တကယ္တမ္း အဲဒီစကားကို စကားအျဖစ္လား သီခ်င္းအျဖစ္လား ၾကားဖူးပင္မယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလားဆိုေတာ့မသိ။ မိုးေတြအဆက္မျပတ္ရြာေနျခင္းနဲ႕ အဲဒီစကားနဲ႕က ဟုိးအရင္အတိတ္ကို ျပန္လည္သတိရေစခဲ့တာေတာ့အမွန္။
စက္ရံု၀န္ထမ္းျဖစ္တဲ့ အေဖ့ဆီကုိ ပထမဆံုး သားအမိႏွစ္ေယာက္လွမ္းတဲ့ခရီးစဥ္ေပါ့။ က်ေနာ္က ရွိလွ ၃/၄ ႏွစ္သာသာ။ အားကိုးဖို႕ဆိုတာေ၀လာေ၀း။ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ အေမ့အတြက္ ဒီခရီးက ၾကမ္းတမ္းလြန္းေနသလားပဲ။ ခေလးတစ္ဖက္နဲ႕မို႕ ပိုျပီး အႏၱရာယ္ၾကီးေစခဲ့သလားမသိ။
က်ေနာ္တို႕သားအမိခရီးသြားစဥ္တုန္းက ေစတနာ ဟီးႏိုးကားၾကီးေတြနဲ႕ပါ။ ခရီးသည္တင္လား ကုန္တင္ယာဥ္လားမသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တင္ေဆာင္သြားလာေနတဲ့ ကားၾကီးေတြ။ ထိုင္ခံုေတြကို အျမင့္မွာတင္ ေအာက္မွာ ကုန္ေတြ ျပြတ္သိပ္ညပ္ေနေအာင္ထည့္။ လူေတြက ျပတင္းေပါက္အျမင့္ထက္ ျမင့္တက္ေနတယ္ေလ။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာလည္းကုန္အျပည့္။
အိပက္အိပက္နဲ႕ သြားေနတဲ့ကားၾကီး ေပၚမွာ ပ်င္းရိစြာလိုက္ပါရင္း ဂ်ီမ်ိဳးစံုက်ေနေတာ့တာေပါ့။ ဟုိဟာ စားမယ္ ဒီဟာစားမယ္ ဒီလို မေနခ်င္ဘူး ဒီလိုမထိုင္ခ်င္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အခုေန တူေလးေတြရေတာ့မွ အေမဘယ္ေလာက္စိတ္ညစ္မလဲဆိုတာ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္က် ကေလးေတြကို ရုိက္မယ္ ႏွက္မယ္ က်ိန္းေမာင္းေနမိလို႕ပါ။
ေနာက္ေတာ့ အညာေဒသရဲ့နာမည္ေက်ာ္ ေဒါင္းေသေခ်ာင္းနားကိုခ်ဥ္းကပ္လို႕လာေနျပီ။ မိုးေတြကလည္းရြာေနေတာ့ သူမ်ားေတြက ပ်ာယာခပ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕သားအမိကေတာ့ေအးေဆး။ ဒီလိုမ်ိဳးဆိုတာ ၾကံဳဖူးၾကားဖူးတာမဟုတ္။ ဟိုး…..ေတာင္ေတြဆီမွာမိုးညိဳတာနဲ႕ ဒီေခ်ာင္းနဲ႕ ဘာဆက္စပ္စရာမွမရွိလို႕ ယံုၾကည္ထားမိတာ။
ေခ်ာင္းေဘးကိုေရာက္ေတာ့မွ အမွားၾကီးမွားေတာ့တာ။ တေ၀ါေ၀ါျမည္ျပီးစီးေနတဲ့ေခ်ာင္းက ေဒါသမာန္ဟုန္အျပည့္နဲ႕။ လူေတြမေျပာနဲ႕ အင္မတိအင္မတန္ၾကီးပါတယ္ဆိုတဲ့ ကားၾကီးေတြေတာင္ ေခ်ာင္းေရထဲမွာ ေမ်ာပါသြားႏိုင္တယ္။ ထြက္မေျပးႏိုင္တဲ့ တိရိ စၦာန္ေတြဆိုတာ ေခ်ာင္းေရထဲမွာ ေမ်ာပါလို႕။
အဲဒီေတာ့မွ သိေတာ့တယ္ သူမ်ားေတြေသြးပ်က္ေနတာ ဒါေၾကာင့္ပါလားဆိုတာ။
ေခ်ာင္းရဲ့ ဟုိဘက္ဒီဘက္မွာ ဘယ္ကားမွမကူးရဲလို႕ တန္းစီျပီးရပ္ေနၾကရတယ္။ မိုးကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႔မစဲ။ စဲျပီးျပန္ေတာ့လည္းေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ ေရစီးကမက်။ ေရနည္းနည္းတန္႔သြားေတာ့လည္း ကားေတြကမသြားႏိုင္ေတာ့။ ကားတစ္၀က္ေလာက္ထိေရတက္ေနျပီး ေအာက္ကသဲေျမမ်ား၏ အနက္ကိုမည္သူမွ မမွန္းဆႏိုင္။
ၾကံဳဖူးေနက် ေဒါင္းေသရြာကေတာ့ လွည္းေလးေတြကိုယ္စီနဲ႕ ေခ်ာင္းဟုိဘက္ထိပ္ဒီဘက္ထိပ္ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးေပါ့။ တရြာလံုးက အဲဒီလုပ္ငန္းမွာ ကြ်မ္းက်င္ၾကျပီးသား။ ဘာျပီးရင္ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကေလးကအစ သင္စရာမလို။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဘုရားစာကို အေခါက္တစ္ေသာင္းမက ရြတ္ျပီး (အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမသင္ေပးထားလို႕ သံဗုေဒၶကို က်ေနာ္ရြတ္တတ္ေနပါျပီ) လွည္းေပၚကိုလိုက္ရတယ္။ လွည္းၾကမ္းျပင္ကေရျပင္နဲ႕တေျပးညီတည္း ျဖစ္ေနျပီ။ မိုးဖြဲေလးေတြျပန္ရြာေသးတာမို႕ ဟုိေတာင္ဆီမွာ ညိဳေသးလားစိုးရိမ္မိေသးတယ္။
သက္စြန္႕ဆံဖ်ားလိုက္လာတဲ့ လွည္းခရီးစဥ္အဆံုးမွာေတာ့ ဟိုဘက္ကားနဲ႕ ဒီဘက္ကား ခရီးသည္ခ်ိန္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ေရာက္ရမယ့္ အခ်ိန္ထက္မ်ားစြာေနာက္က်ခဲ့တာေပါ့။
အခုလိုမ်ိဳး မိုးေတြအုံ႕ဆိုင္းရြာေနရင္ ေတာင္ကညိဳျပိဳေတာ့မယ္လားေလ…..
.jpg)
6 comments:
ေၾကာက္စရာၾကီးပဲေနာ့္ က်ေနာ္တို ့ဘက္လည္းလာၾကည့္ပါလား ကားစီးေနရတဲ့ ၄ နာရီေလာက္ ဘုရားစာရြက္ေနရတယ္ က်လိုက္လို ့ကေတာ့ အစေတာင္ေတြ ့မွာမဟုတ္ း) ဒါေၾကာင့္ ခဏခဏ မျပန္တာ ။၃/၄ ႏွစ္သား ေကာင္ေလး ေၾကာက္ေနတဲ့ပံု ျမင္ခ်င္လိုက္တာ :P
ေရးစရာ အေတြ႕အၾကံဳေတြ မ်ားသလို စာေရးလည္းေကာင္းတဲ့ ကိုရြာသားေလးကို အားက်မိပါတယ္။
ကိုရြာသားရဲ. အေတြ.အၾကံဳကိုဖတ္ရင္း ....အရင္တုန္းက အၿဖစ္ကို ၿပန္ေၿပာင္းေအာင္းေမ့မိပါရဲ. ...။ မ်ားမ်ားေရး ကိုရြာသားေရ ..။ အားေပးလ်က္ပါ..။
အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကို ဖတ္ရွဳသြားပါတယ္ဗ်ာ ၊၊ ျမန္မာျပည္မွာ ခရီးအထြက္နည္းတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ခုလို စာေလးေတြက တစ္ခုခုရလိုက္ပါတယ္ ၊၊
ေၿသာ္. ဖတ္ဘူးတယ္.။
ၾကည့္ပါဦး ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေလးကုိ မွတ္မိတယ္
တကယ္ လန္ ့စရာပဲ ေရစီးကအဲ့ေလာက္ေတာင္
မႀကံဳဖူးေတာ့ ဗဟုသုတေလးပါရသြားတယ္ (ျမင္ေယာင္မိပါတယ္ ဂ်ီက်ၿပီးေနတဲ့ပုံကုိ ဘုရား ဘုရား သူ ့အလွည့္က်ေတာ့ ကေလးေတြကုိ ရုိက္မယ္တဲ့) မတရားတဲ့ လူႀကီးပဲ မုန္းစရာ
Post a Comment