ဖါသလ၀ါ

ဒီစကားလံုးရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ မွန္မမွန္ေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ဖါသိဖါသာေနတတ္သူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနတတ္သူ ေနစိမ့္သူ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္သူ မသိတတ္သူ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူ ထုိ႕ထက္ပို၍ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ……..

က်ေနာ့စားပြဲေပၚမွာ တိတ္အၾကည္ကပ္တဲ့ ဟာေလးရွိပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ခ်ိဳ႕က သူတို႕ကပ္စရာရွိတုိင္း က်ေနာ့စားပြဲနားလာျပီး တစ္ဆိတ္သံုးခြင့္ျပဳပါဆုိျပီး သံုးေလ့ရွိပါတယ္။ ရံုးက ပစၥည္းသံုးတာ ဘာျဖစ္လဲဗ်ာေနာ္။ ဘယ္သူသံုးသံုး ဘယ္ေလာက္သံုးသံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ တိတ္ကပ္တဲ့အရာေလးေတြက အေယာက္စီတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ က်ေနာ့စားပြဲမွာလာသံုး ၾကတာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့မွာပဲ တိတ္ေခြေလးထည့္ထားလို႕ပါ။ သံုးလုိ႕ကုန္သြားရင္ အျမဲမျပတ္ထည့္တတ္လုိ႕ပါ။

စတိုခန္းထဲက ပံုးေတြပိတ္တဲ့ တိတ္အၾကီးေခြလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။ သံုးလို႕ကုန္သြားရင္ စကၠဴဖတ္တန္းလန္းနဲ႕ထားတတ္ၾကပါတယ္။ ေ၀းေ၀းလံလံသြားယူရလို႕ ဆိုရင္ထားပါေတာ့။ အခုတိတ္အပိုက စတိုခန္းထဲမွာပဲရွိပါတယ္။ ျပန္မထည့္တတ္လို႕လုိ႕ ယူဆျပီး အခါေပါင္းမ်ားစြာထည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ပံုးေတြကို ပိတ္ေပးတဲ့ စတာပလာအၾကီးစား။ အားရပါးရ ဒူးႏွစ္ဖက္နဲ႕ညွပ္ျပီး ဖိလိုက္ျပီးမွ ပံုးမွာသာအရာထင္သြားတယ္ အထဲက အဆန္ကမပါ။ ကဲထည့္ေပဦးေပါ့။

အျမဲကသိကေအာက္ျဖစ္ရတာက ကင္မရာဓါတ္ခဲပါ။ အေရးတၾကီးရိုက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကင္မရာထဲက ဓါတ္ခဲက အားမရွိေတာ့။ လဲမယ္ဆိုျပီး သြားၾကည့္လိုက္ လဲစရာဓါတ္ခဲအသစ္လည္းမရွိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးကုန္ခါနီးျပီဆုိရင္ ၀ယ္မယ့္လူကို အေၾကာင္းၾကားသင့္တယ္ေလ။ ဒါကလည္း တစ္ေခါက္လည္းမက တစ္ခါလည္းမဟုတ္ဆုိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဓါတ္ခဲအပို၀ယ္ျပီး အံဆြဲထဲမွာ ထည့္ထားသင့္တယ္လုိ႕ စဥ္းစားမိလာတယ္။

အရင္အလုပ္တုန္းကလည္း အယ္လကိုေဟာ ျပႆနာ။ အယ္လကိုေဟာကို ပိုးသတ္ဖုိ႕ အသံုးျပဳရတယ္။ စပေရးဘူးေတြနဲ႕ ျဖန္းျဖန္းေပးရတယ္။ တကယ္ဆုိ အယ္လကိုေဟာ ပံုးေတြကို က်ေနာ္အျဖဴေရာင္အၾကည္မွာေပးထားတာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ကုန္ခါနီးျပီ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးတယ္ဆုိတာ လြယ္လြယ္သိေအာင္လုိ႕ပါ။ တစ္ခါ၀ယ္ဆယ္ဂါလံပုန္းနဲ႕ ၀ယ္ေပမယ့္ ကုန္သြားျပီဆုိမွ သိလိုက္ရတာၾကီးပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။ တစ္ကယ္တမ္း တစ္ပံုး၀ယ္ရဖုိ႕က လက္မွတ္အေယာက္တစ္ေသာင္းေလာက္ ၀ိုင္းထုိးျပီးမွ ၀ယ္ခြင့္ရတာကို သူတုိ႕မသိတာလည္းမဟုတ္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳးက အကူအညီေတြေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ လူဆိုတာ အကူအညီလိုအပ္ေနၾကေလ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကူညီမွုျပီးေျမာက္သြားတတ္ျပီး တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ မျပီးသြားတတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ တစ္ေခါက္တစ္ေလ ကိုယ့္ဘက္က လိုအပ္လုိ႕ အကူအညီေတာင္းမယ္ၾကံရင္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကပါေရာလား။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ လူတစ္ခု ပူမွုရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋဆုိတာကိုး။ ကိုယ့္အပူကိုပဲ သတ္ႏုိင္ၾကေစသတည္းေပါ့။

မသိတတ္တဲ့သူေတြ မ်ားလြန္းေနတာလား။ ကမၻာေျမၾကီးရဲ့ ဆုတ္ကပ္ကို ေရာက္ခ်ိန္တန္ျပီလား။ သူေမြးထုတ္ထားတဲ့ လူသားေတြရဲ့ မသိတတ္မွုေတြအတြက္ ကမၻာေျမလည္း ပ်က္စီးလုေနျပီ။ ဒီေလာက္နဲ႕ မထိခုိက္ေလာက္ပါဘူးဆုိျပီး စြန္႔ပစ္မွုေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ည္းစည္းကမ္းေတြကို လက္တစ္လံုးျခားလုပ္မွုေတြကို သူကိုယ္တုိင္ မကာကြယ္ႏုိင္ရွာဘူးေလ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ့အခက္အခဲ ခံစားခ်က္ေတြကို သိနားလည္လြယ္ပါလ်က္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ႏုိင္တဲ့ လူေတြရဲ့ မာေက်ာခက္ထန္မွုကိုလည္း ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာပဲ ထည့္ရမွာပဲလား။ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားဖို႕ေနေနသာသာ မ်က္စိေအာက္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတာေတာင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၾကည့္ေနတတ္ၾကျပီ။ ကိုယ့္အပူမွ ပူေတာ့မွာကိုး အပူဟပ္တာေလာက္ေတာ့ ဟိုဘက္နည္းနည္းတိုးလိုက္ရံုပဲေပါ့။

ဖါသလ၀ါေနတတ္မွုေတြမ်ားျပားလာတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္လည္း ဖါသလ၀ါေနတတ္ခ်င္မိတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဟိုေနရာစပ္စပ္ ဒီေနရာ စပ္စပ္ မေျပာတတ္မဆိုတတ္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ နည္းနည္းေလာက္သိရင္ ကို ေျပာျပခ်င္စိတ္နဲ႕ လူတစ္ကာအေျပာအဆိုကိုလည္း ခံရေပါင္းလည္း မ်ားလွပါျပီ။ အမွတ္မရွိတယ္ပဲေျပာေျပာ ဒီအက်င့္က အရိုးစြဲေနေတာ့လည္းခက္ပါတယ္။ အခုေနမ်ား ဆုတစ္ခုေတာင္းခုိင္းရင္ ဖါသလ၀ါေနတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဆုေတာင္းမွားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္လည္း ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့…..