ဘိုးေလးခင္ေမာင္အလွဴ သို႕မဟုတ္ ကံရြာအျပန္ (၂)

မနက္မိုးလင္း ေတာရြာမိုးအလင္းက ျမိဳ႕လိုမဟုတ္ျပန္။ ဆူညံျခင္းအလ်င္းမရွိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လ်က္။ မနက္ခင္း ထမင္းေၾကာ္ပဲရွိတယ္။ ထမင္းေၾကာ္စားျပီးေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့။ အိမ္ေဘးက မုန္႕ျဖဴမုန္႕နီေတြေၾကာ္ေနၾကျပီ။ ေခါင္းအံုးပံု ဖ်ာပံုေတြေၾကာ္ေနၾကလို႕ က်ေနာ့္အၾကိဳက္ဖက္လံုးပံုပါထည့္ေၾကာ္ခိုင္းရတယ္။ ျပီးေတာ့ အေနာက္ ဖက္က ဖ်ာေတြယိုင္ပတ္ေနၾကတာဘာပါလိမ့္ဆိုျပီး စပ္စုမိတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက ေပါက္ေပါက္ဆုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုပါလား။ စားေနၾက ေပါက္ေပါက္ဆုပ္က ဘယ္လိုလုပ္တာပါလိမ့္နဲ႕ သိခ်င္စိတ္အျပည့္။ ေနာက္ေန႕မ်ားမွာေတာ့ အဲဒီဖ်ာေတြနားမယ္ တ၀ဲလည္လည္။ ပိုက္ဆံေတြကို အရုပ္ေတြ ေခါက္ေနၾကတာလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသးေတာ့။ ေဒါင္းပံုစံေခါက္ေနလိုက္တာ တကယ့္ေဒါင္းရုပ္ေလးလို။

အလွဴကူလုပ္သူေတြကို ထမင္းေကြ်းတာမို႕ ထမင္းဟင္းက အလ်ွံပယ္။ ေရခ်ိဳငါးေတြကို စပယ္ရွယ္ခ်က္ေပမယ့္ ငါးမၾကိဳက္ေလတဲ့က်ေနာ့အတြက္ ကဒုကၡ။ လက္ဖက္သုတ္ပန္းကန္ကို ကိုင္ျပီး အပီတြယ္ရေတာ့တာပါပဲ။ အေမတို႕ကေတာ့ ငါးဆီေဗာင္းေလး လတ္မွလတ္ဆိုပင္မယ့္ က်ေနာ့အတြက္က အလကား ငါးဟင္း။ လက္ဖက္သုတ္ေလာက္မက္စရာမရွိ။

အလွဴေန႕မွာေကြ်းတာက ၀န္ၾကီးေလးပါး။ ခုေခတ္မဂၤလာေဆာင္မ်ား အလွဴမ်ားေတြ႕ရင္ က်ေနာ္တို႕ရြာက လူေတြေနာက္တစ္ေခါက္လာ၀ံ့စရာမရွိ။ လာလိုက္စားလိုက္ၾကတာက ရြာလံုးကြ်တ္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က နီးစပ္ရာအမ်ိဳးေတြကလည္းပါတယ္ေလ။ ယိုင္ပတ္ထားတဲ့ ထမင္းေကြ်းရံုေတြနဲ႕ အ၀ါတစ္လွည့္ အျပာတစ္လွည့္တံုကင္ေလးေတြတန္းစီလို႕။ ပဲဟင္းလိုက္ေလတဲ့ လူေတြလည္းမႏိုင္။ မိုးျပဲဒယ္နဲ႕ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းေတြကို ထမင္းေတာင္း (၀ါးႏွီးနဲ႕ရက္ထားတဲ့ ေတာင္းေတြမွာ အင္ဖက္ေလးေတြခံထားတဲ့) နဲ႕ေဟာတစ္ေတာင္း ေဟာတစ္ေတာင္း။ ျငဳတ္သီးခ်က္ေလးက ေကာင္းခ်က္ေတာ္ ေမာင္မင္းၾကီးတို႕ ဒီထက္လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္ပါေစဆိုတာတစ္မ်ိဳး၊ နင့္ဘိုးေအခင္ေမာင္က ဒီတစ္ေခါက္ပဲလွဴမွာ စားမွာသာစားစမ္းပါ နင္တို႕ကလည္းအားမရသာ ဆိုတာကတစ္ဖံု၊ ထမင္းကလည္းေပးလိုက္တာ ႏွာေလာက္ရယ္ ထည့္ပါဟဲ့ အေၾကြးဆပ္သလိုဆိုတာကလည္း ပါ။ ပြက္ပြက္ညံေလတဲ့ ထမင္းရုံကို ရန္ကုန္က Sedona ထက္ ႏွစ္ေထာင္းအားရရွိလွပါတယ္။

အလွဴလွည့္မယ္ဆိုေတာ့ ရြာရဲ့အလွအပ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေတြနဲ႕ ရွိဳးေတြစမိုးေတြထုတ္ထားပါတဲ့ ရြာရဲ့ အလွဴတန္းက အရွည္ၾကီး။ ပိုက္ဆံၾကဲမယ့္လူမရွိေတာ့ အေမက အဲဒီတာ၀န္ကိုယူလိုက္တယ္။ ဘိုးေလးခင္ေမာင္ရဲ့ စုေဆာင္းထားသမွ်အေၾကြေစ့အသစ္ကေလးေတြ အေဟာင္းေလးေတြထဲမွာ ေပါက္ေပါက္ေလးေတြထည့္ျပီး ကီမိုႏိုအစိမ္းေရာင္ေလးနဲ႕ ခပ္တည္တည္ အေရွ႕ဆံုးက ခ်ီတက္ေလရဲ့။ ေဘးနားကပ္ရပ္က ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႕က်ေနာ္က လက္ဆြဲျပီးပါေသး။ ဒါတင္မကေသး တစ္ဖက္ကၾကဲျပီးတိုင္း က်ေနာ္က လက္တစ္ဆုပ္ျပန္ျပန္ေတာင္းျပီး အိတ္ထဲကိုထည့္ေသးတာ။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာေဖာင္းကားေနေတာ့ေအာင္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမေရာက္ခင္ ဖလားထဲက အေၾကြေတြကုန္ခဲ့ေစတာေပါ့။

ေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္ျပီဆိုကတည္းက ဆိုၾကကၾကတာေတြကို ရပ္ အားလံုးတိတ္ဆိတ္တဲ့ ေက်ာင္း၀န္းရဲ့ အရွိန္နဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခဲ့တယ္။ ကိုရင္ေတြသကၤန္းေတာင္းခ်ိန္မွာ က်ေနာ္လည္းေတာင္းခ်င္လိုက္တာ။ တရားနာခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းထဲက သစ္ပင္ေတြေအာက္ဆီေျခလွမ္းမိတယ္။ သရက္ပင္ေတြအရိပ္က အေအးသားလား။ တရားရိပ္က ပိုေအးႏိုင္ေပမယ့္ ခုခဏေတာ့ ေ၀းေနေသးတယ္။

ကိုရင္အၾကီးက ကတံုးရိပ္ေနခ်ိန္မွာ ျငိမ္ေနေပမယ့္။ ကိုရင္ငယ္ကေတာ့ စတင္ေအာ္ငိုေနခဲ့ျပီ။ ဆံပင္ညွပ္ရင္ေတာင္ငိုတတ္ေလေတာ့ ကတံုးတံုးမွပိုဆိုးေတာ့တာေပ့ါ။ အိမ္ျပန္က်မယ္ဆိုေတာ့ အိပ္ရာအသစ္ေတြမွာအိပ္ အ၀တ္အစားအသစ္ေတြနဲ႕ ကတံုုးအသစ္ေတြတင္ ရွဳံ႕ခြက္ရွံဳ႕ခြက္လုပ္တာမဟုတ္ပဲ မိခင္ကလည္း ထားခဲ့ရာမွာ စိတ္မခ်သလို သူပါေရာငိုခ်င္ေနေလရဲ့။ အားလံုးေၾကာက္ရတဲ့ ဆရာေတာ္က ကိုရင္ေတြအထဲ၀င္ ဒကာေတြလည္း ေမွာင္ျပီျပန္ၾကေတာ့ကြာဆိုမွ အားလံုးဦးခ်ျပီး ျပန္ခဲ့ရတယ္။

အလွဴရယ္ျပီးျပန္ေတာ့ ဘိုးေလးတို႕ႏွစ္ေယာက္ကမၻာက တိတ္ဆိတ္လို႕က်န္ခဲ့ျပန္ေရာ။ အလွဴျပီးျပီဆိုမွ အနီးအနားက အမ်ိဳးေတြအိမ္ကို လည္္ရတယ္။ ၀င္သမ်ွအိမ္တိုင္းက ေကြ်းသမွ် မုန္႕ပဲသေရစာေတြက၀မ္းအျပင္အိတ္မပါဘူးဆိုတာနဲ႕ စားရတာ မဆန္႕ေတာ့ဘူး ရပ္ပါေတာ့မယ္ ျဖစ္ယူေရာ။

ေနာက္တေန႕ ေျမပဲႏွုတ္လိုက္ခဲ့ပါလို႕ ကိုရင္သာဂိတို႕ေခၚတာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္မိုးမလင္းခင္ လွည္းေနာက္ကလိုက္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ့အတြက္ အခက္အခဲက ေသာက္ေရ။ ယာထဲမွာ ဘယ္သူမွေသာက္ေရေအးမေသာက္ၾက။ အၾကမ္းေလးေတြကိုယ္စီနဲ႕ ေရဆိုေအးေနမွၾကိဳက္ေလေတာ့ ေရေႏြးကိုေသာက္ပင္မယ့္ ေရငတ္ရယ္ဘယ္မေျပ။ ငွက္ေတြေထာင္လည္းေထာင္ ပစ္လည္းပစ္တဲ့ ကိုရင္သာဂိက အျပန္မွ ခါတစ္ေကာင္စီလက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။

ဦးၾကီးေအာင္ျမင့္။ အခုေကာရွိေသးရဲ့လားမသိ။ ရြာေတာင္ပိုင္းမွာေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ဦးၾကီး။ ဘိုးေလးခင္ေမာင္တို႕နဲ႕ အမ်ိဳးအရင္းေပမယ့္ သေဘာမတူတဲ့မိန္းမကိုယူတယ္ဆိုျပီး ပစ္ထားတဲ့ဦးၾကီး။ ေတာသူေတာင္သားေတြက မၾကိဳက္ဘူးဆိုရင္ တသက္လံုးကိုမၾကိဳက္ေတာ့တာ။ ငတို႕ကေသသည္အထိ အဆက္အဆံမလုပ္ဘူးတဲ့။ အင္းဦးၾကီးတို႕မွာဆင္းရဲရွာပါတယ္။ ျမစ္ဟိုဘက္ကမ္းကို သြားျပီးအလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ ငါ့တူၾကီးတို႕ ငါ့ညီမၾကီးေတြဆိုျပီး တခုတ္တရ ေကြ်းတာေတြကို ျမိဳမက်ေပမယ့္ သူတို႕ေစတနာကို အသိမွတ္ျပဳရာေရာက္ေအာင္အားရပါးရစားျပရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ရဲ အိမ္အျပန္ခရီးမွာ ဒီဦးၾကီးေတြရဲ့ ေမတၱာေတြက တကယ့္ကိုအစစ္အမွန္ေတြဆိုတာျပခဲ့ပါတယ္။

အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုေတာ့ ထမင္းလာမစားလို႕ရယ္ စိတ္ဆိုးတဲ့လူကစိတ္ဆိုး။ လက္ေဆာင္ေတြက က်ေနာ္တို႕ရြာအထိမ္းအမွတ္ေျမပဲဆီေတြ။ က်ေနာ့အထင္ ေလးေထာင့္ပံုးနဲ႕ ေလးပံုးေလာက္ကို ေပးလိုက္ၾကတာ။ ေျမပဲ ေထာပတ္ပဲ ေမာင္မေခၚပဲေတြက ၂ႏွစ္သံုးနွစ္စားလို႕မကုန္ႏိုင္။ မယူလုိ႕ခ်န္ခဲ့တာေတြသိရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကမွာ။

အျပန္မင္းကင္းမွာ သေဘၤာစီးရမယ္ဆိုေတာ့ ညေနဘက္ျဖစ္ျပန္ ႏြားလွည္းနဲ႕ျပန္ရင္ ညေရးညတာ စိတ္မခ်စရာ။ ဟိုးဘက္ဆီက နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ထမံသီဆိုေတာ့။ ဦးၾကီးေအာင္ျမင့္တို႕သားအဖေတြက ေလွကေလးနဲ႕လိုက္ပို႕ပါတယ္။ ေႏြအခါမို႕ ေသာင္ေတြက ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စထြန္းေနျပီ။ ေသာင္စပ္ေရာက္ရင္ေလွာ္တက္ခက္ဖုိ႕ေတာင္ ေရမနက္ေတာ့တာမို႕ ဦးၾကီးတို႕သားအဖေတြ ေလွကို ေအာက္ဆင္းျပီး ၾကိဳးနဲ႕ဆြဲၾကရတယ္။ ေလးမွာမို႕ ေအာက္ဆင္းပါရေစဆိုေတာ့ ငါ့တူၾကီးေတြ အေပၚမွာပဲေနပါကြာတဲ့။ ကြ်ဲပခုန္းထသည္အထိ ရုန္းခဲ့ရတာ ဒါေလာက္က အရာမထင္ပါဘူးတဲ့။ တကယ္ကို ပင္ပန္းခံႏိုင္ၾကပါေပတယ္။ ေလွအေပၚက အေမတို႕မွာေတာ့ မ်က္ရည္ေလးေတြအလည္သားနဲ႕ သူ႕တို႕ေမာင္ၾကီးေတြပင္ပန္းရွာတယ္ေပါ့။

အျပန္သေဘၤာက ေရစုန္ရယ္မို႕ ေနာက္တစ္ေန႕ေန႕လည္မွာ ျပန္ေရာက္ၾကျပီ။ ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ေတြကို ေနရာခ်ရင္း အေမတို႕သားအမိေတြ ဘယ္သူကဘယ္လို ဘယ္သို႕ကဘယ္ပံုဆိုျပီး အလွဴအေၾကာင္းကိုစလိုက္တာ ည ၁နာရီထုိးေတာ့မွ အလွဴဇာတ္လမ္းေျပာခန္းကေန ရပ္ေတာ့တယ္။ ရပ္မယ့္သာရပ္လိုက္တာပါ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ့ ဆီေတြရယ္ ပဲေတြရယ္ သံုးတိုင္း သံုးတိုင္း ဒီအလွဴရယ္က ရင္ထဲျပန္ျပန္ေရာက္ေရာက္လာေရာ………..