ဘေလာ့ေရးျခင္း အႏုပညာ (၆)

ဘေလာ့မွာ ၀မ္းစာျပည့္လာရင္း စာေရးေကာင္းတဲ့ စာေရးသူတစ္ခ်ိဳ႕ေမြးထုတ္ေပးလာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေရးသူေတြက ျပင္ပစာေပေလာကမွာ စာအုပ္ေတြထုတ္လုပ္တဲ့ အထိ ဦးတည္လာၾကတယ္။ တကယ္ဆို ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး ဘေလာ့ဆီကေန အခုလို စာအုပ္ထုတ္တဲ့အထိ တိုးတက္ေအာင္ျမင္လာၾကတာကို က်ေနာ္တုိ႕က ၀ိုင္း၀န္းအားေပးသင့္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သရုပ္ေဆာင္တဲ့သူေတြ အဆိုေတာ္ျဖစ္ခြင့္ ရွိသလို အဆိုေတာ္ေတြလည္း သရုပ္ေဆာင္မလုပ္ရဘူးလုိ႕ ကန္႕သတ္ထားတာမွ မရွိတာ။ အခုဆို ပိုလို႕ေတာင္ ေကာင္းမြန္လုိ႕ အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္နဲ႕ ကုကၠားေတြ ျဖစ္ေနျပီလုိ႕ သတ္မွတ္ေပးၾကရမွာပါ။

ဟိုးအေတာ္ေလး အၾကာက ဘေလာ့မွာ စာေရးျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ရဲ့ အျမင္တစ္ခုကို အေတာ္ေလးစိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သည္အထိ ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဘေလာ့ေရးသူ တေယာက္ရဲ့ ရပ္တည္မွု၊ ျပီးေတာ့ သူဖန္ဆင္းတဲ့ အႏုပညာ။ ဘယ္မွာတဲ့လဲ။ ဘယ္သူေတြက အသိအမွတ္ျပဳတယ္တဲ့လဲ (အသိအမွတ္အျပဳခံခ်င္လို႕ ဘေလာ့ေရးၾကတာပါဟု က်ေနာ္ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့မိလုိ႕ပါ)။ ဒါေပမယ့္ စာေရးေနတာကို ႏွစ္သက္ခံုမင္တဲ့သူေတြက စာေရးေနၾကတာပါပဲ။

အရာ၀တၳဳ တစ္ခု သို႕မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ကို အတူတူၾကည့္ျပီး စာေရးၾကည့္ၾကပါ။ စာေတြက ထပ္တူက်မယ္ (၏သည္မေရြး မဟုတ္ပဲ ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာအပိုင္းဆိုင္ရာကိုပါ) မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြက မတူညီၾကေတာ့ ေဖာ္ျပပံုစံျခင္းတူၾကမွာ မဟုတ္လုိ႕ပါပဲ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကို အဆိုေတာ္ေတြ ဆုိၾကတာ မတူညီၾကဖူး ဆိုသလုိ ဆိုဟန္ေတြ ဆုိေပါက္ေတြ ကြဲလြဲေနတာမုိ႕ပါ။ အြန္လိုင္းစာေရးသူေတြ ဆီက ကိုယ္မျမင္မသိႏုိင္တဲ့ အေတြးေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဒတာ အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အရာေတြ ရယူႏုိင္ေနျပန္ေသးတယ္။

က်ေနာ္ခရီးမသြားခင္ ဒီခရီးကို ဘယ္သူသြားထားသလဲ၊ ဘာေတြက စိတ္၀င္စားဖုိ႕ စြဲေဆာင္ေစသလဲ စသည္ျဖင့္ အရင္ျပင္ဆင္တတ္ပါတယ္။ အေမ့လက္ရာကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွီစားေနျပီးမွ ႏိုင္ငံရပ္ျခားလည္းေရာက္လာေရာ ျမန္မာစာ ေလး ဟိုလိုခ်က္ထားတာေလး စားခ်င္တယ္ဆုိတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း ဟင္းခ်က္နည္း နိသွ်ရည္းဘေလာ့ေတြ အဆင္သင့္။ ကြန္ျပဴတာမွာဗ်ာဆိုျပီး ဟိုနားေလး ဒီနားေလး ျပင္လိုက္ဆင္လိုက္ မြမ္းမံလုိက္ လုပ္ခ်င္သူေတြလည္း နည္းဗ်ဴဟာေတြ ေ၀မွ်ထားေတြက တပံုတပင္။ တကယ့္ကို လက္တစ္ခ်က္အလွုပ္မွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အရာေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စာေရးသူေတြက ပံုေဖာ္ေပးထားၾကတာ။ တကယ့္ကို ျပည့္စံုလုိ႕။

အႏွီဘေလာ့ဆုိတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ က်ေနာ္ဘယ္အထိ ရွင္သန္ေနမလဲ က်ေနာ္မသိပါ။ က်ေနာ့ကို က်ေနာ္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ေနျဖစ္ဖုိ႕ ဒီစာေလးတစ္ပုဒ္ ခ်ေရးမိတယ္။ က်ေနာ္ ဘာေတြ ေရးေနခဲ့လဲ၊ က်ေနာ့ရပ္တည္မွု၊ က်ေနာ့အေတြး အျမင္၊ က်ေနာ့ စိတ္ကူး အရာအားလံုးကို ဘေလာ့ထဲမွာ ပံုေဖာ္တယ္။ က်ေနာ္စာေတြ ဆက္ေရးေနျဖစ္ဦးမလား (သိပ္မေသခ်ာပါ)။ ဒီပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ က်ေနာ္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္မျဖစ္ ( တခါတေလ က်ေနာ္ စည္းအျပင္ကလူ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္လုိ႕ ခံစားရတတ္လုိ႕ပါ) မေ၀ခြဲတတ္ေသးပါ။

ဘေလာ့ေရးျခင္းဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေတြးထားမိတာ ၾကာပါျပီ။ အႏုပညာ ဆိုတဲ့စကားလံုးကို အခုဒီပုိ႕စ္ေရးျဖစ္ဖုိ႕ တြန္းအားေပးတဲ့ ခင္၀မ္းရဲ့ စိတၱဇပန္းခ်ီ စာအုပ္ထဲက ယူျဖစ္ခဲ့တာ။ သူက အႏုပညာဆိုတာ ဖန္တီးမွု ဝိဇၨာပညာလုိ႕ ဆုိပါတယ္။ ေခတ္တေခတ္ကို ကုိယ္စားျပဳသလို၊ လူမ်ိဳး ႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိကိုယ္စားျပဳတယ္လို႕လည္း ဆုိျပန္တာမုိ႕ ဘေလာ့ေရးသားျခင္းဆိုတာကိုလည္း အႏုပညာတစ္ခုလို႕ က်ေနာ္ ထပ္တူျပဳ ေပးခဲ့တာ။

စာအုပ္ထဲက ကူးယူေဖာ္ျပလုိတဲ့ စာေတြကေတာ့

“သမိုင္းဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကုိယ္တိုင္ အျမဲ စကၠန္႕မလပ္ တုိးတက္ေနတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုပဲ။

ကေန႕ေခတ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္လို စကားမ်ိဳးေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေျပာေနၾကသလဲ။ ျမန္မာျပည္ဟာ ေခတ္ေနာက္က်တယ္။ ဒီလုိပဲ ေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ဟာ ေခတ္ေနာက္က်ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ဟာ ေခတ္ေနာက္က်ေနသလဲ ဆိုတာကို မစဥ္းစားၾကဘူး။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ျမန္မာေတြဟာ ဒီလိုေလွနံဓါးထစ္ မစြန္႕ပစ္ခ်င္၊ မစြန္႕ပစ္ရဲတဲ့ ဝါဒသမားေတြ မ်ားတယ္၊ ေလွဟာ ေရြ႕ေနတယ္။ ေရစီးေၾကာင္းနဲ႕ ေမ်ာပါေနတယ္။ ဓါးက်တဲ့ေနရာဟာ က်န္ခဲ့ျပီဆုိတာကို မသိၾကဘူး။ ဓါးက်တဲ့ေနရာဟာ ဓါးထစ္ထားတဲ့ ေနရာပဲလုိ႕ တထစ္ခ် ဖက္တြယ္ထားၾကတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းရဲ့ အလ်ဥ္ကို သတိမမူမိၾကဘူး။”

ဘေလာ့ဆုိတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ဘာေတြ ဘယ္လို စီးဆင္းေနၾကဦးမွာလဲ။ အျငင္းအခံုေတြက ဘေလာ့ရဲ့ အဓိက ရသေတြတဲ့လား။ အဆဲအဆိုေတြကေရာ ဘေလာ့ရဲ့ လြတ္ေျမာက္မွုေတြလား။ အတြန္းအတုိက္ေတြက ဘေလာ့ရဲ့ ေအာင္ျမင္မွုေတြလား။ စာေရးေနရရံုသက္သက္ပဲ ၀ါသနာပါလုိ႕ စာေရးေနပါတယ္ဆုိတဲ့့ စာေရးသူေတြ အတြက္ ေနရာတစ္ခု တကယ္ပဲ ဘေလာ့ကေပးႏုိင္သတဲ့လား၊ စတဲ့ ပေဟဠိေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာ သာမန္ကေခ်ာ္ကခြ်တ္ စာေရးသူ တေယာက္္သာ ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္ ဖက္တြက္ထားခ်င္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ခင္၀မ္းေရးတဲ့အမွာစာထဲမွာ အမွတ္မထင္ ေတြ႕မိလုိက္ပါတယ္။

“အႏုပညာသမားရဲ့ ရိုးသားစြာ တင္ျပမွုဟာ အျမဲဆန္းသစ္ေနမယ့္ တန္ဖိုးပဲျဖစ္တယ္” ဆုိတာပါပဲ။