စူးက်ိဳးျမိဳ႕ကျမွား

ငါယံုၾကည္တဲ့
ခ်စ္ျခင္းေတြ
သစၥာေတြ
ေမတၱာတရားေတြ
ညီရင္းကိုေတြ
ေသြးေသာက္ေတြ

အရာအားလံုးနဲ႕
ဆန္က်င္ဘက္
အဲ့ဒီျမွားခ်က္ေတြၾကားမွာ

ေသဆံုးမွုထက္ျပင္းထန္တဲ့
ႏွလံုးသားဒဏ္ရာရဲ့
နာက်င္မွုက
ႏွုိင္းစာလို႕မရႏိုင္တဲ့
အဆေပါင္းမ်ားစြာ.....

warlords ဇာတ္ကားၾကည့္အျပီး ခံစားမိတဲ့ ျမွားဒဏ္ရာ

ေလွာင္ပိတ္မိျခင္း

ပြင့္လ်က္ပါ
အခန္းငယ္
လင္းလ်က္ပါ
အခန္းငယ္
မြန္းၾကပ္ကာ
အသက္ရွဴမ၀တာ
ဘယ့္တြက္တာတဲ့ကြယ္

ဖြင့္ထုတ္ခ်င္မိတယ္
ရွင္းလ်က္ကယ္ရွဳပ္တာမို႕
မယ္ဘုတ္ရယ္
ခ်ည္မွ်င္ေထြး
ေ၀းေ၀းေနမိတယ္

ေနစိမ့္တယ္
မယူလိုက္ပါနဲ႕
ေလွာင္ပိတ္ကာ
ေခ်ာင္ထဲမွာမုိ႕
ရုန္းထြက္ခက္ဆဲ……….

ျမိဳ႕ရိုးအျပင္ဘက္မွာ

စည္ကားတယ္
ခမ္္းနားတယ္
သိမ္ေမြ႕မယ္
ႏူးညံ့မယ္
လွည့္စားမယ္
ေကာက္က်စ္မယ္
ဘယ္လိုမွမခြဲျခားတတ္လို႕
ျမိဳ႕ရိုးအျပင္ဘက္
ထြက္ထုိင္ေနမိတယ္…

ေလေတြလည္းတိုက္လို႕
မိုးေတြလည္းရြာလို႕
အမိုးအကာကမရွိ
လွည့္ၾကည့္လို႕ ထီးထီးျမင္ရတဲ့
ျမိဳ႕ရိုးရဲ့အျပင္ဘက္မွာ
ေၾသာ္
ငါတစ္ေယာက္တည္း….
(တစ္ေယာက္တည္း ထင္ေနတာ အခုမခင္ဦးေမ၊ ကိုေနညိဳရင့္ အျပင္ကိုျဖိဳးေလးလည္းေရာက္ေနျပီ....)

စက္ရုပ္ျမိဳ႕ေတာ္

သင္သည္ စက္ရုပ္ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ေနထိုင္သူတစ္ဦးျဖစ္ပါက ဤေနရာမွ ဆက္မဖတ္ရန္ အေလးအနက္ ေတာင္းပန္ပါသည္..

ထို႔ထက္ပို၍ သင္သည္ စက္ရုပ္လူသားတစ္ဦးဆုိပါက ဤေနရာမွ လွည့္ျပန္ရန္္ အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္…..

ဆက္လက္၍ဖတ္ရွုပါက မိမိတာ၀န္သာျဖစ္ပါသည္ခင္ဗ်ာ……

ဟိုဟုိဒီဒီ ၾကည့္မိတယ္။ အလို….ငါေရာက္ေနတာ အမ်ားတကာ သိပ္သြားခ်င္ေနတဲ့ စက္ရုပ္ျမိဳ႕ေတာ္ပါပဲလား။ သိပ္ကိုလွပ သိပ္ခန္းနားၾကီးက်ယ္လြန္းတဲ့ ျမိဳ႕ပါလား။ အေရာင္ေတြဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနလိုက္တာမ်ား ကိုယ္ေတြျမိဳ႕ရြာနဲ႕ တစ္ျခားစီရယ္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလး ေငးေနတုန္း ၀ွီးခနဲ ျဖတ္သြားတဲ့ ကားပ်ံေတြက တတီတီဟြန္းသံေပးေနေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရတယ္ ဟိုဘက္နားတြင္ ေလွ်ာက္လမ္းရွိသည္ ေလွ်ာက္လမ္းသို႕သြားရန္ ဆိုတဲ့စာေလးပါ။ ကမန္္းကတမ္း သူညႊန္ျပတဲ့ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားရင္း ေငးေမာေနမိေတာ့တာေပါ့။

စက္ရုပ္ျမိဳ႕ေတာ္မွ ၾကိဳဆိုပါ၏ဆုိတဲ့ စာတမ္းေလးက ေလထဲမွာ တလႊင့္လႊင့္။ ျမိဳ႕ေတာ္ လူ၀င္မွုၾကီးၾကပ္ေရးဌာန ဆိုပါလား။ အဲဒီမွာ ျမိဳ႕၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္ထားရမယ္တဲ့။ ေလာေလာဆယ္ ျမိဳ႕ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရွုမယ္ဆုိ ႏွစ္ပတ္ခြင့္ျပဳလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုလို႕ ႏွစ္ပတ္လက္မွတ္ေလး ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။ လက္ေဗြေလးပဲ ႏွိပ္ရေသးတယ္ ဒီဘက္မွာ ခြင့္ျပဳလက္မွတ္က စက္ထဲကေန ေလွ်ာကနဲ။ လက္မွတ္နဲ႕အတူ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဆက္သြယ္ဖုိ႕ ဆက္သြယ္ေရးကိရိယာေလးပါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္ဆက္သြယ္လိုသူရဲ႕ နာမည္ကို ရြတ္လိုက္ရံုပါပဲ။ သူ႔အလိုအေလွ်ာက္ ဆက္သြယ္ေပးပါသတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႕ရြာမွာ ဒါမ်ိဳးဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာဆိုတာ ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးဘူးေလ။ လက္တည့္စမ္းခ်င္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ ေခၚၾကည့္မိတယ္။ ထူးသံၾကားေတာ့ ဟာ…ေဟ့ေကာင္ၾကီးမင္း ဘယ္မွာလဲကြ ဆိုေတာ့ ေအး..မင္းေရာက္ေနတာလား ေနာက္မွ ေအးေဆးျပန္ဆက္မယ္ကြာ ငါအခု အလုပ္ထဲမွာကြ ေနာ္ ဆိုျပီး အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သြားတဲ့ တူတူတူဆိုတဲ့ အသံပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ျပီးေတာ့ အဲဒီဆက္သြယ္ေရးကိရိယာေလးကေန မက္ေဆ့ေလးေတြ ပို႔လုိ႔ရတယ္ဆိုပဲ။ ကိုယ့္ဆီမွာမလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အထူးအဆန္းဆိုေတာ့ ကိုယ္သိသမွ် နာမည္ေလးေတြတန္းစီရြတ္ျပီး ပို႕ၾကည့္တာေပါ့။ ဟုိင္းေနေကာင္းလား မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ မေတြ႔ရတာ ၾကာျပီေနာ္ ဆိုတာေလးေတြေပါ့။ တစ္ခ်ဳိ႕က ျပန္လာတယ္ ေက်းဇူးပါ အဆင္ေျပပါတယ္ ဒါမ်ိဳးေလးေတြ။

အစစအဆင္ေျပေနတဲ့ အဲဒီစက္ရုပ္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ေနာက္ထပ္ ေန႕ရက္မ်ားကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ရင္းေပါ့။ အသစ္အဆန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ အဲဒီေန႔ရက္ေတြက က်ေနာ့ျမိဳ႕ရြာငယ္ေလးကို ေမ့ပစ္ထားခဲ့မိတယ္ဆိုတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ေလာကစည္းစိမ္ အာရံုေတြေပါင္းမ်ားစြာၾကားမွာ ဇာတိဆိုတဲ့စိတ္ကေလးေမွးမွိန္ခဲ့တာေပါ့။

ဟိုးစက္ရုပ္ျမိဳ႕ေတာ္ျပင္ပက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရးေတြကေန တဆင့္ ဆက္သြယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သိပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ဟိုး…..အတိတ္ေန႕ရက္ေတြကိုေတာင္ ျပန္ရလုိက္သလုိပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြလည္း တိုးခဲ့ေတာ့တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းအေဟာင္းေတြဆီက ဆက္သြယ္သံ လုံး၀မၾကားခဲ့ရဘူးဗ်။ သူတုိ႔ကို က်ေနာ္ကသာ ဆက္သြယ္ေနခဲ့မိတာ။ သိပ္အလုပ္ရႈပ္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ့။ ဆက္သြယ္တုိင္းလည္း ျပန္ေခၚမယ္ေနာ္ဆုိတဲ့ ႏွစ္သိမ့္သံေလးကိုေတာ့ ၾကားရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ စက္ရုပ္လူသားဘ၀ အကူးအေျပာင္းဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ေလ့လာဖုိ႕ စာၾကည့္တိုက္ကို request ခလုပ္ႏိွပ္လုိက္တယ္။ မၾကာပါဘူး အိမ္ေရွ႕က စာတုိက္ပံုးေလးထဲမွာ စာအုပ္ေလး ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။

စာအုပ္ေလးထဲမွာ စက္ရုပ္လူသားဘ၀အကူးအေျပာင္း အေတြ႕အၾကံဳေတြ အခက္အခဲေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးျပထားတယ္။ အရမ္းကို သိသာထင္ရွားေအာင္လုပ္ျပထားတဲ့ စကားလံုးေလးေတြက “သင့္ရဲ႕ ခံစားတတ္ေသာ လူသားဆန္ႏွလုံးသားအား စက္ရုပ္ႏွလံုးသားျဖင့္ အစားထုိးရန္” တဲ့ဗ်ာ။

စက္ရုပ္တို႔၏ လည္ပတ္ႏႈန္းကို သူတို႔ရွာေဖြရေသာ ေငြေၾကးျဖင့္ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက် လည္ပတ္ေစသည္ ဆိုပါလား။ သူတုိ႔၏ ႏွလံုးခုန္ႏွုန္းကိုလည္း ထပ္တူထပ္မွ်ပင္ ျဖစ္ေစသည္။ စက္ရုပ္မ်ား အျပိဳင္အဆိုင္အျဖစ္ လစဥ္ရွာလို႔ရသမွ် ေငြေၾကးအေရအတြက္ကို အေယာက္စီတိုင္း၏ နာမည္စာရင္းျဖင့္ တစ္ျမိဳ႕လံုးသိေအာင္ ေၾကျငာေပးမည္။ ဤျမိဳ႕ၾကီး၏ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈႏွင့္အတူ သင္ကိုယ္တုိင္ပါ လိုက္ပါတိုးတက္ႏိုင္ရန္ စက္ရုပ္လူသားဘ၀ကို ျမန္ျမန္ကူးေျပာင္းၾကပါစို႕ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလးနဲ႕ စာအုပ္ေလးကို နိဂံုးခ်ဳပ္ထားပါတယ္ဗ်ာ။

စာအုပ္ဖတ္အျပီးမွာ လက္ေတြ႕ဆန္ေနေသးတဲ့ က်ေနာ္က ဟိုတစ္ေလာေလးက မွ စက္ရုပ္လူသားဘ၀ကို ကူးေျပာင္းသြားတယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ တစ္ေယာက္ဆီကို ဖံုးေခၚလိုက္တယ္။ ေဆာရီးဟာ နင္မအားလည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖံုးေလးေျဖေပးပါလုိ႔ မခ်လိုုက္ပါနဲ႔လို႔ ဒီတစ္ခါျပီးရင္ ေနာက္ထပ္ ဖံုးမေခၚေတာ့ပါဘူးဆုိတဲ့ ကတိက၀တ္ေတြနဲ႔ က်ေနာ့အင္တာဗ်ဴး အစီအစဥ္ကို စလိုက္ပါေတာ့တယ္။

နင္တို႕ေတြ ဘာျဖစ္လုိ႕တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္ မရွိၾကတာလဲဟင္။ ငါတို႔ျမိဳ႕မွာလို ဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းလို႔ ဆိုထားပါေတာ့ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို..

စက္ရုပ္ေတြရဲ့ လည္ပတ္ႏႈန္းက သူတုိ႕ေတြရွာတဲ့ ေငြေၾကးေလ။ အဲဒီေတာ့ ေငြေၾကးဆုိတဲ့ အရာေတြမပါ၀င္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ဆက္သြယ္ဖို႕ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့လုိ႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ရဲ့ အကူအညီလိုအပ္ရင္ေတာ့ မျဖစ္မေနဆက္သြယ္ၾကတာေပါ့။ ဒါကလည္း ဆယ္ခါ့ရန္ တစ္ခါေပါ့။ အားလံုးကမအားလပ္ၾကဘူးမဟုတ္လား။ လိုအပ္မွဆက္သြယ္တယ္ဆိုလုိ႕ နင္မအံ့ၾသေနနဲ႕ေနာ္ ငါတို႕က စက္ရုပ္ႏွလံုးသားေတြဆိုတာလည္း ေမ့မထားနဲ႔ဦး။ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္လုိ႕ ေငြမရွာႏိုင္ေတာ့ရင္ ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က် ဘယ္သူကမွ လာကူႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

ဒါဆိုနင္တုိ႕ေတြက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္အသံုးခ်ေနၾကတာေပါ့ဆိုတဲ့ထပ္ဆင့္ေမးခြန္းကို..

ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘယ္သူဘာသိထားသလဲဆိုတာ သိရင္ေတာ္ျပီေပါ့။ အဲဒီစက္ရုပ္ကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသံုးခ်မယ္။ အသံုးခ်လို႕ျပီးသြားရင္ သူနဲ႕ထပ္ဆက္သြယ္စရာမရွိေတာ့ဘူးေလဟာ။ ေၾသာ္..ေမ့လုိ႕ အသံုးမခ်ေသးခင္ေတာ့ လူမွုေရးအေနနဲ႕ မက္ေဆ့ ေလးဘာေလးပို႕ရေသးတာေပါ့ဟာ။ ေနာက္ေတာ့လား ဟင့္အင္း မက္ေဆ့မပို႔ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငါမအားလပ္ေတာ့ဘူး ဆိုပါေတာ့။

နင္တို႔ေတြ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုမွု ဒါမွမဟုတ္ ေႏြးေထြးတဲ့ ခံစားမွုကိုေကာ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလား ဆုိတဲ့ ေမခြန္းရဲ႕ အေျဖက…

ရွိပါတယ္ ငါနဲ႕အနီးဆံုး စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ရွိေနျပီပဲ။ သူ႕အနားမွာ ငါရွိမယ္ ငါ့အနားမွာ သူရွိမယ္ ဒါဆိုျပီးျပီေပါ့။ က်န္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုတာ အလကားပါဟာတဲ့။

ေတာ္သင့္ျပီလုိ႕က်ေနာ္ထင္တာနဲ႕ ေက်းဇူးသူငယ္ခ်င္းေရဆိုေတာ့ ေအးပါ ငါလည္း အလုပ္ျပန္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။ နင္လည္း စက္ရုပ္လူသားေျပာင္းလဲဖုိ႔လုပ္ေတာ့ ၾကိဳဆုိပါတယ္ဟာဆိုျပီး ဖံုးခ်သြားပါေတာ့တယ္။

သူနဲ႕စကားေျပာအျပီးမွာ က်ေနာ့အခန္းထဲက မီးအနီေရာင္ေတြ ထိန္ထိန္လင္းလာျပီး

“စက္ရုပ္ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ သင္ေနထိုင္ခြင့္ တစ္ရက္သာ က်န္ေတာ့သည္…. စက္ရုပ္လူသားေျပာင္းလဲခြင့္ ေလွ်ာက္ထားရန္ သင့္အား စက္ရုပ္ျမိဳ႕ေတာ္လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးမွ အသိေပး ႏိႈးေဆာ္အပ္ပါသည္” ဆိုတဲ့ သတိေပးစကားသံေတြ သံုးေခါက္တိတိ ေျပာသြားပါေတာ့တယ္။

အင္း စက္ရုပ္လူသားျဖစ္ခြင့္ေလွ်ာက္ထားရမယ္။ မျဖစ္ႏိုင္..ခံစားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားကို လဲလွယ္ရမယ္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလုိ႕ မ်က္စိမွိတ္ေအာ္ေနတုန္းမွာ သင့္အတြက္ဖုန္းလာေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း မၾကားစဖူးအသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္မိတယ္။ တစ္ေန႔ေနလုိ႔မွ တစ္ခါမျမည္တဲ့ ဖုန္းက တူတူတူဆိုျပီး ျမည္ေနခဲ့တာကိုး။

ဟူး………..မိုးလင္းျပီပဲ ႏိႈးစက္ျမည္သံေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးမိတာေပါ့။ ကဲ ျပင္ဆင္ျပီးရင္ ရုံးသြားရဦးေတာ့မယ္……………

က်န္ခဲ့မယ္

လရိပ္ျပာ
ေရႊရည္လမ္း
ေရၾကည္ခ်မး္ရွိတဲ့ဆီ

ပန္းနံ႕သာ
ေနျခည္ေႏြး
ပ်ံ႕ပ်ဳးသာေမႊးတဲ့ဆီ

ေစာင္းယဥ္သာ
ျငိမ့္ျငိမ့္ေအး
သံခ်ိဳေတးေတြရွိတဲ့ဆီ

ေပ်ာ္ခ်စ္ခင္
တူဆင္ႏႊဲဖို႕
မေခၚပစ္ခြာ
သူတြင္မုန္းလည္း

လြမ္းလ်က္
ကမ္းတစ္ဖက္ရယ္က
လက္ျပလို႕
က်န္ခဲ့မယ္.....

ဆြံ႕အ ခဲ့တဲ့ည

အဲဒီညကို သူဘယ္ေတာ့မွမေမ့ေတာ့ဘူး။ အိပ္လုိ႕မရတဲ့ညေတြထဲမွာ အဲဒီညက အသည္းႏွလံုးထဲက စြဲထုတ္လုိ႕မရေတာ့တဲ့ည။ ဘယ္ေတာ့မွ ေသဆံုးသြားမယ့္ညမဟုတ္ဘူး။ ထာ၀ရရွင္သန္ေနမယ့္ည။ အဲဒီညမွာ ထူးဆန္းစြာ ဆြံ႕အခဲ့တယ္ေလ။

အလင္းေရာင္…… အျပင္ဘက္က ဘယ္အလင္းေရာင္ကို မွ သူ မလိုခ်င္ခဲ့။ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို တင္းတင္းေစ့ရံုနဲ႕မလံုေလာက္လို႕ ေခါင္းအံုးအပိုတစ္ခုကို မ်က္ႏွာေပၚတင္လုိက္ေသးတယ္။ အသက္ရွဴၾကပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ အဲဒီအလင္းေရာင္ကို မျမင္ခ်င္ဘူးေလ။

အသံေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ ထိန္းခ်ဳပ္မစြမ္းသာသည္မို႕ စိတ္ေလ်ာ့ထားခဲ့ရတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူဘာကိုမွ မခံစားတတ္ခ်င္ေတာ့။

အိပ္စက္ခ်င္ေပမယ့္ အိပ္စက္လုိ႕လည္းမေပ်ာ္ခဲ့။ အေတြးေတြနဲ႕ ခ်ာခ်ာလည္ရင္း သက္ျပင္းေမာကိုလည္းခ်ရင္းေပါ့။ သူ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း မသကၤာဘူး။ သူတုိ႕ကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္လည္း မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနၾကသလားလုိ႕။ စိတ္ထင္တာေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ သိပ္ေသခ်ာေနခဲ့တာ။

သူအဲဒီအေၾကာင္းနဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဖြင့္ေမးဖို႕ စကားလံုးေတြ စီေနခဲ့တာ။ သူတစ္ပါးကို မနစ္နာေစတဲ့ ၾကားသူနာလိုေစတဲ့ စကားေတြနဲ႕ ေမးဖုိ႕အတြက္ပါ။ ေမးမယ္လို႕ၾကံလိုက္ရင္ ျပင္းထန္လွိုက္ခတ္ေနတဲ့ ရင္ခုန္သံကို ၾကားေနရျပန္ေရာ။ ဟင္း….ဆိုတဲ့ သက္ျပင္းခ်သံနဲ႕ သက္မေမာကို ဘယ္လုိထိန္းခ်ဳပ္ရမလဲ။

ေဟာ…သူျပန္လာျပီလားမသိ။ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးရြက္ကို ဟလုိက္ေလသလား။ ျပီးေတာ့ အေနာက္ဖက္က လူေတြကို ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာေနသံၾကားတယ္။ သူ႕မွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာႏိုင္ေသးတယ္။ ခံစားခ်က္မ်ား မရွိေလသေရာ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒါမွမဟုတ္…သူထင္ထားတာ မွန္မ်ားမွန္ေနမလား။ အို…မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေနာ္။ ေျဖေတြးေလးနဲ႕ ေတြးရင္း ကိုယ့္စိတ္ထဲကို သူျမင္သြားမလား စိုးရိမ္မိျပန္တယ္။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖုိ႕ မနည္းၾကိဳးစားလိုက္ရတာ။ တကယ္တမ္းအခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လြယ္လြယ္ေလးေတြ႕နုိင္ပင္မယ့္ စိတ္ရယ္ မ်က္ႏွာရယ္ အဆင္သင့္ျဖစ္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနမိတာ။

ဘာမွမျဖစ္သလို စကားစေျပာဖုိ႕ ျပင္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႕ဖိရင္း ေရွ႕တိုးေနမိတဲ့ ေျခလွမ္းကို အျမန္ျပန္ရုတ္လိုက္ရတယ္။

အကယ္၍ သူက တစ္စံုတစ္ခုေျပာလာခဲ့ရင္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီတစ္စံုတစ္ခုက အမွန္တရားျဖစ္သြားခဲ့ရင္ (သူစိုးရိမ္တဲ့ အတိုင္းျဖစ္ေနမွာကို လက္ခံဖုိ႕ စိုးရြံ႕ေနမိတာ)။ ေျပာဖို႕ အဆင္သင့္ ျပင္ထားတဲ့ ပါးစပ္ကို ႏွုတ္ခမ္းနဲ႕သပ္ရင္း လည္ေခ်ာင္း၀ကို ပို႕ထားျပီးသား စကားလံုးေတြကို နင္းကန္ျမိဳခ်လိုက္ရင္း….

အဲဒီညက စျပီး သူဆြံ႕အသြားခဲ့တာ ယေန႕ထက္ထိ……..

အိပ္မက္မ်ားနဲ႕ မွတ္တိုင္လည္ျပန္

လူတစ္ကိုယ္ အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါသလား။ ျဖစ္သမွ်ကို အေကာင္းအတိုင္းလက္သင့္ခံရမယ္ဆိုပါလား။ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ျပီး ဘာေတြျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီလဲ။ သံုးသပ္ဖို႕အခ်ိန္က်လာျပီထင္ပါရဲ့။ ေမာင္မ်ိဳးက Tag တဲ့ေနာက္ သမိုင္းေနာက္ေၾကာင္းကိုလွန္ရင္း မွတ္တိုင္ေတြကို လည္ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ပင္ပန္းတယ္ကြယ္…..

ငယ္တုန္းက သူေဆာ့ေနက်က တုတ္ေခ်ာင္းေလး ကိုင္ျပီးရင္ ကဲေဆးထိုးမယ္လုပ္ေတာ့တာ။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လည္း စာစီစာကံုးေခါင္းစဥ္ က်ေနာ့ရည္မွန္းခ်က္ဆုိတုိင္း ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တယ္ခ်ည္းပဲ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖအျပီး သူငယ္ခ်င္းတင္တင္ေဇာ္က နင္ဘာလုပ္မလဲေမးတာကို ျပန္ေျဖခဲ့တာ အခုအထိ အသည္းထဲစြဲေနတုန္း ငါ့အေဖလိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာမလုပ္ခ်င္ဘူးလို႕။ အခုေတာ့ ေဆးစပ္က်ရာ ဆြဲမိတဲ့ အန္ခ်င္စရာ ငါျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ တင္တင္ေဇာ္ေရ နင္ျမင္ရင္ လက္ညိဳးထုိးျပီး ရယ္မွာေသခ်ာတယ္။ အေျပာၾကီးခဲ့ေလတယ္ဟာ….

ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ငယ္တုန္းက အိမ္ေရွ႕က ေျမျပင္မွာ သစ္သားေတြေပါင္းစပ္ျပီး အိမ္ေဆာက္ဖူးခဲ့တာပဲ။ ျပီးေတာ့ ေဆာ့ေနတဲ့ ကားေလးေတြပ်က္ရင္ ဟိုုဘက္ဒီဘက္ ေမာ္တာေတြ လဲတပ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ အင္ဂ်င္နီယာစိတ္က အငံုစိတ္ထင္ပါရဲ့။ အင္းေလာေလာဆယ္ ထမင္းေကြ်းေနတဲ့အလုပ္ဆိုေတာ့ အဖတ္ျပန္ဆယ္ရေသးတာကိုး။

ေရႊေသြးေတဇမွသည္ ခေလးဂ်ာနယ္ တိုင္းရင္းေမ စႏၵာ ရွုမ၀ရုပ္စံုေတြ….ျပီးေတာ့ ေဖေျပာျပေနတတ္တဲ့ ပံုျပင္ေတြကေန စာဖတ္ျခင္းက ယေန႕အထိေလ။ စႏၵာမဂၢဇင္းထဲက ၾကပ္ကေလးပံုျပင္ေတြက တကယ့္စြဲမက္ဖြယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေပဖူးလႊာထဲက စေနေမာင္ေမာင္ဇာတ္လမ္းေတြ။ ဘိန္းစားဘြန္းေဟာင္းရဲ့ ဥာဏ္ထက္ျမက္မွုေတြကို အားက်လို႕သာ ေနေတာ့တာ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမဆိုတာ မရွိခဲ့တာမို႕ စာအုပ္ေတြၾကားမွာပဲ ႏွစ္ျမဳပ္ရင္း တစ္ခါတစ္ေလဆို အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္မထြက္မိခဲ့။

ေမက မႏၱေလးသၾကၤန္ဆို ေတာင္ျပင္အိမ္ကလုပ္တဲ့ မ႑ပ္မွာ ကေလ့ရွိသတဲ့။ ေဖကေတာ့ မိေခ်ာင္းနဲ႕ေမ်ာက္ရဲ့ ဒ႑ာရီကို ၾကားဖူးသလားအခ်စ္ေရ႕ ဆိုေလ့ဆိုထရွိတတ္တယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ေဖေဖၾကီး ေဖေဖၾကီးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေန ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သူတို႕ဆိုေနက် မိုးညေမွာင္ရိပ္၀ယ္ အိုေအးေအးေတးေတြလည္း ဆိုတတ္ခဲ့ျပန္ေရာ။ စံပယ္စံပယ္ပန္းရယ္ သင္းရနံ႕ၾကဴျဖဴျဖဴေဖြးတယ္ ေမႊးေမႊးေလးေပးခ်င္ေအာင္ကြယ္ဆိုလည္း ျဖစ္လုိက္တာပါပဲ။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းနံရံတံတိုင္းကိုသာ ေခါင္းထိုးေျပး၀င္တိုက္ခ်င္တုိက္ပစ္လိုက္မယ္ေလ အေၾကြးရေတာင္မလြမ္းေတာ့ဘူးဆိုလည္း ၀င္လြမ္းလိုက္တာ။ သီတာေနပါဦး သီတာေနပါဦးလည္း ဟစ္လိုက္တာပါပဲ။ ငယ္စဥ္က ကေလးတုိ႕ဘ၀မွာဆိုျပီး အိမ္မွာလာေနတဲ့ အစ္ကို ပလက္ကင္ေခါက္လိုက္တာနဲ႕ အဆိုက ၀င္ျပီးသားျဖစ္ေနျပီ။ ဖြင့္သမွ်သီခ်င္းတိုင္းနားထဲ၀င္ ျပီးေတာ့ အသံျပဲနဲ႕ေအာ္တတ္တာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရခ်ိဳးခန္းမင္းသားသက္သက္ရယ္ပါ။ စင္ေၾကာက္တဲ့ ေရာဂါနဲ႕ ဘယ္အခါမွ မတက္ခဲ့ရဲ။ စင္ေပၚတက္ရင္လည္း က်ားပ်ံပဲျဖစ္မွာ ၾကားတာနဲ႕ျပန္ေရာေလ။ ျပီးေတာ့ ေအသံုးလံုးဘြဲ႕ရမွာ (လာပါေအ မေကာင္းပါဘူးေအ ျပန္ၾကပါစို႕ေအ)။ အခုလည္း အခန္းထဲသီခ်င္းမဖြင့္လုိက္နဲ႕ လုိက္ဆိုမယ္ ခ်ည္းျဖစ္ေနလို႕ အခန္းေဖာ္လည္း စိတ္ညစ္ေနေလာက္ပါျပီ။ မေန႕ကေတာင္ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းေအာ္ဆိုခဲ့တာ ပူပူေႏြးေႏြး။

အမွတ္တရ စုေဆာင္းတတ္ရမယ္တဲ့။ ငယ္တုန္းကစုေဆာင္းတတ္တာ တံဆိပ္ေခါင္းေလးေတြ။ အသိမိတ္ေဆြေတြ ေတြ႕ရင္ တံဆိပ္ေခါင္းအေဟာင္းေတြ ေတာင္းရင္းစုေပါ့။ အခုေတာ့ စာအုပ္ ရုပ္ရွင္ကားေတြပဲ စုဖို႕အားသန္ေတာ့တယ္။ အားရင္ စာအုပ္ေတြမွာေနမိတာမို႕ ကိုရုပ္ဆိုးၾကီးစိတ္ရွည္ပါေစေပါ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံစုဖို႕အေၾကာင္းေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ေခါင္းထဲမွာမရွိေသး။ စုေတာ့စုရမယ္ဗ်။

ဒီေလာကမွာ အရိုးမပါတဲ့အရာကို ထိန္းရတာအခက္ဆံုးတဲ့။ လွ်ာပါးတယ္ပဲေခၚမလား ဇာခ်ဲ႕တာေပလားေတာ့ မသိ။ ဟင္းမ်ားမေကာင္းရင္ ပန္းကန္က ေရ၀ဲထဲလည္သလိုကိုလည္ေနေတာ့တာ။ အဲဒီေန႕ဆို ေမကလက္ဖက္ထသုတ္ေပးရတတ္တယ္။ အစားအေကာင္းၾကိဳက္တယ္ ျပီးေတာ့ စားမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ဒီတစ္ေခါက္အျပန္မွာ ေျမနီကုန္းက ၀က္သားတုတ္ထိုးနဲ႕ ေၾကးအိုးရယ္ အမွတ္တရက ၾကက္ေျခေထာက္ေပါင္းနဲ႕ ၀က္သားခ်ဥ္၊ ေရႊပုဇြန္ရယ္ပဲစားခဲ့ရပါတယ္။ ဦးေရခဲလမ္းက မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ ေကာက္ညွင္းထုပ္၊ မင္းလမ္းမုန္႕တီ၊ ခ်မ္းေျမ႕ေအာင္က ယိုးဒယားအစားအစာ၊ smile က ေခါက္ဆြဲ ငွက္ေပ်ာသီးပ်ားရည္ဆမ္းေၾကာ္တုိ႕နဲ႕ မဆံုျဖစ္လုိက္ပါဘူး။ ဒါေတာင္အျပန္မွာ 77 က cheese cake တစ္လံုးေတာ့ ပါေအာင္ဆြဲခဲ့ေသးတယ္။ ခရီးသြားတုန္းကလည္း ေတာင္ၾကီးကေမာရွမ္း ပင္းတယက ၾကံလုိက္တို႕ဆိုတာ စားခဲ့ေသးတာေပါ့။ မႏၱေလးဘူတာနားက အီၾကာေကြးနဲ႕မလိုင္ကို မစားလိုက္ရတာမုိ႕ အေဒၚက မလိုင္လုပ္ေပးျပီး အစ္ကိုက အီၾကာေကြးကိုယ္တုိင္ေၾကာ္ျပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္ၾကတယ္ ေတာ္ၾကာမျပန္ပဲေနမွာစိုးလို႕။ အဘိုးမဆံုးခင္ကေတာ့ တဖြဖြေျပာရွာတယ္ ဟိုဒင္းရတနာဆင္တယ္တဲ့ေလ။ ဘာေျပာေျပာ ဒါမ်ိဳးဆို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႕ အစားကေတာ့ ၾကိဳက္လ်က္။

အခ်ိန္ေလးမ်ား မပိုလိုက္နဲ႕ ေၾကာ္ျငာေလးမ်ားမျမင္လိုက္မိနဲ႕…ဇာတ္ကားစျပမယ့္ေန႕ကို booking တင္ျပီးသားျဖစ္ေနတတ္ျပီ။ အိမ္မွာၾကည့္တာနဲ႕ ရုံမွာၾကည့္တာ ပိုက္ဆံကုန္မယ့္ေနရာကို ပိုမက္ေမာေနေတာ့ခက္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတယ္ ဆင္ဆာအဖြဲ႕မွာ လုပ္ပါလားတဲ့။ မဆုိးဘူး တြက္ေခ်ကိုက္ႏုိင္မယ္ထင္တယ္။

ရွုခင္းေတြၾကည့္ရတာ ၀ါသနာပါသလို မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႕ကိုလည္း လက္မေႏွးခ်င္ခဲ့။ ၀ါတာကာလာ ေရးဆဲြဖုိ႕ ၾကိဳးစားဖူးေပမယ့္ အျဖစ္မရွိပါဘူးေလ။ ကင္မရာဆိုတာ ငယ္ဘ၀ေတာက္ေလွ်ာက္ေငးေမာ တပ္မက္လာခဲ့တဲ့အရာ။ ဓါတ္ပံုျပပြဲဆို အျမဲအားက်ၾကည့္ရွုခ်င္ခဲ့ျမဲ။ ေဖ့ဆီက ဖလင္ကင္မရာ cannon တစ္ပတ္ရစ္ေလး လက္ေဆာင္ရေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရိုက္ကူးရင္ခုန္ခဲ့။ ကူးျပီးထြက္လာမယ့္ ပံုေတြအတြက္ စိတ္ကူးေတြယဥ္။ ပံုတစ္ခါကူးတိုင္း ကုန္လုိက္တဲ့ ပိုက္ဆံ။ စကားပံုတစ္ခုၾကားဖူးသလို မြဲေစလို ကင္မရာလက္ေဆာင္ေပးတဲ့ တကယ့္မြဲေဆးေဖာ္သလိုပါပဲ။ အခုလည္း ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္ အေပ်ာ္တမ္း ဓါတ္ပံုရိုက္ဖုိ႕ ေရွ႕ဆံုးကျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးရင္း ကုန္သေလာက္ရွိေနပါျပီ။ ပိုးသာကုန္ ေမာင္ပံုေစာင္းမတတ္အျဖစ္ပါ။

စစ္မွာတစ္မူဆိုတဲ့ ကဗ်ာ စကားေျပေလးကို မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲမွာ ကိုယ္တုိင္ခံစား ေရးဖြဲ႕ခဲ့မိတယ္။ ျမန္မာစာဆရာ ဦးတင္ထူးက အမွတ္မထင္ေတြ႕ျပီး ေက်ာင္းကနံရံကပ္ စာေစာင္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အတင္းတင္ခုိင္းတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကလြဲရင္ ဘယ္ေနရာမွာမွ စာမေရးခဲ့ဖူး။ စာေရးတတ္ဖို႕ေနေနသာသာ စာေတြဖတ္ေနရရံုနဲ႕ လံုေလာက္ျပီထင္ေနခဲ့တာ။ စာေတြဖတ္ရင္း စာေတြေရးခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ဒီဘေလာ့ေလာကထဲမွာ လံုးခ်ာလည္ေနမိေတာ့တာပါပဲ။

တစ္ခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ျဖတ္ခဲ့ရတာ အားရပါးရ ရွိခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ တစ္ခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြက ေမွးမွိန္လို႕။ အင္း အိပ္မက္ထဲက မွတ္တိုင္ကေတာ့ ေ၀းကြာဆဲ။ လည္ျပန္တစ္ခ်က္အေငးမွာ ေတြကနဲျဖစ္သြားမိတယ္။ မွတ္တိုင္ေတြမ်ားခဲ့သေလာက္ ငါဘာမွ မဟုတ္ေသးပါလားဆိုတာ သိပ္ေသခ်ာထင္ရွားေနေတာ့တာ……

ေမာင္မ်ိဳးေရ ေတာ္ေတာ္ေလးစံုေလာက္ျပီထင္တယ္။ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ…..

စာေမွ်ာ္ဖူးပါသလား?

စာတစ္ေစာင္ကို အသည္းအသန္ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မိဘဆီကမဟုတ္သလို ရည္းစားဆီကလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ စာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကပါ။ အထူးသျဖင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက စာတစ္ေစာင္ပါ။ သူ႕ဆီက စာတစ္ေစာင္ကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

စာကိုေမွ်ာ္သာ ေမွ်ာ္တာပါ က်ေနာ္ကေကာ ေရးသလားလို႕ေမးၾကည့္။ မေရးပါဘူး။ လံုး၀မေရးခဲ့ပါဘူး။ သူ႕ဆီက စာလာမွ ငါျပန္ေရးလိုက္မယ္ဆိုျပီး မလိုအပ္တဲ့ မာနေတြနဲ႕ တင္းခံေနခဲ့တာ။ တကယ္တမ္းက အဲဒီသူငယ္ခ်င္းဆီက စာကိုက်ေနာ္အေသအလဲေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ။ က်ေနာ္စာတစ္ေစာင္ေရးရင္ ေသခ်ာေပါက္ သူစာျပန္ေရးမယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႕ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ။ အဲဒီတစ္ႏွစ္လံုး သူကလည္းစာမေရး က်ေနာ္ကလည္း စာမေရးနဲ႕ အဆက္အသြယ္ေတြျပတ္သြားခဲ့တာ။

ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ က်ေနာ္တို႕ျပန္ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္။ သူကလည္း ျပံဳးလုိ႕ က်ေနာ္ကလည္း ၀မ္းသာလို႕။ မင္းဘာေၾကာင့္စာမေရးတာလဲဆိုေတာ့ ငါမင္းစာကိုေစာင့္ေနတာေလတဲ့။ ကဲ…။ ျပီးေတာ့ ငါမင္းဆီကို ထြက္လာေသးတယ္တဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကာလၾကီးမွာ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့ဆီထြက္လာခဲ့တာတဲ့။ ဒါေပမယ့္သူလမ္းတစ္၀က္ကေန အျမင္မွန္ရျပီး လွည့္ျပန္သြားခဲ့တာ။ အဲဒီႏွစ္က က်ေနာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္လံုး ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ျပီးေတာ့လည္း ေနာက္ထပ္ေ၀းခဲ့ၾကျပန္တယ္။ သူက ျပည္မွာေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက က်ေနာ္က ရန္ကုန္မွာေပါ့။ ေက်ာင္းမျပီးခင္ သူ႕အေဖဆံုးေတာ့ တစ္ေခါက္ဆံုျဖစ္ၾကတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေခါက္လား သံုးေခါက္လား သာသာေတြ႕ၾကရေတာ့တာ။ ေတြ႕ဖို႕ၾကိဳးစားရင္း လြဲေနၾကတယ္ထင္ပါရဲ့။

အခုအျပင္ကို ကတိုက္ကရိုက္ထြက္လာျပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ့တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ လံုး၀ကို အဆက္အသြယ္မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ သူဘယ္မွာေန, ေနသလဲ က်ေနာ္မသိသလို က်ေနာ္ဘယ္ေရာက္ေနလည္း သူလည္းသိႏုိင္မယ္မထင္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အားငယ္တိုင္း စိတ္ဓါတ္က်တဲ့အခါတိုင္း က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက စာတစ္ေစာင္ သို႕မဟုတ္ အားေပးစကားေလးေတြ ၾကားခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီစာက လာႏိုင္ပါဦးမလားဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနၾကမွန္းမွမသိႏုိင္တာ။

အဲဒီစိတ္နဲ႕ အားငယ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ သူေတြတုိင္းကို အားေပးမိတယ္။ သူတုိ႕ရင္ထဲက (ေရဆုိးေျမာင္းလိုေပါ့ဗ်ာ) ခံစားသမွ်ေတြ ေပါ့ရင္လည္းေပါ့ပါေစ အခ်ိန္ေပး နားေထာင္ခဲ့တယ္။ ခံစားနားလည္စိတ္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေတြနဲ႕ပါ။

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ စာေလးတစ္ေစာင္တစ္ေလေတာ့ က်ေနာ္ဖတ္ရတန္ေကာင္းပါရဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေရ…ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းလည္းေရး ငါလည္းေရးမယ္ကြာ အဲဒီအခ်ိန္က ေရာက္လာမွာပါ မၾကာမတင္ေလ…………………

မိုးပ်ံပူေဖာင္း လႊတ္ျခင္း

“ျမတ္ဘ၀မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ အုိ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့ ရွိခဲ့ ေမာင့္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္မယ္ တကယ္” တဲ့…..

ဒါ သူေနာက္ဆံုးက်ေနာ့ဆီ ေရးတဲ့စာထဲမွာပါတဲ့ စကားလွလွေလးေပါ့။ အခ်စ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို တစ္ေစာင္လံုးမွာ သူေရလဲသံုးခဲ့တာ။ က်ေနာ္ တစ္ခြန္းေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုး မင္းနဲ႕မတန္ဘူးလုိ႕။ မင္းသိထားတဲ့အခ်စ္က သိပ္ကို ပူေလာင္တဲ့ ရမၼက္ေတြပဲ ရွိတဲ့အခ်စ္။ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းနီးစပ္မွ မင္းထင္တဲ့ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ မင္းမသိေသးတဲ့ မင္းနဲ႕မထိုက္တန္ေသးတဲ့ အခ်စ္ေတြအမ်ားၾကီး ရွိေနေသးတယ္လို႕။

ေမာင္...လုိ႕ က်ေနာ့ကို သူစေခၚေတာ့ က်ေနာ္ အံ့ၾသမိတယ္။ ျမတ္.....မင္းတကယ္ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီလားဆုိေတာ့ အင္းေလတဲ့။ မင္းရဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြေကာ ဆုိေတာ့ မ်က္လံုးေလးစင္းျပီး ေၾသာ္ အေပ်ာ္ေတြပါေမာင္ရယ္တဲ့ ျမတ္က ေမာင့္ကိုပဲ တကယ္ေမတၱာရင္းမွန္ပါ ေမာင္ၾကီးရွင့္ဆိုျပီး တဟင္းဟင္းနဲ႕ မင္းသမီးစတုိင္ဖမ္းခဲ့ေသးတာကို မွတ္မိေသးတယ္။

မင္းႏုိင္ငံျခားကို ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ ဘယ္လုိလဲျမတ္ရယ္ ေမာင္နဲ႕ပဲေနမယ္ဆို ျမန္မာျပည္ကို သိပ္သိပ္ခ်စ္တတ္သူပါဆုိေတာ့။ ေမာင္မသိပါဘူူးေမာင္ရယ္… ျမတ္သူငယ္ခ်င္း ဆုလဲ့တုိ႕ေလ ဟိုမွာ အဆင္ေျပေနၾကတယ္ ျပီးေတာ့ ျမတ္ကိုလည္း လွမ္းၾကြားတယ္။ ပိုက္ဆံေတြအိမ္ကို သိန္းခ်ီပို႕ႏုိင္ျပီတဲ့ ၀တ္ထားစားထားေတြလည္း Branded ေတြ။ ျမတ္မခံခ်င္လြန္းလို႕ပါေမာင္ရယ္။ တစ္ျခားဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဆုလဲ့တုိ႕ေလာက္ေတာ့ ျမတ္ကအသာေလး ေက်ာႏုိင္တယ္ဆုိတာေလး ျပျပီးရင္ ျပန္လာမွာပါတဲ့။ ျမတ္ကေမာင့္ကို ေက်ာရရံုၾကံတာမဟုတ္ပါဘူး တကယ့္အတည္ပါ ဆိုျပီး ျပန္စေနာက္ခဲ့ေသးတာကို။

ေအးေလ မင္းဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ၾကိဳးစားခ်င္တဲ့ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ မၾကိဳးစားခ်င္ခဲ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စိတ္မခ်ႏိုင္တာအမွန္။ မင္းနဲ႕ခြဲရမွာမို႕ စိုးထိတ္ေနမိတာပါေလ ဆိုျပီး ေျဖရင္း လြတ္သြားတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေလယာဥ္ကြင္းက အျပန္မွာ ေခြ်းစို႕သည္အထိ ဆုပ္ကိုင္မိတယ္ေလ။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေအာင္ျမင္လွတဲ့ ျမတ္ရဲ့သတင္းေတြက အလံုးအရင္းေပါ့။ အေပ်ာ္အျပက္ေတြလား အတည္အတန္႕ေတြလား မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ရွုပ္ယွက္ခပ္ေနခဲ့သည္ေကာ။ ဖံုးဆက္တုိင္းျပန္ေျပာတတ္တာက ဒီရပ္ေ၀းမွာ သူတုိ႕ရဲ့ အကူအညီလိုအပ္တယ္တဲ့။ ျမတ္တစ္ေယာက္တည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေလ တကယ့္ကိုရိုးရိုးသားသား ခင္ၾကတာပါတဲ့။

ရိုးရိုးသားသားခင္မင္တယ္ဆုိတဲ့ သူေတြရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ မင္းလိုအပ္တဲ့ အကူအညီဆိုတာ တကယ္ရခဲ့ရဲ့လား ျမတ္။ မင္းလိုခ်င္သမွ် ျဖစ္ထြန္းခဲ့တယ္တဲ့လား ျမတ္။ ငိုျပခဲ့ရဲ့လား။ ေပ်ာ္ျပခဲ့တယ္လား။ အရင္းကဘာလဲ အျမတ္ကဘာတဲ့လဲ။ သူတို႕ဘာလိုခ်င္လုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္တယ္ဆုိတာ မင္းမသိဘူးလို႕ မျငင္းဆန္လုိက္ပါနဲ႕ မင္းကိုယ္တုိင္က ေပးအပ္ခ်င္ေနတာလုိ႕ ေမာင္မစြပ္စြဲပါရေစနဲ႕။ ျမတ္ေရ ပူေလာင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြ ဘာအတြက္လုိအပ္ခဲ့တာလဲ။ တည္ျငိမ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို စြန္႕လြႊတ္ျပီး မင္းဘာအတြက္ စေတးေနခဲ့တာလဲ။ မင္းေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မိသားစု မင္းဘ၀အဆင့္အတန္း ဘာကိုမွ ေထာက္ထားငဲ့ညွာစရာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ပညာဆုိတဲ့ အသိနဲ႕ ခႊ်န္းအုပ္လို႕ မႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အက်င့္သိကၡာမဲ့ခဲ့တယ္လားကြာ။

သူထြက္သြားအျပီး တစ္ႏွစ္အျပည့္မွာ စာတစ္ေစာင္နဲ႕အတူ သူ႕ရဲ့ မ်က္ရည္ဆုိတာေတြထည့္ ေပးခဲ့တယ္။ သူ႕ဘ၀အသစ္မွာပဲ ေပ်ာ္ပါရေစေတာ့တဲ့။ ျပီးေတာ့
“ျမတ္ဘ၀မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ အုိ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့ ရွိခဲ့ ေမာင့္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္မယ္ တကယ္”……

အဲဒီေန႕ညေနကစျပီး ညေနတုိင္းမွာ က်ေနာ္မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြ ၀ယ္ျပီး လႊတ္တင္ခဲ့တယ္။ မုိးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြ ပ်ံတက္တာကို ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ တစ္လံုးျပီး တစ္လံုးတန္းစီျပီးေတာ့ေပါ့။ အေရာင္စံုေတြျဖစ္တတ္ေပမယ့္ အျဖဴေရာင္ဆိုတာ တစ္လံုးမွ မပါခဲ့။ အခုေနာက္ပိုင္း ပံုစံအစံုနဲ႕ ရေတာ့ က်ေနာ္အထူးသျဖင့္ ၀ယ္မိတာက အသည္းပံု မုိးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြေပ့ါ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေအာက္ျပန္မက်ခင္ က်ေနာ္ အိမ္ကို အျမန္ျပန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ကို အျမန္ျပန္ခဲ့တယ္……..

၀န္ခံခ်က္- စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ ဖန္တီးမွုမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္ခင္ဗ်ာ။

ေလာင္ကြ်မ္းျခင္း

တလူးလူး
တလိမ့္လိမ့္
ဟိုနားကပူသလိုလို
ဒီနားက စပ္သလိုလို
ထထိုင္လိုက္
ျပန္အိပ္လိုက္
မ်က္စိမွိတ္ပင္မယ့္
အိပ္လို႕မေပ်ာ္
ဟိုးတစ္ဖက္ကို
လြင့္ထြက္
အရာအားလံုးကို
ေမ့ေပ်ာက္ ျဖတ္ေတာက္ခ်င္ခဲ့
အတၱဆိုတဲ့ ငါအစြဲနဲ႕
အျမဲတြဲေနသမွ်
ခဏခဏ
ေလာင္ကြ်မ္းေနရ ဦးမွာပါလား…

မေမ့ႏုိင္ေသာ ထပ္တလဲလဲ ခရီးစဥ္

ကုိဂ်ဴလိုင္က ပံုေတြဆက္တုိက္တင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဆက္တိုက္လြမ္းရေတာ့တာေပါ့။ အခုပံုေလးက ေနာက္ဆံုးအေခါက္မွာ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ရွုခင္းေလးပါဗ်ာ။

ထပ္တလဲလဲ သြားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ့လို႕မရသလို ေနာက္ထပ္သြားခြင့္ရရင္ ရသေလာက္ သြားဖုိ႕ အဆင္သင့္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ခရီးေတြ မသြားခဲ့ရသမ်ွ အတိုးခ်လည္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနမိေတာ့တာ။ အဲဒီေနရာကို ေျခာက္ေခါက္တိတိ ေရာက္ဖူးခဲ့တာ။ နည္းေသးတယ္ထင္ပါရဲ့။

ပထမဆံုး အဲဒီခရီးကို သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ရင္ေတြခုန္လို႕။ ေမ့ဆီက ၾကားဖူးတဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရုပ္ျမင္သံၾကားက ၾကည့္ထားဖူးတဲ့ အဲဒီခရီးသြားဇာတ္ကားေတြ ျပန္လွန္ေတြးရင္း စိတ္ကူးေတြယဥ္။

သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကေန မနက္ငါးနာရီမွာ စထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္က ေက်ာင္းထဲက ပုဂံလမ္း မွာ။ မိသားစု ကားငွားျပီးသြားၾကတာမို႕ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္က ကပ္လိုက္ခဲ့ၾကတာ။ တလမ္းလံုးေဆာ့ရင္း ကစားရင္း ေမာျပီဆုိစားလိုက္ေသာက္လိုက္ တကယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ။ ကားေပၚမွာဆုိေတာ့ ေလးတန္းတုန္းက ဆရာမေဒၚခင္ေဌးမူသင္ေပးတဲ့ meaning game ေဆာ့ဖုိ႕အၾကံေပးမိသည္။ မီးနင္းတစ္လံုးရဲ့ အဆံုးမွာ ရွိတဲ့ alphabet ကို အစျပဳျပီး ျပန္ရြတ္ျပရတဲ့ မီးနင္းဂိမ္း။ x တို႕ z တို႕နဲ႕ အဆံုးသတ္လုိ႕ကေတာ့ စာလံုးေတြ ရွာမရေတာ့။ လိုရာခရီးကို ေရာက္ေတာ့ ညေနမေစာင္းခင္။ ေနာက္ေန႕မနက္ ျပန္ထြက္ရမွာမို႕ ေျခလ်င္ခရီးကို တက္ခြင့္မရ။ အျပန္အဆင္းကိုေတာ့ မနက္ေစာေစာ ထဆင္းခြင့္ျပဳမယ္ဆိုလုိ႕ ၀မ္းသာမိခဲ့တယ္။ ေတာင္ေတြ ေတာင္ေတြ ေကြ႕ရင္းပတ္ရင္း ဘြားကနဲ ဘုရားကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေအးျမသြားလိုက္တာ ဘယ္ၾကည္ႏူးမွုနဲ႕မွ မလဲႏိုင္။ အဲဒီတုန္းက ခရီးတစ္၀က္ ရေသ့ေတာင္အထိသာ ကားတက္ခြင့္ရွိခဲ့တာ။ ေရတစ္ပံုးတန္ဖုိးကလည္းမနည္း။ ေရေႏြးမ်ားဆို ပိုေတာင္ေပးရေသးသတဲ့။ သူတုိ႕ခ်ိဳးေရေပးတဲ့ ေရပံုးေလးနဲ႕ဆို ေရသံုးၾကမ္းတဲ့က်ေနာ့အတြက္ တိုင္ကီတစ္၀က္ေလာက္ဆို အမေလး ပိုက္ဆံမေလာက္ဘူးဆိုျပီး ေရမခ်ိဳးခဲ့ရပါ။ ေတာင္ေပၚက ဆိုင္ရာ ဓမၼာရံုတစ္ခု အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ရွစ္ေယာက္ မလွုပ္သာမလြန္႕သာ။ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚက ေအာင္ေျမနင္းနည္းဆိုျပီး အေျပာင္အျပက္နင္းရတဲ့ နည္းေလးကိုလည္း သတိရမိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဓါတ္ပံုအဖြဲ႕ရဲ့ ဘုရားကို အျပိဳင္အဆုိင္ ရိုက္ေနၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႕လည္း မေနသာ က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူတို႕ရဲ့ professional ကင္မရာနဲ႕ ရိုက္ေပးဖုိ႕ ၀ိုင္းေျပာၾကရင္း သူတုိ႕ေတြကလည္း ေျပာင္ေနာက္ေနေတာ့တာ။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုအသင္းမွာ ပံုသြားေရြးရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ပါတြဲရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုဆရာက ေညာင္ဦးဖိုးခ်ိဳဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွ သိရတာ။ မနက္ေလးနာရီ အာရုဏ္ဆြမ္းကပ္အျပီး မီးတုတ္ေတြလက္ဆြဲလို႕ ေတာင္ေအာက္ကိုဆင္း။ အားပါးပါး မ်ားျပားလွတဲ့ အလွဴခံပံုးေတြပါလား။ ဆင္းရင္းဆင္းရင္း ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ခြ်တ္ရင္း ေတာင္ေတြကလည္း တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္။ ကင္ပြန္းစခန္းကိုေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အသင့္ျပင္။ သူမ်ားေတြက တစ္ဆင့္ၾကားဖူးပါတယ္ ဆြဲလားရမ္းလား သိပ္လုပ္တာပဲဆိုပါတယ္ (ဆုိင္ဧည့္သည္ အျပိဳင္လုၾကတာပါ)။ ေဘးနားကပ္လာရင္ မလာနဲ႕ေအာ္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းညီငယ္ခမ်ာ ပါသြားရွာပါေတာ့တယ္။ သူပါသြားမွေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕လည္း အဲဒီဆုိင္မွာပဲ မထူးဇာတ္ခင္းလုိက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အင္း ဆြဲတဲ့သူေတြက အပိန္ဆံုးေကာင္ေလးကိုမွ ေရြးဆြဲသြားတယ္ ပိုင္တယ္ဗ်ာ။ ေတာင္ေျခေရာက္ေရာက္ျခင္း ကားေပၚကိုတက္ ကားထြက္ခဲ့ေလသတည္း ထင္ထားတာ ေ၀ါအလြန္မွာ ကားပ်က္ပါေလေရာ။ ေမွာင္ကလည္းေမွာင္ ကားကလည္း ျပင္မျပီးေသး။ မနက္ျဖန္သူငယ္ခ်င္း အေဖကရံုးျပန္တက္ရမွာမုိ႕ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပဲခူးကားတစ္စီးကို လက္ျပ။ လူၾကီးေတြကို ကားအလယ္ခံုမွာေပးထိုင္ က်ေနာ္တုိ႕ေတြက ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ။ အစကေတာ့ ေပ်ာ္သလို။ ေနာက္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြက်ဥ္။ ေလေတြကလည္း တဟူးဟူး ေအးလိုက္တာလည္း ခုိက္ခုိက္တုန္။ အေႏြးထည္ေတြက ကားထဲမွာ။ ကားအရွိန္ကလည္းမေသး။ ေရာက္ပါေစပဲဆုေတာင္းေနမိေတာ့တာ။ ပဲခူးေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကားမွ က်န္ေသးရဲ့လား ပူရေသးတယ္။ ေနာက္ကားေပၚတက္မွပဲ ဟင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။ လွည္းတန္းေရာက္ေတာ့ အိပ္ငိုက္ေနရာက ျပန္ႏုိးလာခဲ့တာ။ ၁၁နာရီခြဲျပီေလ။ ပုဂံလမ္းအိမ္မွာပဲ တစ္ညအိပ္ မိုးလင္း။

ပထမဆံုးေရာက္ဖူးေလတဲ့ က်ိဳက္ထီးရိုးအေတြ႕အၾကံဳက အဲလို ဗရုတ္ဗရက္အမွတ္တရဗ်



ဒုတိယအၾကိမ္နဲ႕ တတိယအၾကိမ္ကေတာ့ ဆက္တုိက္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္ ဒုတိယအၾကိမ္အေၾကာင္းကို ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်သို႕မေတာ္တဆ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ထဲမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယအေခါက္အထိ ဘုရားေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ မရွိခဲ့ေသးဘူး။ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးကိုေတာ့ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၀ါးလံုးတန္းေပၚကေန ဘုရားထီးေတာ္ကို တက္တဲ့ လူေတြကိုလည္း တအံ့တၾသ ေငးေမာခဲ့ေသးတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ က်ိဳကၡမီအထိ ေျခဆန္႕ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခရီးေလ။ အဲဒီခရီးကလည္း ကေမာက္ကမပါ။

ဒုတိယအၾကိမ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တေန႕ညမွာ တတိယအၾကိမ္ကို ျပန္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာင္ပိုေအာင္ ရြာသူၾကီးနဲ႕ သူ႕ဇနီးတို႕ကို လုိက္ပုိ႕တဲ့ခရီးစဥ္ေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြက ညအိပ္မယ္တဲ့ ေအးေအးေဆးေဆး ဘုရားဖူးျဖစ္ခဲ့တာ။ က်ိဳက္ထုိဟိုတယ္မွာ ပထမဆံုးတည္းခဲ့ဖူးတာပါ။

ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေရေႏြးေလးနဲ႕ ေရခ်ိဳးရင္း ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေခါက္က ေရမခ်ိဳးရတဲ့ အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ဘုရားေပၚမွာ ၾကာၾကာေနခြင့္ရလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ က်ီးကန္းပါးစပ္နဲ႕ ေလယာဥ္ကြင္းအနား အထိ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အလွဴခံေတြနဲ႕ အညာသားဦးၾကီးရဲ့ ေဒါသကို ေျဖရွင္းေပးရေသးတယ္။ လွဴဖို႕တန္းဖို႕ ငါတို႕ သဒၵါပါတယ္ကြာ ဒါေပမယ့္ လြန္ကိုလြန္လြန္းတယ္ဆိုျပီး ေအာ္ေတာ့တာကိုး။ ဟိုဖက္ကိုလည္း မ်က္ႏွာပူ ဒီဖက္ကိုလည္း မ်က္ႏွာနာနဲ႕ အင္းတိုးဂုိက္လုပ္လို႕ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးရီးရာ စိတ္ေလွ်ာ့ပါဗ်ာဆိုျပီး ကိုယ္ႏုိင္တဲ့ သူကိုပဲဆြဲေခၚခဲ့ရေတာ့တာ။

မနက္ေလးနာရီထ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ဘုရားကို ဆြမ္းေတာ္ကပ္။ ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းခဲ့ရတယ္။ ေတာင္ေျခက ထမင္းဆိုင္ကလည္း ထမင္းမစားမခ်င္း အနားကပ္ျပီးေတာ့ကို ေအာ္ေနေတာ့တာ။ ထမင္းစားလို႔ရျပီဆုိတာက ထမင္းမစားေသးတဲ့ အဖြဲ႕ ထမစားမခ်င္း ၅မိနစ္ျခားတစ္ခါ ေအာ္ေနတာေလ။ ေနာက္ေတာ့ ဆာ, ဆာ မဆာ, ဆာ နားေအးျပီးေရာ ဆုိ စားလုိက္မွ တစ္ျခားေနရာေရႊ႕သြားေတာ့တာ။ ခ်ဥ္ေပါင္ေက်ာ္က စားေကာင္းလို႕ ထပ္ေတာင္းျပန္ေတာ့ ရန္ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ထမင္းဆိုင္ဆိုတာ ေစတနာေလးပါ ထည့္ရင္ ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀မယ့္အလုပ္မ်ိဳးပါ။ ကိုယ္တိုင္ဆိုင္မဖြင့္ရေသးလုိ႕ ထင္ပါရဲ့ ဆုိင္ဖက္က ေတြးမိရင္ ဘယ္လုိေနမလဲမသိ။

စတုတၳအၾကိမ္ကေတာ့ အလုပ္ေဟာင္းက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားနဲ႕ပါ။ သူတုိ႕နဲ႕ ပထမဆံုး ပဲခူးခရီးအျပီး က်ိဳက္ထီးရိုး ခရီးစဥ္လိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေတာင္ေပၚကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ေျခလ်င္တက္မဟဲ့ ဆိုျပီး အားခဲထားတာ လြဲျပန္ပါေလေရာ။ လူၾကီးတစ္ေယာက္ပါတာရယ္ ဟိုမွာတည္းခုိဖို႕ စီစဥ္ရမွာရယ္မို႕ အနစ္နာခံပါတဲ့။ ကဲေလ ကုသိုလ္ရပါတယ္ေပါ့ ကားနဲ႕တက္ခဲ့ရျပန္ေရာ။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္ရယ္ ပြဲေတာ္ရက္ရယ္မို႕ စည္ကားေနတယ္။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာတင္အိပ္တဲ့ အဖြဲ႕ေတြက အိပ္စက္ၾကတယ္။ အခန္းတစ္ခန္းရဖို႕အေရး ဟိုဖက္ေျပးလိုက္ ဒီဖက္ေျပးလိုက္။ အားလံုးက ေခါင္းခါၾကတာကိုး။ ေစ်းကလည္း ေခၚႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ လာသမွ် လူအေရအတြက္နဲ႕ ျပန္စားရင္း ဦးေႏွာက္ကို ေျခာက္ေရာ။ ထမင္းဆိုင္ေတြရဲ့ ေနာက္ဖက္မွာ အခန္းေလးတစ္ခန္းရလိုက္တယ္။ အခန္းေရွ႕မွာ ေရတုိင္ကီေလးပါ ထည့္ေပးထားတာမုိ႕ ေရပါ၀ယ္ရင္း အားလံုး စီစဥ္အျပီး ေတာင္တက္အဖြဲ႕ေတြလည္းအေရာက္။ ေမာတယ္ေမာတယ္ဆိုျပီး ဖဲထုိင္ရိုက္လိုက္ၾကတာ ညေနဖက္အထိ သူတို႕မထၾက။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေခၚမရ။ လူစုျပီးဖဲထိုင္အရိုက္ခုိင္းသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ အစေတာ့ အေပ်ာ္ဆုိျပီး ၀င္ကစားလိုက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မရပ္ ေျပာလုိ႕ကလည္း မရ ဒါနဲ႕ ဘုရားေပၚတစ္ေယာက္တည္း တက္ရင္း ဘံုေက်ာင္းက အစ္ကိုၾကီးေတြနဲ႕တစ္ေခါက္။ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲနဲ႕ တစ္ေခါက္ ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘံုေက်ာင္းက အစ္ကိုၾကီးေတြနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးကိုေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။

ေက်ာက္ထပ္ၾကီးက ျပန္လာေတာ့ ဖဲႏုိင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အမိုးဆုိင္မွာ ေတာ၀က္သားနဲ႔ တာလေပါဟင္း ေကြ်းမယ္ဆုိျပီး ေခၚသြားျပန္ေရာ။ အမိုးနဲ႕ ဖထီးရန္ျဖစ္တဲ့ ပံုေလးကို အမွတ္ရမိတယ္။ ဖထီးက နားညည္းတယ္ နင့္ဟာနင္လုပ္ေတာ့ ဆိုျပီး ထြက္သြားလို႕ေလ။

အဆင္းမွာေတာ့ ေျခလ်င္အဖြဲ႕နဲ႕ လိုက္ခြင့္ရခဲ့တယ္ေလ။ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ရင္း ကင္မရာအိတ္ကေလး ေတာင္ေအာက္ ျပဳတ္က်သြားတာကို ႏွေျမာတသ ၾကည့္ေနခဲ့ရတာ။ တကယ္က ဆင္းေကာက္ခ်င္ေသးတာပါ။ အေစာၾကီးဆင္းသြားတဲ့ အဖြဲ႕ ေတာင္ေျခထန္းရည္ဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြတစ္ဖြဲ႕ၾကီး ေသာက္ေနၾကေလရဲ့။

ထမင္းဆုိင္မွာေစာင့္ရင္း ေပၚမလာ ေပၚမလာနဲ႕ သြားေခၚတဲ့ ေကာင္မေလးပါ ငိုျပီးျပန္လာခဲ့တာ။ စလႊတ္လိုက္ၾကတယ္ထင္တယ္။ မၾကာပါဘူး က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းဦးေဆာင္တဲ့ ထန္းရည္မူးတပ္ဖြဲ႕ၾကီး ဆုိင္ေရာက္လာခဲ့တာ။ ေရာက္လာတယ္ဆိုကတည္းက အတံုးအရံုး တန္းစီအိပ္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အန္၊ ေဘးကလူေတြကလည္း ႏွာေခါင္းရံွဳ႕။ ေနာက္တစ္ေခါက္ သူတို႕မႏၱေလးသၾကၤန္သြားေတာ့ က်ေနာ္ ေနာက္ခ်န္ေနရစ္ခဲ့ေတာ့တဲ့အထိ။ က်ိဳက္ထီးရိုးဆိုတာ ဖဲရိုက္ဖို႕နဲ႕ ထန္းရည္ေသာက္ဖို႕ ခရီးစဥ္တစ္ခုလုိ႕ မွတ္သြားမိတဲ့ အေခါက္ေပါ့…..


ပဥၥမေျမာက္အေခါက္ကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ မိသားစုနဲ႕လိုက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ ေန႕တ၀က္ခြင့္ယူျပီး လိုက္သြားခဲ့တာ။ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေရႊအိုးၾကီးထမင္းဆုိင္မွာပဲ တည္းခဲ့တာ။ အဲဒီအေခါက္မွာေတာ့ မီးေလာင္ျပီးသြားျပီမို႕ ထမင္းဆုိင္ေတြက တုိက္ေတြျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။ အားလံုးက တိုက္တန္းေတြေလ။

တည္းခိုခေတာ့ ေပးစရာမလို ဧည့္စာရင္းတုိင္ခေတာ့ ေပးလိုက္ရတယ္ထင္တယ္။ ညဖက္ ေဘးပတ္လည္အခန္းေတြက ဂီတာတီး သီခ်င္းဆိုၾကတာမို႕ ေျမေအာက္ထပ္ေလးမွာ ဆူညံလုိ႕။ ညတာရွည္လြန္းလိုက္တာလို႕ စိတ္ထဲမွာမွတ္ထင္ေစခဲ့တာ။

ညဦးပိုင္းကေတာ့ ေက်ာက္သမၼာန္ေပၚမွာ သြားထုိင္ေနခဲ့ၾကတာ။ တစ္ျခားအဖြဲ႕ေတြက ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုရင္ အဖြဲ႕သံုးဖြဲ႕ေလာက္ကေန တစ္ဖြဲ႕တည္းကိုျဖစ္သြားေတာ့တာ။ က်ိဳက္ထီးရိုးရဲ့ ရသအစစ္အမွန္က အဲ့လိုဗ်။ မသိေသးတဲ့သူေတြ ဒီခရီးမွာရင္းႏွီးလြယ္ေစသတဲ့ေလ။ အဲဒီညက မျဖဴဆိုတဲ့ အစ္မၾကီးကို အခုအထိအမွတ္ရတုန္း။ သူတုိ႕တည္းတဲ့ဓမၼာရံုက အနီးဆံုးဆိုေတာ့ လက္ဖက္သုတ္ေတြ ဇလံုၾကီးနဲ႕ သုတ္လာျပီး အားလံုးကို အားရပါးရခြံ႕ေကြ်းခဲ့တာ။ တကယ္ဆို တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးၾကတဲ့ တစ္စိမ္းျပင္ျပင္ေတြေလ။ က်ေနာ္တုိ႕ျမန္မာေတြရဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးလြယ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္က အတုိင္းသားေနာ္။ အခုျပင္ပမွာေတာ့ မေမွ်ာ္ေလနဲ႕။

အဲဒီအေခါက္ကေတာ့ သမရိုးက်ပံုမွန္ေလးေပ့ါ။ ျပန္လာကာစ ရံုးျပန္အတက္မွာ ရံုးက က်ိဳက္ထီးရိုးခရီးစဥ္တစ္ခုနဲ႕ ၾကံဳျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အားနာနာနဲ႕ပဲ ျငင္းလိုက္ရတယ္။ ကံေတာ့ အေတာ္စပ္တယ္ဆုိရမယ္ဗ်။

ေနာက္ဆံုးေရာက္ျဖစ္တဲ့အေခါက္က ေဖနဲ႕ေမကိုလိုက္ပို႕ခဲ့တာ။ က်ေနာ္ဆုေၾကးရတဲ့ပိုက္ဆံထဲက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ကုသိုလ္ျဖစ္ဘုရားဖူးလိုက္ပို႕ခဲ့တာ။ ေ၀ါကိုခဏခဏလာရတဲ့ ေဖက က်ိဳက္ထီးရိုးကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ေမက က်ိဳက္ထီးရိုးကို တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႕သားအမိ က်ိဳက္ထီးရိုးအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္ သူ႕ခမ်ာ သနားစရာ။ အဓိက သူေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္လုိက္ပို႕ၾကတာပါ။ ရန္ကုန္ကေန အဲယားကြန္းေလအိတ္ကားဆိုတဲ့ လက္မွတ္၀ယ္ျပီး ေၾကးသြန္းဘုရားၾကီးနားက ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ မလာ မလာနဲ႕ ခရီးသည္မျပည့္လို႕ တစ္ျခားကားဂိတ္တစ္ခုကို အကူအညီေတာင္းျပီး ခံုေနရာေတာင္းျပီး အၾကံဳတင္ခုိင္းခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီကားကလည္း က်ေနာ္တို႕ကို မေမး ငုတ္တုပ္၊ က်ေနာ္တို႕ကလည္း ကားမလာပါဘူးဆိုျပီး ေစာင့္ေန။ ေနာက္ေတာ့ဂိတ္စာေရးက အသိမုိ႕ မေနႏုိင္ပဲေမးေတာ့မွ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေစာင့္ေနၾကတာကို သိေတာ့တယ္။ အဲယားကြန္းကားမုိ႕ မွန္ခ်ပ္ေတြကို မရွိေတာ့ ကား၀မ္းဗိုက္ကလည္း ဟိုတစ္ေပါက္ ဒီတစ္ေပါက္။ ထြက္လာမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုျပီး လိုက္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ အဲလိုမ်ိဳး ခဏခဏၾကံဳရတယ္လို႕ အသိေတြက ျပန္လာေတာ့ ေျပာပါတယ္။

ေဆာင္းတြင္းၾကီးတက္ခဲ့တာမုိ႕ ေတာင္ေျခမွာတင္ ေတာ္ေတာ္ေအးေနခဲ့ျပီ။ ေတာင္ေပၚအထိ ကားတက္ခြင့္မရွိေတာ့တာမို႕ ရေသ့ေတာင္ကေန ေျခလ်င္တက္ခဲ့ရတယ္။ ဘုရားနဲ႕နီးတဲ့ ေနရာမွာ တည္းေစခ်င္လုိ႕ တိႆေဆာင္မွာပဲ တည္းဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသသပ္တဲ့အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ ရခဲ့တယ္။ ေရပူေတာ့မရဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ဘုရားေပၚမွာေရႊသကၤန္းကပ္ေတာ့ ဘုရားလူၾကီး ဘၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ ဆံုျဖစ္တယ္။ အဘရယ္ ၾကက္မတစ္၀ပ္စာေနရာေလးျပပါ က်ေနာ့အေဖကိုဖူးေစခ်င္လို႕ပါဆိုေတာ့ သူကျပေပးတဲ့အျပင္ ဘုရားကိုတုိင္တည္ျပီး ေက်ာက္တံုးၾကီးကိုလွုပ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္တံုးအလွုပ္ကို ေအာက္မွာေထာက္ထားေလးတဲ့ ၀ါးျခမ္းေလးေတြအညႊတ္က သက္ေသျပခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း လွုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားေပမယ့္ လံုး၀မလွုပ္ခဲ့ပါဘူး။ သမာဓိ သီလေတြ သစၥာတရားေတြလုိအပ္ေသးတယ္လို႕ဆုိပါတယ္။ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထရင္း ဘုရားရဲ့ အံထူးဖြယ္ကို ဖူးေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ေ၀းေ၀းလံလံမသြားႏုိင္တဲ့ေနာက္ ေတာင္ေပၚမွာ တစ္ညအိပ္ျပီး ေနာက္ေန႕မွာ ျပန္ဆင္းခဲ့ပါတယ္။

ေျခာက္ေခါက္သာေရာက္ဖူးခဲ့တယ္ တစ္ေခါက္မွ ေျခလ်င္ တက္ဖူးခဲ့တာမရွိခဲ့ေသးဘူး။ ငယ္တုန္းေလး သန္တုန္းေလး တက္ခ်င္ေပမယ့္ အခြင့္မရခဲ့ေသး။ အင္း ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုတာ မ်ားရွိခဲ့ရင္ ေျခလ်င္တက္ျပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လြမ္းခ်င္ပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ အလြမ္းေတြ ကုန္သြားေအာင္ သြားခဲ့သမွ် အေခါက္တုိင္းကို္ လြမ္းထည့္လုိက္ပါျပီ။

ဒီမနက္

တိမ္ေတြကျပာ

မုိးေတြကရြာ

ရင္ဘတ္ထဲမွာ

ဟာတာတာ.....

2009 Chinese Government Scholarship-Degree Programs

2009 Chinese Government Scholarship-Degree Programs
Admissions Notice
（only for GMS countries）
2009 Chinese Government Scholarship-Degree Study in Provinces & Autonomous Region Program has been started. The School of International Studies of Yunnan University, under the program-related requirements, began to enroll the foreign students from GMS countries. We here inform the related information as follows and warmly welcome the students from GMS countries to apply this scholarship program.

1. Categories of Applicants and Duration of Scholarship
Master’s Degree Students 2-3 academic years
Doctor’s Degree Students 3-4 academic years
2. Major
For Doctor’s Degree candidates: International Relations, World History, World Nationalities and Nationality Issues Studies
For Master’s Degree candidates: International Relations, International Politics, World Economy, World History, World Nationalities and Nationality Issues Studies
3. Deadline for Application
Application materials must be received by April 30, 2009
4．Application Procedures
Please see Application Procedures for Chinese Government Scholarship Degree Study in Provinces & Autonomous Region Program for details.
5. Materials to be submitted
 Application Form for Chinese Government Scholarship (printed by CSC), one original and one photocopy, in Chinese or in English.
 Yunnan University Application Form For International Admission, Postgraduate Students
 Highest diploma (notarized photocopy). If applicants are university students or already employed, they should also provide documents of being university students or on-post employees. Documents in languages other than Chinese or English must be attached with translations in Chinese or English.
 A study or research plan in Chinese or in English (no less than 200 words for undergraduates, no less than 400 words for scholars, no less than 500 words for postgraduates).
 Band Six or above certificate of HSK examination.
 A copy of the applicant’s passport with photo page
 Applicants overseas for master or doctoral degree studies and senior scholars must submit two letters of recommendation in Chinese or English by professors or associate professors.
 Photocopy of Foreigner Physical Examination Form (printed by Chinese quarantine authority and only for those whose period of studies in China lasts up to six months) filled in English. The medical examinations must cover all the items listed in the Foreigner Physical Examination Form. Incomplete records or those without the signature of the attending physician, official stamp of the hospital or a sealed photograph of the applicants are invalid. The medical examination results will be valid for 6 months. All applicants are kindly requested to take this factor into consideration while determining the time to take the medical examination.
 Applicants under the age of 18 should submit the legal documents of their legal guardians in China.
 If applications apply for the scholarship without HSK record, they should take 1-or-2 year Chinese language training course before major studies. In the language training period, the students must pass the entrance examination or relevant courses required so that to continue their major studies.
6．Contact School of International Studies, Yunnan University
Address: School of International Studies, Yunnan University, No.2, North Cuihu Rd., Kunming, 650091, P. R. China
Tel: 0086-871-5039180 5039175 Fax: 0086-871-5033776
E-mail: jwqu1231@yahoo.com.cn xsbnyang@163.com
7．Related Application Form and Documents
•Application Procedures For Chinese Government Scholarship Degree Study in Provinces & Autonomous Region Program
•Application Form for Chinese Government Scholarship
•Foreigner Physical Examination Form
•Recommendation Form in Chinese or English by professors or associate professors
•Yunnan University Application Form for International Admission
•A study or research plan Form in Chinese or in English

မွတ္တုိင္ေလး

မွတ္တုိင္ေလးဆိုတာ
ကားေတြရပ္ဖုိ႕
အမွတ္အသား
ျပီးေတာ့
ခဏတစ္ျဖဳတ္ျဖစ္ျဖစ္
မၾကာမၾကာျဖစ္ျဖစ္
ခရီးသြားေတြ နားဖို႕ခိုဖုိ႕

တစ္ခ်ိဳ႕
အေလးဂရုမျပဳစြာ
ဟိုျခစ္ဒီျခစ္
စာလိုကဗ်ာလို ခ်န္ရစ္

တစ္ခ်ိဳ႕
မထီေလးစြာ
ဟိုနားတစ္ခ်က္
ဒီနားတစ္ခ်က္
ကြမ္းတံေတြးနဲ႕ပက္

တစ္ခ်ိဳ႕
ေဆးလိပ္တုိ မကုန္ခင္
ကားေပၚတက္ဖို႕
ေျပးထြက္လႊင့္ေပါက္ခဲ့

တစ္ခ်ိဳ႕
.
.
.
မွတ္တုိင္ငယ္မျပိဳခင္ထိေပါ့….

ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ဘ၀မွတ္တုိင္မ်ား

မေန႕ညက အျပင္ကျပန္အေရာက္ မွာ ရံုမွာသြားမၾကည့္လုိက္ရတဲ့ ဇာတ္ကားေလးတစ္ခုကို အင္တာနက္ကေန ၾကည့္ဖုိ႕ၾကိဳးစားမိတယ္။ သြားၾကည့္မိတဲ့ ေနရာက ဇာတ္ကားကို ေလးပိုင္းခြဲထားတာ။ တစ္ပိုင္းအစၾကည့္မွာပဲ ဇာတ္လမ္းေခၚသြားတဲ့ေနာက္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ပါေနမိေတာ့တာ။ မနက္ႏွစ္နာရီခြဲအေရာက္ ဒုတိယအပိုင္း တ၀က္တပ်က္မွာ အိမ္က အင္တာနက္က ေဒါင္းသြားပါေလေရာ။ သိခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဆက္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေနမေပးတာေၾကာင့္ မအိပ္ခ်င္အိပ္ခ်င္နဲ႕ အိပ္လုိက္ရပါတယ္။ ဒီမနက္ေတာ့ ဆက္ၾကည့္ရင္း ဆက္ၾကည့္ရင္း အေတြးကမၻာထဲမွာ ခ်ာလည္ေနျပန္ေရာ။ ဇာတ္ကားနဲ႕အတူ အျပိဳင္သတိရမိေစတဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကေတာ့ ျမသန္းတင့္ရဲ့ သုချမိဳ႕ေတာ္နဲ႕ ဂ်ဴးရဲ့ သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုတဲ့စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ပါပဲ။

ဇာတ္လမ္းရဲ့ အစက ေမးခြန္းေတြနဲ႕ စတင္ခဲ့တာပါ။ jamal ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ရဲ့ အလုပ္ကိုက ေမးခြန္းေတြကို ေျဖတဲ့အလုပ္ျဖစ္ခဲ့မယ္။ သူ႕အလုပ္က chaiwallah ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္စားပြဲထုိးအလုပ္ေလးေပါ့။ ပညာမတတ္ တဲ့ အဲလိုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အခုလို ဥာဏ္စမ္းေမးခြန္းေတြကို ေျဖႏုိင္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ မသကၤာစရာ သိပ္ေကာင္းေနေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ေမးခြန္းေတြတုိင္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ jamal ရဲ့ ဘ၀ပံုရိပ္ေတြက အေျဖေတြကို ျပေပးေနေလေတာ့ မသကၤာျဖစ္မယ္ဆိုလည္း ျဖစ္စရာပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာက သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွဆုိတဲ့ စာအုပ္ထဲက အင္တာဗ်ဳးေျဖျခင္းေတြနဲ႕ သိပ္နီးစပ္ေနသလိုပဲ။ စိတ္ထင္တာလည္း ျဖစ္မွာပါ။

သုချမိဳ႕ေတာ္ထဲကလို jamal တို႕ရဲ့ လူေနရပ္ကြက္ငယ္ေလးကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ လူမ်ိဳးေရးစစ္ပြဲဆုိတာ မိဘမဲ့ကေလးေတြ မ်ားလာျခင္း အေၾကာင္းအရင္းခံတစ္ခုျဖစ္မွာပါ။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ လူ႕ဘ၀ခရီးမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့တာပါ။

ျပင္ပေလာကမွာ ကေလးေတြကို အသံုးခ်တဲ့ ၀ိသမေလာဘသားေတြ ရွိေနပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာလဲ ရွိတယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ကေလးလက္ထဲပိုက္ျပီး ေတာင္းရမ္းေနၾကတုန္းဆုိေတာ့ ဆက္လက္ရွိေနဆဲေပါ့။ သီခ်င္းအဆိုေကာင္းတဲ့သူရဲ့ ခ်ီးေျမွာက္ခံရမွုက ေၾကာက္လန္႕စရာ။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးစလံုး စြန္႔ပစ္ခံရဖို႕ သီခ်င္းဆိုေကာင္းေၾကာင္း ျပရသတဲ့ေလ။ အိုး….ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လိုက္ၾကတာဗ်ာ။

ျပီးေတာ့ jamal ရဲ့ အခ်စ္။ ကေလးဘ၀ထဲက ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ခုိင္ျမဲ ျငိတြယ္လြန္းတဲ့ jamal ရဲ့ အခ်စ္။ အဲဒီအခ်စ္က ဒီဇာတ္လမ္းရဲ့ ေက်ာရိုးျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မတတ္သာလို႕ ခြဲခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္သူကို မရမက ျပန္လာရွာတဲ့ jamal ရဲ့ စိတ္ဓါတ္က ေလးစားစရာေကာင္းတယ္ထင္မိတယ္။ တကယ္ဆုိ ခက္ခဲမယ္ဆုိတာ ျပီးေတာ့ အဲဒီလူယုတ္မာေတြနဲ႕ ျပန္ေတြ႕မယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႕ ျပန္လာရွာခဲ့တာေလ။

ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္လည္း jamal ခ်စ္သူနဲ႕ လြဲခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ခ်စ္သူကိုယ္တုိင္က နင္သြားေတာ့ လုိ႕ေျပာခံလိုက္ရတဲ့ jamal တစ္ေယာက္ ေ၀းကြာတဲ့ အရပ္မွာ စားပြဲထုိးဘ၀ေလးနဲ႕ေနထုိင္ခဲ့ရွာတယ္။ အားမေလ်ာ့တဲ့ jamal တစ္ေယာက္ သူ႕ခ်စ္သူကို ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ခ်စ္သူကို ဘူတာရံုမွာ ေန႕တိုင္း ၀တ္မပ်က္ေစာင့္ေနရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြဲခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ဒီျပိဳင္ပြဲကို ဘာျဖစ္လုိ႕၀င္ခဲ့တာလဲဆိုေတာ့ သန္းခ်ီခ်မ္းသာခ်င္လုိ႕မဟုတ္ပဲ ဒီအစီအစဥ္က သူ႕ခ်စ္သူၾကည့္ေနက်မုိ႕ ၀င္ျပိဳင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သူ႕အေျဖကို သေဘာက်မိတယ္။ တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ေငြေၾကးေတြလည္း ဘာအေရးလဲေနာ့။

စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ေအာင္ရိုက္တတ္ေလေတာ့လည္း ဆုေတြရခဲ့တာျဖစ္မွာ။ Taj Mahal ထဲက သူ႕ရဲ့ တိုးဂိုက္ဘ၀ေလးကို ၾကိဳက္မိတယ္။ ခရီးသည္ေတြရဲ့ေမးခြန္းေတြကို ဥာဏ္စြမ္းေလးနဲ႕ ေျဖခဲ့တဲ့ ဟာသျဖစ္ရပ္ေတြေလ။ ျပီးေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကို သူေျပာခဲ့တဲ့ ေတြ႕လား ဒါဟာမင္းတုိ႕ သိပ္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ငါတို႕ႏုိင္ငံရဲ့ တကယ့္ပံုစံပဲဆိုတာေလး။

ျပီးေတာ့ သူ႕ခ်စ္သူကို အေ၀းကိုေျပးဖုိ႕ ေခၚတဲ့အခန္း။ ငါတို႕ဘာအတြက္ေျပးမွာလဲဆုိေတာ့ အခ်စ္အတြက္လို႕ ေျဖတဲ့အခန္းေလး။ ဒီဇာတ္ကားေလးထဲမွာ ရသေတြ အျမင္ေတြ လူေနမွုစရိုက္ေတြ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစခဲ့မယ္ထင္တယ္။

ကံဆိုတာအျမဲတန္းေတာ့ ဆုိးေနမယ္မထင္ပါဘူး။ တခါတေလေတာ့ ဒုကၡေတြအားလံုးဟာ သုခေတြျဖစ္ဖုိ႕ အစပ်ိဳးတာမ်ိဳးလည္းျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အခုဆို သူၾကံဳဆံုလာရသမွ်ဟာ သူ႕အတြက္ ေမးခြန္းေတြအားလံုးရဲ့ အေျဖေတြျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ေတြလည္း ေမးခြန္းေတြနဲ႕ မၾကံဳဖူးလို႕ မေျပာႏုိင္ဘူးေလ။ အင္း ကံေကာင္းတဲ့လူေတြျဖစ္ျပီး အေျဖတုိင္းကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာေျဖရင္း ဘ၀ေတြ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္မယ္ ဆုိရင္ ပုိေကာင္းမွာပဲဗ်ာ…….

သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခြင့္

ကိုယ္ဟာ
မင္းအတြက္
မင္းမစပ္ေပမယ့္
မင္းဆိုဖုိ႕ အသင့္ျဖစ္မယ့္
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္

ကိုယ္ဟာ
မင္းအတြက္
ဆုိျပဖုိ႕ေမ့ေလ်ာ့ေနလည္း
တ၀က္တပ်က္ မင္းႏွုတ္ခမ္းက
ထြက္လာသမွ် အသင့္ျဖစ္ဖို႕
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္

ကိုယ္ဟာ
မင္းအတြက္
ေဟာင္းသြားလို႕
ေခ်ာင္ထုိးထားလည္း
ေက်နပ္ေနမယ့္
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္

မင္းနားေထာင္မယ္ဆို
ကိုယ္ဟာ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခြင့္ကို ေတာင္းခ်င္တယ္....

သီခ်င္းၾကိဳက္တဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္

အရွံဳးအႏုိင္ မာနတရားႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ

sait phay yar said...
ေၿဖခ်င္တယ္။ ဆက္သြယ္ေရးေတြလြယ္ကူေနတဲ့ေခတ္မွာ တစ္ဘက္ကမဆက္သြယ္ဘူးဆိုကတည္းက
မဆက္သြယ္ခ်င္ေတာ့လို႔ေနမွာပါ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ဘက္သတ္ခ်စ္ေနရသလိုခံစားရၿပီးနာက်င္ ရတာေတာ့အမွန္ပါ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္ကဘယ္ေလာက္ခ်စ္လည္းဆိုၿပီး လိုက္ဆက္သြယ္ေနၿပန္ရင္လည္း တစ္ဘက္ကမွ မဆက္သြယ္ခ်င္တာကိုယ့္ဘက္ကဇြတ္လုပ္ေနရင္ တၿခားသူအတြက္ ဒုကၡေပးသလိုလည္းၿဖစ္ေစၿပန္တယ္ေလ။ ကိုယ့္ကိုမဆက္သြယ္ခ်င္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုတစ္ကယ္ခ်စ္ေပမဲ့ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ လြတ္လပ္ စြာေနခြင့္ေပးလိုက္တာကပိုေကာင္းၿပီး ကိုယ့္ဘက္က ဘယ္ေလာက္ပဲသတိရပါေစ
တိတ္တိတ္ေလးေနေပးလိုက္တာက ပိုခ်စ္ရာေရာက္မယ္လို႕ထင္တယ္။
ဟုတ္လား မသိ
ခံစားခ်က္ေတြပါသြားရင္ေတာ့ ....
မွားရင္ၿပင္ေပးပါဦး ရြာစားေရ.....


အမစိတ္ေျဖရာသို႕
အမေရ ေျဖေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ။

ဒါေပမယ့္ အမေရ ေမးခြန္းေတြထပ္ရွိလာျပန္တယ္။ ဆက္သြယ္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ေနာက္မွာ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမယ္ထင္တယ္။ ပတ္္သက္ခဲ့တယ္ ဆုိကတည္းက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ဆုိတာ ေသခ်ာေနျပီ။ က်ေနာ့ေမးခြန္းက ဘာျဖစ္လို႕ပတ္သက္ခဲ့သလဲ။ ရင္းႏွီးမွုကေန ဒီလုိ ျငိတြယ္လာမွာ မသိဘူး ဆိုတာမျဖစ္ႏုိင္ဘူးေလ။ သူမ်ားကို ေဆာ့ကစားခ်င္တဲ့ စိတ္သက္သက္နဲ႕ ပတ္သက္ခဲ့တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ခဏထားခ်င္တဲ့ စိတ္ (ဥပမာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို စိတ္နာလို႕ အသံုးခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး) နဲ႕ စိတ္၀င္စားသလိုလို ဟန္ေဆာင္ခဲ့တာလား။ တစ္ဖက္က ဘာအရိပ္အေျခမွ မျပပဲ မဆက္မသြယ္ပဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တစ္ဖက္သတ္ခံစားတယ္ဆိုတဲ့လူ ရွိေတာ့ရွိမယ္ရွားမယ္ဗ်။

ျမတ္ဆုကို ဒုကၡေပးတဲ့ ျမႏွင္းဆီလို အျဖစ္မ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ လံုး၀လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီ၀တၳဳ… ျမႏွင္းဆီကို မုန္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႕ တမင္သတ္သတ္ကို မ၀ယ္ပဲထားခဲ့တာ။ ျမတ္ဆုကိုလည္း ေပ်ာ့ည့ံတယ္ ထင္မိျပန္တယ္ေလ။ ကိုရုပ္ဆိုးပို႕ေပးျပန္ေတာ့ ျပန္ဖတ္ရင္း စိတ္တုိမိျပန္ေရာ။

အသံုးခ်ခ်င္စိတ္တစ္ခုနဲ႕ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ ရင္းႏွီးဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာဆုိရင္ေတာ့ သိပ္မမွ်တသလိုပဲ။ တစ္ဖက္လူမွာ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားရွိတယ္ ဆိုတာ လ်စ္လ်ဴမရွဳသင့္ဘူးလားလို႕။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီလူက ခံစားမွုကို ေရွ႕တန္းတင္တတ္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူ႕အတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေပးသလိုျဖစ္ေနမယ္ထင္တယ္။

အမအၾကံေပးသလို သူ႕အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႕ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲက အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ အခ်စ္စိတ္ကိုေကာ ေျဖေဖ်ာက္လုိ႕လြယ္ပါ့မလား။ ေန႕ေန႕ညည အခ်စ္အတြက္ခံစားရင္းနဲ႕ ကိုက်ီးညိဳလိုမ်ိဳး (၀တ္လဲေတာ္ပုဆိုး တန္းထိုးလို႕ၾကိဳပါ့မယ္) အသက္အႏၱရာယ္ထိခုိက္သြားမယ္ဆိုရင္ေကာ။ မိမိရဲ့ စိတ္အလိုကိုလိုက္ရင္း တစ္ပါးသူထိခုိက္သြားေစႏုိင္တယ္ဆိုတာေတာ့ သတိထားသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္ရဲ့ တခဏေပ်ာ္ရႊင္မွုအတြက္ တစ္ပါးသူႏွလံုးသားကို စေတးသင့္ပါရဲ့လား။

ၾကားဖူးနား၀ရွိတာေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူ ျပံဳးေပ်ာ္ေနတာကို ျမင္ရရင္ ကိုယ္လည္း ေပ်ာ္ပါတယ္ဆိုတဲ့စကား။ ႏွလံုးသားကိုရင္းျပီး သူေပ်ာ္ပါေစဆုေတာင္းေနရမွာေပါ့။ သူဘာလုပ္လုပ္လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမွာေပါ့။ အဲ့လိုလား။

အစကတည္းက သူနဲ႕ကိုယ္နဲ႕ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ စိတ္သေဘာထားခ်င္းမတူညီႏိုင္ဘူးလို႕ သိထားရင္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇာတ္လမ္းကို မစသင့္ဘူးထင္တာပါပဲ။

အမေမေရ ခံစားခ်က္ေတြပါသြားျပန္ျပီထင္ပါရဲ့။ အျပင္မွာ မခံစားဖူးလို႕ ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ေတြနဲ႕ပဲ ကိုးကားျပီး ျပန္ေျဖသြားမိတယ္ဗ်ာ။ ကြ်မ္းက်င္သူေတြ ျဖည့္စြက္ေပးရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းမွာလုိ႕…..

အဖြဲ႕

တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီစာေလးကို အဖြဲ႕အျဖစ္သက္သက္သာ ေရးခဲ့တာပါ။ စာေလးကို မေၾကးမံုရဲ့ ကဗ်ာေလးကေန ထပ္ဆင့္ခံစားေရးဖြဲ႕ခဲ့တာပါ။

ဒီစကားကို မၾကားခ်င္ဆံုး။ အခုေတာ့ နားနဲ႕ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ပါလ်က္ မယံုရဲ။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီႏွုတ္ခမ္းေတြက ထြက္က်လာတယ္ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႕ ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနမိတာ။

လည္ပင္းက ေသြးေၾကာေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနၾကတယ္။ အံၾကိတ္မိသလား သတိမထားမိေတာ့ေလာက္ေအာင္ လက္သီးေတြ ဆုပ္ခဲ့မိသလား မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ အာရံုေၾကာေတြ ဘယ္အထိေသဆံုးသြားခဲ့ျပီလဲ။ ေနရာမွာပဲ ေသဆံုး ပစ္လိုက္ခ်င္မိတာ။ ဘာဆုိဘာမွ မျမင္ႏုိင္မၾကားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခဏေသဆံုးသြားခဲ့တာ။ မိုက္ခနဲ တစ္ခ်က္အေရႊ႕မွာ ဘယ္အရာက ကိုယ့္ကိုထူမေပးခဲ့လည္း မစဥ္းစားမိေတာ့။

တခုခုျပန္ေျပာခ်င္မိတယ္။ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေနျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေျပာစရာစကားေတြက ျပည့္သိပ္လို႕။ အားလံုးကို တန္းစီလႊတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားတုန္းမွာ လည္ေခ်ာင္း၀ကို မေက်ာ္ႏုိင္ေတာ့။ ခုန္ေနတဲ့ ေသြးေၾကာေတြၾကားမွာ ဘာသံမွမထြက္ေတာ့ ပဲ ဆြံ႕အလို႕ေနခဲ့တယ္။

တစ္ျခားလူေတြ အဲဒီအေၾကာင္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မေရာက္ခင္အထိေပ့ါ။ သူ႕ကို ယံုၾကည္မိတဲ့ စိတ္အျပည့္အ၀ရွိတာလည္းပါပါလိမ့္မယ္။ စံုလံုးကန္းတဲ့စိတ္နဲ႕ မ်က္စိမွိတ္ ယံုၾကည္ပစ္ခဲ့တာ။ ေျပာသမွ်အရာ လုပ္သမွ်အလုပ္ေတြအားလံုးကို တကယ္ အမွန္ေတြပဲလို႕ လက္သင့္ခံခဲ့တာ။ ကတိေတြ ၀န္ခံခ်က္ေတြ အိုး တကယ္ေရႊရည္စိမ္ေတြပဲ။

ေက်ာခုိင္းဖုိ႕လွည့္ထြက္ရင္း တသိမ့္သိမ့္ရွိုက္ခ်င္လာတယ္။ မငိုဘူး။ ငါမငိုဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့မ်က္ရည္ေတြ မျမင္ေစရဘူး။ တုန္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြ သူမျမင္ေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ ပစ္လိုက္တယ္။ နားထင္မွာ တဒိတ္ဒိတ္ျမည္ေနတဲ့ အသံကိုေကာ သူၾကားႏုိင္သလား က်ေနာ္မသိေတာ့။

ခပ္သြက္သြက္လွမ္းေနတယ္လုိ႕ ထင္တဲ့ စိတ္နဲ႕ ေျမၾကီးကို အတင္းနင္းေလွ်ာက္ေနတာ။ အေရွ႕ကို ေရာက္ခဲလိုက္တာ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ျမက္ပင္ေတြလည္း စိုစြတ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနသလားပဲ။ ဟင့္အင္း ငါမငိုပါဘူး။

တဒဂၤဆုိတဲ့ အခုိက္ေလးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ။ ဘာအတြက္လဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမ့သြားမွာပါပဲ။ အခ်ိန္ရထားၾကီးက အပိုင္းပိုင္းျပတ္သြားေအာင္ တက္နင္းပစ္မွာပါ။ ဘုရားသခင္ မွတ္ဥာဏ္ဆုိတာ ေနာက္ထပ္မရွိေတာ့ေအာင္ ကူညီေတာ္မူပါဘုရား………………………..

အရွံဳးအႏုိင္ မာနတရားႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ

စာဖတ္သူတစ္ဦးက က်ေနာ့ရဲ့ မပိုင္ႏိုင္ေလတဲ့ ဒီအေၾကာင္းအရာအေၾကာင္း သိခ်င္ပါတယ္လို႕ TAG ထားပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ပတ္သတ္ရင္ က်ေနာ့မွာလည္း ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။ ပုစၦာဆန္တယ္ေျပာလိုက္ ၀ါးဆစ္ထဲကေရေျပာလုိက္ မိုင္းဗံုးတစ္ခုလို႔ ေျပာလိုေျပာနဲ႕ မ်ားစြာေသာ ယူဆခ်က္ေတြ အေပၚမွာ ခံစားေရးဖြဲ႕ ခဲ့ဖူးတယ္။ ယုတၱိတန္ပါရဲ့လား က်ေနာ္မသိပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ခံစားခ်က္သည္ ယခုအခ်ိန္ႏွင့္မတူသည္ေတာ့ အမွန္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခံယူခ်က္ ခံစားခ်က္ျခင္းလည္း တူမည္မဟုတ္ပါ။

အကယ္၍ ေသခ်ာေပါက္ မိမိမဟုတ္ေသာ အျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆုိပါစို႕။ အသက္အုိးအိမ္စည္းစိမ္ေတြ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ဘာမွထည့္တြက္စရာမလိုေလာက္ေတာ့။ ဒႆဂရီလို အရာအားလံုးကို အဆံုးရွံဳးခံျပီး ခ်စ္တတ္တာကိုပဲ တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ထင္မိတယ္။ ဥေပကၡာေဒ၀ီထဲက ခံစားခ်က္မ်ိဳးေကာ။ ဘယ္ေလာက္ ထိခံစားခဲ့ရမလဲ။ ႏွလံုးေၾကကြဲျပီး ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေလ။ (မခင္ဦးေမက ေျပာပါလိမ့္မယ္ ဖတ္ထားသမွ်ေတြ ခ်ေရးျပေနတယ္လို႕ ဤကားစကားခ်ပ္)

တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆုိတဲ့ သူအေပၚမွာ အရွံဳးအႏုိင္ေတြ မာန္မာနေတြ ရွိေနရဦးမွာတဲ့လား။ ခ်စ္ေသာမ်က္စိျဖင့္ ရွုၾကည့္ခဲ့ရင္ အရာအားလံုး အျပစ္ျမင္ေတာ့မည္မထင္။ ဒါမ်ိဳးက မ်က္ကန္းအခ်စ္ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။

ဒါဆိုရင္ စာဖတ္သူေမးခဲ့ေသာ ေမးခြန္းတစ္ခု - ကိုယ္ကခ်ည္းပဲ ဆက္သြယ္ေနရတယ္။ သူက ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ပဲ ရွံဳးေနသလားလို႕။ အကယ္၍ မိမိကသာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္ ဆိုေသာ္ အရွံဳးအႏိုင္အတြက္္ျဖင့္ မဆက္သြယ္ပဲ ေနႏုိင္ပါ့မလား။ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရမလဲ။ ထိခိုက္ခံစားရမလဲ ေတြးၾကည့္ရင္းေတာင္ ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္ရိုက္ခတ္ေနရသည္ေလ။ ဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေျဖေဆးတစ္ခုေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ သိသူမ်ား ေျဖသြားေပးရင္းေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။

ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္ရင္ အႏိုင္လိုခ်င္မွုဆိုတာ ရွိသင့္ပါရဲ့လား။ ဖတ္ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတစ္အုပ္ထဲကလို (အခုအထိ အဲဒီစာအုပ္ဖတ္တိုင္း ခံစားမွုက အတုိင္းမသိ) ခ်စ္သူခ်င္းစကားမ်ားရာက အႏုိင္ယူစကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ တကယ္လည္း ျပင္ပတြင္ ေျပာၾကပါလိမ့္မည္။ တစ္ခြန္းေသာစကား “ မင္းကို ငါမလိုအပ္ပါဘူး မင္းကသာ ငါ့ကိုလိုအပ္ေနခဲ့တာ” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ကြဲခဲ့ၾကသည္တဲ့ေလ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ခ်စ္လ်က္ ခြဲခြာၾကရတဲ့အျဖစ္။ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မာနေတြ ထားခဲ့ၾကသည္ေလ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ဆံုးေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တဲ့ အခန္းကို ဖတ္တိုင္း ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလွ။ ျပန္ဖတ္မိတိုင္း ေက်ာ္ဖတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း စာေရးသူရဲ့ ဆြဲေဆာင္မွုမွာ ျပန္ပါသြားရစျမဲ။ မ်က္၀န္းေတြ စိုစြတ္ရျမဲ။ သက္ျပင္းေတြခ်ရင္း သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ျမက္ခင္းျပင္မွာ က်ေနာ္က အလည္ေခါင္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနမိတတ္တယ္။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ၾကားမွာ စာဖတ္ရင္း ရင္ေမာေနရျပန္ေရာ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ မာနတရားက ထားသင့္ရဲ့လား။ ေမးသာေမးရတာ က်ေနာ့မွာေကာ လို႕ ျပန္ေမးရင္း မေျဖရဲျပန္ဘူးေလ။

ျပီးေတာ့ တင္တင္ေဇာ္ဆုိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ့ “ ေယာက်ၤားေလးဆို ငါ့ထက္ေတာ္မွ ေရြးခ်ယ္မယ္” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ တစ္ခ်ိန္လံုး ေနာက္ကြယ္ကေနခဲ့တဲ့ျဖိဳးေဇာ္(ျဖိဳးေက်ာ္ ျဖစ္မယ္) ရဲ့အျဖစ္။ သူတုိ႕ေတြ႕တဲ့ ေနာက္ဆံုးညေလး ကို က်ေနာ္အခုထိ အမွတ္ရေနဆဲေလ။

အျမဲမရွိဆုိတဲ့ ေဟာဒီေလာကၾကီးမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေနာက္မွာ ခြဲခြာျခင္း ဆုိတာ တြဲပါလာတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ခြဲရခြဲရ မခြဲခြာရခင္ အခိုက္အတန္႕ ၊ လူ႕ဘ၀သက္တမ္းတုိေလးအတြင္းမွာ မာနာတရားေတြ အႏိုင္အရွံဳးေတြ ကင္းကြာျပီး မိမိခ်စ္တဲ့ မိမိကုိလည္း ခ်စ္တဲ့ လူေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထုိင္ျခင္းျဖင့့္ မျဖစ္မေန ခြဲခြာရမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနခ်င္မိေတာ့တယ္။

အားလံုးကိုလည္း ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ " ကြ်မ္းလ်က္မကြာရပါေစနဲ႕လို႕"

ေလရနံ႔ႏွင့္ လြမ္းေတာ့သည္ ေလေျပေသြး၍ ေဆြးေတာ့သည္

သုတ္သုတ္ခ်ီတိုက္ေနတဲ့ ေလျပည္ထဲမွာ ရနံ႔ေတြ ပါတတ္သည္။ ေမႊးသလို ေအးသလို အေဆြးပိုေအာင္ တိုက္တတ္သည္ေလ။ ဒီရနံ႕ေတြက ဒီအခ်ိန္ကာလမွာပဲ ရတတ္သည္။ ရနံ႕နဲ႕အတူ အသံေတြလည္း သိုးသိုးသန္႕သန္႕ၾကားရတတ္သည္။ လူေတြအားလံုး လွုပ္ရြလွုပ္ရြ ျဖစ္ေစတတ္သည္။ အေပၚကိုလည္း ခဏခဏ ေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္ၾကသည္။ ေစာင့္ေနသည့္ ကာလ မေရာက္မခ်င္း အားလံုး စိတ္လွုပ္ရွားေနၾကသည္သာ။

က်ေနာ္တုိ႕ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒီအခိ်န္ေရာက္ရင္ စီစဥ္စရာေတြ စီစဥ္ရျပီေလ။ ဗံုတိုေခါက္မည့္သူ လင္ကြင္းကိုင္မည့္သူ အဆို အကနဲ႕စၾကရျပီ။ ျမိဳ႕ေလးမွ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ အေလ့အထမွာ မိမိရပ္ကြက္ ခင္ရာမင္ရာ အိမ္ေတြမွာ တစ္ႏိုင္ အဆိုအကျဖင့္ အလွဴခံၾကသည္ေလ။ ဆရာ၊ဆရာမအသိုင္းအ၀ိုင္းဆုိေတာ့ အိမ္မွာက ဧည့္ျပတ္သည္မရွိ။ အိမ္ကလူၾကီးေတြမွာ က်ပ္တန္ေလးေတြ ငါးက်ပ္တန္ေလးေတြ တတ္ႏုိင္သေလာက္ၾကိဳစုထားသမွ်ေလးေတြ သင့္ရာေတာ္ရာ ထည့္ၾကရသည္ေပါ့။

ျပီးရင္ေတာ့ အားလံုးေကာက္ခံရသမွ်ထဲက ရပ္ကြက္အတြက္ အလွဴအတြက္ က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ သံုးပံုခ်ျပီး ဒီႏွစ္အတြက္ အစီအစဥ္ကို စတင္ေရးဆြဲၾကသည္။ မည္မွ်စိတ္လွုပ္ရွားစရာေကာင္းသည္ကိုေတာ့ လူတိုင္းခံစားမိမည္ထင္ပါသည္။

ဘယ္အတြက္နည္း။ သင္းပ်ံ႕ေသာ ရနံ႕နဲ႕ ဆူညံလွုပ္ရြ ပိုးထေစေသာ အၾကင္ပြဲသည္ သၾကၤန္ဟုအမည္ရွိေလသည္။ မသိသူ ရွိမည္မထင္။

ငယ္စဥ္ကတည္းက သၾကၤန္နဲ႕ ထိေတြ႕ဖူးသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖူးခဲ့ၾကသည္သာေလ။ က်ေနာ္တို႕ငယ္တုန္းက သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိ။ ငါးရက္ဆုိလွ်င္ ႏွစ္ရက္က အိမ္တြင္ က်န္သံုးရက္က သၾကၤန္လည္သည္။ အိမ္ေရွ႕ တြင္ ဇလားထဲေရျဖည့္၍ ေရပက္သည္။ မိုးစံုးစံုးခ်ဳပ္မွ ရပ္ေတာ့သည္ေလ။ သၾကၤန္လည္သည့္ ဂ်စ္ကားမ်ားက တစ္ေန႕လံုးေနမွ ေလးငါးစီးရယ္။ အိမ္ေရွ႕ျဖတ္သမွ် စက္ဘီးဆိုက္ကား လြတ္သည္မရွိေစရ။ လည္သည့္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ မုိလာဗံုးေလးလြယ္အိတ္နဲ႕ ေက်ာပိုးျပီး သၾကၤန္မတိုင္ခင္က ၀ယ္ထားေသာ ေရျပြတ္မ်ားႏွင့္ စုေပါင္းလည္တတ္ၾကသည္။ ေစ်းေဟာင္းနားက မ႑ပ္နားက လူစည္တယ္။ အုန္းျခံဘက္ကလူမ်ားတယ္ ေျခေညာင္းသည္မရွိေအာင္ တစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္လို႕လည္တတ္သည္။ ညဘက္က်ေတာ့ ကားအလွျပိဳင္ပြဲနဲ႕ အကေတြရွိတဲ့စီ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သစ္ေတာမ႑ပ္က အန္တီ ၾကီးၾကီးတို႕ ငယ္ငယ္တုိ႕ (သူတို႕ကအမႊာညီအစ္မေလ) ရွိတဲ့စီေပါ့။ ဆုကလည္း သူတုိ႕ပဲရေနၾကေလ။

ျမိဳ႕ကေနခြာလာျပန္ေတာ့ စက္ရံုသၾကၤန္။ အၾကိဳေန႕မတိုင္ခင္တည္းက စက္ရံုထဲက ဌာနေပါင္းစံု စတုဒိသာ။ ဗိုက္ကားေအာင္စား ေရ၀ေအာင္ပက္ခဲ့သည္။ တစ္ခုတည္းရွိတဲ့ ဓမၼာရံုမ႑ပ္မွာ ေရကစားရင္း စက္ရံုက ေကြ်းတဲ့ ေန႕စဥ္စတုဒိသာမ်ားကို တစ္ေန႕တစ္မ်ိဳးမရိုးရေအာင္ ၾကိဳးစား စားခဲ့သည္ခ်ည္း။ ညဘက္မ်ားေတာ့ မိသားစု အဆုိအက ေျဖေဖ်ာ္ပြဲ ျပီးေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး သံခ်ပ္ထုိးပြဲ မိုး..မိုးလား ေမာင္တုိ႕ ေလ…ေလလားေမာင္တို႕က ေနစလိုက္တာ စက္ရံုက အၾကီးအကဲေတြကို စခ်င္စ ေျပာင္ခ်င္ေျပာင္ၾကသည့္ ပြဲ။ စိတ္ဆုိးရလည္း ခက္သည္မုိ႕ အားလံုးက ဟဲဟဲနဲ႕ မခ်ိသြားျဖဲေလးေတြျဖစ္ေန။ ခုေတာ့ ဘယ္အရာမွ မရွိေတာ့။

အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုးက မန္းသၾကၤန္ေတြ။ ဦးေလးေတြ ရွိတဲ့ မႏၱေလးမွာ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္ေလ။ နန္းဆန္တဲ့ မန္းသၾကၤန္ပြဲက အၾကိဳေန႕ ညေနက စသည္။ က်ံဳးေဘးမွာ ေကြးေနေအာင္ကသည့္ မင္းသမီးေတြကို တေမ့တေမာ ေငးရသည္။ နင့္ေမကလႊား လႊတ္လွတာပါလားဆုိသည့္ ေတာကဦးရီးေတြ အသံက အားရစရာ။ မနက္ ေျခာက္နာရီကေန ထျပီး က်ံဳးေဘးမွာ တန္းစီေနၾက။ က်ံဳးတစ္ဖက္ျပည့္ဖို႕အေရး တကယ့္ကို အၾကာၾကီး။ ဗိုက္ဆာျပီဆို အျပင္ထြက္ မႏၱေလးေတာင္ေျခက နန္းၾကီးသုတ္စားျပီး ဘုရားေတြၾကားမွာ နားတတ္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ဦးပိန္တံတားေအာက္ မယ္ဇယ္ပင္ေတြၾကားမွာ အေၾကာ္စားရင္းနားသည္လည္း ရွိသည္။ ထို႕ထက္ပိုရင္ေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ကို တက္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပန္းပိေတာက္ေတြ ေၾကြေအာင္ သီခ်င္းေတြ မနားတမ္းဆုိျပီး တက္ၾကျပန္ေသးသည္။ အင္း မန္းသၾကၤန္နဲ႕ေ၀းသည္လည္း ၾကာခဲ့ျပီေကာ…

ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္ျပန္ေတာ့။ ေက်ာင္းျပီးမွသည္ ရန္ကုန္သၾကၤန္နဲ႕ ေတြ႕ထိရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း အိမ္ျပန္ရသည္မုိ႕။ မွတ္မွတ္ရရ ႏွစ္ခါသာ လည္လိုက္ရသည္။ ပထမအေခါက္က အစ္ကိုေတြနဲ႕။ ေနာက္ဆံုးအေခါက္က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႕။ စိုင္းစိုင္းဆိုျပီး လူၾကီးေတြထအခုန္ သံတန္းေပၚက မစ္ကီေလးျပဳတ္က်တာ သတိမထားမိ။ စိုင္းစိုင္းမ႑ပ္ေက်ာ္မွ မစ္ကီေလးကို အစကျပန္ရွာရတယ္။ အဲ့ေလာက္ထိ။ ျပီးေတာ့ ပီးေရ မ်က္မွန္သတိထား ဆိုျပီး သတိေပးတဲ့ အန္ကယ္ေယာတစ္ေယာက္ သူ႕မ်က္မွန္ က်ေတာ့မွ ေဟာဗ်ာ ကြဲသြားျပီဆိုတဲ့ အျဖစ္ကိုလည္း အမွတ္ရမိျပန္ေရာ။

အလုပ္ထဲ၀င္ျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သၾကၤန္ရက္တိုင္း အသံနဲ႕ပဲေက်နပ္ေနရတဲ့အျဖစ္။ အျပင္မွာ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ customer ေတြ စတိုကလူေတြရဲ့ request ေတြ planner ရဲ့ အစီအစဥ္ေတြၾကားမွာ လံုးခ်ာလည္ရင္း ကုန္ဆံုးခဲ့သည္ခ်ည္း။

ခ်စ္တဲ့ေျမကို ေက်ာခုိင္းျပီးေတာ့ေကာ မႏွစ္က သၾကၤန္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိလိုက္။ ဆရာေလးေက်ာင္းမွာ စတုဒိသာစားလိုက္တာကလြဲလို႕ သၾကၤန္ဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ဘာမွ မရွိခဲ့။ အသက္ပဲၾကီးလာလို႕ေလလား အေပ်ာ္အပါးေတြကလည္း ေ၀းကြာေနျပန္တယ္။

အခုလည္း အသံေတြၾကားေနျပန္ျပီ စည္သံေဗ်ာသံညံေလတဲ့ပြဲ။ ေလထဲမွာ လြင့္ေနတယ္။ ေလထဲမွာ ပြင့္ေနတဲ့ ပိေတာက္ေတြနဲ႕ လြမ္းေန ေဆြးေန ရေပဦးေတာ့မည္ေလ……….

အိုဘယ့္ သၾကၤန္

အလြမ္းေျပ သၾကၤန္မိုး သီခ်င္းေလးေတြ တင္ထားေပးပါတယ္ဗ်ာ။

ဒီေန႕သၾကၤန္ကို လြမ္းေစတဲ့ တရားခံကေတာ့ ခ်င္းတြင္းက ကိုေကအမ္တီရဲ့ ခ်င္းတြင္းသၾကၤန္ ေၾကာင့္ပါခင္ဗ်ာ…

ေႏွာင္ၾကိဳးရစ္ငင္

ဟင့္အင္း က်ေနာ္အရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ မင္းၾကိဳးဆြဲရာကမယ့္ အရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ဘူး။ အကယ္၍ကခဲ့တယ္ ဆုိရင္လည္း ၾကိဳးေတြေၾကာင့္ဆိုတာေတာ့ မင္းသိထားေစခ်င္တယ္။ တစ္ဆိတ္ အဲဒီၾကိဳးေတြကို က်ေနာ္မုန္းတယ္….

ေျမနီကုန္းကိုေက်ာ္လာျပီးတဲ့ ေနာက္ထပ္တစ္မွတ္တုိင္မွာ က်ေနာ္ဆင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ အကယ္၍ အဲဒီေန႕ကတည္းက ေက်ာင္းသားေရးရာကို မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ မထက္ျမတ္ကိုအျပင္ထြက္ေနတာနဲ႕မ်ား ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕ အခါတစ္ရာမက ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။

ေက်ာင္းသားေရးရာ အေရွ႕မွာထိုင္ရင္း ျဖည့္ရမယ့္စာရြက္ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဖတ္ေနမိတာ။ Nom ဆိုတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ထည့္ရမယ္လုိ႕ထင္တာပါပဲ။ စာလံုးေတြအားလံုးကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမွမလည္ႏိုင္တာေနာ္။

ေဘာပင္ ခဏေလာက္ငွားပါလားဆိုတဲ့အသံနဲ႕ လက္ကမ္းလာတာျမင္မွ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ခပ္ရွရွ အသံနဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါလား။ ငွားမယ္မဟုတ္လား ကိုယ္ေမ့လာလုိ႕ကြာလုိ႕ အေျပာေလးမဆံုးခင္ ကူညီတတ္ေနၾက က်ေနာ့လက္ထဲက ေဘာပင္ကို သူ႕ဘက္ေပးလိုက္ျပီးသားျဖစ္ေနျပီ။

က်ေနာ္တက္ျဖစ္တဲ့ အတန္းက W1 weekend အတန္းပါ။ စေန တနဂၤေႏြ ညေနဘက္ သံုးနာရီမွ အတန္းစတတ္တယ္ေလ။ အတန္းထဲကို မေရာက္ခင္ စာၾကည့္တိုက္ရဲ့ ေဘးကေနအျဖတ္ အေပၚေလွကားကေန ရိပ္ခနဲ တစ္ခ်က္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေလွကားေပၚမွာ လူႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနခဲ့တာ။

အတန္းထဲကို ၀င္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ဆံုးခံုမွာပဲ ေနရာ ယူမိျပန္ေရာ။ ဖတ္စာအုပ္ေတြ စေ၀ေတာ့မွ သတိထားမိတယ္။ မေန႕က အမ်ိဳးသမီး အတန္းရဲ့ ေရွ႕ဆံုးညာဘက္ေထာင့္မွာပါလား။ သူ႕ေဘးမွာ အသားျဖဴျဖဴ စကားသံခပ္၀ဲ၀ဲနဲ႕ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ စာအုပ္ရဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကို စစ္ရင္း ေစာေစာက အရာေတြအားလံုး က်ေနာ့ေရွ႕က လြင့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။

A အာ b ေဗ c ေစ d ေဒ ရြတ္သံေတြၾကားမွာ သူမရဲ့ အသံက ထူးျခားေနျပန္ေရာ။ Bonjour! မဂၤလာပါလို႕ သူမေျပာတဲ့အသံက သိပ္ပီလြန္းပါလား။ သူမဥာဏ္ထက္ျမက္တယ္ဆုိတာရယ္ ဒီစာေတြကို သင္ထားျပီးသားဆိုတာရယ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သိလုိက္ရတာ သူသိပ္ျပီး ရိုးအလြန္းေနခဲ့ သလားလို႕။

သိပ္မၾကာတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းတစ္ခုမွာ သူ႕ေဘးနားက အရိပ္ေလး ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း ေနာက္က်မွ သိရျပန္တာက အဲဒီအသားျဖဴျဖဴနဲ႕လူ ၾသစေၾတးလ်မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တယ္ဆုိပဲ။ သူတို႕လူၾကီးခ်င္း သေဘာတူထားတယ္လုိ႕ အဲဒီလူက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ဆိုလား။ သူမကို တစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ေျပာေတာ့ သူမက မျငင္းပဲ သူမရဲ့ ထံုးစံအတုိင္း တဟားဟား ေအာ္ရယ္ျခင္းနဲ႕ အဆံုးသတ္ပစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီထဲက မင္းရဲ့ ေလွာင္ရယ္သံေတြကို က်က္မိသင့္တယ္။

အခုထိမွတ္မိေနတဲ့ ေန႕ကေတာ့ ရွားပိကန္တင္းမွာေပါ့။ အဲဒီေန႕က L’opera က စားဖိုမွဴးက ခ်ိစ္ ေတြရဲ့ အေၾကာင္းရွင္းျပတဲ့ေန႕။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခ်ိစ္ေတြရဲ့ အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ ေငးေမာေနတုန္း ေနာက္ကေန စကားလွမ္းေျပာသံသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္မိတယ္။ မင္းေမးရိုးေနာက္က မဲွဲ႕အနီေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္တဲ့။ ကဲ က်ေနာ့ကို ဘယ္ေလာက္အထိရွက္ရြံ႕သြားေစခ့ဲသလဲ။ အားလံုးေရွ႕ကို အာရံုစိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမက်ေနာ့ကို ၾကည့္ေနခဲ့တာပါလား။

အခန္းထဲက ကိုေက်ာ္စြာတစ္ေယာက္ အခန္းရဲ့ဟိုဘက္ေဒါင့္ကို ေငးေငးေနပါတယ္ဆုိျပီး ေမးမိေတာ့ အေမာေျပေလ အေမာေျပတဲ့။ လားလား အမိပါပဲလား တယ္လည္း ဟုတ္ေနတဲ့ အေျခအေန။ ကိုယ္တုိင္ေတြ႕လို႕ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးျပန္ေမးရင္လည္း ေမာင္တစ္ေယာက္ကို အစ္မတစ္ေယာက္က နင္ဘာမွမသိေသးပါဘူးဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႕ ျပန္ၾကည့္ေနခဲ့ေသးတယ္။

မင္းပံုစံကို မျပင္ေတာ့ဘူးလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုေမးမွ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္ဘာမ်ားျဖစ္ေနခဲ့လို႕ပါလိမ့္။ မင္းဘာေၾကာင့္ အက်ၤ ီျဖဴေတြပဲ ၀တ္ေနရတာလဲ။ ျပီးေတာ့ ကခ်င္ပုဆိုးေလးေတြပဲ ၀တ္ေနရတာလဲ ဆုိမွ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မွုကို ေျပာတာကိုး။ ဟင့္အင္း က်ေနာ္ဒါမ်ိဳးပဲ ၀တ္တတ္လို႕ပါဆုိေတာ့ ႏွာေခါင္းကို ရွံဳ႕ျပီး ျပန္လွည့္ထြက္သြားခဲ့ျပန္ေရာ။

ဘာျဖစ္လို႕ က်ေနာ့နားကို ေရာက္ေရာက္ေနတာလဲ။ က်ေနာ့ကို ျပဳျပင္ခ်င္တာလား ?????

မင္းအတြက္ဆိုတဲ့ ျပကၡဒိန္တစ္ခု။ သာမာန္မဟုတ္တဲ့ ကိုယ္တိုင္လက္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္တစ္ခုဆိုတာ ျမင္ယံုနဲ႕သိသာေစခဲ့တာ။ ရက္ေတြကို ေလးေထာင့္ပံု ပလတ္စတစ္ေလးနဲ႕ ေရႊ႕လို႕ရေအာင္ ဘယ္လုိမ်ားလုပ္ခဲ့ပါလိမ့္။ အေပၚဆံုးက ပံုေလးက က်ေနာ္တို႔ အတန္းရဲ့ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေလးနဲ႕ေလ။ ပံုထဲမွာေတာ့ လက္ပိုက္ျပီး အခန္႕သားရပ္ေနတဲ့ သူမမ်က္ႏွာေနာက္မွာ ဒီျပကၡဒိန္ရဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ျမင္ေနခဲ့မိရင္ေကာင္းမွာ။

Écoute(listening) မရတဲ့ က်ေနာ့ အတြက္ တိတ္ေခြေတြနားေထာင္ဖို႕၊ သူမသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္အေပၚက ရုပ္ရွင္ျပခန္းေလးထဲမွာ ရုပ္ရွင္ျပရင္ၾကည့္ဖို႕ အျမဲ တုိက္တြန္းခဲ့တယ္။ လင္းရဲ့ အဲဒီ စာၾကည့္တုိက္ကေန အေပၚကိုတက္တဲ့ ဒီေလွကားေလးကို ကိုယ္အရမ္းခ်စ္တယ္လို႕ ဘာျဖစ္လုိ႕ တစ္ဖြဖြေျပာခဲ့ပါလိမ့္။

Écouteတင္မကဲပဲ écrit (writing) မွာလဲ စာေရးဖုိ႕ မစြမ္းျပန္ဘူး။ စာေရးဖို႕ ေနေနသာသာ verd form ေတြနဲ႕ကို ပတ္ခ်ာလည္ေနေတာ့တာ။ အတိတ္ေတြ ပစၥဳပန္ေတြအျပင္ အထီးေတြ အမေတြကလည္း ပါေနေတာ့ ဥာဏ္နည္းတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ တကယ့္ကို အခက္အခဲ။ သူမ ရွိေနလို႕သာေပါ့။ အင္းေလ တကယ္ေတာ့လည္း သူမရဲ့ တည္ရွိမွုကို အသိအမွတ္ျပဳသင့္ပါတယ္ေလ။

combien de langue parlez vous? (How many languages can you speak?)ဆိုေတာ့
အဟဲ (Only four) ပါဆိုေတာ့ က်ေနာ့မ်က္ခံုးေတြအေပၚကို ပင့္ကုန္ပါေရာလား။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြက ဘာေတြပါလိမ့္။

ကိုယ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းမရွိဘူးတဲ့ ငယ္ငယ္တည္းကဆိုပဲ။ ဘာလို႕မ်ားလဲ။ မသိဘူးေလတဲ့ ဆယ္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေအာင္စာရင္းနဲ႕အတူ ေပ်ာက္သြားၾကတယ္တဲ့။ ဒါဆိုေဘးနားကလူေတြေရာဆုိေတာ့ အေပ်ာ္ေတြပါ လင္းရာတဲ့။ တတ္လည္းတတ္ႏုိင္ပါေပတယ္။

သူမေပ်ာက္သြားတဲ့ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္မွာ က်ေနာ့အတြက္ ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြက ပ်င္းရီျငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေနျပန္ေရာ။ တစ္ျခားသူေတြရွိေနတတ္ပင္မယ့္ စကားနည္းတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ မိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္တဲ့သူက ရွားျပန္ေရာ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးျမင္တတ္သူေတြရဲ့ ၾကားမွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ရင္းႏွီးမွုက အေရာင္စံုေနခဲ့ျပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့အက်ၤ ီေတြ အျဖဴေရာင္ပါပဲ။

ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ေန႕က ထူးထူးျခားျခား ေက်ာင္းမွာ Performance ျပတဲ့ေန႕ေလ။ ေက်ာင္းၾကီးတစ္ခုလံုးကို ၾကိဳးေတြနဲ႕ သိုင္းခ်ည္ထားတာေပါ့။ အခုအခ်ိန္ထိ ဘာအဓိပၸါယ္လည္း မသိခဲ့။ က်ေနာ္ သိလိုက္တာကေတာ့ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ျပီး သူမ မ်က္ရည္က်ေနခဲ့တာကိုပါပဲ။ တကယ္ေျပာတာ အျမဲမာေရေက်ာေရ ႏိုင္လွတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာ မယံုႏုိင္ေအာင္ေလာက္ေအာင္ေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက အထဲကႏူးညံ့မွုကို မျမင္လြယ္ေအာင္ အျပင္ဘက္မွာ မာေက်ာခက္ထန္တတ္ၾကသတဲ့။ သူတုိ႕ရဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕မွုက သူတို႕ေၾကာက္တတ္တာကို လူေတြသိမွာစိုးလို႕ သတၱိေကာင္းဖို႕ၾကိဳးစားရင္း သတၱိေကာင္းသူမ်ားအျဖစ္ ထင္ျမင္လာေစသတဲ့။ သူမလည္း အဲလိုမ်ိဳးမ်ားလား။

ငိုစရာရွိခဲ့သလို ေပ်ာ္စရာေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ လွည္းတန္းက အျပန္ ေက်ာင္းေရွ႕ကို တကၠစီငွားျပီးျပန္ခဲ့တဲ့ေန႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းနာမည္လည္း ေျပာလိုက္ေရာ မင္းတို႕အဲဒီေက်ာင္းကလားတဲ့။ အဲဒီကုိ ငွားစီးတဲ့လူေတြေရာ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းေကာ မ်က္ေစ့ မ်က္ေစ့ဆုိျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္ေနာ္လို႕ ေျပာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ကားဆရာကိုလည္း အားနာ ရီကလည္းရီခ်င္ မနည္းေအာင့္အီးျပီး ကားေပၚက အေျပးဆင္း ေက်ာင္းက လံုျခံဳေရးဂိတ္ေရွ႕မွာ တဟားဟားနဲ႕ ေအာ္ရယ္ခဲ့ၾကဖူးေသးတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႕ရက္ေတြက ေရႊေရာင္ေန႕ရက္ေတြပါ ေန……။

ေန တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ စာမ်က္ႏွာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေန,ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အကုန္လံုးမဖတ္ပဲ ေက်ာ္ဖတ္သြားတာရွိႏုိင္သလို၊ ဖတ္ျပီးပင္မယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခြင့္လည္း ရွိပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ဒီေန႕အထိ တစ္ရြက္မွ မဆုတ္မျပဲ တည္ရွိေနဆဲပါ။

ရင္းႏွီးခင္မင္ျခင္းမွသည္ က်ေနာ့အတြက္ ေနဆုိတဲ့ မွတ္တုိင္တစ္ခုက ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ရွိလာျပီဆိုခါမွ ေနရယ္။ ဟုိတစ္ခါ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေပ်ာက္သြားတုန္းက သြားေျဖခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက စေကာလားရွစ္နဲ႕ ဟိုမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းနဲ႕ က်ေနာ့ကို လွုပ္ႏုိးခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ကစျပီး ဂ်ပန္စာသင္တန္းမွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ရွိမယ္ဆုိျပီး အနားက ျပန္ထြက္သြားျပန္ေရာ။

လင္းရယ္ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ မရွိသင့္ဘူးတဲ့။ တကယ္တမ္း ဒီလိုမ်ိဳးမျဖစ္သင့္ဘူးမဟုတ္လားဟင္တဲ့။ တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ကို ဒီလုိမ်ိဳး ခြဲရမယ္လို႕ မထင္ထားခ်င္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြကို ကိုယ္ၾကိဳသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လင္းရယ္..ကိုယ္လင္းကို ဒုကၡေပးမိျပီထင္ပါရဲ့ လို႕ မငိုပဲ မရႊင္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာမိခဲ့တဲ့ စကားက

ဟင့္အင္း က်ေနာ္အရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ မင္းၾကိဳးဆြဲရာကမယ့္ အရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ဘူး။ အကယ္၍ကခဲ့တယ္ ဆုိရင္လည္း ၾကိဳးေတြေၾကာင့္ဆိုတာေတာ့ မင္းသိထားေစခ်င္တယ္။ တစ္ဆိတ္ အဲဒီၾကိဳးေတြကို က်ေနာ္မုန္းတယ္….

ေတာက္ တစ္ခ်က္ေခါက္ျပီးတဲ့ေနာက္ ေနဆုိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ က်ေနာ့အနားက ထာ၀ရေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။

တကယ္တမ္း သံေယာဇဥ္ဆိုတာ နဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္တန္႕ေနမွာတဲ့လား။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္က သူ႕ကို ယံုၾကည္ႏုိင္ပါ့မလား။ သူမရဲ့ အေပ်ာ္အပ်က္ေတြၾကားမွာ က်ေနာ့ကို ဘယ္ေနရာမွာ ထားမွာတဲ့လဲ။ က်ေနာ္ကေကာ သူမ ေပးတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာတဲ့လား။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးထင္ပါတယ္။ လူရယ္လို႕ျဖစ္လာရင္ အတၱေတြ ေလာဘေတြ မာနေတြနဲ႕ ရွင္သန္ေနတတ္ၾကတာေလ။

အဲဒီညေန က က်ေနာ့ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ စာတစ္ခ်ိဳ႕ ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ေႏွာင္ၾကိဳးရစ္ငင္
ခ်စ္ၾကင္ခ်င္လည္း
ခင္သူ မ၀ံ့
မဆင္ရဲ

ျပီးေတာ့ ေအာက္ဆံုးနားမွာကပ္ျပီး

au revoir

ေနာက္ေန႕မွာလည္း အက်ၤ ီအျဖဴေရာင္ေလး၀တ္ျပီး က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါသည္။ အတန္းထဲမွ လူမ်ားထူးဆန္းသလို အၾကည့္ကိုလည္း က်ေနာ္ သတိထားမိပါသည္။

ထိုေန႕မွစ၍ ေက်ာင္းတြင္ ခ်ည္ထားခဲ့ေသာၾကိဳးမ်ား လံုး၀မရွိေတာ့ပါ။ က်ေနာ္သိပ္ၾကိဳက္သြားမိတဲ့ သီခ်င္းေလးက Celine Dion ရဲ့ je t’aime encore ဆိုတာပါပဲ။


ေရွ႕ဆက္ရန္မရွိေတာ့ပါ

စကားပံုဆက္စပ္ခံစားမွု

လွိုင္းမလြန္႕
ေလွမလူး
စိတ္အလူးရယ္ေၾကာင့္
အရူးအမူး......

မက္ဆီကိုဘမ္းေလး မေမ့ေသး

ဟိုတစ်လောက ညီငယ်တစ်ယောက်ရဲ့ အားငယ်နေမှုကို အားပေးနေရင်း ကိုယ်အကြောင်းတွေ ပြန်ပြောင်း အောက်မေ့ပြန်ရော။ ဒီနေ့ကို ရောက်ဖို့ ဟိုတုန်းက အကြောင်းလေးတွေပေါ့။ နေရိပ်အလာကို နေပူက စောင့်ဆိုတာကိုး။ နေရိပ်ကလည်း ရောက်ခဲပြန်ရော။

မက်ဆီကိုဘမ်းလေးနဲ့ စတင်မိတ်ဆက်ခဲ့တာက မြိုင်ဟေဝန်ဆိုတဲ့ စတိုးဆိုင်လေးပါ။ အခုလို စီးတီးမတ်တို့လို ကြီးကြီးမားမားတွေ မပေါ်သေးတဲ့ ၁၉၉၈ခုနှစ်ကပါ။ အစ်မတစ်ယောက်ဆီက အလုပ်နေရာလပ်ပေါ်နေတယ်ကြားတာနဲ့ သင်တန်းတစ်ခု အပြီးမှာ တင်လိုက်မိတာ။ အင်တာဗျူးဆိုတာ ပထမဆုံး အလုပ်လုပ်မယ်ဆိုလည်း ပထမဆုံး ပြီးတော့အသက်ကလည်း ငယ်နေသေး (ကျနော်တို့ နိုင်ငံအနေအထားနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာကို သတ်မှတ်နေမိတာပါ)။ ပိုဆိုးတာက နိုင်ငံခြားသားနဲ့ ဗျူးရမှာဆိုတော့ ခပ်လန့်လန့်နဲ့။ Excel sheet တစ်ရွက် အစမ်းရိုက်ခိုင်းပြီး အဲဒီအလုပ်ကို ရခဲ့တာပါ။ လုပ်ရမယ့်အလုပ်က EDP Clerk (Electronic Data Processing) ရတဲ့လခက ၆၅၀၀။ တစ်နေ့ကို နှစ်ဆိုင်းရှိတယ်။ အလုပ်ချိန်နည်းနည်းများပေမယ့် ပျော်ခဲ့ပါတယ်။

ဆိုင်လေးကငယ်တယ်ဆိုပေမယ့် စုံတော့စုံသား။ သတင်းစာတွေ ပန်းတွေက လေယာဉ်နဲ့အတူ နေ့စဉ်မပြတ် ပြီးတော့ ဖောက်သည်တွေကလည်း ပုံမှန်။ ကိုယ်တိုင်လုပ်တဲ့ မုန့်ဆိုင်လေးနဲ့ သပ်သပ်ခပ်ခပ်လှလှပပ။ တစ်နေ့ရောင်းရငွေ ဆယ်သိန်းဝန်းကျင်လောက်။

အဲဒီမုန့်ဆိုင်လေးမှာ ကျနော်မကြားဖူးတဲ့ မုန့်အဆန်းတွေ အများကြီး။ စျေးတွေကလည်း ကြီးသေး။ အားလုံးထဲမှာမှ မက်ဆီကိုဘမ်းလေးက စျေးအနည်းဆုံးလေ။ ခြောက်ဆယ်ထဲ။ ကျန်တာတွေမလှမ်းနိုင်တဲ့နောက် မက်ဆီကိုဘမ်းလေးနဲ့က အသင့်တော်ဆုံး။ တစ်လုံးဆိုတစ်လုံး ဗိုက်လည်းပြည့်တယ်လေ။ အပေါ်ယံအခွံ မာမာလေးကိုလည်း ကြိုက်မိတာကိုး။ ပူပူနွေးနွေး စားကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ ပီဇာတို့ဘာတို့က ရာကျော်လေ။ အနားကပ်ဖို့နေနေသာသာ မှန်ပြတင်းထဲက မြင်ရတယ်ဆို ကျေနပ်သင့်ပြီ။

တကယ်တမ်း တစ်ဆိုင်လုံးရောင်းကုန်ထဲမှာ မက်ဆီကိုဘမ်းလေးက စျေးအနည်းဆုံး။ ဒါပေမယ့် ခြောက်ဆယ်ဆိုတဲ့ မုန့်ကို ဝယ်စားဖို့တောင် ချီတုံချတုံ နေရတာ။ တစ်နေ့ဝင်ငွေနဲ့ တွက်မျှကြည့်ရင် တော်တော်များနေပြီ။ ဒါပေမယ့် တစ်နေ့သား နောက်တစ်ချိန်အစားဝင်မယ့် အစ်မတစ်ယောက် နေမကောင်းလို့ မဝင်နိုင်တော့ ဆက်ဆင်းရတာပေါ့။ ညဘက်ဆိုင်ပိတ်ချိန်က ၁၀နာရီ။ ကောင်တာသိမ်း တစ်နေ့တာအရောင်းစာရင်းထုတ်ပြီး ဖယ်ရီပေါ်ရောက်ရင် ၁၁နာရီ မကျော်ရင် ကံကောင်း။ အိမ်ရောက်ရင်တော့ ၁၂နာရီအသာလေး။ အဲဒီတော့ နေ့လည်က စားထားလို့ပြောင်နေပြီဖြစ်တဲ့ ထမင်းချိုင့်လေးလည်း မကယ်နိုင်တော့။ ဆိုတော့ ခြောက်ဆယ်ဆိုတဲ့ မက်ဆီကိုဘမ်းလေးကိုပဲ ဝယ်စားလိုက်ရတယ်။ အဲဒီနေ့ကစပြီး အလုပ်ထွက်တဲ့ အချိန်အထိ မက်ဆီကိုဘမ်းလေးက ကျနော့အဖော်။ ကျနော့အတွက် အားထားရာသာဖြစ်ခဲ့တာ။

ရတဲ့လခလေးက အိမ်အတွက် စားစရိတ် လမ်းခရီးစရိတ် တက်နေတဲ့ ကျောင်းစရိတ်တွေ နှုတ်လိုက်ရင် သိပ်မကျန်ချင်တော့။ မှတ်မှတ်ယယ UFL အပြန် လမ်းကြုံလိုက်တဲ့ သူငယ်ချင်းကားနဲ့ တစ်ခြားကား ပြဿနာတက်လို့ ဆင်းပြီး ဖြေရှင်းပေးတုန်း ကျနော့ ထမင်းချိုင့်လေး အလစ်သုတ်ခံရဖူးတယ်။ အိမ်ကိုလည်း ပြန်မတောင်းရက်နဲ့ နှစ်လလောက် ပြန်စုပြီး တိတ်တိတ်လေးပြန်ဝယ်ဖို့ မက်ဆီကိုဘမ်းနဲ့ သုံးလလောက်ဝေးခဲ့ရသေးတယ်။ ဗိုက်ဆာရင်လည်း ထမင်းချိုင့် ထမင်းချိုင့်နဲ့ အားပေးရင်း မုန့်ဆိုင်ဖက် မလှမ်းဖြစ်အောင်ပေါ့။

မတန်ခူးရဲ့လွမ်းတဲ့အလွဲများထဲက လို အလွဲတွေကအများကြီး။ ပျားရည်ပုလင်း ကော်ဇောပေါ်မှောက်ကျလို့ ကွက်နေတဲ့ ကော်ဇောမြင်ရင် ဘော့စ်က ကျနော့ကို အမြဲ လက်ညိုးထိုးနေကျ။ ပြီးတော့ သိန်းကျော်တန်ပါတယ်ဆိုတဲ့ Crystal အရုပ်ကလေး သောင်းကျော်တန်တဲ့ တရုပ်ကြွေပန်းအိုးလည်ပင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ ကျသွားလို့ ပြန်ထုတ်မရတဲ့ အချိန်ဇောချွေးတွေပြန်ရတဲ့ အချိန်တွေ။ လျော်ကြေးပေးရမယ်ဆို ဘယ်နှစ်နှစ်လောက်လစာမဲ့ လုပ်ပေးရမလဲ လုံးဝကိုမတွေးရဲ။ ကလေးဆန်နေတဲ့ ကျနော့ကို ဘော့စ်ကအမြဲဆူတာတွေတကယ့်ကို မက်ဆီကိုဘမ်းလေးနဲ့တွဲလျက်။

ခုတော့ ညီငယ်ကိုအားပေးရင်း အတိတ်ဘဝက မက်ဆီကိုဘမ်းလေးကို ပြန်မြင်ယောင်မိတယ်။ မုန့်ဖိုထဲက အထွက် ပူပူလေးဆို မွှေးတေးတေးနဲ့ အင်း မက်ဆီကိုဘမ်းရေ အခွင့်ရှိသေးရင် တို့နှစ်ယောက် ပြန်တွေ့ကြသေးတာပေါ့………..

စကားပံု

ေလွကပဲလူးတာလည္း
လွုိင္းကပဲလြန္႕တာလား
ငါ့မွာေတာ့
မူးလို႕......

ရပ္ၾကည့္သြား

မင္းအနားမွာေနရင္း
မင္းအလိုရွိသလား
မရွိသလား
လိုအပ္သလား
မလိုအပ္သလား
ကိုယ္မသိဘူး
တရွိန္ထိုးေရွ႕ဆက္ဖို႕
မင္းအတြက္
လိုအပ္မယ္ခ်ည္း
ထင္ေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္္
မင္းလိုအပ္ရင္
ရပ္ဖုိ႕
မင္းဆႏၵရွိရင္
ၾကည့္ေနရံုေလးေနဖို႕
မင္းအလို မရွိေတာ့ရင္
အနားက ထြက္သြားဖို႕
တစ္ဆိတ္ေလာက္
အခ်က္ျပေပးပါ………….

မေန႕က အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္အတြက္

နားလည္ရန္ခက္ေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႕ က်ေနာ္တို႕

စေနေန႕ညက ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ He’s Just Not That Into You ဆိုတဲ့ကားေလးပါ။ ဇာတ္ကားကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့နားမလည္ေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာေလးေတြပါ ပါ၀င္တဲ့ ကားေလးတစ္ခုပါ။ ဇာတ္ကားျပီးသြားေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း အေတြးေတြက က်န္ေနခဲ့ျပန္ေရာ…..

ဖံုးေခၚျခင္းကို ေစာင့္ေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဘ၀ကို တကယ္စာနာမိပါတယ္။ ဖံုးေခၚေလမလားရယ္လို႕ ခဏခဏၾကည့္ရတာအေမာ။ လာသမွ်ဖုန္းေတြက ကိုယ္ေမွ်ာ္တဲ့ ဖုန္းမျဖစ္ရင္ ခဲေလသမွ် သဲေရက်ျပန္ေရာ။ မေခၚပဲ ရက္စက္စြာေနႏုိင္တယ္လို႕လည္း ေျပာခြင့္က မသာျပန္ဘူး။ ကိုယ္ကစေခၚျပန္ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနျပန္တယ္။ မ၀ံ့မရဲ တြန္႕ဆုတ္ေနရတာမ်ိဳးပါ။ ေခၚခ်င္တာကေတာ့ တစ္ပိုင္းကို ေသလို႕ေပါ့။ သူဖံုးမေခၚျဖစ္တာ ဖံုးနံပါတ္ေပ်ာက္သြားလို႕ျဖစ္မွာပါ၊ အလုပ္မအားလုိ႕ျဖစ္မွာပါ၊ အေရးတၾကီးလုပ္စရာရွိလို႕ျဖစ္မွာပါနဲ႕ ျဖည့္ေတြးရင္း ဗ်ိဳင္းလည္ပင္းကို ျဖစ္လို႕။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ကိုယ္ခ်စ္မိတဲ့သူက လိမ္ညာျခင္း။ က်ေနာ္လည္းလိမ္ညာျခင္းကို ဘယ္လိုမွ ခြင့္မလႊတ္ခ်င္တတ္ဘူး။ ခ်စ္တဲ့သူရဲ့ လိမ္ညာတာကို ခံရရင္ ပိုျပီး ခံရခက္ပါတယ္။ ယံုၾကည္ထားသမွ်အတြက္ လုပ္ရက္ေလျခင္းဆိုတဲ့ နာက်င္ျခင္းက ဘယ္အရာနဲ႕မွ ေျဖသိမ့္လို႕မရဘူးေလ။ ခ်စ္ျခင္းရဲ့ေနာက္မွာ မ်က္စိေတြကန္းသြားတတ္ၾကတာကိုး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို မလိမ္ညာသင့္ဘူးထင္တယ္။ သူတို႕ဘယ္လုိ အေလးအနက္ထားသလဲ ကိုယ္မွ မသိႏုိင္တာ။ လိမ္ညာတဲ့သူဟာ ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ေစာ္ကားေနတယ္လို႕ က်ေနာ္ေတာ့ သတ္မွတ္မိမလားပဲ။ ကတိေတြေပးျပီး မသိမသာ ခ်ိဳးေဖာက္ေနရင္လည္း လက္မခံခ်င္တတ္ဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကတိဆုိရင္ ခ်စ္တဲ့သူကိုအစတည္းက မေပးၾကပါနဲ႕လား။

ခ်စ္တဲ့သူရဲ့ေဖာက္ျပန္ျခင္း။ အေပ်ာ္ရွာတယ္ပဲေျပာေျပာေလ ဘယ္သူက လက္ခံႏုိင္မလဲ။ ကိုယ့္ကိုေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အေပ်ာ္ေလးေတာ့ ရွာပါရေစ ဆိုတာမ်ိဳးကို ဘယ္ႏွလံုးသားနဲ႕ နာခံႏုိင္မလဲ။ မင္းကိုလည္းမစြန္႕လႊတ္ပါရေစနဲ႕ အေပ်ာ္ေတြကိုလည္း ဆက္ရွာပါရေစဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္မိရင္ေတာ့ တစ္သက္စာ စိတ္ဆင္းရဲေနမွာပဲ ထင္ပါရဲ့။ ခ်စ္ျခင္းရဲ့ ေနာက္က ရယူပိုင္ဆုိင္လိုျခင္းနဲ႕ သ၀န္တုိျခင္းဆိုတာေတြကို ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္မွာတဲ့လဲ။

အေပ်ာ္ရွာတဲ့သူေတြကေရာ တကယ့္ခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသားမဲ့ေလေရာ့သလား။ ကိုယ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္တဲ့သူ ရွိပါလ်က္ ဘာအတြက္ရယ္ စိတ္ကစားေလတယ္မသိ။ သူတို႕မွာလည္း သူတို႕အေၾကာင္းနဲ႕ သူတို႕ေတာ့ ရွိရွာမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္သင့္ဘူးေလေနာ္။ ကိုယ္တစ္ကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ခ်စ္တဲ့သူရဲ့ စိတ္ပင္ပန္းေအာင္ေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူးထင္တာပါပဲ။ ခ်စ္သူကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားျခင္းျဖင့္ ကိုယ္တုိင္လည္း ေရာင္ျပန္ဟပ္ျပီး စိတ္ခ်မ္းသာမွာပါ။

ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္က တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္နဲ႕ အိပ္စက္ခဲ့မိျပီဆုိပါေတာ့။ ဘယ္လိုတုန္႕ျပန္မလဲ။ လက္ခံမလား။ ဇာတ္ကားထဲမွာေတာ့ နင္ငါ့အသားကို မထိနဲ႕ဆိုျပီး ေအာ္မိတတ္ၾကတာပါပဲ။ အေနာက္ႏုိင္ငံအတြက္ သိပ္မေလးနက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ေတာ့ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႕ပါ ပတ္သတ္ေနေလေတာ့ တကယ့္ကို မခ်ိဳးေဖာက္သင့္ဘူးေလ။ အေတြ႕ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း အခက္သားလား။ စံရွားတင္ရဲ့ သရုပ္ေဆာင္မွုကိုေတာင္ ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဆုိဖီယာေလာရင္းၾကီးဆိုလို႕ေျပာရင္း ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ရမွာတဲ့လား။ အခုေခတ္မွာေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းေတာ့သလိုပါပဲ။ ဒီလူ႕အေပၚမွာလည္း ခ်စ္ျခင္းက ကြ်ံ၀င္လ်က္ ျပီးေတာ့ သူရဲ့ ျပစ္မွုကိုလည္း လက္မခံႏိုင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းတဲ့ စိတ္လြန္ဆြဲမွုကို ျဖစ္ေစခဲ့မလဲ။

ခ်စ္ျခင္းဆုိတာက အဲ့ဒီလူကို အျမဲမျပတ္သတိရမိေစတာလား။ ဂရုစိုက္ေနမိတတ္တာလား။ ဖုန္းေတြေခၚေနမိတတ္တာလား။ ဇာတ္ကားထဲမွာေတာ့ ခ်စ္သူရဖို႕အတြက္ ဇြဲမေလ်ာ့ေလတဲ့ ဂ်ီဂ်ီ႕ကို ခ်စ္မိသြားျပီဆုိတာကို အဲလက္စ္က အဲဒီခံစားမွုေတြနဲ႕ျပသသြားခဲ့ပါတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ့ ခ်စ္ျခင္းတရားက နားလည္ရန္ခက္ခဲလြန္းပါတယ္။ ျမဳပ္ထားတဲ့ ဗံုးတစ္ခုလိုပဲ ဘယ္အခ်ိန္ကြဲမလဲ ဘယ္လိုကြဲမလဲ ဘာအေၾကာင္းအရာနဲ႕ ကြဲမလဲ မွန္းဆရခက္လြန္းတယ္။ မခ်စ္မိဖို႕ၾကိဳးစားရင္း ခ်စ္မိသြားတတ္သလို မခ်စ္သင့္ဘူးဆိုတာသိသိၾကီးနဲ႕ ခ်စ္မိသြားတတ္တာမ်ိဳးေလ။ အင္း..ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕စရာေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ ပိုင္ဆိုင္သူေတြျဖစ္ၾကပါေစေတာ့ရယ္လို႕သာ ဆုေတာင္းေနမိေတာ့တာပါ….