စာကေလးတစ္ေစာင္မွသည္

စာေတြေရးဖူးၾကမွာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွသည္ အရာအားလံုးအတြက္ စာေလးတစ္ေစာင္တစ္ေလေတာ့ ေရးဖူးၾကမွာပါ။ မေရးဖူးဘူးဆိုလည္း ယုတ္ဆြအဆံုးဖတ္ဖူးၾကမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒီစာေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ဖတ္ဖူးခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္လို႕ ျပန္လည္သတိရေနမိတယ္။

အခုလက္ရွိ လူအမ်ားစုက သိပ္အလုပ္ရွဳပ္ၾကပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရး အတြက္လွုပ္ရွားရုန္းကန္ ၾကရတာ ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နဲ႕ တကယ္ကို မတူေတာ့ျပီလားမသိ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္္အလုပ္ ေငြ….ြေငြ မအားဘူး အခ်ိန္မရွိဘူး ဆိုတဲ့ အသံေတြၾကားမွာ တကယ့္ကို ေျပာင္းလဲခဲ့တာလား က်ေနာ္မေျပာႏုိင္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္မသိႏုိင္တာက လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အေၾကာင္းေလ။

စာေလးကို စာတိုက္ကေနပဲပို႕လိုက္တာပါ။ စာေလးကို ဖတ္ျပီးျပီးခ်င္း ေဖငိုင္သြားခဲ့တယ္။ ေမၾကီးေရ ေရႊဇင္ေတာ့ ဆံုးရွာျပီတဲ့။ ကေလးပီပီစူးစမ္းစြာ စာေလးကို သြားကိုင္ၾကည့္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဖတ္တတ္ခဲ့ဘူး။

ေရႊဇင္ဆိုတာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ေဖ့ရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ပါ။ ေခၚရလြယ္ေအာင္ သူတုိ႕ေတြကို ျမန္မာနာမည္ေတြကိုယ္စီေပးထားၾကတာပါ။ ဒီစက္ရံုစတည္ေတာ့ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ တာ၀န္ေပးျခင္းခံရတဲ့ သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူတို႕က်ေနာ့ကို ခ်စ္ခင္စြာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ မုန္႕ေတြ ေပးခဲ့ဘူးတာေတာ့ မွတ္မိေသးတယ္။ အံဆြဲထဲမွာ အခုခ်ိန္ထိ ရွိေနေသးတဲ့ က်ေနာ့ ကေလးဘ၀ဓါတ္ပံုေတြက သူရိုက္ျပီး ဂ်ပန္က ပို႕ေပးလိုက္တာေတြေပ့ါ။

စက္ရံုၾကီး ေဆာက္လုပ္ျပီးစီးျပီဆုိေတာ့ ေရႊဇင္တို႕ေတြ ေနရပ္ကိုု ျပန္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္စဥ္မျပတ္ ပို႕စကတ္ေတြ အမွတ္တရ စာေတြ သူ႕ဆီက ရတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အရာရွိေတြ ဂ်ပန္ကို ပညာေတာ္သင္သြားလုိ႕ သူနဲ႕ဆံုျဖစ္ခဲ့ရင္ ေဖ့အတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ တခုတ္တရ သူထည့္ေပးတတ္တယ္။

အခုဒီစာကို သူ႕ဇနီးက ပို႕လိုက္တာပါ။ သူ႕အမ်ိဳးသားဟာ ေတာင္တက္ရင္းနဲ႕ ရုတ္တရက္ေသဆံုးသြားတဲ့အတြက္ မိတ္ေဆြေတြအားလံုးကို အေၾကာင္းၾကားအပ္ပါသည္တဲ့။ သူ႕အမ်ိဳးသားရဲ့ စာပို႕ေနက် လိပ္စာေတြအားလံုးကို တန္းစီပို႕လိုက္ဟန္တူပါတယ္။

ဒါဟာ သူ႕အတြက္ အလုပ္ပိုတစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို သူလုပ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဘာသာလ၀ါစိတ္နဲ႕ ေနလည္း ေနေပါ့။ အခ်ိန္ေပး အေလးထားျပီး စာပို႕ေပးတယ္ဆိုတာ တကယ့္ကို ေလးစားစရာလို႕ က်ေနာ္ေတာ့ယူဆမိတယ္။ မွားေကာင္းလည္း မွားႏုိင္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မအားမလပ္တဲ့ လူေတြၾကားမွာေနမိတဲ့ သူဆိုေတာ့ သူမ်ားအတြက္ အခ်ိန္ေပးရတယ္ဆိုတာ တကယ့္ အစိမ္းသက္သက္စကားလိုပါပဲ။

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြကို ငါးမိနစ္စာ အခ်ိန္မွ်ေ၀ေပးပါဆိုတဲ့ စာေလးဖတ္ရတုန္းကလည္း ဒီစာေလးကို ျပန္သတိရမိေသးတယ္။ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကို သတိတရ မွ်ေ၀ေပးဖုိ႕ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ၾကိဳးစားမိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတၱၾကီးတဲ့ လူသားပီပီ အတၱေနာက္ကမွ ပရျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္ေတာ့ အျမဲတမ္းရယ္လုိ႕ကံေသကံမ မေျပာႏုိင္ဘူးေပါ့။

ဘယ္သူမဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြဆီက စာေတြ ဖုန္းေတြ ေမွ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ စာေလးဖတ္လိုက္ရရင္ ဖုန္းေလးေျပာလိုက္ရရင္ကို ခြန္အားေတြ အင္အားေတြ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္ေလ။ စာေရးပ်င္းတဲ့ က်ေနာ့လုိလူအတြက္ (ဒီဘေလာ့ကစာေတြ ဒီေလာက္တင္တာဆိုျပီး မျမင္ပါနဲ႕ဗ်ာ တကယ္တမ္းအျပင္မွာ က်ေနာ္စာေရးဖို႕ ေသေလာက္ေအာင္ကို ပ်င္းတာပါ) က်ေနာ့ မိဘ မိတ္ေဆြေတြ အေပၚမွာ ပ်က္ကြက္ခဲ့ေပါင္းမ်ားလွေပါ့။

အခုလည္း ဟိုတစ္ေလာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ “ဘ၀ၾကီးကို ဘယ္လိုေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ရမလဲ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဖုိ႕ ေကာင္းလိုက္တာ အလုပ္ျပီး အလုပ္ဆိုတဲ့ ဒီဘ၀” ဆိုတဲ့ ညည္းတြားသံကို စဥ္းစားရင္း ဒီစာေလးက ေခါင္းထဲကို အလိုလို ေရာက္လာတာပါ။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႕ၾကိဳးစားသင့္တယ္ ထင္တာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ မိသားစုဆိုတာက က်ေနာ္တို႕နဲ႕ လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာမရွိၾကလုိ႕ပါပဲ။

ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕အနားမွာရွိေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ္တို႕ တန္ဖိုးထားေလးစားေစခ်င္မိတယ္ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေပါ့ေလ…..