အလြမ္းေ၀သီ သူ မရွိေလတဲ့ျမိဳ႕

ကိုယ္ ဒီျမိဳ႕ကို သြားမယ္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက တားၾကတယ္။ မင္းဘာအတြက္သြားမွာလဲတဲ့။ မဟုတ္ဘူး ကိုယ္ ဒီျမိဳ႕ကို သြားမွျဖစ္မယ္။ အဲဒီျမိဳ႕က ကိုယ့္အတြက္ အေရးၾကီးလြန္းတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ့ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါ။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ဒီျမိဳ႕ကေလးနဲ႕ ကိုယ္က ရင္းႏွီးေနခဲ့တာၾကာလွျပီေလ။

သူနဲ႕စရင္းႏွီးကတည္းက သူက ျမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္းကို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ေျပာတတ္လြန္းလို႕။ ျမိဳ႕ေလးကိုေရာက္ဖို႕ ေ၀းလံတဲ့ခရီးရွည္တစ္ခုကိုိ အလ်ားလိုက္ ျဖတ္ရသတဲ့။ ပင္ပန္းခ်င္လည္း ပင္ပန္းပါေစေတာ့။ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားေလ။

ၾကိဳသူမရွိမွန္းသိႏွင့္ေနျပီသားေပမယ့္ ျမိဳ႕ကေလးအ၀င္မွာေတာ့ သူတစ္ခါေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးနားက ကုိယ့္ကို ၾကိဳေနမယ္ဆုိတာကို ပံုေဖာ္ၾကည့္မိတယ္။ ေဆးတ၀က္တပ်က္လြင့္ေနေပမယ့္ ဒီဆိုင္းဘုတ္ေလးက သူေျပာတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေလးဆုိတာကို ကိုယ္တပ္အပ္ေျပာႏိုင္ေနျပန္တယ္။

ဆုိင္းဘုတ္ကိုေက်ာ္လာရင္ လမ္းရဲ့ ညာဘက္မွာ အေၾကာ္တဲေလးရွိေနေသးသတဲ့ေလ။ ကိုယ္တုိ႕ ကား၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ေစာလြန္းတာမို႕ အေၾကာ္တဲမွာ မီးခိုးမႊန္စျပဳတုန္း။

ျမိဳ႕အ၀င္လည္းနဲ႕ အထြက္လမး္ တစ္ေျဖာင့္တည္း သာရွိတဲ့ ဒီလမ္းမၾကီးက ျမိဳ႕ရဲ႕အဓိက လမ္းမက်ယ္ၾကီးတဲ့ (ရႊန္ေစလီေစ လမ္းမက်ယ္ၾကီးေလလို႕ သူေျပာတတ္ပါတယ္)။ ျမိဳ႕ထဲကို တစ္လိမ့္ခ်င္းလိွမ့္လာရင္း ခရီးသည္မ်ားခင္ဗ်ား ခရီးစဥ္ဆံုးပါျပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္ျမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အတိုင္း အိတ္ကေလးဆြဲျပီး သူေျပာတဲ့ ကားဂိတ္ေရွ႕က တည္းခုိခန္းေလးကို ဦးတည္မိလ်က္သား။

စိမ္းေရာင္စို ဆုိတဲ့ တည္းခိုခန္းေလးကိုျဖတ္ေတာ့ သူတစ္ခါေျပာဖူးတဲ့ ဒီတည္းခုိခန္းေလးကို နာမည္ေျပာင္ စိတ္ေရာင္စံုလုိ႕ေပးထားတာကို ေတြးမိရင္ တစ္ခ်က္ရယ္မိသြားတယ္။ အစ္ကို တစ္ေယာက္ခန္းယူမွာလား ဆိုမွ ေယာင္ယမ္း ေခါင္းျငိမ့္မိေတာ့မလို ျဖစ္မိသြားရာက အခန္း ၁၀၁ကိုေပးပါလို႕ ေတာင္းလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီအခန္းက သူစိတ္ညစ္ရင္ လာ, လာေနတတ္တဲ့ အခန္း ျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးကို လွပစြာ ျမင္ရေစတဲ့ အခန္းတစ္ခုေလ။

အစိမ္းႏုေရာင္ ခန္းဆီးေလေတြၾကားမွာ ကိုယ္ လြင့္ေမ်ာေနမိတယ္။ ဒီအေငြ႕အသက္ေတြ ရဖို႕ မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီတဲ့ အရပ္ကေနလာခဲ့တာေလ။ တရွိဳက္မက္မက္နဲ႔ အိပ္ရာခင္းေတြမ်ား ထပ္တူက်ေနမလား ေပြ႕ပိုက္ေနမိျပန္တယ္။ ပင္ပန္းတဲ့ အရွိန္နဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိ ကုိယ္အခန္းမီးေတြ မပိတ္လိုက္မိဘူး။

ႏွင္းေတြတဖြဲဖြဲက်တတ္တယ္ဆုိတဲ့ အတုိင္း ရစ္သိုင္းဖြဲ႕ငင္ထားတဲ့ ႏွင္းေတြကို ၾကည့္ဖို႕ ေစာေစာထခဲ့တယ္။ ဟူးခနဲ ပါးစပ္ကေလေတြ ထုတ္လိုက္ရင္ အေငြ႕ေတြထြက္သြားတာကို သူက အျမဲေဆာ့ကစားတတ္ျပန္သတဲ့ေလ။ လမ္းမကေန မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အၾကာမွာ သူတဖြဖြေျပာတတ္တဲ့ ခင္တန္းစပ္ကေလးကို မွုန္ပ်ပ်ျမင္ရတယ္။

သြက္သြက္ေလွ်ာက္လ်က္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ရင္း သူေကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႕တန္းရင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ေလသလား စဥ္းစားမိတယ္။ ထင္းရွဴးပင္ေတြဆီကို မေရာက္ခင္ ေျမနီနီလယ္ကြင္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ ျပီးေတာ့ ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ေလထုကို ရွဴ ရွဳိက္ရင္း ဒီေလကို ရွဴရွိဳက္ခြင့္ကို ဘာလို႕မေတာင္းဆိုခဲ့သလဲ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ေဒါသထြက္လာတယ္။

အၾကာၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္ နားထဲမွာ ဆတ္ခနဲၾကားသေယာင္ရွိတဲ့ ရွိဳက္ငိုသံေလးကို ၾကားမိျပန္တယ္။ သူ႕စိတ္ထဲက ေ၀ဒနာေတြကို ေဟာဒီအျမင့္ဆံုးထင္းရွဴးပင္ၾကီးေအာက္မွာ ငိုေၾကြးေလ့ ရွိသတဲ့ေလ။ တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ အျမင့္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ဒီအပင္ၾကီးကေန သူ႕ရဲ့ ငိုေၾကြးသံကို ၾကားနာ သနားၾကပါေစလို႕ သူရည္ရြယ္ခဲ့တယ္တဲ့။ တကယ္က အပင္ရဲ့ ေအာက္ဆံုးအကိုင္းဖ်ားကေနေတာင္ သူ႕ငိုသံကိုမၾကားရေအာင္ ထိခိုက္တိုးရွေနခဲ့တာ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ သိပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္ အခုကိုယ္ အဲ့ဒီငိုသံကို ၾကားေနရတယ္။

ထင္းရွဴးေတာက အျပန္မွာေတာ့ သူစားေနက် အေၾကာ္ပူပူေလးကို ၀င္စားမိတယ္။ အေမၾကည္ေၾကာ္တဲ့ အေၾကာ္ေလးေတြဆုိျပီး ခဏခဏေျပာေနက်ေလ။ အခ်ဥ္ရည္ထပ္ေပးပါဦးေတာင္းတတ္လို႕ အခ်ည္ရည္ဖိုးပဲ ရွင္းေပးပါလို႕ သူ႕ကို စ, ေနက် အဲ့ဒီဆိုင္ေလးကို ေငးရင္း စားေနမိတယ္။ အရသာရွိတဲ့ အေၾကာ္ေတြျဖစ္ပင္မယ့္ အရသာပ်က္ေနတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ဘာလိုေနမွန္းကိုမသိႏိုင္ခဲ့။

ေလႏုေအးေအးေတြ သုတ္ခ်ီေျပးေနသလို ကိုယ့္အေတြးေတြလည္း ရုတ္ခ်ည္းထြက္ေျပးသြားျပန္ပါတယ္။ ဟိုတယ္ကို ျပန္ျပီးရင္ အဲ့ဒီအခန္းေလးကို ရင္းႏွီးေနခ်င္ေသးတယ္ေလ။ အခန္းေလးထဲမွာ မနက္ခင္း ေကာ္ဖီေသာက္ရင္းေတြးေတာေနေလ့ရွိတယ္လို႕ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ ဒီျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ကိုယ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေအာင္ (ေနထိုင္ခြင့္ မကုန္မခ်င္းေပါ့) ေနခဲ့ရင္း မပ်င္းမရိ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ သူရဲ့ အရိပ္ေတြနဲ႕အတူ သူျပဳမူသည္အတိုင္း ထပ္တူမက်ေတာင္ ဖ၀ါးထပ္ခ်ပ္ ကပ္လ်က္ပါသေယာင္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ၀မး္အုိ၀မ္းကို ေသာ့ခတ္လိုက္ေပမယ့္ ဒီျမိဳ႕ေလးကို ကိုယ္ ေသာ့မခတ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။

ဒါေတြကို သူမသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ သူမရွိေတာ့တာ ၾကာခဲ့ျပီေကာ။ အဲဒီလိုပဲ ကိုယ့္ဆီမွာ သူမရွိေတာ့တာ ၾကာခဲ့ျပီေလ။

မေရာက္ဖူးေပမယ့္ သူတစိမ္းတစ္ေယာက္ မျဖစ္ေအာင္ ဒီျမိဳ႕ေလးကို ရင္းႏွီးေနခဲ့မွေတာ့ ျမိဳ႕ေလးကို ဖြဲ႕ဆိုျပခဲ့တဲ့ မျမင္မေတြ႕ဖူးေပမယ့္ သူ႕ကို ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္စြဲလမ္းေနခဲ့တယ္ဆုိတာ ကိုယ္သက္ေသျပဖို႕လိုေသးလို႕လား။

အခုေတာ့ သူကိုယ့္အတြက္တည္ေဆာက္ေပးခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေလးက အလြမ္းေတြေ၀သီျပီး သူကေတာ့ မရွိႏိုင္ေတာ့ျပီေလ….