ဟင္းလင္းျပင္တခုအေၾကာင္း

လက္တကမ္းမွာမရွိေပမယ့္ နီးေနၾကမွန္းသိပါတယ္။ မွန္တခ်ပ္ေတာင္ ကာထားတာမရွိလည္း က်ေနာ္တို႕ေတြၾကားမွာ ဟင္းလင္းျပင္တခုရွိေနခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားသိပါတယ္ အဲ့ဒီဟင္းလင္းျပင္အေၾကာင္းကို…

အျပစ္တင္ရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို စခဲ့တာ က်ေနာ္ဆိုပါေတာ့။ ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားဘက္က ယိုင္နဲ႕မွဳပမာဏကို က်ေနာ္ မေျပာလိုဘူး။ ေျပာလည္း မေျပာသင့္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ က်ေနာ္မဟုတ္လို႕ပဲ။ တခါတေလ က်ေနာ္က စကားအေျပာ မတတ္ဘူး။ ေျပာေနရင္းနဲ႕ ပတ္ခ်ာေတြ လည္ေနတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ့အေၾကာင္းပဲ။ ဒါမွ ျပည့္စံုတိက်မွဳရွိမယ္။

ဆိုပါေတာ့ ဟင္းလင္းျပင္တခုရွိတယ္။ က်ေနာ္က ဟင္းလင္းျပင္ထဲကို ေရာက္သြားတာ။ မဟုတ္ေသးဘူး က်ေနာ္က ၀င္သြားခဲ့လိုက္တာပါ။ က်ေနာ္ကလြဲရင္ ဘာဆိုဘာမွ မရွိတဲ့ေနရာတခုေပါ့။ က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတယ္ ခင္ဗ်ားတို႕ ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့လိုလူမ်ိဳးက က်ရာေရာက္ရာအရပ္မွာ အပင္ေပါက္တတ္တဲဲဲ့ ရြက္က်ပင္မ်ိဳးပါ။ အမွီအတြယ္နဲ႕ေတြ႔ရင္ အမွီအတြယ္နဲ႕ေပ်ာ္တတ္သလို၊ တပင္တည္းဆိုေတာ့လည္း တပင္တည္းက်ဲတတ္တာမ်ိဳး။ ဘာမွမရွိေတာ့လည္း ဘာမွ မရွိတာမ်ိဳးကို ေပ်ာ္ေနျပန္ေရာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ေရာ အဲ့လို႕အေျခအေနမွာ ေပ်ာ္မယ္ထင္သလား။

အဲ့ဒီဟင္းလင္းျပင္တခုမွာ က်ေနာ္ေနတယ္။ ဘာဆိုဘာမွမရွိသလို ဘယ္သူဆို ဘယ္သူမွလည္း မရွိဘူး။ က်ေနာ္ေပ်ာ္ေနတုန္းပဲ။ မရွိျခင္းဆိုတဲ့ အရသာက အေတာ္ေလး ေနသာထိုင္သာရွိတယ္။ ရွိျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡကို ခံစားျပီးရင္ မရွိျခင္းရဲ့ ရသကိုခံစားၾကည့္ပါ။ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြ၊ တိုင္းတာမွဳပံုစံေတြပါ မရွိတဲ့အခါ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနခဲ့မွန္း သတိမထားခဲ့မိဘူး။ ႏွိဳးစက္ေတြ၊ သတိေပးအတုိင္းအတာေတြနဲ႕ လြတ္ကင္းတဲ့ေဘာင္တခုထဲမွာ စိတ္ရွိတိုင္း ေမ်ာေနခဲ့တယ္။

တကယ္က အားလံုးကို ေမ့သြားတာ။ စိတ္မရွိနဲ႕ေနာ္။ ခင္ဗ်ားကိုလည္း က်ေနာ္ေမ့သြားတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲလို႕ က်ေနာ္ ျပန္မေမးခ်င္ဘူး။ အသိတေယာက္ေပါ့။ ဟိုတုန္းက သိခဲ့ဖူးတယ္။ လံုေလာက္ျပီ။ ခင္ဗ်ားကို ခင္ဗ်ားေသခ်ာသိတယ္ဆို က်ေနာ့ကို မိတ္ဆက္မေပးပါနဲ႕။ ဒီနည္းက အခင္အမင္ျပတ္ေစတယ္။

မရီနဲ႕။ ဟာသမဟုတ္ဘူးဗ်။ အတည္ အတည္။ စိတ္ရွိတဲ့အတိုင္း ေျပာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႕ ဟင္းလင္းျပင္ကို ၾကိဳက္သလား။ က်ေနာ္ကေရာ ဟင္းလင္းျပင္မွာပဲ ေပ်ာ္ေနသင့္တယ္မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားလည္း မရွိဘူး။ က်ေနာ္လည္း မရွိဘူး။ ကဲ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ…