၁၂ ၁၃ ဒီဇင္ဘာနဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာ

စာေရးခ်င္လာျပန္ေတာ့လည္း ေရးဖို႕ ၾကိဳးစားမိျပန္ေရာ။ တကယ့္ကို ၾကိဳးကိုင္လုိ႕မရတဲ့ စိတ္တစ္ခုနဲ႕ ….ခက္ပါေသးတယ္ေနာ္။


၁၂ ဒီဇင္ဘာ နတ္ေတာ္လျပည့္ေန႕ကို အမွတ္တရ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သိပ္လွတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာထဲက တိ္မ္ဖံုးေနတဲ့ လကို အခန္းကိုျပန္တဲ့ ေကာ္ရီဒါတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေငးရင္း ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္လုိ႕ ဆံုးျဖတ္မိခဲ့တယ္။ အိမ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေျပာရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန လကို အမိအရရိုက္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့တာ။ လက္တုန္တာရယ္ မကြ်မ္းက်င္တာရယ္ေၾကာင့္ လကမ၀ိုင္းခ်င္ေတာ့။ သတိရလို႕ ေထာက္တိုင္နဲ႕ ရိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ရေတာ့ရလိုက္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကင္အေရာင္ကေျပာင္းသြားျပီေလ။

ေနာက္မွျပန္သိရတာက အဲဒီေန႕က သာတဲ့လက သာသမွ်လေတြထဲမွာ အရြယ္အစားအၾကီးဆံုးျမင္ရတာတဲ့။ သူမ်ားေတြက တခုတ္တရေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ အဲလိုျပန္ျမင္ရဖုိ႕ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီး ျပန္ေစာင့္ရဦးမယ္တဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြက အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္သြားတာေနာ္။ ျပန္မရလိုက္တာေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါကလား။ အင္းက်ေနာ္ဘာေတြ ဆံုးရွံဳးခဲ့ပါလိမ့္ ဘာေတြဆံုးရံွဳးရဦးမွာပါလိမ့္။

၁၃ဒီဇင္ဘာ သိပ္မြန္းၾကပ္တဲ့ ျမိဳ႕ျပကို ခြာမိတယ္။ တစ္ဆိတ္ကားသံေတြဆူညံလြန္းတယ္ကြယ္။ ေတာစရိုက္ေတြရွိတဲ့ ေဟ၀န္နန္းကို ေျခလွမ္းေတြလွမ္းရင္း ခဏေတာ့ ေမ့ထားပါရေစ။

ကမ္းကခြာကထဲက စိတ္ေတြကို အေ၀းဆံုးကို လႊင့္ပစ္လိုက္တာ။ က်ေနာ့စိတ္ေတြကို ေတာအုပ္ထဲကို ႏွစ္လိုက္မိတယ္။



ျမင္ျမင္သမွ်ေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ၾကိဳးစားရင္း ပင္ပင္ပန္းပန္းစက္ဘီးေတြ နင္းပစ္ခဲ့တာ။ ေခြ်းေတြလည္း ထြက္ လူလည္း အလဲလဲအျပိဳျပိဳ။ သတိထားမိတာ စက္ဘီးမစီးျဖစ္တာ ဘယ္နွစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိခဲ့ျပီလဲမသိ။ ဒါေပမယ့္ ေမ့မသြားပါလား။ ဟင့္အင္း ေမ့ထားသင့္တဲ့အေၾကာင္းအရာ ေမ့သြားပါေစ။ မခံႏိုင္လြန္းလို႕ပါ။ ဒီေန႕ေတာ့ အေ၀းမွာေနေပးပါ။



ေတာပန္းေလးေတြ…သစ္ခြတို႕ သဇင္တို႕ မဟုတ္ေတာ့ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ၾကပါလား။ လိပ္ျပာေတြကလြဲရင္ သူတို႕ကို ဘယ္သူကမွလွတယ္လို႕မထင္။ သူတို႕လည္းပန္းပဲေလေနာ္။ ထံုးစံအတိုင္း ပန္းေလးေတြကို ဓါတ္ပံုရုိက္ရင္း အားေပးမိတယ္။ အားမငယ္ပါနဲ႕ ငါရွိပါေသးတယ္လုိ႕။



တံတားႏွစ္ခုသံုးခုကိုလည္းေက်ာ္ရေသးတယ္။ တံတားေပၚကမွာရပ္ရင္း ျမစ္တစ္ခုမွာေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႕မရတဲ့ အေၾကာင္းရယ္ တံတားေအာက္က ျဖတ္သြားဖူးတဲ့ေရလိုပဲ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္စီးခြင့္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားမိျပန္ေရာ။ ေရေတြဘယ္ေလာက္စီး ပါေစ တံတားၾကီးရွိေနရင္ျပီးေရာေနာ္။

ဖိနပ္ၾကပ္ၾကပ္ပံုျပင္ အဲဒီေန႕ကမွၾကားဖူးတယ္။ ပထမေတာ့ ရီမိတယ္။ ၾကားဖူးျပီးသားျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မွာပါ။ လူတစ္ေယာက္က ဖိနပ္ၾကပ္ၾကပ္ကိုပဲ အျမဲစီးတယ္တဲ့။ သူ႕ကိုဘာလုိ႕စီးတာလဲလို႕ေမးေတာ့ သူ႕မိန္းမကအိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္ေနတယ္။ သူ႕သားကလည္း ဘိန္းစြဲလို႕ေထာင္က်သြားျပီ။ စီးပြားေရးကလည္း မေကာင္းဘူးတဲ့။ သူ႕ဘ၀မွာ ဒီဖိနပ္ခြ်တ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးပဲ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ပါတဲ့။ က်ေနာ္တစ္ခ်က္ငုံ႕ၾကည့္မိလုိက္တယ္။ အိုး…………. ဖိနပ္က သိပ္ေခ်ာင္လြန္းေနပါလား။

ဟိုဘက္ကမ္းက မီးေတြလင္းလာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့တယ္။ ေလးလံေနျပီျဖစ္တဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ပါ။ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး ခုမွကေလးတစ္ေယာက္လိုဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို မဆိုျဖစ္ေအာင္ စိတ္ထိန္းရင္းနဲ႕ေပါ့။

အျပန္ခရီးမွာ လမ္းမီးတုိင္ေလးနားက တီး၀ိုင္းေလးတစ္ခုကိုလည္း ၀င္ေငးျဖစ္ပါေသးတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႕ ရံုးပိတ္ရက္ အပန္းေျပေအာင္ ဒီအစီအစဥ္ကို လုပ္တာပါ သင္တို႕လည္း အပန္းေျပၾကပါေစဆုိေတာ့ ၀င္ေတာင္ဆိုလုိက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းေတြကမရျပန္ဘူး။

ေရာက္တတ္ရာရာဆိုေတာ့ တကယ့္ကိုေရာက္တတ္ရာရာပါ။ ဘယ္ကိုေခၚသြားျပီး ဘာေတြေျပာခ်င္ေနမွန္းမသိတဲ့ ေရာက္တတ္ရာရာေပါ့…….