ကံဆိုးေစေသာ ဒုတိယလရဲ့ေန႕

မနက္ဆိုတာ သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႕ေက်ာင္းခ်ိန္အမွီ သြားရျမဲ။ ပံုမွန္ေက်ာင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေန႕တစ္ေန႕ဟာ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ အမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့တယ္ ဆိုရင္ျငင္းႏုိင္မယ္လို႕မထင္ခဲ့။

မနက္အတန္းခ်ိန္အျပီး ေန႕လည္ဘက္ ေနာက္တစ္ခ်ိန္မစခင္ က်ေနာ္လုပ္ေနက် သခ်ၤာသင္ခန္းစာေတြကို တြက္ေနမိတယ္။ သခ်ၤာပုစာၦေတြ အေျဖရွာထြက္ခ်ိန္ေတြဟာ ဘယ္ခံစားမွုနဲ႕မွ ႏွုိင္းမယွဥ္ႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို ျဖစ္ေစတယ္ေလ။ စာတြက္ေနတဲ့အခန္းငယ္ထဲမွာ အဲယားကြန္းမွ ပန္ကာလည္သံကလြဲရင္ ဘာသံမွမၾကားရ။ ၁၄ေယာက္သာရွိေသာ က်ေနာ္တို႕အတန္းကို အတန္းေတြအားလံုးနဲ႕ေ၀းရာ ေဒါင့္ဆံုးအခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ထားေသာေၾကာင့္တိတ္ဆိတ္မွုၾကီးစုိးေနသည္။ အာရံုက ပုစၦာထဲမွာ ရွိေနလို႕လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္ဆိတ္ Breakeven point ေတြက မ်ဥ္းအဆြဲမွားတာနဲ႕ အေျဖမွားႏိုင္သည္။ က်ေနာ္လိုခ်င္တာကလည္း ဖတ္စာအုုပ္ထဲကအတိုင္းအေျဖဆိုေတာ့ အာရံုႏွစ္ယူမိသည္။

ခပ္ဖြဖြေျခသံတစ္ခုကိုၾကားေနရသည္။ လူတစ္ေယာက္အခန္းထဲကို၀င္လာမယ္ထင္တယ္။ အနံတစ္ခုက လူမေရာက္ခင္ၾကိဳေရာက္ေနခဲ့သည္။ စားပြဲေထာင့္စြန္းမွာ လူတစ္ေယာက္ရပ္ေနခဲ့သည္။ ဘုတ္ဆိုေသာ အသံတစ္ခုမဆံုးခင္မွာ က်ေနာ္ေမာ့ၾကည့္ေပမယ့္ ထိုလူမရွိခဲ့ေတာ့။ စားပြဲေပၚမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္က ဗူးေလးတစ္ဗူး။ လက္နဲ႕ကိုင္ၾကည့္ရင္း သတိထားမိတာက ဗူးေပၚမွာ ဘာစာတန္းမွရွိမေန။ ဘာအတြက္လဲ ဘယ္သူလဲ ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္ဆိုတဲ့ ပုစၦာက ထပ္ထြက္လာျပန္တယ္။ ေနာက္သြားတဲ့ အာရံုက ခ်က္ခ်င္းစုစည္းလို႕မရ။

အဲဒီေန႕အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ အေျဖမေပၚ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူလာေပးတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အမွတ္မထင္ က်ေနာ္သိလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီလူကို ေနာက္ေန႕မွ တိုက္ရိုက္ေမးမယ္လို႕စိတ္ကူးျပီး အိမ္ကိုျပန္ခဲ့မိတယ္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ္သိတာက မေန႕က က်ေနာ့အဖြားဆံုးသြားျပီတဲ့။ အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါတဲ့။ အတန္းပိုင္ကို ဖံုးဆက္ျပီး ခြင့္တင္၊ ရတဲ့ မွီရာရထားနဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ခဲ့တယ္။ ေသာက အပူေတြကို ပိုက္ရင္း အဲဒီပုစၦာကို ခဏေမ့ထားခဲ့သည္ေလ။ ရက္လည္အျပီးျပန္လာသည္အထိေပါ့။

ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ သူမရွိေတာ့။ သူက ဒီေျမအရပ္ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာမရွိေတာ့။ မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ဆက္သြယ္ရန္ၾကိဳးစားဖို႕လည္း အားမထုတ္ခဲ့။အဲသည္ေတာ့ ဒီအေျဖကိုု က်ေနာ္ခုခ်ိန္ထိ မရရွိခဲ့ပါ။ အေျဖမရတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ဟာ က်ေနာ့စိတ္မွာ လိပ္ခဲတည္းလည္းျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

အမ်ားတကာကံဆိုးေစသည္ဟုသတ္မွတ္ထားေသာ ဒုတိယလ၏ ရက္တစ္ရက္သည္လည္း က်ေနာ့ကို ကံဆိုးမွုမ်ားနဲ႕အတူ ထာ၀ရအမွတ္တရ ရွိေနခဲ့သည္…….