ရင္လွိုက္ပိုး

ရင္ထဲ အသည္းထဲထိေအာင္လွုိက္စားတတ္တဲ့ ပိုးမုိ႕ ရင္လွိုက္ပိုးလို႕ အမည္တပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီပိုးက တစ္ခ်ိန္လံုးထၾကြေလတဲ့ပိုး ျပန္လည္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႕ ခက္ခဲေစတဲ့ပိုးပါ။ အခုလည္း က်ေနာ့မွာ ရင္လိွုက္ပိုး ရွိေနခဲ့ပါျပီ။

ဒီႏွစ္ရဲ့အစ မတ္လရဲ့ေန႕တစ္ေန႕မွာ က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္စားၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ကြန္ျပဴတာကိုသံုးျပီး သင္တန္းတစ္ခုက ညီမငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူစာဖတ္ေနတယ္တဲ့။ က်ေနာ္သိတဲ့ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ စာေရးေနတယ္ဆိုပါလား။ သူေပးထားတဲ့ လင့္ေလးကေန သြားၾကည့္မိတယ္။ “ေရႊျပည္သူ” ပါတဲ့။ Mayonnaise ပုလင္းနဲ႕ေကာ္ဖီ (၂)ခြက္ ပို႕စ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းပါတယ္။ မူရင္းအဂၤလိ္ပ္လိုကို ေမးလ္မွာဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘာသာျပန္ေတာ္တဲ့ညီမငယ္ရဲ့စာက က်ေနာ့ရင္ဘတ္ကို ထိိရွခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္၀င္စားျပီး အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ေနမိတာက စကားေျပာတဲ့ ေခြးကေလး ဗီဒီယိုဖိုင္ေလးပါ။ ညီမငယ္ေရႊျပည္သူဆီကို ဖံုးဆက္ျပီးစေတာ့ သူ႕ခမ်ာထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္ခဲ့ရွာတယ္။ ေရႊျပည္သူဆိုတာ သူပါလို႕ သိတဲ့လူသိပ္မရွိခဲ့လို႕ပါ။ ညီမငယ္ေရ ခုေတာ့ ၀ဋ္ဆိုတာ ၀ါမထပ္ဖူးတဲ့ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေတာင္မကူးလိုက္ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီကမွ က်ေနာ္စာေရးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္တယ္။ မူလဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္းအိပ္မက္လိုစာေတြ ေရးေပးခ်င္လုိ႕ပါ။ ေတြ႕သမွ်လူတိုင္းရဲ့ ထပ္တူညီတဲ့ ေမးခြန္းေတြရဲ့ အေျဖကို တစ္ေနရာရာမွာ စုထားခဲ့ခ်င္မိတာ။ မအားမလပ္တဲ့ၾကားကေန သူေဆာက္ေပးထားတဲ့ ဒီဘေလာ့ေလးထဲမွာ အရင္ႏွစ္က ေရးဖူးခဲ့တဲ့ စာအေဟာင္းေလးကိုပဲ အားမနာလွ်ာမက်ိဳး သူ႕ကိုပဲစာရိုက္ဖို႕အကူအညီေတာင္းျပီး တင္ေစခဲ့တယ္။ မညီးမညဴကူညီတဲ့ အျပင္အားေပးမွုေတြပါေပးခဲ့တဲ့ ေရႊျပည္သူပါပဲ။

ေဆာက္ျပီးတဲ့ ဘေလာ့အသစ္ကေလးကို အစ္ကိုရုပ္ဆုိးကို ျပၾကည့္မိတယ္။ ေရာဂါပိုးကို တစ္ေယာက္တည္း မခံစားပဲ ျဖန္႕က်က္ခံစားခဲ့မိတယ္။ အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆကုန္မွာထက္စာရင္ ၀ါသနာပါတဲ့ စာေရးျခင္းနဲ႕ကုန္ဆံုးခ်င္မိတယ္။ ပ်င္းရိညီးေျငြ႕ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ညေနေတြကို အသက္၀င္ေအာင္ၾကိဳးစားေနခဲ့တာပါ။ တကယ္တန္းေတာ့ က်ေနာ္က စာေရးဆရာတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့သလို ဘေလာ္ဂါတစ္ေယာက္လို႕လည္း မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ အမွန္က က်ေနာဟာ စာေရးသူတစ္ေယာက္သက္သက္ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြတိုင္းမွာ က်ေနာ္အားေတြထည့္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕တစ္ပုဒ္တင္ရမယ္ဆိုျပီး ျပီးစလြယ္ေပါ့ပ်က္ပ်က္ မတင္ရက္ခဲ့ပါဘူး။ အၾကိဳက္မတူ အေတြးမတူ အယူအဆမတူခဲ့ရင္ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲပိုင္ခြင့္ ေ၀ဖန္ပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ေလွာင္ေျပာင္ျပက္ရယ္ျပဳျခင္းကိုေတာ့ က်ေနာ့ စိတ္ကလက္မခံႏုိင္ျပန္ပါဘူး။ စာေရးေနတဲ့ စာေရးသူတစ္ေယာက္ဆုိရင္ ဒီခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ စာမေရးတတ္ဘူး ေပါက္ကရေတြေရးေနတယ္ ဘာေတြေရးမွန္းမသိဘူးဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ကို အရည္အခ်င္းမျပည့္၀တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ စာေရးသူတစ္ေယာက္ဟာ က်ေနာ္ပါပဲလို႕ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံပါတယ္ဗ်ာ။

စာေရးျခင္းဆုိတဲ့ ေဟာဒီရင္လွုိက္ပိုးကို အူလိွုက္သည္းလိွုက္အကိုက္ခံရျပီးပါျပီ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕၀င္မၾကည့္ရ မဖတ္ရရင္မေနႏိုင္တဲ့ အေရွ႕အေရွ႕က စီနီယာေတြလို ဘေလာ့ေရာဂါက ေတာ္ေတာ္ကို ကြ်မ္းေနခဲ့ျပီ။ ကုသလိုမရႏုိင္ေတာ့တဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး တလွုပ္လွုပ္တရြတရြျဖစ္ေစတဲ့ အဲဒီရင္လွိုက္ပိုးက အခုအခ်ိန္မွာ အျမစ္တြယ္တာ မွေတာ္ေတာ္နဲ႕ကို ခြာခ်လို႕မရႏုိင္ေတာ့အထိ……………………………….