အမွန္တရား ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း

ငယ်တုန်းက စိတ်အနာကြီးနာကျည်းမိတဲ့ အကြောင်းအရာပေါ့။ သေရာပါသည်အထိ စွဲမြဲနေဦးမယ့် အမုန်းတွေနဲ့ ဘယ်တော့မှ မေ့တော့မှာမဟုတ်ဘူး။ ပြန်တွေးတိုင်း ဒေါသထွက်မိတယ်။ လေးတန်းတုန်းကပါ။

ကျနော်တို့လေးတန်းရောက်တော့ အစိုးရစစ်မဟုတ်တော့ပါဘူး။ မြို့နယ်စစ်တော့ ကျန်နေပါသေးတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျူရှင်ဆိုတဲ့ ပညာရေးဆိုးကျိုးတစ်ခုက ပေါ်ပေါက်ထွန်းကားနေခဲ့ပြီ။ ကျနော်တို့လေးတန်း အခန်းပိုင်ဆရာကိုယ်တိုင် ကျူရှင်သင်ပါတယ်။ ဆရာက အင်္ဂလိပ်စာနဲ့ သမိုင်းကို သင်ပြီး တစ်ခြားဆရာမ တစ်ယောက်က သချင်္ာနဲ့မြန်မာကိုသင်ပါတယ်။ ဆရာမက ကျူရှင်မပြပါဘူး။ ကျူရှင်ပြခြင်းဟာ ဝန်ထမ်းဖြစ်တဲ့ ဆရာ ဆရာမတွေရဲ့ စားဝတ်နေရေးမလုံလောက်မှုအတွက် လိုအပ်နေတဲ့ အရာတစ်ခုလည်း ဖြစ်နေခဲ့ပြန်တာကိုး။ ဝန်ထမ်းသားသမီးဖြစ်တဲ့ ကျနော့အနေနဲ့ နားလည်ခံစားပေးနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်….

ဆရာက ကျောင်းမှာ ဒီနေ့သင်မယ့် သင်ခန်းစာကို ကျူရှင်မှာ ကြိုသင်ထားပြီးဖြစ်နေတယ်။ ကျူရှင်တက်တဲ့ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေက သင်ခန်းစာတွေကို မျက်စိမှိတ်ပြီးဆိုနေကြချိန်မှာ ကျန်တဲ့ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေက ဆရာပြောနေသမျှကို နားစိုက်ထောင်နေရတာပေါ့။ သူတို့တွေ ဟီလာတိုက်နိုင်နေပြီလေ။ အဲ့ဒီအထိ ကျနော်လက်ခံနိုင်ပါသေးတယ်။

နောက်တော့ အတန်းထဲမှာ သမိုင်းတွေ ဖြေရတဲ့ အချိန်ပေါ့။ ကျနော့အကျင့်က ဆရာပေးထားတဲ့မှတ်စုကို ၏ သည်မရွေးကျက်တတ်တယ်။ အတန်းတွင်း စာမေးပွဲဖြေရတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။ အမှတ်ရလာတော့ ပေးမှတ် ၉မှတ်မှာ ကျနော့အမှတ်က ၈မှတ်။ ဆရာ့ကျူရှင်တက်တဲ့ ကျနော့သူငယ်ချင်းက ၉မှတ်ရတယ်။ ဒါတော့ ကျနော်သည်းညည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ အမှတ်နဲ့ပတ်သတ်ရင် ကျနော်ဘယ်လိုမှမရဘူး (ငယ်ငယ်တုန်းကပါ၊ အခုဆို ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်တော့ဘူး)။

သူငယ်ချင်းအဖြေစာရွက်ရယ် ကျနော့အဖြေစာရွက်ရယ် တိုက်ကြည့်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံး အမှားမရှိဘူး။ ဒါဆိုဘာအတွက်လဲ။ ကျနော်အမှတ်လျော့ခံရတာ ဘာကြောင့်လဲ။ အဖြေစာရွက်နှစ်ရွက်နဲ့ ဆရာ့စားပွဲကိုသွားခဲ့တယ်။ ဆရာ့ အနားကိုတိုးသွားတယ် ဆရာ့ကိုမေးခဲ့တယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးအဖြေတွေ မှန်ပါလျက် ဘာကြောင့်အမှတ်တူတူမရသလဲလို့။ ဆရာက ကျနော့ကိုမော့ကြည့်တယ်။ ကျနော့ ကိုတစ်ခွန်းပြောတယ်။ ၈မှတ်နဲ့ ၉မှတ်က သိပ်မကွာပါဘူးတဲ့။ ကျနော်ဒေါသထွက်သွားသလား မသိဘူး။ ရှေ့ဆက်တိုးပြောမိတယ်။ ဒါဆို ကျနော်က ဘာဖြစ်လို့ ၉မှတ်မရတာလဲ ဆရာလို့။ ဒီမေးခွန်းကို ဆရာမျှော်လင့်မထားဘူး ထင်ပါတယ်။ ခဏတွေသွားတယ်။ နောက်တော့ ဆရာကပြောတယ် သူ့လက်ရေးကသေသပ်လို့တဲ့ တစ်မှတ်ပိုပေးတယ်တဲ့။ ကျနော်ရီမိသွားတယ်။ အခုအချိန်ဆိုရင်တော့ တစ်ဟားဟား အော်ရယ်မိကောင်းရယ်မိလိမ့်မယ်။ ဒါဆို တစ်တန်းလုံးကို မေးကြည့်မယ်လေဆရာ ဒီအဖြေစာရွက်နှစ်ခုမှာ ဘယ်တစ်ခုက လက်ရေးသေသပ်လဲဆိုတာလို့ ပြောပြီး ကျနော်ချာခနဲလှည့်ထွက်ခဲ့တယ်။ ဆက်ပြောနေလို့ အကျိုးမရှိတော့ဘူးဆိုတာ သေချာနေခဲ့ပြီ။ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့ ကျနော့သူငယ်ချင်းလက်ရေးက တစ်ခါတစ်ခါ သူကိုယ်တိုင်တောင်ဖတ်လို့မရတတ်ဘူးလေ။

တနုံ့နုံ့ထွက်နေတဲ့ ဒေါသကိုမနည်းထိန်းခဲ့ရတယ်။ မုန်းတီးနားကျည်းမိတာလည်း မပြောပါနဲ့တော့။ ဆရာကလည်း ကျနော့ကို မမေ့တော့ဘူးဆိုတာ သေချာသွားပြီလေ။ စာမေးပွဲမှာ သေချာဖြေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သိပ်လည်းမမျှော်လင့်တော့ဘူး။ ကျနော်တို့ အဖြေလွှာတွေကို ဆရာ့ကျူရှင်တပည့်တွေက အမှတ်ခြစ်ပေးသတဲ့။ အင်း မညီမျှမှုတွေ…..စိတ်ကိုလျှော့ထားတယ်။ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ အမှတ်တွေထွက်လာတော့ ကျနော့အမှတ်တွေ သိပ်နည်းနေခဲ့ပြီ။

ဆရာက မေနဲ့ဆုံတော့ ပြောတယ်တဲ့။ အစ်မကြီးသားက ကျနော့ကို အဲ့လို အတန်းထဲမှာ ပြန်ပြောတယ်ဆိုပြီး။ မေက ကျနော့အကြောင်းသိတော့ ရီတာပေါ့။ သူကငယ်ငယ်လေးထဲက မဟုတ်မခံဆရာရဲ့ ဆိုပြီး ရီရီမောမော ပြန်ပြောခဲ့တာပေါ့။ အိမ်ရောက်တော့မှ မေက နင့်တော့ ဒီနှစ်သွားပြီလို့ ပြန်ပြောခဲ့တယ်။ သေချာပါတယ်။

ကျနော့အဖြေလွှာတွေကို အမှတ်စစ်တဲ့သူက ကျနော့ပြိုင်ဘက်တဲ့။ အဲ့ဒီကျူရှင်တက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းကပဲပြန်ပြောခဲ့တာ။ ကျနော့ခုံနံပါတ်ကိုမြင်တာနဲ့ သူယူသွားတာတဲ့။

ကျနော်ဘာပြောခွင့်ရှိသလဲ။ အခန်းထဲမှာလို ပြန်ပြောခွင့်လည်းမရှိတော့။ မဟုတ်မခံပင်မယ့် ကျနော်ဘာမှ မတတ်နိုင်ခဲ့ဘူးလေ။ သိနေတယ် မဟုတ်တာအလုပ်ခံရတယ်ဆိုတာကို သိနေတယ်။ ကျေလည်းလုံးဝမကျေနပ်ဘူး။ ဒါပေမယ့်….ဘယ်မှာလဲ အမှန်တရား?

အခုထိတော့ မေ့မရဘူး။ နာကျည်းတုန်းပဲ….