ဘ၀အတြင္း ၾကီးျပင္းလာျခင္း ပါရာဒိုင္းမ်ား……..

အခုတေလာ ရုပ္ရွင္ေတြ အေတာ္ေလးၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုလည္း စူးစူးနစ္နစ္ ႏွစ္သက္ေနမိတာလည္းရွိတယ္။ The Sorcerer’s Apprentice ၾကည့္တုန္းက ေၾကာ္ျငာထုိးတဲ့ အဲ့ဒီကားကို ၾကည့္ခ်င္မိသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မွ်ေ၀ေပးတာနဲ႕ မေန႕ညက မုိးအလင္းၾကည့္ျဖစ္သြားတယ္။ ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ေနမိရင္း ကံၾကမၼာကို မယံုၾကည္ၾကသူမ်ားကို သြားသတိရမိေသးတယ္။

အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ေရြ႕လ်ားမွုေတြထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႕ၾကီးျပင္းလာျခင္းဆုိတဲ့ ပါရာဒုိင္းေတြ ရွိေနခဲ့တာကိုး။ ငါတို႕ငယ္ငယ္တုန္းကေလ ဆုိတဲ့အေတြးေတြနဲ႕ ငယ္မူငယ္ေသြးေတြ ျပန္ေပၚလာ၊ စိတ္ေတြႏုပ်ိဳလာ တတ္တာမ်ိဳးကိုး။ ျပန္မရႏိုင္တဲ့ ငယ္ရြယ္စဥ္အတိတ္ ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိၾကတယ္။ အဲ့ဒီလို ၾကီးျပင္းလာပံုျခင္း ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းလာၾကတာျခင္း မတူညီၾကသလို ေနာက္ခံအေျခအေနေတြကလည္း တမ်ိဳးစီ။

ၾကီးျပင္းလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေတြ႕ အရင္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ စားျမံဳ႕ျပန္။ ျပီးေတာ့ လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြကို ဖလွယ္။ အေတာ္ေလး ေျပာင္းလဲသြားၾကတာကိုး။ ျပင္ပသြင္ျပင္လကၡဏာေတြထက္ စိတ္ေတြ အျမင္ေတြ အိုးး အေတာ္ေလးေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။

ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ေတာင္ၾကီးမွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ဝဝတုတ္တုတ္ ႏွုတ္ခမ္းထူထူနဲ႕ ခ်စ္စရာရွမ္းကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေဆးလိပ္ေတြ ေခါင္းတိုင္ျဖစ္ေအာင္ ေသာက္ျပီး လက္ထဲက ပုလင္းေတြ တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး။ ညမီးက်ည္ေတြ လႊတ္ေတာ့ မီးပန္းေတြက ကြင္းထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္းတိုင္းျဖစ္ေနေတာ့ကာ မင္းဘာမွ မပူနဲ႕ ငါ့ေက်ာေနာက္မွာ ေနဆိုျပီး ကြယ္ထားတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္ကို လွိုက္ခနဲေနေအာင္ ခံစားမိေသးတယ္။ ဆိုင္ကယ္ကို အလယ္ကထုိင္လိုက္ေစျပီး အေရွ႕က သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို ေျဖးေျဖးေမာင္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းစီးရဲမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိေတာ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲၾကီးတာကို လူတတ္ၾကီးလုပ္ေနတယ္လုိ႕ က်ေနာ္ရယ္ခ်င္ မိသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ကို က်ေနာ္မရွိတုန္း လာတယ္ေျပာတယ္။ အေတာ္ေလး ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီ။ ငယ္တုန္းကလို ျဖဴစင္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ တာခ်ီလိတ္နဲ႕ ျဖဴးကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနတဲ့ လူရည္လည္ ကုန္သည္ၾကီးျဖစ္လို႕ေနခဲ့ျပီ။

ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ေလးလေလာက္က ျပန္ေတြ႕ျဖစ္တယ္။ သူလိုအပ္တာေတြ ကူညီေပးရင္း သူ႕ရဲ့ေျပာင္းလဲမွုေတြကို ေလ့လာမွတ္သားမိတယ္။ သားတစ္ေယာက္အေဖျဖစ္ေနျပီတဲ့ေလ။ သူ႕သားေလး ေသြးလြန္တုပ္ေကြးနဲ႕ ေဆးရံုတင္ထားရလုိ႕ ညတိုင္းက်ေနာ့ဆီဖုန္းဆက္ျပီး သူဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနတယ္ဆုိတာ ညည္းညဴရင္ဖြင့္တဲ့ မိဘေမတၱာေတြနဲ႕ အရင္တုန္းက လို ဂ်စ္ကန္ကန္ ခေလးဘဝကို ခ်န္ထားခဲ့ရျပီေလ။ ဘ၀ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားဘဝေက်ာ္လြန္ျပီး တကယ္ရုန္းကန္ရခ်ိန္ေတြ မွာ အားလံုး တကြဲစီ တေနရာစီ။ အခ်ိန္တပတ္လည္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ၾကျပန္ေရာ။

ဇာတ္ကားထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ျပန္လည္ ဆံုဆည္းတဲ့အေၾကာင္းကို အေျခခံျပီး လူမွုစရိုက္ေတြ လက္ရွိအေျခအေနေတြကို ျပသထားခဲ့တာ။ သူတုိ႕ရဲ့ ဘတ္စကတ္ေဘာ နည္းျပ ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ အႏွစ္သံုးဆယ္ အၾကာမွ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ၾကတာပါ။ သားသမီးေတြ ကိုယ္စီ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ရင္း ငယ္မူငယ္ေသြးေတြၾကြေနတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ စိတ္ေတြကို အတိုင္းသား။

ျပီးေတာ့ သူတုိ႕သားသမီးေတြနဲ႕ သူတုိ႕ေခတ္ေတြရဲ့ ကြာဟခ်က္ေတြ။ Dotta ေတြ အေသအလဲခုတ္ေန၊ ေသနတ္ေတြ နင္းခြပစ္ျပီးေဆာ့ကစားတဲ့ ဂိမ္းေတြ၊ နည္းပညာတုိးတက္မွုေတြနဲ႕ အိမ္ထဲကေန အိမ္ျပင္မထြက္ ကြန္ျပဴတာ၊ တီဗီေတြေရွ႕မွာ တခ်ိန္လံုးေဆာ့ကစားေနတဲ့ သားသမီးေတြ။ အေဖတုိ႕ေခတ္တုန္းက အံစာတံုးပစ္တဲ့ ေျမြကစားနည္းက သိပ္စိတ္လွုပ္ရွားမွုေပးတာပဲဆိုတာနဲ႕ ဆြဲေဆာင္မွု မေပးစြမ္းေတာ့တာ အေသအခ်ာ။ Navigation system ေတြ၊ surfing လုပ္တာနဲ႕ခဏအတြင္း ရႏိုင္တဲ့ information system ေတြၾကားမွာ ေမြ႕ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားသမီးေတြကို တကယ့္ ျပင္ပ ကိုယ္လက္လွုပ္ရွားမွုေတြ အျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္ခ်င္တဲ့ Lenny ရဲ့ စိတ္ကို အတုိင္းသားျမင္လုိက္ရတယ္။ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးကို ကိုင္လိုက္တဲ့ သားငယ္ကို ပစ္လုိက္ေလကြာလုိ႕ စိတ္ထဲက မခ်င့္မရဲ တိုက္တြန္းေနကတည္းက သူဘယ္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႕ ဒီ lake house အစီအစဥ္ကို လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိသာေစတယ္။

လူမွုဘ၀အတြင္းက ခြဲခြာရျခင္းေတြ။ ခ်စ္ေသာသူေတြနဲ႕ ေသကြဲ ရွင္ကြဲ စတဲ့ ခြဲခြာျခင္းနည္းေပါင္းစံု။ ျဖစ္ပ်က္မွုေပါင္းစံုနဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္။ အိမ္ေထာင္သံုးဆက္ျဖစ္သြားတဲ့ Rob ရဲ့ ေၾကကြဲဖြယ္ေတြ။ ဘယ္သံေယာဇဥ္ေတြမွ မခ်ည္ေႏွာင္ပဲ အခုအခ်ိန္အထိ လူပ်ိဳၾကီးအေနနဲ႕ ရွုပ္ေပြေနတဲ့ Marcus ရဲ့ညေတြ။ အလုပ္မလုပ္ပဲ အိမ္မွာပဲ အိမ္ေထာင္ထိန္းေယာက်္ား တေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနတဲ့ Kurt ရဲ့ ျဖစ္တည္မွုေတြ။ ပရိေဘာဂ လုပ္ငန္းရွင္ သူေဌးၾကီးအျဖစ္ ၾကြားၾကြား၀ံ့၀ံ့ မိတ္ဆက္တဲ့ Eric ရဲ့ လိမ္လည္မွုေတြ (တကယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၀မ္းသာေစခ်င္လို႕ လိမ္လည္ခဲ့တာဆုိတာ သူေနာက္ဆံုးမွာ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခဲ့တယ္၊ လိမ္လည္ျခင္းမွာလည္း မ်ိဳးစံုရွိေနေပမယ့္ ဒီလို လိမ္လည္ျခင္းကို စိတ္ထဲက မသိလိုက္ မသိဖာသာ ခြင့္လႊတ္ေနမိျပန္တယ္)။ ဒီ အစီအစဥ္မွာ မီလန္သြားမယ့္ Flight ကုိ သူ႕မိန္းမ မသိေအာင္ ၾကိဳတင္ cancel လုပ္ထားတဲ့ Lenny က အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။

အဓိက ခံစားမိတာက မိဘနဲ႕သားသမီးၾကားက အေၾကာင္းအရာေတြ။ စီးပြားအရွာေကာင္းေနတဲ့ မိဘေတြ… ျပည့္စံုၾကြယ္၀ေအာင္ လိုေလေသးမရွိထားႏုိင္ရင္ မိဘတာ၀န္ေက်ပြန္တယ္လုိ႕ အထင္ရွိတတ္ပါတယ္။ အလုပ္ေတြ အရမ္းပင္ပန္းလို႕ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္၊ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့သူေတြ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ အမ်ားၾကီးပါ။ တကယ္တမ္း ဥစၥာပစၥည္းေတြ တင္မကပါပဲ မျမင္မေတြ႕မထိႏုိင္တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရားက လူသားေတြအဓိက အလိုအပ္ဆံုး အရာဆိုတာကို သူတုိ႕ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကပါတယ္။ သြားက်ိဳးသြားတဲ့ သမီးငယ္ကို ဖံုးတဖက္နဲ႕ ျပီးစလြယ္ေျဖလိုက္တာမို႕ သမီးေလး စိတ္ထိခုိက္သြားတဲ့ အျဖစ္နဲ႕ ခ်ိန္ထုိးျပထားခဲ့တယ္။ ေျပာျပီးမွ ေနာင္တရ သြားတာမို႕ မအိပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားရတဲ့ မိခင္ ေမတၱာနဲ႕ ျပန္လည္ ေျဖသိမ့္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ရန္ေၾကြးရန္စေတြ၊ အမုန္းေတြ။ ငယ္တုန္းက ရံွဳးခဲ့တဲ့ မေက်ပြဲကို ျပန္လည္ ဆင္ႏႊဲတဲ့ ပြဲေလး။ တခါတေလက် အႏိုင္ယူလုိက္မွ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတပါးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို မွ်ေ၀ေပးဖို႕ ကိုယ့္ဖက္က အရွံဳးေပးသင့္ရင္ ေပးထိုက္တယ္ ထင္ရင္ ေပးလုိက္ၾကတာမ်ိဳးလို႕ ခံစားမိတယ္။ ျပင္ပမွာေတာ့ အေတာ္ေလး ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ငါ..ငါ…ငါဆိုတဲ့ ငါျပီးရင္း ငါ အတၱေတြၾကားထဲမွာ ငါနဲ႕ငါသာ ႏွိုင္းစရာျဖစ္ေနတတ္တာမို႕ ဆင္ျခင္သတိကို ရရွိေစခဲ့တဲ့ ျပကြက္ေလးပါ။

ဇာတ္ကားထဲက အမ်ိဳးသားငါးေယာက္ရဲ့ စကား၀ိုင္းေတြတုိင္းမွာ ကံၾကမၼာကို မယံုၾကည္ၾကသူမ်ားထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ စကား၀ိုင္းနဲ႕ ခ်ိန္ထိုးမိတယ္။ ဘဝၾကီးျပင္းမွုေတြတိုင္းမွာ ငယ္ဘ၀ရဲ႕ အရိပ္ေတြ ၾကီးစိုးလြန္းပါတယ္။ အမ်ိဳးသားျဖစ္ျဖစ္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္မေန ၾကံဳဆံု ရဦးမွာပါပဲ။ အခက္အခဲေတြရွိမယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွုေတြ ရွိမယ္။ ငုိယိုျခင္းေတြရွိမယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြရွိမယ္။ ခြဲခြာျခင္းေတြရွိမယ္။ အတိုက္အခိုက္ေတြ ရွိမယ္။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္၊ တခ်ိန္နဲ႕ တခ်ိန္၊ အေၾကာင္းအရာတခု နဲ႕ တခု၊ ရပ္တည္မွုေတြ မတူ ျဖစ္တည္မွုေတြ ဘယ္လိုမွ ထပ္တူမက်ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီပါရာဒိုင္းေတြကို က်ေနာ္ေဘးကေန ဝင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္ ရဲ့ ၾကီးျပင္းလာျခင္းနဲ႕ ႏွိုင္းစာၾကည့္တယ္။ နီးလာလိုက္ ေဝးသြားလိုက္ ၾကီးသြားလိုက္ ငယ္သြားလိုက္….

ရင္ထဲက ထာဝရ မုတ္သုန္

ဟူးးးးးးးးးးးးး မိုးေတြအရမ္းရြာေနျပန္ျပီကြာ

လက္ထဲက ထီးကို ပိတ္ရင္း အထဲကို ကေသာကေမ်ာ ဝင္လာတဲ့ အလုပ္ထဲက စီနီယာကို ၾကည့္ျပီး Gtalk status ကို ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။

မိုးေတြ ရြာျပန္ျပီေလ……

လိေမၼာ္ေရာင္ အလံုးေလးတစ္လံုးက ေဟ့ေကာင္ မင္းေရာဂါ မျပတ္ေသးဘူးလားလို႕ ေမးလာျပန္တယ္။

ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္မို႕ မက္ေဆ့ကေနတဆင့္ က်ေနာ့စိတ္အေျခအေနကို သူဖတ္မိသြားပံုပါပဲ။

မင္းကြာ စကၤာပူလုိ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ မိုးအျမဲရြာတဲ့ေနရာမွာ လုိ႕ မခ်င့္မရဲ သူေျပာျပန္တယ္..

ေဟ့ေကာင္လို႕ သူ စိတ္မရွည္စြာ ဆက္တိုက္ႏွိပ္ေနတာကို က်ေနာ္ မၾကည့္အားေသးဘူး။ က်ေနာ့မ်က္လံုးက ၀ါးေနတာကို ၾကည္သြားတဲ့အထိေစာင့္ရဦးမယ္။ ျပီးေတာ့ ျပီးေတာ့ အခုထိ မျငိမ္ႏိုင္ေသးတဲ့ စိတ္ေတြကို တည္ျငိမ္ဖုိ႕ အခ်ိန္ေပးရဦးမယ္။

မင္းေနေကာေကာင္းရဲ့လား၊ အလုပ္ထဲမွာပဲလား လုိ႕ ဆက္တိုက္ေမးခြန္းေတြ လာေနျပီဆုိေတာ့မွ အင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးလို႕ သံရွည္တစ္ခ်က္ရိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ႏွာေခ်ေနျပန္ျပီ္မဟုတ္လား၊ ေကာ္ဖီပူပူေလး ေသာက္လိုက္ဦးကြ ဆုိေတာ့မွ လက္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္းကို လႊတ္ဖို႕ သတိထားမိသြားတယ္။

ေဇာ္ နင့္လက္ေတြက အျမဲေႏြးေနတာပဲေနာ္ …ဟင့္အင္း ေခါင္းကို ယမ္းလိုက္မိတယ္။ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေမ့ပစ္ပါရေစေတာ့။

ေဇာ္…ေဇာ္ ငါေခၚေနတာ အခြန္းတစ္ရာေလာက္ရွိျပီ။ နင္ဘာလို႕ လွည့္မၾကည့္တာလဲ။ ငါ့ ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္။ ေဇာ္လို႕ ေခၚတာေလ ဘာလဲ မၾကိဳက္ဖူးလား…ရွက္ရယ္ရယ္သြားမိတဲ့ မ်က္ႏွာကို သူသတိထားမိသြားပံုနဲ႕ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ထပ္ျပီး ခဏခဏေခၚလိုက္ေသးတယ္ ေၾသာ္ ေဇာ္တဲ့လားကြာ…

ကြန္ျပဴတာမွာ sound box မရွိလို႕သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဟိုေကာင္ မက္ေဆ့ တစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္တုိင္း အသံေတြ ပလံုစီေအာင္ ျမည္ေနလို႕ကေတာ့ တရံုးလံုး ၾကားရေလာက္မည္။ ထံုးစံအတိုင္း မင္း ဇာတ္လမ္းအေဟာင္းမွာ ေမ်ာေနျပန္ျပီကြာဆိုျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေနာက္ဆံုး ငါထမင္းသြားစားေတာ့မယ္ ဆုိတာကို ႏွစ္ခါေလာက္ရိုက္ျပီး လိေမၼာ္ေရာင္ ကေန မရွိေတာ့တာကို လံုး၀သတိမထားမိ။

အင္း တစ္နာရီခြဲသြားျပီပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ပစ္ဖို႕ ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာရွည္ေအာင္ ဘာလို႕ ဆြဲဆန္႕ေနမိပါလိမ့္လို႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္တယ္။ က်ိဳးေၾကာင္းခုိင္လံုတဲ့ အရာေတြနဲ႕ လြမ္းတာကို နာစရာနဲ႕ ေျဖလိုက္ပါလုိ႕ ႏွစ္သိမ့္ေပမယ့္ ဒီအခ်က္နဲ႕ မလံုေလာက္ဖူးဆုိတာ သိပါတယ္။

တကယ္တမ္းက ဘာကိုမွ ရင္မဆိုင္ရဲဘူးေလ။ facebook ဆိုတဲ့ ကြန္ယက္ဆက္သြယ္မွုေတြကို အစေတာင္မျပဳရဲဘူး။ သူအိမ္ေထာင္က်သြားျပီဆုိတဲ့ သတင္းသဲ့သဲ့ ၾကားမိတယ္။ က်ေနာ့ကို လူေတြက စိတ္နာေအာင္ ေျပာေပးေနတာလို႕ ရေသ့စိတ္ေျဖေနမိတာမို႕ အမွန္တကယ္ဆုိတာကို လက္ေတြ႕က်က် မ်က္ႏွာစံုညီ မေတြ႕ခ်င္မိဘူး။ က်ေနာ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြ ျဖတ္ပစ္မယ္လို႕ ခဏခဏ ၾကံဳး၀ါးခဲ့ဖူးတာလည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္သလား မသိပါ။ လုပ္ျဖစ္ေကာင္း လုပ္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေဟ့ေကာင္ ထမင္းမစားေသးဘူးလားကြာဆိုျပီး အေစာက သူငယ္ခ်င္း ျပန္ေပၚလာသည္အထိ က်ေနာ္ ထိုင္ခံုမွာပဲ ရွိေနေသးသည္။

မေန႕ညကလည္း မိုးရြာတယ္ကြာ လို႕ က်ေနာ္တစ္ခ်က္ တုန္႕ျပန္လိုက္သည္။

မင္းတုိ႕ဆီမွာ 24နာရီ မိုးရြာတာ ဘာဆန္းသလဲကြာလုိ႕ ေျပာေနလ်က္ ဒီေကာင့္ပါးစပ္က အျပင္ဖက္မွာ မသိမသာ က်ေနာ့ကို ဆဲဆုိေနမွာ ေတြးမိရင္း မင္း ငါ့ကို ဆဲခ်င္ေနျပီမလားဆိုေတာ့ ဆဲျပီးေနႏွင့္ျပီတဲ့ေလ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အြန္လိုင္းေပၚမွာ အျပံဳးေတြ ဖန္္ဆင္းလိုက္ျပီး ကဲ ငါဆက္အလုပ္လုပ္လိုက္ဦးမယ္ ေနာက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့ လို႕ ႏွုတ္ဆက္ျပီး ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။

မိုးရြာသီဆိုတာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္မွာ ရွိေနတတ္တာမဆန္းဘူး။

စကၤာပူလုိ ကြ်န္းႏုိင္ငံမွာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီလံုး ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပတ္လည္ မိုးရြာတတ္တာလည္း မဆန္းၾကယ္။

က်ေနာ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ထာ၀ရ မုတ္သုန္ရာသီျဖစ္ေနတာေတာ့…………

မူးယစ္ျခင္းမွာ အကြ်မ္း၀င္သူမ်ားသို႕…………..

မူးယစ်စွဲလမ်းစေသော အရာများကို တမ်းတမ်းမက်မက် လိုက်ပါခုံမင်နေသူများကို မူးယစ်နေသူများဟု သတ်မှတ်သင့်သည် မဟုတ်ပါလား။ အဆိုပါ မူးယစ်စေသော အရာ ကျနော်တို့ တိုင်းပြည်တွင် ပျံ့နှံ့နေခဲ့သည်မှာ ကြာနေခဲ့ပါပြီ။ လူငယ်လူရွယ် များသည်သာမက၊ မိဘဘိုးဘွားများကပါ လူငယ်များကို မူးယစ်စေအောင် တိုက်တိုက်တွန်းတွန်း လုပ်ကြပြန်သေးသည်။ မိမိတို့ရဲ့ သားမြေးများ မောင်ဘွားများ စွဲလမ်းသွားကြသည်ကိုလည်း ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားစွာ လူပုံအလယ််ကြားတွင် ကြွားဝါနေသေးသည်။ ထိုမျှတွင် မက သူ့ထက်ကဲရွှေပြည်စိုးကာ စာမျက်နှာကြော်ငြာများတွင်လည်း အပြိုင်အဆိုင်ထည့်လိုက်ကြပြန်သေးသည်။ အဆိုပါမူးယစ်ဆေးမှာ တတိုင်းပြည်လုံးပျံ့နှံ့ အရိုးစွဲနေခဲ့သည်မှာ ကြာမြင့်နေခဲ့ချေပြီ………………………….

များသောအားဖြင့် ကြားရတတ်စမြဲ။ ဂျပန်သွားက သိန်းတစ်ရာ။ စင်္ကာပူသွားက သိန်းလေးဆယ်။ မလေးရှား သိန်းနှစ်ဆယ်။ နေစရာပေးမည် စားစရာပေးမည်။ ဘလာ ဘလာ အနှီ ငါးမျှားချိတ်တို့အောက်တွင် သားကောင်များ အတုံးအရုန်း။ အိမ်ပေါင်၍ တမျိုး လယ်ပေါင်၍တဖုံ၊ မရှိမဲ့ ရှိမဲ့ ခြစ်ခြုပ် ကျစ်ကုတ််ပြီး ဘုရင့်နောင်ဖောင်ဖျက် လုပ်ကြသူတွေလည်းရှိ၏။ ဟိုကဆွဲ ဒီကဆွဲနှင့် ငွေတိုးပိပြီး နောက်က လိုက်လို့ မဆုံးသူတွေလည်း ဒုနှင့်ဒေး။ စတင်မူးယစ်ပြီးသည်မှ တခေါက်ရှုံးလည်း ကြက်သွန်ဆိုကာ ထပ်ခါထပ်ခါ ငွေမျောလိုက်သူများလည်း ရှိပြန်သည်။ မည်သူ့မျက်နှာမျှ ကြည့်ရန်မလို သံသရာကြွေး ဒီဘဝတွင်သယ်နိုင်သမျှသယ်မည်ဆိုသော အပြောချို မူးယစ်ဆေးဖြန့်ချီသူ အပလီများလည်း အသိန်းအသောင်း။ မူးယစ်ဆေးကို မထိတထိ သုံးပြီးမှ လက်လျှော့သူများလည်း ရှိသည်။ မူးယစ်ဆေးကို ထိထိရောက်ရောက် သုံးစွဲနေသူများလည်း ရှိသည်။ အခုမှ စသုံးကြမည့်သူများလည်းရှိသည်။ သုံးစွဲလတ္တံ့သူများလည်း ရှိနေသေး၏။

သို့သော် မူးယစ်ဆေးနောက်ကွယ် ကန့်လန့်ကာကို မည်သူမျှ ယောင်၍ဖွင့်မကြည့်ခဲ့ကြ။ ကန့်လန့်ကာ အရှေ့က တဆောင်တပြောင်နိုင်လှစွာသော ဖောင်းကြွ ရွှေစာလုံးကြွားကြွားဝံ့ဝံ့ကိုပင် အားပါးတရကြည့်သွားကြသည်။ အတော်လေး နေရာကျပြီဟုဆိုကာ တခမ်းတနား အမွှန်းတင်ကြပြန်သေးသည်။ ကန့်လန့်ကာနောက်ကို မည်သူမျှ မကြည့်ခဲ့ကြ။

သူတပါးတိုင်းပြည်ကို ရောက်ပြီဆိုတော့ လာကြိုမည့်သူ မရှိသည့်အဖြစ်များ။ အရာအာလုံးသည် စာရွက်ထဲတွင်သာ ရှိ၍ ပြင်ပတွင် မည်သည့်ဖြစ်တည်မှုမျှ မရှိသည့်အဖြစ်များ။ ထို့ထက်ဆိုးရွားစွာ မူးယစ်ဆေးကို မှောင်ခိုပြု၍ မိကောင်းဖခင် သမီးပျိုတို့ ကိုယ်ကျိုးနည်းသည့် အဖြစ်များ။ အစကပြောတော့တမျိုး လက်တွေ့လုပ်ရသည်က တခု။ လစာ မည်ရွှေ့မည်မျှ ရမည်ဆိုသော်ငြား ဝမ်းဝရုံသာရသော အဖြစ်မျိုးနဲ့ကြုံရပြန်သေးသည်။ စားပွဲတွင် လက်တင်၍သာ လုပ်ရမည်ဆိုသော်လည်း တကယ်တမ်းကျတော့ စားပွဲအောက်ကြမ်းတိုက်တာက စသည်ဟု ငုံ့ဝင်ရသည်လည်း ရှိ၏။

ပေါက်သည့်နဖူးမထူးပြီဟု ကြိတ်မှိတ်ပြီး ဆေးကိုမှီဝဲသူက မှီဝဲ၏။ လက်မခံနိုင်ဟု တွန်းလှန်ပြီး ဆေးဖြတ်သူကဖြတ်။ မိမိ၏ဆေးစွဲခြင်းကို ဂုဏ်ယူ ဝံ့ကြွားနေမည့် မိဘဆွေမျိုးများ မျက်နှာရစိမ့်သောငှာ အံကိုကြိတ်ပြီး ခေါင်းကို ငုံ့နိုင်သမျှငုံ့ မဝရေစာ ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ် မသထာနိုင်ပဲ မူးစုပဲစု စုဆောင်းထားသမျှကို ငွေသားအဖြစ်ပို့သည်ပို့။ ပစ္စည်းအဖြစ် ဝယ်သည်ကဝယ်။ ရလေလိုလေ အိုတစေ မျိုးဆွေညာတကာနဲ့ဆိုပါက ရှာသမျှ အဟောသိကံ။ ပလိုင်းပေါက်နှင့် ဖားကောက်၊ ခြင်းကြားနဲ့ ရေသယ် မိုက်လေတဲ့ သူငယ်။ တနေ့တမျိုး မရိုးအောင် ပေါ်ပေါက်နေသော လူသုံးပစ္စည်းများ၊ ဇိမ်ခံပစ္စည်းများက သင့်ခါးကို ချိုးရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေကြပါပြီဟု မျက်စပစ်နေသည့်နှယ်။

ထိုထိုသော အကြောင်းအရာ အဖြစ်အပျက် မျိုးစုံတို့အနက် မည်သူ့တိုက်တွန်းချက်မျှမပါပဲ ကျနော်သည် ၁၈နှစ်သက်ပြည့် မိမိဖာသာ ဆေးစွဲသူတစ်ဦးဖြစ်ပါသည်။ အဆိုပါ မူးယစ်ဆေးဝါးကို တရှိုက်မက်မက် မစွဲ စွဲအောင် မိမိအစွမ်းအစဖြင့် စတင်ရှာဖွေသုံးစွဲခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ နည်းလမ်းကောင်းများဟု ကြံဆောင် ကြိုးကုတ် အားထုတ်ခဲ့သူလည်းဖြစ်ပါသည်။ မူးယစ်စွဲလမ်းသူများထဲတွင် ပါဝင်နိုင်ခဲ့ပြီဟု ရင်ကော့ ခေါင်းမော့နိုင်ခဲ့ပါသည်။

တလောက အိမ်အပြန် မူးယစ်ဆေးဝါး မထိတွေ့ဖူးသူများနှင့် ဆုံတွေ့ဖြစ်ခဲ့သည်။ ကျနော့သူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်တယောက်ပါသည်။ တကယ်က ကျနော် မူးယစ်ဆေးဖြတ်လိုလှသည်။ ဤသည်ကို အိမ်မှလည်း သိသည်ဟု ကျနော်ထင်သည်။ မူးယစ်ဆေးစွဲခြင်း၏ ကောင်းကျိုးများကို တီးတိုးတမျိုး ကျယ်ကျယ် တဖုံ နားမဝင် ဝင်အောင်သွင်းနေသည်ကိုလည်း ကျနော် မသိမဟုတ် သိပါသည်။

သူငယ်ချင်းကိုယ်တိုင် လွန်ခဲ့သောတစ်နှစ်အကြာက မူးယစ်ဆေး အကြောင်းကို အားကျမက်မောစွာ စတင်မေးမြန်းဖူးသည်။ မူးယစ်ဆေး သုံးစွဲဖြစ်သွားသည့် အကြောင်းများ၊ မည်သို့မည်ပုံ မူးယစ်ဆေးသုံးစွဲပုံ စသည်စသည် ထွေလီကာလီများဖြင့်။ သို့သော် ယခုတခေါက်တွင်မူ မူးယစ်ဆေး အကြောင်းကို စဉ်းငယ်မျှ မသိုးသီတော့။ လက်ထဲတွင် ငါးထောင်တန်ကို အထုပ်လိုက် ကိုင်သုံးနိုင်သော၊Made in Japan ဆိုသော ဆိုင်ကယ်နှစ်စီးပိုင်သော၊ အိမ်တွင် ဇိမ်ခံပစ္စည်းများကို လိုအပ်သည်ထက် ပိုလျှံအောင် ဖြည့်စွမ်းနိုင်သော သူတယောက် အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီ။ ထို့အတွက် သူပေးဆပ်လိုက်ရသည်က ကျနော် မပေးဆပ်နိုင်သောအရာများပင်။ သူတင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါ။ အတန်းဖော်သူငယ်ချင်း ရွယ်တူများ အားလုံး ထိုနည်းနှင်နှင်။

သူငယ်ချင်းတယောက်၏ညီမငယ် အဖြစ်ကိုလည်း အမှတ်မထင်ကြားမိလိုက်သည်။ သို့သော် ကြားဖူးနေကြ အဖြစ်ပျက် တခုအဖြစ် အများကလျစ်လျူရှုနိုင်သည်ကို ကျနော်ကသာ ရင်တမမ ဖြစ်နေမိသည်။ သိပ်မထူးဆန်းသည်က ဆိုင်ရာပိုင်ရာ အဖေလောက်ရှိသော လူကြီးတယောက်ထံတွင် အစမ်းခန့်မှ အမြဲတမ်းဝန်ထမ်းဖြစ်ရေးအတွက် စတေးလိုက်ရသော အဖြစ်အပျက်။ ရုပ်ရှင်ထဲမှာပင် ရှိသည်ဟု ကျနော်မှတ်ယူထားသော အဖြစ်များ ပြင်ပတွင် တကယ့်ဇာတ်ကောင်များအဖြစ် မြင်တွေ့ရသောအခါ ကျနော့မူးယစ်ဆေးကို ကျနော် သတိရမိသည်။

ပထမဆုံး ခရီးစဉ်၌ ကျနော့ကို လေဆိပ်တွင် ကူညီခဲ့ဖူးသော ညီငယ်လေးနှင့် ယခုတခေါက် ပြန်တွေ့သည်။ သူက ကျနော် မြောက်ဥက္ကလာပမှာ ခြံဝိုင်းလေး ဝယ်ထားတယ်အစ်ကို ဆိုတော့ ကျနော် ငိုင်တွေဆင်းသွားခဲ့ပြီး ကျနော့မူးယစ်ဆေးကို ပထမဆုံးအကြိမ်ငြိုငြင်မိသွားခဲ့သည်။ ကျနော့တွင် ခြံဝိုင်းထားလို့ ဝိုင်းစရာ စက်ဝိုင်းခြမ်းတောင် ရှိမနေသေးသည် ကိုတွေးမိသွား၍ ဖြစ်ပါသည်။ နှစ်ရာကျော်လေးပဲ ဆိုသည့် အချက်ကို ပေ့ါပေါ့ပါးပါးလေး ပြောသွားသည့် သူ့ကို ကျနော် အားကျငေးမော ကြည့်ရင်း မူးယစ်ဆေးဖြတ်ချင်လာပြန်သည်။

မူးယစ်ဆေးစွဲနေသော ကျနော့တွင် နာမည်နှင့် ဂုဏ်သိက္ခာ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုသော အရာတို့သာ အကောင်းအတိုင်း ကြွင်းကျန်ရစ်သည်။ ဆေးစွဲပြီးကာလနှင့် ဆေးမစွဲခင်ကာလသည် ဘာမှ ထူးထွေသည့် အံ့ရာသော် မရှိလေခဲ့။ ကျနော် မပေးဆပ်နိုင်သော အရာတို့ကြောင့် မူးယစ်ဆေး ဖြတ်ဖို့ကို ကျနော် အတော်လေး စဉ်းစားယူရပါဦးမည်။ အိမ်က မင်းဒါတွေ ရင်းနိုင်သလား ဆိုသော မေးခွန်းကို မေးလာခဲ့ရင် ဖြေဖို့ ကျနော် အဆင်သင့်မဖြစ်သေးပါ။

ဟုတ်ကဲ့ ကျနော် အဆိုပါ မူးယစ်ဆေးစွဲနေသည်မှာ ယနေ့ည ရှစ်နာရီကျော်ဆိုလျှင် သုံးနှစ် တင်းတင်းပြည့်ခဲ့ပြီဖြစ်ပါသည်။

ဘာကြောင့် နိုင်ငံရပ်ခြားထွက်ခဲ့တာတဲ့လဲ
ဆော်လမွန်ငါးတို့အပြန်

ဘေလာ့ေရးျခင္း အႏုပညာ (၆)

ဘေလာ့မွာ ၀မ္းစာျပည့္လာရင္း စာေရးေကာင္းတဲ့ စာေရးသူတစ္ခ်ိဳ႕ေမြးထုတ္ေပးလာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေရးသူေတြက ျပင္ပစာေပေလာကမွာ စာအုပ္ေတြထုတ္လုပ္တဲ့ အထိ ဦးတည္လာၾကတယ္။ တကယ္ဆို ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး ဘေလာ့ဆီကေန အခုလို စာအုပ္ထုတ္တဲ့အထိ တိုးတက္ေအာင္ျမင္လာၾကတာကို က်ေနာ္တုိ႕က ၀ိုင္း၀န္းအားေပးသင့္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သရုပ္ေဆာင္တဲ့သူေတြ အဆိုေတာ္ျဖစ္ခြင့္ ရွိသလို အဆိုေတာ္ေတြလည္း သရုပ္ေဆာင္မလုပ္ရဘူးလုိ႕ ကန္႕သတ္ထားတာမွ မရွိတာ။ အခုဆို ပိုလို႕ေတာင္ ေကာင္းမြန္လုိ႕ အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္နဲ႕ ကုကၠားေတြ ျဖစ္ေနျပီလုိ႕ သတ္မွတ္ေပးၾကရမွာပါ။

ဟိုးအေတာ္ေလး အၾကာက ဘေလာ့မွာ စာေရးျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ရဲ့ အျမင္တစ္ခုကို အေတာ္ေလးစိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သည္အထိ ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဘေလာ့ေရးသူ တေယာက္ရဲ့ ရပ္တည္မွု၊ ျပီးေတာ့ သူဖန္ဆင္းတဲ့ အႏုပညာ။ ဘယ္မွာတဲ့လဲ။ ဘယ္သူေတြက အသိအမွတ္ျပဳတယ္တဲ့လဲ (အသိအမွတ္အျပဳခံခ်င္လို႕ ဘေလာ့ေရးၾကတာပါဟု က်ေနာ္ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့မိလုိ႕ပါ)။ ဒါေပမယ့္ စာေရးေနတာကို ႏွစ္သက္ခံုမင္တဲ့သူေတြက စာေရးေနၾကတာပါပဲ။

အရာ၀တၳဳ တစ္ခု သို႕မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ကို အတူတူၾကည့္ျပီး စာေရးၾကည့္ၾကပါ။ စာေတြက ထပ္တူက်မယ္ (၏သည္မေရြး မဟုတ္ပဲ ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာအပိုင္းဆိုင္ရာကိုပါ) မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြက မတူညီၾကေတာ့ ေဖာ္ျပပံုစံျခင္းတူၾကမွာ မဟုတ္လုိ႕ပါပဲ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကို အဆိုေတာ္ေတြ ဆုိၾကတာ မတူညီၾကဖူး ဆိုသလုိ ဆိုဟန္ေတြ ဆုိေပါက္ေတြ ကြဲလြဲေနတာမုိ႕ပါ။ အြန္လိုင္းစာေရးသူေတြ ဆီက ကိုယ္မျမင္မသိႏုိင္တဲ့ အေတြးေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဒတာ အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အရာေတြ ရယူႏုိင္ေနျပန္ေသးတယ္။

က်ေနာ္ခရီးမသြားခင္ ဒီခရီးကို ဘယ္သူသြားထားသလဲ၊ ဘာေတြက စိတ္၀င္စားဖုိ႕ စြဲေဆာင္ေစသလဲ စသည္ျဖင့္ အရင္ျပင္ဆင္တတ္ပါတယ္။ အေမ့လက္ရာကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွီစားေနျပီးမွ ႏိုင္ငံရပ္ျခားလည္းေရာက္လာေရာ ျမန္မာစာ ေလး ဟိုလိုခ်က္ထားတာေလး စားခ်င္တယ္ဆုိတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း ဟင္းခ်က္နည္း နိသွ်ရည္းဘေလာ့ေတြ အဆင္သင့္။ ကြန္ျပဴတာမွာဗ်ာဆိုျပီး ဟိုနားေလး ဒီနားေလး ျပင္လိုက္ဆင္လိုက္ မြမ္းမံလုိက္ လုပ္ခ်င္သူေတြလည္း နည္းဗ်ဴဟာေတြ ေ၀မွ်ထားေတြက တပံုတပင္။ တကယ့္ကို လက္တစ္ခ်က္အလွုပ္မွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အရာေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စာေရးသူေတြက ပံုေဖာ္ေပးထားၾကတာ။ တကယ့္ကို ျပည့္စံုလုိ႕။

အႏွီဘေလာ့ဆုိတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ က်ေနာ္ဘယ္အထိ ရွင္သန္ေနမလဲ က်ေနာ္မသိပါ။ က်ေနာ့ကို က်ေနာ္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ေနျဖစ္ဖုိ႕ ဒီစာေလးတစ္ပုဒ္ ခ်ေရးမိတယ္။ က်ေနာ္ ဘာေတြ ေရးေနခဲ့လဲ၊ က်ေနာ့ရပ္တည္မွု၊ က်ေနာ့အေတြး အျမင္၊ က်ေနာ့ စိတ္ကူး အရာအားလံုးကို ဘေလာ့ထဲမွာ ပံုေဖာ္တယ္။ က်ေနာ္စာေတြ ဆက္ေရးေနျဖစ္ဦးမလား (သိပ္မေသခ်ာပါ)။ ဒီပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ က်ေနာ္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္မျဖစ္ ( တခါတေလ က်ေနာ္ စည္းအျပင္ကလူ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္လုိ႕ ခံစားရတတ္လုိ႕ပါ) မေ၀ခြဲတတ္ေသးပါ။

ဘေလာ့ေရးျခင္းဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေတြးထားမိတာ ၾကာပါျပီ။ အႏုပညာ ဆိုတဲ့စကားလံုးကို အခုဒီပုိ႕စ္ေရးျဖစ္ဖုိ႕ တြန္းအားေပးတဲ့ ခင္၀မ္းရဲ့ စိတၱဇပန္းခ်ီ စာအုပ္ထဲက ယူျဖစ္ခဲ့တာ။ သူက အႏုပညာဆိုတာ ဖန္တီးမွု ဝိဇၨာပညာလုိ႕ ဆုိပါတယ္။ ေခတ္တေခတ္ကို ကုိယ္စားျပဳသလို၊ လူမ်ိဳး ႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိကိုယ္စားျပဳတယ္လို႕လည္း ဆုိျပန္တာမုိ႕ ဘေလာ့ေရးသားျခင္းဆိုတာကိုလည္း အႏုပညာတစ္ခုလို႕ က်ေနာ္ ထပ္တူျပဳ ေပးခဲ့တာ။

စာအုပ္ထဲက ကူးယူေဖာ္ျပလုိတဲ့ စာေတြကေတာ့

“သမိုင္းဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကုိယ္တိုင္ အျမဲ စကၠန္႕မလပ္ တုိးတက္ေနတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုပဲ။

ကေန႕ေခတ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္လို စကားမ်ိဳးေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေျပာေနၾကသလဲ။ ျမန္မာျပည္ဟာ ေခတ္ေနာက္က်တယ္။ ဒီလုိပဲ ေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ဟာ ေခတ္ေနာက္က်ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ဟာ ေခတ္ေနာက္က်ေနသလဲ ဆိုတာကို မစဥ္းစားၾကဘူး။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ျမန္မာေတြဟာ ဒီလိုေလွနံဓါးထစ္ မစြန္႕ပစ္ခ်င္၊ မစြန္႕ပစ္ရဲတဲ့ ဝါဒသမားေတြ မ်ားတယ္၊ ေလွဟာ ေရြ႕ေနတယ္။ ေရစီးေၾကာင္းနဲ႕ ေမ်ာပါေနတယ္။ ဓါးက်တဲ့ေနရာဟာ က်န္ခဲ့ျပီဆုိတာကို မသိၾကဘူး။ ဓါးက်တဲ့ေနရာဟာ ဓါးထစ္ထားတဲ့ ေနရာပဲလုိ႕ တထစ္ခ် ဖက္တြယ္ထားၾကတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းရဲ့ အလ်ဥ္ကို သတိမမူမိၾကဘူး။”

ဘေလာ့ဆုိတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ဘာေတြ ဘယ္လို စီးဆင္းေနၾကဦးမွာလဲ။ အျငင္းအခံုေတြက ဘေလာ့ရဲ့ အဓိက ရသေတြတဲ့လား။ အဆဲအဆိုေတြကေရာ ဘေလာ့ရဲ့ လြတ္ေျမာက္မွုေတြလား။ အတြန္းအတုိက္ေတြက ဘေလာ့ရဲ့ ေအာင္ျမင္မွုေတြလား။ စာေရးေနရရံုသက္သက္ပဲ ၀ါသနာပါလုိ႕ စာေရးေနပါတယ္ဆုိတဲ့့ စာေရးသူေတြ အတြက္ ေနရာတစ္ခု တကယ္ပဲ ဘေလာ့ကေပးႏုိင္သတဲ့လား၊ စတဲ့ ပေဟဠိေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာ သာမန္ကေခ်ာ္ကခြ်တ္ စာေရးသူ တေယာက္္သာ ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္ ဖက္တြက္ထားခ်င္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ခင္၀မ္းေရးတဲ့အမွာစာထဲမွာ အမွတ္မထင္ ေတြ႕မိလုိက္ပါတယ္။

“အႏုပညာသမားရဲ့ ရိုးသားစြာ တင္ျပမွုဟာ အျမဲဆန္းသစ္ေနမယ့္ တန္ဖိုးပဲျဖစ္တယ္” ဆုိတာပါပဲ။

ဘေလာ့ေရးျခင္း အႏုပညာ (၅)

အဲ့ဒီမွာ စာေရးေကာင္းလ်က္ ရပ္သြားတဲ့ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြ၊ တခါတည္းေနာက္ျပန္မလွည့္ေတာ့တဲ့ သူေတြ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေသာ့ခ်ိတ္သြားၾကတဲ့ သူေတြကို စေတြ႕လာျပီ။

ဘေလာ့ပိတ္တယ္၊ စာဖတ္သူေတြကို ကန္႕သတ္လိုက္တယ္ဆုိတာမ်ိဳး စတင္ၾကားဖူးေတာ့ က်ေနာ္က အစိမ္းသက္သက္နဲ႕ အံ့အားတသင့္ျဖစ္မိတယ္။ ပိတ္သြားတယ္ဆုိတဲ့ အစ္ကိုကိုလည္း မေျပာရဲ (တကယ္က ဘာေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာကို က်ေနာ္အတိအက် နားလည္ မခံစားတတ္ေသးတာ၊ မူၾကိဳအရြယ္ေရာက္ကာစမွာ ဝဲလ္သရင္းဟိုက္ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕ အကြ်မ္းတ၀င္မရွိေသးသလိုမ်ိဳးပါ)။ စာေရးေနရံုပဲဆုိတဲ့ အသိတစ္ခုနဲ႕ ဒီဘေလာ့ဆိုတဲ့ ေလာက ကို ဘယ္လိုမ်က္စိနဲ႕မွ မၾကည့္ခဲ့မိပါဘူး။ က်ေနာ္ စာေရးတယ္ စာဖတ္တယ္ ဒီ့ေနာက္မွာ ဘာမွ မွ ထပ္မလိုအပ္ခဲ့တာ။

စာေရးသက္ကေလးရလာေတာ့(အခ်ိန္ၾကာလာတာကိုပဲ ဆိုလိုတာပါ ရင့္က်က္လာတယ္ တိုးတက္လာတယ္လုိ႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့ရိုးအမွန္ပါ) အမ်ားသူငွာ ၾကံဳသလိုေလးေတြ ၾကံဳေတြ႕လာရတယ္။ ျပတင္းေပါက္က ဝင္လာတဲ့ ေလေကာင္းေလသန္႕ေတြနဲ႕အတူ မွက္ျခင္ယင္ေတြ ပါလာၾကစျမဲမဟုတ္လား။ ထိရွလြယ္ ခံစားလြယ္တဲ့ သူမုိ႕ ဘေလာ့ပိတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားတာ သံုးေလးၾကိမ္ေလာက္ရွိပါျပီ။ အရွံဳးေပးတယ္လို႕ သတ္မွတ္ခ်င္လည္း သတ္မွတ္ပါေစ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္ပဲသိတယ္လုိ႕ သေဘာပိုက္မိတယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ ေဒါသမေက်နပ္မွု စိတ္တိုင္းမက်မွုေတြအားလံုး က်ေနာ့ လက္ခုပ္ထဲကေရျဖစ္ေနတဲ့ ဘေလာ့တခုကိုပဲ သက္ေရာက္ေစပါတယ္။ က်န္တဲ့ျပင္ပအရပ္ကို အရိပ္တစ္ခုအျဖစ္နဲ႕ေတာင္ မထြက္ေစခ်င္ပါဘူး။ အခုလည္း ပိတ္ထားလ်က္ကေနမွ ဖြင့္ဖို႕ အေၾကာင္းက ဖန္လာျပန္တယ္။ ရင္ထဲက ဆႏၵ အမွန္ကို ေျပာပါဆိုရင္ က်ေနာ္ ဘေလာ့မေရးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ (မေရးခ်င္လို႕သာေတာ္ေတာ့တယ္လို႕ ေကာ့မန္႕ေပးရင္ ေမာေနမစိုးလို႕ ၾကိဳေရးထားလိုက္တယ္ဗ်ာ)

တစ္ႏွစ္ေလာက္မရွိခင္မွာ က်ေနာ့ဘေလာ့က ပို႕စ္ေတြကိုိ ဝဘ္ဆိုဒ္တခုမွာ ေဖာ္ျပထားတယ္လို႕ အသိတစ္ေယာက္က ေျပာလာတယ္။ လင့္နဲ႕တကြ ေဖာ္ျပတာမုိ႕ ထားပါေစေလလို႕ ေအးေဆးေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တင္သမွ် ပို႕စ္တိုင္းကို ေဖာ္ျပေနျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးတမည္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ ပို႕စ္ေတြကို မေဖာ္ျပေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လို႕ရသလဲဆိုေတာ့ သူတုိ႕ဆီက button ေလးတခုကို ႏွိပ္လိုက္ရင္ အဲ့ဒီပို႕စ္ေတြကို ေဖ်ာက္ေပးပါလိမ့္မယ္တဲ့။ သံုးေလးခါထက္မနည္းႏွိပ္ေပမယ့္ ယေန႕ထက္ထိ အဲ့ဒီေနရာမွာ ဒီအတိုင္းပဲရွိေနေသး။ Software error ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕ပဲ ေျဖသိမ့္လုိက္ပါတယ္။

ကိုယ္တုိင္မၾကံဳရေပမယ့္ အြန္လိုင္းစာေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ပို႕စ္ကို ေဖာ္ဝပ္ေမးလ္က ရတယ္ဆိုျပီး ျပည္တြင္းမွာ ထုတ္တဲ့ နာမည္ၾကီး မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ခြင့္မေတာင္းပဲ ေဖာ္ျပခဲ့တာလည္း ဆံုျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။ မဂၢဇင္းဆိုတဲ့ အရွိန္အဝါက အရမ္းၾကီးပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ လုပ္ေနကိုင္ေနတဲ့သူေတြက copy right ဆုိတာနဲ႕ေတာ့ မစိမ္းတန္ေကာင္းဘူး။ တစ္ခါတည္းလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ထည့္ေတာ့လည္း ခြင့္မေတာင္းခဲ့ျပန္ဘူး။ ျပည္ပေရာက္ေနတာမုိ႕ ဆက္သြယ္ရန္ခက္ခဲလို႕ဆုိတာေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က ဆင္ေသကုိဆိတ္သားေရနဲ႕ ဖံုးသလို ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ စင္တင္ေျမေျမွာက္ေပးမယ္ဆိုလည္း စနစ္တက်ေတာ့ ရွိသင့္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ က်ေနာ္တုိ႕ အေလးထား ဖတ္ရွုေနၾကျဖစ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြကပါ အခုလို ျပဳမူလာေတာ့ ဘေလာ့ေတြမွာ စိတ္ထင္တုိင္း credit မေပးပဲ ကူးယူေဖာ္ျပေနတာကို လ်စ္လ်ဴပဲ ရွုရေတာ့မလိုလို။

ျဖစ္ပ်က္သမွ်တိုင္းကို ျပႆနာဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕ မသံုးႏွုန္းခ်င္မိဘူး။ အယူအဆလြဲေနၾကတာလို႕ပဲ အျမဲသတ္မွတ္ခ်င္ပါတယ္။ လက္ဖဝါးလည္း လက္ဖဝါးအေလွ်ာက္ လက္ဖမိုးလည္း လက္ဖမိုးအေလွ်ာက္ သူ႕အထြာနဲ႕သူ၊ သူ႕အျမင္နဲ႕သူ၊ လက္ဖ၀ါးနဲ႕ လက္ဖမိုးကို ကပ္ျပီး လက္ဝါးျပင္တစ္ခု ျဖစ္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။ အကယ္၍ လမ္းမတူၾကဘူးဆုိလည္း ကိုယ့္လမ္းကိုပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေပါ့။ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ေဘးေဇာင္းတိုက္ တြန္းခ် ေနစရာမွ မလိုတာ။ ရပ္တည္မွု မညီျခင္းက ရပ္တည္မွု မညီျခင္းလုိ႕ပဲခံယူသင့္တယ္။ ငါ့လမ္း မလိုက္လို႕ ငါ့ -င္ လွန္ျပလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ဗ်ာ……..ပင္ပန္းပူေလာင္လွပါတယ္။

အြန္လိုင္းစာေပနဲ႕ ျပင္ပစာေပေလာက ျငင္းခံုျခင္းေတြ ရွိလာျပန္ျပီ။ ျပင္ပစာေပေလာက ဆုိတာေတာ့ တန္းဝင္တဲ့ စာေပေပါ့ဗ်ာ။ တည္းျဖတ္သူေတြနဲ႕ အယ္ဒီတာေတြနဲ႕ စာေပစီစစ္ေရးဆုိတာေတြ ေက်ာ္လြန္ရတာကိုး။ ဒါနဲ႕ပဲ အြန္လိုင္းစာေပ ဆုိတာ မရွိသင့္ေတာ့ဘူးလား။ တန္းဝင္စာေရးေနတဲ့သူေတြ အြန္လိုင္းစာေပထဲကိုေရာ မဝင္ရေတာ့ဘူးလား။ အြန္လိုင္းစာေပရဲ႕ အရည္အခ်င္းကိုေရာ မိမိသိထားတဲ့ မ်က္ေတာင္ေမႊးတေထာက္စာေလာက္နဲ႕ အကဲျဖတ္ေတာ့မလား။ Blog Directory ဆုိတာ က်ေနာ္ၾကားဖူးမိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ Blog Directory ထဲမွာ မပါတဲ့ ဘေလာ့ေတြ အျပင္မွာ အမ်ားၾကီး။ research လုပ္တာလည္း ေတြ႕မိေသးတယ္။ ဘေလာ့မွာ စာေရးသူတခ်ိဳ႕က ေက်ာ္ၾကားမွုကို မလိုလားပါဘူး။ စာပဲေရးေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိဘေလာ့ကို Directory မွာထည့္ေပးပါလို႕ ဘယ္လိုမွ လာေျပာေနမွာ မဟုတ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ျပည့္စံုတဲ့ Directory တခု ရဖို႕ ခက္ခဲဘိခ်င္း။ ဒါေၾကာင့္ အတားအဆီးမဲ့တဲ့အတိုင္း စီးဆင္းေနတဲ့ ဘေလာ့ကိုေ၀ဖန္ခ်င္ရင္ ဝါးလံုးရွည္နဲ႕ သိမ္းၾကံဳးမရမ္းပဲ လူမသိသူမသိ စာေရးေကာင္းတဲ့ တန္းဝင္ အြန္လိုင္းစာေရးသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးတယ္ဆုိတာ သတိေလးခ်ပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ တစ္ေတာင္ထက္ ျမင့္တဲ့ ေနာက္ထပ္ ေတာင္ေတြ ေတာမဆံုးေအာင္ ရွိေနေသးတယ္ဆုိတာကိုပါပဲ။

ဆက္ပါဦးမည္..

ဘေလာ့ေရးျခင္း အႏုပညာ (၄)

ဘေလာ့မွာက စာအုပ္ေတြနဲ႕ မတူၾကဘူး။

စာအုပ္ေတြမွာ စာေရးသူကို တခုခု ေျပာခ်င္ ေမးခ်င္ပင္မယ့္ ေမးဖို႕ မလြယ္ခဲ့ဘူး။ ျပီးေတာ့ စာအုပ္ကိုဝယ္ဖုိ႕မလြယ္တာမို႕ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ဖတ္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ဖတ္ႏုိင္မွာတဲ့လဲ။ စာေရးသူနဲ႕ စာဖတ္သူၾကားမွာ တံတိုင္းေတြ အတားအဆီးေတြ အမ်ားၾကီး။

ဘေလာ့မွာေတာ့ သိပ္ကိုျမန္တယ္။ တင္ထားတဲ့ စာကို မေက်မညက္မျခင္း ဖတ္ေနလို႕ရတယ္။ ျပီးေတာ့ စာဖတ္သူရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို တမုဟုတ္ခ်င္း ေျပာခ်လိုက္ႏုိင္တယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ေကာင္းတာေတြ ရွိသလို မေကာင္းတာေတြ လည္း ရွိခဲ့တယ္ အရာအရာတုိင္းမွာ အေကာင္းအဆိုးက ဒြန္တြဲေလ့ရွိတာကိုး။

ျပီးေတာ့ ဘေလာ့ေတြက အတားအဆီးမဲ့စီးဆင္းတယ္။ Publish ဆုိတဲ့ ခလုတ္ေလး တစ္ခ်က္ႏွိပ္လုိက္ အင္တာနက္ရွိတဲ့ ေနရာအရပ္မေရြး ေရာက္ဖို႕လြယ္ကူတယ္။ စာအုပ္ေတြလို ျဖန္႕ခ်ီဖို႕၊ ငွားရမ္းဖို႕၊ ဝယ္ယူဖို႕ စတဲ့ ခက္ခဲေလးလံတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြကို ေဖ်ာက္ပစ္ခဲ့ႏုိင္တယ္။

တည္းျဖတ္သူမဲ့တယ္ ဆုိေတာ့ တခ်ိဳ႕စာေတြက စာေရးသူအေပၚမွာ တာ၀န္လံုးလံုးက်ေနေတာ့တာ။ က်ေနာ္လို စာအေသအခ်ာ မေရးတတ္တဲ့ စာေရးသူ ဆိုလိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စာဖတ္တဲ့သူက ဒီအတိုင္း ရခ်င္မွ ရတာမ်ိဳးပါ။ ေဖာက္ထြက္ေတြးတတ္ၾကတဲ့ စာေရးသူအမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စာမေရးခ်င္လို႕သာမေရးၾကေပမယ့့္ က်ေနာ္လို စာေရးသူထက္ စာဖတ္နာတဲ့၊ အေတြး အျမင္ ပိုေကာင္းသူေတြ အမ်ားၾကီးေလ။ စာေရးသူကို ခ်က္နဲ႕လက္နဲ႕ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေထာက္ျပတဲ့ စာဖတ္သူတေယာက္လည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ စာေရးသူက မိမိေရးတဲ့ စာမွာ တာ၀န္ရွိတယ္လို႕ ဆိုေပမယ့္ လက္သင့္မခံသူေတြလည္း ရွိေနျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြမ်ားလာတာနဲ႕အမွ် ဘေလာ့ေရးသူေတြလည္း ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ ေက်ာ္ၾကားေအာင္ေရးေနတဲ့သူ၊ ဘေလာ့ကိုအေရွ႕မွာ ခ်ျပီး ေနာက္ကြယ္မွာ က်ီးအာသီးလုပ္ေနတဲ့သူ၊ ေဖာ္ဝပ္ေမးလ္ကရတယ္ဆုိျပီး သူတပါးေရးထားတဲ့စာကို လြယ္လင့္တကူ ဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပတတ္တဲ့သူ၊ ဘာမွ မသိေပမယ့္ ေခတ္မွီေအာင္ ဘေလာ့တစ္ခုလုပ္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့သူ ေတြ မ်ားသည္ထက္မ်ားလာ။ ဘေလာ့ေရစီးေၾကာင္းဆိုတာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ စီးေနမွာလဲ…သိပ္အေတြးမေခါင္ပါနဲ႕ သူ႕ေရစီးအတိုင္း စီးေနၾကမွာပါလို႕ ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ႏွစ္သိမ့္လိုက္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ က်ေနာ္။ Response ျမန္ပါတယ္။ ေကာ့မန္႕တခုကို ခ်က္ခ်င္းတုန္႕ျပန္တတ္တဲ့အက်င့္။ စာမွာ စကားေျပာတဲ့အသံလို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာလုိ႕ မရဘူးဆိုတာကို က်ေနာ္ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ပါတယ္။ ဗ်ာ လို႕ အသံတိုးတုိးထူးတာနဲ႕ ဗ်ာ လို႕ အသံေဆာင့္ထူးလိုက္တာ ၾကားရင္ တဖက္လူက ေ၀ခြဲဆံုးျဖတ္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာျဖစ္တဲ့စကားအခ်ိဳ႕က ေဒါသသံျဖစ္ေစသလား က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ေရးရုိးေရးစဥ္ ေတြးရိုးေတြးစဥ္အတိုင္း က်ေနာ္ေရးခဲ့မိေပမယ့္ တဖက္လူေတြကို ေဒါသသင့္ေစခဲ့ပါတယ္။

စာေတြကို ဖတ္ရင္လည္း ေခါင္းထဲ၀င္ေအာင္ဖတ္ဖို႕ၾကိဳးစားတယ္။ က်ေနာ္ဖတ္တဲ့စာေတြ က်ေနာ္ၾကိဳက္တဲ့စာေတြဆို အလြတ္ရမိသည္အထိ။ တျခားစာေရးသူေတြရဲ့ စီပံုးေတြမွာ စာလာဖတ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို မခ်မိသေလာက္ပါပဲ။ စာေရးတာၾကိဳက္လုိ႕ အေဟာင္းေတြလွန္ဖတ္ခ်င္တယ္လို႕ စိတ္ရွိပင္မယ့္ မေရာက္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ က်ေနာ့ဘေလာ့မွာလည္း စာေတြကုန္ေအာင္ဖတ္မယ္လို႕ ၾကံဳး၀ါးသူ သံုးေယာက္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့ သံုးေယာက္လံုး လက္ေလွ်ာ့သြားေလာက္ပါျပီ။ ေပးတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ ထိုက္တန္ေအာင္ ေရးထားတဲ့ စာမရွိတာေၾကာင့္ က်ေနာ့အေနနဲ႕ အားနာေနရတာလည္း မရွိေတာ့တာမို႕ဝမ္းသာမိပါတယ္။

ဘေလာ့ကေန လုပ္မိတာက Social အလုပ္ကေလးေတြပါ။ အတန္းထဲမွာ ထိုင္ရင္ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ေခ်ာင္ကပ္ထုိင္ဖို႕ ၾကိဳးစားတတ္သူက Social အလုပ္ေတြ လုပ္တယ္ဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ယံုၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္ျမန္စီးဆင္းတဲ့ ဘေလာ့ကေန အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေတြ ျမန္ျမန္ေရာက္လြယ္ စိမ့္ဝင္လြယ္တာမို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးထဲထဲ ဝင္ဝင္လုပ္လိုက္မိပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ လူအစံုအလင္နဲ႕ ရံုတင္ျပဖို႕ေကာင္းတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္သြားခဲ့ပါေရာလား။

တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မျမင္ရပဲဆက္သြယ္လုိ႕ ရေနတဲ့ ဒီဘေလာ့ရပ္၀န္းမွာ အစုလိုက္အျပဳံလိုက္ ၀ိုင္းျပီး ထိုးႏွက္ၾကတာ၊ ေဝဖန္ၾကတာ၊ ဆဲဆိုၾကတာေတြေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္အရင္းအတိုင္း အလိုအရ ကန္႕ကြက္လိုပါတယ္။ မေက်နပ္ရင္ မေက်နပ္ေၾကာင္း ျပလို႕ရေပမယ့္ လူျမင္ကြင္း (အသက္အရြယ္ မျပည့္ေသးတဲ့ စာဖတ္သူေတြ ဖတ္ေနတယ္ဆုိတာကို ေတြးမိလို႕ပါ) မွာ ေမာင္နဲ႕ႏွမ၊ သားနဲ႕အမိ မၾကားဝ့ံမနာသာေတြ ေရးျပေနတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလုိ႕ထင္ပါတယ္။ အဲ့လိုစကားလံုးေတြကို ႏွစ္ေယာက္တည္းသိႏိုင္ျမင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာမွာပဲ သံုးသင့္တယ္လုိ႕ ယူဆမိတယ္။ က်ေနာ့နာမည္တပ္ျပီး ေရးထားတဲ့ပို႕စ္ေလးေတြလည္း ဖတ္လို႕ေတာ့ ေကာင္းသားပါပဲ။ ယုတၱိယုတၱာရွိမရွိကိုေတာ့ စာဖတ္သူေတြကပဲ သံုးသပ္သြားၾကပါေစေတာ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ အတိုင္းပဲ ရွိေနမွာပါပဲ……….

ဆက္ပါဦးမည္.

ဘေလာ့ေရးျခင္း အႏုပညာ (၃)

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္ ဘေလာ့ေလာကထဲမွာ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ေလးနဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။ စာေတြေရးလည္း ဖတ္မယ့္သူမရွိ။ ဘေလာ့ကိုမိတ္ဆက္ေပးမယ့္သူလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဖတ္မိသူမရွိတဲ့အတြက္လည္း ဘာခံစားခ်က္မွလည္း မရွိျပန္ဘူး။ ဘေလာ့ယဥ္ေက်းမွု ထံုးတမ္းစဥ္လာဆုိတာ က်ေနာ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာေတြကုိ ျပန္ဖတ္မိေတာ့လည္း ေတာင္စဥ္ေရမရေလးေတြ။ အဲ့ဒီႏွစ္ကာလကို လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစ ကာလေလးအျဖစ္ က်ေနာ္ အမွတ္ထားမိတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တျခားအကူအညီေတြ ယူမိခဲ့ပါတယ္။ ငယ္္က်င့္အတိုင္း ေဖာ္၀ပ္အီးေမးလ္ေတြ မွ်ေ၀တတ္တဲ့ အက်င့္မေပ်ာက္တာမို႕ ေမးလ္ထဲက ရတဲ့ အတိုအထြာေလးေတြကို ဘေလာ့မွာ ျပန္လည္တင္ျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရီစရာဟာသေလးေတြ၊ ဘ၀အတြက္ အားတက္စရာေလးေတြ စသည္ျဖင့္ပါ..

တကယ္ဘေလာ့ေဆာက္ဖို႕ ဇစ္ျမစ္က ICRC ကသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အေရးဆိုလို႕ပါပဲ။ သူတခ်ိန္လံုးေမးတဲ့ ျမန္မာျပည္ကေနလာျပီး စကၤာပူကုိလာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ဖုိ႕ ဘာေတြလိုအပ္သလဲ ဘာေတြျပင္ဆင္ထားသင့္သလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြ ေျဖရေတာ့ သူကအၾကံျပဳပါတယ္ လူတိုင္းဖတ္လို႕ရတဲ့ အေနအထားတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာင္းမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ ဘေလာ့ေဆာက္ဖို႕ဆုိတဲ့ အၾကံတစ္ခုရခဲ့တယ္။ ေနာက္ Total မွာ HR လုပ္ေနတဲ့ အစ္မတေယာက္လာေတာ့ ဒီက အလုုပ္ေစ်းကြက္အေျခအေနဆုိျပီးေမးလာျပန္ေရာ။ EP ေတြ၊ SPass ေတြ၊ WP ေတြနဲ႕ သက္ဆုိင္ရာလစာရပိုင္ခြင့္ေတြ၊ ဒီက rules & regulation ေတြ ရွင္းရျပန္ေတာ့လည္း ဘေလာ့ေဆာက္ဖုိ႕ ဆိုတဲ့ အၾကံ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ ဘေလာ့ေတာ့ ေဆာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္းအိပ္မက္ဆိုတဲ့ ပို႕စ္တခုကလြဲရင္ မူလဦးတည္ခ်က္ေတြနဲ႕ အေတာ္ေလး လြဲေခ်ာ္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ပါပဲ။

က်ေနာ့ဘေလာ့ေလး ငါးလသားေလာက္မွာ အေတာ္ေလး အသက္၀င္ေနခဲ့ျပီ (က်ေနာ့အထင္ပါေလ)။ က်ေနာ္လည္း လည္တတ္ ပတ္တတ္ေနခဲ့ျပီ။ ဒါေပမယ့္ အတတ္ပညာေတြကို ေသခ်ာ မတတ္ေျမာက္ေသးခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီကမွ က်ေနာ့စာေတြကို ေထာက္ျပေပးမယ့္ စာေရးေကာင္းတဲ့ အစ္ကိုတေယာက္ရဲ့ သင္ျပမွုေတြရရွိခဲ့တယ္။ သြားေလရာ စာရြက္နဲ႕ေဘာပင္ကိုင္သြား ေရးသာေရး အဆက္မျပတ္ေရးဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ့ အားေပးစကားေတြက ခြန္အားေတြျဖစ္ေစတယ္။

အရင္က ဘေလာ့အသစ္တစ္ခုကို အသိအမွတ္ျပဳဖို႕ ခဲယဥ္းပံုပါပဲ။ အခုေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့အသစ္ေတြက က်ေနာ့အထင္ ဘေလာ့နဲ႕အကြ်မ္းတ၀င္ရွိျပီးမွ (ဘေလာ့ေတြမွာ စာဖတ္နာေနတဲ့ စာေရးသူေတြေပါ့) စာေရးလာၾကသူေတြဆုိေတာ့ ဘယ္သို႕ဘယ္ပံုဆိုတာ ေျပာမျပလည္း သိျပီးသားေတြ မ်ားပါလိမ့္မယ္။

Honeymoon ကာလဆိုတဲ့ အခ်ိန္အခိုက္အတန္႕မွာ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္၀င္ခဲ့မိပါတယ္။ စာေတြ အဆက္မျပတ္ေရးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့ကို က်ေနာ္ ျပန္ေတြ႕မိသြားတယ္။ မူလအစ ဘေလာ့ေဆာက္ဖို႕ ရည္ရြက္ခ်က္ကို အသာခ်ိတ္ျပီး စာေရးသားျခင္းဆုိတာ က်ေနာ့ ၀ါသနာတစ္ခု ျဖစ္သြားပါလားဆိုတာကိုပါပဲ။

အရာရာကို စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ရွိတတ္တဲ့က်ေနာ္က တစ္ခုခု အေတြးရရင္ အျမဲ အျမန္ပဲခ်ေရးတတ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ မွာ တေန႕ကို ပို႕စ္သံုးေလးငါးပုဒ္ တင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာေကာင္းေတြလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ လက္တည့္စမ္း ရမ္းေရးေနတဲ့ စာေလးေတြပါပဲ။ စာဖတ္သူ အထိုက္အေလ်ာက္ရွိလာခဲ့သလို ဘေလာ့ဆုိတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္ ေဆာ့ကစားျဖစ္ခဲ့တယ္။

ပုထုဇဥ္ လူသားပီပီ ကိုယ္အလုပ္တစ္ခုလုပ္ခဲ့ရင္ အဲ့ဒီ အလုပ္ကို အသိအမွတ္ျပဳတာခံခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။ ေကာ့မန္႕ဆုိတဲ့အရာနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး အေခ်အတင္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ သတင္းကို ၾကားရေတာ့ အေတာ္ေလး အံ့ၾသမိတယ္။ က်ေနာ့ဘေလာ့မွာ ေကာ့မန္႕မရွိတဲ့ ပို႕စ္ေတြ အမ်ားၾကီးေလ။ စာေရးဖုိ႕ပဲ အားသန္ေနတဲ့အတြက္ ဘေလာ့ပတ္၀န္းက်င္ကို လည္ပတ္ရတယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့မွာ ပါးရွားပါတယ္။ စာေတြကုိ ဖတ္မိတတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ေကာ့မန္႕ခ်စေကာင္းတယ္လုိ႕လည္း က်ေနာ္ မေတြးေတာမိခဲ့ဘူး။ သူ႕စာကိုဖတ္ေနရင္းက ေျပာစရာရွိတယ္ ေရးစရာရွိတယ္ လုိ႕ခံယူမိရင္ က်ေနာ္ ေကာ့မန္႕ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြဟာ စာေတြကိုတင္မကပဲ ေကာ့မန္႕ေတြအထိပါ လိုက္လံဖတ္ရွုၾကတယ္ဆိုတာကို ေနာက္ေတာ့မွ သိလုိက္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စာေရးသူေတြကလည္း ေကာ့မန္႕ေတြ အတင္းမေပးပဲ ကန္႕သတ္ထိန္းခ်ဳပ္မွုေလးနဲ႕ သူတို႕ရဲ့ ေကာ့မန္႕ခ်ျခင္းကို တန္ဖိုးေလးထားေလ့ရွိတယ္ဆုိတာကိုလည္း ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။

က်ေနာ္စာေတြပဲေရးျဖစ္ ေနရာက ဘေလာ့အသိုင္းအ၀ိုင္းက မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕နဲ႕လည္း မိတ္ေဆြဖြဲ႕ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာက ဘေလာ့ ေရးတဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ ျပင္ပဘ၀က က်ေနာ္ တျခားစီ ရပ္တည္ေနဖို႕ပါ။ စာေတြကို ေရးတဲ့ေနရာမွာ ျမင္တာၾကားတာ ခံစားရတာေတြကို ကူးယူျပီး ေရးဖြဲ႕တာပါ။ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳမွ သိမွ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ စာေရးျဖစ္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာမၾကီးခင္ႏွင္းယုနဲ႕ အတူေနခဲ့ဖူးသူ ေျပာပံုအရဆို စာေတြကိုဖတ္ျပီး ခင္ႏွင္းယု အိမ္ေထာင္ဆက္ေတြ မ်ားလုိက္တာ လုိ႕ သတ္မွတ္တာ ခံရဖူးတယ္ဆုိေတာ့ စာဖတ္တဲ့သူေတြက စာေရးသူကို ေရးတဲ့စာေတြနဲ႕ တြဲျမင္တတ္ၾကပါလားလုိ႕လည္း သတိထားမိျပန္တယ္။ အမွန္ အတုိင္းေျပာရရင္ အေတြးတစ္စ ရရင္က်ေနာ္ခ်ဲ႕ကားျပီး ဆက္ေတြးတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ပံုမွန္ကိုက ေတြးတတ္တဲ့သူမုိ႕ အေတြးေတြကို ဇာတ္အိမ္ဆင္ျပီး စာေရးျဖစ္သြားတာမ်ိဳးပါ။

ေနာက္ထပ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အက်င့္တခုက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္ျခင္းနဲ႕ က်ေနာ့အေၾကာင္း စပ္စုတာကို သည္းညည္းမခံတတ္ျခင္းပါပဲ။ က်ေနာ္မၾကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြနဲ႕ ေဘာင္လြတ္ေအာင္ေနရင္း က်ေနာ္ဟာ လွ်ိဳ႕၀ွက္သူ၊ နားလည္ရန္ခက္သူတေယာက္ အျဖစ္ ယူဆေကာင္း ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့ ျပင္ပနာမည္အရင္းနဲ႕ ဘေလာ့ကို တြဲျပီးသိတဲ့သူ လူရင္းပိုင္းေလာက္သာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဖတ္ေစခ်င္တာ က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာကိုပါပဲ က်ေနာ့အေၾကာင္းကို မဟုတ္ပါဘူး…

ဆက္ပါဦးမည္.

ဘေလာ့ေရးျခင္း အႏုပညာ (၂)

ဘေလာ့ဆိုတဲ့အရာကို 17 December 1997 မွာ အစျပဳခဲ့တယ္လို႕ ၀ီကီအလိုအရ ဆုိပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြ အျပိဳင္းအရိုင္းေပၚေပါက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္ဆုိတဲ့ ဆက္သြယ္မွု ကြန္ယက္နဲ႕ တစိမ္းဆန္ေနၾကပါေသးတယ္။

အင္တာနက္ဆန္ဆန္ စျပီးထိေတြ႕မိတာ အလုပ္ထဲက software တခုနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ပါ။ မူရင္းဖန္တီးသူမ်ားက မေလးရွားက ျဖစ္တာမုိ႕ modem အသံုးျပဳျပီး က်ေနာ္တုိ႕ system ထဲမွာ update လုပ္ဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး hi I m Jack ဆိုတဲ့စာတမ္းေလး ေပၚလာေတာ့ ေငါင္စင္းစင္းေလး ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ hi လုိ႕ျပန္ရိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့မွ အျပန္အလွန္ စကားေျပာလို႕ရပါလားဆိုတာ သိလာရတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႕ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ 2002 မွာ အင္တာနက္ လို႕ အစျပဳေနျပီ။ ပထမဆံုး အသံုးျပဳျဖစ္တာက အသိတေယာက္ရဲ့ အိမ္မွာပါ။ Dial up access ျဖစ္တာမုိ႕ အင္တာနက္ဆုိတာ အေတာ္ေလး ၾကာျမင့္ပါလားလို႕ မွတ္ခ်က္ျပဳမိတယ္။ Google ကို စာလံုးမွန္ေအာင္ မေပါင္းတတ္တာမို႕ search engine ကိုမေရာက္လိုက္ လိုင္းက ျပတ္က်လိုက္နဲ႕ပါ။ ေနာက္ထပ္သံုးျဖစ္သြားတာက MCC center နဲ႕ Softlink မွာပါ။ အသံုးျပဳျဖစ္ပံုက ေက်ာင္းအတြက္ ပေရာဂ်က္ေတြ တင္ဖို႕ပါပဲ။

တစစနဲ႕ အင္တာနက္ဆိုတာ ထဲထဲ၀င္၀င္ျဖစ္လာျပီ။ Softlink က ကြန္ျပဴတာေတြ မလံုေလာက္ေတာ့တဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ အခန္းတစ္ခန္းမွာပါ တိုးခ်ဲ႕လာရျပီ။ အင္တာနက္နဲ႕အတူ gmail, ygn chat room စတဲ့ အရာေတြ ထပ္တူပါလာၾကျပီ။ အဲ့ဒီကမွ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ဆက္သြယ္ဖို႕ ဆုိတာကို ဦးတည္လာၾကတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ေရာက္ေနသူမ်ားနဲ႕ on the spot ေျပာႏုိင္လာျပီဆိုေတာ့ တေျဖးေျဖး နယ္ေျမေတြကို ခ်ံဳ႕ႏိုင္လာၾကျပီေပါ့။

နည္းပညာေခတ္ဆိုသည္ႏွင့္အညီ ICT အေဆာက္အဦးမ်ား၊ လုပ္ငန္းစုမ်ားျဖင့္ လူငယ္ေတြ ေခတ္ကိုအမွီလိုက္လာျပီ။ ဖိုရမ္တို႕ ၀ဘ္ဆိုက္တို႕ဆုိတာေတြကို ကြန္ျပဴတာ ပရိုဂရမ္မာေတြ၊ Network သမားေတြနဲ႕ စတင္မိတ္ဆက္စျပဳေနခဲ့့ျပီမုိ႕ Zawgyi font ကိုလည္း စမ္းသပ္လာၾကျပီေပါ့။ ဒီကမွာ စာတုိေပစေရးတတ္သူတို႕ ဟိုတစ ဒီတစ ဟိုက ဒီက တင္လာၾကျပီ။ အမ်ားသူငွာ အျပိဳင္အဆိုင္ ဝင္ေရာက္ေရးသားႏုိင္တဲ့ ေနရာေတြ ျဖစ္လာျပီ။ အြန္လိုင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မျမင္ရေပမယ့္ ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ဆက္ရင္း အိပ္ပ်က္ညေတြ မ်ားသည္ေပါ့ေလ…

ႏွစ္ေတြ လြန္ျပန္ေတာ့ blogspot ဆုိတာ စလာျပီထင္ရဲ့။ HTML code ေတြကို မွ်ေ၀သူေတြက မွ်ေ၀ၾကရင္း လက္တည့္စမ္းသူ၊ အြန္လုိင္းစာေရးသူေတြ ထြက္ေပၚလာၾကတာ ဒီေန႕ထက္ထိ။ blogspot ေနာက္မွာ co.cc တုိ႕ .com တုိ႕ .net တို႕ေတြဆီကိုပါ။

က်ေနာ္ စာ စေရးျဖစ္ေတာ့ ဘေလာ့ဆိုတာကို လူတိုင္း မသိတတ္ၾကေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာဆိုသံ မၾကားမိလို႕ပါ။ ဒီ့ထက္ခိုင္လံုတဲ့အခ်က္က ျပည္တြင္းမွာ ဘေလာ့ေတြဖတ္လို႕ရသလို ဘေလာ့ေတြ ပိတ္ရေကာင္းတယ္လုိ႕ မသိၾကေသးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့မွာ ေနရာယူႏွင့္သူေတြ၊ ေနရာတက် ျဖစ္ေနသူေတြ၊ ေခတ္မွီတဲ့ သိရွိသူေတြၾကားမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြ ရွိေနႏွင့္ျပီ။

ဘေလာ့ေရးဖို႕ ဘာမ်ားလိုအပ္ပါသလဲ။ ျမန္မာစာ ေဖာင့္သြင္းထားျပီး ဘေလာ့တစ္ခုရယ္ ျမန္မာစာလက္ကြက္ ရိုက္တတ္ဖို႕ရယ္ပါပဲ။ ဘေလာ့ေရးမွ က်ေနာ္ ျမန္မာစာလက္ကြက္ကို ရိုက္တတ္လာခဲ့တာမို႕ အစပိုင္းမွာ အေတာ္ေလး ဒုကၡမ်ားပါတယ္။ စိတ္ထဲက သြားသမွ်ကို လက္က မလိုက္ႏုိင္တဲ့အခါ စိတ္တိုင္းမက်မွုဆိုတဲ့ အရသာပါပဲ။ စတင္ေရးကာစမို႕ အခ်ိန္ေပးဖို႕ဆုိတာ သိပ္မလိုအပ္ခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ကြန္ျပဴတာတစ္လံုး ရွိမယ္၊ အင္တာနက္သံုးရလြယ္ကူမယ္ဆိုရင္ ဘေလာ့အတြက္ လံုေလာက္ျပီ။ Universal truth အရဆုိရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ လူလြတ္မ်ား၊ အလုပ္တာ၀န္သိပ္မၾကီးလြန္းတဲ့သူ၊ အကယ္၍ အိမ္ေထာင္သည္ဆိုပါကလည္း ကေလးမရွိ သို႕မဟုတ္ ကေလးက လက္လြတ္လို႕ရတဲ့အရြယ္ စာေရးသူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေခ် အမ်ားဆံုးရွိသည္ ဟုဆိုပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အထီးက်န္ဆန္ျခင္းကို ဘေလာ့ျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္ဖို႕၊ စိတ္မြန္းၾကပ္ျခင္းအတြက္ ထြက္ေပါက္ရွာဖို႕ လုိ႕ ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သုတ၊ ရသ၊ ပညာေပး၊ လူမွုေရး၊ ႏိုင္ငံေရးဘေလာ့မ်ားလည္း အေရာင္စံုလင္ေအာင္ ျဖစ္ထြန္းလာတာမုိ႕ ဒီပန္းခင္းၾကီးက ပိုေမႊးလာတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

စေရးျပီးသိပ္မၾကာခင္ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ဲ နာဂစ္အမည္ရွိ သဘာ၀ေဘးဆုိးေၾကာင့္ ဘေလာ့ဆုိတာရယ္ အြန္လိုင္းသတင္းဌာနေတြရယ္ မ်က္စိပြင့္လာခဲ့တယ္။ ဘေလာ့ေရးသူ အျပင္ ဘေလာ့ဖတ္သူေတြ တိုးပြားလာခဲ့ျပီ။ အြန္လိုင္းစာေပ တေခတ္ဆန္းျပီလို႕ ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဆက္ပါဦးမည္.

ဘေလာ့ေရးျခင္း အႏုပညာ (၁)

ဘေလာ့ဆိုသည္မွာကို စာမ်က္ႏွာတေနရာမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့ဖူးပါျပီ။ ဘေလာ့ေရစီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္တည္ေနတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ ဒီထဲကမွ ျမန္မာဘေလာ့မ်ား တရက္ထက္တရက္ တုိးသည္ထက္တုိးလာခဲ့ေသာ ျမန္မာဘေလာ့မ်ားကို ဖတ္ရွုရင္း ဒီဘေလာ့ေရးျခင္းအႏုပညာဆိုတာ က်ေနာ့ေခါင္းထဲေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က မသိနားမလည္ ဘေလာ့ေရးသူတေယာက္မွ်သာမုိ႕ က်ေနာ့ခ်ိန္ဆမွုေတြမွာ သက္ေရာက္မွုေတြ လြဲေကာင္းလြဲသြားႏုိင္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြမ်ား အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားျဖင့္ တည့္မတ္ေပးႏုိင္မည္ဆိုပါလွ်င္…

ျမန္မာစာေပကို က်ေနာ္မွတ္ခဲ့ဖူးသေလာက္ ေက်ာက္စာေတြကစတယ္လုိ႕ဆိုႏိုင္ေကာင္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေထာက္အထားေတြ က်န္ရစ္ေနခဲ့လို႕ပါ။ အဲ့ဒီကမွ စကားလံုး၊ စကားေျပ အေရးအသားဆုိတဲ့ ဖက္ကို တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာခဲ့မွာပါ။ ဆိုေတာ့ ပံုႏွိပ္စာလံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕အတူ က်ေနာ္တုိ႕ အတြက္ စာအုပ္ဆိုတာေတြကို ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့မယ္။ ဒီကမွ သတင္းစာ၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္၊ စာေစာင္၊ ရုပ္ျပ စတဲ့ ပံုစံေတြအထိ။ ျပီးေတာ့ အမ်ားျပည္သူ ဖတ္ရွဳျခင္းငွာ ထိုက္သင့္သလားဟု ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားေပးျခင္းဆုိေသာ အမွုကိစၥ။ ထုိကမွတဆင့္ စာေရးသူ၊ စာေရးဆရာမ်ား။ ထိုေနာက္တြင္မူ စာေပအေရးအသား။ ေခတ္စမ္းစာေပကို စတင္ျခင္း။ မည္သည့္ေခတ္မဆို ေခတ္ေဟာင္းႏွင့္ ေခတ္သစ္၊ စနစ္ေဟာင္းႏွင့္ စနစ္သစ္ မ်ားစြာ ဒြန္တြဲ တြန္းကန္ေနမည္မွာ အမွန္ပင္။ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာသည္မွ အသစ္အသစ္တုိ႕ကို လက္သင့္ခံဖို႕ ၾကိဳးစားရစျမဲ။ ေျပာင္းလဲမွုဆိုတာကို ၾကံဳလာတိုင္း အျမဲတန္း ျဖစ္ေလ့ရွိတတ္တာက ကြဲျပားျခားနားမွုေတြပါပဲ။ လက္သင့္ခံသည္က တစ္ဖက္၊ လက္သင့္မခံသည္က တစ္ဖက္။

ပံုႏွိပ္စာေပဟူသည္ က်ေနာ္တုိ႕ႏွင့္ မစိမ္းခဲ့ပါ။ သတင္းစာ၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္၊ စာေစာင္ စသည္ျဖင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ခဲ့ၾကမည္သာပင္။ ထုိအထဲမွ ပံုႏွိပ္စာေပျဖန္႕ခ်ီေရးကို ၾကည့္မည္ဆုိပါစို႕ သတင္းစာကို ေနရာတုိင္းမွ အခ်ိန္တေျပးညီဖတ္ရႏုိင္ဖုိ႕သည္ အေတာ္ေလး ခဲယဥ္းေပမည္။ က်ေနာ္သတင္းစာ ေ၀သည့္အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ မႏၱေလးရထားႏွင့္ ပါလာသည့္ သတင္းစာမ်ားကို ဘူတာတြင္ေရြးျပီး သတင္းစာတစ္ေစာင္ျဖစ္ဖို႕ စာမ်က္ႏွာအလုိက္ျပန္စီရသည္ကပင္ မနက္မနက္ အေတာ္ေလး လက္ဝင္ေႏွာင့္ေႏွးေစပါသည္။ အဓိကအခ်က္ တခုမွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲေသာ ေနရာမ်ားသို႕ သတင္းအခ်ိန္မွီ ေရာက္ရွိရန္ မျဖစ္ႏုိင္ျခင္းပင္။ ေရႊေသြး၊ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္းကို အိမ္ေရွ႕ကေန လည္ပင္းေညာင္ေရအိုး ျဖစ္မတတ္ ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးျပီ၊ တခ်ိဳ႕အပတ္မ်ား အေစာင္ေရ မေလာက္၍ မရခဲ့သည္ကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ဖူးပါျပီ။ က်ေနာ္တုိ႕ ငယ္ငယ္က ခ်င္းျပည္နယ္ စေသာ ေဝးလံေခါင္သီ အရပ္ေဒသမ်ားအတြက္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းကို ေရဒီယုိမွ ေၾကျငာေပးရျခင္း ကို ျပန္လည္ေတြးဆၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။ ထုိ႕အတူ ပံုႏွိပ္စာေပမ်ား မည္မွ် ျဖန္႕ေ၀ႏုိင္၍ လူတုိင္းလက္ထဲကို ေရာက္ရွိႏိုင္ဖုိ႕ဆုိသည့္ အျဖစ္ကို စိတ္ကူးမွ်သာ မွန္းဆႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ၀ယ္ႏုိင္ဖုိ႕ဆိုသည္မွာ သာမာန္လူတန္းစားအဖုိ႕ အေတာ္ေလးခဲယဥ္း ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ စာအုပ္အငွားဆုိင္မ်ား ေပၚေပါက္လာျခင္းပင္။ စာအုပ္အငွားဆုိင္မ်ားမွ မိမိႏွစ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ား ငွားရမ္းျခင္းျဖင့္ ရသစာေပ၊သုတစာေပ ေလ့လာမွုျဖစ္တည္လာႏုိင္သည္။

ထို႕အတူ စာေရးသူ၊ စာေရးဆရာမ်ားလည္း အလုပ္သေဘာေဆာင္ေသာ စာေပေရးသားျခင္းကို လုပ္ကိုင္လာႏုိင္သည္။ ပိုမိုျမင့္မားလာေသာအခါ ျပည္သူ႕အက်ိဳးျပဳစာေပမ်ားအျဖစ္သတ္မွတ္ကာ စာေပဆုမ်ားခ်ီးျမွင့္ျခင္းျဖင့္္ စာေရးသူ၊ စာေရးဆရာမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။

စာအုပ္တိုက္မ်ား၊ ျဖန္႕ခ်ီေရးတုိက္မ်ားျဖင့္ စာေပ စီးပြားေရး လမ္းေၾကာင္းတခုသည္လည္း ပီပီျပင္ျပင္စီးဆင္းလာေပသည္။ စီးပြားေရးဆုိေသာ ကိန္းဂဏန္းေငြေၾကးမ်ားေနာက္တြင္ အျခားအျခားေသာ အရာမ်ားသည္လည္း သူ႕နည္းသူ႕ဟန္ျဖင့္ အတူတကြပါလာၾကသည္။ ထိုအခါ စာေပတြင္ စီးပြားေရးဆန္ေသာ ယဥ္ေက်းမွုတခုလည္း ထြန္းကားခဲ့သည္။ သို႕တည္းမဟုတ္ပဲ အားျပိဳင္မွုမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းအင္အားစုမ်ားလည္း တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ေ၀ဖန္ျခင္း ျပန္လည္ေခ်ပျခင္းတုိ႕လည္း ထိုက္သင့္သေလ်ာက္ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ေနရာယူခဲ့သည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ စာေပမ်ိဳးဆက္သစ္တုိ႕ က်န္ရစ္ဖုိ႕ ေရွ႕ကဦးေဆာင္သူတုိ႕ ေဖးမၾကသည္သာ။ စာကို စတင္ေရးသူတုိ႕သည္ မ်ားစြာေသာ ေလာကဓံကုိ ရင္ဆုိင္ရမည္ခ်ည္း။ အၾကိမ္ၾကိမ္ပယ္ခ်ခံရႏုိင္ပါသည္။ မိမိေရးေသာ စာ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ပါေသာေန႕သည္ ဘဝတြင္ အေပ်ာ္ဆံုးေန႕ မ်ားထဲက တေန႕ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ မည္သူမဆုိ အစက စရသည္ခ်ည္းျဖစ္ပါသည္။ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခြင့္ရဖုိ႕သည္ တည္းျဖတ္သူ အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္ေအာင္ျမင္ႏုိင္ရမွု အေပၚ အေတာ္ေလး အဓိကက်ေနခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္ေသာ စာေရးသူတေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႕ကိုမူကား ဆုိဖြယ္ရာ မရွိပါ..

သို႕ေသာ္ ယေန႕ထက္ထိ ပံုႏွိပ္စာေပ ယဥ္ေက်းမွု က်န္ေနခဲ့ေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ စာဖတ္သူမ်ားေၾကာင့္ ဟု ဆိုရင္ ျငင္းႏိုင္မည္ေလာ။

စာအုပ္စာေပမ်ားလြန္ေျမာက္ျပီး ယခုေခတ္ ကြန္ျပဴတာ ပညာရပ္မ်ားျဖင့္ အင္မတိ အင္မတန္ ေဖာင္းပြေနေသာေခတ္။ စာရြက္မ်ားျဖင့္ ထုတ္ေ၀ျခင္းကို အေတာ္ေလး ေျခာက္လွန္႕ေစခဲ့ေသာ ေခတ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ယခင္က ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ သတင္းစာမ်ား အြန္လိုင္းမွ တဆင့္ ေဖာ္ျပေပးဖုိ႕ဖိအားမ်ားလာျခင္း။ သတင္းစာေရာင္းအားက်ဆင္းလာျခင္း စေသာ အခ်က္အလက္မ်ား။ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ဖုိ႕ ကုန္ၾကမ္းမ်ား၊ လုပ္အားမ်ား၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ရယူျခင္း စေသာအခ်က္မ်ားသည္ အဓိက ေနရာမွ ပါဝင္ေနၾကျပန္သည္။ ႏုိင္ငံတကာမွာ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ေနရေသာ အခ်က္မ်ားပင္။

တေလာက ပံုႏွိပ္စာေပမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေတာ့မည္ေလာ ဟူေသာ ကိစၥတရပ္ကို ၾကားလိုက္မိသည္။ မည္သို႕မွ် လက္မခံႏုိင္ခဲ့။ စာဖတ္ျခင္းကို စာအုပ္ကို ကိုင္၍သာ ဖတ္ရွုလိုပါသည္။ pdf, word ဖိုင္စေသာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ကြန္ျပဴတာမွတဆင့္ စာဖတ္ရျခင္းကို ဘယ္လိုမွ မႏွစ္ျခိဳက္ႏုိင္ေသာ က်ေနာ္တစ္ဦးတည္း အျမင္ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ျဖစ္ရာ မိမိၾကိဳက္ႏွစ္သက္သလို ဝိဝါဒ ကြဲျပားႏုိင္ပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္…

ၾကိဳးေပ်ာက္သြားေသာ ဖိနပ္တစ္ရံ

ထိုဖိနပ္တစ္ရံကို ရရွိလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ က်ေနာ္ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျမတ္ႏိုးစြာ ခံုခံုမင္မင္ပဲ စီးေလ့ရွိပါသည္။ ထိုဖိနပ္တစ္ရံသည္ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ ဖိနပ္တစ္ရံသက္သက္ဟု အနက္ျပန္လွ်င္ လံုေလာက္မည္မထင္..

အေရျပားပါးသူ ပီသစြာ က်ေနာ္ ဖိနပ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အကြ်မ္းတ၀င္ မရွိတတ္ပါ။ ငယ္စဥ္က စီးရေလ့ရွိေသာ ဆင္ၾကယ္ ၾကက္ေပါင္ဖိနပ္မ်ားေနာက္တြင္ သားေရဖိနပ္မ်ားသည္ က်ေနာ့ကို အထူးပင္ နာက်င္ေစပါသည္။ ကတၱီပါသား သည္းၾကိဳးပင္ျဖစ္ေသာ္ျငား အသစ္ျဖစ္သည္ဆုိေသာေၾကာင့္ တင္းက်ပ္မွုက က်ေနာ့ ေျခဖမိုးကို တိုက္စားေလ့ရွိတတ္ပါသည္။ မၾကာခင္္သည္းၾကိဳးရာ တေလွ်ာက္တြင္ ေရေႏြးပူေလာင္သကဲ့သို႕ အရည္ၾကည္ဖုမ်ားေၾကာင့့္ ေျခဗလာျဖင့္သာ အသင့္အေလ်ာ္ဆံုးဟု ဆံုးျဖတ္ရမလို ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ျဖစ္၍ စီးေနက်ထက္ တစ္ဆင့္ပိုၾကီးေသာ နံပါတ္ ၁၀ ကို စီးဖုိ႕ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ေခ်ာင္သည့္အေလ်ာက္ ကြ်တ္ထြက္သြားသည္က မ်ားေနျပန္သည္။

ထို႕အတြက္ ဖိနပ္လွလွမ်ားသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဖက္ကိုသာ ဦးတည္ေနတတ္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အဆန္းတၾကယ္ စီးလာလ်င္ ေငးေမာအားက်ျခင္းကလြဲ၍ တပ္မက္ျခင္းကို ဦးတည္မသြားသည္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။

အိမ္မွာေတာ့ က်ေနာ့ကို ေမာင္ႏုဟု ေမက စ,ေလ့ရွိသလို သူ႕သားအတြက္ သင့္ေလ်ာ္မည့္ဖိနပ္ကိုလည္း သူပဲရွာေပးတတ္ျပန္သည္။ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္သြားေသာ တံဆိပ္မ်ားကို မွတ္မွတ္သားသားထားေလ့ရွိျပီး ေစ်းဝယ္သြားတုိင္း ဝယ္လာတတ္သူမွာလည္း သူပင္ျဖစ္သည္။ ထပ္တူညီေနေသာ ဖိနပ္မ်ား စီးရျခင္းအတြက္ က်ေနာ့ကို ျငီးေငြ႕ပါသလားဟု ေမးလာခဲ့ရင္ က်ေနာ္ အလိုက္သင့္ ေခါင္းျငိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဖိနပ္အသစ္မ်ား၏နာက်င္ေစျခင္းက က်ေနာ့ကိုဟန္႕တားထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ယခုဖိနပ္ကို က်ေနာ္ႏွစ္ျခိဳက္ခံုမင္ျခင္းမွာ က်ေနာ့ကို မနာက်င္ေစေသာေၾကာင့္ဟု အတၱႏွင့္ယွဥ္၍ ဆိုက ဆိုလိုက္ႏုိင္ပါသည္။ သူ႕ကို က်ေနာ္ႏွစ္ျခိဳက္ရေသာ အေၾကာင္းမ်ားလည္း ရွိေနပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ထုိအရာမ်ားသည္ အေပၚယံ ရုပ္၀တၳဳဆန္မွုမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိဖိနပ္စီး၍ လမ္းေလွ်ာက္တုိင္း ေဘးနားမွ လူငယ္တခ်ိဳ႕ အားက်ေငးေမာသြားျခင္းကို က်ေနာ္ သေဘာက်ပါသည္။ တခါတရံ ၾကည့္သူမရွိေသာအခါ ဖိနပ္ကို ေက်ာက္ျပားၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ျခင္းျဖင့္ အသံထြက္လာကာ လူစိတ္၀င္စားေအာင္ ျပဳလုပ္ဖုိ႕ကိုလည္း က်ေနာ္ ၀န္မေလးပါ။ ေၾသာ္ သူ႕ဖိနပ္ကေလးက အသံထြက္ေနတာကိုးလုိ႕ အံၾသမွတ္ခ်က္ျပဳသြားေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကို ၾကည့္ရသည္ကိုလည္း ပီတိျဖစ္တတ္ျပန္သည္။

သို႕ေသာ္ ထိုဖိနပ္ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲဟု ေမးလာသူမ်ားကိုမူ က်ေနာ္ ျငိဳျငင္တတ္ပါသည္။ တန္ရာတန္ဖိုးတခုထိ ရွိေသာ္လည္း ဖိနပ္၏တန္ဖိုးကို ကိန္းဂဏန္းမ်ားျဖင့္ သတ္မွတ္ထားျခင္းကို ကန္႕ကြက္ခ်င္ပါသည္။ ေဘာင္ကန္႕သတ္ထားျခင္းကို သက္ရွိအရာဆိုလွ်င္ လက္ခံမည္ မဟုတ္ဟု တထစ္ခ် ယူဆထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ က်ေနာ့အတြက္ ဖိနပ္ကေပးေသာ သႏၱရသမ်ားသည္ ဖိနပ္တန္ဖိုးကို အဖိုးမျဖတ္ေစႏုိင္ျခင္းပင္။

ေနသားတက်ရွိလွေသာ ဖိနပ္တစ္ရံႏွင့္ က်ေနာ္ ထာ၀ရရွိလိုလွသည္။ သခၤါ ရဆုိေသာ သေဘာကိုလည္းေကာင္း၊ အနိစၥဟူေသာ သေဘာကိုလည္းေကာင္း၊ အနတၱဟူေသာ သေဘာကို လည္းေကာင္း က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းနားမလည္နုိင္ေသးခင္ အဆိုပါဖိနပ္မွ ဖိနပ္ၾကိဳးမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေတာ့သည္။

ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ဖိနပ္ၾကိဳးမ်ားကို အစားထုိးဖုိ႕ အမ်ားက တိုက္တြန္းၾကသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္က က်ေနာ္ နားမလည္ပါးမလည္ရွိေသာ သစၥာဟူေသာ စကားလံုးကို တြင္တြင္သံုးျပီးျငင္းပစ္ခဲ့သည္။ ေခါင္းမာလွသည္္ဟူေသာ စြပ္စြဲခ်က္ျဖင့္ က်ေနာ့ကို နားခ်ေစျခင္းမွ က်ေနာ္လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့သည္။

ဒီအတိုင္း ဘူးထဲတြင္ သိမ္းထားမည္လားဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ေမးသည္ကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရွုပစ္ခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ အသံုးမတည့္လွ်င္ တျခားအသံုးတည့္သူေတြ အတြက္………စေသာ ပရဆန္ဆန္ စကားလံုးမ်ားကိုလည္း ေျပာတတ္ၾကပါသည္။

အစကေျပာခဲ့ဖူးသလို ၾကိဳးေပ်ာက္သြားေသာ ဖိနပ္တစ္ရံသည္ က်ေနာ့အတြက္ ဖိနပ္တစ္ရံသက္သက္ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သူ႕တြင္ ေျခလက္မ်ားမရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ အဂၤါမစံုလင္မွုဟူေသာ ျပစ္မွုတခုျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ ေ၀းလြင့္ေအာင္လုပ္ျခင္း ပုဒ္မသည္ တကယ္ေတာ့ မတရားပါ။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ အျပည့္ျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ထားျခင္းကို မည္သူကမွ် လက္မခံေသာ္လည္း က်ေနာ့္ဖာသာ လက္ခံလုိက္ပါသည္။

ၾကိဳးေပ်ာက္သြားေသာ ဖိနပ္တရံေၾကာင့္ က်ေနာ့ကို စိတၱဇ ဆန္သည္ဟု သတ္မွတ္ႏိုင္ပါသလား....က်ေနာ္မသိပါ။

ေနထိုင္မွုပံုစံေျပာင္းလဲျခင္း

ေျခလွမ္းေတြက်ဲေနတယ္ဆိုလို႕
အခု ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို
ပူးမတတ္ ေလွ်ာက္တယ္

ေငြသံုးၾကမ္းတယ္ဆုိလုိ႕
အခု ေငြမထုတ္ေတာ့ဘူး
master နဲ႕ပဲ ရွင္းတယ္

စကားမ်ားတယ္ဆိုလို႕
အခု ပါးစပ္ကမေျပာဘူး
လက္နဲ႕ပဲ ေရးတယ္

အစားနည္္းတယ္ဆိုုလို႕
အခု အစားမ်ားေအာင္
ဂဏန္းေပါင္းစက္မွာ အစားတခုပဲထားတယ္

မ်က္လံုးေတြကိုၾကည့္ျပီး အိပ္ေရးမ၀ဘူးလားဆိုလို႕
အခု အိပ္ေရး၀ေအာင္
ေမွာက္ျပီး အိပ္တယ္

အခန္းက ရွုပ္ပြေနတယ္ဆိုလို႕
အခု ရွုပ္ေနတာေတြကို
အခန္းထဲက ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္

အခု......
အခု.........

အခု...............

မုိးေတြရြာစဥ္

ဒီေန႕မိုးေတြရြာတယ္
မိုးေတြရြာတုန္း ငါဘာေတြလုပ္သလဲ
ေရကူးကန္ထဲကို ၀င္လာတဲ့ မိုးေရေတြကို ငါပက္ထုတ္တယ္

လူေတြ အားလံုး
ငါ့ကို ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနၾကတယ္
ဘယ္သူမွ မကူၾကဘူး
တကယ္ဆုိ ဒီေရကူးကန္ကို
သူတို႕ေတြလည္း ကူးၾကတယ္
ဒါေပမယ့္ မုိးေရေတြကို
ပက္ထုတ္ေတာ့ ငါတေယာက္တည္း

မိုးတိတ္သြားေတာ့မွ
ငါရပ္လိုက္တယ္
ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့
ေရကူးကန္တခုလံုး ကုန္ေအာင္
ခပ္ထုတ္ေနျမဲ

ျပီးေတာ့မွ
သက္ျပင္းခပ္ထူထူခ်ျပီး
ဆံုးျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္
မိုးေရေတြနဲ႕ ေရာေနတဲ့
ဒီေရကူးကန္ကို
ဘယ္ေတာ့မွ ငါမကူးေတာ့ဘူး…

အိပ္မက္လိုက္မုဆိုးမ်ားအေၾကာင္း

အိပ္မက္ေတြ ေပါင္းစပ္ဖူးပါသလား။ သို႕တည္းမဟုတ္ အိပ္မက္တခုကို ျပိဳင္တူမက္ဖို႕ ၾကိဳးစားဖူးပါသလား။ ျဖစ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ ဒီတညေတာ့ အိပ္မက္လိုက္ မုဆိုးမ်ားအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေလ့လာခြင့္ ရသြားခဲ့ပါသည္။ လူတေယာက္၏ အိပ္မက္အတြင္း ဝင္ေရာက္ျခင္း (ထိုအိပ္မက္ထဲတြင္ ေနာက္ထပ္အိပ္မက္မ်ား ထပ္ဆင့္မက္ျခင္း စသည္ျဖင့္) ျဖင့္ အိပ္မက္မုဆိုးမ်ားအေၾကာင္းသည္ အံ့ၾသထူးဆန္းမွုမ်ားျဖင့္ က်ေနာ့ကို အိပ္ေရးပ်က္ေစပါေတာ့သည္…..

Cobb ဆိုေသာသူသည္ အိပ္မက္လိုက္မုဆိုး ေခါင္းေဆာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူ အိပ္မက္ကမာၻမ်ား ဖန္ဆင္းႏုိင္သူ အာခီတက္တေယာက္၊ အိပ္မက္အတြင္း ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လြဲဖန္ဆင္းႏုိင္သူတေယာက္၊ အိပ္မက္ကမာၻအျဖစ္ကို ျဖည့္စြမ္းေပးမည့္ chemical အရည္မ်ား တီထြင္ေပးသူတေယာက္၊ ေနာက္ထပ္လူငယ္ မိန္းမပ်ိဳ အာခီတက္တေယာက္တို႕ျဖင့္ အိပ္မက္မုဆိုးအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းပင္။ အဓိက လုပ္ငန္းမွာ ဆာအိတိုဆိုေသာ ဂ်ပန္လုပ္ငန္းရွင္သူေဌးတေယာက္၏ အိပ္မက္ထဲတြင္ ေနာက္ထပ္ အိပ္မက္မ်ား ဖြဲ႕တည္ျခင္းျဖင့္ လုပ္ငန္းရွင္ လိုအပ္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားရွာေဖြျခင္း အစရွိေသာ ခုိင္းေစမွုမ်ားအတြက္ပင္ျဖစ္သည္။

မည္သည့္ေနရာတြင္မဆို SOP (Standard Operating Procedure) မ်ားထားရွိရသလို rule & regulation မ်ားလည္း ရွိရသကဲ့သို႕ အိပ္မက္ကမာၻတြင္လည္း အဆိုပါ အခ်က္မ်ားျဖင့္ ရွိေနျပန္ေသးသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ေနာက္ထပ္အိပ္မက္မ်ား မက္ျခင္းသည္ nested if ကဲ့သို႕ပင္ တြန္႕ကြင္းမ်ား မ်ားစြာပါ၀င္ေနျပန္၏္။ ပထမအိပ္မက္တြင္ ဆယ္မိနစ္ၾကာခ်ိန္သည္ ေနာက္အိပ္မက္တြင္ တနာရီၾကာျမင့္သည္ျဖစ္ရာ အိပ္မက္မ်ား ထပ္ဆင့္မက္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္သည္လည္း မ်ားစြာၾကာျမင့္ေပမည္။ ထို႕အတူ Limbo state ဆိုေသာ အေျခအေနတရပ္လည္း ရွိေနျပန္ေသးသည္။ အိပ္မက္ကမာၻအတြင္း လူတေယာက္သည္ အခ်ိန္ အကန္႕အသတ္မရွိေသာ ေထာင္ေခ်ာက္အတြင္း က်ေရာက္တတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထို႕အျပင္ အိပ္မက္ကမာၻအတြင္း ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ရရွိပါက လက္ေတြ႕ျပင္ပတြင္ထိခုိက္သလို ခံစားရမည္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ေသဆံုးသြားပါမူ လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လည္ ႏိုးထလာမည္ျဖစ္သည္။

ဆာအိတို၏ ျပိဳင္ဘက္အဖြဲ႕အစည္းမွ လူတေယာက္သည္ အိပ္မက္မုဆိုးမ်ား၏ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမသိေအာင္ ထိုလူ၏အိပ္မက္မ်ားအတြင္း ခုန္၀င္လိုက္ၾကျခင္းျဖင့္ မိမိတို႕လိုေသာ လမ္းေၾကာင္းကို ေရာက္ေအာင္ ေခၚေဆာင္ဖို႕ၾကိဳးစားၾကသည္။ မထင္မွတ္ေသာအရာတို႕ ျဖစ္ပ်က္တတ္ျခင္းႏွင့္ ေလာကတြင္ ဘယ္အရာမွ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလို မျဖစ္ၾကျခင္းကို အိပ္မက္ကမာၻတြင္လည္းေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား ၾကံဳရသည္ထက္ ဆာအိတို ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရသြားသည္ကလည္း ခရီးတာကို ေႏွာင့္ေႏွးေစေသာအခ်က္တခု ျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္းကို ထိခိုက္ေစေသာ အဓိက အခ်က္မွာ မုဆိုးေခါင္းေဆာင္ Cobb ၏ စိတ္ဒဏ္ရာ ေၾကာင့္ပင္။

Cobbႏွင့္ သူ၏ဇနီးတို႕ အဆိုပါ အိပ္မက္လုပ္ငန္းကို ထူေထာင္ရင္း ဇနီးျဖစ္သူ၏ အိပ္မက္ကမာၻကို စြဲလမ္းမွုက ပိုမိုသြားခဲ့သည္။ စိတ္အေျခအေနမတည္ျငိမ္မွုေၾကာင့္ တကယ့္လက္ေတြ႕ႏွင့္ အိပ္မက္ကမာၻကို ေရာေထြးမွုမ်ား ျဖစ္ပြားေစခဲ့သည္။ အဆိုးဆံုးက သူမ အသက္ဆံုးရွံဳးရျခင္းႏွင့္ Cobb၏ အိပ္မက္မ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းပင္..

လက္ေတြ႕ဘ၀ႏွင့္ အိပ္မက္ဘ၀ကို ခြဲျခားႏုိင္ေသာ ကရိယာမွာ က်ေနာ္တုိ႕အလိုအရ လက္လွည့္ဂ်င္ေလးတလံုးပင္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ အဆိုပါဂ်င္သည္ မလည္ဟူဆိုပါသည္။

Cobb တေယာက္ သူလုိခ်င္ေသာ လက္ေတြ႕ဘ၀ကို ေနာက္ဆံုး အလုပ္ျဖင့္ အေလ်ာ္အစားလုပ္ခဲ့သည္။ သူ႕ ျပင္ပေလာကတြင္ သားႏွင့္သမီး အိမ္တြင္ က်န္ရစ္ေနခဲ့သည္ေလ။

မုဆိုးမ်ားက သားေကာင္ကို အမွီလိုက္ရင္း ဒဏ္ရာရထားေသာ ဆာအိတိုတေယာက္ Limbo state ကိုေရာက္သြားျပန္သည္။ ထပ္ဆင့္မက္ထားေသာ အိပ္မက္တုိ႕တြင္ အခ်ိန္တို႕ သိပ္မက်န္ေတာ့။ ဆာအိတိိုကိုလည္း Limbo state မွ ျပန္လည္ႏုိးဖို႕ Cobb တေယာက္ ေနာက္ထပ္ အိပ္ရဦးမည္။ သူတုိ႕ အခ်ိန္မွီ ျပန္လည္ႏိုးထ လာပါဦးမည္ေလာ…

လက္လွည့္ဂ်င္ေလးတလံုး အဆံုးမသတ္ေအာင္လည္ေနခဲ့ျခင္းျဖင့္ ဇာတ္ကားကို အဆံုးသတ္ထားခဲ့သည္…

အိပ္မက္လိုက္ မုဆိုးမ်ားဘ၀ကို အားက်စြာျဖင့္ တခါတေလမွာ သူတပါးအိပ္မက္ေတြကို သိလုိစိတ္ၾကီးမားစြာျဖင့္ ဝင္ေရာက္ၾကည့္ခ်င္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ေစတလံုးပိုင္ရွင္လို ျဖစ္သြားမွာကိုလည္း ေၾကာက္လန္႕မိျပန္ပါသည္။ လူတုိ႕၏စိတ္တြင္းသေဘာမ်ားကို ထိေတြ႕ဖုိ႕ရန္ ထိတ္လန္႕ေနမိသည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ စိတ္ရင္းေတြကို သိဖုိ႕ အိပ္မက္ေတြထဲဝင္ရေသာ မုဆိုးျဖစ္ရဦးမည္ဆိုလွ်င္ က်ေနာ့အလိုအရ အဆိုပါ အလုပ္မ်ိဳးကို မည္သည့္နည္းျဖင့္မဆို အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္မိမွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္………….

တိုက္မိျခင္းမ်ားအတြက္

ဒီေန႕ ရံုးကတံခါးကို ကမန္းကတန္း ဖြင့္ျပီး အထြက္ လူတေယာက္နဲ႕ တိုက္မိမလိုျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြ သိပ္မေလာက္ဘူးလို႕ ယူဆထားသူခ်င္း အတူတူ အၾကည့္တခ်က္ေလာက္စီနဲ႕ပဲ ကိုယ့္လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒီလိုတိုက္မိျခင္းေတြက ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ရွိေနခဲ့ျပီလဲ………

က်ေနာ့ရဲ့ အမွတ္မထင္ တိုက္မိခဲ့တဲ့သူေတြ အင္း…ဘဝတေလွ်ာက္လံုးစာဆို နည္းမွ မနည္းပဲ။ ခေလးဘဝတုန္းက ခုန္လိုက္ေပါက္လိုက္ ေျပးလိုက္လႊားလိုက္ ဝင္ဝင္တိုက္ျဖစ္တာေတြ။ သတိထားမိလား………တိုက္မိတာျခင္းတူေပမယ့္ စိတ္အေျခခံေတြ မတူၾကေတာ့တာကိုပါ။ ခေလးဘဝတုန္းက တိုက္မိခဲ့ရင္ ဟာဒီခေလး ရွပ္တီးရွပ္ျပာနဲ႕လို႔ပဲ ဆူေျပာေလး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးနဲ႕ ေျပာသြားတဲ့ပံုစံေတြပါပဲ။

အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ တိုက္မိတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို သိရွိလာခဲ့ျပီ။ အမွတ္မထင္ကေန အမွတ္ထင္ထင္ေတြလည္း ရွိရွိလာခဲ့ျပီေပါ့။ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႕ အေၾကာင္းအရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါကလား။

တိုက္မိတာျခင္းတူတာေတာင္ ေဒါသေတြ မာန္မာနေတြက အေနာက္မွာ အျပည့္။ ဒါေလးေတာင္ မျမင္ဖူးလား၊ အဲ့ေလာက္ နေမာ္နမဲ့ႏုိင္ရလား၊ ဆပ္ျပာသည္ လင္ေပ်ာက္ႏိုင္လွခ်ည္လား စသည္ စသည္ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ဂမုန္းခုိင္ေတြ တသီၾကီး လႊတ္ခ်င္လႊတ္တတ္ၾကပါဦးမယ္္။ တဖက္က ျငိမ္မေနပဲ ျပန္ေျပာရင္ အက်ယ္အက်ယ္ မ,ျငိမ္းဖြယ္ေတြျဖစ္မယ္။ အခုဖတ္ျပီးသြားတဲ့ စာအုပ္ထဲက စစ္ေတြျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းက ဒီလုိတိုက္မိတာေလးနဲ႕လည္း စတင္ႏုိင္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ေတြးမိသြားျပန္တယ္။

က်ေနာ္တို႕ေတြ ဒီလို တိုက္မိျခင္းကို သာမာန္ရိုးရိုးေလး ေတြးမေပးႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား (ဒါက်ေနာ့္ ေတြးေနတဲ့အဓိကအခ်က္ပါ)။ မေတာ္တဆ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေမ့ေပ်ာက္ျပီး ၾကိဳတင္ၾကံစည္မွုလုိလုိ လုပ္ၾကံမွုၾကီးတခုလို ျဖစ္ေစခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္။ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ လူသားဆန္မွုေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္လုိ႕လား။ ျပံဳးျပီး ခြင့္လြတ္ၾကည့္နဲ႕ တခါတေလ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါဗ်ာ။ ဟိုတျခမ္းကလူလဲ အားနာျပီး သူ႕ရဲ့ မေတာ္တဆမွုအတြက္ ေတာင္းပန္ျပံဳးေလး ျပန္ရမွာပါ။

က်ေနာ့မွာ ဓါတ္ေလွခါး အေတြ႕အၾကံဳေလးတခု ရွိခဲ့တယ္။ ဒီေန႕အထိ ေမ့မရပါဘူး။ တရက္က်ေနာ္ အသိအိမ္ကေန အျပန္။ သူတို႕အိမ္က ၈ထပ္မွာမုိ႕ ျပီးေတာ့ သြားစရာလည္း အေရးတၾကီးရွိေနျပန္၊ ဓါတ္ေလွခါးကို သံုးခဲ့တယ္။ နံပါတ္၁ကို ႏွိပ္ျပီး ေနာက္ စိတ္ထဲမွာ ဆက္လုပ္ရမယ့္ အရာေတြကို ေတြးေနမိတယ္။ ဓါတ္ေလွခါးပြင့္သြားေတာ့ တက္သုတ္ရိုက္ထြက္တာေပါ့။ အေရွ႕က ဝင္လာတဲ့လူကို အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ပဲ။ ဝင္တိုက္မိတယ္။ ဟာ ေဆာရီးဆုိျပီး ေတာင္းပန္တယ္။ သူက က်ေနာ့ကို ၾကည့္ျပီးရီေနေတာ့တာ။ က်ေနာ္လည္း ခပ္ရွက္ရွက္ပဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ တကယ္ဆို သူက စိတ္ဆိုးရမွာေလ။ က်ေနာ္က အိုးတိုးအမ္းတန္းျဖစ္ေလ သူက ဖိျပီးရယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးအေပၚကိုလည္း လက္ညိဳးထုိးျပီးရယ္။ တခုခုေတာ့ မွားျပီေပါ့။ သူက က်ေနာ့ကို ျပန္၀င္ခဲ့ လုိ႕ေခၚတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ တကယ္က သံုးထပ္ပဲရွိေသးတာ။ က်ေနာ္ဆင္းမွာက ေျမညီထပ္အထိေလ။ ၾကံဳပေလ ဘံုေဘြေပါ့ဗ်ာ။ ဓါတ္ေလွခါး ေျမညီထပ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ေတြးမိျပီး ေနာက္တေခါက္ ရယ္ျဖစ္ၾကျပန္ေရာ။

တကယ္တမ္း ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတတ္တဲ့ အျဖစ္ေလးေတြပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႕ စိတ္မွာ ဘယ္လိုခံယူသင့္သလဲ။ ကိုယ္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးဆို တဖက္လူမွာလဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္လား။

က်ေနာ့ဘဝမွာ အမွတ္မထင္ေရာ အမွတ္ထင္ထင္ေရာ မေတာ္တဆ ဝင္တုိက္မိတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း တိုက္မိေကာင္း တိုက္မိပါလိမ့္မယ္။ အကယ္၍မ်ား တိုက္မိျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တုိ႕ ျပိဳင္တူျပံဳးျပီး သင္ပုန္းေခ်လိုက္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႕ပါ…………

(အရင္က တိုက္မိျပီး က်ေနာ္ေဒါသျဖစ္မိခဲ့တာေတြလည္း ရွိခဲ့မွာပါပဲ။ အဲ့ဒီအတြက္ ျပန္ေတာင္းပန္လို႕ မမီွေတာ့မယ့္အတူတူ အခုအခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္မျဖစ္ေစရေတာ့ဘူးလို႕ပဲ စိတ္ထဲမွာ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္..)

ျမစ္တစ္စင္းပါ

ေနျခည္ျဖာ၍
ေရႊေရာင္၀ါသည္
သို႕ေသာ္ျမစ္တစင္းပါ

ေကာက္ေကြ႕သည္
ျပီးေတာ့ အလွမ္းကြာသည္
သို႕ေသာ္ ျမစ္တစ္စင္းပါ

ေရျပည့္ေနေသးသေရြ႕
အေရးပါေသးသည္
သို႕ေသာ္ ျမစ္တစ္စင္းပါ

ၠဤသို႕ျဖင့္
ျမစ္တစ္စင္းပီသစြာ
ယေန႕ထိ
စင္းစင္းၾကီး
စီးဆင္းေနေပသည္.....

အႏွီ ျမစ္တစ္စင္းသည္...

ပုံရိပ္မ်ားႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း

ကိုကို ဆိုတဲ့အသံကို နားထဲၾကားေယာင္ေနဆဲ…

သူကအေမွာင္ကုိၾကိဳက္တယ္။ သူအျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ အခုလုိလြယ္လြယ္ကူကူရိုက္ျပီး ၾကည့္လုိ႕ရတဲ့အရာေတြထက္ တျဖည္းျဖည္း ဖလင္ေတြကို ကူးေဆးျပီး ဘာပံုေလးထြက္လာမလဲဆိုတဲ့ အရာကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္ခုန္ရတဲ့ အရသာ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အေရာင္ေလးေတြ ထည့္သြင္းရင္းေပ့ါလို႕ အစခ်ီရင္း…………

ခက္တာက ကိုယ္က အေမွာင္ခန္းကို မၾကိဳက္ခဲ့ဘူး။ ဘ၀မွာ ကိုယ္အမုန္းဆံုး တကယ္တမ္းဆို အေၾကာက္ဆံုးလို႕ ဆုိႏိုင္တဲ့အရာက အေမွာင္ခန္းထဲမွာ ေနရမယ့္ အခ်ိန္ကာလပါ။ သူေျပာတုိင္း ဟာသလုပ္ျပီး ကိုယ္ျပန္ေျပာေလ့ရွိတာက အေမွာင္ခန္းမရွိေတာ့ ကိုယ္လည္း ျမႏွင္းဆီလို အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ မဆံုျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့လို႕၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကိုရီးယားကားထဲကလို chemicalေတြနဲ႕ မေတာ္တဆ ျဖစ္မယ့္ မိန္းမလွေလးတေယာက္လည္း ရွိမလာႏိုင္ေတာ့ဘူး လို႔။အဲ့ဒီအခါတိုင္း သူက ေပါက္တတ္ကရ ကိုကို ျမႏွင္းဆီနဲ႕ေတြ႕တိုင္း ဒီက ျဖဴ႕လို ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနမယ္ မထင္နဲ႕လို က်ားသစ္ေပါက္ကေလးလို ေဒါသတၾကီး ျပန္ေျပာတတ္ေလရဲ့။ သူစိတ္ေကာင္း၀င္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ေဟာဒီ ပံုရိပ္ေတြ ပတ္လည္၀ုိင္းေနတဲ့ ျပီးေတာ့ ျဖည္းျဖည္္းျခင္း တိုးဖြသြားတဲ့ အသံေလးနဲ႕ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းတခုထဲက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို မခံစားတတ္တဲ့ လူအ ဆိုျပီး ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေျပာသြားတတ္ျပန္ေရာ..

အခုေတာ့ သူမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူ အသက္မကခ်စ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို သူထားသြားခဲ့ပါျပီ။ တကယ္တမ္းက သူနဲ႕ကိုယ့္ၾကားမွာ ပံုရိပ္ေတြတင္သာမက ပံုရိပ္ေတြကို ဖန္တီးေပးတဲ့ ကင္မရာတလံုး ရွိေနခဲ့တာပါ။ သူသိမသြားတဲ့အေၾကာင္းက ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြက ကင္မရာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္တခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုပါပဲ။

သူနဲ႕အတူ ခရီးတခုက ျပန္လာေတာ့ ကိုယ္တုိ႕ flat ကို ေဆးေတြ ေျပာင္းသုတ္ထားၾကျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ေဆးမသုတ္ေသးခင္က အတိုင္း ထိုင္ေနၾက ေနရာေလးရဲ့ ေဘးနား တ၀ိုက္ကို အလြတ္ရေနခဲ့တယ္ေလ။ မွတ္မိေသးရဲ့လား…

ေလွ်ာက္ေနၾက လမ္းရဲ့ အနိမ့္အျမင့္ေတြ၊ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြဆီ ေရာက္မလာခင္ သူ႕ကို ကိုယ့္ဖက္ဆြဲေခၚယူတတ္တာေတြ သူသိလိုက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အနားကို တိုးဖုိ႕ေခၚငင္တယ္လို႕ပဲ အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ မဟုတ္လား။ ကိုယ္က လမ္းတခုလံုးကို သိေနခဲ့တာပါ…

ျပီးေတာ့ ကိုယ္တို႕ ထိုင္ေနၾက စားေသာက္ဆိုင္က ခံုေလး။ သူ႕လက္သည္းနဲ႕ ျခစ္ထားတဲ့အရာေလးေတြ။ သူ႕လက္မက ခရုပတ္ေဗြ ျပီးေတာ့ လက္ညိဳးက ေဗြေလွ်ာေလ။ မအံ့ၾသနဲ႕ေလ ဇြန္းေလးကို ကိုင္ေတာ့ စတီးဇြန္းမွာ က်န္ခဲ့တာကုိ ကိုယ္သတိထားမိသြားတာပါ..

ကိုယ့္ဆီမွာ ေနာက္ထပ္ ပံုရိပ္ေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီပံုရိပ္ေတြကို သက္ဆိုင္တဲ့ ေနရာအလိုက္ ထုတ္ျပီးၾကည့္ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ

အေမွာင္အခန္းေလးထဲမွာ ေနေနတုန္းပဲလား။ အခုေနာက္ပိုင္း ပံုရိပ္ေတြ ဖမ္းလို႕မရေတာ့ဘူးေနာ္။ အလင္းမေလာက္ရင္ ပံုေတြထြက္မလာဘူးေလ။ တုန္မွုန္၀ါးေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြ ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ခံစားလုိ႕မတတ္တာ သိသားနဲ႕….

ကိုယ့္ဆီမွာ ပံုရိပ္ေတြနဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္….

ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြပါ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ျခင္းကေတာ့ အသစ္အသစ္ေတြျဖစ္လုိ႕……..


ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး ဖတ္ေနလက္စ စာအုပ္ထဲက အေတြးတခုေခါင္းထဲေရာက္လာလုိ႕ ေရာက္တတ္ရာရာေလး ခ်ေရးၾကည့္တာပါ။ ဖတ္လို႕အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ ေမ့ပစ္လိုက္ပါဗ်ာ...

တမ္းမက္ခဲ့ေသာ မုိးသားျပာသို႕

မၾကာမတင္မွာ
ရြာဟန္ဆင္ေနၾကျပီ

တရိပ္ရိပ္ထူလာတဲ့
တိမ္ထု တိမ္စိုင္ျပင္
ျဖတ္ခနဲ အဟမွာ
ၾကည္စင္တဲ့ အျပာ
စြဲလမ္း တိမ္းမူး
ရူးသြပ္ေစတဲ့ အျပာ

ခဏေစာင့္ပါဦး
အသည္းစူးေအာင္
မွတ္လိုက္ခ်င္လို႕
ေျပာမယ္အျပင္

ေလကအ၀င္
တိမ္က အေရြ႕
ငါလည္း ေမ့သင့္ျပီတဲ့ေလ…….

ကစားပဲြတခုအတြက္

အခုလတ္တေလာမွာ ေရပန္းအစားဆံုးက ကမာၻ႕ဖလား ျဖစ္ေနတယ္။ မိမိအားေပးတဲ့ အသင္းေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြားျပီးတဲ့ေနာက္ အားေပးတဲ့ လူကိုယ္တိုင္ေရာ ထြက္ေနသင့္ပါလား။ ၀င္ခြင့္ဆိုတာ မရလိုက္တဲ့ အသင္းေတြကေရာ မေကာင္းဖူးလို႕ တထစ္ခ် ေျပာႏိုင္ပါသလား…..

ေဘာလံုးဆိုတာ လံုးေနတာမုိ႕ဆုိတ့ဲ အေၾကာင္းျပခ်က္တခုနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ေဘာလံုးရဲ့ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းအရာေတြကိုေကာ စာဖတ္သူတုိ႕ ေတြးေတာၾကည့္မိေလ့ ရွိဟန္မတူ။ နည္းဗ်ဴဟာဆုိတာ စစ္ပြဲတခုတည္းအတြက္ မလံုေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ အဆံုးသတ္ ပိရိေသသပ္လွပဖို႕က အႏိုင္ဂိုးနဲ႕ ဆက္စပ္ေနတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္ဆုိတဲ့စကားလံုးကို ဘယ္အရာနဲ႕ အနက္ဖြင့္မလဲ။ အသင္းအဖြဲ႕ဆိုတာ တေယာက္တေပါက္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိပါတယ္။ ခြဲထြက္ကုန္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အသင္းအဖြဲ႕တခုရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အျဖစ္ လက္သင့္ခံလိုက္ၾကရတယ္။

ကစားပြဲတခုရဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ အတိုေလးအတြင္းမွာ အရွံဳးအႏိုင္ အဆံုးအျဖတ္က ဘယ္အရာေတြကို သတၳဳက်ေနသလဲ ေတြးေနမိတယ္။ ငယ္ငယ္က စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္နာရီပိုင္းအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္အတြက္ အရည္အခ်င္းေတြ အကုန္ခ်ျပႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ အေတာ္ေလး လက္မခံႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ မွားယြင္းမွုတခုလုပ္ခဲ့မိရင္ စာသင္ႏွစ္တခုစာ အရင္းအႏွီးက အမ်ားၾကီးေလ။ ျပီးေတာ့ အခြင့္အေရးမေပးခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ...

ကံၾကမၼာနဲ႕ ယၾတာဆိုတာေတြကို အၾကြင္းမဲ့ ယံုလြယ္သူေတြ ရွိေကာင္းရိွႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္အရာကို တထစ္ခ် ဖက္တြယ္ထားရမလဲ။ ဘယ္အသင္းကိုေကာ ယံုၾကည္ျပီး ပံုအပ္သင့္သလဲ။

က်ေနာ္ၾကည့္ေနျဖစ္တာ ကမာၻ႕ဖလားပြဲတခုတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တပြဲကိုလည္း က်ေနာ္ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။

ဒိုင္လူၾကီး လက္ထဲက ခ်လိုက္တာနဲ႕..

အျမန္ဆုိတာကို သံုးမလား၊ ခြန္အားကို သံုးမလား၊ ေငြအားကိုသံုးမလား…

ဂုဏ္သိကၡာေတြ ခ်နင္းခ်င္လည္း နင္းၾကပါလိမ့္မယ္။ နာမည္ေတြ အတြက္ ထည့္တြက္စရာမွ မလိုေတာ့ပဲ။ ရုိးသားမွုဆိုတာကိုေတာ့ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္မွ လြဲျပီး တျခားသူ မသိႏုိင္တာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ သမၼာသမတ္ရွိျပီး မွ်တမွုကိုေတာ့ အသင္းတိုင္းက ဆႏၵရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ၀င္ခြင့္မရလိုက္တဲ့အသင္းအတြက္ က်ေနာ္လည္း ေဘးထြက္ထိုင္ေနသင့္လား စဥ္းစားေနပါတယ္။ ဒီကစားပဲြ ေလာင္းေၾကးက သိပ္အေလ်ာ္အစားၾကီးတာမုိ႕ပါ။

ခင္ဗ်ားတို႕ေရာ ဘယ္သူႏုိင္မယ္ထင္ပါသလဲ…

ကက္ဆက္နဲ႕က်ေနာ္

သီခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က ၾကိဳက္သြားတာလဲ ဘာေၾကာင့္ၾကိဳက္သြားတာလဲ က်ေနာ့မွာ အေျဖတခုမွ မရွိပါ။ သီခ်င္းသံေတြထုတ္ေပးေနတဲ့ စက္တခုနဲ႕ စသတိထားမိခ်ိန္က စလို႕ေပါ့..

က်ေနာ္ သိတတ္စအရြယ္ ေမေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ဆို အဖိုးအဖြားအိမ္ကို ျပန္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအိမ္မွာက မနက္ဆို ေစာေစာထရတယ္ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ စက္တခုဆီက အသံကိုစၾကားရ စျမဲ။ မနက္ခင္းတိုင္း ေရဒီယုိကလာတဲ့ တစ္ ႏွစ္ သံုး ေလး ေလ့က်င့္ခန္းေတြနဲ႕ အတူ ႏုိးထရတယ္။ မထေသးေသာသူသည္ ပ်င္းရိသူျဖစ္သည္ လို႕အယူရွိတဲ့ အဖြားကေတာ့ ၾကိမ္တေခ်ာင္းနဲ႕ တအိမ္လံုးကို ပတ္ႏိွုးေတာ့တာ။ အိမ္ေရွ႕ ေျမျပင္ လမ္းမေပၚမွာ တံျမက္စည္းလွည္း ေရျဖန္းျပီးၾကျပီ။ ေသာက္ေရအိုးေတြ အကုန္ျဖည့္ရမယ့္တာဝန္။ ျပီးရင္ တအိမ္လံုးစားဖို႕ ဇရပ္၀ိုင္းနားမွာ အေၾကာ္ဝယ္မလား၊ ေစ်းေဟာင္းနားမွာ အေၾကာ္၀ယ္ရမလား။

ကက္ဆက္ထဲမွာ ပထမဆံုး စထိေတြ႕တာ ကားကက္ဆက္ပါ။ ဦးေလးကားက ျဖဳတ္ျပီး အိမ္ေရွ႕က ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္မွာတင္ထားတာေပါ့။ သူတုိ႕ဖြင့္သမွ် သီခ်င္း ကိုယ့္သီခ်င္းျဖစ္ေရာ။ သီခ်င္း မရေသးရင္ ေနာက္ျပန္လွည့္ရစ္ အေရွ႕ရစ္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲ့ဒီကားကက္ဆက္ေလး ပ်က္ကေရာ။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ကက္ဆက္ဆုိတာနဲ႕ မထိေတြ႕ေတာ့ဘူး။

အရပ္ထဲက အလွဴမဂၤလာေဆာင္မွာ ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္း၊ ထီဆိုင္ေလးေတြက ဖြင့္တဲ့သီခ်င္း ကိုယ့္သီခ်င္းလုပ္ရေတာ့တာပါပဲ။

ေဖရွိတဲ့အရပ္ကို ေရာက္ေတာ့လည္း ပိုျပီးဆုိးေသးတယ္။ စက္ရံုတည္ေထာင္ကာစ အခ်ိန္မွာ ဇိမ္ခံပစၥည္းဆုိတဲ့အရာေတြက အေဝးၾကီးေလ။ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျပီး က်ေနာ့အထင္ က်ေနာ္ ေျခာက္တန္းႏွစ္ေလာက္မွာ အိမ္မွာ ကက္ဆက္တလံုးဝယ္ျဖစ္တယ္။ ဆိုနီစင္တာက ကက္ဆက္ပါ။ အလုိအေလ်ာက္အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ဖြင့္တဲ့ စနစ္မပါေသးဘူး။ အဲ့ဒီေခတ္ကာလက ဗဒင္ရဲ့ တို႕ကေတာ့ကုိ အလြတ္မရမခ်င္း အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဟိုဖက္လွည့္ ဒီဖက္လွည့္ဖြင့္ေနရတာကို မွတ္မိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေရဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြ တခုတ္တရ ေစာင့္ျပီး နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြ။

ေနာက္ထပ္ဆုိနီတစ္လံုးလဲေတာ့ ေအဆုိဒ္ဘီဆိုဒ္ အလုိလုိေျပာင္းတဲ့ စက္ျဖစ္သြားျပီ။ အေဟာင္းကိုေတာ့ ေဖ့တပည့္တေယာက္က ျပန္ယူသြားခဲ့တယ္။ တေသာင္းနဲ႕ပဲလား မသိဘူး။ တလက္ကို စနစ္တက် ရွိတဲ့ စက္မုိ႕ သူကလည္း အားရ၀မ္းသာ ယူသြားေလရဲ့။ ေနာက္ဆံုး ဝယ္ခဲ့တဲ့ ကက္ဆက္ေလးကေတာ့ အခုထက္ထိ အိမ္မွရွိေသးတယ္။ ဒီကိုထြက္မလာခင္ စာေမးပြဲ တခုေျဖမယ္ဆိုပီး က်ေနာ္ယူထားလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသံုးျဖစ္တာမုိ႕ ေဖ ရန္ကုန္လာေတာ့ ျပန္ယူသြားျပန္ေရာ။ ကက္ဆက္ ေဆာင္းေဘာက္အေရွ႕က Watt ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ကပ္ထားတဲ့ စာရြက္ကေလး က်ေနာ့ေၾကာင့္ကြာသြားတာမုိ႕ အဆူပါခံလိုက္ရေသးတယ္။ ကက္ဆက္ထည့္တဲ့ ပံုးကအစ ဝယ္တုန္းကအတုိင္းထားတတ္တဲ့ သူနဲ႕ ပစၥလကၡတ္ေနတတ္တဲ့ က်ေနာ္..

တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ဆိုနီေ၀့ါခ္မန္းေလးတစ္လံုး ရတယ္။ သီခ်င္းေတြနဲ႕ ရူးသြပ္ေနၾက က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ အိပ္လည္းနားၾကပ္နဲ႕ စားလည္းနားၾကပ္နဲ႕။ အိမ္ကလူၾကီးေတြက ဘယ္ေန႕ ေနာက္က ကားဝင္တုိက္သြားမလဲမသိဘူးဆိုျပီး ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းကို ခံရတဲ့အထိ။ မၾကာပါဘူး နားၾကပ္တပ္ရင္း အျမဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တာမုိ႕ နားထဲက အရိုးႏုကြင္းေလးေတြ ဒဏ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ နားၾကပ္တပ္ရင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆို နာလာတတ္တာ ယေန႕ထက္အထိပါပဲ။ ဒီကက္ဆက္လည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္အေက်ာ္မွာ ပ်က္သြားပါေလေရာ။ ေလဒီယို မလာလုိ႕ျပင္လိုက္တာ ေအာ္တိုရီဗာ့စ္ပါ ပ်က္၊ ဒါနဲ႕ထပ္ျပင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး စက္ပါမလည္ေတာ့တဲ့ အထိ။ က်ေနာ္ ျပင္တာ မဟုတ္ဖူးေနာ္…

စီဒီပေလယာ ျပီးေတာ့ မီနီဒစ္ေလးေတြေပၚလာတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ အလွမ္းကြာေနျပီ။ ပံုမွန္ ေဝ့ါခမန္းေလးေတြထက္ ဘက္ထရီ အစားခံတာမုိ႕ လိုခ်င္သလားလို႕ အဲ့အခ်ိန္ကမ်ား ေမးခဲ့ရင္ ….

ေနာက္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ခဲ့ျပီ။ သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္းဆိုတာထက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြးျခင္းကို ပိုခံုမင္တတ္လာတယ္။ ကက္ဆက္ရွိမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးလည္း လြင့္ေပ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ကာလေတြ။

ေနာက္ေတာ့ အမ္ပီသရီး အမ္ပီဖိုး ပေလယာေလးေတြက မမ္မိုရီစတစ္ေတြနဲ႕အတူ မွိုလိုေပါက္လာျပန္တယ္။ ေဖာ္ဝပ္အီးေမးလ္ေတြက ေဒါင္းလုပ္လုပ္ထားတာရယ္၊ NGO အလုပ္ေတြ ရံုးမွာ ျပန္ျပီး ေဖာ္ဝပ္လုပ္ေပးဖို႕ ေတြရယ္ ဒီမမ္မိုရီစတစ္ေတြက လိုအပ္လာျပန္ေရာ။ ဘန္ေကာက္ကို သင္တန္းသြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဆင္တူ အမ္ပီသရီး ပေလယာေလးေတြ ပန္တစ္ကထင္တယ္ ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက 1GB ဆိုတာ အေတာ္ေလးေစ်းၾကီးေနခဲ့ျပီ။ အခုေနဆုိရင္ေတာ့ ရီစရာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ဘန္ေကာက္ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ သံုးရင္း ယိုးဒယားသီခ်င္းေတြပါ ေတာင္းယူလာခဲ့တာ..အမ်ိဳးအစားမေကာင္းလို႕ ထင္ရဲ့ သိပ္မခံပါဘူး။ ပေလယာအျဖစ္သံုးလုိ႕မရေတာ့ပဲ ေဒတာ အကူအေျပာင္းပဲ လက္ခံရွာတယ္။ ဒီလာခါနီးမွာမွ အလုပ္ထဲက ခေလးတေယာက္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတက္ေနတာမို႕ ေပးခဲ့လိုက္ပါတယ္။

ဒီေရာက္ျပန္ေတာ့ သီခ်င္း ဆိုတာကို ကြန္ျပဴတာကေနပဲ ဖြင့္ျပီးနားေထာင္ျဖစ္တယ္။ လမ္းသြားရင္း အမ်ားသူငွာေတြ အိုင္ေပါ့ေတြ ပေလယာမ်ိဳးစံုကေန နားၾကပ္မ်ိဳးစံုနဲ႕ နားေထာင္တာကုိ ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေတြးမိျပန္တယ္။ ဒီလိုအရြယ္တုန္းက ဒီလိုမ်ိဳးေတြ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဖူးေလ ဆုိတာမ်ိဳးပါ။

အခုတေလာရံုးမွာ ဖံုးထဲက သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ျပီး နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တေယာက္ကေတာ့ နားၾကပ္နဲ႕ နားေထာင္ဖုိ႕ ေျပာတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ေတးခ်စ္သူတုိ႕လိုရာေတးနဲ႕မွားျပီး က်ေနာ့ကို သူနားေထာင္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ခုိင္းတယ္။ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ျဖစ္ရင္းကေန အတိတ္ကို ျပန္ေတြးမိသြားတာပါ။

အခုလက္ရွိ က်ေနာ့မွာ ကက္ဆက္တလံုးမွ မရွိပါဘူး။ ကက္ဆက္လိုခ်င္ေသးလားလို႕ ေမးလာခဲ့ရင္ေကာ…….

ပံုျပင္ႏွင့္ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္မိသူ

အစ္မ မသက္ေ၀ တဂ္၍ ေရးရပါသည္………………..အသြားေစခုိင္းသူ အစ္မ မသက္ေ၀ ေလးပစ္သူ က်ေနာ္ေမာင္ရြာသားပါခင္ဗ်ာ.အစ္မ မသက္ေ၀ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ..

ေဗဒင္ကုိ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ေလ့မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့ ေဘးနားမွာ ယံုၾကည္တဲ့သူ ရွိပါတယ္။ အခန္႕မသင့္သည္လား သင့္သည္လား မေသခ်ာေပမယ့္ က်ေနာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို အဲ့ဒီ အမ်ိဳးသမီးေရွ႕မွာ ျပခဲ့မိတယ္။ တခဏအတြင္း ေနာက္တပတ္မွာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားထြက္ရမယ္ အစခ်ီတဲ့ စကားၾကားေတာ့ မ်က္ခံုးပင့္မိျပန္ေရာ…သူဆက္ေျပာတဲ့စကားေတြအျပီးမွာ ေမးစရာရွိလားဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ေခါင္းယမ္းျပတယ္။ အတူသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့ကိုေနာက္ခ်င္တာမုိ႕ ဒီေကာင္လူပ်ိဳၾကီးျဖစ္မွာ မဟုတ္လားဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးက ေခါင္းယမ္းခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္လူပ်ိဳၾကီး မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး က်ေနာ္ ပံုျပင္နဲ႔ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ေနမိခဲ့တာ ဘ၀တစ္ခုစာ ၾကာခဲ့ျပီေလ…

မွတ္မွတ္ထင္ထင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မင္းသမီးေလး။ မင္းသမီးေလးရဲ့ ေမြးေန႕ပြဲကို အဖိတ္မခံရတဲ့ နတ္ဆိုးမၾကီးရဲ့ က်ိန္စာ..အရြယ္ေရာက္လုိ႕ အပ္ထိုးမိရင္ ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားပါေစတဲ့။ တတိုင္းျပည္လံုး အပ္ဆိုတာ မသံုးရေအာင္ အမိန္႕ထုတ္ထားပါလ်က္ အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ဖြက္ထားမိတဲ့ အပ္တေခ်ာင္းေၾကာင့္ မင္းသမီးေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ။ သူမနဲ႕အတူ တတိုင္းျပည္လံုး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ ယေန႕ထက္ထိ။ က်ေနာ္သူမကို သြားႏွိုးရဦးမယ္။ က်ေနာ့အနမ္းကို ရရင္ သူမႏိုးထလာမယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က Sherk ေတာ့ မဟုတ္ဖူးေနာ္……က်ေနာ္က Sherk ေလာက္မလွလို႕ပါ..

ေနာက္ထပ္မင္းသမီးေလးကေတာ့ လူေတြ သိပ္မသိႏိုင္ေသးတဲ့ မင္းသမီးေလးပါ။ နန္းက်ဘုရင္ တပါးရဲ့ သမီးေတာ္ေလးေပါ့။ သူမတိုင္းျပည္ကေန ထြက္လာေတာ့ သူမမွာ အလွဆံုး၀တ္စံု သံုးစံုပါလာခဲ့ပါတယ္။ သူဆင္းရဲမဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ မင္းသမီးေလး ရဲ့ လက္စြမ္းျပ ဟင္းလက္ရာေတြရယ္ သိပ္လွတဲ့ ေရႊေရာင္ ေငြေရာင္ မိုးျပာေရာင္ ၀တ္စံုသံုးစံုရယ္။ မင္းသမီးေလးက သိပ္ရဲရင့္တည္ၾကည္ျပီး စိတ္သေဘာထားလဲ ေျဖာင့္မတ္တယ္။ အင္း ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္ရတာပါေလ။

မႏွင္းျဖဴေလးကိုလည္း ေမ့ထားလို႕မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ရုပ္ဆုိးဆိုး ဘုရင္မၾကီးလက္က လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ပုန္းေနရတဲ့ သူေလး။ လူပုေလးေတြ လက္ထဲက ျပန္သြားေခၚရဦးမယ္။ ဟိုရုပ္ဆိုးမၾကီး ပန္းသီးမေကြ်းခင္ အခ်ိန္မွီ က်ေနာ္ ေရာက္ပါ့မလား။

သန္းေခါင္ယံမတိုင္ခင္ ကပြဲသဘင္ထဲက ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတဲ့ စင္ဒရဲလားေလးေကာ။ ေရႊဖရံုသီးလွည္းၾကီး သူနဲ႕ တူတူစီးမယ္လုိ႕ ၾကံစည္ထားခဲ့တာ။ က်ေနာ့ဆီ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ဖန္ဖိနပ္ေလး တရံနဲ႕ က်ေနာ့မွာေတာ့ အခုထိ ခ်ာခ်ာကိုလည္လို႕..သူ႕ကိုေတာ့ သနားခ်စ္နဲ႕ ခ်စ္မိျပန္ေရာ..

က်ေနာ့အတြက္ ကိုယ္ခႏၶာေပၚက အေတာင္ေလးေတြ ႏွုတ္ျပီး ရက္ကန္းရက္ေပးတဲ့ ၾကိဳးၾကာမေလးေကာ။ သူ႔ရဲ့လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ေတြ႕သြားခဲ့လို႕ က်ေနာ့ဆီကေန ထြက္သြားခဲ့တာ ႏွစ္ေတြ ခ်ီၾကာေနခဲ့ျပီ။ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ ၾကိဳးၾကာမေလးေရ..

၀ါးပင္ေတြထဲမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ လစႏၵာ မင္းသမီးေလးေရ။ သူေပးခဲ့တဲ့ မေသေဆးေတြကို ဖူဂ်ီယာမာေတာင္မွာ မီးရွိဳ႕ခဲ့တာ သိမွ သိပါေလစ။ ဒီတေခါက္ လကမာၻေပၚကို သြားမယ့္ ယာဥ္နဲ႕ သူ႕ဆီကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အေရာက္လာမယ္ဆုိတာ ေျပာခ်င္မိျပန္တယ္။

သစၥာတရားၾကီးမားတယ္ဆုိတဲ့ အင္းေတာ္ၾကီးအိုင္က ရွမ္းမင္းသမီးေလးလည္း မက်န္ရစ္ေစခ်င္ဘူး။ သစၥာတရားအတြက္ က်ိန္စာေတြ ဆုိခဲ့တဲ့ သူေပါ့..

က်ေနာ့မွာ က်န္ေနပါေသးတယ္..ဒါေပမယ့္ စာေမးပြဲေျဖဆိုခ်ိန္ေစ့သြားတာမုိ႕ ပုဒ္မႏွစ္ေခ်ာင္းခ်ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အထက္မွာ မပါသူေတြကို က်ေနာ့ႏွလံုးသားထဲမွာ လာေရာက္ၾကည့္ရွုႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ တူမတူကိုေတာ့ စာဖတ္သူေတြပဲ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ...

စိတ္နဲ႕ကိုယ္နဲ႕ မကပ္လို႕ သူရူးတေယာက္လုိ႕ က်ေနာ့ကို ေျပာခ်င္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့သူတေယာက္ ျပီးေတာ့ ပံုျပင္နဲ႕ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ေနတဲ့သူတေယာက္ျဖစ္ေနတာမုိ႕ ဘာဆို ဘာကိုမွ က်ေနာ္ မျငင္းရဲေတာ့ပါဘူးေလ…………………


ဒီစာေရးဖို႕ အေတြးေလးေပးတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ သီခ်င္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေလာက္က အစ္မတေယာက္ မွ်ေ၀ခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီအစ္မကိုလည္း ဒီေနရာက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလုိ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..



Fairy Tale
Years ago, when I was younger
I kinda liked a girl I knew
She was mine and we were sweethearts
That was then but then it's true

(Chorus)

I'm in love with a fairytale, even though it hurts
'Cause I don't care if I loose my mind
I'm already cursed

Every day we start a fighting
Every night we fell in love
No one else could make me sadder
But no one else could lift me high above

I don't know, what I was doing
When suddenly, we fell apart
Now a days, I cannot find her
But when I do, we'll get a brand new start

(Chorus)

I'm in love with a fairytale, even though it hurts
'Cause I don't care, if I loose my mind
I'm already cursed

She's a fairytale yeah even though it hurts
'Cause I don't care, if I loose my mind
I'm already cursed

ပုဂံႏွင့္ လူမွုပတ္၀န္းက်င္

ဓါတ်ပုံရိုက်ဖြစ်ရင် ကျနော် အဓိက ရိုက်ဖြစ်တာ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ရှုခင်းတွေပါ။ လူပုံတွေ ရိုက်ဖြစ်ခဲပါတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဓါတ်ပုံအရိုက်ခံရတာ ဝါသနာမပါတာကြောင့်ဖြစ်မယ် ထင်ပါတယ်။ အသေချာဆုံးကတော့ ကင်မရာရှေ့ရောက်ရင် လူက အလိုလို ကြောက်မိတတ်တယ်။ ဒါကြောင့် တခြားလူကို ရိုက်တော့မယ်ဆိုရင် ကျနော် အားနာမိပါတယ်။ ရိုက်သင့်မရိုက်သင့် ချင့်ချိန်နေတုန်းမှာပဲ အဲ့ဒီရိုက်ကွက်ကို ကျနော်လွတ်ထွက်သွားတတ်ပြန်ရော။ အခုတခေါက် ပုဂံမှာ ကျနော် လူမှုပတ်ဝန်းကျင်လေးတွေ ရိုက်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျနော် ရိုက်ဖြစ်ခဲ့တာ သာမာန်လက်လုပ်လက်စားလူတန်းစားတွေပါ။ နှိမ့်ချလိုတဲ့ စိတ်နဲ့ မဟုတ်ပဲ တကယ့်လူမှုပတ်ဝန်းကျင် သရုပ်အမှန်ကို ပြချင်လို့ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ နားလည် ခွင့်လွှတ်ပေးပါလို့ တောင်းပန်လိုပါတယ်ခင်ဗျာ..

ကျနော်သွားခဲ့တဲ့ အချိန်က ဘုရားဖူးပါးတဲ့ ရာသီဖြစ်လို့ စျေးသည်တွေ တညည်းညည်းတညူညူနဲ့ပါ။ တိုးကားတစ်ကား ဆိုက်လာရင် အားလုံးက အမဲဖျက်သလို ဝိုင်းလို့။

ဘုရားတွေရဲ့ နံရံဆေးရေးတွေကို ကူးဆွဲထားတဲ့ ပန်းချီတွေ ရောင်းနေတာပါ။ နိုင်ငံခြားသားတွေက မလှုပ်တော့ သူတို့ကို ကျောင်းမတက်ဘူးလား၊ တနေ့ ဘယ်လောက်ကျန်သလဲ၊ အောက်က ရဲလာတော့ သူတို့တွေ ပုန်းနေတာကို တမေ့တမောငေးနေတဲ့ ကျနော့ကို အစ်ကိုပဲ ယူလိုက်ပါဗျာ။ အချင်းချင်းတွေ တစ်သောင်းပဲပေးလို့ မျက်နှာချိုသွေးကြလေရဲ့။

ကျနော်တို့တွေ ခက်ခက်ခဲခဲ ပင်ပင်ပန်းပန်းတက်ရတဲ့ မင်္ဂလာစေတီက လှေခါးထစ်တွေကို သူတို့များတော့ တထီးလွှားလွှား တက်လိုက်ဆင်းလိုက်နဲ့။ မြေပြန့်မှာပြေးလွှားနေသလို လျင်မြန်သွက်လက် လို့….

တန့်ကြည်တောင် စက်လှေဆိပ်က ခလေးနှစ်ယောက်။ သူတို့ကို ဓါတ်ပုံရိုက်တော့ ဟိုဖက်လှည့်သွားတယ်။ အကူအညီပေးလို့ မုန့်ဖိုးတောင်းနေတဲ့ ခလေးတွေပေါ့။

ငါးဖမ်းနေတဲ့ ဧရာဝတီမြစ်ထဲက ခလေးတွေ…

ဒီပုံကိုတော့ မောင်တထမ်း မယ်တရွက််လို့ နာမည်ပေးထာပါတယ်.

ဗူးဘုရား အတက်က ခလေးငယ်။ သူ့မျက်နှာ အနေအထားကို ကြည့်ပြီး ဓါတ်ပုံရိုက်ချင်လာလို့ပါ။ ခပ်တည်တည်ပဲ ရစရာရှိတဲ့အကြွေး ပြန်လာတောင်းတဲ့ ငွေရှင်လိုလို..

ထန်းလျက်ခဲ ဝယ်တော့ ဆိုင်ကို ဝိုင်းအုံလာကြတဲ့ အညာကျေးလက်ခလေးတွေပုံပါပဲ။ အရင်အတိုင်းပဲ ဘာမှ မပြောင်းလဲသေးဘူးလို့ သူတို့ကို ကြည့်ပြီး စိတ်ထဲတွေးမိတယ်။

သေသေချာချာ စကားပြောဖြစ်တာက ရွှေစည်းခုံနဲ့ ဓမ္မရံကြီးက ဂိုက်ကြီးတွေပါ။ ကျနော်သွားတဲ့အချိန် ရွှေစည်းခုံမှာ လူကြီးလာတယ်ဆိုလား (ကျနော်ပဲ ကလေးလိုလို)၊ သူတို့ကို ဘုရားပရဝုဏ်ထဲ မလာခိုင်းတာမို့ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လေးတွေပါ။ ရှင်းကလည်းပြချင် (ပိုက်ဆံရမှာမို့ပါ) ကြောက်ကလည်းကြောက်နဲ့ သူတို့ကို ကြည့်ရင်းသနားတာနဲ့ ကျနော်အချဉ်ဖမ်းခံလိုက်ပါတယ် (ဆိုလိုတာက သူတို့ရှင်းပြတာကို နားထောင်ဖို့ မသိမသာ သဘောတူလိုက်တာပါ)။ သူတို့ရှင်းပြီး ကျနော့ထုံးစံအတိုင်း တောင်မေးမြောက်မေးမှာ သူတို့လေးတွေ ခေါင်းတွေကိုယ်စီကုတ်လို့။ နောက်တော့ ဖမ်းတဲ့သူလာတာနဲ့ ပြေးပါလေရော။ ပိုက်ဆံမပေးရသေးတာမို့ နောက်ကနေလိုက်သွားတော့ တအုပ်တမကြီး မန်ကျည်းပင်အောက်မှာ။ ဓါတ်ပုံရိုက်ခွင့်ပြုပါဆိုတော့ အားလုံးက ငြင်းကြတယ်။ ဒါနဲ့ သူတို့ပုံတော့ ပါမလာဘူးဗျာ။

ဓမ္မရံကြီးက ဂိုက်ကတော့ ဘာသာနှစ်မျိုးရတယ်ဆိုတယ်။ မြန်မာလို အရင် ရှင်းပါဆိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျက်ထားတဲ့ စာတွေ ရွတ်လေရော။ နောက်တော့ ပြီးပြီတဲ့။ ဒါနဲ့ အင်္ဂလိပ်လိုရှင်းပါဦးဆိုတော့ လည်း…….သူတို့ကိုကြည့်ရင်း တဂ်ဂျမဟာထဲက ဂျမားကို မြင်ယောင်မိတယ်။ တို့တွေ သိပ်မကွာခြားပါပဲလားလို့လေ။

ဆုံခဲ့တဲ့ ခလေးတွေ စကားပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ ခလေးတွေ အကုန်လုံး ကျောင်းမနေကြပါဘူးတဲ့။ နှစ်ပေါက်အောင် ဒီအလုပ်ပဲ လုပ်နေကြတာ။ ဒီအလုပ်က ထမင်းကျွေးတယ်တဲ့လေ။ ကျောင်းနေပျော်၍ စာတော်ရမည်၊ မိဘဆရာပူးပေါင်း ကလေးပညာရေးကောင်း၊ ကျောင်းမှန်မှန်တက် စာမခက်၊ ပြည်လုံးကျွတ်စာတတ်မြောက်ရေးဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်တွေနောက်ကို ကျနော် ရောက်သွားမိတယ်။

၀မ်းစာရေးအတွက်ဆိုတဲ့နောက်ကို အခုလို လိုက်ပြီး ပညာသင်ဖို့ ပျက်ကွက်နေတဲ့ ခလေးငယ် ဘယ်နှစ်ယောက်လောက်ရှိနေပြီလဲ။မိဘတွေအတွက် တဖက်တလမ်းက ငွေရှာရင်း အိမ်ထောင့်တာဝန်ကို အသက်မပြည့်ခင်က ထမ်းပိုးနေရတဲ့ အခုလို ခလေးငယ်တွေ ရှိနေသေးတယ်ဆိုတာကို ဒီလူမှုပတ်ဝန်းကျင်တခုနဲ့တင်…………………

Mad World

သူငယ္ခ်င္းက မင္းၾကိဳက္ေလာက္တယ္ဆိုျပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေပးလာပါတယ္။ ထပ္တလဲလဲနားေထာင္ျဖစ္ေနတယ္။
စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႕လည္း ျငိတြယ္ေနတာမို႕ ...............



All around me are familiar faces
Worn out places
Worn out faces
Bright and early for the daily races
Going no where
Going no where
And the tears are filling up their glasses
No expression
No expression
And in my head I want to drown my sorrow
No tomorrow
No tomorrow

And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
And I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very, very... mad world... mad world...

Children waiting for the day they feel good
Happy birthday
Happy birthday
Made to feel the way that every child should
Sit and listen
Sit and listen
Went to school and I was very nervous
No one knew me
No one knew me
Hello teacher tell me what's my lesson
Look right through me
Look right through me

And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very, very... mad world... mad world...
Mad World
Mad World

ဆုေတာင္းျပည့္တာ စြယ္ေတာ္ေလးဆူ

စွယ်တော်လေးဆူကို နေ့ချင်း ဖူးနိုင်ရင် ဒါမှမဟုတ်မွန်းမတည့်ခင်ဖူးနိုင်ရင် လိုရာဆုပြည့်တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ဘယ်သူက တီထွင်လိုက်တယ်တော့ မသိပါဘူး။ ဒါပါနဲ့ဆို နှစ်ခေါက်တိတိ ဖူးဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။ ဆုတောင်းပြည့်လား ကျနော်မသိပါဘူး ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျနော် ဆုမတောင်းခဲ့လို့ပါ။

အကယ်၍များ အဲ့ဒီစကားမှန်ခဲ့တယ်ဆိုရင် စာဖတ်သူတွေလည်း ဒီနေ့ နေ့ချင်း စွယ်တော်လေးဆူဖူးပြီးပြီပေါ့...ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ကြပါစေခင်ဗျာ.

တန့်ကြည်တောင် အရုဏ်တက်

လောကနန္ဒာ

လောကနန္ဒာ ဆိပ်ကမ်း

ရွှေစည်းခုံ

တုရင်တောင်စေတီ

ဓမၼရာဇကေစတီႏွင့္ ပုဂံရွဳခင္း

အထက်ပစ္စယံကို တက်ရောက်ဖူးမြော်ခွင့်ရတဲ့ ဒုတိယ စေတီက ဓမ္မရာဇက စေတီဖြစ်ပါတယ်..

ဒီဘုရားကိုဖူးမြင်ရတော့ သင်္ခ ါရဆိုတဲ့ တရားသဘောတွေ၊ ရေပွက်ပမာဆိုတဲ့ အတွေး၊ မင်းခစားကမ်းနားသစ်ပင်ဆိုတဲ့ အရာတွေကို ပိုမြင်လာမိတယ်။ ဘုရားအမှတ်အလိုက် တာဝန်ယူလှူဒါန်းတဲ့အထဲမှာ ဒီဘုရားကို တာဝန်ယူခဲ့သူက အရင်က အာဏာစည်းစိမ်ကျော်ကြားမှုတွေနဲ့ ပြည့်နေခဲ့ပြီး အခုလက်ရှိ သူ့လက်ထဲမှာ ဘာမှ မရှိတော့တဲ့နောက် ဘုရားကို ပြုပြင်သူလည်း မဲ့နေဟန်တူပါတယ်။

ပြီးတော့ အဟောင်းတွေကြားမှာ အသစ်တွေကို သိသာထင်ရှားစေတဲ့ နေရာတခုလို့ ခံစားမိတာမို့ ကျနော့အတွက်တော့ နှမြောတဿဖြစ်ခြင်းဆိုတာကိုလည်း ဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်....