မ်ဥ္းျပိဳင္ ျမိဳ႕ႏွစ္ျမိဳ႕

အိပ္မက္ျမိဳ႕ေတာ္

ငယ္ကတည္းက ရူးသြပ္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ထဲကျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕။

ေက်ာင္းျပီးကာစ အလုပ္မရခင္စပ္ၾကားမွာ Dangerous Beauty ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ေလးကိုၾကည့္မိတယ္။ ရင္ထဲကို၀င္ေရာက္စြဲျငိေစခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားေလးပါ။

မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အခ်စ္နဲ႕ ဘ၀။ သူခ်စ္ကြ်မ္း၀င္တဲ့သူနဲ႕ လြဲခဲ့ရတယ္။ သူ႕မိခင္ရဲ့ အေမြကို ဆက္ခံဖို႕ courtesan ဆိုတဲ့ ဘ၀ကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတယ္။ courtesan ဆိုတာကလည္း လြယ္လြယ္မွတ္လို႕။ လမ္းေလွ်ာက္တာကအစ စကားေျပာတာ ျပံဳးတာ ရီတာအဆံုး ပုရိသေတြအသည္းကို ဆြဲလွုပ္ႏိုင္ဖုိ႕ နည္းမ်ိဳးစံု သင္ရေတာ့တာပါပဲ။

လွပျပီး ဥာဏ္ပညာထက္ျမက္တဲ့ သူ႕အတြက္ အရာအားလံုးကိုျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ရံုမကပါဘူး တစ္ျမိဳ႕လံုးကို ေက်ာ္ၾကားသြားခဲ့တာပါ။ သူမနဲ႕ ခ်စ္ပြဲ၀င္လိုတဲ့ အရာရွိေတြ ပညာတတ္ေတြ ခ်ဥ္းကပ္သူေတြၾကားမွာ ေက်ာ္ၾကားလြန္းလွတယ္။

ငယ္ခ်စ္နဲ႕ျပန္ဆံုျပီး သူမ်ားတကာလိုပဲ ေပ်ာ္ပါးခ်စ္ခင္ခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္ ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္မယ့္ အခ်စ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ခ်စ္သူက တကယ့္ အထက္တန္းမ်ိဳးရိုးကေပါက္ဖြားလာတာမုိ႕ အခ်ိန္တန္ျပီဆိုကတည္းက သူနဲ႕ သင့္ေတာ္သူဆုိေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္ရက္သား ခ်ခဲ့ျပီးေလ။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေ၀းေနခဲ့ရတာ။ ပူေဆြးေနခဲ့ရတာပါ။

ဒီအခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးနဲ႕အတူ က်ေနာ့ အိပ္မက္ျမိဳ႕ေလးက တကယ့္ကို ပီျပင္လာခဲ့တာပါ။ ရုပ္ရွင္နဲ႕အတူ ေနာက္ခံျမိဳ႕ေလးက က်ေနာ့ကို စြဲေဆာင္ထားခဲ့တယ္။ ျမိဳ႕ေလးထဲမွာ ေလွစီးၾကတာေလးေတြ။ ေရျပာျပာေလးေတြနဲ႕။ က်ေနာ့အိပ္္မက္ထဲက ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ ပီပီျပင္ျပင္ အရုပ္ထင္ေနခဲ့တာ။

အိပ္မက္ဆုိတာက အျပင္မွာလက္ေတြ႕ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳးေလ။ တကယ္တမ္းေနမယ္ဆုိရင္လည္း ေနျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ျမိဳ႕ေလးလွတာနဲ႕ပဲ ေနရရင္ ၾကာရွည္ေနျဖစ္မယ္ေတာ့မထင္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေခါက္ေတာ့ ေရာက္ဖူးတယ္ ရွိေအာင္ သြားခ်င္မိတယ္။ အခါအခြင့္သင့္ရင္ေပါ့ေလ။ အိပ္မက္ထဲက ျမိဳ႕ေရ…….


ရည္ရြယ္တဲ့ျမိဳ႕ငယ္

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ပို႕စ္မွာေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ တစ္လေလာက္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕ေလးပါ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း က်ေနာ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားပါ။ ဧ၀ံေမသုတံကို မရ မခ်င္း အိမ္မျပန္ရတဲ့။ သုစိပုဘာကိုလည္း ေၾကာင္ပုဇြန္စား ကြ်ပ္ကြ်ပ္၀ါးရမတဲ့။ ဆရာေတာ္ကို အဲ့ဒီျမိဳ႕ခံေတြက အလွဴဖိတ္တာမုိ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား က်ေနာ္က ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕နဲ႕ပါသြားခဲ့တာပါ။

အလွဴက ခ်က္ေကြ်းတဲ့ မုန္ညင္း ၀က္သားပါးပါး ဟင္းခ်ိဳကိုလည္း ၾကိဳက္သြားမိတယ္။ မနက္ခင္းမွာေကြ်းတတ္တဲ့ တို႕ဟူးေၾကာ္နဲ႕ ေကာ္ဖီကိုလည္း စြဲလမ္းတယ္။ ညေနတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့ ကန္ေတာ္ၾကီး ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း လြမ္းမိပါတယ္။

အျမဲေလွ်ာက္သြားေနက် က်ေနာ့ကို ျမိဳ႕ခံေတြက လမ္းေပ်ာက္မွာမပူပါနဲ႕တဲ့။ ဒီျမိဳ႕မွာ အျမင့္ဆံုးသစ္ပင္က ဒီ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ရွိတာပါ။ ေနရာတကာကကို ျမင္သာထင္သာပါတယ္တဲ့။ အပင္ကိုမွန္းျပီး ရမ္းသာေလွ်ာက္ခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ဖို႕ အလြယ္ေလးဆိုပဲ။

ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ။ အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးက က်ေနာ့ကိုဒဏ္ရာေတြေပးခဲ့ပါတယ္။ ျမိဳ႕ကအျပန္ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ငွက္ဖ်ားေလး ေသေသခ်ာခ်ာကို ထည့္ေပးခဲ့တာ။ မနက္မွာေကာင္းျပီး ညမွာ အဖ်ားေတြတက္ ခ်မ္းလြန္းလို႕ ခိုက္ခုိက္တုန္ ကမၻာၾကီးကလည္း သေဘၤာမုန္တုိင္းမိသလို ပင္လယ္ထဲ ခ်ာခ်ာလည္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ကုတင္တိုင္ကိုင္တာေတာင္ လူက ယိုင္တုိင္တိုင္။ ခံရခက္တဲ့ ေ၀ဒနာမုိ႕ ဒီျမိဳ႕ကို အစြဲပိုေစခဲ့သလားမသိ။

ဒါေပမယ့္ စိတ္မနာႏုိင္ပါဘူး။ အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးမွာအေျခခ်ဖို႕ တိုင္ပင္မိခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေပါ့။ ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္ျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရဖို႕ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။

အဲ့ဒီျမိဳ႕ႏွစ္ျမိဳ႕က က်ေနာ္အေနခ်င္ဆံုးျမိဳ႕ႏွစ္ျမိဳ႕ပါပဲဗ်ာ။ တစ္ျမိဳ႕က အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနဖုိ႕မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ျမိဳ႕ကေတာ့ အသက္ဆံုးတိုင္ ေနဖို႕ရည္ရြယ္ထားတာမို႕ ျမိဳ႕ေလးကို ၀င္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အလည္တစ္ေခါက္လာေရာက္လွည့္ပါခင္ဗ်ာ………….

မမုိးခါးေရ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစေနာ္……………….