23 June 2009

အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္အံ့

မေန႕က ကိုဆန္း၀င္းေက်ာက္ပန္းေတာင္းရဲ့စာမေရႊျပည္သူရဲ့စာ ေတြကိုဖတ္ရင္း ဒီအေတြးကိုရပါတယ္။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက စာၾကည့္တိုက္ဆုိတဲ့စကားလံုးကို မယဥ္ပါးခဲ့ရပါဘူး။ ေလးတန္းတုန္းက အန္တီေလးေက်ာင္းမွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ သုတရတနာသိုက္ဆိုတဲ့စာေစာင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြဖတ္ရွဳသင့္တယ္လို႕ထင္မိတယ္။ စက္ရံုစာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ က်ေနာ္ ရွစ္တန္းေရာက္မွေပၚေပါက္ခဲ့တာပါ။ နံရံကပ္စာေစာင္ေတြ ၀တၳဳတုိေတြ ေဆာင္းပါးေတြ ကဗ်ာေတြ ဆိုတာ စာၾကည့္တိုက္မွဴး ဦးေဇာ္ၾကီးတို႕ေၾကာင့္ဖတ္မိျဖစ္ခဲ့တာ။

အလယ္တန္းအထိ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကိုးတန္းေရာက္မွ အထက္မင္းလွ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ အသင္း၀င္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုးဖတ္ျဖစ္တဲ့စာအုပ္က နာခံေတာ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ ဘယ္နားေနမွန္းေတာင္မသိခဲ့ပါဘူး။ ငွားရစေကာင္းလည္းမထင္မိတာပါ, ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ဆရာ ဦးကလင္မန္႕ေၾကာင့္သာ အင္တာနက္ဆိုတာနဲ႕ မိတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ အင္တာနက္ဆိုတာ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးလို က်ယ္လွပါလားလုိ႕ ေရအိုင္ထဲက ဖားသူငယ္မွာ မ်က္လံုးအျပဴးသားေပါ့။

အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေဆာက္လက္စတုန္းကပါ။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီေနရာမဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူးေပါ့။ စာအုပ္စာရင္းကို အံဆြဲေလးထဲက ထုတ္ၾကည့္ျပီး တကယ့္ကို အားရပါးရရွိလွပါတယ္။ မ်ားျပားလွတဲ့စာအုပ္စာရင္းနဲ႕တင္ ဖ်ားသြားခဲ့တာ။ အိမ္နားနီးနီးမွာ ဆိုေကာင္းမယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ၂၄နာရီ ထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းထဲမွာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အလုပ္ထဲ ၀င္ျပီဆိုတာနဲ႔ ျပင္ပနဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေရာေလ။ အလုပ္ကို အသြားအျပန္ၾကာခ်ိန္က တစ္ေန႕သံုးနာရီ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္မိျပန္ေရာ။ ျမိဳ႕ထဲေနရင္ေတာ္ပါရဲ့ အလုပ္နားနီးတဲ့ ရြာမွာေနလို႕ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္။ လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေဘာလံုးပဲြၾကည့္မလား သူတို႕ျပထားတဲ့ ဗြီဒီယိုဆိုတာေတြၾကည့္မလား။ ဒါ့အျပင္ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႕ေတာ့။ မီးကလည္း မရွိေလ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕နဲ႕ ခရီးမကြာေ၀းေပမယ့္ မီးမရေသးတဲ့ ရြာကေလးေပါ့။

ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း က်ေနာ္ကမ,တည္တယ္။ ေနာက္ထပ္ လစာေတြထုတ္ေတာ့ ျပားစြန္း(ငါးက်ပ္တစ္ဆယ္ပိုတာေလးေတြပါ) HR ကအမ္းတာေလးေတြကိုထည့္တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို အလွဴခံတယ္။ မန္ေနဂ်ာေတြကို ဓါးျပတိုက္တယ္ (သူတို႕ကလည္း လခထုတ္ျပီးရင္ ကိုယ့္ဆီကေတာင္ျပန္လွည့္ခ်င္ၾကတာ၊ အိမ္က ျပန္လမ္းမဲ့ပံုးထဲ ထည့္လိုက္ရလို႕ ဘာလုိ႕ေပါ့ဗ်ာ-ကိုသီဟသစ္ဆို ဒီအေၾကာင္းပိုသိမယ္ထင္တယ္ဗ်)။ စုေဆာင္းရသမွ်ေငြထဲက အပတ္စဥ္ထြက္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေလးေတြ၊ အဂၤလိပ္စာ စာေစာင္ေတြ ၀ယ္ျပီး က်ေနာ္တို႕ ဌာန မီတင္စားပြဲနားမွာ ထားတယ္။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီအလုပ္ကို ဆက္လက္လုပ္ေနၾကေသးလား က်ေနာ္မသိေတာ့ပါ။

အသိဥာဏ္ရင့္သန္ေစဖို႕၊ ဗဟုသုတတုိးပြားေစဖို႕ ရည္ရြယ္ခဲ့ပါတယ္။ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွိတယ္ဆုိတာ သိေစခ်င္တယ္။ ၾကိဳးစားရင္ အရာထင္မယ္ဆိုတာ ျမင္ေစခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြ ဘာလုပ္ေနျပီလဲ မိမိနဲ႕ႏွိုင္းယွဥ္ေစခ်င္တယ္။ ျပင္ပကမၻာနဲ႕ အဆက္အသြယ္မျပတ္ေစခ်င္ဘူး။ ရလာတဲ့ အသိပညာေတြကို အလုပ္ထဲမွာ ျပန္လည္အသံုးခ်ရင္းနဲ႕ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္။ ဒါကက်ေနာ့ အေတြးေတြပါ။

ကိုဆန္း၀င္းေက်ာက္ပန္းေတာင္းတို႕လို မိမိရပ္ရြာကိုျပန္လည္ အက်ိဳးျပဳတာမ်ိဳး ေတြမ်ားျပားေစခ်င္မိတယ္။ ကိုတာတို႕ မံုေရြးေၾကးမံုမွာ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ဖြင့္ၾကေတာ့ အားက်မိတယ္။ စာေပနဲ႕ အသိဥာဏ္ရင့္သန္တဲ့ လူငယ္ေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကရင္ ေနာင္တစ္ေခတ္မွာ ေရႊျမန္မာေတြြ တကယ့္ေရႊေတြ ျဖစ္မွာမလဲြပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ တကယ့္ျပင္ပမွာေတာ့ ပါးရွားေနေသးတယ္။ ေမွးမွိန္ေနေသးတယ္။ ေပ်ာက္ကြယ္ေနပါေသးတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို အလုပ္လာလုပ္မယ့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ အဂၤလိပ္စာကိုေလ့လာသင့္တယ္ဆုိတဲ့ အသိေတြ မရွိေသးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဒီကိုလာတဲ့ ခရီးမွာ မေလးမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ့္ လူငယ္သံုးေယာက္နဲ႕ ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ေတြ အဂၤလိပ္စာကို နားကိုမလည္ခဲ့ဘူး။ စာမဖတ္တတ္တင္တာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ် စကားပါမေျပာတတ္သလို ေျပာတာကိုလည္းနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ သူတို႕က မေလးကိုမနက္ငါးနာရီမွ ကူးရမွာပါ။ ေလဆိပ္ထဲမွာပဲ ေစာင့္ေနရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ဘုမသိဘမသိဆိုေတာ့ Immigration မွာ ၀င္တန္းစီးၾကတာေပါ့။ သူတို႕ ကိုေမးလည္း ဘာေမးမွန္းမသိ။ သူတုိ႕က လည္း ျပန္မေျပာတတ္နဲ႕ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ဒုကၡေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ အနည္းအက်ဥ္း white card ျဖည့္နည္းေလးေလာက္ Immigration officer ေမးရင္ ေျဖႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေနအထားေတာ့ ေလ့လာသင့္တယ္။ စီစဥ္ေပးတဲ့သူေတြကလည္း ပစၥလကၡတ္လႊတ္လိုက္ၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္အမ်ိဳးအေဆြတစ္ေယာက္လို အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ စာေတြဖတ္ရင္းနဲ႕ ဒါမ်ိဳးေတြ ျပင္ဆင္လာသင့္တယ္ဆုိတာလည္း သိလာေစခ်င္မိတယ္။

အခုလိုမ်ိဳး တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ လုပ္လာၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကိုဆန္း၀င္းတုိ႕ လက္ပန္က်င္းရြာကေလးကေန ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕နယ္ကေန မႏၱေလးတိုင္း၊ မႏၱေလးတုိင္းမွသည္ ႏိုင္ငံအတိုင္းအတာအထိ ေနာက္ေတာ့ မေရႊျပည္ေရးတဲ့ National Library လို စာၾကည့္တိုက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းထြန္းကားလာပါေစလို႕ ဒီေဆာင္းပါးေလးနဲ႕ တုိက္တြန္း ႏွိဳးေဆာ္လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...

23 comments:

Anonymous said...

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဆန္းဝင္းဆီက ပို႕စ္ေရာ မေရႊျပည္သူဆီက ပို႕စ္ကိုေရာ မေန႕ကတင္ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္ ... ဖတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲ မေကာင္းဘူး ... မေရႊျပည္သူေျပာျပ ေရးျပ ကင္မရာနဲ႕ ရိုက္ျပတာေလးေတြ ျမင္ရေတာ့ ကိုယ္ေတြ အေျခအေနနဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တာမ်ိဳးပါ ... ကိုဆန္းဝင္းဆီကိုေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို စုေပါင္းဒါနျပဳထားေလးနဲ႕ ဖန္တီးထားတာေလး ဖတ္ရတယ္ .. ၾကည္ႏူးရတယ္ ...
ဟုတ္ပါတယ္ ကိုရြာသားေလး ေျပာသလိုပါပဲ .. စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ .. ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးက စလို႕ ေက်းလက္ေတာရြာမက်န္ တည္ရွိသင့္တာ အမွန္ပါပဲဗ်ာ ... ေရႊျမန္မာမ်ား အမွန္ေရႊႏိုင္ၾကပါေစ ....
ေနေဒးသစ္။

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

That's right. KO Ywar Thar! I totally agree. :)

WWKM said...

၁.
ေၾသာ္.. စလံုးက ဘေလာ႔ဂါၾကီးေတြ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္လည္း ပို႔စ္တင္နိုင္ၾကသကိုးးး း))

လာဖတ္သြားတယ္ ေမာင္ရြာသားေရ.
ညီမေလးေမတၱာေရာင္ျပန္က ဆက္သြယ္ထားတယ္ေျပာ
ပါတယ္.. အစ္မကို အေၾကာင္းျပန္ေပးပါ။အလွဴကိစၥ
ေအာင္ျမင္သြားရင္ စိတ္ေအးပါျပီ.

အဆင္ေျပပါေစ.

WWKM said...

အဟတ္ အဟတ္ ၃ .တဲ႔

ေနေဒးတို႔ကေတာ႔ အားပါ႔ကြယ္. း)

မမသီရိ said...

ေရႊျပည္သူတို႕ ကိုဆန္း၀င္းတို႕က ဘာေတြ
ေရးထားသလဲလို႕ ဖြင့္ၾကည့္ေသးေပးမဲ့ ဖြင့္မရ လို႕
မသိခဲ့ရဘူး
ဒါေပမဲ့ ေမာင္ေလးေရ
အမေတြ႕ ဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္ထဲက
(အစိုးရစီစဥ္ေသာ)
ေက်းလက္စာၾကည့္တိုက္ေတြက အထဲမွာ
ဘာမွ မရွိသေလာက္ပါ
အကုန္လုံး အသက္မဲ့ ေနတာေတြ႕ခဲ့ရတယ္.
၀မ္းနည္း စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ..

လင္းဒီပ said...

ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ...ကိုဆန္းဝင္းတို႕လုပ္တာေကာ မေရႊျပည္သူေရးထားေလးေကာ ကိုရြာသားရွင္းျပတာေလးေရာ...
စာေပျမင့္မွ လူမ်ိဳးတင့္တယ္တဲ့ မဟုတ္ဘူးလား ကိုရြာသားေရ.(လူရႊင္ေတာ္သံျဖင့္ ဖတ္ရန္)

ကိုသီဟသစ္ရဲ႕ ျပန္လမ္းမယ့္ပံုး အေၾကာင္းေလးလည္း အက်ယ္တဝင့္ ေရးျပမယ္ဆို ဖတ္ခ်င္ပါတယ္..။
ကိုယ္က ဒါေတြ သိပ္သိတာ မဟုတ္ဘူးေလ..။

ခမ္းကီး said...

ရြာသားေလးလို ရြာသားအမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္ပါေစ...

Ree Noe Mann said...

စာၾကည့္တိုက္ရွိျခင္းက ရြာအတြက္ေကာင္းသလို
လူတိုင္းအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဗဟုသုတေတြ ကိုရွိေစပါတယ္။
က်ေနာ္က စာအုပ္ဆို အကုန္ဖတ္တယ္။

ရီနို

Rita said...

ေကာင္းပါေလ့႐ွင္

သီဟသစ္ said...

စာၾကည့္တုိက္ေလးေတြ အေၾကာင္းဖတ္ရတာေကာင္းပါ့
..

ျပန္လမ္းမဲ့ပုံးနဲ႔ သီဟသစ္ ကေတာ့ ဘာမွလည္း မဆုိင္ဘူးဟြန္း.. လူပ်ဳိၾကီးျဖစ္ပါေစဗ်ာ :D

ခင္မင္စြာျဖင့္
သီဟသစ္

khin oo may said...

ေရးလုိက္ဖ်က္လုိက္နဲ႕ ၿပန္သြားသည္။

ေဝေလး said...

စာၾကည္႕တုိက္ေတြ မ်ားျပားရံုမက စာဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေလးေတြပါ မ်ားျပားလာၾကရင္ အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ့ေနာ္......

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ကို႐ြာသားေရးတဲ႔အထဲမွာ
ေဆာင္းပါးေတြကို အေတာ္သေဘာက်မိတယ္ဗ်ာ ...
ေကာင္းေသာေန႔ပါဗ်ာ ...

Sein Lyan Tun said...

ေဆာင္းပါးရွင္ရဲ႔ ဆႏၵေတြၿပည့္ဝပါေစ

ေဆာင္းပါးေလးဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ

ခ်စ္ခင္စြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္

ဆန္းဝင္း said...

ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္.ရြာဓေလ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕ျပပဲျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္တတ္စ အရြယ္ မူလတန္း အလယ္တန္း အရြယ္ေပါ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာကုိ အရမ္းဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ရြာေတြမွာ ဘုရားရွိခုိး စာလုပ္ နဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ တစ္အုပ္တစ္ရာ ဆုိတဲ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ေလာက္ပဲ ရႏိုင္တယ္။ စာဖတ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဖတ္စရာစာအုပ္ကမရွိေတာ့ အမ်ားနည္းတူ ငွက္ပစ္ ၊ ဆက္ရက္ တဲ့ဖက္ မဲသာသြားတယ္။ ဒါ စာအုပ္စာေပ လက္လွမ္းမမွီျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က စာ အရမ္းဖတ္ခ်င္ပါတယ္ ။ အေဖက ဂ်ာနယ္ သူတ ရသ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ရေကာင္းမွန္း မသိဘူး လူဦးေရမ်ားလွတဲ့ အိမ္ေထာင္တာ၀န္ စီးပြားေရးပဲ လံုးလည္လုိက္ေနတယ္။ ငါးပိထုတ္တဲ့ သတင္းစာကုိလဲ ဖတ္ဖူးတယ္။ ေႏြရာသီဆုိ ကုိးတန္း ဆယ္တန္း က ျမန္မာစာ ပံုျပင္ေတြကုိ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ပထဦးဆံုးဖတ္မိတဲ့ စာအုပ္က အခ်စ္၀တၱဳျဖစ္ေနပါတယ္။ အဆိပ္စာ လုိ႔ပဲေျပာခ်င္တယ္ .. မဖတ္သင့္တဲ့အရြယ္မွာ ဖတ္မိတာ အဲဒီစာဟာ အဆိပ္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ ေပါ့ ေခတ္ကို ၾကည့္ျမင္နုိင္မယ့္ စာေပမ်ိဳးကုိ ဖတ္ခဲ့မိရင္ ........

ဆန္းဝင္း said...

ကုိရြာသားေလး ေရ.. ေစာတီးဗ်ာ။ 81084173 ပါ.....
အရိုင္း ေက်းငွက္ေလးက ေရႊပင္နားေတာ့ ေရႊေက်းျဖစ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလုိပဲ ဘေလာ့ဂါ ေျမကုိေရာက္ေတာ့ ဘေလာဂါေတြ ဘာေတြလုပ္လဲ ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ ရြာအတြက္ အစီအစဥ္ စျဖစ္ပါတယ္။ ..:P

ကဗျာမ လေး said...

အက်ိဳးေမွ်ာ္ႏွိဳးေဆာ္ျခင္းျဖင့္ ဆႏၵရွင္ ေအာင္ျမင္ပါေစ ... ျဖစ္လာရမွာေပါ့ဗ်ာ :)

Unknown said...

သိပ္မွန္တာပဲ... ေနာင့္ တုိ႕ရြာမွာလဲ စာၾကည့္တုိက္မရွိဘူး စာအုပ္ဆိုင္ မရွိဘူး မီးမရွိဘူး ဗီြဒီယုိ ရုံ မရွိဘူး လဘၠရည္ဆိုင္မရွိဘူး..ဘာဆုိဘာမွ မရွိတဲ့ အိမ္ေျခ 100 ေတာင္မရွိတဲ့ ရြာေလးပါ..။ အဲ့ဒီ ရြာေလး ကေန ..ခု စကၤာပူကိုေရာက္ေန တာ 5 ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ ထဲက မွ ဒီမွာ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးေလး ကမတည္ေငြေလး စထည့္ျပီး က်န္တဲ့ 4ေယာက္က အလႈေငြထည့္ျပီး..ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ ကို ေက်ာင္းထားေပးဖုိ႕ စီစဥ္ေနတာ အထေျမာက္ေနပါျပီ..ေနာက္ဆုိ ကိုရြာသား ေျပာသလို...စာၾကည့္တုိက္ေလး ပါလုပ္ေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရဦးမယ္..။

puluque said...

စာၾကည္႔တိုက္ ကေတာ့ အားလုံး အတြက္ ေကာင္းပါတယ္။

ကိုရြာသားေရ..နည္းနည္း ဘဝင္မက်တာေလးေမးခ်င္လို႔ဗ်..“တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ ဘယ္နားေနမွန္းေတာင္မသိခဲ့ပါဘူး။ ငွားရစေကာင္းလည္းမထင္မိတာပါ, ပါတယ္။” အဲဒါတကယ္လားဗ်ာ...လႈိင္သာယာ စာၾကည္႔တိုက္ကို က်ေတာ္လဲေရာက္ဖူးသဗ်..PTU စာၾကည္႔တိုက္ေလာက္ေတာင္မဆုံပါ။ က်ေတာ္ကေတာ့ ၾကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းၾကီး ထဲက စာၾကည္႔တိုက္မွာေတာ့ ေမႊေနက်။ ႒ာန စာၾကည္႔တိုက္ကို လဲ ေရာက္တဲ့အခါ ေရာက္ေပါ့ဗ်ာ..တကယ္ကို စာၾကည္႔တိုက္ကို မေရာက္ျဖစ္တာလားဗ်။ က်ေတာ့လို လႈိင္သာယာမွာ ခိုးတက္တဲ့ေကာင္ေတာင္ မၾကာမၾကာ ေရာက္ပါတယ္ဗ်ာ...

ဂ်ဴနို said...

နီယြန္မီးႀကီး မထြန္းနိုင္ခင္ ဖေယာင္းတိုင္ေလး ထြန္းလို ့ရတယ္။ အနည္းဆံုး ကိုယ့္နားေတာ့ လင္းတယ္။

ဖေယာင္းတိုင္နဲ ့ဖတ္တဲ့စာအုပ္ေႀကာင့္ ဦးေနွာက္တခုလံုး အေမွာင္ မဖံုးဖို ့ေတာ့ သတိထားရမယ္။

အာဏာရွင္စနစ္ မေကာင္းဘူးလို ့သမိုင္းက ေၿပာႀကတယ္။
အာဏာရွင္ကို ဆန္ ့က်င္ရင္း ကိုယ္တိုင္လည္း အာဏာရွင္ၿဖစ္သြားတတ္တယ္တဲ့ ကပ္စထရုိက သက္ေသၿပထားတယ္။

ရထားႀကီးနဲ ့ခရီးသြားဖို ့ေခၚပါတယ္။ ဘယ္ဘူတာမွာ ခရီးဆံုးမလဲ ေတာ့ မသိဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဒြိဟ စိတ္နဲ ့ေတာ့ မၿဖစ္ဘူး ထင္တယ္။ လိုက္မယ္ဆိုလည္း လိုက္သာ လိုက္ခဲ့။ ေနာက္ရထားဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ လြတ္လပ္တဲ့ စိတ္နဲ ့ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်င္ႀကတာပဲ မဟုတ္လား။



ေဒၚေလး

မိုးခါး said...
This comment has been removed by the author.
မိုးခါး said...

ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ကိုရြာသားေရ ..
အဂၤလိပ္စာညံ့တဲ့အထဲ ပါတယ္ေလ .. (ၾကြားတာ :P)
အဂၤလိပ္စာလံုးမ်ားမ်ားျမင္လိုက္ရင္ လူကငိုက္ေရာ :P
(အေပၚက မိုးခါးမွားသြားတာ :D)

Unknown said...

စိတ္ထားေလးက သိပ္မြန္ျမတ္တာပဲ

ဖတ္ရင္းနဲ ့ စဥ္းစားမိတယ္
ျပည္တြင္းျဖစ္ဂ်ာနယ္မွာ ထည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္တာပဲ
ဒီေဆာင္းပါးေလးကုိ