို ပင္လယ္နဲ႕ နီးတဲ့ျမိဳ႕ကို သြားၾကဦးမယ္ေလ....

19 November 2017

ေတာင္ကုန္းမ်ား၊ ေဟာ့ကိုင္းဒိုး (၃)

မနက္ေတာ ့ေနာက္က်မွ ႏိုုးပါတယ္။ မနက္စာစားျပီးတာနဲ႕ အထုတ္ေတြသိမ္းတယ္။  ေတာင္ကုန္းေတြလည္ျပီးရင္ ညေနမွာ ရထားနဲ႕ ကာမီဖူရာႏိုးကေန အဆာဟိကာဝါျမိဳ႕ကို တန္းသြားမွာ ျဖစ္လို႕  အိတ္ေတြပါ တခါတည္း ယူလာခဲ့တယ္။

ေတာင္ကုန္းေတြသြားျပီးရင္ အြန္ဆမ္ေရပူစမ္းစိမ္ၾကမယ္ေလဆိုျပီး တာကာဆန္က တဘက္ေတြပါသယ္လာဖို႕ ေသခ်ာမွာတယ္။ ဘီအဲအိက ေတာင္ကုန္းေတြကို ျမင္ဖူးခ်င္လွျပီ။


လမ္းမွာ တာကာဆန္ရဲ့ လွိ်ဳ႕ဝွက္ရွဳခင္းကိုု ၾကည့္ခြင့္ရပါတယ္။ ပထမဆံုး ပန္းခင္းနဲ႕အစျပဳတဲ့ စိုက္ခင္းေတြအလယ္ ေတာင္တန္းေတြအဆံုးသတ္ထားတဲ့ ရွဳခင္းပါ။ ျပီးတာနဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ရိုလာကိုစတာလမ္းကိုု ပို႕ပါတယ္။ ႏွစ္ကီလိုမီတာရွည္တဲ့ ဒီလမ္းဟာ နာမည္ေက်ာ္ေလာက္ပါေပတယ္။ လမ္းတဖက္တခ်က္က စိုက္ခင္းေတြကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚ....

ရိုုလာကိုစတာလမ္းကေန ေနာက္ထပ္ နာမည္ေက်ာ္ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ ရွဳခင္းနဲ႕ ဒီသစ္ပင္ရဲ့ ဓါတ္ပံုကိုုျမင္ဖူးထားခဲ့ေပမယ့္ အခုမ်က္ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ စိမ္းဝါေရာင္ ရွဳခင္းဟာလည္း တမ်ိဳးဆန္းသစ္စြဲျငိေစတာပါပဲ။ ရင္မွည့္ေနတဲ့ ဂ်ံဳခင္းနဲ႕ စိမ္းစိုေနဆဲ စိုက္ခင္းႏွစ္ခုုဟာ စိတ္ထဲမွာ တလမ္းဆီသြားေနတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုုတ္ ေက်ာခ်င္းကပ္ထားတဲ့ သံုုးနဲ႕ေလးလိုပါ။
ခရစၥမတ္သစ္ပင္ျပီးတာနဲ႕ မိသားစုုဆုုိတဲ့ သစ္ပင္တန္းေလးကို သြားၾကတယ္။ အပင္အျမင့္ဆံုးက အေဖ၊ ဒုတိယက အေမ၊အငယ္ဆံုးကေတာ့ ကေလးငယ္ေလးတဲ့ေလ.

မိသားစုသစ္ပင္တန္းကေန ၾကယ္ခုႏွစ္လံုး စီးကရက္ဗူးရဲ့ ေမာ္ဒယ္အျဖစ္နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ကိုသြားၾကျပန္တယ္။ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာဆိုေတာ့ ေလက ဟူးဟူးရားရားတိုက္ေနတယ္။ ဦးထုုပ္လြင့္သြားလိုက္ျပန္ေကာက္လိုက္နဲ႕ အေတာ္ေလးအလုပ္ရွဳပ္ေစတဲ့ေတာင္ကုန္းပါ။

ၾကယ္ခုုႏွစ္လံုးသစ္ပင္က အျပန္ ကာမီဖူရာႏိုမွာ curry pork noodle ဆိုင္မွာ သြားတန္းစီၾကတယ္။ ဆိုင္အဝင္ဝမွာ ဖံုးနံပါတ္နဲ႕ ဧည့္သည္အေရအတြက္ေရးျပီး အလွည့္က်ေစာင့္ၾကရတယ္။ အရသာအေတာ္ရွိျပီး ျမန္မာပါးစပ္နဲ႕ အစပ္အဟပ္တည့္ပါတယ္။

စားေသာက္ျပီးတဲ့အခါ ေရျပာကန္ကို ဦးတည္ၾကျပန္တယ္။ ေရျပာကန္ဟာ သဘာဝအတိုင္းျဖစ္လာတဲ့ကန္မဟုုတ္ေပမယ့္ ခရီးသြားတိုင္းရဲ့ စိတ္ဝင္စားမွဳကို ရေစတဲ့ေနရာတခုုပါ။ Window Background အေနနဲ႕ တခုတ္တရ ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံရတဲ့ ေရျပာကန္ဟာ တကယ္လည္းအျပင္မွာ လွပါေပတယ္။ ေရာက္ကတည္းက ထရိုင္ေပါ့ခ်ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္တာ နာရီဝက္ေက်ာ္တဲ့အထိိ အဲ့ဒီေနရာမွာ မေရႊ႕တဲ့ က်ေနာ့ကို တာကာဆန္က ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ျပီးၾကည့္ေနေလရဲ့။


ေရျပာကန္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ရိုက္ျပီးတဲ့အခါ ေရတံခြန္ကို ပို႕မယ္ဆိုေတာ့ သိပ္စိတ္မဝင္စားခဲ့ၾကဘူး။ တကယ္တမ္း တံတားေပၚကေန ေရတံခြန္ကို ျမင္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ခုန္ခ်ခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္ပါတယ္။ ေရဟာ ၾကည္ျပာလဲ့ေနတာေၾကာင့္ အသည္းထဲကို တန္းခနဲျငိသြားပါေတာ့တယ္.
 ေရတံခြန္ကေန မီးေတာင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ တိုကခ်ိေတာင္ေျခကိုသြားတယ္။ ေတာင္ေျခမွာ ေတာင္တက္ဖို႕လုပ္တဲ့သူေတြကိုု ေတြ႕ရေတာ့ ေတာင္တက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ တိုုကခ်ိေတာင္ရဲ့ အျမင့္ဆံုးထိပ္ပိုင္းေတြမွာ ေရခဲေတြရွိေနတုန္းပဲ။ ႏွင္းကို အျပင္မွာ မျမင္ဖူးေသးတဲ့ က်ေနာ္တို႕ဟာ ႏွင္းေတြနဲ႕ ေဝးေနတုန္းပဲ။ တိုကခ်ိေတာင္ေျခနားမွာ နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္က ေရပူစမ္းဝင္ၾကဖို႕ အားသန္ေနၾကျပီ။ ေရပူစမ္းက သဘာဝအတိုင္းျဖစ္ျပီး အျပင္ဖက္ ေတာင္တန္းေတြကိုျမင္ရတဲ့ ေနရာမွာ စိမ္လို႕သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ေရပူစမ္းစိမ္ရင္း တာကာဆန္နဲ႕ စကားစျမည္ေျပာၾကတယ္။ တာကာဆန္ရဲ့ ဘဝတေစ့တေစာင္းကို ျမင္ရတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္က လူေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသးတယ္။
၄၅မိနစ္ေလာက္စိမ္ျပီးတဲ့အခါ ႏြားႏို႕ပုုလင္းေလးေတြကိုင္ျပီး ကာမီဖူယာႏိုုးကိုု ရထားစီးဖို႕ ျပန္လာၾကတယ္။ လမ္းမွာ ေျမေခြးေတြ႕လို႕ ဓါတ္ပံုရိုုက္ၾကေသးတယ္။ ဘူတာရံုမွာ တာကာဆန္ကို ႏွဳတ္ဆက္ေတာ့ ရက္ပိုင္းေလးခင္ၾကေပမယ့္ အခ်ိန္အၾကာၾကီးသိခဲ့ၾကသူေတြလို ခံစားမိတာေၾကာင့္ စိတ္္မေကာင္းၾကဘူး။

ကာမီဖူရာႏိုးဘူတာမွာ ဒီရာသီမွာပဲ ဆြဲေပးတဲ့ ပန္းၾကည့္တဲ့ရထားလက္မွတ္ကို ယူလိုက္တယ္။ ပံုုမွန္ရထားေတြလို မဟုုတ္ပဲ ထိုုင္ခံုုေတြကို ျပတင္းေပါက္ဖက္ လွည့္ထားတာမို႕ လမ္းတေလွ်ာက္ျမင္ကြင္းဟာ အတိုင္းသား. 



ဒီညေတာ့ အဆာဟိကာဝါဆိုတဲ့ျမိဳ႕ေလးမွာ ခဏနားမယ္။ ဘူတာရံုနားက Business Hotel ေလးကိုပဲ ေရြးထားတယ္။ ဘူတာရံုအေရွ႕က ကားလမ္းမကို ျဖတ္ကူးလိုက္တာနဲ႕ ဟိုုတယ္ကို ေရာက္ျပီေလ။  ဟိုတယ္ေရာက္တဲ့အခါ တာကာဆန္အိမ္က အခန္းက်ယ္က်ယ္ကိုု လြမ္းသြားၾကတယ္။ အထုတ္ေတြခ်ျပီးတာနဲ႕ ဘူတာနားက ကြင္းျပင္က်ယ္ ေစ်းေရာင္းပဲြမွာ ညစာသြားစားၾကတယ္။ ေစ်းႏွဳန္းခ်ိဳသာျပီး လတ္ဆတ္တဲ့ ပင္လယ္စာေတြပါ။ ျပီးတာနဲ႕ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ ေအရြန္ေမာထဲက ေစ်းဆိုင္ေတြ ပတ္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီေန႕ ခရီးစဥ္မ်ားသြားတာေၾကာင့္ ပင္ပန္းျပီး ေစာေစာအိပ္ရာဝင္လိုက္ၾကေတာ့တယ္...