တိမ္ေတြထဲက ျမိဳ႕

ဒီခရီးစဉ်ကို သွားဖို့ ကျနော်တို့အားလုံးစိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့မိတာ မနှစ်ကတည်းကပါ။ မနှစ်က ရောင်းအားကောင်းခဲ့တဲ့ ကျနော်တို့အတွက် သူဌေးက ခရီးတစ်ခုလိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ ကတိပြုခဲ့တာကိုး။ ပထမ သွားချင်တဲ့နေရာတွေကို မဲပေးခွင့်ပြုတယ်။ ကျနော်အသွားချင်ဆုံးဖြစ်တဲ့ ဖူးခက်ကမ်းခြေက မဲများပြီးအနိုင်ရလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဘက်ဂျတ်အခြေအနေရယ် အဲဒီအချိန်က ထိုင်းနိုင်ငံရေးမငြိမ်သက်မှုတွေကြောင့် ဖူးခက်ကို သွားခွင့်မရလိုက်ပဲ အနီးအနားကိုပဲသွားဖို့ စီစဉ်ရင်း ဒီတိမ်တွေထဲက မြို့ကလေးကို ရောက်ဖြစ်ခဲ့တာ။

ဒီနိုင်ငံကို တစ်နှစ်အကျော်ကြာမှ ပထမဆုံးရောက်ဖူးခဲ့တာပါ။ ခရီးသွားချိန်ရှည်လျားတာမို့ ဖတ်ဖို့ယူလာတဲ့ မြသန်းတင့်ရဲ့ စစ်နှင့်ငြိမ်းချမ်းရေးကို အနည်းအကျဉ်းပဲဖတ်လိုက်ရပါတယ်။ နှစ်ထပ်ထိမြင့်တဲ့ ကားပေါ်က လမ်းဘေးဝဲယာရှုခင်းတွေက စာမဖတ်နိုင်အောင် ဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့သည်ကောလေ။ မျက်စိတစ်ဆုံးကြည့်လေတိုင်း စိမ်းစိုအုံ့မှိုင်းနေတဲ့ ဆီအုန်းပင်လယ်ကြီးတစ်ခုလို။

ဆရုံပမ်းဆိုတဲ့ မြို့လေးမှာ နေ့လည်စာကို စားဖြစ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီဆိုင်မှာ မြန်မာလူမျိုး ၁၂ယောက်လုပ်နေတယ်လို့ သိခဲ့ရတယ်။

လမ်းတွေအဆင်ပြေချောမွေ့နေမှုကတော့ တစ်ကယ့်ကို အံ့သြချီးကျူးဖွယ်ပင်။ ကျနော့အမိမြေကိုလည်း အဲ့လိုလမ်းမျိုးတွေနဲ့ မြင်ယောင်ကြည့်မိတယ်။ လမ်းတွေ သိပ်ကောင်းတယ်ဆိုရင် ခရီးသွားလာမှု ကုန်စည်ပို့ဆောင်မှုတွေ ပိုမို ဖွံ့ဖြိုးလာနိုင်ကောင်းပါတယ်။

ခရီးအကွာအဝေးတစ်ခု တစ်ခုကြားမှာ နားနေစခန်းနဲ့ ကျန်းမာရေး အဆောက်အဦးလေးတွေ စနစ်တကျ သန့်ရှင်းစွာ ထားရှိတာကိုလည်း တွေ့ခဲ့ရတယ်။ ဘေးနားမှာတော့ ကားလေးတွေနဲ့ ဒေသထွက်သီးနှံတွေ အစားအစာလေးတွေ လာရောင်းကြတာပေါ့။

မြေပြန့်ကနေ တောင်ပေါ်ကို တက်ပြီဆိုကတည်းက မြွေလိမ်မြွေကောက် ခရီးစဉ်စပြီလေ။ လမ်းသစ်ရှိပေမယ့် အခုလို ရုံးပိတ်ရက်မှာ အနီးအနားက ဒေသခံတွေအားလုံး အဲဒီမြို့ကို သွားကြတာမို့ ကားလမ်းကြောက တစ်အားကြပ်နေမှာဖြစ်လို့ လမ်းအဟောင်းကပဲ သွားခဲ့တယ်လို့ ဂိုက်ကရှင်းပြပါတယ်။ တောင်ပေါ်ရောက်ခါနီးတော့ အန်တဲ့လူက အန်နေကြပြီ။ ကျနော်လည်း အန်ချင်ချင်ဖြစ်နေခဲ့တာ။ ဂိုက်ကတော့ ကိုယ်တိုင်ကျိုတဲ့ ငမန်းတောင်ဟင်းချိုတွေကို ကြွပ်ကြွပ်အိတ်အနီရောင်လေးထဲမှာ စနစ်တကျထည့်ပါလို့ စ,နေခဲ့တာ။

အတက်လမ်းမှာပဲ လက်ဖက်ခင်းတစ်ခုမှာ နားခဲ့ရတယ်။ ကင်မရွန်လက်ဖက်ခင်းပါ။ ဒီဒေသရဲ့ ဒုတိယအကောင်းဆုံးလက်ဖက်စိုက်ခင်းပါ။ မဆလာလက်ဖက်ရည် တစ်အိုးကို ရှစ်ကျပ်ပေးပြီးမြည်းစမ်းခဲ့တာပေါ့။ လှလိုက်တဲ့ အစိမ်းရောင်လက်ဖက်ခင်းတွေ။ ရှမ်းပြည်သွားတဲ့လမ်းတွေနဲ့တူသလို ရှမ်းပြည်ကိုလည်း လွမ်းစေခဲ့တယ်။ မှုန်ပြာမှိုင်းတဲ့တောင်တန်းကြီးတွေက အစပေါ့။ ကျောက်တောင်တွေတွေ့ရင်လည်း မွန်ပြည်နယ်ထဲပဲ ရောက်နေသလိုလို။ အလုပ်ထဲက အိန္ဒိယသားလူမျိုးတွေကလည်း သူတို့ အိန္ဒိယပြန်ရောက်နေသလို ကျနော်တို့မြန်မာလေးယောက်ကလည်း မြန်မာပြည်ပြန်ရောက်နေသလို ခံစားမိစေတဲ့ခရီးလေးပါ။

အမြင့်ပေ တစ်သောင်းကျော်ရှိတဲ့မြို့လေးထဲက တည်းစရာတည်းခိုခန်းကိုရောက်တော့ ည၁၁နာရီထိုးပါပြီ။ အခန်းအခက်အခဲနဲ့ ကြုံရပြန်ပါသေးတယ်။ မှားယွင်းတဲ့ အစီအစဉ်တစ်ခုကြောင့် ကျနော်တို့ အခန်းထဲကိုရောက်တော့ တော်တော်လေးနောက်ကျနေခဲ့ပြီ။

နောက်နေ့မနက်မှာတော့ ဒီဒေသရဲ့ အကောင်းဆုံး BOHလက်ဖက်စိုက်ခင်းဆီကို ချီတက်ခဲ့တယ်။ တောင်ပေါ်ကိုဆက်တက်ဖို့ ဘာစီကိုလာ ကားလေးတွေကို ပြောင်းစီးရပြန်ပါတယ်။ ခရီးသွားကားကြီးတွေ သွားဖို့ ကားလမ်းမက သိပ်ကျဉ်းမြောင်းလွန်းတယ်။

တမျှော်တခေါ်ကြည့်လေတိုင်း အစိမ်းရောင်လှိုင်းတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ လက်ဖက်စိုက်ခင်းကို မြင်ရတယ်။ တောင်ပေါ်ကိုရောက်တော့ လက်ဖက်ခြောက်ထုတ်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းခွင်ကို လေ့လာခဲ့ပါသေးတယ်။ ဒီလက်ဖက်ခြောက်တွေက အနီရောင်တွေပါ ပြီးတော့ အင်္ဂလိပ်တီးလို့ ခေါ်ပါတယ်တဲ့။

တောင်စောင်းလေးမှာ လသာဆောင်လေးထုတ်ပြီး လက်ဖက်ရည်သောက်ခဲ့ရတယ်။ နေရာရဖို့အရေး တန်းစီရတာလည်း တမျှော်တခေါ်။ နေရာရပြီဆိုတော့ ဂိုက်က သွားကြမယ်လေတဲ့။ နောက်ထပ်ဆယ်မိနစ်ပေးပါလို့တောင်းရင်း ကမန်းကတန်း လက်ဖက်ရည်ကြမ်းကိုသောက်ခဲ့ရတယ်။ တကယ်ဆို လေးငါးနာရီလောက်ထိုင်ချင်မိတာ။ ချမ်းစိမ့်နေအောင်အေးတဲ့လေတွေကြားထဲမှာ လက်ဖက်ရည်နွေးနွေးလေးသောက်ရင်း ကဗျာတွေဆန်ချင်နေမိတယ်။

တောင်အောက်ဆင်းလာတော့ ပျားမွေးမြူရေး စခန်းကိုရောက်တယ်။ ပျားတွေကြားထဲမှာ သွားလာခွင့်ပြုတာမို့ ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ရေခပ်နွေးနွေးလေးထဲကို ထည့်ထားတဲ့ ပျားရည်ကို နှစ်ခွက်ဆင့်သောက်ရင်း ပျားရည်အစစ်မြည်းစမ်းခွင့်ကိုပါတောင်းခဲ့တာပေါ့။

ပျားမွေးမြူရေးစခန်းပြီးတော့ နှင်းဆီခြံ။ တကယ့်ကိုများပြားလှတဲ့ ပန်းတွေကြားမှာ ဘယ်လိုများ ပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့ပါလိမ့်ဆိုပြီး စဉ်းစားနေမိတယ်။ အမျိုးအမည်မသိတဲ့ ပန်းတွေကလည်း များမှများ။ ဒီလို စနစ်တကျပြုစုပြီး တစ်ယောက်ကို လေးကျပ်နဲ့ ဝင်ခွင့်ကိုကန့်သတ်ခဲ့တာလည်း စီးပွားရေးတစ်ခုပဲနော်။ နာမည်ကျော် ပြောင်းဖူးကိုလည်း မြည်းစမ်းခဲ့ပါသေးတယ်။ အစိမ်းစားလို့ရပြီး တကယ့်ကိုချိုအိနေတဲ့ ပြောင်းဖူးပါပဲ။

အခုကျနော်တို့စားနေတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေကို အဲဒီက စိုက်ခင်းတွေက ပို့တယ်လို့သိရပါတယ်။

နောက်ဆုံးတစ်ခုကတော့ cactus ခြံပါပဲ။ အင်းကိုပင်ပုကျစ်ဂွကိုတောင် သတိရမိသေးတယ်။ သူ့အမျိုးတွေက ဒီမှာအများကြီးကိုး။ အဲဒီခြံထဲမှာလည်း သီးပင်စားပင်တွေအပါအဝင် ပန်းအမျိုးအစားစုံလင်အောင်စိုက်ထားခဲ့တာ။ ခြံနောက်ဆုံးမှာတော့ စတော်ဘယ်ရီစိုက်ခင်းပါ။ ကိုယ်တိုင်ခူးဆွတ်ခွင့်ပေးထားတာမို့ တပျော်တပါးခူးဆွတ်နေကြတာတွေ့ရပါတယ်။ ခြံထဲမှာလျှောက်နေတုန်း အပြင်မှာမိုးတွေက သည်းနေခဲ့ပါပြီ။ လမ်းတွေတစ်လျှောက်ကို အမိုးလေးတွေလုပ်ထားတာမို့ မိုးမစိုခဲ့ဘူးပေါ့။

မိုးတိတ်သွားတုန်းလေး ပါဆာမလန်း ညစျေးလေးကို အပြေးအလွှားသွားလိုက်ကြသေးတယ်။ ဒူရင်းသီးကောင်းတယ်ဆိုလို့ ၁ကီလို ၁၂ကျပ်ပေးပြီး စားဖြစ်အောင်စားခဲ့တာပေါ့။ မှိုကျော်ကိုမြည်းဖြစ်အောင်မြည်းပါ ဆိုတော့လည်း ဘယ်လက်နှေးလိမ့်မလဲ။ လျှောက်နေတုန်း မိုးတွေပြန်ရွာလာတာမို့ ဆိုင်ကလေးတစ်ခုမှာမိုးခိုခဲ့ကြတယ်။ အပြင်မှာနေရာမရှိတာမို့ ဆိုင်ထဲကိုဝင်ရင်း စျေးပါကူရောင်းခဲ့သေးတာ်။ သူတို့ပြောတဲ့ဘာသာစကားကိုနားမလည်တာမို့ ဧည့်သည်တွေမှန်းသူတို့သိတာပေါ့။ သဘောကောင်းတဲ့ဒေသခံတွေပါပဲ။ မိုးက နေ့တိုင်းရွာနေရင် စျေးဘယ်လိုရောင်းမလဲဆိုတော့ ဒီလိုပါပဲတဲ့။

မိုးရွာပြီးစ မြူတွေဆိုင်းနေတဲ့ မြို့လေးက တကယ့်ကိုလွမ်းစရာ ချစ်စရာကောင်းနေပြန်တယ်။

ညနေစာစားအပြီး ဟိုတယ်မှာ ရေမိုးချိုး။ မြို့လေးထဲကို လျှောက်ကြည့်ကြပါသေးတယ်။ ပလာတာကို ငှက်ပျောသီးနဲ့ကြက်ဥနဲ့စားဖြစ်ခဲ့တယ်။ မြန်မာပြည်က ရုပ်ထုတွေ ဒီတောင်ပေါ်အထိရောက်နေတာလည်းတွေ့ခဲ့ရတယ်။ ဗမာတုတ်ကောက် ဆိုပြီးရောင်းနေလို့ အမှတ်တရ ဓါတ်ပုံရိုက်ခဲ့တယ်။ ဘုရားနှစ်ဆူလည်း စံပယ်နေတာ ဖူးခဲ့ရပါတယ်။

မနက်ခင်း မနက်စာစားအပြီးမှာ တောင်ပေါ်ကပြန်ဆင်းခဲ့ကြတယ်။ မိုးရွာပြီးတိုင်းသစ်ပင်တွေပြို လမ်းတွေပြိုနေတတ်တယ်လို့သိရတယ်။ တစ်ခါ တောင်ပြိုထားလို့နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ခဲ့ရတယ်လို့ ဂိုက်ကပြောပါတယ်။

သဘာဝရေတံခွန်တစ်ခုကိုလည်း တောင်အဆင်းမှာတွေ့ခဲ့ရတယ်။ ရေစီးအားသန်သန်နဲ့လှပတဲ့ ရေတံခွန်တစ်ခုပါပဲ။ ပုံမှန်ဆို ရေချိုးချင်မိပေမယ့် ရတဲ့အချိန်နာရီဝက်မှာ အိမ်သာတန်းစီတဲ့အလုပ်ကို ဆယ်မိနစ်ပေးလိုက်ရတာမို့ အချိန်ကမလုံလောက်ခဲ့ဘူး။

ဆရုံပမ်းမှာပဲ နေ့လည်စာစားပြီး အိမ်ပြန်ခရီးကို စခဲ့ရတယ်။

အိမ်ကိုရောက်တော့ ည ဆယ်နာရီထိုးနေခဲ့ပြီ။

တကယ်တော့ ကျနော်က အဲ့ဒီမြူနှင်းတိမ်တွေကြားမှာ ကျန်နေခဲ့တယ်….