အဂၤ ါေန႕ ညေန ၅နာရီတိတိ

တစ္ခါတုန္းကဆိုေတာ့ ၾကာခဲ့ျပီေလ။ သို႕ေပမယ့္ ပူပူေႏြးေႏြးလိုပါပဲ………..

က်ေနာ့အလုပ္က စူပါမားကတ္တစ္ခုက စာေရးေလးပါ။ အလုပ္က မနက္ဆိုင္းနဲ႕ေန႕လည္ဆိုင္းဆိုျပီး နွစ္ဆိုင္းဆင္းရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က်ေနာ္က်တတ္တာက ေန႕လည္ဆိုင္း။

က်ေနာ့အဓိက အလုပ္က ေရွ႕ကအေရာင္းေကာင္တာေတြမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းဖို႕ ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္ေတြ စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးေတြက မွာတဲ့ (က်ဴနာငါးဘယ္နွစ္ဘူး၊ ဖူဂ်ီပန္းသီးဘယ္နွစ္လံုး၊ က်ဴးလစ္ပန္းက ဘယ္နွစ္ပြင့္) စသည္တို႕ကို မွတ္ျပီးစီစဥ္ေပးရတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ရံုးခန္းထဲက ဖံုးကက်ေနာ္မျဖစ္မေနေျဖေနရတာေပါ့။

အဲဒီညေနက ပိုတိတ္ဆိတ္သလိုပါပဲ။ အိပ္မငိုက္ေအာင္ဂရုစိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဖံုးသံတစ္ခုက လူကိုဇတ္ကနဲ လွုပ္ႏိုးလိုက္သလိုပါပဲ။ ေယာက္ယက္ခတ္သြားတဲ့ စိတ္ေတြကို Good afternoon ဆိုတဲ့က်ေနာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးသံအဆံုးမွာ ျငိမ္သက္သြားေစခဲ့တယ္။ တိုးဖြတဲ့ေလတိုးသံက က်ေနာ့အတြက္ထူးဆန္းလြန္းတယ္။ ေဆာရီးေနာ္ ဖံုးမွားသြားတယ္ဆိုတဲ့အသံကို ၾကားတာေတာင္က်ေနာ္ဖံုးမခ်လုိက္မိဘူး။

ေနာက္ေန႕ညေနတိုင္းမွာဖံုးေစာင့္ေနမိတယ္ထင္တယ္။ သတိထားမိတာပါ selling floor ေပၚမွာအရင္လို လတ္လ်ားလတ္လ်ားမေနမိေတာ့တဲ့အျပင္ Toilet ထဲ၀င္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ cordless ကိုသယ္ျဖစ္ေအာင္သယ္သြားေနမိတာပါ။ အဲဒီတပတ္လံုး ဖံုးမလာခဲ့ဘူးဗ်။

ေနာက္တပတ္မွာေတာ့ ေမွ်ာ္တုန္းေမွ်ာ္ဆဲေပၚခဲလုိက္တာ ဗ်ာ။ ဖံုးသံၾကားတိုင္းေျပးရလြန္းလို႕ေျခေတြေတာင္တိုေနျပီ။ ဘယ္သူမွမကိုင္မိေအာင္ ၾကိဳးစားေနမိတာ ရံုးကလူေတြေတာင္ရိပ္မိကုန္ျပီ။ ရွက္ကန္းကန္းနဲ႕ ဆင္ေျခေပးေနမိတာက customer ဖံုးလြဲသြားမွာစိုးလို႕ဆိုျပီး။ တကယ္တမ္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္တိုင္အသိဆံုးပါ။ ေနာက္တပတ္လည္း သူဆက္တယ္ဗ်။ သူထပ္ေျပာသြားတာက အရင္လိုပဲ ေဆာရီးဖံုးမွားသြားတယ္ဆိုတာပါပဲ။
အသံအနိမ့္အျမင့္ အို…....အားလံုးဟာ က်ေနာ့ကို တစိုက္မတ္မတ္ရူးသြပ္ေစခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ညအိပ္ေနရင္းေတာင္ Good afternoon လုိ႕ ေယာင္မိလို႕ အစ္ကိုက အလုပ္ကို ဒီေလာက္ခင္တြယ္ရလားဆိုျပီး ဆူေနေသးတယ္။ တကယ္တမ္း မရိုးသားတဲ့က်ေနာ္က တိတ္တိတ္ေလး ျငိမ္ေနလုိက္ရတယ္။

ဘာလို႕ ဘာလို႕ ျမင္ေတာင္မျမင္ဘူးပဲနဲ႕ ဒီေလာက္စိုးမိုးႏိုင္ရတာလဲ။ ဖံုးေလး ၂ ခါပဲနားေထာင္မိပါတယ္ အရမ္းကို ရူးသြပ္သြားတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုေတာင္မယံုႏိုင္ခဲ့။ ေနာက္ပိုင္း ေန႕လည္ပိုင္းဆင္းဖို႕ မန္ေနဂ်ာကို သြားေျပာေတာ့ သူကေတာင္ အံအားသင့္ေနေသးတယ္။ UFL တက္ခ်င္တယ္
ဦးသာႏိုးတက္ခ်င္တယ္ ဆိုျပီး အျမဲတမ္းေန႕လည္ပိုင္းဆင္းဖို႕ ျငင္းခဲ့တဲ့ လူက မင္းမွဟုတ္ရဲ့လားကြာဆိုျပီး။

ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာလည္း သူဆက္ပါတယ္။ ဆက္တုိင္းလည္း သူေျပာေနက်စကားကိုပဲေျပာသြားတယ္။ ဖံုးနံပတ္ကိုေမးမယ္ဆိုလည္း ေမးဖို႕ အခ်ိန္မရခဲ့။ က်ေနာ့ႏွုတ္ဆက္စကား အျပီးမွာ သူ႕ပံုမွန္ေျပာေနက် စကားကို ေျပာျပီးရင္ လိုင္းက ျပတ္ေတာက္သြားျမဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက IDD ေတြၾကည့္လို႕မရတာ က်ေနာ့အတြက္ အၾကီးအက်ယ္နစ္နာေစခဲ့တာပါပဲ။

တရံုးလံုးက က်ေနာ့ကို ထူးထူးဆန္းဆန္းသတၱ၀ါတစ္ေကာင္လိုၾကည့္ၾကတယ္။ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ရူးပါ့ကြာလို႕ အားေပးတယ္။ က်ေနာ့အိမ္ကလည္း ေန႕လည္ပိုင္းခ်ည္းဘာလို႕ဆင္းေနတာလဲ ဆိုတာသိခ်င္ေနၾကေလရဲ့။

ႏွစ္လအၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ့ အလုပ္က မႏၱေလးမွာဆိုင္ခြဲဖြင့္တယ္။ က်ေနာ့ကိုလည္း ဟုိမွာ ၾကီးၾကပ္သူအျဖစ္ ရာထူးတိုးနယ္ေျပာင္းလုပ္လိုက္တယ္။ အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္း ခ်ီးက်ဴးအားက်ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္။ ဘယ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဆက္သြယ္အေၾကာင္းၾကားရမလဲ။ အမည္တစ္ခုေတာင္သိခြင့္မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္။

မျဖစ္မေန သြားရတဲ့ ဒီခရီးကို ေနာက္ဆံတင္းစြာပဲ က်ေနာ္သြားခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ့စိတ္က ဘယ္မွာက်န္ခဲ့လဲဆိုတာ ေျပာစရာမလိုေလာက္ပါဘူးေနာ္။

အဲဒီေန႕က စလို႕ က်ေနာ္ေလ က်ေနာ္………………….

အဂၤ ါေန႕ ညေန ၅ နာရီတုိင္းမွာ Good Afternoon လုိ႕ ရြတ္ေနခဲ့မိတာ ဒီေန႕အထိ။