တတိယအခ်ီေတာင္ၾကီးဆီသို႕

ေစာေစာကေျပာခဲ့ပါပေကာ ေနာက္တစ္ေခါက္သြားလည္း အိုေကပါဆို။ ျပန္လာတာမွ မၾကာေသး။ ေက်ာင္းက ဒီနွစ္ခရီးစဥ္က ေတာင္ၾကီးပါ။ အားလံုးက မလုိက္မေနရဆိုျပန္ေတာ့ ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္ကခပ္ကဲကဲ၊ မပင့္ခင္က အရင္ၾကြခ်င္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ေပါ့။

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ က်ေနာ္အရင္က သိပ္စီးခ်င္ေနတဲ့ တိုးကား အျပာေရာင္ေတြနဲ႕ပါ။ ကားႏွစ္စီးထဲျဖစ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ မဆံုခဲ့တာအမွတ္တရ။ ဆရာမေတြကားခြဲလုိက္ရတာမုိ႕ က်ေနာ့ဆရာမက အသက္ကလည္းၾကီးျပီ က်ေနာ့ကိုလည္း သူနဲ႕လိုက္ေစခ်င္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ခြဲစီးရမွာမို႕ သူ႕မလဲအားနာ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမတို႕ကားနဲ႕ပဲလုိက္ဖုိ႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ မမယု၊ မမဆုတုိ႕နဲ႕ေတာ့ တစ္ကားတည္းေပါ့။

ကားစထြက္ေတာ့ က်ေနာ္ေပးဖြင့္ခုိင္းလိုက္တာ Banquet။ မင္းသမီးသိပ္ၾကိဳက္လို႕ပါ။ ကားက တစ္စင္းကိုတစ္စင္းေစာင့္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွထြက္ျဖစ္တယ္။ ေန႕လည္စာကို မဂၤလာဒံုက Million coin မွာ။ တုိးကားၾကီးနွစ္စီးဆိုေတာ့ ဆိုင္တစ္ခုလံုးကို ျပည့္ႏွက္သြားေတာ့တာ။ မွာရင္းေအာ္ရင္း ရွုပ္ယွပ္ခက္ေနတဲ့ ေန႕လည္ခင္းတစ္ခုေပါ့။ စားျပီးေသာက္ျပီး ကားေပၚျပန္တက္ေတာ့ ကားေပၚမွာ ေတာင္းဆိုမွုေတြက ႏွစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ဇာတ္ကားျပန္ၾကည့္ခ်င္တဲ့လူနဲ႕ သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္တဲ့လူဆုိျပီး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာနီကိုလာ စကားနဲ႕ ဇာတ္ကားကိုပဲဆက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က မင္းသားနဲ႕မင္းသမီး ဓားသုိင္းေဆာ့တဲ့အခန္းကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္ေလ။

လမ္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕အားလံုး သိပ္မသိၾကေသးတာမို႕ အားလံုး ျငိမ္သက္ေနတာေပါ့။ ပဲခူးေရာက္သည္အထိ မလွုပ္ၾကေသး။ ေနာက္ခံုက အစ္မတစ္ေယာက္ဆို တိုးဂိုက္မို႕ ခရီးအျပန္ေနာက္တစ္ေခါက္လိုက္ပါလာတာ။ အိပ္ေရးပ်က္လာပံုပါပဲ အိပ္လုိက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မႏိုး။ လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာတို႕ စလွုပ္လာပါျပီ။ သီခ်င္းေတြလည္း ဆို။ ေနာက္ေတာ့ ေမးၾကည့္ေျဖၾကည့္ေဆာ့ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ရီရတဲ့ ကစားနည္းတစ္ခုပါပဲ။ အစ္မလတ္တို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ့တာေပါ့။ သီခ်င္းအဆိုေကာင္းေလတဲ့ မေမ၊ အေျပာင္အေနာက္မွာဘုရင္ မစု၊ တစ္ခ်ိန္လုံုးအိပ္ေနျပီး ဟာသေတြေျပာတဲ့ မသႏၱာ၊ ပံုျပင္ေတြေျပာျပတဲ့ ဆရာေအာင္စံျဖိဳး။ တစ္ကားလံုးကို ဆူညံေနေတာ့တာ။

ကားရဲ့ဟိုဘက္ျခမ္း ဒီဘက္ျခမ္းနွစ္ျခမ္းခြဲ ျမိဳ႕နာမည္ေတြ ရုပ္ရွင္နာမည္ေတြ ဖြက္ၾကေတာ့တာ။ ႏိုင္ခ်င္ေဇာနဲ႕ ျပေလတဲ့ ဟန္ပန္ေတြ ေဖာ္မရလို႕စိတ္ညစ္ညဴးတဲ့ပံုေတြ တလြဲေတြ ေဖာ္လို႕ တစ္ကားလံုး ၀ါးလံုးကြဲတဲ့အျဖစ္ေတြေပါ့။ ကစားနည္းလည္း ျပီးေရာ နာမည္အသစ္ေတြကို ရလို႕ ေဂြးခ်ိဳ တို႕ ဖာပြန္တို႕ကိုျဖစ္ကေရာ။

ညစာကိုဘယ္မွာစားပါလိမ့္။ က်ေနာ္တို႕ကားက ေနာက္က်ေနတာမို႕ အေတာ္ေလးဆာေနျပီ။ စားျပီးထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့အစ္ကိုေတြက ထံုးစံအတိုင္းအေသာက္ဇယားဆဲြေနေလရဲ့။ ဒီခရီးက ရန္ကုန္ကမို႕ထင္ပါရဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာၾကာေမာင္းရတယ္။ ခရီးပန္းျပီးလမ္းမွာ မမူးစဖူးေခါင္းေတြမူးေနခဲ့တယ္။ ေသာက္ရတဲ့ေဆးေတြေၾကာင့္လည္းထင္ပါတယ္။ ခႏၶာရွိေတာ့ ေ၀ဒနာကရွိမွာပါပဲ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ဆရာေအာင္စံျဖိဳးကလည္း ဂရုစိုက္ရွာပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုးအမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕မို႕ပါ။

အင္းထဲကို တိုက္ရိုက္ခ်ီတက္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အင္းထဲက ခ်ည္ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းရင္းေပါ့။ ျမဴေတြသိပ္မက်ေတာ့တာမို႕ အင္းေလးက သိပ္လွေနျပန္ေရာ။ မေရာက္ဖူးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္အားကိုသေဘာက်ျပီး တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ေနတာ ဓါတ္ပံုက memory ဘယ္ေတာ့ကုန္မယ္မသိ။ ေန႕လည္စာကို အင္းထဲမွာစား ဆိုင္မွာလူက်တာမို႕ စားပြဲလည္းကူထုိးေပးလုိက္ေသးတယ္။ အျမတ္အျဖစ္က အရင္ရတဲ့စားပြဲေတြမွာ အရမ္းခင္တယ္ဆုိျပီး နည္းနည္းခ်င္းကပ္စားခဲ့တာ။ သတိေတာ့ထားသင့္တယ္ေနာ္။

ဘုရားကႏွစ္ဆူကိုဖူးအျပီး ဒီတစ္ေခါက္တိုးတာ ခ်ည္ထည္ရက္လုပ္ေနတဲ့ ေနရာေတြ၊ ေငြထည္ဆိုင္ေတြ တိုးလာတာပါပဲ။ လိုက္သာေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတာ ဘာတစ္ခုမွ မယ္မယ္ရရမ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ဖူး။

၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တာက လိေမၼာ္သီးသည္။ အရြယ္ကငယ္ငယ္။ ေက်ာင္းတက္လားဆုိေတာ့ ေလးတန္းခင္ဗ်တဲ့။ ငါးလံုးကို ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ ေပးခ်င္သေလာက္သာေပးသြားပါခင္ဗ်တဲ့။ ေရာ္ ခက္ျပီေကာ။ ႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္ေပးျပီး ဆက္ေမးေနမိတယ္။ ေက်ာင္းေကာမွန္မွန္တက္ရဲ့လားလို႕။






ဒီတစ္ခါတည္းျဖစ္တာက ေအးသာယာမွာပါ။ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက အခြင့္မၾကံဳလုိက္ရတဲ့ ေအးသာယာေပါ့။ သိပ္လွတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကို တစ္ခန္းေပးပါတယ္။ ေသာ့ရရျခင္းအေျပးအလႊား အခန္းရွာရပါေသးတယ္။ အခန္းေရာက္ဖုိ႕ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ မမယုတို႕ မမဆုတုိ႕ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအေ၀းမွာ တည္းရပါတယ္။ အေ၀းကလူေတြကို ကားေတြနဲ႕လိုက္ပို႕ေပးတာေတြ႕ရတယ္။



ေရခ်ိဳးျပီး ေယာက္ဖုကိုဖုန္းေခၚျဖစ္တယ္။ သူနဲ႕က မဂၤလာေဆာင္မွာပဲေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တာေလ။ ရိုးသားတဲ့က်ေနာ့ေယာက္ဖုက သူ႕ရံုးက ဗန္ကားေလးနဲ႕ ဧည့္ၾကိဳေရွ႕မွာလာေစာင့္ေနရွာတယ္။ ညစာစားဖုိ႕ သူ႕ကို အေျပးအလႊားႏွုတ္ဆက္ျပီး Dinning Room ထဲမွာေနရာယူမိတယ္။ တန္းစီေနတဲ့ လူေတြကို ဓါတ္ပံုလုိက္ရိုက္ျဖစ္တာမုိ႕ အားလံုးက ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့တာ။ ကိုယ္တိုင္လည္းတန္းစီရေတာ့ လူတန္းၾကီးကရွည္လိုက္တာ။ အၾကိဳက္ဆံုးက စေတာ္ဗယ္ရီနဲ႕ ႏြားႏို႕နဲ႕ ခ်ထားတာကိုပါ။ သံုးခြက္ေလာက္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရက္ပုလင္းဖြင့္ျပန္တဲ့ တုိ႕အစ္ကိုၾကီးေတာ့ ဒီတစ္ခါ ေရခဲတံုးကို ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္လား တစ္ဆယ္လားေပးျပီးေသာက္ခဲ့ရတယ္။ ျပန္လာတဲ့အထိ တစ္ဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႕။ ေစာင့္ေနတဲ့ ေယာက္ဖုကို အားနာနာနဲ႕ျပန္လႊတ္လိုက္ရတယ္ ေတာင္ေပၚမတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

တစ္ခ်ိဳ႕က Crispy ေဆာ့မယ္ဆိုျပီးလူစုေနေပမယ့္ ခရီးပန္းေနတဲ့ က်ေနာ္ေတာ့ ေအးသာယာရဲ့ ညကို ၀ယ္လာတဲ့ အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္နဲ႕ ၀ိုင္နဲ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္ျဖတ္ေက်ာ္မိေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္လာေတာ့ အိပ္ေနမိျပီလားမသိ။ အေရွ႕က ထုိင္ခံုမွာသူတို႕ေတြ စကားေျပာေနၾကတယ္ထင္ပါရဲ့။ ေအးလိုက္တာေနာ္။



ေနာက္တစ္ေန႕မနက္စုရပ္မွာ အားလံုးစံုျပီးဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။ တန္းခြဲအလုိက္ဆိုေပမယ့္ ေျပာင္ေနာက္ေနတာမို႕ ဆရာမေတြလည္း မႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတည္း ဟို္တယ္က Check out လုပ္ျပီး ကကၠဴကိုသြားျဖစ္တယ္။ ပအို႕အမ်ိဳးသားေန႕လည္းျဖစ္ျပန္ ဘုရားပဲြလည္းျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ တစ္လမ္းလံုးကို စည္ကားေနေတာ့တာ။ ပါလာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ပအို႕တိုးဂိုက္နွစ္ေယာက္ေခၚရမယ္တဲ့။ ေစာင့္ တေစာင့္နဲ႕ေစာင့္လိုက္ရတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာထင္ပ။








ကကၠဴကိုေရာက္ေတာ့ အားလံုးေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ ဘုရားပဲြေစ်းတန္းက အေတာ္စည္ေနျပီေလ။ ဓါတ္ပံုေတြအသီးသီးရိုက္ ဘုရားေတြ အလီလီ ဖူးျပီး ပြဲေစ်းတန္းဖက္ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ ပအို႕၀တ္စံုေတြ႕တာမုိ႕ တုိက္ပံုတစ္ထည္ေမးၾကည့္ေတာ့ သံုးေသာင္းဆုိပါလား။ ခဏ၀တ္ၾကည့္မယ္ေျပာျပီး ဓါတ္ပံုအမွတ္တရရိုက္မိတယ္။ ဆိုင္က တဘက္ပါေပါင္းခိုင္းေနတယ္ နင္ရွမ္းနဲ႕တူတယ္ဆုိပဲ။

ကကၠဴကျပန္ထြက္လာေတာ့ လမ္းမွာ ေျဗာင္ေတာင္ေတာင္ေပေပက်ိခ်ၾကတယ္။ ပင္းတယသြားခ်င္တယ္ မသြားခ်င္ဘူးျဖစ္ေနတာမို႕။ ပင္းတယကလည္း ဘုရားပြဲရွိတယ္ေလ။ ပိုက္ဆံထပ္တုိးေပးျပီး ပင္းတယကို သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္းမသြားသင့္ဘူးဆုိတာ ေနာက္မွသိလုိက္တာ။ တစ္လမး္လံုးကားေတြကို တန္းစီေနတာကိုး။

ေတာင္ၾကီးမွာ ေန႕လည္စာစားရင္း ေစ်းအျမန္၀ယ္ရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စေတာ္ဗယ္ရီတစ္ျခင္းနဲ႕ ေခါပုပ္ေပါ့။ အဲဒီကေခါပုပ္က ပိုေမႊးတာကိုေနာ့။

ပင္းတယမွာရတဲ့ အခ်ိန္က သိပ္ကိုနည္းတယ္။ ကားေပၚကဆင္းပြဲေစ်းတန္းထဲခဏေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ ဘုရားက တံခါးပိတ္သြားခဲ့ျပီေလ။ ျမင္းလွည္းနဲ႕ ဓါတ္ပံုရုိက္ခ်င္တဲ့ မမယုရဲ့ ဒုကၡကလည္းမေသး။ အစကေတာ့ သေဘာေကာင္းမလိုလုိနဲ႕ ရုိက္ျပီးေတာ့မွ ပိုက္ဆံေတာင္းေလတယ္။ ရိုးသားတယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ဘယ္လုိလုပ္ေပးရပါ့။

ပင္းတယကေန အျပန္ ကေလာက ျမင္းမထိဂူကိုတစ္ေခါက္။ က်ေနာ့အထင္ေရစက္မ်ားပါသလားပဲေနာ္။ ျမင္းမထိဂူအေရွ႕က ဆိုင္ေလးမွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႕တို႕ဗူးေၾကာ္ကို ေရေႏြးပူပူေလးနဲ႕ေပါ့။

ကေလာကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တာပါပဲ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ေလာက္ကဲခဲ့မယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္မ်ားက အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႕ေလ။ ဘ၀အေမာ အလုပ္ခြင္ထဲက အေမာေတြကို ခဏေမ့ျပီး ျမိဳ႕ျပနဲ႕ေ၀းတဲ့ ေဟာဒီအပန္းေျဖခရီးကို လုိက္ခဲ့ၾကတာ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုေတာ့ ဒီခရီးေအာင္ျမင္တာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုတာေတာ့ ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကိုးေရးတစ္ရာ မေသခ်ာေတာ့။

ေရးေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေရးေပးလိုက္ပါျပီ ကိုရုပ္ဆိုးနဲ႕ Petite ေရ။ လိုအပ္တာေတြရွိရင္ ထပ္ျဖည့္ေပးၾကပါလို႕….