Yor are my number one

You're My No.1

I've kissed the moon a million times
Danced with angels in the sky
I've seen snowfall in the summertime
Felt the healing of the powers above

I've seen the world from the highest mountain
Tasted love from the purest fountain
I've seen lips that spark desire
Felt the butterflies a hundred times

I've even seen miracles
I've felt the pain disappear
But still haven't seen anything
That amazes me quite like you do

You bring me up when I'm feeling down
you touch me deep you touch me right
You do the things I've never done
You make me wicked you make me wild
'Cause baby, you're my #1

I've sailed in a perfect dream
I've seen the sun make love to the sea
I've kissed the moon a million times
Danced with angels in the sky

I've even seen miracles
I've seen the tears disappear
But I still haven't seen anything
That amazes me quite like you do

မဂၤလာလွည္း မွသည္ အုတ္တင္ပြဲ

ဆရာမခင်ခင်ထူးရဲ့ မင်္ဂလာလှည်းကို ကိုအောင်ဖြိုးရဲ့ အညွှန်း၊ ကိုရုပ်ဆိုး ကုသိုလ်ကောင်းမှုနဲ့ ဖတ်ခဲ့ရပါတယ်။ အညာဒေသရဲ့ အငွေ့အသက်တွေနဲ့အတူ ကျနော့ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ အုတ်တင်ပွဲလေးကိုလည်း အရိပ်ထင်လာမိခဲ့တယ်။

ကျနော်ခုနှစ်တန်းစာမေးပွဲဖြေအပြီးမှာပါ။ ဖေ့အလုပ်ထဲက ကိုရန်နောင်စိုး တစ်ယောက် စက်ရုံပေါင်းစုံအားကစားပြိုင်ပွဲကို သွားရင်းက ခြောက်မြို့သူတစ်ယောက်နဲ့ မေတ္တာမျှခဲ့ပါတယ်။ အဆိုပါမြို့သူကလည်း ဌာနထဲက ဦးတင်ဝင်း အမျိုးသမီးရဲ့ ညီမဖြစ်နေပြန်တယ်။ သွားရင်းလာရင်း ငြိစွန်းခဲ့ဟန်တူပါရဲ့။

မိသားဖသားပီပီ အုတ်တင်မင်္ဂလာနဲ့ လာရောက်တောင်းရမ်းပါဆိုတဲ့ ခွင့်ပြုချက်ကို ရခဲ့တဲ့နောက် ကိုရန်နောင်စိုးတစ်ယောက် တစ်ကယ့်ကို ပီတိတွေ ဂွမ်းဆီထိတော့တာပါပဲ။ အညာအရပ်မှာ ငှက်ပျောပွဲ အုန်းပွဲနဲ့ တင်တောင်းတာကို အုတ်တင်တယ်လို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ အသေးစိတ်မရှင်းပြနိုင်တာကိုတော့ (ကျနော့ ဗဟုသုတ မပြည့်စုံမှုအဖြစ်)့ ခွင့်လွှတ်ပါခင်ဗျာ။ အစ်ကိုရော အစ်မရော လိုက်တောင်းပေးပါတဲ့။ အုတ်တင်အခန်းအနားကို လင်စုံမယားဖက် တက်ကြရတယ်တဲ့။ ဦးတင်ဝင်းတို့ တစ်စုံတွဲ၊ ဖေတို့မေတို့ တစ်စုံတွဲ ပေါင်းပြီးသွားရောက် တောင်းရမ်းကြမယ်ဆိုပါတယ်။ ဆိုတော့…

နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ကလည်း ဖြစ်ပြန် ခြောက်မြို့ကိုလည်း မရောက်ဖူးတာမို့ ကျနော်လည်း ကန့်လန့် ကန့်လန့်လိုက်ခဲ့တော့တာပါ။ စက်ရုံက ကားကြုံနဲ့ မကွေးကို လိုက်ဖို့ မနက်ငါးနာရီကို ဂဂျီဂဂျောင်နဲ့ ထခဲ့ရတယ်။ မနက်စောစောထဖို့ အမြဲပျင်းရိနေကြမို့ပါ။

မကွေးကနေ ခြောက်ကိုတော့ ထွက်ခါနီး ကားဂိတ်တစ်ခုကနေ ကမန်းကတန်း လက်မှတ်ဝယ်ပြီး ပြေးတက်ခဲ့ကြတယ်။ ဂွေးချိုအထိက မကွေး-ကျောက်ပန်းတောင်းလမ်းအပိုင်း ထဲပါနေတာမို့ ကျနော်သွားနေကြခရီးတစ်ခု ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။ ဂွေးချို ဓါတ်ဆီဆိုင်လမ်းခွဲမှာ ကားခဏရပ်ပါတယ်။ ခြောက်၊စလေ သွားမယ့် လမ်းနဲ့ ကျောက်ပန်းတောင်းသွားမယ့် လမ်းအခွဲနေရာပေါ့။ ကြက်လည်ချောင်းရိုးကြော်တွေ ဝယ်စားခဲ့တာ အမှတ်ရမိပါရဲ့။

ဟိုဘက်လမ်းခွဲမှာတော့ အညာနွေပီသစွာ ခြောက်သယောင်းနေခဲ့ပြီ။ ထန်းပင်တွေနဲ့ ထန်းလျက်ကျိုတဲတွေဆီက မီးခိုးငွေ့တွေ တစ်ချက်တစ်ချက် လေနဲ့အတူပါလာတတ်တဲ့ ထန်းရည်အနံ့တွေ နဲ့ တစ်လမ်းလုံးပြည့်နှက်နေခဲ့သည်လေ။ လမ်းအပိုင်းကတော့ တကယ့် ပီဘိလမ်းကျဉ်းငယ်သာသာ။

ရောက်လိမ့်နိုး ရောက်လိမ့်နိုးနဲ့ ဟိုတစ်ကွေ့လည်း မရောက် ဒီတစ်ကွေ့လည်း မရောက်။ အေးစေတီအရင်လား GTI အရင်လား မမှတ်မိတော့ပါ။ ခြောက်မြို့ဆိုင်းဘုတ်ကို ကျော်တော့ မြို့ကြီးရယ်မို့ ညာဘက်ကြည့်လိုက် ဘယ်ဘက်ကြည့်လိုက် အလို တောင်ကုန်းတွေချည်းပါလား ဟရို့။ တောင်ကုန်လေးတွေရဲ့ ခပန်းလေးတွေမှာ အိမ်လေးတွေ ဟိုနားတစ်စု ဒီနားတစ်စု။ ချင်းပြည်နယ်လိုဘာလိုလို။

နောက်တော့ သတို့သမီးအိမ်ကို အရင်ဝင်ကြတယ်။ လူကြီးတွေတည်းဖို့ ဆိုပြီး တောင်ထိပ်ဆုံးက အိမ်လေးမှာ သီးသန့်ထားပါတယ်။ တကယ့်ကို အိမ်က ထိပ်ဆုံးမှာပါ။ အိမ်ကနေကြည့်ရင် ခြောက်စက်ရုံကိုတောင် မြင်ရသေးရဲ့။ ဟိုတစ်ဖက်ကမ်းလည်း လွမ်းမိခဲ့တယ်။

ညနေခင်းမှာတော့ ခြောက်မြို့ရဲ့ နာမည်ကျော် ခေါက်ဆွဲသုတ်ဆိုင်ကို ပို့ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ဖေ့သူငယ်ချင်း ဦးမြင့်အောင်တို့ ဆီကို သွားလည်ကြတယ်။ ဦးမြင့်အောင်က နိုင်ငံခြားထွက်မယ်ဆိုပြီး အလုပ်က ထွက်သွားခဲ့တာ။ အဲ့ကတည်းက ကွဲသွားကြတဲ့သူတွေပေါ့။ နိုင်ငံခြားဆိုတာ လေယာဉ်ဂိတ်မှာ ခြေချပြီးပြန်လာခဲ့ရတဲ့ သူ့အတွေ့အကြုံကို ပြောရင်း တဝါးဝါး တဟားဟား ဖြစ်နေကြတာ။ အဲ့အိမ်က ပြန်တော့ မိုးအတော်ချုပ်နေပါပြီ။

နောက်နေ့မနက် မင်္ဂလာဆောင် အခမ်းအနားကို ပြင်ဆင်ကြပြီ။ သတို့သမီးရဲ့ အမျိုးတွေက အုတ်တင်မယ့် အုန်းပွဲငှက်ပျောပွဲတွေ ခေါင်းပေါ်မှာ ရွက်ပြီး ဝတ်ကောင်းစားလှတွေနဲ့။ အညာနွေပူပင်မယ့် သူတို့တွေကို မထိသလိုပါပဲ။ တန်းစီးပြီး ဝင်ကြဖို့ အရေး အပြင်ဖက်မှာလည်း တအုန်းအုန်းတရုန်းရုန်း။ အိမ်တွေကလည်း အသီးအသီး အသက ထွက်ကြည့်ကြလေရဲ့။

နောက်တော့ အထဲမှာ ဘိသိက်သွင်းမယ့် ဆရာနဲ့ ဖေ။ သူ့တပည့်တွေက ဘိသိက်ဆရာကို ပြောထားတယ်တဲ့ ဆရာက ဒေါသသိပ်ကြီးတာလို့။ ဘိသိက်ဆရာက ကြောက်ရွံ့ရွံ့နဲ့ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ လုပ်နေတာ ကျနော်က ရယ်ချင်ပက်ကျိဖြစ်နေပြီ။ ဒါတောင်ဖေက ဘိသိက်ဆရာကို တစ်ခွန်းပဲ ပြောခဲ့တာ။ ခင်ဗျား သိပ်အရစ်မရှည်နဲ့ ကျုပ် မနေတတ်ဘူးတဲ့။ သူတစ်ခါမှ အဲ့လိုပွဲလမ်းသဘင်အခမ်းအနားတွေ မှာ စင်ပေါ်လိုနေရာကနေ မထိုင်ဖူးဘူးလေ။ အခုဟာက အုတ်တင်ပွဲတက်လာတဲ့ အထဲက ဖေတို့စုံတွဲက သတိုးသားဖက်က ထိုင် သတို့သမီးဖက်က သတို့သမီး မိဘများဆိုတော့ စင်ပေါ်တက်ရတော့တာပေါ့။ ဘိသိက်ဆရာက ကြောက်တတ်တယ်ထင်ပါရဲ့ အတိုဆုံးလေးတွေ ရွေးပြောရှာတယ်။ ပြောနေရင်း ဖေ့မျက်နှာတကြည့်ကြည့်လုပ်နေသေးတာ။ ပွဲပြီးပြီ ဆိုတော့ လာပြောသေးတယ် ကျနော် ပြောတာ တိုပါတယ်နော်ဆရာတဲ့။ ဖေရဲ့ ပြုံးစိစိ မျက်နှာကို သူက သူ့ဟောပြောချက်တွေ သဘောကျလို့ မှတ်ယူသွားလောက်တယ်ရယ်။

လက်ဖက်ရည်နဲ့ စမူဆာပဲကျွေးတဲ့ မင်္ဂလာပွဲလေးပါ။ သူတို့နိုင်သလောက်ပဲထင်ပါရဲ့။ သာမန်ဝန်ထမ်းမို့ ဇာပဝါ အနားတွေလည်း မချဲ့နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူ့အိုး သူ့ဆန် တန်ရုံ သူ့အရပ်နဲ့ သူ့ဇာတ် ကိုက်တယ်ဆို ဗေဂျိဆိုပြီး ပွဲတစ်ခု ပြီးတာပါပဲ။

စိုင်းဘုန်းထူးတို့ ဝဏ္ဏခွာနီးတို့လည်းမပါ ဓါတ်ပုံလေး တစ်ပုံနှစ်ပုံရိုက်ပြီး ပတ်စာခွာ ဖျာသိမ်းလိုက်ကြပါတော့တယ်။ နေ့လည်ဆို ကျနော်တို့လည်း ပြန်ကြရတော့မယ်လေ။ သတို့သမီးအမေလည်း မျက်ရည်လည်နေလောက်ပြီ။

ခြောက်မြို့ကို မနှံ့စပ်ပဲ ပြန်ခဲ့ကြရတယ်။ မနက်ဖြန်ဆို ဖေက ရုံးပြန်တက်ရတော့မယ်။ တကယ်ဆို အနားတဝိုက်လည်ပတ်ချင်သေးရဲ့ စလေရုပ်စုံကျောင်းတော့ ရောက်ခဲ့ချင်သေးတယ်။ ဆိပ်ဖြူဘက်လည်း ကူးခဲ့ချင်သေးတယ်။

စိတ်သွားတိုင်းရယ် ကိုယ်ကလည်း ပါဦးမှလေ………….

ခ်စ္ျခင္းမွ အပ

ပန္းႏွင္းဆီေရ….

က်ေနာ့ရဲ့ ၀န္ခံျခင္းေတြပါ။ ေရတြက္လို႕ မရႏိုင္တဲ့ အေကာင္အထည္ရယ္ မရွိေလတဲ့ ဒီခ်စ္ျခင္းဆိုတာကို က်ေနာ္ သက္ဝင္ယံုၾကည္ခဲ့မိျပီ။ ဒီအေငြ႕နဲ႕မူးေမ့ေစခဲ့တာေလ။ ဒီအေတြ႕နဲ႕ ရူးေစခဲ့တာေတြ။ အဲ့ဒီေန႕ကမွ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။ မယံုဘူးလို႕ ဆုိလည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။

ပန္းႏွင္းဆီေရ

ခ်စ္တတ္လာတဲ့ေနာက္ ေဖာက္ျပန္ျခင္းဆုိတဲ့ စကားလံုးကို ေၾကာက္ရြံ႕လာခဲ့မိတယ္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းမျမည္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြျဖစ္ေစဖုိ႕ ရည္ရြယ္ရင္း။ ဒါေပမယ့္ေလ စကၠန္႕တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာတင္ ပန္းအနားကပ္တဲ့ေလကို ျငိဳျငင္မိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ထြက္သက္တိုင္းမွာ ကပ္လ်က္ပါလို႕ ဒီအပါးမွာပဲ အျမဲေနခ်င္မိတယ္။

ပန္းႏွင္းဆီေရ

ေလတိုးတာကို တစ္မ်ိဳးထင္မိတယ္။ ေလတိုက္လုိ႕ ပြင့္ဖတ္ေတြလွုပ္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလား ေမးခ်င္မိတယ္။ မရဲတရဲ ေလတုိက္ရာ မပါေစေၾကာင္း လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ကာကြယ္ေပမယ့္ အရပ္ရယ္ ရွစ္မ်က္ႏွာမုိ႕ မလံုျခံဳစိတ္နဲ႕ မခ်င့္မရဲ။


ပန္းႏွင္းဆီေရ

ပင္ေျခရင္းကိုလည္း မၾကည့္ခ်င္။ ပင္ျမင့္ထက္ကိုလည္း မေမာ့ရဲ။ ရြက္စိမ္းစိမ္းေတြကိုေတာင္ သူတစ္စိမ္းရယ္ စြပ္္စြဲခ်င္လာတယ္။ စိတၱဇဆန္တယ္ေျပာခ်င္ေျပာပါ တကယ့္ကို အရူးမီးဝိုင္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ သနားမငဲ့လို႕ ထားခဲ့ရက္တယ္ဆုိေပမယ့္ မေ၀းရဲတဲ့သူျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အေတြးနဲ႕တင္ စိုးထိတ္လို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ၾကိဳတင္ေၾကကြဲဖူးတယ္ေလ။

ပန္းႏွင္းဆီေရ

ရက္သတၱပတ္ေတြမွာ ေတြ႕ရမယ့္ရက္ကို လက္ခ်ိဳးေရရင္း ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ။ အခြင့္မသာတဲ့ လမိုက္ညေတြကလည္းမ်ား၊ ကံတရားအလွည့္ ဆိုတာကလည္း ယံုတမ္းစကားလိုပါပဲေလ။ ဟင့္အင္းလို႕ သူျငင္းရင္ ရင္တြင္းမွာ ျမွားအစင္းတစ္ရာ။ မေရရာလို႕ သူဆိုရင္ ေနတစ္ရာပင္ ပူသလိုထင္မိတယ္။

ပန္းႏွင္းဆီေရ

သူတစ္ကာလို မူယာေတြလည္း မပိုတတ္ပါဘူး။ အခ်ိဳသတ္ျပီး အေပ်ာ့ဆဲြနဲ႕ ေခ်ာ့ပြဲေတြလည္း မခင္းတတ္။ ဥစၥာရယ္ ပစၥည္းလည္း မရွိ။ ဆႏၵရယ္ ျပည့္ေစေတာ့လို႕ ျဖည့္ႏိုင္စြမ္းလည္း မရွိ။ က်ေနာ္ပိုင္ဆုိင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ကလြဲရင္ က်ေနာ့မွာ အျခားမရွိေတာ့တာမို႕ပါ……….

လက္ရွိ

လွိုက္ခနဲတက္လာတဲ့
ရွိဳက္ငိုျခင္းဟာ
ငါ့ပ်ိဳ႕အန္ျခင္းတစ္ခုပါ

ဘယ္အရာမဆို
ရင္ဘတ္ထဲထည့္ဖို႕
ငါၾကိဳးစားလို႕
ရင္ျပည့္လြယ္သတဲ့လား

ဟုတ္ပါတယ္ေလ
ဒီလမ္းကိုစခဲ့တာ
ငါ့ဖ၀ါးကိုယ္တိုင္ပါ

ယိုင္ခနဲမျဖစ္ခင္
အားအင္ရွိသလား
ငါျပန္မၾကည့္ရဲဘူး

အခုေတာ့
တူရြင္းတစ္လက္နဲ႕ ကိုယ္တိုင္တူးလ်က္
ဒီတြင္းတစ္၀က္ေလာက္ျပီးပါျပီ………

နာက်င္ျခင္း

ထက္ျမတဲ့ အသြားေတြ မလိုပါဘူး
အခြ်န္အထက္ေတြမပါေပမယ့္
ရင္ဘတ္မွာ ထင္က်န္ခဲ့တယ္

နားရွိေပမယ့္
မၾကားရက္လို႕ ပိတ္ခ်င္ခဲ့တယ္

ေမ့ခ်င္ေပမယ့္
မေမ့တတ္လုိ႕ ေသမတတ္
အေနခက္တယ္

ခပ္ဖြဖြပါပဲ
ဒါေပမယ့္
တစ္..စ..စ နာက်င္ေနမိတာ

ခြန္းတုံ႕မျပန္ႏိုင္ဘူး
အားလံုးကို လက္သင့္ခံပါတယ္

အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတဲ့
ဒီျပတင္းမွာ
မွန္ေတြ မြမြေၾကေနတာ
ေလတိုက္လြန္းလို႕မဟုတ္ပါဘူး

တံခါးခ်က္ မတက္္မိတဲ့
အမွားတစ္ခ်က္အတြက္
နာက်င္ျခင္းေတြက ဘ၀တစ္သက္တာ....

ညေနႏွစ္ခု

ညေနႏွစ္ခု ဘာမ်ားကြဲျပားပါလိမ့္ေရာ………………


ကိုယ္လည္း ဒီကြ်န္းတစ္ေနရာ သူလည္းဒီကြ်န္းတစ္ေနရာ။ ဘာလို႕မ်ား ျခားနားပါလိမ့္ပဲ။


ကိုယ့္ရဲ့ညေန

ညေနရံုးဆင္းရင္ ကိုယ္က အျပင္ကို ေငးခနဲ ၾကည့္စျမဲ။ ရံုးခန္းတစ္ခန္းကို ဖြင့္ေတာ့မွ ျပင္ပေလာကနဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပန္ရတတ္တာေလ။ ကိုယ့္ဘ၀က ေထာင္နဲ႕မျခားပါဆိုရင္ ျပတင္းေပါက္ေလးေတာင္ မရွိဘူးလို႕ ေမးေကာင္းေမးႏုိင္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ေလးေတာင္ လက္ေထာက္ေငးစရာ မရွိတဲ့ဘ၀ပါေလ။

မွန္တံခါးျပီးလို႕ အသားတံခါးကို ဖြင့္လုိက္ရင္ ကိုယ့္အတြက္ တစ္ခါတစ္ခါ သိပ္လွတဲ့တိမ္ေတြ တစ္ခါတစ္ခါ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ တစ္ခါတစ္ခါ လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္ေတြ တစ္ခါတစ္ခါ မွုန္မွုန္မွိုင္းမွုိင္းေတြ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ မေန႕ကဆို တိမ္ေတြက သိပ္လွေနခဲ့တာ။

အိမ္ေရာက္လုိ႕ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္ မိျပန္ေတာ့ ျမက္ခင္းျပင္တစ္ခု။ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ရင္ တစ္စင္းျပီးတစ္စင္း အတက္အဆင္းလုပ္ေနတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြခ်ည္း။ ေနမေကာင္းတဲ့ရက္ဆို အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္နဲ႕ ျမင္သမွ်ေလယာဥ္ပ်ံ ေရႊျပည္ၾကီးကခ်ည္းထင္ေနမိတတ္တယ္။


သူ႕ရဲ့ညေန

ညေနဖက္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ လွပတဲ့ေနလံုးနီနီ။ ေန၀င္ခ်ိန္ေကာင္းကင္တစ္ခုမွာ သူတစ္လံုးတည္း ထင္တုိင္းၾကဲေနေတာ့တာ။ မိုးသားေကာင္းကင္ ေအာက္မွာ က်န္တဲ့အခ်ိန္ဆို မၾကည့္ရဲလုိ႕ ေနခဲ့သမွ် အတိုးခ် ေငးေမာရေတာ့တာ။ သိပ္ကိုလွတဲ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုပါလား။

ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္ေတြ အိုတီဆင္းတဲ့အခါမ်ား ေနလံုးၾကီးထားလုိ႕ တိမ္မွ်င္တစ္မွ်င္ေတာင္ ျမင္ရဖို႕ ခက္ခဲလြန္းတယ္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မွုနဲ႕ ေကာင္းကင္ျပင္ကိုေတာင္ ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ေန႕ေတြ ရွိေကာင္းရွိရဲ့။


ညေနေတြသည္ ကြဲျပားလ်က္ရွိေပသည္။ ကိုယ့္ညေနသည္ ကိုယ့္ညေနသာ ျဖစ္၍ သူ႕ညေနသည္ သူ႕ညေနသာ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

ဘူတာရံု အေရာင္မ်ား

စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္က ေရးဖူးတယ္ ေျမေအာက္ဘူတာရံုေတြေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္းေတြကို ၾကည့္ဖို႕ အခြင့္အလမ္းဆံုးရွံဳးသြားရသတဲ့။

မေန႕က ေတြးေနမိခဲ့တယ္။ ေျမေအာက္ဘူတာရံုရဲ့ အျပင္အဆင္ေတြကိုေကာ က်ေနာ္ သတိထားၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသလား။

အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတစ္ခုမွာ ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုလုပ္တဲ့အေၾကာင္းေလး အမွတ္ရမိေသးတယ္။ ေမးခြန္းေလးတစ္ခုပါ မင္း ခရီးသြားရင္ (ကား၊ ရထား ဒီႏွစ္ခုက လူသံုးမ်ားတယ္) ၁။ မင္းစာဖတ္ေလ့ရွိသလာ;။ ၂။ မင္းသီခ်င္းနားေထာင္သလား ၃။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္သလား။ ၄။ ဒါမွမဟုတ္ မင္းအိပ္သလား။ က်ေနာ္တုိ႕အားလံုးရဲ့ အေျဖက ဘယ္နံပါတ္မွာ မ်ားမယ္ထင္သလဲ။

စတင္ သတိထားမိတာက အ၀ါေရာင္ဘူတာရံုပါ။ ဘူတာရံုတစ္ခုလံုး အ၀ါေရာင္သုတ္ထားခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘာအတြက္လဲ ဒီအေရာင္နဲ႕ ဒီဘူတာရံု ဘယ္လိုစပ္ဆက္သလဲ။ ဘူတာရံု အ၀ါေရာင္မွာ က်ေနာ္ဘယ္လိုခံစားမိခဲ့သလဲ။ က်န္တဲ့သူေတြေကာ ဘယ္လုိခံစားမိသလဲ။ က်ေနာ္သိခ်င္မိတယ္။

ဒုတိယဘူတာရံုကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ဘူတာရံုပါ။ သူ႕ကို အစိမ္းေရာင္သုတ္ထားမထား က်ေနာ္မေသခ်ာေပမယ့္။ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ အစိမ္းေရာင္လို႕မွတ္ထားမိခဲ့တယ္။ အစိမ္းေရာင္ဘူတာရံုကို မီးခိုးေရာင္ေကာင္းကင္နဲ႕ ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးေတာ့အဆန္းသား။

ေနာက္ထပ္မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေစခဲ့တာ အျဖဴေရာင္ဘူတာရံုပါ။ သူ႕ကိုေတာ့ က်ေနာ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ လသာေဆာင္ေလးကေန ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တာ။ လူေတြ ရထားေတြ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္ေနသလို က်ေနာ့ကိုလည္း အတက္အက်ခံစားမွုေတြ ေပးခဲ့တယ္ေလ။ အျဖဴေရာင္ဘူတာရံုေလးက မိုးေရေတြၾကားမွာ လြမ္းေနေအာင္ အခြ်ဲပိုသြားခဲ့ေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္းခ်မ္းေနခဲ့တယ္။

ရထားသံလမ္းေဘးမွာ ရပ္ေနရင္း စိတ္အာရုံေတြပ်ံ႕လြင့္ေနခဲ့တယ္။ တစ္စင္းျပီး တစ္စင္းျဖတ္သန္းသြားၾကတဲ့ ရထားေတြကို တုိးသြားတဲ့ေလအဟုန္နဲ႕ တိုက္သြားတဲ့ လူေတြေၾကာင့္သာ သတိထားမိတယ္။

က်ေနာ့စိတ္ကေတာ့ အုတ္ခဲက်ိဳးေရာင္ ဘူတာရံုေလးမွာ က်က်န္ေနခဲ့တာ။

(ေရာက္တတ္ရာရာ ေလွ်ာက္ေရးတာပါခင္ဗ်ာ..ေပါက္တတ္ကရေတြ ေတြးၾကဖို႕ပါပဲ)

အေရာင္မ်ားႏွင့္ ကစားျခင္း

ညီေရ ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႕ အေရာင္နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး လက္တည့္စမ္းထားတာေလးေတြ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စာအေနနဲ႕ ေရးျဖစ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ ေရးေပးပါမယ္ခင္ဗ်ာ။

က်ေနာ့မွာ အေရာင္စံုနဲ႕ လက္သည္းနီပုလင္းေတြ မရွိတာမို႕ ကင္မရာမွာပါတဲ့ user defined setting ထဲက WB shift/BKT Function သံုးျပီး အေရာင္ေလးေတြ ေျပာင္းရိုက္ထားတာေလးေတြ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ အရာ၀တၳဳတစ္ခုတည္းအေပၚမွာတင္ ခံစားခ်က္ေတြေျပာင္းသြားေစတတ္တာ ဒီအေရာင္ေတြရဲ့ ညွိဳ႕ယူႏိုင္စြမ္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး အေရာင္စံု အရုပ္ကေလးေတြပါ....

ညီေရ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မယ္ထင္ပါတယ္ဗ်ာ

ေလလွိုင္း ပုစာၦ

သူေျပာသမွ်ေတြ ပို႕စ္ေလးေတြအျဖစ္ အသက္သြင္းခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ အခုလည္း အေျဖသိပါလ်က္ စာဖတ္သူေတြရဲ့ အယူအဆေတြကို သူသိခ်င္ပါသတဲ့ေလ….

ေလသံတုိးသဲ့သဲ့ၾကားမွာ သူစေျပာတယ္

ကိုယ္ေျပာလည္းေျပာခ်င္တယ္ ေျပာလို႕လည္းမထြက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတစ္ပါးေတြရဲ့ အျမင္ကိုလည္း သိခ်င္တယ္။ ေျပာတတ္သလိုပဲ ေျပာပါေတာ့မယ္ေလ…

အဲ့ဒီကစပ်ိဳးတာပါခင္ဗ်

ကုိယ္ သူ႕ကို စေတြ႕တာ ထံုးစံအတုိင္း Date လုပ္တဲ့ website တစ္ခုမွာေပါ့။ သူ႕ရဲ့ ဓါတ္ပံု တစ္ခုေအာက္ မွာ ကိုယ္ေပးခဲ့တဲ့ comment တစ္ခုကေန စခဲ့တာပါ။ ေျပာရရင္ ကိုယ္ကပဲ စခဲ့တယ္ဆုိရမွာ။

ဒီယံုျမင္လို႕ ဒီခ်ံဳထြင္တယ္ပဲဆိုဆို comment ေနာက္ကေန လုိက္လာတဲ့ သူ႕ရဲ့ contact တစ္ခုကေန ကိုယ္တုိ႕ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ့္အထင္ အဲဒီညက မနက္၂နာရီထိုးသြားခဲ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ထိ သူဟာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြအဆင့္မွာပဲ။ သူက ေျပာတယ္ ကိုယ္နဲ႕စကားေျပာရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ေကာင္းတာပဲတဲ့။ သူကပံုေျပာသူတစ္ေယာက္လား ကိုယ္က ပံုေျပာသူတစ္ေယာက္လား ဘယ္လိုမွကို မဆန္းစစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ အမွတ္ရမိတာက အဲ့ဒီညဟာ မတ္လရဲ့ ပူအိုက္တဲ့ ညတစ္ညပါပဲ။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကိုယ္တုိ႕ ဆံုေတြ႕ခဲ့တယ္ဆို ဒီေခတ္အျမင္နဲ႕ၾကည့္ရင္ မေစာလြန္းေလာက္ပါဘူးေနာ္။ သူ႕ကို ကိုယ္ MRT မွာသြားေခၚလာခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ေငးေနလိုက္တာမ်ား ဒီအရပ္ေတြအခုမွ ေရာက္ဖူးတဲ့အရိုင္းအစိုင္းေလးလို။ ေမွးေမွးမွိန္မွိန္ေလးမို႕ ဒါနဲ႕ပဲ အၾကင္နာပိုေစခဲ့ေလသလား မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။

ကိုယ့္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူက တရင္းတႏွီးရွိလြန္းေနျပန္တယ္။ ခ်ိဳသက္ျခင္း ခါးသီးျခင္းေတြနဲ႕ ညေနခင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။ အဲ့အခ်ိန္ထိ သူ႕ဟာ ကိုယ့္အတြက္ သာမာန္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္အျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ ရွိခဲ့ေသးတယ္။

သူျပန္သြားျပီး မၾကာမတင္မွာပဲ sms ေလးတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ သူကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္တဲ့။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ဒီအခ်ိန္တိုေလးတစ္ခုအတြင္းမွာ သူကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေျပာဖုိ႕ မလြယ္ရဘူးေလ။ တစ္ကယ္ဆို သူကုိယ့္အေၾကာင္း သိေသးတာမွ မဟုတ္တာေနာ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လည္း သူ႕အေၾကာင္းမသိေသးဘူးေလ။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတဖြဖြ ေျပာတဲ့စကားက ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ ကိုယ္အျမဲျပန္ေျပာျဖစ္တာက တကယ္ခ်စ္တာမဟုတ္ႏုိင္ဘူး။ ကိုယ္လည္း မင္းကိုမခ်စ္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက မနားတမ္းဆက္ေျပာေနတာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ေခါက္ကိုေတာ့ အျပင္ဘက္ တစ္ေနရာမွာ ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ သူနဲ႕ကိုယ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းနီးသြားၾကတယ္(ဒီ့ထက္ပိုျပီး ေျပာစရာလိုမယ္မထင္ဘူးေနာ္)။ မနက္စာကို သူ႕အတြက္ Starbuck ဆိုင္မွာ ပဲ လိုက္ေကြ်းျဖစ္တယ္။ သူ႕ကိုတိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္က ခ်စ္ျခင္းေတြပါတယ္တဲ့။ ဒါသူ႕အေျပာေပါ့။ သူ႕ကို ကိုယ္ရိုက္ေပးတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးကို သူ႕မွာ ၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ့ဆုိျပီး ထုတ္ထားလိုက္တာ ပံုေတြမွ အမ်ားၾကီး။ သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုပဲၾကည္ျပီး ေနာက္ခံေတြ ၀ါးေနလို႕တဲ့ေလ။

ေနာက္ေတာ့ သူ႕အလုပ္က ရံုးပိတ္ရက္ေတြပါ ဆင္းရတာမို႕ ကိုယ္တုိ႕မေတြ႕ျဖစ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညတိုင္းဖံုးေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူရဲ့ မရိုးႏုိင္တဲ့ ဓါတ္ျပားအေဟာင္းၾကီးကိုလည္း ဖြင့္ေနလ်က္ေပါ့။

အဲ့ဒီၾကားထဲမွာ ကိုယ္အရင္တြဲေနလက္စ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ျဖစ္ပါေသးတယ္။

ေမလရဲ့ ပထမအပတ္နားမွာေတာ့ သူ႕ဆီကို ကိုယ္ဖံုးေခၚမိတယ္။ မကိုင္ပါလားလို႕ ႏွစ္ၾကိမ္သံုးၾကိမ္ ကိုယ္ဆက္ေတာ့ ကိုယ္မၾကားဘူးတဲ့အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုယ္ဘယ္သူလဲတဲ့ သူကမ်ား။ ကိုယ္ကေမးတယ္ သူဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းပါတဲ့ မင္းဘယ္သူလဲ ေျပာျပပါလို႕ေမးလာတယ္။ ကို္ယ္ေဒါသေတြထြက္ေနမိိတယ္။ ကိုယ့္ကို ဒီေမးခြန္းေမးရေလာက္ေအာင္ မင္းတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္းႏွီးမွုကဘာတဲ့လဲ။ ကိုယ့္ေဒါသကိုယ္ ထိန္းပင္မယ့္ မရေတာ့ဘူး။

မၾကာခင္မွာ သူဖံုးျပန္ဆက္တယ္ ကိုယ္သူ႕ကိုေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပါတဲ့။ ဒါဆို သူငယ္ခ်င္းဆို ကိုယ့္ကုိ ဒီေမးခြန္းေမးစရာလားဆိုေတာ့ သူက ရိုးရိုးသားသားသူငယ္ခ်င္းပါတဲ့။ အဲ့မွာ ကိုယ့္ေဒါသ ပိုဆိုးသြားတယ္။ ေဒါသေနာက္တရားပါ ဘာေတြ ေျပာေနမိမွန္းမသိေအာင္ ေျပာပစ္ခဲ့တာ။

ေနာက္ေတာ့ သူေခၚတဲ့ ဖံုးေတြကို မကိုင္ခဲ့ဘူး။ ဆယ္ၾကိမ္မကေအာင္ သူေခၚခဲ့ပင္မယ့္ ကိုယ္မကိုင္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ သူမရွိေအာင္ အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္ေနခဲ့တာ။

တြဲေနလက္စလူလည္း ဒီကို အလည္လာရင္း ကိုယ္နဲ႕ဆံုျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္သူ႕ကို ေမးခြန္းတစ္ခုေမးျဖစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္က ငါ့ကို ညာရင္ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ေျဖရွင္းခြင့္ေပးသင့္သလားဆုိေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွာ second chance ရွိသင့္တယ္တဲ့ေလ။

ဒါနဲ႕သူေခၚတဲ့ ဖံုးတစ္ခုကို ကိုယ္လက္ခံခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီတစ္ပတ္ရံုးပိတ္ရက္ ရံုးမပိတ္ပင္မယ့္ သူကိုယ့္ဆီေရာက္ေအာင္လာမတဲ့။ အဲ့ဒီညေနတစ္ခုကေတာ့ စိတ္ထဲစြဲထင္ေစခဲ့တယ္။ ညေနစာမစားရေသးတဲ့ သူ႕ကို ကိုယ္ညေနစာလိုက္ေကြ်းရင္ ကိုယ္တုိ႕ တံတားတစ္ခုဆီကို ဦးတည္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ညေနကပဲ လွသလား တံတားကပဲလွသလား ကိုယ့္အတြက္ လွပခဲ့တာေသခ်ာေနခဲ့တယ္။ ကုိယ္တုိ႕ ဓါတ္ပံုေတြတြဲရိုက္ခဲ့ၾကတယ္။

ျပီးေတာ့ ကိုယ္သူ႕အတြက္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ အက်ၤ ီတစ္ထည္ကိုေပးရင္း ကိုယ္သူ႕ကိုယ္ခ်စ္မိသြားျပီလို႕ ျပန္ေျပာခဲ့မိတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေျပာဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားခဲ့ရတာပါ။ သူ႕ကိုခ်စ္တယ္လို႕ေျပာျပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ္ဘယ္သူနဲ႕မွလည္း အဆက္အသြယ္မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒီစကားလံုးေတြေနာက္ကို ကိုယ္ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေမလရဲ့ ေနာက္ဆံုးအပတ္နားမွာေတာ့ သူကိုယ့္အိမ္ကို လာမယ္ေျပာရင္း ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ သူသံုးနာရီေလာက္ေရာက္မယ္ေျပာလို႕ ကိုယ့္ေစာင့္ရင္း အဲ့ဒီညေနဟာ သိပ္ရွည္လ်ားလြန္းခဲ့တယ္။ မေစာင့္ႏုိင္တဲ့အဆံုးမွာ Musical school ရဲ့ ေဒါင့္တစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ရတာ။ အသံမျမည္တဲ့ဖံုးေလးတစ္ခုက လက္ထဲမွာ အသက္မဲ့စြာ။ ဖံုးေဘးနားက ၾကိဳးေတြ ျပတ္သြားေအာင္ ရမ္းခါရင္း ဖံုးကိုပဲ မဲေနမိေတာ့တာ။

သူအဲ့ဒီတစ္ညလံုး ေရာက္မလာခဲ့ဖူး။ ေနာက္ေန႕မနက္ေရာက္ေတာ့ သူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာ အိပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။ အခ်ိန္မတိက်လိုက္တာလို႕ မလာႏိုင္လည္း မလာႏိုင္ေၾကာင္းေျပာပါေတာ့လား။ ကိုယ့္ကို မေလးမစားဆက္ဆံတယ္ေျပာရင္းက ေနာက္မွ ျပန္ဆက္မယ္ဆိုျပီး ဖံုးကိုခ်သြားခဲ့တယ္။ ရက္စက္လုိက္တာလို႕ ေအာ္ျမည္ရင္း ရင္ဘတ္ကို ဖိမိတယ္။ နာက်င္လွခ်ည္လို႕ ငိုေၾကြးေနမိတာေပါ့။

ဖံုးဆက္ႏိုးနဲ႕ ေမွ်ာ္မိလည္းအလကားပါပဲ။ ေနာက္တပတ္အဂၤါေန႕တစ္ရက္မွာေတာ့ ကိုယ္သူ႕ကို ဖံုးဆက္ေတာ့ သူက သူ႕မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိေနျပီတဲ့။ ျမန္လွခ်ည္လား။ အဲ့ဒီခ်စ္သူနဲ႕ အေ၀းတစ္ေျမကိုသြားေတာ့မွာတဲ့။ သူ႕ကို ၾကိဳးစားျပီးေမ့လိုက္ပါတဲ့။ ကိုယ္က သူ႕အေပၚ အျမဲတမ္း အထက္စီးက အႏိုင္က်င့္ဆက္ဆံသတဲ့ေလ။

သူရဲ့ခ်စ္သူဆုိတာ ဟိုတစ္ေလာက ကိုယ့္ကို ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဖံုးထဲမွာ ေမးတဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ တဖြဖြေျပာတဲ့သူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေနာက္ကြယ္မွာ ေနာက္ထပ္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားေနေတာ့တာကိုး။ ကိုယ္ဘယ္လို ႏွလံုးသားနဲ႕လက္ခံရမွာလဲ။ ဒါဆို သူကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆုိတာကေကာ….

လက္လြတ္စပယ္ မဆံုးျဖတ္ပဲ တကယ့္ခ်စ္ျခင္းကို ႏွလံုးသြင္းမိတဲ့ ကိုယ္။ အရူးတစ္ပိုင္းပါပဲ။ ေသမတတ္ အေနခက္လြန္းလို႕ ဒီဘ၀ကိုဇြတ္သိမ္းပစ္မယ္လည္း ၾကံမိျပန္တယ္။ ပစ္ေျပးသူက ေမ့ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီတစ္ဖက္မွာေတာ့ မေမ့ရက္ႏုိင္ေသးဘူးေလ။
ေ၀ဒနာေတြအျပည့္နဲ႕ ဒီဘ၀မွာ ကိုယ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ေမ့ပစ္ပါဆုိေပမယ့္ ကိုယ္က ဒီအိပ္မက္မွာ ေပ်ာ္ပိုက္ေနမိျပီေလ။ သူျပန္လာမယ္ဆို လက္ကမ္းလို႕ၾကိဳခ်င္ေနမိတယ္။

ဒီ ပုစာၦမွာ အေျဖက ေမ့ပစ္သင့္သတဲ့လား။ ကိုယ္ေရာ မွားခဲ့မိသလား။ ျပန္လာခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္မွာ အျပစ္ရွိသတဲ့လား။

က်ေနာ့ စာဖတ္သူမ်ား ေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦးခင္ဗ်ာ။ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အၾကံျပဳခ်က္မ်ား ေပးၾကပါရန္ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။

လရိပ္ခ်စ္သူ

က်ေနာ္လိုခ်င္တာက
ေရအိုင္ထဲကလရိပ္ပါ

ေရအိုင္ထဲက လရိပ္ဆိုတာ
ေရရွိတုိင္းေတြ႕ရသတဲ့

ရွိသမွ်ေရအိုင္ေတြ
ခမ္းဖို႕ ဆုေတာင္းရမလား
ဆုေတာင္းမမွားခ်င္

လမင္းရယ္
ေရအိုင္တိုင္းမွာ
အရိပ္မထင္ပါနဲ႕

လရိပ္တစ္ခုတည္း
လင္းေပးမယ့္
ေရအိုင္တစ္ခုဖန္ဆင္းေပးပါ…………

မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ေတာင္းဆိုမိျပန္ပါျပီ……စိတ္ဆုိတာလည္း အခက္သားလား

ဖ်ားနာေနခဲ့ျပီ

ေမွာင္သြားမဲ့
အခ်ိန္ကာလအတြက္
အေမွာင့္ပေယာဂေတြ တြယ္လို႕
ေသာကေတြ ေပြခ်က္ေတာ့

ေထာက္ခနဲ
မီးတစ္ခ်က္လင္းရင္ေတာင္
မ်က္အေရာင္ တေျပာင္ေျပာင္
ညီးမိတယ္

ေဆးလိပ္ရယ္
မီးညွိတာပါတဲ့
ေခြ်းသိပ္တာ
ေျဖ မတတ္လို႕
အခက္အခက္ေတြပို
ထြက္သက္ရယ္
မမွန္ခ်င္ေတာ့

ကိုယ္လည္းမပူ
ေခ်ာင္းလည္း မဆိုးပါပဲ
ဖ်ားနာမွုတစ္ခုကို
ကိုယ့္ဘာသာအတည္ျပဳလိုက္တယ္
ေဆးမကုပါနဲ႕…..

ဂယက္

ကမ္းစပ္က
ခဲတစ္ခု
ရွပ္ကနဲ လွမ္းပစ္တယ္

တစ္ေခါက္
တစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္
တစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္

ခဲပစ္သူရင္ထဲ
ေဟးခနဲ ေအာ္မိတယ္

ခဲတစ္ခ်က္အရွပ္မွာေတာ့
ဂယက္ေတြက်န္ခဲ့ေလရဲ့

ခဲပစ္သူ
ေက်ာခုိင္းသြားေတာင္
ဂယက္ေတြျငိမ္ႏိုင္ပါ့မလား………..

ငယ္တုန္းက ေဆာ့ခဲ့ဖူးတာေလး ကို ေတြးေနမိလို႕ပါ

ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း

ျဗဳန္းခနဲတခ်က္မွာ
အသိလက္လြတ္သြားခဲ့တာ

လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ေပမယ့္
ရပ္ ရပ္သြားတဲ့ ႏွလံုးသားကို
တားလုိ႕ မွ မရပဲ

စိတ္ေစတသိတ္ေနာက္မွာ
အရိပ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ဇာတိ မရဏ ဗ်ာပါဒ
အလို…
ဘာကိုမွ ႏွလံုးမသြင္းႏုိင္ေတာ့

ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာက
အသိစိတ္တစ္ခု
ေရွ႕ကိုလည္း မၾကည့္ႏိုင္
ေနာက္ကိုလည္း မလွည့္ႏိုင္

ထိုင္ရက္နဲ႕ကို
ေသဆံုးသြားတဲ့ ခဏ………

ဆူးတစ္ပင္အေၾကာင္း

ဒီအေၾကာင္းကို ေရးဖို႕ တကယ့္ကို ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ရပါတယ္။ TAG ေတြကို တာ၀န္တစ္ခုလိုပဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ေရးေပးေနၾကေလ။ က်ေနာ္က အိမ္စာပါရင္ မေနတတ္ဘူးခင္ဗ်။ ဒီပို႕စ္ကို ေရးဖုိ႕ေတာ့ အေတာ္ တြန္႕ဆုတ္ပါတယ္။ ေရးဖို႕ မေရးဖို႕ ခ်ိန္ဆရင္း ေတာင္းဆုိသူကလည္း အေလးထားရတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္မို႕ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ…..

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ဆူးတစ္ပင္အေၾကာင္းပါ။ ဆူးတစ္ပင္လံုးကို သူကိုယ္တုိင္ပဲ စိုက္ပ်ိဳးမိခဲ့တာ။ အခုေတာ့ အမွတ္တရေပါ့…………………………………….

ေက်ာင္းစတက္တဲ့ သူငယ္တန္းမွာ သူ ဒုတိယဆု ရခဲ့တယ္။ ေနၾကာပန္းတံဆိပ္ေစာင္ေလးတစ္ထည္၊ ေရႊ၀ါဆပ္ျပာ ႏွစ္တံုး၊ စက္မွု ၁ ထုတ္ ေၾကြ ပန္းကန္ အ၀ါေရာင္ တစ္ခ်ပ္ ျပီးေတာ့ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းလႊာ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးနာမည္က ေဒၚသိန္းသိန္းေဆြ။ အခုအထိ အဲ့ဒီ ေနၾကာပန္း ေစာင္ကေလး ရွိေသးတယ္။

ေမကေျပာတယ္ ဘာေၾကာင့္ ပထမ မရသလဲတဲ့။ ငါ့သိကၡာက်သတဲ့။ သူမ်ားလည္း ထမင္းစားတယ္ နင္လည္း ထမင္းစားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားရတဲ့ ပထမ နင္မရခဲ့သလဲ။ ေ၀းပါေသးတယ္ ဒါနဲ႕မ်ား ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္သတဲ့။

ဆတ္ဆတ္ခါနာတဲ့ စိတ္နဲ႕ ဆူးတစ္ပင္ကို စပ်ိဳးခဲ့မိတာ။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ကေနစျပီး ႏွစ္တိုင္းကို မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာ။ သူက စကားလံုးေတြရဲ့ ထိရွမွုကို ႏွလံုးသားနဲ႕နာၾကားခဲ့တာ။ စကားလံုးတိုင္းကို အခုထက္ထိမွတ္မိေနေအာင္ နာက်င္ခဲ့ရတာပါ။

ေလးတန္းႏွစ္မွာ ဆူးပင္ပိုမိုရင့္သန္ေစခဲ့တယ္။ အဲ့အေၾကာင္းကို ဒီမွာေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေဖနဲ႕ေမက သူ႕ကို ကတိတစ္ခုေပးခဲ့ဖူးတယ္။ သူက ကတိေတြေပးျပီး လုပ္မေပးခဲ့ရင္လည္း မၾကိဳက္တတ္ပါဘူး။ သူတုိ႕အလိုဆႏၵေတြကို ႏွစ္တုိင္းျဖည့္ႏိုင္ခဲ့ရင္ အဲ့ဒီ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းလႊာေတြကို အေသအခ်ာ ေဘာင္ခတ္ေပးမတဲ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ယေန႕ထက္ထိ ယေန႕ထက္ထိ လုပ္မေပးခဲ့ၾကပါဘူး။ သူ မေက်မနပ္ေျပာတုိင္း အခုထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပဲကိုးဆုိျပီး ရယ္ေမာပစ္လိုက္ၾကတယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္းမရွိေသးတဲ့ စက္ရံုေျမမွာမုိ႕ ကိုးတန္းကိုေတာ့ အထက္မင္းလွအထက္တန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္ရြာၾကက္ဖ သူမ်ားရြာ ၾကက္မတဲ့။ ႏွိမ္လိုက္ၾကတာလည္း မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ။ အစမ္းစာေမးပြဲ အမွတ္ေတြ မထြက္ခင္ အထိေပါ့။ အမွတ္ထြက္လာျပီးတဲ့ေနာက္ မုန္းတီးတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ေန႔တိုင္း ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ အခန္း၀င္၀င္ခ်င္း ေဒါင့္စြန္းမွာ ထုိင္တာမုိ႕ လြယ္အိတ္နဲ႔တစ္မ်ိဳး စကားနဲ႕တစ္သြယ္ မ်က္ေစာင္းနဲ႕အမ်ိဳးမ်ိဳး ရန္စသြားခဲ့ၾကတာ။ သူမ်ားရပ္ရြာ ေက်ာင္းတက္ရတာလည္း ဆူးပင္ကို ရင့္သန္ေစခဲ့တာပါပဲေလ။

ကိုးတန္းစာေမးပဲြမေျဖခင္ သခ်ၤာဆရာမ ေဒၚေအးေအးေက်ာ္က သူ႕ဇာတိမံုရြာမွာ ဆယ္တန္းတက္ဖုိ႕ အိမ္ကို တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ ဆယ္တန္းကို သူ႕ဇာတိျမိဳ႕မွာ တက္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ေမက အထက ၁ ထြက္မုိ႕တစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကလည္း သူ႕ကို ငယ္ကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးဆန္းျဖစ္တာတစ္ေၾကာင္း အထက ၁မွာ ထားမယ္ေျပာတယ္။ အေဒၚအၾကီးဆံုးကေတာ့ သူလက္ရွိအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အထက ၃မွာပဲ ထားရမယ္တဲ့။ လက္ရွိသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တက္ေနတဲ့ ၀ိုင္းက အထက ၂၀ိုင္း။ ေတာ္ေသးတယ္ သံုးေက်ာင္းပဲရွိလုိ႕။ တက္ျဖစ္ခဲ့တာ အထက ၃ပါ။

သူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဆရာမ အသိုင္းအ၀ိုင္း။ အတန္းထဲ ၀င္သမွ် ဆရာဆရာမေတြက သူ႕နာမည္ကို မသိဘူး။ ဘယ္သူ႕သားေလး ဘယ္သူ႕တူေလး ထပါဦးဆိုျပီး စာေမးေတာ့တာ။ လူလည္ေခါင္ အရွက္မကြဲခ်င္တာနဲ႕ က်က္လိုက္ရတဲ့ စာေတြ။ ေန႕လည္ အိမ္ျပန္ ထမင္းစားရင္ ပန္းကန္ေရွ႕ခ်ျပီးေတာ့ ကို က်က္ခဲ့ရတာ။ ေက်ာင္းျပန္တက္ရင္ ေျဖရဦးမွာေလ။

စာေမးပြဲၾကီးနီးလာတဲ့ ေဆာင္းတြင္းတစ္ခုမွာပဲ BIO ဆရာမအိမ္မွာ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူစာေမးပဲြေျဖဖုိ႕ သီးသန္႕၀ယ္ထားတဲ့ စာရြက္ေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြက သံုးပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ စိတ္ဆိုးလြန္းမက စိတ္ဆိုးျပီး စာေမးပြဲမေျဖပဲ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီစာသင္၀ိုင္းက ထြက္ပစ္ခဲ့တဲ့အထိ။

ေနာက္ေတာ့ နီးစပ္ရာ ဆရာေတြက ဟို၀ိုင္းလာပါ ဒီ၀ိုင္းလာပါေခၚၾကေပမယ့္ ၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ အတန္းသားေတြက သူ႕ကိုလက္မခံၾကဘူးတဲ့။ အဆိုးဆံုး၀ိုင္းကဆို သူ႕ကို လက္ခံရင္ သူတို႕ ဒီ၀ိုင္းက ထြက္ပါမယ္ဆုိပဲ။ သူ႕အတြက္ ဆူးပင္ၾကီးကို အၾကီးၾကီး ျဖစ္ေစခဲ့တာေပါ့။ သူရဲ့ စိတ္က သူ႕ကို ၾကည္ျဖဴစြာ လက္သင့္မခံတဲ့ အရပ္ဆို တစကၠန္႕ေတာင္ မေနခ်င္ခဲ့ဘူးေလ။

ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီႏွစ္က သူ႕က်န္းမာေရး။ ေမ့ဆီက အေမြကို သူမေတာင္းပဲ ရခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ အိပ္ေဆးေတြနဲ႕ အဲ့ဒီေဆးေတြေသာက္ရင္း ဒီႏွစ္ကို မုန္းတီးေနခဲ့မိတယ္။ သူ႕ကိုယ့္သူ သိလို႕မေျဖပါရေစနဲ႕ဆိုေတာ့ ေမက အိမ္ရဲ့စီးပြားေရးက ေနာက္တစ္ႏွစ္ေက်ာင္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ကဲ………

ရသေလာက္အမွတ္ကေလးနဲ႕ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ပါတယ္။ သူ သူ႕ျပိဳင္ဘက္ေတြကို အရွံဳးမေပးခ်င္ဘူး ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႕ ရန္ကုန္ေျမကို ေျခခ်ခဲ့တယ္။ နယ္မွာ မရွိေသးတဲ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းကို တက္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာ့ကြန္ျပဴတာ စင္တာဆုိတဲ့ အရပ္မွာပါ။ ေယာင္လည္လည္ ေတာသားေလးမုိ႕ အားလံုးကအထင္ေသးၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီႏွစ္မွာ သူဆုရခဲ့ပါတယ္။ ရခ့ဲတဲ့ ဆုက ေနာက္တစ္ႏွစ္သင္တန္းေၾကးေပါ့။

သူေနတဲ့ အိမ္က သူ႕ကိုေျပာတယ္ NCC သင္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးရဖို႕ အေတာ္ခက္သတဲ့။ နင္လိုလူမ်ိဳး ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ ေတာ္ေတာ္ကို ထူးခြ်န္မွ ထက္ျမက္မွတဲ့။ ဆူးေတြကို ခြ်န္ေအာင္လာေသြးေနၾက ျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ သင္တန္းမွာ ဆုထက္ရျပန္ေတာ့ ဆူးပင္ကို ခ်ိတ္မိျပန္ေရာ။ IDCS ဆိုတဲ့ ေျခလွမ္းကုိ စလွမ္းမိျပန္ေရာ။ ေနတဲ့ အိမ္က ေကာင္းခ်ီးေပးပါတယ္။ အက်နာမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီ IDCS သင္တန္းေတြ ဆံုးတဲ့အထိ ပညာသင္စရိတ္ေထာက္ပံ့ေၾကး သူရခဲ့တယ္။ အတန္းဆံုးေအာင္ တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

IDCS သင္တန္းတက္ျပန္ေတာ့လည္း သခ်ၤာဆရာက သင္ရိုးစာအုပ္အစား ေရွ႕ batch က the whole burma တစ္ေယာက္ရဲ့ စာအုပ္ကို ကိုင္တယ္။ အဲ့ဒီစာအုပ္နဲ႕ မတူရင္ အေျဖမွန္မဟုတ္ဘူးဆုိပဲ။ သူက လက္မခံဘူးဆိုေတာ့ ဆရာက ေျပာတယ္ အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးက ၉၃မွတ္နဲ႕ လက္ရွိ အမွတ္အမ်ားဆံုးရထားတဲ့သူတဲ့။ ဒါနဲ႕ လက္ခံရေရာလား။ ဆူးေတြကလည္း မ်ားလွခ်ည္လားကြယ္ရို႕။ သူသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ သခ်ၤာကို ၉၅ မွတ္ရေအာင္ ေျဖျပီး ဆူးပင္ၾကီးကို ဘြားခနဲျပခဲ့ဖူးတယ္။

သူေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ခု အျပိဳင္တက္ရျပီဆိုေတာ့ သူ႕မွာ ဆူးပင္ၾကီးကို ၾကည့္မေနအားေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းၾကားမွာ ဆူးေတြကို ေမ့ေနခဲ့ျပီေလ။ ႏွစ္ေက်ာင္းလံုး ေအာင္ဖို႕အေရးထက္ ဆူးပင္ၾကီးက အရာမတြင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

သူအခု ဆူးေတြကို ေမ့ေပ်ာက္ေနခဲ့တာ ၾကာလွျပီ။ ဆူးပင္ၾကီးရဲ့ အရိပ္နဲ႕ ဆူးေတြကို ေမ့ေနခဲ့ျပီေလ။ အခုေတာ့ ဆူးတစ္ပင္အေၾကာင္း အမွတ္တရပါ………..

က်ေနာ္နဲ႕ ေလာေလာလတ္လတ္

ေတြးေနမိတာက
အေတြးေတြက မဆံုးႏိုင္ဘူး။ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စထဲမွာ…..

ဘာေတြကိုေတြးေနမိခဲ့သလဲ ေတြးေနရင္း အေတြးေတြ ပတ္ခ်ာလည္ေနျပန္တယ္

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္ဆင္ၿခင္မိတာက
ထိရွလြယ္လြန္းတယ္

က်န္းမာေရး
အသံၾကားတာနဲ႕ MC ယူခ်င္ေနမိတာ

ဟိုင္းေ၀းလမ္းခရီးက က်န္းမာေရးဆုိတာကို သတိရျပီး ျပံဳးမိျပန္ေရာ

သာေကတက ကားမွတ္တိုင္ မဟုတ္ဘူးေနာ္

ဖတ္ၿဖစ္တဲ့စာအုပ္ေတြက
တစ္အုပ္ထဲပါပဲ ဖတ္လို႕မ၀ေသးဘူး။ မဆံုးတဲ့ဇာတ္လမး္ျဖစ္ေစခ်င္မိတာ မွားသလား

ေရာက္ေနၿဖစ္တာက

စိတ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက တစ္ခုတည္း

အျပင္မွာေတာ့ အရာေပါင္းေထာင္ေသာင္းမက

ေရးၿဖစ္ေနတာက
အရည္မရ အဖတ္မရ

ကြမ္းစာေလးေတြေပါ့

တကယ္ေရးခ်င္တဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုက ဖြင့္လက္စ

နားေထာင္ၿဖစ္ေနတာက
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ

ေျပာတဲ့သူက ေျပာေနမွပဲဗ်ာ

ရြတ္ေနမိတဲ့ကဗ်ာက
က ကဗ်ာေလး

ဘယ္လိုေရး

ၿဖစ္ခ်င္ေနတာက
ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ခြင့္ေလး ရခ်င္တယ္

စားၿဖစ္ေနတတ္တာက
ျဖိဳသလစ္

သနားေနမိတာက
စိတ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကိုပါ

ဆႏၵဆိုတဲ့ ေဘာင္ထဲပိတ္မိေနလို႕ေလ

လြမ္းေနမိတာက
အသံတစ္ခုတည္းပါ စကၠန္႕မျခား ၾကားေနခ်င္မိတာ

ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ေနမိတာက
ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကိုပါ

ခါးသက္ေနမိတာက
ညဖက္အိပ္ခ်ိန္ေတြ (အိပ္ကို အိပ္္ရမယ္လို႕ ဘယ္သူသတ္မွတ္ခဲ့တာလဲ)

တမ္းတေနမိတာက
မႏိုးတမ္းမက္ခ်င္မိတဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုပါ

ၾကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာက
မခံစားတတ္ဘူးဆိုတဲ့သူေတြ

ငါ့မွာေတာ့ အရာအရာတိုင္းအတြက္ ရင္ဘတ္ၾကီးဖြင့္လို႕

ၾကိတ္ၿပီးအထင္ေသးေနမိတာက

ခပ္ထူထူ ခပ္အအ ခပ္နန ခပ္ႏံုႏံု ကိုယ္လိုလူ (အေျဖမွန္သိလ်က္နဲ႕ ဒါမွားတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ယံုပါတယ္)

ဆႏၵမရွိတဲ့ေနရာ
ဆႏၵရွိေနတဲ့ေနရာ

ဆႏၵရွိေနတဲ့ကိစၥ
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္စြမ္း (တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြ ေလးလံလြန္းတယ္)

မုန္းတီးေနမိတာက
အတၱ

ခ်စ္ေနတာက
ခ်စ္ေနမိမွန္းမသိေအာင္ ခ်စ္ေနတတ္တဲ့စိတ္ကေလး

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက
အရာအားလံုးေနာက္က မျမင္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြ (မေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ)

စြဲလန္းေနမိတာက
စြဲလန္းေစတဲ့အရာေတြပါ ေလာေလာဆယ္ ေသခ်ာတာက အျပာေရာင္ပါ

လိုအပ္ေနတာက

လိုအပ္တဲ့အရာက အနားမွာ ရွိမေနႏိုင္ဘူးတဲ့ (အနားမွာ ေနခ်င္တယ္လည္းဆိုပါလ်က္....)

ေတာင္းေနမိတဲ့ဆု
မရွိျခင္းဆိုတဲ့ စကား မၾကားပါရေစနဲ႕

မျဖစ္ႏိုင္ဆိုတဲ့ အျငင္း မျငင္းပါရေစနဲ႕

ထပ္ၿပန္တလဲလဲေအာ္ဟစ္ေနမိတာက
ငါ့ကိုဖံုးေခၚပါ၊ ထပ္တလဲလဲေျပာပါ ငါၾကားခ်င္လုိ႕

ဝန္ခံခ်င္တာက
ေပါက္တတ္ကရေတြ ေရးခဲ့တယ္ ဆိုတာ ရိုးသားစြာ၀န္ခံပါရေစ……………….

ကိုေအာင္သာငယ္နဲ႕ မေၾကးမံုမွ ျပိဳင္တူ TAG ၍ ေရးရပါသည္....

အျပာေရာင္ အိပ္မက္

၀ိုးတ၀ါးပါပဲ
အျပာေရာင္ေတြက ဖမ္းစားေစခဲ့တယ္

ျမဴႏွင္းၾကားမွာလား
ျမဴမွုန္ေတြက ေ၀၀ါးေစသလား


ငါဟာ အျပာေရာင္ေတြကို
မက္ေမာတယ္

ဆက္မေျပာပါနဲ႕
ငါ အျပာေရာင္ေတြကို မက္ေမာတယ္

လြင့္ေနတဲ့ အျပာေတြ
ျမင္ေနတဲ့ အျပာေတြ
အျပာေရာင္ေတြ အျပာေရာင္ေတြ
ဖိစီးႏိုင္လြန္းတယ္

အိပ္မက္တဲ့
ဒါဟာ အိပ္မက္
သိပ္မက္ေမာေစတဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုပါပဲ

တကယ္ေတာ့ အျပာေရာင္အိပ္မက္ တစ္ခုသက္သက္ပဲ.......

ျမွားတစ္စင္းတဲ့လား

ငါဟာျမွားတစ္စင္းတဲ့လား

ေလးညွိဳ႕က လႊတ္ခြင္းျပီးတဲ့ေနာက္
ေလထုကိုအန္တု
ပစ္မွတ္တစ္ခုဆီသို႕
မမွိတ္မသုန္

ငါဟာျမွားတစ္စင္းတဲ့လား

ျမွားတံျမွီးဖ်ားကို
ငါျပန္လွည့္ၾကည့္လို႕မွမရ
လားရာကိုသြားေလေရာ့ လဟယ္

ငါဟာျမွားတစ္စင္းတဲ့လား

ေလးညွိဳ႕ကိုဆဲြစဥ္ကပင္
ညႊတ္၀င္ေနခဲ့ျပီးသား
ပစ္လိုက္ပါေတာ့လားေလ

ငါဟာျမွားတစ္စင္းတဲ့လား

ျမွားတစ္စင္းျဖစ္တဲ့ေနာက္
ျမွားတံသြားရာေနာက္
ေကာက္ေကာက္ကိုပါလို႕..............

အလြမ္းေျပ ၂

ဒညင္းသီးရယ္

၀က္သားနဲ႔ခ်က္ပါလို႕

လက္ဖက္ရယ္နယ္

အရြက္ရယ္မေၾကေစေၾကာင္း

ေရေႏြးရယ္ခါခါေလာင္းပါလို႕

ၾကက္သြန္ျဖဴပါးပါးရယ္

ျငဳတ္သီးစိမ္းထည့္လို႕နယ္

သံပုရာ ရွာမရတာမို႕

သံပရိုနဲ႕တြယ္

လက္ဖက္ကယ္နည္းေသးလား

ေျပာေပးပါအံုး......

ႏွိပ္စက္တယ္မထင္ၾကပါနဲ႕ဗ်ာ အလြမ္းေျပ ၂ တင္ေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုထားလို႕ပါခင္ဗ်ာ

အေၾကြေစ့မ်ားနဲ႕ က်ေနာ္

အသားမက် ေနေသးတဲ့ ဒီအေၾကြေစ့ေတြ…………………….

တရင္းတႏွီးရွိခဲ့ပါလ်က္ အခုအခ်ိန္ထိ အေၾကြေစ့ေတြနဲ႕ ေ၀းကြာေနတံုး။ ဘာလုိ႕မ်ားပါလိမ့္ပဲ ……..

ေက်ာင္းစတက္ရေတာ့ က်ေနာ္ရတဲ့ မုန္႕ဖိုးက ၂၅ျပား။ အကုန္သံုးခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဆယ္ျပားတစ္ရက္ ဆယ့္ငါးျပားတစ္ရက္ တစ္လွည့္စီ စုဗူးထဲ မထည့္မေနရ။ စုဗူးဆုိတာကလည္း တရုတ္ကလာတဲ့ အေအးသံဗူးေလးပါပဲ။ ဆယ္ျပားရတဲ့ ရက္ မန္က်ည္သီးေလွာ္ထုပ္ေလးကိုင္ရမလို ဖြဲႏုမုန္႕လုံးေလးေတြပဲ ၀ယ္ရမလိုေပါ့။ ဆယ့္ငါးျပားရတဲ့ေန႕ဆို အန္တီေရႊၾကီးဆီက အုန္းႏို႕မုန္႕လက္ေဆာင္းေအးေအးေလး ဒါမွမဟုတ္ အုန္းသီးသာကူမုန္႕ဖက္ထုပ္ဆီကို ေျခလွမ္းမိစျမဲ။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္စေန တနဂၤေႏြေတြဆို တစ္ရက္မဟုတ္တစ္ရက္ စုဗူးထဲလက္ႏွိုက္ျပီး ရွိသမွ် အေၾကြေစ့ထုတ္။ လက္ေတြလည္း မည္းလို႕။ ျပီးရင္ေတာ့ စုထားတာ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီ အင္းေတြးေနရင္း သူေဌးေတာင္ ျဖစ္မလိုလို။ ႏွစ္ထပ္ေစ့ေလး၊ မတ္ေစ့အသစ္ကေလး၊ ေရွးေဟာင္းေစ့ေလး၊ ဘယ္ဟာက ဘယ္လိုနဲ႕ ေပ်ာ္လုိ႕။ မၾကာပါဘူး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ မျပီးခင္မွာ စုဗူးက ခါလီျပန္ျဖစ္စျမဲ။ လြယ္အိတ္၀ယ္ဖို႕ ဖိနပ္ပါးလို႕ စာအုပ္မ်ားအတြက္ စသည္ စသည္ေပါ့။

အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ငါးမူးပဲရခဲ့ေသးတာ။ ရွစ္တန္းေရာက္ေတာ့ အေၾကြေစ့ေတြနဲ႕ ေန႕တိုင္းမေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မုန္႕ဖိုးက တစ္က်ပ္စရျပီကိုး။ ေနာက္ပိုင္းအေၾကြေစ့ဗူးေလးကို အမွတ္တရ သိမ္းထားခဲ့တယ္။ နယ္အိမ္မွာ အခုအထိ တစ္ဗူးရွိေနဦးမယ္။

အေၾကြေစ့အသံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါ့။ တစ္ေလာက ငါးဆယ္တန္ေစ့ တစ္ရာတန္ေစ့ေတြ ေပၚပင္မယ့္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ပါပဲ။ အေၾကြေစ့ယဥ္ေက်းမွုက ေပ်ာက္ဆံုးေနဟန္တူရဲ့။

ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေနတဲ့ အေၾကြေတြကို စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတစ္စိမ္းဆန္လြန္းသလိုပဲ။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကို ထည့္ရင္ ေလးေနသလားလို႕။ ဒီမွာကလည္း အေၾကြေတြက ေဟာတစ္ဆုပ္ ေဟာတစ္ဆုပ္။ အသိမ္းအထုပ္ေကာင္းတာ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ထည့္လုိက္တိုင္း အိမ္ျပန္မပါဘူးေလ။ ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႕အဆင္မေျပဘူးဆုိေတာ့ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ျပန္ေတာ့ ထိုင္ရာကထရင္ ဘယ္နားလွိမ့္ေနခဲ့တယ္ မသိျပန္ဘူး။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ရင္း စားပြဲေပၚမွာ က်န္ခဲ့ေပါင္းလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့။

အဲဒီေတာ့ ပါလာသေလာက္ အေၾကြေစ့ေတြကို အိမ္မွာ ဗူးတစ္ခုတည္း ပစ္,ပစ္ထည့္ေနမိတယ္။ လကုန္ပိုင္းေလာက္ဆုိ အဲ့ဗူးေလးက က်ေနာ့မနက္စာေလးေတြေပါ့။ အေၾကြေစ့ေတြထဲက ၁က်ပ္ေစ့ ငါးမူးေစ့ ျပားႏွစ္ဆယ္ေစ့ေလးေတြထုတ္ျပီး မနက္စာစားေနၾကေလ။

အရင္တုံးကေတာ့ ရံုးက တရုတ္မက သူ႕တူေတြ တူမေတြ မုန္႕ဖိုးေပးဖုိ႕ အေၾကြလဲေနၾက။ အခု သူအလုပ္ထြက္ျပီးတဲ့ေနာက္ မနက္စာအသြင္ပဲေျပာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထမင္းဆိုင္က တရုတ္မကလည္း က်ေနာ့လက္ထဲ အေၾကြေတြျမင္ရင္ လဲပါ လဲပါခ်ည္းျဖစ္ေနတတ္တယ္။

စိတ္ထဲလည္း အေၾကြေတြကို ရွဳပ္တယ္ပဲထင္ေနမိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ သြားေလရာမွာ အေၾကြမေဆာင္တတ္ဘူးေလ။ ေလးတာေရာ အသံျမည္တာေရာ စံုလို႕ေပါ့ဗ်ာ။

အေၾကြမေဆာင္တတ္ဘူးဆိုမွ ဟိုတစ္ေလာက ကားေပၚမွာ အေၾကြလိုက္လဲေနရွာတဲ့ သူကိုလည္း ေတြ႕ျဖစ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကဒ္မပါလာလုိ႕ကေတာ့ အဲ့လိုလုိက္လဲေနရမွာပါလား ေတြးမိျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကြေဆာင္မယ္လို႕ေတာ့ အခုထိ စိတ္ကူးမရွိေသးဘူးဗ်။

ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ႏွိပ္စိ အိတ္ေလးနဲ႕ တစ္မ်ိဳး၊ ရွံဳ႕အိတ္ကေလးေတြနဲ႕က တစ္သြယ္ ပံုစံုအဖံုဖံုနဲ႕ အေၾကြေတြ သယ္ေဆာင္ၾကေလတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခုထက္ထိ အေၾကြေတြနဲ႕ေ၀းကြာေနဆဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက မက္မက္စက္စက္ ကိုင္တြယ္ေရတြက္ဖူးတဲ့ အေၾကြေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား အခုမွ စိမ္းကားေနမိသလဲ။ အရင္းႏွီးလြန္ခဲ့လို႕မ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကြေခတ္ပဲ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေလသလား။ အေၾကြေတြကိို က်ေနာ္လက္မခံႏိုင္ေတာ့တာလား။ ႏွစ္ထပ္ေစ့မဟုတ္လို႕မ်ားလား။

အိမ္ကအေၾကြပံုးကေတာ့ လခထုတ္ရက္ဆုိ သူ႕ကို ဂရုစိုက္မယ့္သူမရွိ။

လကုန္ခါနီးမွ တစ္ေခါက္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကတာေပါ့…………..

photo credit to Ko Phone...