သားေလးမွ ေမ့အေၾကာင္းတစ္ပိုင္းတစ္စ

မတန်ခူးရဲ့ သားလေးအကြောင်းကိုဖတ်ရင်း ထားခဲ့ရတဲ့ ငယ်ဘဝကို သတိရလာမိတယ်။ အခုမတန်ခူးခံစားသလို တွေးသလို မေလည်းတွေးခဲ့မှာပဲနော်။ သြော်မေ……….

ဖေက ကျနော့ကိုမွေးပြီး ၈လလောက်မှာ အလုပ်ဝင်ပါတယ်။ သန်လျင်ရေနံချက်စက်ရုံမှာပါ။ ကျန်းမာလာတဲ့ မေကလည်း သူ့ရဲ့ဆရာမအလုပ်ကို ပြန်လုပ်ပါတယ်။ မေကျတဲ့နယ်က လူဆိုးလူမိုက်တွေ သိပ်ပေါတဲ့နယ်။ ဒီပဲယင်းဆို သိပ်မစိမ်းကြလောက်ပါဘူးနော်။ ရေဦးတံဇယ်လမ်းပေါ်ကပေါ့။ ဆရာမ အပျိုချောချောလေးတွေဆို အတင်းဖက်နမ်းတတ်တာ ဒီနယ်ပေါ့။ ကလေးငယ်လေးနဲ့ အိပ်နေတုန်း ထရံကြားက လက်တစ်ဖက်နဲ့အတင်းစမ်းတာကို ငှက်ကြီးတောင်လက်ကဆွဲပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ မေ့ရဲ့စွန့်စားခန်းတွေရှိတဲ့ နေရာ။

နယ်တစ်ဝိုက်မှာတော့ ကျားခင်စိန်ဆို မေပါပဲ။ စာမေးလို့မရရင် စိတ်တိုပြီး ဒတ်စ်တာနဲ့ ပေါက်တတ်လို့ ခေါင်းပေါက်တဲ့ကျောင်းသားမိဘနဲ့ ပြဿနာတတ်တဲ့ဆရာမပေါ့။ ဒါတောင်ကျောင်းသားတိုင်းရဲ့ လွယ်အိတ်ထဲမှာ ဒါးမြှောင်ကိုယ်စီနဲ့နော်။ နယ်အနေအထားအရ ကာကွယ်ရေးအတွက်လိုအပ်တယ်ထင်ပါရဲ့။ ပထဝီမြေပုံတွေကို လက်တမ်းဆွဲသင်တတ်တဲ့ ပထဝီဆရာမလေးပါ။ ကျနော်တော့ ပထဝီဆို လတ္တီကျု လောင်ဂျီကျုနဲ့တင် ပတ်ချာလည်နေတာလေ။

ဖေနဲ့မေ တစ်နယ်စီဆိုတော့ ကျနော့ကိုထိန်းဖို့ ကလေးထိန်းငှားရတာပေါ့။ ကလေးထိန်းက ဘယ်လောက်တော်တယ် ထင်သလဲ လက်တိုဂျင်နို့မှုန့်တွေကို ကလေးကို မတိုက်ပဲ အပြင်မှာရောင်းစားပြီး ကလေးကို ထမင်းရည်ပဲတိုက်ခဲ့တဲ့အထိတော်တာ။ ထမင်းရည်ဆို အခုထိ မကြည့်ချင်တော့လောက်အောင် မုန်းနေမိတာ။ နောက်ဆုံး အိမ်မှာရှိသမျှ ပစ္စည်းတွေ ခိုးပြီးဆင်းသွားတဲ့အထိကို တော်ရှာတာ။

ကလေးထိန်းမရှိတဲ့နောက်တော့ အိမ်ရှေ့က ဘကျော်နဲ့ မေကြည်ကတစ်လှည့်ကြည့်။ သူတို့မအားရင် ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ကျောင်းကိုတက်။ နေ့ကျောင်းရော ညကျောင်းရော မပြတ်သင်ရတဲ့ မေနဲ့အတူ ကျောင်းထုပ်တန်းမှာ ပုခန်းတန်းလန်းနဲ့ ကလေးကပါစမြဲ။ အတန်းမဝင်ရတဲ့ ဆရာ ဆရာမ မှသည် ကျောင်းအုပ်ကြီးအထိ ပုခက်လွဲတာဝန်။

စာသင်ချိန်ရှိသမျှအပြည့်သင်ပေးရတဲ့ အပြင် မလာတဲ့ဆရာတွေအစားပါ ဝင်ခိုင်းတတ်တယ်တဲ့။ ယောကျ်ားသားမရှိဘဲ တစ်ယောက်တည်း ဘယ်လောက် အတိဒုက္ခရောက်လိုက်မလဲနော်။

ဒီကြားထဲသိပ်ဆိုးဝါးတဲ့ ကလေးလေ။ မေကျောင်းက ပြန်လာတိုင်း ကျောင်းရှေ့မုန့်ဆိုင်က ဝက်အူချောင်းကြော်နဲ့ ငှက်ပျောသီးကြော်မပါရင် စိတ်ဆိုးပြီးစကားမပြောတော့ဘူး။ ငယ်နာမည်တွင်တာကိုက ဂျစ်ကန်ကန် ဂျပန်လေးတဲ့။ အဲဒီနယ်က ဝက်အူချောင်းက သိပ်ကောင်းတယ်လေ။ တစ်ခါသား မေ့တပည့်တစ်ယောက် အိမ်ကို အလည်သွားရင်း ချကျွေးတဲ့ ဝက်အူချောင်းကြော်ကို တစ်ပန်းကန်လုံးကုန်အောင် စားလိုက်လို့ အပြန်မှာဆူခံရသေးတယ်။

နောက်ထပ်ဆိုးတဲ့ အချက်က မင်္ဂလာဆောင်က ကျွေးတဲ့ ကြက်သားဟင်းစပ်လို့ အော်ငိုပြီး ရေနဲ့ဆေးစားမယ်ဂျီကျဖူးတယ်လေ။ စပ်လို့ဆိုပြီး ငိုတဲ့ ဆရာမသားဆို အဲဒီနယ်မှာမေးလို့ရတယ်။

အဆိုးဆုံးတစ်ခုကတော့ ရပ်ကျော်ရွာကျော်အဖြစ်ဆုံး နှစ်နှစ်သားပဲရှိသေးရဲ့ အိမ်ရှေ့ရေမြောင်းထဲမှာ ရေငုပ်ပြီး တူတူပုန်းတဲ့ ဆော့တဲ့ အဖြစ်ပါ။ ကံကောင်းလို့ ဆွမ်းခံကြွတဲ့ ကိုရင်တွေ ကယ်ပေလို့ ရေမှမကူးတတ်တာလေ။ နို့မို့ဆို ရွာသားလေးဆိုတာ ရှိလာမှာမဟုတ်တော့။

ဆယ်တန်းတွေကို စေတနာအပြည့်နဲ့ အချိန်ပြည့်သင်တဲ့ဆရာမ စာမကျက်ပေမယ့် စာမေးပွဲမစသေးခင် ဆရာမက အသံမထွက်တော့။ ရောဂါအခံကလည်းရှိတော့ ဒီပုံနဲ့ ကြာကြာမခံ ဗုန်းဗုန်းလဲတော့တာပါပဲ။ နေမကောင်းတဲ့မေ့ကို လာပြုစုရင်း ဖေတစ်ယောက်လည်း မောင်ကြီးမပြန်နိုင်နဲ့ အလုပ်ပြုတ်ပါတော့တယ်။ နောက်တစ်လုပ်ဝင်တော့ မန်းသံပုရာကန်မှာပေါ့။ ဒီတစ်ခါတော့ ဖေကလည်း တစ်အားပြော၊ ဖိုးနဲ့ဖွားကလည်း တိုက်တွန်းဆိုတော့ မေတစ်ယောက်သူချစ်တဲ့အလုပ်ကို ကျန်းမာရေးဆိုတဲ့ အဓိက အချက်နဲ့ ကျောခိုင်းလိုက်ရပါတော့တယ်။ မဟုတ်လည်း သူ့လစာတွေအားလုံး ကျောင်းသားတွေ ကျောင်းလခ ဒိုင်ခံသွင်းပေးနေတော့တာ။

မိဘတွေလည်း မိဘတွေအလျောက် ဘဝတွေကို ရုန်းကန်ကြရတာပေါ့။ သားသမီးတွေလည်း သားသမီးတွေအလျောက်မိဘတွေရဲ့ မေတ္တာရင်ငွေ့ကို အချိန်ပြည့်လိုချင်တာ။ ပြန်လာရင် မိဘနားက မခွာချင်တော့။ ပင်ပန်းတယ်ဆိုတာလည်း ငယ်စိတ်နဲ့ နားမလည်ခဲ့။ ရင်ခွင်ထဲ ဝင်မယ်တကဲကဲလေ။ အဲဒါတွေ မေ့အတွက် ပိုပင်ပန်းစေခဲ့တယ် ဆိုတာကို သိတဲ့ အချိန်မှာတော့ အဝေးဆုံးကိုရောက်နေပြီလေ……

အခုချိန်မှာ ကိုငှက်ရဲ့ အမေ့အိမ်သီချင်းကိုဆိုရင်း ထို့ထက်ပို၍ အဝေးရောက်သားဆိုးများသို့ဆိုတဲ့စကားကိုသာ တွင်တွင်ရွတ်နေမိတာ။