ဘိုးေလးခင္ေမာင္အလွဴ သို႕မဟုတ္ ကံရြာအျပန္ (၁)

က်ေနာ္သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းအျဖစ္ကို မေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အလွဴတစ္ပြဲကိုျဖင့္ တစ္သက္တာ တစ္ခါပါျဖစ္ေအာင္ပါခဲ့တယ္ေပါ့…..

ေက်ာင္းေတြပိတ္လို႕ထံုးစံအတိုင္း အဘြားအိမ္ကိုအျပန္ ေျခာက္တန္းစာေမးပြဲေျဖအျပီးေလာက္မွာ။ ပံုမွန္လည္ပတ္မွုေတြရဲ့ အဆံုးသတ္ တကယ္တမ္းက ဗိုက္ဆာလို႕ျပန္လာတာပါေလ။ အိမ္ေရွ႕ကခုံမွာ ဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနေလရဲ့။ မသိမသာ မီးဖိုေခ်ာင္ကို တိတ္တိတ္ေလးသြားေပမယ့္ ဒီမွာေလ အငယ္မသားဆုိျပီး အိမ္ေရွ႕မွာပြဲထုတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါနင္တုိ႕ဘိုးေလးဦးခင္ေမာင္တဲ့။ တခါမွမျမင္ဘူးေပါင္။ အဘိုးရဲ႕ညီတစ္၀မ္းကြဲတဲ့။ အဘြားကေျပာမွေတာ့့ အမွန္ေနမွာပဲဆိုျပီး မ်က္စိတ္မွိတ္ယံုလိုက္ရေတာ့တာပဲ။ ဟုိးအထက္ကလာေလတဲ့ ေတာဂိုက္ၾကီးနဲ႕ဆိုေတာ့ အမ်ိဳးေတာ္သင့္မေတာ္သင့္ စဥ္းစားေနရေသးတယ္။ ဘိုးေလးတို႕က အလွဴအတြက္ပစၥည္းလာ၀ယ္တာဆိုေတာ့မွ ဟာ က်ေနာ္လည္းအလွဴမွာ ကိုရင္၀တ္ခ်င္တယ္လုပ္ေတာ့တာ။ အမ်ိဳးေတြပဲဟာ တူတူလုပ္မယ္ေလေတြဘာေတြျဖစ္သြားတာခ်က္ခ်င္း။ လူဆိုေတာ့ လိုခ်င္တာရွိရင္အဲလို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲျမန္တာေနာ္။ ကပ္စီးနဲတယ္ရယ္လို႕နာမည္ၾကီးေလတဲ့ က်ေနာ့ဘိုးေလးကလည္း ဟေကာင္ရ ငတုိ႕က ဖိတ္စာေတြဘာေတြရိုက္ျပီးျပီကြ ရွင္ဘယ္ႏွစ္ပါးလဲဆိုတာ ရြာမွာေၾကျငာျပီးသားတဲ့။ မသိနားမလည္ေသးေတာ့လည္း ေၾသာ္အင္းပါေလဆိုျပီး စိတ္ေလ်ာ႔ခဲ့ရတာ။

ကိုရင္မ၀တ္ရေပမယ့္ အဲဒီအလွဴကို က်ေနာ္တို႕ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးသြားခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။ တစ္ခါမွမစီးဘူးတဲ့ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာၾကီးနဲဲ႔ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ သေဘၤာက ဆိပ္ကမ္းကို ညဆယ္နာရီမွ ကပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕တက္ျပီးေနရာယူေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားကအိပ္ေနၾကျပီ။ ကမ္းကခြာျပီး မၾကာခင္မွာပဲ မီးကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္သံုးခါေလာက္လုပ္တယ္။ မီးေတြပိတ္ေတာ့မွာမို႕ အခ်က္ျပတာတဲ့ေလ။ မၾကာခင္မွာပဲ အေမွာင္က်သြားပါေတာ့တယ္။

မနက္မိုးလင္းျမင္ကြင္းေတြက အားလံုး အသစ္ ေရအလယ္မွာ ဟိုဘက္ကမ္းဒီဘက္ကမ္း ၾကည့္လိုက္ သြားလာေနတဲ့ေမာ္ေတာ္ေတြ ေငးလိုက္နဲ႕ အလုပ္ကိုျဖစ္ေနေတာ့တာ။ အရြယ္ရွိတဲ့ အပ်ိဳေတြကေတာ့ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္နဲ႕ သေဘၤာဦးမွာသြားလာေနၾကေလရဲ့။ က်ေနာ္စိတ္၀င္စားေနမိတာက ေလွငယ္ေလးေတြနဲ႕ သေဘၤာၾကီးရဲ့ေဘးဘက္ကို ေျပးေျပးကပ္ျပီး စားစရာေတြ လာလာေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေတြေလ။ ေဒသထြက္စားစရာေလးေတြကိုေတာင္းေလးေတြ ထဲမွာထည့္ျပီး အလုအယက္ ေရာင္းၾကရွာတယ္ေလ။

က်ေနာ့အထင္ ခရီးက ႏွစ္ညအိပ္ေလာက္ၾကာခဲ့တယ္ထင္တယ္။ ေရေၾကာင္းေၾကာင့္လည္းျဖစ္မွာေပါ့။ မင္းကင္းဆိုတဲ့ျမိဳ႕ငယ္ေလးကို ေရာက္ေတာ့ ေနညိဳေတာ့မယ္။ မင္းကင္းက ေနာက္ထပ္ဘိုးေလးတစ္ေယာက္အိမ္မွာ တည္းခဲ့ရတယ္။ မိုးခ်ဳပ္ျပီမို႕ ရြာကိုကူးဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ အေမတို႕ညီအစ္မေတြကေတာ့ သူတို႕ညီအစ္မ ၀မ္းကြဲေတြ ျပန္ဆံုတာမို႕ ဟဲ့ဘယ္သူက ဘယ္မွာတုန္း အိမ္ေထာင္က်ျပီဆို ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ ဒါက က်မကေလးေလ နဲ႕ရွုပ္ယွက္ကိုခတ္ေနေတာ့တာ။ စြာစိတို႕ စြာဒလက္တို႕ေကာနဲ႔ ေမးလိုက္တာမဆံုးေတာ့။ အဲဒီအိမ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးပါ။ စည္းကမ္းၾကီးတဲ့ က်ေနာ္တို႕ အဘိုးေလးက သူ႕သားရဲ့ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ပံ့ရေငြေတြကို အိမ္ေရွ႕မွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေထာင္ျပီး လတိုင္း ျဖည့္စြက္တယ္ေလ။ သဂၤဟဆို လူတိုင္းသိပါတယ္။

ေနာက္ေန႕ မနက္လင္းမွ ရြာက ဘိုးခင္ေမာင္တို႕လွည္းနဲ႕လာေခၚၾကတယ္။ က်ီးေတာင္ဦးကိုျဖတ္အျပီးမွာ က်ေနာ့အဘိုးရဲ့ကံရြာကိုေရာက္ပါတယ္။ လွည္းလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ အားလံုးကိုေငးျပီးလုိက္လာတာ။ ရြာဦးက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း။ လွည္းဆရာကိုရင္သာဂိက ရြာထဲ၀င္လာကတည္းက ဘအုန္းၾကီး သားသမီးေတြရြာအလည္လာပါတယ္ဆိုေတာ့ ထြက္ႏွုတ္ဆက္လိုက္ၾကတာ အိမ္တိုင္းနီးနီး။ အားလံုးက မပ်က္မကြက္ေျပာၾကတာက ညေန အိမ္ဘက္လွည့္ခဲ့ပါဦးတဲ့။

ေရာက္ပါျပီ ရြာလယ္က ေစ်းဆုိင္ဖြင့္ထားပါတဲ့ ဘိုးခင္ေမာင္ရဲ့အိမ္။ ေဒြးႏွင္းတင္ကေတာ့အိမ္ေရွ႕မွာ ၾကိဳေနေလရဲ့။ မယ္သန္းရယ္မပါဘူးလားဆိုျပီး အဖြားကိုပါ ေမွ်ာ္ေနတယ္တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္ထဲကမၻာျဖစ္ေနတဲ့ ဘိုးခင္ေမာင္နဲ႕ ေဒြးႏွင္းတင္တို႕ အိမ္ကို က်ေနာ္တို႕ေတြေရာက္သြားေတာ့တာပါ။ အလွဴအိမ္ေၾကာင့္လား က်ေနာ္တုိ႕ေၾကာင့္လား ရွိသမွ်လူေတြက အိမ္ေရွ႕မွာကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ ၾကည့္ေနတာမဟုတ္ပဲ တကယ္ကို လက္ပိုက္ျပီးၾကည့္ေနၾကတာဗ်ာ။ အစ္ကိုၾကီးကလည္း လက္ပတ္နဲ႕ ဘာနဲ႕ျပီးေတာ့ ဘရိတ္ဒန္႕ဆုိတာကိုလည္း သူက ကျပေနေသး။ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အိမ္ေရွ႕ကမျပန္ႏိုင္ေတာ့။ ခေလးေကာလူၾကီးေတြေကာ အားလံုးမတ္တပ္ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ေနၾကေလရဲ့။

ေတာ္ေတာ္ေလးေမွာင္မွ လူေတြရွဲသြားၾကတယ္။ အကမင္းသားလည္း ေမာသြားေလာက္ျပီေပါ့။ မီးမရွိေတာ့ အဖြားရြတ္ေနၾကစကားအတိုင္း အေၾကာင္းဆိုင္ ဖေယာင္းတုိင္ကိုင္ရတယ္တဲ့ေလ။ အလွဴလုပ္ဖို႕က ၂ရက္ေလာက္လုိေသးတယ္တဲ့။

ဆက္ပါဦးမယ္။

ဓါတ္ပံုေလးကို www.allmyanmar.com ကကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္