သက္ေသ

ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေနာက္မွာ
အေၾကာင္းျပခ်က္လို လို႕လား
ရူးရူးမူးမူးခ်စ္ျပမွ
အခ်စ္စစ္ျဖစ္ေတာ့မလား
မိုက္ကန္းမိုက္ကန္းခ်စ္ေတာ့မွ
အခ်စ္စစ္ျဖစ္ေတာ့မလား
အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာကို
သက္ေသလိုတယ္ဆိုရင္ေတာ့
ေဆာရီး..........

ေစ်းတန္းေလးနဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ

ေစ်းတန္းေလး ငါးရက္တေစ်းလည္း မဟုတ္ ထူးဆန္းသည္လည္းမဟုတ္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ျမိဳ႕ျပေစ်းလည္းမဟုတ္ သို႕ေသာ္ ထိုေစ်းတန္းေလးက အားလံုးရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ထင္ဟပ္ေနတယ္ေလ။

စက္ရံုေဆာက္ကာစကေတာ့ေစ်းတန္းေလးက လမ္းရဲ့ဟုိတစ္ဘက္ျခမ္းမွာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းရဲ့ ေတာင္ဘက္ကို ေရြ႕ရတယ္။ စက္ရံုအၾကီးအကဲေတြေၾကာင့္လား ၀န္ၾကီးဆိုလားဘာဆိုလားေၾကာင့္လား ဘယ္သူမွမသိ။

ေစ်းတန္းေလးဆိုတာ ညာဘက္တစ္ဖက္ ဘယ္ဘက္တစ္ဖက္ ၀ါးကပ္ေတြခင္းျပီး သက္ကယ္မိုးထားတယ္ဆုိရံုေလး။ ၀ါးကပ္ေတြနဲ႕ ေနာက္ဖက္ျခမ္းေျခႏွစ္လွမ္း သံုးလွမ္းအကြာမွာေတာ့ မၾကီးလြန္းမေသးလြန္းတဲ့ အေတာ္ေန လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြ ရွိေလရဲ့။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အားလံုးရဲ့ စိတ္၀င္စားမွုတို႕တည္ရွိရာ ဗီဒီယို ရံုသံုးရံုနဲ႕ပိတ္ထားတယ္။ ဗီဒီယိုရံုနဲ႕ ေရနံ႕သာစာေပတုိ႕ၾကားက လမ္းေလးကေန ေဘာလံုးကြင္းရဲ့ တစ္ဖက္ကို သြားလို႕ရတယ္။ ေနာက္တစ္ဖက္မွာေတာ့ အေၾကာ္တဲကပ္လ်က္ရွိျပီး အေၾကာ္တဲေတြကို ေက်ာ္ရင္ေတာ့ အသားငါးတန္း။ ျပီးရင္ဘာမွမရွိေတာ့။

စက္ရံု၀န္ထမ္းမိသားစုေတြ အတြက္ေတာ့ ဒီေစ်းက ပင္တိုင္။ တခါတေလ မယ္ဇလီကုန္းကလာတဲ့ေတာသည္ေတြဆီက ႏြားႏို႕စစ္စစ္ (သူတို႕အေျပာေပါ့) ပ်ားရည္စစ္စစ္ရတတ္တယ္။ စေနတနဂၤေႏြဆုိ ထက္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က အီၾကာေကြးနဲ႕ မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္ရတတ္တယ္။ ေကတုမတီဆီခ်က္ကလည္း သူနဲ႕ျပိဳင္ဘက္မရွိ (ျပိဳင္မယ့္လူကိုမရွိ) ေလာက္ေအာင္ေကာင္းတယ္ဆိုပဲ။

ဒီေလာက္ေသးငယ္တဲ့ေစ်းထဲမွာ လူေတြရဲ့ဂုဏ္သိကၡာေတြရွိေနတယ္။ တကယ္ ရွိေနတယ္။ နားလည္ဖို႕ခက္ေနမယ္ထင္တယ္။ ၀န္ထမ္းဆိုတာ ေဟာဒီ၀န္ထမ္းေတြဆိုတာ ရတဲ့လစာေလးကို သာေရးနာေရး ဘာေၾကးညာေၾကးျဖတ္လိုက္ရင္ အိမ္ကို ပါလာဖို႕ကအႏိုင္ႏိုင္။ ျပီးခဲ့တဲ့တလက ယူထားတဲ့အေၾကြးေတြျပန္ဆပ္ မေလာက္ရင္ ေနာက္အသစ္ျပန္ယူ။ အဲလိုနဲ႕လံုးပါးပါးေၾကးဆို ပရုတ္လံုးေတြလိုမ်ိဳးတုံးကုန္မွာေပါ့။ ခုေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္က အဲဒီမွာ ျဖစ္ေနတယ္။

မေလာက္ငွတဲ့ ဆင္းရဲဒဏ္မခံႏိုင္တဲ့ သားမယားပူုဆာမွုကိုေတာင့္မခံႏိုင္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ဘာလုပ္ၾကမယ္ထင္လဲဟင္။ ဂုဏ္သိကၡာကို ခ်ေရာင္းၾကတာေပါ့။ ေစ်းတန္းထဲမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းတန္းေလးမွာေတာ့ သိႏိုင္တယ္ေလ။

သူတို႕ဂုဏ္သိကၡာခ်ေရာင္းလိုက္ျပီးေနာက္တေန႕ဆိုရင္ ေဟာဒီေစ်းေလးဟာေလ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကေစ်းလိုပဲ စည္ခ်က္ေတာ့။ ေစ်းတန္းတေလ်ာက္ အားလံုးဖင္ခ်င္းေပါက္ကုန္တယ္။ ၾကက္ဆိုလည္း အေကာင္လိုက္ ၀က္ဆိုလည္း ႏွစ္ပိႆာ သံုးပိႆာျဖစ္ကုန္တယ္။ ကေလးေတြလက္ထဲမွာလည္း မုန္႕ေတြ တျပံဳတမ မတန္တဆနဲ႕။ အဲလိုမ်ိဳးဆို ေစ်းသည္ေတြက တျပံဳးျပံဳး။ အသံေတြကလည္းရႊင္ အသံေတြကုန္လို႕၀င္ခ်င္၀င္ပါေစ အေအာ္မပ်က္ေခၚလ်က္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုေခၚတဲ့ေစ်းကို ေခၚတဲ့အတိုင္းေပးတယ္ေလ။

ေဘးကေနၾကည့္ေနရတဲ့ က်ေနာ့မွာေတာ့ ရင္ဘတ္ေတြနာလို႕။ ဘာမွေတာ့မသက္ဆိုင္ ဒါေပမယ့္ ေဟာဒီလိုေစ်းတန္းမ်ိဳး တျပည္လံုးမွာဘယ္ေလာက္ရွိေနျပီလဲေနာ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ေလ…………….

ငိုယိုျခင္း

မ်က္ရည္ေတြ ျမင္မွ
ငိုတယ္လို႕ ေျပာစတမ္းဆို
ငါမငိုခဲ့ဘူးေပါ့........

မေန႕က ပုိ႕စ္အသစ္ေလးအတြက္ေတာင္းပန္ခ်က္

မေန႕ကေနာက္ဆံုးပို႕စ္ေလး အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ရုတ္သိမ္းလိုက္ရပါတယ္ အဆင္မေျပျဖစ္ရတယ္ဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္မွုနဲ႕နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ၾကိဳး

အသံုးေတာ့၀င္ပါလ်က္
ရွင္းရတကယ္ခက္....

လူမံုလာဥ၊ လူၾကက္ဥနဲ႕ လူလက္ဖက္ေျခာက္

တစ္ခါက ဤမဟာဘဒၵ ကမၻာရဲ့ တစ္ေနရာမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရွိေလသတဲ့…..

တစ္ေန႕မွာ သမီးလုပ္တဲ့သူက ဖေအကိုတိုင္တည္တယ္။ သူ႕ဘ၀မွာ အဆင္မေျပတာေတြမ်ားေနတယ္ေပါ့။ ဘာလုပ္လုပ္အဆင္မေျပတာေတြခ်ည္းမို႕ အားကပ်က္ေနျပီး အရာရာကို လက္ေလ်ာ့ခ်င္စိတ္က ေပါက္္ေနျပီ ေဖေဖရယ္။ တိုက္ခိုက္ရတာ၊ ရုန္းကန္ရတာလည္း သမီးမွာေမာလွပါျပီရွင္။ ျပႆနာတစ္ခုေျပလည္လို႕မွမနားရေသးဘူး ေနာက္ထပ္ျပႆနာ တစ္ခုကထပ္တက္လာတာနဲ႕ ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡတြင္းၾကီးထဲ ေဇာက္ထိုးဆင္းေနရသလိုပါပဲ ေဖေဖရယ္၊ သမီးေတာ့ စိတ္ညစ္တယ္၊ လူေတာင္ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဘာညာစသျဖင့္ ဖေအကို တိုင္တည္ရင္း ညည္းရွာတယ္။

ဖေအလုပ္တဲ့သူက စာဖိုမွဴးၾကီးပါ။

သမီးက အဲသလိုညည္းညဴတိုင္တည္လာေရာ ဖေအက ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႕ သမီးလက္ဆြဲျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေခၚသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အိုးသံုးလံုးထဲကို ေရေတြျဖည့္ျပီး မီးျပင္းျပင္းနဲ႕မီးဖိုသံုးဖိုေပၚမွာတင္လိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး မီးေတြက ျပင္းေတာ့ အိုးသံုးလံုးစလံုးထဲက ေရေတြပြက္ပြက္ဆူလာေတာ့တာေပါ့။

ေရေႏြးလည္းဆူေရာဖေအလုပ္တဲ့သူက တစ္အိုးထဲကိုမံုလာဥေတြထည့္၊ ေနာက္တစ္အိုးထဲကို ၾကက္ဥေတြထည့္၊ ေနာက္တစ္အိုိးထဲကိုက်ေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္ေတြထည့္လိုက္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့အိုိးေတြကို သည္အတိုင္းဆက္တည္ထားလိုက္တယ္။ စကားေတာ့တစ္လံုးမွမေျပာဘူး။

သမီးလုပ္တဲ့သူက ေဖေဖႏွယ္ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနျပန္တာလဲလို႕ေတြးရင္း စိတ္ကတယ္မရွည္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာမဆိုအေၾကာင္းမဲ့ မလုပ္တတ္တဲ့ ဖေအအေၾကာင္းကို သိထားေတာ့ အံကေလးတင္းရင္းစိတ္မရွည္စြာနဲ႕ပဲ ေစာင့္ေနရပါေတာ့တယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဖေအလုပ္တဲ့သူက မီးသံုးဖိုစလံုးကို သတ္လုိက္ျပီး ပထမအိုးထဲက မံုလာဥေတြကိုဆယ္၊ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ထဲထည့္တယ္။ ေနာက္အိုးထဲက ၾကက္ဥေတြကိုလည္းဆယ္ျပီး တျခားပန္းကန္တစ္လံုးထဲထည့္တယ္။ ေနာက္ဆံုးအိုးထဲက လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေတြကိုလည္း ပန္းကန္တစ္လံုးထဲထည့္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သမီးဘက္လွည့္ျပီးေမးလိုက္တယ္။

“ကဲသမီးေရ…….ဒါေတြကဘာေတြလဲ”

“မံုလာဥျပဳတ္ရယ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ရယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းရယ္ပါေဖေဖ”

သမီးကအဲလိုေျဖလိုက္ေတာ့ ဖေအကသမီးကို သူနားလာျပီးမံုလာဥစမ္းခိုင္းတယ္။ သမီးက ဖေအခို္င္းတဲ့အတိုင္း မံုလာဥျပဳတ္ေတြကို ဇြန္းနဲ႕ထုိးၾကည့္လိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္ ေဖေဖမုန္လာဥေတြကလည္းေပ်ာ့ျပဲေနျပီ လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဖေအကသမီးစကားကို အမွုမထားပဲ ၾကက္ဥျပဳတ္တစ္လံုးကို ယူျပီးခြဲခိုင္းျပန္တယ္။ အေပၚကအကာကိုခြာလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကီးက်က္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ၾကက္ဥျပဳတ္ေပါ့။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းကိုျမည္းၾကည့္ဖို႕ဖေအက ခုိင္းလိုက္ျပန္တယ္။ သမီးလုပ္တဲ့သူက ျပံဳးလိုက္မိရင္းကေန ဖေအခိုင္းတဲ့အတိုင္း အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူကို တဖူးဖူးမွုတ္လို႕ျမည္းလိုက္ရပါတယ္။ အင္မတန္ေမႊးပ်ံ႕ျပီး အရသာရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းျဖစ္ေနတာကိုလည္း သတိထားလိုက္မိတယ္။


“ေဖေဖဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲဟင္ ?”

“မံုလာဥရယ္၊ ၾကက္ဥရယ္၊ လက္ဖက္ေျခာက္ရယ္ ဆိုတဲ့မတူညီတဲ့အရာသံုးမ်ိဳးဟာ တူညီတဲ့ ဒုကၡျဖစ္တဲ့ ေရေႏြးပူပူထဲမွာ တျပိဳင္တည္းတညီတည္းထည့္ အျပဳတ္ခံရတာခ်င္းအတူတူ တံု႕ျပန္ပံုျခင္းက်ေတာ့မတူဘူးေလသမီးရဲ့။ မံုလာဥဟာေရေႏြးထဲမေရာက္ခင္တုန္းကေတာ့ သန္သန္မာမာေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းၾကီးရယ္။ အဲ…..အဲဒါေပမယ့္ ေရေႏြးနဲ႕လည္းအျပဳတ္ခံရေရာ တစ္ခါတည္းကို ေပ်ာ့ဖတ္ျပီးခ်ိနဲ႕သြားေတာ့တာပဲ။

ၾကက္ဥက်ေတာ့ ေရေႏြးထဲမေရာက္ခင္က အထိမခံဘူး။ ထိခိုက္လိုက္တာနဲ႕ ဖတ္ခနဲကြဲသြားမွာ အေသအခ်ာေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ေရေႏြးဆူဆူထဲမွာလည္း ၾကာၾကာေလးေနလိုက္ရေရာ အဲဒီေပ်ာ့အိအိအတြင္းသားအားလံုးမာကုန္တာပဲမဟုတ္လား သမီးရဲ့။

ေအးလက္ဖက္ေျခာက္ကေတာ့ တစ္ဘာသာပဲ။ ေရေႏြးပြက္ပြက္ထဲလည္းေရာက္ေရာ အဲဒီပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ေရကို လက္ဖက္ရည္အျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တယ္။

ကဲအေဖ့သမီးကေရာဘာလဲ မံုလာဥလား ၾကက္ဥလား လက္ဖက္ေျခာက္လား။ ေလာကဓံဆိုတာေတာ့ လူတိုင္းရင္ဆိုင္ၾကတာပဲသမီး အဲဒီေလာကဓံနဲ႕ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ သမီးကဘယ္လိုတုံ႕ျပန္လုိက္ခ်င္သလဲ။ မံုလာဥလိုတုံ႕ျပန္မလား ၾကက္ဥလိုတံု႕ျပန္မလား လက္ဖက္ေျခာက္လိုတံု႕ျပန္မလား သမီးဘာသာစဥ္းစားေပေတာ့ကြယ္….”

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ

စာဖတ္သူလူၾကီးမင္းေရာဘယ္လိုပါလဲ။

အျပင္ပန္းအျမင္မွာေတာ့ မံုလာဥလိုမာမာခ်ာခ်ာေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းၾကီးနဲ႕၊ ေလာကဓံနဲ႕တကယ္တမ္းရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ေပ်ာ့ေခြႏြမ္းရိျပီး အားကုန္မယ့္လူစားမ်ိဳးလား။

ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္ဥလိုလူစားလား အစတုန္းကေတာ့ထိလြယ္ ရွလြယ္ စိတ္ကလည္းေပ်ာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသျခင္းတရားလို ရွင္ကြဲကြဲတာလို ခြ်တ္ျခံဳက်တာလို ၾကမၼာဆိုးတစ္ခုခုကို အျပင္းအထန္ခံစားရျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ နင္လားဟဲ့………ေလာကဓံကို တိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ထီမထင္တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႕မာေက်ာေက်ာ၊ ေတာင့္ေတာင့္ ၾကီးျဖစ္သြားမယ့္လူစားမ်ိဳးလား၊ မျပဳတ္ခင္ၾကက္ဥလိုပဲ အျပင္ပန္းအျမင္မွာ သိပ္မကြာလွေပမယ့္ အတြင္းမွာ ခါးသီးမာေက်ာေနတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႕လူမ်ားျဖစ္ေနမွာလား။

ဒါမွမဟုတ္ စာဖတ္သူလူၾကီးမင္းက လက္ဖက္ေျခာက္လို လူမ်ိဳးလား။ ေရပူေပမယ့္ အသြင္ေျပာင္းႏိုင္စြမ္းရွိတာမ်ိဳးေလ။ လက္ဖက္ေျခာက္ဆိုတာက ေရေႏြးဆူေလေလ၊ ပြက္ေလေလ လက္ဖက္ရည္အရသာေကာင္းေလေလေပါ့၊ လက္ဖက္ေျခာက္လိုလူဆိုတာကလည္း ဒုကၡသုခေတြကို အရွိန္တက္ေလေလ၊ အရည္အခ်င္းေတြပိုရွိလာေလေလျဖစ္ျပီး ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ပိုေကာင္းတဲ့ အေျခ အေနကို ဖန္တီးေပးႏိုင္သူျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

ထံုးစံအတိုင္း forward email ကေနရတာပါ။ စာေရးတဲ့သူကို မသိရပါ။ စာေရးသူသိရင္လည္း ေျပာျပေပးၾကပါဗ်ာ။ တစ္ျခားလူေတြေ၀မွ်ထားျပီး ဖတ္ျပီးသားလည္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ့္လို အျမဲတန္း ဘာ့ေၾကာင့္ ငါက်မွကံဆုိးရတာလဲလို႕ Negative sense နဲ႕ ၾကည့္တတ္တဲ့လူအဖို႕ ကိုယ့္ဘာသာ အျမဲဖတ္သင့္တယ္ဆိုျပီး စာေတြျပန္ရိုက္လုိက္တာပါ။ ဒါမွေခါင္းထဲ၀င္မွာေလ။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ္ကိုုတိုင္က မံုလာဥပံံုေပါက္လိုက္ ၾကက္ဥပံုေပါက္လိုက္ျဖစ္ေနမယ္ထင္တယ္။

ေဆာ္လမြန္ငါးတို႕အျပန္

ကိုၾကီးခင္၀မ္းရဲ့ သီခ်င္းေလးေပါ့။ နားေထာင္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဘာမွန္းကသိခဲ့တာမဟုတ္။ ဟိုတေလာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ေတာ့မွ ေဆာ္လမြန္ငါးေတြရဲ့ အျပန္လမ္းကို သိရေတာ့တယ္။ ေဆာ္လမြန္ငါးေတြက ေမြးဖြားရာ အရပ္ကေန ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာကို ေရြ႕ျပီးေနထိုင္ၾကတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္ၾကရင္ သူတို႕ေမြးဖြားတဲ့ အရပ္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ၾကတယ္တဲ့ေလ။ ငါးေလးေတြေတာင္ ကိုယ့္ေနရပ္ကို ျပန္ၾကေသးရင္ က်ေနာ္တို႕ေကာ……….

ဘာလိုလိုနဲ႕ ၂၈-၀၇-၂၀၀၈ ဒီေန႕ဆို က်ေနာ္ ဒီအရပ္ကိုေရာက္တာ တစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါပေကာ။ သူ႕အရပ္နဲ႕သူ႕ဇာတ္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ကခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့ရဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး လူ႕ဘ၀ဇာတ္ခံုကလည္း အမ်ိဳးစံုေအာင္္ကခုိင္းခဲ့တာကိုး။ ၾကံဳဆံုရတာေတြကို ဘ၀သင္ခန္းစာေတြအျဖစ္ ခံယူရင္း
မငိုမိေအာင္ ေနခဲ့ရတယ္။ အားကိုတင္းအံကိုခဲျပီး ေခါင္းငံု႕ခံခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြက ငရဲတြင္းလိုပါပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါရပ္တည္ခဲ့တယ္ ငါရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ပါလားဆိုျပီး မိုင္တိုင္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ေနမိတာပါပဲ။ အားေပးခဲ့ ေဖးမခဲ့ ေ၀ဖန္ခဲ့ ကဲ့ရဲ့ခဲ့တဲ့ လူေတြအားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးအထူူးတင္လ်က္ပါ။

စလာမိတဲ့ရက္ေတြက အူေၾကာင္ေၾကာင္ ခုထိလည္းအူေၾကာင္ေၾကာင္။ အေနအစားကလည္းပံုမွန္။ က်ဥ္းက်ပ္တဲ့စိတ္ေတြေပၚတိုင္း ျပန္ခ်င္တဲ့အေမ့အိမ္ ကလည္း ခုထိ။ အလုပ္အကိုင္အဆင္ေျပလား ဆိုေတာ့လည္း အိုေကေပါ့။ အဆင္မေျပဘူးလား ဆိုေတာ့လည္း အင္းေပါ့။ ဘာေတြတတ္ေျမာက္လာလဲ ဆိုေတာ့ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ မရွိ။ ဘယ္အခ်ိန္အေပ်ာ္ဆံုးလဲဲဆိုေတာ့ လစာထုတ္တဲ့ရက္ေတြရယ္ ေသာၾကာေန႕ညေနေတြရယ္ေပါ့။ ဘ၀မွာခဏခဏျပန္အရခ်င္ဆံုး အခ်ိန္ေတြေပါ့။ တန္ခိုးရွင္တစ္ေယာက္နဲ႕မ်ား ရင္းႏွီးရင္ ဆုေတာင္းလိုက္မယ့္ ျပန္လိုခ်င္တဲ့ေန႕ရက္ေတြပါ။

အေမခ်က္ေကြ်းေနၾက ဟင္းေတြကို First Food ေတြနဲ႕ေတာ့မႏွုိင္းယွဥ္ႏိုင္။ အိမ္အလုပ္ေတြ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရတိုင္း အေမ့ကို ေျပးေျပးျမင္ေနမိတယ္။ အိမ္မွာဆိုသူပဲ ဒိုင္ခံလုပ္။ မနက္ပန္းေတြ ေရထေလာင္းဖို႕လည္း အိပ္ေရးမက္တဲ့က်ေနာ္္က ပ်က္ကြက္။ ပန္းေတြခူးပါဆိုေတာ့လည္း အိပ္ရာကမထေသး။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ဆိုေတာ့ အိပ္ခ်င္မူတူး။ ငါ့သားက ဒါေလးၾကိဳက္တယ္ဟဲ့ဆိုျပီး လက္ေရွာင္ျပီးအရိုးအရင္းသာကိုက္ေနတတ္တဲ့ အေမက ဒီမွာရိွမေန။

ခုမ်ားေတာ့ ႏိွုးစက္သံၾကားရင္ မထခ်င္ထခ်င္ကုန္းရုန္းထ။ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေနတဲ့မနက္ခင္းေတြမွာ အက်ၤ ီကို ကမန္းကတန္းလ်ွိဳသြားရျမဲ။ မနက္စာဆိုတာ အေမေၾကာ္ေနၾက ထမင္းေၾကာ္ကို ဇိမ္ခံစားဖို႕အခြင့္အေရးဆိုတာျပန္ရႏိုင္ပါေတာ့မလား။ ေကာ္ဖီဆိုတာ အပူၾကီးကို မနည္းမ်ိဳခ်ေနၾကေလ။ ရံုးျပန္လာေတာ့လည္း ညစာ ညစာ ကိုယ့္၀မ္းပူဆာမေနသာဆိုေတာ့လည္း ခ်က္ရင္ခ်က္ေပါ့။ ၀ယ္စားျပန္ေတာ့လည္း အပိုေငြကကုန္ျပန္ေရာ။

အေဖရဲ့ ဟိုဟာမလုပ္နဲ႕ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ဆိုသံေတြက ဒီမွာၾကားေနၾက you…..first day you are working in here? ဆိုတဲ့အသံေတြၾကားမွာ နား၀င္ခ်ိဳရေကာင္းမွန္း သိလာရတယ္။ အခန္းေအးလို႕တံခါးပိတ္ေပးမယ့္လူမရွိ။ ေစာင္ျခံဳေပးမယ့္လူမရွိ။ ဖ်ားနာရင္ ေခြ်းသုတ္္ေပးတဲ့အေဖက ဒီေနရာမွာရွိမေနျပန္။

ဒီကလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႕စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါ အေဖအလုပ္လုပ္တဲ႕ စက္ရံုေျမမွာ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အေဖ့တပည့္ေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို သတိရမိတယ္။ က်ေနာ့ကို ပခံုးေပၚမွာထမ္းသြားတတ္တဲ့ ဦးေဇာ္ၾကီးတုိ႕ ဦး၀င္းတင့္စိုးတို႕ က်ေနာ့ကို စာဖတ္တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ဦးမ်ိဳးေက်ာ္တို႕ကို သတိရမိတတ္တယ္။

တေန႕တာသြားလိုက္ရင္ တႏိုင္ငံလုံုးကုန္သြားႏုိင္တဲ့ ဒီေနရာမွာ အေ၀းက က်ေနာ့ေျမကို အေတြးနဲ႕ျပန္ျဖစ္ေနတာက ခဏ ခဏ။ ေတာင္ၾကီးဆိုလည္းသြား ငပလီ ေခ်ာင္းသာဆိုလည္းသြား ပုဂံေျမ က်ိဳက္ထီးရိုးဆုိလည္းဖူးေပါ့။ ခရီးသြားတာကိုႏွစ္သက္တဲ့က်ေနာ့အတြက္ ဒီေျမဟာ အက်ယ္ခ်ဳပ္မိေနသလိုပါပဲ။ အတုအေယာင္ေတြေပါတဲ့ ဒီေျမမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက သဘာ၀အစစ္အမွန္ေတြကိုေတာင့္တေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ဒီက်ိန္စာက ကိုယ္ကိုတိုင္ခတ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ နာက်င္မွုဆုိတာမညည္းတြားသင့္ဘူးေနာ္။

အစားအေသာက္ေတြကလည္း ေပါေတာ့ေပါပါတယ္။ အဆင္သင့္စားႏိုင္တဲ့ဆိုင္ေတြက ရံုးေတြ အိမ္ေတြ ေအာက္မွာ ရွိေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ ဗမာလွ်ာနဲ႕တည့္ဖို႕ကမလြယ္။ မနက္ေစာေစာ အုန္းနို႕ေခါက္ဆြဲေလး မုန္႕ဟင္းခါးေလး အီၾကာေကြးေလး စားခ်င္ပင္မယ့္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နဲ႕ေပါင္မုန္႕က လြဲရင္ တျခားမရွိခဲ့။ ဦးေရခဲမုန္႕ဟင္းခါးေလးစားျပီး ငွက္ေပ်ာသီးေကာက္ညင္းထုတ္ေလးေတြ ဆြဲရတဲ့ရက္ေတြကို တမ္းတမိတာ အခါခါ။ ေရေက်ာ္က ဘိန္းမုန္႕စားမလား ေျမအိုးျမီးရွည္စားမလား အီၾကာေကြးကို ၾကြပ္ၾကြပ္္ေက်ာ္တာ စားမလား ျပီးရင္ေထာပတ္သီးေသာက္မလား ေရြးခ်ယ္ရခက္တဲ့ရက္ေတြက ေ၀းကြာလြန္း။ မင္းလမ္းက ရခိုင္မုန္႕တီကို ကိတ္စနဲ႕ငါးဖယ္ထည့္ျပီးခပ္စပ္စပ္စားခ်င္တာလည္း တဒုကၡ။ အင္းလ်ားလမ္း Happy က ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတြရယ္ ပ်ားရည္ဆမ္းငွက္ေပ်ာသီးေၾကာ္ကို သတိရတာလည္းအမွန္။ ျပီးေတာ့ေျမနီကုန္းက ၀က္သားဒုက္ထိုးဆိုင္ရယ္ ၀က္သားသုတ္နဲ႕ ၀က္နံရိုးၾကံမဆိုင္ရယ္က တလုပ္ကယ္ ၀,၀ စားလိုက္ခ်င္ပါေသးရဲ့။

ဒီေနရပ္မွာ အသီးအႏွံကလည္း ေပါပါရဲ့။ တစ္ႏွစ္လံုး လိုခ်င္တာအကုန္ရႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အရသာကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႕။ ဒီအသီးပါလားဆိုျပီးစိတ္ထဲက ခံစားျပီးသာ စားေပေတာ့။ ဘာမွမဆိုင္ေလတဲ့ က်ေနာ္တို႕ေျမက အသီးေတြရဲ့စစ္မွန္တဲ့အရသာကို တခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္စားရဖို႕ အားေမြးထားတယ္။

ဘယ္ေလာက္တိုးတက္တယ္ေျပာေျပာ ဘယ္လိုပဲၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတယ္ ေျပာေျပာ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းဖို႕လိုေနေသးတဲ့ (က်ေနာ့အျမင္ပါေလ မွားေကာင္းမွားႏိုင္တာေပါ့) လူေတြရဲ့ ၾကားမွာေနရတိုင္း က်ေနာ့ရြာကလူေတြကို ေအာက္ေမ့သတိရစိတ္နဲ႕ မ်က္ရည္၀ဲရျမဲ။

ျပန္ခ်င္တိုင္းျပန္ဖို႕ၾကေတာ့လည္း ရန္ကုန္-မႏၱေလးျပန္သလို လက္မွတ္ေလး၀ယ္ျပီး ေကာက္ထည့္ျပန္လို႕ရရင္ဟုတ္ေသးရဲ့။ ခြင့္ကလည္းေပးဦးမွ။ ခုတေလာ စီနီယာ သံုးေယာက္က ေနာက္လကေနစျပီး တစ္လခြင့္ယူသြားျပီဆိုေတာ့ ေ၀းပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အရမ္းအရမ္းကို အေရးၾကီးပါတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ခြန္ မပါသြားလို႕ကေတာ့ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ၾကမလဲ မေတြးရဲ။
ေဆာင္စရာပိုက္ဆံကလည္းမရွိေသးဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္အတြက္ေတာ့ ဒီေမာင္လက္ေလ်ာ့ရေတာ့မွာေပါ့။

က်ေနာ္သာ ေဆာ္လမြန္ငါးေလးမ်ားျဖစ္ရင္ေလ ေၾသာ္ ေဆာ္လမြန္ငါးျဖစ္ရင္ေလ………………………

The above photo is copied from fotosearch website.

Latest Hi-Tech Car door

လြမ္းရစ္ေလေသာ ရုပ္ရွင္ရံု

ဝေးလံချောင်ကျတဲ့ စက်ရုံဝန်ထမ်းမိသားစုတွေအတွက် အပန်းဖြေဖို့ဆိုတာ တစ်လနှစ်ခါသာပြပါတဲ့ ဒီရုပ်ရှင်ရုံ။

တစ်ခါပြရင်တစ်ဇာတ်ကားကို သောကြာညရယ် တနင်္ဂနွေညရယ် နှစ်ကြိမ်ပြ ပေးတတ်တယ်။ ဘာဖျော်ဖြေမှုရယ်မှမရှိတတ်တဲ့ ဒီနေရာမှာ သောကြာည ကြည့်ပြီးရင်လည်း နှစ်ထပ်ရှိမှတ်မိဆိုပြီး တနင်္ဂနွေနေ့မှာလည်း ပြန်ကြည့်ကြတာပဲ။ ကြည့်ပြီးတဲ့နောက်တနေ့ဆို ဇာတ်ကားသာပြီးသွားရော လူတွေရဲ့ပါးစပ်ဖျားမှာ ဇာတ်လမ်းရော ဇာတ်ကောင်တွေရော ကျန်ခဲ့မြဲ။ စျေးထဲမှာ ကျောင်းခန်းထဲမှာ အလုပ်ကအစည်းအဝေးခန်းထဲမှာ အထိပေါ့။

ရုပ်ရှင်ရုံဆိုလို့ ခန်းနားကြီးကျယ်တယ်မထင်လိုက်ပါနဲ့။ ဘောလုံးကွင်းရဲ့ဒေါင့်မှာ သစ်သားဘောင်ကြီးထောင် ပြခါနီးညနေကြမှ ပိတ်ကားအဖြူရောင် ခပ်နွမ်းနွမ်းကိုပဲ နောက်ခံလုပ်ပြီး ထိုးထားတဲ့တဲလေးထဲကနေ စက်အဟောင်းလေး ချောက်ချက်ချောက်ချက်နဲ့ပြတဲ့ ဗလာပွဲပါ။ အားလုံးက မြက်ခင်းပြင်မှာ ကိုယ့်အိမ်ကယူလာတဲ့ဖျာ၊ ထိုင်ခုံလေးတွေချပြီးကြည့်ရတာပါ။ ဒါပေမယ့် မုန့်စျေးတန်းကတော့ရှယ်။ တောကတက်လာတဲ့ စျေးသည်လေးတွေပါလာတတ်တယ်။ စားရခဲတဲ့ မုန့်လေပွေကစပြီး နေ့တိုင်းစားရတတ်တဲ့ ဒေါ်ရွှေကြီးရဲ့ အုန်းနို့မုန့်လက်ဆောင်း၊ ထညက်မုန့်လက်ဆောင်းအထိ၊ ခေါက်မုန့်သည်တွေကလည်းရှိ ဒေါ်ဝိုင်းအကြော်တဲကလည်း စည်စည်ကားကားပေါ့။ ရုပ်ရှင်မကြည့်ဖြစ်ရင်တောင် မုန့်လာစားကြတာဆိုတော့ အားလုံးစည်းစည်းလုံးလုံး တွေ့ရတတ်တယ်။ မကြည့်တတ်တဲ့ ကလေးတွေကလည်း ဒီအချိန်မှာ လူကြီးတွေအဆူအဆဲလွတ် ဆော့ချင်တိုင်းဆော့။ အိမ်မှာနေခဲ့တဲ့ လူတွေဆိုရင်လည်း လေတချက်အတိုက်အမှာ ရုင်ရှင်ကားဘက်က အသံတွေကြားရင်နားစွင့်ကြစမြဲ။

ဗမာကားတစ်လှည့် နိုင်ငံခြားကားတစ်လှည့်ပြတတ်လေရဲ့။ တခါတလေအသံမကြား တခါတလေ ရုပ်ကမပီပင်မယ့် ရုင်ရှင်ကြည့်လာမပြတ်ကြ။ ပိတ်ကားဝါးဝါးဆိုလည်း အပြစ်တင်ကြတာမဟုတ်။ ဒါမှမရှိရင် ဘာမှမရှိတဲ့နောက် ဒါအကောင်းဆုံးပဲမဟုတ်ပါလား။ ဘယ်သူကမှ မငြူစူခဲ့။

တည မိုးတွေရွာတဲ့ အဲဒီည။ ဒီအရပ်မှာ မိုးရွာရင်လမ်းတွေပျက်လောက်တဲ့အထိရွာတာ။ ဝန်ထမ်းတွေကို ကြိုတဲ့ဖယ်ရီဆိုရင် ရွှံ့ထဲမှာ လွန်ဆွဲပွဲတွေ အကြိမ်ကြိမ်။ မိုးရွာပြီဆိုရင် ဘယ်သူမှအပြင်မထွက်တော့။ တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်ဆိုတာ လုံးဝမမြင်ရတော့။ အဲလိုမိုးတွေရွာအပြီး မနက်ခင်းတခုမှာပဲ အားလုံးကြားလိုက်သလို အားလုံးပဲအပြေးအလွှားလာကြည့်ကြတယ်။ လစဉ်မပြတ်တင်ဆက်ခဲ့တဲ့ ဘောလုံးကွင်းဒေါင့်က ရုပ်ရှင်စက်ကလေး မရှိတော့ဘူးတဲ့လေ။ တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ပြောလိုက်ကြတာ ကွင်းထဲမှာ ဘောလုံးပွဲရှိတဲ့နေ့ထက်မလျော့တဲ့ ဆူညံမှုမျိုးနဲ့ပေါ့။ မိုးတွေရွာတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး အာမခံသော့ကြီးကိုတောင်ချိုးဖျက်ပြီး ခိုးယူသွားလိုက်ကြတာလေ။ ရုပ်ရှင်အရမ်းကြိုက်တဲ့ ကြီးဒေါ်သန်းဆို ဆဲလိုက်ဆိုလိုက်တာမပြောပါနဲ့။ နတ်ကတော်ကိုထွန်းကတော့ သူခိုးတွေကို သူ့နတ်တွေနဲ့တိုက်မတဲ့။ ဆေးဆရာကိုဘအေးကတော့ ဘုရားရိုက်ပါလိမ့်မယ်တဲ့။ တစ်ချို့တွေကတော့ စက်ရုံကလူကြီးတွေ မပြချင်တော့လို့ ပြန်သိမ်းသွားတာတဲ့။

ဘယ်သူတွေဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီနေ့ကစလို့ ဟောဒီစက်ရုံတစ်ဝိုက်မှာ ရုပ်ရှင်ဆိုတာ မကြည့်ခဲ့ရတာ ဒီနေ့အထိ………………

က်ေနာ္ စာအုပ္ စာရြက္ေခါက္ျခင္း

တေန႕က က်ေနာ့အစ္ကိုၾကီးကိုရုပ္ဆိုးက က်ေနာ္လိုခ်င္လို႕တခုတ္တရမွာလိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ေျမကေန တကူးတက လူၾကံဳနဲ႕ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြက

၁။ခင္ခင္ထူး အညာသူအညာသားေဆြမ်ိဳးမ်ား
၂။ခင္ခင္ထူး ပါးကြက္က်ား
၃၊ခင္ခင္ထူး လွည္းယဥ္ေက်ာ့
၄။ခင္ခင္ထူး ၾကာဆစ္ၾကိဳး
၅။ဂ်ဴး ကံၾကမၼာကို မယံုၾကည္ၾကသူမ်ား

တို႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြတိုင္းမွာ စာမ်က္နွာမွတ္ဖို႕ေဆးေၾကာ္ျငာစာရြက္ပိုင္းေလးေတြနဲ႕။ တကယ္ကို ေကာင္းမြန္တဲ့စာမွတ္ေလးေတြ။

ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေပါ့။ ေမက ေက်ာင္းျပန္လာရင္လြယ္အိတ္ေတြကို စစ္တယ္။ အိမ္စာျပီးလား ဘာေတြမွားလာလဲ။ ဒါ့အျပင္ စာအုပ္ေတြေဒါင့္က်ိဳးလာလား ညစ္ပတ္လာလားေပါ့။ အျဖစ္မ်ားဆံုးက ေဒါင့္က်ိဳးတာ။ အိမ္ျပန္ခ်င္တာနဲ႕စြတ္ရြတ္ထည့္ေတာ့တာကိုး။ တစ္အုပ္နဲ႕တစ္အုပ္တိုက္မိျပီး လြယ္အိတ္ထဲမွာျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနေတာ့တာ။ အဲဒီစာအုပ္ေလးေတြတိုင္းကို ေဖက ႏွစ္စဥ္ေက်ာင္းမဖြင့္မွီ ျပကၡဒိန္လွလွေလးေတြနဲ႕ဖုံးေပးေနၾက။ ႏွစ္လသံုးလအၾကာမွာေတာ့ အဖံုးနဲ႕စာအုပ္ေတြက တျခားစီျဖစ္ျဖစ္သြားၾကတာခ်ည္း။ အဲဒီေလာက္ဆိုးသြမ္းေတာ့ ေမက ေန႕တိုင္းစစ္ ေန႕တိုင္းဒဏ္ေပး။ သူ႕ဒဏ္ေပးနည္းက အိမ္ေရွ႕ကျပင္မွာထြက္ ထိုင္ထ အခါတစ္ရာလုပ္ ပါးစပ္ကလည္း ေနာက္မညစ္ပတ္ေတာ့ပါဘူး ေနာက္မက်ိဳးေစရေတာ့ပါဘူးလို႕ ရွက္ေလာက္ေအာင္ေအာ္ရင္း။

စာဖတ္ျခင္းနဲ႕အတူက်ေနာ့ အေလ့အက်င့္က စာအုပ္ေတြစုေဆာင္းျခင္းဆိုေတာ့ ရသမွ်မုန္႕ဖိုးေတြ ကိုစာအုပ္ေတြ၀ယ္ျခင္းပဲေပါ့။ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ျပီး ပံုးထဲမွာသိမ္းထားျပန္ေတာ့လည္း သဘာ၀မက် သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြကို ငွားခ်င္ျပန္ေရာ။ ငွားျပန္ေတာ့ ေစာေစာက က်ေနာ့ရဲ့ ငယ္ငယ္ကစြဲျမဲေစခဲ့တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ စာမ်က္နွာေတြမေခါက္ပါနဲ႕လို႕ (ေခါက္မယ္မေခါက္ဘူးဆိုတာ ဘယ္သူမွၾကိဳမသိႏိုင္တာမို႕) ေျပာမိျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ပစၥည္းနဲ႕ကိုယ္လူမုန္းခံရျပန္ေရာ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို အခုထိေျပာလို႕မျပီးေသး။ စာရြက္ေခါက္မွာေၾကာက္လို႕မငွားပဲေတာ့မေနမိပါဘူး။ သတိေပးစကားေျပာရင္း စာအုပ္ေတြလည္း ေပ်ာက္ရင္း စုတ္ရင္းနဲ႕လိပ္ပတ္လည္ေနေတာ့တာပါပဲ။

အခုေတာ့စာမွတ္ကေလးေတြပါ ပါလာတဲ့စာအုပ္ေလးေတြကို ဖတ္ရင္း အဲဒီအေတြးရယ္ ငယ္ငယ္က ဒဏ္ေပးခံရတာကို ေတြးရင္းနဲ႕ စာအုပ္ေလးေတြအတြက္ေရာ စာမွတ္ေလးေတြအတြက္ေရာ ေက်းဇူးေတြတေလွၾကီးတင္……..

ေတာင္ပံေတြရဲ့စကား၀ိုင္း

ညာဘက္ကေျပာတယ္
သူကအဓိကတဲ့
သူဆြဲတဲ့ဘက္ကို သြားရတာတဲ့

ဘယ္ဘက္ကေျပာတယ္
သူကပဲ့ကိုင္တဲ့
သူသာေလေၾကာင္းကို အကြ်မ္းက်င္ဆံုးတဲ့

ညာဘက္ကျပန္ေျပာတယ္
ညာသန္တဲ့အတြက္
ညာဘက္ကပိုခတ္ႏိုင္သတဲ့

ဘယ္ဘက္ကလည္းအားက်မခံ
မင္းခတ္ခ်င္သေလာက္ခတ္တဲ့
မင္းသြားခ်င္တဲ့ေနရာ
ငါထိန္းေၾကာင္းမွေရာက္မွာတဲ့

ေတာင္ပံေတြျငင္းရင္းနဲ႕
အေတာင္ေညာင္းလို႕
ျပဳတ္က်တဲ့ငွက္ေတြ
ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရွိျပီလဲမသိ.....

စည္း

ငယ္ငယ္တုန္းကေဆာ့ခဲ့ဖူးတယ္
စည္းေက်ာ္တဲ့လူရွိလား
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး
ရာဇ၀င္ထဲမွာရွိတယ္
လကၡဏာတားတဲ့
စည္းကိုေက်ာ္လို႕
မယ္သီတာငိုပြဲ
လူ႕ေလာက, အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ
စည္းေတြရွိသတဲ့
ငါေက်ာ္ရင္ေပ်ာ္ရမလား
ငိုရမလား.....

ဥခြံထဲကလူ

အဲဒီလံုးလံုး၀ိုင္း၀ိုင္းၾကီးထဲမွာ
အသက္ရွဴရၾကပ္ေပမယ့္
အသက္ေတာ့ရွိေနေသးတယ္
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႕ၾကည့္တယ္
အင္း က်ိဳးတိုးက်ပ္တပ္ပဲ
ေျခႏွစ္ဖက္ကို ကန္ၾကည့္တယ္
ဟင့္အင္းအဆံုးထိဆန္႕လို႕မရဘူး
ေခါင္းကို ေမာ့ၾကည့္တယ္
လည္ဂုတ္ကို ဖိထားသလိုပဲ
ေနရာေရြ႕ၾကည့္တယ္
ေရြ႕သြားသလိုလိုနဲ႕
မူလေနရာမွာျပန္ေရာက္ေရာက္ေနတယ္
တကယ္တမ္းေတာ့
ဥခြံထဲမွာပဲကိုး။

အမွတ္တရ ညေန

အဲဒီညေနဟာ ဘာမွမထူးဆန္းပါ။ ပံုမွန္ျဖတ္ေက်ာ္ေနၾကအတိုင္း ပံုမွန္။ ဂ်ဴလိုင္လမို႕ မိုးေတြကေစြရြာလို႕ ေပါ့။ ဘာဆိုဘာမွမထူးဆန္းခဲ့………

ေျမနီကုန္းနဲ႕ မဟာျမိဳင္မွတ္တိုင္ၾကားက အလုပ္ကေန ျပန္ေနၾကအတိုင္း မဟာျမိဳင္ဘက္ ကားမွတ္တိုင္ကိုပဲ ဦးတည္လိုက္မိတယ္။ ကားေတြကလည္း ထံုးစံအတိုင္းၾကပ္ညပ္ေနခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကအေဆာင္ကို ျပန္ရမွာဆိုေတာ့ ၅၁ ကားကိုပဲလည္ပင္းရွည္ေအာင္ေမွ်ာ္ရတယ္။ မိုးေတြသည္းတတ္တဲ့ ေဟာဒီေန႕မ်ိဳးဆို လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ၀င္တတ္တဲ့ MICT Park ကိုသြားမယ့္ကားကို ေစာင့္စီးရေတာ့မွာ။

ေဟာ လာျပီလာျပီ ေပၚလာခဲတဲ့ ကိုေရႊ၅၁ကားကို ကားေျခနင္းခံုအတက္ေလးမွာ တိုးေ၀ွ႕ျပီးစီးခဲ့ရတယ္။ ကားေရြး ေနရာေရြးေနလို႕ကေတာ့ ေနာက္ေန႕ ရံုးကို ဒီေနရာက တက္ရဖို႕သာပါပဲ။ အသက္ရွဴၾကပ္ေပမယ့္ ထုသားေပသားက်ေနျပီမို႕ ဟန္မပ်က္လိုက္ပါေနတာေပါ့။ ေရစုိေနတဲ့ထီးကို အိပ္ထဲထည့္လို႕မရတာမို႕ လက္တစ္ဖက္က ထမင္းခ်ိဳင့္ လက္တစ္ဖက္ကထီးနဲ႕ ေနရာမွာ မယိုင္လဲေအာင္ ၾကိဳးစားရပ္တည္ေနရသခိုက္။ တံတားျဖဴမွာ အ၀တ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႕ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္တက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေပၚကို တစ္ခ်က္တက္လွမ္းရင္း သူ႕ကိုဖယ္ေပးမိတယ္။ တိုးေ၀ွ႔ရင္း ကားရုတ္တရက္အရပ္မွာ က်ေနာ့လက္ထဲက ထီးက အေဒၚၾကီးရဲ့ ေခါင္းေပၚကို တည့္တည့္မတ္က်သြားတယ္။ အသံေတာင္ၾကားလိုက္မိသလိုပဲ။ သြားျပီ ငါေတာ့ အေအာ္ပဲခံရမလား အဆဲပဲခံရမလားဆိုျပီး မ်က္စိစံုမွိတ္ထားလိိုက္မိတယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။

မဟုတ္ခဲ့ဘူး က်ေနာ္ထင္တာေတြ တစ္ခုမွမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအေဒၚၾကီးကေလ ျပဳတ္က်သြားတဲ့ က်ေနာ့ေခါက္ထီးေလးကို တယုတယ ေလးေကာက္ျပီး သူ႕အက်ၤ ီေလးနဲ႕ သုတ္ေပးျပီး “ကေလးရယ္ ထီးေလးေပသြားလားမသိဘူးတဲ့” ။ က်ေနာ္ေလေၾကာက္ေနတဲ့စိတ္ကို လွိုက္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႕ လဲလိုက္ရတယ္။ တကယ္ကို မၾကံဳစဖူးအျဖစ္ရယ္ပါ။ က်ေနာ့ကို အဲလိုမ်ိဳးက်ၾကည့္ပါလား အသံျဗဲၾကီးနဲ႕ေအာ္ရင္ေအာ္ ရွက္ေနတဲ့အခ်ိန္(အနားမွာေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာရွိခ်ိန္) ဆိုရင္ေတာ့ မွုန္သုန္ေနတဲ့အခ်ိဳးနဲ႕ က်ေနာ့ရဲ့နာမည္ေက်ာ္ သူ႕ထမင္းစားရတဲ့အတိုင္းဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ ၾကည့္ျဖစ္မွာအေသအခ်ာ။ ကားေပၚမွာ ေျခေထာက္ကို အနင္းခံရတိုင္း (အထူးသျဖင့္ ရႊံ႕ေပေနတဲ့ ဖိနပ္ၾကီးနဲ႕နင္းခံရတိုင္း၊ နတ္စင္လမ္းက ငါးဗန္းေတြနဲ႕တိုက္မိတိုင္း) ႏွုတ္ခမ္းဆူ ေျခေဆာင့္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္။

အဲဒီညေနက က်ေနာ့စိတ္ဓာတ္တစ္ခုကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ သည္းခံမွုဆိုတာ က်ေနာ့အဘိဓာန္မွာ မရွိသေလာက္ပဲေလ။ ဆိုးတတ္ေပတတ္ဂ်ီက်တတ္တဲ့ က်ေနာ့အတြက္ သင္ခန္းစာရခဲ့တဲ့ ညေနတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရညေနဆိုရင္ မမွားႏိုင္။

ဖ်က္ရာ ျပင္ရာမပါ တဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္

ငယ္ငယ္တုန္းက အတန္းထဲမွာ သမိုင္းခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာစာခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖ်က္ရာ ျပင္ရာမပါဘဲ ဆရာမေခၚေပးတာကို အမွီလိုက္ေရးရတဲ့ ျပိဳင္ပြဲေလးကို သတိရမိတယ္။ တခါတေလ ႏိုင္ေပမယ့္ ရံွုးတဲ့အခါလည္းရွိခဲ့တာပါပဲ။

ဖ်က္ရာ ျပင္ရာမပါဖို႕ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္။ ဆရာမပါးစပ္က ေခၚေပးတာကို အမွီလိုက္ေရးဖို႕ဆိုတာကလည္း မလြယ္။ လက္ကလည္း ျငိမ္ စိတ္ကလည္းျငိမ္ျပီး အာရံုတစ္ခုတည္းကို စူးစုိက္ေနမွေလ။ စိတ္မတည္ျငိမ္လို႕ကေတာ့ စာလြတ္သြားရင္ေနာက္က်ျပီ စာလံုးက်န္ခဲ့ရင္ျပန္ဖ်က္ရျပီ။ ဒါဆုိရံုွးျပီဆိုတာ ေျပာစရာမလိုေတာ့။ ျပီးေတာ့ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုမွန္ရေသးတယ္။ မွားလို႕ကေတာ့ ျပန္ဖ်က္ရမွာ အေသအခ်ာ။

အၾကိမ္ၾကိမ္ျပိဳင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပိဳင္ရဖို႕ ေနာက္မတြန္႕ဘူးခဲ့။ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေနာ့မွာ ေရးဖို႕စာရြက္တစ္ရြက္ ရွိေနျပန္တယ္။ ေရးမယ္ျပင္လိုက္ ခ်ိန္ေနလုိက္တာ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ရာစုေလာက္ဆီကစလို႕ေပါ့။ အဲဒီစာရြက္ကိုလည္း က်ေနာ္ဖ်က္ရာ ျပင္ရာမပါေစခ်င္ဘူးဗ်။ ပါလို႕လည္းလံုး၀လံုး၀မျဖစ္။ က်ေနာ္က ဖ်က္ရာ ျပင္ရာ မပါတာကို အရမ္းႏွစ္သက္တာကိုး။

က်ေနာ့ေရွ႕မွာ သူမ်ားစာရြက္ေတြကို မေတာ္တဆျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ဆိုင္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ေတြ႕တတ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တခါမွားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာမွားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွားေတြ ဗလပြျဖစ္ေနတာကို ႏွစ္ျခိဳက္လာလို႕ျဖစ္ျဖစ္ ဖ်က္ရာေတြနဲ႕စာရြက္ေတြကို ေတြ႕ေနရတယ္ဗ်ာ။ အမွားေတြပါတဲ့ စာရြက္ေတြကို မနွစ္သက္တတ္ေပမယ့္ က်ေနာ့စာရြက္မွမဟုတ္တာေနာ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႕စာရြက္ေတြကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့စာရြက္ကေလးကို ေရးဖို႕၀န္ေလးေနတာေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္။

စာေရးစရာေတြ သံုးၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ ၾကံဳခဲ့တယ္ထင္တာပါပဲ။ မေရးျဖစ္တာေတာ့ ေစာေစာက ေျပာျပီးပါပေကာ အမွားမပါခ်င္လို႕ပါလို႕ေလ။ တခါေရးယံုနဲ႕မွားမယ္ မွန္မယ္ဆုိတာ မသိႏိုင္ပင္မယ့္ မွားသြားရင္ေတာ့ ေသျပီဆရာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေရးေတာ့ေရးေတာ့လို႕ေျပာၾကတာပါပဲ။ စေရးဖို႕အားယူရင္း ေနာက္ေရာက္ေရာက္ သြားရတာခ်ည္းပါ။ တခါတေလ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္ ေရးဖို႕ဆိုတာ ခက္တာမွတ္လို႕ ေရးရင္းေရးရင္း အမွန္ျပင္သြားရင္ေကာ။ ေရးဖို႕ကို သတၱိမရွိတာလား။ ဘာကိုေနာက္တြန္႕ေနမိတာပါလိမ့္။ အရင္တုန္းက ဒီလိုပြဲမ်ိဳးဆိုတာ ေရွ႕ဆံုးကပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ အေျဖရခက္တဲ့ေမးခြန္းေတြေမးေနမိသလို အေျဖမသိတဲ့ေမးခြန္း ဒါမွမဟုတ္ သိရက္နဲ႕မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလားလည္းမသိ။

တေန႕ေတာ့ေရးျဖစ္မယ္ေတာ့ ယူဆရတာပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရးျဖစ္မလဲ ဘယ္လိုေရးျဖစ္မလဲဆိုတာကေတာ့ တကယ့္ ပေဟဠိ။ အမွားမပါေအာင္ေရးဖို႕ၾကိဳးစားရင္း ဗလာက်င္းေနတဲ့ က်ေနာ့ရဲ့ စာရြက္ကေလးက


“ အခ်စ္စာမ်က္ႏွာ”

မေမ့ရက္လို႕ယေန႕ထက္တိုင္

နန္းဆိုတဲ့မိန္းကေလး မေခၚဘဲလာ မႏွင္ဘဲေျပးေလျပီ။ ခုေတာ့ဘယ္ဆီမယ္မသိ……………….

မနက္ခင္းေက်ာင္းတက္ရက္တစ္ခု မိုးရြာျပီးစ ေလာကတစ္ခုလံုးက စိမ္းစိုလန္းဆန္းလ်က္။ အားလံုးတန္းစီဖို႕ရပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေရွ႕ကြင္းျပင္မွာ ရုတ္တရက္ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္္သြားပါတယ္။ အထူးအဆန္းနဲ႕ မ်က္၀န္းေတြရဲ့ အဆံုးသတ္ရွိရာၾကည့္မိေတာ့ ဂ်ပန္ဆံေတာက္ေလးနဲ႕ပနး္ပြားလြယ္အိတ္အမည္းေရာင္ေလးနဲ႕ ပါးမွာလည္း ခပ္ပါးပါး ပါးကြက္ကေလးက ျဖဴမလို၀ါမလို။အလို.......ထူးထူးဆန္းဆန္း ပံုေတာ္ဖိနပ္ေလးနဲ႕။ ဒီေနရာ၀န္းက်င္မွာ ဘယ္မိန္းမငယ္မွ ပံုေတာ္မစီးစဖူး။ ေသခ်ာတယ္ တျခားအရပ္က ေက်ာင္းေျပာင္းလာတာပဲေနမွာ။ လြယ္အိတ္ၾကိဳးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ကိုင္ထားရင္း သိုးသူငယ္ရဲ့အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႕ ဒီိနံနက္ခင္းတစ္ခုလံုးကိုိ သူအပိုင္ရသြားေလရဲ့။

သူနာမည္ကနန္းခင္ငယ္။ တကယ္ကိုေက်ာ္ၾကားပါတဲ့ နန္းခင္ငယ္။ ဆံပင္အေရြ႕ ေလအေ၀ွ႕မွာေတာင္ ေငးယူရပါတဲ့နန္းခင္ငယ္။ ကိုးတန္းအခန္းပတ္လည္သာမက ဆယ္တန္းက အစ္ကိုၾကီးေတြပါရစ္သီရစ္သီလာေရာက္ရတဲ့အထိ။

နန္းကိုစသိတာက ဆရာမေဒၚခင္ေက်ာ္ကအစ။ “သားၾကယ္စင္ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနတဲ့ သမီးနန္း ကို စာေတြကူးဖို႕ကူညီေပးလိုက္ပါတဲ့”ေလ။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္ရဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ေတြထုတ္ စာသင္ခ်ိန္မပါေသးတဲ့မွတ္စုေတြ ကူးဖို႕ေပးမိတယ္။ သူကေတာ့ သူရဲ့ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႕ က်ေနာ္ကို ၾကည့္ေနေလရဲ့ ေၾသာ္နန္းငယ္ မင္းေ၀ဒနာေတြေပးရက္တယ္။

စာအုပ္ေတြကူလူးဆက္သြယ္ရင္း က်ေနာ္တို႕ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတယ္။ နန္းရဲ့ ရွားပါးတဲ့အျပံဳးေတြကို တိတ္တခိုးေငးရတဲ့အခုိက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကၾကိတ္စၾကတာ အခါတစ္ရာမကေတာ့။ ဒါေပမယ့္ နန္းငယ္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဒီထက္ပိုစိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းတာက နန္းငယ္မွာ က်ေနာ္ကလြဲလို႕ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမရွိ။ ဦးေလးအိမ္မွာ ေန,ေနရတယ္ဆိုတာကလြဲရင္ သူ႕အေၾကာင္းကို ဘာဆိုဘာမွမသိ။ နန္းတစ္ေယာက္နဲ႕တင္လံုေလာက္ေနျပီဆိုေတာ့ အဲဒီအရာေတြက စိတ္၀င္စားစရာမေကာင္းခဲ့။

နန္းဆီမွာ ငယ္ရြယ္တဲ့မိန္းမပ်ိဳေတြမွာ ရွိတတ္တဲ့ တက္ၾကြမွုေတြမရွိခဲ့။ က်ေနာ္ေတြ႕ရတတ္တာက တခါတေလ ငိုင္ေတြသြားတတ္တဲ့ သူ႕အျပဳအမူေတြ။ တခါတရံမွာေတာ့ တစံုတခုကို စုိးထိတ္ေၾကာက္ရြံ႕မွုေတြနဲ႕ တုန္လုွပ္ေနတတ္ျပန္တယ္။ အဓိပါၸယ္မေဖာ္တတ္ေလေတာ့ နန္းရယ္ တကယ္တမ္းဆို က်ေနာ္သိသင့္ပါတယ္ေလ သိသင့္ပါတယ္။

ေနမညိဳခင္ စာေမးပြဲမေျဖခင္တစ္ရက္ အဲဒီေန႕ကပန္းေတြလည္းမပြင့္ပါဘဲနဲ႕ နန္းကို က်ေနာ္ခ်စ္တယ္လို႕ေျပာလိုက္မိတယ္။ နန္းလိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီလိုခ်စ္စကားအေျပာခံရတာ မထူးဆန္းလို႕လားမသိ သူတံုဏိဘာေ၀လုပ္ေနတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ သူက က်ေနာ့ကို “ၾကယ္စင္ဆိုဆိုေနတဲ့ ဟိုသီခ်င္းေလးဆိုျပပါလားတဲ့” ။ က်ေနာ္ဆိုဆိုေနတတ္တဲ့ သီခ်င္းက “တူႏွစ္ကိုယ္မနီးစပ္ႏိုင္ျပီ ႏွစ္ကိုယ္တူမွန္းတဲ့ အနာဂါတ္ခ်စ္တုိင္းျပည္ ထူေထာင္ႏိုင္ရန္စြန္႕စားမည္” ဆိုတဲ့သီခ်င္း။ က်ေနာ္ဆိုတဲ့အခါတိုင္း သူလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးၾကည့္ေနတတ္တယ္ေလ။

စာေမးပြဲေျဖတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လံုး နန္းက်ေနာ့အနားမွာပါ။ စာတူတူက်က္ရင္း ကိုယ္မသိတာသူ႕ေမး သူမရွင္းတာကိုယ္တြက္ျပနဲ႕ေပါ့။ အေနနီးေလ ေ၀ဒနာၾကီးေလဆိုတာ သိၾကမွာပါေနာ္။ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႕ မွာ နန္းဆီက အေျဖရေအာင္ေတာင္းမယ္ဆိုျပီး။

စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႕ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးေျဖႏိုင္ၾကပါတယ္။ အေပ်ာ္ေတြအျပည့္နဲ႕ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ ဘယ္အခ်ိန္စေျပာရမလဲ က်ေနာ္တြက္ဆေနမိတယ္။ နန္းရယ္ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္နန္းနဲ႕ေတြ႕မွ ျဖစ္တည္ေစခဲ့တာပါ။ နန္းျမင္ႏိုင္ရဲ့လားဟင္။

ျဗဳန္းဆို နန္းေဘးနားမွာ ကားတစ္စင္းလာရပ္တယ္။ ကားေပၚမွာ နန္းနဲ႕ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာျပီး “မိနန္းငယ္ နင္မိုက္လိုက္တာဟယ္” လို႕ဂရုဏာေဒါသသံအျပည့္နဲ႕ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ နန္းကို လက္ဆြဲျပီးတခါတည္းကားေပၚတက္သြားတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့နန္းမ်က္၀န္းေတြက က်ေနာ္တခါတခါ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ မ်က္၀န္းေတြ။ အဲဒီမ်က္၀န္းေတြ။ ေငးငိုင္ျပီးက်န္ခဲ့တယ္။ ဘာလုပ္လို႕ဘာကိုင္ရမွန္းမသိခဲ့။ နန္းကို ခ်စ္တာရယ္ သနားတယ္ဆိုတာရယ္ပဲသိခဲ့တာ။

အဲဒီေန႕ကစလုိ႕နန္းေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တာ ဒီေန႕ထက္ထိ။ နန္းရယ္ မင္းရက္စက္တယ္။ တခ်က္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာခဲ့ဖို႕သင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုမုန္းရင္ျဖင့္မုန္းတယ္ေပါ့။ အေျဖတခုခုေတာ့ေျပာခဲ့သင့္ပါတယ္ေလ။

အေၾကာင္းစံုကို မသိရခင္မွာေတာ့ နန္းဟာ အသည္းစားဘုရင္မလိုလို ဘာလိုလို။ တကယ္တမ္းေတာ့ နန္းဟာ သနားစရာအေကာင္းဆံုး ဓားစာခံတစ္ေယာက္ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ မထင္မွတ္ပဲသိလိုက္ရတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို ျဖင့္မေမ့ရက္လို႕ ယေန႕ထက္တိုင္ ရင္ထဲမွာသိမ္းဆည္းထားမိတယ္။

နန္းဆိုတဲ့မိန္းကေလးက ဇာတိကေအာင္ပန္းကတဲ့ေလ။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြရဲ့တေနရာမွာ နန္းတို႕မိသားစုေနခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ နန္းမွာေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိသလို နန္းအေဖနဲ႕အေမက ရိုးရိုးေအးေအး ျခံစိုက္စားၾကသတဲ့။ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ နန္းတို႕ဘ၀ေလးထဲကို နန္းရဲ့ ဦးရီး၀င္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ ကံၾကမၼာဆိုးေတြပါ သယ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္ေလ။

အေလာင္းအစား၀ါသနာပါတဲ့ ဦးရီးရဲ့အက်င့္က ဘယ္ေတာ့မွေပ်ာက္ပ်က္မွာမဟုတ္။ ဖဲရိုက္ရမလား ဂ်င္ကိုင္မလား စတဲ့ အရာအားလံုးကို တပ္မက္ပါတဲ့ ဒီဦးရီး။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကို ကစားပြဲလိုက္ရွာျပီးသြားေနတတ္တဲ့ ဦးရီးျပန္လာတဲ့ တညေန။ ဆုိး၀ါးလြန္းတဲ့ညေန။ ရက္စက္လြန္းတဲ့ညေန။ အဲဒီညေန မရွိခဲ့ရင္ေလ သိပ္ေကာင္းမွာ။

မိသားစုအားလံုးဆံုေနတဲ့ ထမင္းစား၀ိုင္းေလး စတင္ျပီးသိပ္မၾကာဘူး။ ၀ုန္းဒို္င္းဆိုတဲ့အသံပဲၾကားလိုက္ရတယ္ ထမင္းစားပြဲေလးလည္း ေမွာက္ေနျပီ။ လက္ကာေနတဲ့ ဦးရီးကို ဓားနဲ႕ပိုင္းလိုက္တာျဖတ္ခနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ဦးရီးကိုကယ္ဖို႕ေျပးသြားတဲ့ နန္းရဲ့အေဖ။ ျပီးေတာ့အေဖ့ကို မလုပ္ဖို႕ေရွ႕က ကာလိုက္တဲ့ အေမ။ အေမ့ေက်ာမွာပိုးထားတဲ့ နန္းရဲ့ေမာင္ေလး အို…………ေမွာင္လြန္းတဲ့ညေန။

ဦးရီးကို ကစား၀ိုင္းမွာမေက်နပ္လို႕တဲ့ အသက္ကိုရန္ရွာၾကတာ နန္းတို႕မိသားစု ေတြအဆစ္ပါသြားၾကတယ္။ နန္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္က်န္ခဲ့မလဲေနာ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ နန္းရဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းေတြ အျပင္ ေသြးပ်က္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ ႏုနယ္တဲ့ နွလံုးသားဟာအနာတရ ရရွိခဲ့တယ္။ နန္းအတြက္္ က်ိန္စာတစ္ခုျဖစ္ေစခဲ့တာက နန္းတစ္ေယာက္ ဒီတစ္သက္အိမ္ေထာင္ျပဳလို႕မရေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္နန္းအေဒၚက အျပင္ေလာကနဲ႕မထိေတြ႕ေစခ်င္လို႕ ေက်ာင္းမတက္နဲ႕လို႕ေျပာတာကို နန္းတစ္ေယာက္အေၾကာက္အကန္ျငင္းခဲ့တာမို႕ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ျပဳလိုက္ၾကတာ။ က်ေနာ္နဲ႕ႏွစ္ေယာက္တြဲေတြ႕ေတာ့ လုပ္ရက္လိုက္တာလို႕ေျပာျပီး နန္းကိုအေ၀းပို႕လိုက္ၾကတယ္ဆိုတာကို ေနာက္မွသိလိုက္ရတာပါ။

နန္းရယ္ က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့တာ နန္းကို ရယူပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္တခုတည္းနဲ႕ မဟုတ္ဘူးဆိုတာနန္းသိေအာင္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာခြင့္မသာခဲ့လို႕ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို မေမ့ရက္လို႕ယေန႕ထက္တိုင္ေအာင္ပါေလ ယေန႕ထက္တိုင္ေအာင္ပါ…….

ထုိင္ခံုအမွတ္ A15, ေသာၾကာေန႔

ထိုင္ခံုေလးတစ္ခုပါပဲ။ သာမာန္ရိုးရိုးေလး။ ေသခ်ာတာတစ္ခုက သူ႕နံပါတ္က A15။ ေနာက္ဆံုးခံုတန္းက ခံုတစ္ခုံေပါ့။ သူ႕ကိုထာ၀ရအမွတ္ရေစတာ ဒီလိုဗ်…………

သာမာန္ဘြဲ႕ရတဲ့ က်ေနာ္လိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ နယ္ကေနရန္ကုန္ကိုတက္ျပီး အလုပ္လုပ္ဖို႕ တက္လာတဲ့အခါ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာ။ ပထမက အလုပ္ရဖို႕ ေနာက္ေတာ့ ေနရာထို္င္ခင္း ျပီးေတာ့ အဓိက,က အိမ္ကို ပိုက္ဆံပို႕ေပးဖို႕သာမက ကိုယ္ကိုတိုင္စားေရးေသာက္တာ ေလာက္ငွေရး။ ပထမေတာ့အသိအိမ္မွာ ခုိ္ကပ္ျပီး အလုပ္ရွာခဲ့ရတာပါ။ ေနစရာေပးတဲ့ အလုပ္ဆိုရင္ ဦးစားေပးေလွ်ာက္ထားရန္။ ဒါနဲ႕ အလုပ္တစ္ခု ရခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။

တေန႕ အဲဒီေန႕ကစလို႕ A15 ဟာက်ေနာ့ကို အျမဲစြဲေဆာင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႕ က Gladiator ျပတဲ့ေန႕။ ဒီကားက နာမည္အရမ္းၾကီးဆိုပဲ။ ထံုးစံအတိုင္း ႏိုင္ငံျခားကားေတြဆို အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ပဲေနခဲ့တာပါ။ စကားေျပာတာေတြ နားမလည္မွေတာ့ ဘာတန္ဖိုးရွိမွာလဲေနာ္။ အဲဒီေတာ့လ်စ္လ်ဴရွုခဲ့တာေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီေန႕က မေမွာင္ခင္မွာပဲ ျဖတ္ကနဲဆို အစ္မတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ အသက္က သံုးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ထင္ပါတယ္။ သူ႕ပံုစံက ကိုယ့္အိမ္ကို အျပင္ကျပန္လာတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေလ။ က်ေနာ္ဆိုလာတာက ဒီပတ္၀န္းက်င္ကို သူအကြ်မ္းတ၀င္ရွိေနပံုပါ။ သူတည့္တည့္မတ္မတ္သြားထို္င္လိုက္တာက A15 ပါ။

မၾကာပါဘူး ဇာတ္ကားစျပေတာ့လည္း ဇာတ္၀င္ခန္းတို္င္းကို တစိုက္မတ္မတ္ အာရံုအျပည့္စိုက္ျပီး ဟာခနဲ ဟင္ခနဲ အသံေတြထြက္ျပီး သူၾကည့္ေနတယ္။ ဟာခ်လိုက္ပါလား မင္းရဲ့ေနာက္မွာေလဆိုတာမ်ိဳးကိုလည္း သူ႕ဆီက ၾကားရတတ္ေသးတယ္။ အင္းေလ ဟုတ္တာေပါ့ မင္းမလာသင့္ဘူးဆိုတာလည္း သူပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ေနသလိုမ်ိဳး။ ၾကည့္ရတာ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ကြ်မ္းက်င္ နားလည္ေနပံုပဲ။

ေနာက္တစ္ေခါက္ ဥေရာပရုပ္ရွင္ျပပြဲ ျပင္သစ္ ဂ်ာမနီ အီတလီ အဂၤလိပ္ဇာတ္ကားေတြျပတဲ့အခ်ိန္။ ဇာတ္ကားနာမည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး အဂၤလိပ္ကား အုိင္ယာလန္ဘက္ကဇာတ္လမ္းေလး ကေလးေလးနဲ႕ေခြးေလး။ သူအေဖက စစ္ထဲမွာက်သြားတဲ့ဇာတ္လမ္း အတိ္အက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး ၾကည့္တဲ့လူတိုင္းေျပာၾကတာက စကားေျပာတာနားမလည္ဘူး သိပ္၀ဲတာပဲဆိုတာရယ္ အဲဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ကားကို ေအာက္ေျခမွာစာတမ္းထုိး ထားေပးတယ္ဆိုတာရယ္ပဲမွတ္မိေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႕ကလည္း A15 မွာအစ္မရယ္ ၾကည့္ေနျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ကားက ျပင္သစ္ကား ကေလးေလးနဲ႕ ေလယာဥ္ပ်ံေလးနဲ႕ကား။ ကေလး,ေလး နဲ႕သူအေဖရဲ့ စိတၱဇနယ္လြန္ဇာတ္လမ္း အစ္မရယ္ေလ ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္း သားအစ္ဖႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကတဲ့အခန္းမွာ ငိုလိုက္တာက်ေနာ္ေတြ႕မိတယ္။ အဲဒါလည္း A15 မွာပဲ။

ေနာက္ထပ္ ေန႕မ်ားမွာလည္း အစ္မကို A15မွာေတြ႕ရတတ္တယ္။ ေတြ႕ရတဲ့ ရက္တိုင္းက ေသာၾကာေန႕ရယ္ ထိုင္ခံုနံပါတ္က A15 ရယ္ ထူးျခားစြာတြဲေနတတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အစ္မမလာတဲ့ရက္ေတြဆိုရင္လည္း A15 ကိုပဲေစာင့္ၾကည့္ေနမိတတ္တယ္။ ရံုထဲမွာ စကားေျပာသံၾကားတိုင္း အစ္မမ်ားျဖစ္ေနမလားဆုိျပီး ရွာမိတတ္ပင္မယ့္ အဲဒီေန႕ေသာၾကာေန႕မဟုတ္ရင္ရယ္္ ျပီးေတာ့ စကားသံက A15 ကမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ အစ္မမဟုတ္တာေသခ်ာတယ္လို႕ တပ္အပ္ေျပာႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ စြဲလမ္းေနတဲ့ တန္းျပေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုရင္……..

ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ေကာက္ရဖူးပါသည္။

ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္ရင္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ရွိကိုရွိရမယ္လို႕ ပညတ္ထားခဲ့ဖူးပါသလား။ ေဘးနားမွာတစ္ေယာက္မွမရွိတိုင္း က်ေနာ္ဟာ ေပ်ာ့ညံ့သူ ထံုထိုင္းသူ အသံုးမက်သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရရိုးလား။ ဘ၀ဆိုတာကို တစ္ေယာက္ထဲမျဖတ္သန္းသင့္ဘူးလို႕အၾကံေပးတိုင္းေကာ လက္ခံသင့္ပါသလား။ ခင္ဗ်ားတို႕ မသိတဲ့အရာတစ္ခုက က်ေနာ္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ေကာက္ရဘူးတယ္ဆိုရင္ေကာ….

သူ႕ကို တစ္ေနရာမွာ အမွတ္မထင္ေတြ႕လိုက္တာပါ။ ဟင့္အင္းစသိတုန္းကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမသိလိုက္မသိဘာသာေပါ့။ သူကက်ေနာ့ဆီကို အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ေျပာသြားေသးတယ္ ေနာက္ထပ္လာခဲ့မယ္တဲ့။ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္ သူေနာက္ထပ္လာစရာ အေၾကာင္းမွမရွိတာ။ သူလာမယ္ဆိုေတာ့လည္း တားစရာအေၾကာင္းက ေျခေျချမစ္ျမစ္မရွိျပန္။

ေနာက္ေျခာက္လ ေမ့ေလာက္တဲ့အခ်ိန္တခုမွာသူေရာက္လာတယ္။ အရင္လိုပဲ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မွု အျပည့္နဲ႕ေပါ့။ အဲဒီေန႕က က်ေနာ္တုိ႕ညစာစားအျပီးမွာ စကားစျမည္ေျပာရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သူထဖြင့္တယ္။ သူေျပာတယ္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေပးထားတဲ့ စႏၵရားေခြေလး။ တီးလံုးကပဲစြဲေဆာင္ခဲ့ေစသလား ညေနကပဲျမဴဆြယ္ခဲ့ေစသလား သူက်ေနာ့ကို ရုတ္တရက္ထနမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ့ပေယာဂလံုး၀မပါခဲ့ဖူးဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လိပ္ျပာသန္႕စြာ ျငင္းခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ ျပင္းျပပူေႏြးတဲ့ အနမ္းေတြေနာက္မွာ ရမၼက္ေတြက ဆက္တိုက္လိုက္ဖို႕ၾကိဳးစားေနတယ္။ အသက္ရွဴမိသလား မရွဴမိသလားမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ ေမာပန္းေနတာတစ္ခုကို ခံစားခ်က္အသစ္တစ္ခုလို တုန္လွုပ္စြာခံစားေနရတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ျပန္ေတြးမိတိုင္းရွက္ရြံံ႕ပူေႏြးစြာ ပါးႏွစ္ဖက္က ရဲတက္လာျမဲ။ နားရြက္ႏွစ္ဖက္နီလာရင္ လူေတြက က်ေနာ္ရွက္ေနျပီဆိုတာ သိႏိုင္တာပဲေနာ္။ အရွိန္တက္လာတဲ့က်ေနာ့ကို သူရုတ္တရက္တြန္းျပီး မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႕တစ္ခြန္းေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဧည့္ခန္းကခံုမွာသြားထိုင္ ေနတယ္။ သူ႕မွာအေတြ႕အၾကံဳရွိပံုရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းသူ အခ်ိန္တိုင္းျပန္ေျပာေနၾကက နင္မနမ္းတတ္ေသးဘူးတဲ့။ အရာရာမွာ ေရွ႕ေဆာင္ဖို႕ၾကိဳစားေနတဲ့က်ေနာ္ သူေရွ႕မွာ ကေလးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနမိတယ္။ အဲဒီညေနခင္းတစ္ခုမွာ က်ေနာ္တို႕မေၾကညာပဲ တရား၀င္ခ်စ္သူႏွစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ေန႕ညမ်ားစြာမွာေတာ့ သူနဲ႕က်ေနာ္ ရင္ခြင္တစ္လွည့္စီ ခုိ၀င္အိပ္စက္မိခဲ့ၾကတယ္။ ဘ၀အေမာေတြကို ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကရင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ မနမ္းတတ္တဲ့က်ေနာ့ကို အနမ္းသင္ေပးတတ္တာကလြဲရင္ ေရွ႕ဆက္ဖို႕သူခြင့္မျပဳခဲ့။ သူရဲ့ႏူးညံ့တဲ့ဆံပင္ေလးေတြကို ေဆာ့ကစားဖို႕ေတာ့ သူလွုိက္ေလ်ာတတ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ က်ေနာ့ဟာ သူ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ ပီဘိကေလးငယ္လို ျဖစ္ေနမိတတ္တယ္။ အခ်စ္ဆုိတဲ့သင္ခန္းစာကို သူစတင္သင္ၾကားခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္တုန္လွုပ္ရျပန္ေရာ။ စ, စခ်င္းသူေျပာတာက “ငါ့မွာ ခ်စ္သူလက္ရွိ ရွိေနတယ္တဲ့” ကဲ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ သူက ႏွစ္ေယာက္စလံုးကသူ႕ကို ခ်စ္တာလိုလားပါတယ္တဲ့။ ေလာဘၾကီးလိုက္တာမ်ားဗ်ာ။ ဘယ္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကမ်ား အဲလို အခ်စ္ကိုရွယ္ယာခြဲ ခ်စ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ထိ ရွက္ရြံ႕နာက်င္ရတယ္ဆိုတာေတာ ့မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႕ျဖတ္ရိုက္လိုက္တာက သက္သာပါအုန္းမယ္။သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ နင္က ငါ့ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲတဲ့။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္သူ႕ကို အဆက္ျဖတ္ဖို႕ၾကိဳးစားၾကည့္မိတယ္။ က်ေနာ့မ်က္ရည္ေတြကို က်ေနာ္ရက္မရွည္ခ်င္ေတာ့ ေအာင္ျမင္တဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ လက္ပိုက္ေစာင့္ေနတဲ့ သူ႕ရင္ခြင္ကို ျပန္၀င္ခဲ့ရစျမဲ။ သူဟုိတစ္ေယာက္နဲ႕ဘယ္အခ်ိန္မွာေတြ႕လဲ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ က်ေနာ္မေတြးခ်င္။ ေတြးလိုက္တုိင္း က်ေနာ့ဘယ္ဘက္္ရင္အံုက အျမဲနာက်င္ခဲ့ျမဲ။ တခါခါနာက်ည္းမိတယ္။ ဘယ္သူ႕ကို အခ်စ္ဆံုးလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ေမးဖို႕အားယူရင္း ေနာက္တြန္႕ေနမိျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ မျပတ္သားသူဟာကုိယ္ကိုတိုင္ပါပဲလား။

အိပ္မက္ဆိုးညေတြကို ဆက္တုိက္မက္ခ်င္သူဟာလည္းကိုယ္တုိင္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ မတုန္မလွုပ္ပံုမွန္ ေနတတ္တာက သူပါပဲ။ တကယ္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တည္ျငိမ္တတ္တာက သူ႕ပံုမွန္ထင္ပါတယ္။ အနမ္းေတြကလည္းပံုမွန္ေလ။ နမ္းေနရင္း မသတီစိတ္နဲ႕ (အဲဒီႏွုတ္ခမ္းတစ္စံုဟာ ကိုယ္တစ္ဦးတည္းပိုင္မဟုတ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕) က်ေနာ္ရပ္တန္႕မိတိုင္း သူကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ အိပ္လို႕ေပ်ာ္ေနတတ္ျပန္ေရာ။ သူလာမအိပ္တဲ့ညေတြက်ရင္ က်ေနာ္စိတ္က ဟိုတစ္ေယာက္ရင္ခြင္မွာသူေရာက္ေနျပီလား အခုဆိုသူနမ္းေနျပန္ျပီလားလုိ႕ ပူပန္ေနမိျပန္တယ္ေလ။ သူကေျပာတတ္ပါေသးတယ္ "နင္သိပ္တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္" တဲ့ေလ။


က်ေနာ္စိတ္ဆိုးတိုင္းသူလုပ္ေနၾက အက်င့္ေတြက လမ္းထိပ္က ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းလိုက္ေကြ်းတတ္တာ။ က်ေနာ္ပုဇြန္ခ်ဥ္သုတ္နဲ႕ ဘဲသားေပါင္းၾကိဳက္တယ္ဆိုတာ သူသိေနတတ္ျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့သူဖြင့္တတ္တဲ့သီခ်င္းက “ေျဖးေျဖးသတ္ပါ ငါ့ကို ေျဖးေျဖးသတ္ပါငါ့ကို” ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို မအိပ္မခ်င္းဖြင့္တတ္တယ္။

သူနဲ႕က်ေနာ္က တကယ္တမ္းေတာ့ဆန္႕က်င္ဘက္ေတြ။ က်ေနာ္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ဂိမ္းေဆာ့ေနတတ္တာမ်ိဳး။ က်ေနာ္ကသိပ္ေကာင္းတဲ့ကားဆို သူက ဟာသကားေလာက္တန္ဖိုးမထားတတ္တာမ်ိဳး။ က်ေနာ္သိပ္ၾကိဳက္ပါတဲ့ သီခ်င္းေတြဆိုရင္ သူကနားေထာင္လုိ႕မေကာင္းတတ္တာမ်ိဳး။ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္ ေကာ္ဖီလိုက္ေသာက္တတ္တာမ်ိဳးေတြကအစ။

အဲဒီေတာ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ေကာက္ရဖူးတယ္ေပါ့ဗ်ာေနာ့…………….

အေပၚကဓာတ္ပံုေလးက lovinghugs.com ကကူးလာတာပါ။

ဒီေန႕အတြက္လိုအပ္ခ်က္…

တခုခုေတာ့လိုပါတယ္။ ဘာလိုမွန္းေတာ့မသိ ထမင္းလည္းစားထားပါရဲ့နဲ႕ ဆာသလိုလိုဘာလိုလို။ တကယ္ေတာ့ စိတ္လိုအင္တစ္ခုပါေလ…..

ငယ္ငယ္သိတတ္စအရြယ္ ၀န္ထမ္းမိသားစု ရပ္ကြက္ထဲမွာဆိုေတာ့ ဒီေန႕ဆို ဥၾသဆြဲတတ္ေလရဲ႕။ ဘာမွန္းမသိတိုင္းေမးေနၾကက ေမ့ဘာလို႕ဆြဲတာလဲေပါ့။ ေမးခြန္းေတြကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတတ္တဲ့ေမက သားရယ္ဒီေန႕အာဇာနည္ေန႕ေလ။ အာဇာနည္ဆိုတာက အစခ်ီျပီး အဆံုးသတ္ေတာ့ မ်က္ရည္၀ုိင္းလ်က္သား။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာဆိုျပီးရယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သနားတယ္ဆိုျပီး ကြ်တ္တသတ္သတ္ရယ္နဲ႕ေပါ့။

နဲနဲအရြယ္ေရာက္လာ သိတတ္စအခ်ိန္ ရုပ္ျမင္သံၾကားဆိုတာက ေပၚထြန္းစ။ တစ္ရပ္ကြက္တစ္လံုး သစ္သားပံုးေလးထဲက ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကေလးထဲမွာ အာဇာနည္ေန႕ အခမ္းအနားဆိုတာကို ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကည့္ရတတ္တယ္။ တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ အားလံုးက အေလးျပဳ ပန္းေခြေတြကိုယ္စီကိုင္ျပီး အာဇာနည္မိသားစု၀င္ေတြ အစီစဥ္တက်။ ျပီးေတာ့ျပီးေတာ့ေပါ့။

ဘာလို႕ရယ္မသိ ကိုယ့္အာဇာနည္ကုန္းကို သူမ်ားက ဗံုးခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သိခဲ့ရတယ္။ အသိဥာဏ္ဆိုတာ ဗဟုသုတအျပင္ ရွာေဖြရပါလားဆိုတာ သိေပမယ့္ အပ်င္းၾကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မတိုးတက္ႏိုင္။

ေနာက္ႏွစ္တစ္နွစ္အေရာက္မွာေတာ့ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႕စေတြ႕ၾကရတယ္။ သမိုင္းဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲကေန သူကတကယ့္အျပင္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အံ့ၾသရင္ခုန္ျခင္းအျပည့္နဲ႕ သူ႕ကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေစာင့္ေနမိတယ္ဆိုတာ ရုပ္ျမင္သံၾကားက လႊင့္ေနတဲ့အခမ္းအနားကို ၾကည့္ရင္းေပါ့။ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႕ ယံုၾကည္မွုအျပည့္နဲ႕နင္းခ်လာတဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းက သူ႕လိုပဲလွပ ေသသပ္ေနခဲ့တယ္။ မ်က္၀န္းေတြကလည္း သိပ္စူးရွထက္ျမက္လွပါလား။ အို…..သူ႕လွုပ္ရွားမွုေတြက ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို အသက္၀င္ေနလ်က္ အားလံုးေသာလူေတြကလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနလ်က္။

သူဟာသူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြအတြက္ အားလံုးနဲ႕ေ၀းေနရျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ႏွစ္တိုင္း သူ႕ကိုျမင္ခ်င္တိုင္း ႏွစ္စဥ္မျပတ္ ဒီအခမ္းအနားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရတာေပါ့။

ဒီနွစ္ေတာ့ က်ေနာ္မၾကည့္လိုက္ရေတာ့ဘူးေလ။ အခုလည္း အခမ္းအနားကျပီးသြားျပီဆိုေတာ့ က်ေနာ့ စိတ္အဆာေျပဖို႕ ၾကံဖန္ရွာေဖြၾကည့္ရအံုးမွာေပါ့။ ကဲ………

ရိုေသျခင္း အေလးအျမတ္ျပဳျခင္း ခမ္းနားျခင္း ၾကီးက်ယ္ျခင္း........

မနက္ျဖန္အတြက္ အေလးအျမတ္ျပဳပါ၏
ေပ်ာက္ဆံုးေနႏိုင္သည္
ေမ့ေပ်ာက္ေစႏိုင္သည္
ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္သည္
သို႕ေသာ္
ထာ၀ရ ရွင္သန္လ်က္....

အာဇာနည္ေန႕သီခ်င္းမ်ားနားဆင္ရန္ www.chintwin.com တြင္နားဆင္ႏိုင္ပါသည္။

ၾကားခ်င္လွသည္ ေခါင္းေလာင္းသံစီစီီ

ေဟာဟုိ ေျမျပင္မွာ ရပ္တည္ေနတဲ့ ေက်ာင္း၀န္းဆီ။ အေျပးအလႊားလွမ္းေနတဲ့ အျဖဴအစိမ္းေတြၾကားမွာ အဲဒီေခါင္းေလာင္းသံတီးမယ့္ ကာယကံရွင္ရွိသည္။ သို႕ေပမယ့္ ေခါင္းေလာင္းသံ ေန႕တိုင္းၾကားရဖို႕က မေသခ်ာ…….

ေဟာဒီအရပ္က သိပ္ေခါင္ပါတယ္တဲ့။ ေျမျပန္႕ေတြရဲ့ ေနာက္ဆံုး ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းေတြရဲ့အစ။ သိပ္ကို ေ၀းလံေခါင္းပါး ရာသီဥတုကျပင္းထန္ပါေသာ နမ္စင္ေက်းရြာ။ ရြာေနလူထု ေတြ႕ရတတ္တဲ့ အျပင္လူေတြက ထူးထူးျခားျခား ေရခဲေတာင္တက္္ဖို႕ေရာက္လာတတ္တဲ့လူမ်ိဳးေတြ။ အဲလိုအရပ္မ်ိဳးဆိုေတာ့ မဖြံ႕ျဖိဳးမတိုးတက္တာ ဘာဆန္းလဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဟာဒီရြာက လူအညြန္႕အဖူး ေလးေတြလည္း စာတတ္ေပတတ္ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္ေလ။ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ ဒီရြာကေန ႏိုင္ငံံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးမွာ တတပ္တအားပါ၀င္မယ့္ ပညာရွင္ေတြ မရွိႏိုင္ဘူးလို႕။

ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ရြာေက်ာင္းကို အစိုးရကခန္႕အပ္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြ။ ရပ္ရြာကလည္း အားရပါးရၾကိဳဆိုၾကတယ္။ ဂရုစိုက္ၾကပါတယ္။ ကူညီၾကပါတယ္။ ေဖးမၾကပါတယ္။ ေျမာက္စားၾကပါတယ္။ ေ၀းလံလြန္းလို႕လား ရာသီဥတုပဲမခံႏိုင္ၾကတာလား ဆရာဆရာမတို႕မွာ လခထုတ္ဖို႕ျမိဳ႕တက္သြားျပီးရင္ ျပန္ေရာက္လာဖို႕ ခပ္ခက္ခက္။ တခါတည္းႏွုတ္ဆက္ဖို႕သာျပင္ထားေတာ့။ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာသမွ်ေတြသည္လည္း ထို္နည္း ၎။

ျမိဳ႕တက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕တားျမစ္ရပါ့မလဲ။ သူတို႕မိသားစုကေကာ ဒီေလာက္ေ၀းလံေခါင္သီအရပ္မွာ ၾကာရွည္ေလးျမင့္ ဘယ္ထားပါ့မလဲေနာ္။ သူတို႕ေတြကေကာ သူတို႕ရဲ့ဘ၀ေတြကို စေတးျပီး ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနႏိုင္ၾကမယ္တဲ့လား။ ေရာက္လာခါစ အသစ္အဆန္းဆိုေတာ့ သူတုိ႕ေပ်ာ္ရႊင္မွုက ခဏတာ။ မၾကာခင္မွာ သူတို႕အတြက္အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ကစလို႕ ျပႆနာ။ ရွားပါးမွု ေပါင္းမ်ားစြာၾကားမွာ ဘယ္ေလာက္သည္းညည္းခံႏိုင္မွာတဲ့လဲ။

ေက်ာင္း၀န္းထဲကို မနက္ေနေရာင္မထြက္လည္း အေရာက္သြားခ်င္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြ ဆရာဆရာမ ေျပာင္းလဲမွုျမန္ဆန္ႏွုန္းကို မသိလိုက္မသိဘာသာ လက္ခံထားၾကတဲ့ ကေလးေတြ စာဖတ္ခ်င္ၾကတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ အဲဒီေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းၾကီး ေန႕စဥ္မျပတ္ စီစီညံညံ တီးေစခ်င္လွပါသည္…….

စြဲလမ္းမွုရဲ့ အျခားတစ္ဖက္

ႏွုတ္ခမ္းတစ္ဖက္
ရမၼက္အျပည့္နဲ႔နမ္းခဲ့ဖူးတယ္
ဆံညိဳညိဳ ေနအျပိဳမွာ
ေမႊးၾကဴခဲ့ဖူးတယ္
လြမ္းဖို႕ေကာင္းတဲ့
ပါးႏွစ္ဖက္က
အရင္လိုပန္းေရာင္
ဆြဲဖက္ဖူးတဲ့
တြဲလက္ႏွစ္ဖက္က
ႏူးညံ့ေႏြးလ်က္
ဖ၀ါးနွစ္ဖက္
လွမ္းလိုက္တိုင္း
ပန္းပြင့္ေတြ
စီလ်က္
သာယာတဲ့
ဆည္းလည္းသံက
စမ္းေခ်ာင္းေဘးက
ေတးခ်ိဳခ်ိဳ
..................

SMS ေလးတစ္ခု ၌ ျငိတြယ္ျခင္း

တကယ်တမ်းတော့ SMS ဆိုတာ ဘာမှဆန်းလှတာမဟုတ်။ အမျိုးမျိုးသော SMS တွေဖတ်ခဲ့ဖူးပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ ဟတ်ထိသွားတာအမှန်။ သူ့ ရဲ့ SMS က

Sir, Infront of UR mind, my thing is nothing. Thanks 4 u n thanks 4 GOD. Very small meeting also I always remember U. Thanks a lot. ပါတဲ့……..

မနေ့ညက တနင်္ဂနွေ ထုံးစံအတိုင်း စျေးတစ်ပတ်စာ ဝယ်ပြီးအပြန် လေးလိုက်တဲ့ အထုပ်တွေ။ မရောက်ဘူးတဲ့ အနားက ရှော့ပင်းမောတစ်ခုကို တစ်ယောက်ထဲ ရှည်ကြောပြီးဝင်လိုက်မိတယ်။ အထွက်ကြ ဘယ်ဘက်က ပြန်ရမလဲ မသိတော့ဘူး။ သွားနေကြသူငယ်ချင်းကို ဖုံးဆက်တော့လည်း သူက မကိုင်အား။ အပေါ်ကို လမ်းမှားပြီး ပြန်သွားသေးတယ်။ ပြီးမှ ခက်တည်တည်နဲ့ ပြန်ဆင်းလာတာ။ မသိရင်တော့ ဆာဗေးသွားကြည့်သလိုလို။ မြေပုံကိုလည်း အကြိမ်တရာလက်ထောက် ပြီးမှ မစ္စတာဘင်းလို လက်နဲ့တိုင်းပြီးပြန်လာခဲ့တာပေါ့။ လမ်းတစ်လျှောက်ကြောက်ကြောက်နဲ့ သီချင်းတွေဆိုလို့ လူကြောက်တာပါ သရဲတော့မကြောက်။ အိမ်နားရောက်တော့ အားကစားခုံလေးတွေပေါ် ဝမ်းသာအားရ ပြေးပြီး ပစ္စည်းလေးတွေတင်ရတယ်။ လမ်းတလျှောက်ဆွဲလာရလို့ လက်အံသေနေပြီလေ။ တင်လိုက်မယ်ဆိုရင်ပဲ အညိုရောင်လေးတစ်ခုကို ပြတ်ပြတ်သားသား တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပိုက်ဆံအိတ်နဲ့တူသလိုပဲ။ အနားကပ်ကြည့်တော့ ဟုတ်တယ် ပိုက်ဆံအိတ်လေးပါ။ ဟာ ဒီက အထာတွေဘာတွေရှိလားမသိဘူးဆိုပြီး အိမ်ကိုတန်းပြန်ဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖြတ်ခနဲ အတွေးတခုပေါ်လာတယ်။ ပိုက်ဆံအိတ်ရှင်ဘယ်လိုခံစားရမလဲပေါ့။ ပြန်မပေးတဲ့ လူနဲ့တွေ့ရင်ကော ငါ့အပြစ်ကင်းပါ့မလား ချီတုံချတုံစိတ်နဲ့ အဲဒီပိုက်ဆံအိတ်လေးရှေ့ မှာ ဗိုလ်ကျားသေနတ်ဆွဲနေမိတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ အားတင်းပြီး ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဖွင့်ကြည့်မိတယ်။ ပိုင်ရှင်ရဲ့ work permit ကဒ်လေး။ ဟာ ဒါသိပ်အရေးကြီးတဲ့ကဒ်ပဲ ဒီမှာအဲကဒ်မရှိရင် အလုပ်လုပ်ဖို့မလွယ်။ အိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံက ၅ ဒေါ်လာထဲ စာရွက်ပိုင်းလေးတွေနဲ့ Bank ကဒ်ကတစ်ခု ခရီးသွားရတဲ့ ကဒ်က တစ်ခု။ အနီးအနားကိုကြည့်တော့ ဘယ်သူမှမရှိ။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။

နောက်ဆုံးတော့ကြံရာမရ အိမ်ကိုပဲ ပြန်တက်ခဲ့တယ်။ အိမ်မှာအထုတ်ချပြီး အိတ်ထဲက ဆက်သွယ်ရန်ဖုန်းနံပါတ်ကိုရှာနေမိတယ်။ မပါ လုံးဝကို မပါခဲ့။ နောက်ဆုံးတော့ နောက်နေ့ ရုံးဖွင့်မှပဲ ရုံးကိုဆက်သွယ်ရုံမှတစ်ပါး အခြားမရှိ။ စာနာစိတ်နဲ့ အိပ်ခဲ့ရပေမယ့် ကိုယ်ကိုတိုင်ဆို ငါးရံ့ပြာလူး တီဆားပက်သလို မီးခဲဖင်ထိုင်မိ သလို တောင်ပြေးလိုက်မြောက်ပြေးလိုက်ဖြစ်နေမှာ မြင်ယောင်သေး။

နောက်နေ့တော့ သူ့ရုံးဆက်သွယ်ဖို့အင်တာနက်ကနေ ရှာ ဖုံးဆက်တော့ သူ့ရုံးက ဘာအကြောင်းလဲပဲမေးနေတာနဲ့ သူ့ကို ဆက်သွယ်ဖို့ဖုန်းနံပါတ်လေး လိုချင်လို့ပါလို့။ သူ့ပိုက်ဆံအိတ်လေး ကောက်ရထားလို့ပြန်ပေးချင်လို့ပါဆိုတော့။ သူကကျနော့ ဖုံးနံပါတ်ကို ယူထားလိုက်ပြီးပြန်ဆက်သွယ်ခိုင်းလိုက်ပါမယ်တဲ့။ မကြာပါဘူး သူဖုံးဆက်လာပါတယ်။ ကူးမားပါတဲ့။ ကျနော့ကိုလည်း သူ့လိုပဲ Indian ပဲလားတဲ့။ကျနော်ဝင့်ကြွားစွာ ပြောလိုက်မိတယ်ထင်တယ် ငါ ဗမာပါလို့ လာယူမယ်ဆိုရင် ရုံးဆင်းချိန်လာယူပါလို့။

၇:၃၀မှာသူလာယူပါတယ် ကျေးဇူးဆိုတဲ့စကားကို တဖွဖွရေရွတ်လို့ပေါ့။ ပြီးတော့ သူပြန်သွားပြီး ၃မိနစ်လောက်အကြာမှာ အဲဒီ SMS လေးကိုပို့လိုက်တာပါ။ တကယ်ဆိုမသိချင်ယောင်ဆောင်သွားလည်း ရပြီဖြစ်ပေမယ့် ပို့လိုက်တယ်ဆိုတော့။ ကျနော်ကလည်း take care လို့ပြန်ပို့လိုက်ပါတယ်။ အဲဒီတော့မှ သူက

Thanks. Yesterday I don’t sleep. So 2day early sleep ready GN လို့ပြန်ပို့လာပါတယ်။

မနေ့ကအိပ်လိုက်မိတဲ့ကျနော့အတွက် ကျျနော်ကိုယ်ကျနော််မကျေနပ်ဖြစ်သွားမိပါတယ် အခုညတော့ ကျနော်အိပ်သင့်လားမသင့်လားစဉ်းစားနေဆဲ…………

ေနမင္းနဲ႕လြဲေခ်ာ္ျခင္း

နိုးထတဲ့မနက္တိုင္းမွာ မင္းကထြက္မလာေသး
သုတ္သီးသုတ္ျပာ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ
မင္းနဲ႕ကိုဟာ က်ိန္စာမိေနတဲ့
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလို

အားလံုးျပီးလို႕
အိမ္ျပင္ထြက္ ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ေတာ့
မင္းကလည္း မင္းရဲ့ဖိနပ္ၾကိဳး
ေရာင္ျခည္ေတြကို ဟိုတစ္ဖက္ဒီတစ္ဖက္
ခ်ည္ေနတုန္း

မင္းလည္းကန္႕လာကာေနာက္ကြယ္ကထြက္အလာ
ငါလည္း ဇာတ္ခံုတစ္ခံုေနာက္ကို ခုန္အ၀င္ေပါ့
ေႏြးေထြးမွုမရွိတဲ့ ေအးစက္တဲ့
ၾကိဳဆိုျခင္းပါ

မင္းရဲ့တေန႕တာ
တာ၀န္ေတြအျပီး
မင္းနွုတ္ဆက္ထြက္သြားေပမယ့္
မင္းကိုလက္ကေလးေတာင္မျပႏိုင္တဲ့
လူ…….

ဒီလူကိုမင္းမုန္းႏိုင္ပါတယ္ေလ…
ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေစပါေလ..

Online မုန္းသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

ခင္ဗ်ားတို႕ပဲစဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ က်ဳပ္ကေတာရြာကပါ။ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာလည္း မရွိ ညေမွာင္ရင္ ဘက္ထီနဲ႔ ဖြင့္ရတဲ့ ဖန္ေခ်ာင္းကိုပဲ အားကိုးျပီးေနရတာပါ။ ခုတစ္ေလာဗ်ာ ကမၻာၾကီးကို ရြာၾကီးလုပ္ျပီး အဲဒီ online ဆိုတာၾကီးက က်ဳပ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကားေနရတာၾကာလွပါပေကာ။ အဲဒါၾကီးေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ…….

က်ဳပ္တူေတြတူမေတြမယ္ ရန္ကုန္ကေနမွ အျမင္ေတြက်ယ္ ဟိုတစ္ဖက္ျခမ္းကို လွမ္းသြားၾကတယ္ဆိုရင္ပဲ မၾကာမတင္မွာ က်ဳပ္လိုက္ရေတာ့မယ္ဆိုသိလိုက္ပါတယ္။ ထင္ေနတဲ့အတိုင္း က်ဳပ္အစ္ကိုၾကီးကေန က်ဳပ္ကို လိုက္လာဖို႕ေခၚလို႕လိုက္သြားမိပါတယ္။ ဟိုမွာလည္း က်ဳပ္အသိေတြေရာက္ေနတာ မ်ားလွေပါ့။ ရြာမယ္ဆို သူတို႕အမ်ိဳးေတြက သူတို႕အေၾကာင္း ၾကြားခ်က္။ က်ဳပ္လည္း အစ္ကိုၾကီးေခၚတယ္ဆို လိုက္သြားတာေပါ့ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။

အာဟိုေရာက္ေတာ့ဗ်ာ က်ဳပ္တူေတြတူမေတြက အင္တာနက္ဆိုတာၾကီး က်ဳပ္ကို သင္ေပးၾကသဗ်။ ကြန္ျပဴတာဆိုတာၾကီး စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းသား ၾကိဳက္တာ အကုန္လုပ္လို႕ရဆိုပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေတာ္ေတာ္အသံုး၀င္တယ္တဲ့။ ဟုတ္မွာပဲဗ် သူက ေလးေထာင့္ၾကီးဆိုလည္းဟုတ္ ျပားျပားေလးဆိုလည္းဟုတ္ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ခလုတ္တခ်က္ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႕ အသံေတြလည္းထြက္သဗ်။

က်ဳပ္အိမ္မွာ ပ်င္းေနမွာစိုးလို႕ဆိုျပီး အင္တာနက္မွာ ဘာေတြၾကည့္လို႕ရတယ္ ကအစ က်ဳပ္တူေတြတူမေတြက သင္ၾကသဗ်။ အင္တာနက္က တရားလည္းနာလို႕ရသလို ရုပ္ရွင္လည္း ၾကည့္လို႕ရသဗ် စာအုပ္ေတြလည္း အီးဘုတ္ဆိုလားဘာဆိုလား ဖတ္လို႕ရသဗ်။ က်ဳပ္ေတာ့ အားမရေပါင္ဗ်ာ။ စာအုပ္ဆိုတာ လက္ၾကားထဲညွပ္ဖတ္လိုက္ခ်င္တာပါပဲ။ တရားဆိုလည္း ဆရာေတာ္ေတြေရွ႕ လက္အုပ္ေလးခ်ီျပီး ေနသားတက်ေလးနာလိုက္ရမွဗ်။ ခုေတာ့ ကြန္ျပဴတာၾကီးထိုင္ရွိခိုးျပီး နာရမလိုဆိုေတာ့ ခိုးလို႕ခုလုပဲ။

အဲသာနဲ႔ ရြာတုန္းက ေက်ာင္းတက္ဖက္ သာေအးကိုက်ဳပ္က သာေအးရာမင္းကြာ ငါ့ဆီလည္းလာပါအုန္းကြာ ငါ့တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းသဟဆိုေတာ့ သာေအးက ေဟ့ေကာင္ဒီမွာတစ္ေနရာနဲ႕တစ္ေနရာမလာႏိုင္ဘူးကြ မင္းငါနဲ႔ေတြ႕ခ်င္သပ ဆို online ေပၚလာခဲ့တဲ့….ကဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရြာထိပ္က မဘုမသမီး မိေအးကို ဟဲ့ေကာင္မေလး နင္အားရင္ဖုန္းေလးဘာေလးဆက္ဆိုေတာ့ ဦးရီးကလည္း ဖုန္းဆက္တာ ပိုက္ဆံကုန္သတဲ့။ သမီးကိုေတြ႕ခ်င္ရင္ Gtalk ဆိုလားဘာဆိုလား စကားေျပာလို႕ရသတဲ့လာခဲ့တဲ့။ ကဲကဲနင္တို႕ေနၾကေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းၾကီး ၾကြက္နီက အေမရိကားမွာဆိုေတာ့ သူ႕ဆီဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းတဲ့ vzoဆိုတာကို တက္လာခဲ့တဲ့။ အဲမွ ရုပ္ပါျမင္ရသတဲ့ ကဲဗ်ာ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေတာ့။

ရုပ္၀တၳဳဆန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ က်ဳပ္တို႕လိုေတာသူေတာင္သားက လူခ်င္းေတြ႕လိုက္ရမွ အားရပါးရ ရွိသာရယ္။ တံုးဆိုတိုက္ က်ားဆိုကိုက္မွၾကိဳက္တာရယ္။ ခုေတာ့ဗ်ာ online ဆိုတာၾကီးရွိတာနဲ႕ က်ဳပ္မယ္ သူငယ္ခ်င္း အသိမိတ္ေဆြက တကယ္မျမင္မၾကားရတဲ့ အဲဒီဟာၾကီးထဲမွာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနရတာ စိတ္ကုန္ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ။ က်ဳပ္တင္မကပဲ ရြာကလူေတြသြားေျပာၾကည့္ပါလား က်ဳပ္နဲ႕တစ္စိတ္ထဲတစ္၀မ္းထဲေနမွာ။

ခုေတာ့ က်ဳပ္ရြာသူရြာသားေတြလည္း အဆင့္ျမင့္တာလား နိမ့္က်သြားတာလား မသိ လူခ်င္းေတာင္မေတြ႕ႏိုင္ၾကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးလြယ္ကူပါတဲ့ ဖုန္းဆက္ဖို႕လည္း ခက္ခဲ။ ဘယ္ေလာက္တိုးတက္ေခတ္မီတယ္ေျပာေျပာ က်ဳပ္တို႕ရြာေလာက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္း။ အဲလိုေပ်ာ္စရာမေကာင္းတာ အဲဒီ online ဆိုတာၾကီးက က်ဳပ္တို႕ၾကားမွာခံေနတာေၾကာင့္လို႕ က်ဳပ္ေတာ့ထင္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္သူ႕ကိုိ မျမင္ခ်င္မေတြ႕ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကိ ုမုန္းေနတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႕ သေဘာေပါက္မွာပါေနာ့ဗ်ာ…………………………………

အနီေရာင္ေက်ာက္ေဆာင္ သို႕မဟုတ္ ဆက္ရန္ရွိသည္…..

စာဖတ္ျခင္း အျပင္ က်ေနာ့ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစေသာ ၀ါသနာတစ္ခုမွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျခင္းပါ။ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ က်ေနာ္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေလးက အနီေရာင္ေက်ာက္ေဆာင္ပါတဲ့ ဒါရိုက္တာကလည္း က်ေနာ္ၾကိဳက္တဲ့ John Woo ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေအးရွား မွာ ဘတ္ဂ်တ္ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၈၀ဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္ကားက အေတာ္ကို ၾကည့္သင့္တယ္ေလ။ တကယ္တမ္းက ရံုမွာတင္သမွ်ကားတိုင္းကို ၾကည့္ခ်င္ေနမိတာကိုေတာ့ ဒီဆင္ေျခေလးနဲ႕ ဖံုးဖိထားတာပါ။

ဇာတ္လမ္းစျပျပျခင္းတိတ္ဆိတ္ျခင္းနဲ႔ ႏူးည႔ံသိမ္ေမြ႔မွုကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ မၾကာပါဘူးရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စစ္ဘီလူး၀င္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ သူနဲ႔လိုက္ဖက္မယ့္ ေနာက္ခံတီးလံုးေတြ သူ႕ကိုလူေတြက သာမက ငွက္ကေလးကေတာင္ ေၾကာက္လန္႔ရတယ္ဆိုတာ ဒါရိုက္တာက ျပထားပါတယ္။ ဘုရင္ကိုေျခာက္လွန္႔ျခင္းနဲ႔ စစ္ကို စတင္ခိုင္းလိုက္တဲ့အထိ သူ႕ရဲ့ ရဲတင္းမွု ပိုင္ႏိုင္မွုေတြက သိသာေစပါတယ္။

စစ္တစ္ခုျဖစ္လာတယ္ဆိုတိုင္း စစ္ေျပးျဖစ္ရတဲ့ ျပည္သူေတြက အတိဒုကၡနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရစျမဲေပါ့။ က်ေနာ့အဖိုးအဖြားေတြရဲ့ စစ္ေျပးကာလေတြကို ပံုျပင္ေတြလိုပဲ နားေထာင္ခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ အဲလိုိဒုကၡဆိုတာ ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းတယ္ေလာက္သာ သိခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံ့အေရးအခင္းၾကေတာ့ တကယ္ကို ဖရိုဖရဲႏိုင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ႏိုင္လွပါလားလို႕သိလာရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကားထဲက အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူေပ့ကေတာ့ မိမိရဲ့ရင္ေသြးနဲ႕ဇနီးမယားေတြ ရြာတစ္ရြာမွာ ပိတ္မိေနလို႕လာေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ကယ္ဆယ္ဖို႕ ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားပဲ ေရွ႕မွာလဲက်ေနတဲ့ စစ္ေျပးမိသားစုထဲက ကေလးေလးကို ေျပးေပြ႕လိုက္တဲ့ သူ႕ကို မေလးစားပဲမေနနိုင္ေအာင္ ရိုက္ျပထားပါတယ္။ အျပင္မွာေကာ တကယ္ရွိႏိုင္ပါ့မလားဟင္။ စစ္ေျပးေတြကို ကာကြယ္ဖို႕ ကိုယ့္အသက္ေတြကို စေတးျပီး ကာကြယ္တဲ့စစ္သားေတြကို ၾကည့္ျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ သက္ျပင္းခ်ခဲ့ရပါတယ္။

ျပီးေတာ့ တရုတ္ကားေတြရဲ့ထံုးစံအတိုင္း Hero ဆိုတာေတြအမ်ားၾကီးေပါ့။ လူအမ်ားၾကီး ၀ိုင္းတိုက္ပင္မယ့္ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို မႏိုင္ဘူးဆိုတာမ်ိဳး။ ေနာက္ထပ္ေပးတဲ့ အေတြးက စစ္ပြဲရဲ့ နည္းပရိယာယ္ အတက္အက် အႏိုင္အရံွုးဆိုတာေတြကို အဆံုးအျဖတ္ေပးတတ္တဲ့ ေနာက္ကြယ္က ပညာရွိေတြရဲ့ အခန္းကလည္း မေသး။ က်ဴးလ်န္ဆိုတဲ့ ပညာရွိက တစ္ျခားနယ္ေျမက ၀ူဆိုတဲ့ဘုရင္ငယ္ကို စစ္ကူေတာင္းပူးေပါင္းဖို႕အတြက္ သြားေတြ႕အေရးဆိုတဲ့ အခန္းက စိတ္လွုပ္ရွားမွုအျပည့္ေပးစြမ္းေစပါတယ္။ သူရဲ့ စကားေျပာႏိုင္ႏွင္းမွု နဲ႔ တည္ျငိမ္စြာ ဆြဲေဆာင္ေစခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ရဲ့စကားတစ္ခြန္းမွားလိုက္တာနဲ႔ သူဒီအခန္းထဲက ျပန္မထြက္ႏိုင္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ သူေနာက္ဆံုးေျပာလိုက္တဲ့စကားက အရွင္ရဲ့ဓား မသံုးတာၾကာျပီတဲ့ ဒီပြဲဟာအေကာင္းဆံုးေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းဆုိတာေလးပါ။


ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ က်ိဳးယုဆိုတဲ့စစ္သူၾကီး။ သူ႔စစ္တပ္က ကြ်ဲခိုးသြားလို႕လာတိုင္တဲ့ အခန္း သူသိတယ္ ခိုးတဲ့လူဘယ္သူလဲဆိုတာ။ ရြံေတြေျခေထာက္မွာေပေနတဲ့တရားခံေတြကို ေပ်ာက္သြားေအာင္ သူလုပ္လိုက္တဲ့ အကြက္ေလး သိပ္ကို လွတာပါပဲ။ ေသမိန္႕ေပးမယ့္အစား အခြင့္အေရးေပးျပီး ဘ၀ကို ျပင္ဆင္ခိုင္းလိုက္တာေလး။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ အဲလိုမ်ိဳးေပါ့။

က်ိဳးယုနဲ႔ က်ဴးလ်န္ေတြ႕ဆံုတဲ့အခန္း ဒါလည္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာပါပဲ။ စေတြ႕တာက ျမင္းကေလးေမြးေပးတဲ့အခန္းေပါ့။ မင္းကဒါလည္းသိတာပဲလားဆိုေတာ့ ပညာရွိရွိပီပီ နည္းနည္းပါးပါးပဲသိတာပါလို႕ျပန္ေျပာတဲ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အေျခအတင္က မပ်င္းေစရပါဘူး။ ျပီးေတာ့၀ူူဘုရင္ကို ကူေျပာေပးဖို႕ေျပာတဲ့ပံုစံ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ဂီတနဲ႕စကားေျပာသြားၾကတယ္။ ဒီလိုႏွစ္ဦးသေဘာတူညီမွုယူျပီး တဲ့ေနာက္က်ဴးလ်န္မွာ ခြန္အားအျပည့္နဲ႕ေပါ့။

၀ူဘုရင္ကို က်ားတစ္ေကာင္ေတာလိုက္ေစျခင္းျဖင့္ ရဲရင့္ေစျပီး က်ဴးနဲ႕က်ိဳးတို႕ရဲ့ အၾကံအစည္အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ေစခဲ့ပါတယ္။ လူေပ့ဆီကို က်ိဳးယုတို႕တစ္သိုက္ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လူေပ့က သူ႕စစ္သားေတြစီးဖို႕ ျမက္ေတြနဲ႕ ဖိနပ္ထိုးေနခဲ့တာ သူ႕စစ္သူၾကီးေတြက သူတို႕အရွင္က ဖိနပ္ေတြထိုးျပီးသူတို႕ အေယာက္စီတိုင္းကို ကိုယ္တိုင္ေပးခဲ့တာဆိုျပီးဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာေျပာေတာ့ ေအးေလဒီလိုဘုရင္ေအာက္မွာ ဒီလိုသစၥာရွိတဲ့လူေတြ ရွိတာဘာဆန္းလဲေနာ္။ ျပီးေတာ့စစ္သူၾကီးေတြက ကေလးေတြကို စာသင္ေပးေနတဲ့အခန္းေလး။ ကေလးတစ္ေယာက္ကထေမးတယ္ သူတို႕အခုေတာင္ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္မစားရေသးတာ စာသင္ေနတာဘာလုပ္ဖို႕လဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္း က်ေနာ္တို႕ရဲ့ မုန္းတိုင္းဒဏ္ခံကေလးငယ္ေတြေကာ အဲလိုေမးခြန္းမ်ိဳးေမးခဲ့ရင္ ဘယ္လိုေျဖၾကမွာလဲ ဆိုျပီးေတြးေနမိပါတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း အဖြဲ႕အစည္းႏွစ္ခုပူးေပါင္းဖို႕ဆိုတာ လြယ္လြယ္ကူကူမဟုတ္ခဲ့။ သူနဲ႕ပူးေပါင္းျခင္းသည္ သူ႕လက္ေအာက္တြင္ခိုလွုံျခင္းမဟုတ္။ အဲဒီေတာ့သူတို႕ေတြ အျငင္းအခံုျဖစ္ၾကရတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႕မွာရွိျပီးသားစကားပံုလိုပဲ က်ိဴးယုက ဖိနပ္ထိုးေနတဲ့ ျမက္ကေလးေတြကို ဥပမာေပးျပီး ေျပျငိမ္းေစခဲ့ပါတယ္။

ျပီးေတာ့စနစ္တက် အကြက္ခ်တုိက္ခဲ့တဲ့ ပထမတိုက္ပြဲ။ စည္းလံုးျခင္းရဲ့ေအာင္ပြဲေပါ့။ ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့ က်ိဳးယုကို ေဆးဆရာက ေဆးထည့္ေတာ့ သူ႕မိန္းမရဲ့လက္ကိုကိုင္ရင္း အံၾကိတ္ခံလိုက္တာျမင္ရေတာ့ လူ႕ဘ၀မွာ တြဲလက္တစ္ဖက္ရဲ့တန္ဖိုးဆိုတာကို ျမင္လာရပါတယ္။ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ပြဲမွာ ၀ူဘုရင္ငယ္က သူ႕ရဲ့ညီမငယ္နဲ႕ လူေပ့ကိုကမ္းလွမ္းရင္း ေရႊလမ္းေဖာက္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ညီမငယ္ရဲ့စကားကလည္း မွတ္သားစရာပါပဲ မိန္းမသားဆိုတာ အဲလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ဘ၀ကိုစေတးရမယ္တဲ့လား သူလည္းငွက္ငယ္ေလးေတြလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ပါတယ္တဲ့။သူ႕မွာလည္း အစြမ္းအစရွိပါတယ္တဲ့။ က်ေနာ္တို႕ရာဇ၀င္မွာလည္း အဲလိုမ်ိဳးစေတးခံခဲ့ရတဲ့ မိန္းမသားေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ၾကည့္လို႕ေကာင္းေနခါမွ ဆက္ရန္ဆိုတဲ့စာေလးေပၚလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားမိပါတယ္။ က်ေနာ္က အျမဲပဲသိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနၾက ဆိုေတာ့ တစ္ခါတည္းဇာတ္သိမ္းသြားဖို႕ကိုပဲ ပိုလုိလားမိတယ္။ ဒုတိယပိုင္းကိုေတာ့ စိတ္မရွည္စြာပဲေစာင့္ေနရအုန္းမွာ ကဲ ေက်ာက္ေဆာင္နီေရ လာပါေတာ့ကြာ ျမန္ျမန္………..

အဂၤလိပ္ကိုလည္းမကြ်မ္းက်င္ တရုတ္စာလည္းနားမလည္ဆိုေတာ့ ကိုယ္နားလည္သလို ခံစားရမိသလို ေရးလိုက္တာပါ အမွားအယြင္းအတိမ္းအေစာင္းမ်ားရွိရင္ ထံုးစံအတိုင္း မသိနားမလည္ရြာသားေလးဆိုျပီး…………

ေၾကာ္ျငာေလးၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ http://www.youtube.com/watch?v=WDqamjm8lc4 ကို သြားပါဗ်ာ..

China Film Group/Avex Entertainment/Chengtian Entertainment/CMC Entertainment/Showbox/Lion Rock Prods.Cast: Tony Leung, Takeshi Kaneshiro, Hou Yong, Hu Jun, Zhang Fengyi, Chang Chen;
Director: John Woo;
Screenwriters: John Woo, Khan Chan, Kuo Cheng, Sheng Heyu;
Producer: Terence Chang, John Woo;
Executive producers: Han Sanping, Masato Matsuura, Wu Kebo, Ryuhei Chiba, Chin-wen Huang, Wootaek Kim, Jeongchun Ryu;
Directors of photography: Lu Yue, Zhang Li;
Production/costume designer: Tim Yip;
Music: Taro Iwashiro;
Editors: Angie Lam, Yang Hongyu, Robert A. Ferretti;
Action director: Corey Yuen;
Sales: Summit Entertainment, Mei Ah (Hong Kong).

ဒီတပတ္ရံုးပိတ္ရက္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ

က်ေနာ္လည္း ေလ့က်င့္ထားမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္ အစ္ကိုၾကီးေတြ စက်င့္ၾကစို႕လားဗ်ာ အစ္မၾကီးေတြ မ်က္စိမွိတ္ထားေနာ္ ဒါ လွိ်ဳ႕၀ွက္ခ်က္....

မဆံုးေသးတဲ့ လြမ္းေတးပံုျပင္

မေမ့ရက္လို႕ယေန႕ထက္တိုင္ပါေလ……………………………………………………..............ကိုေမာင္ေရ မိခိုင္ေလလြမ္းလြန္းလို႕ေၾကကြဲရေပါင္းမ်ားလွပါပေကာ။ မယံုႏုိင္ေလာက္တဲ့အေျပာင္းအလဲ ေတြမွာ ကိုေမာင္ရဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြပါလိမ့္မယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေတြးဘူးလို႕ ရူးမတတ္ပါေလ ရူးမတတ္ပါ။

က်မဆိုတဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ကို ဆယ့္တစ္ေယာက္ေျမာက္အျဖစ္က်မ အေမက ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္ေယာက္ျပီးမွ ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မကို အိမ္က ပိုပိုလို႕ပဲ ေခၚၾကတယ္ေလ။ က်မရဲ့ထူးခြ်န္ျခင္းေတြကေတာ့ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းျခင္း အားကစားဆို ဘတ္စ္ကတ္ေဘာ ေဘာ္လီေဘာ ၾကက္ေတာင္ စက္ဘီးျပိဳင္ အျမန္နင္း အေႏွးနင္း အားလံုးကိုရေစရမယ္။ ေဘာလံုးလား က်မက ျမိဳ႕နယ္လက္ေရြးစင္ေပါ့။

က်မကိုးတန္းေအာင္ျပီး ဆယ္တန္းအတက္မွာ ကိုေမာင္တို႔ တပ္က က်မတို႕ျမိဳ႕ ကို အေရြ႕ေပါ့။ တဘက္ကတပ္၀န္းထဲကို က်မတို႕ကန္ေနတဲ့ ေဘာလံုးေလးအေရာက္ ထံုးစံအတိုင္း လက္ေခါက္မွုတ္ျပီး ေဘာလံုးကိုလက္ညိဳးထုိးျပ ေကာက္ခိုင္းလိုက္တဲ့ က်မကို သူတအံ့တေၾသာ ၾကည့္ေနတယ္ေလ ဘာထူးဆန္းလို႕လဲေနာ္။ အဲဒီေန႕ကစလို႕ အားကစားလုပ္လို႕အျမဲေနာက္က် အိမ္ျပန္တဲ့ စက္ဘီးျမန္ျမန္စီးတတ္တဲ့ က်မေနာက္က အရိပ္ကေလး စေရာက္လာတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ အရပ္က ပံုမွန္ျမန္မာေယာက်္ားေလးထက္ နဲနဲပုပင္မယ့္ အသားျဖဴျဖဴဆိုေတာ့ တမ်ိဳးၾကည့္လို႕ေကာင္းေနေရာ။ မြန္ေလးျဖစ္ေနတာကလည္း က်မအတြက္ သူစကားေျပာတာေလးက နားေထာင္ေကာင္းေနျပန္ေရာ။ က်မတို႕ကြင္းထဲမွာကစားရင္ သူ မပီကလာပီကလာဆိုတတ္တာက ေမာင့္ဘ၀ကို စကၠဴေလွကေလးလုိ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္မင္းကျပဳရက္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးေပါ့။ သူမို႕အဲဒီသီခ်င္းဆိုရင္ က်မမွာေတာ့ ဆက္ေဆာ့လို႕မရေအာင္ ရပ္တန္႕သြားျမဲ။ ဖမ္းစားႏုိင္လိုက္တာေနာ္။ ကိုေမာင္တစ္ေယာက္အနားေရာက္ေနပင္မယ့္ ေယာက်္ားေလးအေပါင္းအသင္းမ်ားတဲ့ က်မအတြက္ အိမ္ကတခါမွ စိတ္မပူဘူးေလ။

ကိုေမာင္တို႕တပ္ေျပာင္းရမယ္ဆုိေတာ့ က်မဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖဖို႕သိပ္မလိုေတာ့။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ မခ်စ္ဖူးတဲ့အခ်စ္ရူးဆိုေတာ့။ ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ထင္လဲဟင္။ အို ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြရဲ့ အခ်စ္စြန္႕စားခန္းအိပ္မက္ကို က်မမက္ျပစ္လိုက္တာေပါ့။ က်မေလ ကိုေမာင့္ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္ခဲ့မိတာပါ။ အိမ္ေပၚက အဆင္းက ထံုးစံအတိုင္းေလခြ်န္ျခင္းက က်မတို႕ရဲ့ အခ်ိန္းအခ်က္ အမွတ္အသားေပါ့။

ကိုေမာင္ရယ္ လွိုက္ဖိုရင္ခုန္ျခင္းနဲ႕ တစ္ကယ္ကို တစ္မ်က္ႏွာတစ္ရြာထင္ျပီး လိုက္လာခဲ့တာပါ။ အိမ္မွာလည္း အခန္႕သားထမင္းစားပြဲေရွ႕ေရာက္စားခဲ့တဲ့ က်မ ထမင္းဟင္းမခ်က္တတ္တာ ဘာဆန္းလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေမာင္ရယ္ ကိုေမာင္က က်မခ်က္တဲ့ဟင္းကို တျမတ္တနိုုးလက္ဆံုစားခ်င္တယ္ဆိုတာ မသိလို႕ပါေလ။ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ က်မအတြက္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုထိန္းသိမ္းဖို႕ လင္သားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ဆိုတာေတြကိုပါ မသိတတ္ခဲ့တာ အျပစ္တစ္ခုပါ ကိုေမာင္ရယ္။

သားဦးေလးေမြးေတာ့ ေျပာၾကတယ္ ကိုေမာင္ရယ္ သားဦး အဂၤါမေမြးရာတဲ့ ဟုတ္လားဟင္ က်မတို႕အတြက္အဲဒီက်ိန္စာဟာ တကယ္ပဲလားဟင္။ အဲဒီက်ိန္စာကို ယူေဆာင္လာတာ ကိုေမာင္ကိုယ္တိုင္ပဲ မဟုတ္လားဟင္….။

ဒုတိယကေလးကိုယ္၀န္ၾကီးမွာကိုေမာင္ တို႕ေရွ႕တန္းထြက္ရတယ္ေနာ္။ မီးတြင္းထဲမွာ ကိုေမာင္ေရွ႕တန္းမွာ က်သြားျပီဆုိလို႕ ေဟာဒီက မိခိုင္ေလ တကယ္ကို ရူးသြပ္သြားခဲ့ရတာေတြဟာ ကိုေမာင့္ကိုခ်စ္လို႕ဆိုတာ ကိုေမာင္သိႏိုင္ရဲ့သားနဲ႕ေနာ္ ။ မိခိုင္ရဲ့မိဘေတြကို အေၾကာင္းၾကားျပီး ျပန္ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္ ကိုေမာင္ရက္စက္လိုက္တာေနာ္။ က်မကိုထားရစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ အခ်စ္သစ္နဲ႕တဲ့။ အို……က်မကို က်မကို ရူးမတတ္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ က်မကို သူမို႕ထားရစ္ခဲ့တယ္။

ေဟာဒီျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ထိုင္ျပီး စီးဆင္းသြားတဲ့ ျမစ္ျပင္ၾကီးကို မွာလိုက္ရတာ အေမာ ကို႕ေမာင္ကို ေျပာေပးပါ မိခိုင္ကို ျမန္ျမန္လာေခၚပါလို႕။ အခုကိုေမာင္ဆိုေနၾက သီခ်င္းေလးကို မဆံုးတမ္းဆိုေနတယ္ေလ………အလြမ္းေတြေနေပါ့………………

ေျပာင္းျပန္၀တ္မိတဲ့ ဘ၀၀တ္စံုထဲက လူ

ဘယ္သူမဆို အ၀တ္အစားကို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေျပာင္းျပန္၀တ္မိမွာပါ။ တက္သုတ္ရုိက္၀တ္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ မေတာ္တဆပဲျဖစ္ျဖစ္ အေသအခ်ာမ၀တ္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ မ၀တ္တတ္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ငယ္တုန္းကပဲျဖစ္ျဖစ္ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ နဲ႕ေလ။ ဒါေပမယ့္ အ၀တ္အစားေျပာင္းျပန္၀တ္မိတာက မသိမသာေလးပဲျဖစ္ေစ လူမျမင္နိုင္တဲ့ေနရာေလးမွာပဲျဖစ္ေစ အတည့္ျပန္၀တ္လိုက္လို႕ ရပါေသးတယ္။ ဒါဆိုဘ၀၀တ္စံုေျပာင္းျပန္၀တ္မိရင္ေကာ……….

တကယ္ပါဗ်ာ ျဖစ္ခ်င္တာက တစ္ျခား ျဖစ္ျဖစ္လာတာက တစ္ျခားျဖစ္ျဖစ္ေနေတာ့ေလ။ ငယ္ငယ္ေဆာ့ကစားတုန္းကေတာ့ ဘာျဖစ္ခ်င္ခဲ့မွန္း ေသခ်ာမသိခဲ့။ အရြယ္ေရာက္လာလို႕ သိျပန္ေတာ့လည္း ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြက အေကာင္အထည္မေပၚ။ အဲဒီေတာ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပဲဆိုျပီး ျဖစ္ခ်င္တိုင္းအျဖစ္ခံလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေပေတေတေန လုပ္သင့္မယ္ထင္တာေတြလုပ္ျပီး ေရာက္လာမယ့္ မနက္ျဖန္တိုင္းကို ျပံဳးျပံဳးၾကီးထိုင္ၾကည့္မိေနတတ္တယ္။

ကံေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့ တစ္ေန႕ကလည္းေ၀းကြာလိုက္တာဗ်ာ။ မိုင္တိုင္ရဲ့ ေအာက္ေျခမွာ ညႊန္းကိိန္းက မပါဆိုေတာ့ သြားရမယ့္ခရီးတာရွည္ကို ဘယ္လိုခန္႕မွန္းမလဲဗ်ာ။ လမ္းၾကံဳလိုက္ဖို႕ မေျပာနဲ႕ ေန႕ေန႕ညည အနားမွာ လွမ္းဆြဲလိုက္လို႕ ပါလာမွာ ဖုန္မွုန္႕ေတြကလြဲျပီး ဘာမွမရွိ။ တကယ္ေတာ့ ခရီးဆံုးေရာက္ရင္ေတာင္ ပန္းတိုင္ေရာက္မွန္းမသိတာနဲ႕ ေက်ာ္သြားျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲေလာက္ထိ။

ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေတာင္အျမင့္ေတြကလည္းမ်ားလြန္းလို႕ ေတာင္မွန္းမသိ ကုန္းတက္ေလးမွန္းကိုမသိႏိုင္ေတာ့။ တစ္စတစ္စနဲ႕ ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ေတြကို သူတို႕ကိုယ္တိုင္ပိတ္ေနလို႕ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႕ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ျပန္။ ေရွ႕ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ကြယ္လို႕။ တယ္ခက္ပါလား ဟူး…..

ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ျပီး ခရီးသြားရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီခရီးကို မစ,ခဲ့တာေကာင္းမွာ။ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ့ေကာင္းကင္မွာ အလင္းေရာင္ဆိုတာမွုန္ျပျပရယ္ပါ။ ၾကယ္ေတြကိုျမင္ရစတမ္္းဆုိရင္ ကိုယ္ဟာလမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားတတ္ခဲ့မွာေပါ့။ ခုေတာ့ အလင္းနွစ္ေတြပဲကိုယ္နဲ႕မတိုက္ဆိုင္လို႕လား မသိ ၾကယ္ေတြကလည္း ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲ။

ဆိုေတာ့ ဘ၀ဆိုတဲ့၀တ္စံုကို အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ ေျပာင္းျပန္မွန္းမသိ အတည့္မွန္းမသိ ၀တ္လိုက္မိတာပါ။ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့………………

ဗမာျပည္သည္တို႕ျပည္ ဗမာစာသည္တို႕စာ……အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာစိုးေၾကာက္ပါသည္

ဒီစာေလးကိုေရးခ်င္တာၾကာလွပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းပဲမတိုက္ဆိုင္တာလား မသိလိုက္မသိဖာသာပဲေနမိတာလားမသိ ေရးဖို႕ စိတ္ကမပါ။ အခုေတာ့ ေန႕လည္က မေကသြယ့္ဘေလာ့က စာေၾကြးေတြ တျဖည္းျဖည္းဖတ္ရင္း အဲဒီေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႕ ဖတ္ရေတာ့မွ က်ေနာ္ ေရးသင့္ပါလားလို႕ ခံစားလာရတယ္။ ေရးမွျဖစ္မယ္လို႕လည္း စိတ္ကေစ့ေဆာ္ေနျပန္ေတာ့………

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကပါ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္တက္အလွဴ ကိုသြားရတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က က်ေနာ္အလုပ္မွာဆံုလုိက္ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီေန႕ကမွေတြ႕ဖူးတာပါ။ အဲဒီထဲမွာ မိသားစုတစ္စုပါတယ္ ကေလးေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ပါ။ တစ္ေယာက္က ၈ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ၆နွစ္ေလာက္ျဖစ္မယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ေယာက်္ားေလးေတြ။ အၾကီးေလးက ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလး။ အငယ္ကညိဳစိမ့္စိမ့္နဲ႕ ပီဘိ ကေလးအရြယ္။ ထံုးစံအတိုင္းကေလးခ်စ္တတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ အနားသြားျပီး သားသားနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲဆိုေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုးက တုပ္တုပ္မလွုပ္ အင္းမလုပ္အဲမလုပ္ဆိုေတာ့ ေမးတဲ့ကိုယ္ကိုတိုင္ေၾကာင္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူ႕တို႕ေလးေတြအေမက အားနာလို႕ထင္ပါရဲ့ က်ေနာ့ကိုလာေျပာတယ္ သူတို႕ကျမန္မာလိုသိပ္မေျပာခ်င္ၾကဘူးတဲ့ ေလ။ အဲဒါနဲ႕သူတို႔ေတြက ဒီမွာေမြးတာလားဆိုေတာ့ ဟုတ္ဘူးတဲ့ အၾကီးေကာင္ေလး ၄ႏွစ္ အငယ္ေလး ၂ ႏွစ္သားကေျပာင္းလာတာတဲ့။ သူတို႕ေက်ာင္းမွာက ျမန္မာလို မသင္ေတာ့ ျမန္မာစကားမေျပာခ်င္ၾကဘူးတဲ့ဗ်ာ။ အစ္မကျမန္မာလိုေျပာေစခ်င္တယ္တဲ့ ဆံုးမရလြယ္ေအာင္လို႕တဲ့။ သူတို႕က အိမ္မွာ ျမန္မာလိုေျပာရင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာတဲ့။ဒါနဲ႕သူတို႕ေတြ ဘုရားေကာ ရွိခိုးတတ္လားဆိုေတာ့။ ပို႔တယ္ေလ ဗုဒၶ ဘာသာသင္တန္းပို႕တယ္တဲ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္တဲ့။ က်ေနာ္၀မ္းသာလို႕မွမဆံုးေသး ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းကလည္း အဂၤလိပ္လိုပဲ သင္ေတာ့ ဘုရားရွိခိုးတာလဲ အဂၤလိပ္လိုပဲရြတ္တယ္တဲ့။ အမ္မေလး က်ေနာ္လည္း အဂၤလိပ္ ဗားရွင္း က်က္ထားအံုးမွ မေတာ္ မရြတ္တတ္တာနဲ႕ ဘာသာေရးက ဒီထက္ေ၀းရရင္ခက္ရခ်ည္ရဲ့။ အဲဒါနဲ႕ ကေလးနွစ္ေယာက္လံုးကို အဂၤလိပ္လိုေမးေတာ့မွ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေျဖၾကတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႕ တူတူေနတဲ့ အိမ္က အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ကေလးေလးကို သူအဖိုးအဖြားေတြက ဗမာစာေမ့မွာစိုးလို႕ ျပန္လႊတ္ဖို႕ေျပာေတာ့ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ပိုပါလားထင္ေနမိတာ အခုမွ တကယ္ပါလားလို႕ ျဖစ္ရတယ္။

ဒါပဲလားဆိုေတာ့ ဟိုတစ္ေလာက အသိတစ္ေယာက္ရဲ့ ကေလးအလည္လာပါတယ္။ သူအေဖက ပူဆာလြန္းလို႕ေဆာ့လြန္းလို႕ဆိုျပီး ငါရိုက္လိုက္ရလို႕ပဲ ေျပာရေသးတယ္ ကေလးက အေမရဲေခၚေပးသားကို ရိုက္ေတာ့မယ္ဆိုလို႕ သူ႕သားကို ျမန္မာျပည္အျမန္ျပန္ပို႕လိုက္ရတယ္တဲ့ေလ။ တကယ့္ငိုအားထက္ရယ္အားသန္အျဖစ္။

ကေလးေတြပဲလားဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ လူမ်ားတဲ့အရပ္ လူထူ ဧရိယာဆိုရင္ ဗမာလိုမေျပာေတာ့ဘူး။ ဗမာလို႕သိမွာစိုးလို႕တဲ့ေလ။ က်ေနာ္တို႕ေတာ့အရြဲ႕တိုက္ျပီး သူ႕နဲ႕သြားတိုင္း လူမ်ားရင္ ဗမာလိုအက်ယ္ၾကီးေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ထိုင္းကိုသြားတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သတိရမိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႕ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ေစ်းေလွ်ာက္၀ယ္တုန္းေပါ့ ခရီးေဆာင္အိတ္၀ယ္မယ္ဆိုျပီး ဆုိင္တစ္ဆိုင္မွာ ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ ေျပာျဖစ္ၾကတုန္း ေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးက အစ္ကိုတို႕ဗမာေတြလားတဲ့။ က်ေနာ္တို႕ စကားေျပာတဲ့အသံထြက္က အမ်ားနဲ႕မတူ တမူကြဲထြက္ေနလို႕တဲ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုတို႕ေျပာရင္ အဂၤလိပ္လိုပဲေျပာေပးပါတဲ့ ဆိုင္ရွင္က ဗမာလိုေျပာရင္မၾကိဳက္လို႕တဲ့။ က်ေနာ္တို႕ေတြ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူခမ်ာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးလာလို႕စကားအားရပါးရေျပာခ်င္ေပမယ့္ အခြင့္မသာရွာဘူးေလ။

ဘာသာစကားတင္ပဲလားဆိုေတာ့ ဟိုတစ္ေလာက ရံုးက အစ္မၾကီးက ေျပာလာတယ္။ အစ္မၾကီးက မႏၱေလးသူဆိုေတာ့ ေရာက္ခါစကလဲျဖစ္ျပန္ မိတ္ကပ္ဆိုတာမလိမ္းဘဲ ျမန္မာအမ်ိဴးသမီးပီပီ သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ရံုးေန႔စဥ္တက္တယ္ေလ။ ကားေပၚမွာ တစ္ျခားျမန္မာေတြနဲ႕ေတြ႕ ေတာ့ ျမန္မာမေလးတစ္ေယာက္က သနပ္ခါးလိမ္းထားမွေတာ့ ျမန္မာမွန္းသိမွာေပါ့တဲ့ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း အစ္မကို ေတြ႕ေတာ့ ေျပာၾကတာတဲ့ေလ။ အဲဒီစကားၾကားေတာ့ က်ေနာ့မွာ ေဒါသထြက္လိုက္တာ အစ္မရာ တစ္ခါတည္းေမးလိုက္ေရာေပါ့ ျမန္မာမွန္းသိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ဒါဟာရွက္စရာမွ မဟုတ္တာလို႕ေျပာလိုက္ေရာေပါ့ လို႕။

ကဲဗ်ာ က်ေနာ္တို႕ ျပည္ၾကီးက ဘယ္ေလာက္ပဲ မတိုးတက္ပါေစ ဘယ္ေလာက္ပဲ နိမ့္က်ပါေစ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲပါေစ ဒီျပည္သူျပည္သားျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ငယ္တာနဲ႕ ပဲ အရိုးကို အရြက္ဖံုးၾကရင္ျဖင့္ တကယ္ အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ စိုးေၾကာက္ လွပါသည္………

ပင္လယ္

နင္ဟာပင္လယ္နဲ႕တူတယ္

တကယ္

လွိုင္းပုတ္သလိုေဆာ့ကစားတတ္တယ္

လွုိင္းသံ တေ၀ါေ၀ါနဲ႕ ေဒါသၾကီးတတ္ျပန္ေရာ

အေျပာက်ယ္သလို

အေျပာင္းအလဲျမန္တတ္တဲ့နင္ဟာ

မုန္တိုင္းေတြကိုလည္းဖန္တီးတတ္တယ္

၀မ္းစာရွာေနတဲ့ တံငါသည္ေတြလည္း

နင္မသနား

ခရီးသြားဆိုျပီးလည္းမစာနာ

နင့္ရဲ့ လိွုင္းတခ်က္အပုတ္မွာ

အားလံုးရဲ့အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ

ေသာင္ျပင္မွာ

ငါနင္းခဲ့ တဲ့ ခပ္ဖြဖြေျခရာ

နင္လွိုင္းတခ်က္အေရြ႕မွာ

ဖ်က္ပစ္ခဲ့တာ

ငါ့အသည္းကနာ

တကယ္တမ္းေတာ့

နင္ဟာမာယာမ်ားတဲ့

တကယ့္ပင္လယ္............

အခ်စ္ဆိုတာ....

အခ်စ္ဆိုတာ
ႏွုတ္ဖ်ားကဖြင့္ဟမွလား ေကာင္မေလးေရ
ငါ့ရင္တြင္းက ခ်စ္ျခင္းေတြမင္း မသိႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ

အခ်စ္ဆိုတာ
ေရးျပရမွာလား ေကာင္မေလးေရ
ငါေရးထားတဲ့ အၾကမ္းစာရြက္ေတြ မင္းမွမျမင္ႏိုင္ဘဲေလ

အခ်စ္ဆိုတာ
ထိေတြ႔ရမွာလားေကာင္မေလးေရ
ငါအိပ္မက္ထဲမွာ နမ္းခဲ့လို႕ အရာထင္ခဲ့တဲ့ ပါးျပင္ေလး မင္းမွႏိုးခဲ့ဘဲေလ

အခ်စ္ဆို
အေကာင္အထည္မွမဟုတ္တာ ေကာင္မေလးရာ
မင္းျမင္ေအာင္ ရင္ခြဲျပေတာင္
မင္းမသိခ်င္ေယာင္ေနအံုးမွာပါ......

လြမ္းရက္ေတြအေၾကာင္း

ကိုအဲလက်စ်ရဲ့ သီချင်းခေါင်းစဉ်လေးပါ။ လွမ်းစရာတွေက အများသား။ တစ်နေ့တစ်နေ့ ထိုင်လွမ်းနေရတာပါပဲ။ အလွမ်းသမားလို့ပြောရင်လည်း ပြောတော့ လွမ်းနေဆဲ လွမ်းနေအုန်းမှာ…………..

မနေ့က သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ မွေးနေ့ကို အကြောင်းပြုပြီး ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ ဆုံဖြစ်ကြတယ်။ ဒီနေရာကို ကျနော်ရောက်ပြီး ဒုတိယ အကြိမ်မြောက် ပြန်လည်ဆုံတွေ့ကြခြင်း။ ပထမတစ်ခေါက်နဲ့ မကွာတာက ပထမတစ်ခေါက်ကလို နှစ်ယောက်မပါဝင်ခဲ့ခြင်းပါ။ လပေါင်းများစွာ မဆုံခဲ့လေသမျှ ဝုန်းဒိုင်းကို ကြဲနေကြတာပေါ့။ ဆာလှပြီမြန်မြန်လုပ်ပါ ဟင်းခါးဟင်ခါး ဒီနေ့စားမှာနော်တို့ ငါကသိပ်စိတ်ကြီးတာ အစာမစားရရင်ခေါင်းမူးရောတို့ နံနံပင်ပေးပါ ငါ့ကျတော့ ဘဲဥမပါဘူးတို့ နည်းနည်းလေးပဲထည့်ပေးတာ မမျှတဘူးတို့ လိုက်ပွဲမြန်မြန်တို့ အဖြူစားမယ် အဝါစားမယ်တို့ သူပုန်ဝင်တဲ့အတိုင်း ပွက်ပွက်ညံအောင် သူထက်ငါဦးအောင် ပြောကြတာပါပဲ။ စားလို့လည်းပြီးသွားရော ဟယ်ကြည့်စမ်း နင်ဝလာလိုက်တာ ဒီလောက်စားတော့ ဒီလောက်ဝလာမှပေါ့တို့ ကျန်းမာရေးလေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်မှပေါ့တို့ ဟိုနှစ်ယောက်က ဘာလို့မလာတာလဲတို့ ဟိုလူက ဘာဖြစ်သွားပြီတို့ သူတို့တွေတော့ ယူသွားကြပြီတို့စုံစီနဖာ ဆွေးနွေးခန်းဖွင့်ကြတာပေါ့။ ပြောမဆုံးပေါင်တောသုံးတောင် မမောမပန်း အအေးဗူးကိုင်ပြီးပြောကြတာပေါ့။

မွေးနေ့ ကိတ်ကြီးထုတ်ပြီး ဖယောင်းတိုင်စိုက်ရင်းငြင်းခုန်ကြပြန်ရော အကြီးသုံးတိုင်ထွန်းမယ်တို့ ဆယ်တိုင်ပဲထွန်းထားလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲတို့ အို ရှုပ်ယှက်ခပ်အောင်ကို ပြောကြပြန်ရော။ ဓာတ်ပုံဆရာမြန်မြန်ရိုက် တံခါးပိတ်ပါဗျို့ ဖယောင်းတိုင်တွေ ငြိမ်းကုန်ပြီတို့ ဟာတံခါးပိတ်တော့ အိုက်လာပြီ အဲယားကွန်းဖွင့်ပါဗျို့ နဲ့ ကွန်ပလိန့်ပေါင်းမျိုးစုံတက်ကြပြန်ရော။

အားလုံးလည်းပြီးရော ကွန်ပြူတာကိုရှေ့ချပြီး နင့် Friendster ထဲက Private photo ကြည့်ချင်တယ် ပြရမယ်ဖြစ်ကြပြန်ရော။ မဟုတ်ဘူး ငါကဘာရယ်မဟုတ်ဘူး ဓာတ်ပုံ တင်ရင်းကနေ မှားနှိပ်ပြီး private photo ဖြစ်သွားတာ ဟီးဟီးနဲ့ ပြောသူကပြော။ အကောင်းဆုံဓာတ်ပုံတွေ တင်ထားတဲ့သူတွေကတော့ သူ့အကောင့်ကလုံးဝမထွက်တော့။ မရှိသေးတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကိုလည်း နင်လုပ်မှဖြစ်မယ်တို့ မလုပ်ရင်ခေတ်နောက်ကျတော့မယ့်အတိုင်း လိုက်ပြောလိုပြော။

ပြီးတော့ ပြောယုံနဲ့အားမရသေး ဝိတ်ချိန်တဲ့စက်ကလေးထုတ်လာပြီး တက်တက်နဲ့ အတင်းတွန်းဘယ်သူ အဝဆုံးလဲ ရီကြမောကြ ပြောင်ကြလှောင်ကြ။ ပိန်တဲ့လူတွေကတော့ ဝမ်းသာအားရ တက်သွားကြပြီး အောင်မြင်တဲ့မျက်နှာနဲ့ ပြန်ဆင်းလာကြပြီး မတက်ဘူးဆိုပြီးခြေကန်အော်တဲ့လူကို စက်ပေါ်မတက်တက်အောင်ပြော ရှုံ့မဲ့ပြီးဆင်းလာတော့ အော်ရယ်ကြနဲ့ လွန်ခဲ့လေသော ကျောင်းကာလတွေဆီကို ပြန်ရောက်နေသလိုလို။

နောက်ထပ်မရပ်သေးဘဲ အရှေ့ဘက်ကမ်းခြေဆီကို ခြေဦးလှည့်ကြပြန်ရော။ emotion ဓာတ်ပုံတွေရိုက်ကြမယ်ဆိုပြီး ခုန်လိုက်ကြတာ ကလေးတွေလို ပြန်ဖြစ်နေရော။ လုပ်ငန်းခွင်တင်းကြပ်မှုတွေကို မေ့ထားပြီး လွတ်လပ်စွာ ကမ်းခြေက သဲနုနု ကို ခြေဗလာနဲ့နင်းလျှောက်ကြပြန်ရော။ လှိုင်းတွေအလာ ရေစို မယ်မှန်းသိရက်နဲ့ ရေစပ်ကိုဆင်း အော်ပြီးပြန်ပြေးလာနဲ့ အဲဒီလွမ်းရက်တွေက တစ်နှစ်မှတစ်ခါပေ့ါ…………..

ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ဘယ္ဘက္ယိမ္းရပါ့

အလုပ်မှာတွေ့ကြုံရတာလေးတစ်ခုပါ။ တစ်ခါတစ်လေ အလုပ်ခွင်ဆိုတာ တရားခွင်လည်းဖြစ်သွားတတ်သလို ကိုယ်ကိုတိုင်လည်း တရားသူကြီးဖြစ်သွားတတ်တာမျိုးလေ။ ကျနော့ အတွက်ခက်ခဲတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ဖြစ်ခဲ့တာမို့ ယနေ့ အထိ မှန်လားမှားလား မကွဲပြားနိုင်။ အများအတွက်ချမှတ်တဲ့ စည်းကမ်းဆိုတာ တသတ်မှတ်တည်းပဲ ရှိသင့်တယ်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်နဲ့ ယနေ့အထိ အမှတ်ရနေတဲ့ အဖြစ်ရယ်လေ…….

ကျနော့စက်ရုံက ဘီယာစက်ရုံတစ်ခုပါ။ ထုတ်လုပ်မှုက ရှေ့ဆုံးကပေါ့။ နေ့နေ့ညည ထုတ်လုပ်နေတဲ့ ဒီစက်ရုံမှာ ထုတ်လုပ်ရေးဌာန မှာ ဝန်ထမ်းပေါင်းများစွာနဲ့။ နေ့စား လခစားပေါင်းများစွာနဲ့ ပါ။ ဘီယာစက်ရုံမှာလုပ်ကိုင်နေတဲ့ ဝန်ထမ်းယောကျ်ားလေးတွေအတွက် မြင်သာမြင်ရ မကြင်ရ။ သူတို့လည်း လောကီလူသားမို့ ဘာခံနိုင်မှာလည်း လွယ်ရင် သူကြွယ်တောင်လက်မနှေးဘူးဆိုတာ လည်းရှိတာကိုး။ အဲဒီတော့ အခွင့်အရေးရသလို တစ်ယောက်တစ်လက်ဆွဲလိုက်ကြတာပေါ့။ အခွင့်မသာလို့မိသွားခဲ့ရင်ကော..

တစ်နေ့တစ်နေ့ အထဲမှာတင်မက အပြင်ကိုသယ်ထုတ်ဖို့ကြိုးစားကြတော့ ဒီအတိုင်းလွတ်ထားလို့မဖြစ်ချေဘူးပေါ့။ စည်းကမ်းတွေတသီကြီးရေး ကြော်ငြာသင်ပုန်းမှာလည်း ကပ်လို့။ တစ်ညသား ကျနော် ညဆင်းကျတဲ့ ည အဲဒီညက ပုံမှန်အတိုင်း။ ဒါပေမယ့် ၁၂နာရီကျော်လောက်မှာတော့ လှုပ်လှုပ်နဲ့ နေ့စားကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ကျနော့ ဝန်ထမ်းတွေခေါ်လာကြတယ်။ အစ်ကိုတဲ့ သူဘီယာခိုးထားတယ်တဲ့ လက်ထဲမှာလည်းပုလင်းနဲ့ ငြင်းစရာကိုမရှိ။ ထုံးစံအတိုင်း ရုံးက ခုံရုံးဖွင့်ရတာပေါ့။ကျနော့ အကျင့်အတိုင်းဘာလို့ လုပ်ရတာလဲလို့မေးကြည့်မိတယ်။ သူကိုကြည့်တော့ ၁၈ကျော်ကာစ ငယ်ရွယ်သေးတဲ့အရွယ်။သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်။ သူ့အဖေက စက်ရုံရှေ့ ရဲစခန်းကရဲ။ ဆယ်တန်းဖြေပြီး ကျောင်းမတက်ခင် အလုပ်ဝင်လာတာတဲ့။ ငယ်ရွယ်သေးတော့ ဘီယာဆိုတာဘာလည်းစမ်းသပ်ချင်မှာပါ။ လောကကြီးကို စူးစမ်းချင်တဲ့ အရွယ်မဟုတ်လား။ သူရိုးသားစွာ ဝန်ခံတယ်ဗျ။ အစ်ကိုကျွန်တော် သောက်ကြည့်ချင်လို့တဲ့ အပြင်မှာဝယ်မသောက်နိုင်လို့တဲ့။ ကျနော့ကို အလုပ်မထုတ်ပါနဲ့ အစ်ကိုတဲ့။ ကျနော်တို့ရဲ့ စည်းကမ်းက သူ့ကို အလုပ်ထုတ်ရမှာပါ။ အပြစ်ဆိုတာသိသိကြီးနဲ့ ကျုးလွန်တဲ့လူတွေကို အများရှေ့မှာ စံပြအဖြစ်အရေးယူမှသာ နောက်ထပ်ကျုးလွန်မှုဆိုတာ နည်းပါးလိမ့်မယ်ထင်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ ကျနော်ဘာဆုံးဖြတ်ရမလဲ။ ချို့တဲ့လူငယ်တစ်ယောက်ရဲ့ စူးစမ်းချင်စိတ်ရယ် စည်းကမ်းချိုးဖောက်မှုရယ်။ တကြိမ်တခါဆိုပြီးခွင့်လွှတ်လို့ရပေမယ့် တကြိမ်တခါကနေ ကြိမ်ဖန်များစွာအထိ ကျူးလွန်တတ်သွားမှာကိုလည်း မဖြစ်စေချင်။ ဆုံးဖြတ်ရခက်ခက်။ ဒါပေမယ့် ကျောသားရင်သားမခွဲခြားပဲ အုပ်ချုပ်ရမှာဆိုတော့ စိတ်ကိုဒုံးဒုံးချ အဲဒီကလေးကို ခေါ် ရှေ့မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး အသေအချာရှင်းပြရတယ်။ ဒီနေ့အဖြစ်အပျက်ကို မင်းဘဝအတွက်တခုလုံးစာ သယ်ဆောင်မသွားစေချင်ဘူး ဒီလိုမျိုးထပ်မံမလုပ်စေချင်ဘူးပေါ့။ မတတ်တတတ် ဆုံးမစကားတွေပြောခဲ့တာပေ့ါ။ သူ့စိတ်မှာအနာတရမဖြစ်သွားစေချင်ဘူး လူငယ်ဘဝကို အစွန်းအထင်းကင်းစွာ ကျော်ဖြတ်စေချင်တယ်လေ။

နောက်တလလောက်ကြာတော့ ကျနောသူ့ ကို အပြင်မှာတွေ့ပါတယ်။ သူကျနော့ကို လာမနှုတ်ဆက်ပင်မယ့် ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေတာတွေ့ပါတယ်။ သေချာတယ်သူကျနော့ကို မှတ်မိပါတယ်။ ကျနော်ကတော့ ကျနော့ ဆုံးဖြတ်ချက်မှန်မယ်လို့ ဒီနေ့အထိတော့ ထင်မှတ်နေတုန်းပါ…………………

ေႏြေနေအာက္တြင္ ပူေသာ္လည္း…… မိုး သည္းသည္းတြင္ေအးေသာ္လည္း…… ေဆာင္း ႏွင္းက်၍ ခ်မ္းေသာ္လည္း…..

အစ္ကို… အစ္ကိုက အခု ႏုိင္ငံရဲ့အျပင္ဘက္မွာ စီးပြားရွာေနခဲ့ျပီေနာ္။ အစ္ကိုက်ေနာ့ကိုမွတ္မိပါ့မလား။ က်ေနာ့နာမည္ ေ၀ျဖိဳးေလ။

အစ္ကို႕ ဘ၀ကၾကမ္းတမ္းတယ္တဲ့လား အစ္ကို။ G.T.I နဲ႕ပဲ ေက်ာင္းျပီးခဲ့ရတယ္လား။ အစ္ကိုသိပါတယ္ဗ်ာ က်ေနာ့ အေဖက က်ေနာ္ ၈တန္းအတက္မွာ ဆံုးခဲ့တယ္။ က်ေနာ့ အေမက မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္။ က်ေနာ့ေအာက္မွာ ၅တန္းကတစ္ေယာက္။ ၃တန္းကတစ္ေယာက္။ အမႊာႏွစ္ေကာင္က ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းတက္ဖို႕။ စိတ္ညစ္သြားလားအစ္ကို အေမ့မွာ ရင္ခြင္ပိုက္တစ္ေယာက္လည္း က်န္ေနခဲ့ေသးတယ္။ ဘယ္လိုရပ္တည္ခဲ့လဲ ဟုတ္လားအစ္ကို…ေလာကအလယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းရပ္တည္ဖို႕ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ က်ေနာ့အေမက အရပ္က နားခ်တာေရာ သူကိုယ္တုိင္လိုလားတာေရာ အေဖ့ရဲ့ ညီကို ယူခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ဘ၀ေတြျပည့္စံုျပီထင္လားအစ္ကို က်ေနာ့ဦးေလး အေမ့ေနာက္ေယာက်္ားက ရင္ၾကပ္ေရာဂါနဲ႕ပါ။ ေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္လား သူကပဲေသာက္တတ္တာလား ညေနတိုင္းသူေသာက္ပါတယ္။ သူရွာတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ က်ေနာ္တို႕မိသားစု ဘယ္ေလာက္ပါ့မလဲ။ သားအၾကီး အဖအရာဆိုေတာ့ က်ေနာ့တာ၀န္ေပါ့။ က်ေနာ္ရပ္လိုက္ရတဲ့ ပညာေရးတစ္ပိုင္းတစ္စ ၈တန္းဆိုတာ အစ္ကို႕ G.T.I နဲ႕ ယွဥ္ရင္အကြာၾကီးပါ။

က်ေနာ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့ရလဲ။ အစ္ကို ပညာမျပည့္စံုတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ အလုပ္ၾကမ္းကလြဲရင္ ဘာရွိအံုးမွာလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္အားမငယ္ပါဘူး။ က်ေနာ့အတြက္ အေမနဲ႔ ညီေတြညီအစ္မေတြဟာ ခြန္အားပါ။ က်ေနာ္ေလ က်ေနာ္တို႕ ရြာနားက နာမည္ၾကီး ကုမၸဏီၾကီးတစ္ခုမွာ ေန႕စားလုပ္ပါတယ္။ အလုပ္က အဆိုင္းနဲ႔ ဆင္းရတာပါ။ စားေသာက္ကုန္ဆိုေတာ့ ၂၄ နာရီ မရပ္မနားထုတ္တာေပါ့။ မနက္နဲ႕ ေန႕လည္ဆိုင္းေတြက ၇၅၀ ေလာက္ရပါတယ္။ ညဆိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ၉၅၀ ေလာက္ရတာေပါ့္။ က်ေနာ္ေလ ညဆိုင္းကို မဆင္းတတ္ပါဘူး။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ညဆိုင္းဆင္းရင္ ေခါင္းေဆာင္က ၂ ဆိုင္းဆင္းလို႕မရဘူးလို.ေျပာထားလို႕ပါ။ ၂ဆိုင္းဆင္းမွ ၁၀၀၀ေက်ာ္ရမွာေလ။ ၁၀၀၀ေက်ာ္ရမွ က်ေနာ့ ညီေလးေတြ ေက်ာင္းထားလို႕ရမွာ။ ဆင္းခ်င္တိုင္းဆင္းလို႔ရမယ္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ အစ္ကိုရာ ေနာက္အဆင္းမွာ ခြင့္ယူမယ့္လူရွိလား မဆင္းခ်င္တဲ့ လူရွိလား လုပ္စရာအပိုရွိလား ရွာရတာေပါ့ဗ်ာ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ျပန္ေပ့ါ။ သန္႕ရွင္းေရးကစလို႕ ေပါ့။ က်ေနာ္ေလ အခိုင္းခံခ်င္လြန္းလို႕ပါဗ်ာ။ ဒါမွအိမ္စရိတ္ကာ မိမယ္မဟုတ္လား။ ေႏြဆိုအလုပ္က မနားရဘူးေလ။ ေႏြက် စက္ရံုကပိုေရာင္းရတာကိုးဗ်။ မဆင္းခ်င္မွအဆံုး အမုန္းဆင္းရတာ။ သၾကၤန္တြင္းက ပိုေရာင္းရသဗ်။ အပိုေၾကးရလို႕ သၾကၤန္ဆိုတာ စက္ရံုက အၾကိဳလုပ္တဲ့ သၾကၤန္တစ္ရက္ေလာက္ပါပဲ။ ဒါေတာင္က်ေနာ္တို႕က ေန႕စားဆိုေတာ့ ကိုယ္ေပ်ာ္ခ်င္သေလာက္ေပ်ာ္ခြင့္မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ အေပ်ာ္အပါးဆိုတာ က်ေနာ္လိုလူမွာ ဘယ္ရွိႏိုင္ပါ့မလဲ။ အခြင့္ေလးရတာကို ေက်နပ္သင့္တာပါ။

မိုးတြင္း က်အလုပ္က ပိုျဖစ္တယ္ဗ်။ မိုးတြင္းမွာ စက္ရံုေနာက္က ျမက္ကြင္းျပင္ၾကီးက က်ေနာ့ အဓိက စီးပြားေရးေပါ့ဗ်ာ။ ဘာလုို႕လဲဆိုေတာ့ စက္ရံုက လူၾကီးေတြကျမက္ေတြကို မျမင္ခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ဘယ္သူကမွ မရိတ္ခ်င္ဘူး။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ေျမြေပါသမွ သိပ္ေပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေပးထားတဲ့ လည္ရွည္ဖိနပ္ေလးအားကိုးျပီး ဘုရားသခင္ကလည္းက်ေနာ့ကို ပစ္မထားေလာက္ပါဘူးလုိ႕ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ပါ။ ေမ့လို႕အစ္ကို က်ေနာ္က ခရစ္ယာန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ တနဂၤေႏြေန႕ အလုပ္ရွိရင္လည္း ဘုရားေက်ာင္းမတက္ပဲ အလုပ္လုပ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ပါ။ ဘုရားသခင္က နားလည္မွုနဲ႕ က်ေနာ့လုပ္ရပ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးမွာပါေနာ္ အစ္ကို။

ေဆာင္းတြင္း ေအးျမတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္းတိုင္း က်ေနာ္လည္းအမ်ားလိုပဲအိပ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မနက္အလုပ္၀င္ရမွာ ၆နာရီေလ။ ၅နာရီေလာက္အေရာက္သြားမွ မဟုတ္ရင္အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ က ေစာေစာ ေရာက္တဲ့ လူေတြပဲ၀င္ဆိုရင္ ေသျပီဆရာပဲ။ မနက္မ၀င္ရရင္္ေန႕ခင္းလည္းမ၀င္ရဘူးေလ။ အလုပ္မ၀င္ရရင္ဘာနဲ႕သြားစားမလဲ။ အဲဒီေတာ့ ထရတာေပါ့ဗ်ာ။ ၂ ဆိုင္းပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဗ် တခါတေလ လစ္ရင္ ညဆိုင္းေလးလည္းဆင္းလိုက္တာပါပဲ။

အ၀တ္အစား သူမ်ားေပးတဲ့ အက်ေတြ၀တ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ လူပ်ိဳေလးဆိုေတာ့ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္စိတ္ေတာ့ရွိပါရဲ့ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လွပဖို႕ က်ေနာ့ ညီေတြညီမေတြ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ရမယ္ေတာ့ မျဖစ္ေစရပါဘူး။ မေတာ္တဲ့ အ၀တ္ေတြကို အခ်ိဳးက်က် ၀တ္မေနအားပါဘူး။ လံုျခံဳရင္ျပီးေရာေပါ့ အစ္ကိုရာေနာ္။

အဲဒီေလာက္လုပ္ေတာ့ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးရမွာေပါ့ေနာ္ ဟုတ္လားအစ္ကို။ သံုးေသာင္းခြဲ ေလးေသာင္းေလာက္ေတာ့ ရပါတယ္။ အစ္ကို႔ ၀င္ေငြနဲ႕ေတာ့ မယွဥ္နဲ႕ေလ။ က်ေနာ္ရတာ အစ္ကို႔ တစ္နာရီစာေလာက္ေနမွာပါ။ လခ ထုတ္ျပီးတာနဲ႕ ေခ်းငွားထားတာေလး ျပန္ဖဲ့ဆပ္ စားထားတဲ့ အေၾကြးေတြ ဆိုင္မွာရွင္း ဘာက်န္မွာလဲဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း မရွိဆင္းရဲသားေတြကို ႏွိပ္စက္ေနၾက ေငြတိုးဆိုတာကလည္းရွိေသး။ လူေမြးလူေတာင္ေျပာင္ဖို႕မေျပာနဲ႔ ေခါင္းေထာင္ဖို႕ဆိုတာ အနိုင္ႏိုင္။ ေနာက္ထပ္ေငြေခ်းဖို႕ ေခါင္းကို ေအာက္ခ် ျပီး ေျပာရအံုးမွာေလ။

စကားေကာင္းေနလိုက္တာ အစ္ကိုရာ က်ေနာ္ ဒီေန႕ ဒီတစ္ကြက္ျမန္ျမန္ရိတ္ရအံုးမွာ။ ဆက္ရိတ္လုိက္အံုးမယ္ဗ်ာ……….



ဒီေကာင္ေလးက က်ေနာ့လက္ေအာက္မွာ ၂ နွစ္ေလာက္လုပ္ခဲ့တာပါ။ အခုလည္း သူဆက္လုပ္ေနအံုးမွာပါ။ သူ႕ဘ၀ေလးကို သူေက်နပ္ျပီး ေနထိုင္ေနတာ က်ေနာ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘ၀ ကို ဘယ္ေတာ့မွမေက်နပ္ႏိုင္၊ မေရာင့္ရဲႏိုင္ဆိုေတာ့ တကယ္ကို အားက်စရာပါဗ်ာ။
ဟိုတစ္ေန႕က ညီေလးတစ္ေယာက္နဲ. စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးကို သူ မေက်နပ္ပဲ စိတ္ဓာတ္က် အားငယ္ေနဟန္တူပါရဲ့။ ညီေလးေရ ဘ၀ဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါ မင္းဘ၀မွၾကမ္းတာမဟုတ္ဘူးလုိ႕ ခံယူထားေစခ်င္ပါတယ္…..

ေလာင္စာဆီေစ်းမ်ားတက္ခဲ့ရင္

ထံုးစံအတိုင္း forward email ကေနရတာပါ မူရင္းက ဒီေခါင္းစဥ္ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ forward လုပ္တဲ့လူရဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ ဒီ video clip ကေလးကို ၾကည့္ရင္ျပံဳးမိမွာ အမွန္ပါပဲ......

ည

ည
တိတ္ဆိတ္ည
တိုးတိတ္ည
အေမွာင္ထုၾကီးစိုးလို႔
ကိုယ့္ရင္မွာ ကိုးသည္
ၾကင္သူလပ္တဲ့
ဟိုတစ္ဖက္ျခမ္းဆီ
ဘယ္ညာလူးရင္း
ကိုယ္စမ္းၾကည့္သည္
ေအးစက္မွုနဲ႕
ကိုယ့္အေတြးမပီ
ၾကင္သူရွိခဲ့ မရွိခဲ့.....................

အေမ့ဆီသို႕

ငါ့သား
အားမေလ်ာ့နဲ႕
ကိုယ့္ထက္နိမ့္က်တာကိုပဲ ၾကည့္
ကိုယ့္ထက္ျမင့္တာေတြကို မၾကည့္နဲ႕တဲ့
အေမေျပာေနၾကစကား
သားနားထဲမွာၾကားေနတယ္ အေမ...

အခုသူမ်ားအိမ္ေတြ
အျပိဳင္အရိုင္းနဲ႕
ထင္တိုင္းၾကဲေနၾကျပီ အေမ
ေလယာဥ္ခရီးဆိုလည္းဟုတ္
စက္မွုဆိုလည္းထိပ္
ယုတ္စြအဆံုး
ထိုင္စရာခံုေတာင္
ရိုက္စရာသစ္မရွိတ့ဲ
ေဘးအိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတာင္
ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား
စည္ပင္ဖြံ႕ျဖိဳးလို႕
အေမ့သားငယ္ သမီးငယ္ေတြ
သားေရတျမားျမားနဲ႕
သြားခ်င္ေနၾကတယ္အေမ.....

အေမ့ရင္စုန္ကန္လို႕
ဟိုတစ္ဖက္ျခမ္းလွမ္းခဲ့တဲ့
သားသမီးေတြ
အေမ့ကိုေမ့မရပါဘူးအေမ
အခြင့္သာရင္အေမ့ရင္ခြင္
ျပန္လာခ်င္ပါသတဲ့ အေမ...

ေႏြးေထြးတဲ့အရိပ္
ေအးျမတဲ့ အရိပ္ဆိုတာ
သိေပမယ့္
ဘ၀တုိးတက္ေရး
စီးပြားေရး
အေရးေပါင္းေထာင္ေသာင္းနဲ႕
အေမ့သားသမီးေတြ
အေမနဲ႕ေ၀းရာမွာေနရပါတယ္

အေမ့ထမင္း
အေမ့ဟင္းနဲ႔
အေမ့လက္ရာ
ငပိေထာင္းတို႔
စားဖို႕
သားတို႕တစ္ေန႕
မေရာက္ေရာက္ေအာင္
ျပန္လာမယ္
အေမ.................

အသည္းလွဴမည္

ရွိေနရင္ခံစားရမည္
ခံစားေစခ်င္သူေတြရွိမည္
ခံစားေစခဲ့သူေတြရွိမည္
ခံစားဖို႕တြန္းပို႕သူေတြရွိမည္
တနုန္.နုန္.နဲ႔ ခံစားရသည္
ကာလၾကာသည္လည္းရွိသည္
ကာလတို သည္လည္းရွိသည္
မည္သို.ဆိုေစ ကာယကံရွင္အတြက္မေကာင္း
မေထာင္းတာလွ.....

မရွိရင္
လြတ္လပ္မည္
မည္သည့္ ဖမ္းစားမွုတြင္မွ
မျငိတြယ္ႏိုင္
အာရံုမွာ မတည္တံ့ႏိုင္
ခံစားမွုမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရာ

ဆရာမ ၀င္း၀င္းလတ္မွ
အူအတက္ဟူသည္
ေယာက်္ားနဲ႕တူသည္
အခ်ိန္မေရြး ဒုကၡေပးႏုိင္သည္
ေစာေစာထုတ္ထားတာေကာင္းသည္တဲ့

ဆရာမက်ေနာ္လည္း
အသည္းဟူသည္
က်ေနာ္တို႕အတြက္
သတ္ကြင္း
အခ်ိန္မေရြး ေသမိန္႕ေပးႏုိင္သည္
ေစာေစာ လွဴေတာ့မည္........

ကိုျငိမ္းေဇဦး အစ္ကို က်ေနာ္လွဴလိုက္ျပီဗ်ာ.......

ျပီးျပည့္စံုေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆီသို.

ဒီစာကိုေရးဖို.ကတိေပးထားတာ ၾကာပါျပီ။ ၈လေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ့့ေပ်ာ့ရွိေရာ့မယ္။ အေၾကြးတင္ေနတာၾကာပါပေကာလား။ ႏွစ္ကူးရံုးေလးရက္ပိတ္တုန္းကလည္း စေနျပီလားလို.ေမးေတာ့ ဟဲဟဲ မုဒ္မရေသးဘူးလို.ပဲျပန္လိုက္ရတယ္။ ဒီေန.ေတာ့ စပယ္ရွယ္ေန.အျဖစ္ ဒီစာကိုေရးလိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေရ အေၾကြးမက်န္ေတာ့ဘူးေနာ္ကြာ…..

က်ေနာ္မွတ္မိပါေသးသည္။ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေဆာင္းတြင္းတစ္ခု ရဲ့ ရက္ၾကြင္းမ်ားအတြင္းမွာေပါ့။ အဲဒီေန.က chemical lab ၀င္ရတဲ့ေန. Chemical lab ကေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုခန္းေအာက္ထပ္မွာ။ က်ေနာ္နဲ. ကြန္ျပဴတာသင္တန္းက သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ အကူးလမ္းကေနျဖတ္ေလွ်ာက္လာျပီးျပန္အလာ။ ဒီေက်ာင္းျပီးရင္ က်ေနာ္တို.ႏွစ္ေယာက္လံုး ေနာက္သင္တန္းကိုတက္ရမွာမို. ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ ဖတ္စာအုပ္ေတြ မွတ္စုစာအုပ္မ်ိဳးစံု အျပင္ Drawing အခ်ိန္ပါတာမို. T ေတြေရာ Drawing လိပ္ေတြေရာ ရွုပ္ယွက္ခတ္ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီေန.က က်ေနာ္လြယ္တဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးက အညိဳေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးမွာ အတြင္းကရွုံ႕ ၾကိဳး အေပၚက သားေရဖံုးေလး။ ဆိုလိုတာကရွုံ႕ၾကိဳးနဲ႕မို႕ ပံုေတြမက်ိဳးတန္ေကာင္းဘူး ဆိုျပီးအက်ထည့္ထားတာ။ လမ္းလည္းေရာက္ေရာ ေနာက္မွာ အေသအခ်ာပိုးထားတဲ့ Drawingလိပ္က မရွိေတာ့ဘူးေလ။ လမ္းကိုေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ မေခ်ာႏွစ္ေယာက္ဗ်ာ တစ္ေယာက္လက္ထဲမွာ က်ေနာ့ Drawingလိပ္ေလးနဲ.။ မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ အဲဒီကစလို. က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့တာ ဒီေန.အထိ။

ဆံပင္တိုတို၊ အသားျဖဴျဖဴ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ သြက္သြက္လက္လက္ အားလံုးက သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ေယာက္်ားေလးဆန္ပါေလေသာ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း။ သူရဲ့ထူးျခားခ်က္ စကားေတာ္ေတာ္ေျပာႏုိင္တာပါပဲ။ နင္ က်ပမ္းျပိဳင္ပြဲ ျပိဳင္ရင္ႏုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္း။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဦးကာလမ်ားမွာ ေက်ာင္းေျပးၾကသည္။ ကမ္းကုန္ေအာင္ေဆာ့ၾကသည္။ ျပိဳင္ဆိုင္ၾကသည္။ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ျမန္မာစာ စကားေျပတစ္ပုဒ္ကို ကေလးေတြလို္ အျပိဳင္အဆိုင္ေအာ္က်က္ခဲ့ဘူးသည့္ ညေနတစ္ခုကို အမွတ္ရျမဲ။ ေက်ာင္းရဲ့ ရွပ္အျဖဴ ပင္နီ၀တ္ျပီး သပိတ္ေမွာက္ၾကသည့္ပြဲတြင္လည္း ရဲရဲေတာက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမက ေရွ႕ဆံုးက။
မနက္မနက္ လိုင္းကားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ေနရာဦးေတာ့လည္း သြက္လက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္ေႏွးလိမ့္ မလဲ။ မွတ္မိေနေသးသည့္ ေနာက္တခ်က္က တစ္ရက္ ကားေပၚမွာ လူၾကီးတစ္ဦးေနရာလုေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမကို ဒီတစ္ပတ္ျပတဲ့ ရုပ္ရွင္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ရွင္းျပစရာမလိုပဲ နားလည္သေဘာေပါက္ ခဲ့တယ္ေလ။ ရုပ္ရွင္နာမည္က “ အားႏြဲ႕သူပါရွင္” တဲ့။ အဲလိုမ်ိဳး…

အျမဲတမ္းဆိုးသြမ္းေနၾက က်ေနာ္ နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတို႕ စစိတ္ဆိုးၾကတဲ့ ေန.။ သူလိုက္ေတာင္းပန္တဲ့ ေနရာက ၄၈ ကားေလး ေနာက္ဖ်ားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့ကို လွည္းတန္း မီးပိြဳင့္ ကားအရပ္မွာ ဆင္းလာဖို. အေခၚ။ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ဆိုးရင္ခ်က္ခ်င္းမေျပတတ္တဲ့ က်ေနာ္က မဆင္းခဲ့။ ေနာက္မွစဥ္းစားမိတာက ကားေပၚမွာလူေတြ အမ်ားၾကီးနဲ. က်ေနာ္လိုက္သြားသင့္တာပါ။ အဲေလာက္ကိုဆိုးတာ။ ေနာက္ေတာ့ ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ရန္ျဖစ္တဲ့အေရအတြက္က မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ေက်ာင္းက ျပန္ခ်ိန္အျမဲေစာေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက အိမ္ျပန္ေနာက္က်ျမဲ လွည္းတန္း က ေရွာက္သီးသုပ္၊ ဆကာၾကီးမုန္႕ဟင္းခါး ကို ပဲေသြးနဲ႕ ဘဲဥ၊ ၾကက္ေတာင္ပံကင္နဲ႕ ၾကံရည္၊လွည္းကေလးနဲ.ဒိန္ခ်ဥ္သည္ဆိုတာ တစ္ရက္မွမထပ္ေစရဘူး။ အင္းလ်ားဆိုလည္း မေရာက္မရွိေစရ။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါေသာ ေခ်ာင္းသာ ခရီးစဥ္ အိပ္မက္ကိုလည္းတူတူ မက္ခဲ့ၾကဘူးသည္။ သိမ္ငယ္ေၾကာက္ရြံ႕မွု အျပည့္နဲ. ထိုင္ခဲ့ရေသာ ဧည့္ခန္းကိုလည္းမေမ့ႏိုင္ခဲ့ျပန္။

ေနာက္ႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ ခရီးေတြထြက္ အျပတ္အသတ္ကိုကဲခဲ့ၾကတာေပါ့။ ပုဂံဆိုလည္းပါ ငပလီဆိုလည္းလိုက္နဲ. ေက်ာင္းမွာ အေပ်ာ္အပါးဆို မေမးနဲ. အမွတ္စဥ္ ၁ နဲ. ၂ မွာနာမည္ေကာက္သာေရးလိုက္စိတ္ခ် မပ်က္ကြက္ေစရ။ စာေမးပြဲခ်ိန္ မေမးနဲ. ပုဇြန္ေကာ္ျပန္. သီးစံု ေကာ္ျပန္႕ ငွက္ေပ်ာေကာ္ျပန္႕ မခ်က္ဘူးတဲ့ ဟင္းမ်ိဳးစံု ကုန္ေအာင္မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ၾကမယ္။ စာၾကည့္စားပြဲဆိုတာ တီဗီက လာတဲ့ ကိုရီးယားေရသန္႕ကားေလာက္ စိတ္၀င္စားစရာမေကာင္းခဲ့။ ထြက္လာတဲ့ေအာင္စာရင္းမွာ ဘယ္တုန္းကမွ က်ေနာ္တို႕ ထိပ္ဆံုးကမပါခဲ့။ ဒီနွစ္သင္ခန္းစာယူ ျပီး ေနာက္ႏွစ္ၾကိဳးစားမယ္ထင္သလား သူငယ္ခ်င္းရယ္င့ါကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားပါ ဆိုျပီး မတြက္ပဲထားခဲ့တဲ့ စာေတြက အမ်ားၾကီး။ မွတ္မိေသးလား device စာအုပ္ကို မဖတ္ခ်င္ပါဆိုျပီး ဂ်စ္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္ပါ။ အိမ္အလုပ္ကူမလုပ္လို. ျငိဳျငင္တဲ့ နင့္အေမမသိေအာင္ က်ေနာ္ စာအုပ္၀ယ္ဖတ္တိုင္း ခိုးငွားခဲ့ရတာေတြကလည္းအမွတ္တရ။ စာအုပ္ကို ငွားရင္က်ေနာ့စာအုပ္ေတြ ေခါက္မွာစိုးလို႕ ေျပာျပန္ေတာ့ တသက္တာမွတ္စရာ အျဖစ္ေျပာမဆံုးေပါင္ေတာသံုးေတာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။

ေက်ာင္းျပီးမွသြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ခရီးက ကိ်ဳက္ထီးရိုးဘုရားခရီးေပါ့။ အလုပ္ေတြကိုယ္စီ၀င္ ဆက္သြယ္ၾကတိုင္ပင္ၾကျမဲ လုပ္ငန္းခြင္အခက္အခဲေတြကို ေဆြးေႏြးၾကျမဲ။ လုပ္ငန္းခြင္က လႊတ္တဲ့ ျပည္ပခရီးစဥ္မွာ လဲ တရုတ္တန္းက အိမ္မျပန္တတ္ေသာ၊ လွည္းတန္းကေန ဆူးေလကို ၄၅ ကားစီးတာ စြန္.စားခန္းၾကီးလိုျဖစ္ေနခဲ့ေသာ၊ ၂၀၄ကားေပၚမွာ ကားၾကပ္တယ္ဆိုျပီးငိုခဲ့ဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္အားငယ္မယ္ဆိုတာ ငါနားလည္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့လည္း စြန္႕စားခန္းခရီးရွည္ၾကီးတစ္ခုကို နင္စလုပ္ခဲ့တယ္။ သြားပါလို. တိုက္တြန္းမိခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာလူေတြၾကားထဲမွာ မိဘအိမ္လိုမ်ိဳး အခန္.သင့္ ျခင္ေထာင္ေထာင္ေပးမယ့္လူမရွိ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပးမယ့္လူမရွိဘူးေလေနာ္။ နင္ၾကံဳခဲ့ရတာေတြ ၾကံဳေတြ.ေနရတာေတြ က နင့္ကိုပိုရင့္က်က္ေစခဲ့မွာပါ။

အခုေတာ့ ဘ၀အတြက္လက္တြဲေဖာ္ကိုပါ ရယူပိုင္ႏုိင္သြားျပီဆိုေတာ့

သူငယ္ခ်င္းေရ ၀ိုင္တစ္ခြက္နင္မတိုက္ပင္မယ့္

Cheers!!!!!!!!

တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ေရာက္မွ ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ လွမယ့္ နင့္ရဲ့ဆိုးေဖာ္ေပေဖာ္ေတေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ နင့္ရဲ့ ျပီးျပည့္စံုေတာ့မယ့္ ဘ၀ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္အတြက္ အမွတ္တရ……..

စာၾကြင္း။ ဒီစာကိုေရးေပးတာ ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုရင္ အစ္မလွလွေလး ငါ့ကိုေပးေလဟာ။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ပုတ္ေတာ့ ၾကီးတယ္ေနာ္။ ထားပါေလ ငါပဲအနစ္နာခံလိုက္ပါမယ္။ ေပးေနာ္........