အေၾကြေစ့မ်ားနဲ႕ က်ေနာ္

အသားမက် ေနေသးတဲ့ ဒီအေၾကြေစ့ေတြ…………………….

တရင္းတႏွီးရွိခဲ့ပါလ်က္ အခုအခ်ိန္ထိ အေၾကြေစ့ေတြနဲ႕ ေ၀းကြာေနတံုး။ ဘာလုိ႕မ်ားပါလိမ့္ပဲ ……..

ေက်ာင္းစတက္ရေတာ့ က်ေနာ္ရတဲ့ မုန္႕ဖိုးက ၂၅ျပား။ အကုန္သံုးခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဆယ္ျပားတစ္ရက္ ဆယ့္ငါးျပားတစ္ရက္ တစ္လွည့္စီ စုဗူးထဲ မထည့္မေနရ။ စုဗူးဆုိတာကလည္း တရုတ္ကလာတဲ့ အေအးသံဗူးေလးပါပဲ။ ဆယ္ျပားရတဲ့ ရက္ မန္က်ည္သီးေလွာ္ထုပ္ေလးကိုင္ရမလို ဖြဲႏုမုန္႕လုံးေလးေတြပဲ ၀ယ္ရမလိုေပါ့။ ဆယ့္ငါးျပားရတဲ့ေန႕ဆို အန္တီေရႊၾကီးဆီက အုန္းႏို႕မုန္႕လက္ေဆာင္းေအးေအးေလး ဒါမွမဟုတ္ အုန္းသီးသာကူမုန္႕ဖက္ထုပ္ဆီကို ေျခလွမ္းမိစျမဲ။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္စေန တနဂၤေႏြေတြဆို တစ္ရက္မဟုတ္တစ္ရက္ စုဗူးထဲလက္ႏွိုက္ျပီး ရွိသမွ် အေၾကြေစ့ထုတ္။ လက္ေတြလည္း မည္းလို႕။ ျပီးရင္ေတာ့ စုထားတာ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီ အင္းေတြးေနရင္း သူေဌးေတာင္ ျဖစ္မလိုလို။ ႏွစ္ထပ္ေစ့ေလး၊ မတ္ေစ့အသစ္ကေလး၊ ေရွးေဟာင္းေစ့ေလး၊ ဘယ္ဟာက ဘယ္လိုနဲ႕ ေပ်ာ္လုိ႕။ မၾကာပါဘူး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ မျပီးခင္မွာ စုဗူးက ခါလီျပန္ျဖစ္စျမဲ။ လြယ္အိတ္၀ယ္ဖို႕ ဖိနပ္ပါးလို႕ စာအုပ္မ်ားအတြက္ စသည္ စသည္ေပါ့။

အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ငါးမူးပဲရခဲ့ေသးတာ။ ရွစ္တန္းေရာက္ေတာ့ အေၾကြေစ့ေတြနဲ႕ ေန႕တိုင္းမေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မုန္႕ဖိုးက တစ္က်ပ္စရျပီကိုး။ ေနာက္ပိုင္းအေၾကြေစ့ဗူးေလးကို အမွတ္တရ သိမ္းထားခဲ့တယ္။ နယ္အိမ္မွာ အခုအထိ တစ္ဗူးရွိေနဦးမယ္။

အေၾကြေစ့အသံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါ့။ တစ္ေလာက ငါးဆယ္တန္ေစ့ တစ္ရာတန္ေစ့ေတြ ေပၚပင္မယ့္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ပါပဲ။ အေၾကြေစ့ယဥ္ေက်းမွုက ေပ်ာက္ဆံုးေနဟန္တူရဲ့။

ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေနတဲ့ အေၾကြေတြကို စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတစ္စိမ္းဆန္လြန္းသလိုပဲ။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကို ထည့္ရင္ ေလးေနသလားလို႕။ ဒီမွာကလည္း အေၾကြေတြက ေဟာတစ္ဆုပ္ ေဟာတစ္ဆုပ္။ အသိမ္းအထုပ္ေကာင္းတာ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ထည့္လုိက္တိုင္း အိမ္ျပန္မပါဘူးေလ။ ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႕အဆင္မေျပဘူးဆုိေတာ့ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ျပန္ေတာ့ ထိုင္ရာကထရင္ ဘယ္နားလွိမ့္ေနခဲ့တယ္ မသိျပန္ဘူး။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ရင္း စားပြဲေပၚမွာ က်န္ခဲ့ေပါင္းလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့။

အဲဒီေတာ့ ပါလာသေလာက္ အေၾကြေစ့ေတြကို အိမ္မွာ ဗူးတစ္ခုတည္း ပစ္,ပစ္ထည့္ေနမိတယ္။ လကုန္ပိုင္းေလာက္ဆုိ အဲ့ဗူးေလးက က်ေနာ့မနက္စာေလးေတြေပါ့။ အေၾကြေစ့ေတြထဲက ၁က်ပ္ေစ့ ငါးမူးေစ့ ျပားႏွစ္ဆယ္ေစ့ေလးေတြထုတ္ျပီး မနက္စာစားေနၾကေလ။

အရင္တုံးကေတာ့ ရံုးက တရုတ္မက သူ႕တူေတြ တူမေတြ မုန္႕ဖိုးေပးဖုိ႕ အေၾကြလဲေနၾက။ အခု သူအလုပ္ထြက္ျပီးတဲ့ေနာက္ မနက္စာအသြင္ပဲေျပာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထမင္းဆိုင္က တရုတ္မကလည္း က်ေနာ့လက္ထဲ အေၾကြေတြျမင္ရင္ လဲပါ လဲပါခ်ည္းျဖစ္ေနတတ္တယ္။

စိတ္ထဲလည္း အေၾကြေတြကို ရွဳပ္တယ္ပဲထင္ေနမိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ သြားေလရာမွာ အေၾကြမေဆာင္တတ္ဘူးေလ။ ေလးတာေရာ အသံျမည္တာေရာ စံုလို႕ေပါ့ဗ်ာ။

အေၾကြမေဆာင္တတ္ဘူးဆိုမွ ဟိုတစ္ေလာက ကားေပၚမွာ အေၾကြလိုက္လဲေနရွာတဲ့ သူကိုလည္း ေတြ႕ျဖစ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကဒ္မပါလာလုိ႕ကေတာ့ အဲ့လိုလုိက္လဲေနရမွာပါလား ေတြးမိျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကြေဆာင္မယ္လို႕ေတာ့ အခုထိ စိတ္ကူးမရွိေသးဘူးဗ်။

ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ႏွိပ္စိ အိတ္ေလးနဲ႕ တစ္မ်ိဳး၊ ရွံဳ႕အိတ္ကေလးေတြနဲ႕က တစ္သြယ္ ပံုစံုအဖံုဖံုနဲ႕ အေၾကြေတြ သယ္ေဆာင္ၾကေလတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခုထက္ထိ အေၾကြေတြနဲ႕ေ၀းကြာေနဆဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက မက္မက္စက္စက္ ကိုင္တြယ္ေရတြက္ဖူးတဲ့ အေၾကြေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား အခုမွ စိမ္းကားေနမိသလဲ။ အရင္းႏွီးလြန္ခဲ့လို႕မ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကြေခတ္ပဲ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေလသလား။ အေၾကြေတြကိို က်ေနာ္လက္မခံႏိုင္ေတာ့တာလား။ ႏွစ္ထပ္ေစ့မဟုတ္လို႕မ်ားလား။

အိမ္ကအေၾကြပံုးကေတာ့ လခထုတ္ရက္ဆုိ သူ႕ကို ဂရုစိုက္မယ့္သူမရွိ။

လကုန္ခါနီးမွ တစ္ေခါက္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကတာေပါ့…………..

photo credit to Ko Phone...