ငွက္တစ္ေကာင္အတြက္ ေလ့က်င့္ခန္း

ငွက္တစ္ေကာင္က ေမြးကင္းစမွာေတာ့ ဘယ္ပ်ံသန္းႏိုင္မလဲေနာ္။ သူ႕အတြက္ ထိုက္သင့္တဲ့ အေလ့အက်င့္ နည္းစနစ္ ခြန္အားေတြျပည့္စံုဖို႕လိုတာေပါ့။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ငွက္တစ္ေကာင္လုိပါပဲ။ ဘာမွမလုပ္တတ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ လိုအပ္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမနဲ႕အေဖက အဓိကေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ၾကံဳဆံုလာတဲ့ လူေတြက သင္ခန္းစာေတြ ေပးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မျပည့္စံုႏိုင္ေသးပါဘူး။

အျမဲအမွတ္ရေစမယ့္ေလ့က်င့္ခန္းကို စက္ဘီးေလးတစ္စီးက စတင္ခဲ့ပါတယ္။ စက္ဘီးေလးကို သူမ်ားကေလးငယ္ေတြလို က်ေနာ္လည္း သိပ္လိုခ်င္ခဲ့တာ။ မစီးတတ္ေပမယ့္ စီးခ်င္လိုက္တာလို႕ စိတ္ထဲမွာတဖြဖြညည္းခဲ့ဖူးတယ္။ ၀န္ထမ္းသားသမီးလည္းျဖစ္ျပန္ အေမကလည္း စစ္စစ္စီစီ ရွိေတာ့ က်ေနာ္ ၄တန္းထိရတဲ့ မုန္႕ဖိုးက တေန႕၂၅ျပား။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္္းရတာက ၂၅ျပားမဟုတ္။ ၁၀ျပား ဒါမွမဟုတ္ ၁၅ျပားထဲရယ္။ က်န္တဲ့ေငြေတြေကာ။ က်န္တဲ့ေငြကို can ဗူးေလးထဲမွာ ထည့္ရပါတယ္။ စက္ဘီး၀ယ္ဖို႕ပါ။ အျပင္က ရလာတဲ့မုန္႕ဖိုးေတြအားလံုး အဲဒီဗူးေလးထဲကို ထည့္ရပါတယ္။ အဲဒီဗူးေလးကို တစ္ပတ္တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ လက္ညိွဳးနဲ႕ႏွုိက္ ပိုက္ဆံရီရတာအေမာ။

၄တန္းေအာင္လို႕ျမိဳ႕ကိုျပန္ေတာ့ ပိုက္ဆံဗူးကိုေဖာက္ျပီး လုိသေလာက္ကို အိမ္ကစိုက္ျပီး စက္ဘီးတစ္စီး၀ယ္ေပးခဲ့တယ္။ သူတို႕ေပးထားတဲ့ကတိကို သူတို႕တည္ခဲ့သလို က်ေနာ့ဖက္ကလည္းက်ေနာ္ေပးထားတဲ့ကတိကိုတည္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ စက္ဘီေလးက ကေလးစက္ဘီးလည္းမဟုတ္ လူၾကီးစက္ဘီးလည္းမဟုတ္။ ထိုင္ခံုေလးက အေပၚကိုရွည္ထြက္ေနေလရဲ့။ အနိမ့္အျမင့္ကိုလည္း ကစားလို႔ရတယ္ေလ။

စက္ဘီးေလးရလာေတာ့ စက္ဘီးစီးသင္တန္းစေတာ့တာေပါ့။ အေဖက ဘီးလံုးေလးေတြပါတဲ့ ေဒါက္ကေလးႏွစ္ခုကို ငွားလာခဲ့တယ္။ စက္ဘီးရဲ့ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာတပ္လုိက္ေတာ့ မလဲႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။

ေလ့က်င့္ကြင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ျမိဳ႕က အားကစားကြင္းက တင္းနစ္ကြင္းေလးမွာပါ။ တင္းနစ္ကြင္းဆိုေတာ့ ကြန္ကရစ္အၾကမ္းေလးမွာပါ။ သင္ခါစကေတာ့ အိုေကတယ္။ အေဖက ေနာက္က ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ ထိန္းေပးေနတာကိုး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အေဖကလက္လႊတ္ခ်င္လာတယ္။ သူလည္း လိုက္ရတာေမာေရာေပါ့။ သူလႊတ္လိုက္တာနဲ႕ က်ေနာ္ကလည္း ထုိးရပ္ေတာ့တာ။ ခဏခဏလဲတာကလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ ဒူးေတြျပဲ လက္ေတြပြန္း။ ဒဏ္ရာေတြကမ်ားေတာ့ ေနာက္ေန႕ ကြင္းကို သြားရမွာေၾကာက္ေနမိတယ္။ အေဖ့ကိုလည္းေၾကာက္ရတာမို႕ ေနာက္ေန႕လည္း ကုပ္ေျခာင္းေျခာင္းနဲ႕လုိက္ရျမဲ။

လဲက်တိုင္း အေဖက အျမဲေျပာတယ္။ ဘယ္လိုထိန္းရမယ္ ဘယ္လိုေျခေထာက္ေထာက္ရမယ္ စသည္ျဖင့္။ ဆက္မသင္ခ်င္ဘဲရပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ။ အေဖ့ကိုအားနာလို႕ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္လို႕။ အဲဒါနဲ႕ ကြင္းထဲမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အားကစားကြင္းက က်ေနာ္တို႕အိမ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းပါတယ္။ အရင္က အေဖက စက္ဘီးၾကီးကုိနင္း လက္တစ္ဖက္က စက္ဘီးေလးကိုဆြဲ ေနာက္ကြယ္က က်ေနာ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြင္းထဲမွာတတ္ျပီဆိုေတာ့ မရပ္ေသးပဲ ကြင္းအျပင္သင္တန္းစပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တို႕ျမိဳ႕ေလးကငယ္ပါတယ္။ ကားေတြလည္းမရွုပ္ပါဘူး။ စက္ဘီးကေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ကလင္ကလင္သံေတြကို ဆူညံေနတတ္တာ။ ကြင္းကေနအျပန္ ကိုယ့္ဘာသာကိုနင္းလာရမယ္ဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ဟုိယိုင္ဒီယိုင္ စိတ္ကလည္းမရဲ (မရဲဘဲ ကြ်ဲျဗဲစီးဆိုသလို)။ အေၾကာက္အကန္ျငင္းေပမယ့္ အေဖက တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္ဆို စက္ဘီးလက္ကိုင္ကို ကိုင္ရေတာ့တာပါပဲ။ အစေန႕ေတြမွာ ေဘးႏွစ္ဖက္ကဘီးလံုးေလးေတြ တပ္ခြင့္ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ တပ္ခြင့္ေပးေပမယ့္ အေဖက သူမ်ားအားကိုးတယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုဆိုခဲ့တယ္။ မခံခ်င္စိတ္ကုိႏွိုးဆြေပးတာပါ။ ဒုတိယေန႕မွာေတာ့ ဟန္အျပည့္နဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ကိုဖံုးကြယ္ျပီး အကူဘီးလံုးေလးေတြကို ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ အဲလိုေတာင္နင္းေျမာက္နင္း နင္းရင္းကေန အျပင္မွာလည္း စက္ဘီးေကာင္းေကာင္းစီးတတ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုဆို လက္ႏွစ္ဖက္လႊတ္စီးလို႕ေတာင္ရေနျပီေလ။

က်ေနာ့ဘ၀မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္လဲက်ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္က်အားငယ္တဲ့အခါတိုင္း အဲဒီစက္ဘီးစီးသင္တန္းေလးကို မ်က္စိထဲမွာျမင္ေယာင္လာရင္း လဲေနရာကေန ျပန္ျပန္ထႏိုင္ခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့စိတ္ေတြေမာင္းထုတ္ျပီး အားလံုးကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာပါဆိုတဲ့ စိတ္ကို အဲဒီေလ့က်င့္ခန္းက ရခဲ့တာပါ။

ငွက္ငယ္ေလးအခုေတာ့ ပ်ံေနျပီေလ………………..

ဓါတ္ပံုေလးရဲ့ေထာင့္မွာ ပိုင္ရွင္ရဲ့ ေကာ္ပီရိုက္ကေလးပါပါတယ္။