မေျပာေကာင္းဆိုေသာ စကားကို သူ႕ဘဝမွာ ခါးသက္ မုန္းတီးေနမိသည္။ ကေလး အရာလားဆိုေသာ ကန္႕ကြက္သံမ်ားကိုလည္း နားခါးလွသည္။ က်ေနာ္ လူၾကီးျဖစ္ျပီဟု သူေျပာခ်င္လွသည္။ ၾကံဳေတြ႕ရသမွ် အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုမွာ ေမးခြန္းေတြ တသီခ်ည္း ရွိတတ္ေသာ သူ႕အတြက္ အဆိုပါ ပိတ္ပင္ထားေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ျဖင့္ မဆီေလ်ာ္။ ၁၈ႏွစ္ျပည့္လွ်င္ ရုပ္ရွင္ထဲကလို စာခ်ဳပ္အတိုင္း သူ႕အားေပးသိမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ရွိလာမည္ဟု သူေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ ၾကီးျပင္းခဲ့သည္။ တကယ္က သူထင္သလို မဟုတ္ခဲ့။
ထို႕ထက္ဆိုးဝါးစြာ သူကိုယ္တိုင္ ပင္ ပံုျပင္တပုဒ္ကို မထင္မွတ္ပဲပိတ္ပင္ပစ္လိုက္မိသည္။ အဆိုပါ ပံုျပင္ကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ အစျပဳဖန္ဆင္းသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ႏွစ္ နီးပါးက ျဖစ္ပင္မယ့္ ပံုျပင္ရဲ့ အေသးစိတ္တိုင္းကို သူမွတ္မိသည္။ အလြန္သာယာေသာ ေန႕တေန႕မွာ စိတ္လက္ေပါ့ပါး ၾကည္လင္စြာ ထိုပံုျပင္ကို အစျပဳရန္ သူေျခလွမ္းခဲ့သည္။
သူသည္ အစျပဳသူသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႕ထက္ပို၍ ဆက္ရန္ သူ႕မွာ ခြန္အားမရွိ။ သို႕ေသာ္ သူထိုပံုျပင္ကို ေနာေက်ေအာင္ အလြတ္ရသည္။ သူလိုခ်င္ေသာ ဇာတ္ေကာင္ ဇာတ္ကြက္မ်ားျဖင့္ သူဖန္ဆင္းထားသည္ မဟုတ္ေလာ။ ၾကားဖူးၾကမည္ ထင္သည္ ဇာတ္ေကာင္ကို ဇာတ္လမ္းဆရာက မႏိုင္ေတာ့ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားအေၾကာင္းကို။ သူသည္ ထိုသို႕ေသာ ဇာတ္လမ္းဆရာတေယာက္ပင္။ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို သနားလာလိုက္ရင္း ထုိပံုျပင္ကို ပိတ္ပင္လိုစိတ္သာ ၾကီးစိုးလာေတာ့သည္။
အပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ဆုိေသာ စကားလံုးႏွင့္ သူသည္ လိုက္ဖက္လြန္းလွသည္။ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္၏ တုန္႕ျပန္မွဳတခုကို (တကယ္က သူေမွ်ာ္လင့္ထားျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မလဲဆိုတာ အဆင္သင့္မျဖစ္ခင္) သူရလိုက္ေသာ ေန႕တြင္ သူအသက္ရွဴရပ္မတတ္ ခံစားသြားရသည္။ လုပ္ေနလက္စ အလုပ္မ်ား၊ ေျပာလက္စ စကားမ်ား အားလံုးကို ေမ့ေလ်ာ့သြားေစခဲ့သည္။ သူ႕ဘဝတြင္ ထိုအၾကိမ္သည္ ပထမဆံုးပင္။ ဇာတ္လမ္းဆရာပီပီ သူက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့ျပန္သည္။ သူ႕တုန္လွဳပ္မွဳကို တဖက္လူမသိေအာင္ သူျပႏုိင္ခဲ့သည္။ သူေကာင္းေကာင္းသိေနသည္မွာ တဖက္လူက အဲ့ဒီတုန္လွဳပ္မွဳကို အငိုက္ဖမ္းလိုျခင္းဆိုတာပင္။ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ေသာအခါ ဇာတ္ေကာင္က မသိမသာ ငုပ္လွ်ိဳးသြားခဲ့သည္။
သို႕ရာတြင္ ဇာတ္ေကာင္သည္ ေခတၱ ျငိမ္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေရွ႕တိုးမည့္ ဆင္ ေနာက္တလွမ္းဆုတ္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူကလည္း ျငိမ္ေနလိုက္သည္။ ဇာတ္ေကာင္သြားလိုေသာ အသြားေနာက္ကို ေအးျငိမ့္ညင္သာစြာ သူလိုက္ေနခဲ့သည္။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ ဇာတ္ေကာင္မွာ မၾကာမတင္မွာပင္ တစခန္းျပန္ထလာခဲ့ျပီ။ ဇာတ္ေကာင္၏ လိုအပ္ခ်က္ကို သူေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ဇာတ္လမ္းက ခင္းက်င္းႏွင့္ျပီးျဖစ္ေနသည္။ ဇာတ္ကြက္ကို အဆုိပါဇာတ္ေကာင္အတြက္ ခ်ိဳးခ်လိုက္ဖုိ႕ သူ႕လိပ္ျပာ မလံုပါ။ တျခား ထိခုိက္ နစ္နာမည့္သူ ကို သူစာနာရမည္။ သူ႕စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ အတြက္ တျခားသူမ်ား၏ စိတ္ဆင္းရဲမွဳမ်ားကို သူမလဲလို။ လံုးလံုးပစ္ခြာလိုက္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ ဇာတ္ေကာင္ကို ပူးတံုခြာတံုျဖင့္သာ သူၾကည့္ေနရသည္။
သူတတ္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းတခုကို သူ႕ငယ္ဘဝ အေတြ႕အၾကံဳျဖင့္ ေျဖရွင္းပစ္လိုက္သည္။ ထုိနည္းမွာ ပိတ္ပင္ပစ္လိုက္ျခင္းကလြဲ၍ တျခားမရွိ။ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အနည္ထိုင္ေအးခဲသြားေစျခင္းျဖင့္ သူကိုယ္တုိင္ပဲ ေအးစက္ေမ့ေလ်ာ့သြားေစခဲ့သည္။ မည္သူ႕ကိုမွ ျပန္ေျပာျပမည္ မဟုတ္ေတာ့ေသာ ပံုျပင္တပုဒ္အျဖစ္ အတိတ္မွာ ထားရစ္ခဲ့သည္။
ထိုအခါတြင္ သူငယ္စဥ္ လူၾကီးမ်ား ပိတ္ပင္ခဲ့သည္ကို သြားသတိရသည္။ ငယ္ဘဝတုန္းက ပိတ္ပင္စရာ မရွိပဲ ပြင့္လင္းႏိုင္ခဲ့သေလာက္ ၾကီးျပင္းလာေသာအခါ စည္းမ်ားစြာျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္လ်က္ ပိတ္ပင္စရာမ်ားစြာတို႕ကို သူေတြ႕လာရသည္။ သူ႕ကိုယ္သူၾကည့္ရင္း ပိတ္ပင္မွဳမ်ားကို မုန္းတီးသူျဖစ္လ်က္ သူကိုယ္တိုင္ကပင္ ပိတ္ပင္သူတေယာက္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာေနသည္။ မွန္ထဲက အရိပ္ကို သူမဟုတ္သလို ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ က်ေနာ္ လူၾကီးျဖစ္ျပီဟု ေျပာခ်င္သည့္ ကာလကို ျပန္ေတြးကာ ေနာင္တေတြ အေထြးလိုက္ရေနျပန္သည္။ အဲ့ဒီကာလကို မေရာက္ခဲ့ရင္ ငါဟာ ပံုျပင္ေတြကို လက္လြတ္စပယ္ ေျပာႏိုင္ဆိုႏုိင္ခြင့္ ရွိေနဦးမွာပါလားလို႕ ေတြးေစခဲ့သည္။
ငယ္ငယ္က ၾကားနားခဲ့ဖူးေသာ စဥ့္အိုးမ်ားအား သူ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မ်ား ဖြင့္အံေလ့ရွိေသာ ဘုရင္ၾကီးကဲ့သို႕ ဘယ္ေနရာမွာမွ လံုျခံဳမွဳ အျပည့္မရွိေသာေလာကကို အရွိအတိုင္းျမင္၍ ပိတ္ပင္ထားေသာ ပံုျပင္ကို မည္သူ႕ကိုမွ် ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖင့္ ေျပာျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့။
အဆိုပါ ပိတ္ပင္ထားျခင္း ခံရေသာ ပံုျပင္ႏွင့္ သူသည္ ရာသက္ပန္ မိတ္ေဆြျပဳကာ သူသြားရာ ေနာက္သို႕ အပါေခၚေဆာင္သြားေတာ့မည္ပင္ျဖစ္သည္။ ၾကားနာျခင္း မရွိလိုက္ရသူတို႕သည္လည္း ဝမ္းနည္းျခင္း မရွိၾကေလကုန္။ သူ႕ရင္ကိုခြဲသည့္တုိင္ မည္သို႕မွ် ျမင္ရမည္ မဟုတ္ေသာ ပံုျပင္တပုဒ္ကို အေႏွးနဲ႕ အျမန္ ေမ့လိုက္ၾကရံုသာ ရွိေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
.jpg)
No comments:
Post a Comment