တိုင္ကပ္နာရီေလးက်ေနာ္

၁တန္း(ပထမႏွစ္)တုန္းကလား ၂တန္း(ဒုတိယႏွစ္)တုန္းကလား ေရးခဲ့ဖူးတဲ့စာေလးပါ နည္းနည္းျပန္ျပင္ေပးလိုက္တာပါ…….


က်ေနာ္က တိုင္ကပ္နာရီေလးတစ္လံုးပါ။ သိပ္ကိုလွတဲ့နာရီေလးေပါ့။ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ နာရီေလးလဲဆိုရင္ က်ေနာ့အိမ္ရွင္ေတြက ဧည့္ခန္းမွာ ၀ံ့ၾကြားစြာ ခ်ိတ္ထားတာကိုသာ ၾကည့္ပါေတာ့။

က်ေနာ္ကလည္း သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္ေလ။ တစ္နာရီၾကားတစ္ခါ ခ်ိဳသာတဲ့အသံေလးေတြနဲ႕ႏွုတ္ဆက္ေပးတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႕ကေျပာေသးတယ္ က်ေနာ္က တိက်ေသခ်ာျပန္ေသးသတဲ့။ ကဲဘာလိုေသးလဲ…

ျပီးေတာ့ သူတုိ႕ေတြက တခ်ိန္လံုးတၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ဗ်။ က်န္ေသးတယ္ က်ေနာ့ေနာက္ေက်ာက သံပတ္ေပးရတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ သူတုိ႕ေတြ က်ေနာ့အေရွ႕မွာရပ္ျပီး သူလုပ္မယ္ ငါလုပ္မယ္နဲ႕ျဖစ္ေနၾကရင္ ပီတိေတြ ဂြမ္းဆီထိျပီး တအိအိကို ျပိဳဆင္းရေတာ့တာ။

က်ေနာ္ကလည္း ၀တၱရားမပ်က္တခ်က္ခ်က္နဲ႕ ပံုမွန္ကိုလည္ပတ္ေပးေတာ့တာ။ တရက္ျပီးတရက္ တပတ္ျပီးတပတ္ မရပ္မနားလည္ပတ္ေနရတာကို ေပ်ာ္၀င္ေနမိတာေလ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြေက်ာင္းသြား ရံုးသြား အသီးသီးအသက ထြက္သြားၾကရင္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ဒီအိမ္ၾကီးမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ က်ေနာ့ကိုယ္က ထြက္တဲ့ေခ်ာက္ခ်က္မည္သံရယ္။ ျပီးေတာ့ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္နာရီျပည့္တိုင္း အလန္႕ထညက္ထထ ျမည္တဲ့ ခ်ိဳပါတယ္ဆုိတဲ့ အသံရယ္ပဲရွိေလရဲ့။

အဲဒီအခါမ်ိဳးဆို က်ေနာ့ရင္ထဲမွာ ဟာတိဟာတာ နဲ႕ေၾကာက္လန္႕ေနမိတာ။ က်ေနာ့ကိုဂရုစိုက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြက အနားမွာရွိမေန။ နံရံကပ္ေနရတဲ့ က်ေနာ့ဘ၀က သူတို႕ေနာက္လုိက္လို႕မွမျဖစ္ႏုိင္တဲ့ဟာကို။ သူတို႕ သြားခ်င္ရာသြား ျပန္လာတဲ့အခါတုိင္း သူတို႕ ၾကည့္လုိက္ရင္ အခိ်န္မွန္ျပဖုိ႕ၾကိဳးစားေနရတဲ့ဘ၀။ တကယ္က သူတုိ႕နဲ႕ မခြဲမခြာေနလုိတယ္ဆိုတာ သူတို႕ေတြ သိႏုိင္မွာမွမဟုတ္တာ။

က်ေနာ္ကသာ သတိရေနတာပါ။ သူတို႕က သူတို႕ လတ္ပတ္နာရီဆိုတဲ့ အရာေလးေတြ ကုိယ္စီပတ္ျပီး က်ေနာ့ကိုေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတာေလ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့အတြြက္ေနရာမရွိတာ ေသခ်ာျပီေပါ့။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ဟိုစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေရးသလိုပဲ နံရံမွာပဲကပ္္ျပီး နာနာနဲ႕ရီေနရတဲ့ နာရီေလးတစ္လံုးရယ္ပါ……….