က်ေနာ္နဲ႕ ရုပ္ျမင္သံၾကား

က်ေနာ္စသိတဲ့ ေလးေထာင့္ပံုးေလးက အရုပ္ေတြျမင္ရတယ္ေလ။ သစ္သားေလးေထာင့္ပံုးေလးေပါ့။ Toshiba (made in japan) ဆိုတဲ့ စာတမ္းေလးနဲ႕။ စက္ရံုစတည္ေတာ့ သယ္လာခဲ့တာ ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး။




၀န္ထမ္းရပ္ကြက္ေတြက ၁၅၀စေကး၊ ၂၁၀စေကး၊ ၄၀၀စေကး၊ ၄၅၀စေကး၊ ၈၀၀စေကး အရင္တုန္းက ရတဲ့လစာေပၚမွာအေျခခံတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးေတြ။ ဆင္တူအိမ္ေလးေတြနဲ႕ေလ။ တစ္ျခားအရပ္ကလူ လာလည္လုိ႕ကေတာ့ မ်က္စိလည္ျမဲ။ ရပ္ကြက္တစ္ခုစီအတြက္ အဲဒီေလးေထာင့္ပံုေလးတစ္လံုး ကေန ႏွစ္လံုးေလာက္အထိ ထားထားေပးပါတယ္။ ဇာတ္ကားေကာင္းျပီေဟ့ဆို ေနရာဦးေပေရာ့။ ပါခ်ီပါခ်က္အဲဒီ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာေတာ့ ဟိုဘက္ကပုတ္ ဒီဘက္ကပုတ္ ဟိုက်ဴးနင္းေလးလွည့္ ဒီက်ဴးနင္းေလးလွည့္။ ဆီေပ်ာက္မီးေပ်ာက္ကယ္နဲ႕ ပိန္မသာလိမ္မသာရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အၾကည့္မပ်က္ခဲ့ၾကဘူး။ ဇာတ္ကားမလာခင္ အမ်ိဳးသမီးေတြက စကားေျပာ က်ေနာ္တုိ႕ ကေလးေတြကေတာ့ လူစုေပးထားတဲ့ ကစားကြင္းေပ့ါဗ်ာ။

က်ေနာ္ကလည္း ဘမ်ိဳးဘိုးတူ ခ်ိဳကေလးနဲ႕ေလ။ ဘမ်ိဳးဘိုးတူဆို က်ေနာ့အေမက ေရႊမန္းတဲ့ဆိုရင္ လက္မွတ္ျဖတ္ျပီးသားတဲ့ဗ်။ မၾကည့္ရလို႕ကေတာ့ အိမ္ရွိပစၥည္းကုန္ေအာင္ဖ်က္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုး။ ေဖကေကာ ရုပ္ရုင္မၾကည့္ရလို႕ ငိုတဲ့စတုိင္ေလးနဲ႕ နာမည္တြင္သြားတာက ေမာင္ဖင္ေဆာင့္ငိုတဲ့ဗ်ား။ ဆိုေတာ့ လာသမွ်ကား ပိတ္ကားေပၚအရုပ္ထင္ေကာင္းတယ္ ျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ကလည္း ၾကည့္ေတာ့တာပါပဲ။ Air wolf လုိကားမ်ိဳးဆို တီးလံုးကိုအလြတ္ရတဲ့အထိ စြဲလမ္းတာ။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ေနာက္ခံတီးလံုးက အဲဒီတီးလံုးဗ်။ မသိရင္ ဟယ္လီေကာ္ပတာၾကီးပဲ ေမာင္းေနသလိုလို။ တကယ္တမ္းက ရာဘာဖိနပ္ကို အ၀ိုင္း၀ိုင္း ၀ါးျခမ္းျပားေတြကို သားေရပင္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေမာ္ေတာ္ကားေလးပါ။

၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ရပ္ကြက္ ေလးေထာင့္ပံုးေလး လံုး၀ပ်က္သြားခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ျပင္ဖို႕ကလည္း မလြယ္ အသစ္ကလည္း ၀ယ္မေပးႏုိင္ျပန္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕ ဆီမွာေတာ့ ေလးေထာင့္ပံုးလွလွေလးေတြ ရွိေနျပန္ေရာ။

အိမ္နားက လူ၀ၾကီးေတြအိမ္က (တစ္မိသားစုလံုးကို ၀တာပါ) သူတုိ႕ အိမ္မွာ လာၾကည့္ပါဆိုေတာ့ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ ညတိုင္းနီးပါးေလာက္ကို သြားၾကည့္ျဖစ္တာ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့ေၾကာင့္ သူတို႕ အိပ္ေရးပ်က္ရတယ္ အလိုက္မသိတတ္ဘူးဆိုမွပဲ က်ေနာ့ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္လိုက္ရတယ္။ အဲေလာက္ အတာ နတာ။

ဗြီဒီယိုေတြထြန္းကားေတာ့ ေစ်းေလးေသးေသးေလး ထဲက သံုးဆိုင္ေသာ ရံုရဲ့ အျပိဳင္အဆိုင္ကားေတြၾကားမွာ ေရြးရခက္ၾကီး ျဖစ္ရျမဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကည့္ခဲ့သလဲဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္ ရလုိက္တဲ့အထိ။ ရံုပိုင္နဲ႕ ရင္းႏွီးသြားတာေလ။

ျမ၀တီစလႊင့္ေတာ့ ေနာက္တစ္အိမ္က ထပ္မံဖိတ္ေခၚျပန္ေရာ။ ကားေတြ သီခ်င္းေတြကလည္းေကာင္းဆိုေတာ့ အိမ္မွာေနတဲ့ အခ်ိန္ထက္ ေလးေထာင့္ပံုးေလေရွ႕မွာေနတဲ့အခ်ိန္က ပိုမ်ားေနတတ္တယ္။ စာေမးပြဲတြင္းလည္း ဦးေႏွာက္ေဆးတယ္ဆိုျပီး ၾကည့္တာပါပဲ။

က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ပထမဆံုး ကိုယ္ပိုင္ ေလးေထာင့္ေလးက Daweoo ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ေလးပါ။ ၀န္ထမ္းေတြကို ေပးတဲ့ Gasကို ေဖကေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ရျပီလာထုတ္ပါဆုိေတာ့ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ေမကေတာ့ ပိုက္ဆံမေလာက္ခဲ့ရင္ ဘုိးဘြားပိုင္ပစၥည္းေလး နည္းနည္း ထည့္မယ္ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း သူ႕လက္က ဘာမွထြက္မလာဘူး။ သူရြတ္ေနၾကက ေရွးပစၥည္းေတြတဲ့ေလ။ ေဖရန္ကုန္ကျပန္လာေတာ့ အဲဒီေလးေထာင့္ပံုးေလး နဲ႕ဗ်။ ေရာင္းလုိ႕ရတဲ့ သံုးေသာင္း (ေနာက္မွ အမ်ားၾကီးတန္ဖိုးရွိတာ သိလိုက္ရတာပါ၊ ေတာသူေတာင္သားဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာလည္း ေနဖို႕အစီအစဥ္ မရွိ ဘာမရွိ ေရာင္းလိုက္တာပဲ ေအးပါတယ္နဲ႕ ေရာင္းခဲ့လိုက္တာ) ေဖ့သူငယ္ခ်င္းက စိုက္ေပးလိုက္တဲ့ ေငြေလးနဲ႕ ၀ယ္လာခဲ့တာ။

စည္းကမ္းၾကီးတဲ့ ေဖကေတာ့ တစ္လက္ကိုင္တရိုတေသေလ။ ေဖ့တပည့္တစ္ေယာက္ျပန္၀ယ္သြားေတာ့ကို ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းေနေသးတာ။

အခုေတာ့ အရင္လို မွန္ဘီလူးခံုးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ LCDေတြ ျပီးေတာ့ HDV ဆိုတာေတြလည္း ျဖစ္လာတယ္။ တုိးတက္လာတဲ့ နည္းပညာပုိင္းနဲ႕အတူ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ ေလးေထာင့္ပံုးကိုယ္စီနဲ႕။ အိမ္ထဲ၀င္မၾကည့္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေခါင္မိုးေပၚက ငါးၾကင္းရိုးကို ၾကည့္ရင္သိႏုိင္တယ္ေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဒယ္အိုးၾကီးေတာင္လွန္လို႕။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လြမ္းေနမိတာက အရင္လို သစ္သားပံုးေလးရယ္ က်ေနာ့္ကစားေဖာ္ေတြရယ္။ ခုေတာ့ တစ္အိမ္တစ္လံုးနဲ႕ ၀ါးအစည္းေျပသလိုပဲ။ တစ္အိမ္တည္းသား က်ေနာ္ေတာင္မွ အခုရုပ္ျမင္သံၾကားမၾကည့္ျဖစ္တာ ၾကာျပီ…….