ကိုကို ဆိုတဲ့အသံကို နားထဲၾကားေယာင္ေနဆဲ…
သူကအေမွာင္ကုိၾကိဳက္တယ္။ သူအျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ အခုလုိလြယ္လြယ္ကူကူရိုက္ျပီး ၾကည့္လုိ႕ရတဲ့အရာေတြထက္ တျဖည္းျဖည္း ဖလင္ေတြကို ကူးေဆးျပီး ဘာပံုေလးထြက္လာမလဲဆိုတဲ့ အရာကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္ခုန္ရတဲ့ အရသာ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အေရာင္ေလးေတြ ထည့္သြင္းရင္းေပ့ါလို႕ အစခ်ီရင္း…………
ခက္တာက ကိုယ္က အေမွာင္ခန္းကို မၾကိဳက္ခဲ့ဘူး။ ဘ၀မွာ ကိုယ္အမုန္းဆံုး တကယ္တမ္းဆို အေၾကာက္ဆံုးလို႕ ဆုိႏိုင္တဲ့အရာက အေမွာင္ခန္းထဲမွာ ေနရမယ့္ အခ်ိန္ကာလပါ။ သူေျပာတုိင္း ဟာသလုပ္ျပီး ကိုယ္ျပန္ေျပာေလ့ရွိတာက အေမွာင္ခန္းမရွိေတာ့ ကိုယ္လည္း ျမႏွင္းဆီလို အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ မဆံုျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့လို႕၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကိုရီးယားကားထဲကလို chemicalေတြနဲ႕ မေတာ္တဆ ျဖစ္မယ့္ မိန္းမလွေလးတေယာက္လည္း ရွိမလာႏိုင္ေတာ့ဘူး လို႔။အဲ့ဒီအခါတိုင္း သူက ေပါက္တတ္ကရ ကိုကို ျမႏွင္းဆီနဲ႕ေတြ႕တိုင္း ဒီက ျဖဴ႕လို ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနမယ္ မထင္နဲ႕လို က်ားသစ္ေပါက္ကေလးလို ေဒါသတၾကီး ျပန္ေျပာတတ္ေလရဲ့။ သူစိတ္ေကာင္း၀င္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ေဟာဒီ ပံုရိပ္ေတြ ပတ္လည္၀ုိင္းေနတဲ့ ျပီးေတာ့ ျဖည္းျဖည္္းျခင္း တိုးဖြသြားတဲ့ အသံေလးနဲ႕ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းတခုထဲက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို မခံစားတတ္တဲ့ လူအ ဆိုျပီး ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေျပာသြားတတ္ျပန္ေရာ..
အခုေတာ့ သူမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူ အသက္မကခ်စ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို သူထားသြားခဲ့ပါျပီ။ တကယ္တမ္းက သူနဲ႕ကိုယ့္ၾကားမွာ ပံုရိပ္ေတြတင္သာမက ပံုရိပ္ေတြကို ဖန္တီးေပးတဲ့ ကင္မရာတလံုး ရွိေနခဲ့တာပါ။ သူသိမသြားတဲ့အေၾကာင္းက ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြက ကင္မရာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္တခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုပါပဲ။
သူနဲ႕အတူ ခရီးတခုက ျပန္လာေတာ့ ကိုယ္တုိ႕ flat ကို ေဆးေတြ ေျပာင္းသုတ္ထားၾကျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ေဆးမသုတ္ေသးခင္က အတိုင္း ထိုင္ေနၾက ေနရာေလးရဲ့ ေဘးနား တ၀ိုက္ကို အလြတ္ရေနခဲ့တယ္ေလ။ မွတ္မိေသးရဲ့လား…
ေလွ်ာက္ေနၾက လမ္းရဲ့ အနိမ့္အျမင့္ေတြ၊ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြဆီ ေရာက္မလာခင္ သူ႕ကို ကိုယ့္ဖက္ဆြဲေခၚယူတတ္တာေတြ သူသိလိုက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အနားကို တိုးဖုိ႕ေခၚငင္တယ္လို႕ပဲ အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ မဟုတ္လား။ ကိုယ္က လမ္းတခုလံုးကို သိေနခဲ့တာပါ…
ျပီးေတာ့ ကိုယ္တို႕ ထိုင္ေနၾက စားေသာက္ဆိုင္က ခံုေလး။ သူ႕လက္သည္းနဲ႕ ျခစ္ထားတဲ့အရာေလးေတြ။ သူ႕လက္မက ခရုပတ္ေဗြ ျပီးေတာ့ လက္ညိဳးက ေဗြေလွ်ာေလ။ မအံ့ၾသနဲ႕ေလ ဇြန္းေလးကို ကိုင္ေတာ့ စတီးဇြန္းမွာ က်န္ခဲ့တာကုိ ကိုယ္သတိထားမိသြားတာပါ..
ကိုယ့္ဆီမွာ ေနာက္ထပ္ ပံုရိပ္ေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီပံုရိပ္ေတြကို သက္ဆိုင္တဲ့ ေနရာအလိုက္ ထုတ္ျပီးၾကည့္ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ
အေမွာင္အခန္းေလးထဲမွာ ေနေနတုန္းပဲလား။ အခုေနာက္ပိုင္း ပံုရိပ္ေတြ ဖမ္းလို႕မရေတာ့ဘူးေနာ္။ အလင္းမေလာက္ရင္ ပံုေတြထြက္မလာဘူးေလ။ တုန္မွုန္၀ါးေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြ ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ခံစားလုိ႕မတတ္တာ သိသားနဲ႕….
ကိုယ့္ဆီမွာ ပံုရိပ္ေတြနဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္….
ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြပါ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ျခင္းကေတာ့ အသစ္အသစ္ေတြျဖစ္လုိ႕……..
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး ဖတ္ေနလက္စ စာအုပ္ထဲက အေတြးတခုေခါင္းထဲေရာက္လာလုိ႕ ေရာက္တတ္ရာရာေလး ခ်ေရးၾကည့္တာပါ။ ဖတ္လို႕အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ ေမ့ပစ္လိုက္ပါဗ်ာ...
2 months ago
.jpg)
5 comments:
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ဖတ္သြားပါတယ္။ ဖတ္လို ့အဆင္ေၿပလို ့ေမ့ပစ္လိုက္ပါတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ၂၀၀၉ ဇူလိုင္ ၁၃ က ဘယ္လို အေတြးမ်ိဳးရွိေနခဲ့သလဲလို ့သြားၾကည့္မိပါတယ္။
Antonio Salieri အေၾကာင္းေရးထားတာ ေတြ ့လို ့ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပန္ပါဦးမယ္။
စိတ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မကပ္လို႔ သူရူးတေယာက္လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာခ်င္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ကိ်န္စာသင့္ေနတဲ့သူတေယာက္...
ခုေတာ့ ကိုကို ဆိုတဲ့အသံကို နားထဲ ႀကားေယာင္ဆဲ..
တိုးတိုးတိတ္တိတ္လြမ္းတယ္။
ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ လြမ္းတယ္..။
(ေကာက္ႏွဳတ္တင္ၿပခ်က္မ်ားသာ)
ေအာက္က အစိမ္းေရာင္စာသားေတြက အေပၚက ခံစားခ်က္ကိုေထာက္ေစတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ ၿဖဳတ္လိုက္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ :D
ဖတ္လို႕ အဆင္ေျပပါတယ္ :)
အဲ့စာအုပ္ဖတ္ဖူးသလားလို႕ “ဂ်ဴး” ရဲ့ အရိပ္ျပလို႔ အေကာင္မျမင္တဲ့ ခ်စ္သူ
ဟုတ္လား ????
Post a Comment