အခ်စ္

လူ႕ဘ၀တစ္ေလ်ွာက္မွာ ၾကံဳကိုၾကံဳရမွာပါ။ မ်ားျပားလွတဲ့အခ်စ္ေတြထဲမွာ ဘယ္အခ်စ္နဲ႕ၾကံဳျပီး ဘယ္အျဖစ္နဲ႕ဆံုေစမလဲ ဘယ္သူမွကံေသကံမ မေျပာႏိုင္။ တကယ္တမ္း ဒီTopic က က်ေနာ္မပိုင္တဲ့ အရာ။ ဒါေပမယ့္ Painted skin ဆိုတဲ့ဇာတ္ကားေလး ၾကည့္အျပီးမွာ ဒီေခါင္းစဥ္ကိုတင္ၾကည့္မိတာ။

လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ခ်ိန္လံုးသတိရရင္အခ်စ္တဲ့လား။ လူတစ္ေယာက္ကို အျမဲတမ္းစြဲလမ္းေနရင္ အခ်စ္တဲ့လား။ တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာက အဲဒီလူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္နဲ႕ခႏၶာအရာအားလံုးကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာတဲ့လား။ အခ်စ္စစ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွမပ်က္ယြင္းေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္ထပ္အခ်စ္တစ္ခု ျဖစ္တည္လာရင္ ဒါဆိုအခ်စ္စစ္မဟုတ္လုိ႕ေပါ့။ အခ်စ္ေနာက္မွာ မနာလိုမွုေတြ သ၀န္တိုမွုေတြ ျပည့္ႏွက္ေနမယ္ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုပဲ ဂရုစိုက္ေစခ်င္မိတယ္၊ ကိုယ့္အနားမွာပဲရွိေစခ်င္မိတယ္။ သူ႕ရဲ့လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာကိုလည္း အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့။ သူ႕အနားမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏွလံုးသည္းပြတ္ေတြ ေၾကြမတတ္ျဖစ္ရမွာပါ။ အနားမွာေနျပီး ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ အက်ဥ္းက်ေနရမွာ။ ကိုယ့္အနားမွာ မရွိတဲ့အခိုက္အတန္႕ေတြမွာ အရာရာကို လက္လႊတ္ဆံုးရံွဳးရသလိုပါပဲ။

တကယ္လုိ႕ကိုယ့္ေနာက္မွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆိုတာ ေပၚလာခဲ့ရင္ မွ်ေ၀ခံစားေပးႏုိင္ဖို႕ခက္ပါလိမ့္မယ္။ အရမ္းကိုနားလည္ျပီး မွ်ေ၀ခံစားခဲ့မယ္ဆုိရင္လည္း မႊမႊေၾကေနတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႕ပဲျဖစ္မွာပါ။ အပူေတြကို ျမစ္ေခ်ာငး္ေတြအျဖစ္ ပါးျပင္မွာစီးဆင္းေစခဲ့မွာ။ အျဖည့္ခံခ်စ္တတ္သူေတြေကာ အမ်ားၾကီးရွိႏိုင္ပါ့မလား။

တိုးတိတ္စြာခ်စ္တတ္သူေတြက်ေတာ့ေရာ။ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့လို႕ေနာက္က်တဲ့ အသိေတြကို ေနာင္တေတြ ရင္မွာပိုက္ျပီး အသံတိတ္ရွိုက္ေနရတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကိုပိုင္ဆိုင္မွာေပါ့။ သူတို႕ရဲ့ အားငယ္စိတ္ေတြကို နားလည္ေပးႏုိင္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေကာင္းပါေလရဲ့။

ဇြတ္တရြတ္ခ်စ္ မိုက္ရူးရဲခ်စ္တတ္သူေတြေကာ။ အရမ္းကို ကမ္းကုန္ေအာင္ခ်စ္ပစ္လုိက္လို႕ ေနာက္ထပ္ အခ်စ္ေတြ မရွိႏိုင္ေလာက္္ေတာ့ဘူးလားလုိ႕ေမးခ်င္ေနမိတယ္။

အခ်စ္ အခ်စ္ေတြကို အသစ္အသစ္တည္ေထာင္သူေတြကိုေရာ။ သူတို႕ေတြရဲ့ ႏွလံုးသား refresh rate က သိပ္ျမန္တာေၾကာင့္လား။ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ သူတို႕အတြက္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေနသလားလုိ႕။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာမွမခံစားတတ္ေတာ့တဲ့ ထံုေပေပႏွလံုးသားကို ပိုင္ဆိုင္ၾကသူမ်ားပဲလား။

တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ စြဲျမဲစြာခ်စ္ျပီး က်န္ရစ္ျဖစ္ေနသူေတြေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမယ္ရွားမယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္သက္လံုးမွာ ဒီအခ်စ္ကိုပဲ ဖက္တြယ္ရင္း မိုးလင္းသြားတဲ့ ညေပါင္းေတြမ်ားလာတဲ့အထိေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ရဲ့သမိုင္းမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြပါကိုပါ၀င္ေနမွာပါ။ စာမ်က္ႏွာအေရအတြက္ေတြ မ်ားမမ်ား။ စာမ်က္ႏွာေတြလွမလွကိုေတာ့ ကံဇာတ္ဆရာကပဲ ေရးခ်ယ္မလား ကိုယ္ကိုတိုင္ကပဲ ျခယ္မွုန္းႏိုင္မလား ဘယ္သူမွမသိ။ ေအးျငိမ္းတဲ့ အခ်စ္ကိုပိုင္ဆိုင္ရင္ေတာ့ သင္ဟာ ကံေကာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ပူျပင္းတဲ့ အခ်စ္ေတြျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဆုေတာင္းရံုပဲေပါ့ဗ်ာ။ ေၾသာ္ အခ်စ္… အခ်စ္……က်ိန္စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေလမလား ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေလမလားေနာ္

ေမွာ္ဇာကအျပန္

Bonjour လို့နှုက်ဆက်ရပါတဲ့ ဒီသင်တန်းကို တက်ဖြစ်ခဲ့တာ ဘာကြောင့်ပါလိမ့်။ မူလဦးတည်ချက်တွေနဲ့ အကွဲကွဲအလွဲလွဲဆိုတော့ လုပ်သလိုမဖြစ်တော့လည်း ဖြစ်သလိုလုပ်လိုက်ဟန်တူပါရဲ့။ အတန်းထဲကစာတွေကို မမှတ်မိနိုင်တော့ပေမယ့် ဒီမှော်ဇာခရီးစဉ်လေးကတော့…

A1 အတန်းရဲ့ w1/2 section တွေရဲ့ လေ့လာရေးခရီးစဉ်လေးပါ။ တစ်နှစ်လုံးကျောင်းကို မှန်အောင်မတက်ခဲ့ပေမယ့် ဒီခရီးစဉ်ကိုတော့ သူငယ်ချင်းတွေ အစီအစဉ်နဲ့လိုက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ မနက် ၇နာရီလောက် ကျောင်းရှေ့မှာလူတွေပုံနေပြီ။ ကိုယ့်အဖွဲ့နဲ့ကိုယ် စကားတွေဖောင်ဖွဲ့နေကြပြီ။ ကားကမလာသေး။ ကားရောက်တော့တော်တော်နောက်ကျနေပါပြီ။ ဆရာ၊ ဆရာမတွေအပြင် ကျောင်းက အုပ်ချုပ်သူတစ်ချို့ပါလိုက်ပါလာတယ်။ မူကြိုကလေးတွေ အပြင်ထွက်သလို ရှေ့ဆုံးကနေပြီး တစ်နှစ်သုံးလူရေ။ မပြည့်မချင်းကားမထွက်တာမို့ တကယ့်ကို ရီစရာဖြစ်ခဲ့တဲ့ ခရီးစဉ်ပါ။ လမ်းမှာမှောက်အိပ်တဲ့လူတစ်ယောက်ကို ကျော်ရီသွားပြီး လူလိုသေးတယ်နှဲ့ ကားမထွက်ပဲထိုင်စောင့်နေတာကိုတော်တော်ကြာမှသိကြလို့ လူပြည့်ပါတယ်ဆိုပြီး အော်ကြရတဲ့အဖြစ်တွေပေါ့။ အင်ဒရေထင်ပါရဲ့ နာမည်တောင်မေ့လုလု။

လမ်းမှာခဏရပ်ပြီး လက်ဖက်ရည်သောက်ဆင်းကြတယ်။ ကျနော်တို့ပြည်မှာ လိုအပ်နေသေးတာက သပ်ရပ်တဲ့အိမ်သာလေးတွေ။ တန်းစီပြီးစောင့်နေရတဲ့ မဖြစ်ညစ်ကျယ် အဖြစ်ဆောက်ထားတဲ့ အိမ်သာလေးတွေမှာ နိုင်ငံခြားသားတွေကလည်း အလိုက်သင့် တန်းစီနေတာ တွေ့ရတော့ စိတ်တော့အေးသွားပါတယ်။ တိုးတက်စေချင်လိုက်တာလို့ တစ်ချိန်လုံးအော်နေတဲ့လူတွေ ဘယ်တွေရောက်နေပါလိမ့်။

ပြည်ကိုသွားတဲ့ ခရီးစဉ်တစ်လျှောက် ဖဲရိုက်သွားကြပါတယ်။ တလွဲမထင်ပါနဲ့ ဖဲဗေဒင်လည်း မေးကြပါသေးတယ်။ ငွေကြေးလောင်းကစားမဟုတ်ပဲ ဆရာခေါ်ကြေးလား နဖူးတောက်ကြေးလားရယ်ပါ။ ဖဲလိမ်ရိုက်လေတဲ့ မမစုတို့ မမယုတို့ကျေနပ်အောင်လည်း အရှုံးပေးလိုက်ပါသေးတယ်။

ကားပေါ်မှာကစားတဲ့ ဂိမ်းလေးတစ်ခုကလည်း ရခဲ့တဲ့ တီရှပ်တစ်ထည်အတွက်ပျော်ရွှင်ဖွယ်။ ကားရဲ့ဘယ်ဘက်ခြမ်းကနေ ညာဘက်ခြမ်းအထိ တစ်ယောက်စီရဲ့ နာမည်တိုင်းကို လက်ညှိုးထိုးပြီး ရွတ်ပြရတဲ့ ကစားနည်းပါ။ ပြီးရင်ရှေ့ထွက်အားလုံးကို တန်းစီလက်ညှိုးထိုး မှားသွားလို့ကတော့ မရ။ နာမည်ပြောင်တွေ နာမည်အမှားတွေထွက်လာတာမို့ တော်တော်လေးကို ပျော်စရာကောင်းခဲ့တယ်။ အမှားမပါအောင်ရွတ်နိုင်တဲ့အတွက် ကျောင်းတံဆိပ်နဲ့ တီရှပ်တစ်ထည်လက်ဆောင်ရခဲ့ပါတယ်။

လမ်းမှာ ဘုရားတစ်ဆူဝင်ခဲ့တယ်။ နာမည်ကျော်ဘုရားပေမယ့် ကျနော့မှတ်ဉာဏ်မကောင်းတာမို့ ဘွဲ့နာမည်မေ့နေပြီ။ (ရွှေဘုံသာမုနိပါတဲ့)ဖြတ်ရမယ့်တံတားကြိုးသွားတာမို့ လမ်းလျှောက်ရင်း ဘုရားကိုဖူးကြရတယ်။ အမောအပန်းတွေက ပြောင်းဖူးပြုတ်စားရတာနဲ့ ကျေပါတယ်။ ပြောင်းဖူးပြုတ် အင်းပြောရင်းနဲ့တောင်စားချင်လာပြီ စီးစီးလေးပေါ့။

ပြည်ကိုရောက်တော့ ဗိုက်ကဆာလောင်နေပါပြီ။ ဟိုတယ်မှာ check in ဝင်ရင်း တန်းစီရပြန်ရော။ ဒါတောင်ကား ၂စီးစာမို့သာပဲ။ ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းသုံးယောက်ကို တစ်ခန်းကျပါတယ်။ သုံးယောက်လုံးနာမည်တွေက လေးလုံးစီပြီးတော့ ဆင်တူတွေမို့အာလုံးက ရီနေကြပြန်ရော။ တဟားဟားနဲ့တစ်ချိန်လုံး ရီနေကြတာမို့ ကျောင်းအုပ်ချုပ်သူက သူတို့တွေဘာတွေဒီလောက်ပျော်စရာကောင်းနေပါလိမ့်ဆိုပြီး ပြောနေသမျှစကားတိုင်းကို ဆရာမကို ဘာသာပြန်ခိုင်းတဲ့အထိစိတ်ဝင်စားစေခဲ့တာ။

ဟိုတယ်အခန်းလေးက ကျဉ်းပေမယ့် တော်တော်လေး စီစဉ်တကျလုပ်ထားတဲ့ မင်္ဂလာဟိုတယ်ကို ဖြစ်နိုင်ရင် နောက်တစ်ခေါက်အေးအေးလူလူ သွားနားချင်မိတယ်။ ပစ္စည်းတွေချပြီး ကားပေါ်မှာအဆင်သင့်စောင့် လူစုံပြီဆိုတော့ ရွှေဆံတော်ဘက်ကို ဦးလှည့်ခဲ့ကြတယ်။ ကျနော်အရမ်းကြိုက်တဲ့ ချဉ်ပေါင်ဖူးယိုကိုလည်း မှတ်မှတ်ရရဝယ်ခဲ့ပါတယ်။ ဘုရားကအဆင်းမှာ တောင်းရမ်းလေတဲ့ ကလေးတွေ လူကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း ရင်ဘတ်တွေကိုတင်းကြပ်စေခဲ့တဲ့ ညနေခင်းပါ။ တကယ်တမ်းတော့ ပြည်က ကျနော်နဲ့မစိမ်းပါဘူး။ ပြည်မှာ ငယ်တုန်းက တလကိုးသီတင်းနေခဲ့ဖူးတယ်တဲ့။ ကျနော့ခြုံစောင်လေးပျောက်သွားဖူးတဲ့ ပြည်ကိုမမေ့သင့်ပါဘူး။

အညာဘုရားပွဲကို ပတ်ရင်း တကယ့်ကို နှစ်ထောင်းအားရရှိလှပါတယ်။ ရုပ်ရှင်ရုံထောင့်က ကြံရည်ဆိုင်မှာထိုင်ရင်း အားလုံးပျော်ပျော်ပါးပါး ထိုင်ခဲ့ကြတယ်။

ညဘက်ဒင်နာကို ဟိုတယ်ကကျွေးပါတယ်။ ပြည်မှာဆောင်းဆိုတဲ့အတိုင်းတော်တော်လေး အအေးဓါတ်ဝင်နေပြီ။ ထုံးစံအတိုင်း အရေပြားပါးတဲ့ ကျနော့ပါးနှစ်ဖက်ကတော့ ဆောင်းတွင်းအသားပတ်နေခဲ့ပြီ။ ဒီတညပဲတည်းရမှာဖြစ်တဲ့အတွက် ကျနော်တို့တော့ ဟိုတယ်တစ်ခုလုံးလျှောက်လည် ဓါတ်ပုံရိုက်။ ကျောင်းသားရေးရာက အမကြီးကို အကောက်တောင်လိုက်ပို့ဖို့ အရေးဆိုမိကြတယ်။ အမကြီးလည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ ကျမဆီးစဉ်ပေးပါ့မယ်အထိ စကားမှားသွားလို့ ရယ်ချင်ပက်ကျိဖြစ်ကြရတယ်။ ဒါပေမယ့် မသွားဖြစ်ခဲ့ဘူး အကောက်တောင်ဆီကို။

ပြီးတော့ ဘောလုံးပွဲတစ်ပွဲကြည့်ကြတယ် (ဘာပွဲလဲတော့မမှတ်မိတော့ဘူး)။ ဆရာမသားလည်းလာရင်း မမယု မမစုမှသည် တော်တော်များများက ကျနော်တို့အခန်းထဲမှာ။ ညဉ့်အတော်နက်မှ ပြန်သွားကြသည်လေ။ ကျနော်တို့ရဲ့ တစ်ယောက်တည်းစွမ်းတဲ့ အစ်ကိုကြီးကတော့ ရွှေပတ်တစ်လုံးကို တစ်ယောက်တည်းသောက်ရင်း ကုတင်ပေါ်ကိုလေးဘက်ထောက်တက်ခဲ့တယ်ဆိုတာ မသိတော့အောင် အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။

မနက်မိုးလင်းတော့ ဖုန်းတွေကိုပြောင်နောက်ရင်း မောနင်းကောခေါ်တယ်ဆိုပြီး ရှိသမျှ အခန်းတိုင်းကို ကျနော်တို့သုံးယောက်ပေါင်းပြီး လိုက်နိုးကြတယ်။ တကယ်ထင်တဲ့လူတွေကတော့ ဧည့်ကြိုကောင်တာမှာစောင့်နေတဲ့အထိ။ အဲလိုက်ဆိုးခဲ့တာ။ မနက်စာကို ကမန်းကတမ်းစား ဟိုတယ်ကစီစဉ်ပေးတဲ့ B600 လေးထဲကို ရှိသမျှသူငယ်ချင်းတွေ အကုန်ထည့် အပြင်ဘက်မှာ တွယ်စီးရင်း ရန်ကုန်ဘတ်စ်ကားစီးရတဲ့ အရသာကို အလွမ်းပြေပေါ့။

ပြည်မှာနာမည်ကျော်လေတဲ့ ထမင်းသုတ်ကိုလည်း စားဖူးတယ်ရှိအောင် သွားစားတော့ ဆိုင်ကဖွင့်ကာစ ကိုယ်တိုင်စားပွဲထိုးပြီးစားခဲ့ကြတယ်။ ဆိတ်သားကျော်မွမွရယ်နဲ့ တကယ့်ကို အရသာရှိခဲ့ပါတယ်။ကမ်းနားဘက်လမ်းလျှောက်ရင်း နွားလှည်းမမြင်ဘူးလေတဲ့ ရန်ကုန်သူတွေ ဓါတ်ပုံရိုက်နေကြလေရဲ့။ ပြီးတော့ နာမည်ကျော်လေတဲ့ နဝဒေးတံတား။ တံတားအောက်က အအေးဆိုင်လေးမှာ စိတ်ရှိလက်ရှိမြစ်ပြင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး လွမ်းချင်တဲ့ စိတ်ကို ကန့်သတ်ထားတဲ့ အချိန်ကခွင့်မပြုပြန်ဘူး။

ဟိုတယ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ကမန်းကတမ်းပစ္စည်းတွေကိုသိမ်း Check out လုပ်ပြီးတော့ မှော်ဇာမြို့ဟောင်းကို ဦးတည်ခဲ့ကြတယ်။ ပြတိုက်အထိပဲ ကားကသွားနိုင်ပြီး သရေခေတ္တရာမြို့ဟောင်းဆီကို နွားလှည်းတွေနဲ့ သွားကြရတယ်။ ခိုင်ခန့်တဲ့ မြို့ရိုးကြီးအနောက်မှာ ဘာဆိုဘာမှမမြင်ရအောင် ခြုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းတွေ ကြီးစိုးနေတာတော့ နှမြောစရာ။ တကယ်ဆိုသေသပ်စွာ ဖော်ထုတ်သင့်တယ်နော်။ တစ်လမ်းလုံးလည်း နွားလှည်းဆရာရဲ့ ထန်းလုံးလောက်မြွေကြီးတွေ အကြောင်းရယ် အညာစကားလုံးအသစ်အဆန်းတွေက အားလုံးကို ဖမ်းစားထားတာပါပဲ။

တည်ထားတဲ့ ဘုရားရဲ့ ဒီဇိုင်းတွေကို ဆောက်လုပ်မယ့်သူတွေက မိဖုရားကို သွားမေးလို့ မိဖုရားပြတဲ့ အတိုင်းတည်ထားတဲ့ ဘုရားပုံတွေလို့ပြောကြတယ်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ မသိပါ အပြောင်အပြက်လဲဖြစ်နိုင်တယ်လေနော်။ ငြမ်းဆင်ထားတဲ့ ဘုရားပေါ်ကိုထုံးစံအတိုင်း မြန်ဆန်တဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ အပေါ်ဆုံးအထိတက်သွားမိတယ်။ ကျောင်းအုပ်ချုပ်သူက စိုးရိမ်မှုကြီးစွာနဲ့ ပြန်ခေါ်မှပဲ ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ နိုင်ငံခြားသူကလည်း ဗုဒ္ဓဘာသာဖြစ်တယ်ဆိုတာ အဲဒီကျမှ အံသြတကြီးသိလိုက်ရတယ်။

ပြန်လာတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်မှာ အညာမြေကို လွမ်းစိတ်တွေကြီးစိုးနေမိတယ်။ ဖုန်တွေကထူ လှည်းတန်းကြီးနဲ့ဆိုတော့ ငယ်တုန်းက ကျောက္ကာဘုရားဖူးသွားကြတဲ့ ပုံတွေကို ပြန်မြင်ယောင်နေမိတော့တာ။

အပြန်လမ်းမှာတော့ ရွှေမျက်မှန်ဘုရားကိုလည်း ဝင်ခဲ့ပါသေးတယ်။ ရွှေတောင်တိုက်ပွဲဆိုတာလည်း ဘယ်လောက်များကြီးကျယ်ခဲ့ပါလိမ့်နော်။ ရန်ကုန်ကိုပြန်ရောက်တော့ တော်တော်လေး အမှောင်လုနေပြီ။ မြို့ပြဆန်လွန်းတဲ့ ရန်ကုန်မြို့ဟာ ပြည်မြို့လောက် မအေးဆေးပြန်ဘူး။

မှော်ဇာမြို့အပြန်မှာ အတွေးတွေ အဆွေးတွေ အလွမ်းတွေ အပြင် ဒီလောက်ခိုင်ခံ့တဲ့ မြို့ကြီးတွေတောင် ပျက်စီးခဲ့သေးတာပဲ တစ်နေ့ကျ အရာအားလုံးဟာ ပျက်စီးကြအုံးမှာပါလားဆိုတဲ့ အသိက ရင်ထဲမှာ……

ပထမဆံုးျပည္ပခရီး သို႕မဟုတ္ အေၾကာက္တရားတို႕က်ဆံုးခန္း(၄)

နောက်တစ်ပတ်ကိုတော့ ဟိုတယ်အသစ်ကိုရွှေ့ရပါတော့မယ်။ ရှင်းရတဲ့ဟိုတယ်ခထဲမှာ ရေသန့်ဗူးဖိုးက မတန်ဆုံးပါ။ ပထမဆုံးနေ့ပဲ အလကားပေးပြီးနောက်နေ့ကစလို့ သောက်သမျှပေးခဲ့ရတာ။ နောက်တစ်ပတ်က စက်ရုံကိုသွားလေ့လာရမှာမို့ စက်ရုံနဲ့နီးတဲ့ နေရာမှာပါ။ စက်ရုံကိုသွားဖို့ ကားလာကြိုပေးပါတယ်။ ဒီဟိုတယ်ကမနက်စာ မကောင်းပေမယ့် တော်တော်များများ အင်္ဂလိပ်လိုပြောနိုင်ကြတယ်။ ဟိုတယ်ရောက်တဲ့ ပထမဆုံးညမှာတော့ အိပ်လို့မပျော်တာမို့ တစ်ယောက်တည်း စလောင်းကိုကြည့်ရင်း Ring 2 ကိုကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဇာတ်ကားလာတာကလည်း ၁၂နာရီကျော်ပြီဆိုတော့ ညဉ့်နက်နက်မှာတစ်ယောက်ထဲ ကြည့်ရင်းသွေးပျက်ခဲ့တဲ့ညတစ်ည အဖြစ်အမှတ်ရမိတယ်။

စက်ရုံထဲမှာပဲ ကန်တင်းရှိပြီး ကန်တင်းရဲ့ အစားအစာတွေကိုပြင်ပထက်စျေးချိုအောင် ဖြည့်စွမ်းပေးထားတဲ့ အစီအစဉ်ကို နှစ်ခြိုက်မိတယ်။ Table Tennis ခုံကိုလည်း စနစ်တကျ လုပ်ပေးထားတာ တွေ့တော့ ရုံးမှာခုချိန်ထိ အရေးဆိုနေတာ မအောင်မြင်သေးဘူးဆိုတာ သတိရမိပြန်ရော။ အအေးခန်းဆိုတဲ့ အနုတ်၄ဒီဂရီအခန်းကို ဝင်ကြည့်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ နှာခေါင်းမကောင်းတဲ့ကျနော့အတွက် ဟတ်ချိုးချီနေခဲ့တာ တော်တော်လေးပင်ပန်းတယ်။ တော်သေးတယ် မြန်မာပြည်သားဖြစ်ပေလို့ ရုရှားမှာများနေရရင် ချီရတာနဲ့တင် အသက်ပါနိုင်တယ် အဟုတ်။

အဲဒီမှာ ကျနော့ရဲ့ ideal တစ်ယောက်နဲ့တွေ့ခဲ့ပါတယ်။ သူ့အသက်က ၃၂လောက်တော့ ပျော့ပျော့ရှိရော့မယ်။ အော်တိုမေးရှင်းအင်ဂျင်နီယာဆိုတော့ ကျနော့အိပ်မက်ကို သူကလက်တွေ့အကောင်အထည်ဖော်သူပေါ့။ ကျနော်တို့သင်ယူလာတဲ့ စာတွေကို သူ့ကိုမေး လက်တွေ့တွေ စမ်းခိုင်းနဲ့ တော်တော်အဆင်ပြေပါတယ်။ တော်တော်လေး သဘောကျတဲ့အချက်က သူ့အလုပ်ကို ရုံးလာစရာမလိုပဲ သူအင်တာနက်ကနေလည်းလုပ်လို့ရတယ်လေ။ စက်ရုံကပေးထားတဲ့အိမ်လေးမှာနေ ကားနောက်မှာ စက်ဘီးတစ်စီးတင်ပြီး ကမ္ဘောဒီးယားကိုပတ်စီးနေတတ်တယ်။ မြန်မာနိုင်ငံကိုလည်းလာလည်ဦးမယ်တဲ့ ။ကျိုက်ထီးရိုးကိုလည်း သိပြန်သေးသဗျ။ သူ့လိုအခြေအနေမျိုးကိုရောက်ဖို့ ကျနော်တော်တော်ကြိုးစားရဦးမယ်။ သူကလည်းအားပေးပါတယ် မင်းငယ်သေးတာပဲ ကြိုးစားပါတဲ့။ ဖြစ်နိုင်ဘူးထင်ပါရဲ့။

စက်ရုံထဲက အလုပ်သမားတော်တော်များများက အင်္ဂလိပ်လိုမတတ်ကြပါဘူး။ Supervisor လောက်ကနေသာ ပြောတတ်ကြတာ။ ကျနော်တို့ဆီမှာတော့ တော်တော်များများ ပြန်မပြောရင်သာနေမယ် နားလည်ကြပါတယ်။ တစ်ချို့ကလည်း နိုင်ငံအကြောင်း၊ ဘာသာရေးအကြောင်းတွေ မေးမြန်းစူးစမ်းကြတာပေါ့။

ဒီတစ်ပတ်ရုံးပိတ်ရက်ကိုတော့ ကျနော့သူငယ်ချင်းတွေဆီမှာပဲ အိပ်ဖြစ်တယ်။ ပြပွဲတွေအကြီးအကျယ်လုပ်တဲ့နေရာပါ (မောင်ထောင်နီဆိုလားဘာဆိုလား) ခွေးပြပွဲနဲ့တိုးလို့ ကြည့်ဖြစ်ခဲ့သေးတယ်။ ခွေးတွေကို အလှထားပြီး ဂရုတစိုက်ပြုစုနေလိုက်ကြတာ ပိုက်ဆံတွေပိုနေလို့ထင်ပါရဲ့။

နောက်တစ်ခုရောက်ဖြစ်တာက မာဘွန်ခယောင်းပါ။ ငယ်ငယ်တုန်းက တူတူနေခဲ့ဘူးတဲ့ အသိဦးနဲ့အန်တီက နယ်ကနေတက်လာပြီး လာတွေ့ပါတယ်။ သူတို့က ယိုးဒယားမှာနေတာကြာပြီဆိုတော့ သူတို့ခေါ်တဲ့နောက်ပေါ့။ ဂျပန်စာသိပ်ကောင်းတယ်ကွဆိုပြီး အားရပါးရကျွေးခါကျမှ ကိုယ့်မြန်မာလျှာနဲ့က မတွေ့။ lagguage ရယ် အမေ့ဖို့ပိုက်ဆံအိတ်ရယ် ဝယ်ဖို့ အန်တီ့ကိုပဲ အကူအညီတောင်းရတယ်။ ကံကောင်းချင်တော့ Lagguage ဆိုင်က မြန်မာဖြစ်နေပြန်တယ်။ ဘယ်လောက်လဲလို့ ယိုးဒယားလိုမေးတာကို မြန်မာလိုပြန်ဖြေတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံး အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားတဲ့အထိ။

မပြန်ခင်ညမှာတော့ ဘယ်ကနေအစားမှားတယ်မသိ။ ထုံးစံအတိုင်းဝမ်းမခိုင်လေတော့ ဝမ်းလျှောတော့တာပါပဲ။ အထုတ်တွေထုတ်လိုက် အိမ်သာတက်လိုက်နဲ့ တညလုံးချာလပတ်လည်နေတော့တာ။

မနက်မှာတော့ ဟိုတက်ခဲ့လေတဲ့ သင်တန်းမှာ ကွန်ပြူတာနှစ်လုံးသွားယူရသေးတယ်။ ကွန်ပြူတာက တစ်ဖက် မြဘုရားကလည်းပင့်လာ ကျောပိုးအိတ််ကတစ်လုံး Lagguage ကလည်းပါ။ တကယ့်ကို ရှုပ်ယှက်ခပ်နေတော့တာ။ လေဆိပ်ထဲမှာ စစ်ဆေးတော့ မေ့ပြီး ကျောပိုးအိတ်လွယ်ရက်သား ဝင်သွားလို့ ကျနော့ကို ဝိုင်းရီကြသေးတယ်။ တောသားမှန်းလူသိသာတာပေါ့။

၁၈ရက်အကြာမှာတော့ ကျနော်ချစ်တဲ့မြေကိုပြန်ရောက်ပါတယ်။ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းမြင်မိတာတော့ မှောင်နဲ့မည်းမည်းပေါ့။ စစ်ဆေးရေးကိုလည်း ရုံးက အစီအစဉ်နဲ့ အေးချမ်းစွာကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီနေ့ကမိုးတွေကလည်း ရွာလို့။

ပြန်ရောက်ပြီဆိုပြီး စိတ်မချနိုင်သေးပါဘူး။ သင်လာတဲ့ စာတွေကို ပရောဂျက်မှာ အသုံးချရမယ်။ လူကြီးတွေကို Presentation လုပ်ရမယ်။ ကြောက်စိတ်ဆိုတာတွေကို ဘေးချိတ်ပြီး လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာတွေကို လုပ်ကိုလုပ်ရမယ်လေ။ အဲဒီပထမဆုံးပြည်ပခရီး ရဲ့ အမြတ်အစွန်းအဖြစ်ကျနော်ရလိုက်တာက အကြောက်တရားဆိုတာတွေ ဇာတ်သိမ်းသွားတာပါပဲ။ ခုတော့လည်း….

ဆက်ရန်မရှိတော့ပါ

နင္လႊတ္ခ်ခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခုရဲဲ့ တြယ္ျငိရာ

ဒီဇာတ္လမ္းကို စခဲ့တာ သူပါဆိုရင္ အားလံုးကယံုႏုိင္ၾကပါ့မလား…..

ဖ်တ္ခနဲတစ္ခ်က္အေတြ႕မွာ သူကိုယ့္ကို စိတ္၀င္စားသြားခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ့။ ေရွ႕ကိုလွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ တံု႕ခနဲရပ္တန္႕သြားတယ္ဆိုေတာ့ေလ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူေခၚရာေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ခဲ့ရတယ္။ သူရဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကို တို႕ထိတိုင္းမွာ ကိုယ္ဟာ တကယ့္ကို ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ သူက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနခုိက္မွာ ကိုယ္ကလည္း သူ႕မ်က္ႏွာကို မမွိတ္တမ္း ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူအရီအျပံဳးဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေက်နပ္ေစသလို သူ႕ရဲ့ မိွုင္ေတြေဆြးမွုေတြအတြက္လည္း ကိုယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ တေန႕ထက္တေန႕သူဟာ ကိုယ့္ရဲ့ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ခဲ့တယ္။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ကိုယ့္ကို ထားျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလတိုင္း ရင္ခုန္လွုိက္ေမာစြာနဲ႕ သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္ျပီး အိပ္စက္ခဲ့တာလည္း မ်ားပါျပီ။ သူ႕ရင္ခုန္သံကို စည္းခ်က္တစ္ခုလို နားေထာင္ရင္း သတိလက္လြတ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ညတာေတြလဲ မ်ားျပီပဲ။ ကိုယ္တစ္ခ်က္လွုပ္ရင္ သူမ်ားႏွိုးသြားေလမလားဆုိတဲ့ ေၾကာက္စိတ္နဲ႕ ျငိမ္သက္စြာမတုန္မလွုပ္ ေက်ာက္ရုပ္လုိ ေနမိတတ္ခဲ့ျပီ။ မနက္မိုးလင္းလုိ႕ သူကိုယ့္ကိုရွာေဖြစမ္းသပ္ေတာ့မွ သူ႕ရဲ့ လက္တစ္ဖက္ေနာက္ကို အလုိက္သင့္လိုက္ဖုိ႕အက်င့္ပါေနခဲ့ပါျပီ။

အျပင္ကိုထြက္တိုင္းမွာလည္း သူသြားေလရာကို သူ႕လက္ထဲမွာ ကိုယ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ထည့္ရင္းခေလး တစ္ေယာက္လို ခံစားၾကည္ႏူးမိတတ္တယ္။ သူက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားေျပာဆုိေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ သူ႕အတြက္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ရေအာင္ သူ႕လက္ထဲမွာပဲ ျငိမ္သက္စြာအျမဲရပ္ေနခဲ့သူဟာ ကိုယ္ပါ။ သူေနဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေန သူထုိင္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာထိုင္ တကယ့္ကို သူ႕စိတ္နဲ႕ေနခဲ့တာၾကာလို႕ က်င့္သားရေနခဲ့ပါျပီ။ က်ဥ္းက်ပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားလို႕ေတာင္မေတြးထားတတ္ခဲ့ပါဖူး။

သူ႕အတြက္အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားတဲ့ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ့့္ထက္စိတ္၀င္စားစရာေတြေတြ႕ျပီး လႊတ္ခ်ထားခံရေတာ့မွ ကိုယ္ဟာ တကယ္တမ္းေတာ့ မစြဲလမ္းသင့္တာကို စြဲလမ္းမိေနတဲ့ သူဖတ္ေနၾကစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပါလား ဆိုတာကို သိလုိက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့တြယ္ျငိျခင္းက ျပန္လည္မရုပ္သိမ္းႏိုင္ေတာ့ေသာ အဆံုးစြန္ထိေလ……………

ပထမဆံုးျပည္ပခရီး သို႕မဟုတ္ အေၾကာက္တရားတို႕က်ဆံုးခန္း(၃)

မနက်စာက ဟိုတယ်ခထဲမှာပါပြီးသားဖြစ်လေတော့ မနက်စာကို အခန်းနံပါတ်လေးပြောပြီး သွားစားလိုက်ရုံပါပဲ။ ထမင်းကနေ ခေါက်ဆွဲကြော် ပလာတာ ဂျပန်စာ ပေါင်မုံမျိုးစုံ အစုံစုံကို မြည်းရင်းစမ်းရင်း ဗိုက်ပြည့်အောင်စားလိုက်တယ်။ လာကြိုတဲ့ကားကနောက်ကျတာမို့ ဧည့်ကြိုခန်းကနေ ပေါ်တီကိုအောက်ကိုသွားပြီး တစ်စောင့်စောင့်နေရတယ်။ ရောက်လာတော့ နောက်ကျသွားတဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်တဲ့။ ကားကတော်တော်ကြပ်လို့ပါတဲ့။ ဟုတ်မှာ ဟိုတယ်ရှေ့က ကားတန်းကြီးက ခပ်လှုပ်လှုပ်ရယ်။ စက်ဘီးသမားတောင်ကျော်တက်လို့ရတယ်လေ။ သင်တန်းကျောင်းကိုရောက်တော့ သင်မယ့်ဆရာကနောက်ကျနေသေးတယ်။ သူလည်းကားကြပ်တာပဲပေါ့။ သင်တန်းဆရာက ညိုမင်းလွင်းနဲ့တူတာမို့ ကျနော်က ညိုမင်းလွင်လို့ပဲနာမည်ပေးထားလိုက်တယ်။ အနှီညိုမင်းလွင်နဲ့ တစ်ပတ်လောက်စာသင်ရတာပေါ့ဗျာ။

နေ့လည်စာတွေတိုင်းက သူကပဲ အကုန်ကျခံကျွေးမွေးပါတယ်။ တရက်ကွေ့သယိုကျွေးတော့ ကျနော်တို့မှာ ဒုက္ခရောက်ကြသေးတယ်။ ကွေ့သယိုအရည်ဖျော်ကို အဆာပြေလိုတစ်ပန်းကန်လောက်ပဲစားလာမိလို့ နေ့လည်မှာ ဗိုက်ဆာတဲ့ဒဏ်ကိုနှစ်ယောက်သား ကြိတ်မှိတ်ခံစားခဲ့ကြရတယ်။ ယိုးဒယားထမင်းဟင်း ကျွေးတဲ့နေ့ကလည်း မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျမိလို့ လိုက်ကျွေးတဲ့လူကတောင် အားတွေနာသွားတဲ့အထိ။ အသားတွေကို ကင်လေတဲ့ စတိမှာလည်း ဂွကျတာပါပဲ။ မကျက်ပါဘူးဆိုပြီး နှစ်ယောက်လုံးမြိုချလို့မရလို့။ အင်းကိုယ့်ထမင်းဟင်းကိုပဲ အရမ်းတမ်းတကြတာ။ ညနေဆိုရင် ဖောက်သည်ဆိုင်ကိုပြေးရတော့တာပါပဲ။

ဘန်ကောက်မှာက ဘာသာစကားတော်တော် အခက်တွေ့ပါတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်တစ်မျိုးအခက်ကြုံရတယ်။ ရေကူးကန်တွေ့ရင်ရေကူးချင်ပါတဲ့ ကျနော့အတွက် ကလည်းတစ်မျိုး။ အခန်းထဲမှာ ရေးထားတာက အခန်းထဲက တာဝါကို ရေကူးကန်ကိုသယ်မသွားရတဲ့ ရေကူးကန်ကကောင်တာမှာ တာဝါတောင်းယူပါတဲ့။ အဲသာနဲ့ ရေကူးကန်ကိုဆင်း ရေကူးပြီး ကောင်တာမှာတာဝါတောင်းတော့ ဧည့်ကြိုကောင်တာကို ဖုံးဆက်ပါတဲ့။ ဧည့်ကြိုကောင်တာကို ဖုံးဆက်ပြန်တော့ တာဝါဆိုတဲ့ စကားက ဘယ်လိုများ ဘာသာပြန်ခက်လေတယ်မသိ လုံးဝနားမလည်ဘူးထင်ပါရဲ့။ အခန်းထဲကိုပြန်တက်လာရင်း နောက်နေ့တော့ အခန်းထဲကတာဝါကို မဖြစ်မနေယူသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။

ကျနော့စီနီယာကတော့ ဆေးလိပ်သောက်မှု။ သူကမိုးလင်းတာနဲ့ခေါင်းတိုင်ဖွင့်တော့တာ။ တရက်အခန်းသန့်ရှင်းရေးလာတဲ့ကောင်မလေးနဲ့သူနဲ့ အငြင်းအခုံဖြစ်ကြပုံများ ပြန်တွေးရင်ရီစရာ။ သူထိုင်တဲ့ခုံအောက်က ကော်ဇောပေါက်ကို သူ့ ဆေးလိပ်မီးပွားတွေကြောင့်ပေါက်ပါတယ်ဆိုပြီး ဖြစ်ကြတာ။ နှစ်ယောက်လုံးက ကမ္ဘာသုံးဘာသာစကားနဲ့ဖြစ်ကြတာလေ။ ကော်ဇောပေါက်ကိုလက်ညှိုးထိုးလိုက် ဆေးလိပ်လေးလက်ညှိုးထိုးလိုက်နဲ့ကောင်မလေး ကပြော ကျနော့စီနီယာက လက်ကလေးတစ်ခါခါနဲ့ငြင်း ခုံတွေထားလို့ အရာထင်တာပါဆိုပြီး ဟန်အမူအရာနဲ့ပြ။ အဲလိုကိုးလိုးကန့်လန့်ဖြစ်ခဲ့တာ။

ရုံးပိတ်ရက်စနေ တနင်္ဂနွေတွေမှာတော့ ကျနော့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရယ် သီရီလင်္ကာမှာသင်တန်းတက်ပြီး ပြန်လာတဲ့ ICRC ကသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ဘန်ကောက်တစ်ခွင်လှည့်လည်ရေး။ ပထမတော့ မြဘုရားပေါ့ဗျာ။ မြဘုရားလို့ပြောရင်သူတို့တွေကနားမလည်ဘူးဗျ။ သူတို့ခေါ်တဲ့ အခေါ်ရှိပါတယ်။ ဘန်ကောက်မှာစီးရတဲ့ Sky Train ဆိုတာလည်းစီးဖူးတယ်ရှိအောင်စီးခဲ့တာပေါ့။ သူတို့နိုင်ငံက ဧည့်သည်တွေဆီက ပိုက်ဆံကို ဘယ်လိုယူသလဲဆိုတာတော့ အတုယူသင့်တယ်နော် (မကောင်းတဲ့နည်းလမ်းကိုပြောတာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ)။ မကောင်းတဲ့နည်းဆိုလို့ အဲဒီနေရာ ပက်ပုန်းကိုလဲ ရောက်ဖူးတယ်ရှိအောင်သွားလိုက်ပါတယ်။ တော်တော်ကြာ ခေတ်နောက်ကျနေမှဖြင့်ဆိုပြီး။

နောက်တစ်နေရာကတော့ အယုဒ္ဓမြို့ဟောင်း သမိုင်းကြောင်းကိုစိတ်ဝင်စားတာမို့ မရောက်ရောက်အောင်စီစဉ်သွားရတာပါ။ ဆူးလေက မြောက်ဥက္ကလာကိုဆွဲတဲ့ Taxi လိုမျိုးကားလေးတွေနဲ့။ ဒါပေမယ့် အဲယားကွန်းနဲ့ အကျ။ နာမည်ကြီးလေတဲ့ AIT ကျောင်းကို ဖြတ်သွားတော့ ငေးဖြစ်အောင်ငေးလိုက်ပါတယ်။ ကိုယ်မှမတက်နိုင်တာ ငေးရုံပေါ့။ မြန်မာတွေဖြတ်ထားခဲ့တယ် ဆိုတဲ့ ဘုရားခေါင်းတွေကို စနစ်တကျပြသထားတယ်။ စာတွေလည်းရေးလို့ပေါ့။ ဖြစ်နိုင်မဖြစ်နိုင်တော့ စဉ်းစားမိတယ်။ စာဖတ်သူတွေကောဘယ်လိုထင်မလဲမသိ။ စစ်ဖြစ်တုန်းက ပန်းချီကားကိုအပြေးအလွှားဝင်ကြည့်တော့လည်း ကြည့်ခွင့်မရှိတဲ့ ပိတ်ထားတယ်ကျနော့ကို။ အပြင်ကပဲ အမှတ်တရဓါတ်ပုံရိုက်ခဲ့ရတော့တာ။ တုပ်တုပ်ဆိုတာလည်း စီးရင်း ပိုက်ဆံကို သယ့်ယူနေတဲ့ သူတို့ရဲ့ အစီအစဉ်တွေကို မချီးမွမ်းပဲမနေနိုင်တော့။

ဆက်ပါဦးမယ်

ပထမဆံုးျပည္ပခရီး သို႕မဟုတ္ အေၾကာက္တရားတို႕က်ဆံုးခန္း(၂)

ပြည်ပလေယာဉ်ကို ပထမဆုံးစီးဖူးပြီးမှ ပြည်တွင်းလေကြောင်းကို ပြန်စီးရတော့ ကွာတယ်လို့ထင်မိတာပေါ့။ ဟိုဘက်လေဆိပ်ရောက်တော့ အင်မီဂရေးရှင်းမှာ မေးသမျှကို ကျကျနနဖြေ (တချက်ဗျာ ကျနော် ကုတ်အကျင်္ ီ တွေဘာတွေ ဝတ်မသွားပါဘူး) ညွှန်ပြထားတဲ့ လမ်းကြောင်းတွေကနေ အလိုက်သင့်လိုက်သွားတာပါပဲ။ အိတ်တွေရွေးအပြီး အပြင်ထွက်တော့မှ ဘဝကစတော့တာပါပဲ။ ဟိုတယ်ကလာကြိုပါတယ်ဆိုတဲ့ ကိုရွှေကြိုကို မတွေ.။ အမွေးတစ်ပင်အမြီးတစ်ချောင်းမှမတွေ့။ သူများတွေ ထောင်ထောင်ပြနေတဲ့ ကိုယ်နားမလည်တဲ့ ဆိုင်းဘုတ်တွေကို လိုက်ဖတ်လို့သာ ကုန်သွားရော မတွေ့ရေးချာမတွေ့ အောက်ကမြင့်လည်း မတွေ့။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ပိုက်ဆံ ၅၀လောက်လဲလိုက်တယ် ပြီတော့ သူငယ်ချင်းတွေပေးလိုက်တဲ့ ဖုံးဟောင်းလေးထဲကို ထည့်ဖို့ ၁၂၁၂လား ၁၂ကောလားမသိဘူး ဆင်းကဒ်လေးတစ်ခုဝယ်လိုက်တယ်။ ဘယ်လောက်လည်လဲဆိုတော့ ဝယ်လိုက်တဲ့ကဒ်ထဲမှာ ၅ ဘတ်ပဲပါတယ်။ ပိုက်ဆံထပ်ထည့်ဖို့ ရောင်းနေတာကို အချဉ်ဖမ်းတယ်ဆိုပြီး ငြင်းလိုက်မိတာ တော်လေးကြာမှ မှားမှန်းသိတော့တယ်။

ဘန်ကောက်က သူငယ်ချင်းကိုဖုံးဆက် သူပြောတဲ့ TAXI ဆိုတဲ့ဟာကို ငှားရတယ်။ မောင်းတဲ့ ဒရိုင်ဘာက မိန်းမဗျ။ ကွာတာက အဲဒီက စကွာတာ။ မတတ်တတတ်နဲ့ ပေးလိုက်တဲ့ ဟိုတယ် လိပ်စာကဒ်ကို သူက ဖတ်တတ်သွားတော့ သွားမယ်တက်ဆိုပြီး ဟန်အပြည့်နဲ့နောက်ခန်းက နှစ်ယောက်လိုက်သွားတယ်။ ပြီတော့ မှ သူကနောက်လှည့်ပြီး ဘတ်ဘတ်ဆိုပြီးတဘတ်တည်းဘတ်တော့တာပဲ။ စည်းကမ်းရှိပြီးကြောက်တတ်တဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကလည်း ကားပေါ်တက်ကတည်းက ၁။ကားပေါ်တက် ၂။နေရာယူ ၃။ခါးပတ်ပတ်ထားပါလျက်ကယ်နဲ့ ဘာကြောင့်တဘတ်ထဲဘတ်နေပါလိမ့်ဆိုပြီး အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေမိတယ်။ တကယ်တမ်းက ကျနော်တို့ဆီမှာလိုမဟုတ်ပဲ အမြန်လမ်းမတွေရှိပြီး အမြန်လမ်းမတွေကနေ မောင်းရင် ပိုက်ဆံပိုပေးရမယ်လို့ပြောတာပါ။ ဇာတ်ရည်လည်တော့မှ အိုကေလိုက်ရတယ်။ ရေလိုက်လွှဲတာများပြောပါတယ်။

ဟိုတယ်ကိုမြင်လိုက်ရရင်ပဲ ကိုယ့်အိမ်ကိုရောက်သလိုပဲ ရောက်ပြီကွဆိုပြီး လက်ခမောင်းတောင်ထခတ်ချင်ပါတယ်။ ဟိုတယ်ကလည်း ရောက်ရောက်ချင်း သူတို့သွားကြိုတဲ့လူကို ဘာလို့မစောင့်တာလဲဘာလည်းနဲ့ မုန့်ဖိုးပေးဖို့တောင်းနေသေးတယ်။ အဲလိုမျိုးထုံးစံရှိတယ်လား မသိပါဘူးဆိုပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တာပေါ့ ဘယ်ရမလဲ။ ခက်တာက ဟိုတယ်တစ်ခုလုံးမှာ အင်္ဂလိပ်လိုတတ်တာက ၂ယောက်လား ၃ယောက်လားရှိတာ။ ဒါတောင် ၃စတားဟိုတယ်ပါတဲ့။ ကျနော်ထင်တာ ကျနော်တို့တည်းခဲ့တာ ငါးထပ်မှာပါ။ ရေခဲသေတ္တာထဲကသောက်ရေ ပုလင်းတွေကို မောမောနဲ့သောက်ချပြီး ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲ ညစာစားဖို့ အပြင်ထွက်ရတယ်။ ဟိုတယ်မှာစားဖို့တော့မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။ အနားမှာရှာရင်း ကျနော့စီနီယာကလည်း မြန်မာပီပီထမင်းမှ ထမင်း ဆိုတော့ ထမင်းဆိုင်လေးတစ်ခုမှာပဲ ဝင်လွေးလိုက်ရတော့တယ်။ နောက်ဆိုနေ့တိုင်းစားလို့ဖောက်သည်ကိုဖြစ်နေရော။ ဝက်သားဒုတ်ထိုးလိုပုံစုံကို ထမင်းပေါ်ဆမ်းပေးတာပါပဲ။

အနီးအနားလမ်းသလားမယ်ဆိုပြီးလျှောက်ကြည့်မိတော့မှ ဒုက္ခနဲ့လှလှက စတွေ့ကြတာပါ။ နှစ်လမ်းသုံးလမ်းလောက်လျှောက်အပြီး ကျနော့စီနီယာက ရန်ကုန်ကပါလာတဲ့ ရှူးဖိနပ်ပြတ်ပါတော့တယ်။ မနက်ဆိုရင် သူများရုံးကိုသွားတက်ရမှာဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။ အနီးအနားမှာ ကူကယ်ရာရှာပြန်တော့လည်း ဖိနပ်ဆိုင်နဲ့တူတာဆိုလို့ဘယ်အရာမှမတွေ့။ အားကိုရာ သူငယ်ချင်းကို ဖုံးဆက်မေးတော့ ညစျေးဆိုတာရှိတယ်တဲ့။ ထုံးစံအတိုင်း TAXI ပဲပေါ့။ ကြာလိုက်ရှည်လိုက်ပါတဲ့ ကားတန်းကို သူ့မီတာပြတဲ့ဘုတ်လေးကြည့်ရင်း ရင်တမမနဲ့လိုက်ခဲ့ရတယ်။ ညာများညာလေပြီလားမသိဆိုပြီး။ ညစျေးပေမယ့် တော်တော်ကို စုံစီနဖာနိုင်ပြီး စည်ကားတာတွေ့ရပါတယ်။ သူတို့စျေးရောင်းတဲ့ ပုံစံကတော့ ကာကူလေတာလေးနဲ့ပါ။ သူကရောင်းစျေးအရင်နှိပ်ပြ။ ပြီးရင် စျေးချချင်ရင်ဆောင်ပြီး ထပ်လျှော့ပေး။ ကိုယ်ကလည်း ကိုယ်ပေးနိုင်တဲ့စျေးကိုပြန်နှိပ်ပြ ရောင်းသူဝယ်သူ ပြိုင်တူကို ကာကူလေတာ နှိပ်ကြတာ။ တစ်ခုတော့ကောင်းတယ် ညစျေးမှာ ပိုက်ဆံလဲရင် ငွေတော့ ပိုရတယ်ဗျ။ ဖိနပ်လေးဝယ်ပြီး ပျော်ပျော်ပါးပါးပြန်ခဲ့ကြပေမယ့် အပြန်မှာငှားလာတဲ့ကားသမားက အင်္ဂလိပ်လိုမတတ်။ ယူလာတဲ့ ဟိုတယ်ကဒ်ကလည်း အင်္ဂလိပ်လို ဆိုတော့။ ဟိုတယ်ကို ဖုန်းခေါ် ဘယ်ကိုမောင်းပါဆိုတာ ဟိုတယ်ကိုပဲညွှန်ခိုင်းရတော့တာ။ စွန့်စားခန်းတွေကတော့ အများသား……………..

ဆက်ပါဦးမယ်

ပထမဆံုးျပည္ပခရီး သို႕မဟုတ္ အေၾကာက္တရားတို႕က်ဆံုးခန္း(၁)

ဒီခရီးက ပထမဆုံးပြည်ပကိုသွားရတဲ့ခရီး။ ထို့ထက်ပို၍ပထမဆုံးလေယာဉ်ပျံစီးဖူးခြင်း။ အားလုံးကအသစ်အဆန်း။ အကျိုးအမြတ်က အကြောက်တရားတို့ကျဆုံးခြင်း..

ငယ်ငယ်ကသင်ထားတဲ့အတိုင်း ဘယ်သို့ဘယ်ပုံနေရမယ်။ လူကြီးကို ဘယ်လိုဆက်ဆံရမယ်။ ယံမင်္ဂလံ အစချီတဲ့ မင်္ဂလသုတ်ကိုမိုးလင်းတိုင်းရွတ်ခဲ့ရတယ်။ အိမ်မှာဧည့်သည်လာရင် အသံမထွက်ရဘူး၊ ထမင်းစားရင် ဇွန်းသံမကြားစေရဘူး၊ ထမင်းစားရင်းစကားမပြောရဘူး စတဲ့စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းတွေကြားထဲမှာ အပြောခံရခြင်း အရိုက်ခံရခြင်းမျိုးစုံနဲ့နေခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီစည်းမျဉ်းစည်းကမ်းဆိုတာထက် လူ လူခြင်းကိုကြောက်တတ်တာ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လူများရင်မသွားတတ်တာ။ လူရှေ့သူရှေ့စကားပြောဆို မပြောရဲမဆိုရဲ။ အရှေ့ထွက်မယ်အစား အလုပ်ကိုသာသိမ်းကြုံးလုပ်ချင်မိတဲ့အထိ။ ဒါပေမယ့် အညာသားပီပီ မဟုတ်မခံစိတ်ကတော့ ရင်ထဲမှာရှိတယ်။ အဲလိုမဟုတ်မခံပြန်ပြောလို့လဲ အများတကာ အရမ်းလိုချင်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အလုပ်တစ်ခုကို သုံးပတ်ထဲလုပ်ပြီးထွက်လိုက်စေတဲ့အထိ။

အလုပ်ကနေ ဘန်ကောက်ကို သင်တန်းလွှတ်မယ်ဆိုတော့ ငြင်းလိုက်ရတာ သုံးလလောက်ကြာခဲ့ပါတယ်။ သင်တန်းနောက်က ထိုးရမယ့် စာချုပ်ကိုလည်းကြောက်လို့ပါ။ နောက်ဆုံးမတော့ လက်ရှိအလုပ်ကို မထွက်ချင်သေးတာမို့တစ်ကြောင်း သင်တန်းကလည်း ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတဲ့ ဘာသာရပ်ဖြစ်တာကြောင့်တစ်ကြောင်း လက်ခံလိုက်ပါတယ်။ ပထမဆုံးခရီးဖြစ်တာမို့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ရင်တွေခုန်နေခဲ့တယ်။ ပြည်ပကိုမသွားခင် ဌာနတွင်းသင်တန်းကိုလည်းတက်ရပါသေးတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ပြင်ပမှာကျနော်တတ်နေတဲ့သင်တန်းကလည်း ပထမနှစ်စာမေးပွဲဖြေရတော့မယ်။ စနေ တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်ပဲတက်ရတဲ့သင်တန်းမှာ ရက်မှန်အောင်မတက်နိုင်ခဲ့။ ဌာနတွင်းခရီးစဉ်မှာ ကျနော့ CE ကလေယာဉ်ခရီးစဉ်မှာ ကြုံရမယ့်အရာတွေ လိုအပ်ချက်တွေ စသည်စသည် ပုံနဲ့တစ်မျိုး စာနဲ့တစ်ဖုံသင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ထိုင်ခုံနှစ်မျိုးရှိတယ်ပေါ့ လေယာဉ်စာရင်းကို LCD ကြီးတွေ ဘုတ်ကြီးတွေနဲ့ပြပေးတတ်တယ်ပေါ့။

ပစ္စည်းရွေးဖို့ကို ကွန်ဗေယာတွေနဲ့လည်တဲ့ ဘတ်ဆိုတဲ့အရာပေါ်မှာ ယူရတယ်။

ဘတ်နံပါတ်ကို ကိုယ့်လေယာဉ်ဆိုက်ချိန်မှာ ရေးပြထားတယ် သေသေချာချာကြည့်ပြီး အင်မီဂရေးရှင်းဖြတ်ပြီးရင်သွားရွေးယူရတယ်။ မှာသင့်မှာထိုက်တာအကုန်မှာခဲ့ပါတယ်။

ကျနော်နဲ့စီနီယာတစ်ယောက်ပါ ပါတယ်။ ကျနော်တို့ကို ရုံးကပေးလိုက်တဲ့ ဟိုမှာ ဟိုတယ်ခတွေရှင်းဖို့ ပိုက်ဆံတွေရယ် ပစ္စည်းဝယ်ဖို့ပိုက်ဆံတွေရယ်က ကျနော့လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံက US ၃၉၀၀ လောက်ပါလေရဲ့။ ရှေ့ရှေ့က ထုံးစံတွေအတိုင်း ပိုက်ဆံတွေကို စာရွက်ခေါက်ထဲထည့် ပြီးမှစာအိတ်ထဲကိုထည့် စာအိတ်ပေါ်မှာ လိပ်စာတွေဘာတွေနဲ့ပေ့ါ။ ဒါပေမယ့် အဖမ်းတော်လေတဲ့ လူတွေရဲ့လက်ထဲမှာ ကားခနဲမိတာပေါ့။ နောက်တစ်ခေါက်ယူလာရင် အကုန်သိမ်းထားမယ်တဲ့။ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိ။ ကိုယ့်ပိုက်ဆံလည်း မဟုတ်။ အရင်းပြုတ်ရချည်ရဲ့။ မဖြစ်ချေဘူးဆိုပြီး နီးစပ်ရာ အားကိုးရာတွေကိုလှမ်းခေါ်ပြီး ပိုက်ဆံတွေကို ထားခဲ့ရပါတယ်။ သူတို့သေချာမစစ်တာက ကျနော်တို့ရဲ့ပိုက်ဆံအိတ်တွေကိုပါ။ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှာ တစ်ယောက်ကို ၉၀၀ (ရုံးကပေးလိုက်တာပါဗျာ) ဆီလောက်ပါပါသေးတယ်။

ကျနော်တို့ဝင်တော့ Last call ခေါ်နေပါပြီ။ လှေကားပေါ်တက်ရင်း ပိုက်ဆံထားခဲ့ရကြောင်းရုံးကို အကြောင်းကြားရပါသေးတယ်။ နောင်ခါလာနောင်ခါစျေး ပြန်လာမှာ အသေအချာရှင်းပြနိုင်တော့မှာပါ။ လေယာဉ်ပေါ်ကိုရောက်မှပဲ သက်ပြင်းပူပူကို ဟူးကနဲနေအောင်ချလိုက်ရတယ်။ TG လေယာဉ်ဆိုတော့ မိုက်တော့မိုက်သား။ လေယာဉ်မယ်လေးတွေကလည်း မျက်စိအေး။ ထမင်းနဲ့ ကြက်သားဟင်းကလည်း ကောင်း။ အလကားရတဲ့ ဝိုင်ကလည်းကောင်းပါလေ့။ ဒါက လေယာဉ်စီးရတဲ့အရသာဖြစ်မယ်ဆိုပြီး ထင်မြင်ချက်နဲ့ ကောက်ချက်ချမိတယ်။

ဆက်ပါဦးမယ်

စုေဆာင္းမိေသာ စာအုပ္မ်ား ၀ါ TAG ဇာတ္သိမ္းခန္း

က်ေနာ္နဲ႕စာဖတ္ျခင္းထဲမွာ ဘာေၾကာင့္စာေတြဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ေတြစုေဆာင္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ေရးမိပါတယ္။ ရွိသမွ် ေငြေၾကးအတိုင္းအတာေလးနဲ႕ စုလို႕ရသမွ်စာအုပ္ေလးေတြကို စုေဆာင္းထားမိပါတယ္။ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၀ယ္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးအင္အားနဲ႕ပဲ ေတာ္ရာတန္ရာေလးေတြကို၀ယ္စုမိတယ္။ စာၾကီးေပၾကီးလို႕မဆုိႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ့ဘ၀မွာ အဲဒီစာအုပ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး စိုးမိုးေနပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတဲ့စာေတြ က်ေနာ့ရဲ့ အေနအထိုင္အျပဳအမူ အေျပာအဆို အေတြးအေခၚေတြ အထိပါ။ အိမ္ေျပာင္းရင္စာအုပ္ေတြကို စနစ္တက် ထုပ္ပိုး၊ ေလးပင္ေပမယ့္ သယ္ေနရတာပါပဲ။ စုမိသမွ်ကေတာ့ (စာအုပ္ေတြက ေ၀းကြာေနလို႕ နာမည္ေတြမွာ အမွားအယြင္းပါရင္ သည္းခံပါခင္ဗ်ာ၊ က်န္ခဲ့ရင္လည္း ေနာက္မွ ျပန္လည္ျဖည့္စြက္ပါမယ္)

ျမသန္းတင့္
ေရပြက္ပမာ
ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍
သုချမိဳ႕ေတာ္
မာယာဘံု (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
လြမ္းေမာခဲ့ရေသာတကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား
ဘ၀တကၠသိုလ္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
မမ
စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး (လက္ေဆာင္ရပါသည္)


တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္
သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲဆက္၍ေခၚမည္ခုိင္
တစ္ျပည္သူမေရႊထား
ခ်စ္ေသာကမၻာေျမ
လြမ္းေတးမဆံုးေစနဲ႕ေစာသခင္
ခ်စ္ေသာဤကမၻာ


ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး
ေသြး
ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး
သူလိုလူ
မုန္း၍မဟူ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

မစႏၵာ
တိမ္ဖုံုးပါလို႕လမသာ (ရုပ္ရွင္ကိုပါစြဲလမ္းမိပါတယ္)
ကြက္လပ္ကေလးျဖည့္ေပးပါ
ဂ်ီေဟာသူ
ဆဌဂံ
အရိပ္
ပန္းစကား
ဘ၀အိပ္မက္ပန္းအိပ္မက္
၀တၳဳတိုမ်ား…

ႏုႏုရည္အင္း၀
ျပံဳး၍လည္းကန္ေတာ့ခံေတာ္မူ

ေရႊဥေဒါင္း
ရူပကလ်ာဏီ ရူပနႏၵီ
တစ္သက္တာမွတ္တမ္း
၀တၳဳတိုမ်ား…


ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)
ေသာကေျခရာရတနာ

ခင္ႏွင္းယု
ျမၾကာျဖဴ

ေနေနာ္
ပ်ားရည္ႏွင္းစက္

၀င္း၀င္းလတ္
အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲစာမ်က္ႏွာမ်ား

နီကိုရဲ
စိတ္အိုင္ပက္သူ

ခင္ခင္ထူး
အညာသူအညာသားေဆြမ်ိဳးမ်ား
ပါးကြက္က်ား
လွည္းယဥ္ေက်ာ့
ၾကာဆစ္ၾကိဳး
၀တ္လဲေတာ္ေရႊပုဆိုးတန္းထုိးလို႕ၾကိဳမယ္
စပါယ္တင္မွဲ႔ (ခင္ခင္ထူး၊ ေန၀င္းျမင့္)
ပိုးရည္ေတာင္စာ (ခင္ခင္ထူး၊ ေန၀င္းျမင့္)
လက္ေရြးစင္၀တၳဳတိုမ်ား
ပဲသင္းေကာက္
ၾကာ၀တ္မွုန္

ဂ်ဴး
အမွတ္တရ (ေကာ္ပီ)
မရွိမျဖစ္မိုး
နံရံ၏အျခားတစ္ဖက္
ခ်စ္သူေရးတဲ့က်မရဲ့ညေတြ
လေရာင္ရဲ့ေအာက္မိုင္အေ၀းမွာ
က်မ၏သစ္ပင္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
ကံၾကမၼာကိုမယံုၾကည္ၾကသူမ်ား (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
ၾကယ္စင္တံတားကမ္းပါးႏွင္းျဖဴ
ၾကာေတာ့သည္လည္းေမာင့္စကား
ျမစ္တို႕၏မာယာ
ခ်စ္သူလားစကားတစ္ပြင့္ပြင့္ခဲ့တယ္
ရုပ္ရွင္ခံစားမွုေဆာင္းပါးမ်ား ၁၊ ၂၊ ၃
က်မခ်စ္ေသာျမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံ
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္
တိမ္နဲ႕ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး
ေစာင့္ေနမယ္လို႕မေျပာလိုက္ဖူး
က်မဖတ္ခဲ့ဖူးေသာစာအုပ္မ်ား
ၾကယ္ေၾကြတို႕ရဲ့ေကာင္းကင္
ေၾကမြသြားေသာတိမ္တိုက္မ်ား
သူမင္းကိုဘယ္ေတာ့မွ
ႏို၀င္ဘာမိုး
၀ထၱဳတိုမ်ား…
(ပင္လယ္နဲ႕တူေသာမိန္းမမ်ားမရွိပါ)

လူထုေဒၚအမာ
၁၂ပြဲေစ်းသည္ႏွင့္ကြ်န္မတုိ႕အညာ

သိပံ ၸေမာင္၀
စာေပ ယဥ္ေက်းမွု (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

ၾကည္ေအး
ေမာင္ ကိုကိုနဲ႕ျမနႏၵာ
၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္သစ္
မွန္၏ေမွာင္ရိပ္

ေမာင္ထြန္းသူ
ရဲတိုက္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

ေမာင္ထင္
ငဘ

ပါရဂူ
စိတၱရေလခါ

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
ေ၀ေ၀ရီရီ


စာေရးသူေမ့ေနတဲ့ စာအုပ္မ်ား
သံႏွင့္ေသြး
မပိုေၾကးမလိုေၾကး (မူရင္းကေတာ့ Jeffrey Archer ပါ)

သင့္ဘ၀မဂၢဇင္းမ်ား (ႏိုင္သေလာက္စုေဆာင္းထားျခင္း)
စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း (ႏွစ္ႏွစ္စာ ဆက္တိုက္စုျပီး ေငြေၾကးအေနအထားအရ ရပ္သြားပါတယ္)

ဘုရားစာအုပ္ေတြ၊ သမိုင္းစာအုပ္ေတြကိုေတာ့ လူတတ္ၾကီးလုပ္ျပီးေရးမိမွာစိုးလို႕ထားခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။

တစ္ခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက လိုခ်င္ေပမယ့္ မရ။ ဥပမာ ၾကည္ေအးရဲ့ ေမာင္ကိုကိုနဲ႕ျမနႏၵာ၊ ၀င္းဦးရဲ့ မိန္းမလွအမုန္း တို႕ပါ။ က်ေနာ္စုထားသမွ်စာအုပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္ က်ေနာ္ဟာ ႏိုင္ငံတကာစာေပေတြနဲ႕ ေ၀းကြာေနတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္စာမတတ္တာကတစ္ေၾကာင္း အပ်င္းထူတာကတစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး ဆင္ေျခေတြေပးတတ္တာက တစ္ေၾကာင္း။ အခုစာအုပ္စာရင္းျပဳစုရင္းကေန စာအုပ္ေတြကို ဒီကိုသယ္လာခ်င္လိုက္တာဆိုတဲ့စိတ္ တစ္ဖြားဖြားေပၚလာမိတယ္။ အရင္ကဆို အဲဒီစာအုပ္ေတြကို အျမဲလိုလို ျပန္ဖတ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ျပန္ဖတ္ရင္းအသစ္အသစ္ေတြလည္း ျဖစ္ေနမိတယ္ေလ။ အရင္ဖတ္ခဲ့တုန္းက စိတ္နဲ႕ အခုဖတ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္အေျခအေန အေတြ႕အၾကံဳေတြေပၚလုိက္ျပီး အဆံုးသတ္ေတြ ေကာက္ခ်က္ေတြက အသစ္အသစ္ေတြ ျဖစ္ျဖစ္လို႕ေနတယ္ေလ။ ဂ်ဴလိုင္ဆယ့္ေျခာက္ေရ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြက အမ်ားသား။ ဒီစာအုပ္ေတြကေတာ့ ဖတ္ေနေလ့ရွိတတ္တာေတြေပါ့။ ေက်နပ္မယ္ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။

ကိုရုပ္ဆိုး နဲ႕ ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ အေပ်ာ္အျဖစ္ TAG ထားတာေလးကို အေလးအနက္ထားေျဖေနမိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။ အေလးအနက္နဲ႕ေမးခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်နပ္ပါလို႕။ က်ေနာ့ ဒီ TAG ေတြကို ဒီပို႕စ္နဲ႕ပဲရပ္ခြင့္ျပဳပါ။ အၾကိဳက္ဆံုးအေရာင္ဆိုတာကို အေရာင္ခံစားမွု ဆိုတဲ့ ပထမဆံုးပို႕စ္ေလးမွာ ဖတ္ရွုႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အားလံုုးေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ......................

ကုန္စည္ဒိုင္ျမင္ကြင္း

ကုန္စည္ဒိုင္ဆိုတဲ့စကားကုိ က်ေနာ္တို႕အရပ္သားမဟုတ္ရင္ စိမ္းေနပါလိမ့္မယ္။ ကုန္စည္ဒိုင္ဆိုတာ ကုန္သည္ေတြကို စုေ၀းထားတဲ့ အရပ္ေပါ့။ ရန္ကုန္သားေတြ ျမင္လြယ္ေအာင္ေျပာရရင္ ကားပြဲစားတန္းလိုေပါ့ဗ်ာ..

အဲဒီကုန္စည္ဒိုင္က က်ေနာ္တို႕အိမ္နဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးမွာပါ။ အခုေတာ့ ေရႊ႕သြားၾကျပီ။ ေႏြအဖြားအိမ္ျပန္တိုင္း ဒီကုန္စည္ဒိုင္ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတာ။ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ကစားကြင္းၾကီးေပ့ါ။

အိပ္ရာကမ်က္လံုးဖြင့္တာနဲ႕ အသံေတြက ဆူညံေနျပီ။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း စဥ္းစားမိတာက ဒီေန႕မနက္စာ ဘာစားရင္ေကာင္းမလဲ။ အန္တီေဒၚျမသီရဲ့ ငါ့တူၾကီးအတြက္ စပယ္ရွယ္ဆိုတဲ့ အသုတ္စားရင္ေကာင္းမယ္။ ဟာဒီေန႕ အေၾကာ္မွမစံုတာ မျဖစ္ေသးပါဘူးေပါ့။ ေနာက္ထပ္ ဦးတူးရဲ့ေရႊညာေျမဆီခ်က္။ ေကာင္ေလးလူက်ေနလို႕ စားပဲြကူထိုးေပးပါဦးဆို မွဗိုက္ပိုဆာေနဦးမယ္။ မီးအတြက္ ထူးရွယ္ ျမင္လံုးဆိုျပီး ေကြ်းတတ္တဲ့ ဦးတရုတ္ၾကီး ထုတ္ထိုးစားရင္ေကာ။ ထုတ္ထိုးက ဗိုက္မွမ၀တာ။ ၀ေအာင္စားရင္လည္း တစ္ဗန္းလံုးသာေျပာင္သြားမွာ အေသခ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဟိုညားခါစ လင္မယားေရာင္းတဲ့ ျမီးရွည္ပဲစားဖို႕ေကာင္းတယ္။ ျမီးရွည္ မွာ အီၾကာေကြးေလးေတြထည့္မယ္။ အာလံုးကို မိုးလင္းတိုင္းစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွ ဆႏြင္း၀ါ၀ါေလးနဲ႕ေၾကာ္ေလတဲ့ အိမ္က ထမင္းေၾကာ္ကို ေကာ္ဖီနဲ႕စိမ္ျပီးေသာက္ခဲ့ရတဲ့ မနက္ေတြက ေန႕တိုင္းရက္ဆက္။

ဟိုဘက္ကလွုပ္လွုပ္ဒီဘက္ကလွုပ္လွုပ္နဲ႕ သတင္းစာစကၠဴထုပ္ေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္ျပီး ကိုယ္ေရာင္းမယ့္ ပဲေတြ ဂ်ံဳထုပ္ေလးေတြကို နမူနာထုတ္ လာတတ္ၾကတယ္။ ျပီးရင္လည္း ဟိုေနရာတင္ ဒီေနရာတင္နဲ႕ ေမ့သြားတတ္ၾကပါေလေရာ။ အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ ေစ်းတည့္ေလလား ေစ်းကြက္ေတြ ေအးစက္ေနျပီလား က်ေနာ္တို႕က ကေလးပီပီ စိတ္မ၀င္စား။ က်န္ခဲ့ေလတဲ့ အဲဒီအထုတ္ေတြကို လိုက္သိမ္း။ တူရာတူရာေလးေတြ စုျပီး အန္တီ၀င္းဆီမွာ ျပန္သြင္းေနၾက။ မုန္႕ဖိုးပဲဖိုးေလးေတာ့ ရတာေပါ့ဗ်ာ။

ျပီေတာ့ ကေလးလူၾကီးအားလံုးအာရံုစိုက္ရာ လက္ေတာက္ခံု။ တျခားအရပ္ေတြမွာ လက္ေတာက္ခံုက သိပ္မထင္ရွားေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕အရပ္မွေတာ့ လက္ေတာက္ခံုကို အမိ်ဳးစံုေအာင္ ကစားၾကတယ္။ မိုးသီးထိုးတယ္ဆိုျပီး ဂဏန္းေတြႏွုိက္ျပီးေတာက္ျခင္း၊ ခ်န္ပီယံကြက္ေတာက္ျခင္း အို မ်ိဳးစံုေအာင္ေဆာ့ၾကတယ္။ ပိုက္ဆံေၾကးကေန ရွံဳးထြက္အထိေပါ့။ အကြက္ေတြကေတာ့ ယုန္ေလးကုန္းကြက္ဆိုျပီး ေအာ္ေအာ္ေတာက္ၾကတာပါပဲ။ ယုန္ေလးကုန္းကလူေတြက လက္ေတာက္ခံု သိပ္ေတာ္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ လက္ေတာက္ခံုကို ရန္ကုန္မွာျမင္ရတတ္တဲ့ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လက္ေတာက္ခံုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ။ ကြ်န္းသားကို ေခ်ာေနေအာင္တိုက္ထားတာဗ်။ အေပၚမွာ ျဖဴးတတ္တာေတာ့ ဂ်ံဳမွုန္႕အႏုစားထင္တာပဲ။ ဇယ္ေတြကလည္း သစ္သားဇယ္ေတြ ပိုက္ေတြကလည္း အပ်ံစားနဲ႕။ လက္ေတာက္ခံုေအာက္က ခံုနဲ႕ ထုိင္ခံုေတြကလည္း ဒီလက္ေတာက္ခံုယဥ္ေက်းမွုကို အထင္းသားျပေနေတာ့တာ။

လမ္းေဒါင့္မွာ ရွိေနတဲ့ ကုန္စည္ဒိုင္၀င္းထဲမွာလည္း ဆိုင္ကယ္ေတြက ျပည့္လို႕။ ပြဲစားမွန္ရင္ ေက်ာက္စိမ္းဆုိင္ကယ္စီးရမတဲ့ ပေလကပ္ပုဆိုးကို အဆင္မ်ိဳးမ်ိဳး၀တ္ရမတဲ့ေလ။ ေက်ာက္စိမ္းဆိုင္ကယ္ဆိုတာ ဆိုင္ကယ္အေရာင္ကို ေျပာတာပါ။ ဆိုင္ကယ္ေစ်းကြက္က အေရာင္ကိုလိုက္ျပီး ေစ်းစကားေျပာတာေတာ့ အဆန္းသား။ စက္ေကာင္းလား ရႊီးေဒါက္လား (ေသာ့ဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ စက္တခါတည္းႏွိုးတာကို ရႊီးေဒါက္လို႕ ေခၚျပန္ေရာ) မသိ မၾကည့္ ေက်ာက္စိမ္းျဖစ္ရင္ျပီးေရာ။ ဟိုတစ္ေလာကလည္း ေရႊအိုေရာင္ဆိုျပီး တစ္ေခတ္ျဖစ္လုိက္ေသးတာ။

ဒီႏွစ္ပဲေတြေကာင္းရဲ့ဆို အိမ္ေရွ႕မွာလည္း ရြာေတြက တက္လာတဲ့ ကားေတြက အျပိဳင္။ ကေလးေတြကလည္း ျမိဳ႕ေလးရယ္မို႕ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ေခၚခဲ့ျပန္ေသးတာဗ်။ အျပန္ၾကရင္ သူတို႕အတြက္ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္စာလိုအပ္တာေတြ ၀ယ္သြားေပးမယ္ထင္တယ္။ ရာသီဖ်က္လို႕ ပဲပ်က္တဲ့နွစ္ေတြဆို အားလံုးတိတ္ဆိတ္လို႕ က်ေနာ္တို႕ရတတ္တာက မေအာင္ပင္မယ့္ ပဲရယ္လို႕ သိႏုိင္တဲ့ အထုတ္ေလးေတြ အေလးခ်ိန္ေတြက ေပါ့လို႕။

ေလးႏွစ္ေလာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စည္ကားေလတဲ့ ကုန္စည္ဒိုင္ေလး ေရႊ႕အျပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕အိမ္နားတစ္၀ိုက္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ က်န္ခဲ့ေရာ။ ကိုယ့္ေဆြကိုယ္မ်ိဳးေတြနဲ႕ပဲမေတြ႕ရေတာ့သလို ရင္ထဲမွာသာ ဟာတိဟာတာ။ ေၾသာ္ ေအာင္ျမင္စြာေရာင္း၀ယ္ေဖါက္ကားလုိ႕ ေနရာအသစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွုေတြ သယ္ေဆာင္ေပးတဲ့ ကုန္စည္ဒိုင္ေလးျဖစ္ပါေစလို႕သာ လြမ္းရင္းနဲ႕ဆုေတာင္းေနရတာ…

တတိယလူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေနရာ

ေလာကမွာ ေနရာဆုိတာအမ်ားဆိုမွအမ်ားၾကီး။ ဒါေပမယ့္ တတိယေနရာဆိုတာေကာ။ ပထမနဲ႕ဒုတိယလူႏွစ္ေယာက္ ရွိျပီးသားဆိုရင္ ေနာက္၀င္လာတဲ့လူဟာ တတိယလူေပါ့။ တကယ္တမ္းဆို တတိယလူျဖစ္ခြင့္ကို ဘယ္သူကလိုခ်င္ခဲ့မွာလဲ။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္သာရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္………………..

တကယ္ဆို ငယ္ေရ နင္တို႕ႏွစ္ေယာက္အဆင္ေျပေနသားေနာ္။ နင္ကလည္း သူ႕ကိုဆိုဂရုစိုက္ သူကလည္း နင့္ရဲ့အႏြံတာကိုခံေနတာ ငါျမင္သားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ရယ္။ နင့္ကိုေတြ႕စကလို မဟုတ္ပဲ ငါ့စိတ္ေတြေျပာင္းသြားရတာကိုပဲ ငါ့ကိုယ္ငါ အျပစ္တင္မိတယ္။ တကယ္တမ္းဆို စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့စကားကို နင္ဆန္႕က်င္ခဲ့ဖူးသလို ပန္းေလးေတြကို နမ္းတဲ့အမူအယာဟာ မိန္းမမာယာမွမဟုတ္တာလို႕ နင္ျငင္းႏုိင္ေပမယ့္ ငါမျငင္းႏုိင္ခဲ့ဘူး။ နင္ဟာငါ့ကို ျမဴဆြယ္ခဲ့ပါတယ္လို႕ ငါမစြပ္စြဲရက္္ပါဘူး။ တကယ္တမ္းက အဲဒီျဖစ္ခြင့္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ငါကိုယ္တုိင္ရယ္ေလ။ ငါကိုယ္တိုင္ရယ္ပါ။

ဒီလုိမ်ိဳးျဖစ္ရပ္ေတြကို အျမဲတမ္းခါးသီးစြာလက္မခံႏုိင္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ အဲဒီအျဖစ္မွာတရားခံကိုယ္တိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတာေတာ့ လူရီစရာေကာင္းလွပါတယ္။ နင္ကေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိတယ္လို႕ေျပာခဲ့သားေနာ္။ လူတြင္ပါမွႏြားက်ားကိုက္တယ္လို႕ ေျပာခဲ့တဲ့စကားက အခုအခ်ိန္မွာ မိုးၾကိဳးပစ္တာ ထန္းလက္နဲ႕ကာသလိုပဲေနမွာ။ လက္ေတြ႕ဘ၀ဆိုတာ မထင္မွတ္တဲ့ မ်က္လွည့္ပြဲတစ္ခုတဲ့လားငယ္။

အရင္နင့္ကိုစေတြ႕ေတာ့ ဂ်ပန္ဆံေတာက္ရယ္နဲ႕ ဂါ၀န္နဲ႕။ ငယ္ရယ္ အိမ္ပစ္တမ္းေဆာ့ေနတဲ့ နင့္ကို အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘယ္ရင္ခုန္ခဲ့မွာလည္း။ နင့္မွာ ခ်စ္ရမယ့္လူရွိလာေတာ့လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိတဲ့နင့္ဆီက ငါၾကားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မတုန္လုပ္မိျပန္ဘူး။ ခက္တယ္ငယ္ရယ္ ခက္တယ္။ တရက္နင္ပန္ျပေလတဲ့ အေၾကာ္ပန္းရယ္ေၾကာင့္ ငါ့ရင္ေတြတဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ခဲ့ရတယ္။ အေၾကာ္ပန္းရယ္ေႏွာင့္တာေၾကာင့္လုိ႕ ေျပာရမလိုပါပဲ။ ငယ္....အခုခ်ိန္မွာရိုးသားစြာငါ့ကိုေျပာခြင့္ေပးပါ။ ခ်စ္တယ္…ငယ္။

ငါေလ နင့္ဆံစေတြေအာက္က သိမ္ေမြ႕တဲ့ နဖူးျပင္ေလးကို နမ္းရွိုက္ခြင့္အၾကိမ္တစ္ရာေလာက္မက္ခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိတဲ့့ ဓာတ္ပံုထဲက ပန္းးပြင့္တစ္ခုပါေလ။ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ေတြကို ဖ်က္ျပီး ငါ့အစြဲေတြကို ခ်ဳပ္ျငိမ္းဖို႕ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္။ ေနာက္က်ေလတဲ့ ငါ႔ျဖစ္ရပ္ကို ေနရာမွာရပ္ျပီး ျပန္သံုးသပ္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အားလံုးက ငါ့အျပစ္ပဲလား ကံၾကမၼာေလပဲလား။ ၀ိပတ္ၾကမၼာမလြတ္သာတဲ့။ ကံေၾကြးရွိတယ္ဆိုၾကပါစို႕။

နင့္ကို ဖြင့္ေျပာျဖစ္ရင္ နင္ဘယ္ဘက္ကရပ္မလဲ။ တတိယလူတစ္ေယာက္အတြက္ နင္ထည့္စဥ္းစားဦးမွာဟင္…ငယ္။ နင္ျပန္ခ်စ္ခဲ့ရင္လည္း သနားခ်စ္ျဖစ္မယ္ဆုိျပီး စိတ္မလံုျခံဳသူဟာ ငါျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ငယ္ရယ္.......

မထူးေတာ့တဲ့ ဘ၀မွာ ငါေလ နင္နဲ႕ေ၀းရာကုိေျပးထြက္ခဲ့တာပါ။ နင့္ေဘးမွာဆက္ေနရင္ ငါရဲ့ျမိဳသိပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ မရွိႏိုင္ေတာ့မွာ ငါေၾကာက္တယ္။ တကယ္လို႕နင္သိခဲ့ရင္ ဘာဆံုးျဖတ္မလဲဆိုတာ ငါရင္မဆိုင္ရဲဘူး။ သတၱိနည္းလုိက္တာဆုိျပီး ရီေနမွာလား ငယ္ရယ္။ ဟိုဘက္ကိုလိုက္ရင္ ငါရင္ကြဲရမွာ ငါ့ဘက္ကိုလိုက္ရင္လည္း ငါဟာ ဒႆဂီရိအျဖစ္ကိုေရာက္ရဦးမယ္။

အဲဒီေတာ့ လမင္းၾကီးကို နင္က ညဘက္ဆိုျပီးၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ ငါကေနမင္းၾကီးကို ေန႕ဘက္ဆိုျပီးၾကည့္ရတဲ့ အေရးကိုေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။ ငယ္ေရ……..အေၾကာ္ပန္းေၾကြတစ္ပြင့္ေလာက္ပန္ပါဦးလား…………..ငါလြမ္းလို႕ပါ….

ေျခလွမ္း

တဖြဖြနဲ႕
တစစရယ္
စခဲ့တဲ့ေျခလွမ္း

လွမ္းျပီးမွ
သိရမယ္
ဒီလမ္း ဘယ္စခန္း

လွမ္းၾကည့္ဖို႕
စမိတယ္
မွားခဲ့ရင္ေကာ..........

လက္က်န္ဆယ္ရက္နဲ႕က်ေနာ္

ကိုရုပ္ဆိုးေရ ၾကားျဖတ္ TAG ကေလးေရးၾကည့္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ကားႏွစ္စီးက ေရွ႕ဆံုးကားကိုမ်ား ေစာင့္ေနသလားလို႕။

တကယ္လို႕ဆယ္ရက္သာက်န္ခဲ့ရင္ ဘာလုပ္မလဲတဲ့။ တကယ့္ကို အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတာပါ။ ခုလက္ရွိအသက္ရွင္ေနတဲ့ ဘ၀မွာေတာင္ မနက္ျဖန္ဆုိတာ အတြက္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတာ။ ေသဖို႕ဆိုတာ ေ၀းစြေျခာက္ျဖာျဖစ္ေနတာေပါ့။ က်ေနာ့ရဲ့ အရင္ CE ေျပာေနၾကစကားအရဆိုရင္ “plan to fail, fail to plan” ပါတဲ့။ က်ေနာ္ေတြးၾကည့္မိတာေတာ့ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေမ်ာက္မီးခဲကိုင္မိသလို ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာပါ။ သိသိျခင္း ေဆာက္တည္ရာမရ ေတာင္ေျပးလိုက္ေျမာက္ေျပးလိုက္ ထိုင္ရမလို ထရမလိုျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ျငိမ္သက္စြာ ၾကက္ဖၾကီးလည္လိမ္သလိုေၾကကြဲေနတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ေမွ်ာ္လင့္လို႕ရတာက အဲဒီစိုးစိတ္တိုးတိတ္နဲ႕ ေနာက္ဆယ္ရယ္မတိုင္ခင္ ေသသြားတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ့မွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္အတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာ မရွိသလို ရွိခဲ့ရင္လည္း ျပင္ဆင္ထားတဲ့အတိုင္းလုိက္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႕က မေသခ်ာ။ စိတ္တစ္ခု ရုပ္ကိုးဆယ္ဆိုေတာ့ေလ။

မေသခင္ ဆယ္ရက္ေလာက္အလုိဆိုတာကိုေတြးမိေတာ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သတိရမိျပန္ေရာ။ အသက္အပုိင္းအျခားအလိုက္ ျဖစ္ပ်က္မယ့္ အေၾကာင္းေတြကို ေဟာရင္း အခ်ိန္တစ္ခုမွာေသပါမယ္လို႕ ေဗဒင္အေဟာခံလိုက္ရတဲ့ ေႏွာင္းခင္ေဇာ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ သူ႕ကိုေဟာလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက တကယ့္ကို တိုက္ဆိုင္စြာ အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာ။ အဲေလာက္ထိဆိုေတာ့လည္း သူ႕ကို အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္သြားေစခဲ့တယ္ထင္တယ္။ သူ႕ေနရာမွာ က်ေနာ္သာဆို ရူးသြပ္သြားမိမွာ။ တကယ္ကို အတၱတရားေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ က်ေနာ့ ခႏၡာကိုယ္ကို က်ေနာ္တပ္မက္လြန္းပါတယ္။ ဟိုလူနဲ႕မခြဲႏိုင္ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကိုလည္းလက္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အစြဲေတြက ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလို (သေဘၤာကုန္းပတ္ၾကိဳးေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္္) ရစ္ပတ္ ေႏွာင္တြယ္ေနခဲ့ျပီ။

တကယ္ကိုၾကံဳေတြခဲ့ရင္ေကာ။ ကံတရားံကေရြးခ်ယ္တာကို ဟင့္အင္းလို႕မွျငင္းခြင့္မရွိတာ။ အခုေခတ္ၾကီးက ေရာဂါအထူးအဆန္းေတြေပါပါဘိသနဲ႕။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က ၾကံဳေတြ႕ေကာင္း ၾကံဳေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ၾကံဳေတြ႕ျပီး အဲလိုၾကိဳသိခဲ့ဖို႕လည္းလိုအပ္ပါေသးတယ္။ တကယ္လို႕မ်ား ၾကိဳသိခဲ့ရင္….

က်ေနာ္ပထမဆံုးလုပ္မိမွာက က်ေနာ့လက္ရွိပတ္၀န္းက်င္ကေန ထြက္သြားမွာပါ။ က်ေနာ့အေပၚတြယ္တာတဲ့ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့လူေတြကို အသိမေပးပဲ တိတ္တိတ္ေလးထြက္သြားခ်င္တာပါ။ (တကယ္တမ္းက ဘယ္သူမွမရွိ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ေနမိတာပါ) သူတို႕ေတြကို က်ေနာ္ရွိေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္နဲ႕ က်န္ခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားမွာပါ။

ေနာက္တစ္ခုက က်ေနာ္၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ လုပ္မိပါလိမ့္မယ္။ စိတ္မရွိပါနဲ႕ဗ်ာ က်ေနာ္ဘာလုပ္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ မေျပာပါရေစနဲ႕။ က်ေနာ္ လုပ္ျဖစ္မယ္ မျဖစ္မယ္ မေသခ်ာလို႕ပါ။ ျပီးရင္ေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြကို ေသြးပ်က္စြာ တစ္ေယာက္တည္းရင္ဆိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားမယ္။ ေအာင္ျမင္မျမင္ေတာ့ မေသခ်ာ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္ေသဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လို က်ေနာ္ေသရင္ အုတ္တိုင္ေလးေတာင္ မက်န္ခဲ့ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီေျမေပၚမွာ က်ေနာ္ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကိုမွမသိေစခ်င္လို႕ပါ။

တကယ့္ကို အဲလိုျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့ကိုလာၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။ ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ျဖစ္ရဲ့လားဆိုတာ မလုပ္ခဲ့ရင္ သတိေလးေပးေစခ်င္ပါတယ္……….

ဘိေရွာ့တစ္ေကာင္ရဲ့ တမ္းျခင္း

တကယ္ေတာ့
ငါဟာ ဘိေရွာ့တစ္ေကာင္ပါ ဘုရင္မရယ္....

ပံုစံတူအကြက္ေတြကို
တရစပ္သြားလို႕ရတယ္ဆိုေပမယ့္
ငါဟာတစ္လမ္းေမာင္း သမားတစ္ေယာက္လို
ေနာက္လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းခြင့္ မရွိသူပါ။

မင္းၾကိဳက္တဲ့ ျမင္းစစ္သူၾကီးလို
ခုန္ပံ်ေက်ာ္လႊားဖို႕မတတ္သလို
ခုိင္ခန္႕တဲ့ ရဲတုိက္ၾကီးေတြလိုလည္း
အကြက္တိုင္းကို တည့္အတိုင္း
လိုက္မေရႊ႕ႏိုင္ျပန္
တပ္သားေတြလို
လြတ္လပ္စြာ
သြားခ်င္ရာသြားႏုိင္ခြင့္မရွိတဲ့
ေအးျငိမ္းေလတဲ့ ငါ့ကို

မင္းရဲ့စစ္ပလႅင္မွာ
ဘုရင္ကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို႕ဆိုတဲ့
အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုထဲနဲ႕
ခြခ်က္....ရက္တယ္ဆုိရင္လည္း
မင္းအတြက္လည္စင္းေပးဖို႕
မျငင္းဆန္၀့ံတဲ့

ငါဟာ ဘိေရွာ့တစ္ေကာင္ပါ
ဘုရင္မရယ္..............

ဖလား

က်ဳပ္တို႕က ေလွၾကီးထိုးရုိးရိုးၾကီးေတြပါ။ ေရငန္ေသာက္ျမက္ေျခာက္စားတယ္ပဲ ေျပာေျပာ ဒီေျမမွာေမြး ဇာတိခ်က္ျမဳပ္ဆိုေလေတာ့ ေခါင္းခ်ရင္လည္း ဒီေျမမွာပဲေခါင္းခ် ခ်င္ခဲ့တာ။ တစ္ရြာမေျပာင္းသူေကာင္းမျဖစ္ဆိုတာနဲ႕ပဲ အဘတို႕ေတြ အိုၾကီးအိုမနားပါေစေတာ့ ဆိုျပီး လယ္ႏွစ္ကြက္ကို ေရာင္းတဲ့ေငြကုိ ပြဲခဆိုလားဘာဆိုလားအရင္းျပဳျပီး သူတကာေတြ မက္ေမာေလတဲ့ ႏုိင္ငံျခားဆိုတဲ့ အရပ္ကို အရဲစြန္႕ျပီးထြက္လာခဲ့တာပါ။ က်ဳပ္အျဖစ္ကေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ…….

မျမင္ဘူးမေတြ႕ဘူးတာေတြျမင္ရတာေတာ့ ေကာင္းပါရဲ့။ အိုး…….တိုက္ၾကီးဆိုတာ ဟီးေလးကိုထေနတာ ရြာက ေကာက္ရိုးပံုေတြ အားလံုးပံုၾကည့္ရင္ေတာင္ အျမင့္ကမမွီႏိုင္ေလာက္ဘူးဗ်။ ပံုစံေတြကလည္း ဟိုဘက္ေထာင္လိုက္ ဒီဘက္ထိုးလိုက္နဲ႕ ေတာထဲက သစ္ပင္ေတြ အေလ့က်ေပါက္သလိုကို ေဆာက္ထားတာကိုး။ ကားေတြဆိုတာ ကလည္း ေတာက္ပသစ္လြင္ေနေတာ့တာ။ ရွိေသးတယ္ရွိေသးတယ္ သူတို႕ရဲ့ရထားဆိုတာ လွည္းလမ္းေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းစာေလာက္ေလးေပၚမွာ ရႊတ္ကနဲေနတစ္စီး ရႊတ္ကနဲေနတစ္စီး သြားေနတဲ့ ဟာၾကီးေတြရွိေသးရဲ့။

က်ဳပ္တို႕က ရြာမွာဆို ရြာထိပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကန္ေရကို ေသာက္ခ်ိဳးခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တာကလား။ တစ္ရြာလံုးက အားထားရတဲ့ကန္ေပါ့ဗ်ာ။ မိုးတြင္းမွာျဖည့္ရတဲ့ ကုန္းတြင္းကန္ေလး။ မိုးေရေတြကို က်ဳပ္တို႕အိမ္ေတြကလည္း ေလွာင္ထားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္စဥ္႕အိုးေလးေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ဘယ္ခံလိမ့္မတုန္း။ အညာေလနဲ႕ေျပာရရင္ ႏွာေလာက္ရွိတာ သံုးလိုက္ရင္ ႏွစ္ရက္တစ္ပုိင္းေတာင္ခံပါလိမ့္မယ္ အားၾကီးၾကီး။ အင္းပ်ိဳးရင္းက မိုးလင္းေတာ့မယ္ လိုရင္းကို မေရာက္ေသး။

က်ဳပ္က အလုပ္လုပ္ကိုင္ျပီးလို႕ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ခဏနား။ အမတည္ထားတဲ့ အၾကမ္းအိုးေလးကိုေသာက္ ေခြ်းတိတ္ေအာင္ေနရတာပ။ ပူတယ္အုိက္တယ္ဆိုျပီး ေရမ်ားသြားမခ်ိဳးလိုက္ပါနဲ႕ လူဆိုတာ အပူအေအးမွ်ေအာင္ေနရတယ္ အပူထဲကျပန္လာလာခ်င္း ေရမခ်ိဳးရဘူး အပူရွပ္တတ္သတဲ့ ရြာေတာင္ပိုင္းက သာေအး အဲလိုခ်ိဳးလုိက္လို႕ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးသြားပါေရာလား။ ရြာလယ္က ေဒၚေခြး ေလျဖတ္သြားတယ္ေလ။ ေဆာင္းတစ္ဆယ္ ေႏြကိုး မိုးဆယ့္တစ္ ေရခ်ိဳးစႏွစ္ ဆိုျပီး အဲဒီဲ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္းကို က်ဳပ္အမက အဆက္မျပတ္ေျပာေတာ့မွာ။

ဒီေရာက္ေတာ့ ေနရတာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပသိ ေတာသားဆိုတာ ေဒါင္က်က်ျပားက်က် ထုသားေပသားက က်ျပီးသားဗ်။ အလုပ္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္းတစ္ေနကုန္လုပ္ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ အတုိးခ်ျပီး အားရပါးရစား အိပ္စက္ျခင္းနဲ႕ အနားယူတတ္ေလရဲ့။ ျပႆနာက ေရခ်ိဳးျခင္းပဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းဆိုလုိ႕ မရိုေသ့စကား အိမ္သာနဲ႕ပါတြဲထားေသးဗ်ာ။ အခန္းကေတာ့ ရွိလွ ငါးေပ ေျခာက္ေပေလာက္အက်ယ္။ ရြာမွာလို စဥ္႕အိုးနားေက်ာက္ျပားခင္းဖို႕ ေနေနသာသာ အခန္းအက်ယ္အလိုက္ သူ႕ဘာသာ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ထားရတာကိုး။ က်ဳပ္ဆိုလိုတာက ေရကန္ေတြဘာေတြမရွိဘူးဗ်။ ေရေလွာင္တဲ့ အေလ့အက်င့္လည္းမရွိဘူးကိုး။ အဲဒီအထိက ျပႆနာမဟုတ္ေသး။ ျပႆနာရဲ့ အရင္းအျမစ္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ဒင္း…တရားခံ။ ေျမၾကီးလက္နဲ႕ပုတ္လြဲရင္လြဲမယ္ ဒီကိစၥမွာ သူတရားခံဆုိတာ မလြဲႏုိင္။ ဘာလည္းဆိုတာ သိခ်င္ေနျပီမလား။

ေရခ်ိဳးတုိင္း က်ဳပ္ၾကံဳရတဲ့ဒုကၡက ေရဖလားဗ် ေရဖလား။ ဒန္ဖလားျဖစ္ျဖစ္ စတီးဖလားျဖစ္ျဖစ္ လက္မွာပိုင္ပိုင္ကိုင္ျပီး ဒူးကေနစေလာင္းလိုက္ခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့မွ အပူေတြျငိမ္းေအာင္ ေခါင္းကေန တဗြမ္းဗြမ္းအားရပါးရခ်ိဳးလုိက္ခ်င္တာဗ်ာ။ ခုေတာ့ဗ်ာ ဟိုတစ္ေပါက္ ဒီတစ္ေပါက္က်တဲ့ ဟိုေငါက္ေတာက္ေလးကေန ဟိုဒင္း ဟိုဟာေမွ်ာ္သလို ေစာင့္ခ်ိဳးေနရတာကို က်ဳပ္ျဖင့္အားမရလိုက္သာေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့။ အပူအေအးေတြ လိုသေလာက္ရတယ္ေသေလာက္ေအာင္ ေကာင္းပါေစ။ က်ဳပ္ေတာ့ က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ အားရပါးရကိုင္ျပီး ခ်ိဳးလိုက္ရမွ ေရခ်ိဳးရတယ္ထင္တာ။ ဖလားက၀ယ္ရလြယ္ပါတယ္။ ခက္တာက ေရကန္ ေရကန္။ အိမ္မွာေရကန္မ်ားေဆာက္လုိက္လုိ႕ကေတာ့ အိမ္ရွင္အဖိုးၾကီး ခါးေတာင္းက်ိဳက္ျပီး ရိုက္မထုတ္ရင္ၾကိဳက္သလုိေျပာ။ ဒါမ်ားလြယ္ပါတယ္ကြာလုိ႕ ကပ္သပ္မေျပာပါနဲ႕ဗ်ာ။ ပလတ္စတစ္ေရတိုင္ကီ၀ယ္ထား ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ တစ္ထြာေလာက္ရွိတဲ့ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ တစ္လက္မေလာက္ေတာင္ ထပ္ထည့္ဖို႕ေနရာမရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လုိက္ပါဗ်ာ။ ေရတုိင္ကီကို အထဲထည့္ရင္ လူေတြက အျပင္ကေနခပ္ခ်ိဳးေနရမယ့္ပံုကို။

အဲဒီေတာ့ဗ်ာ ေရခ်ိဳးတိုင္း ဖလားတစ္လံုးကို တမ္းတေနရတ့ဲဲ က်ဳပ္ဘ၀ကို က်ဳပ္ပါက်ဳပ္ပဲ သနားေနရေတာ့တာပါ။

ေဂဟာ

အိမ္ၾကီးတစ္လံုးရဲ့အေရွ႕မွာ ကေလးငယ္ေတြ တစ္ႏွစ္သံုးေလး…တစ္ဆယ္ဆုိျပီး ေဆာ့ေနၾကေလရဲ့။ အိမ္ထဲက အမ်ိဳးသမီးၾကီးကေတာ့ ဖုန္းေျပာရင္း တစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္ ေလာ္ရာ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ မင္းကိုတကယ္လြမ္းေနေတာ့မွာတဲ့။


ဆီမြန္ဆီကေန မာမီဆိုျပီးထိတ္လန္႕တၾကားေအာ္သံၾကားေနရတယ္။ ကားလို႕စ္က ငါ့အလွည့္ ငါသြားလိုက္မယ္ဆိုျပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့ ေလာ္ရာပဲသြားလိုက္ရတယ္။ သူတို႕ေတြအျပင္မွာေဆာ့ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ဆီမြန္ကေျပာေနၾက။ ဆီမြန္ကို အျပင္ဘက္ မီးျပတိုက္က အလုပ္လုပ္ေနေသးေၾကာင္းကို လေရာင္နဲ႕ နာရီေနာက္ေက်ာဘက္ကို သံုးျပီး ျပလိုက္ရတယ္။ အဲဒီညကို ဆီမြန္က ေလာ္ရာနဲ႕တူတူအိပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။

ပင္လယ္ကမ္းေျခကသိပ္ကိုလွလြန္းတယ္။ ဆီမြန္တစ္ေယာက္ ဓာတ္မီးတစ္လက္နဲ႕ ထံုးေက်ာက္ဂူထဲမွာ ၾကာေနေလရဲ့။ သူကသူ႕ရဲ့ မျမင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ကို စကားေျပာေနတာကိုး။ အိမ္ကိုလာေဆာ့ဖို႕ဖိတ္ေခၚခဲ့တဲ့ ဆီမြန္တစ္ေယာက္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခရုခြံေတြကို ခ်ရင္းလိုက္ပါလာတယ္။

မိုးေတြသိပ္သည္းတဲ့ ေန႕မွာ ဆီမြန္အတြက္ဆိုျပီးဖိုင္တြဲတစ္ခုနဲ႕ အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူတို႕အိမ္အေျပာင္းအေရႊ႕မို႕ ဆီမြန္တစ္ေယာက္အဆင္ေျပမေျပလာၾကည့္တာပါတဲ့။ ေလာ္ရာက သူ႕အမ်ိဳးသားက ဆရာ၀န္ျဖစ္တာမို႕ ဆီမြန္အတြက္စိတ္ခ်ပါလို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခု ဆီမြန္အခုထိမသိေသးတာက သူ႕ကိုေမြးစားထားတယ္ဆိုတာရယ္ သူ႕မွာေရာဂါရွိတယ္ဆုိတာရယ္ပါတဲ့။ အဖြားၾကီးလာေပးတဲ့ ဖိုင္တြဲထဲမွာ ဆီမြန္႕မွာ HIV ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ စာရြက္ကေလးပါပါေလရဲ့။ ဖိုင္တြဲကို မီးဖိုထဲက အံဆြဲထဲမွာ ေသာ့ခတ္သိမ္းထားလိုက္တယ္။

ညဘက္ တစ္စံုတစ္ရာကိုထုရိုက္သံေၾကာင့္ေလာ္ရာလန္႕ႏိုးလာခဲ့တယ္။ အိမ္ျခံ၀န္းထဲက ဂိုေဒါင္ေလးဆီကပဲ။ ပြင့္ေနတဲ့တံခါးႏွစ္ဖက္ကေန အထဲကို၀င္ၾကည့္မိတယ္။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ညကာလမွာ ေန႕လည္ကအဖြားအိုက တူရြင္းျပားတစ္ခုနဲ႕ ဖ်တ္ခနဲေတြ႕လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘာလာလုပ္တာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ထိ္တ္လန္႕တၾကားေမးမိတယ္။ သုတ္သီးသုတ္ျပာ အဖြားအိုထြက္ေျပးသြားတာကို မင္သက္ေငးေမာေနရာက သတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာေအာ္လုိက္မိတာက ကားလို႕စ္…….

ေနာက္ေန႕မနက္မိုးလင္းေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ခရုပံုေလးေတြ။ ဆီမြန္က ပီတာပန္စာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း ေကာက္ခါငွင္ခါနဲ႕ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းကို ေမးေနတယ္။ ျပီးေတာ့ သူကလည္း ဒီအသက္ထက္မၾကီးေတာ့ဘူးတဲ့ သူရဲ့ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြလိုပဲေနမွာတဲ့။ ဆီမြန္ဆြဲထားတဲ့ ပံုေလးကေန ေလာ္ရာက ကေလးေတြလက္ထဲမွာဘာေလးေတြကိုင္ထားလာလဲဆိုေတာ့ အဲဒါရတနာပစၥည္းေတြတဲ့။ ရတနာရွာပံုေတာ္ ကစားနညး္ ကစားၾကမယ္တဲ့။ အစက Milk teeth ေလးေတြ သိမ္းထားတဲ့ေနရာကစရွာရတယ္။ ရတဲ့သဲလြန္စေတြကေန ေနာက္ဆံုးေသာ့တစ္ေခ်ာင္းရသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေသာ့က မီးဖိုေခ်ာင္က အံဆြဲကိုဖြင့္တဲ့ေသာ့။ လ်ွိဳ႕၀ွက္ဖိုင္တြဲထဲမွာ ဒီကစားနည္းရဲ့ ေအာင္ျမင္မွုရလာဒ္ျဖစ္တဲ့ coin ေတြပါ ထြက္က်လာခဲ့တယ္။ ဖိုင္တြဲကို မကိုင္ဖို႕ေလာ္ရာ ေအာ္မိတယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္စကားမ်ားရာကေန ဆီမြန္က နင္ငါ့အေမအရင္းမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေလာ္ရာက ဒီစကားဘယ္သူေျပာသလဲဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတာတဲ့။ အဲဒါလိမ္တာပါဆိုေတာ့ ဆီမြန္က နင္ကလိမ္ေနတာတဲ့ သူ႕ဟာမၾကာခင္ေသေတာ့မွာပါတဲ့။ ေလာ္ရာ တစ္ေယာက္ေၾကာင္တက္ေငးေမာရင္း ဆီမြန္ထြက္သြားတာကို ၾကည့္ေနမိလိုက္တယ္။

ဆီမြန္ ေလာ္ရာနဲ႕ ကားလို႕စ္တို႕ စကားေျပာေဆြးေႏြးၾကတယ္။ သူေဆးေတြမေသာက္ရင္ေကာတဲ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနရမွာလဲလို႕ ဆီမြန္႕အေမးကို ရက္သတၱပတ္မ်ားစြာေနထိုင္အသက္ရွင္ခြင့္ရွိပါတယ္လို႕ေျဖၾကတယ္။

ေလာ္ရာက မသန္မစြမ္းကေလးေတြကိုေက်ာင္းဖြင့္ေပးဖို႕ ပြဲတစ္ခုကိုလုပ္ေပးေနတဲ့ေန႕။ ဆီမြန္ကို႕ေအာက္မွာဆင္းေဆာ့ဖုိ႕ေျပာေပမယ့္ ဆီမြန္က ေသာ္မတ္စ္ရဲ့အိမ္ကေလးကို အရင္လိုက္ၾကည့္ဖုိ႕အေရးဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေလာ္ရာက ျငင္းရင္းထြက္လာတဲ့ေဒါသနဲ႕ ဆီမြန္႕ပါးကို ရုိက္လိုက္မိတယ္။ နာၾကည္းခ်က္ေတြနဲ႕ ဆီမြန္တစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္သူမွသတိမထားမိလိုက္ဘူး။

ကေလးေတြမ်က္ႏွာဖံုးတပ္ျပီးကစားေနၾကျပီဆိုေတာ့ ကားလို႕စ္က ေလာ္ရာကို အခ်က္ျပတယ္။ ေလာ္ရာက ဆီမြန္ကိုေခၚဖုိ႕အေပၚကိုတက္သြားေပမယ့္ ဆီမြန္ကို ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။ သူသတိမထားမိတာက သူ႕ေနာက္မွာ ကပ္လိုက္လာတဲ့ ဆီမြန္႕ပန္းခ်ီကားထဲက ေသာမတ္စ္နဲ႕တူတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္။ သူ႕ကို ေလာ္ရာမွတ္ထင္မိတာက ဆီမြန္ဆိုျပီးထင္ေနမိတာ။ မ်က္ႏွာဖံုးကို ခြ်တ္ဖို႕ၾကိဳးစားတဲ့ေလာ္ရာကို ၀ုန္းခနဲတံခါးပိတ္ျပီး ေဆာင့္တြန္းခဲ့တဲ့အျပင္ ေသာ့ကိုပါပိတ္ပစ္ခဲ့တယ္။

ကားလို႕စ္ တံခါးဖ်က္ျပီးျပန္၀င္၀င္လာျခင္း ေလာ္ရာတစ္ေယာက္ေဆာက္တည္ရာမရ ဆီမြန္ကိုရွာေနမိတယ္။ ကမ္းေျခကိုတရွိန္ထိုးေျပးေနမိတယ္။ ဒီေရတက္ေနျပီမို႕ အႏၱရာယ္ရွိေနျပီေပမယ့္ ဆီမြန္လို႕တရစပ္ေအာ္ရင္း သူရူးတစ္ေယာက္လိုလုိက္ေနမိတယ္။ ဟိုတစ္ခါသြားဖူးတဲ့ ဂူထဲမွာေသာမတ္စ္နဲ႕ ပံုစံတူကေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေနရတယ္။ ေရေတြကတက္လာျပီမို႕ ကားလုိ႕စ္က ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရသြားတဲ့ ေလာ္ရာကို အတင္းျပန္ေခၚလာရတယ္။

ေဆးရံုမွာ ရဲဌာနကေန ေလာ္ရာကိုလာေမးခဲ့တာ။ အိမ္ကိုလာသြားတယ္ဆိုတဲ့အဖြားၾကီးရဲ့နာမည္ဟာ အလုပ္သမားစာရင္းမွာ ရွာလို႕မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ဆီမြန္ေပ်ာက္သြားခ်ိန္ကစလို႕ ေလာ္ရာ့အတြက္ တကယ့္ကိုဆန္းၾကယ္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခုျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီအပိုင္းေတြကို က်ေနာ္ေဖာ္ျပရင္အရမ္းကို ေပါ့သြားေစႏိုင္လို႕ (ေလးနက္မွုေတြကို ေဖာ္ျပရန္မစြမ္းႏိုင္တာမို႕ပါ) ဒီေနရာမွာပဲရပ္ခြင့္ျပဳပါ။

ဒီဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးကို စိတ္၀င္စားေစခဲ့တာက ေလာ္ရာရဲ့မိခင္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ကားလံုးကို ရင္သပ္ရွုေမာစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတာမို႕ တစ္ခါတစ္ခါ ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္လာလိုက္ တစ္ခါတစ္ခါ အားမလိုအားမရေတြျဖစ္လာလိုက္နဲ႕ပါ။ ျပီးေတာ့ဇာတ္လမ္းအဆံုးသတ္ဟာ က်ေနာ့ရင္ဘတ္ထဲကို တင္းက်ပ္စြာေရာက္ရွိေနခဲ့ျပန္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ဆိုတာ အဲဒီေလာက္အထိ ျဖစ္ပ်က္ေစခဲ့ပါသလားဆိုျပီးေတာ့ေလ……..


Directed by Juan Antonio Bayona

Produced by Mar Targarona
Joaquín Padro
Álvaro Agustín
Guillermo del Toro

Written by Sergio G. Sánchez

Starring Belén Rueda
Geraldine Chaplin
Fernando Cayo
Mabel Rivera
Roger Príncep
Montserrat Carulla
Edgar Vivar

Music by Fernando Velázquez

Cinematography Óscar Faura

Editing by Elena Ruiz

အေမွာင္

သားေရ အန္တီျမင့္ဆိုင္က တေရာ္ကင္ပြန္းတစ္ထုပ္သြား၀ယ္ေခ်တဲ့။ တေရာ္ေကာင္းေကာင္းေလးလို႕ေတာင္းခဲ့။ အိုးစည္တီးျပီးေအာင္ေလွ်ာ္ ဒီေန႕ တနဂၤေႏြေန႕ ေန႕ေကာင္းတယ္ တအိမ္လံုးေခါင္းေလွ်ာ္ရမယ္။ အေၾကြေလးေတြလက္ထဲဆုပ္ျပီး အေမ႕ရဲ့စကားသံမဆံုးခင္ ေစ်းေလးဘက္ကိုထြက္လာခဲ့။ အသက္က အင္း ၆ႏွစ္လား ၇ႏွစ္နွစ္လားပဲ။

အန္တီျမင့္ အေမက တေရာ္ေကာင္းေကာင္းေလး ေပးပါတဲ့ ဆိုျပီး အန္တီျမင့္ဆီကေန ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ထုပ္ေလး ယူျပီးျပန္လာတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ ေခါင္းေလွ်ာ္ထုပ္ေလးကို ဆရင္းဆရင္း အေပၚကိုျမင့္ျမင့္ေျမွာက္ရင္း သေဘာေတြက်ေနခဲ့တာ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ထုပ္က ပလတ္စတစ္နဲ႕ထုတ္ထားျပီး မမိပဲလြတ္ထြက္သြားခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးကို မေတြးမိခဲ့ဘူး။ ကံဆိုးစြာပဲ အိမ္နားေရာက္ခါနီးမွာ အဲဒီအထုပ္ကေလး ေျမျပင္နဲ႕မိတ္ဆက္သြားခဲ့တယ္။ တေရာ္ေခ်ာင္းေလးေတြကို လက္ထဲမွာကိုင္ၾကည့္တယ္။ ကင္ပြန္းသီေလးေတြကလည္း ေနေရာင္မွာေျပာင္လက္ေနေလရဲ့။

ေသခ်ာေပါက္အဆူခံရမယ္။ အရိုက္ခံရမယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ၾကံစမ္း ၾကံစမ္း ေသးငယ္တဲ့ ကေလးဦးေဏွာက္နဲ႕ အိမ္ထဲမွာပုန္းေနဖို႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္တယ္။ အိမ္က စတိုခန္းေလးထဲက လိပ္ထားတဲ့ ဖ်ာလိပ္ထဲမွာ။ ဖ်ာလိပ္ကို တံခါးေနာက္ဖက္မွာ ကပ္လိုက္ေသးတယ္။ အေမက ဟိုေကာင္ေလးသြားလိုက္တာ ၾကာပါပေကာတဲ့ ဘယ္သေ၀ထိုးေနတယ္မသိဘူးတဲ့။ အသံေတြကိုၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေမွာင္ထုထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေၾကာက္လာမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာၾကံဳရမယ့္ အေၾကာက္တရားကလည္းရွိေသးတယ္။ ငိုခ်င္ေပမယ့္ မငိုမိေအာင္ထိန္းထားရတယ္။ က်ေနာ္အေၾကာက္ဆံုး အေမွာင္ထုကိုအံတုရင္း ထိုင္ေနမိတယ္။ အေမက အစ္ကို႕ကို သြားရွာေခ်လို႕ခိုင္းလိုက္တယ္။ အစ္ကိုက ဆိုင္ကျပန္သြားတာၾကာလွျပီတဲ့လုိ႕ ေမာေမာနဲ႕ ျပန္လာရင္းေျပာတယ္။

ထြက္သြားရမလား ပုန္းေနရဦးမလား ေ၀ခြဲရခက္ေနမိတယ္။ မသိလိုက္တဲ့ လြတ္ထြက္သြားတဲ့ စိတ္တစ္ခုေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ ငိုရွိုက္သံကို အေမၾကားသြားတယ္။ ဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုတဲ့ အဆံုးမွာ ဟန္ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ရွိုက္ၾကီးတစ္ငင္ငိုခ်လိုက္မိတယ္။ အျပစ္လုပ္ထားရင္ဘယ္လိုမွ ဟန္မေဆာင္တတ္ေလေတာ့ အေမက သိပါတယ္။ ဒီတစ္ခါမဆူေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္တစ္ခုဆိုတာ ဖံုးကြယ္မထားသင့္ဘူးလို႕ေျပာျပတယ္။ အဲဒီညက က်ေနာ္ေၾကာက္စိတ္နဲ႕ လန္႕လန္႕ေယာင္ေအာ္မိသလို အျပင္းဖ်ားပါေတာ့တယ္။

အေမွာင္ထုဆိုတာကို က်ေနာ္ေၾကာက္ပါတယ္။ အျပစ္လုပ္ျပီး ဖံုးကြယ္ထားရမွာကို က်ေနာ္ေၾကာက္ပါတယ္။ လူေတြရဲ့ စိတ္ေတြအေနာက္မွာ ဖံုးကြယ္ထားျပီး မထင္မရွား ရွိရွိေနတတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြကို က်ေနာ္ေၾကာက္ပါတယ္…….

က်ေနာ့ရဲ့ ထာ၀ရ

တကယ္ကိုထာ၀ရ။ သူမပါရင္ က်ေနာ့ဘ၀ အဓိပၸါယ္မျပည့္စံုႏိုင္ေတာ့။ က်ေနာ္ရွိေသာအရပ္မွာ သူရွိမွကိုျဖစ္မွာ……

သူနဲ႕စတင္မိတ္ဆက္ေပးတာ ေမေမပါ။ ေမက အိမ္တြင္းမွုေတြလုပ္တတ္ေလေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးက လဲမွို႕ပင္ၾကီးကေနေကာက္ထားတဲ့ လဲသီးေတြကို ပံုးေလးထဲထည့္ တုတ္ေခ်ာင္းေလးနဲ႕လွည့္ရင္း ရလာတဲ့လဲေတြနဲ႕ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သူ႕ကို လုပ္ေပးခဲ့တာ။ သူကငယ္ေဖာ္ဆိုလည္းဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းဆိုလည္းဟုတ္။ တိုင္ပင္ေဖာ္လည္းဟုတ္။ က်ေနာ့အေၾကာင္းေတြကို သူသာအသိဆံုး။ က်ေနာ္ငိုရင္လည္း သူရင္ဘတ္ထဲမွာ အျမဲ။

က်ေနာ့ရဲ့အိပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ သူကပါတယ္ေလ။ သူမပါရင္ေတာ္ေတာ္နဲ႕အိပ္လို႕မေပ်ာ္။ သူမ်ားအိမ္သြားအိပ္လို႕ကေတာ့ အဲဒီညက မိုးလင္းခါနီးမွအိပ္လို႕ေပ်ာ္တတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္သူ႕အစားထိုးတစ္ခုခုေပါ့ (တစ္လြဲမေတြးပါနဲ႕ဗ်ာ ေတြးေနရင္လည္း အတည္လို႕မွတ္ပါ)။ အခုအိမ္ကေန အျပင္ကိုထြက္လာေတာ့လည္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႕မွာ သူကိုလိုက္ရွာရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ မင္းကလည္း ဒါကသိပ္မလိုအပ္ပါဘူးကြာတဲ့။ မဟုတ္ဘူး သူမသိေသးဘူးေလေနာ့။

စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ သူက စိတ္လည္းမေကာက္။ တကယ့္ကိုထားရာမွာေန ေစရာမွာသြား။ ဖိထားလည္း နာတယ္လို႕ မေအာ္။ အျပင္ကို ေခၚမသြားလည္း မညဴဆူ။ ကုတင္ေပၚကေန ကန္ခ်လည္း အျပံဳးမပ်က္ ျပန္တက္လာတယ္။ ေျပာင္းျပန္ထားထား အတည့္ထားထား ဘာ ကြန္ပလိန္႔မွမလာ။ ဖုန္းဆက္စရာလည္း မလို။ အနားလာခဲ့ဆို ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတတ္တယ္။ ထြက္သြားဆိုလည္း ဟုတ္ကဲ့ဆိုျပီး အနားကတိတ္တိတ္ေလး ထြက္သြားျပန္တယ္။ အသက္မရွိလို႕လားေတာ့မသိ။ သက္ရွိေတြလို ေဒါသ ေမာဟ ေလာဘ ေတြမရွိေတာ့ ဘာပဲၾကံဳၾကံဳ အလိုက္သင့္ေအးေဆးေနႏိုင္တာျဖစ္မယ္။

နားအလည္ႏိုင္ဆံုးအေဖာ္ဆုိတာ က်ေနာ့ရဲ့ထာ၀ရ ဒါမွမဟုတ္ ခြေခါင္းအံုေလးတစ္လံုးအျဖစ္ အခုခ်ိန္ထိမေျပာင္းလဲပဲ ရပ္တည္ေနဆဲပါ ကိုရုပ္ဆိုးနဲ႕ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ……..

တကယ့္ခြေခါင္းအံုးက အေပၚကပံုေလးေတြအတိုင္းမဟုတ္ပါ။ လွလို႕ထည့္ေပးလိုက္တာပါဗ်ာ။

ကံဆိုးေစေသာ ဒုတိယလရဲ့ေန႕

မနက္ဆိုတာ သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႕ေက်ာင္းခ်ိန္အမွီ သြားရျမဲ။ ပံုမွန္ေက်ာင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေန႕တစ္ေန႕ဟာ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ အမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့တယ္ ဆိုရင္ျငင္းႏုိင္မယ္လို႕မထင္ခဲ့။

မနက္အတန္းခ်ိန္အျပီး ေန႕လည္ဘက္ ေနာက္တစ္ခ်ိန္မစခင္ က်ေနာ္လုပ္ေနက် သခ်ၤာသင္ခန္းစာေတြကို တြက္ေနမိတယ္။ သခ်ၤာပုစာၦေတြ အေျဖရွာထြက္ခ်ိန္ေတြဟာ ဘယ္ခံစားမွုနဲ႕မွ ႏွုိင္းမယွဥ္ႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို ျဖစ္ေစတယ္ေလ။ စာတြက္ေနတဲ့အခန္းငယ္ထဲမွာ အဲယားကြန္းမွ ပန္ကာလည္သံကလြဲရင္ ဘာသံမွမၾကားရ။ ၁၄ေယာက္သာရွိေသာ က်ေနာ္တို႕အတန္းကို အတန္းေတြအားလံုးနဲ႕ေ၀းရာ ေဒါင့္ဆံုးအခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ထားေသာေၾကာင့္တိတ္ဆိတ္မွုၾကီးစုိးေနသည္။ အာရံုက ပုစၦာထဲမွာ ရွိေနလို႕လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္ဆိတ္ Breakeven point ေတြက မ်ဥ္းအဆြဲမွားတာနဲ႕ အေျဖမွားႏိုင္သည္။ က်ေနာ္လိုခ်င္တာကလည္း ဖတ္စာအုုပ္ထဲကအတိုင္းအေျဖဆိုေတာ့ အာရံုႏွစ္ယူမိသည္။

ခပ္ဖြဖြေျခသံတစ္ခုကိုၾကားေနရသည္။ လူတစ္ေယာက္အခန္းထဲကို၀င္လာမယ္ထင္တယ္။ အနံတစ္ခုက လူမေရာက္ခင္ၾကိဳေရာက္ေနခဲ့သည္။ စားပြဲေထာင့္စြန္းမွာ လူတစ္ေယာက္ရပ္ေနခဲ့သည္။ ဘုတ္ဆိုေသာ အသံတစ္ခုမဆံုးခင္မွာ က်ေနာ္ေမာ့ၾကည့္ေပမယ့္ ထိုလူမရွိခဲ့ေတာ့။ စားပြဲေပၚမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္က ဗူးေလးတစ္ဗူး။ လက္နဲ႕ကိုင္ၾကည့္ရင္း သတိထားမိတာက ဗူးေပၚမွာ ဘာစာတန္းမွရွိမေန။ ဘာအတြက္လဲ ဘယ္သူလဲ ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္ဆိုတဲ့ ပုစၦာက ထပ္ထြက္လာျပန္တယ္။ ေနာက္သြားတဲ့ အာရံုက ခ်က္ခ်င္းစုစည္းလို႕မရ။

အဲဒီေန႕အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ အေျဖမေပၚ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူလာေပးတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အမွတ္မထင္ က်ေနာ္သိလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီလူကို ေနာက္ေန႕မွ တိုက္ရိုက္ေမးမယ္လို႕စိတ္ကူးျပီး အိမ္ကိုျပန္ခဲ့မိတယ္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ္သိတာက မေန႕က က်ေနာ့အဖြားဆံုးသြားျပီတဲ့။ အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါတဲ့။ အတန္းပိုင္ကို ဖံုးဆက္ျပီး ခြင့္တင္၊ ရတဲ့ မွီရာရထားနဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ခဲ့တယ္။ ေသာက အပူေတြကို ပိုက္ရင္း အဲဒီပုစၦာကို ခဏေမ့ထားခဲ့သည္ေလ။ ရက္လည္အျပီးျပန္လာသည္အထိေပါ့။

ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ သူမရွိေတာ့။ သူက ဒီေျမအရပ္ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာမရွိေတာ့။ မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ဆက္သြယ္ရန္ၾကိဳးစားဖို႕လည္း အားမထုတ္ခဲ့။အဲသည္ေတာ့ ဒီအေျဖကိုု က်ေနာ္ခုခ်ိန္ထိ မရရွိခဲ့ပါ။ အေျဖမရတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ဟာ က်ေနာ့စိတ္မွာ လိပ္ခဲတည္းလည္းျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

အမ်ားတကာကံဆိုးေစသည္ဟုသတ္မွတ္ထားေသာ ဒုတိယလ၏ ရက္တစ္ရက္သည္လည္း က်ေနာ့ကို ကံဆိုးမွုမ်ားနဲ႕အတူ ထာ၀ရအမွတ္တရ ရွိေနခဲ့သည္…….

မိုးခါးေရ

ဆက္သြယ္ေရးဆိုတဲ့စကား။ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ရမလဲ……

ဟိုးပေ၀ဏသီတုန္းကေတာ့တစ္ေနရာနဲ႕တစ္ေနရာ အခ်က္ျပဆက္သြယ္ေရးသည္ မီးဖို၍ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။ ထိုမွတစ္ဖန္လြယ္မယ္လို႕မထင္ရက္ေသာ ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာ့စ္ကုဒ္မ်ားသံုးကာ တြင္က်ယ္ခဲ့ေသာ ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရး။ တယ္လီဖုန္း (တကယ္တီထြင္သူဟာ က်ေနာ္တို႕သိထားခဲ့သူမဟုတ္ဆိုပါလား) ေပၚေပါက္လာျပီးေနာက္တြင္ ေတာ္ေတာ္ကို အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနခဲ့ျပီ။ တီထြင္ဆန္းသစ္မွုမ်ားေအာက္တြင္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကမၻာၾကီးသည္ ရြာၾကီးတစ္ခုအလား ေန႕ညမပ်က္ဆက္သြယ္ရန္ လြယ္ကူလာခဲ့သည္။

က်ေနာ္ ျပည္တြင္းတြင္ ေနခဲ့စဥ္က။ ငယ္စဥ္က က်ေနာ္နဲ႕အတူ ႏို႕ဆီခြက္နဲ႕ စကားေျပာတမ္းေဆာ့ခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ယခုအခါ GSM ကိုယ္စီနဲ႕။ အစကေတာ့ ရြာက ဘၾကီး ဘိုးေလ ဘေဒြးတို႕မွာ မယံုၾကည္ႏိုင္။ အဲဒီကရိယာေလးနဲ႕ ရပ္ေ၀းက ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ့ စကားသံေတြကို ၾကားရေတာ့ေလ။ ေရဒီယိုလိုပဲဆိုေတာ့ သူတို႕ေတြက ဒါဆိုငတို႕အသံေတြ သူမ်ားေတြပါၾကားကုန္ပလားလို႕ေမးၾကေသးတယ္။ ဒါေတာင္အင္တာနက္ဆုိတာၾကီး က်ေနာ္တို႕ရြာအထိမေရာက္ေသး။ ေရာက္မ်ားေရာက္ရင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ တရြာလံုးနဲ႕ကို စကားေျပာလိုက္မယ္။GSM ကုိင္ေဆာင္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြမွာလည္း ခါးၾကားထိုးျပီး ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရတာအေမာ။ ဒါေပသိ သူတို႕နဲ႕ဆက္သြယ္ဖုိ႕ တစ္အိမ္မွာေတာင္ တစ္လံုးတစ္ေလဆိုတာ GSM မေျပာနဲ႕ ၾကိဳးဖုန္းဆိုတာလည္းမရွိ၊ အင္တင္နာတိုင္ေလးနဲ႕ ျခင္းေလးထဲထည့္ရတဲ့ဖုန္းေလးေတာင္မွမရွိ။ အဲဒီေတာ့ အခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္ဖို႕ဆိုတာ အရင္ကအတိုင္း ျခံစည္းရိုးတစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ဆက္သြယ္ေရးေပ့ါ။ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုဆို တစ္ေယာက္အစ တစ္ရာအဆံုး တစ္ရြာလုံးသိၾကသည္။ ဘယ္အပိုင္းက ဘယ္သူေနမေကာင္းဘူးဆိုတာနဲ႕ ဓာတ္စာေလး ခံတြင္းလိုက္ေလးဆိုျပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးနဲ႕ လူနာေမးသြားတတ္ၾကသည္။ နာေရးသာေရးဆိုသည္ ေျပာဖြယ္ရန္မရွိ။

အခု အျပင္ကိုေရာက္ျပန္ေတာ့ ကမၻာအရပ္ရပ္ကို အခ်ိန္မေရြးဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ အင္တာနက္။ အသံအျပင္ အရုပ္ေတြပါျမင္ႏိုင္တဲ့ အထိ။ စကားတင္းဆိုစရာ ခ်က္တင္ဆိုတာေတြကလည္း ထက္ထက္စကားငွားေျပာရရင္ သံုးခ်င္တိုင္းသံုးမကုန္ဘူးေတာ္ ျဖစ္ေနတာ။ လက္ကိုင္ဖုန္းဆိုတာကေန အသံသာမက 3Gလို႕ေခၚေလတဲ့ အရုပ္ေတြပါျမင္ရသည္အထိ။ ကေလးေတြမွသည္ အရြယ္စံုအထိ လက္ကိုင္ဖုန္းမရွိဆိုသည္္ မရွိေစရ။

ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာတို႕မွာမူကား အင္မတိအင္မတန္အလုပ္မ်ားလွေပသည္။ ျပည္တြင္းမွ ခက္ခဲေသာဆက္သြယ္ေရးကိုလည္း ေရွးထံုးလည္းမပယ္နဲ႕ဆိုသလို ျပည္ပတြင္ပါ ေလးစားစြာက်င့္သံုးၾကဟန္တူပါသည္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုရန္ခက္ခဲသကဲ့သို႕ SMS ကဲ့သို႕ေသာ စာတုိေပစေလးမ်ားကို လက္ကိုင္ဖုန္းမွပို႕ေပးရန္ပင္အခ်ိန္မေလာက္ႏိုင္။ ရံုးခ်ိန္တြင္းျဖစ္ပါက ဖံုးဆက္ရင္မသင့္သကဲ့သို႕ ရံုးခ်ိန္ျပင္ပတြင္လည္း မသင့္ေတာ္။ ရုံးအားလပ္ရက္မ်ားသည္လည္း ကိုယ္ပိုင္အနားယူခ်ိန္မ်ားဟု သတ္မွတ္သည္ျဖစ္ရာ။

ထို႕အတူ က်ေနာ္ေရာက္ရွိခ်ိန္မွစ၍…… ေက်ာင္းတက္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တြဲေဖာ္တြဲဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ထံမွ တစ္လေနမွတစ္ခါေတာင္ ဖံုးနဲ႕စကားေျပာခြင့္ပင္မရွိ။ ဆက္သြယ္တတ္ပါေသာ္လည္း ထုိအခါမ်ိဳးသည္ အေရးအေၾကာင္းကိစၥရွိခ်ိန္မ်ိဳးသာ။ တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ္က သတိတရ ဆက္သြယ္တတ္ပါေသာ္လည္း အေၾကာင္းကိစၥေရေရရာရာ မျပႏိုင္သျဖင့္ အိုးတိုးအမ္းတန္း ျဖစ္ခဲ့ေပါင္းလည္းမ်ားေပျပီ။ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာေနၾက စကားအတုိင္းဆိုရင္ သူ႕ဖုန္းကို Refresh လုပ္ရင္း ဘယ္သူမွမဆက္ဖူးဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္ confirm လုပ္တာဆုိျပီး သူေျပာတတ္သည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ေပသည္။

မဆက္သြယ္ေသာ တစိမ္းမဟုတ္ေလေသာ တစိမ္းဆန္တတ္သူေတြၾကားမွာေနသားက်အာင္ၾကိဳးစားတတ္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ရင္း က်ေနာ့အား ဖံုးနံပါတ္ေမးပါေလေသာ ကိုရုပ္ဆိုးႏွင့္ ကိုဂ်ဴလိုင္တုိ႕ကို ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းရဲ့ မိုးခါးေရ မိုးခါးေရ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို က်ေနာ္ဆိုညည္းေနပါေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ာ…….

ပံုေလးမွာေကာ္ပီရိုက္ပါပါတယ္ဗ်ာ။

အစ္ကိုၾကီးတို႕အစ္မၾကီးတို႕

စိတ္မရွိပါနဲ႕ဗ်ာ။ စာဖတ္သူေတြကို ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုတေလာသူတို႕ေတြကို သတိရစိတ္ေပၚေပၚလာလို႕ပါ။ က်ေနာ္တို႕အရပ္က လူေတြဆိုရင္ေတာ့ သိၾကမွာပါ။ အစ္ကိုၾကီးတို႕ အစ္မၾကီးတို႕ဆိုတာ……

က်ေနာ္တို႕အရပ္က ေန၀င္ျပီလို႕ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရင္ သူတို႕ေတြရဲ့ အသံကို ၾကားရပါျပီ။ သူတို႕ အျမဲေအာ္ေအာ္ေနတာက အစ္ကိုၾကီးတို႕အစ္မၾကီးတို႕ရယ္ ထမင္းေလး ဟင္းေလးက်န္သနားပါ့ဗ်ာဆိုတာေလးပါ။ က်ေနာ္တို႕အိမ္ေတြက ပိုတဲ့ထမင္းဟင္းေတြကို စုေပါင္းစပ္ေပါင္းလုပ္ျပီး သူတို႕မွာ စားၾကရတာ။ ကေလးတြဲေလာင္းေတြလည္းပါတယ္။ အ၀တ္အစားေတြဆိုတာ တကယ့္ကို အရွက္လံုတယ္ဆိုရံု။ ဆံပင္ေတြကလည္း မေလွ်ာ္ပဲထားလို႕ထင္ပါရဲ့ ပီေကနဲ႕ကပ္သလို အံုလုိက္ၾကပ္ခဲေနတတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ သားသည္အေမ တစ္ခ်ိဳ႕က သားေလာင္းမိခင္ အိုၾကီးအိုမ အဘိုးၾကီးအဖြားၾကီးေတြလည္းလက္ဆြဲလို႕ ပါတတ္တယ္။ သူတို႕ေတြဘယ္လိုေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလဲ။ ငါတို႕က ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုအျမဲေပးေနရတာလဲ လို႕ မသိစိတ္နဲ႕ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေျဖမထြက္ခဲ့ဘူး။

သူတို႕ကို က်ေနာ္ပိုသနားမိသြားတာက ကိုေပါက္စီနဲ႕မမယ္သုန္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မယ္သုန္ရဲ့ ပုေဗၺစ အေျခမလွတဲ့သူကို သဒၵါတတ္အားနည္းမ်ားမဆို ေပးကမ္းေစလို ဆိုတဲ့ သနားစဖြယ္အသံေလးက နားထဲေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ သူတို႕ရဲ့ အစ္ကိုၾကီးတို႕အစ္မၾကီးတို႕ဆိုတဲ့ အသံကလည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္။ ငယ္ငယ္က ဘုမသိဘမသိနဲ႕ အဲဒီ အသံႏွစ္ခုကို ရြတ္မိရင္အေခါက္ခံရပါတယ္။ အိမ္မွာ အလွဴျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ား မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ အကူျဖစ္ျဖစ္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ သူတို႕ကို လက္မလည္ေအာင္ထည့္ေပးေနၾကက က်ေနာ္ပါ။

အခုသူတို႕ကို သတိရမိတာက ဒီကစားေသာက္ဆုိင္ေတြေၾကာင့္ပါ။ အပိုေတြမွအမ်ားၾကီးဗ်ာ။ စားလ်က္တန္းလန္းေတြ စားလို႕မကုန္ပဲက်န္ေနတာေတြ။ အစ္ကိုၾကီးတို႕အစ္မၾကီးတို႕ေတြလည္း ဒီမွာမရွိ။ အားလံုးကို ပံုးေတြထဲသြန္ အကုန္သြန္။ ဘာျဖစ္လို႕အစ္ကိုၾကီးတို႕ အစ္မၾကီးတို႕က ဒီမွာမရွိတာလည္း။ က်ေနာ္တို႕အရပ္ကေန သူတို႕ကို ဒီကုိ ေခၚလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားေနမိတယ္။ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။ ဒါဆို ဒီကဆိုင္ေတြကို အဲဒီမွာလည္းဖြင့္ရင္ေရာ။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ထင္လားဗ်ာ။

အိမ္မွာ ထမင္းေတြဟင္းေတြပိုျပန္ရင္လည္း အစ္ကိုၾကီးတို႕ အစ္မၾကီးတို႕သာရွိရင္ဆိုျပီးေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြေကာ ဟိုမွာရွိေသးရဲ့လား မသိ……….

အခ်စ္ဆံုး မုန္းသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

အခ်စ္ဆံုးလည္းျဖစ္ခဲ့တယ္ မုန္းသူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ခံစားခ်က္ေနာက္ကို လိုက္ေနမယ့္အစား ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ရွုမွတ္သင့္ပါလ်က္ အခ်စ္ဆံုးမုန္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ကို ပ်ိဳးေထာင္မိေနေတာ့လည္း ခက္တယ္္။

သူ႕ကိုက်ေနာ္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ အလုိလိုက္လို႕ ေရႊမ်က္ေတာ္မညိဳွးေအာင္ထိ ဂရုစိုက္ပါတယ္။ ဟိုဟာေလးစားခ်င္တယ္ ဆိုလည္း ကဲ စား စား၊ ဒီအရည္ေလးေသာက္ခ်င္တယ္ ဆိုလည္း ကဲေသာက္ေသာက္ေပ့ါ။ အလည္သြားခ်င္ျပန္တယ္ဆိုေတာ့လည္း လည္ေစဗ်ားေပါ့။ အ၀တ္အစား ဆိုလည္း ဘယ္အေရာင္ ဘယ္သို႕ဘယ္ပံု အခ်ိဳးက်မွတစ္မ်ိဳးလွမွာမို႕ မျငိဳမျငင္ ၀တ္ဆင္ေစပါတယ္။ ပ်င္းတယ္ စာဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုျပန္ေတာ့ ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြ ရွာေပးတယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လည္း အိမ္မွာၾကည့္မလား ရံုမွာၾကည့္မလား ဘယ္မွာမဆိုအဆင္ေျပေစရမယ္။ ရေလလိုေလ အိုတေစတဲ့ လုိက္လို႕ကလည္း မဆံုးႏုိင္ျပန္ပါဘူး။ စိတ္တိုလာျပန္ျပီတဲ့ဆုိ စိတ္ေျပေအာင္လုပ္ေပးရတာက တစ္မ်ိဳး။ ခံစားခ်က္ဆုိတာ တစ္စကၠန္႕မွာေတာင္ ပိုင္းလို႕ရရင္ အေခါက္တစ္ရာေလာက္ ပိုင္းလိုက္ခ်င္ပံုပါပဲ။ ခုစာကေလးေၾကာ္ခုဆီထမင္းဆုိတာမ်ိဳးေတာ့ သနားပါေသးတယ္။ ေရႊဆိုေရႊ ေငြဆိုုေငြ လိုတာ ဘာမဆို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ပိုးေမြးသလိုကို ခ်စ္ေနရတာပါ။ အျပစ္ေတြလုပ္မိျပန္လည္း အို….ငယ္ေသးတာပဲေပါ့။ ခြင့္လႊတ္ရမွာပါေလဆိုျပီး သေဘာထားေတြၾကီးေနမိျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္အမွားေတြထပ္လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း အင္းမွားပါေစေပါ့ ၾကံဳဖူးတာမွ မဟုတ္တာ။ မမွတ္မိေတာ့လည္း အျပစ္မျမင္ ခ်စ္ခင္စိတ္ရင္းနဲ႕ဆိုေတာ့။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သိပ္ကိုမုန္းပါတယ္။ သနားတတ္လိုက္တာဆိုျပီး သူမ်ားကိုကူညီ ကိုယ့္မွာလည္း ဒုကၡေတြနဲ႕ပါ။ အျပင္ထြက္ျပီးအပူေတြကို၀ယ္တယ္ေလ။ ျပီးရင္ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္မေန။ ဘယ္သူကဘယ္လိုဆိုျပီး ေတြးေနတတ္တဲ့လူ။ မေနတတ္မထိုင္တတ္။ သူမ်ားကမေမးလည္း ေစတနာနဲ႕ဆုိျပီး ကိုယ့္ထမင္းထုပ္ထမ္းျပီးလိုက္ေျပာတတ္ေသးတာ။ ေစတနာေစာ္ကားခံရေတာ့မွ ေစာ္ကားရက္ေလျခင္းဆုိျပီး ကိုယ္အေနအထိုင္မတတ္တာကို ဖံုးကြယ္ေနတတ္တဲ့လူ။ အလကားလူ စိတ္ကလည္းေပ်ာ့ပါ့။ အိမ္က်မွ ေဒါသေတြထြက္ သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထ တကယ့္ကို မုန္းဖို႕ေကာင္းတဲ့လူ။ အားကလည္းနာတတ္ေသးတယ္။ ပိုက္ဆံေလးရ စရာရွိတာေတာင္းဆုိရင္ ေငြေလးအဲေလာက္ကို မေတာင္းရက္ဘူးတဲ့ေလ။ ဒီေငြရဖို႕ ဘယ္ေလာက္ရွာခဲ့ရသလဲ နားမလည္။ ဒီေကြ႕ဒီတက္နဲ႕ေလွာ္ ဟိုေကြ႕ဟိုတက္နဲ႕ေလွာ္ စကားကလည္း မေျပာတတ္မဆိုတတ္။ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနျပီ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေျပာသင့္တယ္ဆိုတာ မသိေသး။ ဒီယုန္ျမင္လို႕ ဒီျခံဳထြင္အကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုတာ သိေနရင္ ေရွာင္ထြက္ပါေတာ့လား။ တကယ္ပဲဗ်ာ အလိုက္ကန္းဆိုးကို မသိ။ ကိုယ္ဘ၀ဘယ္ကစတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္သိရက္နဲ႕ ဘ၀ရဲ့တက္လမ္းေတြကို လည္းမၾကိဳးစား။ ရွိသမွ် အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းတီး။ စိတ္ေလွတိုက္ျပီး ထင္တိုင္းရြက္လႊင့္ေနတဲ့လူ။ ဖတ္သင့္တဲ့စာေတြကို ဖတ္သင့္တာမဖတ္။ အားေနလ်က္နဲ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေမ့ခ်င္ေမ့ေနတဲ့လူ။ မုန္းခ်က္ေတာ့။

ခ်စ္တာလည္း တုန္လို႕ မုန္းတာလည္း ကမ္းကုိ ကုန္လို႕။ အဲဒီလူကိုေလ…………………..

မေန႕ည

မေန႕ညက က်ေနာ္အိပ္လို႕မေပ်ာ္။ သူမ်ားေတြကို ဒုကၡေပးသလို လက္ဖက္သုတ္ပို႕စ္ကိုေရးရင္း ကိုယ္တိုင္က လက္ဖက္ေတြတ၀တျပဲစားရင္း အိပ္လို႕မေပ်ာ္တာလားမသိ။ အားလံုးကလည္း ၀ိုင္း၀န္းဆုေတာင္းၾကမွာပါ။ မမိုးခ်ိဳသင္းဆို ထေတာင္သုတ္စားရင္းနဲ႕ ဒီေကာင္ေလးႏွယ္ဆိုျပီး ညည္းေနမွာ။ အမေရ အိေယာင္၀ါးသုတ္ထင္တယ္ေနာ္ ။ ကိုဗီလိန္ကေတာ့ သနားပါတယ္ဗ်ာ ဒညင္းသီးပါလို႕မစားရရွာဘူး။ သူက မႊတ္ဆိုေတာ့ ဒညင္းသီးေရွာင္ရတယ္ေလ။ ကိုရုပ္ဆိုးကေတာ့ ဗိုက္တလံေလာက္ထြက္ေအာင္စားမယ့္လူ အိမ္လည္ေခၚလို႕မျဖစ္ဘူးဗ်။ ေမာင္မ်ိဳး ကိုေတာင္ငူနဲ႕ကုိဂ်ဴလိုင္ကလည္း ၾကိဳက္တယ္တဲ့ဗ်ာ ဒီလူေတြေရွာင္မွ။ မပန္းခရမ္းျပာကေတာ့ အရမ္းရိုးေတာ့ လက္ဖက္ထဲ ဒညင္းသီးထည့္စားရတာမသိျပန္ဘူးေလ(အမခ်ိဳေရ စတာပါဗ်ာေနာ္)။ ေကာ့မန္႕ေတြအမ်ားၾကီးရေတာ့ ရြာသားေလး ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အိပ္လို႕မေပ်ာ္တဲ့အတူတူ မထူးဘူးဆိုျပီး က်ေနာ့ရဲ့လက္တည့္စမ္းအစီအစဥ္ကို စလိုက္ပါတယ္။ စလိုက္တာကေန အဆံုးသတ္ေတာ့ ၁နာရီထိုးေနျပီ။ သတိထားမိရင္လည္း ထားမိမယ္ က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုတာ ေလးပါ……

သီခ်င္းေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ကႏွစ္သက္မိသလဲမသိ။ မိထၱီလာကန္ေတာ္ေအာက္က စမလား အိုးအိုးေအးေအးက စမလားပါပဲ။ အိမ္မွာက ေမေရာ ေဖေရာ ဂီတ၀ါသနာပါၾကတယ္။ ဆိုတတ္ပင္မယ့္ အသံမေကာင္းတဲ့ အေဖ၊ အသံမေကာင္းပင္မယ့္ ဆိုတတ္တဲ့ အေမ ဒီႏွစ္ေယာက္ေလ။ အေမငယ္ငယ္ကေတာ့ အကပါ၀ါသနာပါတယ္တဲ့။ မႏၱေလးသၾကၤန္ဆိုရင္ ဦး၀င္းဦးကို ငွားခိုင္္းျပီး သြားသြားကတာ ႏွစ္စဥ္။ တီးလံုးသံၾကားတာနဲဲ႕ သူက ကခ်င္ေနျပီ။ အဲလို။ အေဖကေတာ့ အဆို ေရခ်ိဳးရင္းလည္း ဆို အလုပ္လုပ္ရင္းလည္းဆို။ သီခ်င္းေလးတေအးေအးနဲ႕ အိပ္ခါနီးရင္ သီခ်င္းကိုဖြင့္ျပီးမွကို က်က်နန အိပ္တာဗ်ာ။ သူတို႕ကေမြးလာတဲ့ေမာင္ရြာသား သီခ်င္းမၾကိဳက္ပဲခံႏိုင္ရိုးလား။ ဘမ်ိဳးဘိုးတူ ဂ်ိဳကေလးနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။

ဘယ္သီခ်င္းေတြကို နွစ္သက္သလဲ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ နားေထာင္လို႕ေကာင္းမယ္ စာသားေလးက ရင္ဘတ္ထဲေျပး၀င္မယ္ဆို ၾကိဳက္ျပီပဲ။ ဘယ္ပံုစံမဆိုေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္မွာက ဗားရွင္းေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုး။ အေမၾကိဳက္တာက ကိုတင္လွိုင္ကိုသန္းလွိုင္ ကိုေစာညိမ္း ၀င္းဦး။ စံပယ္ စံပယ္ပန္းရယ္ သင္းရနံ႕ၾကဴျဖဴျဖဴေဖြးတယ္ ေမႊးေမႊးေလးေပးခ်င္ေအာင္ကြယ္ ဆိုရင္ကို မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနေတာ့တာ။ ပြင့္ဦးေၾကြမွျဖင့္ကြယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားတာနဲ႕ကို သနားလာေတာ့တယ္။ ျမန္မာ့စိတ္ရင္း ျမန္႕မာ့ရွုခင္းဆိုတာနဲ႕ ႏွုတ္ခမ္းေမႊးပဲဆြဲရမလို ပုခံုးပဲလွုပ္ရမလိုကို ျဖစ္ျဖစ္ေနေအာင္ေလ နားေထာင္ခဲ့ရတာပါ။

အေဖကေတာ့ စိုးပိုင္ ခင္၀မ္း ေက်ာ္ဟိန္း ခင္ေမာင္ထူး ခင္ေမာင္တိုး ခိုင္ထူး ျပီးေတာ့ country song ေတြၾကိဳက္တတ္တယ္။ သူနားေထာင္ေနၾကက Olivia Newton John ရဲ့ Take me home country road ဗ်။ မိေခ်ာင္းနဲ႕ ေမ်ာက္ရဲ့ ဒ႑ာရီကို ၾကားဖူးသလားအခ်စ္ေရ႕ဆိုတဲ့ သီခ်င္းက သူ႕အျမဲညည္းေနၾက။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကေတာ့ အခ်စ္ညရင္ခုန္သံတဲ့ဗ်။ က်ေနာ္ဆို အလြတ္ကိုရေရာ။ ၾကယ္ကေလးေတြမရွက္ က်ေနာ္ပဲ ရွွက္ေနရတာေပါ့။

အိမ္မွာ ငါးတန္းတည္းက လာေနတဲ့ အစ္ကို က စိုင္းထီးဆိုင္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ လႊမ္းမိုး ထူးအိမ္သင္ ထြက္သမွ် အေခြအကုန္၀ယ္။ အေမ့အိမ္ဆိုတာ အဲဒီေနရာက တိတ္ကိုပါးယူေရာ။ ရြက္လႊင့္ျခင္းဆိုတာ မူရင္းဆိုတာပဲလို႕ ကိုထင္ခဲ့တာ။ ေတာမွာဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ဂီတေလာကနဲ႕က ေ၀းကြာခ်က္ေတာ့။ ကိုထီးၾကီးကိုေတာ့ အျမဲကိုအားေပးခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺါန္ဘံု ဆိုရင္ အခုခ်ိန္ထိဆိုမိတုန္း။ က်ေနာ္တို႕ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ နားေထာင္တာက တရုတ္ကက္ဆက္ေလး အျပာေရာင္ရင့္ရင့္ေလး။ ၅၀၀လား ၆၀၀လားပဲေပးရတာ မႏၱေလးက ၀ယ္ခဲ့တာပါ။

အေဒၚတစ္ေယာက္ၾကိဳက္တာက ေအာင္သူ နဲ႕ မင္းေအာင္။ စလည္၀င္အိုးေလးဆိုရင္ နားေထာင္ရင္းမ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္ တကယ္။ မေကြးျမိဳ႕စြန္ျမသလြန္ဆိုတာ အဆိုေကာင္းလို႕ က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းက နင္တို႕ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုေနတာလားလို႕ေမးယူရေလာက္တဲ့အထိ။ ေနာက္အေဒၚတစ္ေယာက္ က မာမာေအးမွ မာမာေအးပဲ။ ဆံခ်ည္ေစ့မွ် ေမ့မရေလဘူးကေန ၀ါဆုိေတာင္မွ ျပာသိုနားတြင္ထားလိုက္ခ်င္ရဲ့ ထိလုိ႕မိုးဆီတိမ္တို႕ဆီဆိုတဲ့အထိ။ သစ္ပင္ေတြလဲတဲ့သီခ်င္းဆိုရင္ ျမန္မာ့အသံကမလႊင့္ေတာ့လို႕ သူ႕မွာ တစ္ေျပာေျပာနဲ႕မျပီးေတာ့။ ဟိုတစ္ေလာက အန္တီမာမာေအးေနမေကာင္းဘူးဆိုလို႕ သူကေမးေနေသးတယ္။ လူခ်င္းမ်ားေတြ႕ရင္ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမခ်ိဳ။ သီခ်င္းေတြဆိုတဲ့မခ်ိဳ မခ်ိဳဆိုျပီး ဖြင့္ေနၾက။ ေရႊစည္းခံုေစတီပါးမွာ ေမာင့္သက္ထားခ်စ္သက္ေ၀ ဆိုတဲ့အထဲက ေရႊစည္းခံုက က်ေနာ္တို႕အရပ္ကေရႊစည္းခံုပါတဲ့ဗ်ာ သူေျပာတာ။ အသည္းမကြဲဘူးတဲ့ အပ်ိဳၾကီးေပမယ့္ သူတို႕လိုပဲကို႕ရင္ထဲမွာ အသည္းွရွိေတာ့လည္းခက္တယ္ခက္တယ္ အခ်စ္ရယ္အသက္ရယ္ ပလီပလာခြ်ဲ ဒီမွာလည္း က်မ်က္ရည္ခ်စ္စိတ္ေတြေ၀တယ္ ဆိုျပီး လုပ္တတ္ေသးတာဗ်။

အမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဟမာနဲ႕ေမဆြိပါဗ်ာ။ ေဟမာက ၀တ္တာစားတာကိုက ဘယ္လို။ အရီအျပံဳးနည္းလို႕တဲ့ သူ႕မွာပူရတယ္။ နဂိုပါရမီေကာင္းတဲ့ မေဟမာသီခ်င္းေတြက သူမေျပာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ေတာင္ၾကိဳက္လားၾကိဳက္ရဲ့ေလ။ ေမာင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ ေအာင္ျမင္လြန္းတဲ့ ေမဆြိဆိုတာကို သိၾကမွာပါ။ တစ္ေခါက္ျပန္လာျပီး အေခြထုတ္ေတာ့ေတာင္ ဆိုရင္းမ်က္ရည္အ၀ိုင္းသားနဲ႕။

အႏွီ အိမ္သူအိမ္သားေတြၾကိဳက္သမွ်သီခ်င္းေတြကို ဒိုင္ခံနားေထာင္ေပးတာ ကေတာ့ ေမာင္ရြာသားေလးပါဗ်ာ။ သီခ်င္းေတြအားလံုးအလြတ္ရတဲ့အထိကို သနားစရာေကာင္းေအာင္နားေထာင္ခဲ့ရတာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကလည္း တစ္ဘာသာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးအရြယ္ေရာက္မွသိတာက တူရိယာသံေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးႏွစ္ျခိဳက္တယ္ဆိုတာပါ။ က်ေနာ္အၾကိဳက္ဆံုးက ေစာင္းပါ။ ေစာင္းသံကို အရူးအမူးစြဲလမ္းတပ္မက္ခဲ့သူပါ။ တီးတတ္လားဆိုေတာ့ လံုး၀မတီးတတ္။ ဘယ္တူရိယာကိုမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္မတီးတတ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကိဳက္ခြင့္ရွိတယ္ဟုတ္။

အခုလည္း က်ေနာ္အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ မေကြးေစာင္းလွုိင္၀င္းေမာင္ရဲ့ ေစာင္းသီခ်င္းေလးေတြ ေ၀မွ်ထားပါတယ္။ ႏွစ္သက္ရင္ ခံစားနားဆင္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အသံေတာ့မပါဘူးဗ်ာ။ နားေထာင္မယ္ဆုိရင္ ဆိုျပမယ္ေလ အဟက္ (ကိုဂ်ဴလိုင္ရီသံ ခဏသံုးပါတယ္)။ မေန႕ညက သီခ်င္းေတြ upload လုပ္ရင္း မနက္၁နာရီထုိးသြားခဲ့တာပါ။ အဆင္ေျပရင ္ထပ္တင္ေပးပါဦးမယ္။

ကိုရုပ္ဆိုးနဲ႕ ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ …………………


ျမန္မာ့ေစာင္းအေၾကာင္း Wikipedia မွာေရးထားတာေလးပါဗ်ာ။ ပံုကို အဲဒီကယူပါတယ္။

လက္ဖက္သုတ္

အညာနဲ႕လက္ဖက္သုတ္ကခြဲလို႕မရ။ အိမ္တိုင္းမွာ မိုးလင္းျပီဆုိရင္ လက္ဖက္ပြဲျပင္ အိမ္ေရွ႕မွာခ် လာသမွ်ဧည့္သည္ကို လက္ဖက္နဲ႕ဧည့္ခံ လက္ဖက္ပြဲ နည္းသြားတယ္မရွိေစရ။ အဲဒီေတာ့ အညာသားက်ေနာ္က လက္ဖက္ၾကိဳက္တာ ဘာဆန္းသလဲ။

ေရွးတုန္းကေတာ့ လက္ဖက္ဆုိတာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ရံုးေတာ္မွာ အသံုးျပဳခဲ့တယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္။ လက္ဖက္တစ္ရိုးစားျပီး ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ေက်ေအးခဲ့က်တာတဲ့။ က်ေနာ္တို႕အညာကလည္း ေရာက္လာသူေတြကို ရန္မမူ ခ်စ္ၾကည္ႏူးမွုျပေစလိုလို႕ လက္ဖက္ကိုတည္ခင္းခဲ့ေစသလားမသိ။ အိမ္တိုင္းမွာေတာ့ လက္ဖက္တစ္အုပ္က ၾကိဳလ်က္ပါ။

လက္ဖက္သုတ္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အရူးအမူးစြဲလမး္ခဲ့တာပါ။ သံုးႏွပ္လံုးဟင္းမခ်က္ပဲ လက္ဖက္သုတ္ပဲေကြ်း စားလို႕ေကာင္းလ်က္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ဧည့္သည္ကိုေကြ်းတဲ့ လက္ဖက္သုတ္ကိုစားပါမယ္ဆိုျပီး ဂ်ီက်လို႕ရုိက္ခံရေသးတယ္။ သူမ်ားအိမ္ ဧည့္သည္သြားလုပ္ေတာ့လည္း လက္ဖက္သုပ္ပန္းကန္ေရာ ဇြန္းေရာ လက္ကေနမခ်ပဲ စားေနမိတယ္။ လက္ဖက္ေလးႏွိုက္လိုက္ ပဲျခမ္းေလး ေျမပဲဆန္ေလး ႏွမ္းေလး ပုဇြန္ေျခာက္ေလးနဲ႕ စားလိုက္ တစ္ေခါက္အစကေနျပန္စဆိုျပီး တိုင္ပင္နဲ႕စားေနမိတာေလ။ အေမက မ်က္ေစာင္းထုိးတာလည္းမသိ အေဖက ေခ်ာင္းဟန္႕တာလည္း သေဘာမေပါက္ အျပန္လည္းက်ေရာ ေျဗာ၀ိုင္းကို စတာဗ်။ အရွက္ကိုကြဲေရာတဲ့ အေမနဲ႕အေဖက။

အေဒၚနံပါတ္၁၁က သုတ္တာက ရန္ကုန္သုတ္တဲ့။ ဘယ္ကေနဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္မသိ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး အစိမ္းေလးထည့္ ေဂၚဖီေလးထည့္ျပီး အားလံုးကို ေရာေမႊလိုက္တာ ရန္ကုန္သုတ္ျဖစ္ေရာတဲ့။ ၾကည့္ရတာ ရန္ကုန္မွာအကုန္ေရာေနလို႕ျဖစ္မယ္ေနာ္။

အစ္ကို႕မိန္းမကေတာ့ သူက ဟိုးအထက္က ရွမ္းၾကီးေတြဆိုေတာ့ လက္ဖက္သုတ္ရင္ နံနံပင္ေလးထည့္သုတ္တယ္။ ဘယ္သူမွတခါမွမၾကားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူသုတ္ရင္တစ္ခါတည္းနဲ႕ မျပီး။ အနည္းဆံုးႏွစ္ဇလံုေလာက္မွ အေတာ္ေလာက္က်တယ္။ တစ္အိမ္လံုးကလည္း လက္ဖက္ဆိုတာနဲ႕ အားလံုးကိုရပ္ျပီး ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းဆီေျပးကိုင္ၾကေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဇြန္းမခ်ရင္ စားလိုက္ရမွာမဟုတ္ဘူးေလ။

ဆယ္တန္းတုန္းက အေဒၚနံပါတ္ ၄ရဲ့ အမ်ိဳးသားက က်ေနာ္လက္ဖက္သုတ္စားတာကို ထမင္းစားသလိုပဲဆိုျပီး အံ့ေတြၾသေနတာ။ စတီးဇလံုနဲ႕ တစ္လံုးကို လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႕စားေနလို႕တဲ့ေလ။ ဒါမ်ား ပါးပါးေလးရွိေသးတာ။

က်ေနာ့အေမကေတာ့ လက္ဖက္ထဲကို ဒညင္းသီးထည့္သုတ္တတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေလးေတြလည္းထည့္တတ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ဆယ္တန္းတုန္းကေတာ့ လက္ဖက္သားကို ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႕ ပုဇြန္ေျခာက္နဲ႕ ႏွပ္ျပီး ဆီစိမ္ေပးထားတတ္တယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက မရမ္းသီးေပၚရင္ မရမ္းသီးေလး ပါးပါးလွီးျပီးထည့္တတ္ေသးတယ္။

ေက်ာင္းကဆရာမေတြကေတာ့ လက္ဖက္ထဲကို ေဂၚဖီပန္းပြင့္ထည့္သုတ္ေသးတယ္။ တထုတ္ထုတ္နဲ႕စားလို႕ေတာ့အေကာင္းသား။

အလွဴဆုိရင္လည္း ဒီလက္ဖက္ကေတာ့ ပါျမဲ။ ခရီးသြားေတာ့လည္းု လက္ဖက္ကတစ္ခ်ိဳင့္မွာေနရာယူေလရဲ့။ ဟုိတစ္ေလာက သူငယ္ခ်င္းေတြအျပင္သြားၾကတဲ့အေခါက္ လက္ဖက္သုတ္ကလည္းမပါ တျခားမိသားစုေတြက လက္ဖက္ကို အားရပါးရနယ္ နယ္ထားတဲ့ လက္နဲ႕ တစ္ဖြဲ႕လံုးကို ခြံ႔ေကြ်းေနလိုက္တာ က်ေနာ္တို႕ေတြပါ သြားစားခ်င္ေနမိတယ္။ အနံ႕ရရင္ကိုသိတယ္ ဒါျမန္မာေတြလက္ဖက္သုတ္ေနျပီေပါ့။ က်ေနာ္တို႕ျမန္မာမွာပဲ လက္ဖက္သုတ္ရတာေနာ္။ ဒါတစ္ခုတည္းနဲ႕တင္ ဒီႏိုင္ငံသားျဖစ္ရတာ က်ေနာ့အတြက္ တန္ေနျပီ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ လက္ဖက္ကေတာ့ ၾကိဳက္ေနအံုးမွာ။ ဘာနဲ႕မွကို မလဲႏိုင္။

ေျပာလို႕ေကာင္းေနလိုက္တာ အိမ္သားတစ္ေယာက္ လူၾကံဳလာလို႕ ေပးလိုက္တဲ့ ဒညင္းသီးစီးစီးနဲ႕ သုတ္ထားတဲ့ လက္ဖက္သုတ္တစ္ဇလံုကို မကုန္ခင္အျမန္သြားစားအံုးမွ။ ၾကိဳေျပာထားတယ္ သားေရက်မေနၾကနဲ႕ေနာ္………………

ကိုရုပ္ဆိုးနဲ႕ ကို ဂ်ဴလိုင္ေရ အစားအစာဆိုရင္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးကို ေျဖျပီးျပီေနာ္

ဘိုးေလးခင္ေမာင္အလွဴ သို႕မဟုတ္ ကံရြာအျပန္ (၂)

မနက္မိုးလင္း ေတာရြာမိုးအလင္းက ျမိဳ႕လိုမဟုတ္ျပန္။ ဆူညံျခင္းအလ်င္းမရွိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လ်က္။ မနက္ခင္း ထမင္းေၾကာ္ပဲရွိတယ္။ ထမင္းေၾကာ္စားျပီးေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့။ အိမ္ေဘးက မုန္႕ျဖဴမုန္႕နီေတြေၾကာ္ေနၾကျပီ။ ေခါင္းအံုးပံု ဖ်ာပံုေတြေၾကာ္ေနၾကလို႕ က်ေနာ့္အၾကိဳက္ဖက္လံုးပံုပါထည့္ေၾကာ္ခိုင္းရတယ္။ ျပီးေတာ့ အေနာက္ ဖက္က ဖ်ာေတြယိုင္ပတ္ေနၾကတာဘာပါလိမ့္ဆိုျပီး စပ္စုမိတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက ေပါက္ေပါက္ဆုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုပါလား။ စားေနၾက ေပါက္ေပါက္ဆုပ္က ဘယ္လိုလုပ္တာပါလိမ့္နဲ႕ သိခ်င္စိတ္အျပည့္။ ေနာက္ေန႕မ်ားမွာေတာ့ အဲဒီဖ်ာေတြနားမယ္ တ၀ဲလည္လည္။ ပိုက္ဆံေတြကို အရုပ္ေတြ ေခါက္ေနၾကတာလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသးေတာ့။ ေဒါင္းပံုစံေခါက္ေနလိုက္တာ တကယ့္ေဒါင္းရုပ္ေလးလို။

အလွဴကူလုပ္သူေတြကို ထမင္းေကြ်းတာမို႕ ထမင္းဟင္းက အလ်ွံပယ္။ ေရခ်ိဳငါးေတြကို စပယ္ရွယ္ခ်က္ေပမယ့္ ငါးမၾကိဳက္ေလတဲ့က်ေနာ့အတြက္ ကဒုကၡ။ လက္ဖက္သုတ္ပန္းကန္ကို ကိုင္ျပီး အပီတြယ္ရေတာ့တာပါပဲ။ အေမတို႕ကေတာ့ ငါးဆီေဗာင္းေလး လတ္မွလတ္ဆိုပင္မယ့္ က်ေနာ့အတြက္က အလကား ငါးဟင္း။ လက္ဖက္သုတ္ေလာက္မက္စရာမရွိ။

အလွဴေန႕မွာေကြ်းတာက ၀န္ၾကီးေလးပါး။ ခုေခတ္မဂၤလာေဆာင္မ်ား အလွဴမ်ားေတြ႕ရင္ က်ေနာ္တို႕ရြာက လူေတြေနာက္တစ္ေခါက္လာ၀ံ့စရာမရွိ။ လာလိုက္စားလိုက္ၾကတာက ရြာလံုးကြ်တ္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က နီးစပ္ရာအမ်ိဳးေတြကလည္းပါတယ္ေလ။ ယိုင္ပတ္ထားတဲ့ ထမင္းေကြ်းရံုေတြနဲ႕ အ၀ါတစ္လွည့္ အျပာတစ္လွည့္တံုကင္ေလးေတြတန္းစီလို႕။ ပဲဟင္းလိုက္ေလတဲ့ လူေတြလည္းမႏိုင္။ မိုးျပဲဒယ္နဲ႕ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းေတြကို ထမင္းေတာင္း (၀ါးႏွီးနဲ႕ရက္ထားတဲ့ ေတာင္းေတြမွာ အင္ဖက္ေလးေတြခံထားတဲ့) နဲ႕ေဟာတစ္ေတာင္း ေဟာတစ္ေတာင္း။ ျငဳတ္သီးခ်က္ေလးက ေကာင္းခ်က္ေတာ္ ေမာင္မင္းၾကီးတို႕ ဒီထက္လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္ပါေစဆိုတာတစ္မ်ိဳး၊ နင့္ဘိုးေအခင္ေမာင္က ဒီတစ္ေခါက္ပဲလွဴမွာ စားမွာသာစားစမ္းပါ နင္တို႕ကလည္းအားမရသာ ဆိုတာကတစ္ဖံု၊ ထမင္းကလည္းေပးလိုက္တာ ႏွာေလာက္ရယ္ ထည့္ပါဟဲ့ အေၾကြးဆပ္သလိုဆိုတာကလည္း ပါ။ ပြက္ပြက္ညံေလတဲ့ ထမင္းရုံကို ရန္ကုန္က Sedona ထက္ ႏွစ္ေထာင္းအားရရွိလွပါတယ္။

အလွဴလွည့္မယ္ဆိုေတာ့ ရြာရဲ့အလွအပ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေတြနဲ႕ ရွိဳးေတြစမိုးေတြထုတ္ထားပါတဲ့ ရြာရဲ့ အလွဴတန္းက အရွည္ၾကီး။ ပိုက္ဆံၾကဲမယ့္လူမရွိေတာ့ အေမက အဲဒီတာ၀န္ကိုယူလိုက္တယ္။ ဘိုးေလးခင္ေမာင္ရဲ့ စုေဆာင္းထားသမွ်အေၾကြေစ့အသစ္ကေလးေတြ အေဟာင္းေလးေတြထဲမွာ ေပါက္ေပါက္ေလးေတြထည့္ျပီး ကီမိုႏိုအစိမ္းေရာင္ေလးနဲ႕ ခပ္တည္တည္ အေရွ႕ဆံုးက ခ်ီတက္ေလရဲ့။ ေဘးနားကပ္ရပ္က ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႕က်ေနာ္က လက္ဆြဲျပီးပါေသး။ ဒါတင္မကေသး တစ္ဖက္ကၾကဲျပီးတိုင္း က်ေနာ္က လက္တစ္ဆုပ္ျပန္ျပန္ေတာင္းျပီး အိတ္ထဲကိုထည့္ေသးတာ။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာေဖာင္းကားေနေတာ့ေအာင္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမေရာက္ခင္ ဖလားထဲက အေၾကြေတြကုန္ခဲ့ေစတာေပါ့။

ေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္ျပီဆိုကတည္းက ဆိုၾကကၾကတာေတြကို ရပ္ အားလံုးတိတ္ဆိတ္တဲ့ ေက်ာင္း၀န္းရဲ့ အရွိန္နဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခဲ့တယ္။ ကိုရင္ေတြသကၤန္းေတာင္းခ်ိန္မွာ က်ေနာ္လည္းေတာင္းခ်င္လိုက္တာ။ တရားနာခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းထဲက သစ္ပင္ေတြေအာက္ဆီေျခလွမ္းမိတယ္။ သရက္ပင္ေတြအရိပ္က အေအးသားလား။ တရားရိပ္က ပိုေအးႏိုင္ေပမယ့္ ခုခဏေတာ့ ေ၀းေနေသးတယ္။

ကိုရင္အၾကီးက ကတံုးရိပ္ေနခ်ိန္မွာ ျငိမ္ေနေပမယ့္။ ကိုရင္ငယ္ကေတာ့ စတင္ေအာ္ငိုေနခဲ့ျပီ။ ဆံပင္ညွပ္ရင္ေတာင္ငိုတတ္ေလေတာ့ ကတံုးတံုးမွပိုဆိုးေတာ့တာေပ့ါ။ အိမ္ျပန္က်မယ္ဆိုေတာ့ အိပ္ရာအသစ္ေတြမွာအိပ္ အ၀တ္အစားအသစ္ေတြနဲ႕ ကတံုုးအသစ္ေတြတင္ ရွဳံ႕ခြက္ရွံဳ႕ခြက္လုပ္တာမဟုတ္ပဲ မိခင္ကလည္း ထားခဲ့ရာမွာ စိတ္မခ်သလို သူပါေရာငိုခ်င္ေနေလရဲ့။ အားလံုးေၾကာက္ရတဲ့ ဆရာေတာ္က ကိုရင္ေတြအထဲ၀င္ ဒကာေတြလည္း ေမွာင္ျပီျပန္ၾကေတာ့ကြာဆိုမွ အားလံုးဦးခ်ျပီး ျပန္ခဲ့ရတယ္။

အလွဴရယ္ျပီးျပန္ေတာ့ ဘိုးေလးတို႕ႏွစ္ေယာက္ကမၻာက တိတ္ဆိတ္လို႕က်န္ခဲ့ျပန္ေရာ။ အလွဴျပီးျပီဆိုမွ အနီးအနားက အမ်ိဳးေတြအိမ္ကို လည္္ရတယ္။ ၀င္သမ်ွအိမ္တိုင္းက ေကြ်းသမွ် မုန္႕ပဲသေရစာေတြက၀မ္းအျပင္အိတ္မပါဘူးဆိုတာနဲ႕ စားရတာ မဆန္႕ေတာ့ဘူး ရပ္ပါေတာ့မယ္ ျဖစ္ယူေရာ။

ေနာက္တေန႕ ေျမပဲႏွုတ္လိုက္ခဲ့ပါလို႕ ကိုရင္သာဂိတို႕ေခၚတာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္မိုးမလင္းခင္ လွည္းေနာက္ကလိုက္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ့အတြက္ အခက္အခဲက ေသာက္ေရ။ ယာထဲမွာ ဘယ္သူမွေသာက္ေရေအးမေသာက္ၾက။ အၾကမ္းေလးေတြကိုယ္စီနဲ႕ ေရဆိုေအးေနမွၾကိဳက္ေလေတာ့ ေရေႏြးကိုေသာက္ပင္မယ့္ ေရငတ္ရယ္ဘယ္မေျပ။ ငွက္ေတြေထာင္လည္းေထာင္ ပစ္လည္းပစ္တဲ့ ကိုရင္သာဂိက အျပန္မွ ခါတစ္ေကာင္စီလက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။

ဦးၾကီးေအာင္ျမင့္။ အခုေကာရွိေသးရဲ့လားမသိ။ ရြာေတာင္ပိုင္းမွာေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ဦးၾကီး။ ဘိုးေလးခင္ေမာင္တို႕နဲ႕ အမ်ိဳးအရင္းေပမယ့္ သေဘာမတူတဲ့မိန္းမကိုယူတယ္ဆိုျပီး ပစ္ထားတဲ့ဦးၾကီး။ ေတာသူေတာင္သားေတြက မၾကိဳက္ဘူးဆိုရင္ တသက္လံုးကိုမၾကိဳက္ေတာ့တာ။ ငတို႕ကေသသည္အထိ အဆက္အဆံမလုပ္ဘူးတဲ့။ အင္းဦးၾကီးတို႕မွာဆင္းရဲရွာပါတယ္။ ျမစ္ဟိုဘက္ကမ္းကို သြားျပီးအလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ ငါ့တူၾကီးတို႕ ငါ့ညီမၾကီးေတြဆိုျပီး တခုတ္တရ ေကြ်းတာေတြကို ျမိဳမက်ေပမယ့္ သူတို႕ေစတနာကို အသိမွတ္ျပဳရာေရာက္ေအာင္အားရပါးရစားျပရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ရဲ အိမ္အျပန္ခရီးမွာ ဒီဦးၾကီးေတြရဲ့ ေမတၱာေတြက တကယ့္ကိုအစစ္အမွန္ေတြဆိုတာျပခဲ့ပါတယ္။

အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုေတာ့ ထမင္းလာမစားလို႕ရယ္ စိတ္ဆိုးတဲ့လူကစိတ္ဆိုး။ လက္ေဆာင္ေတြက က်ေနာ္တို႕ရြာအထိမ္းအမွတ္ေျမပဲဆီေတြ။ က်ေနာ့အထင္ ေလးေထာင့္ပံုးနဲ႕ ေလးပံုးေလာက္ကို ေပးလိုက္ၾကတာ။ ေျမပဲ ေထာပတ္ပဲ ေမာင္မေခၚပဲေတြက ၂ႏွစ္သံုးနွစ္စားလို႕မကုန္ႏိုင္။ မယူလုိ႕ခ်န္ခဲ့တာေတြသိရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကမွာ။

အျပန္မင္းကင္းမွာ သေဘၤာစီးရမယ္ဆိုေတာ့ ညေနဘက္ျဖစ္ျပန္ ႏြားလွည္းနဲ႕ျပန္ရင္ ညေရးညတာ စိတ္မခ်စရာ။ ဟိုးဘက္ဆီက နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ထမံသီဆိုေတာ့။ ဦးၾကီးေအာင္ျမင့္တို႕သားအဖေတြက ေလွကေလးနဲ႕လိုက္ပို႕ပါတယ္။ ေႏြအခါမို႕ ေသာင္ေတြက ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စထြန္းေနျပီ။ ေသာင္စပ္ေရာက္ရင္ေလွာ္တက္ခက္ဖုိ႕ေတာင္ ေရမနက္ေတာ့တာမို႕ ဦးၾကီးတို႕သားအဖေတြ ေလွကို ေအာက္ဆင္းျပီး ၾကိဳးနဲ႕ဆြဲၾကရတယ္။ ေလးမွာမို႕ ေအာက္ဆင္းပါရေစဆိုေတာ့ ငါ့တူၾကီးေတြ အေပၚမွာပဲေနပါကြာတဲ့။ ကြ်ဲပခုန္းထသည္အထိ ရုန္းခဲ့ရတာ ဒါေလာက္က အရာမထင္ပါဘူးတဲ့။ တကယ္ကို ပင္ပန္းခံႏိုင္ၾကပါေပတယ္။ ေလွအေပၚက အေမတို႕မွာေတာ့ မ်က္ရည္ေလးေတြအလည္သားနဲ႕ သူ႕တို႕ေမာင္ၾကီးေတြပင္ပန္းရွာတယ္ေပါ့။

အျပန္သေဘၤာက ေရစုန္ရယ္မို႕ ေနာက္တစ္ေန႕ေန႕လည္မွာ ျပန္ေရာက္ၾကျပီ။ ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ေတြကို ေနရာခ်ရင္း အေမတို႕သားအမိေတြ ဘယ္သူကဘယ္လို ဘယ္သို႕ကဘယ္ပံုဆိုျပီး အလွဴအေၾကာင္းကိုစလိုက္တာ ည ၁နာရီထုိးေတာ့မွ အလွဴဇာတ္လမ္းေျပာခန္းကေန ရပ္ေတာ့တယ္။ ရပ္မယ့္သာရပ္လိုက္တာပါ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ့ ဆီေတြရယ္ ပဲေတြရယ္ သံုးတိုင္း သံုးတိုင္း ဒီအလွဴရယ္က ရင္ထဲျပန္ျပန္ေရာက္ေရာက္လာေရာ………..

ျမင္ခ်င္စမ္းလွသည္

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ......ပိေတာက္ေႏြတြင္ တင္ထားေသာ ေဆာင္းပါးအသစ္ေလးပါ။ ဖတ္ရွုေ၀ဖန္ေပးေစလိုပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရြာသားေလး၀ိုင္တီယူ

ခဲတစ္လံုးရဲ့နာက်ည္းခ်က္

စာသူငယ္တုိ႕ဗ်ာ
ပစ္သူေပါက္လို႕
လိုရာေရာက္ခဲ့ရတဲ့
ခဲတစ္လံုးကို
ငါ့ကိုမွန္ေလျခင္းဆိုျပီး
တစ္သက္လံုး
ထိတ္လန္႔ေနရတယ္လို႕

ေရးေပးပါ

ဒီဇာတ္လမ္းကို ဘယ္သူကစထြင္ေလတယ္မသိ။ ေတာ္ေတာ္ေလးေအာင္ျမင္ေနတာေတာ့ အမွန္။ အစကတည္းက ေမာင္ရြာသားတုိ႕က ဘာဆိုဘာမွမသိ။ ရြာသားေလးဘာမွမသိခဲ့ရိုးအမွန္။TAG ဆိုတာဘာမွန္းလည္းမသိ။ ဒီဘေလာ့ကိုေတာင္မွ မေရႊျပည္သူက ေဆာက္ေပးခဲ့လို႕သာ။ ဒီေလးေထာင့္ အကြက္ထဲကို ဒီစာေတြကူးထည့္ ဒီခလုပ္ကိုႏွိပ္ရတယ္ ဒါပဲသိတာေလ။ အစတုန္းက ျမန္မာလိုမရိုက္တတ္လို႕ မေရႊျပည္သူဆီကို လက္နဲ႕ေရးျပီးပို႕ေပးရတာ။ သူစာရိုက္ျပီး တင္ေပးတာကို အခန္႕သားေလထိုင္ၾကည့္ေနရတာ။ ေနာက္ေတာ့ မအားလပ္ရွာတဲ့ မေရႊျပည္သူကို အားနာလြန္းမက အားနာလို႕ စမ္းရိုက္ရင္းရိုက္ရင္းကေန ရိုက္တတ္သြားတာပါ။ ဦးက်ည္ေပြ႕အတက္ေပါက္တာေလ။ အခုလည္း TAG ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေလတဲ့ ညီငယ္ေမာင္မ်ိဳးကို ေက်းဇူးရမွာပါ။ ကိုရုပ္ဆိုးနဲ႕ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ နည္းနည္းခ်င္းစေရးေပးပါ့မယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕သည္းညည္းခံဖတ္ၾကပါဗ်ာ။

က်ေနာ့နာမည္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကဒီလိုေခၚတယ္

ေမြးစာရင္းထဲမွာေတာ့ ဂ်ဴနီယာဆိုျပီး အေဖ့နာမည္နဲ႕ပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့ အိမ္နာမည္က ကူကူးပါ (ဂူဂူးလို႕လည္း ေခၚၾကပါတယ္)။ ဒီနာမည္ျဖစ္လာပံုက အေၾကာင္းနွစ္ခုရွိခဲ့ပါတယ္။အေမသိရင္ေတာ့သတ္မလားမသိဘူးဗ်။ က်ေနာ့အေမကို အေဖေခၚတာက ေနာ္ကူးမတဲ့။ အေမက အေဖကို အေျဖေပးတာက အဲဒီရုပ္ရွင္ၾကည့္ျပီးအျပန္မွာမို႕ပါ။ ေနာ္ကူးမရဲ့သားေလးက ကူကူးေလးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေဆးရုံမွာေမြးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့ကို ဆရာ၀န္ၾကီးေတြက မက်န္းမာတဲ့ အေမ့ရဲ့ႏို႕ကို မစို႕ေစခဲ့ပါဘူး။ ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ ေမြးမိခင္ေတြရဲ့ ႏုိ႕ကိုစို႕ခဲ့ရတာ ဟိုလက္ကိုကူးလိုက္ ဒီလက္ကိုကူးလိုက္မို႕လုိ႕ ဆရာမေတြက ကူကူးလို႕ေခၚတယ္လို႕ေျပာတာပါပဲ။ က်ေနာ့ေမြးရပ္က လူေတြက ဒီနာမည္ကိုပဲ သိၾကတာပါ။

အေဖနဲ႕အေမေပးတဲ့နာမည္က သံုးလံုးထဲပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့ကိုေမြးစားတဲ့ ဘၾကီးဘုန္းၾကီးက ေဗဒင္တြက္ဘာတြက္နဲ႕ ေပးလိုက္တာက ေလးလုံးေသာနာမည္ပါ။ ဒီနာမည္ကေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ေက်ာင္းနာမည္ေပါ့ဗ်ာ။

ဆယ္တန္းေျဖအျပီး ရန္ကုန္ကမဟာစည္ေက်ာင္းမွာ သကၤန္းစီးခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္အိမ္က ေခၚေလတဲ့ ရာသီစာနာမည္ေလးက ကတံုးေလးတဲ့။ အခုလည္းေခၚတုန္းဗ် ခက္တယ္ေနာ္။ ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္းတက္ရင္း အိမ္မွာၾကိဳၾကိဳၾကည့္လာတဲ့ တရုတ္သိုင္းကားကို ျပန္ျပန္ေျပာရင္းကေန ပိုးမင္းသားလုိ႕တြင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး က်န္ရစ္တဲ့နာမည္က အူတူတူေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ရြာသားေလးေမာင္တာတီးပါတဲ့ဗ်ာ။

တကၠသိုလ္ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးဖြင့္ျပန္ေတာ့ ပထမႏွစ္အျပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းတာေၾကာင့္ အရင္ေမာင္ပေလြရိုးကေန ေလထိုးလိုက္သလို တျဖည္းျဖည္း၀လာတာမို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ီးေျမွာက္ေလတာက ဖိုး၀ရုပ္ပါတဲ့။

ဘာသာစကားေတြနဲ႕ပတ္သတ္လို႕ က်ေနာ့မွာ နာမည္ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးေသြး ပါတယ္ဆုိရံုေလးပဲပါျပီး အသားမည္းေလတဲ့ က်ေနာ့ တရုတ္နာမည္က က်န္ယံုပါ။ စာလံုးကေတာ့ သစ္ရြက္လို႕ေပါင္းတဲ့ ရဲ့ပါ။ ေနာက္ထပ္တစ္ခု သူကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ေအာင္ျမင္ေပမယ့္ က်ေနာကေတာ့ဒီအတိုင္းရွိေနဆဲ ျပင္သစ္သမၼတ နီကိုလာပါ။ သူ႕လိုမ်ား ေမာ္ဒယ္ေခ်ာေခ်ာနဲ႕ ေတြ႕ေလမလား လို႕ပါ။ မေတြ႕ေသးလည္း တေန႕တလံ ေမာ္ဒယ္ဘယ္ေျပးမလဲေပါ့။

ေနာက္ဆံုးကေတာ့ ဒီဘေလာ့နာမည္ေလး တည္ေဆာက္ေပးေလတဲ့ မေရႊျပည္ကို ေရြးေပးသမွ်နာမည္ေတြက ပိုင္ရွင္ေတြကိုယ္စီနဲ႕ပါ။ ဒါေၾကာင့္အစြဲရွိေလတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုထည့္ျပီး ရြာသားေလး၀ုိင္တီယူျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုရြာသား ေမာင္ရြာသား ရြာသားေလး ဦးဦးရြာသား ဘၾကီးရြာသားကေန ရြာစားအထိအားလံုး အသီးသီးအသက ေခၚၾကျပန္ပါတယ္။ ဟူးးးးးးးး ေမာလိုက္တာဗ်ာ။

နာမည္ဆုိတာ ပညတ္တစ္ခုပါပဲ။ ရုပ္ရယ္နမ္ရယ္တြဲေနသခိုက္ေတာ့ ဒီပညတ္ကေလး ရွိေနအံုးမွာပါ။ ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါဆိုေတာ့ ဘယ္ပညတ္ေနာက္ကို လိုက္ေလမလဲက်ေနာ္လည္းမသိႏိုင္။

နာမည္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႕ပဲရပ္ပါရေစဗ်ာ။ ေနာက္ေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ ဒီ ပို႕စ္ေလးမွာ က်ေနာ့ စိတ္ထဲမွာသတ္မွတ္ထားတဲ့ စာမူအေရအတြက္ရရင္ ဆက္ျပီးေရးပါမယ္။ ကဲက်ေနာ့တာ၀န္ေက်ျပီေနာ္ သတ္မွတ္တဲ့ အေရအတြက္ရဖို႕ ကိုရုပ္ဆိုးနဲ႕ ကိုဂ်ဴလိုင္မွာတာ၀န္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ…………

ေသာ့ေပ်ာက္တဲ့လ

အဲဒီည
ဒီညထဲကို၀င္ဖို႕
ကိုယ္အႏွံ႕မွာရွိသမွ်
အိတ္ေတြကိုရွာမိတယ္
ဘယ္မွာမွမေတြ႕

လာေလတဲ့ ဒီလမ္းကို
ျပန္လွည့္ကာၾကည့္ျပန္လည္း
အရိပ္အေယာင္ပင္မေတြ႕

ေယာင္ခ်ာခ်ာရပ္ေနတဲ့
တံခါးတစ္ခ်ပ္ေရွ႕မွာ
ညရယ္
ေမွာင္လြန္းလိုက္တာ........

ခ၀ဲစင္

မ်ိဳးေစ့ေတြ
ပ်ိဳးၾကည့္တယ္
ေရေလာင္းလို႕ရက္မၾကာခင္
အေညွာင့္တလူလူ...

ႏြယ္ထြက္လို႕
တြယ္မတက္ခင္
၀ါးစင္ရယ္ေထာင္မိတယ္
စင္လံုးရယ္မျပည့္ေပမယ့္
ရြက္ကေလးေတြ
ေ၀ေလေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့ပါရဲ့..

ပြင့္မွသည္ ဖူး
ဖူးမွသည္ သီးေလေတာ့
အရြယ္ရယ္ တယ္မၾကီးေပမယ့္
ကိုယ္ပ်ိဳးသည့္မ်ိဳးရယ္မို႕
ေမွ်ာ္ကိုးကာစားမယ္ၾကံကာမွ
အေကာင္ရွည္ နင္ျဖတ္ျပန္ေတာ့
ခါးလိုက္ေလျခင္း...

လွုိင္း

ေလတိုက္လို႕လား
ေရတက္လို႕လား
လွိုင္းေတြ လွုပ္လွုပ္ေနတာ

ေလျငိမ္ျပီး
ေရမတက္ရင္ေရာ
လွုပ္လ်က္ပဲလား.....

ဘိုးေလးခင္ေမာင္အလွဴ သို႕မဟုတ္ ကံရြာအျပန္ (၁)

က်ေနာ္သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းအျဖစ္ကို မေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အလွဴတစ္ပြဲကိုျဖင့္ တစ္သက္တာ တစ္ခါပါျဖစ္ေအာင္ပါခဲ့တယ္ေပါ့…..

ေက်ာင္းေတြပိတ္လို႕ထံုးစံအတိုင္း အဘြားအိမ္ကိုအျပန္ ေျခာက္တန္းစာေမးပြဲေျဖအျပီးေလာက္မွာ။ ပံုမွန္လည္ပတ္မွုေတြရဲ့ အဆံုးသတ္ တကယ္တမ္းက ဗိုက္ဆာလို႕ျပန္လာတာပါေလ။ အိမ္ေရွ႕ကခုံမွာ ဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနေလရဲ့။ မသိမသာ မီးဖိုေခ်ာင္ကို တိတ္တိတ္ေလးသြားေပမယ့္ ဒီမွာေလ အငယ္မသားဆုိျပီး အိမ္ေရွ႕မွာပြဲထုတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါနင္တုိ႕ဘိုးေလးဦးခင္ေမာင္တဲ့။ တခါမွမျမင္ဘူးေပါင္။ အဘိုးရဲ႕ညီတစ္၀မ္းကြဲတဲ့။ အဘြားကေျပာမွေတာ့့ အမွန္ေနမွာပဲဆိုျပီး မ်က္စိတ္မွိတ္ယံုလိုက္ရေတာ့တာပဲ။ ဟုိးအထက္ကလာေလတဲ့ ေတာဂိုက္ၾကီးနဲ႕ဆိုေတာ့ အမ်ိဳးေတာ္သင့္မေတာ္သင့္ စဥ္းစားေနရေသးတယ္။ ဘိုးေလးတို႕က အလွဴအတြက္ပစၥည္းလာ၀ယ္တာဆိုေတာ့မွ ဟာ က်ေနာ္လည္းအလွဴမွာ ကိုရင္၀တ္ခ်င္တယ္လုပ္ေတာ့တာ။ အမ်ိဳးေတြပဲဟာ တူတူလုပ္မယ္ေလေတြဘာေတြျဖစ္သြားတာခ်က္ခ်င္း။ လူဆိုေတာ့ လိုခ်င္တာရွိရင္အဲလို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲျမန္တာေနာ္။ ကပ္စီးနဲတယ္ရယ္လို႕နာမည္ၾကီးေလတဲ့ က်ေနာ့ဘိုးေလးကလည္း ဟေကာင္ရ ငတုိ႕က ဖိတ္စာေတြဘာေတြရိုက္ျပီးျပီကြ ရွင္ဘယ္ႏွစ္ပါးလဲဆိုတာ ရြာမွာေၾကျငာျပီးသားတဲ့။ မသိနားမလည္ေသးေတာ့လည္း ေၾသာ္အင္းပါေလဆိုျပီး စိတ္ေလ်ာ႔ခဲ့ရတာ။

ကိုရင္မ၀တ္ရေပမယ့္ အဲဒီအလွဴကို က်ေနာ္တို႕ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးသြားခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။ တစ္ခါမွမစီးဘူးတဲ့ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာၾကီးနဲဲ႔ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ သေဘၤာက ဆိပ္ကမ္းကို ညဆယ္နာရီမွ ကပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕တက္ျပီးေနရာယူေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားကအိပ္ေနၾကျပီ။ ကမ္းကခြာျပီး မၾကာခင္မွာပဲ မီးကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္သံုးခါေလာက္လုပ္တယ္။ မီးေတြပိတ္ေတာ့မွာမို႕ အခ်က္ျပတာတဲ့ေလ။ မၾကာခင္မွာပဲ အေမွာင္က်သြားပါေတာ့တယ္။

မနက္မိုးလင္းျမင္ကြင္းေတြက အားလံုး အသစ္ ေရအလယ္မွာ ဟိုဘက္ကမ္းဒီဘက္ကမ္း ၾကည့္လိုက္ သြားလာေနတဲ့ေမာ္ေတာ္ေတြ ေငးလိုက္နဲ႕ အလုပ္ကိုျဖစ္ေနေတာ့တာ။ အရြယ္ရွိတဲ့ အပ်ိဳေတြကေတာ့ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္နဲ႕ သေဘၤာဦးမွာသြားလာေနၾကေလရဲ့။ က်ေနာ္စိတ္၀င္စားေနမိတာက ေလွငယ္ေလးေတြနဲ႕ သေဘၤာၾကီးရဲ့ေဘးဘက္ကို ေျပးေျပးကပ္ျပီး စားစရာေတြ လာလာေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေတြေလ။ ေဒသထြက္စားစရာေလးေတြကိုေတာင္းေလးေတြ ထဲမွာထည့္ျပီး အလုအယက္ ေရာင္းၾကရွာတယ္ေလ။

က်ေနာ့အထင္ ခရီးက ႏွစ္ညအိပ္ေလာက္ၾကာခဲ့တယ္ထင္တယ္။ ေရေၾကာင္းေၾကာင့္လည္းျဖစ္မွာေပါ့။ မင္းကင္းဆိုတဲ့ျမိဳ႕ငယ္ေလးကို ေရာက္ေတာ့ ေနညိဳေတာ့မယ္။ မင္းကင္းက ေနာက္ထပ္ဘိုးေလးတစ္ေယာက္အိမ္မွာ တည္းခဲ့ရတယ္။ မိုးခ်ဳပ္ျပီမို႕ ရြာကိုကူးဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ အေမတို႕ညီအစ္မေတြကေတာ့ သူတို႕ညီအစ္မ ၀မ္းကြဲေတြ ျပန္ဆံုတာမို႕ ဟဲ့ဘယ္သူက ဘယ္မွာတုန္း အိမ္ေထာင္က်ျပီဆို ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ ဒါက က်မကေလးေလ နဲ႕ရွုပ္ယွက္ကိုခတ္ေနေတာ့တာ။ စြာစိတို႕ စြာဒလက္တို႕ေကာနဲ႔ ေမးလိုက္တာမဆံုးေတာ့။ အဲဒီအိမ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးပါ။ စည္းကမ္းၾကီးတဲ့ က်ေနာ္တို႕ အဘိုးေလးက သူ႕သားရဲ့ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ပံ့ရေငြေတြကို အိမ္ေရွ႕မွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေထာင္ျပီး လတိုင္း ျဖည့္စြက္တယ္ေလ။ သဂၤဟဆို လူတိုင္းသိပါတယ္။

ေနာက္ေန႕ မနက္လင္းမွ ရြာက ဘိုးခင္ေမာင္တို႕လွည္းနဲ႕လာေခၚၾကတယ္။ က်ီးေတာင္ဦးကိုျဖတ္အျပီးမွာ က်ေနာ့အဘိုးရဲ့ကံရြာကိုေရာက္ပါတယ္။ လွည္းလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ အားလံုးကိုေငးျပီးလုိက္လာတာ။ ရြာဦးက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း။ လွည္းဆရာကိုရင္သာဂိက ရြာထဲ၀င္လာကတည္းက ဘအုန္းၾကီး သားသမီးေတြရြာအလည္လာပါတယ္ဆိုေတာ့ ထြက္ႏွုတ္ဆက္လိုက္ၾကတာ အိမ္တိုင္းနီးနီး။ အားလံုးက မပ်က္မကြက္ေျပာၾကတာက ညေန အိမ္ဘက္လွည့္ခဲ့ပါဦးတဲ့။

ေရာက္ပါျပီ ရြာလယ္က ေစ်းဆုိင္ဖြင့္ထားပါတဲ့ ဘိုးခင္ေမာင္ရဲ့အိမ္။ ေဒြးႏွင္းတင္ကေတာ့အိမ္ေရွ႕မွာ ၾကိဳေနေလရဲ့။ မယ္သန္းရယ္မပါဘူးလားဆိုျပီး အဖြားကိုပါ ေမွ်ာ္ေနတယ္တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္ထဲကမၻာျဖစ္ေနတဲ့ ဘိုးခင္ေမာင္နဲ႕ ေဒြးႏွင္းတင္တို႕ အိမ္ကို က်ေနာ္တို႕ေတြေရာက္သြားေတာ့တာပါ။ အလွဴအိမ္ေၾကာင့္လား က်ေနာ္တုိ႕ေၾကာင့္လား ရွိသမွ်လူေတြက အိမ္ေရွ႕မွာကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ ၾကည့္ေနတာမဟုတ္ပဲ တကယ္ကို လက္ပိုက္ျပီးၾကည့္ေနၾကတာဗ်ာ။ အစ္ကိုၾကီးကလည္း လက္ပတ္နဲ႕ ဘာနဲ႕ျပီးေတာ့ ဘရိတ္ဒန္႕ဆုိတာကိုလည္း သူက ကျပေနေသး။ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အိမ္ေရွ႕ကမျပန္ႏိုင္ေတာ့။ ခေလးေကာလူၾကီးေတြေကာ အားလံုးမတ္တပ္ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ေနၾကေလရဲ့။

ေတာ္ေတာ္ေလးေမွာင္မွ လူေတြရွဲသြားၾကတယ္။ အကမင္းသားလည္း ေမာသြားေလာက္ျပီေပါ့။ မီးမရွိေတာ့ အဖြားရြတ္ေနၾကစကားအတိုင္း အေၾကာင္းဆိုင္ ဖေယာင္းတုိင္ကိုင္ရတယ္တဲ့ေလ။ အလွဴလုပ္ဖို႕က ၂ရက္ေလာက္လုိေသးတယ္တဲ့။

ဆက္ပါဦးမယ္။

ဓါတ္ပံုေလးကို www.allmyanmar.com ကကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္

စစ္တုရင္ခံုေပၚက ပုစၦာ

တစ္ကြက္ေရႊ႕တယ္
ႏွစ္ကြက္ခုန္မယ္
အေကာင္ေသးရင္ထိုးေကြ်းမယ္
အရိပ္အေယာင္ျပမယ္
ဆြဲေဆာင္မယ္
ေျခတလွမ္းမွားရင္
ကြ်တ္ကြ်တ္၀ါးမယ္
ဘယ္ညာကိုလိုရာေရႊ႕လို႕ရတဲ့
ဘုရင္မေရွ႕မွာ
ဘယ္သူက
ဘုရင္ကိုတစ္ကြက္ပဲေရႊ႕ေစခဲ့သလဲ.....

တံခါး

တစ္ခ်ပ္ထဲလား
ႏွစ္ခ်ပ္လံုးလား
ေသာ့ခတ္မလား
ဂ်က္ထိုးမလား
အထဲမွာေလ၀င္ပါ့မလား
နဲနဲေလးဖြင့္ရမလား
၀ုန္းခနဲေလတိုက္ရင္ေရာ
အျပင္မွာေနမလား
အထဲမွာေနမလား
ဒီတစ္ညေတာ့ တံခါးေတြနဲ႕အလုပ္ရွုပ္ေနေလရဲ့....