ေႏွာင္ၾကိဳးရစ္ငင္

ဟင့္အင္း က်ေနာ္အရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ မင္းၾကိဳးဆြဲရာကမယ့္ အရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ဘူး။ အကယ္၍ကခဲ့တယ္ ဆုိရင္လည္း ၾကိဳးေတြေၾကာင့္ဆိုတာေတာ့ မင္းသိထားေစခ်င္တယ္။ တစ္ဆိတ္ အဲဒီၾကိဳးေတြကို က်ေနာ္မုန္းတယ္….

ေျမနီကုန္းကိုေက်ာ္လာျပီးတဲ့ ေနာက္ထပ္တစ္မွတ္တုိင္မွာ က်ေနာ္ဆင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ အကယ္၍ အဲဒီေန႕ကတည္းက ေက်ာင္းသားေရးရာကို မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ မထက္ျမတ္ကိုအျပင္ထြက္ေနတာနဲ႕မ်ား ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕ အခါတစ္ရာမက ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။

ေက်ာင္းသားေရးရာ အေရွ႕မွာထိုင္ရင္း ျဖည့္ရမယ့္စာရြက္ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဖတ္ေနမိတာ။ Nom ဆိုတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ထည့္ရမယ္လုိ႕ထင္တာပါပဲ။ စာလံုးေတြအားလံုးကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမွမလည္ႏိုင္တာေနာ္။

ေဘာပင္ ခဏေလာက္ငွားပါလားဆိုတဲ့အသံနဲ႕ လက္ကမ္းလာတာျမင္မွ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ခပ္ရွရွ အသံနဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါလား။ ငွားမယ္မဟုတ္လား ကိုယ္ေမ့လာလုိ႕ကြာလုိ႕ အေျပာေလးမဆံုးခင္ ကူညီတတ္ေနၾက က်ေနာ့လက္ထဲက ေဘာပင္ကို သူ႕ဘက္ေပးလိုက္ျပီးသားျဖစ္ေနျပီ။

က်ေနာ္တက္ျဖစ္တဲ့ အတန္းက W1 weekend အတန္းပါ။ စေန တနဂၤေႏြ ညေနဘက္ သံုးနာရီမွ အတန္းစတတ္တယ္ေလ။ အတန္းထဲကို မေရာက္ခင္ စာၾကည့္တိုက္ရဲ့ ေဘးကေနအျဖတ္ အေပၚေလွကားကေန ရိပ္ခနဲ တစ္ခ်က္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေလွကားေပၚမွာ လူႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနခဲ့တာ။

အတန္းထဲကို ၀င္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ဆံုးခံုမွာပဲ ေနရာ ယူမိျပန္ေရာ။ ဖတ္စာအုပ္ေတြ စေ၀ေတာ့မွ သတိထားမိတယ္။ မေန႕က အမ်ိဳးသမီး အတန္းရဲ့ ေရွ႕ဆံုးညာဘက္ေထာင့္မွာပါလား။ သူ႕ေဘးမွာ အသားျဖဴျဖဴ စကားသံခပ္၀ဲ၀ဲနဲ႕ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ စာအုပ္ရဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကို စစ္ရင္း ေစာေစာက အရာေတြအားလံုး က်ေနာ့ေရွ႕က လြင့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။

A အာ b ေဗ c ေစ d ေဒ ရြတ္သံေတြၾကားမွာ သူမရဲ့ အသံက ထူးျခားေနျပန္ေရာ။ Bonjour! မဂၤလာပါလို႕ သူမေျပာတဲ့အသံက သိပ္ပီလြန္းပါလား။ သူမဥာဏ္ထက္ျမက္တယ္ဆုိတာရယ္ ဒီစာေတြကို သင္ထားျပီးသားဆိုတာရယ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သိလုိက္ရတာ သူသိပ္ျပီး ရိုးအလြန္းေနခဲ့ သလားလို႕။

သိပ္မၾကာတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းတစ္ခုမွာ သူ႕ေဘးနားက အရိပ္ေလး ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း ေနာက္က်မွ သိရျပန္တာက အဲဒီအသားျဖဴျဖဴနဲ႕လူ ၾသစေၾတးလ်မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တယ္ဆုိပဲ။ သူတို႕လူၾကီးခ်င္း သေဘာတူထားတယ္လုိ႕ အဲဒီလူက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ဆိုလား။ သူမကို တစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ေျပာေတာ့ သူမက မျငင္းပဲ သူမရဲ့ ထံုးစံအတုိင္း တဟားဟား ေအာ္ရယ္ျခင္းနဲ႕ အဆံုးသတ္ပစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီထဲက မင္းရဲ့ ေလွာင္ရယ္သံေတြကို က်က္မိသင့္တယ္။

အခုထိမွတ္မိေနတဲ့ ေန႕ကေတာ့ ရွားပိကန္တင္းမွာေပါ့။ အဲဒီေန႕က L’opera က စားဖိုမွဴးက ခ်ိစ္ ေတြရဲ့ အေၾကာင္းရွင္းျပတဲ့ေန႕။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခ်ိစ္ေတြရဲ့ အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ ေငးေမာေနတုန္း ေနာက္ကေန စကားလွမ္းေျပာသံသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္မိတယ္။ မင္းေမးရိုးေနာက္က မဲွဲ႕အနီေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္တဲ့။ ကဲ က်ေနာ့ကို ဘယ္ေလာက္အထိရွက္ရြံ႕သြားေစခ့ဲသလဲ။ အားလံုးေရွ႕ကို အာရံုစိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမက်ေနာ့ကို ၾကည့္ေနခဲ့တာပါလား။

အခန္းထဲက ကိုေက်ာ္စြာတစ္ေယာက္ အခန္းရဲ့ဟိုဘက္ေဒါင့္ကို ေငးေငးေနပါတယ္ဆုိျပီး ေမးမိေတာ့ အေမာေျပေလ အေမာေျပတဲ့။ လားလား အမိပါပဲလား တယ္လည္း ဟုတ္ေနတဲ့ အေျခအေန။ ကိုယ္တုိင္ေတြ႕လို႕ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးျပန္ေမးရင္လည္း ေမာင္တစ္ေယာက္ကို အစ္မတစ္ေယာက္က နင္ဘာမွမသိေသးပါဘူးဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႕ ျပန္ၾကည့္ေနခဲ့ေသးတယ္။

မင္းပံုစံကို မျပင္ေတာ့ဘူးလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုေမးမွ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္ဘာမ်ားျဖစ္ေနခဲ့လို႕ပါလိမ့္။ မင္းဘာေၾကာင့္ အက်ၤ ီျဖဴေတြပဲ ၀တ္ေနရတာလဲ။ ျပီးေတာ့ ကခ်င္ပုဆိုးေလးေတြပဲ ၀တ္ေနရတာလဲ ဆုိမွ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မွုကို ေျပာတာကိုး။ ဟင့္အင္း က်ေနာ္ဒါမ်ိဳးပဲ ၀တ္တတ္လို႕ပါဆုိေတာ့ ႏွာေခါင္းကို ရွံဳ႕ျပီး ျပန္လွည့္ထြက္သြားခဲ့ျပန္ေရာ။

ဘာျဖစ္လို႕ က်ေနာ့နားကို ေရာက္ေရာက္ေနတာလဲ။ က်ေနာ့ကို ျပဳျပင္ခ်င္တာလား ?????

မင္းအတြက္ဆိုတဲ့ ျပကၡဒိန္တစ္ခု။ သာမာန္မဟုတ္တဲ့ ကိုယ္တိုင္လက္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္တစ္ခုဆိုတာ ျမင္ယံုနဲ႕သိသာေစခဲ့တာ။ ရက္ေတြကို ေလးေထာင့္ပံု ပလတ္စတစ္ေလးနဲ႕ ေရႊ႕လို႕ရေအာင္ ဘယ္လုိမ်ားလုပ္ခဲ့ပါလိမ့္။ အေပၚဆံုးက ပံုေလးက က်ေနာ္တို႔ အတန္းရဲ့ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေလးနဲ႕ေလ။ ပံုထဲမွာေတာ့ လက္ပိုက္ျပီး အခန္႕သားရပ္ေနတဲ့ သူမမ်က္ႏွာေနာက္မွာ ဒီျပကၡဒိန္ရဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ျမင္ေနခဲ့မိရင္ေကာင္းမွာ။

Écoute(listening) မရတဲ့ က်ေနာ့ အတြက္ တိတ္ေခြေတြနားေထာင္ဖို႕၊ သူမသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္အေပၚက ရုပ္ရွင္ျပခန္းေလးထဲမွာ ရုပ္ရွင္ျပရင္ၾကည့္ဖို႕ အျမဲ တုိက္တြန္းခဲ့တယ္။ လင္းရဲ့ အဲဒီ စာၾကည့္တုိက္ကေန အေပၚကိုတက္တဲ့ ဒီေလွကားေလးကို ကိုယ္အရမ္းခ်စ္တယ္လို႕ ဘာျဖစ္လုိ႕ တစ္ဖြဖြေျပာခဲ့ပါလိမ့္။

Écouteတင္မကဲပဲ écrit (writing) မွာလဲ စာေရးဖုိ႕ မစြမ္းျပန္ဘူး။ စာေရးဖို႕ ေနေနသာသာ verd form ေတြနဲ႕ကို ပတ္ခ်ာလည္ေနေတာ့တာ။ အတိတ္ေတြ ပစၥဳပန္ေတြအျပင္ အထီးေတြ အမေတြကလည္း ပါေနေတာ့ ဥာဏ္နည္းတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ တကယ့္ကို အခက္အခဲ။ သူမ ရွိေနလို႕သာေပါ့။ အင္းေလ တကယ္ေတာ့လည္း သူမရဲ့ တည္ရွိမွုကို အသိအမွတ္ျပဳသင့္ပါတယ္ေလ။

combien de langue parlez vous? (How many languages can you speak?)ဆိုေတာ့
အဟဲ (Only four) ပါဆိုေတာ့ က်ေနာ့မ်က္ခံုးေတြအေပၚကို ပင့္ကုန္ပါေရာလား။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြက ဘာေတြပါလိမ့္။

ကိုယ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းမရွိဘူးတဲ့ ငယ္ငယ္တည္းကဆိုပဲ။ ဘာလို႕မ်ားလဲ။ မသိဘူးေလတဲ့ ဆယ္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေအာင္စာရင္းနဲ႕အတူ ေပ်ာက္သြားၾကတယ္တဲ့။ ဒါဆိုေဘးနားကလူေတြေရာဆုိေတာ့ အေပ်ာ္ေတြပါ လင္းရာတဲ့။ တတ္လည္းတတ္ႏုိင္ပါေပတယ္။

သူမေပ်ာက္သြားတဲ့ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္မွာ က်ေနာ့အတြက္ ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြက ပ်င္းရီျငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေနျပန္ေရာ။ တစ္ျခားသူေတြရွိေနတတ္ပင္မယ့္ စကားနည္းတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ မိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္တဲ့သူက ရွားျပန္ေရာ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးျမင္တတ္သူေတြရဲ့ ၾကားမွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ရင္းႏွီးမွုက အေရာင္စံုေနခဲ့ျပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့အက်ၤ ီေတြ အျဖဴေရာင္ပါပဲ။

ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ေန႕က ထူးထူးျခားျခား ေက်ာင္းမွာ Performance ျပတဲ့ေန႕ေလ။ ေက်ာင္းၾကီးတစ္ခုလံုးကို ၾကိဳးေတြနဲ႕ သိုင္းခ်ည္ထားတာေပါ့။ အခုအခ်ိန္ထိ ဘာအဓိပၸါယ္လည္း မသိခဲ့။ က်ေနာ္ သိလိုက္တာကေတာ့ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ျပီး သူမ မ်က္ရည္က်ေနခဲ့တာကိုပါပဲ။ တကယ္ေျပာတာ အျမဲမာေရေက်ာေရ ႏိုင္လွတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာ မယံုႏုိင္ေအာင္ေလာက္ေအာင္ေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက အထဲကႏူးညံ့မွုကို မျမင္လြယ္ေအာင္ အျပင္ဘက္မွာ မာေက်ာခက္ထန္တတ္ၾကသတဲ့။ သူတုိ႕ရဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕မွုက သူတို႕ေၾကာက္တတ္တာကို လူေတြသိမွာစိုးလို႕ သတၱိေကာင္းဖို႕ၾကိဳးစားရင္း သတၱိေကာင္းသူမ်ားအျဖစ္ ထင္ျမင္လာေစသတဲ့။ သူမလည္း အဲလိုမ်ိဳးမ်ားလား။

ငိုစရာရွိခဲ့သလို ေပ်ာ္စရာေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ လွည္းတန္းက အျပန္ ေက်ာင္းေရွ႕ကို တကၠစီငွားျပီးျပန္ခဲ့တဲ့ေန႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းနာမည္လည္း ေျပာလိုက္ေရာ မင္းတို႕အဲဒီေက်ာင္းကလားတဲ့။ အဲဒီကုိ ငွားစီးတဲ့လူေတြေရာ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းေကာ မ်က္ေစ့ မ်က္ေစ့ဆုိျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္ေနာ္လို႕ ေျပာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ကားဆရာကိုလည္း အားနာ ရီကလည္းရီခ်င္ မနည္းေအာင့္အီးျပီး ကားေပၚက အေျပးဆင္း ေက်ာင္းက လံုျခံဳေရးဂိတ္ေရွ႕မွာ တဟားဟားနဲ႕ ေအာ္ရယ္ခဲ့ၾကဖူးေသးတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႕ရက္ေတြက ေရႊေရာင္ေန႕ရက္ေတြပါ ေန……။

ေန တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ စာမ်က္ႏွာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေန,ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အကုန္လံုးမဖတ္ပဲ ေက်ာ္ဖတ္သြားတာရွိႏုိင္သလို၊ ဖတ္ျပီးပင္မယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခြင့္လည္း ရွိပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ဒီေန႕အထိ တစ္ရြက္မွ မဆုတ္မျပဲ တည္ရွိေနဆဲပါ။

ရင္းႏွီးခင္မင္ျခင္းမွသည္ က်ေနာ့အတြက္ ေနဆုိတဲ့ မွတ္တုိင္တစ္ခုက ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ရွိလာျပီဆိုခါမွ ေနရယ္။ ဟုိတစ္ခါ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေပ်ာက္သြားတုန္းက သြားေျဖခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက စေကာလားရွစ္နဲ႕ ဟိုမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းနဲ႕ က်ေနာ့ကို လွုပ္ႏုိးခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ကစျပီး ဂ်ပန္စာသင္တန္းမွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ရွိမယ္ဆုိျပီး အနားက ျပန္ထြက္သြားျပန္ေရာ။

လင္းရယ္ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ မရွိသင့္ဘူးတဲ့။ တကယ္တမ္း ဒီလိုမ်ိဳးမျဖစ္သင့္ဘူးမဟုတ္လားဟင္တဲ့။ တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ကို ဒီလုိမ်ိဳး ခြဲရမယ္လို႕ မထင္ထားခ်င္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြကို ကိုယ္ၾကိဳသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လင္းရယ္..ကိုယ္လင္းကို ဒုကၡေပးမိျပီထင္ပါရဲ့ လို႕ မငိုပဲ မရႊင္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာမိခဲ့တဲ့ စကားက

ဟင့္အင္း က်ေနာ္အရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ မင္းၾကိဳးဆြဲရာကမယ့္ အရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ဘူး။ အကယ္၍ကခဲ့တယ္ ဆုိရင္လည္း ၾကိဳးေတြေၾကာင့္ဆိုတာေတာ့ မင္းသိထားေစခ်င္တယ္။ တစ္ဆိတ္ အဲဒီၾကိဳးေတြကို က်ေနာ္မုန္းတယ္….

ေတာက္ တစ္ခ်က္ေခါက္ျပီးတဲ့ေနာက္ ေနဆုိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ က်ေနာ့အနားက ထာ၀ရေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။

တကယ္တမ္း သံေယာဇဥ္ဆိုတာ နဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္တန္႕ေနမွာတဲ့လား။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္က သူ႕ကို ယံုၾကည္ႏုိင္ပါ့မလား။ သူမရဲ့ အေပ်ာ္အပ်က္ေတြၾကားမွာ က်ေနာ့ကို ဘယ္ေနရာမွာ ထားမွာတဲ့လဲ။ က်ေနာ္ကေကာ သူမ ေပးတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာတဲ့လား။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးထင္ပါတယ္။ လူရယ္လို႕ျဖစ္လာရင္ အတၱေတြ ေလာဘေတြ မာနေတြနဲ႕ ရွင္သန္ေနတတ္ၾကတာေလ။

အဲဒီညေန က က်ေနာ့ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ စာတစ္ခ်ိဳ႕ ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ေႏွာင္ၾကိဳးရစ္ငင္
ခ်စ္ၾကင္ခ်င္လည္း
ခင္သူ မ၀ံ့
မဆင္ရဲ

ျပီးေတာ့ ေအာက္ဆံုးနားမွာကပ္ျပီး

au revoir

ေနာက္ေန႕မွာလည္း အက်ၤ ီအျဖဴေရာင္ေလး၀တ္ျပီး က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါသည္။ အတန္းထဲမွ လူမ်ားထူးဆန္းသလို အၾကည့္ကိုလည္း က်ေနာ္ သတိထားမိပါသည္။

ထိုေန႕မွစ၍ ေက်ာင္းတြင္ ခ်ည္ထားခဲ့ေသာၾကိဳးမ်ား လံုး၀မရွိေတာ့ပါ။ က်ေနာ္သိပ္ၾကိဳက္သြားမိတဲ့ သီခ်င္းေလးက Celine Dion ရဲ့ je t’aime encore ဆိုတာပါပဲ။


ေရွ႕ဆက္ရန္မရွိေတာ့ပါ