မရရွိခဲ့ေလေသာ မၾကံဳျဖစ္ခဲ့ေလေသာ

အခ်ိန္ဆိုတာကို လုိက္ျပီး ဘ၀တစ္ခုလံုးမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကို မၾကံဳဆံုျဖစ္တတ္ပါဘူး။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ သိပ္မသိသာႏုိင္ေပမယ့္ ရာစုႏွစ္ခ်င္းတူတဲ့လူေတြ အားလံုးလြဲခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ သိပ္သိသာလြန္းေနတယ္။

ငယ္တုန္းက ေမနဲ႕ေဖေျပာေျပာေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ တကယ္ႏွစ္သက္စရာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေပါ့။ ပုဂံေဆာင္သူေမ့ရဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို မပ်င္းမရိအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေျပာခိုင္းမိတဲ့ အထိပါ။ အန္တီခြန္းရီတို႕နဲ႕ အတူ ဂစ္တာေတြတီး သီခ်င္းေတြဆို တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ အခန္းထဲမွာမီးဖိုျပီး ဟင္းခ်က္စားရင္း အေဆာင္မွဴးလာစစ္လို႕ ေစာင္နဲ႕အုပ္ၾကတဲ့အျဖစ္ေတြ အုိး………..တကယ့္ စိတ္၀င္စားစရာအျဖစ္ေတြပါ။

ေဖ့ဆီကေနေတာ့ မိန္းကေလးအေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာတီးရင္းမိုးလင္းၾကတာ။ ကိုယ္စားခ်င္တဲ့အစားအေသာက္ကုိ စာရြက္နဲ႕ေရးျပီး အေစာင့္ကိုေပးခုိင္းတာ အေဆာင္ေပၚကေန နားေထာင္ခ်င္တဲ့သီခ်င္းေတြ ျပန္လာတတ္တာ။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူေတြစုျပီး ညီအစ္ကိုလို သူငယ္ခ်င္းလို ေနခဲ့ၾကတာေတြတဲ့။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အိပ္မက္လားဟင္…

တကယ္တမ္းျမကြ်န္းညိဳကိုတက္ရေတာ့ အေဆာင္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ေတြအတြက္ ေမွာ္ဘီခရီးကို မနက္ငါးနာရီထျပီးသြားခဲ့ရတာ။ အျပန္က်ေတာ့လည္း တစ္လမ္းလံုးမတ္တတ္ရပ္ရတာက မ်ားေနတတ္တာဆိုေတာ့ ပင္ပန္းေနခဲ့ျပီ။ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ခုကို၀င္ျပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ လထြက္တာေတာင္ ၾကာေနခဲ့ျပီ။ လွိုင္သာယာ တတိယႏွစ္ကေန ဖိုင္နယ္က်ျပန္ေတာ့လည္း ေျခာက္လတစ္တန္း စာမေလ်ာ့စတမ္းဆိုေတာ့ ဖတ္ေပဦးေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းမွာပဲေတြ႕ ေက်ာင္းကေနပဲ လမ္းခြဲၾကရတာ။ Project ဆိုတာနဲ႕နပမ္းလံုးလိုက္ က်ဴရွင္ဆိုတာနဲ႕ ပတ္ခ်ာလည္လိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကရတာပါ။ ၾသဘာလမ္းဆုိတာ ဘာမွန္းမသိ။ ဦးလူေပါဂိတ္ ဆင္းရဲသားဂိိတ္ဆုိတာလည္း မရင္းႏွီး။ ေႏြးေအးတုိ႕ ကန္သာယာတို႕ဆိုတာ တစ္ေခါက္တစ္ေလမွေရာက္ျဖစ္တတ္တာ။ ဆရာမေမျငိမ္းရဲ့ ျမသီလာအလြမ္းေျပေတြကို ဖတ္ရရင္ တကယ္ကို ပံုျပင္ေတြလို ယံုတမ္းစကားေတြလို မင္သက္အံ့ၾသဖတ္ေနမိတတ္တာ။ အားက်ေနရတာ။

မေန႕ညက MIT 3rd batchက အစ္ကိုၾကီးေတြနဲ႕ ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးေနၾကေသးတဲ့ သူတို႕ရဲ့ ခင္မင္မွုကို ေတြ႕ရေတာ့ ေအးခဲေနျပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားကခင္မင္မွုကို အားမလိုအားမရျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးဒီေရာက္ေနၾကျပီေလ နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြက အခုဆို ေလထဲမွာလြယ္လြယ္ လြင့္ေပ်ာက္သြားသလိုပါ။ သူတုိ႕လည္း သူတို႕ဘာသာေန က်ေနာ္လည္းက်ေနာ့ဘာသာေန ဆိုေတာ့ ဘာထူးမွာလဲေနာ္။ နီးရက္နဲ႕ မေတြ႕ျဖစ္ မဆံုျဖစ္ မေျပာျဖစ္ မဆိုျဖစ္။ ဘယ္ေလာက္ တစ္စိမ္းဆန္တဲ့ ခင္မင္မွုေတြလဲ။

အစ္ကိုၾကီးေတြဘာေၾကာင့္ပိုမိုရင္းႏွီးေနတာလဲ ဆိုေတာ့ သူတုိ႕ တစ္ေဆာင္တည္း ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေနခဲ့ၾကရတာေလ။ ဆုိးတူေကာင္းဘက္ လက္တြဲေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေပါ့ဗ်ာ။ အေဆာင္မေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာခဏေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ကြာေပမေပါ့။ က်ေနာ့အစ္ကို၀မ္းကြဲဆုိ ဇီ၀ကေဆာင္က သူ႕အခန္းေဖာ္မိုးညွင္းသားကို အခုထိသတိရတုန္း။ ၉၆ စာေမးပဲြအျပီးမွာ အဲဒီအစ္ကိုၾကီး ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ အိမ္က ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႕ တစ္ပိုင္းတစနဲ႕ ရပ္ခဲ့ရတယ္တဲ့။

ညက ဂစ္တာႏွစ္လက္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆုိျဖစ္ၾကပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕မွာ သြားျပီးဆုိၾကတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာရင္း ဆိုၾကတာေလ။ က်ေနာ့မွာေတာ့ ေျပာစရာစကားမရွိဘူးေပါ့။ မ်က္စိမွိတ္ျပီး ကိုယ္ရတဲ့သီခ်င္းကိုေအာ္ဆုိရင္း ေၾကကြဲေနမိေရာ။

ေက်ာင္းအျပီးမွာေတာ့ အေဆာင္ေနခ်င္တဲ့ အတြက္ အိမ္ကိုဂ်ီက်ျပီး က်ေနာ္ ခေပါင္းေဆာင္မွာ သြားေနျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အခန္းနံပါတ္ကိုးပါ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မရလိုက္တဲ့ အေဆာင္ဘ၀ကို အျပည့္အ၀မဟုတ္ေတာင္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ရျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မီးေတြေရေတြ အျပင္မွာလို မပူရဘူးေလ။ အေဆာင္ေနာက္က ေရကန္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ခ်ိဳးရတာကိုး။ တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာလည္း ကိုထြန္းကိုနဲ႕ေပါင္းျပီး အေဆာင္ေရွ႕မွာ သီခ်င္းဆုိျဖစ္တယ္။ စလယ္၀င္အိုးေလးကေန ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္အထိေပါ့။ သိပ္ပ်င္းရင္ေတာ့ RC2 ၀င္းထဲက ဆရာမေဆာင္ (အခုေတာ့ ဆရာမေတြပဲ ရွိေတာ့တာပါ) ေရွ႕မွာ သြားဆုိျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြဆိုေတာ့ တုပ္တုပ္ေတာင္မလွုပ္ပါဘူး။ ျခင္ကိုက္တာနဲ႕ မၾကာပါဘူး ျပန္လာၾကတာပါပဲ။

တကယ္တမ္းက်ေနာ္နားလည္ သေလာက္ တကၠသိုလ္ဆုိတာ စာကိုပဲသင္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚမရပ္ခင္ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုကို ၀င္ဆန္႕ေအာင္ လူမွုေရး အေတြးအေခၚ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြကို ပါ မသိလိုက္မသိဖာသာ သင္ၾကားေပးခဲ့တာ။

အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီလုိတကၠသိုလ္ဆိုတာကို လြဲခဲ့ရတာမ်ိဳးေတာ့ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ္မလိုခ်င္ေတာ့။ အင္းျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ့ေလ…………….

စာၾကြင္း။ လြမ္းေမာခဲ့ရေသာထဲက အင္ဒရူးလို မွတ္တမ္းေလးေတြ ေရးတတ္ခ်င္ပင္မယ့္ ေရးခြင့္ဆိုတာေတာင္ မရလိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ နဲ႕မခ်င့္မရဲ ရွိေနဆဲ….

အမုန္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္

အမုန္းက အခ်စ္ရဲ့ အေနာက္မွာ တိတ္တဆိတ္လိုက္ပါျမဲ။ သူတစ္ကာထက္ပိုတဲ့ အခ်စ္နဲ႕ခ်စ္မိျပီဆိုမွေတာ့ အမုန္းဆိုတာလည္း ၾကီးျပီေပါ့။ တကယ္တမ္းေရၾကည့္ရင္ အမုနး္ေပါင္းက ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္မက။ တစ္ေထာင့္တစ္ညရွည္တဲ့ ပံုျပင္ေတြမျဖစ္ေအာင္ ဇကာတင္ေရြးထားတဲ့ လက္ေရြးစင္အမုန္းေတြကို ပဲေရြးထုတ္လုိက္ပါတယ္။ တစ္ခ်က္ေတာ့ မွတ္ထားေပးပါ။ ဒီပို႕စ္နဲ႕ပတ္သတ္လို႕ ထင္ရာျမင္ရာ ေရးခ်င္ရာကိုေရးခဲ့ႏုိင္ပါတယ္။ ေျဖရွင္းခ်က္တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ လံုး၀လံုး၀ရွိမည္မဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။

၁။ Why me?

စိတ္ဓါတ္က်အားငယ္တိုင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ လဲက်မိတိုင္း ဒီေမးခြန္းကိုေမးေနမိတတ္တယ္။ တကယ္တမ္းလူ႕ဘ၀ၾကီးမွာ လူတိုင္းၾကံဳေတြ႕ရမွာပါပဲ။ အသိတရားဆိုတာကို လက္္ကိုင္မထားမိဘဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီေမးခြန္းကို အျမဲတေစေမးေနတတ္ပါလိမ့္ဆိုျပီး မုန္းတီးေနမိတာပါ။

၂။ ေက်ာက္သင္ပုန္း

ၾကားဖူးတဲ့ ပံုေလးထဲကလုိ ဘ၀မွာၾကံဳရတဲ့ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ အရာေတြကို ေက်ာက္မွာထြင္းျပီး မေကာင္းတဲ့အရာေတြကို ေရေပၚမွာပဲေရးပါဆိုတာကိုပါ။ ျမင္ေတြ႕သမွ် အမူအရာ အေျပာအဆုိေတြကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးသလုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ျပန္ဖ်က္ပစ္လုိ႕မရတာကို မုန္းေနမိတာပါ။

၃။ ဘူးဆိုခ၀ဲသီးမသီးျခင္း

ဒါဆိုဒါပဲေနာ္ဆိုတဲ့ ဖုန္းေျပာတဲ့ကေလးလိုပါပဲ။ ဒီခရီးဒီလမ္းကို သြားမယ္ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သြားတတ္လို႕ပါ။ ဗီဒီယိုဖုိင္ထဲက ငွက္ကေလးလိုပါ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သိသိနဲ႕ ေရွ႕ဆက္တုိးဖုိ႕ အဆင့္သင့္ျဖစ္ေနတတ္လို႕ မုန္းမိျပန္ေရာ။


၄။ ျပဒါးမဲ့မွန္

္ဂ်င္းစိမ္းနဲ႕ မိႆလင္ သူၾကင္မွကိုယ္ၾကင္မတဲ့။ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္ဆို သူျပံဳး ရင္ ျပန္ျပံဳးျပတတ္တယ္။ သူမဲ့ျပရင္ ကိုယ္ျပန္မဲ့ျပဖုိ႕ ကိုယ့္စိတ္ကမရဲဘူးေလ။ တစ္ခ်က္တစ္ေလ မဲ့ျပလိုက္မိလုိ႕ မွန္ၾကည့္သူနာက်င္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။ ၾကည့္မွန္လို ေနာက္မွာ ျပဒါးမထည့္ထားမိတဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အလိုမက်စြာ တိတ္တိတ္ေလးမုန္းတီးေနတယ္ေလ။

၅။ ေပ်ာက္ဆံုးမ်က္ႏွာဖံုးရွင္

သူ႕အရပ္နဲ႕ သူ႕ဇာတ္ဆိုတာရွိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီမ်က္ႏွာဖံုးကို သံုးသင့္တယ္ဆုိေပမယ့္ ပိတ္ကားအခ်မွာမွ ကမန္းကတန္းေကာက္တပ္လုိက္ရတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ သရုပ္အမွန္ကို ေရွ႕တည့္တည့္ ၾကည့္သူတုိင္း သိလြယ္ျမင္လြယ္ျဖစ္လြန္းလုိ႕အားမလိုအားမရ မုန္းေနမိတာ။ တေန႕ ကအလုပ္ထဲမွာ ထံုးစံအတိုင္း ျပႆနာအေသးတစ္ခုတတ္ပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္ကေမးပါတယ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့ ျပႆနာတိုင္းမွာ အေျဖဆိုတာ ရွိပါတယ္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါတဲ့ ကဲ အဲ့ေလာက္ကို မ်က္ႏွာဖံုးလြတ္က်တဲ့အထိေနာ္။

၆။ ကပ္ပါးေကာင္

အမွီရွိမွ အသက္ရွင္ေနထိုင္တတ္တယ္။ တစ္ေကာင္တည္းမုိ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းအရိပ္ဆုိ အားၾကီးခံုမင္တယ္။ ဟိုအပင္ကပ္ ဒီအပင္ကပ္ ကပ္ေျမွာင္ေနရတဲ့ ကပ္ပါးေကာင္ဘ၀ကို မုန္းပါတယ္။

၇။ ပဲခူးဆား

တကယ့္ဆားက တန္ဖိုးပိုၾကီးပါလိမ့္မယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ဟိုေနရာ စပ္စပ္ ဒီေနရာစပ္စပ္ပါ။ အျဖစ္မရွိေပမယ့္ ၀မရွိပဲ ၀ိလုပ္ရမယ္ဆုိရင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိတဲ့ အတြက္ မုန္းေနမိတာ။

၈။ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္

ေမေရာ ေဖေရာ စည္းကမ္းရွိပါလ်က္ ဘယ့္နဲ႕ေၾကာင့္စုန္းျပဴးရတာပါလိမ့္။ အသံုးစရိတ္ေတြကို စနစ္တက် ျပဳစုတတ္တဲ့ ေမ ပစၥည္းပစၥယေတြကို တရိုတေသကိုယ္တြယ္တတ္တဲ့ ေဖ။ ဆန္႕က်င္ဘက္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို မုန္းတယ္ဆိုျပီး ဒီအတုိင္းလက္လြယ္စပယ္ေနခဲ့တာ ၾကာျပီေလ။ ဗီရိုထဲက အ၀တ္ပံုၾကီးက တရားစြဲမယ္ဆုိရင္ အခန္းထဲက ကို ထြက္ႏုိင္မယ္မထင္။

၉။ ေလလြင့္ျခင္း

အၾကိဳက္ဆံုးေဆာင္ပုဒ္က Freedom ဆုိျပီး အလြဲသံုးစား လုပ္ေနတာၾကာပါပေကာ။ ေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အေျဖမရွိလုိ႕ ရွက္ရြံ႕စြာ မုန္းေနမိတယ္ထင္ပါရဲ့။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မေတြးေၾကး မေမးေၾကးေနာ္။

၁၀။ Negative

ေလာကကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အေကာင္းျမင္၀ါဒနဲ႕ ၾကည့္ရေအာင္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေမးမိတာက ေလာကၾကီးကေကာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေနလို႕လဲတဲ့ ကဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္မွန္အမည္းၾကီးတပ္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ မ်က္မွန္ေပၚက အႏုတ္လကၡဏာကို ျဖဳတ္ရမယ္ဆုိတာ သိေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္လုိ႕ မုန္းပါတယ္။

ကိုဗီလိန္ ေရ တာ၀န္ေက်ေလာက္ျပီထင္တယ္ဗ်ာ။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကားစင္တင္ျပီး ေနလွန္းမိေတာ့မယ္။

ျမစ္တစ္စင္း၏ ျဖစ္တည္ရာ

က်ေနာ္ေတြးေနမိသည္မွာ ျမစ္တစ္စင္း အေၾကာင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ထုိျမစ္သည္ ပံုမွန္စီးဆင္းေနသည္လား က်ေနာ္မေ၀ခြဲတတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ထိုျမစ္တည္ရွိေနသည္မွာေတာ့ အေသအခ်ာျဖစ္ပါသည္။

အေရးမၾကီးေသာအခ်က္မွာ ထုိျမစ္မည္ကဲ့သို႕ေပၚေပါက္လာျခင္းပင္။ အဓိကက်ေသာအရာမွာ ျမစ္ဖ်ားခံရာအရပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူစတင္ေမြးဖြားရာ အရပ္ေၾကာင့္ပင္ နက္ရွိဳင္းစြာျဖစ္တည္ေနဟန္ရွိ၏။ အေရးၾကီးသည္ ျဖစ္ေစ အဓိကမက်သည္ ျဖစ္ေစ ျမစ္တို႕၏သေဘာႏွင့္ကိုက္ညီစြာ ပီဘိျမစ္တစ္စင္းကဲ့သို႕ စီးဆင္းေနေသာျမစ္တစ္စင္းမွာ မလြဲဧကန္ပင္။

ျမစ္တို႕၏သေဘာဆိုသည္မွာ ဘယ္သို႕နည္း။ တစ္ျခားျမစ္တို႕နည္းတူစြာ ထုိျမစ္သည္လည္းေကြ႕ေကာက္ပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ရုတ္တရက္ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားရွိတတ္ျပန္္ပါသည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာျမစ္ျပင္က်ယ္ရွိသကဲ့သို႕ တစ္ဖက္ကမ္းႏွင့္တစ္ဖက္ကမ္း လက္လွမ္း၍ရေလာက္ေသာ ျမစ္က်ဥ္းမ်ားလည္း ရွိ၏။ သို႕ေသာ္ကမ္းႏွစ္ဖက္ ထိစပ္သြားသည္ဟုေတာ့ မရွိတတ္ေသး။ ထိစပ္သြားေသာေနရာသည္ ထုိျမစ္၏ ေသဆံုးရာပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

အျခားေသာအခ်က္မွာ စီးဆင္းျခင္းအႏုပညာပင္ျဖစ္သည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ သိမ္ေမြ႕ညင္သာစြာ စီးဆင္းတတ္ပါသည္။ ျငိမ့္ေညာင္းစြာစီးဆင္းျခင္း မွထြက္ေပၚလာေသာ အျမင္ သံစဥ္မ်ားသည္ အလြန္တရာ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။ တစ္ဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာေသာ ဆႏၵမွာ ထာ၀ရေအးခ်မ္းစြာ စီးဆင္းေစလိုျခင္းပင္။ သို႕ရာတြင္ မည္သည့္ ျမစ္မွ် အစဥ္အျမဲေအးခ်မ္းစြာ စီးဆင္းေနသည္မဟုတ္ပါ။ အျခားအျခားေသာ ျဖစ္တည္မွုမ်ားေၾကာင့္ စီးဆင္းျခင္းသည္လည္း ေျပာင္းလဲတတ္ပါသည္။

ေျပာင္းလဲျခင္းတုိင္းသည္ အခ်က္အလက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ဆက္စပ္ေနသည္။ ပထမဦးစြာ ပတ္၀န္းက်င္မိုးေလ၀သျဖစ္မည္။ မုိးရြာျခင္း၊ ေနပူျခင္း၊ မုန္တိုင္းက်ျခင္းတုိ႕သည္ မ်ားစြာေသာ သက္ေရာက္မွုကိုျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ မာန္ဟုန္ျပင္းစြာ စီးဆင္းသည့္ အခါမ်ားတြင္ အလြန္တရာေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။ ထုိအခါမ်ားတြင္ ေတြ႕ၾကံဳရေသာခက္ထန္မွုမွာ သူမတူေအာင္ ရွိလွသည္။

ပတ္၀န္းက်င္ဆုိသည့္အတိုင္း သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား၏ ရိုက္ခတ္မွုကိုလည္း ထုိျမစ္တြင္ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။ သဘာ၀လြန္ အစမ္းထြင္မွုမ်ားေၾကာင့္ ျမစ္ေရတိမ္ေကာျခင္း ျမစ္ေရၾကီးျခင္းမ်ား တစ္ခါတစ္ရံ ျဖစ္ေပၚတတ္ပါသည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ သတၱ၀ါတို႕၏ ဗီဇအတိုင္း အျပစ္ဟူသမွ်ကို ျမစ္ကိုသာ ပံုခ်တတ္ၾကပါသည္။ ဆိုးလိုက္တဲ့ျမစ္ဟု ရြတ္ဆုိရင္း အေၾကာင္းေၾကာင့္အက်ိဳးျဖစ္သည္ဟူေသာ ဘာသာေရးရွုေထာင့္ကို ေမ့ပစ္လြယ္တတ္ၾကသည္။ မိမိတို႕ ပစ္ခ်တတ္ေသာ အမွိုက္မ်ား တစ္ျဖည္းျဖည္းစု၍ ျဖဴစင္ေသာ ျမစ္ေရျပင္ညစ္ႏြမ္းလာျခင္းကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရွုလြယ္လာသည္။ နည္းနည္းပါးပါးပါကြာဟုဆိုကာ မၾကာခဏပစ္တတ္ၾကသည္။ အရာအားလံုးသည္ အမွုိက္ကစ၍ ျပသာဒ္မီးေလာင္တတ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

မည္သို႕ဆိုေစ ေရစီးတစ္ခါ ေရသာတစ္လွည့္ဆိုသည့္အတိုင္း စီးဆင္းျမဲ စီးဆင္းေနေသာျမစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိျမစ္ကိုေစာင့္ၾကည့္မိသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္မျဖစ္ႏုိင္။ လႊတ္ထားၾကည့္မိသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုထိခိုက္ႏုိင္သည္။ မာယာမ်ားေသာ ျမစ္တစ္စင္း၏ ျဖစ္တည္ရာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေနမိျခင္းျဖင့္ ထိုျမစ္ မေသမဆံုးမျခင္း က်ေနာ္အလုပ္ရွုပ္ေနမွာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္….

ဖါသလ၀ါ

ဒီစကားလံုးရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ မွန္မမွန္ေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ဖါသိဖါသာေနတတ္သူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနတတ္သူ ေနစိမ့္သူ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္သူ မသိတတ္သူ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူ ထုိ႕ထက္ပို၍ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ……..

က်ေနာ့စားပြဲေပၚမွာ တိတ္အၾကည္ကပ္တဲ့ ဟာေလးရွိပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ခ်ိဳ႕က သူတို႕ကပ္စရာရွိတုိင္း က်ေနာ့စားပြဲနားလာျပီး တစ္ဆိတ္သံုးခြင့္ျပဳပါဆုိျပီး သံုးေလ့ရွိပါတယ္။ ရံုးက ပစၥည္းသံုးတာ ဘာျဖစ္လဲဗ်ာေနာ္။ ဘယ္သူသံုးသံုး ဘယ္ေလာက္သံုးသံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ တိတ္ကပ္တဲ့အရာေလးေတြက အေယာက္စီတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ က်ေနာ့စားပြဲမွာလာသံုး ၾကတာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့မွာပဲ တိတ္ေခြေလးထည့္ထားလို႕ပါ။ သံုးလုိ႕ကုန္သြားရင္ အျမဲမျပတ္ထည့္တတ္လုိ႕ပါ။

စတိုခန္းထဲက ပံုးေတြပိတ္တဲ့ တိတ္အၾကီးေခြလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။ သံုးလို႕ကုန္သြားရင္ စကၠဴဖတ္တန္းလန္းနဲ႕ထားတတ္ၾကပါတယ္။ ေ၀းေ၀းလံလံသြားယူရလို႕ ဆိုရင္ထားပါေတာ့။ အခုတိတ္အပိုက စတိုခန္းထဲမွာပဲရွိပါတယ္။ ျပန္မထည့္တတ္လို႕လုိ႕ ယူဆျပီး အခါေပါင္းမ်ားစြာထည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ပံုးေတြကို ပိတ္ေပးတဲ့ စတာပလာအၾကီးစား။ အားရပါးရ ဒူးႏွစ္ဖက္နဲ႕ညွပ္ျပီး ဖိလိုက္ျပီးမွ ပံုးမွာသာအရာထင္သြားတယ္ အထဲက အဆန္ကမပါ။ ကဲထည့္ေပဦးေပါ့။

အျမဲကသိကေအာက္ျဖစ္ရတာက ကင္မရာဓါတ္ခဲပါ။ အေရးတၾကီးရိုက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကင္မရာထဲက ဓါတ္ခဲက အားမရွိေတာ့။ လဲမယ္ဆိုျပီး သြားၾကည့္လိုက္ လဲစရာဓါတ္ခဲအသစ္လည္းမရွိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးကုန္ခါနီးျပီဆုိရင္ ၀ယ္မယ့္လူကို အေၾကာင္းၾကားသင့္တယ္ေလ။ ဒါကလည္း တစ္ေခါက္လည္းမက တစ္ခါလည္းမဟုတ္ဆုိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဓါတ္ခဲအပို၀ယ္ျပီး အံဆြဲထဲမွာ ထည့္ထားသင့္တယ္လုိ႕ စဥ္းစားမိလာတယ္။

အရင္အလုပ္တုန္းကလည္း အယ္လကိုေဟာ ျပႆနာ။ အယ္လကိုေဟာကို ပိုးသတ္ဖုိ႕ အသံုးျပဳရတယ္။ စပေရးဘူးေတြနဲ႕ ျဖန္းျဖန္းေပးရတယ္။ တကယ္ဆုိ အယ္လကိုေဟာ ပံုးေတြကို က်ေနာ္အျဖဴေရာင္အၾကည္မွာေပးထားတာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ကုန္ခါနီးျပီ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးတယ္ဆုိတာ လြယ္လြယ္သိေအာင္လုိ႕ပါ။ တစ္ခါ၀ယ္ဆယ္ဂါလံပုန္းနဲ႕ ၀ယ္ေပမယ့္ ကုန္သြားျပီဆုိမွ သိလိုက္ရတာၾကီးပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။ တစ္ကယ္တမ္း တစ္ပံုး၀ယ္ရဖုိ႕က လက္မွတ္အေယာက္တစ္ေသာင္းေလာက္ ၀ိုင္းထုိးျပီးမွ ၀ယ္ခြင့္ရတာကို သူတုိ႕မသိတာလည္းမဟုတ္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳးက အကူအညီေတြေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ လူဆိုတာ အကူအညီလိုအပ္ေနၾကေလ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကူညီမွုျပီးေျမာက္သြားတတ္ျပီး တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ မျပီးသြားတတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ တစ္ေခါက္တစ္ေလ ကိုယ့္ဘက္က လိုအပ္လုိ႕ အကူအညီေတာင္းမယ္ၾကံရင္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကပါေရာလား။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ လူတစ္ခု ပူမွုရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋဆုိတာကိုး။ ကိုယ့္အပူကိုပဲ သတ္ႏုိင္ၾကေစသတည္းေပါ့။

မသိတတ္တဲ့သူေတြ မ်ားလြန္းေနတာလား။ ကမၻာေျမၾကီးရဲ့ ဆုတ္ကပ္ကို ေရာက္ခ်ိန္တန္ျပီလား။ သူေမြးထုတ္ထားတဲ့ လူသားေတြရဲ့ မသိတတ္မွုေတြအတြက္ ကမၻာေျမလည္း ပ်က္စီးလုေနျပီ။ ဒီေလာက္နဲ႕ မထိခုိက္ေလာက္ပါဘူးဆုိျပီး စြန္႔ပစ္မွုေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ည္းစည္းကမ္းေတြကို လက္တစ္လံုးျခားလုပ္မွုေတြကို သူကိုယ္တုိင္ မကာကြယ္ႏုိင္ရွာဘူးေလ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ့အခက္အခဲ ခံစားခ်က္ေတြကို သိနားလည္လြယ္ပါလ်က္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ႏုိင္တဲ့ လူေတြရဲ့ မာေက်ာခက္ထန္မွုကိုလည္း ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာပဲ ထည့္ရမွာပဲလား။ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားဖို႕ေနေနသာသာ မ်က္စိေအာက္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတာေတာင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၾကည့္ေနတတ္ၾကျပီ။ ကိုယ့္အပူမွ ပူေတာ့မွာကိုး အပူဟပ္တာေလာက္ေတာ့ ဟိုဘက္နည္းနည္းတိုးလိုက္ရံုပဲေပါ့။

ဖါသလ၀ါေနတတ္မွုေတြမ်ားျပားလာတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္လည္း ဖါသလ၀ါေနတတ္ခ်င္မိတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဟိုေနရာစပ္စပ္ ဒီေနရာ စပ္စပ္ မေျပာတတ္မဆိုတတ္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ နည္းနည္းေလာက္သိရင္ ကို ေျပာျပခ်င္စိတ္နဲ႕ လူတစ္ကာအေျပာအဆိုကိုလည္း ခံရေပါင္းလည္း မ်ားလွပါျပီ။ အမွတ္မရွိတယ္ပဲေျပာေျပာ ဒီအက်င့္က အရိုးစြဲေနေတာ့လည္းခက္ပါတယ္။ အခုေနမ်ား ဆုတစ္ခုေတာင္းခုိင္းရင္ ဖါသလ၀ါေနတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဆုေတာင္းမွားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္လည္း ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့…..

ဤခရီး ၾကမ္းသတဲ့လား

မခင်ဦးမေက ရေးပေးပါလို့ပြောထားတာကြာခဲ့ပါပြီ။ TAG မဟုတ်ဘူးဆိုတာရယ် သိပ်မလောတာကြောင့်ရယ် ပေါက်တတ်ကရတွေရေးထားသမျှ စာဖတ်တဲ့သူတွေ မျက်စိညောင်းအောင်ဖတ်နေရမှာစိုးတာရယ် အဓိက ကိုယ်တိုင်က အပျင်းထူတာရယ် စသော ရယ်ပေါင်းများစွာနဲ့ ဒီစာကိုမရေးဖြစ်ခဲ့ဘူး။ အခုတော့……..

ကျနော့ရဲ့ မွေးရပ်ဇာတိ မုံရွာမြို့ကနေ ဖေတာဝန်ကျတဲ့ မန်းသံပုရာကန်ရေနံချက်စက်ရုံလေးကို ပထမဆုံးလာတဲ့ ခရီးစဉ်လေးပါ။ သုံးနှစ်သားကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ဝိုးတိုးဝါးတား။ မုံရွာကနေ မန္တလေးကိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း ချင်းတွင်းသားကားလေးနဲ့ပါ။ ကျနော်ကတော့ ပေါင်ပေါ်မှာပဲထိုင်ရလို့ ဘဝင်မကျခဲ့ဘူး။ တစ်နေရာစာအတွက် ဘယ်လောက်ကျသင့်တယ်ဆိုတာ သိမှမသိတတ်သေးတာ။ မန္တလေးရောက်တော့ ဦးလေးဝယ်ပေးထားတဲ့ စေတနာရှင်ဟီးနိုးကားကြီးတွေနဲ့။ လမ်းခရီးအကြောင်းကို တောင်ကညိုပြိုတော့မယ်ဆိုတဲ့ ပို့စ်လေးထဲမှာ အနဲအကျဉ်းရေးထားပါတယ်။

မပါသေးတဲ့ တခြားအကြောင်းအရာတွေကတော့ မိန်းမသားတို့ဘဝမလုံခြုံမှုတစ်ခုပါ။ ကလေးလေးတစ်ဖက်မို့လဲဖြစ်နိုင်ပါသေးတယ်။ ခရီးရှည်မို့ ဒီတစ်ခါတော့ ကျနော်ထိုင်ခုံတစ်ခုရလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လမ်းမှောင်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ အခွင့်အရေးယူတတ်တဲ့ နောက်ခုံကလူတစ်ယောက်ရဲ့ ခြေသရမ်းမှုပါပဲ။ အဲဒီရန်ကို မေက ရေကျက်အေးထည့်လာတဲ့ ပုလင်းနဲ့ အားရပါးရ ထုထည့်လိုက်တာပါပဲ။ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်မို့ သကောင့်သားခမျာ အော်တောင်မအော််နိုင်ရှာပါဘူး။ ရေနံချောင်းအဆင်းမှာတော့ ကိုယ်တော်ခမျာ ယောင်နေတဲ့ခြေထောက်တစ်ဖက်နဲ့ ထော့နင်းထော့နင်းဖြစ်သွားရှာပါတယ်။ တက္ကသိုလ်လှေလှော်အသင်းဝင်တစ်ယောက်ရဲ့ လက်ဆဆိုတော့ အင်းတော်တော်လေး အီသွားပါလိမ့်မယ်။ နောက်တစ်ခါ မဆော့ဖြစ်အောင် နောင်ကြဉ်သွားရင် သိပ်ကောင်းမှာပါပဲ။

ဒေါင်းသေချောင်းကြောင့် ခရီးစဉ်နောက်ကျခဲ့ရပါတယ်။ မကွေးကိုရောက်တော့ ဆယ်နာရီကောင်ကို မမှီတော့ပါ။ ဆယ်နာရီကောင်ဆိုတာ မကွေးကနေ ဆယ်နာရီဝန်းကျင်မှာ ထွက်တဲ့ နှစ်ထပ်သင်္ဘောကို ခေါ်တာပါ။ ကိုယ်မရောက်ဖူးတဲ့ အရပ်ဒေသမှာ မျက်စိသူငယ်နားသူငယ်နဲ့ မေးရင်းစမ်းရင်း မင်းလှမော်တော်ဆိပ်ကိုရောက်ခဲ့ပါတယ်။ မော်တော်အသေးလေးမှာ လူတင်ကုန်တင်နဲ့ ထွက်ချိန်နောက်ကျသလို မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်လည်း ဟိုဘက်ကမ်းနဲ့ဒီဘက်ကမ်းလွန်းထိုးတော့တာကိုး။ မင်းလှကိုရောက်တော့ မိုးစုံးစုံးချုပ်ခဲ့ပြီ။ နာမည်ကျော်မင်းလှခံတပ်ကြီးရှိတဲ့မြို့ပေါ့။ ကားဆိုလို့မူးလို့ ရှူစရာတောင်မရှိတော့။ မော်တော်ပေါ်ပါလာတဲ့ ခရီးသွားအချင်းချင်းမိတ်ဖွဲ့ပြီး လမ်းတူတဲ့သူတွေက လမ်းလျှောက်ကြမယ်ဆိုတော့လည်း သားအမိနှစ်ယောက် ချန်မနေခဲ့ရဲ။ ပေတေပြီးလျှောက်နေမိပေမယ့် ခရီးစဉ်တစ်လျောက်လုံး မောပန်းနွမ်းနယ်နေခဲ့ပြီ။ လျှောက်ရမယ့် ခရီးက သုံးမိုင်ကျော်ကျော်။

တက်ဂလောက်ဆိုတဲ့ မြင်းလှည်းသံအကြားမှာ မျက်လုံးတွေလည်း ဝင်းလာခဲ့တယ်။ မြင်းလှည်းက သံပုရာကန်မှာသိမ်းမှာဆိုတော့ တောင်းသလောက်ပေးပြီး စီးခဲ့ကြတာပေါ့။ ဆိုးပေ့ဆိုတဲ့လမ်းမျိုးက ဒါမျိုးလားမသိ။ မြေပဲယိုကိုတုပပြီး ခင်းထားသလား အောက်မေ့ရတယ်။ မရှိမဲ့ ရှိမဲ့ ကတ္တရာ အထက်မှာ ဟိုတစ်ဖက်ထောင် ဒီတစ်ဖက်ထ လမ်းခင်းကျောက်တုံးတွေက ဒုနဲ့ဒေး။ တောင်ကုန်းအမြင့်တစ်ခုအတက်မှာတော့ စီးလာတဲ့မြင်းက ဗွေဖောက်ပါလေရော။ ခိုင်းတဲ့အတိုင်းမသွားတော့ပဲ ကဆုန်ပေါက်လိုက် ဟိုဘက်ယိမ်းလိုက် ဒီဘက်တိုးလိုက်ဖြစ်နေတော့တာ။ တလိုက်ရတဲ့ ဘုရားကလည်း မြန်မာပြည်ရှိသမျှတန်ခိုးကြီးဘုရား ကုန်ပါလေရော။

တစ်နေကုန်ပင်ပန်းရတဲ့ အထဲ ဒီလောက်မြင့်တဲ့ တောင်ကုန်းကို တက်ခိုင်းအုံးဟယ်ဆိုပြီး စိတ်တိုဟန်ရှိပါတယ်။ ခရီးသည်တွေ ခဏဆင်းပြီး မြင်းလှည်းဆရာက သူ့မြင်းကို သူချော့ရှာပါတယ်။တော်ပါသေးတယ် သူအမောပြေသဘောကောင်းပြီဆိုမှ ခရီးသည်တွေ တိတ်တိတ်လေးခိုးတတ်ရပါတယ်။

လမ်းလေးခွဆုံကိုရောက်တော့ ဆယ်နာရီကျော်နေခဲ့ပြီ။ လမ်းဘယ်ညာအစုံမှာ တိုက်ခန်းပုံစံတူတွေ တန်းစီလို့။ ဒါ ၄၀၀စကေးပဲကလေးမဆိုပြီး မြင်းလှည်းဆရာက ထားခဲ့ပါတယ်။ ဘယ်အိမ်မှန်းမသိပေမယ့် အညာအရပ်မို့ တစ်ယောက်တစ်လက်ဆိုတော့ ဖေ့ဆီကိုတော့ ရောက်ဖြစ်သွားတယ်။ နှစ်ခန်းတွဲအိမ်လေးတစ်လုံးမှ စနေရတဲ့ ဘဝလေးပေါ့။ စျေးဆိုတာ မရှိ။ အသားငါးဆိုတာမရှိ။ အသားစားချင်ရင် ဟိုးရွာထဲက ကြက်အရှင်ကိုဝယ်လာ ကိုယ်တိုင်သတ်စားမှသာ စားရမယ့် နေရာမျိုးပါ။ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး သွားရေးလာရေး ခက်ခဲမှုကတော့ ပြိုင်စံမမှီ။ ခုချိန်ထိ ဖုန်းလိုင်းကအဆင်မပြေသေး။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခြောက်သယောင်းနေတဲ့ ထနောင်းပင်တွေကြားထဲမှာ အမြဲမပြတ်လည်ပတ်နေတဲ့ စက်ရုံကြီးနဲ့အတူအနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်သည်အထိ မခွဲမခွာနေရဖို့ ဒီခရီးစဉ် အစပြုခဲ့တာဆိုတော့ “ဤခရီး ကြမ်းသတဲ့လား” ပေါ့……

ပံုၾကမ္း

တစ္ခ်က္
ႏွစ္ခ်က္ကယ္နဲ႕
တို႕ထိလို႕ေရးျခယ္
ေဆးေရာင္ရယ္
ဘယ္မိမယ္
ကိုယ္မသိေလခဲ့။

တစ္၀က္
တစ္ပ်က္ရယ္မို႕
ဆက္ဆြဲမယ္ၾကံမိေပမယ့္
လက္ထဲမွာ
ခဲဆန္မရွိတာေၾကာင့္
ေၾသာ္

ပံုရုပ္ကယ္မပီ....


ပံုေလးက တျခားလူတစ္ေယာက္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီေလးပါ

တခါတခါ ေပ်ာ္စရာ တခါတခါ အေတြးကမၻာ

ငယ္ငယ္တုန္းက စက္ရံုမိသားစု ရပ္ကြက္ရုပ္ျမင္သံၾကားေရွ႕မွာ အျမဲၾကည့္ျဖစ္တာေပ့ါ။ ပထမဆံုးမွတ္မိတာက မစ္ကီေမာက္ စူပါမန္းကား။ ေနာက္ထပ္က တစ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ဇာတ္ကားဖြင့္တတ္တဲ့ သစ္ေတာက္ငွက္ကား။ ျပီးေတာ့ မွတ္မိေနေသးတဲ့ တစ္ခါပဲျပဖူးတဲ့ ကာတြန္းကားရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း လိပ္ျပာေလးေတြ။ ၾကီးလာေတာ့ တူႏွစ္ေကာင္ကို ျပရင္း ကိုယ္တုိင္ပါၾကိဳက္သြားတဲ့ A bug’s life, Toy Story, Finding Nemo ျပီးေတာ့အမ်ားၾကီးရွိေသး။ ခ်စ္စရာအရုပ္ေတြ အေရာင္အေသြးလွလွေတြနဲ႕ ပရိတ္သတ္ကို ဖမ္းစားျမဲ ကာတြန္းကားေတြကို က်ေနာ္ေတာ့ အခုခ်ိန္ထိၾကည့္ျဖစ္တုန္းပါ။ ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ အေပ်ာ္အျဖစ္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဇာတ္ကားေလးကေပးလာတဲ့ အေတြးေတြ အသိေတြနဲ႕ ရွုပ္ယွက္ခပ္ေနခဲ့ျပီေလ။

ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ ၀တၱဳေတြက ျပင္ပဇာတ္လမ္းမွာ ကိုယ္မရႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအသစ္ေတြ အျမဲေတြ႕ရျမဲ။ ျပီးေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္မြန္းၾကပ္မွုေတြနဲ႕ စိတ္လက္ပင္ပန္းမွုေတြကို ဟားတိုက္ ရယ္ေမာျခင္းျဖင့္ ကုသႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ အခုလည္း အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ရီရတယ္ ၾကည့္ပါဆိုလို႕ ၾကည့္ျဖစ္လုိက္တဲ့ ကာတြန္းကားေလးက Escape to Africa ပါ။ ဟားတိုက္ရယ္ေမာခ်င္တယ္ဆိုရင္ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္လိုက္ပါဗ်ာ။ ေျပာေနတဲ့စကားေတြ လုပ္ေနတဲ့ အမူအယာေတြက မျပံဳးပဲ၀ါးလံုးကြဲေစပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ေဘးနားကတစ္ဟားဟားရယ္ေနတဲ့ လူေတြကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ္တိုင္လိုက္ရယ္တတ္မယ္ဆိုရင္ ပိုေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္။

က်ေနာ္ၾကိဳက္တဲ့အကြက္ကေတာ့ ေလယာဥ္က Alarm ျပေနလိုု႕ ေခါင္းေဆာင္က manual ေပးပါဆိုျပီး alarm ကိုေဖ်ာက္ျပလိုက္တဲ့ အခန္းရယ္ ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ ေလယာဥ္ပ်က္က်ခါနီးေျပာတဲ့ စကားေတြကိုရယ္ပါ။ အင္ဂ်င္နီယာမို႕လားမသိဘူး က်ေနာ္တို႕ေတြ Manual ကုိသိပ္အားကိုးပါတယ္။ ဆီေပ်ာက္မီးေပ်ာက္ေလးေတာင္ မလိုက္ပဲ Manual ၾကီးတစ္ကိုင္ကိုင္လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့အရင္အလုပ္က Automation Engineer မ်ားကို သတိရလို႕ ပိုအားထည့္ရီလိုက္မိပါတယ္ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ လူတိုင္းလူတုိင္းမွာ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာရွိတယ္ဆိုတာပါ။ ကိုယ္ညံ့ဖ်င္းတယ္ အသံုးမက်ဖူးလို႕ မသတ္မွတ္လိုက္က်ပါနဲ႕ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အသံုး၀င္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာ ဆိုတာ ဒီေျမေပၚမွာရွိကိုရွိပါတယ္။ လိုအပ္ေနတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ္မသိႏိုင္ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းဆိုတာ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ထြက္ေပၚလာမွာပါ။ ဒီကားထဲက Alex လည္း ဒီလုိပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေဘာင္အျမဲခတ္တတ္တဲ့ေလာကၾကီး မွာ ျခေသၤ႔ အဂၤါရပ္နဲ႕ မညီတဲ့ အကပညာကို တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ကြ်မ္းက်င္မွုက သူ႕ကို ေအာင္ျမင္မွုေတြ အမ်ားၾကီးေပးခဲ့ေစတာပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ ျခေသၤ့ျဖစ္တာနဲ႕ သူမကရေတာ့ဘူူးတဲ့လား။

သူငယ္ခ်င္းဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ျမင္ရပါေသးတယ္။ ဇီးဘရားေလး Marty နဲ႕ Alex တို႕ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေမတၱာကို တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀ွက္လွစ္ဟေပးထားပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းရပ္တည္ဖို႕ ဆိုတာ သိပ္ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းပါလား။ ဒုကၡ သုခကို မွ်ေ၀ခံစားဖို႕ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ရွိသင့္တယ္ေလ။ Alex ရဲ့စကားေလးလုိပဲ မင္းငါ့ကို မၾကည့္ပင္မယ့္ ငါသိေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာရဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းလိုအပ္ပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတဲ့ အလွကိုေတာ့ ေရျမင္းမေလးနဲ႕ သစ္ကုလားအုတ္ေလးမွာ ဖြဲ႕သြားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုးအနားမွာေနျပီး ဂရုတစိုက္ရွိေနတဲ့ သစ္ကုလားအုတ္ေလးကို ေရျမင္းမေလး ေနာက္ဆံုးေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ရတာပါပဲ။ အနားမွာရွိေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့လူကို အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ထားတတ္ၾကျပီး အေ၀းကို တမ္းတေနတတ္ၾကတဲ့ လူ႕သဘာ၀ကို သေရာ္တဲ့ အျမင္ေလးကို ျမင္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အနားကို ျမင္ဖုိ႕ မ်က္စိရွမ္းတတ္ၾကတာကိုး။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရႊလက္တြဲႏို္င္တဲ့ အခ်စ္ေတြျဖစ္တည္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အတိုင္းအထက္အလြန္ေပါ့ဗ်ာ။ သစ္ကုလားအုတ္ေလးေျပာလိုက္သလို ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းရွိေနရင္ ျပည့္စံုျပီေပါ့။

ျပင္ပတင္မကဘဲ ကာတြန္းကားထဲမွာ လည္း ဘက္လိုက္မွုကို ထည့္ျဖစ္ေအာင္ထည့္သြားပါေသးတယ္။ ေမ်ာက္အထီးေတြရဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခြင့္ တိုင္တဲ့အခန္းေလးေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ပင္ဂြင္းကို သူ႕ရဲ့ ေပ်ာ့ကြက္နဲ႕ ညွိႏွုိင္းျပီး အထီးေတြက ကုိယ္၀န္ေဆာင္ခြင့္ရသြားတယ္ဆိုတာကိုပါ။ ရံုးမွာလည္း တစ္လေလာက္ခြင့္ရတယ္ဆိုျပီး လက္ေတြ႕မလုပ္ေနၾကေလာက္ပါဘူးေနာ့။

ျပီးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ၾကည့္ခဲ့မိတဲ့ ကာတြန္းကားေတြအရဆုိရင္လည္း Wall-E ဆိုတဲ့လူသားဆန္တဲ့ စက္ရုပ္ကေလးရဲ့ ေမတၱာတရား ကမၻာေျမရဲ့ ေပ်ာက္ဆံုးလုဆဲဆဲ သဘာ၀စိမ္းလန္းစိုေျပမွုမ်ားအတြက္ ကာကြယ္ဖုိ႕ ဇာတ္ကားေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ျပီးေတာ့ Bee ဆိုတဲ့ ကာတြန္းကား လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ တာ၀န္ေတြ အသီးသီးထမ္းေဆာင္မွသာ အရာအားလံုး ပံုမွန္လည္ပတ္ျပီး လွပသာယာမယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေလး။ တကယ္တမ္းေနာက္ကြယ္မွာ ဘာလွိ်ဳ႕၀ွက္ခ်က္ Recipe မွ မရွိပါဘူး ကိုယ္တုိင္ရဲ့ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွုသာလိုတယ္ဆိုတဲ့ Kung Fu Panda ကားေလး။ စူးရွတဲ့ႏွာေခါင္းနဲ႕ ဟင္းခ်က္ျခင္းအတတ္ပညာကို ကြ်မ္းက်င္ေလတဲ့ ၾကြက္ကေလး ဇာတ္ကား Ratatouille လူသားေတြက ၾကြက္ေတြကို ဘယ္လုိသတ္ေနတယ္ဆုိတာ ဒီကားေလးမွာျပသြားပါတယ္။ ကိုယ့္ကို ရန္ရွာမယ့္လူေတြ အတြက္ ဘာကိုေကာင္းက်ိဳးျပဳသင့္သလဲ။ ျပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္မွုဆုိတာကို မူးယစ္ျပီး ေအာက္ေျခလြတ္တတ္တဲ့ လူသားစရိုက္။ စသည္ စသည္ သိပ္ကို မ်ားျပားတဲ့ ဇာတ္ကားေကာင္းေတြကို အေတြးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႕တည္ထားတာ သိပ္ၾကည့္လို႕ေကာင္းပါတယ္။

ကေလးဆန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးဘူးပဲဆိုဆုိ ေလာကရဲ့မြန္းၾကပ္မွုေတြထဲက ခဏေလာက္ေျပးထြက္ျပီး ျပန္မရႏိုင္ေပမယ့္ စားျမံဳ႕ျပန္ေနႏိုင္ေသးတဲ့ ကေလးဘ၀ကို ဒီကာတြန္းကားေတြကို ၾကည့္ရင္း ကမၻာတစ္ခု ဖန္ဆင္းေနျဖစ္တာပါ…..

ကိုဗီလိန္နဲ႕ ကိုဂ်ဴလိုင္ေက်နပ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့ဗ်ာ.

အၾကမ္းဖက္မွုမ်ားနဲ႕ ကမၻာေျမ

ဒီေန႕ ကားအသစ္တင္ပါတယ္။ Body of Lies ပါ။ မင္းသားအငယ္က ဒီကာပရီယိုနဲ႕ မင္းသားအၾကီးအျဖစ္ ရပ္ဆယ္ခရိုးတို႕ တစ္ဇာတ္လံုးသယ္သြားတဲ့ကားပါ။ တစ္ကားလံုး အၾကမ္းဖက္မွုေတြ ျဖစ္တည္ရာကို ဦးတည္ထားတယ္ထင္ပါရဲ့။ ဒီကားရဲ့ ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ ပိတ္ကားေပၚမွာပဲ ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ာ။ ဇာတ္ကားတစ္ခုလံုးအျပီးမွာေတာ့ ယံုၾကည္မွုဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးပဲ က်ေနာ့လက္ထဲမွာ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

မၾကာခဏၾကားေန ျမင္ေနရတဲ့ သတင္းေတြက ကမၻာအရပ္ရပ္က အၾကမ္းဖက္မွုေတြပါ။ ဘာအတြက္လဲ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အမုန္းတရားကို အေျခခံခဲ့တယ္ဆုိလည္း တကယ္တမ္း ခံစားရသူေတြက သူတုိ႕လိုခ်င္တဲ့ ပစ္မွတ္ေကာဟုတ္ပါရဲ့လား။ အေသခံစေတးၾကတဲ့လူေတြကိုလည္း အံ့ၾသမိတယ္။ သူတို႕ရဲ့ ဘ၀တစ္ခုက ဒီေလာက္လြယ္ကူစြာ ပ်က္စီးသင့္သလား။ လူ႕ဘ၀တစ္ခုကို ဒီေလာက္နဲ႕အဆံုးသတ္သင့္သလား။ တန္ပါရဲ့လား မေမးခ်င္ေတာ့ပါဘူး တကယ္က တန္ကိုမတန္လို႔ပါ။ သူတုိ႕က လြယ္လြယ္အဆံုးသတ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူတို႕ေဘးနားကလူေတြ အတြက္ ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။ မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ မိသားစုေတြ ဘယ္လိုက်န္ရစ္ခဲ့ပါလိမ့္။ ဘာနဲ႕ေျဖသိမ့္ႏုိင္မယ္ မသိ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အဲဒီသတင္းမ်ိဳးဆို ဘယ္လုိမွ ထပ္မျမင္ေစခ်င္ မၾကားေစခ်င္ေတာ့တာပါ။

ဘာလို႕မ်ားဒီအမုန္းေတြ ျဖစ္တည္ၾကတာပါလိမ့္။ တရုတ္ကားထဲကလို ေသြးေၾကြးေတြဆပ္ေနၾကတာ ကုန္ပဲမကုန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ Munich ဆိုတဲ့ကားကိုၾကည့္တုန္းကလည္း ဒီခံစားမွုမ်ိဳးကို ရလိုက္ပါတယ္။ ေသြးေအးေအးနဲ႕ လူအခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္ႏိုင္လိုက္ၾကတာ။ ႏွလံုးသားေတြ ေအးစက္မာေက်ာလြန္း ကုန္ျပီေလ။ အခုကားမွာလဲ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ႏိုင္ၾကျပန္တယ္။ လူေတြဖန္တီးတဲ့ အတတ္ပညာေတြနဲ႕ လက္တစ္ဖ်စ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အသက္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ဆံုးရွံဳးေနၾကျပီလဲ။ အျပစ္မဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပါ၀င္ေနျပီလဲ။

ေနာက္ထပ္တစ္ခုကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္မွုဆံုးရံွဳးျခင္း။ တုိးတက္ေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို ဒီကားထဲကလုိ အခ်ိန္ျပည့္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္မလဲ အဲဒီလူရဲ့ လြတ္လပ္မွု။ သူဆက္တဲ့ဖုန္းေတြ သူသြားတဲ့ေနရာေတြ သူလုပ္သမွ်ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ခံရတယ္ေလ။ က်ေနာ္သာဆုိရင္ေတာ့ ေငြပံုေပးေတာင္ အဲဲလိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ အခုဆို ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ CCTV ဆိုတဲ့ အရာနဲ႕ ေတြ႕ဆံုေနရတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္ျပလိုက္တယ္။ ခဏခဏျမင္ေနရတာကေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆုိတဲ့ စာတမ္းေတြပါပဲ။

ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ မလံုျခံဳမွုေတြ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအခ်က္အလက္ေတြ ခုိး၀ွက္ခံရတာ သိပ္ကိုလြယ္တယ္ေလ။ ကြ်မ္းက်င္သူေတြရဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြအလွုပ္မွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ပါသြားေနျပီလဲ။ ဟိုးတစ္ေလာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာလာတယ္။ သူ႕အီးေမးေတြကို ေကာ္ပီလုပ္သြားလို႕တဲ့။ အခ်င္းခ်င္းထဲကလုပ္တာလို႕ေျပာပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕လုပ္တာျဖစ္ေပမယ့္ သိပ္တရားလြန္တယ္လုိ႕ထင္မိတယ္။ သူ႕အတြက္အက်ိဳးရွိမယ္ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္အတြက္ ျပန္ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူးလား။ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ သိပ္အက်ိဳးမ်ားေစမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ရွိမေနႏိုင္ပါဘူး။ သို႕ေပမယ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္သင့္တဲ့ အရာေတြေတာ့ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ျဖန္႕ေ၀ဖုိ႕အတြက္မဟုတ္ဘူးေလ။ အမ်ားသူငွာကို ျပသင့္မျပသင့္က ကိုယ္တိုင္ပဲဆံုးျဖတ္သင့္တာမဟုတ္လား။

ေနာက္ထပ္ေၾကာက္မက္ဖို႕သိပ္ေကာင္းတာက လူအခ်င္းခ်င္းလွည့္ပတ္လိမ္ညာျခင္းေတြ။ အက်ိဳးတစ္ခုအတြက္ လိမ္ညာရင္း ေနာက္ထပ္လိမ္ညာမွုေတြဆက္တိုက္။ ျပီးေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုလိမ္ညာဖို႕အတြက္ ေနာက္ထပ္ေသာလူေပါင္းမ်ားစြာကို့ ထပ္ခါထပ္ခါ လိမ္ညာမွုေတြ။ မဆံုးႏိုင္ေသာ လိမ္ညာမွုေတြၾကားမွာ အမွန္တရားကို တစ္ခ်က္ျမင္လိုက္ရရင္ တကယ္ေသြးပ်က္ဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ လိမ္ညာရက္ေလျခင္းဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ တႏံု႕ႏံု႕ျဖစ္ေနမွာကို ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ တကယ္ခံစားရေစပါတယ္။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္းက မင္းသားငယ္ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေတာ့ က်ေနာ္အျပည့္အ၀ေထာက္ခံခ်င္ပါတယ္။ ေအးေဆးတည္ျငိမ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို စတင္ဖုိ႕ သူေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။ သူ႕အတြက္ စြန္႕လႊတ္မွုေတြ သိပ္မ်ားေကာင္းမ်ားႏုိင္ပါတယ္။ ကမ္းလွမ္းမွုေတြကို ပယ္ခ်ျပီး သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းကို သူရဲရဲေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းမွာ သူေပ်ာ္မယ္လုိ႕ က်ေနာ္ယံုၾကည္တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို က်ေနာ္အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရလိုက္တာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ၾကံဳလာခဲ့ရင္ က်ေနာ္လည္း ဒီစကားလံုးကို ကိုင္ျပီး က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္မိတဲ့လမ္းကို သတိၱရွိရွိဆက္ေလွ်ာက္ ဖုိ႕ပါပဲ….

လြန္ဆြဲပြဲ

မိုးေခါင္ရင္လည္း လြန္ဆြဲရတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ၾကံဳရတဲ့ လြန္ဆြဲပြဲကေတာ့ စက္ရံုမိသားစုေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲပါ။ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အျပိဳင္ဆြဲၾကသလို တဖက္နဲ႕တဖက္ စည္း၀ိုင္းအျပင္မွာလဲ ဆြဲေနၾကသလို…..

ရပ္ကြက္အလိုက္ဆြဲၾကတဲ့ပြဲ။ ၾကိဳးတန္း အတုတ္ၾကီးကို အလယ္မွာ အျပိဳင္ဆြဲၾကတဲ့ပြဲ။ ေနမထြက္ေသးပင္မယ့္ ေခြ်းအျပိဳင္က်တဲ့ ပြဲ။ အ၀ဆံုး အားအသန္ဆံုးေတြက ဟိုးေနာက္ဆံုးမွာေန ျပီးေတာ့ ခါးမွာၾကိဳးကိုခ်ည္ျပီး ခါးျပတ္မတတ္ဆြဲ ေနာက္ျပန္ေျပးေတာ့တာ။ အေရွ႕ကလူေတြက ေကာ စည္းတစ္ဖက္မေက်ာ္ေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ပြန္း တရြတ္တိုက္ပါသည္အထိ ေျခကန္ဆြဲၾကရတာကိုး။ အသံမ်ိဳးစံုထြက္လ်က္က အားမာန္တင္းရင္း အႏိုင္အရွံဳးဆိုတာအတြက္ နင္းကန္ၾကိဳးစားၾကတဲ့ပြဲပါ။

လြန္ဆြဲပြဲက ပြဲအတြင္းမွာတင္မဟုတ္။ ပြဲအျပင္မွာပါ အားလံုးက တျပံဳတမ တက္တက္ၾကြၾကြ။ ေဟးဟစ္သံေတြကလည္း အထက္တက္ေအာင္ ဆူေတာ့တာ။ အထဲကဆြဲေနတဲ့ သူေတြကို အားမရလို႕ ကိုယ္တိုင္ေတာင္၀င္ဆြဲမလား ထင္ရေအာင္ ၾကိဳးနားကိုကပ္ကပ္သြားၾကလို႕ ဒိုင္ေတြက ထိုင္ခံုရွည္ေပၚကေနေအာ္ေနရသည္အထိ။ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဇနီးမယား သမီးသားေတြကလည္း ပင္ပန္းေနၾကတာကိုေတြ႕ပါလ်က္ ၾကိဳးစားအားတင္းဖို႕ ေျပာေနမိၾကတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူတို႕အေဖပင္ပန္းေနျပီေလ။

လြန္ဆြဲပြဲမွာ ဒိုင္ပြဲရပ္မရွိသလို တကယ့္အၾကိတ္အနယ္ယွဥ္ျပိဳင္ၾကတဲ့ပြဲ။ ႏုိင္သူရံုးသူႏွစ္ဖက္လံုး ေျခကုန္လက္ပမ္းၾကေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရတာေလ။ ကိုယ္ခႏၶာပင္ပန္းမွု တင္မဟုတ္ပဲ စိတ္ေတြပါ ပါ၀င္ပင္ပန္းႏုိင္တဲ့ပြဲမ်ိဳးပါ။

အႏိုင္အရွံဳးတစ္ခုကို စကၠန္႕ပိုင္းအတြင္း လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ခြ်တ္ေခ်ာ္မွုတစ္ခု သက္လံုေတြအေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္ေစတဲ့ပြဲပါ။ အားလံုးၾကိဳးစားသမွ်ေတြဟာ အႏို္င္ျဖစ္မလား အရွံဳးျဖစ္မလား ဘယ္သူမွမခန္႕မွန္းႏိုင္။ ေဘးကရပ္ၾကည့္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အားမလိုအားမရမွုေတြျဖစ္ေနတတ္တာမ်ိဳးေလ။ ေဘာလံုးပြဲကို ပြဲၾကည့္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ကိုယ္တိုင္၀င္ကန္ရတာမဟုတ္ပဲ လြယ္လြယ္ေ၀ဖန္ရသလိုမ်ိဳး။

က်ေနာ္တို႕ရဲ့ဘ၀ေတြေကာ။ လြန္ဆြဲပြဲနဲ႕တူတယ္လို႕မထင္ဘူးလားဗ်ာ။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့အားသြန္ခြန္စိုက္ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အနာဂါတ္ဆိုတဲ့ အရွံဳးအႏိုင္ကို ဘယ္သူမွသိၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္ခါတစ္ခါ အလဲလဲအျပိဳျပိဳျဖစ္တုိင္း ေဘးနားက ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြက ၀ိုင္း၀န္းအားေပးၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလကဲ့ရဲ့ အျပစ္တင္ၾကတယ္။ အားမလိုအားမရေတြလည္း ခဏခဏျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲလိုမ်ိဳးျဖစ္ဖူးပါတယ္။ ႏွစ္ေနရာလံုးမွာကို ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပါ။

အခုထိေတာ့ ကိုယ္ကိုတုိင္လည္း ဘ၀ဆိုတဲ့လြန္ဆြဲပြဲကို ေစာေစာအရွံဳးေပးရင္ေကာင္းမလား ႏုိင္ေအာင္ပဲဆက္ၾကိဳးစားရမလား ေ၀ခြဲမရေသးပါဘူးဗ်ာ။ လက္ကေနၾကိဳးလြတ္ထြက္မသြားခင္အထိေပါ့…………

လရိပ္ခုိ

လရိပ္ရယ္
နင့္အလင္းေတြ
နင့္အေရာင္ေတြ
ငါ့ကို စြဲမက္တိမ္းမူး
ရူးသြပ္ေစတယ္

တခဏျဖာက်တဲ့
အလင္းမွာ
သတိလက္လႊတ္
ငွက္ေတာင္ကြ်တ္ဖူးတယ္

ေအးျမတဲ့
နင့္အရိပ္မွာ
ငါဟာထာ၀ရ
အိပ္စက္ခ်င္သူပါ

ဒါေပမယ့္
နင္ကမွ အစဥ္အျမဲ
သာမေပးႏုိင္တာ

တကယ္ေတာ့ငါဟာ
အေမွာင္ၾကိဳက္သူ
တစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမယ့္
လေရာင္ကို မခံစားရဲလို႕
ေခ်ာင္တစ္ခုမွာ
ခိုေနမိတဲ့
လရိပ္ခိုလွံဳသူတစ္ဦးရယ္ပါ

ေရဆိုးေျမာင္း

ေရဆိုးေျမာင္းဆိုတာ စြန္႔ပစ္တဲ့ေရေတြ မိုးေပၚကက်လာတဲ့ ေရေတြကို စုစည္းျပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာကို ပို႕ေဆာင္ေပးတဲ့အရာေပါ့။ ေရဆိုးေျမာင္း မရွိခဲ့ရင္ေတာ့ ပုပ္ေဆြးေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ၾကားမွာ က်န္းမာေရးနဲ႕ မညီညြတ္စြာ ေနထိုင္ရမွာ။ ရွိေတာ့ရွိတယ္ ေရစီးေရလာမေကာင္းခဲ့ရင္ေရာ ဒါဆိုလည္း ထုိနည္းတူစြာပါပဲ။

က်ေနာ္နဲ႕ ေရဆိုးေျမာင္းေတြ ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ငယ္တုန္းက က်ေနာ္တို႕ အိမ္ေရွ႕က ေရဆိုးေျမာင္း။ ခ်ိဳးေရေတြ အကုန္လံုးအဲဒီ က်င္းနက္နက္တူးထားတဲ့ ေျမာင္းထဲကိုပဲသြားတာ။ အဲဒီက်င္းနဲ႕ စပ္ဆက္ထားတာ ဘာမွမရွိဘူး။ ဆုိေတာ့ ေရသံုးအရမ္းမ်ားရင္ မိုးရြာရင္ က်င္းက လွ်ံေနျပီ။ က်င္းမလွ်ံခင္ေတာ့ အံဖံုးကိုလွန္ ေရပုန္းနဲ႕ လမ္းေပၚကို သြန္ရစျမဲ။ ေမတို႕ကေတာ့ အျမဲသြန္ခိုင္းတယ္။ အဲဒါလုပ္ရမယ္ဆုိ က်ေနာ္က ေနာက္တြန္႕စျမဲ။ လမ္းမေပၚမွာလုပ္ရလို႕ ရွက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သြန္ရမယ့္ေရေတြက ေျမာင္းပုတ္ေရေတြမို႕ လမ္းသြားလမ္းလာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို အားနာလို႕ပါ။

ေနာက္တစ္ခုက ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း ကား၀န္းထဲက ေရဆိုးေျမာင္း။ အရမ္းစိတ္နာဖို႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းနားရက္ အိမ္ျပန္ဖို႕ ကားလက္မွတ္သြားျဖတ္တဲ႕ေန႕ ရြာလိုက္တဲ့မုိးေရက ဒူးဆစ္ကိုေက်ာ္ေနျပီ။ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဘူးဆိုျပီး ေရာက္လက္စနဲ႕ လက္မွတ္ရေအာင္၀ယ္မယ္ေပ့ါ။ လမ္းမေပၚက ေရစီးကို အံတုျပီး ကားဂိတ္ကိုေရာက္ေအာင္သြားမိတယ္။ ကားဂိတ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ကားဂိတ္ထဲကို အ၀င္ ကားဂိတ္ကိုမေရာက္ဘူးဗ်ာ။ ကားဂိတ္နဲ႕ လမ္းမၾကားမွာ ေရဆုိးေျမာင္းရွိတယ္ေလ။ ေရေတြျပည့္ေနတာမို႕ လမ္းလို႕ပဲထင္ျပီး ကူးလိုက္တာ ေျမာင္းထဲေရာက္မွ သိေတာ့တယ္။

ဒီႏိုင္ငံက ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕တဲ့ ေျမာင္းေတြေတြ႕ေတာ့ စိတ္နာစရာေတြကို ျပန္ေတြးမိတယ္။ အဲလိုေျမာင္းမ်ိဳးေတြဆို ဒီလိုၾကံဳရမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ လသာလမ္းတုိ႕ သိမ္ျဖဴနား၊ အင္းစိန္တို႕လို မိုးရြာရင္ေရ၀ပ္တာမ်ိဳး ရွိမယ္မထင္ဘူးေနာ္။ ေတာင္ဥကၠလာက ဆုိးေဆးေတြ သြန္ေလ့ရွိတဲ့ ေရေျမာင္းမ်ိဳးလည္း အခုလို အရမ္းနံမယ္မထင္ဘူး။

ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ။ ေရေတြလမ္းေပၚတက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႕က ေပ်ာ္မိျပန္ေရာ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အညာကဦးၾကီးေတြလုပ္ေပးတဲ့ ေလွကေလးေတြကို အိမ္ေရွ႕ထြက္ျပီး ၾကိဳးနဲ႕ဆြဲလို႕ရတာကိုး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေမလုပ္ေပးတဲ့ စကၠဴေလွေတြကို လည္းလႊတ္တတ္ျပန္ေသးတယ္။ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႕ သြားတတ္တဲ့ မီးသေဘၤာကိုေတာ့ လမ္းထဲမွာ တလႊားလႊားသြားေနတဲ့ စက္ဘီးေတြေၾကာင့္ မေဆာ့ရဘူးဗ်ာ။

ဒီႏိုင္ငံက ကေလးေတြေတာ့ အဲလိုေဆာ့ရမယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါးေတြေတာ့ မွ်ားၾကသား။

ပတ္၀န္းက်င္က ေရဆိုးေျမာင္းလုိပဲ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာလည္း ေရဆုိးေျမာင္းရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ က်ေနာ္မလိုခ်င္တဲ့အပိုင္းေတြကို ေရဆိုးေျမာင္းထဲထည့္ပစ္မိတယ္။ ေရဆိုးေျမာင္းေတြကို ေဖာက္ထုတ္တဲ့နည္းေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ေရဆိုးပမာဏေပၚမူတည္တာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ သီခ်င္းေအာ္ဆုိျပီးေဖာက္ထုတ္တတ္တယ္။ ေရဆိုးတဲ့အေပၚမူတည္ျပီး သီခ်င္းပံုစံေတာ့ကြဲမေပါ့့။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို နားဒုကၡေပးတဲ့နည္း။ သူနားလည္မလည္ သိ, သိ မသိသိ အဲလိုမ်ိဳးဆုိျပီး ဇာတ္စံုခင္းျပတတ္တဲ့နည္း။ ဒါလည္း ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ရွင္းရတာပါကလား။ နုိ႕မုိ႕ ေရဆိုးေတြ လွ်ံတတ္ရင္ ပိုဆိုးမယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့ စိတ္ထဲက ေရဆုိးေျမာင္းေတြလည္း အမိေျမက ေရဆိုးေျမာင္းပံုစံလား ဒီႏုိင္ငံက က်ယ္ျပန္႕တဲ့ ေရဆုိးေျမာင္းလား အေသအခ်ာေတာ့မသိေသးဘူး။ ေရစီးေရလာေတာ့ ေကာင္းပံုမရေသးဘူးေလ။

ပတ္၀န္းက်င္က ေရဆုိးေျမာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲက ေရဆုိးေျမာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရဆိုးဆိုတာေတြကို ခပ္လြယ္လြယ္ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႕ ေဖ်ာက္ပ်က္ပစ္ႏိုင္ရင္ေကာင္းမွာဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ ေရဆိုးဆုိတာ ၾကာလာတာနဲ႕ အပုပ္နံ႕ ထြက္လာတတ္လို႕ပါ……

အေမွာင္နဲ႕အလင္း

အေမွာင္ရွိလို႕အလင္းရွိတာလား။ အလင္းေၾကာင့္အေမွာင္ဆုိတာ ျဖစ္တည္ေနတာလား……

အရင္တုန္းကေတာ့ အေမွာင္အတိတဲ့။ အေမွာင္ကို အလင္းေဆာင္ေပးခဲ့ၾကတာဆိုပဲ။ အေမွာင္အတိုင္းေနခဲ့ျပီး လင္းလာရင္ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့ေနမွာေနာ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အေမွာင္ကေနအလင္းကို ထြက္လာရင္မ်က္စိစူးေနတတ္တာ။ ကားအလင္းေရာင္ ျဗဳန္းကနဲေတြ႕လိုက္ရင္ မ်က္စိတမ္းမွိတ္သြားတတ္တာကိုး။

အလင္းထဲက ဆိုရင္ေကာ အေမွာင္ထဲကို ဘယ္လုိလုပ္ တန္းသြားႏုိ္င္မွာလဲ။ အေမွာင္ထဲကို ျမင္ႏိုင္ဖို႕ မ်က္စိေတာ့ပိတ္ၾကည့္သင့္တယ္။ ေနာက္မွျဖည္းျဖည္းျခင္းဖြင့္ က်င့္သားရျပီဆိုရင္ေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာလည္း ျမင္ရႏိုင္ျပီေပါ့။

ဒါနဲ႕ အလင္းနဲ႕အေမွာင္ဆိုတာကိုေကာ ဘယ္ဟာက အလင္းလဲ ဘယ္သူက အေမွာင္လဲ။ မည္းနက္ေနတာနဲ႕ အေမွာင္ျဖစ္ကေရာလား။ အျဖဴေရာင္ဆိုတာနဲ႕ အလင္းလို႕သတ္မွတ္လိုက္ကေရာလား။ အကယ္ၾကီး အလင္းကိုအမည္းေရာင္ အျဖဴေရာင္ကို အေမွာင္လုိ႕ သတ္မွတ္လိုက္ရင္ေရာ။ အခုမွသတ္မွတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အားလံုးေဇာက္ထီးျဖစ္ကုန္မယ္ထင္တယ္။ လမ္းေပၚက ကားေတြရပ္သလို လူေတြလည္း မတ္တပ္ကငုတ္တုတ္ျဖစ္ကုန္မယ္။

တစ္ခုေတာ့သတိထားေစခ်င္တယ္။ အလင္းနဲ႕အေမွာင္ကို ခြဲျခားသိဖို႕ပါ။ သိတယ္လုိ႕လြယ္လြယ္မေျပာနဲ႕ေနာ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ထင္ေနတဲ့ အလင္းဆိုတာ ေရာင္ျပန္မ်ိဳး ကိုယ္ထင္ေနတဲ့အေမွာင္ဟာ အိပ္မက္ဆိုးသက္သက္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ လက္ေတြ႕ကိုေသခ်ာေလ့လာျပီးမွ အလင္းအေမွာင္ဆိုတာကို ခြဲျခားေစခ်င္တာပါ။ သူတစ္ကာေျပာတာနဲ႕လြယ္လြယ္လက္မခံလုိက္ပါနဲ႕။ ျပီးေတာ့ ငါစြဲေတြကို ခြ်တ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ငါသိ ငါတတ္ ငါေတာ္ဆိုတာေတြနဲ႕ တကယ့္အလင္းအေမွာင္ကို ခြဲျခားရခက္မွာစိုးလုိ႕ပါ။

ဆိုေတာ့ကာ ဘယ္ဒင္းေၾကာင့္ ဘယ္ဟာေပၚလာတယ္ရယ္ ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ အလင္းနဲ႕အေမွာင္ကေတာ့ ဒြန္တြဲေနတာပါပဲ။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္ အဲဒါ ကိုယ္ကိုတိုင္ သိဖို႕ပါပဲ။ သိဖုိ႕ေတာ့ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ လိုမယ္ဗ်။ ကဲ………….

ေသာင္ဖြဲ႕ရာ

နံနက္ခင္း
လွိုင္းပို႕လုိ႕တင္
တျဖည္းျဖည္းရယ္မို႕
စုစုရယ္ထင္
ေသာင္ျပင္ငယ္ေဖြး

လွိုင္းေျခရာ၀င္
ညေနအဆင္
လွိုင္းအပုတ္မွာ
ဆြဲကာအခ်

ေသာင္ကမ္းမွာ
ေယာင္ယမ္းကာ
သူဆြဲေပမယ့္
ေျခကုပ္ရယ္ဘယ္မမိ ေလေတာ့
ေသာင္ဖြဲ႕ရယ္ေ၀း……

ငမိုးသုိ႕

ငမိုး ႏွစ္ရက္ရွိျပီဟာ ဒီမွာမိုးရြာေနတာ။ နင့္ဆီမွာေကာ ရြာေနတာပဲလား။ ငါတို႕စေတြ႕ေတာ့ မိုးေတြ ရြာေနတဲ့ ဂ်ဴလိုင္လေနာ္။ အဲလက္စ္တို႕ရဲ့ မိုးသီခ်င္းေခြေလးကလည္း အမွတ္တရ ထြက္လုိက္ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၉ ဂ်ဴလုိင္လေနာ္။

နင္အရင္လုိ ဆံပင္ႏွစ္ဖက္္ကို ခြဲျပီး တရမ္းရမ္းနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္းပဲလား။ ကေလးလို ေလာ္လီေပါ့ေတြစားေနတုန္းပဲလား။ မၾကီးအိမ္ကထည့္ေပးလုိက္တဲ့ Sandwichေတြ ကူစားေပးမယ့္ ငါမရွိေတာ့ဘူးေနာ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးေကာ ေျပာင္းသြားျပီလား။ ငမိုး ငမိုး နင္ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာပါလိမ့္။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ နင့္ဇာတ္လမ္းေတြ ငါၾကားပါတယ္။ ထြင္လည္းထြင္ႏိုင္ပါေပတယ္။ သခ်ၤာပုစာၦေတြ တြက္သလို အေျဖမရတာနဲ႕ ေနာက္တစ္ပုဒ္ေျပာင္းတြက္ၾကည့္တာမ်ိဳးလား။ သီအိုရီေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပိုင္ေနျပီဆိုပါေတာ့။

နင္မွတ္မိေသးလား UFL မွာေတြ႕တဲ့ ညေနေလ အဲဒီညေနက ေနာက္ဆံုးပဲထင္တယ္။ အဲဒီေန႕က ငါ့အစ္မ ဘြဲ႕ယူလုိ႕ ဓါတ္ပံုလာရိုက္ေပးတာဟ။ ၾကံဳလည္းၾကံဳ ပုဂံလမ္းကိုလည္း လြမ္းတာနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း နင္ရွိေနမယ့္ အတန္းကို ေျခေထာက္ေတြလွမ္းမိတာ။ သိပ္အံၾသဖို႕ေကာင္းတာပဲ နင့္ရဲ့ ၾကိဳဆုိမွုအတြက္ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေျခလွမ္းမွ မလွမ္းမိေတာ့ေလာက္ေအာင္ေလ။

ေမ့ေတာ့မလုိ႕ BC က လိုင္ဘရီထဲမွာ အမွတ္မထင္ဆံုျဖစ္ေသးတာပဲ။ ျပံဳးျပျပီး ႏွုတ္ဆက္ခဲ့ၾကရံုေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါကိုငါစာရင္းထဲမသြင္းခ်င္ဘူးေလ။ အရင္လုိပဲေနာ္ဆိုတဲ့ စကားကို ဟန္ပါပါေျပာခဲ့ေပမယ့္ အရင္လုိမဟုတ္ဘူးဆိုတာ အသိသာၾကီးပါ။

ဖံုးတခါေတာ့ ဆက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ဟင္းခ်က္ေနရင္း Handfree နဲ႕ေခၚလိုက္တာ။ စကားမေျပာျဖစ္တာၾကာျပီေလ။ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ေပါ့။

ခဏဆုိတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အရာအားလံုးျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ လုိင္းကားမစီးဘူးတဲ့ နင္ေတာင္ ငါတုိ႕နဲ႕ေပါင္းျပီးလိုင္းကားစီးျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ငါမွတ္မိေသးတယ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း အေႏွာင့္အယွက္တစ္ခုအတြက္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေက်ာင္းအေနာက္ေပါက္ကေန ျပန္ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ နင့္ကိုေပါ့။

ဆရာ့က်ဴရွင္ျပီးလို႕ အိမ္ကကားလာမေခၚခင္ နင္မွီစရာနံရံတစ္ခုကေကာ ရွိေသးရဲ့လား။ စာေတြစြတ္က်က္ စာမရဘူးလုိ႕ညည္းညဴတတ္တဲ့ အက်င့္ေကာ စြဲေနတုန္းပဲလား။ အရိုးပြေရာဂါေကာ အရွင္းေပ်ာက္ျပီလား။ အင္းေလ အရိုးမေကာင္းလို႕အမွီရွာေနရတာေနမွာပါ။

ငယ္တုန္းဘ၀က တက္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြကို အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရီခ်င္တယ္ဟာ။ ေက်ာင္းဆက္တိုက္တယ္မယ္ဆိုတဲ့ နင္က ရပ္သြားျပီး။ အိမ္ျပန္မယ္ဆုိတဲ့ ငါက ေက်ာင္းျပီးေအာင္တက္ခဲ့တယ္။ ေအးေလ နင္သင္ခ်င္တဲ့ အာခီပညာကိုေတာင္ နင္သင္ခြင့္မွမရခဲ့တာ။ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာေပ်ာ္ေအာင္ေနေပါ့ဟာ။

ဒါနဲ႕ အခုမိုးတိတ္သြားျပီဟ။ အသံေတြမၾကားရေတာ့ဘူး။ ငါက မိုးရြာေနတာကို မျမင္ရဘူးေလ။ နားစြင့္ျပီး မုိးစက္က်တာကို ခံစားေနမိတာ။ ကဲ ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ဘူး မုိးရြာေနတာနဲ႕ ငမိုးကိုသတိရေနမိျပန္ျပီ။ စာဖတ္ျဖစ္တယ္ဆုိလည္း ျပန္ေတာ့ေျပာဦးေနာ္။ ယုတ္စြအဆံုး နင္ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကိုေပါ့…….

အလြမ္းေ၀းခ်င္တဲ့ ပန္းကေလးႏွင္းဆီ

နင္မထိလည္း
ငါအျပစ္မဖြဲ႕ပါဘူး
နင္မနမ္းလည္း
ငါမကဲ့ရဲ့ပါဘူး
နင္တို႕ဖို႕လည္း
ငါမၾကိဳဆိုပါဘူး
နင္ၾကိဳက္တဲ့ပန္းကို
နင္လွမ္းခြင့္ရွိတယ္

နင္သနားလုိ႕
အနားမလာပါနဲ႕
နင္စာနာလို႕
စကားမဖာပါနဲ႕
အဲဒီအၾကင္နာေတြကို
ငါေၾကာက္လုိ႕ပါ

ငါ့ဟာငါပဲ ပင္ထက္မွာေနပါရေစ
ေျမခလို႕ေၾကြက်လည္း
ငါ့ဟာငါပဲေနပါရေစ

အဲဒီည

ညတွေလေ အကြိမ်ကြိမ် ဖြတ်ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ညတိုင်းလည်း မလွမ်းသလို ညတိုင်းလည်း အမှတ်မရတတ်ပါဘူး။ တစ်ချို့ညတွေကြတော့ ခေါင်းထဲကကို ထုတ်လို့မရပြန်ဘူး။

ငယ်တုန်းက ညလေးတစ်ညပါ။ သိပ်ကိုအမှတ်တရ ရှိစေခဲ့တာ ဘယ်တော့မှ ပြန်မရနိုင်ခဲ့လို့ထင်ပါရဲ့လေ။ ကျနော်တို့မြို့လေးမှာ ထုံးစံရှိပါတယ် ဒီညမျိုးဆို ပိုက်ဆံကြဲခိုင်းတတ်ပါတယ်။ ပိုက်ဆံကြဲပါဗျို့လို့အော် သူဌေးအိမ်တွေက ပစ်ချတဲ့ ပိုက်ဆံအကြွေစေ့တွေကို အားလုံးအလုအယက်ကောက်ကြတာ။ တစ်ခါတစ်လေ လူကြီးတွေတောင်ပါသေးတယ်။ တစ်ခြားမြို့ရွာမှာနေရတော့ အဲဒီအလေ့အထကို မတွေ့ရပြန်ဘူး။ အခုအချိန်မြို့ပြန်ရင်လည်း တွေ့ရတော့မှာမဟုတ်ပါဘူးလေ။

ပြီးရင်တော့ အိမ်က အဖိုးအဖွားတွေရဲ့ ပံ့သကူပစ်ပွဲ။ ပိုက်ဆံလေးတွေကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ထုတ် ပြီးတော့ လူမမြင်သူမမြင်တဲ့ နေရာတွေမှာ ဖွက်ထားတတ်တယ်။ တခါတလေလည်း လမ်းမထက်က လမ်းသွားလမ်းလာတွေအတွက် ပစ်တတ်ပါသေးတယ်။ အခုတော့ ဒီအလေ့အထတွေ ပျောက်ဆုံးနေခဲ့ပြီလေ။

ဘုရားကိုသွားပြီး မသိုးသင်္ကန်းရက်တာကို အငေးအမောကြည့်ရသေးတာ။ ဘာမှတော့နားလည်တာမဟုတ်ပေမယ့် မလေးလက်ခတ်သံကိုတော့ နားဆင်ချင်သား။ ရက်တဲ့လူတွေကို ကြည့်ရင်းဘေးနားကနေ အားလုံးကိုနိုင်စေချင်ခဲ့တာ။ အားကြိုးမာန်တက်ရက်နေကြတာကိုး။ နိုင်တဲ့အသင်းက စပြီး ဘုရားရှင်ထံမှာ သင်္ကန်းကပ်ချိန်ဆိုရင်တော့ နောက်ကနေ တောက်လျှောက်လိုက်ပြီး အားပေးတော့တာပါပဲ။

ပြန်လာရင်တော့ အိမ်ကလူကြီးတွေ သုတ်ထားတဲ့ ခပ်သက်သက် မယ်ဇလီဖူးသုပ်ကို ၀အောင်စားတော့တာပဲ။ ၁၂နာရီကျော်အောင်စောင့်ရမယ်ဆိုလို့ မစောင့်နိုင်ခင် အကြိုလက်သိပ်ထိုး ခိုးစားရသေးတယ်လေ။

အိပ်မယ်လို့တော့မထင်လိုက်နဲ့ အစ်ကိုလူပျိုပေါက်တွေကြားမှာ ကန့်လန့်ခံနေတော့တာ။ သိတယ်သူတို့ ဒီညဘာအစီအစဉ်ရှိတယ်ဆိုတာကို။ အစ်ကိုအကြီးဆုံးက ဒီည အိမ်က အုန်းသီးခိုးမယ်။ ဟိုဘက်အိမ်က သလဲသီးတွေလည်းခိုးမယ်။ ကြက်သားနဲ့ ဘူးသီးကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်ခိုးပြီးရင် ကိုတင်ဝင်းတို့ခြံထဲမှာ ဒီနေ့ညကဲကြမယ်လေ။ အကုန်လုံးရှစ်တန်းကိုးတန်းအရွယ်တွေ။ ကျနော်တစ်ယောက်တည်း ကလေးပီပီ ပုဆိုးစဆွဲပြီး နောက်ကပါမြဲ။

ကျနော်တို့အိမ်က အပေါ်ထပ်ဝရန်တာကနေ ဟိုဘက်ခြံထဲကို ကူး သူတို့ ခူးချပေးတဲ့ သလဲသီးတွေကို ဒီဘက်က လက်ခံကောက်ပေးတဲ့သူကအီဖေကိုယ်ပဲပေါ့။ ခြံစည်းရိုးတွေကြားထဲ လက်နှိုက်လို့ရတဲ့ ကလေးလက်လေ။

ကိုယ့်အိမ်က အုန်းသီးကို ခိုးတဲ့အစ်ကိုကြီးရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုကလည်း ရှိသေး။သူက အုန်းပင်ဆို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ပိုက် ခြေထောက်ကို ကန်ပြီးတက်တာလေ။ ရွှတ်ခနဲဆို သူအပေါ်ရောက်နေပြီ။ ပိရိသေသပ်တဲ့ခိုးနည်းနဲ့ခိုးလိုက်တော့ အိမ်ကလူကြီးတွေမသိတော့ဘူးပေါ့။

တာဝန်တွေကိုယ်စီခွဲပြီးသားမို့ အောင်မြင်စွာ ပြန်လည်စုစည်းကြတာက ကိုတင်ဝင်းတို့ခြံထဲမှာ။ အုန်းထမင်းနဲ့ ကြက်သားကာလသားဟင်းကို တဝချက်စားကြတာလေ။ ခိုးစားရတာမို့လားမသိ ဟင်းတွေကော ထမင်းတွေကော အရသာပိုနေလေရဲ့။

စားပြီးသောက်ပြီး ပြောဆိုမည်တမ်းပြီးရင်တော့ လမ်းလျှောက်ပွဲ။ နေရာတွေရွှေ့ထားကြတဲ့ ရီစရာ ဟာသတွေကို မိုးမလင်းခင်ကျနော်တို့ တမေ့တမော လိုက်ပါခံစားကြတယ်။ တော်တော်လေးပျော်ပြီး ကန်သာယာဘက်လောက်ရောက်ပြီဆိုရင် ပြန်လှည့်။ မိုးလည်းလင်းခါနီးပြီလေ။

ပိတ်ထားတဲ့တံခါးကို အသာအယာဖွင့် ညီအစ်ကိုသုံးယောက်တိုးတိုးတိတ်တိတ်မသိမသာဝင် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး အိပ်ဖို့ကြိုးစားကြတယ်။ တခွိခွိရယ်သံကြားရင် မစဉ်းစားနဲ့လမ်းပေါ်က ဟာသတွေကို ပြန်တွေးနေကြပြီ။ အမေတို့ လာမဆူမခြင်း မအိပ်ကြသေးဘူး။ စားခဲ့ရုံတင်မကဘဲ စားမြုံ့က ပြန်နေကြသေးတာလေ။ ဘယ်လိုခိုးလိုက်တာ မိတော့မလို့သီသီလေးဆိုတာမျိုးနဲ့ ဒီညတစ်ညလုံး ကုန်ဆုံးသွားအောင် ပြောကြဆိုကြ။

အခုတော့ အစ်ကိုတွေလည်း အိမ်ထောင်ရက်သားကျ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်တစ်နယ်စီမှာနေ ပိတောက်နဲ့ချယ်ရီပမာလေဆိုတော့ ဒီညက ပြန်မရတာသေချာပြီပေါ့။ အင်း…..လွမ်းတော့လည်းအလွမ်းသား……အဲဒီညကိုလေ…….

တစ္ရာ ႏွစ္ရာ အခါခါ စည္းပါလို႕…

ဟဲ့နင် ဒီနေ့ ဘယ်လောက်ပြီးပြီလဲ ဆိုတဲ့ အသံကြားမှ ဖျတ်ခနဲ ဘေးနားမှာထောင်ထားတဲ့ အစည်းတွေကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အို….ဘာမှ မရှိသေးပါလား။ သူဇာခုံက ဒီညနေလာသိမ်းမယ်လို့ပြောထားသားနဲ့ ငါ့နှယ်နော် ငေးနေတွေးနေမိလိုက်တာ……..

ဗန်းထဲက ဆေးစပ်တွေကို ကြည့်မိတယ်။ ဖင်ဆီခံတွေလဲ တောင်ပုံယာပုံ။ အသားတုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ ကော်တောင် ခြောက်လုလုရှိရော့မယ်။ အင်းတံဆိပ်တွေလည်း ညှပ်ရဦးမှာပါလား။ မြန်မြန်လုပ်မှ သူဇာခုံက ရှင်းရင်နေ့ချင်း ပေးတတ်တာလေ။ အိမ်မှာဆန်က သိပ်ကျန်တော့တာမဟုတ်ဘူး။

ဆန်ဆိုမှ ထမင်းအိုးတည်ရဦးမှာပါလား။ အိုးထဲမှာ ဆန်မှကျန်ပါလေစ။ မလောက်တော့လည်း အရင်လို အနောက်အိမ်က သွားချေးလိုက်တာပေါ့။ နောက်မှ ပြန်ဆပ်မယ်လေ။ တော်ပါသေးရဲ့ တခါချက်စာတော့ ကျန်နေသေးလို့။ ဆန်ဆေးပြီး အပြေးအလွှားတည်အပြီး အိမ်ရှေ့မှာ မခင်မာကြည်။ ဗျိုး…မခင်မာကြည် ဒီနေ့ဘာကောင်းလဲမေးလိုက်မိတာ ဘော်လီထဲက ၅ကျပ်လား ၁၀လား ပါသွားပြန်လေရော။

မဖြစ်သေးပါဘူး ဒီနေ့ပြီးအောင်လိပ်မှပါပဲ။ ဗန်းအောက်ကို ခြေထောက်လျှို ခြေထောက်ပေါ်ပုဆိုးခံပြီး ပြန်ထိုင်ရတယ်။ ဆေးရွက်တွေက ပိုးပေါက်တွေတယ်များပါလား။ ဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်။ နှစ်ရွက်ပေါင်းမှတစ်လိပ်သာ လိပ်နေရင်တော့ ခုံကအော်တော့မှာပဲ။ ဒီတစ်ခေါက်လာမှ ပြောရဦးမယ်။ နှစ်ရွက်ထပ်ပြီး ချိုးထားတဲ့ ဆေးရွက်ထဲကို ဆေးစပ်လေးတွေထည့် နောက်ပိတ်ဖင်ဆီခံပြီး မပွမကျစ်လေးလိပ် ပြီးတော့မှ တံဆိပ်ကို ကော်သုတ်လိပ်ထားတဲ့ အပေါ်မှာ ကပ်။ ဖင်ဆီခံကို ညီအောင် တစ်ချက်နှစ်ချက်ညှိပြီးရင်တော့ ခေါင်းချိုးဖို့သာပြင်။ သုံးထောင့်ပြားချွန်ချွန်ကြေးပြားလေးနဲ့ ဟိုတစ်ဖက်ထိုး ဒီတစ်ဖက်ထိုးလုပ်လိုက်ရင် ညီညာလှပတဲ့ ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ဖြစ်ပြီပေါ့။ ခေါင်းမချိုးတတ်လို့ကတော့ ရှေ့ဆက်လိပ်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့။

တစ်လိပ်နှစ်လိပ် တော်တော်လေးလိပ်မိလို့ ပုံသွားရင်တော့ ရာစည်း စည်းပေတာ့။ တစ်လိပ်ချင်းဆီကို ရေတာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရစု ရာစည်းပုံထွက်အောင် ဘယ်ညှိညာညှိလုပ်ပြီး သားရေပင်နဲ့ချည်လိုက်ရုံပါပဲ။။ တစ်ခါမှ တစ်လိပ်တစ်လေ လျှော့တယ်ဆိုတာ မရှိသေးပါဘူး။ လုပ်ရင်းကိုင်ရင်း အလုပ်ကသင်သွားတယ်ဆိုပါတော့။

ခပ်သွက်သွက်လိပ်နေပေမယ့် အချိန်ကုန်တာလည်း မြန်လိုက်တာ။ လေးငါးရာပဲရှိသေးတယ်။ နေကလည်းဝင်လုရော့ရော့။ နေ့လည်ထမင်းစားရဦးမှာပါလား။ ကတိုက်ကရိုက် ချဉ်ပေါင်းဟင်းနဲ့ ထမင်းမှာ ငပိရည်ဆမ်းပြီး တဝစားလိုက်ရတယ်။ ထမင်းဆိပ်တက်မယ့် အချိန်ကို ငှားထားတဲ့ စာအုပ်လေးနဲ့ မှိန်းနေဦးမှ။ ပြီးရင်တော့ ဗန်းအောက်ကို ပြန်ဝင်ရမယ်လေ။

လာပါပြီ လာပါပြီ.. မျှော်လေတဲ့ ခုံကဆေးလိပ်စည်းတွေလာသိမ်းပြီလေ။ မနက်ဖြန်ရန်ကုန်ကိုပို့မှာမို့ ဖြန့်ထားတဲ့ ဆေးလိပ်သမတွေဆီမှာ လိုက်သိမ်းနေကြပြီ။ တစ်ထောင်ပဲပြီးတာမို့ ပေးခဲ့တဲ့ ငွေငါးဆယ်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း ညနေဆန်ဝယ်ဖို့ ကိုတွက်ချက်နေမိတယ်။

မကြာပါဘူး အိမ်ရှေ့ဆူညံဆူညံနဲ့ မချိုတို့ ညီအစ်မတစ်တွေရောက်နေကြပြီ။ ရေမြန်မြန်ချိုး ဒီည ဘူတာနားက ကိုစံသိန်းရုံမှာ ဒွေးနဲ့စိုးမြတ်သူဇာကားအသစ်တဲ့။ တစ်ညတစ်လေပဲလေ ကားကောင်းတယ်ဆိုမှတော့ လိုက်ရဦးမှာပေါ့။ ဆန်ကလေး ၁ပြည် တက်သုတ်ရိုက်ဝယ် ရေချိုးမိုးချိုး။ အင်း….မနက်ဖြန်နေ့ရက်တွေမှာလည်း နောက်ထပ်နောက်ထပ် တစ်ရာနှစ်ရာ အခါခါစည်းပါလို့ရယ်ပေါ့……

ဆေးလိပ်အမြဲလိပ်နေရတတ်တဲ့ ကျနော့်အဒေါ်တွေအတွက်အမှတ်တရပါ။

သူ, သူမ ျပီးေတာ့ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅

တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ ေတာအုပ္တစ္ခုရဲ့အလယ္မွာ သူရယ္ သူမရယ္ တည္ရွိေနၾကသည္္။ သူတို႕နွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို အေသအခ်ာေဆြးေႏြး ေနၾကဟန္တူ၏။ အဲဒါကစားနည္းတစ္ခု အတြက္ဥပေဒသပါပဲ။

အဲဒီကစားနည္းအတြက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အျပင္ဘယ္သူမွ မရွိ။ ထုိ႕အတြက္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြေပါ့။ တရားမွ်တေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖစ္ရန္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး တိက်ေသခ်ာစြာ ေရးဆြဲေနၾကပါသည္။ အမွားအယြင္းနည္းႏိုင္သမွ်နည္းရန္ ျဖစ္ႏုိင္သမွ်ေသာ အျငင္းပြားမွုမ်ားအတြက္ ၾကိဳတင္ေျဖရွင္းနည္းမ်ားကို အျပိဳင္အဆိုင္ ေရးေနမိၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အဓိက ျပႆနာကို သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္လံုး မေျဖရွင္းႏိုင္ၾကေသးေပ။ ထိုျပႆနာမွာ ထုိကစားပြဲတြင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပိဳင္တူကစားလိုၾကျခင္းပင္။ ထုိကစားနည္းကစားရန္ ႏွစ္ဦးစလံုး ျပိဳင္တူေဆာ့၍ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။

အရာအားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ျပႆနာကို မေျဖရွင္းႏုိင္ေသးေပ။ ေလတစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္အတိုက္တြင္ လွုပ္ခတ္ေနေသာ သစ္ပင္တုိ႕သည္လည္း ကစားပြဲစတင္ရန္ လွုံ႕ေဆာ္ေနၾကျပီ။ တေရြ႕ေရြ႕ျမင့္တက္လာေသာ ေနလံုးသည္လည္း အခ်ိန္မရွိေတာ့ ျပီျဖစ္ေၾကာင္းႏိုးေဆာ္ေနသည္။

ဒိုင္လူၾကီးမရွိေသာ ကစားပြဲျဖစ္၍ ေျမာက္ပန္းလွန္ကာ ဆံုးျဖတ္ရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသး။ ေနာက္ဆံုး မျပီးဆံုးေသာ ကစားပြဲမျဖစ္ရန္ အဆံုးအျဖတ္တစ္ခုကို ကမန္းကတန္းခ်လိုက္ၾကသည္။ မျဖစ္ႏုိင္ပါဆိုေသာ ျပိဳင္တူေဆာ့ရန္ကို နွစ္ဦးစလံုးက သေဘာတူလက္ခံလိုက္ ၾကျခင္းပင္။

ၾကီးမားေသာအခက္အခဲကို ေျဖရွင္းလုိက္ႏုိင္ေသာ သူႏွင့္သူမသည္ တစ္ဦးလက္ကို တစ္ဦး လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ ေဘာလံုးပြဲမစခင္ တစ္ဖက္အသင္းႏွင့္ တစ္ဖက္အသင္း လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ၾကသကဲ့သို႕သာ။ ပြဲစတင္သည္ႏွင့္ အႏိုင္ဂိုးရရန္ အေျခအတင္ ကစားၾကမည္မို႕ သက္ညွာမည္မဟုတ္ေတာ့။

၀ီစီမွုတ္မည္ မဟုတ္၍ သူႏွင့္သူမ အတြက္ ျပိဳင္ပြဲစျခင္းကို ဂဏန္းမ်ားေရတြက္ျခင္းျဖင့္ စတင္လိုက္ပါသည္။ ယံုၾကည္မွုဟူေသာ ဖိနပ္ကို ဖိနင္းရင္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မိမိ ဦးတည္ရာဘက္ဆီသို႕ အျပိဳင္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ဦးစလံုးက သူတို႕ႏိုင္မည္ဟုထင္မွတ္ထားၾကသည္။ ကစားပြဲတစ္ခုတြင္ အႏိုင္အရွံဳးရွိေသာ္လည္း ယခုကစားပြဲတြင္ သူတို႕နွစ္ဦးစလံုးႏိုင္မည္ဟု မွတ္ယူေနၾကျခင္းသည္ ယခုပြဲ၏ ထူးျခားခ်က္ပင္။

၁

၂

၃

၄

၅

ေလသည္ တစ္ျဖည္းျဖည္းတိုက္ခတ္ေနသည္။ သစ္ပင္ေတြလည္း လွုပ္ေနတုန္းပင္။ သို႕ေသာ္ သူႏွင့္သူမတို႕ ရွိမေနေတာ့………

ကိုဖားၾကီးေရ အက္ေဆးျဖစ္မယ္ထင္တယ္ဗ်ာေနာ္ မဟုတ္ဘူးဆိုလည္း ျပန္ေျပာပါဗ်ာ…

ႏြမ္းေၾကြမလြယ္တဲ့ ပန္းခေရငယ္ရဲ့ရာဇ၀င္္ (၃)

အဲဒီေဆးခန္းမွာပဲ အလုပ္အကိုင္ေတြပိုမိုတတ္ကြ်မ္းခဲ့ရသလို။ အဲဒီေဆးခန္းမွာပဲ အလုပ္လုပ္ရင္း ေငြေတြစု။ ဆရာမ ေဒၚေစာျမသန္း ေခ်းတဲ့ ေငြေလးနဲ႕ စက္ဘီးေလးတစ္စီး၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုး ေျပာစမွတ္ျဖစ္ေစတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္က မျပံဳးၾကည္ဆီက ေငြရဖို႕ခဲယဥ္းပါသတဲ့။ သူဘာအတြက္ေငြစုေနသလဲဆိုေတာ့ သိပ္ဆင္းရဲတဲ့ သူ႕မိသားစုအတြက္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္သိတတ္ေလတဲ့ ခေရပန္းငယ္ေလးလဲ။

ခေရပန္းေလးငြားငြားစြင့္ ပြင့္လာတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ပ်ားပိတုန္းေတြ၀ဲစျမဲေပါ့။ မျပံဳးၾကည္က ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရန္ေထာင္မလႊတ္ခဲ့သလို ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေရႊျပည္ေအးတရားမေဟာခဲ့ပါဘူး။ ရွင္တို႕ေမတၱာရွိရင္ က်မေနတဲ့အိမ္ကို လုိက္ခဲ့ပါဆိုျပီး ေက်ာင္းအေရာက္ ေခၚခဲ့တာခ်ည္းပါ။ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္လို႕ ေက်ာင္းကိုလက္ညွိဳးထုိးလိုက္ရင္ အားလံုးေနာက္ျပန္လွည့္တာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီေခတ္က ေက်ာင္းက နာမည္ဆုိးနဲ႕ေက်ာ္ခဲ့တာကိုး။

တစ္ေန႕ အဲဒီေန႕ဟာ မျပံဳးၾကည္အတြက္တစ္ကယ့္ အမွတ္တရေန႕ပါ။ တရုတ္မသားအမိနွစ္ေယာက္ ေဆးခန္းကို ေဆးလာကုပါတယ္။ သူတို႕ကို မျပံဳးၾကည္လံုး၀မသိပါဘူး။ အေမလုပ္တဲ့သူကေတာ့ မျပံဳးၾကည္ကုိ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မျပံဳးၾကည္မ်က္နွာမွာရွိေနတဲ့ မွဲ႕ေတြကို လက္ညွိဳးထုိးျပီး မျပံဳးၾကည္ရဲ့တရုတ္နာမည္ ကိုေခၚပါသတဲ့။ သူမွတ္မိတဲ့ တရုတ္စာဆိုလို႕သူ႕နာမည္ေလးတစ္လံုးထဲက်န္ေတာ့တယ္ေလ။

အဲဒီေတာ့မွ နင္ငါ့ေယာင္းမအငယ္ေလးပဲဆိုျပီး ဖတ္ငိုပါေတာ့တယ္။ သူက မျပံဳးၾကည္ရဲ့ အစ္ကိုၾကီးမိန္းမပါ။ တရုတ္လိုမတတ္ေတာ့တဲ့ သူ႕ကို ျမန္မာလို တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစနဲ႕ ရွင္းျပခဲ့ရွာပါတယ္။ ေစ်းထြက္ေရာင္းတဲ့ သူတို႕အစ္ကိုေတာ့ ေသာင္းက်န္းသူေတြ ပစ္တဲ့ လက္နက္ၾကီးမွန္လုိ႕ဆံုးရွာျပီတဲ့။ အခု ဒီေယာင္းမက မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္နဲ႕ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာပါ။ ဒီေလာက္ေ၀းလံတဲ့အရပ္ကို ဒီေယာင္းမေရာက္လာလို႕သာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ မျပံဳးၾကည္ရဲ့ အျဖစ္ကို မိသားစုေတြ မသိခဲ့သလို မိသားစုေတြအျဖစ္ကိုလည္း မျပံဳးၾကည္မသိခဲ့ႏိုင္ဘူးေလ။ ရင္နင့္္စရာ အျဖစ္ေတြအတြက္ ငိုျခင္းရွည္ေတြ ခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္အျပီးမွာေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ကိုလုိက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႕ကစလုိ႕ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာႏွစ္ခုရွိသြားပါတယ္။ ေဆးခန္းျပီးရင္ အဲဒီဆိုင္ပါပဲ။ ဆုိင္ပိုင္ရွင္နဲ႕ အမ်ိဳးစာလံုးခ်င္းတူတာမို႕ သူ႕ကိုလည္း တေကာလို႕ပဲေခၚလုိက္ပါတယ္။

ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႕ျပန္ေတြ႕တာမို႕ သူ႕ရဲ့အိပ္မက္ေတြ နီးကပ္လာပါျပီ။ မျပံဳးရီကိုလည္း ျပန္လည္ဆက္သြယ္ျပီး အိမ္ျပန္ခရီးကို ေျပာမိတယ္။ ေၾကာက္တတ္ေလတဲ့ မျပံဳးရီက နင္ပထမတစ္ေခါက္အရင္သြား။ နင္ဗံုးမထိရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ငါလိုက္ခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုပဲရလိုက္ပါတယ္။

တူမတစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲျပီး အိမ္ျပန္ခရီးကိုစခဲ့မိတယ္။ ရင္ေတာ့အခုန္သား။ ျပန္ဆံုမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ေနျပီးသားဆိုပင္မယ့္လည္း ခြဲခြာခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတ ြမ်ားလွပါပေကာ။
ဒါနဲ႕ေတာင္ေပၚကို တစ္ေခါက္ေရာက္ျပန္ပါတယ္။

အရင္အတိုင္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုသလို ရြာက အရင္လုိပါပဲ။ ထြက္လာတုန္းက တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ေနတဲ့ အေဖက က်န္ေနရစ္ျပီး ေနေကာင္းပါတယ္ဆုိတဲ့ အေမက ဆံုးသြားရွာျပီတဲ့ေလ။ အရင္အတိုင္းဆင္းရဲျမဲ။ လာသမွ်ေတြ႕သမွ် အမ်ိဳးအေဆြေတြကေတာ့ သူ႕ကို ေတြ႕တိုင္းဖက္ဖက္ျပီးငိုၾကေတာ့တာ။ ေျပာသမွ်စကားေတြကိုလည္း တစ္လံုးမွနားမလည္။ ကိုယ္ေျပာျပတာလည္း သူတို႕နားမလည္။ တူမေလးက ဘာသာျပန္ေပးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖက ဘယ္သူမွဘာသာျပန္စရာမလိုဘူးတဲ့။ သူမတတ္တာမဟုတ္ဘူး အခိုက္အတန္႕ေလးေမ႔ေနတာပါဆုိတဲ့စကားကို ဘယ္သူမွမလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ သူတစ္လံုးစႏွစ္လံုးစကေန ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္ေျပာႏုိင္လာပါတယ္။ ပါလာသမွ်ပိုက္ဆံေတြရယ္ ေရႊေတြရယ္ကုိ မိသားစုအတြက္ အကုန္ေပးပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ မႏၱေလးကို ျပန္တက္ခဲ့တယ္။


ေလာကၾကီးမွာ ဆရာေဖျမင့္ရဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လို မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာေသခ်ာျပီလားဆိုတဲ့ အျဖစ္ေတြအမ်ားၾကီးပါ။ စိတ္ဇြဲနဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ခုိင္ခုိင္မာမာခ်မွတ္ထားရင္ တစ္ေန႕ေတာ့ျဖစ္မွာပါ။ ခေရပန္းေလးလို မိန္းကေလးကေတာင္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ကိုျဖတ္ ဆူးေတာကိုတိုးရဲရင္ ဘာေၾကာင့္စိတ္ဓါတ္က်ေနသင့္သလဲ။ ကိုယ့္္ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ မမွိတ္မသံုၾကိဳးစားသင့္တယ္ မဟုတ္ပါလား…..



ဆက္ပါဦးမယ္…

တိုင္ကပ္နာရီေလးက်ေနာ္

၁တန္း(ပထမႏွစ္)တုန္းကလား ၂တန္း(ဒုတိယႏွစ္)တုန္းကလား ေရးခဲ့ဖူးတဲ့စာေလးပါ နည္းနည္းျပန္ျပင္ေပးလိုက္တာပါ…….


က်ေနာ္က တိုင္ကပ္နာရီေလးတစ္လံုးပါ။ သိပ္ကိုလွတဲ့နာရီေလးေပါ့။ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ နာရီေလးလဲဆိုရင္ က်ေနာ့အိမ္ရွင္ေတြက ဧည့္ခန္းမွာ ၀ံ့ၾကြားစြာ ခ်ိတ္ထားတာကိုသာ ၾကည့္ပါေတာ့။

က်ေနာ္ကလည္း သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္ေလ။ တစ္နာရီၾကားတစ္ခါ ခ်ိဳသာတဲ့အသံေလးေတြနဲ႕ႏွုတ္ဆက္ေပးတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႕ကေျပာေသးတယ္ က်ေနာ္က တိက်ေသခ်ာျပန္ေသးသတဲ့။ ကဲဘာလိုေသးလဲ…

ျပီးေတာ့ သူတုိ႕ေတြက တခ်ိန္လံုးတၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ဗ်။ က်န္ေသးတယ္ က်ေနာ့ေနာက္ေက်ာက သံပတ္ေပးရတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ သူတုိ႕ေတြ က်ေနာ့အေရွ႕မွာရပ္ျပီး သူလုပ္မယ္ ငါလုပ္မယ္နဲ႕ျဖစ္ေနၾကရင္ ပီတိေတြ ဂြမ္းဆီထိျပီး တအိအိကို ျပိဳဆင္းရေတာ့တာ။

က်ေနာ္ကလည္း ၀တၱရားမပ်က္တခ်က္ခ်က္နဲ႕ ပံုမွန္ကိုလည္ပတ္ေပးေတာ့တာ။ တရက္ျပီးတရက္ တပတ္ျပီးတပတ္ မရပ္မနားလည္ပတ္ေနရတာကို ေပ်ာ္၀င္ေနမိတာေလ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြေက်ာင္းသြား ရံုးသြား အသီးသီးအသက ထြက္သြားၾကရင္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ဒီအိမ္ၾကီးမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ က်ေနာ့ကိုယ္က ထြက္တဲ့ေခ်ာက္ခ်က္မည္သံရယ္။ ျပီးေတာ့ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္နာရီျပည့္တိုင္း အလန္႕ထညက္ထထ ျမည္တဲ့ ခ်ိဳပါတယ္ဆုိတဲ့ အသံရယ္ပဲရွိေလရဲ့။

အဲဒီအခါမ်ိဳးဆို က်ေနာ့ရင္ထဲမွာ ဟာတိဟာတာ နဲ႕ေၾကာက္လန္႕ေနမိတာ။ က်ေနာ့ကိုဂရုစိုက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြက အနားမွာရွိမေန။ နံရံကပ္ေနရတဲ့ က်ေနာ့ဘ၀က သူတို႕ေနာက္လုိက္လို႕မွမျဖစ္ႏုိင္တဲ့ဟာကို။ သူတို႕ သြားခ်င္ရာသြား ျပန္လာတဲ့အခါတုိင္း သူတို႕ ၾကည့္လုိက္ရင္ အခိ်န္မွန္ျပဖုိ႕ၾကိဳးစားေနရတဲ့ဘ၀။ တကယ္က သူတုိ႕နဲ႕ မခြဲမခြာေနလုိတယ္ဆိုတာ သူတို႕ေတြ သိႏုိင္မွာမွမဟုတ္တာ။

က်ေနာ္ကသာ သတိရေနတာပါ။ သူတို႕က သူတို႕ လတ္ပတ္နာရီဆိုတဲ့ အရာေလးေတြ ကုိယ္စီပတ္ျပီး က်ေနာ့ကိုေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတာေလ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့အတြြက္ေနရာမရွိတာ ေသခ်ာျပီေပါ့။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ဟိုစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေရးသလိုပဲ နံရံမွာပဲကပ္္ျပီး နာနာနဲ႕ရီေနရတဲ့ နာရီေလးတစ္လံုးရယ္ပါ……….

ႏြမ္းေၾကြမလြယ္တဲ့ ပန္းခေရငယ္ရဲ့ရာဇ၀င္္ (2)

တစ္ရာသီကေန တစ္ရာသီ တစ္နယ္ကေန တစ္နယ္ေျပာင္းရင္း ေရႊ႕ရင္းေပါ့။ မျပံဳးရီမရွိေတာ့ ေပမယ့္ မျပံဳးၾကည္တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကိုအရွံဳးမေပး မညီးမညဴ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္းပါ။

ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးကို ၾကံဳေစခဲ့တာ မႏၱေလးဆိုတဲ့ ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္မွာပါ။ အစ္မငယ္မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုအဆက္အသြယ္ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ စကားကိုဟဟမေျပာ အလုပ္ကိုသာတြင္တြင္လုပ္ခဲ့တာပါ။ အသက္ငယ္ရြယ္ပင္မယ့္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို တစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ အံၾသစရာ ခေရပန္းေလးပါပဲ။

အဲဒီလို အလုပ္နဲ႕လက္ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ေနလို႕ထင္ပါရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ဂရုစိုက္စျပဳလာပါတယ္။ အမွုိက္သြားလႊင့္ပစ္တုန္း ေဘးအိမ္နီးခ်င္း ဗိုလ္ၾကီး ကေတာ္ႏွစ္ေယာက္က စကားစေျပာလာပါေတာ့တယ္။ မျပံဳးၾကည္ဘယ္ျပန္ေျပာရဲပါ့မလဲ။ ဒီေလာက မွာ ဘယ္သူ႕ကို ယံုၾကည္ရမယ္ဆိုတာ သူဘယ္လိုသိႏိုင္မွာတဲ့လဲ။

အဲဒီဗိုလ္ၾကီးကေတာ္ေတြကလည္း ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း သနားစိတ္၀င္လာလို႕ထင္ပါရဲ့။ တေမးတည္းကိုေမးေနၾကေတာ့တာ။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေလာက္ျပီဆိုတဲ့ တစ္ေန႕မွာေတာ့ သူတို႕သိခ်င္တဲ့ ခေရပန္းေလးရဲ့ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ခင္းျပလိုက္မိတယ္။ တစ္ခါတည္း ေျပာလိုက္မိတာက ေနာက္တစ္ေခါက္ ဘယ္သူ႕အိမ္မွာမွ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးဆက္မေနခ်င္ဘူးဆိုတာကိုပါ။ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းရွိသူေတြမို႕ သူတို႕ကလည္း ခေရပန္းေလးကို ဘယ္အိမ္မွပို႕ဖုိ႕မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ မႏၱေလးက မိန္းကေလး ေဂဟာတစ္ခုကိုပို႕ေပးဖို႕ပါတဲ့။ အဲဒီမွာ ကြ်န္မအတြက္လံုျခံဳမွာလားဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ပါတဲ့။ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မွုေအာက္မွာ ေနထုိင္ရမွာပါတဲ့။ အဲလိုနဲ႕ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို အဆံုးသတ္ဖုိ႕ လမ္းစေတြ႕လာရပါတယ္။

တစ္ေန႕ အဆင္ေျပတဲ့ တစ္ေန႕မွာ ထိန္းေနတဲ့ကေလး အိပ္ေပ်ာ္ျပီဆိုေတာ့မွ ျခင္ေထာင္ကို အသာခ်ျပီး ဟိုဘက္အိမ္ကို ေျပးလာခဲ့မိတယ္။ ဒီေန႕ ေဂဟာကို လိုက္ပို႕ၾကေတာ့မယ္ေလ။ အ၀တ္အစားအနည္းငယ္နဲ႕ ဆင္ထားတဲ့ ေရႊစအနည္းငယ္ကို ယူေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

တထိတ္ထိတ္ခုန္ေနတဲ့ ရင္အစံုနဲ႕ မိန္းကေလးေဂဟာတစ္ခုကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးခဲ့ျပီထင္ပါရဲ့။ လြတ္ေျမာက္ေစတဲ့လမ္းတစ္ခုကို ညႊန္ျပေပးတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ႏွလံုးသားထဲသံမွိုစြဲေအာင္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ ျပန္လည္မေတြ႕ႏိုင္ေသးတာမုိ႕ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ရခ်င္ပါေသးတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးခင္ေမာင္ရဲ့ ဇနီး ေဒၚႏုႏုနဲ႕ ဗိုလ္ၾကီးၾကည္ရဲ့ ဇနီး ေဒၚလွလွတို႔ပါပဲ။ သူတို႕ရဲ့ အဆက္အႏြယ္ေတြမ်ား အသိမိတ္ေဆြမ်ား ဖတ္မိခဲ့ရင္ ခေရပန္းေလးကို ဆက္သြယ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။

မိန္းကေလးေဂဟာကို မိခင္ၾကီးတစ္ေယာက္လို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူကေတာ့ အေမ ေဒၚေစာျမသန္းပါပဲ။ အမွန္တရားနဲ႕ ဘက္မလိုက္ပဲအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ဆရာမကိုတကယ့္ကို ေလးစားစြာမွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္။ တစ္ခ်က္မညည္းပဲ ရွိသမွ်အလုပ္ေတြကို တန္းစီလုပ္တတ္တဲ့ မျပံဳးၾကည္ကို သတိထားမိၾကပါတယ္။

ေဂဟာကုိ ဗိုလ္မွဴးကေတာ္က လာေခၚပါေသးတယ္။ ပထမအၾကိမ္လာေခၚေတာ့ သူဆင္ထားတဲ့ ေရႊတိုေရႊစေလးေတြအတြက္ စကားေျပာလာပါတယ္။ ဘ၀ကသင္ေပးတဲ့ အသိနဲ႕ မျပံဳးၾကည္က ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ျပီး ျပန္ေျပာမိတာက အဲဒါက်မလုပ္အားခေတြေလအေမရဲ့ ဆိုတာပါပဲ။ တစ္ေခါက္လက္ေလွ်ာ့ျပီးျပန္သြားပင္မယ့္ ထပ္ၾကိဳးစားဦးမယ္ထင္ပါတယ္။

ထင္တဲ့အတိုင္းေနာက္တစ္ေခါက္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္နည္းလမ္းတစ္ခုနဲ႕ေပါ့။ မျပံဳးၾကည္ထိန္းခဲ့ဘူးတဲ့ ကေလးငယ္ကို ပိုက္ျပီး ကေလးကငိုေနလို႕ သမီးမရွိရင္ေမာင္ေလးက မျဖစ္ပါဘူးဆုိတဲ့ အလိမ္အညာအခြ်ဲေတြနဲ႕ပါ။ ဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ္ အေမက ကေလးကို ဂရုမွမစိုက္တာကိုး။ ဒါေလာက္နဲ႕ပဲလားဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ရွိပါေသးတယ္။

ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ကိုေတာ့ ဗိုလ္မွဴးၾကီးကိုပါေခၚလာခဲ့တာပါ။ သူုတို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လာေခၚၾကေပမယ့္။ ခိုင္ၾကည္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့သူကို ဘယ္အရာမွ တုန္လွုပ္မစြမ္းႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာေတာ့ ေအးျငိမ္းတဲ့ ဘ၀ေလးကို ရလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းကသင္ေပးတဲ့ အတတ္ပညာေတြကို အားသြန္ခြန္စိုက္တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ယူရင္း ဆရာမေဒၚေစာျမသန္းရဲ့ လက္စြဲတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္ထပ္ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးကို ေရာက္ရွိႏုိင္ခဲ့တာပါ။

ေဒသႏၱရေဆးခန္းတစ္ခုက သူနာျပဳအကူေခၚတာပါ။ အစိုးအရအလုပ္ျဖစ္တာမို႕ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္မွ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ သူ႕အသက္က ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္မျပည့္တတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမၾကီးရဲ့ ေထာက္ခံခ်က္နဲ႕ အဲဒီအလုပ္ကို ရလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေဆးခန္းမွာပဲ အဲဒီေဆးခန္းမွာပဲ…………

ဆက္ပါဦးမယ္…

အမွတ္တမဲ့မွ အမွတ္တရသို႕

က်ေနာ္က ေဟာဒီဘေလာ့ေလာကထဲကို အမွတ္မထင္ေရာက္ရွိလာသူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့ ထံုးစံေတြဘာေတြကို နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဘေလာ့အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္းေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္တစ္မ်ိဳး မာန္မဲ၍တစ္ဖံု မ်ိဳးစံုေအာင္ေျပာျပတဲ့ ဆရာလည္းမက် ညီလည္းမဟုတ္ အစ္ကိုလည္းမဆန္တဲ့ ဘေလာ္ဂါတစ္ေယာက္နဲ႕ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္က က်ေနာ့ထံုးစံအတိုင္း ဘေလာ့ေတြသြားလည္ျပီးရင္ ဆီပံုးမွာေအာ္တတ္ပင္မယ့္ က်ေနာ့လင့္ကို မေပးမိတတ္ပါဘူး။ ပထမက မေပးတတ္တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့ဆီလာလည္ေစခ်င္လို႕ ေၾကာ္ျငာတာျဖစ္မွာစိုးလို႕ပါ (က်ေနာ့ဆီမွာ လင့္ေပးခဲ့တဲ့ လူေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ၾကိဳက္ပါတယ္ ဘာျဖစ္လုိ႕လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ဘေလာ့လည္တဲ့အပိုင္းအားနည္းေတာ့ ဘယ္ကေနဘယ္လုိ ျပန္ရွာရမယ္ဆိုတာ အခုအခ်ိန္ထိ နားမလည္ မတတ္ကြ်မ္းလို႕ပါ)။ တစ္ကယ္က က်ေနာ္က သူတို႕ပရိတ္သတ္အေနနဲ႕သူတို႕ စာေတြကိုဖတ္ခဲ့တာမ်ိဳးပါ။ မေနႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာ ကုိေတာင္ငူသားရဲ့ စာမူခေလး ဖတ္အျပီးေပါ့ ေကာ့မန္႕ေလးေတြ ခ်တတ္ပါတယ္။

အဲဒီဘေလာ္ဂါကနာမည္ၾကီးေလ။ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းအဆိုအရဆို သူ႕စာမဖတ္ဖူးဘူးဆိုရင္ ေခတ္မမွီဘူးဆိုပဲ။ သြားဖတ္ျပီး ဆီပံုးမွာပဲေအာ္ခဲ့တယ္။ အက်င့္အတိုင္း လင့္ေပးဖို႕ပ်က္ကြက္ခဲ့တာပါပဲ။ ဘယ္ကေနဘယ္လုိ ရွာေတြ႕လဲေတာ့ မသိဘူးဗ် ေနာက္ကေနျပန္လိုက္လာပါတယ္။ ေျခရာေလးေတာ့ ခ်န္ခဲ့ဖုိ႕ေကာင္းတယ္တဲ့။ အင္းေလ..သူက ဘေလာ့တစ္ကာကို စံုေအာင္ေျခဆန္႕ႏိုင္ေပတာကိုး။ ေတြ႕ေတာ့မေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတြ႕ေအာင္ရွာတယ္ဆိုတဲ့ သူ႕စိ္တ္ဓါတ္က အေလးထားတာကို ျပသေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူခ်စ္လူခင္မ်ားျပီး ေရးသမွ် ေအာင္ျမင္ေနေတာ့တာ။ ေကာ့မန္႕သူေဌးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ကယ္ မနာလိုစရာေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကေန အျပင္မွာေဆြးေႏြးခ်င္တယ္။ ဂ်ီေတာ့ကိုလာေပးပါဆိုလို႕ စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့့ပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀အေမာေတြကို နားေထာင္ေပးမိခဲ့တယ္။ ငယ္ရြယ္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ ရပ္တည္မွုအတြက္ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ အသက္အရြယ္အရ က်ေနာ္က ၾကီးတာမုိ႕ အားေပးတန္ အားေပး အၾကံေပးတန္ေပးလုပ္ခဲ့မိတယ္ထင္ပါရဲ့။

က်ေနာ္စိတ္ညစ္လို႕ဘေလာ့ ပိတ္မယ္ဆိုေတာ့လည္း အတန္တန္တားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘေလာ့ကို ခဏခဏ ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္လုပ္တတ္တဲ့သူပါ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေျပာပါတယ္ တန္းပလိတ္ေျပာင္းတာေနမွာပါတဲ့။ အခုလည္း သူတန္းပလိတ္ေျပာင္းဦးမလား မသိ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါတန္းပလိတ္က ၾကာမယ္ထင္တယ္။

သူ႕ကိုသတိထားမိေစတာက သူေရးသမွ်စာတုိင္းမွာ စာလံုးေပါင္းေတြမွားေနတတ္တာပါ။ တစ္ခ်ိန္လံုးကို မွားေနေတာ့တာ။ မခင္ဦးေမနဲ႕ေမာင္ႏွမ ေတာ္တယ္ထင္ပါရဲ့ (ႏွစ္ေယာက္လံုးစိတ္ဆိုးရင္ က်ေနာ့ကို မုန္႕၀ယ္ေကြ်းျပီးမွ စိတ္ဆုိးၾကပါ။ ဒါမွျပန္၀ယ္မေကြ်းရမွာ ပိုင္တယ္ေနာ္)။ စာေတြကဗ်ာ ေတြကေတာ့ ေရးခ်က္ ေျပာမေနပါနဲ႔။ သူမို႕ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေတြးတတ္ ေရးတတ္ပါေပတယ္။ စာေတြမဖတ္ဖူးဘူးဆိုေတာ့လည္း အံ့ၾသမိျပန္ေရာ။ စာေတြမဖတ္ဖူးဘဲ ဒီလိုမ်ိဳးေရးတတ္တယ္ဆိုေတာ့ ပါရမီေကာင္းလို႕ေပါ့ဗ်ာ။

အခုလည္း အမိေျမကို ျပန္မယ္ တကဲကဲလုပ္ေနျပန္ပါျပီ။ အမိေျမကို ျပန္သြားရင္ သူခ်စ္တဲ့ ဒီဘေလာ့ေလာကကိုစြန္႕ခြာရေတာ့မွာပါ။ အိုးပုတ္ပန္းေတြၾကားမွာ ဘေလာ့သံုးခြင့္က သိပ္မေသခ်ာဘူးေလ။ အိုးပုတ္ေတြနဲ႕ပဲ့ ေဆာ့ေနေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ တကယ့္ဆံုးရွံုးမွုၾကီးတစ္ခုေပါ့။ ရွားရွားပါးပါး အမာခံပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ ဆံုးရွံဳးျပီေလ။ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြကို မၾကိဳက္တတ္ေသာ၊ ပို႕စ္ေတြရွည္ရင္ ခုိးဖတ္ရတာ အဆင္မေျပဘူးဆိုျပီး ကြန္ပလိန္႕တက္တတ္ေသာ၊ ေန႕တိုင္းမျပတ္စာလာဖတ္တတ္ေသာ၊ ဆီပံုးမွာ ထိုင္ခံေအာ္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း ရန္လိုေနတတ္ေသာ၊ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးဖို႕အျမဲတိုက္တြန္းတတ္ေသာသူတစ္ေယာက္ မၾကာခင္ ေပ်ာက္ဆံုးေတာ့မယ္ေလ။

တစ္ကယ္ျပန္ျဖစ္ မျပန္ျဖစ္ကိုေတာ့ သူပဲဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀တစ္ေကြ႕ဆိုတာ ေလွကားေလးေကြ႕လိုက္သလိုပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေကြ႕မွာ ျပန္ေတြ႕ခြင့္ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္ဆုိတာ ေျပာလိုက္ပါရေစခင္ဗ်ာ။ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ က်ေနာ္ေျပာဖို႕လိုဦးမလား??????