31 October 2008

အလင္းေရာင္


အေမွာင္ထဲကလူအတြက္ အလင္းေရာင္ဆိုတာ တစ္ကယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။ အလင္းဆီကို ေရာက္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာၾကာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပင္ပန္း မလွမ္းဖူးဆိုတဲ့လူ ရွိႏိုင္မယ္မထင္။

ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းျပီးလို႕ ဘြဲ႕ရကာစ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ အိပ္မက္က ဘာမ်ားျဖစ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ လူငယ္ပီပီ တက္ၾကြမွုအျပည့္နဲ႕ ေအာင္ျမင္မွုဆိုတာေတာ့ လိုခ်င္တာေပါ့။ စီးပြားေရးပဲလုပ္မလား အလုပ္တစ္ခုခု ၀င္လုပ္မလား။ စတဲ့ တြန္းအားေတြနဲ႕ပါ။

က်ေနာ္ေက်ာင္းျပီးေတာ့ က်ေနာ့မွာလဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ေပါ့။ က်ေနာ့ကို က်ေနာ္လက္နက္အျပည့္တပ္ဆင္ထားတဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္တစ္ေယာက္လို ႏွစ္ေထာင္းအားရရွိေနခဲ့တာ။ အိမ္ကိုခဏျပန္ ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္ အလုပ္လုပ္ တစ္ခုေတာ့ ငါေသခ်ာေပါက္ရမွာဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕။

အလုပ္ဆိုလို႕ က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကလည္း တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ေခၚတာနဲ႕ၾကံဳခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းၾကီးတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုေတာ့ အိပ္မက္ေတြျဖစ္ရျပန္တာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အင္တာဗ်ဳးေတာင္မပါခဲ့။ ဒီတစ္ေခါက္ေရြးခ်ယ္မွုက အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီးသား သူမ်ားသာတဲ့။

ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ့ အင္တာဗ်ဳးလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႕ရဲ့ ျငင္းပယ္ခ်က္က အသက္ငယ္လြန္းျပန္သတဲ့။ အသက္သံုးဆယ္ေလာက္ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ လိုိုခ်င္တာပါဆိုေတာ့ ဘယ္လို ေျဖသိမ့္ရမလဲမသိေတာ့။

ေက်ာင္းျပီးခါစ လူငယ္တစ္ေယာက္က အေတြ႕အၾကံဳ ဘယ္ရွိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ အေတြ႕အၾကံဳမရွိလို႕ အလုပ္မခန္႕ အလုပ္မခန္႕လို႕အေတြ႕အၾကံဳမရွိနဲ႕ပဲ လံုးခ်ာလည္ေနေတာ့မွာ။ အသက္…ေက်ာင္းျပီးကာစ လူငယ္တစ္ေယာက္က အသက္သံုးဆယ္ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲေနာ္။ ငယ္ေပမယ့္ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။

အင္တာဗ်ဴးေပါင္းမ်ားစြာကို ေျဖဆိုေနခဲ့တာ။ သိပ္ကိုဆိုး၀ါးတဲ့ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလည္း ၾကံဳခဲ့ပါေသးတယ္။ မသိပါဘူးလို႕ၾကိဳတင္၀န္ခံထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ပညာရွင္ဆန္ဆန္ေမးခြန္းေတြနဲ႕ ေမးရင္း စာသင္ေပးမယ့္ဆရာတစ္ေယာက္လို ဟိုလိုလုပ္ပါလား ဒီလိုလုပ္ပါလားလို႕ အေျပာခံရတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေပါ့။ အင္တာဗ်ဴး ျပီးရင္ သူ႕ဆီမွာ ဘ၀ကိုဘယ္လို စရမလဲဆိုတာ ေက်ာင္းသြားတက္ရမယ့္ပံုစံပါ။ ပုဂံဆိုက္ဘာတက္ထင္ပါတယ္။

အလုပ္ရွာရင္း စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္က်ခဲ့ပါတယ္။ အလဲလဲအျပိဳျပိဳ ျဖစ္ရတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ ထပ္ျပီး ရွာေနရတဲ့ ဒုကၡကို အရမ္းစိတ္ပ်က္မိတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ အားငယ္ရတယ္။

အျပင္ကိုထြက္လာေတာ့လည္း ျပည္တြင္းမွာအလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ တကယ္ကို ယံုၾကည္ခ်က္ၾကီးခဲ့ျပန္ေရာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ထင္တာေတြက လႊဲေခ်ာ္ျမဲ။ ကားမေမာင္းတတ္ပါဘူးေရးထားပါလ်က္ အင္တာဗ်ဴးေခၚ ျပီးေတာ့မွ ကားမေမာင္းတတ္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ ပယ္တယ္ဆိုေတာ့ စိတ္တိုမိျပန္ေရာ။ ေတာင္းမိတဲ့ သတ္မွတ္လစာကို မင္းရသင့္တယ္ထင္လို႕လား ဆိုတဲ့ေမးခြန္းအေမးခံရဖူးတယ္။ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္ခဲ့ပင္မယ့္ သူမ်ားေတြရရင္ ငါဘာေၾကာင့္မရႏိုင္ရမွာလဲဆုိတဲ့ အေျဖကို ေအးေအးေဆးဆးေျဖႏုိင္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ တန္ဖိုးမထားတဲ့ လူေတြ႕စာေမးပြဲေတြကို အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ေျဖေနခဲ့မိသလိုပဲ။

အခုလည္း ကမာၻတစ္ခုလံုးစီးပြားေရး က်ဆင္းမွုနဲ႕ ၾကံဳေနရျပန္ျပီ။ အားလံုး ခံေနရတာဆုိေတာ့ ေတာင္မင္းေျမာက္မင္းမကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ လူေလ်ာ့တယ္ လစာေလ်ာ့တယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြကို ၾကားေနရျပန္ျပီ။ အမ်ားအားျဖင့္ေလ်ာ့တာက ႏုိင္ငံျခားသားအလုပ္သမားေတြကိုပါ။ အဲဒီေတာ့ ဟိုက စီစီ ဒီက စီစီ ၾကားလိုက္ျပန္ရင္ ျပန္ၾကရျပန္ျပီ။

ေနာက္ပိုင္းအလုပ္လာရွာၾကတဲ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္ရွားတယ္ဆိုတဲ့ ညီးညဴသံပဲၾကားေနရတယ္။ စေနေန႕သတင္းစာမွာေတာင္ ကိုယ္နဲ႕ သင့္ေလ်ာ္တာ ေလးငါးေျခာက္ခုေတာင္မနည္းတဲ့။ အခုရာသီက ကြင္းေျပာင္းလို႕မေကာင္းပဲ ေဘာနပ္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ဆုိတဲ့ ေစ်းေကာင္းေတာ္ေတာ္ရမွ ကြင္းေျပာင္းၾကတာေလ။ နဂိုကမွ ရွားပါးခ်ိန္ စီးပြားေရးက လာက်ေနတယ္ဆိုမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပ။


ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ လူငယ္ေျခတက္ေတြကလည္း အိမ္ကြင္းကို စြန္႕ျပီး အေ၀းကြင္းကန္ဖို႕တကဲကဲ။ ေတာ္ၾကာေမးၾကျပန္ျပီ။ အဲဒီလာရင္ ဘာလုိလည္း ဘာလုပ္လာရမလဲ ဘာေတြျပင္ဆင္ရမလဲ စသည္ စသည္။

အလင္းေရာင္ဆုိတာ အေမွာင္ထဲက လူအတြက္ တကယ့္ ရတနာပါ။ အင္း အဲဒီအလင္းတုိင္ မျငိမ္းပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းေနမိတာ အေမွာင္ထဲက ကိုယ္လုိလူေတြအတြက္ပါ…………

30 October 2008

၀ွက္ဖဲ


လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ လ်ွိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကိုယ္စီ ရွိေနၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ လ်ွိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဆိုတဲ့အတိုင္း ဖံုးကြယ္ထားတတ္ၾကတာမုိ႕ မျမင္လြယ္မသိလြယ္ဘူးေပါ့။ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ေလးနဲ႕တူပါလိမ့္မယ္။ ၀ွက္ဖဲေလးေပါ့ဗ်ာ…

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ဆိုတဲ့ ၀ွက္ဖဲေလးေတြဆိုရင္ေတာ့ လြတ္လပ္စြာကိုင္ေဆာင္ခြင့္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္အသုိင္းအ၀ိုင္းကို ပါ ထိခုိက္ေစမယ့္ ၀ွက္ဖဲဆိုရင္ေကာ။ ဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္နစ္နာေစမလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႕ ဆံုးျဖတ္ရမယ္ထင္ပါတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့လက ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္အတြက္ က်ေနာ္စိတ္ဓါတ္ေတာ္ေတာ္ေလး က်ခဲ့ရပါတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြလည္း မ်ားခဲ့တာေပါ့။ အလုပ္ထဲက က်ေနာ္ယံုၾကည္ရတဲ့ အလုပ္အကိုင္သိပ္ေတာ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ၀ွက္ဖဲေလးေၾကာင့္ပါ။ ဘယ္လိုမွထင္မထားမိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မို႕ ဒီေန႕အထိေတာ့ အိပ္မက္တစ္ခုလိုပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတဲ့အထိ က်ေနာ္ဟာ သူ႕ဘက္ကေန ရပ္တည္ေပးေနတုန္း။ သက္ေသ သာဓကေတြ ခုိင္လံုလာတဲ့အခါမွာေတာ့ မျငင္းႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ မယံုရဲေသးဘူးေလ။ ေနာက္ကေန တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေခ်ာက္ခ်ေလသလားဆိုျပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးသူ၀န္မခံေသးဘူးဆိုေတာ့ အေၾကာင္းထူးရွိႏိုင္ေကာင္းရ့ဲ ထင္ေနမိတယ္။ သူနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိရင္ေတာင္ က်ေနာ္က မ်က္လႊာအရင္ခ်မိတယ္။ သူ႕ကို ရဲရဲၾကည့္ရမွာလို႕အားနာမိလို႕ပါ။ မသကၤာတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္လို႕ သူယူဆမွာစိုးရိမ္လို႕ပါ။ အဆံုးသတ္မွာေတာ့ သူ႕ဆီက ၀န္ခံခ်က္ SMS တစ္ခုရလိုက္ပါတယ္။ တကယ့္ကို ထိခုိက္နာက်င္ရပါတယ္။ တစ္လလံုးလံုး အစစ္ေဆးခံ အေမးျမန္းခံရမယ့္ ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္သြားေပမယ့္ က်ေနာ္မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လုပ္ရက္ပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ပါ။ ရံုးတစ္ခုလံုးလည္း အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်မွာ သူ႕ရဲ့၀ွက္ဖဲကို သိလိုက္ရတာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္သိေနပါတယ္ဆိုကို သူမသိေအာင္ သူ႕မ်က္စိေရွ႕မွာတစ္လေလာက္ ေနခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီ၀ွက္ဖဲရဲ့ ရိုက္ခတ္မွုက က်ေနာ္တို႕ကို အထက္လူၾကီးေတြ ယံုၾကည္မွု က်ဆင္းသြားေစခဲ့မယ္ထင္ပါတယ္။

ကံဆိုးတာလား ကံေကာင္းတာလား မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တစ္ခ်ိဳ႕၀ွက္ဖဲေတြကို က်ေနာ္သိေနတတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္တာပဲလား ကံတရားေၾကာင့္ပဲလား အနားက၀ွက္ဖဲေတြကို အမွတ္တမဲ့ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ အဲဒီ၀ွက္ဖဲေတြတိုင္းအတြက္ အခါမ်ားစြာ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားဖူးပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္ထင္မွတ္မထားတာေတြ ျဖစ္ေနတတ္လို႕ပါ။ အရိုးခံစိတ္နဲ႕ ေျပာမိဆိုမိသမွ်အတြက္ အရမ္းကို တုန္လွုပ္မိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕၀ွက္ဖဲေတြကို သိရတဲ့အခါမွာ က်ေနာ့အတြက္ ေလာကမွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ေစဖို႕ ခဲယဥ္းေစတဲ့အထိပါ။ အနီးဆံုး အခင္ဆံုး အခ်စ္ဆံုးဆိုတဲ့ အစြဲေတြၾကားမွာ သူတို႕ရဲ့၀ွက္ဖဲေတြက ေသြးပ်က္ေစတဲ့ ေဆာင္းအိပ္မက္ေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့အထိေလ။ တစ္ခါတစ္ခါ သိပ္ေၾကာက္ဖုိ႕ေကာင္းသလို တစ္ခါတစ္ခါ ရြံ႕မုန္းဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။

အကယ္၍သာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီ၀ွက္ဖဲေတြကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႕မွ က်ေနာ္ မသိခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ သိရတာနဲ႕ ထိခိုက္နာက်င္ရတာမုိ႕ပါ။ မ်ားမ်ားသိေလ ပိုစိတ္ပင္ပန္းေလမို႕ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ခြင့္ကို ေတာင္းခ်င္မိတယ္။ အသံေတြ အရုပ္ေတြကလည္း ပဲ့တင္သံေတြ နံရံေတြကေနတစ္ဆင့္ ပိတ္ထားတဲ့နားေတြထဲအတင္း၀င္ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္စိကို ဇြတ္တြန္း၀င္လာေတာ့ ခက္ပါတယ္။

ဒါဆုိရင္ က်ေနာ့မွာေရာ က်ေနာ့မွာ ၀ွက္ဖဲေတြ ရွိသလား? က်ေနာ့ ၀ွက္ဖဲေတြအတြက္ ဘယ္သူေတြ ထိခိုက္နာက်င္ေစခဲ့မိျပီလဲ။ ဘယ္သူေတြက အဲဒီ၀ွက္ဖဲကို ျမင္သြားျပီလဲ။ က်ေနာ့၀ွက္ဖဲေတြကေကာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသလား ေတြးေနမိရင္း ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲေလးတစ္ခ်ပ္ကို လက္နဲ႕တစ္အားအုပ္ဖို႕ၾကိဳးစာေနမိေတာ့တာ……..

28 October 2008

ဆႏၵ


အေျပာက်ယ္တဲ့
ပင္လယ္ၾကီးေတာင္
ဒီအေရွ႕ဘက္ဆီမွာ
ေျမျပင္နဲ႕
ထိစပ္ေနသတဲ့
ဒါေပမယ့္မျမင္ႏုိင္တဲ့
ပင္လယ္ရဲ့
ဟိုးတစ္ဖက္ျခမ္းမွာ
ဘယ္ေျမျပင္နဲ႕ထိစပ္ေနသလဲ
တျခားတျခားဘက္အျခမ္းေတြမွာေကာ
ဘယ္ေနရာမွာအဆံုးသတ္ေနမလဲ

ငါေလတခဏေလာက္
ပင္လယ္ျဖစ္ၾကည့္ခ်င္တယ္
အေျဖသိခြင့္ ရွိခဲ့ရင္ေပါ့....

26 October 2008

ႏြမ္းေၾကြမလြယ္တဲ့ ပန္းခေရငယ္ရဲ့ရာဇ၀င္္ (၁)


ခေရပန္းဆုိတာ ေမႊးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကြလြယ္သတဲ့။ တဖြဲဖြဲက်ေနတတ္တဲ့ ဒီခေရေတြၾကားထဲမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ဘယ္လိုျငင္းမလဲ ဘယ္သူျငင္းမလဲဲ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကြလြယ္ အႏြမ္းလြယ္တဲ့ အေျခအေနေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ မေၾကြခဲ့တဲ့ ပန္းခေရငယ္တစ္ပြင့္ရဲ့ ရာဇ၀င္ကို ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ဘူးေလ………

ဟိုးေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ ယူနန္ဆိုတဲ့ အရပ္မွာ ဒီခေရပန္းငယ္ေလးစတင္ဖူးငံုခဲ့တာပါ။ ရြာငယ္တစ္ခုက ေျမပိုင္ရွင္တစ္ဦးရဲ့ သမီးငယ္အျဖစ္ေအးျငိမ္းတဲ့ဘ၀ကေန သစ္ငုတ္ျမင့္တံု ျမက္ျမင့္တံု ဆုိတဲ့အတိုင္း ဘ၀အလွည့္အေျပာင္းမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႕ထိစပ္တဲ့ နယ္စပ္ေတာင္တန္းတစ္ခု ေပၚမွာ ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ဘ၀ကိုေန႕ျခင္းညျခင္း ေရာက္သြားတာကေတာ့ တကယ့္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုလိုပါပဲ။

အိမ္ေလး ဆယ္အိမ္ေတာင္မျပည့္တဲ့ ဒီေတာင္ေပၚမွာ ဘာစိုက္ပ်ိဳးေရးေတြလုပ္ျဖစ္တယ္ထင္လဲဟင္။ ဘိန္းေတြ သိပ္ကိုေအာင္ျမင္ေအာင္ စိုက္တာပါ။ တစ္ျခားသီးပင္စားပင္ေတြ စိုက္လို႕မျဖစ္ပါ။ ဆန္ေတြ ဆီေတြ စားစရာေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြအားလံုးကို ဒီဘိန္းနဲ႕ပဲလဲလွယ္ေနရတာ။ တစ္ျခားသီးပင္စိုက္လုိ႕ကေတာ့ ငုတ္တုတ္ေမ့သြားမွာ။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဒီအရပ္မွာ စာသင္ေက်ာင္းဆိုတာ ေ၀လာေ၀း။ စားေနရတဲ့ ေျပာင္းဆန္ေလး ဘယ္အခ်ိန္ရပ္မလဲ ေတြးပူေနရတာ။ လည္ေခ်ာင္းမွာနင္ျပီး တစ္ေနတဲ့ ဒီေျပာင္းဆန္ကလြဲရင္ ေရြးခ်ယ္စရာလည္း မရွိ။တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း အလုပ္နဲ႕လက္နဲ႕ မျပတ္ေစခဲ့။ ေျခဖ၀ါးေတြ ၾကိမ္းစပ္ေအာင္လမ္းေလွ်ာက္ရတို္င္း ဒီေျမျပင္က ဆိုး၀ါးလိုက္တာဆိုတဲ့ အသိကိုျမဲေစခဲ့တာ။ ဒီေျမျပင္က ခြာခ်င္ခဲ့တာ ဒီစိတ္လည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ျခားေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ မတူတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ ေျခဖ၀ါးေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္နာမိတယ္။ အစ္ကိုအၾကီးဆံုး ျပီးရင္ ညီအမသံုးေယာက္ရွိတဲ့ အထဲ ဒိုးတူေဘာင္ဘက္မလုပ္ႏိုင္ေကာင္းလားဆုိျပီးပါ။

တစ္ေန႕ အဲဒီေန႕က ေနသာပါတယ္။ စစ္ဆင္ေရးတပ္ရင္းတစ္ခုနဲ႕ အတူ ဗိုလ္မွဴးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ ရြာကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ သားသံုးေယာက္ပဲရွိလို႕ သမီးေမြးစားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္မွဴးေပါ့။ တစ္ရြာလံုးက မိန္းမငယ္ေတြ ဆံုးျဖတ္ၾကရမယ္ေလ။ အပါးက သမီးေတြကိုတန္းစီေမးေတာ့တာပဲ။ ပထမ ဒုတိယ ေမးျပီးေတာ့ အပါးဆီက စိတ္ဓါတ္က်စကားထြက္လာတယ္။ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲ ဒီဘ၀ထဲမွာ တစ္ေယာက္စာေလာက္ ၀န္ေပါ့သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲတဲ့။ တတိယေမးမယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္လူတစ္ေယာက္ထည့္ရင္ ေငါ (တရုတ္လို က်ေနာ္က်မလို႕ဆိုလိုပါတယ္) လိုက္မယ္ဆုိတဲ့စကားကို ေျပာျဖစ္တဲ့ အထိတြန္းအားေပးေစခဲ့တယ္။ ခေရပန္းေလးငယ္ေပမယ့္ သိတတ္လြန္းတယ္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးအေဆြမဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ကို လိုက္သြားဖုိ႕အထိေလ။ သူနဲ႕အတူလိုက္ဖို႕ ရဲ၀ံ့စြာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာက အစ္မတစ္၀မ္းကြဲပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သြားအတူလာအတူမို႕ ေအးအတူပူအမွ် လက္ကိုဆြဲလို႕ သူလုိက္လာခဲ့တယ္။

ဗိုလ္မွဴးက စာခ်ဳပ္စာတန္္းနဲ႕ တရား၀င္သမီး အျဖစ္ေမြးမယ္တဲ့။ ေက်ာင္းထားေပးမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္ ေရႊသမင္အလုိက္မွားတယ္ဆိုတာ ခေရပန္းေလးေနာက္မွသိခဲ့တာပါ။ မေရာက္ဘူးတဲ့ အရပ္ မျမင္ဘူးတဲ့ သူတစိမ္းေတြၾကားမွာ မျပံဳးရီနဲ႕ မျပံဳးၾကည္ဆုိတဲ့ ပန္းေလးႏွစ္ပြင့္လြင့္လာခဲ့တာေပါ့။

ေရွ႕တန္းထြက္ေလတဲ့ ဗိုလ္မွဴးကေတာ့ ဒီအျဖစ္ေတြကို သိခဲ့ေလသလား မသိခ်င္ေယာင္ပဲေဆာင္ခဲ့ေလသလား မသိႏုိင္ခဲ့။ သူတုိ႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သမီးမျဖစ္ခဲ့ပဲ ေငြ၀ယ္ကြ်န္ေတြလို။ ေမေမလို႕ေခၚတဲ့ ဗိုလ္မွဴးကေတာ္ရဲ့ အေျပာအဆုိ အခိုင္းေတြၾကားမွာ မုိးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္ခဲ့တာပါ။

မနက္ငါးနာရီမထရင္ အေျပာအဆိုေတြ မညွာတာခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္အကိုင္မွားရင္ တစ္သက္စာ မွတ္စရာေတြ ျဖစ္ေအာင္ေျပာထြက္ရက္ခဲ့သူေပါ့။ ခေရပန္းေလးကေတာ့ တစ္ခါမွားျပီး ေနာက္ထပ္မမွားရေအာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေျပာရတယ္ဆိုတာ မရွိေအာင္ က်င့္ၾကံေနထုိင္ခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းစာဖတ္ဖုိ႕ဆုိတာ ေ၀လာေ၀း ဒါေပမယ့္ ဘ၀အသိေတြ ျပည့္ညွပ္ေနေအာင္ ေအာက္ေျခကေန စခဲ့ရတာဆုိေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္ေလ။ ျမန္မာလိုမတတ္တဲ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ေတာ့ တရုတ္စကားကိုေမ့သြားျပီး ျမန္မာလိုသာေျပာတတ္ခဲ့ျပီဆိုမွေတာ့ သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္မနက္ေတာ့ျပီေပါ့။

တေန႕ထက္တေန႕ ဆုိး၀ါးတဲ့ရက္ေတြကို ခါးစည္းျဖတ္ေက်ာ္ရင္း အစ္မငယ္ရဲ့ လြတ္ေျမာက္လမ္းကိုရွာၾကရေအာင္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားလာရတယ္။ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးနဲ႕ ငါတုိ႕ဆက္ေနဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ အင္းဟုတ္တယ္ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးေတာ့ ဆက္ေနလို႕မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္မက်ေသးဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကလည္းလြန္ဆြဲေနေသးတယ္။ ထြက္ေပါက္တစ္ခုကို လြယ္လြယ္ကူကူရွာသြားေလတဲ့ အစ္မငယ္ကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးအိမ္က ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္ရဲ့ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လုိက္ရင္း ဘ၀အသစ္ကို စတင္သြားခဲ့တယ္။ အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူးေလ….

ဆက္ပါဦးမယ္…

25 October 2008

ေလႏွင့္အတူ ေၾကြလြင့္ရြက္၀ါ


အခ်ိန္က်ျပီမို႕
ပင္ေပၚမွာမေနအား
ရြက္၀ါေၾကြ
ညွာေခြ်မခိုင္ေတာ့သည္ေၾကာင့္
တစ္ေၾကာင္း...

ေလအပင့္မွာ
ေလသင့္ရာေၾကြခဲ့ရ
ေလအတိုက္မွာ
အေလလိုက္မိသည္က
တစ္ေၾကာင္း....

ေလျငိမ္ရင္
ေ၀ဟင္မွာမေဆာ့အား
က်ခဲ့ရာ
ေၾကြသက္လို႕
ေျမထက္မွာ ျငိမ္ေနရတယ္
ေလျပင္းရယ္ေမႊပါအုန္းလား

ေလအေနာ့မွာ
ေလႏွင္ရာရြက္တိုက္လို႕
သြားခ်င္ရာဦးစိုက္လိုက္မိတယ္
မိုက္မဲဖုိ႕အေရး................

21 October 2008

အိုဘယ့္ တီးလွည့္ ေစာင္းသခင္


ေစာင္းၾကိဳးကိုညိွျပီး မတီးခဲ့ရင္ေတာ့ သာယာခ်ိဳျမိန္တဲ့ ေစာင္းသံကိုၾကားရလိမ့္မည္မဟုတ္။ မထိတထိ ထိရန္ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ေစာင္းသံမွ ပီပီျပင္ျပင္မၾကားရတာေနာ္။ တစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ ျပီးဆံုးေအာင္တီးၾကည့္ပါလား………..

ေစာင္းဆိုတာ ရင္ခြင္မွာတစ္ခ်က္ပိုက္တာနဲ႔ေစာင္းတီးတာမွမဟုတ္တာ။ ထိစပ္မွုေတြရွိေနတတ္ေပမယ့္ ေစာင္းတီးေနတာလို႕ မဆိုႏုိင္ျပန္ဘူး။ ေလတိုက္ရံုေလာက္နဲ႕ ေစာင္းသံကိုၾကားရလိမ့္မယ္ ထင္ေနတယ္ဟုတ္လား။

ေစာင္းၾကိဳးဘယ္ႏွစ္ၾကိဳးရွိသလဲ။ ဘယ္ၾကိဳးက အသံအခ်ိဳဆံုးလဲ။ ေစာင္းၾကိဳးေတြကိုညိွခဲ့တယ္ဆုိရင္လည္း ၾကိဳးေတြကုန္စင္ေအာင္ ညွိသင့္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိဳးက်မွ အားမထည့္ပဲထားခဲ့ရက္တယ္။ အင္း အဆံုးထိ မညွိခဲ့ဘူးဆုိရင္လည္း အစတည္းက ဒီေစာင္းကိုမထိပါနဲ႕လား။

ျပန္ခ်လိုက္ ေကာက္ကိုင္လိုက္နဲ႕ ဘာေတြ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။ ေစာင္းသံကိုၾကားခ်င္တာ မဟုတ္လားဟင္။ ဒီ့အတြက္ ဘာေတြမ်ားပူပန္ေၾကာင့္က်ေနပါလိမ့္။ ရဲရဲရင့္ရင့္ တင္ပုလႅင္ထုိင္ျပီး ရင္ခြင္က ဒီေစာင္းကို အခ်ိဳဆံုးဆုိတဲ့ ေတးေတြနဲ႕ ေထြးသိပ္သင့္ပါတယ္ေလ။ တစ္ေလာကလံုးလည္း ၾကားရတာေပါ့။

ေစာင္းက အိုေနလို႕။ ေစာင္းက…… ေစာင္းက…..အို ဆင္ေျခေတြေပးမေနပါနဲ႕ေလ။ မတီးခ်င္ တီးခ်င္ျဖစ္ေနတာတဲ့လား။ အင္း တကယ္တမ္းက အာရံုက ေစာင္းဆီမွာမွ မဟုတ္ခဲ့တာ။ အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႕အတြက္ အေဖ်ာ္ေျဖခံ ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္သေဘာထားခဲ့တာမဟုတ္လား။

ေစာင္းဆိုတာ စားပြဲေပၚမွာခ်ထားလဲ ေစာင္းပါပဲ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ထားလဲေစာင္းပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲေျပာင္းေျပာင္း ေစာင္းရဲ႕အႏွစ္သာရက ေစာင္းသံခ်ိဳေတြေပးဖို႕ပါ။ တီးမယ့္သူက ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႕ ေစာင္းၾကိဳးေတြကို တို႕ထိ္ခဲ့ရင္ ရင္ဘတ္ထဲက အသံေတြကို မိုးေတြရြာသလို ျပန္လည္ရြာခ်ေပးမယ့္ ေစာင္းပါ။

တီးသူမရွိလို႕ မျမည္တဲ့အခါ စားပဲြေပၚမွာတင္ထားတဲ့ တစ္ျခားအရုပ္ေတြလို အလွျပရံုသက္သက္ တန္ဖိုးဖ်က္ေတာ့ မခံခ်င္ဘူး။ တန္ရာတန္ဖိုးေပးစြမ္းမယ့္ ေစာင္းသခင္ ဆီမွာ အိုဘယ့္ တီးလွည့္ေစာင္းသခင္လို႕ ေျပာဖို႕ကိုလည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ ကဲ…တီးမယ္မဟုတ္လားဟင္……………


ဒီအေတြးကို ျပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႕ ညစာစားပြဲက ရပါတယ္။ ေစာင္းကို ညိွသြားျပီး မတီးသြားခဲ့ဘူးဆိုတဲ့ စကားေလးကို ေျပာေပးသြားတဲ့ အစ္မၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

19 October 2008

ပန္းသံုးပြင့္နဲ႕အတူ


သိပ်အံ့သြသွားသလား မမြဝင်း….ပန်းသုံးပွင့်ဆိုတာ ထင်ချင်တိုင်းထင် မြင်ချင်တိုင်း စရာ မိန်းကလေး သုံးယောက်မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ ဘုရားတင်ဖို့ဝယ်လိုက်တဲ့ ပန်းသုံးပွင့်ကစတဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ။ ပြီးခဲ့တဲ့ လပြည့်နေ့က ဖားအောက်ကျောင်းမှာ ဥပုသ်ယူရင်း ဘုရားပန်းတွေကို ကြည့်ပြီး အိမ်က ဘုရားစင်မှာ လှူချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား။ ပန်းတွေကို မြင်တော့ အဟောင်းတွေ အသစ်ဖြစ်ပြန်ရောလေ…….

ကြာပါပြီ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ဖိုးသား ဟိုဘက်တစ်ခင်းလောင်းချေအုံး ဆိုတဲ့ ဆရာအံ့အသံကို ကြားယောင်မိနေတယ်။ ဝေယံရှိုင်းက ငိုနေလို့ ဖိုးသားရေ ပြီးရင် ပန်းတွေ ခူးပေးလိုက်ပါဦးဆိုတဲ့ အန်တီနုအသံကလည်း ထပ်ကြပ်မကွာ။ ကျနော်ဆောင်းတွင်းဆို အလုပ်လာလုပ်ရတဲ့ ဆရာအံ့စိုက်ခင်းပါ။ လူငှားတွေလည်း ရှိပေမယ့်။ ကျနော်က နှစ်တိုင်းအလုပ်လာလုပ်ဖြစ်တယ်။ ပြန်ရတဲ့ အဖိုးအခက ဆရာအံ့သင်ပေးတဲ့ အင်္ဂလိပ်စာပေါ့။ ကျောင်းလခမတက်နိုင်တဲ့ ကျနော့အတွက် ပြန်လည်ပေးဆပ်နိုင်တာဒါပဲရှိတယ်လေ။

ဆရာအံ့စိုက်ခင်းမှာက နှင်းဆီရယ်၊ ဂန္ဓာမာရယ် အတန်းတွေ အတန်းတွေမှ အများကြီး။ ဂန္ဓာမာတွေကတော့ အခုပန်းသုံးပွင့်လို yellow ball, snow ball တွေလေ။ သိပ်လှတဲ့ပန်းလုံးကြီးတွေပေါ့။ ပန်းတစ်ပွင့်ဖြစ်ဖို့ဆိုတာ လွယ်တာမှတ်လို့။ ပန်းသည်ဆီကလွယ်လွယ်ဝယ်လို့ရတိုင်း ပန်းတွေကို ပစ်စလက်ခတ်လုပ်တဲ့လူတွေဆို ကြည့်လို့မရတော့။ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတာ ပန်းစိုက်ဖူးမှ သိကြမှာလေနော့။

ပထမ မြေတွေကို စနစ်တကျ ကျင်းတူးပြီး နပ်ထားရတာ။ မြေဆွေး သစ်ရွက်ဆွေး နွားချေးခြောက်တွေနဲ့လေ။ ပြီးမှ ပန်းတွေကို စနစ်တကျ တိုင်းထွာပြီး ပျိုး။ ပိုးမကိုက် အကောင်မကိုက်အောင် ဂရုစိုက်။ ပြာတွေဖြန်းသင့်တာဖြင့်ဖြန်း။ ရေလောင်းတာကို လည်း စနစ်တကျလောင်းပေါ့။ အပင်လေးတွေထွက်လာချိန်ကျတော့လည်း ကိုယ့်ရင်သွေးလေးတွေလို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နေမိပြန်ရော။

ပန်းလေးတွေဖူးလာပြီဆိုရင်တော့ အပျော်ဆုံးက ကျနော်ပဲထင်ပါရဲ့။ ပန်းစိုက်တဲ့ ဘဝကကြည်နူးစရာကောင်းလိုက်တာနော်။ လိပ်ပြာတွေဝဲသလို လမ်းသွားလမ်းလာတွေကလည်း အိုး….ဒီအခင်းက သိပ်လှပါလားဆိုရင် ခြေထောက်နဲ့မြေကြီးမထိတော့။ တကယ်တော့ အဲဒီပန်းခင်းက ကိုယ်နဲ့လည်းမဆိုင် ကိုယ်လည်း မပိုင်။

ပန်းတွေခူးချိန်ရောက်ရင်တော့ လက်တွေတုန်နေပြန်ရော။ နှမြော တာလည်းမဟုတ် ဘာလည်းမဟုတ်။ ပန်းတွေကို ရွရွလေးကိုင် တစ်ပွင့်ချင်းကို ရင်နာနာနဲ့ ဖြတ်နေတတ်တာ။ ဖိုးသားရယ် နင်ခူးနေတာ ဒီနေ့ပြီးရောပြီးမှာလားဆိုရင် ကျနော့ဆီက ပြီးမှာပေါ့ဗျာ ခင်ဗျားတို့က စိတ်ကိုမရှည်ဘူးနဲ့ပြန်အော်မိတတ်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ပန်းလေးတွေ နာသွားရင် သူတို့သိမှာလားဗျာ။ ပန်းလေးတွေမှ စကားမပြောတတ်တာ။

နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ပန်းလာကောက်နေကြဖောက်သည်။ တောင်းကြီးထဲမှာ စနစ်တကျစီရီထည့်ပါဆိုမရ။ အရွက်တွေခံပါဆိုနားမထောင်။ ကျနော့အခင်းသာဆို သူ့ကိုမရောင်းဘူး တကယ်။ ပန်းတွေခမျာ ပြွတ်သိပ်ကြပ်နေတဲ့ တောင်းထဲမှာ။ အပေါ်ကနေ ပုဆိုးလေးရေဆွတ်အုပ်လိုက်ပြီးရင် နေပူထဲမှာအကြာကြီးမသွားနဲ့ဆိုလည်း လိုက်နာမှာမဟုတ်။

တစ်ခါတစ်ခါ ကျနော်က သူတို့ကိုပြောရင် သူတို့တွေက ရီကြတယ်။ ဖိုးသားရယ်နင်အဖြစ်သည်းလွန်းတယ်တဲ့။ ပန်းတွေကားပေါ်တင်ရင် နင်ကားစပယ်ယာနဲ့ စကားများဦးမှာတဲ့။ ငါတို့မှာ စပယ်ယာမျက်နှာ ကြည့်လိုက်နေရတာတဲ့။ မတော်လို့ ခရီးသည်တွေကတက်နင်းသွားရင် နင်တော့ ဒုက္ခတဲ့။

အင်းလေ အခုနေပြန်တွေးကြည့်တော့ ခဏနေ အချိန်ကျရင် ညှိုးမှာပဲကိုးနော်။ လိုက်ပူနေတော့ စိတ်ပင်ပန်းတာပေါ့။ ညှိုးသွားတဲ့ပန်းတွေကို ဘယ်သူက တယုတယ အမြဲသိမ်းထားနိုင်မှာလဲ။

အခုလည်း ဘုရားပန်းကပ်မယ်ဆိုပြီး ဝယ်မိတဲ့ ပန်းသုံးပွင့်နောက်မှာ တွယ်ငြိနေတဲ့ စိတ်က အတောမသတ်။ အတိတ်ထိတောင် ပါတယ်ဆိုမှတော့။ သြော်…….ဘုရားပန်းနွမ်းလို့ စွန့်ပစ်တဲ့အချိန်ကိုရောက်လာတောင် နောက်ထပ်အသစ်တင်ရင်း နောက်ထပ် ခံစားချက်အသစ်တွေနဲ့ ဝေနေဦးမယ်ထင်ပါရဲ့….

15 October 2008

မေန႕က


မေန႕က
ေတာင္ေရာက္လိုက္ေျမာက္ေရာက္လိုက္
ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ
မီးပဲထြန္းရမလား
ဖေယာင္းတိုင္ကမရွိ
မီးပံုးပ်ံလႊတ္ရမလား
မီးပံုးပ်ံကမရွိ
မီးကားဆဲြမယ့္ လူေတြထိန္းမယ္ဆိုေတာ့
တူႏွစ္ေကာင္ကမရွိ
မီးပန္းလႊတ္မယ္ဆုိေတာ့လည္း
ဘယ္သူမွမရွိ
ပြဲေစ်းသြားမလား
ပြဲေစ်းတန္းကမရွိ
မိဘေတြကန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း
သူတို႕ေတြက အနားမွာမရွိ
ဆီမီးတစ္ေထာင္ထြန္းမယ္ဆိုေတာ့လည္း
ဘုရားကမရွိ
ဘာမွမရွိမယ့္ အတူတူ
သူမ်ားအလွဴသြားျပီး
သီလယူျပီး
ဥပုသ္ေစာင့္လိုက္တယ္
ကဲေအးေစသတည္း.......

13 October 2008

နမၸဒါေခ်ာင္းနဲ႕အတူ


ရစ်၍ခွေ၍စီးလေသည်။ အေးမြသည်။ ကြည်လင်သည်။ ဒီချောင်းရေသည် ဘေးကင်းသည်တဲ့။ တောင်ကျချောင်းမို့ ဒေါသမာန်ဟုန်ကြီးတတ်သည်လည်း ရှိသည်။ သို့သော် ဒေသခံတို့အာလုံးချစ်ကြသည် နမ္ပဒါချောင်းရေကြည်။

တပေါင်းလပြည့်နေ့တွင် ဘုရားပွဲစတင်ပါပြီ။ နှစ်ဆန်းတစ်ရက်နေ့အထိရှည်ကြာသော ပွဲတော်စပြီ။ သဘာဝဘေးအန္တရာယ် အမျိုးမျိုးသော ရန်စွယ်များမှ ကာကွယ်ထားသော သံကွန်ခြာတို့ပွင့်လေပြီ။ အထဲတွင်မတော့ ဘုရားခြေတော်ရာ အဆူရှိသည်။ ခြေတော်ရာခွက််တွင်ကျန်ခဲ့လေသော ရွှံ့ရေ များကို အားပါးတရ ယူငင်ပူဇော်ကြသည်။ အောက်စက်တော်ရာ ဖွင့်ပြီးလျှင် အထက်စက်တော်ရာ ဖြစ်မည်။ အောက်စက်တော်ရာ အောက်ခြေတွင်လည်း ချောင်းရေက ကွေ့ဝိုက်၍ ပူဇော်သည်။

အောက်စက်တော်ရာမှသည် ထိုးထားသော ဝါးတံတားကိုကူးရမည်။ ထိုမှတစ်ဖန်မတ်လေသော စောင်းတန်းကို အားခဲ၍တက်ဖို့ပြင်။ သံတန်းတွေ ထိုးထားတာမို့ အားယူရန် အရှိန်ရပါသည်။ စောင်းတန်းတစ်လျှောက် လက်ဆောင်ဝယ်လိုက ဝယ်နိုင်သည်။ စိတ်ပုတီးမှသည် ခေတ်ပေါ် လက်ကောက်မျိုးစုံရှိသည်။ အမှတ်တရဖြစ်ချင်စရာသည် ဗောစကိုင်းစိများကို အလှထိုးထားသော ပိုက်ဆံအိပ်ငယ်များဖြစ်သည်။ စောင်းတန်းတဝက်ဆုံးပြန်တော့ ကျယ်လွင့်တဲ့ ဇရပ်နဲ့ ဘုရားတစ်ဆူကိုဖူးရမည်။ တကယ်တမ်းတော့ ကားနဲ့ဒီခရီးကို တက်၍ရသည်။ နောက်ထပ်အမော့မှာ အအေးဆိုင်လည်းရှိသည်။ အညာကလာဖွင့်သော ကရမက်ဆိုင်တွေရှိသည်။ မွှေးသည် အီသည်။ ဝယ်မှဖြစ်မည်ဆိုသောသူများ ဝယ်ကြသည်။

အားမာန်ဖြင့်ပြန်တက်သည်။ တစ်ထစ် နှစ်ထစ်ပြီးတော့ တစ်ချိုးနှစ်ချိုးရောက်ပါပြီ အထက်စက်တော်ရာဆီ။ ခြေတော်ရာပုံစံတူကို ဖူးအပြီး ခြေတော်ရာကို ငုံ၍တည်ထားသော ကိုးတောင်ပြည့်စေတီကို ဦးချသည်။ လေကလည်းတဖွဲဖွဲ နဲ့ ပင့်၍ပင့်၍တိုက်ပါသည်။ ရွှေစက္ကူတွေ လွှင့်နေသည်လေ။ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်မိသည်။ လှပသော ချောင်းအဝှေ့အဝိုက်အတိုင်း တဲကျောင်းတွေက အစီအရီ ဆိုင်ခန်းတွေက တသီတတန်း။ ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့ ဆော့လေတဲ့ မျောက်တွေလည်း တွေ့ရတတ်သည်။ ပုပ္ပားနဲ့ဖိုးဝင်းတောင်က မျောက်တွေလိုမဆိုး။

အားပြည့်လာတော့ အရှေ့ဘက်ကိုလျှောက်မိပြန်ရော။ ညောင်ထောက်သူတွေ ဝါးလုံးကိုစီကိုင်ထားပြန်ပြီ။ ဆိုင်ရှင်က ခဏနေတော့ ဝါးလုံးတွေသိမ်းသွားရော။ အင်းတစ်ပတ်လည်နေတာပေါ့။ ဇီးကွက်ရုပ်ကလေး ခြေထောက်ကြားမှာလည်း ဘုရားတစ်ဆူရှိပြန်သည်။

လှေကားမြင်ပြန်တော့ တမော့ ထပ်တက်မိပြန်ရော။ ကျပ်တန်အုပ်လဲထားသမျှ ဒီလှေကားမဆုံးမချင်းထည့်မည်။ လှေကားဘေးတစ်ဖက်ကတော့ ဗေဒင်ခန်းတွေကြီး။ မေးချင်သူများ မေးချင်ရာမေးနိုင်သည်။ ပိုက်ဆံမတတ်နိုင်ပါက ကြွေဗေဒင်ပစ်နိုင်ပြန်သေးသည်။ သောက်ရေအိုးတွေကတော့ အတော်အေးပါသည်။ မုဆိုးဒူးထောက်ကြီးသည် လူအမျိုးမျိုးလဲသော်လည်း သူ့မော်ဒယ်အခန်းက မပြီးသေး။ အောက်ထပ်ကားရပ်နားစခန်းမှာလည်း ကျနော့ညီရှိပါသေးတယ်ဆိုလည်း မရ။

ဟိုးဘက်ကတောင်တွေကိုလည်း ငေးကြည့်နိုင်သေးသည်။ သို့သော်ခရီးတာရှည်နေပြီ။ ဒူးကိုမညှာပါက ညကျ ဒုက္ခလှလှတွေ့မည်။ တဖြည်းဖြည်းခြင်းပြန်ဆင်းရင်း စျေးတန်းဖက် ဦးလှည့်ရပြန်သေးသည်။

မျှစ်ခြောက်တွေစျေးပေါသည်။ မြေဇာဥတစ်ပြည်လောက်တော့ ဝယ်ရမည်။ မုံရွာစောင်တွေနဲ့ စတီးပစ္စည်းဆိုင်တွေ ရှိသေး။ ပခုက္ကူသနပ်ခါးသည်တွေလည်း တွေ့ရတတ်ပြန်သည်။ မကွေးက ကြေးထည်တွေလည်း လာရောင်းသည်။ ချင်းပစ္စည်းတွေလည်း ရနိုင်သလောက် သယ်ရမည်။ မေ့တော့မလို့ တစ်ခါ တစ်ခါ ရွှေသမင်တွေလည်း အလှပြထားတတ်သည်ကော။ သွားကြည့်ရဦးမည်။ ရန်ကုန်က လာဖွင့်သော ဆိုင်မှ ကြေးအိုးဆိုသော ထူးဆန်းသော အရာကိုလည်း မြည်းစမ်းရဦးမည်။

ချွေးစို့လာတော့ ချောင်းရေကို ပြန်စိမ်မိပြန်ရော။ အေးမြတဲ့ ရေအလျဉ်မှာ ငါးလေးတွေကို လိုက်ဖမ်းမိတတ်ပြန်သေးသည်။ ကျောက်စရစ်တွေမြင်ရတဲ့ အထိ ကြည်လင်နေတဲ့ရေဖြစ်သည်။ ဒီချောင်းရေသည် အထက်စက်တော်ရာအထိ တက်ခဲ့သည်ဆိုတာ ယုံနိုင်ဖွယ်ပင်မရှိ။ သို့သော် တကယ်ဖြစ်ခဲ့သည်က အမှန်။

၀ုန်းဝုန်းဆိုတဲ့ အသံတွေကြားသည်။ နောက်ထပ်ဧည့်သည်တွေ လာပြန်ပြီပေါ့။ မျောက်ကလေးတွေလိုဖြစ်နေတဲ့ သူတို့မျက်နှာသူတို့ကြည့်ရင်း ပြက်ရယ်ပြုနေကြသည်ပဲ။ ဖုန်တွေကလည်း ပေါ , ပေါနိုင်လွန်း။ ဒါပေမယ့် ချောင်းထဲဆင်းလိုက်တာနဲ့ အဲဒီပင်ပန်းမှုတွေ မေ့သွားရောလေ။

ညဖက်ဆိုရင်တော့ တိတ်ဆိတ်တဲ့ လှပတဲ့ညဖြစ်မည်။ လေတအေးအေးနဲ့ ဝါးကပ်တဲတွေမှာတည်းရသည်လေ။ မနက်ဆွမ်းတော်ကပ်ဖို့ ဆွမ်းချက် အပ်ရမည်။ တဲကျောင်တွေနားမှာ တန်းစီဆွမ်းခံကြွမယ့် ကိုယ်တော်တွေကို မနက်ဆွမ်းလောင်းလှူမည်။ အောက်စက်တော်ရာမှာ ဆွမ်းတော်ကပ်မည်။

တစ်ရေးဆိုပြီးအိပ်လိုက်သည်။ စိတ်ကတော့ စီးနေတဲ့ နမ္ပဒါချောင်းနဲ့အတူ……………….

ေသဆံုးခြင့္ျပဳပါ


ျပစ္မွုတစ္ခု
က်ဴးလြန္ဖူးလို႕ေတာ့
မဟုတ္ပါ

အေမွာင္ငယ္က
ေခ်ာင္ကြယ္မွာ
ေနတတ္တာက
ငါ့အက်င့္ပါ

အလင္းေရွ႕ကို
တိုးဖို႕အားယူရင္း
မ၀ံ့မရဲ
ေနာက္ဆုတ္ရတာက
အျမဲ

မခ်င့္ရဲခ်င့္ရဲ
စိတ္ေတြနဲ႕မို႕
စိတ္မရွည္ခဲ့လို႕ရွိရင္
နင္ဆဲေနက်စကားလိုပဲ

ငါ့ကိုအၾကိမ္ၾကိမ္ ေသဆံုးခြင့္ျပဳပါ.....

တတိယအခ်ီေတာင္ၾကီးဆီသို႕

ေစာေစာကေျပာခဲ့ပါပေကာ ေနာက္တစ္ေခါက္သြားလည္း အိုေကပါဆို။ ျပန္လာတာမွ မၾကာေသး။ ေက်ာင္းက ဒီနွစ္ခရီးစဥ္က ေတာင္ၾကီးပါ။ အားလံုးက မလုိက္မေနရဆိုျပန္ေတာ့ ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္ကခပ္ကဲကဲ၊ မပင့္ခင္က အရင္ၾကြခ်င္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ေပါ့။

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ က်ေနာ္အရင္က သိပ္စီးခ်င္ေနတဲ့ တိုးကား အျပာေရာင္ေတြနဲ႕ပါ။ ကားႏွစ္စီးထဲျဖစ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ မဆံုခဲ့တာအမွတ္တရ။ ဆရာမေတြကားခြဲလုိက္ရတာမုိ႕ က်ေနာ့ဆရာမက အသက္ကလည္းၾကီးျပီ က်ေနာ့ကိုလည္း သူနဲ႕လိုက္ေစခ်င္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ခြဲစီးရမွာမို႕ သူ႕မလဲအားနာ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမတို႕ကားနဲ႕ပဲလုိက္ဖုိ႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ မမယု၊ မမဆုတုိ႕နဲ႕ေတာ့ တစ္ကားတည္းေပါ့။

ကားစထြက္ေတာ့ က်ေနာ္ေပးဖြင့္ခုိင္းလိုက္တာ Banquet။ မင္းသမီးသိပ္ၾကိဳက္လို႕ပါ။ ကားက တစ္စင္းကိုတစ္စင္းေစာင့္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွထြက္ျဖစ္တယ္။ ေန႕လည္စာကို မဂၤလာဒံုက Million coin မွာ။ တုိးကားၾကီးနွစ္စီးဆိုေတာ့ ဆိုင္တစ္ခုလံုးကို ျပည့္ႏွက္သြားေတာ့တာ။ မွာရင္းေအာ္ရင္း ရွုပ္ယွပ္ခက္ေနတဲ့ ေန႕လည္ခင္းတစ္ခုေပါ့။ စားျပီးေသာက္ျပီး ကားေပၚျပန္တက္ေတာ့ ကားေပၚမွာ ေတာင္းဆိုမွုေတြက ႏွစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ဇာတ္ကားျပန္ၾကည့္ခ်င္တဲ့လူနဲ႕ သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္တဲ့လူဆုိျပီး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာနီကိုလာ စကားနဲ႕ ဇာတ္ကားကိုပဲဆက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က မင္းသားနဲ႕မင္းသမီး ဓားသုိင္းေဆာ့တဲ့အခန္းကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္ေလ။

လမ္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕အားလံုး သိပ္မသိၾကေသးတာမို႕ အားလံုး ျငိမ္သက္ေနတာေပါ့။ ပဲခူးေရာက္သည္အထိ မလွုပ္ၾကေသး။ ေနာက္ခံုက အစ္မတစ္ေယာက္ဆို တိုးဂိုက္မို႕ ခရီးအျပန္ေနာက္တစ္ေခါက္လိုက္ပါလာတာ။ အိပ္ေရးပ်က္လာပံုပါပဲ အိပ္လုိက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မႏိုး။ လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာတို႕ စလွုပ္လာပါျပီ။ သီခ်င္းေတြလည္း ဆို။ ေနာက္ေတာ့ ေမးၾကည့္ေျဖၾကည့္ေဆာ့ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ရီရတဲ့ ကစားနည္းတစ္ခုပါပဲ။ အစ္မလတ္တို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ့တာေပါ့။ သီခ်င္းအဆိုေကာင္းေလတဲ့ မေမ၊ အေျပာင္အေနာက္မွာဘုရင္ မစု၊ တစ္ခ်ိန္လုံုးအိပ္ေနျပီး ဟာသေတြေျပာတဲ့ မသႏၱာ၊ ပံုျပင္ေတြေျပာျပတဲ့ ဆရာေအာင္စံျဖိဳး။ တစ္ကားလံုးကို ဆူညံေနေတာ့တာ။

ကားရဲ့ဟိုဘက္ျခမ္း ဒီဘက္ျခမ္းနွစ္ျခမ္းခြဲ ျမိဳ႕နာမည္ေတြ ရုပ္ရွင္နာမည္ေတြ ဖြက္ၾကေတာ့တာ။ ႏိုင္ခ်င္ေဇာနဲ႕ ျပေလတဲ့ ဟန္ပန္ေတြ ေဖာ္မရလို႕စိတ္ညစ္ညဴးတဲ့ပံုေတြ တလြဲေတြ ေဖာ္လို႕ တစ္ကားလံုး ၀ါးလံုးကြဲတဲ့အျဖစ္ေတြေပါ့။ ကစားနည္းလည္း ျပီးေရာ နာမည္အသစ္ေတြကို ရလို႕ ေဂြးခ်ိဳ တို႕ ဖာပြန္တို႕ကိုျဖစ္ကေရာ။

ညစာကိုဘယ္မွာစားပါလိမ့္။ က်ေနာ္တို႕ကားက ေနာက္က်ေနတာမို႕ အေတာ္ေလးဆာေနျပီ။ စားျပီးထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့အစ္ကိုေတြက ထံုးစံအတိုင္းအေသာက္ဇယားဆဲြေနေလရဲ့။ ဒီခရီးက ရန္ကုန္ကမို႕ထင္ပါရဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာၾကာေမာင္းရတယ္။ ခရီးပန္းျပီးလမ္းမွာ မမူးစဖူးေခါင္းေတြမူးေနခဲ့တယ္။ ေသာက္ရတဲ့ေဆးေတြေၾကာင့္လည္းထင္ပါတယ္။ ခႏၶာရွိေတာ့ ေ၀ဒနာကရွိမွာပါပဲ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ဆရာေအာင္စံျဖိဳးကလည္း ဂရုစိုက္ရွာပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုးအမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕မို႕ပါ။

အင္းထဲကို တိုက္ရိုက္ခ်ီတက္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အင္းထဲက ခ်ည္ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းရင္းေပါ့။ ျမဴေတြသိပ္မက်ေတာ့တာမို႕ အင္းေလးက သိပ္လွေနျပန္ေရာ။ မေရာက္ဖူးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္အားကိုသေဘာက်ျပီး တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ေနတာ ဓါတ္ပံုက memory ဘယ္ေတာ့ကုန္မယ္မသိ။ ေန႕လည္စာကို အင္းထဲမွာစား ဆိုင္မွာလူက်တာမို႕ စားပြဲလည္းကူထုိးေပးလုိက္ေသးတယ္။ အျမတ္အျဖစ္က အရင္ရတဲ့စားပြဲေတြမွာ အရမ္းခင္တယ္ဆုိျပီး နည္းနည္းခ်င္းကပ္စားခဲ့တာ။ သတိေတာ့ထားသင့္တယ္ေနာ္။

ဘုရားကႏွစ္ဆူကိုဖူးအျပီး ဒီတစ္ေခါက္တိုးတာ ခ်ည္ထည္ရက္လုပ္ေနတဲ့ ေနရာေတြ၊ ေငြထည္ဆိုင္ေတြ တိုးလာတာပါပဲ။ လိုက္သာေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတာ ဘာတစ္ခုမွ မယ္မယ္ရရမ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ဖူး။

၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တာက လိေမၼာ္သီးသည္။ အရြယ္ကငယ္ငယ္။ ေက်ာင္းတက္လားဆုိေတာ့ ေလးတန္းခင္ဗ်တဲ့။ ငါးလံုးကို ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ ေပးခ်င္သေလာက္သာေပးသြားပါခင္ဗ်တဲ့။ ေရာ္ ခက္ျပီေကာ။ ႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္ေပးျပီး ဆက္ေမးေနမိတယ္။ ေက်ာင္းေကာမွန္မွန္တက္ရဲ့လားလို႕။






ဒီတစ္ခါတည္းျဖစ္တာက ေအးသာယာမွာပါ။ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက အခြင့္မၾကံဳလုိက္ရတဲ့ ေအးသာယာေပါ့။ သိပ္လွတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကို တစ္ခန္းေပးပါတယ္။ ေသာ့ရရျခင္းအေျပးအလႊား အခန္းရွာရပါေသးတယ္။ အခန္းေရာက္ဖုိ႕ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ မမယုတို႕ မမဆုတုိ႕ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအေ၀းမွာ တည္းရပါတယ္။ အေ၀းကလူေတြကို ကားေတြနဲ႕လိုက္ပို႕ေပးတာေတြ႕ရတယ္။



ေရခ်ိဳးျပီး ေယာက္ဖုကိုဖုန္းေခၚျဖစ္တယ္။ သူနဲ႕က မဂၤလာေဆာင္မွာပဲေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တာေလ။ ရိုးသားတဲ့က်ေနာ့ေယာက္ဖုက သူ႕ရံုးက ဗန္ကားေလးနဲ႕ ဧည့္ၾကိဳေရွ႕မွာလာေစာင့္ေနရွာတယ္။ ညစာစားဖုိ႕ သူ႕ကို အေျပးအလႊားႏွုတ္ဆက္ျပီး Dinning Room ထဲမွာေနရာယူမိတယ္။ တန္းစီေနတဲ့ လူေတြကို ဓါတ္ပံုလုိက္ရိုက္ျဖစ္တာမုိ႕ အားလံုးက ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့တာ။ ကိုယ္တိုင္လည္းတန္းစီရေတာ့ လူတန္းၾကီးကရွည္လိုက္တာ။ အၾကိဳက္ဆံုးက စေတာ္ဗယ္ရီနဲ႕ ႏြားႏို႕နဲ႕ ခ်ထားတာကိုပါ။ သံုးခြက္ေလာက္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရက္ပုလင္းဖြင့္ျပန္တဲ့ တုိ႕အစ္ကိုၾကီးေတာ့ ဒီတစ္ခါ ေရခဲတံုးကို ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္လား တစ္ဆယ္လားေပးျပီးေသာက္ခဲ့ရတယ္။ ျပန္လာတဲ့အထိ တစ္ဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႕။ ေစာင့္ေနတဲ့ ေယာက္ဖုကို အားနာနာနဲ႕ျပန္လႊတ္လိုက္ရတယ္ ေတာင္ေပၚမတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

တစ္ခ်ိဳ႕က Crispy ေဆာ့မယ္ဆိုျပီးလူစုေနေပမယ့္ ခရီးပန္းေနတဲ့ က်ေနာ္ေတာ့ ေအးသာယာရဲ့ ညကို ၀ယ္လာတဲ့ အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္နဲ႕ ၀ိုင္နဲ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္ျဖတ္ေက်ာ္မိေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္လာေတာ့ အိပ္ေနမိျပီလားမသိ။ အေရွ႕က ထုိင္ခံုမွာသူတို႕ေတြ စကားေျပာေနၾကတယ္ထင္ပါရဲ့။ ေအးလိုက္တာေနာ္။



ေနာက္တစ္ေန႕မနက္စုရပ္မွာ အားလံုးစံုျပီးဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။ တန္းခြဲအလုိက္ဆိုေပမယ့္ ေျပာင္ေနာက္ေနတာမို႕ ဆရာမေတြလည္း မႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတည္း ဟို္တယ္က Check out လုပ္ျပီး ကကၠဴကိုသြားျဖစ္တယ္။ ပအို႕အမ်ိဳးသားေန႕လည္းျဖစ္ျပန္ ဘုရားပဲြလည္းျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ တစ္လမ္းလံုးကို စည္ကားေနေတာ့တာ။ ပါလာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ပအို႕တိုးဂိုက္နွစ္ေယာက္ေခၚရမယ္တဲ့။ ေစာင့္ တေစာင့္နဲ႕ေစာင့္လိုက္ရတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာထင္ပ။








ကကၠဴကိုေရာက္ေတာ့ အားလံုးေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ ဘုရားပဲြေစ်းတန္းက အေတာ္စည္ေနျပီေလ။ ဓါတ္ပံုေတြအသီးသီးရိုက္ ဘုရားေတြ အလီလီ ဖူးျပီး ပြဲေစ်းတန္းဖက္ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ ပအို႕၀တ္စံုေတြ႕တာမုိ႕ တုိက္ပံုတစ္ထည္ေမးၾကည့္ေတာ့ သံုးေသာင္းဆုိပါလား။ ခဏ၀တ္ၾကည့္မယ္ေျပာျပီး ဓါတ္ပံုအမွတ္တရရိုက္မိတယ္။ ဆိုင္က တဘက္ပါေပါင္းခိုင္းေနတယ္ နင္ရွမ္းနဲ႕တူတယ္ဆုိပဲ။

ကကၠဴကျပန္ထြက္လာေတာ့ လမ္းမွာ ေျဗာင္ေတာင္ေတာင္ေပေပက်ိခ်ၾကတယ္။ ပင္းတယသြားခ်င္တယ္ မသြားခ်င္ဘူးျဖစ္ေနတာမို႕။ ပင္းတယကလည္း ဘုရားပြဲရွိတယ္ေလ။ ပိုက္ဆံထပ္တုိးေပးျပီး ပင္းတယကို သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္းမသြားသင့္ဘူးဆုိတာ ေနာက္မွသိလုိက္တာ။ တစ္လမး္လံုးကားေတြကို တန္းစီေနတာကိုး။

ေတာင္ၾကီးမွာ ေန႕လည္စာစားရင္း ေစ်းအျမန္၀ယ္ရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စေတာ္ဗယ္ရီတစ္ျခင္းနဲ႕ ေခါပုပ္ေပါ့။ အဲဒီကေခါပုပ္က ပိုေမႊးတာကိုေနာ့။

ပင္းတယမွာရတဲ့ အခ်ိန္က သိပ္ကိုနည္းတယ္။ ကားေပၚကဆင္းပြဲေစ်းတန္းထဲခဏေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ ဘုရားက တံခါးပိတ္သြားခဲ့ျပီေလ။ ျမင္းလွည္းနဲ႕ ဓါတ္ပံုရုိက္ခ်င္တဲ့ မမယုရဲ့ ဒုကၡကလည္းမေသး။ အစကေတာ့ သေဘာေကာင္းမလိုလုိနဲ႕ ရုိက္ျပီးေတာ့မွ ပိုက္ဆံေတာင္းေလတယ္။ ရိုးသားတယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ဘယ္လုိလုပ္ေပးရပါ့။

ပင္းတယကေန အျပန္ ကေလာက ျမင္းမထိဂူကိုတစ္ေခါက္။ က်ေနာ့အထင္ေရစက္မ်ားပါသလားပဲေနာ္။ ျမင္းမထိဂူအေရွ႕က ဆိုင္ေလးမွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႕တို႕ဗူးေၾကာ္ကို ေရေႏြးပူပူေလးနဲ႕ေပါ့။

ကေလာကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တာပါပဲ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ေလာက္ကဲခဲ့မယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္မ်ားက အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႕ေလ။ ဘ၀အေမာ အလုပ္ခြင္ထဲက အေမာေတြကို ခဏေမ့ျပီး ျမိဳ႕ျပနဲ႕ေ၀းတဲ့ ေဟာဒီအပန္းေျဖခရီးကို လုိက္ခဲ့ၾကတာ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုေတာ့ ဒီခရီးေအာင္ျမင္တာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုတာေတာ့ ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကိုးေရးတစ္ရာ မေသခ်ာေတာ့။

ေရးေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေရးေပးလိုက္ပါျပီ ကိုရုပ္ဆိုးနဲ႕ Petite ေရ။ လိုအပ္တာေတြရွိရင္ ထပ္ျဖည့္ေပးၾကပါလို႕….

မ်က္၀န္းညိဳ


ပံုမွန္ပါပဲ။ အညိဳေရာင္အနားသတ္ေတြနဲ႕ အနက္ေရာင္ေလးေတြနဲ႕ မ်က္သားအျဖဴေရာင္နဲ႕ပါပဲ။ မ်က္ဆံေတြကေတာ့ ခပ္ညိဳညိဳ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမ်က္၀န္းညိဳေတြကို က်ေနာ္ခ်စ္တယ္။

မိုးေလသာတဲ့တစ္ေန႕မွာ Supermarket တစ္ခုကို ေစ်း၀ယ္ထြက္ခဲ့မိတယ္။ မသြားမျဖစ္တဲ့ေကာင္တာေတြက စာအုပ္စင္နဲ႕ သီခ်င္းေခြေတြရွိတဲ့ေနရာေတြေပါ့။ အခုဒီလထြက္တဲ့ သီခ်င္းေခြနားမွ ခပ္ၾကာၾကာရပ္ေနမိတယ္။

တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႕ အေခြေတြလဲသြားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ဟိုဘက္အျခမ္းကပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဆိုတဲ့ အသံေနာက္ကိုေျခရာခံမိေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က မ်က္၀န္းညိဳကို ေတြ႕ခဲ့သည္ေပါ့။ ေၾကာက္ရႊံ႕ျခင္းမဟုတ္ပဲ ၾကံရာမရ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းရယ္ေလ။ အတန္းခ်ိန္နီးျပီမို႕ အေျပးအလႊားျပန္ထြက္လာေပမယ့္ ဒီမ်က္၀န္းက ညိွဳ႕ခဲ့သည္ပါ။ လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ မ်က္၀န္းလို႕မ်ား ေရရြတ္ခဲ့မိေလသလား။

ျမင္ဖူးတာေပါ့ သြားရင္းလာရင္း မ်က္၀န္းမ်ိဳးစံုကို။ ကေလးငယ္ငယ္ေလးကေန ဘၾကီးဘေဒြး ဘြားေလး ၾကီးေဒၚေတြအထိ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္မ်က္၀န္းကိုမွ က်ေနာ္မစြဲလမ္းဖူးေလ။ ဖ်တ္ခနဲ႕ အေတြ႕မွာ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ မ်က္၀န္းအစံုျဖစ္ရေအာင္ထိပါ။

သတိထားမိမလားပဲ။ လူေတြအားလံုးရဲ့စိတ္ခံစားမွုကို အဲဒီမ်က္၀န္းေတြက တစ္ဆင့္ျမင္ရသတဲ့။ အရယ္အျပံဳးအရာအားလံုးကို အဲဒီမ်က္၀န္းက စတင္တယ္ဆိုပဲ။ အျပစ္လုပ္ထားတဲ့ မ်က္၀န္းရဲ့ မရိုးသားမွုကိုလည္း ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစတယ္။ စိတ္တိုတဲ့မ်က္၀န္း၊ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ မ်က္၀န္း၊ အေပ်ာ္ေတြနဲ႕မ်က္၀န္း၊ ခ်စ္ရည္ရႊန္းတဲ့ မ်က္၀န္း… အိုးမ်ားျပားလိုက္တဲ့ မ်က္၀န္းေတြၾကားထဲမွာ က်ေနာ္စြဲလမ္းမိသြားတာက အဲဒီေန႕က မ်က္၀န္းညိဳတစ္ခုတည္းကိုပါ။

က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခိုက္အတန္႕မွာ မ်က္၀န္းပိုင္ရွင္ရဲ့ စိတ္ကၾကည္လင္ရွင္းသန္႕ေနမယ္ထင္တယ္။ ေလာဘေဒါသေမာဟ ဆိုတဲ့ အရာေတြကင္းစင္ေနတဲ့ အၾကည္ဓါတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ညႊတ္ႏူးသြားတာျဖစ္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆုိေတာ့ အဲဒီမ်က္၀န္းညိဳကို က်ေနာ္ေနာက္ထပ္မေတြ႕ရေတာ့လို႕ပါ။

ဘာပဲျဖစ္္ျဖစ္ အဲဒီအျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္၀န္းညိဳကို က်ေနာ္ခ်စ္မိသြားတာ ယေန႕ထက္ထိ……

12 October 2008

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ ၀ါးဆစ္ထဲကေရ


မတန္ခူူးက မွတ္မွတ္ရရ Tag ပါတယ္။ Tag game ကို စသိတုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးတုန္လွုပ္ရပါတယ္။ ေရးဖုိ႕မ၀ံ့မရဲျဖစ္ရတယ္။ Tag တဲ့လူေတြကို ေလးစားခင္မင္စိတ္နဲ႕ အျမဲေရးေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ၀ံ့မရဲေတာ့ ျဖစ္ဆဲ…

အခ်စ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႕ပါတ္သတ္လို႕ နွစ္ပုဒ္မွတ္မွတ္ရရေရးဖူးပါတယ္။ ပထမအပုဒ္က အခ်စ္ = သစ္ပင္ ???? နဲ႕ ဒုတိယက အခ်စ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ပါ။ “အဘုိးကလည္း အဖြားကို ခ်စ္တယ္ေျပာမွာပဲ အေဖကလည္း အေမ့ကို ခ်စ္တယ္ ေျပာတာပဲ ကိုယ္ကလည္းမင္းကို ……..” ဆိုတဲ့ ဦးသုေမာင္သီခ်င္းကို ေျပးဆိုခ်င္မိတယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားက တဆိတ္ေလးနက္လြန္းေနတယ္။ တိမ္မေယာင္နဲ႕နက္ လြယ္မေယာင္နဲ႕ ခက္ဟန္တူပါတယ္။

ခ်စ္ခဲ့ဖူးသလား ခ်စ္တတ္ဖူးသလား ဘယ္ေမးခြန္းကိုမွ က်ေနာ္မေျဖဆိုႏိုင္တာ ၀မ္းနည္းစရာအေကာင္းသား။ မိဘနဲ႕ ခြဲရမွာစိုးလုိ႕ ၅ႏွစ္သားေလာက္မွာ ထိုင္ငိုခဲ့ဖူးတယ္။ ၀န္ထမ္းေလာက မွာမို႕ ခဏခဏခြဲရတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ငိုခဲ့ဖူးတယ္။ ခင္တတ္မင္တတ္္လို႕ ျပီးေတာ့ စိတ္ကုိ အဆံုးစြန္ထိလႊတ္ေပးတတ္လြန္းလုိ႕ နာၾကင္ခဲ့ေပါင္းမ်ားလွပါျပီ။

ဘာျဖစ္လို႕ ႏွလံုးသားရဲ့ အရိပ္ကို မျမင္ေအာင္မသိမ္းခဲ့မိပါလိမ့္။ သူမ်ားဖတ္လြယ္ျမင္လြယ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးသားနဲ႕ဒီမ်က္ႏွာကို ပိုင္ဆုိင္ရတာ ရိုးသားမွုတစ္ခုလို႕ ဆိုသင့္ပါသလား။ အျပစ္တစ္ခုက်ဴးလြန္မိတိုင္း တျခားမၾကည့္နဲ႕ မ်က္ႏွာကိုသာစိုက္ၾကည့္လိုက္ ထိန္းမရသိမ္းမရျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေယာက္ယပ္ခပ္ေနတတ္တာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္မုနး္မိတယ္။ ဒါေတာင္ က်ေနာ့ကိုနားမလည္တဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ အခန္းတစ္ခုအျဖစ္ ယူဆတတ္တဲ့လူေတြရွိျပန္ပါေသးတယ္။

မၾကာမတင္မွာ ၂၉ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ လူတစ္ေယာက္မွာ အခ်စ္မရွိဘူးလို႕ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္း ေျဖရၾကပ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀အတြက္ျပင္ဆင္ရင္း ေနာက္က်သြားျပီဆုိရင္ေတာ့ ဆင္ျခင္ေပးလြယ္လိုက္တာျဖစ္ေနအံုးမယ္။ အခ်စ္တုန္းက က်ေနာ္မေရးဘဲထားလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ထပ္ျဖည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကိုယ္ခ်စ္…………..ကိုယ္ကခ်စ္ရတယ္။ ဂရုစိုက္မိတယ္။ စိတ္ပူရတယ္။ သူကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္ တစ္ေယာက္တည္း ရင္ထဲမွာ ငိုရွိုက္နာက်င္ရတယ္။ အရိပ္လိုၾကည့္ရင္း ရင္ခုန္စြာနွစ္သက္ေနမိတတ္ျပန္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္အနားမွာ သူရွိေပမယ့္ သူ႕စိတ္က တစ္ျခား ကမၻာမွာဆိုရင္ေတာ့ ေၾကြပြဲ။

သူခ်စ္………………သူကကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္။ ဂရုစိုက္တယ္။ အနားမွာေစာင့္ေရွာက္တယ္။ သူဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းျမင္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ မၾကည့္ပဲ ဂရုစိုက္လြန္းတာေၾကာင့္ အခ်စ္ခံရသူမွာ အေနၾကပ္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။ ခ်စ္တတ္လြန္းတယ္ဆုိပါေတာ့။

ကိုယ္ခ်စ္သူခ်စ္…….တကယ့္ကို လိုက္ဖက္ညီမယ္ထင္ပါတယ္။ အတူသြားအတူစားအတူေန ေအးအတူပူအမွ်။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကို နားလည္မွုအျပည့္နဲ႕ လင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္ရြက္စိတ္ဓာတ္ရွိၾကသူေတြေပါ့။

အခ်စ္နဲ႕ပတ္သတ္လုိ႕ က်ေနာ္သိထားတဲ့ ဗဟုသုတေလးနဲ႕လည္းယွဥ္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ေရရွားတဲ့ ေရခဲေတာင္ေပၚတက္ဖူးတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္က ေျပာျပဖူးတယ္။ သူတို႕ေတာင္ေပၚတက္ေတာ့ ေသာက္ေရျပတ္တဲ့အခ်ိန္။ ၀ါးပင္ကိုခုတ္ ၀ါးဆစ္ထဲမွာ ေရာက္ေနတတ္တဲ့ မိုးေရေတြကို ေသာက္ရတယ္။ ေရငတ္ေနေလေတာ့ တရွိန္ထိုးေမာ့ေတာ့တာပါတဲ့။ ၀ါးဆစ္ကေကာင္းတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရက ေအးျမျပီးေနသာထိုင္သာ ရွိေတာ့တာပါပဲ။ အကယ္၍ ၀ါးဆစ္ကပုပ္ေနရင္ေတာ့ တရွိန္ထိုးေမာ့လိုက္တာမို႕ ဗိုက္ထဲကလည္း ေရာက္ေနျပီ ေအာ္ဂလီဆန္စရာလည္းျဖစ္တာမုိ႕ ျပန္အန္ထုတ္ဖို႕လည္း မလြယ္။ ၾကိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ရေတာ့တာပါပဲတဲ့။

က်ေနာ့အတြက္ အခ်စ္ဆိုတာ ၀ါးဆစ္ထဲကေရလိုပါပဲ။ ရင္ဘတ္ထဲေရာက္မွ မေထြးႏိုင္မအန္ႏိုင္ ျဖစ္တတ္လြန္းလို႕ပါဗ်ာ…………………

TAG Game သေဘာကျပန္ TAG ရပါသတဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္ျပန္ TAG ခ်င္တဲ့လူေတြကို TAG လိုက္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြဆိုတာ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ရယ္လုိ႕ အဆိုရွိေလေတာ့ အဆင္ေျပရင္ေရးေပးၾကပါဗ်ာ။

၁။ ကိုရုပ္ဆိုး
၂။ ကိုလင္းဒီပ
၃။ မေရႊျပည္သူ
၄။ မပန္းခ်စ္သူ

ဒုတိယေျမာက္ ေတာင္ၾကီးဆီသို႕


ဒီတစ္ေခါက္က အေပ်ာ္မဟုတ္သလို အလုပ္ကေနသြားခဲ့ရတဲ့ ခရီးတစ္ခု။ ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၆ ခုရဲ့ နွစ္အကုန္ ၂၀၀၇ႏွစ္အသစ္ကို ေတာင္ၾကီးမွာၾကိဳခဲ့တာေပါ့။

အလုပ္ကေန မႏၱေလးနဲ႕ ေတာင္ၾကီး စတုိေတြကို ပစၥည္းစစ္ေဆးဖို႕တာ၀န္ေပးလိုက္တယ္။ ဌာနအလုိက္ သံုးေယာက္ေရြးလႊတ္လိုက္တာပါ။ ရံုးက ယာလည္းညက္ေစ ထြန္လည္းေမာေစဆုိျပီး ေသာၾကာေန႕မွရန္ကုန္ကခြာ တနလၤာေန႕ရံုးျပန္အတက္ဆိုျပီး လႊတ္လိုက္တာပါ။

ျပည္တြင္းေလယာဥ္ခရီးစဥ္ အျဖစ္ Air Mandalay နဲ႕စတင္ၾကံဳရတာပါ။ ေညာင္ဦးမွာ ေလယာဥ္ဆင္းေတာ့ ကိုယ္လည္းလိုက္ဆင္းခ်င္လိုက္တာ။ ပုဂံေျမကိုလည္း က်ေနာ္ခ်စ္တာကိုး။ မႏၱေလး တံတားဦးကို သိပ္မၾကာဖူးေရာက္ပါတယ္။ တံတားဦးကေန မႏၱေလး ကိုေတာ္ေတာ္သြားရေသးတာပါကလား။ မႏၱေလး ေလဆိပ္ၾကီးကိုေလ့လာခ်ိန္မရပါဘူး။ မႏၱေလး မွာ ဒီေန႕ညလုပ္စရာရွိတာလုပ္ တစ္ညအိပ္ မနက္ဟဲဟိုးကိုျပန္တက္ရမယ္ေလ။

မႏၱေလး စတိုကိုတန္းသြားပါတယ္။ စတိုဌာနကလူေတြလည္း ရံုးပိတ္ရက္္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ကို ေစာင့္ေနရရွာတယ္။ စစ္စရာရွိတာေတြစစ္ရင္း မေရာက္ဖူးတဲ့ မႏၱေလးရံုးကို တစ္ေခါက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္မိခဲ့ေသးတယ္။ အားလံုးလက္စသိမ္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေမွာင္ေနခဲ့ျပီ။ ကူညီညာ၀ိုင္းၾကတဲ့လူေတြကို ညစာေကြ်းအျပီး ဟိုတယ္ကို ေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနခဲ့ေပမယ့္ မရပ္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ မႏၱေလးက ဆိုင္တစ္ဆုိင္ကို ေအာ့ဒစ္၀င္ရင္း ညစာစားခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလးအိမ္ကို သတိရတာမို႕ ဆိုက္ကားဆရာတစ္ေယာက္ကို ေမးေတာ့ သူလုိက္ပို႕ေပးမယ္တဲ့။ အတူလာတဲ့ လူေတြကို ေျပးေျပးေျပာေျပာ လုပ္ျပီး မႏၱလာေဆာင္းကို အန္တုျပီး ဆိုက္ကားတစ္စီးနဲ႕ ၃၆လမ္းအိမ္ကို သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ မေတြ႕တာၾကာျပီမို႕ အိပ္ေနတဲ့လူေတြအားလံုးတန္းစီးႏိုးခဲ့ရတာ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဆံုဖို႕ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လဲမွ မသိႏိုင္တာ။ ဟိုတယ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၂နာရီထိုးေနခဲ့ျပီ။ ေက်ာခ်လိုက္ရံုပဲရွိေသး ေမာနင္းေကာကေခၚေနျပီ။ ဘုရားၾကီးကိုလည္း ဖူးခဲ့ခ်င္တယ္ေလ။ ဘုရားၾကီးကို ဦးခ်ရင္း မ်က္ႏွာေတာ္သစ္ေနတာနဲ႕လႊဲသြားပါလားလုိ႕ သတိထားမိလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ျဖစ္တယ္။ လမ္းျဖတ္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းကာမွ ေတာ္ေတာ္ရီစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ သူက ေဗဒင္ဆရာပါတဲ့ ပထမဆံုး ၃ေယာက္ကို အလကားေဟာေပးပါတယ္တဲ့။ လက္ဆြဲျပီးေခၚသြားတာမို႕ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ မ်က္ရိပ္ျပရင္းလိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ပထမဆံုးကေတာ့ က်ေနာ္ေပါ့။ ေဟာရွာပါတယ္။ အေဟာခံေနတဲ့ လူရဲ့ စိတ္မရွည္မွု မယံုၾကည္မွုေတြကို ျမင္ဟန္တူပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်န္တဲ့ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္။ သူတို႕နွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဘာျဖစ္မယ္ ညာျဖစ္မယ္ နဲ႕ ယၾတာေခ်ဖုိ႕ ၅ေထာင္ဆီေလာက္ ေတာင္းထားလိုက္တယ္ေလ။ အဲလိုမ်ိဳး။ သိပ္မမ်ားဖူးဆိုျပီး ေပးပစ္ခဲ့တဲ့ သူတို႕ကို အငယ္ျဖစ္တဲ့ကိုယ့္မွာ ဆူရအခက္ တားရအခက္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္ သတိထားၾကေပါ့ဗ်ာ။

တံတားဦးေလဆိပ္ကို အခုမွျပန္ေလ့လာမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးက်ယ္ပါေပတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္ေလဆိပ္သစ္ၾကီး မဖြင့္ေသးဘူးေလ။ ေကာ္ဖီဆိုင္ရဲ့နာမည္ကိုက ကမၻာေက်ာ္ နာမည္ဆိုပါလား။ မနက္စာကို ေလဆိပ္က ေရာင္းတဲ့ ေခါက္ဆြဲဗူးနဲ႕ေပါ့။ ဆြမ္းခံရင္းငွက္သင့္တာက ကိုစန္းထြဋ္။ ဒီႏွစ္ပြဲမွာသူ႕ကို တင္ဆက္သူအျဖစ္ငွားခ်င္တာမို႕ ေလဆိပ္မွာပဲ စကားေျပာရင္းဖံုးနံပါတ္ေတာင္းခဲ့တယ္။ Dreamboard က ကိုေမာင္ေမာင္ေအးပါပါေလရဲ့။ အဆင္သင့္တာေတာ့ အဲလို လိုက္ရွာစရာမလိုခဲ့ဖူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ Air Bagan နဲ႕ဗ်။ ဟဲဟိုးကို ဆင္းဖုိ႕ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။ ျမဴေတြဆိုင္း ႏွင္းေတြ၀ိုင္းေနတာမို႕ မဟုတ္ရင္ မႏၱေလးျပန္ေရာက္တတ္ပါတယ္။ ကံေကာင္းေတာ့ ဆင္းလို႕ရသြားပါတယ္။ ဟဲဟိုးေလဆိပ္ဆိုလို႕ အၾကီးၾကီးမထင္လုိက္ပါနဲ႕။ နယ္ျမိဳ႕က ဘူတာရံုသာသာပါ။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမို႕ထင္ပါရဲ့။ အင္းေလးကို ဆင္းမယ္ ျပီးရင္ေတာင္ၾကီးတက္မယ္ဆိုျပီး ကားငွားလိုက္ပါတယ္။ ေညာင္ေရႊမွေရာက္မယ္မၾကံေသး တယ္လီဖုန္းကလိုက္လာပါျပီ။ ေနာက္လထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ကုမၸဏီက တစ္ႏုိင္ငံလံုးက ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ ႏွစ္ပတ္လည္ ညစာစားပြဲရွိပါတယ္။ အဲဒီပြဲအတြက္ က်ေနာ္စီစဥ္ေပးရမွာက ၀န္ထမ္းေတြနဲ႕ အကေဖ်ာ္ေျဖမွုပါ။ အခု လူစာရင္းလွမ္းေတာင္းတာတဲ့။ ကဲ အဲေလာက္ထိ။ ဘယ္သူမွမကရင္ က်ေနာ္ ခ်ိဳမိုင္မိုင္တက္က ေပးမယ္ေျပာလိုက္မွ ဖံုးခ်သြားေတာ့တယ္။ အင္းထဲကိုလည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့။ မစိမ္းေလတဲ့ အင္းေလးက အရင္လိုသာယာစြာဆီးၾကိဳျပန္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို မျမင္ရေအာင္ ျမဴေတြဆိုင္းေနခဲ့တာ။ အင္းထဲမွာပဲ ေန႕လည္စာစားျဖစ္တယ္။ ျပီးမွဖူးေနက်ဘုရားႏွစ္ဆူကိုဖူးျပီး ျပန္လွည့္ခဲ့ရတယ္။

ေတာင္ၾကီးကို ေရာက္ေတာ့ ၂နာရီေလာက္ရွိပါျပီ။ ေတာင္ၾကီးရံုးက ေတာင္ၾကီးဟိုတယ္မွာစီစဥ္ထားတာမုိ႕ ဟိုတယ္ျပန္ေရမိုးခ်ိဳးျပီး အျမန္ျပန္ထြက္ခဲ့ရတယ္။ အေႏြးထည္ႏွစ္ထပ္ေတာ့၀တ္ခဲ့တာပဲ။ ရံုးမွာလုပ္စရာေတြ အားလံုးျပီးေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ။ ညစာကို နီးတဲ့ဆိုင္မွာစားလိုက္တယ္။ ရံုးကမွာလိုက္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြလည္း၀ယ္ျဖစ္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႕အေမအတြက္ ဆြယ္တာဆိုလို႕ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ရွာခဲ့ရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေတာင္ၾကီးက ဆိုင္တစ္ဆုိင္ကို ေအာဒစ္၀င္ရျပန္ေရာ။ အဲဒီဆိုင္က ေတာင္ေပၚမွာ ဆိုင္သစ္ဖြင့္ထားတာနဲ႕ ေတာင္ေပၚဆိုင္ကို သြားခဲ့ၾကရျပန္တယ္။ ဆိုင္မွာ အဆိုနဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖၾကပါတယ္။ အဂၤလိ္ပ္သီခ်င္းေတြကို ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္သီဆိုႏိုင္တာမို႕ မခ်ီးက်ဴးပဲမေနႏိုင္။ ႏွစ္သစ္ကူးကို အဲဒီဆိုင္မွာပဲၾကိဳခဲ့ရတာ။ အရိုးကြဲေအာင္ခ်မ္းတယ္ဆိုတာ အဲဒီမွာထင္တာပဲ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ကိုတိုးလာတဲ့ေလက သိပ္ေအးလြန္းတယ္။ အေအးေၾကာက္တဲ့ကိုယ့္အတြက္ ေခါင္းေဆာင္းေတြ အေႏြးထည္ေတြပါေပမယ့္ မလံုဖူးထင္ေနမိတယ္။ ဟိုတယ္ေရာက္မွပဲ ေႏြးႏုိင္ေတာ့တယ္။ ဟိုတယ္မွာ ေမစပယ္ညိဳတို႕ကို ေတြ႕ေသးတယ္။ ေအးသာယာမွာပြဲလာလုပ္တာပါ။ က်ေနာ္တို႕ေတာ့ မႏႊဲႏုိင္ေတာ့ျပီေပါ့။

ဟိုတယ္ကို မနက္၆နာရီထိုး ကားေခၚခုိင္းထားတယ္။ ဟဲဟိုးကိုျပန္ဆင္းရမယ္ေလ။ ေလယာဥ္က ကိုးနာရီထင္ပါရဲ့။ မပြင့္တပြင့္မနက္ခင္းမွာ ေစ်းကို၀င္ စေတာ္ဘယ္ရီ ျခင္းပက္ပက္ကို ဖက္နဲ႕ထုပ္လုိ႕ ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ ေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းေစာင့္ေပါ့။ ေလယာဥ္လိုင္းသိပ္အမ်ားၾကီးမရွိလို႕သာ။ ရင္ဘတ္မွာကပ္ထားတဲ့ စတစ္ကာကိုၾကည့္ျပီး ကိုယ့္ဧည့္သည္ကိုေခၚ ျပီးေတာ့ ေအာ္လံေလးနဲ႕ ေအာ္ အင္းဧည့္သြားဧည့္လာမ်ားတဲ့ ဒီေလဆိပ္ကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္သင့္တယ္ထင္မိတယ္။ ဧည့္လမ္းညႊန္ေတြကိုလည္းေတြ႕မိတယ္။ ေလယာဥ္ေတြေနာက္က်မွာမို႕ သူတို႕လည္း ေရာက္ယက္ခပ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးဆိုက္တာက Air Bagan ပါ။ ႏွစ္သစ္ပါလို႕ၾကိဳရင္း စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္နဲ႕ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းဆီလက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ဒီေလယာဥ္က နည္းနည္းၾကီးတာမုိ႕ အလာထက္စာရင္လူနည္းနည္းသက္သာတယ္ထင္ရတယ္။ ပုဂံကို ျပန္၀င္ျပီး မၾကာခင္မွာ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ပါတယ္။

ဒီတစ္ေခါက္က အပန္းေျဖခရီးမဟုတ္ပဲ တာ၀န္ေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ မြန္းၾကပ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္ေတာင့္သက္သာသြားခဲ့့ရတဲ့ ခရီးတစ္ခုေတာ့ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပင္ပန္းတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္သြားမလားေမးရင္ေတာ့ အိုေက………….

10 October 2008

ေတာင္ၾကီး (၃)

အင်းထဲမဆင်းခင် ညောင်ရွှေက အန်တီချိုတို့ဆီအလည်သွားဖြစ်တယ်။ ကျိုင်းတုံမှာ မိသားစုတဝက်လောက်ရောက်နေကြတာလေ။ အမေရိကားက အမျိုးတွေလာပြီး အလှူလုပ်မှာမို့ တောင်ကြီးကို စျေးဝယ်ထွက်ကြတာ အိမ်လုံးကျွတ်။ တအိမ်လုံးကို ဘယ်သူမှမရှိတော့။ အညာက ဧည့်သည်တွေလာသွားတယ်ပြောပြီး နောက်တစ်အိမ်ပြောင်းကြပြန်ရော။ ပညာရေးမှူးအပျိုကြီးတွေ အိမ်ဆိုပဲ။ ကြွေမုန့်ကင်နေတာနဲ့ အတော်ပဲဖြစ်သွားတယ်။ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ခူးထားတဲ့ ခရမ်းချဉ်သီးတွေကို ကြွေမုန့်နဲ့ တို့စား၊ အသားပက်လို့ ကွဲအက်နေတဲ့ ပါးနှစ်ဖက်နဲ့မို့ နင်တော့ အင်းသားဖြစ်နေပြီလို့စနေတဲ့ ဒေါ်လေးနီကို သတိရမိတယ်။ အင်းသူလေးတစ်ယောက်လောက် ကောက်ခဲ့ရအကောင်းသားနော်။


စီစဉ်ထားတဲ့ စက်လှေနဲ့ အင်းထဲကိုထွက်ခဲ့ကြတယ်။ သိပ်ကိုလှတဲ့ ကုန်းတွင်းကန်တစ်ခုပါပဲ။ တွင်းတောင်ကိုမရောက်ဖူးပေမယ့် အင်းလေးလှတယ်ဆိုတာ တကယ်ရောက်တော့ ပိုသေချာသွားပြီ။ ဇင်ယော်တွေအစာကျွေးရင်း ကိုယ်တိုင်လည်းခိုးစားနေမိတယ်။ လက်မြှောက်ပစ်ရတာ ကြာတော့ညောင်းတာကိုးဗျ။ လှေဦးမှာမတ်တပ်ရပ်ပြီး ကောင်းကင်ပြာနဲ့ အမှတ်တရ ဓါတ်ပုံရိုက်ဖြစ်ခဲ့သေးတယ်။


ရောက်ပါပြီ ဖောင်တော်ဦးစေတီ။ ရွှေသင်္ကန်းတွေ အပြေးအလွှား လာရောင်းကြပြန်ရော။ အပေါ်က ဂေါပကဆီက ရွှေနဲ့ သူတို့ရွှေဘာကွာတယ်တော့မသိ။ ညီလေးအားပေးအုံးနော်ဆိုတဲ့ အသံတွေကြားမှာ တကယ်ကိုဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။ သနားတဲ့စိတ်ရယ် အကျင့်မပါအောင်လုပ်ရမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်တွေကြားမှာ ဒွိဟဖြစ်နေခဲ့တာပါ။

အရင်ကမျက်နှာတော် ဘယ်လိုရှိလေတယ် မသိရတော့အောင် ရွှေတုံးကြီးတွေဖြစ်နေတဲ့ ဘုရားငါးဆူကို ဖူးရပါတယ်။ မန္တလေးက ဘုရားကြီးလို မျက်နှာကို ရွှေချခြင်းကန့်သတ်ခဲ့ရင်ကောင်းမယ်လို့စဉ်းစားမိတယ်။ တန်ခိုးကြီးတဲ့ ဘုရားငါးဆူပါ။ ဘုရားလှည့်တဲ့အချိန်ရောက်လို့ ဘုရားငါးဆူလုံးများပင့်မိခဲ့ရင် တစ်ဆူက ရေထဲမှာ ပြုတ်ကျပြီး မူလကျောင်းဆောင်ပေါ်ပြန်ရောက်ရောက်နေတတ်တယ်တဲ့။ အကယ်၍ ဧည့်ဘုရားဖူးများ မူလကျောင်းဆောင်လာရောက်ဖူးမျှော်ရင် မဖူးရမရှိလေအောင် ပြန်လည်ကြွချီတာလို့ ဘုရားအံံံ့ချီးဖွယ်အဖြစ် ဒေသခံတွေက ပြောကြတယ်။



ဖောင်တော်ဦးပြီးတော့ ပေါ်တော်မူ ရန်အောင်မြင်ဘက်ကို လှည့်ဖြစ်တယ်။ တကယ့်ကိုပုဂံက ဘုရားတွေ အတိုင်းပဲ။ ဒီဘုရားရဲ့ထူးခြားချက်က နားတောင်းကအရှင်နဲ့။ နားတောင်းအစစ်ကို သိမ်းဆည်းထားတယ်လို့ပြောပါတယ်။ ပဲခူးငလျင်ဒဏ်ကြောင့် ကွယ်သွားရာကနေ အိပ်မက်ပေးပြီး ပြန်ပေါ်လာတယ်လို့ပြောပါတယ်။ ရေပေါ်စျေးကို မရောက်ဖြစ်ပင်မယ့် ဒီဘုရားဝန်းကျင်မှာ အသီးအနှံတွေလာရောင်းတဲ့ လှေတွေဝိုင်းနေတာမို့ ရေပေါ်စျေးလေးလိုပါပဲ။


ကျွန်းမြောတွေပေါ်က အသီးအနှံတွေစိုက်ထားတာ အောင်မြင်မယ်ထင်ပါတယ်။ အပြင်မှာမမြင်ဖူးတဲ့ လက်နဲ့မလှော်ခြေနဲ့လှော်တဲ့ အင်းသားတို့ရဲ့ရိုးရာကိုလည်း လေ့လာခဲ့မိပြန်တယ်။ ကျနော်သာဆို လှေပေါ်ကနေ အခေါက်တရာလောက်ပြုတ်ကျတောင် လှော်တတ်မယ်မထင်ဘူး။ အင်းလေးမှာရွာတဲ့ မိုးဆိုတဲ့ ဇာတ်ကားကိုပြန်လွမ်းနေမိလိုက်တာ ရေတွေစင်မှ သတိရမိတယ် မကြာခင်ညောင်ရွှေပြန်ရောက်တော့မယ်။

ညောင်ရွှေကနေ တောင်ကြီးကို ပြန်တက်တော့ နေခဲ့ချင်မိတယ်။ အင်းလေးက သိပ်ဆွဲဆောင်ထားတာပါလား။ နောက်တခေါက် နောက်တခေါက်နဲ့ အခေါက်ပေါင်းများစွာ လာလည်ချင်တဲ့အထိပါ။

တောင်ကြီးကိုရောက်တော့ မှောင်စပြုနေပြီ။ ဒီနေ့တော့ မောခမ်းကို မှီလိုက်တယ်။ လူ ၈ယောက်စားတာကို ၄၀၀၀ လောက်ပဲကျတာမို့ အားလုံးအံ့အားသင့်နေကြတာ။ လိုက်လာတဲ့ ဖေ့တပည့်ကျော်တွေက မုန့်ဟင်းခါ ၂ပိဿာလောက်ကို တစ်ထိုင်တည်းစားနိုင်ကြတာဆိုတော့ သူတို့ စားအားကိုစဉ်းစားကြည့်ပေါ့ဗျာ။

ဧည့်ဂေဟာပြန်ရောက်တော့ အခန်းရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်။ အမှောင်ထဲမှာမို့ မသဲကွဲဘူးဖြစ်နေတာ။ နောက်တော့ ကျနော့ဆီလျှောက်လာတယ်။ ကျနော့နာမည်ကိုခေါ်တော့ သေချာသွားပြီ ဒါကျနော့ ကလေးဘဝတုန်းက သူငယ်ချင်း စိုးမိုး။ ၆တန်းလောက်ကတည်းက ကွဲသွားကြတာ။ ပိန်သွားတယ်သူငယ်ချင်း။ ညောင်ရွှေမှာ အသံကြားလို့ တောင်ကြီးထိတက်လာတဲ့ သူငယ်ချင်း တသက်တာ ပြန်မတွေ့တော့ဘူးထင်ထားတာ တခေါက်တော့ တွေ့ဖြစ်ကြသေးတယ်ကွာ။

လူကြီးတွေပင်ပန်းလို့နားပြီဆိုတော့ ကျနော်နဲ့စိုးမိုးက ဆိုင်ကယ်တစ်စင်းနဲ့ မီးပုံပျံပွဲဆီကိုပါ။ ဘောလုံးကွင်းထဲမှာလွင့်လွင့်ကျယ်ကျယ် ပျော်ဖို့လည်း ကောင်းသလို စိုးထိတ်စရာလည်းကောင်းပါတယ်။ ညမီးကျည်တွေက မတော်ရင်အန္တရာယ်ဖြစ်စေနိုင်တယ်။ မီးလောင်သွားလေတဲ့ ညမီးကျည်ကြောင့် ဂျူးရဲ့ ညမီးကျည် ၀တ္ထုကို သတိရမိပြန်ရော။ အင်းတကယ်ငိုကြတာပါ။ အားထည့်ပြီးလုပ်ထားကြတာဆိုတော့လေ။ တကယ်အောင်မြင်သွားပြီဆိုရင်လည်း အရမ်းကို တက်ကြွပျော်ရွှင်စရာကောင်းပါတယ်။ အားလုံးစိတ်လွတ်ကိုယ််လွတ် ပျော်ကြရတာ။ နတ်သမီးကို ဘာဖြစ်မယ်မီးပုံးပျံဆိုလား အော်ကြသေးတယ်။ အိမ်ကမိုးမချုပ်စေနဲ့လို့မှာလိုက်တာမို့ ၁၂နာရီမထိုးခင်မှာ ပြန်ပို့ပေးကြတယ်။ တကယ်တန်းတော့ မပြန်ချင်သေးဘူး။ စိတ်ကူးကောင်းတဲ့လူတွေရဲ့ မိုးပေါ်ကျမှ နောက်ထပ်မီးပုံးလေးတွေ အောက်ကို ပွင့်ထွက်ကျလာတာမျိုးတွေ အထိ တီထွင်ဉာဏ်ကောင်းကြပါပေတယ်။ သူ့ထက်သူလူစွမ်းကောင်းတွေရဲ့ တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးအတက်ကို ဖြစ်နိုင်ရင်မိုးလင်းပေါက် ကြည့်လိုက်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် အချိန်တန်ရင် အိမ်ပြန်ရတယ်မဟုတ်လား။ ခရီးက ဆက်ရဦးမယ်လေနော့။

နောက်နေ့အထိ တောင်ကြီးစျေးက မဖွင့်သေးဘူး။ ရက်ရှည်ပိတ်ထားတာကိုး။ ဘေးနားပတ်ပတ်လည်က ဆိုင်တွေမှာပဲ လိုတာတွေဝယ်ပြီး တောင်ကြီးကို ခွာခဲ့တယ်။ သိပ်ကြိုက်တဲ့လိမ္မော်သီးကိုတော့ တစ်ခြင်းပါအောင်ဝယ်ခဲ့တယ်။ စျေးဝယ်တဲ့ခြင်းတောင်းသေးသေးလေး မဟုတ်ပါဘူး။ ခါးတဝက်လောက် ခြင်းတောင်းရယ်ပါ။


တောင်ကြီးကနေစျေးဝယ်ပြီး ပြန်ဆင်းသာဆင်းခဲ့ရတယ်။ စိတ်က မီးပုံပျံတွေကို မပြတ်သေးဘူး။ အောင်ပန်းစျေးနေ့ကြုံလို့ တခါတခေါက် ဝင်နွှဲဖြစ်သေးတယ်။ အသွားတုန်းက နှုတ်ဆက်ထားခဲ့တဲ့ ကလောကို ပြန်တောင်းပန်ရသေးတယ်။ နှစ်တွေကြာပေမယ့် မပျက်စီးသေးတဲ့ နှီးဘုရားရဲ့ အံ့သြဖွယ်ကိုလည်း ဖူးခဲ့ပါသေးတယ်။ နောက်တော့ မြင်းမထိဂူ။ သာသနာပြုနေတဲ့ ဘကြီးကို တွေ့ရတာ ကျက်သရေရှိလိုက်တာ။ အေးချမ်းနေတဲ့ သူ့မျက်နှာရိပ်က သိပ်နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းတာပါပဲ။ ဓါတ်မီးလေး ထိုးရင်းအသေအချာလိုက်ရှင်းပြနေလေရဲ့။ အကြိုက်ဆုံးနေရာကတော့ မောင်းတွေ တီးလို့ရတဲ့ ကျောက်ခက်ဆွဲတွေလေ။ သူ့ဟာနဲ့သူကို ဟုတ်လို့။ အသံစုံသားဗျ။ သဘာဝတရားပဲလား ဆန်းကြယ်သားနော်။ သေချာလိုက်ပြပေးတဲ့ အဘကို အမေက ငွေကန်တော့ ရင်း တစ်မိသားစုလုံး ဝိုင်းကန်တော့ကြတော့ ပေးလိုက်တဲ့ဆုတွေ မနည်းမနော။ နေ့လည်စာထမင်းကိုတော့ ကလောက သုမောင်ထမင်းဆိုင်မှာပါ။

ကလောကပြန်လာအပြီးမှာတော့ တလမ်းလုံး မလှုပ်နိုင်ကြတော့။ ညစာထမင်းစားအပြီးမှာ ကားအပြင်းမောင်းရင်း ပြန်လာကြတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည ၁၂နာရီထိုးနေခဲ့ပြီ။ ဖေက မနက်ဆိုရုံးပြန်တက်ရမယ်။ သားအမိနှစ်ယောက်တော့ လိမ္မော်သီးဝေခြမ်းရေးလုပ်တုန်း။ တွက်ရေးက စက်သူဌေး တွက်ကြည့်တော့ စက်မရှိဆိုသလို အိမ််အတွက်သိပ်မကျန်တော့ဘူးလေ။

လူကသာအိမ်ရောက်နေတာ တစ်အိမ်လုံးက နောက်တစ်လလောက်ထိ တောင်ကြီးမှာ ကျန်နေတုန်း။ တောင်ကြီးကဘယ်လို ကလောက ဘယ်ပုံ ပင်းတယက ဘယ်သို့ဆိုပြီးလေ……

တောင်ကြီး ပထမခရီးစဉ် အပြီး….

09 October 2008

ေတာင္ၾကီး (၂)

ပင်းတယကနေ မေက သူ့ရဲ့ ဝါသနာသစ်ခွတွေ ဝယ်ဖြစ်အောင်ဝယ်ခဲ့သေးတယ်။ အခုဆို အိမ်က သရက်ပင်မှာ ပွင့်နေလောက်ရောပေါ့။ မနက်စာစားရင် ရန်ကုန်ကညီလေးတို့ နဲ့ အမှတ်မထင်ဆုံကြတယ်။ အန်တီခင်အေးတို့မိသားစုတွေ ပျော်ပျော်ပါး ဘုရားဖူးထွက်လာတာတဲ့။ အရင်တုန်းက ကျနော်ထိန်းခဲ့ရတဲ့ နိုနိုတို့ ဇိုဇိုတို့တောင် အရွယ်ရောက်နေပြီပဲ။ အင်းလေကိုယ်တိုင်တောင် ငယ်တော့တာမှမဟုတ်တာနော်။

ပင်းတယကပြန်ဆင်းလာပြီး တောင်ကြီးကို တက်ခဲ့ကြတယ်။ ဒီနေ့မီးပုံပျံပွဲစမယ်လေ။ ညက မမြင်ရလေတဲ့ ရှုခင်းကို မနက်အပြန်ခရီးမှာ ငေးရတော့တာပဲ။ ဟိုနေရာလေး ဓါတ်ပုံရိုက်မယ် ဒီနေရာလေးဓါတ်ပုံရိုက်မယ်နဲ့ ရှုခင်းတွေလှလေသမျှ ကားပေါ်မှာ ဂျီကျမိတော့တာ။ တောင်ကြီးကို ရောက်တော့ ၃နာရီထိုးပြီထင်ပါရဲ့။ ဦးသင်းတို့ အမတွေဆီကိုပဲတိုက်ရိုက်သွားမိတယ်။ လူအလာများတဲ့ ရက်မို့ ဟိုတယ်က သုံးယောက်စာပဲ စီစဉ်ပေးနိုင်တယ်တဲ့။ အတူတူလာလူ ရှစ်ယောက်မို့ အားလုံးတည်းဖို့ အဲဒီဗိုလ်ချုပ်လမ်းပေါ်က စိုက်ပျိုးရေးရုံး ဧည့်ဂေဟာမှာပဲ တည်းဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တောင်ကြီးအိမ်မှာ ဘွားပုရောက်နေတာမို့ ကျနော်တို့ သားအမိတွေပျော်လိုက်ကြတာ။ ဟိုမှာ ဘွားပုလာလည်တုန်းက ဟင်းပေါင်း မုန်ညင်းစော ကင်ပေါင်းကြော်တို့ဆိုတာ နေ့စဉ်ရက်ဆက် စားရင်းဘွားပုလက်ရာ ရှမ်းစာက စွဲနေမိခဲ့ပြီ။

အဲဒီညနေမှာပဲ နာမည်ကျော်တဲ့ ကက္ကူကိုသွားဖြစ်ခဲ့တယ်။ အရင်တုန်းကလို အညိုရောင်နယ်မြေမဟုတ်တော့တာမို့ သွားရေးလာရေးအဆင်ပြေနေခဲ့တာ။ လမ်းတစ်လျှောက်ကရွာတွေကို ကြည့်ရင်း ဆရာမြသန်းတင့်ရဲ့ ကမ္ဘောဇအကြောင်းရေးထားတဲ့ စာအုပ်လေးကို သတိရမိတယ်။




ကက္ကူကိုရောက်တော့ နေစောင်းနေပြီ။ ဘုရားပွဲမှာ ရှမ်းအငြိမ့်တွေ ဇာတ်တွေကဖို့ ပြင်ဆင်နေကြပြီ။ သစ်ပင်ဝိုင်းကြီတွေအောက်မှာ ရွာနီးချုပ်စပ်က ဘုရားပွဲတက်စတိုင်က ကျနော်တို့ အညာအတိုင်းပဲနော်။ ဘွားပုပွဲခင်းထဲစျေးဝယ်နေတုန်း ကင်မရာတစ်လုံးနဲ့ ကျနော်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ငြမ်းစင်ထားတဲ့ စင်ပေါ်ကို တက်နေမိပြီ။ အနောက်ဘက်ချောင်းကလေးကလည်း လွမ်းစရာတော့ အကောင်းသား။ ငါးရယ် ခဲတံချောင်းရယ်ဝယ်လာပြီး မနက်ဖြန်ငါးထမင်းနယ်ကျွေးမယ်တဲ့ အိုးပျော်စရာကောင်းလိုက်တာ။

အဲဒီညက အပြန်မောခမ်းမှာထမင်းသွားစားမယ်ဆိုပြီး အားကြိုးမာန်တက်ချီတက်ခဲ့တယ်။ အဝင်မှာပဲ စားပွဲထိုးလေးတွေက ကုန်ပြီတဲ့ ပြန်တော့တဲ့။ အရိုးခံတိုင်းရင်းသားတွေရဲ့ အရှိကိုအရှိတိုင်းပြောလိုက်တာ ဆာနေတဲ့ ဗိုက်တောင်မေ့သွားစေတယ်လေ။ လမ်းမထက်မှာတော့ မီးပုံးတွေနဲ့ အလှပြနေကြပြီ။ ကားနဲ့မဟုတ်ဘူးနော် လူတန်းကြီးက တန်းစီရွှေ့လျားနေတာ။ အားလုံးက စူဠာမဏိကို ဦးတည်နေကြတာထင်ပါရဲ့။









ကားဆက်မသွားနိုင်တာနဲ့ ကားကိုရပ်ပြီး လမ်းဆင်းလျှောက်ကြတယ်။ ဘုရားရောက်ဖို့တော်တော်လိုသေးတယ်။ အင်း လောင်းကစားဝိုင်းတွေက အများသား။ အမျိုးသာတွေတင်မက အမျိုးသမီးတစ်ချို့တောင်ပါသေးတယ်။ ဘုရားထိရောက်ဖို့ တော်တော်လျှောက်ရပါတယ်။ အနယ်နယ်အရပ်ရပ်က ဘုရားဖူးတွေရယ် မြို့ခံတွေရယ် ဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ အပြည့်။ ဘုရားတန်ခိုးကြောင့်ထင်ပါရဲ့ ပြွတ်သိပ်နေတဲ့ မွန်းကြပ်မှုကို မခံစားလိုက်ရဘူး။ ဘုရားရှိခိုးပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ မှည်းနက်တဲ့ ကောင်းကင်ယံမှာ အလှတွေဆင်နေကြပြီ။ ခဏတစ်ဖြုတ်ဆိုပြီး ငေးနေလိုက်ကြတာ အအေးဒဏ်ခံရတော့မှ အိမ်ပြန်ဖို့သတိရကြတော့တာ။ ဒါတောင်လမ်းတဝက်မှာ ကားရပ်ပြီးကြည့်နေမိတဲ့အထိ နောက်ဆံကတင်းနေခဲ့တယ်။ ပင်ပန်းမှုအပြည့်နဲ့ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တဲ့ ညတစ်ညပေါ့။

မနက်မိုးလင်းတော့ ရေချိုးဖို့ကြိုးစားရတယ်။ မချိုးဖြစ်တာ နှစ်ရက်ရှိပြီလေ။ မနက်စာစားအပြီးမှာတော့ အင်းထဲဆင်းဖို့ပြင်ကြရတယ်။ ကျောက်မဲက ဧည့်သည်တွေနဲ့ ကားနှစ်စီးပြိုင်ထွက်ခဲ့ကြတာ။ အင်းထဲမှာ စက်လှေမကျန်တော့တာမို့ ညောင်ရွှေက အမျိုးတွေကို စီစဉ်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ အင်းလေးကို ရောက်ရဦးမှာပေါ့……..

08 October 2008

ေတာင္ၾကီး (၁)


“ သူ့အတွက်အလွမ်းပြေ ပန်းတွေတစ်ပွင့်ဆီ ခြွေကာမြေမှာ စုထားရရင်ကွယ် ခုများဆို စကားဥပမာပြောလို့နှိုင်းတယ် မောတို့တိုင်းရဲ့ရှမ်းတောင်တန်းသဖွယ် ဖြစ်နေမယ်ထင်တယ်” ဆိုတဲ့ သီချင်းလေးကြားတိုင်း အဲဒီမရောက်ဖူးလေတဲ့ အလွမ်းတောင်တန်းတွေဆီကို သွားချင်နေမိတယ်။ တခါတခေါက် အရောက်သွားချင်စိတ်က တစ်ဘဝလုံးစာကို ကြီးစိုးနေတော့တာ။ ငယ်တုန်းကတော့ မေက လူရည်ချွန်ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ့ ဖြားယောင်းဖူးတယ်။ ညီလင်းညိုတို့ အမာညိုတို့ လိုပေါ့ အင်းလေးတို့ ငပလီတို့ကို လူရည်ချွန်ဆိုတဲ့ အိပ်မက်နဲ့ မက်ခဲ့ကြသလိုပေါ့။ တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးပဲနော် သမဝါယမမှာ ပစ္စည်းထုတ်သလိုမျိုး ဒီတစ်မျိုးယူမှ နောက်တစ်မျိုးပေးမယ်ဆိုတာမျိုးလေဗျာ။

ကျောင်းသင်ခန်းစာတွေ အားလုံးပြီးတဲ့နေ့မှာ အိမ်ကိုခဏအပြန်။ နဂိုတည်းက ရောဂါပေါတဲ့ မေ့မှာ နောက်ထပ်အသစ်နှစ်မျိုးရှိနေပြန်ပြီတဲ့။ ဆရာဝန်က စိတ်ပြေလက်ပျောက် ခရီးထွက်ဖို့ပြောတော့ အဲဒီတောင်ကြီးဆိုတဲ့အရပ်ကို ဦးတည်ခဲ့ကြတယ်။ အားလုံးစီစဉ်ပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ခရီးတစ်ခုစဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကမ်းတစ်ဖက်အကူးမှ သတိရတာက ဦးတိကျဖေရယ် သူ့မှတ်ပုံတင်မပါလာခဲ့ဖူး။ ကားလိုင်စင်တော့ ပါတာမို့ ပြန်မလှည့်တော့ပဲ မကွေးဖက်မှာပဲ မနက်စာစားဖြစ်ခဲ့တယ်။ တရွေ့ရွေ့မောင်းလာလေတဲ့ ကားနဲ့ ကျောက်ပန်းတောင်းက ဖိုးပြုံးချိုမှာပဲ ထမင်းစားမယ်ထင်ခဲ့တာ တကယ်တော့ လဘက်ပြားရောက်မှာစားဖြစ်တော့တယ်။ ငါးသေတ္တောကို ခရမ်းချဉ်သီးနဲ့ ကြက်သွန်နိုင်နိုင်သုပ်လေတဲ့ ဒီဟင်းအမည်က အသစ်ဖြစ်စေခဲ့တယ်။ ကြက်သားကြော်မှာ နာမည်ကျော်တဲ့ အရပ်မို့ မဝယ်မဖြစ်ကြက်သားကြော်လည်းပါတာပေါ့။ ဝယ်လာတဲ့ ကြက်သားကျော်ကို တစ်လမ်းလုံးစားသွားလိုက်တာ ပါးကိုညောင်းယူရော။ ဘယ်လောက်ဝယ်ခဲ့လဲဆိုတော့ အသည်နှစ်သည်ကို အားနာတာနဲ့ နှစ်ဗန်းထဲရယ်ပါ။ 

အမှတ်မထင် ကားသမား အစ်ကိုကြီးနဲ့ လဘက်ပြားသူလေးရဲ့ဇာတ်လမ်းလေး ကိုလည်း ကြုံခဲ့ရသေးတယ်။ ခရီးသွားလာရင်းအကြံုကြိုက်ပေမယ့် တစွဲတလမ်းရှိတဲ့ အစ်ကိုကြီး အိမ်က သဘောမတူတာမို့ နှစ်ယောက်သားဝေးနေလိုက်ကြတာ။ ကိုသက်အောင်ခမျာ ဆုံးသာသွားရော ပေါင်းမသွားရဖူးထင်ပါရဲ့။ အချစ်စစ်တို့သည်လည်း ဆုံနိုင်ခွင့် ကြံုခဲတတ်ဘိခြင်း။

သာစည်နည်းနည်းကျော်တော့ မြင်ကွင်းတွေက ပြောင်းစပြုလာပြီ။ လမ်းကတော့ ကျဉ်းသေးတယ်။ ဖုံထူတဲ့ အညာမြေနဲ့ မောမြေတံခါးဝက စတင်ကွာခြားစပြုလာပြီ။ လမ်းဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကလည်း ကုက္ကိုပင်ကြီးတွေထင်ပါရဲ့။ တစ်ချို့ဆို လက်နှစ်ဖက်စာတောင် မလောက်နိုင်တော့လောက်အောင် ကြီးမားနေပြီ။ ဒါပေမယ့်ရာသီဥတုကတော့ ပူနွေးဆဲ။

တရစ်ပြီးတစ်ရစ် တက်လာပြီးတဲ့နောက်မှာ ရေဖြူလား ဝက်ဖြူလားမမှတ်မိတော့ပါ။ တောင်တွေပေါ်ကို တက်လာနေပြီဆိုတာ သတိထားမိတယ်။ လိမ္မော်သီးကင်းတွေမြင်တော့ ငေးလိုက်ကြတာ။ ကလောကို မကြာခင်ဝင်တော့မယ်။ မြေနီတွေ မြင်နေရပြီ။ ကောင်းကင်ကလည်း ပြာလိုက်တာနော်။ မြို့အဝင်မှာတော့ ထုံးစံအတိုင်း အညောင်းပြေအညာပြေ လမ်းဆင်းလျှောက်ရပါသေးတယ်။ ကလောမြို့လေးလှပင်မယ့် နေရစ်ဦးပေါ့။

ကလောပြီးတော့ အောင်ပန်းထင်ပါရဲ့။ မှတ်ဉာဏ်တွေလည်း ချို့တဲ့နေခဲ့ပြီ။ အောင်ပန်းမှာ ကားခဏရပ်တော့ ပြေးလာလိုက်တဲ့ လိမ္မော်သီးသည်တွေ မနည်းပါလား။ ကျောင်းသားအရွယ် လိမ္မော်သီးသည်လည်းတွေ့ပါရဲ့ ကျောင်းမှတက်ရဲ့လားမသိ။

အောင်ပန်းကအထွက်မှာ ပင်းတယကိုသွားဖို့ ရှမ်းပျိုနှစ်ယောက်က အကူတောင်းတာမို့ နောက်ခန်းမှာခေါ်တင်ရင်း သူတို့ရဲ့ ဘဝကို မေးနေမိတယ်။ ပင်းတယမရောက်ခင် ရွာကြီးတစ်ရွာကပါ။ အခုလည်းကုန်သွားသွင်းပြီးပြန်လာတာတဲ့။ ထုံထုံနဲ့မောင်းနေတဲ့ ထော်လာဂျီတွေမစီးဖူးလားဆိုတော့ ရီပြီးဖြေတယ် နှေးလို့မစီးချင်ဘူးတဲ့။ မြေပြန့်မှာအလုပ်ရှိရင် ခေါ်ပါဆိုလို့ရီခဲ့ကြသေးတယ်။ အခုဒီမှာတစ်နေ့ ငါးဆယ်ပဲရတာ တနေကုန်အောင်လုပ်ရတာဆိုမှ အရယ်မျက်နာတွေ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ ဟုတ်မယ် ရှမ်းမတွေဆိုပေမယ့် မဖြူကြရှာပါဘူး။ အပြန်ကြဝင်ပါရှင့် ဂေါ်ဖီတွေတင်တဲ့ကား ကိုမြင်ရင် ဝေးလို့သာ အော်လိုက် လာခေါ်မယ်ရှင့်တဲ့။ တရှင့်ရှင့်ပြောတတ်တဲ့ ရှမ်းပြည်ရဲ့ စကားသံကနားထဲကို စိမ့်ဝင်လွယ်တယ်နော်။

ပင်းတယရောက်တော့ အမှောင်လုနေပြီ။ ထမင်းဆိုင်တွေ အားလုံးပိတ်နေပြီ။ ကြံလိုက်တစ်ဆိုင်တော့ မီးမပိတ်သေးတာမို့ အပြေးအလွှား သွားစားရတယ်။ လတ်ဆတ်တဲ့ အသီးအရွက်တွေကြောင့်လား ရှမ်းပြည်မှာ ထမင်းစားရတာ မြိန်လိုက်တာ။ ထမင်းစားပြီးရင် ကုံလုံကို ချီတက်ခဲ့ကြတယ်။ လမ်းတစ်လျှောက် တောင်းနေတဲ့ ကလေးတွေက ပစ်ချသူတွေကြောင့်လား အကျင့်တွေပါကုန်ကြပြီထင်ပါရဲ့။ ချိုချဉ်တွေ ကလွဲရင် ပိုက်ဆံပစ်မချချင်ခဲ့တဲ့ ကျနော့စိတ်က အဆန်းသား။

ကျောင်းရောက်တော့ မိုးချုပ်နေပြီ။ တခြားဘယ်မှာမှ မရှိတဲ့ ဧည့်စာရင်းကိုတိုင်ရင်း မနက်စာ အာရုံဆွမ်းကပ်ဖို့ လျှောက်ဖြစ်တယ်။ မနက်လေးနာရီမှာ မျက်နှာသစ်တော့ ခွက်ကိုတောင် ကောင်းကောင်းမကိုင်နိုင်တော့ အေးစက်လို့ကျင်တက်နေခဲ့ပြီ။ ခေါင်းလျှော်မယ်ဆိုတဲ့ အသံကြားမှာ ရေချိုးဖို့တောင် အားမမွေးရဲတဲ့ ကျနော်တို့တစ်တွေ ရီနေကြရတာပေါ့။ မနက်ငါးနာရီထရင်း ရှမ်းကိုရင်တွေကို ဆွမ်းလောင်းကြရတယ်။ သက်သက်လွတ်ပဲပုပ်ချက်နဲ့ အသီးအရွက်ပါပဲ။ တစ်ပါးချင်းရဲ့ သပိတ်ထဲကိုလောင်းထည့်ရင်း ကုသိုလ်တစ်ရားတွေပဲ ပွားနေမိတော့တယ်။ ပြီးတော့ ကုံလုံဆရာတော် အဖူးအမြော်ခံတဲ့ ဓမ္မာရုံကိုပေါ့။ ဆရာတော်ကို ဖူးအပြီး ပြန်ဆင်းလာခဲ့ကြတယ်။ ပင်းတယ ရွှေဥမင်ကို ဝင်ရင်းပါ။ တောင်ပေါ်မတက်ခင် လက်ဖက်တွေမြည်းရတာ ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်။ ဝါးဆစ်ထဲက လက်ဖက်တွေက ဘာကြောင့်အရသာပိုရတာပါလိမ့်။ များပြားလှတဲ့ ဘုရားတွေကြားမှာ တကယ့်ကို ကြည်ညိုဖို့ကောင်းလိုက်တာ။ တောင်ပေါ်က အမြန်ဆင်းပြီး ပုတ်တလုပ်ကန်ရေပြင်ကိုငေးရသေးတယ်။ ကြီးမားလှပတဲ့ သစ်ပင်တွေကလည်း အပြိုင်းအရိုင်းဆိုတော့ ရှမ်းပြည်လှတာ တကယ်ပါပဲပေါ့ဗျာ။

ဆက်ပါဦးမယ်


ဓာတ်ပုံလေးက ဒီကယူပါတယ် http://i.pbase.com/g6/48/734148/2/73669869.NSRVzay4.jpg

07 October 2008

မိုးတိမ္ေတြထဲကအိမ္


အီေကြတာနဲ႕ပဲနီးလို႕လား တခ်က္တခ်က္တိုက္ေလတဲ့ ဒီႏိုင္ငံကေလေတြက ပူျပင္းလြန္းတယ္။ အဲလိုနဲ႕တိမ္ေတြ အထပ္ထပ္ဖြဲ႕လာခဲ့ရင္လည္း မၾကာခဏမိုးအျဖစ္ရြာခ်တတ္တယ္။ နင္နဲ႕ငါရဲ့ စိတ္ကူးထဲကအိမ္ေလးဟာလည္း ရြာခ်တဲ့ မိုးေတြနဲ႕အတူ ေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ျပီထင္ပါရဲ့။ ရြာေနတာ မိုးေရေတြလား နင္နဲ႕ငါရဲ့ မ်က္ရည္ေတြလား……..ဟင္…

အရင္တုန္းကေတာ့ တို႕ႏွစ္ေယာက္သိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။ မရွိေလတဲ့ အရပ္မွာ ငါးပိရည္ပဲစားရစားရေပါ့။ နင္ရတဲ့လခ သံုးေလးေသာင္းရယ္ ငါရတဲ့လခငါးေသာင္းေျခာက္ေသာင္းရယ္နဲ႕ လူေမြးလူေတာင္မေျပာင္ အေဆာင္အေယာင္အခမ္းအနားေတြ မပါေပမယ့္ ငါတို႕ေသခ်ာေပါက္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ားကစကားတငး္ဆို ျပစ္ဖြဲ႕ဆိုကဲ့ရဲ့လည္း ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္တြဲလက္မျဖဳတ္ပဲ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္အုပ္ျပီး ကိုင္ဆြဲထားခဲ့ျမဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ နင့္မိဘ ငါ့မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြအတြက္ တာ၀န္ေတြကိုယ္စီပိုင္းျပီး ယူၾကမယ္လို႕ ထားခဲ့တဲ့ ကတိက၀တ္ေတြက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာဆိုတဲ့ အျပင္ဘက္ေ၀းရာဆီကို လွမ္းေစခဲ့တယ္။ အရင္ဆံုးအဆင္သင့္သြားတဲ့ နင္က အရင္သြားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံတင္းတတ္တဲ့ ငါက ငါ့မိဘအတြက္ အေျခက် အေနလွေအာင္ အစစအရာရာ စီမံရေသးေတာ့ ေနာက္ကေပါ့။

ငါေရာက္စကတည္းက စသတိထားမိတာ နင္အရမ္းေျပာင္းလဲသြားတယ္ေနာ္။ ေအးေလအရင္လို သံုးေလးေသာင္းဆိုတဲ့ ၀င္ေငြမ်ိဳးမွမဟုတ္ေတာ့တာ။ အ၀တ္အစားဆိုရင္ Brand မွ အစားအစာဆိုရင္ဘာမွ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ တိုးတက္ေခတ္မွီတဲ့ လူေနမွုပံုစံသစ္ထဲမွာ မူးယစ္ေနခဲ့ျပီေပါ့။ ဒူးအထက္နားမွာအျမဲ ရွိတဲ့ တိုနံ႕နံ႕ေတြနဲ႕ယဥ္ပါးေနျပီဆိုေတာ့ ငါအမွတ္တရေပးထားတဲ့ ခ်င္း၀တ္စံု၀မ္းဆက္ေလးကို ဘယ္တန္ဖိုးထားပါေတာ့မလဲေနာ္။ သြက္လက္ထက္ျမက္မွုေတြနဲ႕အတူ နင့္ရဲ့ရိုးသားျခင္းေတြပါ အေရာင္မေျပာင္းသြားဖို႕ ငါဆုေတာင္းေပမယ့္….

ငါတုိ႕နွစ္ေယာက္သတ္မွတ္တဲ့ အေျခအေနေရာက္ရင္ ျပန္ၾကရေအာင္ဆိုေတာ့ “ ဘာျပန္လုပ္မွာလဲတဲ့” ေမးရက္လိုက္တာဟာ။ “ဒီႏိုင္ငံဟာ ငါတုိ႕ေရေျမမဟုတ္ဘူးေလ အထူးသျဖင့္ငါခ်စ္တဲ့ ေျမမဟုတ္ဘူး” ဆုိေတာ့ “ နင္သိပ္ခ်စ္ရင္ အဲဒီမွာပဲ ေနပါလား ဘာျဖစ္လို႕ အေ၀းကိုထြက္လာေသးလဲ” တဲ့။ အဲဒီေမးခြန္းရဲ့ အေျဖကို နင္သိသားနဲ႕။ “မဖြံ႕ျဖိဳးေသးတဲ့ ငါတုိ႕ရဲ့အမိႏိုင္ငံကို နင္ထည့္တြက္သင့္တယ္” ဆိုတဲ့ အေျပာကို
“နင္ဟာသိပ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ပါလား သူမ်ားတကာလည္း ဒီလုိပဲ ငါတို႕လဲဒီလိုပဲေပါ့” ဆိုတဲ့ အေျဖနဲ႕ကာခဲ့တယ္ေနာ္။ “ဟိုေရာက္ရင္ သံုးေလးေသာင္းနဲ႕ ဘာသြားစားမလဲ”ဆိုတဲ့ အေမးကို မေျဖႏုိ္င္တဲ့ ေနာက္မွာ ငါဟာ ဆြံ႕အသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ နင္ရဲ့ အေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့ စိတ္ဓာတ္အတြက္ ငါ့ရင္ဘတ္ေတြ တအက္အက္နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီညက ဖန္ခြက္ေတြ တခြက္ျခင္းခြဲေနမိေပမယ့္ တကယ္တမ္းကြဲေၾကေနရတာက ငါ့ႏွလံုးသားပါဟာ။

ဘ၀တစ္ခုကို အသစ္ကေနျပန္စမယ့္ လူတစ္ေယာက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အမိေျမကို ျပန္မယ့္လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အရိပ္ဟာ နင့္အတြက္မလံုျခံဳႏုိင္ပါဘူး။ နင္လိုအပ္တဲ့ အရာေတြဟာ ငါေပးႏိုင္တဲ့ ေမတၱာတရားနဲ႕တင္ မျဖည့္စြမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။ ပ်ံပါေလ ပ်ံပါ ေရႊဟသၤာေတြ ရွိတဲ့အရပ္ကိုပဲ ပ်ံပါ။ နင္ရဲ့အလိုမက်ျခင္းေတြကိုပဲ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ငါလုိလူကို သနားမငဲ့ ထားခဲ့ရက္ႏိုင္ပါတယ္။

အိပ္မက္ဆုိတာ တခါခါ ပန္းတိုင္တစ္ခုအျဖစ္ကို ေျပာင္းမသြားတတ္ပါဘူး။ မိုးတိမ္ေတြကေန ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ျပီး ရြာခ်တတ္သလို အိပ္မက္အျဖစ္မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိုးတိမ္ေတြထဲကအိမ္ကေလးလည္း လြယ္လြယ္ကူကူေပ်ာက္ပ်က္သြားတယ္ထင္ပါရဲ့။ အခုလည္း မုိးေတြရြာျပန္ျပီ္ ကိုင္ဇာရဲ့ “ တူႏွစ္ကိုယ္မွန္းတဲ့ အနာဂတ္အခ်စ္တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ႏိုင္ရန္စြန္႕စားမည္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ပိတ္ေပးပါဗ်ာ။

05 October 2008

ျဖိဳသလစ္ ျဖစ္သလို


အေၾကြးရွင္ကိုဂ်ဳလိုင္္က တခ်ိန္းခ်ိန္းလာေခ်ာင္းေနေတာ့ေရးလိုက္ပါျပီဗ်ာ။ ေတာသားေလး၀ိုင္တီယူရဲ့့ ျဖိဳသလစ္မ်ာအေၾကာင္း….

ငယ္တုန္းကတည္းျဖိဳသလစ္ေတြက စခဲ့တာပါ။ ေဆာင္းတြင္းဆို ေမက ေဆးရံုတက္ျပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ရွဴေနၾကေလ။ အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႕ေတြက ေဖ့တပည့္ ဦးေဇာ္ၾကီးတို႕ရဲ့ စီမံခ်က္ျပဳတ္မွုနဲ႕ပဲေပါ (ၾကက္ဥေၾကာ္ လက္ဖက္သုတ္မထပ္ေစရဘူး တစ္မ်ိဳးတစ္လွည့္စီ)့။ မနက္ေစာေစာ ၅နာရီစာထဖတ္တတ္တဲ့ က်ေနာ့တာ၀န္က အလြန္ခက္ခဲေလတဲ့ ထမင္းေပါင္းအိုးနဲ႕ထမင္းခ်က္ျခင္းပါပဲ။ မီးက ၂၄နာရီလာတဲ့စက္ရံုနယ္ေျမဆိုေတာ့ မီးဖိုျခင္း ဆုိတဲ့ဒုကၡေတြနဲ႕ ကင္းေ၀းခဲ့ပါတယ္။ ေမေဆးရုံကဆင္းလာျပီဆိုရင္ေတာ့ သူညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း ထုပါဟဲ့ ေထာင္းပါဟဲ့ ခြာပါဟဲ့ ႏႊာပါဟဲ့ ဆိုတာကို ကူလုပ္ေပးရတတ္ပါတယ္။ ဟင္းတစ္အိုးလံုးျပီးေျမာက္ေအာင္ မခ်က္ဖူးေပမယ့္ အစီအစဥ္ေတြက ေခါင္းထဲမွာ စြဲခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဟင္းအိုးအၾကည့္ခိုင္းေလတိုင္း စာအုပ္တစ္ဖက္ျဖစ္ျဖစ္ ကစားစရာတစ္ခုျဖစ္ျဖစ္ တြဲထားမိေတာ့ အိမ္မွာ ေမာင္တူးတူးျဖစ္တတ္ျမဲပါ။

ဆယ္တန္းေအာင္ေလေတာ့ ေဖက ငါတို႕အမ်ိဳးေတြထံုးစံအတိုင္း သူမ်ားအိမ္မွေနရမယ္ဆိုျပီး အေ၀းကိုလႊတ္ခဲ့တယ္။ မီးေသြးက်ံဳး ဆန္အိတ္ထမ္းဘ၀ေလးေပါ့။ အိမ္ရွင္အေဒၚက ခရီးထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အဲဒီမီးဖိုေခ်ာင္ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပါ။ ပထမဆံုးစခ်က္တဲ့ ေရခမ္း ထမင္းက ဆန္ျပဳတ္ျဖစ္သြားခဲ့တာပါပဲ။ အိမ္က အစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ဆန္ျပဳတ္ၾကိဳက္ပါတယ္ဆိုျပီး အားေပးသြားတာ တစ္အိုးလံုး ကုန္သြားခဲ့တဲ့အထိ။ ျဖစ္သလိုပင္မယ့္ အဲလိုေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါ။ ထမင္းေၾကာ္ေၾကာ္ေတာ့လည္း အမခ်ိဳသင္း အမ်ိဳးသားလို ထမင္းေတြထဲ ၾကက္ဥေတြဆမ္းျပီး မက်က္ပဲ အရည္တရႊဲရႊဲနဲ႕မို႕ ႏွာေခါင္းပိတ္စားေတာင္မရခဲ့လို႕ သြန္ပစ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့လည္း အစားမက္တဲ့လူဆိုေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဟင္းေတြကို ခ်က္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ သင္ဆရာျမင္ဆရာကေတာ့ ေမပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အရိုးမပါတဲ့ အဲဒီလွ်ာရဲ့ ရသတဏွာေနာက္ကို လိုက္ေနမိေတာ့လည္း ဒုကၡကို သုခလို႕ထင္ခ်င္ထင္ေနေတာ့တာကိုး။

ဒီကုိေရာက္လာျပီးမွ အစားအစာေတြက ကိုယ္နဲ႕ဘယ္လို႕မွမအပ္စပ္။ခ်ိဳရင္ခ်ိဳ ဘာမွအရသာမရွိေလတဲ့ လက္ေဆးေရ ဟင္းခ်ိဳေတြပဲ ေတြ႕ေနရတယ္ေလ။ ေန႕လည္ထမင္းစားကိုေတာ့ ရံုးနားက ကန္တင္းမွာ ၁၂၃၄ ေရျပီးအလွည့္က်အားေပးလိုက္ပါတယ္။ စားလို႕ျမိန္လားဆိုရင္ေတာ့ အင္အားရွိေအာင္စားေနရတာပါလို႕ပဲ ေျဖရပါမယ္။

ဟိုဘက္တစ္လေလာက္ကေနစျပီး ရံုးျပန္လာရင္ ထမင္းမစားခ်င္တဲ့ ျပႆနာတက္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့ညေနစာေတြက ျဖစ္သလို အသီးေတြ ဒါမွမဟုတ္ေပါင္မုန္႕ ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီေပါ့။ တခါတေလစားခ်င္စိတ္ရွိရင္ေတာ့ စားျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြခ်က္ထားတာကို အခန္႕သားထိုင္ေစာင့္ျပီးစားတတ္တာပါ။ (ေဘာ္ခ်က္တာလဲျဖစ္ႏုိင္တယ္ေနာ္)။

စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ခ်က္စားျဖစ္ပါတယ္။ လာစားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၾကိဳေျပာပါဗ်ာ။ ျဖိဳသလစ္ကိုစားႏုိင္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ အခ်ိန္မေရြးေပါ့။ ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ့………………………

ပံုေလးကိုေတာ့ က်ေနာ္ၾကိဳက္တဲ့ ကာတြန္းကားကပံုေလးထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။

03 October 2008

ရင္လွိုက္ပိုး


ရင္ထဲ အသည္းထဲထိေအာင္လွုိက္စားတတ္တဲ့ ပိုးမုိ႕ ရင္လွိုက္ပိုးလို႕ အမည္တပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီပိုးက တစ္ခ်ိန္လံုးထၾကြေလတဲ့ပိုး ျပန္လည္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႕ ခက္ခဲေစတဲ့ပိုးပါ။ အခုလည္း က်ေနာ့မွာ ရင္လိွုက္ပိုး ရွိေနခဲ့ပါျပီ။

ဒီႏွစ္ရဲ့အစ မတ္လရဲ့ေန႕တစ္ေန႕မွာ က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္စားၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ကြန္ျပဴတာကိုသံုးျပီး သင္တန္းတစ္ခုက ညီမငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူစာဖတ္ေနတယ္တဲ့။ က်ေနာ္သိတဲ့ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ စာေရးေနတယ္ဆိုပါလား။ သူေပးထားတဲ့ လင့္ေလးကေန သြားၾကည့္မိတယ္။ “ေရႊျပည္သူ” ပါတဲ့။ Mayonnaise ပုလင္းနဲ႕ေကာ္ဖီ (၂)ခြက္ ပို႕စ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းပါတယ္။ မူရင္းအဂၤလိ္ပ္လိုကို ေမးလ္မွာဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘာသာျပန္ေတာ္တဲ့ညီမငယ္ရဲ့စာက က်ေနာ့ရင္ဘတ္ကို ထိိရွခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္၀င္စားျပီး အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ေနမိတာက စကားေျပာတဲ့ ေခြးကေလး ဗီဒီယိုဖိုင္ေလးပါ။ ညီမငယ္ေရႊျပည္သူဆီကို ဖံုးဆက္ျပီးစေတာ့ သူ႕ခမ်ာထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္ခဲ့ရွာတယ္။ ေရႊျပည္သူဆိုတာ သူပါလို႕ သိတဲ့လူသိပ္မရွိခဲ့လို႕ပါ။ ညီမငယ္ေရ ခုေတာ့ ၀ဋ္ဆိုတာ ၀ါမထပ္ဖူးတဲ့ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေတာင္မကူးလိုက္ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီကမွ က်ေနာ္စာေရးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္တယ္။ မူလဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္းအိပ္မက္လိုစာေတြ ေရးေပးခ်င္လုိ႕ပါ။ ေတြ႕သမွ်လူတိုင္းရဲ့ ထပ္တူညီတဲ့ ေမးခြန္းေတြရဲ့ အေျဖကို တစ္ေနရာရာမွာ စုထားခဲ့ခ်င္မိတာ။ မအားမလပ္တဲ့ၾကားကေန သူေဆာက္ေပးထားတဲ့ ဒီဘေလာ့ေလးထဲမွာ အရင္ႏွစ္က ေရးဖူးခဲ့တဲ့ စာအေဟာင္းေလးကိုပဲ အားမနာလွ်ာမက်ိဳး သူ႕ကိုပဲစာရိုက္ဖို႕အကူအညီေတာင္းျပီး တင္ေစခဲ့တယ္။ မညီးမညဴကူညီတဲ့ အျပင္အားေပးမွုေတြပါေပးခဲ့တဲ့ ေရႊျပည္သူပါပဲ။

ေဆာက္ျပီးတဲ့ ဘေလာ့အသစ္ကေလးကို အစ္ကိုရုပ္ဆုိးကို ျပၾကည့္မိတယ္။ ေရာဂါပိုးကို တစ္ေယာက္တည္း မခံစားပဲ ျဖန္႕က်က္ခံစားခဲ့မိတယ္။ အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆကုန္မွာထက္စာရင္ ၀ါသနာပါတဲ့ စာေရးျခင္းနဲ႕ကုန္ဆံုးခ်င္မိတယ္။ ပ်င္းရိညီးေျငြ႕ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ညေနေတြကို အသက္၀င္ေအာင္ၾကိဳးစားေနခဲ့တာပါ။ တကယ္တန္းေတာ့ က်ေနာ္က စာေရးဆရာတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့သလို ဘေလာ္ဂါတစ္ေယာက္လို႕လည္း မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ အမွန္က က်ေနာဟာ စာေရးသူတစ္ေယာက္သက္သက္ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြတိုင္းမွာ က်ေနာ္အားေတြထည့္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕တစ္ပုဒ္တင္ရမယ္ဆိုျပီး ျပီးစလြယ္ေပါ့ပ်က္ပ်က္ မတင္ရက္ခဲ့ပါဘူး။ အၾကိဳက္မတူ အေတြးမတူ အယူအဆမတူခဲ့ရင္ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲပိုင္ခြင့္ ေ၀ဖန္ပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ေလွာင္ေျပာင္ျပက္ရယ္ျပဳျခင္းကိုေတာ့ က်ေနာ့ စိတ္ကလက္မခံႏုိင္ျပန္ပါဘူး။ စာေရးေနတဲ့ စာေရးသူတစ္ေယာက္ဆုိရင္ ဒီခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ စာမေရးတတ္ဘူး ေပါက္ကရေတြေရးေနတယ္ ဘာေတြေရးမွန္းမသိဘူးဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ကို အရည္အခ်င္းမျပည့္၀တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ စာေရးသူတစ္ေယာက္ဟာ က်ေနာ္ပါပဲလို႕ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံပါတယ္ဗ်ာ။

စာေရးျခင္းဆုိတဲ့ ေဟာဒီရင္လွုိက္ပိုးကို အူလိွုက္သည္းလိွုက္အကိုက္ခံရျပီးပါျပီ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕၀င္မၾကည့္ရ မဖတ္ရရင္မေနႏိုင္တဲ့ အေရွ႕အေရွ႕က စီနီယာေတြလို ဘေလာ့ေရာဂါက ေတာ္ေတာ္ကို ကြ်မ္းေနခဲ့ျပီ။ ကုသလိုမရႏုိင္ေတာ့တဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး တလွုပ္လွုပ္တရြတရြျဖစ္ေစတဲ့ အဲဒီရင္လွိုက္ပိုးက အခုအခ်ိန္မွာ အျမစ္တြယ္တာ မွေတာ္ေတာ္နဲ႕ကို ခြာခ်လို႕မရႏုိင္ေတာ့အထိ……………………………….