လက္က်န္ဆယ္ရက္နဲ႕က်ေနာ္

ကိုရုပ္ဆိုးေရ ၾကားျဖတ္ TAG ကေလးေရးၾကည့္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ကားႏွစ္စီးက ေရွ႕ဆံုးကားကိုမ်ား ေစာင့္ေနသလားလို႕။

တကယ္လို႕ဆယ္ရက္သာက်န္ခဲ့ရင္ ဘာလုပ္မလဲတဲ့။ တကယ့္ကို အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတာပါ။ ခုလက္ရွိအသက္ရွင္ေနတဲ့ ဘ၀မွာေတာင္ မနက္ျဖန္ဆုိတာ အတြက္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတာ။ ေသဖို႕ဆိုတာ ေ၀းစြေျခာက္ျဖာျဖစ္ေနတာေပါ့။ က်ေနာ့ရဲ့ အရင္ CE ေျပာေနၾကစကားအရဆိုရင္ “plan to fail, fail to plan” ပါတဲ့။ က်ေနာ္ေတြးၾကည့္မိတာေတာ့ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေမ်ာက္မီးခဲကိုင္မိသလို ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာပါ။ သိသိျခင္း ေဆာက္တည္ရာမရ ေတာင္ေျပးလိုက္ေျမာက္ေျပးလိုက္ ထိုင္ရမလို ထရမလိုျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ျငိမ္သက္စြာ ၾကက္ဖၾကီးလည္လိမ္သလိုေၾကကြဲေနတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ေမွ်ာ္လင့္လို႕ရတာက အဲဒီစိုးစိတ္တိုးတိတ္နဲ႕ ေနာက္ဆယ္ရယ္မတိုင္ခင္ ေသသြားတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ့မွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္အတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာ မရွိသလို ရွိခဲ့ရင္လည္း ျပင္ဆင္ထားတဲ့အတိုင္းလုိက္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႕က မေသခ်ာ။ စိတ္တစ္ခု ရုပ္ကိုးဆယ္ဆိုေတာ့ေလ။

မေသခင္ ဆယ္ရက္ေလာက္အလုိဆိုတာကိုေတြးမိေတာ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သတိရမိျပန္ေရာ။ အသက္အပုိင္းအျခားအလိုက္ ျဖစ္ပ်က္မယ့္ အေၾကာင္းေတြကို ေဟာရင္း အခ်ိန္တစ္ခုမွာေသပါမယ္လို႕ ေဗဒင္အေဟာခံလိုက္ရတဲ့ ေႏွာင္းခင္ေဇာ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ သူ႕ကိုေဟာလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက တကယ့္ကို တိုက္ဆိုင္စြာ အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာ။ အဲေလာက္ထိဆိုေတာ့လည္း သူ႕ကို အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္သြားေစခဲ့တယ္ထင္တယ္။ သူ႕ေနရာမွာ က်ေနာ္သာဆို ရူးသြပ္သြားမိမွာ။ တကယ္ကို အတၱတရားေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ က်ေနာ့ ခႏၡာကိုယ္ကို က်ေနာ္တပ္မက္လြန္းပါတယ္။ ဟိုလူနဲ႕မခြဲႏိုင္ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကိုလည္းလက္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အစြဲေတြက ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလို (သေဘၤာကုန္းပတ္ၾကိဳးေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္္) ရစ္ပတ္ ေႏွာင္တြယ္ေနခဲ့ျပီ။

တကယ္ကိုၾကံဳေတြခဲ့ရင္ေကာ။ ကံတရားံကေရြးခ်ယ္တာကို ဟင့္အင္းလို႕မွျငင္းခြင့္မရွိတာ။ အခုေခတ္ၾကီးက ေရာဂါအထူးအဆန္းေတြေပါပါဘိသနဲ႕။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က ၾကံဳေတြ႕ေကာင္း ၾကံဳေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ၾကံဳေတြ႕ျပီး အဲလိုၾကိဳသိခဲ့ဖို႕လည္းလိုအပ္ပါေသးတယ္။ တကယ္လို႕မ်ား ၾကိဳသိခဲ့ရင္….

က်ေနာ္ပထမဆံုးလုပ္မိမွာက က်ေနာ့လက္ရွိပတ္၀န္းက်င္ကေန ထြက္သြားမွာပါ။ က်ေနာ့အေပၚတြယ္တာတဲ့ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့လူေတြကို အသိမေပးပဲ တိတ္တိတ္ေလးထြက္သြားခ်င္တာပါ။ (တကယ္တမ္းက ဘယ္သူမွမရွိ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ေနမိတာပါ) သူတို႕ေတြကို က်ေနာ္ရွိေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္နဲ႕ က်န္ခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားမွာပါ။

ေနာက္တစ္ခုက က်ေနာ္၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ လုပ္မိပါလိမ့္မယ္။ စိတ္မရွိပါနဲ႕ဗ်ာ က်ေနာ္ဘာလုပ္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ မေျပာပါရေစနဲ႕။ က်ေနာ္ လုပ္ျဖစ္မယ္ မျဖစ္မယ္ မေသခ်ာလို႕ပါ။ ျပီးရင္ေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြကို ေသြးပ်က္စြာ တစ္ေယာက္တည္းရင္ဆိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားမယ္။ ေအာင္ျမင္မျမင္ေတာ့ မေသခ်ာ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္ေသဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လို က်ေနာ္ေသရင္ အုတ္တိုင္ေလးေတာင္ မက်န္ခဲ့ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီေျမေပၚမွာ က်ေနာ္ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကိုမွမသိေစခ်င္လို႕ပါ။

တကယ့္ကို အဲလိုျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့ကိုလာၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။ ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ျဖစ္ရဲ့လားဆိုတာ မလုပ္ခဲ့ရင္ သတိေလးေပးေစခ်င္ပါတယ္……….