မရရွိခဲ့ေလေသာ မၾကံဳျဖစ္ခဲ့ေလေသာ

အခ်ိန္ဆိုတာကို လုိက္ျပီး ဘ၀တစ္ခုလံုးမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကို မၾကံဳဆံုျဖစ္တတ္ပါဘူး။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ သိပ္မသိသာႏုိင္ေပမယ့္ ရာစုႏွစ္ခ်င္းတူတဲ့လူေတြ အားလံုးလြဲခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ သိပ္သိသာလြန္းေနတယ္။

ငယ္တုန္းက ေမနဲ႕ေဖေျပာေျပာေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ တကယ္ႏွစ္သက္စရာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေပါ့။ ပုဂံေဆာင္သူေမ့ရဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို မပ်င္းမရိအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေျပာခိုင္းမိတဲ့ အထိပါ။ အန္တီခြန္းရီတို႕နဲ႕ အတူ ဂစ္တာေတြတီး သီခ်င္းေတြဆို တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ အခန္းထဲမွာမီးဖိုျပီး ဟင္းခ်က္စားရင္း အေဆာင္မွဴးလာစစ္လို႕ ေစာင္နဲ႕အုပ္ၾကတဲ့အျဖစ္ေတြ အုိး………..တကယ့္ စိတ္၀င္စားစရာအျဖစ္ေတြပါ။

ေဖ့ဆီကေနေတာ့ မိန္းကေလးအေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာတီးရင္းမိုးလင္းၾကတာ။ ကိုယ္စားခ်င္တဲ့အစားအေသာက္ကုိ စာရြက္နဲ႕ေရးျပီး အေစာင့္ကိုေပးခုိင္းတာ အေဆာင္ေပၚကေန နားေထာင္ခ်င္တဲ့သီခ်င္းေတြ ျပန္လာတတ္တာ။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူေတြစုျပီး ညီအစ္ကိုလို သူငယ္ခ်င္းလို ေနခဲ့ၾကတာေတြတဲ့။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အိပ္မက္လားဟင္…

တကယ္တမ္းျမကြ်န္းညိဳကိုတက္ရေတာ့ အေဆာင္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ေတြအတြက္ ေမွာ္ဘီခရီးကို မနက္ငါးနာရီထျပီးသြားခဲ့ရတာ။ အျပန္က်ေတာ့လည္း တစ္လမ္းလံုးမတ္တတ္ရပ္ရတာက မ်ားေနတတ္တာဆိုေတာ့ ပင္ပန္းေနခဲ့ျပီ။ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ခုကို၀င္ျပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ လထြက္တာေတာင္ ၾကာေနခဲ့ျပီ။ လွိုင္သာယာ တတိယႏွစ္ကေန ဖိုင္နယ္က်ျပန္ေတာ့လည္း ေျခာက္လတစ္တန္း စာမေလ်ာ့စတမ္းဆိုေတာ့ ဖတ္ေပဦးေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းမွာပဲေတြ႕ ေက်ာင္းကေနပဲ လမ္းခြဲၾကရတာ။ Project ဆိုတာနဲ႕နပမ္းလံုးလိုက္ က်ဴရွင္ဆိုတာနဲ႕ ပတ္ခ်ာလည္လိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကရတာပါ။ ၾသဘာလမ္းဆုိတာ ဘာမွန္းမသိ။ ဦးလူေပါဂိတ္ ဆင္းရဲသားဂိိတ္ဆုိတာလည္း မရင္းႏွီး။ ေႏြးေအးတုိ႕ ကန္သာယာတို႕ဆိုတာ တစ္ေခါက္တစ္ေလမွေရာက္ျဖစ္တတ္တာ။ ဆရာမေမျငိမ္းရဲ့ ျမသီလာအလြမ္းေျပေတြကို ဖတ္ရရင္ တကယ္ကို ပံုျပင္ေတြလို ယံုတမ္းစကားေတြလို မင္သက္အံ့ၾသဖတ္ေနမိတတ္တာ။ အားက်ေနရတာ။

မေန႕ညက MIT 3rd batchက အစ္ကိုၾကီးေတြနဲ႕ ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးေနၾကေသးတဲ့ သူတို႕ရဲ့ ခင္မင္မွုကို ေတြ႕ရေတာ့ ေအးခဲေနျပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားကခင္မင္မွုကို အားမလိုအားမရျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးဒီေရာက္ေနၾကျပီေလ နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြက အခုဆို ေလထဲမွာလြယ္လြယ္ လြင့္ေပ်ာက္သြားသလိုပါ။ သူတုိ႕လည္း သူတို႕ဘာသာေန က်ေနာ္လည္းက်ေနာ့ဘာသာေန ဆိုေတာ့ ဘာထူးမွာလဲေနာ္။ နီးရက္နဲ႕ မေတြ႕ျဖစ္ မဆံုျဖစ္ မေျပာျဖစ္ မဆိုျဖစ္။ ဘယ္ေလာက္ တစ္စိမ္းဆန္တဲ့ ခင္မင္မွုေတြလဲ။

အစ္ကိုၾကီးေတြဘာေၾကာင့္ပိုမိုရင္းႏွီးေနတာလဲ ဆိုေတာ့ သူတုိ႕ တစ္ေဆာင္တည္း ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေနခဲ့ၾကရတာေလ။ ဆုိးတူေကာင္းဘက္ လက္တြဲေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေပါ့ဗ်ာ။ အေဆာင္မေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာခဏေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ကြာေပမေပါ့။ က်ေနာ့အစ္ကို၀မ္းကြဲဆုိ ဇီ၀ကေဆာင္က သူ႕အခန္းေဖာ္မိုးညွင္းသားကို အခုထိသတိရတုန္း။ ၉၆ စာေမးပဲြအျပီးမွာ အဲဒီအစ္ကိုၾကီး ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ အိမ္က ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႕ တစ္ပိုင္းတစနဲ႕ ရပ္ခဲ့ရတယ္တဲ့။

ညက ဂစ္တာႏွစ္လက္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆုိျဖစ္ၾကပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕မွာ သြားျပီးဆုိၾကတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာရင္း ဆိုၾကတာေလ။ က်ေနာ့မွာေတာ့ ေျပာစရာစကားမရွိဘူးေပါ့။ မ်က္စိမွိတ္ျပီး ကိုယ္ရတဲ့သီခ်င္းကိုေအာ္ဆုိရင္း ေၾကကြဲေနမိေရာ။

ေက်ာင္းအျပီးမွာေတာ့ အေဆာင္ေနခ်င္တဲ့ အတြက္ အိမ္ကိုဂ်ီက်ျပီး က်ေနာ္ ခေပါင္းေဆာင္မွာ သြားေနျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အခန္းနံပါတ္ကိုးပါ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မရလိုက္တဲ့ အေဆာင္ဘ၀ကို အျပည့္အ၀မဟုတ္ေတာင္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ရျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မီးေတြေရေတြ အျပင္မွာလို မပူရဘူးေလ။ အေဆာင္ေနာက္က ေရကန္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ခ်ိဳးရတာကိုး။ တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာလည္း ကိုထြန္းကိုနဲ႕ေပါင္းျပီး အေဆာင္ေရွ႕မွာ သီခ်င္းဆုိျဖစ္တယ္။ စလယ္၀င္အိုးေလးကေန ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္အထိေပါ့။ သိပ္ပ်င္းရင္ေတာ့ RC2 ၀င္းထဲက ဆရာမေဆာင္ (အခုေတာ့ ဆရာမေတြပဲ ရွိေတာ့တာပါ) ေရွ႕မွာ သြားဆုိျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြဆိုေတာ့ တုပ္တုပ္ေတာင္မလွုပ္ပါဘူး။ ျခင္ကိုက္တာနဲ႕ မၾကာပါဘူး ျပန္လာၾကတာပါပဲ။

တကယ္တမ္းက်ေနာ္နားလည္ သေလာက္ တကၠသိုလ္ဆုိတာ စာကိုပဲသင္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚမရပ္ခင္ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုကို ၀င္ဆန္႕ေအာင္ လူမွုေရး အေတြးအေခၚ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြကို ပါ မသိလိုက္မသိဖာသာ သင္ၾကားေပးခဲ့တာ။

အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီလုိတကၠသိုလ္ဆိုတာကို လြဲခဲ့ရတာမ်ိဳးေတာ့ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ္မလိုခ်င္ေတာ့။ အင္းျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ့ေလ…………….

စာၾကြင္း။ လြမ္းေမာခဲ့ရေသာထဲက အင္ဒရူးလို မွတ္တမ္းေလးေတြ ေရးတတ္ခ်င္ပင္မယ့္ ေရးခြင့္ဆိုတာေတာင္ မရလိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ နဲ႕မခ်င့္မရဲ ရွိေနဆဲ….