ပန္းသံုးပြင့္နဲ႕အတူ

သိပ်အံ့သြသွားသလား မမြဝင်း….ပန်းသုံးပွင့်ဆိုတာ ထင်ချင်တိုင်းထင် မြင်ချင်တိုင်း စရာ မိန်းကလေး သုံးယောက်မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ ဘုရားတင်ဖို့ဝယ်လိုက်တဲ့ ပန်းသုံးပွင့်ကစတဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ။ ပြီးခဲ့တဲ့ လပြည့်နေ့က ဖားအောက်ကျောင်းမှာ ဥပုသ်ယူရင်း ဘုရားပန်းတွေကို ကြည့်ပြီး အိမ်က ဘုရားစင်မှာ လှူချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား။ ပန်းတွေကို မြင်တော့ အဟောင်းတွေ အသစ်ဖြစ်ပြန်ရောလေ…….

ကြာပါပြီ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ဖိုးသား ဟိုဘက်တစ်ခင်းလောင်းချေအုံး ဆိုတဲ့ ဆရာအံ့အသံကို ကြားယောင်မိနေတယ်။ ဝေယံရှိုင်းက ငိုနေလို့ ဖိုးသားရေ ပြီးရင် ပန်းတွေ ခူးပေးလိုက်ပါဦးဆိုတဲ့ အန်တီနုအသံကလည်း ထပ်ကြပ်မကွာ။ ကျနော်ဆောင်းတွင်းဆို အလုပ်လာလုပ်ရတဲ့ ဆရာအံ့စိုက်ခင်းပါ။ လူငှားတွေလည်း ရှိပေမယ့်။ ကျနော်က နှစ်တိုင်းအလုပ်လာလုပ်ဖြစ်တယ်။ ပြန်ရတဲ့ အဖိုးအခက ဆရာအံ့သင်ပေးတဲ့ အင်္ဂလိပ်စာပေါ့။ ကျောင်းလခမတက်နိုင်တဲ့ ကျနော့အတွက် ပြန်လည်ပေးဆပ်နိုင်တာဒါပဲရှိတယ်လေ။

ဆရာအံ့စိုက်ခင်းမှာက နှင်းဆီရယ်၊ ဂန္ဓာမာရယ် အတန်းတွေ အတန်းတွေမှ အများကြီး။ ဂန္ဓာမာတွေကတော့ အခုပန်းသုံးပွင့်လို yellow ball, snow ball တွေလေ။ သိပ်လှတဲ့ပန်းလုံးကြီးတွေပေါ့။ ပန်းတစ်ပွင့်ဖြစ်ဖို့ဆိုတာ လွယ်တာမှတ်လို့။ ပန်းသည်ဆီကလွယ်လွယ်ဝယ်လို့ရတိုင်း ပန်းတွေကို ပစ်စလက်ခတ်လုပ်တဲ့လူတွေဆို ကြည့်လို့မရတော့။ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတာ ပန်းစိုက်ဖူးမှ သိကြမှာလေနော့။

ပထမ မြေတွေကို စနစ်တကျ ကျင်းတူးပြီး နပ်ထားရတာ။ မြေဆွေး သစ်ရွက်ဆွေး နွားချေးခြောက်တွေနဲ့လေ။ ပြီးမှ ပန်းတွေကို စနစ်တကျ တိုင်းထွာပြီး ပျိုး။ ပိုးမကိုက် အကောင်မကိုက်အောင် ဂရုစိုက်။ ပြာတွေဖြန်းသင့်တာဖြင့်ဖြန်း။ ရေလောင်းတာကို လည်း စနစ်တကျလောင်းပေါ့။ အပင်လေးတွေထွက်လာချိန်ကျတော့လည်း ကိုယ့်ရင်သွေးလေးတွေလို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နေမိပြန်ရော။

ပန်းလေးတွေဖူးလာပြီဆိုရင်တော့ အပျော်ဆုံးက ကျနော်ပဲထင်ပါရဲ့။ ပန်းစိုက်တဲ့ ဘဝကကြည်နူးစရာကောင်းလိုက်တာနော်။ လိပ်ပြာတွေဝဲသလို လမ်းသွားလမ်းလာတွေကလည်း အိုး….ဒီအခင်းက သိပ်လှပါလားဆိုရင် ခြေထောက်နဲ့မြေကြီးမထိတော့။ တကယ်တော့ အဲဒီပန်းခင်းက ကိုယ်နဲ့လည်းမဆိုင် ကိုယ်လည်း မပိုင်။

ပန်းတွေခူးချိန်ရောက်ရင်တော့ လက်တွေတုန်နေပြန်ရော။ နှမြော တာလည်းမဟုတ် ဘာလည်းမဟုတ်။ ပန်းတွေကို ရွရွလေးကိုင် တစ်ပွင့်ချင်းကို ရင်နာနာနဲ့ ဖြတ်နေတတ်တာ။ ဖိုးသားရယ် နင်ခူးနေတာ ဒီနေ့ပြီးရောပြီးမှာလားဆိုရင် ကျနော့ဆီက ပြီးမှာပေါ့ဗျာ ခင်ဗျားတို့က စိတ်ကိုမရှည်ဘူးနဲ့ပြန်အော်မိတတ်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ပန်းလေးတွေ နာသွားရင် သူတို့သိမှာလားဗျာ။ ပန်းလေးတွေမှ စကားမပြောတတ်တာ။

နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ပန်းလာကောက်နေကြဖောက်သည်။ တောင်းကြီးထဲမှာ စနစ်တကျစီရီထည့်ပါဆိုမရ။ အရွက်တွေခံပါဆိုနားမထောင်။ ကျနော့အခင်းသာဆို သူ့ကိုမရောင်းဘူး တကယ်။ ပန်းတွေခမျာ ပြွတ်သိပ်ကြပ်နေတဲ့ တောင်းထဲမှာ။ အပေါ်ကနေ ပုဆိုးလေးရေဆွတ်အုပ်လိုက်ပြီးရင် နေပူထဲမှာအကြာကြီးမသွားနဲ့ဆိုလည်း လိုက်နာမှာမဟုတ်။

တစ်ခါတစ်ခါ ကျနော်က သူတို့ကိုပြောရင် သူတို့တွေက ရီကြတယ်။ ဖိုးသားရယ်နင်အဖြစ်သည်းလွန်းတယ်တဲ့။ ပန်းတွေကားပေါ်တင်ရင် နင်ကားစပယ်ယာနဲ့ စကားများဦးမှာတဲ့။ ငါတို့မှာ စပယ်ယာမျက်နှာ ကြည့်လိုက်နေရတာတဲ့။ မတော်လို့ ခရီးသည်တွေကတက်နင်းသွားရင် နင်တော့ ဒုက္ခတဲ့။

အင်းလေ အခုနေပြန်တွေးကြည့်တော့ ခဏနေ အချိန်ကျရင် ညှိုးမှာပဲကိုးနော်။ လိုက်ပူနေတော့ စိတ်ပင်ပန်းတာပေါ့။ ညှိုးသွားတဲ့ပန်းတွေကို ဘယ်သူက တယုတယ အမြဲသိမ်းထားနိုင်မှာလဲ။

အခုလည်း ဘုရားပန်းကပ်မယ်ဆိုပြီး ဝယ်မိတဲ့ ပန်းသုံးပွင့်နောက်မှာ တွယ်ငြိနေတဲ့ စိတ်က အတောမသတ်။ အတိတ်ထိတောင် ပါတယ်ဆိုမှတော့။ သြော်…….ဘုရားပန်းနွမ်းလို့ စွန့်ပစ်တဲ့အချိန်ကိုရောက်လာတောင် နောက်ထပ်အသစ်တင်ရင်း နောက်ထပ် ခံစားချက်အသစ်တွေနဲ့ ဝေနေဦးမယ်ထင်ပါရဲ့….