ေျပာျပေပးပါ ဧရာ၀တီ

က်ဳပ္တို႕စက္ရံုက ေဟာဒီျမစ္ေဘးမွာတည္ထားတာ။ ေဆာက္တုန္းက မိတ္ေဆြဂ်ပန္ေတြ အကူအညီနဲ႕ အဲ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ တတိယအၾကီးဆံုးဆိုလားပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ကေရကိုပဲ ေသာက္ခ်ိဳးေနရတဲ့ေနာက္ ဧရာ၀တီဆိုတာ က်ဳပ္တို႕နဲ႕တသားတည္းေပါ့။

စက္ရံုေဆာက္ကာစေတာ့ သိပ္ကိုမ်ားျပားတဲ့ ကုန္ၾကမ္းေတြနဲ႕။ အဲဒီေခတ္က အစိုးရ၀န္ထမ္းဆိုတာ ေလာက္ငွတယ္ေလ။ ကုန္ေစ်းနွုန္းဆိုတာ ျဖဳတ္ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္စရာမေကာင္းခဲ့တာ။ ခုမ်ားေတာ့…

ကုန္ၾကမ္းေတြ ရွားပါးတာမေျပာနဲ႔ေတာ့ ေဟာဒီဧရာ၀တီေတာင္ ခမ္းခ်င္ခ်င္မဟုတ္လား။ ထြန္းလာလိုက္တဲ့ေသာင္ျပင္ၾကီးက ဟုိဘက္ကမ္းဒီဘက္ကမ္း ကပ္ေတာ့မယ္။ တစ္ေခါက္တစ္ေခါက္ ဟိုဘက္ကမ္းကူးခ်င္တိုင္း ျဖတ္ရတဲ့ေသာင္ျပင္က လူေတြကို ေရႊရင္ဆို႕ေစတယ္ေလ။ ေခတ္ပ်က္ေတာ့မယ္လုိ႕ေျပာၾကတာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ရွားပါးလာတာဘာဆန္းလဲ။

ဆန္းေတာ့မဆန္းဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႕အတြက္က ကုန္ၾကမ္းရွားပါးလာတာနဲ႕အမွ် ကုန္ေခ်ာထုတ္ဖို႕က ေနွာင့္ေနွးၾကန္႕ၾကာေစတယ္။ စက္ေတြလည္ဖို႕ဆိုတာ လံုေလာက္တဲ့ကုန္ၾကမ္းရွိမွေလ။ တကယ္တမ္းက စက္တစ္ေခါက္လည္ဖို႕ လံုေလာက္တဲ့ပမာဏမျပည့္ရင္ ဒီစက္ေတြက ႏြားေတြလို ေသေအာင္ရိုက္ျပီး ခိုင္းလို႕ရတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ အျပင္လူေတြ ဘယ္သိႏိုင္မွာလဲ။ ထားလိုက္ပါဗ်ာ စက္ေတြလည္ရင္ေတာ့ သိသာေစတာက ဟိုးကစြန္႕ပစ္ပစၥည္းတိုင္ၾကီးက မီးေတြေတာက္လာတာပါပဲ။ မိုးရြာလည္းမျငိမ္းဘူးေလ။ ေပါက္တတ္ကရစဥ္းစားမိတာက မီးမရတဲ့အရပ္ေတြမွာ ဒီမီးတိုင္ၾကီးထြန္းထားရရင္ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္မွာဆိုျပီး။

ကုန္ၾကမ္းမျပည့္ေတာ့ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သတ္မွတ္တဲ့ ကုန္ေခ်ာကိုလည္း ထုတ္ေပးရမယ္ေလ။ မဟုတ္ရင္ ထုေခ်လႊာကို အခါတစ္ေသာင္းေလာက္တင္ရမယ္။ DE ေတြ PE ေတြထိုင္ရမယ္ေလ။ က်ဳပ္တို႕ေတြဘာလုပ္ၾကတယ္ထင္လဲ။ အျပင္ကကုန္ေခ်ာ၀ယ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ ကုန္ၾကမ္းကို စုေပါင္းစပ္ေပါင္း၀ယ္ၾကတယ္။ ထြက္လာတဲ့ ကုန္ေခ်ာကို အားလံုးေ၀စားမွ်စားေပါ့။ ျမတ္တာေပါ့ဗ်ာ ဘာေျပာမလဲ။ တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ႕ ျပည္သူပိုင္ကုန္ေခ်ာေတြကလည္း ကုန္ၾကမ္းနဲ႕အခ်ိဳးက်တြက္ မနစ္နာေစခဲ့ပါဘူး။ အားလံုးလည္းအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕။

မဟုတ္ခဲ့ဘူး မဟုတ္ခဲ့ဘူးဗ်။ က်ဳပ္တို႕ထဲက အရာရွိတစ္ေယာက္က သူရတဲ့ေ၀စုကို မေက်နပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အားလံုးတုိင္ပင္လုပ္ထားခဲ့တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႕ အထက္ကို အေသအခ်ာပစ္စာပို႕ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႕ထင္ခဲ့တာ ပံုမွန္စစ္ေဆးေရးေလာက္ပဲေပါ့။

ဘယ္ဟုတ္မွာလဲဗ်ာ။ ၀န္ၾကီးဆိုတဲ့လူက တာ၀န္မယူခဲ့ဘူးေလ။ ျပည္ထဲေရးကိုလက္လႊဲေပးေတာ့ အရာရွိေတြကို ၾကက္ကေလးငွက္ကေလးေတြလို ဖမ္းေတာ့တာပါပဲ။ အားလံုးက၀ိုင္း၀န္းေတာင္းပန္ေတာ့မွ သူတို႕ရဲ့ သထၱဳလက္ေကာက္ေတြကို ခြ်တ္ေပးေတာ္မူတယ္။ က်ဳပ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒီေလာက္အက်ဥ္းတန္အရုပ္ဆိုးတာ တစ္ခါမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့တဲ့ ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ အဲလိုစက္ဆုပ္ေၾကာက္ရြံ႕ဖို႕ေကာင္းခဲ့တာေၾကာင့္ အားလံုးဟာ စိတ္နွလံုးညိဳွးခ်ံဳးခဲ့တာေပါ့။ ဘယ္ေန႕ငါ့ကို ေခၚစစ္မလဲဆိုတဲ့ က်ီးလန္႕စာစားစိတ္နဲ႕ေပါ့။

ပံုမွန္စစ္ေဆးလို႕မရေတာ့ ျခိမ္းလိုက္ေျခာက္လိုက္ ၾကိမ္းလိုက္ေမာင္းလိုက္ မာန္လိုက္မဲလိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆဲဆိုမွုေပါင္းစံုနဲ႕ က်ဳပ္တို႕ဟာ ေျမၾကီးထက္ နိမ့္တဲ့အရပ္ကလူေတြျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လုိပဲစစ္စစ္ အမ်ားျပည္သူပိုင္ပစၥည္းေတြက စာရင္းဇယားနဲ႕ အတိအက် မယြင္းမွားခဲ့။ က်ဳပ္တို႕ထည့္၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ က်ဳပ္တို႕ျပန္ရတဲ့အျမတ္အစြန္းေတြက အလြဲသံုးစားမွုေျမာက္ခ်င္လည္းေျမာက္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႕ပိုမယူခဲ့ၾကပါဘူး။ ပိုယူုခဲ့တယ္ဆိုရင္လဲ ရွားပါးတဲ့ေခတ္မွာ သားေကာင္ျဖစ္ရတဲ့ က်ဳပ္တို့္ေနာက္ကမိသားစုအတြက္ဆိုရင္ မိုးၾကိဳးပစ္တာထန္းလက္နဲ႕ကာေလာက္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့။

ဘာမွမေျပာပေလာက္ေပမယ့္။ က်ဳပ္တို႕ရဲ့အရွက္ေတြ ဂုဏ္သိကၡာေတြ တစ္စက္မွမရွိေစခဲ့ဘူး။ နီရဲေနတဲ့မ်က္ႏွာေတြနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္လုိရပ္တည္ေနခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာႏို္င္ၾကပါ့မလားဗ်ာ။ က်ဳပ္ရဲ့မိသားစုေတြေကာ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေနၾကရျပီလဲက်ဳပ္မေတြးရဲ။

တေန႕ က်ဳပ္တို႕ေတြ အာမခံနဲ႕ထုတ္ေပးတဲ႕ေန႕။ က်ဳပ္မိသားစုကိုခဏခြင့္ေတာင္းျပီး က်ဳပ္ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေဘးကို တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ဖြားေအၾကီးေျပာေျပာေနတဲ့ မင္းခစားကမ္းနားသစ္ပင္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားေယာင္ရင္း ကမ္းနားကသစ္ပင္ေတြကို တ၀ၾကီးလာၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္အပင္က ဘယ္နွစ္ကေရတိုက္စားလို႕မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္တို႕ေတြ မသိႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ဧရာ၀တီကေတာ့ ေျပာနိုင္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။

က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ရဲ့အေၾကာင္းကို က်ဳပ္ရဲ့အျဖစ္ကို ဧရာ၀တီကိုပဲေျပာခုိင္းလိုက္ေတာ့မယ္။ ဧရာ၀တီေရ ေျပာျပေပးပါေနာ္……………


မနွစ္ကစျပီး ေထာင္ဆယ္နွစ္စီ က်ခဲ့ရေသာ၊ ဦးရီး ဘၾကီးေတြလိုတရင္းတနွီး လက္ေမာင္းကိုဆြဲတြဲလြဲခိုခဲ့ဖူးေသာ အေဖ့ရဲ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မ်ားကို ရင္နာလြမ္းဆြတ္မွုျဖင့္

ဓာတ္ပံုေလးက ဒီကယူတာပါ http://ngm.nationalgeographic.com/ngm/0605/feature5/gallery1.html