အၾကမ္းဖက္မွုမ်ားနဲ႕ ကမၻာေျမ

ဒီေန႕ ကားအသစ္တင္ပါတယ္။ Body of Lies ပါ။ မင္းသားအငယ္က ဒီကာပရီယိုနဲ႕ မင္းသားအၾကီးအျဖစ္ ရပ္ဆယ္ခရိုးတို႕ တစ္ဇာတ္လံုးသယ္သြားတဲ့ကားပါ။ တစ္ကားလံုး အၾကမ္းဖက္မွုေတြ ျဖစ္တည္ရာကို ဦးတည္ထားတယ္ထင္ပါရဲ့။ ဒီကားရဲ့ ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ ပိတ္ကားေပၚမွာပဲ ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ာ။ ဇာတ္ကားတစ္ခုလံုးအျပီးမွာေတာ့ ယံုၾကည္မွုဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးပဲ က်ေနာ့လက္ထဲမွာ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

မၾကာခဏၾကားေန ျမင္ေနရတဲ့ သတင္းေတြက ကမၻာအရပ္ရပ္က အၾကမ္းဖက္မွုေတြပါ။ ဘာအတြက္လဲ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အမုန္းတရားကို အေျခခံခဲ့တယ္ဆုိလည္း တကယ္တမ္း ခံစားရသူေတြက သူတုိ႕လိုခ်င္တဲ့ ပစ္မွတ္ေကာဟုတ္ပါရဲ့လား။ အေသခံစေတးၾကတဲ့လူေတြကိုလည္း အံ့ၾသမိတယ္။ သူတို႕ရဲ့ ဘ၀တစ္ခုက ဒီေလာက္လြယ္ကူစြာ ပ်က္စီးသင့္သလား။ လူ႕ဘ၀တစ္ခုကို ဒီေလာက္နဲ႕အဆံုးသတ္သင့္သလား။ တန္ပါရဲ့လား မေမးခ်င္ေတာ့ပါဘူး တကယ္က တန္ကိုမတန္လို႔ပါ။ သူတုိ႕က လြယ္လြယ္အဆံုးသတ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူတို႕ေဘးနားကလူေတြ အတြက္ ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။ မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ မိသားစုေတြ ဘယ္လိုက်န္ရစ္ခဲ့ပါလိမ့္။ ဘာနဲ႕ေျဖသိမ့္ႏုိင္မယ္ မသိ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အဲဒီသတင္းမ်ိဳးဆို ဘယ္လုိမွ ထပ္မျမင္ေစခ်င္ မၾကားေစခ်င္ေတာ့တာပါ။

ဘာလို႕မ်ားဒီအမုန္းေတြ ျဖစ္တည္ၾကတာပါလိမ့္။ တရုတ္ကားထဲကလို ေသြးေၾကြးေတြဆပ္ေနၾကတာ ကုန္ပဲမကုန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ Munich ဆိုတဲ့ကားကိုၾကည့္တုန္းကလည္း ဒီခံစားမွုမ်ိဳးကို ရလိုက္ပါတယ္။ ေသြးေအးေအးနဲ႕ လူအခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္ႏိုင္လိုက္ၾကတာ။ ႏွလံုးသားေတြ ေအးစက္မာေက်ာလြန္း ကုန္ျပီေလ။ အခုကားမွာလဲ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ႏိုင္ၾကျပန္တယ္။ လူေတြဖန္တီးတဲ့ အတတ္ပညာေတြနဲ႕ လက္တစ္ဖ်စ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အသက္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ဆံုးရွံဳးေနၾကျပီလဲ။ အျပစ္မဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပါ၀င္ေနျပီလဲ။

ေနာက္ထပ္တစ္ခုကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္မွုဆံုးရံွဳးျခင္း။ တုိးတက္ေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို ဒီကားထဲကလုိ အခ်ိန္ျပည့္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္မလဲ အဲဒီလူရဲ့ လြတ္လပ္မွု။ သူဆက္တဲ့ဖုန္းေတြ သူသြားတဲ့ေနရာေတြ သူလုပ္သမွ်ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ခံရတယ္ေလ။ က်ေနာ္သာဆုိရင္ေတာ့ ေငြပံုေပးေတာင္ အဲဲလိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ အခုဆို ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ CCTV ဆိုတဲ့ အရာနဲ႕ ေတြ႕ဆံုေနရတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္ျပလိုက္တယ္။ ခဏခဏျမင္ေနရတာကေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆုိတဲ့ စာတမ္းေတြပါပဲ။

ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ မလံုျခံဳမွုေတြ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအခ်က္အလက္ေတြ ခုိး၀ွက္ခံရတာ သိပ္ကိုလြယ္တယ္ေလ။ ကြ်မ္းက်င္သူေတြရဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြအလွုပ္မွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ပါသြားေနျပီလဲ။ ဟိုးတစ္ေလာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာလာတယ္။ သူ႕အီးေမးေတြကို ေကာ္ပီလုပ္သြားလို႕တဲ့။ အခ်င္းခ်င္းထဲကလုပ္တာလို႕ေျပာပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕လုပ္တာျဖစ္ေပမယ့္ သိပ္တရားလြန္တယ္လုိ႕ထင္မိတယ္။ သူ႕အတြက္အက်ိဳးရွိမယ္ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္အတြက္ ျပန္ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူးလား။ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ သိပ္အက်ိဳးမ်ားေစမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ရွိမေနႏိုင္ပါဘူး။ သို႕ေပမယ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္သင့္တဲ့ အရာေတြေတာ့ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ျဖန္႕ေ၀ဖုိ႕အတြက္မဟုတ္ဘူးေလ။ အမ်ားသူငွာကို ျပသင့္မျပသင့္က ကိုယ္တိုင္ပဲဆံုးျဖတ္သင့္တာမဟုတ္လား။

ေနာက္ထပ္ေၾကာက္မက္ဖို႕သိပ္ေကာင္းတာက လူအခ်င္းခ်င္းလွည့္ပတ္လိမ္ညာျခင္းေတြ။ အက်ိဳးတစ္ခုအတြက္ လိမ္ညာရင္း ေနာက္ထပ္လိမ္ညာမွုေတြဆက္တိုက္။ ျပီးေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုလိမ္ညာဖို႕အတြက္ ေနာက္ထပ္ေသာလူေပါင္းမ်ားစြာကို့ ထပ္ခါထပ္ခါ လိမ္ညာမွုေတြ။ မဆံုးႏိုင္ေသာ လိမ္ညာမွုေတြၾကားမွာ အမွန္တရားကို တစ္ခ်က္ျမင္လိုက္ရရင္ တကယ္ေသြးပ်က္ဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ လိမ္ညာရက္ေလျခင္းဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ တႏံု႕ႏံု႕ျဖစ္ေနမွာကို ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ တကယ္ခံစားရေစပါတယ္။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္းက မင္းသားငယ္ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေတာ့ က်ေနာ္အျပည့္အ၀ေထာက္ခံခ်င္ပါတယ္။ ေအးေဆးတည္ျငိမ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို စတင္ဖုိ႕ သူေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။ သူ႕အတြက္ စြန္႕လႊတ္မွုေတြ သိပ္မ်ားေကာင္းမ်ားႏုိင္ပါတယ္။ ကမ္းလွမ္းမွုေတြကို ပယ္ခ်ျပီး သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းကို သူရဲရဲေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းမွာ သူေပ်ာ္မယ္လုိ႕ က်ေနာ္ယံုၾကည္တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို က်ေနာ္အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရလိုက္တာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ၾကံဳလာခဲ့ရင္ က်ေနာ္လည္း ဒီစကားလံုးကို ကိုင္ျပီး က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္မိတဲ့လမ္းကို သတိၱရွိရွိဆက္ေလွ်ာက္ ဖုိ႕ပါပဲ….