ပံုျပင္

ဟိုးအရင္က ပံုျပင္ေတြကို ႏွစ္သက္ေလ့မရွိဘူး။ ဒီၾကားထဲ ပံုျပင္ေတြကိုအရမ္းၾကိဳက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ပိုဆိုးသြားတယ္။ စကားေျပာတိုင္းပံုျပင္ေတြ ထည့္ေျပာတတ္တယ္တဲ့ေလ။ ဘယ္ေလာက္ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္မလဲ။ နားေထာင္ရင္း အိပ္ငိုက္ေနမိမယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးတစ္ခု မေရာက္ခင္ထိေပါ့….ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးမေရာက္ခင္အထိပဲ။

အဲဒီေန႕က လမ္းတစ္ခုထဲကိုအသြားမွာပဲ သစ္ပင္အျမင့္ၾကီးေတြကို ေငးေနမိတယ္။ ေလေတြတရႊီးရႊီးတိုက္စျပဳလာရင္း သစ္ခက္ေတြ အခ်င္းခ်င္းပြတ္သပ္ေနတာကို စိတ္၀င္စားေနတာေပါ့။ သူ႕ကို မိုးေတြမရြာခင္ေလးမွာပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတာ။ ခပ္သုတ္သုတ္လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို တုန္႕ဆြဲသြားေစတဲ့ အသံတစ္ခု နားထဲကိုစီးေမွ်ာလာရင္းေပါ့။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူစကားေျပာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္နားစီကပဲ။ ကိုယ္လွည့္ၾကည့္ဖို႕ၾကိဳးစားမိတယ္။ ဟင့္အင္း မင္းလွည့္မၾကည့္ရဘူးေနာ္တဲ့။ ဟာ…ဒါဆိုဘာလည္းကြာ။ တစ္ဆိတ္ကိုယ္ေျပာတာကိုပဲနားေထာင္ေပးပါ။ သူပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို စေျပာတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ပ်င္းရိစြာနားေထာင္ရင္း မိုးမက်ခင္ အိမ္ထဲကို ျမန္ျမန္၀င္မွ။ အိမ္ထဲကိုမ၀င္ခင္ သူက ေနာက္ေန႕ေတြ႕မယ္လုိ႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာျပီးျပီးခ်င္း ခ်ာခနဲလွည့္ၾကည့္လုိက္ေပမယ့္ သူမရွိေတာ့ဘူး။

မနက္ခင္းရံုးသြားေတာ့လည္း သူ႕ကို မေတြ႕မိျပန္ဘူး။ ညေနဖက္ အိမ္နားမွာေစ်း၀ယ္ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနမိျပန္တယ္။ ဟိုေန႕က ေျပာသြားတဲ့ ပံုျပင္ကဘာပါလိမ့္။ ဂရိနတ္ဘုရားေတြအေၾကာင္းဆိုလား ဘာလားပါ။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္အၾကာမွ ေလသံတုိးတုိးေလးကိုျပန္ၾကားရျပန္တယ္။ မီးနတ္ဘုရား ျပီးေတာ့ ဗီးနပ္စ္အလွနတ္သမီးတဲ့။ ဟင့္အင္း ငါ့ကို ဒီပုံျပင္ေတြ ဘာေၾကာင့္လာေျပာေနရတာလဲ။ ငါစိတ္၀င္စားတာက ပံုျပင္ေတြထက္ မင္းဘာေၾကာင့္လာေျပာေနရတာလဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုပါ။ အဲဒီေန႕က ျပန္ခါနီးမွာ မင္းဆံပင္ေလးေတြက ႏူးညံ့ေမႊးေနတာပဲေနာ္လို႕ မင္းေျပာေတာ့ မင္းကိုလွည့္မၾကည့္ပဲမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အေနာက္မွာ မင္းမရွိေတာ့ဘူးပဲ။

ေနာက္ရက္ေတြလည္း မပ်က္မကြက္လာတတ္တယ္ေနာ္။ ရက္တိုင္းပံုမွန္မဟုတ္ပင္မယ့္ ျပကၡဒိန္မွာ မင္နီျခစ္ထားတဲ့ရက္ေတြက နည္းပါတယ္ေလ။ တစ္ရက္ မွတ္မွတ္ယယျဖစ္သြားျပန္တာက မင္းနားရြက္ဖ်ားေလးေတြကို နမ္းခ်င္လိုက္တာလို႕ ဖြဖြေလးေျပာသြားတဲ့ေန႕ေပါ့။ ရင္ေတြခုန္ေနတာနဲ႕ ဖ်တ္ခနဲလွည့္ဖို႕ အခ်ိန္မရလုိက္ဖူးေပါ့။ ဘုရားေရ…ဒီပံုျပင္ေျပာတဲ့သူ ကိုယ့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ေနပါပေကာလား။

သူေရာက္လာမယ္ထင္လို႕ ေန႔ရက္တုိင္းမွာ ေခါင္းေလွ်ာ္မိျပန္ေရာေလ။ တခ်က္တခ်က္ ေႏြးခနဲျဖစ္သြားတတ္တဲ့ ထြက္သက္တခ်ိဳ႕ရဲ့ေနာက္ကို စိတ္ေတြလြင့္ေနမိတာ ၾကာပါပေကာလား။ ဘာကိုမွတလုိ႕ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ဟာ ရူးသြပ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပီတဲ့လား။ အဲ့ဒီရက္ေတြက ပံုျပင္ထဲမွာ ထရြိဳင္ျမိဳ႕တုိက္ပြဲနဲ႕ နတ္ဘုရားေတြ အခ်စ္ျပိဳင္ပြဲကို ေျပာျပသြားတယ္။ အင္း ထရိုဂ်န္ျမင္းရုပ္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႕ ျမိဳ႕ထဲသြင္းၾကတာတဲ့လဲ။ ကိုယ့္မိုက္ျပစ္ပါပဲ။.ကိုယ္ကေတာ့ ထရိုဂ်န္ျမင္းကို ကိုယ့္ဘာသာကို ေဆာက္မိလုိက္တာ။

နတ္ေတြနဲ႕လူေတြရဲ့ ခ်စ္ခင္ျခင္းေတြကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူထပ္တလဲလဲေျပာျပတယ္။ မယံုၾကည္ဘူးလို႕ ျငင္းဆန္ရင္း ေခါင္းကုိ တြင္တြင္ရမ္းမိတယ္။ ေဟ့ မင္းဆံပင္ေတြ ေပ်ာ့ႏြဲ႕လြန္းတယ္ဆုိျပန္ပါေရာလား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သတၱိေကာင္းစြာ ေသခ်ာလုိ႕လား တစ္ခ်က္ေလာက္ဖြၾကည့္ပါလားလုိ႕ ရဲရဲ စိန္ေခၚမိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က ကိုယ္ရဲ၀ံ့သြားတာပါလိမ့္။

ေနာက္ရက္မွာေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ခဲ့ရတဲ့ သူ႕ရဲ့ သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႕ အရဲစြန္႕မိျပန္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ….ရုပ္၀တၳဳဆန္တဲ့အပိုင္းလည္း ဆန္မွာေပါ့။ အုိး…မင္းက ကိုယ့္ကို ေတြ႕ခ်င္သတဲ့လားဆိုျပီး အံအားသင့္ရယ္ေမာသြားတဲ့အသံကို ခံစားမိတယ္။ ကိုယ္သိလိုက္တာက ကေလးတစ္ေယာက္လိုဘျပည့္တဲ့အသံ။ ေၾသာ္..မင္းလိုခ်င္တာက ဒါကိုး။

ညြတ္ႏူးေပ်ာ္၀င္လြယ္ေအာင္ တမင္လုပ္ခဲ့တာလား။

စံကားပြင့္နီနီေတြ တလမ္းလံုးျပည့္ေနတဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာပဲ မင္းစကားတစ္ခြန္းကို အေသအခ်ာေျပာခဲ့တယ္။ ကိုယ္လည္း အေသအခ်ာနားေထာင္ခဲ့တယ္။ ပံုျပင္ေျပာဆုိတာ ျပီးဆံုးျပီတဲ့။ ဟင္…ဒါဘာလည္း မင္းဆုိလုိခ်င္တာဘာလဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပံုျပင္ေတြကို ခ်စ္ေနခဲ့ျပီေလ။

ေနာက္တစ္ရက္ကစလို႕ သူ ေနာက္ထပ္ေရာက္မလာေတာ့ပါဘူး…….


ပံုျပင္ေတြကို ႏွစ္သက္သြားတဲ့ ကိုယ့္မွာအျပစ္ရွိလား။ ပံုျပင္ေတြနဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိစြာ ကိုယ့္ကိုခ်ဥ္းကပ္သြားတဲ့သူ႕မွာ အျပစ္ရွိလား ယေန႕ထက္ထိ အေျဖမရွိခဲ့ေသး။

ပံုေျပာသူနဲ႕အတူ ပံုျပင္ေတြပါ ေပ်ာက္ဆံုးသြားဖို႕ ဆုေတာင္းခ်င္ေပမယ့္ အရာရာဟာေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ။

ပံုျပင္ေတြကေတာ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ က်န္ရွိေနဆဲ……