အိပ္မက္မ်ားနဲ႕ မွတ္တိုင္လည္ျပန္

လူတစ္ကိုယ္ အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါသလား။ ျဖစ္သမွ်ကို အေကာင္းအတိုင္းလက္သင့္ခံရမယ္ဆိုပါလား။ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ျပီး ဘာေတြျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီလဲ။ သံုးသပ္ဖို႕အခ်ိန္က်လာျပီထင္ပါရဲ့။ ေမာင္မ်ိဳးက Tag တဲ့ေနာက္ သမိုင္းေနာက္ေၾကာင္းကိုလွန္ရင္း မွတ္တိုင္ေတြကို လည္ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ပင္ပန္းတယ္ကြယ္…..

ငယ္တုန္းက သူေဆာ့ေနက်က တုတ္ေခ်ာင္းေလး ကိုင္ျပီးရင္ ကဲေဆးထိုးမယ္လုပ္ေတာ့တာ။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လည္း စာစီစာကံုးေခါင္းစဥ္ က်ေနာ့ရည္မွန္းခ်က္ဆုိတုိင္း ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တယ္ခ်ည္းပဲ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖအျပီး သူငယ္ခ်င္းတင္တင္ေဇာ္က နင္ဘာလုပ္မလဲေမးတာကို ျပန္ေျဖခဲ့တာ အခုအထိ အသည္းထဲစြဲေနတုန္း ငါ့အေဖလိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာမလုပ္ခ်င္ဘူးလို႕။ အခုေတာ့ ေဆးစပ္က်ရာ ဆြဲမိတဲ့ အန္ခ်င္စရာ ငါျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ တင္တင္ေဇာ္ေရ နင္ျမင္ရင္ လက္ညိဳးထုိးျပီး ရယ္မွာေသခ်ာတယ္။ အေျပာၾကီးခဲ့ေလတယ္ဟာ….

ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ငယ္တုန္းက အိမ္ေရွ႕က ေျမျပင္မွာ သစ္သားေတြေပါင္းစပ္ျပီး အိမ္ေဆာက္ဖူးခဲ့တာပဲ။ ျပီးေတာ့ ေဆာ့ေနတဲ့ ကားေလးေတြပ်က္ရင္ ဟိုုဘက္ဒီဘက္ ေမာ္တာေတြ လဲတပ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ အင္ဂ်င္နီယာစိတ္က အငံုစိတ္ထင္ပါရဲ့။ အင္းေလာေလာဆယ္ ထမင္းေကြ်းေနတဲ့အလုပ္ဆိုေတာ့ အဖတ္ျပန္ဆယ္ရေသးတာကိုး။

ေရႊေသြးေတဇမွသည္ ခေလးဂ်ာနယ္ တိုင္းရင္းေမ စႏၵာ ရွုမ၀ရုပ္စံုေတြ….ျပီးေတာ့ ေဖေျပာျပေနတတ္တဲ့ ပံုျပင္ေတြကေန စာဖတ္ျခင္းက ယေန႕အထိေလ။ စႏၵာမဂၢဇင္းထဲက ၾကပ္ကေလးပံုျပင္ေတြက တကယ့္စြဲမက္ဖြယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေပဖူးလႊာထဲက စေနေမာင္ေမာင္ဇာတ္လမ္းေတြ။ ဘိန္းစားဘြန္းေဟာင္းရဲ့ ဥာဏ္ထက္ျမက္မွုေတြကို အားက်လို႕သာ ေနေတာ့တာ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမဆိုတာ မရွိခဲ့တာမို႕ စာအုပ္ေတြၾကားမွာပဲ ႏွစ္ျမဳပ္ရင္း တစ္ခါတစ္ေလဆို အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္မထြက္မိခဲ့။

ေမက မႏၱေလးသၾကၤန္ဆို ေတာင္ျပင္အိမ္ကလုပ္တဲ့ မ႑ပ္မွာ ကေလ့ရွိသတဲ့။ ေဖကေတာ့ မိေခ်ာင္းနဲ႕ေမ်ာက္ရဲ့ ဒ႑ာရီကို ၾကားဖူးသလားအခ်စ္ေရ႕ ဆိုေလ့ဆိုထရွိတတ္တယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ေဖေဖၾကီး ေဖေဖၾကီးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေန ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သူတို႕ဆိုေနက် မိုးညေမွာင္ရိပ္၀ယ္ အိုေအးေအးေတးေတြလည္း ဆိုတတ္ခဲ့ျပန္ေရာ။ စံပယ္စံပယ္ပန္းရယ္ သင္းရနံ႕ၾကဴျဖဴျဖဴေဖြးတယ္ ေမႊးေမႊးေလးေပးခ်င္ေအာင္ကြယ္ဆိုလည္း ျဖစ္လုိက္တာပါပဲ။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းနံရံတံတိုင္းကိုသာ ေခါင္းထိုးေျပး၀င္တိုက္ခ်င္တုိက္ပစ္လိုက္မယ္ေလ အေၾကြးရေတာင္မလြမ္းေတာ့ဘူးဆိုလည္း ၀င္လြမ္းလိုက္တာ။ သီတာေနပါဦး သီတာေနပါဦးလည္း ဟစ္လိုက္တာပါပဲ။ ငယ္စဥ္က ကေလးတုိ႕ဘ၀မွာဆိုျပီး အိမ္မွာလာေနတဲ့ အစ္ကို ပလက္ကင္ေခါက္လိုက္တာနဲ႕ အဆိုက ၀င္ျပီးသားျဖစ္ေနျပီ။ ဖြင့္သမွ်သီခ်င္းတိုင္းနားထဲ၀င္ ျပီးေတာ့ အသံျပဲနဲ႕ေအာ္တတ္တာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရခ်ိဳးခန္းမင္းသားသက္သက္ရယ္ပါ။ စင္ေၾကာက္တဲ့ ေရာဂါနဲ႕ ဘယ္အခါမွ မတက္ခဲ့ရဲ။ စင္ေပၚတက္ရင္လည္း က်ားပ်ံပဲျဖစ္မွာ ၾကားတာနဲ႕ျပန္ေရာေလ။ ျပီးေတာ့ ေအသံုးလံုးဘြဲ႕ရမွာ (လာပါေအ မေကာင္းပါဘူးေအ ျပန္ၾကပါစို႕ေအ)။ အခုလည္း အခန္းထဲသီခ်င္းမဖြင့္လုိက္နဲ႕ လုိက္ဆိုမယ္ ခ်ည္းျဖစ္ေနလို႕ အခန္းေဖာ္လည္း စိတ္ညစ္ေနေလာက္ပါျပီ။ မေန႕ကေတာင္ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းေအာ္ဆိုခဲ့တာ ပူပူေႏြးေႏြး။

အမွတ္တရ စုေဆာင္းတတ္ရမယ္တဲ့။ ငယ္တုန္းကစုေဆာင္းတတ္တာ တံဆိပ္ေခါင္းေလးေတြ။ အသိမိတ္ေဆြေတြ ေတြ႕ရင္ တံဆိပ္ေခါင္းအေဟာင္းေတြ ေတာင္းရင္းစုေပါ့။ အခုေတာ့ စာအုပ္ ရုပ္ရွင္ကားေတြပဲ စုဖို႕အားသန္ေတာ့တယ္။ အားရင္ စာအုပ္ေတြမွာေနမိတာမို႕ ကိုရုပ္ဆိုးၾကီးစိတ္ရွည္ပါေစေပါ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံစုဖို႕အေၾကာင္းေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ေခါင္းထဲမွာမရွိေသး။ စုေတာ့စုရမယ္ဗ်။

ဒီေလာကမွာ အရိုးမပါတဲ့အရာကို ထိန္းရတာအခက္ဆံုးတဲ့။ လွ်ာပါးတယ္ပဲေခၚမလား ဇာခ်ဲ႕တာေပလားေတာ့ မသိ။ ဟင္းမ်ားမေကာင္းရင္ ပန္းကန္က ေရ၀ဲထဲလည္သလိုကိုလည္ေနေတာ့တာ။ အဲဒီေန႕ဆို ေမကလက္ဖက္ထသုတ္ေပးရတတ္တယ္။ အစားအေကာင္းၾကိဳက္တယ္ ျပီးေတာ့ စားမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ဒီတစ္ေခါက္အျပန္မွာ ေျမနီကုန္းက ၀က္သားတုတ္ထိုးနဲ႕ ေၾကးအိုးရယ္ အမွတ္တရက ၾကက္ေျခေထာက္ေပါင္းနဲ႕ ၀က္သားခ်ဥ္၊ ေရႊပုဇြန္ရယ္ပဲစားခဲ့ရပါတယ္။ ဦးေရခဲလမ္းက မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ ေကာက္ညွင္းထုပ္၊ မင္းလမ္းမုန္႕တီ၊ ခ်မ္းေျမ႕ေအာင္က ယိုးဒယားအစားအစာ၊ smile က ေခါက္ဆြဲ ငွက္ေပ်ာသီးပ်ားရည္ဆမ္းေၾကာ္တုိ႕နဲ႕ မဆံုျဖစ္လုိက္ပါဘူး။ ဒါေတာင္အျပန္မွာ 77 က cheese cake တစ္လံုးေတာ့ ပါေအာင္ဆြဲခဲ့ေသးတယ္။ ခရီးသြားတုန္းကလည္း ေတာင္ၾကီးကေမာရွမ္း ပင္းတယက ၾကံလုိက္တို႕ဆိုတာ စားခဲ့ေသးတာေပါ့။ မႏၱေလးဘူတာနားက အီၾကာေကြးနဲ႕မလိုင္ကို မစားလိုက္ရတာမုိ႕ အေဒၚက မလိုင္လုပ္ေပးျပီး အစ္ကိုက အီၾကာေကြးကိုယ္တုိင္ေၾကာ္ျပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္ၾကတယ္ ေတာ္ၾကာမျပန္ပဲေနမွာစိုးလို႕။ အဘိုးမဆံုးခင္ကေတာ့ တဖြဖြေျပာရွာတယ္ ဟိုဒင္းရတနာဆင္တယ္တဲ့ေလ။ ဘာေျပာေျပာ ဒါမ်ိဳးဆို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႕ အစားကေတာ့ ၾကိဳက္လ်က္။

အခ်ိန္ေလးမ်ား မပိုလိုက္နဲ႕ ေၾကာ္ျငာေလးမ်ားမျမင္လိုက္မိနဲ႕…ဇာတ္ကားစျပမယ့္ေန႕ကို booking တင္ျပီးသားျဖစ္ေနတတ္ျပီ။ အိမ္မွာၾကည့္တာနဲ႕ ရုံမွာၾကည့္တာ ပိုက္ဆံကုန္မယ့္ေနရာကို ပိုမက္ေမာေနေတာ့ခက္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတယ္ ဆင္ဆာအဖြဲ႕မွာ လုပ္ပါလားတဲ့။ မဆုိးဘူး တြက္ေခ်ကိုက္ႏုိင္မယ္ထင္တယ္။

ရွုခင္းေတြၾကည့္ရတာ ၀ါသနာပါသလို မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႕ကိုလည္း လက္မေႏွးခ်င္ခဲ့။ ၀ါတာကာလာ ေရးဆဲြဖုိ႕ ၾကိဳးစားဖူးေပမယ့္ အျဖစ္မရွိပါဘူးေလ။ ကင္မရာဆိုတာ ငယ္ဘ၀ေတာက္ေလွ်ာက္ေငးေမာ တပ္မက္လာခဲ့တဲ့အရာ။ ဓါတ္ပံုျပပြဲဆို အျမဲအားက်ၾကည့္ရွုခ်င္ခဲ့ျမဲ။ ေဖ့ဆီက ဖလင္ကင္မရာ cannon တစ္ပတ္ရစ္ေလး လက္ေဆာင္ရေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရိုက္ကူးရင္ခုန္ခဲ့။ ကူးျပီးထြက္လာမယ့္ ပံုေတြအတြက္ စိတ္ကူးေတြယဥ္။ ပံုတစ္ခါကူးတိုင္း ကုန္လုိက္တဲ့ ပိုက္ဆံ။ စကားပံုတစ္ခုၾကားဖူးသလို မြဲေစလို ကင္မရာလက္ေဆာင္ေပးတဲ့ တကယ့္မြဲေဆးေဖာ္သလိုပါပဲ။ အခုလည္း ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္ အေပ်ာ္တမ္း ဓါတ္ပံုရိုက္ဖုိ႕ ေရွ႕ဆံုးကျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးရင္း ကုန္သေလာက္ရွိေနပါျပီ။ ပိုးသာကုန္ ေမာင္ပံုေစာင္းမတတ္အျဖစ္ပါ။

စစ္မွာတစ္မူဆိုတဲ့ ကဗ်ာ စကားေျပေလးကို မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲမွာ ကိုယ္တုိင္ခံစား ေရးဖြဲ႕ခဲ့မိတယ္။ ျမန္မာစာဆရာ ဦးတင္ထူးက အမွတ္မထင္ေတြ႕ျပီး ေက်ာင္းကနံရံကပ္ စာေစာင္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အတင္းတင္ခုိင္းတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကလြဲရင္ ဘယ္ေနရာမွာမွ စာမေရးခဲ့ဖူး။ စာေရးတတ္ဖို႕ေနေနသာသာ စာေတြဖတ္ေနရရံုနဲ႕ လံုေလာက္ျပီထင္ေနခဲ့တာ။ စာေတြဖတ္ရင္း စာေတြေရးခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ဒီဘေလာ့ေလာကထဲမွာ လံုးခ်ာလည္ေနမိေတာ့တာပါပဲ။

တစ္ခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ျဖတ္ခဲ့ရတာ အားရပါးရ ရွိခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ တစ္ခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြက ေမွးမွိန္လို႕။ အင္း အိပ္မက္ထဲက မွတ္တိုင္ကေတာ့ ေ၀းကြာဆဲ။ လည္ျပန္တစ္ခ်က္အေငးမွာ ေတြကနဲျဖစ္သြားမိတယ္။ မွတ္တိုင္ေတြမ်ားခဲ့သေလာက္ ငါဘာမွ မဟုတ္ေသးပါလားဆိုတာ သိပ္ေသခ်ာထင္ရွားေနေတာ့တာ……

ေမာင္မ်ိဳးေရ ေတာ္ေတာ္ေလးစံုေလာက္ျပီထင္တယ္။ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ…..