ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တဲ့လား

ကဗ်ာဆိုတဲ့စကားလံုးကို ကဗ်ာလြတ္ကတယ္ဆိုတာကေန စျပီးၾကားဖူးတာ။ ေမက ကဗ်ာလြတ္အကေတြ သူ႕ေက်ာင္းသူေတြကိုသင္တယ္။ ငယ္တုန္းကတည္းက ၾကားဖူးတာေလ။ ကဗ်ာဆိုတာ ဘာပါလိမ့္။ အနက္ကိုဘယ္လိုဖြင့္ဆိုရမလဲ။ ကဗ်ာတဲ့…….တကယ္ဆိုေတာ့ လူ႕ဘ၀ၾကီးက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲထင္မိတယ္။ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ေနရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဆိုေတာ့ ႏွလံုးသားနဲ႕ ပိုနီးစပ္သလိုပဲ။ အပိုဒ္စံု ရတုစံု ကာရန္စံုတယ္ေလေနာ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ေမာ္ဒန္ဆန္ေနသလားပဲ…..

ညအခါလသာသာ ကစားမလား နားမလား၊ စာေတြဆိုေပမယ့္ က…ကေလးငယ္ခ်စ္စဖြယ္ဆုိျပီး ဆိုလို႕ေကာင္းတဲ့ စာေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြလိုပါပဲ။ အ.. အေမတို႕တုိင္းျပည္ ငါတုိ႕ခ်စ္တဲ့ေျမဆိုရင္ ၾကက္သီးထေအာင္ အားရပါးရဆိုလိုက္မိတတ္တယ္။ အခုေတာ့ ကစာမလားနားမလား အစား တစ္ျခားကဗ်ာ ေတြျဖစ္ေနျပီေပါ့။

ဖိုးသာထူး ဖိုးသာထူး အလြန္၀တဲ့ဖိုးသာထူး ဖိုးသာထူး၀မ္းပူပူဆို အတန္းထဲက ဗိုက္ပူသူငယ္ခ်င္းေလးေတြကို စျပီးဆိုျပေနၾက။ ျပီးေတာ့မွ ဖုိးေတာင္သူ႕တဲ ဘာမွန္းမသိေသးဘဲ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ကူတာနဲ႕လြမ္းစရာျဖစ္ေနေရာ။ ပင္၀ါးရံုဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုလည္း ခ်စ္တာပဲ။ တစ္ေတာင္ေပၚတစ္ေတာင္ဆင့္ ေတာင္အျမင့္ ပတ္ကာရံ အင္း လူ႕ဘ၀ကလည္း အဲလိုဆုိတာ သိခ်ိန္ေရာက္မွ ဒီကဗ်ာကို ေကာင္းေကာင္းခံစားတတ္တာေလ။

ေနာက္ေတာ့ မ၀ယ္ဖူးမယ္ခူးတဲ့ဖက္စို မီးမကူ ေနပူမွာမကင္အားလုိ႕ ထားရတယ္ အိပ္ရာေအာက္မွာ မင္းေသာက္ဖို႕ကို ဆိုတဲ့ ခံစားမွု ကဗ်ာေလးေတြ။ အစ္ကိုက ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ေနျပီဆိုေတာ့ ဟိုစမ္းဒီစမ္း ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးျပီ။ အိမ္က တစ္ေယာက္တည္း ဖိခိုင္းတယ္ဆုိျပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ျပန္ေျပာမိေသးတယ္။ ငက်ားမပါ ငထြားသာလ်င္ ခံရ၏ဆိုျပီးစပ္မိတဲ့ ကဗ်ာ အခုေတာ့ ေပ်ာက္ေနျပီ။

ခ်ဳပ္ညရီတြင္ရုပ္ခ်ည္းျမင္သည္ ရွင္သာရခိုင္တန္ေဆာင္ေလာတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့အဖြဲ႕ေတြ။ စကားပြင့္နွင့္ ႏွိုင္းတင့္ႏွိုးသည္ ေမာင္ၾကီးညီမ ညက္လွျပာစင္တဲ့ ဘယ္ေလာက္ ညက္ေညာလုိက္သလဲ။ ျမင္းစိုင္းဟူသည္ ေရႊျပည္ျပည္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ဒိုင္းေတြကာျပီး ကေနမယ့္ ျမင္းစိုင္းသားေတြကို ျမင္ေယာင္မိျပန္ေရာ။

ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ေတာ့ေကာ…….

ပန္းပြင့္တယ္ဆိုတာ သဘာ၀ပါခင္ အလွၾကည့္ခံခ်င္လုိ႕ ပန္ဆင္ပါေလ ဒီလိုရြယ္စူးျပီး ဖူးပြင့္ခဲ့အစဥ္တဲ့ အိုး ကဗ်ာေတြကို သီခ်င္းဆုိုလို႕ရတာပဲေကာ။ ဒီကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္လံုးက တကယ္ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္စရာ ကဗ်ာေတြခ်ည္းေလ။ ငယ္ရြယ္တဲ့ႏွလံုးသားေတြ အတြက္တကယ့္ကို ခ်စ္စရာကဗ်ာေလးေတြေပါ့။

ေက်ာင္းတက္ျပန္ေတာ့ စာေျခာက္ရုပ္ကဗ်ာမ်ားဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးနဲ႕မိတ္ဆက္။ ျပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးတည္ေထာင္ေပးျပီး နံရံကပ္စာေစာင္ေလးေတြ တင္ေပးၾကတယ္။ ကိုမင္းတေစတုိ႕ ကိုမင္းခက္ရဲတို႕ေပါ့။ ေက်ာင္းၾကီးက ကာတြန္းပံုးေလးလို စာေတြဖတ္ခ်င္လုိက္တာ။ မျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္ပဲ။ စာေတြလံုးခ်ာလည္ရင္း ကဗ်ာေတြ စာေတြၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။

ေက်ာင္းျပီးလို႕ ဘ၀ဆုိတဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္ရျပန္ေတာ့ ဘ၀ကဗ်ာေတြကို အနီးကပ္မိျပန္ေရာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြက သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြကေတာ့ ၾကမ္းတမ္းေအးစက္တတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြက သိပ္ေၾကာက္မက္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြက နက္နဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္တယ္ေလ။

တကယ္တမ္းကဗ်ာဆိုတာကို ႏွစ္သက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ကဗ်ာဆိုတာကို အခုခ်ိန္ထိ လံုးေစ့ပတ္ေစ့နားမလည္ေသး။ ကိုယ္တုိင္လည္း စာေတြေရးမိတယ္ ခံစားခ်က္ဆိုျပီးစာတိုေလးေတြ ေရရြတ္မိတတ္တယ္။ ကဗ်ာလို႕ေခါင္းစဥ္တစ္ခါမွ မတတ္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ ကဗ်ာဆိုတာကို နားမလည္တဲ့ေနာက္မွာ ကဗ်ာေရးလို႕ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲေနာ္။

ကဗ်ာ…ကဗ်ာ ဘ၀ဆိုတဲ့ကဗ်ာကိုေကာ ဘယ္လုိသံုးသပ္ရမလဲ။ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လားလုိ႕ေမးရင္ ဘာေျဖရမလဲ။ ဒီကဗ်ာကို စပ္တဲ့သူကေကာဘယ္သူလဲ။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ကိုယ္ကိုတိုင္ပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ကုိယ္မဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားအရာေတြ။ ေဘးလူေတြကလည္း ၀င္စပ္ေသးတယ္ထင္တယ္။

ကိုလင္းဒီပေရ ခင္ဗ်ားရဲ့ ကဗ်ာဆိုတဲ့အရာက က်ေနာ့ကို ေျဖရခက္ေစတယ္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနလုိ႕ပါ…..