ေလလွိုင္း ပုစာၦ

သူေျပာသမွ်ေတြ ပို႕စ္ေလးေတြအျဖစ္ အသက္သြင္းခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ အခုလည္း အေျဖသိပါလ်က္ စာဖတ္သူေတြရဲ့ အယူအဆေတြကို သူသိခ်င္ပါသတဲ့ေလ….

ေလသံတုိးသဲ့သဲ့ၾကားမွာ သူစေျပာတယ္

ကိုယ္ေျပာလည္းေျပာခ်င္တယ္ ေျပာလို႕လည္းမထြက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတစ္ပါးေတြရဲ့ အျမင္ကိုလည္း သိခ်င္တယ္။ ေျပာတတ္သလိုပဲ ေျပာပါေတာ့မယ္ေလ…

အဲ့ဒီကစပ်ိဳးတာပါခင္ဗ်

ကုိယ္ သူ႕ကို စေတြ႕တာ ထံုးစံအတုိင္း Date လုပ္တဲ့ website တစ္ခုမွာေပါ့။ သူ႕ရဲ့ ဓါတ္ပံု တစ္ခုေအာက္ မွာ ကိုယ္ေပးခဲ့တဲ့ comment တစ္ခုကေန စခဲ့တာပါ။ ေျပာရရင္ ကိုယ္ကပဲ စခဲ့တယ္ဆုိရမွာ။

ဒီယံုျမင္လို႕ ဒီခ်ံဳထြင္တယ္ပဲဆိုဆို comment ေနာက္ကေန လုိက္လာတဲ့ သူ႕ရဲ့ contact တစ္ခုကေန ကိုယ္တုိ႕ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ့္အထင္ အဲဒီညက မနက္၂နာရီထိုးသြားခဲ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ထိ သူဟာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြအဆင့္မွာပဲ။ သူက ေျပာတယ္ ကိုယ္နဲ႕စကားေျပာရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ေကာင္းတာပဲတဲ့။ သူကပံုေျပာသူတစ္ေယာက္လား ကိုယ္က ပံုေျပာသူတစ္ေယာက္လား ဘယ္လိုမွကို မဆန္းစစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ အမွတ္ရမိတာက အဲ့ဒီညဟာ မတ္လရဲ့ ပူအိုက္တဲ့ ညတစ္ညပါပဲ။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကိုယ္တုိ႕ ဆံုေတြ႕ခဲ့တယ္ဆို ဒီေခတ္အျမင္နဲ႕ၾကည့္ရင္ မေစာလြန္းေလာက္ပါဘူးေနာ္။ သူ႕ကို ကိုယ္ MRT မွာသြားေခၚလာခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ေငးေနလိုက္တာမ်ား ဒီအရပ္ေတြအခုမွ ေရာက္ဖူးတဲ့အရိုင္းအစိုင္းေလးလို။ ေမွးေမွးမွိန္မွိန္ေလးမို႕ ဒါနဲ႕ပဲ အၾကင္နာပိုေစခဲ့ေလသလား မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။

ကိုယ့္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူက တရင္းတႏွီးရွိလြန္းေနျပန္တယ္။ ခ်ိဳသက္ျခင္း ခါးသီးျခင္းေတြနဲ႕ ညေနခင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။ အဲ့အခ်ိန္ထိ သူ႕ဟာ ကိုယ့္အတြက္ သာမာန္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္အျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ ရွိခဲ့ေသးတယ္။

သူျပန္သြားျပီး မၾကာမတင္မွာပဲ sms ေလးတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ သူကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္တဲ့။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ဒီအခ်ိန္တိုေလးတစ္ခုအတြင္းမွာ သူကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေျပာဖုိ႕ မလြယ္ရဘူးေလ။ တစ္ကယ္ဆို သူကုိယ့္အေၾကာင္း သိေသးတာမွ မဟုတ္တာေနာ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လည္း သူ႕အေၾကာင္းမသိေသးဘူးေလ။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတဖြဖြ ေျပာတဲ့စကားက ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ ကိုယ္အျမဲျပန္ေျပာျဖစ္တာက တကယ္ခ်စ္တာမဟုတ္ႏုိင္ဘူး။ ကိုယ္လည္း မင္းကိုမခ်စ္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက မနားတမ္းဆက္ေျပာေနတာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ေခါက္ကိုေတာ့ အျပင္ဘက္ တစ္ေနရာမွာ ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ သူနဲ႕ကိုယ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းနီးသြားၾကတယ္(ဒီ့ထက္ပိုျပီး ေျပာစရာလိုမယ္မထင္ဘူးေနာ္)။ မနက္စာကို သူ႕အတြက္ Starbuck ဆိုင္မွာ ပဲ လိုက္ေကြ်းျဖစ္တယ္။ သူ႕ကိုတိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္က ခ်စ္ျခင္းေတြပါတယ္တဲ့။ ဒါသူ႕အေျပာေပါ့။ သူ႕ကို ကိုယ္ရိုက္ေပးတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးကို သူ႕မွာ ၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ့ဆုိျပီး ထုတ္ထားလိုက္တာ ပံုေတြမွ အမ်ားၾကီး။ သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုပဲၾကည္ျပီး ေနာက္ခံေတြ ၀ါးေနလို႕တဲ့ေလ။

ေနာက္ေတာ့ သူ႕အလုပ္က ရံုးပိတ္ရက္ေတြပါ ဆင္းရတာမို႕ ကိုယ္တုိ႕မေတြ႕ျဖစ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညတိုင္းဖံုးေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူရဲ့ မရိုးႏုိင္တဲ့ ဓါတ္ျပားအေဟာင္းၾကီးကိုလည္း ဖြင့္ေနလ်က္ေပါ့။

အဲ့ဒီၾကားထဲမွာ ကိုယ္အရင္တြဲေနလက္စ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ျဖစ္ပါေသးတယ္။

ေမလရဲ့ ပထမအပတ္နားမွာေတာ့ သူ႕ဆီကို ကိုယ္ဖံုးေခၚမိတယ္။ မကိုင္ပါလားလို႕ ႏွစ္ၾကိမ္သံုးၾကိမ္ ကိုယ္ဆက္ေတာ့ ကိုယ္မၾကားဘူးတဲ့အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုယ္ဘယ္သူလဲတဲ့ သူကမ်ား။ ကိုယ္ကေမးတယ္ သူဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းပါတဲ့ မင္းဘယ္သူလဲ ေျပာျပပါလို႕ေမးလာတယ္။ ကို္ယ္ေဒါသေတြထြက္ေနမိိတယ္။ ကိုယ့္ကို ဒီေမးခြန္းေမးရေလာက္ေအာင္ မင္းတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္းႏွီးမွုကဘာတဲ့လဲ။ ကိုယ့္ေဒါသကိုယ္ ထိန္းပင္မယ့္ မရေတာ့ဘူး။

မၾကာခင္မွာ သူဖံုးျပန္ဆက္တယ္ ကိုယ္သူ႕ကိုေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပါတဲ့။ ဒါဆို သူငယ္ခ်င္းဆို ကိုယ့္ကုိ ဒီေမးခြန္းေမးစရာလားဆိုေတာ့ သူက ရိုးရိုးသားသားသူငယ္ခ်င္းပါတဲ့။ အဲ့မွာ ကိုယ့္ေဒါသ ပိုဆိုးသြားတယ္။ ေဒါသေနာက္တရားပါ ဘာေတြ ေျပာေနမိမွန္းမသိေအာင္ ေျပာပစ္ခဲ့တာ။

ေနာက္ေတာ့ သူေခၚတဲ့ ဖံုးေတြကို မကိုင္ခဲ့ဘူး။ ဆယ္ၾကိမ္မကေအာင္ သူေခၚခဲ့ပင္မယ့္ ကိုယ္မကိုင္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ သူမရွိေအာင္ အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္ေနခဲ့တာ။

တြဲေနလက္စလူလည္း ဒီကို အလည္လာရင္း ကိုယ္နဲ႕ဆံုျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္သူ႕ကို ေမးခြန္းတစ္ခုေမးျဖစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္က ငါ့ကို ညာရင္ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ေျဖရွင္းခြင့္ေပးသင့္သလားဆုိေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွာ second chance ရွိသင့္တယ္တဲ့ေလ။

ဒါနဲ႕သူေခၚတဲ့ ဖံုးတစ္ခုကို ကိုယ္လက္ခံခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီတစ္ပတ္ရံုးပိတ္ရက္ ရံုးမပိတ္ပင္မယ့္ သူကိုယ့္ဆီေရာက္ေအာင္လာမတဲ့။ အဲ့ဒီညေနတစ္ခုကေတာ့ စိတ္ထဲစြဲထင္ေစခဲ့တယ္။ ညေနစာမစားရေသးတဲ့ သူ႕ကို ကိုယ္ညေနစာလိုက္ေကြ်းရင္ ကိုယ္တုိ႕ တံတားတစ္ခုဆီကို ဦးတည္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ညေနကပဲ လွသလား တံတားကပဲလွသလား ကိုယ့္အတြက္ လွပခဲ့တာေသခ်ာေနခဲ့တယ္။ ကုိယ္တုိ႕ ဓါတ္ပံုေတြတြဲရိုက္ခဲ့ၾကတယ္။

ျပီးေတာ့ ကိုယ္သူ႕အတြက္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ အက်ၤ ီတစ္ထည္ကိုေပးရင္း ကိုယ္သူ႕ကိုယ္ခ်စ္မိသြားျပီလို႕ ျပန္ေျပာခဲ့မိတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေျပာဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားခဲ့ရတာပါ။ သူ႕ကိုခ်စ္တယ္လို႕ေျပာျပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ္ဘယ္သူနဲ႕မွလည္း အဆက္အသြယ္မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒီစကားလံုးေတြေနာက္ကို ကိုယ္ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေမလရဲ့ ေနာက္ဆံုးအပတ္နားမွာေတာ့ သူကိုယ့္အိမ္ကို လာမယ္ေျပာရင္း ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ သူသံုးနာရီေလာက္ေရာက္မယ္ေျပာလို႕ ကိုယ့္ေစာင့္ရင္း အဲ့ဒီညေနဟာ သိပ္ရွည္လ်ားလြန္းခဲ့တယ္။ မေစာင့္ႏုိင္တဲ့အဆံုးမွာ Musical school ရဲ့ ေဒါင့္တစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ရတာ။ အသံမျမည္တဲ့ဖံုးေလးတစ္ခုက လက္ထဲမွာ အသက္မဲ့စြာ။ ဖံုးေဘးနားက ၾကိဳးေတြ ျပတ္သြားေအာင္ ရမ္းခါရင္း ဖံုးကိုပဲ မဲေနမိေတာ့တာ။

သူအဲ့ဒီတစ္ညလံုး ေရာက္မလာခဲ့ဖူး။ ေနာက္ေန႕မနက္ေရာက္ေတာ့ သူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာ အိပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။ အခ်ိန္မတိက်လိုက္တာလို႕ မလာႏိုင္လည္း မလာႏိုင္ေၾကာင္းေျပာပါေတာ့လား။ ကိုယ့္ကို မေလးမစားဆက္ဆံတယ္ေျပာရင္းက ေနာက္မွ ျပန္ဆက္မယ္ဆိုျပီး ဖံုးကိုခ်သြားခဲ့တယ္။ ရက္စက္လုိက္တာလို႕ ေအာ္ျမည္ရင္း ရင္ဘတ္ကို ဖိမိတယ္။ နာက်င္လွခ်ည္လို႕ ငိုေၾကြးေနမိတာေပါ့။

ဖံုးဆက္ႏိုးနဲ႕ ေမွ်ာ္မိလည္းအလကားပါပဲ။ ေနာက္တပတ္အဂၤါေန႕တစ္ရက္မွာေတာ့ ကိုယ္သူ႕ကို ဖံုးဆက္ေတာ့ သူက သူ႕မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိေနျပီတဲ့။ ျမန္လွခ်ည္လား။ အဲ့ဒီခ်စ္သူနဲ႕ အေ၀းတစ္ေျမကိုသြားေတာ့မွာတဲ့။ သူ႕ကို ၾကိဳးစားျပီးေမ့လိုက္ပါတဲ့။ ကိုယ္က သူ႕အေပၚ အျမဲတမ္း အထက္စီးက အႏိုင္က်င့္ဆက္ဆံသတဲ့ေလ။

သူရဲ့ခ်စ္သူဆုိတာ ဟိုတစ္ေလာက ကိုယ့္ကို ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဖံုးထဲမွာ ေမးတဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ တဖြဖြေျပာတဲ့သူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေနာက္ကြယ္မွာ ေနာက္ထပ္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားေနေတာ့တာကိုး။ ကိုယ္ဘယ္လို ႏွလံုးသားနဲ႕လက္ခံရမွာလဲ။ ဒါဆို သူကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆုိတာကေကာ….

လက္လြတ္စပယ္ မဆံုးျဖတ္ပဲ တကယ့္ခ်စ္ျခင္းကို ႏွလံုးသြင္းမိတဲ့ ကိုယ္။ အရူးတစ္ပိုင္းပါပဲ။ ေသမတတ္ အေနခက္လြန္းလို႕ ဒီဘ၀ကိုဇြတ္သိမ္းပစ္မယ္လည္း ၾကံမိျပန္တယ္။ ပစ္ေျပးသူက ေမ့ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီတစ္ဖက္မွာေတာ့ မေမ့ရက္ႏုိင္ေသးဘူးေလ။
ေ၀ဒနာေတြအျပည့္နဲ႕ ဒီဘ၀မွာ ကိုယ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ေမ့ပစ္ပါဆုိေပမယ့္ ကိုယ္က ဒီအိပ္မက္မွာ ေပ်ာ္ပိုက္ေနမိျပီေလ။ သူျပန္လာမယ္ဆို လက္ကမ္းလို႕ၾကိဳခ်င္ေနမိတယ္။

ဒီ ပုစာၦမွာ အေျဖက ေမ့ပစ္သင့္သတဲ့လား။ ကိုယ္ေရာ မွားခဲ့မိသလား။ ျပန္လာခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္မွာ အျပစ္ရွိသတဲ့လား။

က်ေနာ့ စာဖတ္သူမ်ား ေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦးခင္ဗ်ာ။ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အၾကံျပဳခ်က္မ်ား ေပးၾကပါရန္ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။